Te vertetat e fshehura
Faqja 1 e 1
Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 12:40
A ka ekzistuar me të vërtetë CIKLOPI ?
Të gjithë e njohin legjendën e gjigandit me një sy Polifemit, të ishullit të Sicilisë që përshkruan Homeri në veprën e tij “ODISEA”. A ka ekzistuar një qënie gjigande e tillë? Po, vetëm se ai nuk ka qënë as njeri dhe as i biri i perëndisë së detit Poseidon, siç tregohet në legjendë.
Sipas disa palenteologëve,shkak për lindjen e kësaj legjende ka qënë kafka e një Mamuthi, një nga elefantët, fosile të zhdukur gjatë epokës së akullnajave, domethënë 15-20 mijë vitet e fundit të historisë së tokës.
Nëse na duhet që patjetër të bazohemi në këtë fakt atëherë lindj pyetja se ç’lidhje ka Polifemi me Mamuthin?
Mamuthi është një nga kafshët prehistorike më interesante. Duke qenë farefisi më i afërt i elefantit të sotem,ai ndryshonte prej tij se e ka pasur trupin te mbushur nga një shtresë qimesh të buta (push) që i shërbente si “astar” i peliçes së tij e cila përbëhej nga qime të trasha si furcë e të gjata deri në 1 metër.
Po kështu, në kokë nga të dy anët e feçkës ka pasur dy dhëmbë shumë të gjatë e të përkulur nga lart. Kafka e mamuthëve si dhe e elefantëve ka në mes një zgavër relativisht të madhe që lidhet me feçkën e tyre kurse zgavrat e syve vendosen anash kokës nga prapa.
Ashtu siç tregohet në poemën e Homerit, detarët të rraskapitur nga udhëtimi i vështirë në det iu afruan brigjeve të Sicilisë. Pasi mbërritën në tokë,mbushën bucelat dhe vozat me ujë të pijshëm dhe u nisën për gjueti, në brendësi të ishullit, për të siguruar ushqim.
Në një shpellë ata gjetën një kafkë “gjigandi”në pamje të jashtme të ngjashme me atë të njeriut, vetëm se në vend të dy gropave të syve, kishte vetëm një e për më tepër ajo ndodhej në mes të saj, poshtë ballit.
Të habitur nga ky zbulim ata nuk e kishin të vështirë të përfytyronin trupin, këmbët e duart e këtij gjigandi me një sy në ballë dhe sigurisht pasojat që do të kishin po të ndesheshin me një krijesë të tillë. Prandaj i zuri paniku, u vërsulën drejt anijes dhe të tmerruar u larguan me të shpejtë nga bregu për në det të hapur.
Autorët e kësaj hipoteze e mbështesin mendimin e tyre duke u nisur edhe nga fakti se detarët e guximshëm nuk kishin parë kurrë mamuth ose elefant (mamuthi në atë kohë ishte zhdukur kurse elefanti nuk ekzistonte në Evropë), as edhe ndonjë kafshë tjetër e ngjashme me të. Keshtu nuk është vështirë të kuptojmë jo vetëm tmerrin që i kapi, por edhe krijimin e fantazisë për gjigandin e tmerrshëm Polifem.
Duke u mbështetur në mbeturinat skeletore të kafshëve dhe fosileve të ndryshme, fantazia popullore ka krijuar figura përrallore të dragonjëve, të kuçedrave etj, që kanë krahë, shumë kokë, që lëshojnë zjarr nga goja dhe vrasin njerëzit e djegin kasollet e tyre.
Ky është i vetmi shpjegim racional i bërë nga disa palenteologë për figurën e Ciklopit Polifem të poemës së lashtë të Homerit. Në këtë rast si dhe në shumë të tjerë fantazia e njeriut ka arritur të krijojë këtë përbindësh, duke besuar kohë mbas kohe se ai mund të ketë ekzistuar në të vërtetë.
Jetë Paralele !!!
Çdo jetë ka një jetë ! Kjo ka qenë shprehja më e famshme e viteve 70’ e thënë nga një hipi që s’kishte asgjë për të humbur. Por nëse sot vihemi në drejtimin e duhur për të analizuar këtë shprehje, çfarë do të mendonim në të vërtetë ???
Regjistrat në të cilat shënohen emrat e njerëzve që kanë jetuar, për disa mbeten thjesht regjistra, por për studiuesit janë pika e nisjes për një studim tepër të çuditshëm i cili nuk është bërë i ditur më parë.
Studimi mbi jetët identike të njerëzve nxjerr në dritë një realitet të fshehtë e të pabesueshëm.
Janë vënë re raste njerëzore shumë të çuditshme. Duke filluar që nga dy gra me emrin Edna, deri te dy presidentët Kennedy dhe Lincoln. Ndoshta çdonjëri prej nesh ka një sozi, një tjetër që bën të njejtën jetë si fotokopja jonë e shkruar në librin e madh të fatit.
Studiuesi Johan Gudvag ka arritur të zbulojë, pas shumë vitesh punë, disa raste në të cilat është vërenjtur një paralelizëm mes jetëve të personave edhe pse shumë larg nga njëri-tjetri, ose që injoronin ekzistencën e tyre.
Koinçidencat në fjalë janë vërtet të mahnitshme pasi nuk bëjnë pjesë në rendin normal të jetës. Gudvag, në librin e tij “Astrologjia” tregon disa aspekte të ngjashme mes jetës dhe vdekjes së dy personave : Donald Chapman dhe Donald Brasil, të dy të lindur në 5 shtator të 1933, i pari në një fshat të Eurekës, ndërsa i dyti në Ferndale të Kalifornisë. Një mëngjes të diele, më 10 shtator të 1956 ekzaktësisht pesë ditë pas ditëlindjes së secilit, djemtë e rinj po ecnin me makinë në autostradën 101 në jug të Eurekës.
Pasi kishin shoqëruar të fejuarat për në shtëpi u përplasën me makinë me njëri-tjetrin dhe vdiqën në vend. Çertifikatat e vdekjes tregojnë se të dy djemtë kishin vdekur nga plagët e rënda që kishin marrë në kokë.
Një rast tjetër paralelizmi i treguar nga Gudvag flet për dy gra të lindura në të njejtën ditë, por pa asnjë lidhje familjare : Edna Hanah dhe Edna Osbeurn. Në 1939, në spitalin Hankersack në Nju Xhersi që të dyja lindën në të njëjtin moment dhe u pagëzuan me të njëjtin emër. Gudvag, pasi kishte pyetur të dyja gratë zbuloi më shumë. Burrat e tyre bënin të njëjtën punë dhe ishin pronarë të së njëjtës markë makine që kishte të njëjtën ngjyrë.
Të dy çiftet ishin martuar ekzaktësisht tre vjet e gjysmë më parë. Burrat e tyre kishin lindur në të njëjtin vit, në të njëjtin muaj dhe në të njëjtën ditë, ashtu si dhe gratë e tyre. Gratë ishin brune, sy blu dhe kishin të njëjtën gjatësi. Të dy çiftet kishin blerë në të njëjtën ditë një qen dhe i kishin vënë të njëjtin emër, Spot.
Ekzistojnë shumë raste të tjera,ku ngjashmëria në jetën e individëve është e habitshme. Më 8 nëntor, gazeta italiane “Il Giornale” e 1981 raportoi një rast të jashtëzakonshëm të vdekjes së njëkohëshme të dy vëllezërve, të cilët vdiqën në të njëjtin moment dhe në rrethana të njëjta.
Vëllezërit vdiqën larg nga njëri-tjetri, me një distancë prej 300 kilometrash. Jo më pak interesant është dhe rasti i studimit të profesorit Boocard të Universitetit në Minesota, i cili flet për dy binjakë, të ndarë që në lindje nga njëri tjetri,të adoptuar nga familje të ndryshme.
Jetonin në Ohaio dhe asnjëri s’e dinte për ekzistencën e tjetrit. Të dy u diplomuan për Juridk, filluan punë part-time si ndihmëssherifë dhe që të dy zgjidhnin Floridën për të kaluar pushimet. Blejnë një qen dhe i vendosin të njëjtin emër, gratë e tyre quhen të dyja Linda. Divorcohen dhe rimartohen me dy gra me emrin Betty, fëmijët i quajnë James dhe Alan dhe pijnë të njëjtën markë cigareje.
Këto janë vërtetë studime tepër të çuditshme por studiuesit që janë marrë me to kanë vërtetuar çdo fakt në të cilin ato janë bazuar.
Si përherë mëndja jonë e ka të vështirë të besojë të tilla studime, por një gjë është e sigurtë; Jetët paralele janë të vërteta dhe ajo çka lexuat më sipër ishte “esenca” e tyre.
Të gjithë e njohin legjendën e gjigandit me një sy Polifemit, të ishullit të Sicilisë që përshkruan Homeri në veprën e tij “ODISEA”. A ka ekzistuar një qënie gjigande e tillë? Po, vetëm se ai nuk ka qënë as njeri dhe as i biri i perëndisë së detit Poseidon, siç tregohet në legjendë.
Sipas disa palenteologëve,shkak për lindjen e kësaj legjende ka qënë kafka e një Mamuthi, një nga elefantët, fosile të zhdukur gjatë epokës së akullnajave, domethënë 15-20 mijë vitet e fundit të historisë së tokës.
Nëse na duhet që patjetër të bazohemi në këtë fakt atëherë lindj pyetja se ç’lidhje ka Polifemi me Mamuthin?
Mamuthi është një nga kafshët prehistorike më interesante. Duke qenë farefisi më i afërt i elefantit të sotem,ai ndryshonte prej tij se e ka pasur trupin te mbushur nga një shtresë qimesh të buta (push) që i shërbente si “astar” i peliçes së tij e cila përbëhej nga qime të trasha si furcë e të gjata deri në 1 metër.
Po kështu, në kokë nga të dy anët e feçkës ka pasur dy dhëmbë shumë të gjatë e të përkulur nga lart. Kafka e mamuthëve si dhe e elefantëve ka në mes një zgavër relativisht të madhe që lidhet me feçkën e tyre kurse zgavrat e syve vendosen anash kokës nga prapa.
Ashtu siç tregohet në poemën e Homerit, detarët të rraskapitur nga udhëtimi i vështirë në det iu afruan brigjeve të Sicilisë. Pasi mbërritën në tokë,mbushën bucelat dhe vozat me ujë të pijshëm dhe u nisën për gjueti, në brendësi të ishullit, për të siguruar ushqim.
Në një shpellë ata gjetën një kafkë “gjigandi”në pamje të jashtme të ngjashme me atë të njeriut, vetëm se në vend të dy gropave të syve, kishte vetëm një e për më tepër ajo ndodhej në mes të saj, poshtë ballit.
Të habitur nga ky zbulim ata nuk e kishin të vështirë të përfytyronin trupin, këmbët e duart e këtij gjigandi me një sy në ballë dhe sigurisht pasojat që do të kishin po të ndesheshin me një krijesë të tillë. Prandaj i zuri paniku, u vërsulën drejt anijes dhe të tmerruar u larguan me të shpejtë nga bregu për në det të hapur.
Autorët e kësaj hipoteze e mbështesin mendimin e tyre duke u nisur edhe nga fakti se detarët e guximshëm nuk kishin parë kurrë mamuth ose elefant (mamuthi në atë kohë ishte zhdukur kurse elefanti nuk ekzistonte në Evropë), as edhe ndonjë kafshë tjetër e ngjashme me të. Keshtu nuk është vështirë të kuptojmë jo vetëm tmerrin që i kapi, por edhe krijimin e fantazisë për gjigandin e tmerrshëm Polifem.
Duke u mbështetur në mbeturinat skeletore të kafshëve dhe fosileve të ndryshme, fantazia popullore ka krijuar figura përrallore të dragonjëve, të kuçedrave etj, që kanë krahë, shumë kokë, që lëshojnë zjarr nga goja dhe vrasin njerëzit e djegin kasollet e tyre.
Ky është i vetmi shpjegim racional i bërë nga disa palenteologë për figurën e Ciklopit Polifem të poemës së lashtë të Homerit. Në këtë rast si dhe në shumë të tjerë fantazia e njeriut ka arritur të krijojë këtë përbindësh, duke besuar kohë mbas kohe se ai mund të ketë ekzistuar në të vërtetë.
Jetë Paralele !!!
Çdo jetë ka një jetë ! Kjo ka qenë shprehja më e famshme e viteve 70’ e thënë nga një hipi që s’kishte asgjë për të humbur. Por nëse sot vihemi në drejtimin e duhur për të analizuar këtë shprehje, çfarë do të mendonim në të vërtetë ???
Regjistrat në të cilat shënohen emrat e njerëzve që kanë jetuar, për disa mbeten thjesht regjistra, por për studiuesit janë pika e nisjes për një studim tepër të çuditshëm i cili nuk është bërë i ditur më parë.
Studimi mbi jetët identike të njerëzve nxjerr në dritë një realitet të fshehtë e të pabesueshëm.
Janë vënë re raste njerëzore shumë të çuditshme. Duke filluar që nga dy gra me emrin Edna, deri te dy presidentët Kennedy dhe Lincoln. Ndoshta çdonjëri prej nesh ka një sozi, një tjetër që bën të njejtën jetë si fotokopja jonë e shkruar në librin e madh të fatit.
Studiuesi Johan Gudvag ka arritur të zbulojë, pas shumë vitesh punë, disa raste në të cilat është vërenjtur një paralelizëm mes jetëve të personave edhe pse shumë larg nga njëri-tjetri, ose që injoronin ekzistencën e tyre.
Koinçidencat në fjalë janë vërtet të mahnitshme pasi nuk bëjnë pjesë në rendin normal të jetës. Gudvag, në librin e tij “Astrologjia” tregon disa aspekte të ngjashme mes jetës dhe vdekjes së dy personave : Donald Chapman dhe Donald Brasil, të dy të lindur në 5 shtator të 1933, i pari në një fshat të Eurekës, ndërsa i dyti në Ferndale të Kalifornisë. Një mëngjes të diele, më 10 shtator të 1956 ekzaktësisht pesë ditë pas ditëlindjes së secilit, djemtë e rinj po ecnin me makinë në autostradën 101 në jug të Eurekës.
Pasi kishin shoqëruar të fejuarat për në shtëpi u përplasën me makinë me njëri-tjetrin dhe vdiqën në vend. Çertifikatat e vdekjes tregojnë se të dy djemtë kishin vdekur nga plagët e rënda që kishin marrë në kokë.
Një rast tjetër paralelizmi i treguar nga Gudvag flet për dy gra të lindura në të njejtën ditë, por pa asnjë lidhje familjare : Edna Hanah dhe Edna Osbeurn. Në 1939, në spitalin Hankersack në Nju Xhersi që të dyja lindën në të njëjtin moment dhe u pagëzuan me të njëjtin emër. Gudvag, pasi kishte pyetur të dyja gratë zbuloi më shumë. Burrat e tyre bënin të njëjtën punë dhe ishin pronarë të së njëjtës markë makine që kishte të njëjtën ngjyrë.
Të dy çiftet ishin martuar ekzaktësisht tre vjet e gjysmë më parë. Burrat e tyre kishin lindur në të njëjtin vit, në të njëjtin muaj dhe në të njëjtën ditë, ashtu si dhe gratë e tyre. Gratë ishin brune, sy blu dhe kishin të njëjtën gjatësi. Të dy çiftet kishin blerë në të njëjtën ditë një qen dhe i kishin vënë të njëjtin emër, Spot.
Ekzistojnë shumë raste të tjera,ku ngjashmëria në jetën e individëve është e habitshme. Më 8 nëntor, gazeta italiane “Il Giornale” e 1981 raportoi një rast të jashtëzakonshëm të vdekjes së njëkohëshme të dy vëllezërve, të cilët vdiqën në të njëjtin moment dhe në rrethana të njëjta.
Vëllezërit vdiqën larg nga njëri-tjetri, me një distancë prej 300 kilometrash. Jo më pak interesant është dhe rasti i studimit të profesorit Boocard të Universitetit në Minesota, i cili flet për dy binjakë, të ndarë që në lindje nga njëri tjetri,të adoptuar nga familje të ndryshme.
Jetonin në Ohaio dhe asnjëri s’e dinte për ekzistencën e tjetrit. Të dy u diplomuan për Juridk, filluan punë part-time si ndihmëssherifë dhe që të dy zgjidhnin Floridën për të kaluar pushimet. Blejnë një qen dhe i vendosin të njëjtin emër, gratë e tyre quhen të dyja Linda. Divorcohen dhe rimartohen me dy gra me emrin Betty, fëmijët i quajnë James dhe Alan dhe pijnë të njëjtën markë cigareje.
Këto janë vërtetë studime tepër të çuditshme por studiuesit që janë marrë me to kanë vërtetuar çdo fakt në të cilin ato janë bazuar.
Si përherë mëndja jonë e ka të vështirë të besojë të tilla studime, por një gjë është e sigurtë; Jetët paralele janë të vërteta dhe ajo çka lexuat më sipër ishte “esenca” e tyre.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 16:17
Ku ndodhej ATLANTIDA ?
Një arkeologe britanike e quajtur Carla Sage ka paraqitur një teori të re,ku sipas së cilës Atlantida legjendare nuk ndodhej në oqeanin Atlantik por në vendin që sot ndodhet Shkretëtira e Saharasë.
Duke përdorur burime të lashta por edhe zbulime të sotme arkeologjike, pretendon se Atlantida kishte qënë kryeqyteti i një perandorie të fuqishme e cila kishte shkëmbime tregtare me qytetërimet Minoike, të Mikenës si dhe me atë Egjiptian.
Teoria e saj bazohet në dëshmi interesante të cilat vënë në dyshim të plotë teoritë lidhur me vendndodhjen e saj në oqeanin Atlantik.
Sipas teorisë së saj, Atlantida ndodhej në mënyrë të padiskutueshme në një distancë të tillë nga Troja dhe qytetet-shtete të tjera të mesdheut që të kishte mundësi për të patur marëdhënie tregtare me to.
Besoj se Atlantida ka qënë kryeqyteti i një perandorie gjigande të Afrikës Veriore dhe kishte portë në gjirin e Sidras.
Atlantida nuk u shkatërrua nga tërmeti, përmbytjet apo vullkanet, por nga përhapja dhe shtrirja graduale e rërës që zhduku qytetërimin e saj. Perandoria nuk u zhyt nën det siç mendohej deri sot, por u zhduk nga kodrinat e rërës.
Nomadet e shkretëtirës Beduinët, shpesh pas fortunave të rërës, shikojnë kolona të mermerta të dalin mbi rërë, veçanërisht në malet Agghar të Algjerisë jugore.
Rreth 11.000-12.000 vjet më parë ku sipas grekëve të lashtë po lulëzonte qytetërimi i Atlantidës, në Saharanë e atëhershme mbizotëronte një klimë e butë (gjë që është vërtetuar shkencërisht) që mund të ishte ideale për zhvillimin e një qytetërimi, ndërkohë që toka ishte e pasur dhe pjellore.
Vepra arti të skalitura nëpër shkëmbinj paraqesin kafshë që enden lirshëm. Gjithashtu arkeologët kanë zbuluar hieroglitë që tregojnë kafshë të zbutura,kuaj që tërheqin karroca dhe karvane të mëdhenj, duke vërtetuar se tregtia luante një rol të madh në atë zonë. Por shtrirja e fuqishme e shkretëtirës duhet të ketë zhdukur cdolloj bimësie dhe gjithashtu shkaktoi zhdukjen e kafshëve.
Ndërsa rëra përmbyti gjithë perandorinë, karvanet e kishin të pamundur udhëtimin sepse rrotat që përdornin me mjetet e tyre lëvizëse nuk mund të lëviznin dhe kështu mori fund tregtia.
Ishin shekuj më vonë ku vendasit filluan të përdornin devetë për lëvizjen e tyre, rreth viteve 100 para erës së re. Në atë kohë Atlantida ishte varrosur dhe harruar nën kodrinat e rërës. Nuk ishte një kataklizmë ujore,por largimi i ujërave që shkaktoi fatkeqësinë.
Gjithashtu Dr.Sage beson se, thëniet e Platonit rreth kataklizmës kanë të bëjnë me keq interpretimin e fjalës egjiptiane “lëvizja e ujit”.
Por a ka qenë me të vërtetë aty ku u tha ATLANTIDA ???
PO !!!
Një arkeologe britanike e quajtur Carla Sage ka paraqitur një teori të re,ku sipas së cilës Atlantida legjendare nuk ndodhej në oqeanin Atlantik por në vendin që sot ndodhet Shkretëtira e Saharasë.
Duke përdorur burime të lashta por edhe zbulime të sotme arkeologjike, pretendon se Atlantida kishte qënë kryeqyteti i një perandorie të fuqishme e cila kishte shkëmbime tregtare me qytetërimet Minoike, të Mikenës si dhe me atë Egjiptian.
Teoria e saj bazohet në dëshmi interesante të cilat vënë në dyshim të plotë teoritë lidhur me vendndodhjen e saj në oqeanin Atlantik.
Sipas teorisë së saj, Atlantida ndodhej në mënyrë të padiskutueshme në një distancë të tillë nga Troja dhe qytetet-shtete të tjera të mesdheut që të kishte mundësi për të patur marëdhënie tregtare me to.
Besoj se Atlantida ka qënë kryeqyteti i një perandorie gjigande të Afrikës Veriore dhe kishte portë në gjirin e Sidras.
Atlantida nuk u shkatërrua nga tërmeti, përmbytjet apo vullkanet, por nga përhapja dhe shtrirja graduale e rërës që zhduku qytetërimin e saj. Perandoria nuk u zhyt nën det siç mendohej deri sot, por u zhduk nga kodrinat e rërës.
Nomadet e shkretëtirës Beduinët, shpesh pas fortunave të rërës, shikojnë kolona të mermerta të dalin mbi rërë, veçanërisht në malet Agghar të Algjerisë jugore.
Rreth 11.000-12.000 vjet më parë ku sipas grekëve të lashtë po lulëzonte qytetërimi i Atlantidës, në Saharanë e atëhershme mbizotëronte një klimë e butë (gjë që është vërtetuar shkencërisht) që mund të ishte ideale për zhvillimin e një qytetërimi, ndërkohë që toka ishte e pasur dhe pjellore.
Vepra arti të skalitura nëpër shkëmbinj paraqesin kafshë që enden lirshëm. Gjithashtu arkeologët kanë zbuluar hieroglitë që tregojnë kafshë të zbutura,kuaj që tërheqin karroca dhe karvane të mëdhenj, duke vërtetuar se tregtia luante një rol të madh në atë zonë. Por shtrirja e fuqishme e shkretëtirës duhet të ketë zhdukur cdolloj bimësie dhe gjithashtu shkaktoi zhdukjen e kafshëve.
Ndërsa rëra përmbyti gjithë perandorinë, karvanet e kishin të pamundur udhëtimin sepse rrotat që përdornin me mjetet e tyre lëvizëse nuk mund të lëviznin dhe kështu mori fund tregtia.
Ishin shekuj më vonë ku vendasit filluan të përdornin devetë për lëvizjen e tyre, rreth viteve 100 para erës së re. Në atë kohë Atlantida ishte varrosur dhe harruar nën kodrinat e rërës. Nuk ishte një kataklizmë ujore,por largimi i ujërave që shkaktoi fatkeqësinë.
Gjithashtu Dr.Sage beson se, thëniet e Platonit rreth kataklizmës kanë të bëjnë me keq interpretimin e fjalës egjiptiane “lëvizja e ujit”.
Por a ka qenë me të vërtetë aty ku u tha ATLANTIDA ???
PO !!!
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 16:25
Statuja e Zeusit
Në tempullin kushtuar zotërve në qytetin grek të Olimpit, u bë në vitin 462 para Krishtit nga skulptori më i mirë i Greqisë Fidis, në fildish dhe ar, skulptura e Zeusit, e punuar me teknikën krisoelefantine.
Zeusi paraqitej i ulur në një fron të bërë me të njejtët materiale si dhe statuja që paraqiste perëndeshën Viktoria të lidhur në krahun e djathtë dhe në të majtën skeptri, rreth tij ishin skulptura të ndryshme të heronjve mitologjikë.
Skulptura kishte lartësi prej 14 m. Sipas historianëve të autorizuar, ishte më e bukura skulpturë dhe riprodhimi i saj njihet vetëm në monedha të shekullit XIX. Jetoi rreth 1.000 vjet (më shumë nga të gjitha mrekullitë e tjera) derisa disa fanatikë kristianë të mbretërisë së Teodosit II e dogjën por nuk u shkatërrua totalisht .Zhdukja totale e saj ndodhi në shekullin VI dhe nuk ngeli asnjë gjurmë e saj si pasojë e tërmeteve.
Statuja ka shërbyer për shumë vjet për të kurorëzuar fituesit e Olimpiadave Greke.
Kolosi i Rodit
Vendndodhja gjeografike e Rodit ishte e privilegjuar për të tregtuar me Greqinë, Azinë dhe Egjiptin dhe falë kësaj e shndërruan në qendrën tregtare më të madhe të Mesdheut Oriental. Mbreti Demetri I Poliarcetes, i njohur për eksperiencën ushtarake sidomos nëpër rrethinat, aq sa në të ardhmen ushtarakët do ti referoheshin teknikës së tij duke e emërtuar "Poliarcetica" vendosi të sulmoi Rodin. Qyteti i rezistoi dhe Demetri u detyrua të tërhiqej.
Për të festuar këtë triumf qyteti vendosi të ndërtonte një monument për kujtim të Helios, zoti i diellit,në port.Punimet i udhëhoqi Cares Lindos. Në fillim statujën e veshën me hekur dhe sipër me pllaka bronxi.
Më në fund kur statuja përfundoi ishte jo më pak se 32 m e gjatë. Fama e saj solli udhëtarë nga e gjithë bota antike për ta parë.Me Kolosin e Rodit në atë kohë ishin 5 mrekullitë e botës që ishin ngritur mbi faqen e Tokës, numër që erdhi duke u rritur.
56 vjet më vonë se ndërtimi i tij në 223 para e.s një tërmet e shëmbi Kolosin. Banorët e Rodit ndoqën këshillat e një orakulli,vendosën ti lënë pjesët e tij atje ku ranë nga tërmeti. Dhe keshtu u bë gjatë 90 viteve deri në 654 para e.s kur myslimanët morën copat e bronxit si plaçkë lufte.
Madhësia statujës ishte e tillë saqë anijet kalonin mes këmbëve të tij. Kolosi i Rodit nuk ka nevojë për mitifikim sepse u deshën jo pak por më shumë se 2.000 vjet kur njeriu arriti të bënte diçka më madhështore.
Kopshtet e Babilonisë
Kjo mrekulli ka qënë e ndërtuar në Babiloni.I quajtur Babel në Bibël në brigjet e lumit Eufrat. Përveç emrit të këtij qyteti, figurë nëpër analet e historisë,nëpër mijëra vjet është parë që të gjitha ndërtimet kanë qënë të reja dhe shumë bashkëkohore. Dhe jo shumë larg por pak më shumë se 100 vjet,kur gjaksorët asirianë ti shkatërronin deri në themel. Por në fund babilonasit, i shkatërruan komplet asirianët dhe e rindërtuan qytetin.
Po flasim për shekullin VI para Krishtit dhe qeveris mbreti Nabucodonosor II, më i famshmi i të gjithëve me këtë emër. Përveç se një luftëtar i madh Nabuscodonosor ishte dhe një arkitekt i madh.Por diçka nuk shkon mirë në këtë qytet madhështor.
