Ligjet e jetës dhe të vdekjes

Ligjet e jetës dhe të vdekjes

Njeriu bie në gjumë duke u transferuar prej një ligji në një ligj tjetër. Kur ai është zgjuar, atë e sundojnë ligje të cilat janë të kufizuara. Ai sheh trupat që e rrethojnë, pra, trupat materialë.

Ai vazhdon të ecë duke e përdorur edhe mendjen e tij. Kjo, për njeriun, quhet botë e dëshmive-fenomeneve. Botë e cila na është e njohur të gjithëve. Në të merr pjesë mbarë njerëzimi.

Por, kur biem në gjumë, ne kalojmë në një jetë tjetër. Ky transferim ka ligjet e veta. Këto nuk i nënshtrohen mendjes, logjikës, e as dëshmive të kësaj bote. Ne pra, kështu, kemi dalë nga koha.

Njeriu nuk ndien se ka të bëjë me kohën kur është në gjumë, për arsye se nuk ka të bëjë me elementet e kohës që ne i disponojmë në jetën tonë të natyrshme, thuaj të përditshme. Sikur të mos ekzistonte dallimi midis ditës dhe natës, njeriu nuk do t’a përjetonte dallimin kohor.

Ai e bën këtë dallim ngase bie gjatë natës dhe zgjohet gjatë ditës, ose bie në gjumë gjatë ditës dhe zgjohet natën. Pra, nëse nuk do t’i përjetonte këto ndryshime, gjatë rënies dhe zgjimit, ai nuk do t’a dinte se sa kohë ka kaluar në gjumë.

Gjumi e shndërron njeriun, duke e bërë atë të dalë jashtë rrethit të botës normale. Ai nuk ndien asgjë për të (botën materiale), e as ajo nuk i është e njohur. Është i ndarë plotësisht prej saj.

Thuajse, ai është ndarë prej ndodhive të kësaj botë plotësisht. Kur ai ndahet prej këtyre ndodhive, natyrshëm, ndahet edhe prej ligjeve të tyre. Ai mund të shohë, edhe pse sytë i ka të mbyllur.

Ai vrapon edhe pse këmbët i ka në shtrat dhe nuk i lëviz. Rrëzohet nga ndonjë majë mali e lartë dhe nuk pëson fizikisht asgjë. E sheh veten duke fluturuar nëpër qiell, ose sheh të përmbytet toka. Ai e ndien veten se është duke qarë, ndërsa në realitet është duke qeshur.

E kap ndonjë ankth, nxjerr zëra të çuditshëm, të bezdisshëm, ose zgjohet prej gjumit i trishtueshëm.

Ai gjatë kohës së tij në gjumë, nuk i nënshtrohet ligjeve të mendjes, e as nuk logjikon. Ai nuk u nënshtrohet as ligjeve të cilave u nënshtrohet në jetën e tij normale.

Nëse i thua ndonjë njeriu se (në gjumë) kam shkuar në Amerikë dhe jam kthyer njëzet herë, brenda një nate, a do të të përgënje-shtronte? Përgjigja do të ishte: jo.

Por nëse ti i thua se në gjumë kam biseduar me filanin dhe me filanin, të cilët kanë ndërruar jetë që prej shumë kohësh, a do të përgënjeshtonte? Përgjigja, gjithashtu do të ishte: jo.

Nga M.M.Sharavi

Jeta dhe Vdekja
Tju jetojё! Sapo lindi njё fёmijё!

Fёmija ynё sapo erdhi nё jetё!
Kёshtu festojnё shfaqjen e njё qёnieje tё re nё tokё. Gjithçka duket pak pёr atё trup tё vockёl qё ka nevojё mbrojtjen absolute dhe pёrkujdesimin mё tё madh. Puthje, dhurata, lotё gёzimi dhe mallёngjimi shoqёrojnё kёtё fakt jetёsor.

- Çfarё dhimbjeje! Sa dhimbje mund tё nxejё shpirti im! Sapo humba njё nga njerёzit e mi mё tё dashur! Kёshtu qajnё njerёzit pёr humbjen e atyre qё na shoqёrojnё dhe zhytja e tyre nё atё mister tё errёt tё vdekjes. Lotё mёrzitjeje, morti dhe dёshpёrimi shёnjojnё kalimin e njё shpirti nga njёra botё nё tjetrёn.

