Holokausti, mit apo realitet?

Dihet se data 27 janar është dita e kujtesës edhe në Shqipëri, pasi Kuvendi, prej gati 10 vjetësh e ka kaluar me ligj detyrimin për të përkujtuar. Shoahun që në jidisht do të thotë ‘shkatërrim’. Kurse fjala holokaust vjen nga greqishtja e vjetër dhe do të thotë ‘djegie e plotë’, çka nënkupton vrasjen dhe zhdukjen me djegie të trupave të 6 milionë çifutëve evropianë në disa nga kampet famëkeqe të përqendrimit gjerman në periudhën 1941-1945.

Pikësëpari, duhet të themi se megjithëse çifutët janë ndeshur e përleshur me shumë popuj, raca dhe fe të ndryshme, me etninë shqiptare, si banorë të vjetër të Mesdheut, ata nuk kanë pasur probleme të rënda në histori, madje kanë shkuar mirë, nëse nuk do të merrnim parasysh përleshjet e mëdha me ta të grekëve parakristianë dhe Portës Osmane, me të cilët shqiptarët kanë ndarë marrëdhënie të përbashkëta, ekonomike dhe politike.

Çifutët nuk e kanë parë si një vend të përshtatshëm për t’u vendosur si popull nomad, territorin e banuar me shqiptarë dhe i janë druajtur karakterit dinak dhe të egër të shqiptarit. Pasi Elisabeta i dëboi nga Spanja çifutët më 1492, dihet se një pjesë prej tyre kërkuan të vendoseshin në zona urbane si Berati dhe Kanina, por kur panë në pazarin e Gjirokastrës që vezët shiteshin me peshë e jo me copë, thuhet se u tmerruan dhe nuk u pëlqeu vendi, megjithëse disa familje si Zekatët e Gjirokastrës, u vendosën aty.

1

Së pari, duhet thënë se populli çifut ka një vend të veçantë në histori, sepse ai është njëkohësisht edhe fe, edhe komb dhe këta dy faktorë janë absolutisht të pandashëm, gjë që nuk ndodh me ndonjë popull tjetër. Duket qartë se çifutët janë një racë, por jo në kuptimin biologjik, siç pretendojnë racistët, por në një kuptim etik, historik. Gjithashtu, nacionalizmi çifut ekziston, i flaktë e i papërkulur, në formën e një feje kombëtare, ose për ta thënë më saktë, në formën e një feje raciste.

Kjo shprehje duket sikur nuk ka kuptim, sepse lidh dy fjalë që janë kundër njëra-tjetrës: konceptin e fesë, që është në natyrën e saj mbikombëtare e universale dhe konceptin e kombit dhe racës, që ka të bëjë me veçimin brenda një rrethi. Ky është paradoksi themelor që përmban besimi çifut për shkak të të cilit ndodhi edhe përplasja me kombin gjerman nazist, përplasje prej së cilës u krijua edhe Izraeli, shteti i çifutëve, të cilët edhe pse proklamojnë bashkimin e racave, për vete nuk lejojnë t’i përziejnë ato.

Gjithashtu, ka një pretendim publik nga studiuesit dhe institucionet çifute mbi holokaustin nazist nëse ka apo jo, rreth 6 milionë të vrarë në kampet e përqendrimit gjatë Luftës së Dytë Botërore. Në fillim u synua që ky numër të jepej më i madh, rreth 9 milionë në gjyqet pas kapitullimit të Gjermanisë, gjë që nuk u pranua dhe në fund u fiksua numri i famshëm 6 milionë. Studiuesi i mirënjohur francez Leon de Poncins thekson se: “Kjo shifër prej 6 milionësh, të cilën e dëshmojnë organizatat çifute, nuk është verifikuar kurrë në ndonjë lloj mënyre, e megjithatë shërbeu si bazë për persekutimin në kohën e Gjyqit të Nurembergut dhe u përhap gjerësisht nga mediat e gjithë botës.