Trishtimi i Amytis , gruas së Nabucodonosor.
Ajo ishte një princeshë që kishte jetuar nëpër male dhe ky qytet e trishtonte. Ky trishtim e mërziste mbretin. Ai nuk mund t'ja lejonte vetes që të arrinte të fitonte beteja të bënte ndërtime madhështore dhe të mos arrinte të bënte të lumtur gruan e tij.
Princesha ndiente mungesën e maleve dhe kodrave,e nuk mbetej gjë tjetër vetëm se t'ja ndërtonte ato. Ai zgjodhi ndërtuesin më të madh Acaso. U zgjodhën gurë të mëdhenj, sepse tullat e zakonshme nuk do ti qëndronin dot lagështirës.
Kështu filluan të ndërtohen terraca të shkallëzuara në të cilat depozitohej tokë (dhe) e domosdoshme për t'u mbjellë pemë, lule, shkurre etj. Ndërtuan gjithashtu dhe një makinë që transportonte ujë nga një pus deri në kopshtet që ti ujisnin. Në pak kohë, filluan të rriten dhe madje disa prej tyre kaluan dy herë muret e qytetit. Nabucodonosor arriti të krijonte një mal të mbuluar me gjelbërim.
Mbi kopshtet ekziston gjithashtu një legjendë, që përcakton datën e ndërtimit, në fund të shekullit të XI para Krishtit. Sipas kësaj legjende, është mbretëresha Shammuramat , e quajtura Semiramida nga grekët, e cila ndërtoi kopshtet. Semiramida qeverisi mbretërinë asiriane si trashgmitare e djalit të saj Adadnirari III,që nga vdekja e mbretit Shamsidad V dhe për më shumë kur ndërton kopshtet pushtoi Indinë dhe Egjiptin.
Përfundon jetën e saj duke u vetvrarë nga dhimbja kur zbulon një komplot kundër saj nga i biri. Në vitin 539 para Krishtit persianët pushtuan Babiloninë, dhe kjo provokoi rënien.
Popullsia filloi të pakësohej dhe kur Aleksandri i Madh viztoi qytetin (rreth 320 p.e.s) pjesa më madhe e Babilonisë ishte rrënuar. Shkatërrimi përfundimtar është në vitin 126 -125 p.e.s.Datë në të cilën Satrapi Evemero pushton qytetin dhe e dogji. Që nga ajo kohë nuk ngelet gjë përveçse rrënojat në brigjet e Eufratit.
Tempulli i Afërditës
Qyteti i Efesit, në breg të detit Jon si dhe në grykëderdhjen e lumit të vogël Meandro. Në shekullin VI p.e.s ky qytet ka qënë gjithmonë qëndra e kultit të Afërditës e quajtur më vonë Diana nga romanet.
Flitet për perëndeshën e natyrës dhe kafshëve të egra dhe paraqitet e shoqëruar nga një sorkadhe e armatosur me hark dhe shigjeta.
Nga antikiteti ekziton një tempull i dedikuar perëndeshës. Por në shekullin VII p.e.s, qyteti pësoi një sulm nga Cimeret. Edhe pse qyteti rezistoi, nuk mundi të evitojë që tempulli të digjej dhe të shkatërrohej.
Gjithçka ishte në duart e mbretit të Lidias, Kreso. Po, është i njëjti që ka shpikur disqet prej metali te quajtur "kreseidas". Asnjë nuk e di se ku do ndalojnë këto shpikje moderne.... por Kreso ishte një mbrojtës i shenjtëve dhe artistave. Ai propozoi
të ngrihej një tempull i ri i Artemisës, më i mirë se i pari.
Për këtë u bë një thirrje publike ku ju kërkohej të gjithë qytetarëve që të dhuronin para për tempullin e ri.
Më në fund tempulli u ngrit.Llogariteshin 127 kolona të mrekullueshme nga 20 m lartesi, diçka e jashtëzakonshme për kohën.Gjithashtu përmbante dhe skulptura të Eskopës.
Ky tempull shkëlqeu qytetin e Efesit gjatë dy shekujve. Pa dyshim vjen tragjedia: Në vitin 356 p.e.s, bariu Erostrato shkatërroi tempullin duke e ndezur thjesht për famë.
Pa dyshim që ky pionier i famës e arriti atë që kërkonte.Por në të njëjtën kohë arriti diçka më shumë se fama: duke ju treguar të gjithë njerëzve që për çdo Escopa ka një Erostrato dhe që mrekullitë e ndërtuara nga njerëzit duhet të jenë të mbrojtura nga vetë njerëzit.
Kjo histori ka një epilog: Kur rreth 20 vjet më vonë, Aleksandri i Madh pushtoi qytetin e Efesit, dëgjoi historinë e tempullit dhe zbuloi që tempulli ishte shkatërruar në të njejtën ditë që kishte lindur ai. Kjo koinçidence e bëri që ta rindërtonte tempullin gjatë kohës që ishte në Efes duke u përpjekur të krijonte një qeveri demokratike. Edhe pse mbaroi, tempulli nuk e rimori kurrë të shkuarën e tij të shkëlqyer.
Fari i Aleksandrisë
Egjipt.Viti 280 p.e.s.Që kur Aleksandri i madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre
Ptolomeu II ishte me origjinë greke.
Ky bashkëpunim i grekëve dhe egjiptianëve ishte më i dukshëm në kryeqytet, Aleksandi. Themeluar prej Aleksandrit të Madh,në vitin 332 p.e.s, ky qytet i zhvilluar u bë vatra më e rëndësishme e kulturës helene.
Por këtë herë mrekullia nuk do jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti a ndërtese,por pikërisht një kullë.Kjo kullë do shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë,mbreti vendosi të ndërtojë një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg.Për këtë përdorën ishullin e vogel të Faros, përballë portit.
Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që sa më shumë ecnin,jepnin një pamje të mrekullueshme.Kur përfundoi kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj,ditën duke reflektuar dritën e Diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr.
Kjo mrekulli do të rezistonte shumë: rreth 1.600 vjet deri në shekullin XIV kur tërmetet do ta shembnin. Emri i mrekullisë ishte "Kulla e Farit" - dhe i linte mbrapa të gjitha ndërtimet e bëra deri në atë kohë që kishin për qëllim të udhëhiqnin anijet.
Në tempullin kushtuar zotërve në qytetin grek të Olimpit, u bë në vitin 462 para Krishtit nga skulptori më i mirë i Greqisë Fidis, në fildish dhe ar, skulptura e Zeusit, e punuar me teknikën krisoelefantine.
Zeusi paraqitej i ulur në një fron të bërë me të njejtët materiale si dhe statuja që paraqiste perëndeshën Viktoria të lidhur në krahun e djathtë dhe në të majtën skeptri, rreth tij ishin skulptura të ndryshme të heronjve mitologjikë.
Skulptura kishte lartësi prej 14 m. Sipas historianëve të autorizuar, ishte më e bukura skulpturë dhe riprodhimi i saj njihet vetëm në monedha të shekullit XIX. Jetoi rreth 1.000 vjet (më shumë nga të gjitha mrekullitë e tjera) derisa disa fanatikë kristianë të mbretërisë së Teodosit II e dogjën por nuk u shkatërrua totalisht .Zhdukja totale e saj ndodhi në shekullin VI dhe nuk ngeli asnjë gjurmë e saj si pasojë e tërmeteve.
Statuja ka shërbyer për shumë vjet për të kurorëzuar fituesit e Olimpiadave Greke.
Kolosi i Rodit
Vendndodhja gjeografike e Rodit ishte e privilegjuar për të tregtuar me Greqinë, Azinë dhe Egjiptin dhe falë kësaj e shndërruan në qendrën tregtare më të madhe të Mesdheut Oriental. Mbreti Demetri I Poliarcetes, i njohur për eksperiencën ushtarake sidomos nëpër rrethinat, aq sa në të ardhmen ushtarakët do ti referoheshin teknikës së tij duke e emërtuar "Poliarcetica" vendosi të sulmoi Rodin. Qyteti i rezistoi dhe Demetri u detyrua të tërhiqej.
Për të festuar këtë triumf qyteti vendosi të ndërtonte një monument për kujtim të Helios, zoti i diellit,në port.Punimet i udhëhoqi Cares Lindos. Në fillim statujën e veshën me hekur dhe sipër me pllaka bronxi.
Më në fund kur statuja përfundoi ishte jo më pak se 32 m e gjatë. Fama e saj solli udhëtarë nga e gjithë bota antike për ta parë.Me Kolosin e Rodit në atë kohë ishin 5 mrekullitë e botës që ishin ngritur mbi faqen e Tokës, numër që erdhi duke u rritur.
56 vjet më vonë se ndërtimi i tij në 223 para e.s një tërmet e shëmbi Kolosin. Banorët e Rodit ndoqën këshillat e një orakulli,vendosën ti lënë pjesët e tij atje ku ranë nga tërmeti. Dhe keshtu u bë gjatë 90 viteve deri në 654 para e.s kur myslimanët morën copat e bronxit si plaçkë lufte.
Madhësia statujës ishte e tillë saqë anijet kalonin mes këmbëve të tij. Kolosi i Rodit nuk ka nevojë për mitifikim sepse u deshën jo pak por më shumë se 2.000 vjet kur njeriu arriti të bënte diçka më madhështore.
Kopshtet e Babilonisë
Kjo mrekulli ka qënë e ndërtuar në Babiloni.I quajtur Babel në Bibël në brigjet e lumit Eufrat. Përveç emrit të këtij qyteti, figurë nëpër analet e historisë,nëpër mijëra vjet është parë që të gjitha ndërtimet kanë qënë të reja dhe shumë bashkëkohore. Dhe jo shumë larg por pak më shumë se 100 vjet,kur gjaksorët asirianë ti shkatërronin deri në themel. Por në fund babilonasit, i shkatërruan komplet asirianët dhe e rindërtuan qytetin.
Po flasim për shekullin VI para Krishtit dhe qeveris mbreti Nabucodonosor II, më i famshmi i të gjithëve me këtë emër. Përveç se një luftëtar i madh Nabuscodonosor ishte dhe një arkitekt i madh.Por diçka nuk shkon mirë në këtë qytet madhështor.
Trishtimi i Amytis , gruas së Nabucodonosor.
Ajo ishte një princeshë që kishte jetuar nëpër male dhe ky qytet e trishtonte. Ky trishtim e mërziste mbretin. Ai nuk mund t'ja lejonte vetes që të arrinte të fitonte beteja të bënte ndërtime madhështore dhe të mos arrinte të bënte të lumtur gruan e tij.
Princesha ndiente mungesën e maleve dhe kodrave,e nuk mbetej gjë tjetër vetëm se t'ja ndërtonte ato. Ai zgjodhi ndërtuesin më të madh Acaso. U zgjodhën gurë të mëdhenj, sepse tullat e zakonshme nuk do ti qëndronin dot lagështirës.
Kështu filluan të ndërtohen terraca të shkallëzuara në të cilat depozitohej tokë (dhe) e domosdoshme për t'u mbjellë pemë, lule, shkurre etj. Ndërtuan gjithashtu dhe një makinë që transportonte ujë nga një pus deri në kopshtet që ti ujisnin. Në pak kohë, filluan të rriten dhe madje disa prej tyre kaluan dy herë muret e qytetit. Nabucodonosor arriti të krijonte një mal të mbuluar me gjelbërim.
Mbi kopshtet ekziston gjithashtu një legjendë, që përcakton datën e ndërtimit, në fund të shekullit të XI para Krishtit. Sipas kësaj legjende, është mbretëresha Shammuramat , e quajtura Semiramida nga grekët, e cila ndërtoi kopshtet. Semiramida qeverisi mbretërinë asiriane si trashgmitare e djalit të saj Adadnirari III,që nga vdekja e mbretit Shamsidad V dhe për më shumë kur ndërton kopshtet pushtoi Indinë dhe Egjiptin.
Përfundon jetën e saj duke u vetvrarë nga dhimbja kur zbulon një komplot kundër saj nga i biri. Në vitin 539 para Krishtit persianët pushtuan Babiloninë, dhe kjo provokoi rënien.
Popullsia filloi të pakësohej dhe kur Aleksandri i Madh viztoi qytetin (rreth 320 p.e.s) pjesa më madhe e Babilonisë ishte rrënuar. Shkatërrimi përfundimtar është në vitin 126 -125 p.e.s.Datë në të cilën Satrapi Evemero pushton qytetin dhe e dogji. Që nga ajo kohë nuk ngelet gjë përveçse rrënojat në brigjet e Eufratit.
Tempulli i Afërditës
Qyteti i Efesit, në breg të detit Jon si dhe në grykëderdhjen e lumit të vogël Meandro. Në shekullin VI p.e.s ky qytet ka qënë gjithmonë qëndra e kultit të Afërditës e quajtur më vonë Diana nga romanet.
Flitet për perëndeshën e natyrës dhe kafshëve të egra dhe paraqitet e shoqëruar nga një sorkadhe e armatosur me hark dhe shigjeta.
Nga antikiteti ekziton një tempull i dedikuar perëndeshës. Por në shekullin VII p.e.s, qyteti pësoi një sulm nga Cimeret. Edhe pse qyteti rezistoi, nuk mundi të evitojë që tempulli të digjej dhe të shkatërrohej.
Gjithçka ishte në duart e mbretit të Lidias, Kreso. Po, është i njëjti që ka shpikur disqet prej metali te quajtur "kreseidas". Asnjë nuk e di se ku do ndalojnë këto shpikje moderne.... por Kreso ishte një mbrojtës i shenjtëve dhe artistave. Ai propozoi
të ngrihej një tempull i ri i Artemisës, më i mirë se i pari.
Për këtë u bë një thirrje publike ku ju kërkohej të gjithë qytetarëve që të dhuronin para për tempullin e ri.
Më në fund tempulli u ngrit.Llogariteshin 127 kolona të mrekullueshme nga 20 m lartesi, diçka e jashtëzakonshme për kohën.Gjithashtu përmbante dhe skulptura të Eskopës.
Ky tempull shkëlqeu qytetin e Efesit gjatë dy shekujve. Pa dyshim vjen tragjedia: Në vitin 356 p.e.s, bariu Erostrato shkatërroi tempullin duke e ndezur thjesht për famë.
Pa dyshim që ky pionier i famës e arriti atë që kërkonte.Por në të njëjtën kohë arriti diçka më shumë se fama: duke ju treguar të gjithë njerëzve që për çdo Escopa ka një Erostrato dhe që mrekullitë e ndërtuara nga njerëzit duhet të jenë të mbrojtura nga vetë njerëzit.
Kjo histori ka një epilog: Kur rreth 20 vjet më vonë, Aleksandri i Madh pushtoi qytetin e Efesit, dëgjoi historinë e tempullit dhe zbuloi që tempulli ishte shkatërruar në të njejtën ditë që kishte lindur ai. Kjo koinçidence e bëri që ta rindërtonte tempullin gjatë kohës që ishte në Efes duke u përpjekur të krijonte një qeveri demokratike. Edhe pse mbaroi, tempulli nuk e rimori kurrë të shkuarën e tij të shkëlqyer.
Fari i Aleksandrisë
Egjipt.Viti 280 p.e.s.Që kur Aleksandri i madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre
Ptolomeu II ishte me origjinë greke.
Ky bashkëpunim i grekëve dhe egjiptianëve ishte më i dukshëm në kryeqytet, Aleksandi. Themeluar prej Aleksandrit të Madh,në vitin 332 p.e.s, ky qytet i zhvilluar u bë vatra më e rëndësishme e kulturës helene.
Por këtë herë mrekullia nuk do jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti a ndërtese,por pikërisht një kullë.Kjo kullë do shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë,mbreti vendosi të ndërtojë një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg.Për këtë përdorën ishullin e vogel të Faros, përballë portit.
Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që sa më shumë ecnin,jepnin një pamje të mrekullueshme.Kur përfundoi kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj,ditën duke reflektuar dritën e Diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr.
Kjo mrekulli do të rezistonte shumë: rreth 1.600 vjet deri në shekullin XIV kur tërmetet do ta shembnin. Emri i mrekullisë ishte "Kulla e Farit" - dhe i linte mbrapa të gjitha ndërtimet e bëra deri në atë kohë që kishin për qëllim të udhëhiqnin anijet.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 16:31
Mauzoleumi i Halicarnasos
Viti 352 p.e.s.Mrekullitë e botës që në këtë kohë ishin katër, pakësohen në 3 sepse Erostrati djeg tempullin e Artemisës. Por zhvillimi është duke ardhur: një mrekulli e re do të ndërtohet, më shumë koinçidenca me tempullin e Artemisës, dhe do duket si një vepër e bërë me magji për të kompensuar humbjen.
Jemi ne Halicarnaso, në Caria, një shtet në Azinë e Vogël. Bëhet fjalë për një qytet të rëndësishëm që llogariste dhe një fabrikë nga ato të disqeve të çuditshme të metalit, të shpikura nga Creso.
Qyteti shfaq shkëlqim: Satrapi i mirë Mausolo ka arritur ta dërgojë në zenitin e tij. Por tani qyteti është në zi, Mausolo vdiq. Ç'farë varri mund të ishte i denjë për një mbret të tillë? E veja e tij Artemisa merr vendimin që të mos kursehet në shpenzime.
Është tamam sikur gjithë qyteti ta dinte që kurrë më nuk do kthehej të jetonte një epokë të tillë kaq të mrekullueshme si e Mausolos. U vunë në dispozicion të demostronin mirënjohjen dhe ti bënin një varr, më specialin e historisë, aq sa i dha emrin mauzoleumëve të ndërtuara më vonë.
Filluan punimet. Arkitektet Satiros dhe Piteos ndërtuan një podium kënd drejtë mbi të cilin ngrihej një kolonë e rregullit jonik dhe mbi këtë një piramidë të shkallëzuar. Dhe ne majë një statujë.Bashkësia e të gjitha këtyre arrinte lartësinë marramendëse të 50 metrave. Por kjo nuk ishte e gjitha.
Skulptorët më të mirë të Greqisë të asaj epoke,bënë statujat dhe mozaikët: Briaxis, Timoteo, Leucastes dhe famozi Scapo.Por kjo mrekulli do ishte ajo që duroi më pak në kohë nga të gjitha.
Sapo kaluan 16 vjet, në 334 p.e.s Aleksandri i Madh shkatërroi qytetin. Ai qe dhe urdhër për rindërtimin e tempullit të Artemisës.Edhe pse vite më pas mbretërit e Egjiptit që morën Carian dhe rindërtuan Halicarnason,nga mauzolemi ngeli vetëm legjenda.
Taxh Mahal
Pak kohë pasi kishte fituar luftën shumëvjecare, Mbreti Shah Jahan do përjetonte humbjen e Mbretereshës se tij,Mumtaz Mahal.
Gjatë gjithë natës, ai i mbante dorën dhe fliste me të, derisa ajo mbylli sytë në agim për të mos i hapur më. Pasi qëndroi për disa orë afër trupit të pajetë të gruas së tij, ai u ngrys në një nga dhomat e pallatit për 8 ditë e netë,duke mos ngrënë e pirë gjatë kësaj kohe.
Zëri i tij i çjerrur depërtonte nëpër muret e gurta dhe në ditën e 9, djemtë e tij e nxorrën atë jashtë. I rraskapitur dhe i humbur në mendime, pamja e tij fizike kishte ndryshuar pa masë. Thonë se flokët e tij ishin kthyer nga të zeza në gri. Dhoma e fronit tashmë ishte gjysëm bosh.
Mëkëmbësit e tij kishin përhapur lajmin dhe e gjithë mbretëria ishte veshur me të zeza dhe muzika, parfumi e bizhuteritë ishin të ndaluara.
Në vitin 1631, gjashtë muaj pas vdekjes së Mbretëreshës Mumtaz Mahal, trupi i saj u zhvendos nga Burhanpuri në qytetin e Agras (veri të Dehli) për t’u varrosur në një kopsht të qetë afër lumit Jamuna, ku më vonë do ndërtohej dhe Maozoleu. Shenja e dashurisë e Mbretit ndaj gruas së tij, do përfundohej pas 22 viteve falë punës së 20.000 puntorëve.
A rikthehet shpirti pas vdekjes ?
Nëse e konsultojmë fjalorin terminologjik, do të vërejmë se, me gjeni nënkuptojmë "shkallën më të lartë të prirjes së individit në formë talenti për një lëmi të caktuar", ndërsa, në anën tjetër, me talent nënkuptojmë: "aftësinë e jashtëzakonshme të lindur të dikujt për një veprimtari të caktuar".
Duket se çdo gjë është e qartë, por... jo edhe aq?!!!
Disa interpretues spiritist shkojnë më larg dhe këtë e lidhin me një fenomen edhe më të thellë... me mundësinë e transformimit të shpirtit të dikujt pas vdekjes te trupi tjetër.
Proçesi i transformimit të shpirtit, nga një trup në tjetrin, quhet REINKARNIM.
Sa është e mundshme një gjë e tillë?
Të shikojmë me radhë:Reinkarnimin si proçes, e kanë njohur dhe besuar shumë popuj që nga civilizimet e lashta, e deri në lindje, ku budizmi si religjion më i përhapur në proçesin e transformimit të shpirtit nga një jetë në tjetrën, e ka si princip bazë, mbi të cilin ndërtohet.
Okultizmi si urtësi e fshehtë e civilizimit të lashtë njerëzor, njeriun si qënie e shpjegon me konstruksion shtatëfishor. Niveli më i ulët i këtij konstruksioni është niveli fizik (si trup).
Tri nivelet e para, sipas kësaj urtësie të lashtë, e ndërtojnë personalitetin tonë dhe ato zhduken me vdekjen fizike, kurse katër nivele tjera në vazhdim, e ndërtojnë individualitetin dhe ato ekzistojnë në sferat më të larta hyjnore.
Nëse qënësia e njeriut si shtatëfishësi gjatë jetës në realitetin objektiv ka arritur pastërtinë shpirtërore, ai pas vdekjes, si individualitet, ekziston dhe vazhdon të jetojë në përhershmërinë hyjnore.
Nëse jo, atëherë shpirti transformohet në jetën tjetër, duke vazhduar sërish të ekzistojë si tërësi e re shtatëfishore. Kështu, ky proces gjithnjë përsëritet në vazhdimësi, derisa të arrihet pastërtia e duhur shpirtërore. Më në fund, pasi të arrihet ky fisnikërim, shpirti i kthehet krijuesit të vet - ZOTIT.
Në anën tjetër, dy religjione tjera më të përhapura në botë, Islamizmi dhe krishterimi, nuk e predikojnë reinkarnimin e shpirtit, por për veprat e bëra gjatë ekzistimit në realitetin objektiv-fizik, e njohin ditën e gjykimit dhe dënimit meritor, me qëndrimin në Ferr, për veprat e bëra të liga gjatë jetës, ose në Parajsë, për vepra të mira.
Ne, të edukuar, brez pas brezi me dominimin e njërës prej këtyre dy religjioneve, vërtetë do të jetë e vështirë që me bindje të plotë ta pranojmë reinkarnimin, por kohën e fundit, reinkarnimi si fenomen mistik me të madhe e sfidon edhe shkencën bashkëkohore, posaçërisht, pas njohjes zyrtare dhe aplikimit të hipnozës eksperimentale nëpër qendra të ndryshme kërkimore-shkencore të botës.
Nga këto hulumtime, edhe pse jashtë kureshtjes së opinionit të gjërë, dalin në dritë shumë raporte spektakolare të hulumtuesve të ndryshëm me hipnozë, ku mediumi i caktuar, përmes sugjestioneve sillet në fëmijërinë e hershme.
Me të marrë urdhëresën se është në moshën pesë vjeçare, ai fillon të eksponojë sjellje infantile që e karakterizojnë atë moshë. Me këso eksperimentesh, disa hulumtues kanë shkuar edhe më larg, saqë, gjatë transit hipnotik, mediumin e kanë transferuar deri në kohën para lindjes.
Nga shumë raste të evidentuara, disa mediume, kanë filluar të flasin me ndonjë gjuhë tjetër dhe të tregojnë për ekzistencën e tyre në një hapësirë dhe kohë shumë më të hershme.
Si duket, jeta nuk përfundon me vdekje?!
Dymbëdhjetëvjeçarja Jelena Markard, nga Berlini pas një traume të rëndë, ka filluar të flasë rrjedhshëm në gjuhën italiane, të cilën gjuhë, më parë, nuk ka pasur mundësi ta njohë.
Vajza pandërprerë deklaronte se emri i saj është Rozeta Kasteljani, se ka lindur në Itali në vitin 1887 dhe vdekur më 1917. Hulumtuesit, lehtë e verifikojnë deklaratat e Jelenës dhe drejtohen menjeherë në adresën e duhur.
Derën e hyrjes së kësaj familje e hap një grua e moshuar, të cilën Jelena (Rozeta), e identifikon kështu: "Ja bija ime Franse!".
Dhe, vërtet, Fransea ishte e bija e Rozetës që kishte vdekur më vitin 1917.
Raste të këtilla të evidentuara nga hulumtuesit e ndryshëm ka mjaft. Shumica prej nesh së paku një herë në jetë e ka përjetuar fenomenin e njohur në psikologji "DEZHAVU", kur me ndonjë person, me të cilin takohemi për herë të parë në jetë, na duket se veç jemi njohur më parë, ose kur kemi qënë në ndonjë qytet apo situatë të caktuar dhe atë e përjetojmë sikur na ka ngjarë edhe më herët.
Parapsikologjia dhe hulumtuesja e fenomeneve paranormale nga Rusia, Varvara Ivanova, në laboratorin e Shoqatës shkencore të kërkimeve radioelektronike të Rusisë, me një grup shkencëtarësh të mirëfilltë, intensivisht ka zhvilluar eksperimente rreth mundësisë së dëshmimit shkencor të bartjes së shpirtit pas vdekjes, nga një person i vdekur në tjetrin.
Pas hulumtimeve shumëvjeçare në këtë fushë, ajo publikisht ka deklaruar se i beson reinkarnimit dhe gjatë hulumtimeve të saja të bëra, ka arritur në rezultate të lakmueshme në këtë drejtim. Si metodë kërkimore, Ivanova, më së shumti ka përdorur regresionin e transit të shkaktuar hipnotik përmes metodës së hipnozës.
Në një prononcim të saj bërë para mediave, ajo haptas dhe tejet guximshëm ishte shprehur:
- "Për botën dhe realitetin tonë objektiv ne dimë shumë pak. Që tani mund të deklaroj me plotë përgjegjësi se pas vdekjes fizike të trupit, jeta jonë nuk zhduket në tërësi. Ata, të cilët frikohen ta përdorin termin shpirt, ju sugjeroj le ta përvetësojnë nocionin tim origjinal për këtë definim: "kompleksi individual energoinformativ".
Esenca nuk është në terminologji, por në thelbin e saj se jeta nuk fillon me lindje dhe as që mbaron me vdekje. Në realitet, kemi të bëjmë me një varg reinkarnime - të ndërrrimit të mbështjellësit tonë fizik, i cili në vete ruan diçka që nuk mund të shkatërrohet - e kjo diçka është fillimi i përhershëm!".
Njohja dhe pranimi i ekzistimit të reinkarnimit - vazhdon Ivanova - do të kishte dhe rëndësinë e hapjes së mundësive të shërimit të mjaft sëmundjeve, veçanërisht që kanë prejardhje psikike.