Rrallё herё u ndalёm tё mendonim nga ku vijmё kur lindim. Nuk kemi tё bёjmё kёtu me temёn filozofike ose fetare tё prejardhjes tё shpirtave. Kemi tё bёjmё me diçka mё tё thjeshtё: nёse arrijmё nё jetё, ёshtё sepse vijmё nga diku tjetёr, cilido dhe çfarёdo lloj vendi tё jetё ai.

Nuk do tё lemё pra disa krijesa tё tjera tё hidhёruara dhe duke qarё, kur shpirti vendos ti braktisё ata e tё kthehet nё tokёn e tё gjallёve? Ajo qё prindёrit festojnё me gёzim, nuk ёshtё njё dhimbje pёr prindёrit e tjerё tё patrup qё shikojnё tё ikё njё shpirt qё I shoqёronte deri nё atё moment? Dhe kur vdesim dhe lemё tokёn , ku shkojmё? Nesё vijmё nga njё vend tjetёr, sigurisht qё do tё shkojmё nё njё vend tjetёr. Nё pafundёsi nuk kanё vend kufinjtё e pёrcaktuar.
Dhe kur ikim atje, nuk do tё na presin me buzёqeshje dhe gёzim pёr ribashkimin, ndёrsa tё afёrmit tokёsorё do tё jenё duke qarё?

Jeta dhe Vdekja janё dy anёt e sё njёjtёs monedhe: tё JETЁS. Ne qё ndodhemi nё kёtё botё, kemi ardhur nga njё vend dhe drejtohemi drejt njё tjetri, por pa rreshtur kurrё sё ekzistuari.

Atё qё njerёzit quajnё jetё ёshtё shfaqja nё botёn materiale tё njё shpirti nё kёtё botё. Dhe ajo qё njerёzit quajnё vdekje, ёshtё I njёjti shpirt qё , ndahet nga trupi I tij fizik, dhe meqёnёse nuk mund tё jetojё mё nё kёtё botё, I drejtohet njё bote tjetёr.

Jeta tokёsore ёshtё mbretёria e lёndёs materiale. Kёtu ёshtё ku Illuzioni bёhet I fortё dhe I sigurtё. Ai luan me jetёn luan me format jetёsore, I ndryshon dhe I pёrshtat, nё mёnyrё qё tё arrijё qёllimin e tij: mё tepёr jetё materiale, mё tepёr lёndё materiale, mё tepёr shumёllojshmёri.

Kur shfaqen format nё botёn e Illuzioni
t, marrin analogji tё vogla. Ёshtё mbrojtja e shqisave tё rreme, pёr tё mbrojtur trupat e rinj. Asnjeri nuk mund tё mos ndjejё njё simpati pёr dhe pёrkujdesi kundrejt njё jete tё vockёl dhe tё re. Njё bebe, njё kafshё e vogёl, njё bimё e vogёl qё hapet … tё gjitha tё udhёheqin pёr tu pёrkujdesur dhe pёr ti dashur ato.

Njerёzit kanё njё dobёsi, jo vetёm tek fёmijtё e tyre tё vegjёl, por edhe pёr kafshёt e vogla, sado qё tё rrezikshme ato mund tё bёhen kur tё rriten. Nuk ёshtё I njёjtё njё tigёr I madh me njё tigёr tё vockёl, njёri ёshtё njё bishё e rrezikshme dhe tё fut frikёn, dhe tjetri tё bёn ta pёrkёdhelёsh dhe tё gёzohesh me tё. Madje dhe vetё kafshёt mallёngjehen pёrpara foshnjave dhe fёmijёve tё vegjёl dhe e njёjta bishё qё u versulet njerёzve, mbron foshnjat e tyre, sepse illuzioni mbulon syte e egёrsuar me njё tyl tё bashkёdhimbjeje: duhet tё shpёtojmё jetёn me çdo lloj kushti. Pёr kёto forma jetёsore u desh shumё pёrpjekje dhe durim pёr tu krijuar, dhe nuk mund tё shkatёrrohen me njё goditje tё lehtё.