Sot kanë dalë në dritë shumë fakte dhe dokumente, të cilat nuk ishin të njohura në atë kohë, ndaj nuk është më e mundur ta besojmë këtë shifër. Një socialist i majtë francez, i cili edhe vetë ishte internuar në kampin e Buhenvaltit, z. Pol Razënie’, ka bërë një studim ekstremisht të hollësishëm mbi këtë çështje, të cilin ai e botoi në katër vëllime të trasha, duke arritur në përfundimin se numri i çifutëve që vdiqën pas internimit është afërsisht 1.200.000 dhe se kjo shifër, siç na thotë ai, më në fund është pranuar nga Qendra Botërore e Dokumentimit të Çifutëve. Po kështu, Paul Hilberk, në studimin e tij mbi të njëjtën temë, arriti një total prej 896.292 viktima.

Gjithë këto ekzagjerime dhe mashtrime i kanë shtrembëruar krejtësisht faktet dhe ne e shohim të arsyeshme t’i bëjmë të ditur atij lexuesi që është i interesuar për të vërtetën historike, ato që ishin përbërësit e vërtetë të një tragjedie të pamohueshme, por që e sjellë në përmasën e saj të vërtetë, duhet të shihet në tërësinë e kontekstit të Luftës së Dytë Botërore, e cila në fakt solli shumë milionë viktima të pafajshme nga të gjitha kombet”.

Në fakt, pasi lexon librat e çifutëve të shquar si Hajnrih Hajne, Bernar Lazar, Darmesteter, Kadmi-Kohen, Ludvik Levison, Emil Ludvik, Valter Rateno’, Alfred Nosik, Leon Blym, Joshua Jehuda, Edmond Fleg, Eli’ Benamozeg, Andre Spir, Eli’ For, Zhyl Isak’, Rabi’, Maks I. Dimo’ dhe A. Memi’, njeriu pashmangshmërisht del në konkluzionin se është shumë e drejtë dhe për t’u lavdëruar që çifutët të mbrojnë dhe të ruajnë traditat e tyre dhe të jetojnë në vende të ndryshme perëndimore pa i përndjekur njeri.

Por, sipas popujve kristianë, është shumë e papranueshme që ata të lejohen të përfitojnë nga ky qëndrim tolerant për të minuar, shpërbërë dhe në fund shkatërruar traditat tona fetare, kombëtare dhe kulturore. Ata i quajnë reagimet kundër tyre “anti-semitizëm”, por në të vërtetë ato janë masa për të mbrojtur komunitetin vendas nga influenca e huaj, gjithmonë e më e rrezikshme përderisa punon mu në zemër të institucioneve tona, e mbrojtur nga abuzimi mashtrues i termit shtetësi, duke e quajtur veten francez në Francë, anglez në Angli, gjerman në Gjermani, e kështu me radhë, dhe duke qenë, në fakt, vetëm çifut e duke punuar vetëm për misionin mesianik të racës së tij mbi popujt e tjerë.

2

Duhet thënë që në krye të herës se sado të jetë ky numër i viktimave dhe të vrarëve, shfarosja e tyre sigurisht që ka qenë diçka e tmerrshme që nuk duhej të kishte ndodhur kurë, shfarosje e realizuar nën idetë e quajtura sot ‘antisemite’, i cili është një term modern dhe shpreh saktësisht urrejtjen vetëm ndaj çifutëve dhe jo ndaj etnive të tjera kombëtare dhe fetare me origjinë semitike në Lindjen e Mesme, kryesisht atyre arabë. Çifutët janë një bashkim njerëzish, të cilët kanë origjina të ndryshme racore, por feja e tyre i ka bashkuar rreth qëllimeve të përbashkëta politike dhe ekonomike. Duhet thënë se baza e këtij antisemitizmi është konflikti 2-mijëvjeçar me Kishën dhe doktrinën ungjillore për shkak se çifutët konsiderohen si vrasës të Jezusit-Zot.