Si shembull për këtë, ajo tregon rastin, se si me këtë metodë, për qëllime eksperimentale, ka arritur deri te shërimi i një pacienti me fobi (frikë):
- "Një inxhinier dyzet e pesë vjeçar, gjithnjë, kur hetonte se rrugës pas tij vinin dy apo tre persona të panjohur, ai ndjente dhembje të papëshkrueshme të shpinës. Analizat e bëra laboratorike-medicinale dëshmonin se praktikisht ai nuk vuante nga asnjë sëmundje.
Me përdorimin e metodës së regresionit përmes hipnozës, këtë person e ktheva në kohën para lindjes dhe zbulova se ai në jetën e përparshme ishte vrarë me revole pas shpine nga personat e panjohur. Kur e njoftova për këtë realitet, ai u bind dhe nga ky moment, kurrë më nuk kishte dhembje. Ishte i shëruar tërësisht!".
Sigurisht që unë, vetëm me këtë studim, nuk mund të bind asnjë skeptik se jeta jonë pas vdekjes vazhdon të ekzistojë në ndonjë mbështjellëse tjetër fizike.
Por, nëse u besojmë të dhënave statistikore të gjëndjes kolektive shpirtërore të popujve që, sipas bindjeve religjioze, reinkarnimin e konsiderojnë si proçes të pashmangshëm të shpirtit, atëherë tregohet se këta janë më pak agresiv, shpirtërisht më të qetë, më të moralshëm dhe shumë pak vuajnë nga sëmundjet psikike.
Ata e kanë përballuar në vete frikën nga vdekja dhe kjo i bën që të jenë edhe më të suksesshëm në jetë
Viti 352 p.e.s.Mrekullitë e botës që në këtë kohë ishin katër, pakësohen në 3 sepse Erostrati djeg tempullin e Artemisës. Por zhvillimi është duke ardhur: një mrekulli e re do të ndërtohet, më shumë koinçidenca me tempullin e Artemisës, dhe do duket si një vepër e bërë me magji për të kompensuar humbjen.
Jemi ne Halicarnaso, në Caria, një shtet në Azinë e Vogël. Bëhet fjalë për një qytet të rëndësishëm që llogariste dhe një fabrikë nga ato të disqeve të çuditshme të metalit, të shpikura nga Creso.
Qyteti shfaq shkëlqim: Satrapi i mirë Mausolo ka arritur ta dërgojë në zenitin e tij. Por tani qyteti është në zi, Mausolo vdiq. Ç'farë varri mund të ishte i denjë për një mbret të tillë? E veja e tij Artemisa merr vendimin që të mos kursehet në shpenzime.
Është tamam sikur gjithë qyteti ta dinte që kurrë më nuk do kthehej të jetonte një epokë të tillë kaq të mrekullueshme si e Mausolos. U vunë në dispozicion të demostronin mirënjohjen dhe ti bënin një varr, më specialin e historisë, aq sa i dha emrin mauzoleumëve të ndërtuara më vonë.
Filluan punimet. Arkitektet Satiros dhe Piteos ndërtuan një podium kënd drejtë mbi të cilin ngrihej një kolonë e rregullit jonik dhe mbi këtë një piramidë të shkallëzuar. Dhe ne majë një statujë.Bashkësia e të gjitha këtyre arrinte lartësinë marramendëse të 50 metrave. Por kjo nuk ishte e gjitha.
Skulptorët më të mirë të Greqisë të asaj epoke,bënë statujat dhe mozaikët: Briaxis, Timoteo, Leucastes dhe famozi Scapo.Por kjo mrekulli do ishte ajo që duroi më pak në kohë nga të gjitha.
Sapo kaluan 16 vjet, në 334 p.e.s Aleksandri i Madh shkatërroi qytetin. Ai qe dhe urdhër për rindërtimin e tempullit të Artemisës.Edhe pse vite më pas mbretërit e Egjiptit që morën Carian dhe rindërtuan Halicarnason,nga mauzolemi ngeli vetëm legjenda.
Taxh Mahal
Pak kohë pasi kishte fituar luftën shumëvjecare, Mbreti Shah Jahan do përjetonte humbjen e Mbretereshës se tij,Mumtaz Mahal.
Gjatë gjithë natës, ai i mbante dorën dhe fliste me të, derisa ajo mbylli sytë në agim për të mos i hapur më. Pasi qëndroi për disa orë afër trupit të pajetë të gruas së tij, ai u ngrys në një nga dhomat e pallatit për 8 ditë e netë,duke mos ngrënë e pirë gjatë kësaj kohe.
Zëri i tij i çjerrur depërtonte nëpër muret e gurta dhe në ditën e 9, djemtë e tij e nxorrën atë jashtë. I rraskapitur dhe i humbur në mendime, pamja e tij fizike kishte ndryshuar pa masë. Thonë se flokët e tij ishin kthyer nga të zeza në gri. Dhoma e fronit tashmë ishte gjysëm bosh.
Mëkëmbësit e tij kishin përhapur lajmin dhe e gjithë mbretëria ishte veshur me të zeza dhe muzika, parfumi e bizhuteritë ishin të ndaluara.
Në vitin 1631, gjashtë muaj pas vdekjes së Mbretëreshës Mumtaz Mahal, trupi i saj u zhvendos nga Burhanpuri në qytetin e Agras (veri të Dehli) për t’u varrosur në një kopsht të qetë afër lumit Jamuna, ku më vonë do ndërtohej dhe Maozoleu. Shenja e dashurisë e Mbretit ndaj gruas së tij, do përfundohej pas 22 viteve falë punës së 20.000 puntorëve.
A rikthehet shpirti pas vdekjes ?
Nëse e konsultojmë fjalorin terminologjik, do të vërejmë se, me gjeni nënkuptojmë "shkallën më të lartë të prirjes së individit në formë talenti për një lëmi të caktuar", ndërsa, në anën tjetër, me talent nënkuptojmë: "aftësinë e jashtëzakonshme të lindur të dikujt për një veprimtari të caktuar".
Duket se çdo gjë është e qartë, por... jo edhe aq?!!!
Disa interpretues spiritist shkojnë më larg dhe këtë e lidhin me një fenomen edhe më të thellë... me mundësinë e transformimit të shpirtit të dikujt pas vdekjes te trupi tjetër.
Proçesi i transformimit të shpirtit, nga një trup në tjetrin, quhet REINKARNIM.
Sa është e mundshme një gjë e tillë?
Të shikojmë me radhë:Reinkarnimin si proçes, e kanë njohur dhe besuar shumë popuj që nga civilizimet e lashta, e deri në lindje, ku budizmi si religjion më i përhapur në proçesin e transformimit të shpirtit nga një jetë në tjetrën, e ka si princip bazë, mbi të cilin ndërtohet.
Okultizmi si urtësi e fshehtë e civilizimit të lashtë njerëzor, njeriun si qënie e shpjegon me konstruksion shtatëfishor. Niveli më i ulët i këtij konstruksioni është niveli fizik (si trup).
Tri nivelet e para, sipas kësaj urtësie të lashtë, e ndërtojnë personalitetin tonë dhe ato zhduken me vdekjen fizike, kurse katër nivele tjera në vazhdim, e ndërtojnë individualitetin dhe ato ekzistojnë në sferat më të larta hyjnore.
Nëse qënësia e njeriut si shtatëfishësi gjatë jetës në realitetin objektiv ka arritur pastërtinë shpirtërore, ai pas vdekjes, si individualitet, ekziston dhe vazhdon të jetojë në përhershmërinë hyjnore.
Nëse jo, atëherë shpirti transformohet në jetën tjetër, duke vazhduar sërish të ekzistojë si tërësi e re shtatëfishore. Kështu, ky proces gjithnjë përsëritet në vazhdimësi, derisa të arrihet pastërtia e duhur shpirtërore. Më në fund, pasi të arrihet ky fisnikërim, shpirti i kthehet krijuesit të vet - ZOTIT.
Në anën tjetër, dy religjione tjera më të përhapura në botë, Islamizmi dhe krishterimi, nuk e predikojnë reinkarnimin e shpirtit, por për veprat e bëra gjatë ekzistimit në realitetin objektiv-fizik, e njohin ditën e gjykimit dhe dënimit meritor, me qëndrimin në Ferr, për veprat e bëra të liga gjatë jetës, ose në Parajsë, për vepra të mira.
Ne, të edukuar, brez pas brezi me dominimin e njërës prej këtyre dy religjioneve, vërtetë do të jetë e vështirë që me bindje të plotë ta pranojmë reinkarnimin, por kohën e fundit, reinkarnimi si fenomen mistik me të madhe e sfidon edhe shkencën bashkëkohore, posaçërisht, pas njohjes zyrtare dhe aplikimit të hipnozës eksperimentale nëpër qendra të ndryshme kërkimore-shkencore të botës.
Nga këto hulumtime, edhe pse jashtë kureshtjes së opinionit të gjërë, dalin në dritë shumë raporte spektakolare të hulumtuesve të ndryshëm me hipnozë, ku mediumi i caktuar, përmes sugjestioneve sillet në fëmijërinë e hershme.
Me të marrë urdhëresën se është në moshën pesë vjeçare, ai fillon të eksponojë sjellje infantile që e karakterizojnë atë moshë. Me këso eksperimentesh, disa hulumtues kanë shkuar edhe më larg, saqë, gjatë transit hipnotik, mediumin e kanë transferuar deri në kohën para lindjes.
Nga shumë raste të evidentuara, disa mediume, kanë filluar të flasin me ndonjë gjuhë tjetër dhe të tregojnë për ekzistencën e tyre në një hapësirë dhe kohë shumë më të hershme.
Si duket, jeta nuk përfundon me vdekje?!
Dymbëdhjetëvjeçarja Jelena Markard, nga Berlini pas një traume të rëndë, ka filluar të flasë rrjedhshëm në gjuhën italiane, të cilën gjuhë, më parë, nuk ka pasur mundësi ta njohë.
Vajza pandërprerë deklaronte se emri i saj është Rozeta Kasteljani, se ka lindur në Itali në vitin 1887 dhe vdekur më 1917. Hulumtuesit, lehtë e verifikojnë deklaratat e Jelenës dhe drejtohen menjeherë në adresën e duhur.
Derën e hyrjes së kësaj familje e hap një grua e moshuar, të cilën Jelena (Rozeta), e identifikon kështu: "Ja bija ime Franse!".
Dhe, vërtet, Fransea ishte e bija e Rozetës që kishte vdekur më vitin 1917.
Raste të këtilla të evidentuara nga hulumtuesit e ndryshëm ka mjaft. Shumica prej nesh së paku një herë në jetë e ka përjetuar fenomenin e njohur në psikologji "DEZHAVU", kur me ndonjë person, me të cilin takohemi për herë të parë në jetë, na duket se veç jemi njohur më parë, ose kur kemi qënë në ndonjë qytet apo situatë të caktuar dhe atë e përjetojmë sikur na ka ngjarë edhe më herët.
Parapsikologjia dhe hulumtuesja e fenomeneve paranormale nga Rusia, Varvara Ivanova, në laboratorin e Shoqatës shkencore të kërkimeve radioelektronike të Rusisë, me një grup shkencëtarësh të mirëfilltë, intensivisht ka zhvilluar eksperimente rreth mundësisë së dëshmimit shkencor të bartjes së shpirtit pas vdekjes, nga një person i vdekur në tjetrin.
Pas hulumtimeve shumëvjeçare në këtë fushë, ajo publikisht ka deklaruar se i beson reinkarnimit dhe gjatë hulumtimeve të saja të bëra, ka arritur në rezultate të lakmueshme në këtë drejtim. Si metodë kërkimore, Ivanova, më së shumti ka përdorur regresionin e transit të shkaktuar hipnotik përmes metodës së hipnozës.
Në një prononcim të saj bërë para mediave, ajo haptas dhe tejet guximshëm ishte shprehur:
- "Për botën dhe realitetin tonë objektiv ne dimë shumë pak. Që tani mund të deklaroj me plotë përgjegjësi se pas vdekjes fizike të trupit, jeta jonë nuk zhduket në tërësi. Ata, të cilët frikohen ta përdorin termin shpirt, ju sugjeroj le ta përvetësojnë nocionin tim origjinal për këtë definim: "kompleksi individual energoinformativ".
Esenca nuk është në terminologji, por në thelbin e saj se jeta nuk fillon me lindje dhe as që mbaron me vdekje. Në realitet, kemi të bëjmë me një varg reinkarnime - të ndërrrimit të mbështjellësit tonë fizik, i cili në vete ruan diçka që nuk mund të shkatërrohet - e kjo diçka është fillimi i përhershëm!".
Njohja dhe pranimi i ekzistimit të reinkarnimit - vazhdon Ivanova - do të kishte dhe rëndësinë e hapjes së mundësive të shërimit të mjaft sëmundjeve, veçanërisht që kanë prejardhje psikike.
Si shembull për këtë, ajo tregon rastin, se si me këtë metodë, për qëllime eksperimentale, ka arritur deri te shërimi i një pacienti me fobi (frikë):
- "Një inxhinier dyzet e pesë vjeçar, gjithnjë, kur hetonte se rrugës pas tij vinin dy apo tre persona të panjohur, ai ndjente dhembje të papëshkrueshme të shpinës. Analizat e bëra laboratorike-medicinale dëshmonin se praktikisht ai nuk vuante nga asnjë sëmundje.
Me përdorimin e metodës së regresionit përmes hipnozës, këtë person e ktheva në kohën para lindjes dhe zbulova se ai në jetën e përparshme ishte vrarë me revole pas shpine nga personat e panjohur. Kur e njoftova për këtë realitet, ai u bind dhe nga ky moment, kurrë më nuk kishte dhembje. Ishte i shëruar tërësisht!".
Sigurisht që unë, vetëm me këtë studim, nuk mund të bind asnjë skeptik se jeta jonë pas vdekjes vazhdon të ekzistojë në ndonjë mbështjellëse tjetër fizike.
Por, nëse u besojmë të dhënave statistikore të gjëndjes kolektive shpirtërore të popujve që, sipas bindjeve religjioze, reinkarnimin e konsiderojnë si proçes të pashmangshëm të shpirtit, atëherë tregohet se këta janë më pak agresiv, shpirtërisht më të qetë, më të moralshëm dhe shumë pak vuajnë nga sëmundjet psikike.
Ata e kanë përballuar në vete frikën nga vdekja dhe kjo i bën që të jenë edhe më të suksesshëm në jetë
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 16:49
Shërbëtorja e Orleanit
Një nga viktimat më të njohura të gjygjeve heretike ishtë Zhan Dark.Historia e Zhan Darkut (1412-1431) shpalos pamjen e luftës 100 vjeçare midis Anglisë dhe Francës.
Zhan Darkut iu tha se ishte e destinuar të lironte Francën nga dominimi Anglez. Kjo gjë iu tha nga tre shënjtorë: Catherine,Margaret,Michael. Pasi u testua nga një grup teologësh Zhan Darkut iu dha komanda e ushtrisë Franceze.
Darku arriti ti largohej rrethimit Anglez të Orleanit.Ajo u kap nga trupat Anglezë dhe u cilësua si heretike e u dogj e gjallë në turrën e druve.Zhan Dark ishte vetëm 19 vjeç.
E pur si muove
Ndër viktimat e gjygjeve heretikë ishte dhe Xhiordano Bruno,i njohur dhe si filozofi Italian më i madh i Rilindjes. Ai ka dhënë mësim në Toulouse, Oxford, Marburg, Wittenberg, Pragë dhe Frankfurt.
Më 1592 ai u kthye në vendin e tij të lindjes,Itali,ku në Venezia ai u burgos nga Inkuizatorët e u dogj si heretik më 1600. Në librin e tij De Umbris Idearum (Nën ligjin e Ideve) Bruno nënvizoi se ky realitet kushtëzohej nga mëndja.
Qendra e tezave të Brunos ishte se të dyja fetë si Judaizmi dhe Kristjanizmi janë fe të shthurura.Ai besonte se Krishtërimi mund të zëvendësohej nga një fe e re e cila ishte në gjëndje të efektonte një ndryshim social.
Bruno gjithashtu mësoi shpjegimin heliocentrik të Kopernikut të lëvizjes së planetëve.
Thirrja e tij e fundit duke u djegur në turrën e druve ishte :- “E pur si muove” – dhe akoma ajo rrotullohet duke iu referuar teorisë heliocentrike të Kopernikut që toka rrotullohet rreth diellit. Thirrje e cila në mënyrë të gabuar i ishte atribuar Galileo Galileit.
Delomelanicon
Legjendat urbane kanë thënë se Giordano Bruno dhe jo Aristide Torchia i cili publikoi me 1599 “De umbrarum regis novum portis” (Nëntë dyert që të çojnë në mbretërinë e hijeve) për të cilin thuhej se e kish kopjuar nga Delomelanicon, një libër qëllimisht i shkruajtur nga vetë djalli.
Mbi këto njohuri është bazuar regjizori Roman Polanski në filmin “Thë Ninth Gate” (Porta e Nëntë) film i adaptuar nga The Dumas Club shkruar nga Arturo Perez-Revente. I cili ka thënë se Aristide Torchia nga vetë jeta e Giordano Brunos; të dy të arrestuar në Venezia e të djegur në Campo dei Fiori.
Torchia u dogj në shkurt të 1666, ndërsa Bruno në shkurt të 1600.
Një nga viktimat më të njohura të gjygjeve heretike ishtë Zhan Dark.Historia e Zhan Darkut (1412-1431) shpalos pamjen e luftës 100 vjeçare midis Anglisë dhe Francës.
Zhan Darkut iu tha se ishte e destinuar të lironte Francën nga dominimi Anglez. Kjo gjë iu tha nga tre shënjtorë: Catherine,Margaret,Michael. Pasi u testua nga një grup teologësh Zhan Darkut iu dha komanda e ushtrisë Franceze.
Darku arriti ti largohej rrethimit Anglez të Orleanit.Ajo u kap nga trupat Anglezë dhe u cilësua si heretike e u dogj e gjallë në turrën e druve.Zhan Dark ishte vetëm 19 vjeç.
E pur si muove
Ndër viktimat e gjygjeve heretikë ishte dhe Xhiordano Bruno,i njohur dhe si filozofi Italian më i madh i Rilindjes. Ai ka dhënë mësim në Toulouse, Oxford, Marburg, Wittenberg, Pragë dhe Frankfurt.
Më 1592 ai u kthye në vendin e tij të lindjes,Itali,ku në Venezia ai u burgos nga Inkuizatorët e u dogj si heretik më 1600. Në librin e tij De Umbris Idearum (Nën ligjin e Ideve) Bruno nënvizoi se ky realitet kushtëzohej nga mëndja.
Qendra e tezave të Brunos ishte se të dyja fetë si Judaizmi dhe Kristjanizmi janë fe të shthurura.Ai besonte se Krishtërimi mund të zëvendësohej nga një fe e re e cila ishte në gjëndje të efektonte një ndryshim social.
Bruno gjithashtu mësoi shpjegimin heliocentrik të Kopernikut të lëvizjes së planetëve.
Thirrja e tij e fundit duke u djegur në turrën e druve ishte :- “E pur si muove” – dhe akoma ajo rrotullohet duke iu referuar teorisë heliocentrike të Kopernikut që toka rrotullohet rreth diellit. Thirrje e cila në mënyrë të gabuar i ishte atribuar Galileo Galileit.
Delomelanicon
Legjendat urbane kanë thënë se Giordano Bruno dhe jo Aristide Torchia i cili publikoi me 1599 “De umbrarum regis novum portis” (Nëntë dyert që të çojnë në mbretërinë e hijeve) për të cilin thuhej se e kish kopjuar nga Delomelanicon, një libër qëllimisht i shkruajtur nga vetë djalli.
Mbi këto njohuri është bazuar regjizori Roman Polanski në filmin “Thë Ninth Gate” (Porta e Nëntë) film i adaptuar nga The Dumas Club shkruar nga Arturo Perez-Revente. I cili ka thënë se Aristide Torchia nga vetë jeta e Giordano Brunos; të dy të arrestuar në Venezia e të djegur në Campo dei Fiori.
Torchia u dogj në shkurt të 1666, ndërsa Bruno në shkurt të 1600.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 16:58
Misteri i librit “PORTA E NËNTË”?
Një nga pasionet e mia është të bëj kërkime librash.
Është diçka emocionuese të gërmosh e të gesh gërmime të gjata të lëna mënjanë ose të mykura që kanë dalur jashtë botimit ose janë harruar si vëllime. Megjithatë kërkimi është përgjithësisht një aktivitet që kryhet vetëm dhe i padëmshëm.
Çfarë do të ndodhte sikur të pengoheshe gjatë kërkimit,të ngecje në një libër që përmban sekrete të errëta,një libër që njerëzit do të të vrisnin për ta patur?
Mbi kërkimet është mbështetur dhe Arturo Perez-Revente në librin The Dumas Club dhe filmi The Ninth Gate (Porta e Nëntë).
Protagonisti i historisë është një detektiv librash i ditëve të sotme i quajtur Din Corso,një profesionist investigues shumë i ditur i cili u pagua për të gjetur librin e rrallë.
Corso vendosi që të studiojë tre kopjet e fundit të shekullit të 17,punë e cila legjendarisht kishte fuqinë të thërriste diallin.Titulli origjinal i librit të Corsos ishte: “Nëntë dyertë e mbretërisë së hijeve”.
Ky libër në thellësi është një rrugë ku hap pas hapi thirrej Satani dhe pa tekstin janë gjithsej 10 gravura me shenjat e shtypura dhe nëntë ilustrime që përfaqësojnë secila dyer që duhet të hapen gjatë rrugës. Në të vërtetë gravurat prej druri ishin dizenjuar nga artisti spanjoll Francesko Sole. Gravurat kishin kualitetin e një loje ( tip lojë letrash ) dhe ishin të pasura me simbole dhe variacione.
Ideja që libri përmban sekrete të errëta nuk ishte dicka e re.Gravurat e Soles përfaqësojnë një grafik unik të një kulti misterioz. Këto gravura bashkë me tregimet e Reventes tregojnë një meditim shqetësues të së njohurit.
Nëqoftëse njohuria është fuqi dhe fuqia të shthur,nëqoftëse të ushqehesh me pemën e njohurive ishte si të thyeje ligjin moral kështu mund që iluminizmi vjen vetëm nën vlerën e një mallkimi?
Çështja kryesore e filmit dhe librit ishte një libër tjetër: The Ninth Gate (Porta e Nëntë).
Libri është shkruar nga Aristide Torchia në Venezia më 1666 dhë përmban 9 gravura në dru, pothuajse ishte kopjuar nga “Delomelacion” një libër i shkruajtur nga vetë Luçiferri.
Nëntë portat që të çojnë në mbretërinë e hijeve thuhej se përmbante pak faqe,njohuri se si të thërresësh diallin.Autori u dogj bashkë me të gjithë punën e tij më 1667.
Tre kopje dihet se kanë mbijetuar.Një me baroneshën Freida Ungern,një në koleksionin Fargas dhe i fundit dihet se është nën mbikqyrien e Enrique Taillefer por tashmë i shitur Boris Balkanit.
Nga kërkimet ka dalë se historia mund të jetë një shpikje e autorit ose fakt se që të dy versionet,si libri dhe filmi janë trillime. Edhe pse pak a shumë u mor thelbi i çështjes, disa pika kryesore nuk ekzistonin ose kishin humbur gjatë rrugës si nga libri ashtu dhe nga filmi.
Si fillim emri burimor Delomelacion është një miksim i dy fjalëve greke : Delo-Mbledhje, Melos-E zezë,e errët. Metodologjia e mbledhjes Luficeriane thuhej se ka qënë shumë e vjetër. I dukshëm tek Turis papirus (datuar në 13.000 p.e.s) dhe i cituar tek Carpus Hermeticum.
Për ekspertët letra konsiderohej si një rrugëdalje për karakterin trillues duke qënë se Hermeticum nuk mund të luhej nga adhurimi i djallit.Tek Turis papirus nuk ekzistonte por njihej mirë nga ai (dmth adhurimi i djallit).
Turis Papirus i mbretit,i njohur si Turis Canon është dorëshkrim hierarkik i dinastisë së 19 të Egjiptit që listonte mbretërit e Egjiptit nga kohrat e mëparshme tek regjimi i Ramses 2,listë e cila ishte shkruajtur prej tij.
Këto jo vetëm tregojnë ngjashmërinë e Turis në emër me Turin por edhe në datim e origjinë.
Puna tregimtare e Delomelacion ose Porta e nëntë është zgjuarësish e rrethuar nga libra që ekzistojnë. Në të njejtën kohë libri është plot me karaktere,gjëmimë historike si Roger Bacon dhe Giordano Bruno por Revente ia la lexuesve të shpejtë dhe të pasigurtë të shohin e të gjejnë nëse Porta e Nëntë ishte një tregim i shpikur apo diçka të cilën ekspertët nuk e kanë njohur.
Një nga librat ekzistues është Asclemandres,libër i cili jep mundësinë që të dalë e vërteta. Kjo tregohet në faqet e para të Portës së Nëntë, ku mbishkrimi lexon Sic Luceat Lux. Në libër ky përkthehet: Këto që nxjerrin në dritë ndërsa në film përkthehet : Këto që bëjnë dritën të ndriçojë.
Gjatë të gjithë filmit,në kodet hyrëse të “Bad Guy”(Djali i Keq) Boris Balkan është i 666-numri i djallit.Për më shumë,Reverte e ka shkruar librin më 1666 në Venezia. Aristide Torchia tregimi i të cilit mendohet se ishte krijuar nga jeta e Giordano Brunos-dhe Reverte i dha krijimit të tij duke u mbështetur tek ajo që jeta e Torchias ishte e njëjtë me atë të Brunos. Të dy të arrestuar në Venezia,djegur në Campo dei Fiori. Torchia në shkurt të 1677,Bruno në shkurt të 1600.
Thuhej se Bruno e Bacon ishin të interesuar në magji dhe kjo bie ndesh me idenë e thirrjes së djallit...Por asnjë se pyeti Reventen për ta qartësuar këtë gabim.
Revente shkruajti se Roger Bacon vërtetoi se libri kishte qënë nën pronën e mbretit Salomon dhe kopja e tij u dogj më 1650 nën urdhërin e Papës Inocenti VI . Ai i dha librit besim historik duke e lidhur atë me njerëz të njohur që mendonin se djegia e librit ishte shpikje. Teknikat që përdori Revente ngjajnë me ato të Dan Brown në shumë nga best-sellerët e tij, sidomos në Kodin e Da Vinçit.
Mendohej se Revente nuk e testoi mirë shëndetin e Brown dhe në të njëjtën kohë,ai kurrë,si çdo autor tjetër se ka kritikuar shpikjen në libër si dhe faktet serioze që rrethonin filmin,që është ekzakt ajo që Brown bën në punën e tij.
Brown ka përdorur “Priory of Sion” si sekret social që ka vazhduar të konservojë fshehtësinë.
Revente shpiku “Order of the silver serpent” si shoqëria që gjatë gjithë shekujve është përpjekur të thërrasë Luçiferrin në traditën e Torchias.Këtu kemi të bëjmë me “Order of the silver serpent”aktual por vetëm në lojrat kompjuterike si një grup që adhuron djallin dhe që ka ruajtur traditat e vëna nga Torchia në shekullin XVII.
Libri i Reventes është quajtur The Dumas Club,por figura e Alexandre Dumas nuk shfaqet në film pa dyshim se ka qënë shumë e vështirë ta nxirrje nga skenari. Revente e ka përmbledhur mirë librin e tij, kështu si gjithmonë kryesori është pjesë e karakterit të Dumas në “Three Musketeers”. Janë karaktere paralelisht të ngjashëm ato të të sotmit me ato të kohës së Dumas.