Kur format jetёsore kalojnё njё periudhё ekzistence brёnda botёs illuzioniste, mund tё mos kenё vlerё ato vetё, dhe kёshtu nuk zgjojnё dhёmbshurinё por konkurencёn. Ёshtё lufta pёr vetёmirёmbajtje, ku mё I forti ja arrin nё shpinё tё mё tё dobtit. Vetёm dashuria mund ta zhdukё kёtё luftё, pavarёsisht se nё tё vёrtetё gjithçka ёshtё temё e forcёs dizike , psikologjike mendore dhe shpirtёrore. Dhe gjithmonё fiton mё I forti, nё çdo nivel.Konkurencat atletike, qё kaq shumё argёtojnё njerёzit , janё njё lojё, njё kopje e lojёs sё Illuzionit qё zbatohet nё ndeshjen e jetёs sё pёrditshme. Para se format tё treten dhe tё pёsojnё njё decadencё, kanё pёr detyrё tё plotёsojnё detyrat e tyre kryesore qё I detyron vetёm Illuzioni: tё vazhdojnё tё prodhojnё forma tё tjera.

Me mijra tyle mbuluese dhe arsyetime, Illuzioni do tё bёjё qё trupa tё rinj tё njohin jetёn materiale, dhe pёr kёtё qёllim duhet tё thjeshtёsohen trupat qё ekzistojnё deri tani. Egoizmi natyral I tё gjallёve do tё çonte nё mos riprodhimin e kurrshёm tё tyre nёse nё kёtё mes nuk ishte loja e Magias/illuzionit, ndjenja e rremё e kёnaqёsisё, iliuzioni qё kanё njerёzit se janё vetё ata qё marrin vendimin pёr tu riprodhuar.

Dhe pastaj vjen dekadenca e formave jetёsore. Ёshtё kapitulli I fundit, ai qё njerёzit quajnё pleqёri. Gjёrat e vjetra nuk inspirojnё me dashuri, por as edhe nuk krijojnё konkurrencё. Janё elementё tё thata e tё tretura, qё kanё nevojё tё ndёrrohen. Ёshtё njё mёnyrё e mirё pёr tё pёrshёndetur dikush jetёn, nё mёnyrё qё tё mos dashurohet sё tepёrmi me shkёlqimin e formave. Shpirti vetё kёrkon tё çlirohet nga maskat qё pёrdorte, nё mёnyrё qё tё fitojё pёrsёri njё botё ideale, me lehtёsinё dhe tёrheqjen e saj qё nuk mund tё pёrjetohen brёnda njё trupi tё tretshёm.

Vetё Maja, perёndesha e illuzionit, shpejtёson procedurёn menjё lloj mungese vullneti dhe njё gjumi pa ёndrra, por megjithatё duke mos humbur kurrё energji, pasi format e vjetra do tё rinovohen nё thellёsinё e tokёs ose nё prekjen e brishtё tё hirit. Asgjё nuk humbet, gjithçka ripёrtёrihet.

Jeta dhe Vdekja janё dy anёt e sё njёjtёs monedhё dhe dy momente tё njё loje tё pambaruar qё pёrsёrit momentet e saj, duke prodhuar ato qё njerёzit quajnё rrethe. E gjtihё natyra luan me rrethe: nata dhe dita, dielli dhe hёna, vera dhe dimri, gjumi dhe vigjilenca, fёmijria dhe pleqёria… Nёse gjithçka rikthehet, nёse pemёt qё dukeshin tё thara mbulohen nё vazhdim me gjethe tё jeshilta, I njёjti det qё ishte I qetё dhe me njё nivel stable, fryhet me ujra tё egёrsuara, atёherё pёrse ne njerёzitduhet ti mungojmё kёsaj loje?

Nuk ekziston rastёsia. Ekziston njё lojё e vazhdueshme e Majas, qё sipas ligjit tё shkaqeve, na tёrheq dhe na detyron tё plotёsojmё ecurinё e ekzistimit tonё. Tё jetojmё dhe te vdesim nё verbёri, duke luajtur me Maja-n … ose tё jetojmё e tё vdesim duke njohur rregullat e lojёs…

Kjo ёshtё temё zhvillimi.