Por në fakt, çifutët akuzohen nga kristianët se ata kanë qenë të urryer edhe nga popuj të tjerë para biblikë, siç e kanë treguar më pas në Ligjin e tyre të Moisiut, Torahun dhe më pas te libri i tyre i ilustrimeve, Talmudi, i cili është një variant intolerant i librit tjetër të islamit, Hadithet. Kështu, çifutët janë dëbuar nga egjiptianët sepse vodhën majat e arta të Piramidave të Mëdha të Pllajës së Gizës. Po kështu, ata kanë qenë në konflikt me babilonasit dhe sidomos, më pas, me grekët. Anti-çifutëria që lindi në disa qarqe greke ishte kryesisht një reagim kundër pretendimeve që konsideroheshin fyese e të patolerueshme, një pasojë e krenarisë së goditur greke, e ndërthurur me mosbesimin, injorancën dhe keqkuptimin.

Ishte e destinuar të përhapej gjerë e gjatë nëpër atë botë që ishte pak a shumë e ndikuar nga grekët, por fillimisht ishte vetëm një aspekt i armiqësisë të dhunshme që sapo kishte filluar në Palestinë midis çifutëve dhe grekëve, një luftë shfarosëse nga të dyja palët, luftë e cila do të shtrihej shumë përtej kufijve të Palestinës, për t’u infektuar e më pas për të shpërthyer në konflikte të reja e të përgjakshme, në të cilat masakruesit dhe të masakruarit shumë shpesh ndërronin vendet, kur pala më e fortë triumfonte dhe pala tjetër sforcohej në maksimum për të realizuar një masakër të re.

Edhe romakët mbajtën të njëjtin qëndrim ndaj çifutëve. Ata mendonin se nuk ishte parë e dëgjuar nga ata që Paks Romana, rendi romak dhe feja perandorake që ishte simbol i saj, të vihej në diskutim dhe të tronditej nga një tufë ngatërrestarësh të paturpshëm orientalë, siç ishin çifutët. “Egërsia e grindjes u dyfishua, vetëm se çifutët nuk hiqnin dorë nga grindja”, ka shkruar antiçifuti i shquar romak, Taciti.

Por çifutët nuk nënshtroheshin ndaj asnjë kombi a shteti tjetër në histori. Për ta, asgjë nuk ka ekzistuar, asgjë nuk ekziston dhe asgjë nuk do të ekzistojë përveçse për të përmbushur fatin e popullit çifut. Kjo pikëpamje misticizmi profetik, kaq e padjallëzuar e kaq krenare, çon në një imperializëm të vërtetë fetar. Sipas profetëve, populli çifut, me anë të vullnetit të Jahve-s, zotit të tij, është i paracaktuar të sundojë botën, kur populli i shërbëtorëve të Jahve-s të zbatojë të gjitha urdhëresat hyjnore, do të vijë koha kur populli çifut do të mbretërojë mbi gjithë botën.

Një argument tjetër i krishterë kundër çifutëve është fakti se ka shumë popuj që nuk kanë asnjë lloj ndjenje urrejtjeje për popuj të tjerë, psh kinezët, gjermanët, polakët, turqit, indonezianët, australianët, kanadezët, ukrainasit, francezët, bullgarët, spanjollët, etj., nuk e urrejnë komunitetin e njëri-tjetrit. Si shpjegohet që në shtresat e gjera shoqërore të këtyre popujve ekziston një ndjenjë urrejtjeje për çifutët?

Përse këta i sfidojnë dhe dërrmojnë altruizmin e mirëpritjes së parë të gjithë këtyre popujve ndaj tyre? Madje Hitleri tek Mein Kampf-i tregon me hollësi 12 mënyrat sesi çifutët përdorin për të zotëruar pushtetin ekonomik dhe pastaj atë politik të një kombi.