257 volumet e Dumas,kujtime e shkrime të tjera,janë listuar ashtu siç janë dhe emrat e 27 grave të tij.6 të ligjshme dhe shumë fëmijë të paligjshëm që as vetë ai nuk e dinte për ekzistencën e tyre.
Dumas shkruajti Tre Musketjerët, Njeriu me maskën e hekurt,Konti Monte Kristos etj. Musketjerët ishin pjesë e trup-rojave që mbronin mbretin e Francës në shekujt XVII-XVIII.
Libri,si çdo libra të tjerë të Dumasit ishte një novelë historike e vendosur në të shkuarën e Francës,për ta ekzaltuar dhe sjellë atë në vëmendjen e të gjithë publikut.
Tre Musketjerët ishte një histori romantike që tregonte një Aventurë mes të rinjsh. Dartanjan-jeta e të cilit ndryshoi pasi la vëndlindjen e tij për të shkuar në Paris e u bë shok me tri Musketjerët: Atos, Portos dhe Aramis.
Të katërt luftuan kundër kardinalit Rishelje,për të drejtën,dashurinë dhe shoqërinë : “Një për të gjithë të gjithë për një”.
Një tjetër histori e njohur është “Njeriu me maskën e hekurt” rreth njërit nga binjakët e padëshiruar të mbretit Filip i cili vendosi ta burgosi në Bastijë.Fytyra e tij u mbështoll me një maskë të hekurt për të fshehur identitetin e tij.
Tre Musketjerët dhe Konti i Montekristos u shkruajtën shumë pranë në vite me njëri tjetrin 1844-1845.Punët e Dumas ishin histori aventuriere,jo besnike,me fakte historike por përzierje me zotësi.Histori me trillime ç’ka bëri Revente dhe Dan Brown në Kodin e da Vinçit.
Para 1843 Dumas shkruajti 15 pjesë,novelat historike i sollën Dumasit shumë fitime,por ai nuk arriti të fitojë aq sa kërkonte dhe jetën e cilësoi më pas si një zhgënjim total.Ai botoi 250 libra me 73 asistentë veçanërisht me mësuesen e historisë Auguste Maquet.Dumas fitoi 200.000 franga në vit dhe arriti në shumën e 63.000 franga për 220.000 vargje të gazetës La Presse dhe Constitutionel.
Skicat e librave vinin nga Marquet e cila kushtëzoi rrëfimin historik edhe pse tema e ideve noveliste u përfshi në histori.
Dumas më pas mundi të shkruajë histori që më pas kritikoheshin si “e shkruar e keqe” por audiencës së Dumait iu desh të priste shumë por këto kontribuan në realizëm si ngjarje pa fund në mënyrë që lexuesit ta blinin numrin e ardhshëm.
Shumë lexues u inspiruan nga këto gravura të vizatuara në dru ku në novelë ishin dizenjuar nga artisti spanjoll Francisco Sole. Shumë nga gravurat synonin të bëheshin të vërteta, burri i varur, lojtarët, kështjella etj të cilat do ti shihni më poshtë për herë të parë në një libër përvec atij origjinal.
Që nga referenca në atë kartolinë që i dërgoi Balkani baroneshës “E gjeta...” .
Balkani arriti të identifikojë kështjellën duke iu referuar Portës së Nëntë e cila do të hapej.
Si gjithë filmat është përdorur një vend modern për realizimin e tij si hoteli parisien “Coyle” dhe kështjella e Ferrieres ose vila Pontoise të gjitha afër Parisit.
Por ishte kështjella e Puivert ajo ku Balkan do shqetësonte djallin dhe ku Corso do hynte nëpërmjet portës së nëntë. Ajo kala ekziston dhe është e fiksuar në fillimin e kryqëzatës së Chatarit në sulmin që iu bë kishës katolike si heretike në jug të Francës.
Puivet shtrihet afër Pyrenees në një zonë me kështjellat e tjera të Chatarit duke përfshirë dhe të famshmen Montsegur e cila i qëndroi sulmeve tre ditore më 1210.
Simon de Montefort iu dha më pas shokut të tij Lambert de Thury i cili e mbajti deri më 1213.
Si kështjella e katërt ajo qëndronte pa asnjë traditë të madhe e cila lidhej si me Graal dhe me Luçiferrin.
Më 1930 autori Otto Rohn shkroi një libër rreth Chatarit që titullohej:- “Gjygji Luçiferrit”.
Kisha i pa chatarët si heretikë,adhurues të djallit.Chatarësit e shikonin botën materiale të krijuar nga Luçiferri. Çdo anë e tyre identifikohej me të keqen gjë që ishte e njohur atëherë dhe ska ndryshuar deri më sot.
Revente flet dhe për një libër tjetër intrigues që përfshin të njejtat tradita si Porta e nëntë.Tek to kemi referenca nga : The Hypnerotomachia Poliphili nga Colonna publikuar në Venezia më 1545 dhe Compeduim Maleficarum nga Francesko Maria Guazzo.
Të dy këta libra mund të kenë inspiruar Reventen kur publikoi Portën e nëntë.
Hypnerotomachia Poliphili ishte një nga librat më të vështirë për t’u kuptuar dhe libri më enigmatik i krijuar ndonjëherë.Pas publikimit më 1499 të çuditur, lexuesit e tij me njohuri mbi arkitekturën, peisazhet, kopshtet e dizenjuar e gjithashtu inxhinieria,piktura dhe skulptura. Gjithashtu mendohet se libri është shkruar nga Leon Battista Alberti.
Ai s’ka të bëjë më djallin por është një libër që flet mbi të drejtën e gruas që të shprehin seksualitetin e tyre dhe erotizmin në përgjithësi.
Hypnerotomachia Poliphili është i njohur edhe për 144 relieve druri.
Këto prerje druri ku gdhendet ngjarja ishin përfitimi kryesor për idetë Rilindase si në ndërtesa,pallate,skulptura etj.Francesco Maria Guazzo ishte gjithashtu një studiues italian i demonëve. Guazzo e shkruajti këtë libër më 1608 kur ai kishte një lloj autoriteti mbi përdorimin e magjisë.
Në këtë Compeduim Malificarum ai vizatoi 11 kokë njerëzish poshtë të cilave u konstatua një përdorim magjie.Këtu kemi të bëjmë me një pakt me djallin,një mospërfillje ndaj kishës shkelje të kryqit etj.
Ato gjithashtu premtonin se do ti bënin të tjerët për vete në adhurimin e Satanit dhe i pagëzoi në emër të Luçiferrit,Belzebuth dhe demonëve të tjerë. Identik si ritualet e Balkanit në fund të filmit.
Thuhej se djalli vizatoi një rreth në tokë dhe të gjithë kandidatët referuan betimin e tyre tek ai.Ata i kërkuan satanit ti heqi emrat e tyre nga libri i Krishtit dhe ti shkruajë në librin e tij.
Gjithandej figura e Balkanit identifikohej lehtë,roli i Corsos dhe të dashurës së tij,Juane Adler,më shumë është enigmë. Nga fundi i filmit gjithçka bëhet e qartë burri që kërkonte të vërtetën nuk ishte Balkan por Corso.
Por kush ishte vajza? Luçiferri? Nqs Po. Pse duhej Balkan të arrinte atë,duke qënë se ajo ishte aty?! Ose ndoshta rituali i Balkanit do të skllavëronte djallin,kjo do ta vinte djallin nën kontrollin e tij e më pas të kontrollonte Luçiferrin.
Disa të dhëna tregojnë se ajo ishte djalli,ajo e donte Corson dhe në film ajo i jep një kopje të librit “Djalli në Dashuri”. Në një moment ajo e identifikon veten si djalli dhe në libër Corso besonte pikërisht këtë.
Gjithashtu ajo konstatoi se një herë u ndesh me një ëngjëll dhe i referoi rënien e ëngjëjve nga parajsa ku më pas mbajti anën e tyre...
Ajo nuk ishte e keqe,ajo ishte mbrojtëse,një këshilltare për Corson...por në fund,Corso ishte ai që vriste e bënte krime. Në të vërtetë roli i saj ishte të mbronte Corson kundër Balkanit Corso do të hynte në portën e nëntë ajo ishte dhe mbrojtësja e Portës së nëntë.
Në mbishkrimin e nëntë i cili është lëvizur nga tre kopjet ajo simbolizohet si Kalorësi i një Dragoi si një qënie me shumë krye. Prostituta e Babilonisë e përmendur në Biblën Kristiane si paralajmëruese e hyrjes së antikrishtërimit.
Ajo kishte superfuqi mbi njerëzore,por është e qartë që ajo si ka treguar asgjë Corsos.
Johnny Depp aktor në filmin Porta e nëntë ka shprehur: Corson fillon dhe e pëlqen nga fundi,mendohet se është njeri i keq, i ftohtë,i dëshiruar për të arritur “golin”.
Në të gjithë librin dhe filmin lexuesi dhe shikuesi nuk e njohin tamam rolin e Corsos dhe vetë Corso.Lexuesi dhe personazhi janë të fiksuar tek vetja që i japin më shumë rëndësi se Corsoja,por në fund vetëm ai e kalon Portën dhe i vetmi person në histori që u përgatit dhe u ndihmua nga Irena (Aide) misterioze.
Mbishkrimet në Portën e nëntë të bëra nga Luçiferri kishin shënjën LCF, emri i Corsos (në libër) është Lucas Corso.......inicialet LC........ F ???
Një nga pasionet e mia është të bëj kërkime librash.
Është diçka emocionuese të gërmosh e të gesh gërmime të gjata të lëna mënjanë ose të mykura që kanë dalur jashtë botimit ose janë harruar si vëllime. Megjithatë kërkimi është përgjithësisht një aktivitet që kryhet vetëm dhe i padëmshëm.
Çfarë do të ndodhte sikur të pengoheshe gjatë kërkimit,të ngecje në një libër që përmban sekrete të errëta,një libër që njerëzit do të të vrisnin për ta patur?
Mbi kërkimet është mbështetur dhe Arturo Perez-Revente në librin The Dumas Club dhe filmi The Ninth Gate (Porta e Nëntë).
Protagonisti i historisë është një detektiv librash i ditëve të sotme i quajtur Din Corso,një profesionist investigues shumë i ditur i cili u pagua për të gjetur librin e rrallë.
Corso vendosi që të studiojë tre kopjet e fundit të shekullit të 17,punë e cila legjendarisht kishte fuqinë të thërriste diallin.Titulli origjinal i librit të Corsos ishte: “Nëntë dyertë e mbretërisë së hijeve”.
Ky libër në thellësi është një rrugë ku hap pas hapi thirrej Satani dhe pa tekstin janë gjithsej 10 gravura me shenjat e shtypura dhe nëntë ilustrime që përfaqësojnë secila dyer që duhet të hapen gjatë rrugës. Në të vërtetë gravurat prej druri ishin dizenjuar nga artisti spanjoll Francesko Sole. Gravurat kishin kualitetin e një loje ( tip lojë letrash ) dhe ishin të pasura me simbole dhe variacione.
Ideja që libri përmban sekrete të errëta nuk ishte dicka e re.Gravurat e Soles përfaqësojnë një grafik unik të një kulti misterioz. Këto gravura bashkë me tregimet e Reventes tregojnë një meditim shqetësues të së njohurit.
Nëqoftëse njohuria është fuqi dhe fuqia të shthur,nëqoftëse të ushqehesh me pemën e njohurive ishte si të thyeje ligjin moral kështu mund që iluminizmi vjen vetëm nën vlerën e një mallkimi?
Çështja kryesore e filmit dhe librit ishte një libër tjetër: The Ninth Gate (Porta e Nëntë).
Libri është shkruar nga Aristide Torchia në Venezia më 1666 dhë përmban 9 gravura në dru, pothuajse ishte kopjuar nga “Delomelacion” një libër i shkruajtur nga vetë Luçiferri.
Nëntë portat që të çojnë në mbretërinë e hijeve thuhej se përmbante pak faqe,njohuri se si të thërresësh diallin.Autori u dogj bashkë me të gjithë punën e tij më 1667.
Tre kopje dihet se kanë mbijetuar.Një me baroneshën Freida Ungern,një në koleksionin Fargas dhe i fundit dihet se është nën mbikqyrien e Enrique Taillefer por tashmë i shitur Boris Balkanit.
Nga kërkimet ka dalë se historia mund të jetë një shpikje e autorit ose fakt se që të dy versionet,si libri dhe filmi janë trillime. Edhe pse pak a shumë u mor thelbi i çështjes, disa pika kryesore nuk ekzistonin ose kishin humbur gjatë rrugës si nga libri ashtu dhe nga filmi.
Si fillim emri burimor Delomelacion është një miksim i dy fjalëve greke : Delo-Mbledhje, Melos-E zezë,e errët. Metodologjia e mbledhjes Luficeriane thuhej se ka qënë shumë e vjetër. I dukshëm tek Turis papirus (datuar në 13.000 p.e.s) dhe i cituar tek Carpus Hermeticum.
Për ekspertët letra konsiderohej si një rrugëdalje për karakterin trillues duke qënë se Hermeticum nuk mund të luhej nga adhurimi i djallit.Tek Turis papirus nuk ekzistonte por njihej mirë nga ai (dmth adhurimi i djallit).
Turis Papirus i mbretit,i njohur si Turis Canon është dorëshkrim hierarkik i dinastisë së 19 të Egjiptit që listonte mbretërit e Egjiptit nga kohrat e mëparshme tek regjimi i Ramses 2,listë e cila ishte shkruajtur prej tij.
Këto jo vetëm tregojnë ngjashmërinë e Turis në emër me Turin por edhe në datim e origjinë.
Puna tregimtare e Delomelacion ose Porta e nëntë është zgjuarësish e rrethuar nga libra që ekzistojnë. Në të njejtën kohë libri është plot me karaktere,gjëmimë historike si Roger Bacon dhe Giordano Bruno por Revente ia la lexuesve të shpejtë dhe të pasigurtë të shohin e të gjejnë nëse Porta e Nëntë ishte një tregim i shpikur apo diçka të cilën ekspertët nuk e kanë njohur.
Një nga librat ekzistues është Asclemandres,libër i cili jep mundësinë që të dalë e vërteta. Kjo tregohet në faqet e para të Portës së Nëntë, ku mbishkrimi lexon Sic Luceat Lux. Në libër ky përkthehet: Këto që nxjerrin në dritë ndërsa në film përkthehet : Këto që bëjnë dritën të ndriçojë.
Gjatë të gjithë filmit,në kodet hyrëse të “Bad Guy”(Djali i Keq) Boris Balkan është i 666-numri i djallit.Për më shumë,Reverte e ka shkruar librin më 1666 në Venezia. Aristide Torchia tregimi i të cilit mendohet se ishte krijuar nga jeta e Giordano Brunos-dhe Reverte i dha krijimit të tij duke u mbështetur tek ajo që jeta e Torchias ishte e njëjtë me atë të Brunos. Të dy të arrestuar në Venezia,djegur në Campo dei Fiori. Torchia në shkurt të 1677,Bruno në shkurt të 1600.
Thuhej se Bruno e Bacon ishin të interesuar në magji dhe kjo bie ndesh me idenë e thirrjes së djallit...Por asnjë se pyeti Reventen për ta qartësuar këtë gabim.
Revente shkruajti se Roger Bacon vërtetoi se libri kishte qënë nën pronën e mbretit Salomon dhe kopja e tij u dogj më 1650 nën urdhërin e Papës Inocenti VI . Ai i dha librit besim historik duke e lidhur atë me njerëz të njohur që mendonin se djegia e librit ishte shpikje. Teknikat që përdori Revente ngjajnë me ato të Dan Brown në shumë nga best-sellerët e tij, sidomos në Kodin e Da Vinçit.
Mendohej se Revente nuk e testoi mirë shëndetin e Brown dhe në të njëjtën kohë,ai kurrë,si çdo autor tjetër se ka kritikuar shpikjen në libër si dhe faktet serioze që rrethonin filmin,që është ekzakt ajo që Brown bën në punën e tij.
Brown ka përdorur “Priory of Sion” si sekret social që ka vazhduar të konservojë fshehtësinë.
Revente shpiku “Order of the silver serpent” si shoqëria që gjatë gjithë shekujve është përpjekur të thërrasë Luçiferrin në traditën e Torchias.Këtu kemi të bëjmë me “Order of the silver serpent”aktual por vetëm në lojrat kompjuterike si një grup që adhuron djallin dhe që ka ruajtur traditat e vëna nga Torchia në shekullin XVII.
Libri i Reventes është quajtur The Dumas Club,por figura e Alexandre Dumas nuk shfaqet në film pa dyshim se ka qënë shumë e vështirë ta nxirrje nga skenari. Revente e ka përmbledhur mirë librin e tij, kështu si gjithmonë kryesori është pjesë e karakterit të Dumas në “Three Musketeers”. Janë karaktere paralelisht të ngjashëm ato të të sotmit me ato të kohës së Dumas.
257 volumet e Dumas,kujtime e shkrime të tjera,janë listuar ashtu siç janë dhe emrat e 27 grave të tij.6 të ligjshme dhe shumë fëmijë të paligjshëm që as vetë ai nuk e dinte për ekzistencën e tyre.
Dumas shkruajti Tre Musketjerët, Njeriu me maskën e hekurt,Konti Monte Kristos etj. Musketjerët ishin pjesë e trup-rojave që mbronin mbretin e Francës në shekujt XVII-XVIII.
Libri,si çdo libra të tjerë të Dumasit ishte një novelë historike e vendosur në të shkuarën e Francës,për ta ekzaltuar dhe sjellë atë në vëmendjen e të gjithë publikut.
Tre Musketjerët ishte një histori romantike që tregonte një Aventurë mes të rinjsh. Dartanjan-jeta e të cilit ndryshoi pasi la vëndlindjen e tij për të shkuar në Paris e u bë shok me tri Musketjerët: Atos, Portos dhe Aramis.
Të katërt luftuan kundër kardinalit Rishelje,për të drejtën,dashurinë dhe shoqërinë : “Një për të gjithë të gjithë për një”.
Një tjetër histori e njohur është “Njeriu me maskën e hekurt” rreth njërit nga binjakët e padëshiruar të mbretit Filip i cili vendosi ta burgosi në Bastijë.Fytyra e tij u mbështoll me një maskë të hekurt për të fshehur identitetin e tij.
Tre Musketjerët dhe Konti i Montekristos u shkruajtën shumë pranë në vite me njëri tjetrin 1844-1845.Punët e Dumas ishin histori aventuriere,jo besnike,me fakte historike por përzierje me zotësi.Histori me trillime ç’ka bëri Revente dhe Dan Brown në Kodin e da Vinçit.
Para 1843 Dumas shkruajti 15 pjesë,novelat historike i sollën Dumasit shumë fitime,por ai nuk arriti të fitojë aq sa kërkonte dhe jetën e cilësoi më pas si një zhgënjim total.Ai botoi 250 libra me 73 asistentë veçanërisht me mësuesen e historisë Auguste Maquet.Dumas fitoi 200.000 franga në vit dhe arriti në shumën e 63.000 franga për 220.000 vargje të gazetës La Presse dhe Constitutionel.
Skicat e librave vinin nga Marquet e cila kushtëzoi rrëfimin historik edhe pse tema e ideve noveliste u përfshi në histori.
Dumas më pas mundi të shkruajë histori që më pas kritikoheshin si “e shkruar e keqe” por audiencës së Dumait iu desh të priste shumë por këto kontribuan në realizëm si ngjarje pa fund në mënyrë që lexuesit ta blinin numrin e ardhshëm.
Shumë lexues u inspiruan nga këto gravura të vizatuara në dru ku në novelë ishin dizenjuar nga artisti spanjoll Francisco Sole. Shumë nga gravurat synonin të bëheshin të vërteta, burri i varur, lojtarët, kështjella etj të cilat do ti shihni më poshtë për herë të parë në një libër përvec atij origjinal.
Që nga referenca në atë kartolinë që i dërgoi Balkani baroneshës “E gjeta...” .
Balkani arriti të identifikojë kështjellën duke iu referuar Portës së Nëntë e cila do të hapej.
Si gjithë filmat është përdorur një vend modern për realizimin e tij si hoteli parisien “Coyle” dhe kështjella e Ferrieres ose vila Pontoise të gjitha afër Parisit.
Por ishte kështjella e Puivert ajo ku Balkan do shqetësonte djallin dhe ku Corso do hynte nëpërmjet portës së nëntë. Ajo kala ekziston dhe është e fiksuar në fillimin e kryqëzatës së Chatarit në sulmin që iu bë kishës katolike si heretike në jug të Francës.
Puivet shtrihet afër Pyrenees në një zonë me kështjellat e tjera të Chatarit duke përfshirë dhe të famshmen Montsegur e cila i qëndroi sulmeve tre ditore më 1210.
Simon de Montefort iu dha më pas shokut të tij Lambert de Thury i cili e mbajti deri më 1213.
Si kështjella e katërt ajo qëndronte pa asnjë traditë të madhe e cila lidhej si me Graal dhe me Luçiferrin.
Më 1930 autori Otto Rohn shkroi një libër rreth Chatarit që titullohej:- “Gjygji Luçiferrit”.
Kisha i pa chatarët si heretikë,adhurues të djallit.Chatarësit e shikonin botën materiale të krijuar nga Luçiferri. Çdo anë e tyre identifikohej me të keqen gjë që ishte e njohur atëherë dhe ska ndryshuar deri më sot.
Revente flet dhe për një libër tjetër intrigues që përfshin të njejtat tradita si Porta e nëntë.Tek to kemi referenca nga : The Hypnerotomachia Poliphili nga Colonna publikuar në Venezia më 1545 dhe Compeduim Maleficarum nga Francesko Maria Guazzo.
Të dy këta libra mund të kenë inspiruar Reventen kur publikoi Portën e nëntë.
Hypnerotomachia Poliphili ishte një nga librat më të vështirë për t’u kuptuar dhe libri më enigmatik i krijuar ndonjëherë.Pas publikimit më 1499 të çuditur, lexuesit e tij me njohuri mbi arkitekturën, peisazhet, kopshtet e dizenjuar e gjithashtu inxhinieria,piktura dhe skulptura. Gjithashtu mendohet se libri është shkruar nga Leon Battista Alberti.
Ai s’ka të bëjë më djallin por është një libër që flet mbi të drejtën e gruas që të shprehin seksualitetin e tyre dhe erotizmin në përgjithësi.
Hypnerotomachia Poliphili është i njohur edhe për 144 relieve druri.
Këto prerje druri ku gdhendet ngjarja ishin përfitimi kryesor për idetë Rilindase si në ndërtesa,pallate,skulptura etj.Francesco Maria Guazzo ishte gjithashtu një studiues italian i demonëve. Guazzo e shkruajti këtë libër më 1608 kur ai kishte një lloj autoriteti mbi përdorimin e magjisë.
Në këtë Compeduim Malificarum ai vizatoi 11 kokë njerëzish poshtë të cilave u konstatua një përdorim magjie.Këtu kemi të bëjmë me një pakt me djallin,një mospërfillje ndaj kishës shkelje të kryqit etj.
Ato gjithashtu premtonin se do ti bënin të tjerët për vete në adhurimin e Satanit dhe i pagëzoi në emër të Luçiferrit,Belzebuth dhe demonëve të tjerë. Identik si ritualet e Balkanit në fund të filmit.
Thuhej se djalli vizatoi një rreth në tokë dhe të gjithë kandidatët referuan betimin e tyre tek ai.Ata i kërkuan satanit ti heqi emrat e tyre nga libri i Krishtit dhe ti shkruajë në librin e tij.
Gjithandej figura e Balkanit identifikohej lehtë,roli i Corsos dhe të dashurës së tij,Juane Adler,më shumë është enigmë. Nga fundi i filmit gjithçka bëhet e qartë burri që kërkonte të vërtetën nuk ishte Balkan por Corso.
Por kush ishte vajza? Luçiferri? Nqs Po. Pse duhej Balkan të arrinte atë,duke qënë se ajo ishte aty?! Ose ndoshta rituali i Balkanit do të skllavëronte djallin,kjo do ta vinte djallin nën kontrollin e tij e më pas të kontrollonte Luçiferrin.
Disa të dhëna tregojnë se ajo ishte djalli,ajo e donte Corson dhe në film ajo i jep një kopje të librit “Djalli në Dashuri”. Në një moment ajo e identifikon veten si djalli dhe në libër Corso besonte pikërisht këtë.
Gjithashtu ajo konstatoi se një herë u ndesh me një ëngjëll dhe i referoi rënien e ëngjëjve nga parajsa ku më pas mbajti anën e tyre...
Ajo nuk ishte e keqe,ajo ishte mbrojtëse,një këshilltare për Corson...por në fund,Corso ishte ai që vriste e bënte krime. Në të vërtetë roli i saj ishte të mbronte Corson kundër Balkanit Corso do të hynte në portën e nëntë ajo ishte dhe mbrojtësja e Portës së nëntë.
Në mbishkrimin e nëntë i cili është lëvizur nga tre kopjet ajo simbolizohet si Kalorësi i një Dragoi si një qënie me shumë krye. Prostituta e Babilonisë e përmendur në Biblën Kristiane si paralajmëruese e hyrjes së antikrishtërimit.
Ajo kishte superfuqi mbi njerëzore,por është e qartë që ajo si ka treguar asgjë Corsos.
Johnny Depp aktor në filmin Porta e nëntë ka shprehur: Corson fillon dhe e pëlqen nga fundi,mendohet se është njeri i keq, i ftohtë,i dëshiruar për të arritur “golin”.
Në të gjithë librin dhe filmin lexuesi dhe shikuesi nuk e njohin tamam rolin e Corsos dhe vetë Corso.Lexuesi dhe personazhi janë të fiksuar tek vetja që i japin më shumë rëndësi se Corsoja,por në fund vetëm ai e kalon Portën dhe i vetmi person në histori që u përgatit dhe u ndihmua nga Irena (Aide) misterioze.
Mbishkrimet në Portën e nëntë të bëra nga Luçiferri kishin shënjën LCF, emri i Corsos (në libër) është Lucas Corso.......inicialet LC........ F ???
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 17:32
Misteri i numrit 13 !
Evropianët, veçanërisht anglo-saksonët janë shumë supersticiozë, kur bëhet fjalë për numrin 13. Sipas tyre, nëse 13 persona ndodhen të ulur në të njëjtën tryezë,njëri prej tyre do të vdesë brenda vitit.
E premtja e datës 13 konsiderohet një datë shumë e keqe dhe një ditë e mbrapshtë. Dita e 13 e vitit, kati i 13, numri 13, të gjitha konsiderohen si ndjellës të fatkeqësive. Me një fjalë, çdo gjë që përmban 13 është “e mallkuar”.
Edhe në Rusi,numri mendohet se ka lidhje me djallin. Por nga vjen i gjithë ky supersticion negativ për numrin 13 dhe përse popuj e kultura të tjera nuk e kanë një fiksim të tillë? Triskaidekaphobia është frika nga numri 13.
Fjalët që përbëjnë termin e mësipërm janë marrë nga latinishtja dhe greqishtja e vjetër, edhe pse në ato kohë mbi këtë numër nuk kishte rënë hija e zezë e mallkimit.Zakonisht njerëzit e kanë lidhur numrin 12 me bollëkun dhe me plotësinë e gjërave.
Kështu ka 12 zotër olimpikë, 12 shenja të horoskopit, apo 12 dishepuj. Nëse këtij numri të plotë i shtohet një tjetër, atëherë situata bëhet e paqartë dhe e paparashikueshme.
