Njerëzit e malit në shekullin XXI

Njerëzit e malit në shekullin XXI



6 tetor 2008

Thellë në njërin prej pyjeve në Istra, jeton familja e pazakontë e robinsonëve modern. Sasko (32) dhe Lena (28 ) Plavsic me vajzën Skaska e cila i ka pesë muaj vendosën të ikin larg nga civilizimi.

Skaska lindi në pyll. Sasko dhe Lena, para vetëm disa vitesh jetuan në qytet, udhëtonin nëpër botë dhe kanë arsimim universitar.

Megjithatë u dëshpëruan me botën që është rob i shkencës.

Lena e cila me profesion është psikologe, aspak nuk u frikësua që të lind larg nga spitali.

"Besova se natyra gjithçka do ta bënte si duhet, dhe fitova dhuratën më të bukur. Kam lindur në sanë, ndërsa mysafirë i patëm miqtë të cilët vallëzonin dhe këndonin", thotë Lena.

"Gjithnjë e kam ditur se në jetë duhet të ekzistojë diçka më shumë dhe më mirë, megjithatë nuk pata guxim që ta ndryshoj jetim time rrënjësisht. Vetëm kur e njoha Lenën e kam ditur se ajo është", thotë Sasko Plavsic dizajnues grafik.

Dashuria ndaj natyrës ishte më e fortë se gjithçka, andaj Sasko dhe Lena e themeluan shtëpinë e tyre në pyll.

Ushqehen me fruta dhe perime që i mbollën në kopshtin e vogël, pijë ujin e shiut dhe qumështin e dhisë që jeton me ta. Ushqimin e ziejnë me shporet me dru.

Nuk kanë rrymë, andaj si të bie terri shkojnë të flejë në një shator, dhe zgjohen me rrezet e para të diellit.

Lena thotë se nga civilizimi i mungon vetëm çokollata. Ata në një shtrat nga sana çdo ditë e vënë në gjumë vajzën e tyre të vogël.

Filluan edhe të ndërtojnë një shtëpi, nëse shatori indian me degë dhe i ngjitur me baltë mund të quhet ashtu. Në shtëpizë do ta kenë vetëm një shtrat me sanë dhe vatrën e zjarrit.

Ata dëshirojnë që ditët e dimrit të jenë të përshtatshme për vajzën e tyre. Familja Plavskic pastrohen në vaskë ku mbledhin ujin nga shiu.

Ujin e ngrohin duke u ndezur zjarrin në tokë në vaskë. Krahas dhisë, të vetmen shoqëri u bënë qeni Kim. Sasko dhe Lena nuk vizitohen tek mjeku, ndërsa sëmundjet i shërojnë me perime të thata.

Mark Boyle, qe tre vjet jeton pa asnjë qindarkë në xhep



Kjo është historia e rrallë e Mark Boyle. Ai është një i ri 30 vjeçar, i cili që prej vitit 2008 e deri sot nuk ka asnjë qindarkë të ardhur.

Më shumë se tre vjet më parë, Marku vendosi të braktisë punën e tij. Ai kishte përfunduar universitetin për ekonomi dhe më tej kishte bërë edhe masterin. Për disa kohë, deri kur e la punën, ishte edhe drejtor i një kompanie private me bio ushqime.

Në mënyrë të vendosur e braktisi punë dhe ndërmori një hap të rrallë: të shkojë dhe të jetojë në natyrë, pa para, pa asnjë qindarkë, pa kurrfarë shitblerjeje apo shkëmbim malli me askënd.

Për të realizuar këtë, Marku ka mbjellë disa patate e fasule për të ngrënë dhe këtë e ka bërë në një copë toke që e mori falas nga një dhurues në internet, i cili ia fali edhe kasollen dhe oborrin përreth saj.

Tregon se për higjienë personale nuk ka kurrfarë problemi, sa kohë që është lumi, ku edhe lahet. Me drunj që gjeti atje ndërtoi një banjo. Atypari gjendet një barkë ku lan rrobat e veta, ndërsa një biçikletë që mban, i vjen në ndihmë për të lëvizur tutje-tëhu.

Kurse vlerëson se shoqëria është më e shëndetshme kur jetohet pa para.

Libri që ka shkruar për jetën e tij atje ku ndodhet aktualisht mban titullin "Njeriu pa para". Me të ardhurat që ka nxjerrë nga ky libër ai ka vendosur të blejë një parcelë toke dhe të krijojë atje atë që e quan komunën e parë në botë ku jetohet pa para.

Ai thotë: "Duke jetuar vetë prej më se tre vjetësh, pa përdorur asnjë qindarkë, dua të bind njerëzit se është e mundur të jetosh pa para, duke pasur të mundura të gjitha gjërat e domosdoshme të jetës së përditshme".

Megjithatë, nuk është edhe krejtësisht larg civilizimit pasi Marku ka edhe një laptop që e përdor me energji diellore.

Sa e mire do te ishte nje bote pa "PARA", dhe sa e lehte do te ishte JETA . Megjithate jo te gjithe kane guximin ta pranojne perfshire dhe mua...

Pasurite sherbejne kur jane ne duart e dijetareve . Ne duart e nje teveqeli ,komandojne .
Seneca