3

Periudha e Krishtërimit sigurisht që ka qenë një periudhë e vështirë mbijetese për çifutët. Anti-semitizmin e përhap pretendimi me këmbëngulje i kristianëve se ata janë trashëgimtarët e vetëm të Besëlidhjes me Zotin. Nuk është aspak për t’u habitur që nga tre shkruesit ish-çifutë të Ungjijve, çifuti Mateu është më i ashpri, paraqitja që ai i bën mundimeve të Krishtit nga çifutët duket se është më tendenciozja, ndërsa më i paanshmi është Luka, i vetmi nga shkruesit që nuk ka qenë çifut.

Por dita më e keqe për çifutët sigurisht që ka qenë dita e 28 tetor 312, kur ndodhi beteja e Urës Milvian dhe kur një ilir nga raca jonë, Kostandini i Madh, fitoi kundër Maksentiusit, i cili thuhet se u mbyt në ujërat e Tiberit. Një betejë mjaftoi për të ndryshuar fytyrën e botës dhe qëndrimin e saj fetar.

Fitorja e Kostandinit konsiderohet me të drejtë si pika fillestare e një epoke të re, asaj të perandorisë kristiane dhe epokës së Kishës në Evropë. Është e vërtetë se rezultati i saj i menjëhershëm duket se ka qenë vendosja e lirisë dhe barazisë së besimeve. Por suksesi i padëgjuar i Kishës do të sillte si rrjedhim fatkeqësinë e Sinagogës, për të cilën shekulli i katërt ishe një epokë fatale që shënonte fillimin e një të ardhmeje me ankth, vuajtje dhe katastrofa.

Asnjë armë nuk ka rezultuar më e suksesshme kundër jahudizmit dhe besimtarëve çifutë sesa mësimi i përbuzjes, i farkëtuar kryesisht nga Etërit e Kishës në shekullin e katërt dhe brenda saj asnjë tezë nuk ka qenë më e dëmshme sesa ajo e “popullit që vrau Zotin”.

Mentaliteti kristian është mbrujtur me këto ide deri në palcën e nënvetëdijes së tij. Të mos e pranosh dot këtë fakt do të thotë të mos përfillësh apo të mbulosh burimin kryesor të antisemitizmit kristian dhe burimin që ka ushqyer opinionin popullor. Shpeshherë gjatë mesjetës, çifutët u konvertuan në mënyrë hipokrite në fetë e popujve të tjerë si në krishtërim, katolicizëm, ortodoksizëm dhe protestanizëm.

Dihet konvertimi në masë në kohën e inkuizicionit, marranot, të cilët prapëseprapë u dëbuan, megjithëse këta bashkëpunuan me spanjollët kundër myslimanëve të Spanjës në kohën e Izabelës së Kastiljes. Por krishterimi ishte në epërsi për 15 shekuj dhe përgjatë gjithë mesjetës jahudizmi ishte i pafuqishëm të ndikonte fatet e kombeve. Duke përfituar nga toleranca e autoriteteve dhe nga mbrojtja e papëve, ai mundi të mbijetojë, duke pritur për një rast për ta depërtuar strukturën monolitike kristiane nga brenda.

Çifutët e shohin këtë si një periudhë të errët obskurantizmi dhe barbarie, sepse ata priren ta gjykojnë botën lidhur me vetveten, duke e parë veten si ajkën e botës. Më pas, me Rilindjen dhe Reformimin, uniteti i besimit kristian u thye. Çifutëria bëri përpara përmes të çarës që ishte hapur dhe që prej asaj kohe mbështeti çdo lëvizje që dobësonte dhe turbullonte Krishtërimin – Rilindjen, Reformimin, Revolucionin e 1789 dhe marksizmin.