Juda ishte i ftuari i 13 në Darkën e Fundit dhe kjo është një nga arsyet që ky numër konsiderohet si ndjellës i fatkeqësive.Në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar pati disa teori në lidhje me këtë numër, sipas të cilave në Sabath kishte 13 shtriga.
Megjithatë, kisha nuk e konfirmoi kurrë një gjë të tillë. Po të kërkosh një shpjegim në Fjalorin e Supersticioneve të Oksfordit, numri 13 lidhet me të premten e datës 13, e cila u përmend për herë të parë në vitin 1913,700 vjet pas shpërbërjes me dhunë të Urdhrit të Kalorësve të Tempullit.
Të premten e datës 13 të vitit 1307, të gjithë kalorësit tempullarë u kapën në Francë dhe kështu urdhri reshti së ekzistuari.Një tjetër fakt për cilësimin e numrit si “të mbrapshtë” është se letra e 13 e Tarotëve është letra e vdekjes.
Kjo është vendosur në Italinë e shekujve 15-16, por nuk ka të bëjë aspak me Darkën e Fundit.Shumë interesant është edhe fakti se numrit 13 nuk i ishte kushtuar ndonjë vëmendje e veçantë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës deri në shekullin e 19.
Emri zyrtar i Deklaratës së Pavarësisë është: “Deklarata e Pavarësisë së 13 Kolonive” dhe brenda 15 vitesh vendi quhej 13 Shtetet e Bashkuara. Në fund të shekullit të 18,numri 13 simbolizonte pavarësinë dhe bashkimin e vendit të ri.
Më 4 korrik, në Ditën e Pavarësisë,kishte 13 të shtëna me top dhe disa rituale të tjera tradicionale,të cilat përsëriteshin 13 herë rresht.
Vetëm kur 13 shteteve iu shtua shteti i 14, ai i Vermontit në vitin 1791, çdo ritual bëhej me numrin e ri, pra me numrin 14, i cili u konsiderua si numri i fatit.Deri në shekullin e 19 kishte një tjetër supersticion të lidhur me 13-n, ai i 13 miqve të ulur rreth së njëjtës tryezë.
Për të shpjeguar frikën e disa popullatave ndaj këtij numri ka një mori librash që merren me zanafillën e kësaj fobie që vazhdon edhe sot në Evropë, por edhe në vende të tjera.
Në fund të shekullit të 19, ky supersticion u përhap edhe përtej oqeanit Atlantik. Shkrimtarë nga vende të ndryshme, si Fjodor Dostojevski, Henrik Ibsen, Leon Tolstoi, Zhul Verni apo Oskar Uajld e kanë përmendur jo pak këtë numër në veprat e tyre.
Në vitin 1880, disa njujorkezë vendosën që të hiqnin këtë paragjykim që ishte kthyer në një fiksim të vërtetë. Kështu një veteran i Luftës Civile dhe një njeri i njohur në rrethet e larta,William Fowler vendosi që të krijonte një klub,anëtarët e të cilit të darkonin datën e 13 të çdo muaji dhe rreth tryezës të uleshin 13 anëtarë të klubit.
Darka e tyre e parë u organizua në hotelin “Knickerbocker”, të premten e 13 janarit të vitit 1881, në dhomën numër 13. Kjo nuk ishte vetëm një luftë kundër këtij numri që ishte bërë shumë i famshëm dhe i rrezikshëm, njëherazi, por edhe një luftë kundër të gjitha llojeve të bestytnive e supersticioneve të kohës.
Duhet thënë se njerëzit, të gjithë pa përjashtim, po jepeshin shumë pas shenjave, falleve e dukurive të tjera okulte e misterioze, dhe kjo ishte kthyer në një epidemi, pasi i kishte kaluar përmasat e një fiksimi të përkohshëm.Gjatë rrugës drejt vendit të darkës, të ftuarit kaluan nën një shkallë të posaçme, hodhën kripë në tryezën e tyre dhe i vendosën pirunjtë në tryezë në formë kryqi.
Në një tabelë të madhe të varur në mur ndodhej parulla: “Nos Morituri Te Salutamus” (“Ne të vdekshmit të përshëndesim”). Ky klub u bë shumë i famshëm dhe ajo që nisi si një kundërshti ndaj supersticioneve, e kryesisht ndaj fiksimit për numrin 13, u shndërrua në një klub aventurierësh që ndërmorën shumë veprime të rrezikshme për të hedhur poshtë paragjykimet e kohës.
Po për sa i përket darkës së famshme, menyja u soll në gurë varri, ndërsa tryeza e darkës ishte ndriçuar nga kafka boshe me qirinj brenda, tamam si në netët e Hollouinit. Sallatat dhe ushqimet e ndryshme erdhën në pjata që kishin formën e arkivoleve.
Ndërkohë i gjithë ambienti rrotull ishte zbukuruar me sende që sjellin fat të keq, si pasqyra të thyera apo silueta macesh të zeza.Në vitin 1887,klubi ishte shndërruar në një institucion shumë popullor dhe numëronte 487 anëtarë.
Në vitin 1895, krijuesi i tij deklaroi se numri i vetëvrasjeve mes anëtarëve të klubit ishte shumë më i vogël se përqindja mesatare e vendit. Pavarësisht të gjitha veprimtarive zbavitëse që bëheshin në të dhe mesazhit që ata synonin të përcillnin, klubi i të 13-ve u shpërbë në vitin 1914 për shkak të fillimit të Luftës së Parë Botërore.
Të gjithë anëtarët ranë dakord se mungesa e respektit për vdekjen në një epokë lufte do të ishte e pavënd.
Evropianët, veçanërisht anglo-saksonët janë shumë supersticiozë, kur bëhet fjalë për numrin 13. Sipas tyre, nëse 13 persona ndodhen të ulur në të njëjtën tryezë,njëri prej tyre do të vdesë brenda vitit.
E premtja e datës 13 konsiderohet një datë shumë e keqe dhe një ditë e mbrapshtë. Dita e 13 e vitit, kati i 13, numri 13, të gjitha konsiderohen si ndjellës të fatkeqësive. Me një fjalë, çdo gjë që përmban 13 është “e mallkuar”.
Edhe në Rusi,numri mendohet se ka lidhje me djallin. Por nga vjen i gjithë ky supersticion negativ për numrin 13 dhe përse popuj e kultura të tjera nuk e kanë një fiksim të tillë? Triskaidekaphobia është frika nga numri 13.
Fjalët që përbëjnë termin e mësipërm janë marrë nga latinishtja dhe greqishtja e vjetër, edhe pse në ato kohë mbi këtë numër nuk kishte rënë hija e zezë e mallkimit.Zakonisht njerëzit e kanë lidhur numrin 12 me bollëkun dhe me plotësinë e gjërave.
Kështu ka 12 zotër olimpikë, 12 shenja të horoskopit, apo 12 dishepuj. Nëse këtij numri të plotë i shtohet një tjetër, atëherë situata bëhet e paqartë dhe e paparashikueshme.
Juda ishte i ftuari i 13 në Darkën e Fundit dhe kjo është një nga arsyet që ky numër konsiderohet si ndjellës i fatkeqësive.Në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar pati disa teori në lidhje me këtë numër, sipas të cilave në Sabath kishte 13 shtriga.
Megjithatë, kisha nuk e konfirmoi kurrë një gjë të tillë. Po të kërkosh një shpjegim në Fjalorin e Supersticioneve të Oksfordit, numri 13 lidhet me të premten e datës 13, e cila u përmend për herë të parë në vitin 1913,700 vjet pas shpërbërjes me dhunë të Urdhrit të Kalorësve të Tempullit.
Të premten e datës 13 të vitit 1307, të gjithë kalorësit tempullarë u kapën në Francë dhe kështu urdhri reshti së ekzistuari.Një tjetër fakt për cilësimin e numrit si “të mbrapshtë” është se letra e 13 e Tarotëve është letra e vdekjes.
Kjo është vendosur në Italinë e shekujve 15-16, por nuk ka të bëjë aspak me Darkën e Fundit.Shumë interesant është edhe fakti se numrit 13 nuk i ishte kushtuar ndonjë vëmendje e veçantë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës deri në shekullin e 19.
Emri zyrtar i Deklaratës së Pavarësisë është: “Deklarata e Pavarësisë së 13 Kolonive” dhe brenda 15 vitesh vendi quhej 13 Shtetet e Bashkuara. Në fund të shekullit të 18,numri 13 simbolizonte pavarësinë dhe bashkimin e vendit të ri.
Më 4 korrik, në Ditën e Pavarësisë,kishte 13 të shtëna me top dhe disa rituale të tjera tradicionale,të cilat përsëriteshin 13 herë rresht.
Vetëm kur 13 shteteve iu shtua shteti i 14, ai i Vermontit në vitin 1791, çdo ritual bëhej me numrin e ri, pra me numrin 14, i cili u konsiderua si numri i fatit.Deri në shekullin e 19 kishte një tjetër supersticion të lidhur me 13-n, ai i 13 miqve të ulur rreth së njëjtës tryezë.
Për të shpjeguar frikën e disa popullatave ndaj këtij numri ka një mori librash që merren me zanafillën e kësaj fobie që vazhdon edhe sot në Evropë, por edhe në vende të tjera.
Në fund të shekullit të 19, ky supersticion u përhap edhe përtej oqeanit Atlantik. Shkrimtarë nga vende të ndryshme, si Fjodor Dostojevski, Henrik Ibsen, Leon Tolstoi, Zhul Verni apo Oskar Uajld e kanë përmendur jo pak këtë numër në veprat e tyre.
Në vitin 1880, disa njujorkezë vendosën që të hiqnin këtë paragjykim që ishte kthyer në një fiksim të vërtetë. Kështu një veteran i Luftës Civile dhe një njeri i njohur në rrethet e larta,William Fowler vendosi që të krijonte një klub,anëtarët e të cilit të darkonin datën e 13 të çdo muaji dhe rreth tryezës të uleshin 13 anëtarë të klubit.
Darka e tyre e parë u organizua në hotelin “Knickerbocker”, të premten e 13 janarit të vitit 1881, në dhomën numër 13. Kjo nuk ishte vetëm një luftë kundër këtij numri që ishte bërë shumë i famshëm dhe i rrezikshëm, njëherazi, por edhe një luftë kundër të gjitha llojeve të bestytnive e supersticioneve të kohës.
Duhet thënë se njerëzit, të gjithë pa përjashtim, po jepeshin shumë pas shenjave, falleve e dukurive të tjera okulte e misterioze, dhe kjo ishte kthyer në një epidemi, pasi i kishte kaluar përmasat e një fiksimi të përkohshëm.Gjatë rrugës drejt vendit të darkës, të ftuarit kaluan nën një shkallë të posaçme, hodhën kripë në tryezën e tyre dhe i vendosën pirunjtë në tryezë në formë kryqi.
Në një tabelë të madhe të varur në mur ndodhej parulla: “Nos Morituri Te Salutamus” (“Ne të vdekshmit të përshëndesim”). Ky klub u bë shumë i famshëm dhe ajo që nisi si një kundërshti ndaj supersticioneve, e kryesisht ndaj fiksimit për numrin 13, u shndërrua në një klub aventurierësh që ndërmorën shumë veprime të rrezikshme për të hedhur poshtë paragjykimet e kohës.
Po për sa i përket darkës së famshme, menyja u soll në gurë varri, ndërsa tryeza e darkës ishte ndriçuar nga kafka boshe me qirinj brenda, tamam si në netët e Hollouinit. Sallatat dhe ushqimet e ndryshme erdhën në pjata që kishin formën e arkivoleve.
Ndërkohë i gjithë ambienti rrotull ishte zbukuruar me sende që sjellin fat të keq, si pasqyra të thyera apo silueta macesh të zeza.Në vitin 1887,klubi ishte shndërruar në një institucion shumë popullor dhe numëronte 487 anëtarë.
Në vitin 1895, krijuesi i tij deklaroi se numri i vetëvrasjeve mes anëtarëve të klubit ishte shumë më i vogël se përqindja mesatare e vendit. Pavarësisht të gjitha veprimtarive zbavitëse që bëheshin në të dhe mesazhit që ata synonin të përcillnin, klubi i të 13-ve u shpërbë në vitin 1914 për shkak të fillimit të Luftës së Parë Botërore.
Të gjithë anëtarët ranë dakord se mungesa e respektit për vdekjen në një epokë lufte do të ishte e pavënd.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 18:33
FUNDI I NJË CIKLI PREJ 5.125 VJETËSH
Majat ishin matematikantë të zotë (njihnin mirë konceptin e "zeros") gjithashtu edhe astronomë të shkëlqyer, pasi eklipset i llogarisnin me saktësi. Ndërsa për të matur kohën ata përdornin tre kalendarë. Kishin një kalendar shumë antik i tipit fetar i quajtur "Tzolk'in", i cili numëronte 260 ditë (ndarë në 13 muaj me nga 20 ditë).
Pastaj ishte dhe një kalendar që ndiqte stinët dhe zgjaste 365 ditë. Dhe i treti ishte një kalendar që numëronte një periudhë prej 5.125
vitesh. Kështu si në kalendarin grek që numëroheshin vitet nga fillimi i Lojërave të para Olimpike ose ai romak ku numërimi fillonte nga themelimi i Romës, edhe kalendari mitik i Majave fillonte nga një ditë e caktuar që ndoshta përfaqësonte një ngjarje të rëndësishme, ndoshta ajo që për ne është viti 3113 përpara Krishtit.
Ky kalendar përfundon në vitin 2012, por ndoshta ky nuk mund të jetë një fund i keq,pasi për Majat përfundimi i një cikli të caktuar do të thoshte një festë e madhe.
Fundi i kohës
Majat ishin astronomë të zotë...dhe kalendarët e tyre përfundojnë në vitin 2012.
Sipas disa të thënave antike, "Roma dhe bota do të ishin të sigurta derisa Koloseu të qëndronte në këmbë".Dikush profetizoi datën dhe më pas me mijëra pelegrinë shkuan te Papa për të larë mëkatet.
28.10.1992
Ati i përnderuar Le Jang Lim i Kishës Misionare të Tamit në Korenë e Jugut, tha se Krishti do të merrte 144 mijë të besuarit e tij në mesnatën e kësaj dite për t'i shpëtuar nga katastrofa e madhe. Më shumë se 100 mijë persona u prezantuan në rreth 200 kisha fundamentaliste. Por Le Jang Lim u arrestua për shfrytëzimin e 4 milionë dollarëve që kishte mbledhur nga dhurimet e besimtarëve.
7.1999
Një parashikim i dytë për fundin e botës nga ana e Nostradamusit.
11.1999
U hodh hipoteza se një eksperiment i fizikës atomike në laboratorët nacionalë të Brokhaven në SHBA mund të shkaktonin një vrimë të zezë që mund të shkatërronte Tokën.
31.12.1999
Dita përfundimtare e mijëvjeçarit (sistemet informatike duhej të ishin futur në krizë).
19.1.2038
Në këtë datë është parashikuar një tjetër fund, por ky nga sistemi "Unix".
Majat ishin matematikantë të zotë (njihnin mirë konceptin e "zeros") gjithashtu edhe astronomë të shkëlqyer, pasi eklipset i llogarisnin me saktësi. Ndërsa për të matur kohën ata përdornin tre kalendarë. Kishin një kalendar shumë antik i tipit fetar i quajtur "Tzolk'in", i cili numëronte 260 ditë (ndarë në 13 muaj me nga 20 ditë).
Pastaj ishte dhe një kalendar që ndiqte stinët dhe zgjaste 365 ditë. Dhe i treti ishte një kalendar që numëronte një periudhë prej 5.125
vitesh. Kështu si në kalendarin grek që numëroheshin vitet nga fillimi i Lojërave të para Olimpike ose ai romak ku numërimi fillonte nga themelimi i Romës, edhe kalendari mitik i Majave fillonte nga një ditë e caktuar që ndoshta përfaqësonte një ngjarje të rëndësishme, ndoshta ajo që për ne është viti 3113 përpara Krishtit.
Ky kalendar përfundon në vitin 2012, por ndoshta ky nuk mund të jetë një fund i keq,pasi për Majat përfundimi i një cikli të caktuar do të thoshte një festë e madhe.
Fundi i kohës
Majat ishin astronomë të zotë...dhe kalendarët e tyre përfundojnë në vitin 2012.
Sipas disa të thënave antike, "Roma dhe bota do të ishin të sigurta derisa Koloseu të qëndronte në këmbë".Dikush profetizoi datën dhe më pas me mijëra pelegrinë shkuan te Papa për të larë mëkatet.
28.10.1992
Ati i përnderuar Le Jang Lim i Kishës Misionare të Tamit në Korenë e Jugut, tha se Krishti do të merrte 144 mijë të besuarit e tij në mesnatën e kësaj dite për t'i shpëtuar nga katastrofa e madhe. Më shumë se 100 mijë persona u prezantuan në rreth 200 kisha fundamentaliste. Por Le Jang Lim u arrestua për shfrytëzimin e 4 milionë dollarëve që kishte mbledhur nga dhurimet e besimtarëve.
7.1999
Një parashikim i dytë për fundin e botës nga ana e Nostradamusit.
11.1999
U hodh hipoteza se një eksperiment i fizikës atomike në laboratorët nacionalë të Brokhaven në SHBA mund të shkaktonin një vrimë të zezë që mund të shkatërronte Tokën.
31.12.1999
Dita përfundimtare e mijëvjeçarit (sistemet informatike duhej të ishin futur në krizë).
19.1.2038
Në këtë datë është parashikuar një tjetër fund, por ky nga sistemi "Unix".
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 18:40
Çfarë ndodhi në të vërtetë me Benito Musolinin ?
Musolini është akoma i burgosuri i Badoljos dhe në Romë sundon kaosi. Është vera e vitit 1943, më dramatikja që prej kohës kur ka filluar lufta.
Një nga shefat e shërbimit sekret nazist në Itali është Herbert Kapler, majori që disa muaj më vonë 24 mars të vitit 1944 organizoi një masakër, ku u vranë 335 civilë me një të shtënë mbas koke, një reprezalje monstruoze, për shkak të atentatit partizan të rrugës "Razela" një ditë më parë.
Në atë fillim gushti të vitit 1943, majori Kapler ka për të kryer misionin e pamundur. Duhet të arrijë të çlirojë Benito Musolinin, të cilin më datë 26 korrik e transferuan në Ponza dhe pastaj në Madalena.
Dhe duhet të informojë edhe Berlinin ditë pas dite, orë pas ore, mbi të gjitha zhvillimet e armëpushimit ndërmjet shefit të ri të qeverisë italiane, Pietro Badoljo dhe anglo-amerikanëve. Aleatët zbarkuan në Siçili më datë 10 korrik. Ndër shërbimet sekrete gjermane në Romë ka filluar konfuzioni. Kapler dërgon pa pushim qindra fonograme në Gjermani, drejtuar shefit të SS-ve, Heinrik
Himler. Por shërbimi i Inteligjencës së Londrës survejon dhe dokumenton gjithçka. Dhe gjithçka përfundon në tryezën e Uinston Çërçillit. Këto mesazhe mbetën të pabotuara për publikun për gjashtëdhjetë vjet.
U publikuan vetëm në vitin 2004, bashkë me të tjera mijëra fonograme që vinin nga fronti i luftës. Fonogramet që janë dërguar nga Italia janë më konfuzet nga gjithë të tjerat që u dërguan nga Afrika e Veriut, Franca, vendet ballkanike, Lindja e Mesme, Kabuli dhe Teherani.
Të gjitha janë fonograme të klasifikuara "top sekret". Dhe prej këtyre copëzave historish tragjike, dalin në dritë edhe ngjarjet e zhvilluara në Italinë e vitit 1943. Madje kuptohet që për Hitlerin ishte prioritet që të dinte gjithmonë se ku ndodhej Musolini. Gjithashtu, prioritet tjetër ishte edhe problemi i hebrenjve.
Majori Kapler është gjithmonë në dijeni për zhvendosjet e Duçes. Informohej nga karabinierët, fashistë besnikë, spiunë të tjerë që punonin nën komandën e tij. Madje edhe në Vatikan kishte burime informacioni. Dhe madje prej atje e informojnë se kishin filluar tratativat për armëpushimin ndërmjet "tradhtarit" Badoljo dhe aleatëve.
Në Berlin dërgon edhe analizat e tij mbi gjendjen në Itali; mbi popullatën që ka filluar të ndjejë mospëlqim dhe urrejtje për forcat gjermane; mbi Duçen, "që sa vjen dhe bëhet jo popullor"; mbi rrezikun e "një lufte civile".
Nën urdhërat e Herbert Kapler gjejmë edhe kapitenin e SS-ve, Erik Priebke, i gjykuar në Itali në vitet nëntëdhjetë për masakrën e 24 marsit. Priebke jeton akoma në Romë, me arrest shtëpie, jo shumë larg rrugës "Razela". Drejtuar me urgjencë komandantit të SS, Henrik Himler.
Ndërmjet Panjocit, i cili është në kontakt me një burim të besueshëm brënda forcave të karabinierëve,Dollman ka marrë informacion se Duçe ndodhet që prej dy ditëve më parë në ishullin Ponza, ndërmjet Gateas dhe Napolit. Do të lajmëroj menjëherë gjeneralin Student.
4 gusht 1943.
Zëvendësmarshalli Keselring nuk është dakord me planet e komandantit të SS, sepse aksioni i gjeneralit Student (për të liruar Musolinin) konsiston në një sulm të menjëhershëm.
6 gusht 1943.
Po bëhemi akoma më shumë të papërfillshëm në sektorët më të ulët të shoqërisë.
6 gusht 1943.
Sipas disa informacioneve që vijnë nga Vatikani, ndërmjetësit (akti për armëpushim)
janë aq të pashpresë, saqë pritet se kapitullimi i Italisë mund të vijë brenda dyzetë ditëve.
8 gusht 1943.
Më datë 5 gusht, kinematë e Romës transmetuan pamje nga 26 korriku.Në përgjithësi u transmetuan skena ku shfaqeshin duartrokitje të forta, veç atyre ku shfaqej Mbreti. Por duartrokitjet më të forta jepeshin kur dilnin zyrtarët dhe ushtarët italianë.
10 gusht 1943.
Duçe ndodhet me siguri në Ponza edhe pse qarkullojnë zëra për të kundërtën.
11 gusht 1943. Një anëtar i Vatikanit takoi dje Mbretin, për t'i komunikuar lajmin vijues: Ambasadori anglez në Vatikan është informuar se Duçja ndodhet në ishullin Ponza.
14 gusht 1943.
Duçe u evakua nga Ponza më datë 12 gusht,pikërisht dy ditë më parë. Po kërkojmë në çdo drejtim për të zbuluar se ku ndodhet aktualisht. Burimet tona janë komisarët e policisë, Pistiçeli dhe Dollman.
15 gusht 1943.
Gjenerali Student është në pritje për të marrë informacionin me anë të radios mbi vendndodhjen e Duçes dhe më pas t'ia transmetojë komandantit të SS-ve.
15 gusht 1943.
Agjenti 37/7 ka informacione se Duçja ishte drejtuar për në ishullin Madalena.
17 gusht 1943.
Sot, Sim (shërbimi informativ ushtarak nën komandën e Badoljos), ka urdhëruar shtjellimin dhe studimin: "Cilat do të ishin reagimet e Gjermanisë nëse Italia do të krijonte një aleancë me Anglinë".Përgjigja duhet të vijë absolutisht brenda ditës.
19 gusht 1943.
Bashkë me fëmijët, konti dhe kontesha Ciano aktualisht ndodhen në rezidencën e tyre (adresa i është komunikuar komandantit të SS). Kanë liri veprimi, por janë nën vëzhgim e sipër.
20 gusht 1943.
Sipas disa informacioneve të besueshme (të marra nga Panjoci), këtë mëngjes Duçja ndodhej në ishullin e Madalenës.
29 gusht 1943.
Sipas Pomilios, ish-drejtor i institutit kulturor fashist, Musolini u transferua nga ishulli Madalena, në vilën Pantano, në jug të liqenit Trazimeno.Informacioni vjen nga një ushtarak i eskortës së tij. Tashmë kam urdhëruar që të verifikohet saktësia dhe besueshmëria e informacionit.
30 gusht 1943.
Në lidhje me zhvillimet e brëndëshme politike, kam përshtypjen se qeveria Badoljo do të bjerë dakord për një paqe të pjesshme (vetëm me anglo-amerikanët), brenda harkut kohor të dhjetë ditëve.
5 shtator 1943.
Falë disa informacioneve të siguruara nga një burim brenda policisë së ishullit Gran Sasso, kemi zbuluar që Musolini ka shumë mundësi të ndodhet në një hotel të asaj zone. Kam dërguar disa nga njerëzit e mi për të vëzhguar zonën. Do të kthehen në Romë pasditen e së martës.
6 shtator 1943.
Drejtori i çentralit telefonik pranë bazës kryesore të aeronautikës ushtarake italiane, i ka transmetuar sekretarit të Mbretit lajmin vijues.
Në orën 17 të 4 shtatorit është kryer një bisedë telefonike ndërmjet komandës së lartë të Forcave të Armatosura italiane dhe komandës së aeronautikës.
Propozimi për paqe nga pala italiane është pranuar menjëherë nga pala angleze. Në tratativat e ardhshme do të punohet për të arritur eliminimin e kushteve që janë vënë nga pala amerikane. Duke parë rëndësinë e kësaj çështjeje, kemi kërkuar për të pasur menjëherë një kontakt të drejtpërdrejtë me burimin e këtij informacioni.
7 shator 1943.
Kemi përfunduar së vëzhguari zonën jugore të Gran Sasso. Konfirmojmë se Duçe
ndodhet akoma në hotelin "Campo Imperatore".
10 shtator 1943.
Operacioni për lirimin e Duçes ka nisur.
11 shtator 1943.
Produktet ushqimore janë pakësuar.Të gjitha hotelet dhe dyqanet janë mbyllur. Popullata nuk ka me çfarë të ushqehet dhe po i kundërvihet Gjermanisë.
12 shtator 1943.
Këtë mëngjes, në orën 10:00, reparti i parashutistëve, nën urdhrat e Skorzenit (një nga shefat e shërbimeve sekrete gjermane në Evropë), ka nisur operacionin në Gran Sasso. Reparti duhet të kthehet në bazë vetëm nëse Musoloni do të ketë mbërritur në Gjermani.
12 shtator 1943.
Lirimi i Musolinit u krye me sukses.
16 shtator 1943.
Ky plan (pra rrëmbimi i tij) u krye brenda kohës së parashikuar. Gjithsesi, duhet të nënvizoj se kam qënë gjithmonë kundra këtij operacioni dhe pasojave që do të ketë në reagimin e italianëve ndaj Gjermanisë.
18 shtator 1943.
Shpallja për rithemelimin i partisë fashiste nga ana e Musolinit ka lënë një përshtypje skeptike në qytetarët italianë. Mbi të gjitha, në Romë shihet qartë avancimi i anglo-amerikanëve dhe një mbështetje ekzaltuese e popullit për përmirësimin e ndihmave në ushqime. Ka filluar të krijohet ideja se trupat gjermane janë shkaktarët e fillimit të kësaj krize.
Dhe mendohet se anglezët do ta zgjidhnin gjëndjen brënda pak kohe. Ka zëra se çlirimi i Italisë nga gjermanët do të nisë nga zonat veriore. Italianët janë të bindur se së shpejti do të çlirohen nga fashistët.
Gjithsesi mendohet se ushtarët gjermanë do të bëjnë rezistencë dhe do të shkatërrojnë të gjitha bazat ushtarake vëndase. Por të gjithë i besojnë propagandës angleze, e cila po provokon shumë kundërvënie ndaj prezencës tonë.
15 tetor 1943.
Deklarata për luftë e qeverisë Badoljo (ndaj Gjermanisë) ka ngjallur pak interes në sektorët publikë. Grupet antifashiste, të drejtuara nga komunistët, e interpretojnë si nismë të lirë për çdo lloj dhune kundra gjermanëve. Ka lindur frika për fillimin e një lufte civile. Të gjithë janë skeptikë, pasi Musolini nuk po shfaqet më në publik.
16 tetor 1943.
Aksioni kundra hebrenjve nisi dhe përfundoi brenda ditës sipas planeve të parashikuara.Popullata është skeptike dhe nuk pret asgjë të mirë nga kjo qeveri.
23 shtator 1943.
Ndër dokumentat që kemi sekuestruar në Ministrinë e Brëndëshme, ndodhen raportet mbi jetën private të Duçes dhe të motrave Petaçi.
29 shtator 1943.
Ndjenjat e italianëve kundrejt Gjermanisë po përkeqësohen. Dhe presioni po shtohet akoma më shumë pas qarkullimit të zërave mbi persekutime dhe arrestime ndër civilë të ndryshëm italianë.Ka lindur edhe ideja se gjermanët do të evakuojnë Romën. Por një tërheqje e jona do të zhgënjente të gjithë besimin e krijuar pas fitoreve të njëpasnjëshme.
30 shtator 1943.
Duçja tashmë nuk shfaqet në publik prej kohësh.
4 tetor 1943.
Në përgjithësi popullata ndihet e gëzuar për mundjen e Gjermanisë.Tërheqja e trupave gjermane nga Napoli drejt veriut tashmë është tepër i qartë për të gjithë.
Gjithsesi policia gjermane është në gatishmëri të plotë.Por për shkak të pabesisë, policia italianë nuk është lejuar të aktivizohet shumë veç arrestimeve individuale.Nuk ishte e mundur të rrethoheshin të gjitha hyrje-daljet e Romës, pasi edhe policia gjermane ishte e kufizuar në numër (365 në total).
Gjithsesi u arrestuan 1.259 persona në shtëpitë e hebrenjve.Operacioni u zhvillua nga ora 05:30, deri në orën 14:00. Numri i hebrenjve të burgosur është 1.002. U liruan vetëm elementët me gjak të përzierë,të huajt (ndër këta edhe një qytetar i Vatikanit), familjet e përbëra nga anëtarë të përzierë në racë (përfshirë edhe ata ku ndonjë nga bashkëshortët ishte hebre), shërbëtorët dhe qiraxhinjtë e arianëve.
Persekutimi i hebrenjve të Romës është parashikuar për në datën 18 tetor në orën 09:00 nën mbikëqyrjen e 30 ushtarakëve. Në përgjithësi gjatë operacionit nuk pati rezistencë nga ana e popullatës italiane, madje në shumë raste kishte edhe bashkëpunim.
Në një rast, për shembull,policia u përball me një fashist, i cili nuk dispononte një dokument identifikimi.Kishte hyrë në një shtëpi hebrenjsh një orë më parë dhe pretendonte se shtëpia ishte pronë e tij. Pjesa më e madhe e popullatës nuk u duk gjatë aksionit.
U shfaq vetëm një grusht turme e çoroditur që kërkonte të largonte policët gjermanë nga qytetarët hebrenj,madje në disa raste edhe të armatosur.
Musolini është akoma i burgosuri i Badoljos dhe në Romë sundon kaosi. Është vera e vitit 1943, më dramatikja që prej kohës kur ka filluar lufta.
Një nga shefat e shërbimit sekret nazist në Itali është Herbert Kapler, majori që disa muaj më vonë 24 mars të vitit 1944 organizoi një masakër, ku u vranë 335 civilë me një të shtënë mbas koke, një reprezalje monstruoze, për shkak të atentatit partizan të rrugës "Razela" një ditë më parë.
Në atë fillim gushti të vitit 1943, majori Kapler ka për të kryer misionin e pamundur. Duhet të arrijë të çlirojë Benito Musolinin, të cilin më datë 26 korrik e transferuan në Ponza dhe pastaj në Madalena.
Dhe duhet të informojë edhe Berlinin ditë pas dite, orë pas ore, mbi të gjitha zhvillimet e armëpushimit ndërmjet shefit të ri të qeverisë italiane, Pietro Badoljo dhe anglo-amerikanëve. Aleatët zbarkuan në Siçili më datë 10 korrik. Ndër shërbimet sekrete gjermane në Romë ka filluar konfuzioni. Kapler dërgon pa pushim qindra fonograme në Gjermani, drejtuar shefit të SS-ve, Heinrik
Himler. Por shërbimi i Inteligjencës së Londrës survejon dhe dokumenton gjithçka. Dhe gjithçka përfundon në tryezën e Uinston Çërçillit. Këto mesazhe mbetën të pabotuara për publikun për gjashtëdhjetë vjet.
U publikuan vetëm në vitin 2004, bashkë me të tjera mijëra fonograme që vinin nga fronti i luftës. Fonogramet që janë dërguar nga Italia janë më konfuzet nga gjithë të tjerat që u dërguan nga Afrika e Veriut, Franca, vendet ballkanike, Lindja e Mesme, Kabuli dhe Teherani.
Të gjitha janë fonograme të klasifikuara "top sekret". Dhe prej këtyre copëzave historish tragjike, dalin në dritë edhe ngjarjet e zhvilluara në Italinë e vitit 1943. Madje kuptohet që për Hitlerin ishte prioritet që të dinte gjithmonë se ku ndodhej Musolini. Gjithashtu, prioritet tjetër ishte edhe problemi i hebrenjve.
Majori Kapler është gjithmonë në dijeni për zhvendosjet e Duçes. Informohej nga karabinierët, fashistë besnikë, spiunë të tjerë që punonin nën komandën e tij. Madje edhe në Vatikan kishte burime informacioni. Dhe madje prej atje e informojnë se kishin filluar tratativat për armëpushimin ndërmjet "tradhtarit" Badoljo dhe aleatëve.
Në Berlin dërgon edhe analizat e tij mbi gjendjen në Itali; mbi popullatën që ka filluar të ndjejë mospëlqim dhe urrejtje për forcat gjermane; mbi Duçen, "që sa vjen dhe bëhet jo popullor"; mbi rrezikun e "një lufte civile".
Nën urdhërat e Herbert Kapler gjejmë edhe kapitenin e SS-ve, Erik Priebke, i gjykuar në Itali në vitet nëntëdhjetë për masakrën e 24 marsit. Priebke jeton akoma në Romë, me arrest shtëpie, jo shumë larg rrugës "Razela". Drejtuar me urgjencë komandantit të SS, Henrik Himler.
Ndërmjet Panjocit, i cili është në kontakt me një burim të besueshëm brënda forcave të karabinierëve,Dollman ka marrë informacion se Duçe ndodhet që prej dy ditëve më parë në ishullin Ponza, ndërmjet Gateas dhe Napolit. Do të lajmëroj menjëherë gjeneralin Student.
4 gusht 1943.
Zëvendësmarshalli Keselring nuk është dakord me planet e komandantit të SS, sepse aksioni i gjeneralit Student (për të liruar Musolinin) konsiston në një sulm të menjëhershëm.
6 gusht 1943.
Po bëhemi akoma më shumë të papërfillshëm në sektorët më të ulët të shoqërisë.
6 gusht 1943.
Sipas disa informacioneve që vijnë nga Vatikani, ndërmjetësit (akti për armëpushim)
janë aq të pashpresë, saqë pritet se kapitullimi i Italisë mund të vijë brenda dyzetë ditëve.
8 gusht 1943.
Më datë 5 gusht, kinematë e Romës transmetuan pamje nga 26 korriku.Në përgjithësi u transmetuan skena ku shfaqeshin duartrokitje të forta, veç atyre ku shfaqej Mbreti. Por duartrokitjet më të forta jepeshin kur dilnin zyrtarët dhe ushtarët italianë.
10 gusht 1943.
Duçe ndodhet me siguri në Ponza edhe pse qarkullojnë zëra për të kundërtën.
11 gusht 1943. Një anëtar i Vatikanit takoi dje Mbretin, për t'i komunikuar lajmin vijues: Ambasadori anglez në Vatikan është informuar se Duçja ndodhet në ishullin Ponza.
14 gusht 1943.
Duçe u evakua nga Ponza më datë 12 gusht,pikërisht dy ditë më parë. Po kërkojmë në çdo drejtim për të zbuluar se ku ndodhet aktualisht. Burimet tona janë komisarët e policisë, Pistiçeli dhe Dollman.
15 gusht 1943.
Gjenerali Student është në pritje për të marrë informacionin me anë të radios mbi vendndodhjen e Duçes dhe më pas t'ia transmetojë komandantit të SS-ve.
15 gusht 1943.
Agjenti 37/7 ka informacione se Duçja ishte drejtuar për në ishullin Madalena.
17 gusht 1943.
Sot, Sim (shërbimi informativ ushtarak nën komandën e Badoljos), ka urdhëruar shtjellimin dhe studimin: "Cilat do të ishin reagimet e Gjermanisë nëse Italia do të krijonte një aleancë me Anglinë".Përgjigja duhet të vijë absolutisht brenda ditës.
19 gusht 1943.
Bashkë me fëmijët, konti dhe kontesha Ciano aktualisht ndodhen në rezidencën e tyre (adresa i është komunikuar komandantit të SS). Kanë liri veprimi, por janë nën vëzhgim e sipër.
20 gusht 1943.
Sipas disa informacioneve të besueshme (të marra nga Panjoci), këtë mëngjes Duçja ndodhej në ishullin e Madalenës.
29 gusht 1943.
Sipas Pomilios, ish-drejtor i institutit kulturor fashist, Musolini u transferua nga ishulli Madalena, në vilën Pantano, në jug të liqenit Trazimeno.Informacioni vjen nga një ushtarak i eskortës së tij. Tashmë kam urdhëruar që të verifikohet saktësia dhe besueshmëria e informacionit.
30 gusht 1943.
Në lidhje me zhvillimet e brëndëshme politike, kam përshtypjen se qeveria Badoljo do të bjerë dakord për një paqe të pjesshme (vetëm me anglo-amerikanët), brenda harkut kohor të dhjetë ditëve.
5 shtator 1943.
Falë disa informacioneve të siguruara nga një burim brenda policisë së ishullit Gran Sasso, kemi zbuluar që Musolini ka shumë mundësi të ndodhet në një hotel të asaj zone. Kam dërguar disa nga njerëzit e mi për të vëzhguar zonën. Do të kthehen në Romë pasditen e së martës.
6 shtator 1943.
Drejtori i çentralit telefonik pranë bazës kryesore të aeronautikës ushtarake italiane, i ka transmetuar sekretarit të Mbretit lajmin vijues.
Në orën 17 të 4 shtatorit është kryer një bisedë telefonike ndërmjet komandës së lartë të Forcave të Armatosura italiane dhe komandës së aeronautikës.
Propozimi për paqe nga pala italiane është pranuar menjëherë nga pala angleze. Në tratativat e ardhshme do të punohet për të arritur eliminimin e kushteve që janë vënë nga pala amerikane. Duke parë rëndësinë e kësaj çështjeje, kemi kërkuar për të pasur menjëherë një kontakt të drejtpërdrejtë me burimin e këtij informacioni.
7 shator 1943.
Kemi përfunduar së vëzhguari zonën jugore të Gran Sasso. Konfirmojmë se Duçe
ndodhet akoma në hotelin "Campo Imperatore".
10 shtator 1943.
Operacioni për lirimin e Duçes ka nisur.
11 shtator 1943.
Produktet ushqimore janë pakësuar.Të gjitha hotelet dhe dyqanet janë mbyllur. Popullata nuk ka me çfarë të ushqehet dhe po i kundërvihet Gjermanisë.
12 shtator 1943.
Këtë mëngjes, në orën 10:00, reparti i parashutistëve, nën urdhrat e Skorzenit (një nga shefat e shërbimeve sekrete gjermane në Evropë), ka nisur operacionin në Gran Sasso. Reparti duhet të kthehet në bazë vetëm nëse Musoloni do të ketë mbërritur në Gjermani.
12 shtator 1943.
Lirimi i Musolinit u krye me sukses.
16 shtator 1943.
Ky plan (pra rrëmbimi i tij) u krye brenda kohës së parashikuar. Gjithsesi, duhet të nënvizoj se kam qënë gjithmonë kundra këtij operacioni dhe pasojave që do të ketë në reagimin e italianëve ndaj Gjermanisë.
18 shtator 1943.
Shpallja për rithemelimin i partisë fashiste nga ana e Musolinit ka lënë një përshtypje skeptike në qytetarët italianë. Mbi të gjitha, në Romë shihet qartë avancimi i anglo-amerikanëve dhe një mbështetje ekzaltuese e popullit për përmirësimin e ndihmave në ushqime. Ka filluar të krijohet ideja se trupat gjermane janë shkaktarët e fillimit të kësaj krize.
Dhe mendohet se anglezët do ta zgjidhnin gjëndjen brënda pak kohe. Ka zëra se çlirimi i Italisë nga gjermanët do të nisë nga zonat veriore. Italianët janë të bindur se së shpejti do të çlirohen nga fashistët.
Gjithsesi mendohet se ushtarët gjermanë do të bëjnë rezistencë dhe do të shkatërrojnë të gjitha bazat ushtarake vëndase. Por të gjithë i besojnë propagandës angleze, e cila po provokon shumë kundërvënie ndaj prezencës tonë.
15 tetor 1943.
Deklarata për luftë e qeverisë Badoljo (ndaj Gjermanisë) ka ngjallur pak interes në sektorët publikë. Grupet antifashiste, të drejtuara nga komunistët, e interpretojnë si nismë të lirë për çdo lloj dhune kundra gjermanëve. Ka lindur frika për fillimin e një lufte civile. Të gjithë janë skeptikë, pasi Musolini nuk po shfaqet më në publik.
16 tetor 1943.
Aksioni kundra hebrenjve nisi dhe përfundoi brenda ditës sipas planeve të parashikuara.Popullata është skeptike dhe nuk pret asgjë të mirë nga kjo qeveri.
23 shtator 1943.
Ndër dokumentat që kemi sekuestruar në Ministrinë e Brëndëshme, ndodhen raportet mbi jetën private të Duçes dhe të motrave Petaçi.
29 shtator 1943.
Ndjenjat e italianëve kundrejt Gjermanisë po përkeqësohen. Dhe presioni po shtohet akoma më shumë pas qarkullimit të zërave mbi persekutime dhe arrestime ndër civilë të ndryshëm italianë.Ka lindur edhe ideja se gjermanët do të evakuojnë Romën. Por një tërheqje e jona do të zhgënjente të gjithë besimin e krijuar pas fitoreve të njëpasnjëshme.
30 shtator 1943.
Duçja tashmë nuk shfaqet në publik prej kohësh.
4 tetor 1943.
Në përgjithësi popullata ndihet e gëzuar për mundjen e Gjermanisë.Tërheqja e trupave gjermane nga Napoli drejt veriut tashmë është tepër i qartë për të gjithë.
Gjithsesi policia gjermane është në gatishmëri të plotë.Por për shkak të pabesisë, policia italianë nuk është lejuar të aktivizohet shumë veç arrestimeve individuale.Nuk ishte e mundur të rrethoheshin të gjitha hyrje-daljet e Romës, pasi edhe policia gjermane ishte e kufizuar në numër (365 në total).
Gjithsesi u arrestuan 1.259 persona në shtëpitë e hebrenjve.Operacioni u zhvillua nga ora 05:30, deri në orën 14:00. Numri i hebrenjve të burgosur është 1.002. U liruan vetëm elementët me gjak të përzierë,të huajt (ndër këta edhe një qytetar i Vatikanit), familjet e përbëra nga anëtarë të përzierë në racë (përfshirë edhe ata ku ndonjë nga bashkëshortët ishte hebre), shërbëtorët dhe qiraxhinjtë e arianëve.
Persekutimi i hebrenjve të Romës është parashikuar për në datën 18 tetor në orën 09:00 nën mbikëqyrjen e 30 ushtarakëve. Në përgjithësi gjatë operacionit nuk pati rezistencë nga ana e popullatës italiane, madje në shumë raste kishte edhe bashkëpunim.
Në një rast, për shembull,policia u përball me një fashist, i cili nuk dispononte një dokument identifikimi.Kishte hyrë në një shtëpi hebrenjsh një orë më parë dhe pretendonte se shtëpia ishte pronë e tij. Pjesa më e madhe e popullatës nuk u duk gjatë aksionit.
U shfaq vetëm një grusht turme e çoroditur që kërkonte të largonte policët gjermanë nga qytetarët hebrenj,madje në disa raste edhe të armatosur.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 18:54
Njëzetekatër organizatat mafioze më të rrezikshme !
Vrasje, trafiqe droge, armësh, pastrim parash, me këto veprimtari mund të përkufizohet secila prej organizatave më të mëdha dhe më të frikshme që funksionojnë sot në të gjithë rruzullin. Ndonëse secila prej 24 grupeve më të fuqishme mafioze ka mënyrën e veçantë të veprimit, ka edhe nga ato që bashkëpunojnë me njëra-tjetrën.
Padyshim organizata më e madhe është “Cosa Nostra” italiane dhe ajo amerikane. Për të mos lënë më pas “Camorra”-n, mafien ruse dhe atë aziatike.
Secila ka të veçantat e veta, por të gjitha kanë të përbashkëtën e madhe, veprimtarinë e kundraligjshme.
Ç’do të thotë “Mafia”?
Mafia është një term shumë i përhapur në botë për të përkufizuar organizata kriminale. Analizat moderne të këtij fenomeni e cilësojnë mafien si “organizatë pushteti”, duke vënë në dukje se ekzistenca e saj nuk varet nga të ardhurat e shumta nga veprimtaritë e saj ilegale, por nga bashkëpunëtorët që kanë pozita në institucione të ndryshme shtetërore, sidomos politikanë.
Prejardhja e fjalës “Mafia” !
Termi “Mafia” u përdor fillimisht në Siçili për të përkufizuar organizatën “Cosa Nostra”. Mendohet se fjala “Mafia” mund të ketë disa origjina etimologjike. Ndoshta vjen nga fjala arabe “Ma-Hias”, që do të thotë “fortësi”, duke e lidhur me fuqinë e anëtarëve të kësaj organizate. Një hipotezë tjetër është prejardhja nga fjala arabe “Mu’afak”, (mbrojtje ndaj të dobëtit).
Ndërsa prejardhja më e mundshme e kësaj fjale mendohet të jetë nga dialekti toskan, ku fjala “Maffia” do të thotë “mjerim”. Sipas Xhuzepe Pitre, një prej historianëve më të shquar italianë të traditës popullore, termi “Mafia” ka qenë shumë i përhapur në zhargonin e një pjese të Palermos dhe ishte sinonim i bukurisë dhe trimërisë.
Për herë të parë fjala “Mafia” ka hyrë zyrtarisht në fjalorin italian në vitin 1863, kur regjisorët Giuseppe Rizzotto e Gaetano Mosca vunë në skenë “Mafiusi di la Vikaria”, një dramë që u përkthye në italisht, në gjuhën napoletane, duke mundësuar kështu përhapjen e këtij termi në të gjithë territorin italian.
“COSA NOSTRA” italiane
Është themeluar në fillim të shekullit XVI në Sicili, megjithatë lindja e kësaj organizate i atribuohet viteve të Luftës së Dytë Botërore, kur amerikanët ndihmuan ringritjen e mafies në Siçili. Shumë bosë italo-amerikanë, të burgosur në ShBA (si Lucky Luciano e Vito Genovese,), u kontaktuan nga CIA dhe u lanë të lirë në mënyrë që t’i siguronin mbështetje në Itali aleatëve. Shefat historikë të “Cosa Nostra”-s siçiliane kanë qenë Vito Kashio Ferro, Kaloxhero Vicini, Mikele Navarra, Luciano Lixhio, Mikele Greko, Gaetano Badalamenti, Stefano Bontade, Salvatore Rina, Bendeto Santapaola, Bernardo Provenzano.
“CAMORRA”
Kjo organizatë është themeluar nga mesi shekullit XVI në Napoli. Fjala “Camorra” dikur kishte kuptimin e një takse që paguhej nga pronarët e lokaleve për të siguruar mbrojte. Këto të dhëna i përkasin Mbretërisë së Napolit dhe datojnë më 1735. “La Camorra” aktualisht vepron në 111 vende (përfshirë këtu qytete dhe provinca). Struktura e saj është e ngjashme me atë të “Cosa Nostra”-s, ku çdo familje zotëron një zonë të caktuar. Fusha kryesore e veprimtarisë së saj është trafiku i drogës, falsifikimet, vënia e gjobave, trafiku i armëve, prostitucioni, rrëmbimet, etj. Shefat historikë të “Camorra”-s kanë qenë Karmine Alfieri dhe Rafaele Kutolo.
“NDRANGETA”
Kjo organizatë e ka selinë në Kalabri. Përbëhet nga 144 organizma me 5.600 anëtarë. Ajo e realizon kontrollin e saj në territorin kalabrez falë lidhjeve mafioze të quajtura “Ndrine”. Ka një strukturë të dukshme horizontale, ekzistojnë lidhje të ngushta midis grupeve të ndryshme, por nuk ka një qendër drejtuese rajonale apo provinciale. “Ndrangeta” ka kryer dy vrasje të ashtuquajtura të mëdha, në gusht të vitit 1991 vrau prokurorin Skopeliti dhe më pas ish-presidentin e hekurudhave të Italisë, Ludoviko Ligato, si dhe cilësohet me karakter të dukshëm antishtet. Shefi historik i “Ndrageta”-s është konsideruar De Stefano.
“SACRA CORONA UNITA”
Nuk është e vetmja organizatë mafioze në Pulia të Italisë, por pa asnjë dyshim është më e rëndësishmja dhe më e madhja. Selinë qendrore e ka në Pulia. Fillimet e saj i ka në vitet ‘80 dhe sot është organizimi më i fuqishëm. Përbëhet nga 7 organizata dhe 47 familje dhe me rreth 1.755 anëtarë, kryesisht në provincën e Brindizit, Leçes dhe Torontos. Është një organizim i ri në krahasim me organizimet e mëparshme të mafies, për sa i përket territorit dhe aferave, por aktualisht paraqitet dhe vepron me vendosmëri dhe egërsi të dukshme. E veçanta e kësaj mafieje është përdorimi i të miturve dhe lidhja e ngushtë me segmente shqiptarësh.
“STIDDA”
Organizata “Stidda” është themeluar në Siçili, por nuk ka asgjë të përbashkët me “Cosa Nostra”-n siçiliane. Ngjason më shumë me “Sacra Corona Unita” me qendër në Pulia. Anëtarët e saj nuk janë vetëm italianë, por edhe shqiptarë, afrikanë dhe aziatikë. Madje janë të anëtarësuar edhe rusë. Merret kryesisht me trafik droge, shfrytëzim prostitucioni, trafik armësh dhe deri diku me pastrim parash. Anëtarët e kësaj organizate kanë kryer disa vrasje, të cilat nuk kanë pasur bujën e vrasjeve të organizuara nga “Cosa Nostra”, “Camorra” apo “Sacra Corona Unita”. Është një organizim mjaft i ri dhe i veçantë i mafies italiane, për të mos thënë organizimi më i ri.
“ORGANIZATSYA”
Kjo organizatë, e cila vepron edhe sot, i ka fillimet që në kohën e ish-Bashkimit Sovjetik dhe ndahet në 3 nivele: Grupe të vogla të përbëra nga 10 deri në 15 persona, të pavarur në mënyrë direkte nga krerët e mafies, brigadat e mëdha që përbëhen nga 200 deri në 300 persona, të cilët drejtojnë grupet e vogla dhe të ashtuquajturit “vjedhësit e ligjit”, që janë rreth 150 veta. Ata kanë pushtet ekonomik dhe politik. Duke qenë se shumica janë avokatë, mjekë, inxhinierë dhe politikanë, ata janë të aftë të realizojnë projekte dhe operacione financiare me shifra stratosferike. Mafia ruse merret më shumë me trafik droge dhe armësh.
“NEOMENKLATURNAJA”
Interpretimi i fenomeneve mafioze në Rusi do të duhej vendosur në një kontekst më të gjerë analizash mbi të ashtuquajturën “Nomenklaturnaja privatizacija” (kjo do të thotë privatizim në shërbim të nomenklaturës), falë së cilës, eksponentë të nomenklaturës së lartë dhe të mesme të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik kanë arritur, në pjesën më të madhe, që gjatë viteve të tatëpjetës dhe rrëzimit të regjimit komunist (1986-1992) të shndërrohen në kapitalistë dhe pronarë të rinj, nëpërmjet një veprimtarie bashkëpunimi për përvetësimin e burimeve financiare, shpesh në bashkëpunim me mafien e organizuar edhe jashtë Rusisë.
“YAKUTSA”
Çdo bandë mafioze në Japoni quhet “Yakutsa”, por drejtohet nga krerë të ndryshëm. Në traditën e saj spikasin rituale shumë të vjetra si shumë kohë para viteve ’90. Riti i Sakazukishiki-t, është ceremonia e pranimit të çdo anëtari të ri, i cili betohet për besnikëri dhe devotshmëri duke pirë sakë nga gota e kryetarit. Riti i Irezumi-t ose tatuazhi, i cili duke qenë se është i ndryshëm për çdo bandë, dëshmon përkatësinë e anëtarëve të bandave. Riti tjetër i organizatës mafioze japonezë “Yakutsa” është Yubitsume, e cila ka të bëjë me prerjen e gjymtyrëve të ndryshme të trupit. Në të tre këto ceremoni protagonistët janë oyabun, (kapo), kobun, (vartësit).
“COSA NOSTRA” amerikane
U themelua në fillim të shekullit të kaluar dhe u pasurua në dy dekadat e parë. Ajo lindi për dy arsye: Emigrimi në SHBA i një numri të madh italianësh midis të cilëve kishte dhe nga ata që ishin marrë me krime, dhe për shkak se shumë mafiozë nga Sicilia për t’i shpëtuar ligjit në Itali u detyruan të shkonin në SHBA. Një rol të madh në largimin e tyre e pati Mori, prefekti i Palermos gjatë periudhës fashiste, i cili i persekutoi për një kohë të gjatë. Janë 5 familje në Amerikë që mbanin kontakte të ngushta me krerët në Itali: Familja Bonano, Lukese, Kolombo, Xhenovese dhe Gambino, ku dy të fundit marrin pjesën me të madhe të fitimeve.
“SOLMCEVO”
Është një organizatë mafioze ruso-aziatike, e cila funksionon kryesisht në Hungari, Republikën Çeke, Gjermani, Austri, Belgjikë, Itali, SHBA, Kosta Rika, Izrael, por edhe në shumë vende të tjera të Azisë së Jugut. Është një organizatë që për nga ashpërsia konkurron me “Cosa Nostra”-n dhe “Camorra”-n. Merret kryesisht me trafik armësh, qeniesh njerëzore dhe droge. Kriminaliteti ruso-aziatik është tashmë i specializuar në trafikun e heroinës që vjen nga “Trekëndëshi i Artë” (Birmani-Laos-Kamboxhia) dhe nga “Gjysmëhëna e Artë” (Pakistan-Afganistan-Iran) dhe për shpërndarjen vijuese në vendet e ish-BS-së, Evropës dhe SHBA-së.