4

Çifutët duket se gjithmonë kanë rivalizuar me të gjithë elitën e popujve të tjerë. I humbur në thellësitë e turmave të shoqërive kristiane perëndimore, çfarë mund të bënte tjetër çifuti – i detyruar të heshtte për 15 shekuj, përveçse të mohonte, brenda kufijve dhe hierarkisë së imponuar nga këto shoqëri (Monteni Krishtërimin, Spinoza kartezianizmin, Marksi kapitalizmin, Ajnshtajni njutonianizmin dhe ndoshta Frojdi kantizmin)?

Sipas kundërshtarëve kristianë apo antisemitë, në Izraelin e sotëm, Ligji i Kthimit nuk e njeh martesën civile, divorcin apo funeralin civil. Nga pikëpamja e statutit, çështjet individuale trajtohen nga legjislacioni i brendshëm i secilit besim fetar. Izraeli është një shtet laik që praktikon intolerancë fetare në një kohë që pretendon se është demokraci, është megjithatë një nga shtetet me vetëdijen më të madhe racore në gjithë botën.

Martesat e përziera janë të ndaluara. Martesat e përziera midis çifutëve dhe joçifutëve nuk janë të mundura në shtetin e ri të Izraelit, sipas ligjit të miratuar më 28 gusht 1953. Bashkëshorti joçifut nuk mund të varroset në një varrezë çifute përkrah bashkëshortes së tij: Përveç rasteve të konvertimeve, një personi joçifut nuk mund t’i jepet apo t’i shitet vend në një varrezë çifute.

Çdo historian e di se Toka e Shenjtë e Palestinës është pika më nevralgjike në botë. Tamam atje ndodhi drama më e madhe e historisë njerëzore. Të gjitha perandoritë kanë luftuar me njëra-tjetrën për vendet e shenjta. Kryqi dhe Gjysmëhëna janë përplasur me njëra tjetrën në atë vend për shekuj me radhë. Kryqtarët shkuan dhe lanë kockat e tyre aty dhe vetëm tregtarët e Venedikut përfituan nga kjo. Fuqitë më të mëdha të botës i kanë sytë mbi këtë rrip toke, mbi të cilën takohen rrugët më të rëndësishme strategjike dhe tregtare, përmes fushave më të lakmuara të naftës.

Nga antiçifutët pretendohet se, përderisa armiqtë e çifutëve u përkasin racave të ndryshme, kanë jetuar shumë larg nga njëra-tjetra, kanë qenë qeverisur nga ligje dhe parime të ndryshme, derisa kanë pasur zakone të ndryshme dhe shpirt të ndryshëm dhe si të tillë ata nuk mund të gjykonin njëlloj lidhur me diçka, atëherë shkaqet e përgjithshme të antisemitizmit duhet të kenë qenë gjithmonë brenda vetë popullit çifut dhe jo tek ata që u kundërviheshin atyre. Ata e kanë refuzuar heshtjen dhe plogështinë. Kudo ku kanë shkuar ata i janë kundërvënë me kokëfortësi të pathyeshme mjedisit që i rrethonte, qoftë në robëri pas robërie apo të dëbuar në mërgim pas mërgimi. Kjo kokëfortësi do të vdesë pasi të vdiste edhe i fundit prej tyre.

Nuk është diçka e çuditshme atëherë, që qysh prej kohërave më të hershme e deri më sot, çifuti ka ngjallur pothuajse kudo një armiqësi të hapur apo të maskuar, e cila ka qenë shprehur pothuajse në çdo gradë, që nga antisemitizmi thjesht teorik deri tek masakrat më mizore.

Kështu shpjegohet me sa duket edhe Holokausti, nëse do ta pranonim atë që na është thënë deri më sot mbi të, i cili ka lidhje edhe me Ditën e Kujtesës më çdo 27 janar, që kërkon vendosjen e kurorave me lule nga shtetarët tanë në një vend mauzole të Holokaustit, si për të plotësuar profecinë mesianike që të gjithë popujt do përkulen një ditë mbi popullin e Izraelit.

Alfred Cako