Vrasje, trafiqe droge, armësh, pastrim parash, me këto veprimtari mund të përkufizohet secila prej organizatave më të mëdha dhe më të frikshme që funksionojnë sot në të gjithë rruzullin. Ndonëse secila prej 24 grupeve më të fuqishme mafioze ka mënyrën e veçantë të veprimit, ka edhe nga ato që bashkëpunojnë me njëra-tjetrën.
Padyshim organizata më e madhe është “Cosa Nostra” italiane dhe ajo amerikane. Për të mos lënë më pas “Camorra”-n, mafien ruse dhe atë aziatike.
Secila ka të veçantat e veta, por të gjitha kanë të përbashkëtën e madhe, veprimtarinë e kundraligjshme.
Ç’do të thotë “Mafia”?
Mafia është një term shumë i përhapur në botë për të përkufizuar organizata kriminale. Analizat moderne të këtij fenomeni e cilësojnë mafien si “organizatë pushteti”, duke vënë në dukje se ekzistenca e saj nuk varet nga të ardhurat e shumta nga veprimtaritë e saj ilegale, por nga bashkëpunëtorët që kanë pozita në institucione të ndryshme shtetërore, sidomos politikanë.
Prejardhja e fjalës “Mafia” !
Termi “Mafia” u përdor fillimisht në Siçili për të përkufizuar organizatën “Cosa Nostra”. Mendohet se fjala “Mafia” mund të ketë disa origjina etimologjike. Ndoshta vjen nga fjala arabe “Ma-Hias”, që do të thotë “fortësi”, duke e lidhur me fuqinë e anëtarëve të kësaj organizate. Një hipotezë tjetër është prejardhja nga fjala arabe “Mu’afak”, (mbrojtje ndaj të dobëtit).
Ndërsa prejardhja më e mundshme e kësaj fjale mendohet të jetë nga dialekti toskan, ku fjala “Maffia” do të thotë “mjerim”. Sipas Xhuzepe Pitre, një prej historianëve më të shquar italianë të traditës popullore, termi “Mafia” ka qenë shumë i përhapur në zhargonin e një pjese të Palermos dhe ishte sinonim i bukurisë dhe trimërisë.
Për herë të parë fjala “Mafia” ka hyrë zyrtarisht në fjalorin italian në vitin 1863, kur regjisorët Giuseppe Rizzotto e Gaetano Mosca vunë në skenë “Mafiusi di la Vikaria”, një dramë që u përkthye në italisht, në gjuhën napoletane, duke mundësuar kështu përhapjen e këtij termi në të gjithë territorin italian.
“COSA NOSTRA” italiane
Është themeluar në fillim të shekullit XVI në Sicili, megjithatë lindja e kësaj organizate i atribuohet viteve të Luftës së Dytë Botërore, kur amerikanët ndihmuan ringritjen e mafies në Siçili. Shumë bosë italo-amerikanë, të burgosur në ShBA (si Lucky Luciano e Vito Genovese,), u kontaktuan nga CIA dhe u lanë të lirë në mënyrë që t’i siguronin mbështetje në Itali aleatëve. Shefat historikë të “Cosa Nostra”-s siçiliane kanë qenë Vito Kashio Ferro, Kaloxhero Vicini, Mikele Navarra, Luciano Lixhio, Mikele Greko, Gaetano Badalamenti, Stefano Bontade, Salvatore Rina, Bendeto Santapaola, Bernardo Provenzano.
“CAMORRA”
Kjo organizatë është themeluar nga mesi shekullit XVI në Napoli. Fjala “Camorra” dikur kishte kuptimin e një takse që paguhej nga pronarët e lokaleve për të siguruar mbrojte. Këto të dhëna i përkasin Mbretërisë së Napolit dhe datojnë më 1735. “La Camorra” aktualisht vepron në 111 vende (përfshirë këtu qytete dhe provinca). Struktura e saj është e ngjashme me atë të “Cosa Nostra”-s, ku çdo familje zotëron një zonë të caktuar. Fusha kryesore e veprimtarisë së saj është trafiku i drogës, falsifikimet, vënia e gjobave, trafiku i armëve, prostitucioni, rrëmbimet, etj. Shefat historikë të “Camorra”-s kanë qenë Karmine Alfieri dhe Rafaele Kutolo.
“NDRANGETA”
Kjo organizatë e ka selinë në Kalabri. Përbëhet nga 144 organizma me 5.600 anëtarë. Ajo e realizon kontrollin e saj në territorin kalabrez falë lidhjeve mafioze të quajtura “Ndrine”. Ka një strukturë të dukshme horizontale, ekzistojnë lidhje të ngushta midis grupeve të ndryshme, por nuk ka një qendër drejtuese rajonale apo provinciale. “Ndrangeta” ka kryer dy vrasje të ashtuquajtura të mëdha, në gusht të vitit 1991 vrau prokurorin Skopeliti dhe më pas ish-presidentin e hekurudhave të Italisë, Ludoviko Ligato, si dhe cilësohet me karakter të dukshëm antishtet. Shefi historik i “Ndrageta”-s është konsideruar De Stefano.
“SACRA CORONA UNITA”
Nuk është e vetmja organizatë mafioze në Pulia të Italisë, por pa asnjë dyshim është më e rëndësishmja dhe më e madhja. Selinë qendrore e ka në Pulia. Fillimet e saj i ka në vitet ‘80 dhe sot është organizimi më i fuqishëm. Përbëhet nga 7 organizata dhe 47 familje dhe me rreth 1.755 anëtarë, kryesisht në provincën e Brindizit, Leçes dhe Torontos. Është një organizim i ri në krahasim me organizimet e mëparshme të mafies, për sa i përket territorit dhe aferave, por aktualisht paraqitet dhe vepron me vendosmëri dhe egërsi të dukshme. E veçanta e kësaj mafieje është përdorimi i të miturve dhe lidhja e ngushtë me segmente shqiptarësh.
“STIDDA”
Organizata “Stidda” është themeluar në Siçili, por nuk ka asgjë të përbashkët me “Cosa Nostra”-n siçiliane. Ngjason më shumë me “Sacra Corona Unita” me qendër në Pulia. Anëtarët e saj nuk janë vetëm italianë, por edhe shqiptarë, afrikanë dhe aziatikë. Madje janë të anëtarësuar edhe rusë. Merret kryesisht me trafik droge, shfrytëzim prostitucioni, trafik armësh dhe deri diku me pastrim parash. Anëtarët e kësaj organizate kanë kryer disa vrasje, të cilat nuk kanë pasur bujën e vrasjeve të organizuara nga “Cosa Nostra”, “Camorra” apo “Sacra Corona Unita”. Është një organizim mjaft i ri dhe i veçantë i mafies italiane, për të mos thënë organizimi më i ri.
“ORGANIZATSYA”
Kjo organizatë, e cila vepron edhe sot, i ka fillimet që në kohën e ish-Bashkimit Sovjetik dhe ndahet në 3 nivele: Grupe të vogla të përbëra nga 10 deri në 15 persona, të pavarur në mënyrë direkte nga krerët e mafies, brigadat e mëdha që përbëhen nga 200 deri në 300 persona, të cilët drejtojnë grupet e vogla dhe të ashtuquajturit “vjedhësit e ligjit”, që janë rreth 150 veta. Ata kanë pushtet ekonomik dhe politik. Duke qenë se shumica janë avokatë, mjekë, inxhinierë dhe politikanë, ata janë të aftë të realizojnë projekte dhe operacione financiare me shifra stratosferike. Mafia ruse merret më shumë me trafik droge dhe armësh.
“NEOMENKLATURNAJA”
Interpretimi i fenomeneve mafioze në Rusi do të duhej vendosur në një kontekst më të gjerë analizash mbi të ashtuquajturën “Nomenklaturnaja privatizacija” (kjo do të thotë privatizim në shërbim të nomenklaturës), falë së cilës, eksponentë të nomenklaturës së lartë dhe të mesme të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik kanë arritur, në pjesën më të madhe, që gjatë viteve të tatëpjetës dhe rrëzimit të regjimit komunist (1986-1992) të shndërrohen në kapitalistë dhe pronarë të rinj, nëpërmjet një veprimtarie bashkëpunimi për përvetësimin e burimeve financiare, shpesh në bashkëpunim me mafien e organizuar edhe jashtë Rusisë.
“YAKUTSA”
Çdo bandë mafioze në Japoni quhet “Yakutsa”, por drejtohet nga krerë të ndryshëm. Në traditën e saj spikasin rituale shumë të vjetra si shumë kohë para viteve ’90. Riti i Sakazukishiki-t, është ceremonia e pranimit të çdo anëtari të ri, i cili betohet për besnikëri dhe devotshmëri duke pirë sakë nga gota e kryetarit. Riti i Irezumi-t ose tatuazhi, i cili duke qenë se është i ndryshëm për çdo bandë, dëshmon përkatësinë e anëtarëve të bandave. Riti tjetër i organizatës mafioze japonezë “Yakutsa” është Yubitsume, e cila ka të bëjë me prerjen e gjymtyrëve të ndryshme të trupit. Në të tre këto ceremoni protagonistët janë oyabun, (kapo), kobun, (vartësit).
“COSA NOSTRA” amerikane
U themelua në fillim të shekullit të kaluar dhe u pasurua në dy dekadat e parë. Ajo lindi për dy arsye: Emigrimi në SHBA i një numri të madh italianësh midis të cilëve kishte dhe nga ata që ishin marrë me krime, dhe për shkak se shumë mafiozë nga Sicilia për t’i shpëtuar ligjit në Itali u detyruan të shkonin në SHBA. Një rol të madh në largimin e tyre e pati Mori, prefekti i Palermos gjatë periudhës fashiste, i cili i persekutoi për një kohë të gjatë. Janë 5 familje në Amerikë që mbanin kontakte të ngushta me krerët në Itali: Familja Bonano, Lukese, Kolombo, Xhenovese dhe Gambino, ku dy të fundit marrin pjesën me të madhe të fitimeve.
“SOLMCEVO”
Është një organizatë mafioze ruso-aziatike, e cila funksionon kryesisht në Hungari, Republikën Çeke, Gjermani, Austri, Belgjikë, Itali, SHBA, Kosta Rika, Izrael, por edhe në shumë vende të tjera të Azisë së Jugut. Është një organizatë që për nga ashpërsia konkurron me “Cosa Nostra”-n dhe “Camorra”-n. Merret kryesisht me trafik armësh, qeniesh njerëzore dhe droge. Kriminaliteti ruso-aziatik është tashmë i specializuar në trafikun e heroinës që vjen nga “Trekëndëshi i Artë” (Birmani-Laos-Kamboxhia) dhe nga “Gjysmëhëna e Artë” (Pakistan-Afganistan-Iran) dhe për shpërndarjen vijuese në vendet e ish-BS-së, Evropës dhe SHBA-së.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 18:58
Njëzetepesë zbulimet më të mëdha shkencore në histori !
Cili është zbulimi dhe progresi shkencor më i madh i të gjitha kohërave? Më poshtë do t’ju propozoj 25 prej tyre, të cilat rastësisht kanë ndodhur në 25 vitet e fundit. Seleksionimi është arbitrar, i kryer nga unë personalisht.
Shkencëtarë të ndryshëm kanë mendime të ndryshme, megjithatë, këto mbeten zbulimet dhe arritjet që kanë modeluar teoritë moderne dhe kanë hapur rrugë të reja për mjekësinë dhe shkencën.
1. Universi zgjerohet me shpejtësi gjithnjë e më të madhe (1998)
Galaktikat largohen gjithnjë e më shpejt nga njëra-tjetra. Në të njëjtën kohë edhe universi zgjerohet në mënyrë përshpejtuese, ndryshe nga ajo që besohej më parë. Kjo shpikje i mahnit shkencëtarët, të cilët ende kërkojnë një shpjegim.
2. Genomi njerëzor (2000)
Dy konkurse të shkencëtarëve të famshëm, një i publikuar dhe një privat, deklarojnë se kanë hartuar një genom njerëzor. Hapet një epokë e re për kërkimet mjekësore dhe biologjike.
3. Marrëveshja për klimën (2001-2007)
Paneli Ndërqeveritar për Klimën modifikon pozicionin e çdo vendi në lidhje me ngrohjen globale, i cili nga “shumë i mundshëm” bëhet “i pakontrollueshëm”.
4. “Hubble” (1990)
Del në treg “Hubble”, teleskopi i parë hapësinor, i destinuar për t’u kthyer në “syrin” më produktiv në univers dhe një simbol i progresit shkencor.
5. Gjurma e Big Bengut (1992)
Sonda e “NASA Cosmic Background Explorer (COBE)” gjen gjurmët e lëna nga radioaktiviteti kozmik prej të cilit janë lindur galaktikat.
6. ADN “e ligjshme” (1985)
Sër Alec Jeffreys, i Universitetit “Leicester”, në Angli, njofton një metodë për identifikimin e personave në bazë të ADN-së, një metodë që më vonë kthehet në një prej instrumenteve kryesore të mjekësisë së ligjshme dhe një ndihmë e jashtëzakonshme për hetimet e policisë.
7. Delja e parë e klonuar, Dolly (1996)
Ian Wilmut, nga instituti “Roslin” në Skoci, njofton lindjen e Dolly-it, delja e parë e klonuar. Dolly shumë shpejt do të ndiqet nga klone të shumë kafshëve të tjera.
8. Interneti, “WORLDWIDE WEB” (1989)
Fizikani Tim Berners-Lee, në “CERN” të Gjenevës, krijon një metodë për të lidhur faqet përmes internetit, qëllimi i së cilës është të transmetojë të dhënat e kërkimeve. Ky ishte një zhvillim i rëndësishëm për përparimin e rrjetit informativ.
9. Vrima e ozonit (1987)
Shkencëtarët e NASA-s zbulojnë që në Antarktidë po shkrihet ozoni i stratosferës, një pengesë mbrojtëse e rëndësishme ndaj rrezeve ultravjollcë.
10. Planetë jashtëdiellorë (1995)
Astronomët zviceranë, Michel Mayor dhe Didier Queloz, zbulojnë një planet orbita e të cilit ndodhet brenda yllit 51 Pegasi B, e ngjashme me diellin. Që nga ajo ditë janë identifikuar rreth 200 planetë jashtë sistemit diellor, mes të cilëve njëri konsiderohet “i banueshëm”.
11. Interferenca me “RNA”-në (1998)
Biologët Andrew Fire dhe Craig Mello zbulojnë se si “Rna”-ja mund të interferojë në mënyrë selektive me gjenet. Një zbulim që mund të ketë zhvillime të jashtëzakonshme në fushën mjekësore.
12. Top Quark (1995)
Shkencëtarë nga “Fermilab”, në Shtetet e Bashkuara, zbulojnë “top quark”, një pjesëz nën-atomike e cila kërkohej prej kohësh. Konfirmimi për ekzistencën e saj siguron baza solide për teoritë më moderne të strukturës së materies.
13. Zbulohet dinozauri primat (1992)
Kërkues kinezë dhe amerikanë zbulojnë fosilet e mbetura të një dinozauri primat. Një konfirmim për teorinë që thotë se zogjtë janë pasardhës të dinozaurëve.
14. Plutoni “ulet në pozitë” (2006)
Bashkimi Astronomik Ndërkombëtar dekreton se Plutoni nuk klasifikohet më si një planet klasik, por si një planet “nano”, një kategori e re së cilës, përveç Plutonit, i përkasin dhe të gjitha trupat me një dimension të përcaktuar që rrotullohen, ashtu si Neptuni.
15. Qeliza të qëndrueshme embrionale (1997)
Një skuadër shkencëtarët i Universitetit “Wisconsin” izolon për herë të parë qeliza të qëndrueshme embrionale njerëzore. Kështu hapet një erë e re për mundësitë terapeutike, po kështu edhe për debatet bio-etike.
16. Ujë në Mars (2000-2004)
Sonda e “NASA Opportunity” gjen në Mars gjurmë të cilat në epokat e hershme duhet të kenë qenë ato të kënetave të kripura, me siguri të ngjashme me jetën.
17. Hominoidi më antik (1994)
Një fosil etiopian i mbetur prej 4,4 miliona vitesh më parë, “Ardipithecus ramidus”, zbulohet nga një skuadër e Universitetit të Kalifornisë në Berkeley, duke u kthyer në përfaqësuesin më të lashtë të njohur nga specia njerëzore.
18. Jo “krijimit” në shkolla (2005)
Gjykatësi federal, Jones ndalon një shkollë amerikane të mësojë se një mendje inteligjente ka krijuar dhe projektuar jetën.
19. Zbulohet masa e neutrinit (1998)
Kërkues japonezë dhe amerikanë tregojnë se neutrini, një pjesëz elementare me rënie të radioaktivitetit, përmban një masë, duke ofruar elementë të rinj për një teori të materies së universit.
20. Ndryshime dramatike klimatike (1982-85)
Gjeologë dhe paleoklimatologë zbulojnë se gjatë 600 milionë vitet e fundit, janë verifikuar ndryshime edhe më shumë dramatike në temperaturë, me pasoja të thella në shirat e disa zonave të planetit. Një teori tjetër thotë se modifikime të ngjashme mund të jenë provokuar nga aktivitete njerëzore.
21. Shpërtimi i neuroshkencave (1990-deri më sot)
“Dekada e trurit”, e filluar në vitet ’90, nuk ka përfunduar në vitin 2000, por vazhdon me përparime progresive në eksplorimin e sistemit nervor qendror, falë mjeteve hetuese gjithnjë e më të sofistikuara.
22. Teletransporti (1998)
Kërkuesit austriakë të universitetit të Vjenës, arritën të transferojnë në një distancë të largët një foton, e cila është një pjesëz e dritës.
23. Biologjia Evolutive e Zhvillimit “Evo Devo” (1999)
Lind një degë e re e biologjisë: “Evo-Devo”, shkurtimi i “Biologjia Evolutive e Zhvillimit”, që studion raportet mes zhvillimit embrional dhe evolucionin të specieve. Nga njëra anë, strukturat e jetës riformohen me çdo lindje të re organizmi me besnikëri të lartë, por disa mutacione kanë modifikuar këto plane të zhvillimit trupor, duke prekur thellësisht disa përparime të rëndësishme të evolucionit.
24. Mosha e epokës së astronomisë diellore (1996)
Fillon aktiviteti i “International Solar and Heliospheric Observatory (SOHO)”. Satelitët vëzhgojnë yllin tonë, duke hapur erën e sizmologjisë diellore dhe parashikimeve të kohës hapësinore.
25. Zbulimi i “Hobbit” (2004)
Një skuadër shkencëtarësh indonezianë dhe australianë i habit paleontologët, duke pohuar se kanë zbuluar mbetjet e të ashtuquajturit “Homo floresiensis”, një njeri i vogël primitiv i 18 mijë viteve më parë, me trurin e reduktuar, por i aftë të përdorë mjetet për të gjuajtur. Edhe sot, zbulimi mbetet më i diskutuari.
Cili është zbulimi dhe progresi shkencor më i madh i të gjitha kohërave? Më poshtë do t’ju propozoj 25 prej tyre, të cilat rastësisht kanë ndodhur në 25 vitet e fundit. Seleksionimi është arbitrar, i kryer nga unë personalisht.
Shkencëtarë të ndryshëm kanë mendime të ndryshme, megjithatë, këto mbeten zbulimet dhe arritjet që kanë modeluar teoritë moderne dhe kanë hapur rrugë të reja për mjekësinë dhe shkencën.
1. Universi zgjerohet me shpejtësi gjithnjë e më të madhe (1998)
Galaktikat largohen gjithnjë e më shpejt nga njëra-tjetra. Në të njëjtën kohë edhe universi zgjerohet në mënyrë përshpejtuese, ndryshe nga ajo që besohej më parë. Kjo shpikje i mahnit shkencëtarët, të cilët ende kërkojnë një shpjegim.
2. Genomi njerëzor (2000)
Dy konkurse të shkencëtarëve të famshëm, një i publikuar dhe një privat, deklarojnë se kanë hartuar një genom njerëzor. Hapet një epokë e re për kërkimet mjekësore dhe biologjike.
3. Marrëveshja për klimën (2001-2007)
Paneli Ndërqeveritar për Klimën modifikon pozicionin e çdo vendi në lidhje me ngrohjen globale, i cili nga “shumë i mundshëm” bëhet “i pakontrollueshëm”.
4. “Hubble” (1990)
Del në treg “Hubble”, teleskopi i parë hapësinor, i destinuar për t’u kthyer në “syrin” më produktiv në univers dhe një simbol i progresit shkencor.
5. Gjurma e Big Bengut (1992)
Sonda e “NASA Cosmic Background Explorer (COBE)” gjen gjurmët e lëna nga radioaktiviteti kozmik prej të cilit janë lindur galaktikat.
6. ADN “e ligjshme” (1985)
Sër Alec Jeffreys, i Universitetit “Leicester”, në Angli, njofton një metodë për identifikimin e personave në bazë të ADN-së, një metodë që më vonë kthehet në një prej instrumenteve kryesore të mjekësisë së ligjshme dhe një ndihmë e jashtëzakonshme për hetimet e policisë.
7. Delja e parë e klonuar, Dolly (1996)
Ian Wilmut, nga instituti “Roslin” në Skoci, njofton lindjen e Dolly-it, delja e parë e klonuar. Dolly shumë shpejt do të ndiqet nga klone të shumë kafshëve të tjera.
8. Interneti, “WORLDWIDE WEB” (1989)
Fizikani Tim Berners-Lee, në “CERN” të Gjenevës, krijon një metodë për të lidhur faqet përmes internetit, qëllimi i së cilës është të transmetojë të dhënat e kërkimeve. Ky ishte një zhvillim i rëndësishëm për përparimin e rrjetit informativ.
9. Vrima e ozonit (1987)
Shkencëtarët e NASA-s zbulojnë që në Antarktidë po shkrihet ozoni i stratosferës, një pengesë mbrojtëse e rëndësishme ndaj rrezeve ultravjollcë.
10. Planetë jashtëdiellorë (1995)
Astronomët zviceranë, Michel Mayor dhe Didier Queloz, zbulojnë një planet orbita e të cilit ndodhet brenda yllit 51 Pegasi B, e ngjashme me diellin. Që nga ajo ditë janë identifikuar rreth 200 planetë jashtë sistemit diellor, mes të cilëve njëri konsiderohet “i banueshëm”.
11. Interferenca me “RNA”-në (1998)
Biologët Andrew Fire dhe Craig Mello zbulojnë se si “Rna”-ja mund të interferojë në mënyrë selektive me gjenet. Një zbulim që mund të ketë zhvillime të jashtëzakonshme në fushën mjekësore.
12. Top Quark (1995)
Shkencëtarë nga “Fermilab”, në Shtetet e Bashkuara, zbulojnë “top quark”, një pjesëz nën-atomike e cila kërkohej prej kohësh. Konfirmimi për ekzistencën e saj siguron baza solide për teoritë më moderne të strukturës së materies.
13. Zbulohet dinozauri primat (1992)
Kërkues kinezë dhe amerikanë zbulojnë fosilet e mbetura të një dinozauri primat. Një konfirmim për teorinë që thotë se zogjtë janë pasardhës të dinozaurëve.
14. Plutoni “ulet në pozitë” (2006)
Bashkimi Astronomik Ndërkombëtar dekreton se Plutoni nuk klasifikohet më si një planet klasik, por si një planet “nano”, një kategori e re së cilës, përveç Plutonit, i përkasin dhe të gjitha trupat me një dimension të përcaktuar që rrotullohen, ashtu si Neptuni.
15. Qeliza të qëndrueshme embrionale (1997)
Një skuadër shkencëtarët i Universitetit “Wisconsin” izolon për herë të parë qeliza të qëndrueshme embrionale njerëzore. Kështu hapet një erë e re për mundësitë terapeutike, po kështu edhe për debatet bio-etike.
16. Ujë në Mars (2000-2004)
Sonda e “NASA Opportunity” gjen në Mars gjurmë të cilat në epokat e hershme duhet të kenë qenë ato të kënetave të kripura, me siguri të ngjashme me jetën.
17. Hominoidi më antik (1994)
Një fosil etiopian i mbetur prej 4,4 miliona vitesh më parë, “Ardipithecus ramidus”, zbulohet nga një skuadër e Universitetit të Kalifornisë në Berkeley, duke u kthyer në përfaqësuesin më të lashtë të njohur nga specia njerëzore.
18. Jo “krijimit” në shkolla (2005)
Gjykatësi federal, Jones ndalon një shkollë amerikane të mësojë se një mendje inteligjente ka krijuar dhe projektuar jetën.
19. Zbulohet masa e neutrinit (1998)
Kërkues japonezë dhe amerikanë tregojnë se neutrini, një pjesëz elementare me rënie të radioaktivitetit, përmban një masë, duke ofruar elementë të rinj për një teori të materies së universit.
20. Ndryshime dramatike klimatike (1982-85)
Gjeologë dhe paleoklimatologë zbulojnë se gjatë 600 milionë vitet e fundit, janë verifikuar ndryshime edhe më shumë dramatike në temperaturë, me pasoja të thella në shirat e disa zonave të planetit. Një teori tjetër thotë se modifikime të ngjashme mund të jenë provokuar nga aktivitete njerëzore.
21. Shpërtimi i neuroshkencave (1990-deri më sot)
“Dekada e trurit”, e filluar në vitet ’90, nuk ka përfunduar në vitin 2000, por vazhdon me përparime progresive në eksplorimin e sistemit nervor qendror, falë mjeteve hetuese gjithnjë e më të sofistikuara.
22. Teletransporti (1998)
Kërkuesit austriakë të universitetit të Vjenës, arritën të transferojnë në një distancë të largët një foton, e cila është një pjesëz e dritës.
23. Biologjia Evolutive e Zhvillimit “Evo Devo” (1999)
Lind një degë e re e biologjisë: “Evo-Devo”, shkurtimi i “Biologjia Evolutive e Zhvillimit”, që studion raportet mes zhvillimit embrional dhe evolucionin të specieve. Nga njëra anë, strukturat e jetës riformohen me çdo lindje të re organizmi me besnikëri të lartë, por disa mutacione kanë modifikuar këto plane të zhvillimit trupor, duke prekur thellësisht disa përparime të rëndësishme të evolucionit.
24. Mosha e epokës së astronomisë diellore (1996)
Fillon aktiviteti i “International Solar and Heliospheric Observatory (SOHO)”. Satelitët vëzhgojnë yllin tonë, duke hapur erën e sizmologjisë diellore dhe parashikimeve të kohës hapësinore.
25. Zbulimi i “Hobbit” (2004)
Një skuadër shkencëtarësh indonezianë dhe australianë i habit paleontologët, duke pohuar se kanë zbuluar mbetjet e të ashtuquajturit “Homo floresiensis”, një njeri i vogël primitiv i 18 mijë viteve më parë, me trurin e reduktuar, por i aftë të përdorë mjetet për të gjuajtur. Edhe sot, zbulimi mbetet më i diskutuari.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 18.08.09 19:00
Çmenduritë e vërteta të jetës !
Hajdutë që hyjnë në bankë duke menduar se janë të padukshëm, piktorë që përdorin si penel organin e tyre . . . Të gjitha këto nuk janë fantazi, por janë histori të vërteta që shpesh zënë vendin e nderit në kronikat televizive si ndodhi të pazakonta. Personalisht kam përmbledhur të gjitha këto ndodhi të çuditshme në këtë libër.
Kënaqësia e Ellit...
Londër.Pjesa më e madhe e sëmundjeve shkaktojnë dhimbje. Por ky rast bën përjashtim për 28-vjeçaren londineze, Ellie Allen, e cila ka një sëmundje që ka të bëjë me të ndjerit kënaqësi. Quhet "sindroma e eksitimit seksual të vazhdueshëm"(në anglisht e njohur si PSAS). Sindroma e saj konsiston në një sekuencë shumë të gjatë orgazmash. Për t‘u pasur zili? Në fakt jo dhe aq shumë: gjatë 250 orgazmave që kalon në ditë(një çdo 6 minuta) Ellie mund të kalojë kënaqësi teksa ecën në rrugë, në autobus apo kur është në makinë. Një sëmundje shumë e sikletshme, sepse për fat të keq për PSAS-in nuk ka asnjë shërim.
E sapolindura peng
Jeruzalem.Nuk paguan llogarinë në spital, si përfundim nuk i japin vajzën. Ngjarja ka ndodhur në një spital në Jerusalem, ku një nënë arabo-izraelite kishte lindur tre fëmijë në lindje të parakohshme. Në kohën kur i kërkuan paratë, nëna e re nuk ishte në gjendje që të paguante 2,150 dollarët që i kërkoi spitali. Si kundërpërgjigje, spitali i mbajti një nga tre binjaket, e cila shërbeu si garanci për pagesën e faturës në të ardhmen. Aktualisht, ministri i Drejtësisë izraelite duhet të vendosë nëse gjykimi i bërë nga spitali ka qenë i drejtë.
Hajduti i pakapshëm
Teheran.Mendonte se ishte bërë i padukshëm. Me këtë ide ka tentuar të vjedhë një bankë. Hajduti qesharak u bllokua dhe iu dorëzua policisë. Në gjyq ishte akoma i surprizuar që ishte zbuluar, ai tregoi që për t‘u bërë i padukshëm i kishte paguar një "magjistari" 625 euro.
Mashkulli me dy organe gjenitale
Nju Delhi.Biznesmeni indian 24-vjeçar duke dëshiruar një jetë seksuale normale me gruan e tij të ardhshme, kërkoi që t‘i hiqej një nga organet e tij. Rasti i tij është shumë i rrallë dhe quhet diphallus, një deformim i organit gjenital jo shumë i përhapur(në të gjithë botën numërohen 100 raste). Zakonisht, një nga dy organet nuk është tërësisht i zhvilluar dhe nuk funksionon ashtu siç duhet, por për të riun indian nuk ishte kështu: atij i funksiononin të dy organet normalisht.
Nga i arratisur në polic
Vietnam.Ishte arratisur nga burgu në 1986 teksa vuante dënimin për shkak të vjedhjes që kishte kryer. Arratisja e tij përfundoi pas 20 vjetësh në mënyrë të çuditshme: hajduti, i cili mbante emër tjetër u bë shef policie i zonës në të cilën jetonte.
"Robin Hudi" i benzinës
St. Luis.Nofka e tij ishte "Robin Hudi" i pompave të benzinës: një 23-vjeçar i diplomuar për kontabilitet, riprogramonte makinat automatike duke u lejuar shoferëve të merrnin benzinë falas në St. Luis(Misuri). I riu u kap nga një telekamera.
Një penel seksi
Sidnei.Teknika e tij piktoreske ndoshta është më origjinalja në historinë e artit: artisti australian 54-vjeçar, Tim Patch, përdor organin e tij gjenital në vend të penelit. Me stilin e tij të veçantë ai u bë i famshëm në të gjithë Australinë. Fansa dhe klientë të tij kanë qenë edhe shumë politikanë të njohur australianë, ndër ta ka qenë edhe Kryeministri John Howard dhe drejtuesi i Partisë Laburiste, Kim Beazley. Ideja e të pikturuarit me ndihmën e organit gjenital lindi para disa vitesh fare rastësisht gjatë një feste me miqtë. Sot, veprat e tij qëndrojnë të ekspozuara në Sexpo të Sidneit, panairi më i rëndësishëm i seksit australian. Kostoja e një pikture? Nga 150 euro dhe lart...
Prindër të hutuar
Florida.Fillimisht i organizuan festën e ditëlindjes dhe më pas e harruan në fast-food. Ka ndodhur në Boca Raton në Florida dhe protagonist i kësaj ngjarjeje është një djalosh 6-vjeçar, Michael Emmanuel. Prindërit, të cilët u ndanë në drejtime të ndryshme, e gjetën ditën tjetër falë telefonatës të bërë nga punëtorët e fast food-it ku ishte organizuar festa. Arsyeja e harrimit? Një keqkuptim: babai kujtonte se fëmija ishte me të ëmën dhe e ëma mendonte të njëjtën gjë.
Topless për të qenë të sigurt
Danimarkë.Autoritetet daneze, pakësimin e shpejtësinë rrugore ua besuan femrave seksi. Do thoni ju, në ç‘mënyrë? Fare kollaj. Duke u dhënë bukurosheve nga një tabelë e cila tregonte shpejtësinë e lejuar. Ato e mbanin këtë pankartë në dorë teksa ekspozonin pjesën e tyre të bustit pa asgjë në trup. Gjetja funksionoi: shoferët tani i japin më mirë dhe më ngadalë makinës.
Një gjobë në ditë
Bolzano.Rekord gjobash për një student nga Tiroli i Jugut, i cili ndiqte Universitetin e Innsbruckut (Austri): nga shtatori i vitit 2006 deri në qershor të 2006-ës, ai ka mbledhur 300 gjoba(1 ose 2 në ditë). Arsyeja? Parkonte makinën e tij në pjesët e rezervuara të universitetit dhe shtynte tabelat. Por rekordi i vërtetë është se djaloshi nuk ka paguar asnjë nga këto gjoba. Duke qenë se nuk e kanë kapur asnjëherë në flagrancë dhe se makina është me targa italiane, ai nuk ka ndërmend që t‘i paguajë ndonjëherë këto gjoba. Rasti është përsëritur dhe protagonistë kanë qenë sërish 2 studentë nga Tiroli i Jugut.
Hoteli që të "peshon"
Berlin.Punonjësi i një hoteli në Berlin është akuzuar për diskriminim ndaj obezëve: pagesën e caktonte në sajë të peshës së klientëve të dhomës. Klientëve para se të hynin në hotel, u kërkohej që të hipnin në një peshore. Çdo kilogramë e peshës së tyre korrespondonte me 50 cent. Atyre që kundërshtonin, çmimi u bëhej i plotë. Pas protestave të shumta që vinin nëpërmjet letrave, i erdhi një denoncim për diskriminim ndaj obezëve. Punonjësi gjerman u mbrojt duke thënë se gjetja e tij ishte një farë reklame, e cila shërbente për të rritur konkurrencën me hotelet fqinje. Ideja e tij, ndër të tjera, shërbente për t‘u dobësuar, sepse me anë të këtij sistemi, një nga klientët e tij besnikë, kishte humbur fiks 35 kilogramë.
Katërkëmbëshi në timon, rrezik i vazhdueshëm
Hohhot."Giudë qensh", vetëm kështu mund të cilësohet eksperienca që përjetoi një vajzë kineze nga Hohhot në Momgoli. Vajza ia besoi timonin e makinës së saj, qenit besnik. Eksperienca e çuditshme përfundoi shpejt, sepse në kthesën e rrugës, makinës ia ndërpreu rrugën një makinë që vinte në sensin e kundërt. Policisë ajo i shpjegoi se qeni i saj e shikonte me kujdes të madh teksa ajo i jepte makinës. E vërteta u zbulua menjëherë: ajo i jepte gaz dhe mbante frenat, ndërsa qeni i saj mbante thjesht timonin...
Gjarpri "turist"
Nurenberg.Nga Filipine në Gjermani rrezikoi të ngordhte fillimisht në avion dhe me pas në lavatriçe: kjo i ka ndodhur një gjarpri, i cili është futur rastësisht në valixhen e një gjermaneje, e cila kishte shkuar për pushime në Filipine. Pas kthimit të saj nga pushimet, gruaja shikon të dalë nga lavatriçja e saj një gjarpër që qëndronte i mbledhur te rrobat e saj të lara. Reptili kishte qëndruar për ditë të tëra në valixhe ku ishin rrobat e palara, më pas u mbijetoi 20 orëve udhëtimi me avion dhe një lavazhi me lavatriçe rreth 40 gradë.
Njeriu që jetonte mes mijëra minjsh
Petaluma.Nga apartamenti i tij në Petaluma të Kalifornisë gjithmonë dilte një aromë e pakëndshme. Pas ankesave të bëra nga fqinjët e tij, 67-vjeçarit, Roger Dier iu gjetën mijëra minj. Prej kohësh, këta të fundit ishin miqtë e tij më të mirë. Minjtë bashkëjetonin edhe me shtatë mace. Në të njëjtën dhomë të qelbur, zoti Dier kishte vendosur krevatin e tij.
Gjoksi si airbag
Sofje.Jo vetëm se duket bukur, por ndonjëherë gjoksi i bërë mund të shërbejë për të të shpëtuar kokën. 24 vjeçarja Elena Marinova ka shpëtuar nga një aksident i tmerrshëm falë protezës së saj "ekstra large"(shumë të madhe). Vajza e re, kishte bërë një ndërhyrje kirurgjikale para pak kohësh për të rritur masën e gjoksit të saj. Nuk e kishte imagjinuar ndonjëherë se ai operacion do t‘i kishte shpëtuar kokën. Kanë qenë protezat e saj "gjigante", të cilat i kanë mbrojtur organet e saj. Silikoni në gjoksin e saj shërbeu si airbag.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 20:47
Tridhjetë vdekjet më të çuditshme në historinë e njerëzimit !
Edhe pse askush nuk do të flasë për vdekjen, ajo është e pashmangshme. Nëse dëgjoni psikologët, ata do t'ju sugjeronin të flisnit sa më shumë për të, në mënyrë që të largonit çdo lloj fobie të krijuar më kot.
Të tjerët e trajtojnë vdekjen nga një këndvështrim tjetër, duke bërë shaka me të. E vërteta është se kur ajo vjen, ne nuk do të jemi të vetëdijshëm për të, kështu që nuk ka arsye pse të trembemi nga diçka për të cilën nuk mund të bëjmë asgjë.
Përgjegjësia jonë është të tregohemi të kujdesshëm dhe të bëjmë pjesën tonë. Dhe një herë kam përzgjedhur 30 vdekjet më të çuditshme në histori. Me siguri ju keni dëgjuar për raste të shumta edhe më qesharake dhe të pakujdesshme, por këto janë disi më të veçanta.
Ndoshta pasi t'i keni lexuar do të mendoni ndryshe për jetën. Me siguri do të qeshni dhe vdekja nuk do t'ju duket më dhe aq e frikshme, por qesharake. Atëherë do ta vlerësoni edhe më shumë jetën duke treguar kujdes, që të mos merrni shembullin e personazheve të përmendur këtu. Poeti kinez Li Po donte të përqafonte pasqyrimin e hënës në lumë.
Askush prej njerëzve të arsyeshëm nuk do ta provonte, por natyrisht që ai ishte i dehur. E dinit se legjenda e Rusit Rasputin është se kanë tentuar ta vrasin në shumë raste, dhe gati në të gjitha prej tyre ka mbijetuar?
Avokatët që përpiqen t'ia demonstrojnë situatën e vrasjes jurisë, duhet të tregojnë kujdes me armët, pasi Clement Vallandigham përdori një armë të mbushur, ndërsa shfajësonte të pandehurin e tij.
Në disa prej tyre pakujdesia ka ndodhur nga vetë viktimat, si në rastin e goditjes së kasafortë me këmbë apo hedhjes nga kulla "Eiffel" me pallto-parashutë, por në raste të tjera njerëzit kanë vdekur edhe nga ironi të fatit. Për shembull, Bobby Leach ka rrëshqitur në një lëkurë portokalli.
Me siguri ju tregoheni të kujdesshëm kur shihni një lëkurë bananeje në rrugë, që këtej e tutje tregoni kujdes edhe nga lëkura e portokallit.
1. Li Po
Vdekje duke përqafuar reflektimin e hënës
Poeti kinez Po (701-746) konsiderohet si një nga dy poetët më të mëdhenj të letërsisë kineze. Ishte i njohur edhe për dashurinë që ndjente ndaj alkoolit dhe poemat më të mira i ka shkruar ndërsa ishte i dehur. Një natë Li Po ra nga varka dhe u mbyt në lumin Yangtze, ndërsa përpiqej të përqafonte reflektimin e hënës në lumë.
2. Hans Steininger
Vdekje nga mjekra e gjatë
Austriaku Hans Steininger ishte i famshëm se kishte mjekrën më të gjatë në botë, gati 1.4 metra e gjatë. Më vonë u bë edhe më i famshëm se vdiq për shkak të saj. Një ditë në vitin 1527 ra zjarri në qytetin e tij dhe nga nxitimi, Hans harroi ta mblidhte mjekrën. Pa dashje e shkeli, humbi ekuilibrin dhe ra.
3. Tycho Brahe
Vdekje se nuk shkon në banjë
Fisniku dhe astronomi danez, Tycho Brahe, vdiq nga një infeksion në veshka për shkak se nuk shkoi në banjë gjatë një banketi në vitin 1601. Atëherë ishte turp të ngriheshe nga tavolina dhe të shkoje në banjë. Ai mbante një këllëf të artë për hundën për shkak se e kishte humbur të tijën në duel.
4. Jean-Baptiste Lully
Vdekje nga shkopi i dirigjentit
Ndërsa drejtonte himnin “Te Deum” për mbretin francez Louis XIV në 1687, Jean-Baptiste Lully ishte kaq i përqendruar në ruajtjen e ritmit duke përplasur një shkop në dysheme (kështu bëhej para se të përdorej shkopi i dirigjentit), sa goditi me të gishtin e madh. Më vonë plaga u bë gangrenë dhe ai refuzoi ta presë.
5. Mbreti Adolf Frederik
Vdekje nga të ngrënit e tepërt
Mbreti Adolf Frederick i Suedisë ishte shumë i dhënë ndaj të ngrënit dhe më vonë vdiq për këtë arsye. “Mbreti që e hëngri veten për vdekje” vdiq në vitin 1771 në moshën 61-vjeçare nga një problem në tretje, pasi hëngri një vakt të bollshëm me karkaleca, kaviar, sardele të tymosura, shampanjë dhe 14 ëmbëlsira.
6. Clement Vallandigham
Vdekje nga demonstrimi për jurinë
Pas Luftës Civile, politikani nga Ohio, Clement Vallandighma, u bë avokat i suksesshëm që rrallë herë humbte. Në vitin 1871, mbrojti Thomas McGehan, që akuzohej se kishte qëlluar Tom Myers gjatë një grindjeje. Mbrojtja e tij ishte se Myers kishte goditur veten ndërsa nxirrte pistoletën. Për ta bindur jurinë, ai e demonstroi teorinë, por harroi se arma ishte e mbushur.
7. Allan Pinkerton
Vdekje nga kafshimi i gjuhës
Allan Pinkerton (1819-1884) ishte i famshëm për hapjen e agjencisë detektive “Pinkerton” dhe për krijimin e teknikave investigative, si vëzhgimin e të dyshuarit dhe kryerjes së punës nën maskim. Ai vetë vdiq nga një infeksion në gjuhë, gjë që iu krijua për shkak se e kafshoi kur u pengua në një trotuar.
8. Jack Daniel
Vdekje nga shkelja e gishtit të madh
I famshmi Jack Daniel vendosi të shkojë herët në distileri një mëngjes në vitin 1911. Donte të hapte kasafortën e tij, por nuk i kujtohej kombinimi. Në zemërim e sipër, Daniel goditi kasafortën me këmbë dhe lëndoi gishtin, i cili më vonë iu infektua. Ky lëndim i solli dhe vdekjen. Morali i historisë? Mos shkoni në punë herët.
9. Bobby Leach
Vdekje nga lëkura e portokallit
Bobby Leach nuk kishte frikë nga vdekja. Në vitin 1911, ai ishte personi i dytë në botë që kaloi poshtë Ujëvarës së Niagarës mbi një fuçi. Guximtari organizoi edhe shfaqje të tjera ku sfidonte vdekjen, prandaj vdekja e tij është ironike. Ndërsa shëtiste në Zelandën e Re, Leach rrëshqiti në një lëkurë portokalli.
10. Franz Reichelt
Vdekje nga mos-hapja e palltos parashutë
Në vitin 1911, rrobaqepësi francez Franz Reichelt vendosi ta provojë shpikjen e tij, një kombinim i parashutës dhe palltos, duke u hedhur nga kulla “Eiffel”. Autoriteteve u tha se do të përdorte një kukull, por në momentin e fundit vendosi ta provojë vetë. Askush nuk u habit për vdekjen e tij.
Edhe pse askush nuk do të flasë për vdekjen, ajo është e pashmangshme. Nëse dëgjoni psikologët, ata do t'ju sugjeronin të flisnit sa më shumë për të, në mënyrë që të largonit çdo lloj fobie të krijuar më kot.
Të tjerët e trajtojnë vdekjen nga një këndvështrim tjetër, duke bërë shaka me të. E vërteta është se kur ajo vjen, ne nuk do të jemi të vetëdijshëm për të, kështu që nuk ka arsye pse të trembemi nga diçka për të cilën nuk mund të bëjmë asgjë.
Përgjegjësia jonë është të tregohemi të kujdesshëm dhe të bëjmë pjesën tonë. Dhe një herë kam përzgjedhur 30 vdekjet më të çuditshme në histori. Me siguri ju keni dëgjuar për raste të shumta edhe më qesharake dhe të pakujdesshme, por këto janë disi më të veçanta.
Ndoshta pasi t'i keni lexuar do të mendoni ndryshe për jetën. Me siguri do të qeshni dhe vdekja nuk do t'ju duket më dhe aq e frikshme, por qesharake. Atëherë do ta vlerësoni edhe më shumë jetën duke treguar kujdes, që të mos merrni shembullin e personazheve të përmendur këtu. Poeti kinez Li Po donte të përqafonte pasqyrimin e hënës në lumë.
Askush prej njerëzve të arsyeshëm nuk do ta provonte, por natyrisht që ai ishte i dehur. E dinit se legjenda e Rusit Rasputin është se kanë tentuar ta vrasin në shumë raste, dhe gati në të gjitha prej tyre ka mbijetuar?
Avokatët që përpiqen t'ia demonstrojnë situatën e vrasjes jurisë, duhet të tregojnë kujdes me armët, pasi Clement Vallandigham përdori një armë të mbushur, ndërsa shfajësonte të pandehurin e tij.
Në disa prej tyre pakujdesia ka ndodhur nga vetë viktimat, si në rastin e goditjes së kasafortë me këmbë apo hedhjes nga kulla "Eiffel" me pallto-parashutë, por në raste të tjera njerëzit kanë vdekur edhe nga ironi të fatit. Për shembull, Bobby Leach ka rrëshqitur në një lëkurë portokalli.
Me siguri ju tregoheni të kujdesshëm kur shihni një lëkurë bananeje në rrugë, që këtej e tutje tregoni kujdes edhe nga lëkura e portokallit.
1. Li Po
Vdekje duke përqafuar reflektimin e hënës
Poeti kinez Po (701-746) konsiderohet si një nga dy poetët më të mëdhenj të letërsisë kineze. Ishte i njohur edhe për dashurinë që ndjente ndaj alkoolit dhe poemat më të mira i ka shkruar ndërsa ishte i dehur. Një natë Li Po ra nga varka dhe u mbyt në lumin Yangtze, ndërsa përpiqej të përqafonte reflektimin e hënës në lumë.
2. Hans Steininger
Vdekje nga mjekra e gjatë
Austriaku Hans Steininger ishte i famshëm se kishte mjekrën më të gjatë në botë, gati 1.4 metra e gjatë. Më vonë u bë edhe më i famshëm se vdiq për shkak të saj. Një ditë në vitin 1527 ra zjarri në qytetin e tij dhe nga nxitimi, Hans harroi ta mblidhte mjekrën. Pa dashje e shkeli, humbi ekuilibrin dhe ra.
3. Tycho Brahe
Vdekje se nuk shkon në banjë
Fisniku dhe astronomi danez, Tycho Brahe, vdiq nga një infeksion në veshka për shkak se nuk shkoi në banjë gjatë një banketi në vitin 1601. Atëherë ishte turp të ngriheshe nga tavolina dhe të shkoje në banjë. Ai mbante një këllëf të artë për hundën për shkak se e kishte humbur të tijën në duel.
4. Jean-Baptiste Lully
Vdekje nga shkopi i dirigjentit
Ndërsa drejtonte himnin “Te Deum” për mbretin francez Louis XIV në 1687, Jean-Baptiste Lully ishte kaq i përqendruar në ruajtjen e ritmit duke përplasur një shkop në dysheme (kështu bëhej para se të përdorej shkopi i dirigjentit), sa goditi me të gishtin e madh. Më vonë plaga u bë gangrenë dhe ai refuzoi ta presë.
5. Mbreti Adolf Frederik
Vdekje nga të ngrënit e tepërt
Mbreti Adolf Frederick i Suedisë ishte shumë i dhënë ndaj të ngrënit dhe më vonë vdiq për këtë arsye. “Mbreti që e hëngri veten për vdekje” vdiq në vitin 1771 në moshën 61-vjeçare nga një problem në tretje, pasi hëngri një vakt të bollshëm me karkaleca, kaviar, sardele të tymosura, shampanjë dhe 14 ëmbëlsira.
6. Clement Vallandigham
Vdekje nga demonstrimi për jurinë
Pas Luftës Civile, politikani nga Ohio, Clement Vallandighma, u bë avokat i suksesshëm që rrallë herë humbte. Në vitin 1871, mbrojti Thomas McGehan, që akuzohej se kishte qëlluar Tom Myers gjatë një grindjeje. Mbrojtja e tij ishte se Myers kishte goditur veten ndërsa nxirrte pistoletën. Për ta bindur jurinë, ai e demonstroi teorinë, por harroi se arma ishte e mbushur.
7. Allan Pinkerton
Vdekje nga kafshimi i gjuhës
Allan Pinkerton (1819-1884) ishte i famshëm për hapjen e agjencisë detektive “Pinkerton” dhe për krijimin e teknikave investigative, si vëzhgimin e të dyshuarit dhe kryerjes së punës nën maskim. Ai vetë vdiq nga një infeksion në gjuhë, gjë që iu krijua për shkak se e kafshoi kur u pengua në një trotuar.
8. Jack Daniel
Vdekje nga shkelja e gishtit të madh
I famshmi Jack Daniel vendosi të shkojë herët në distileri një mëngjes në vitin 1911. Donte të hapte kasafortën e tij, por nuk i kujtohej kombinimi. Në zemërim e sipër, Daniel goditi kasafortën me këmbë dhe lëndoi gishtin, i cili më vonë iu infektua. Ky lëndim i solli dhe vdekjen. Morali i historisë? Mos shkoni në punë herët.
9. Bobby Leach
Vdekje nga lëkura e portokallit
Bobby Leach nuk kishte frikë nga vdekja. Në vitin 1911, ai ishte personi i dytë në botë që kaloi poshtë Ujëvarës së Niagarës mbi një fuçi. Guximtari organizoi edhe shfaqje të tjera ku sfidonte vdekjen, prandaj vdekja e tij është ironike. Ndërsa shëtiste në Zelandën e Re, Leach rrëshqiti në një lëkurë portokalli.
10. Franz Reichelt
Vdekje nga mos-hapja e palltos parashutë
Në vitin 1911, rrobaqepësi francez Franz Reichelt vendosi ta provojë shpikjen e tij, një kombinim i parashutës dhe palltos, duke u hedhur nga kulla “Eiffel”. Autoriteteve u tha se do të përdorte një kukull, por në momentin e fundit vendosi ta provojë vetë. Askush nuk u habit për vdekjen e tij.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 20:48
11. Grigori Rasputin
Vdekje nga helmimi, goditja me armë, rrahja dhe mbytja njëkohësisht
Mistiku rus Grigori Rasputin (1869-1916) në fillim u helmua me aq helm sa mund të vriteshin 10 burra, por nuk pësoi gjë. Më vonë vrasësit e goditën me një revolver në shpinë. Rasputin ra, por e mori veten. Atëherë e goditën edhe tri herë të tjera, por Rasputin prapë jetoi. Më pas e rrahën dhe për siguri e hodhën në lumin e akullt Neva.
12. Ray Chapman
Vdekje nga bejsbolli
Ray Chapman nga Kleveland është njeriu i vetëm që është vrarë nga një top bejsbolli. Në atë kohë, lojtarët e bejsbollit e bënin pis një top para se ta hidhnin që ai që e qëllonte të mos e shihte. Në 6 gusht 1920, gjatë një loje kundër “New York Yankees”, Carl Mays, i hodhi një top të tillë Chapman, që i ra në kokë.
13. Isadora Duncan
Vdekje nga shalli
“Mamaja e kërcimit modern”, Isadora Duncan, vdiq në vitin 1927 për shkak të shallit të firmosur që e vishte gjithmonë. Gazeta “New York Times” shkruan në 15 shtator 1927 “Automobili po ecte me shpejtësi kur shalli me mëndafsh të fortë u rrotullua tek rrota e makinës. Ajo uli kokën dhe u përplas me një shkëmb”.
14. Homer dhe Langley Collyer
Vdekje nga plehrat
Homer dhe Langley Collyer ishin grumbullues të fiksuar. Dy vëllezërit kishin frikë t’i hidhnin gjërat dhe mblidhnin me fanatizëm gazeta dhe plehra të tjera në shtëpi. Ata madje vunë dhe çarqe në korridore që të mbroheshin nga hajdutët. Njëri prej tyre ishte zvarritur poshtë gazetave për të kaluar dhe ishte zënë në çarkun e ngritur vetë. Tjetri ishte i paralizuar dhe vdiq nga uria.
15. Jerome Irving Rodale
Vdekje gjatë një bisede në një shfaqje
Jerome Irving Rodale ishte një ithtar i ngrënies së shëndetshme. Ai ishte përkrahës i ushqimeve organike dhe themeloi revistën “Ferma dhe kopshtaria organike”. Pasi u mburr se do të bëhej 100 vjeç, nëse nuk shtypej nga ndonjë taksixhi i inatosur, Rodale vdiq nga një infarkt ndërsa intervistohej nga Dick Cavett në 1971.
16. Christine Chubbuck
Vdekje nga vetëvrasje drejtpërsëdrejti në televizor
Christine Chubbuck ishte reporterja e parë dhe e vetme që kreu vetëvrasje gjatë një transmetimi drejtpërsëdrejti në televizor. Në 15 qershor 1974, tetë minuta në transmetim, reporterja që vuante nga depresioni tha: “Do të ruaj politikën e “Channel 40” dhe do t’ju sjell lajmet më të fundit”. Më pas nxori pistoletën dhe e goditi veten në kokë.
17. Elvis Presley
Vdekje në banjë
Ekzistojnë raste të ndryshme të vdekjeve në banjë, por ajo e Elvis Presley (1935-1977) është më e famshmja. Mbreti i rokut është gjetur i shtrirë në banjën e shtëpisë së madhe pasi kishte vjellë në WC. Doktorët thanë se kishte pësuar një infarkt nga shtimi në peshë dhe marrja e ilaçeve të tepërta.
18. Robert Williams
Vdekje nga roboti
Robert Williams është njeriu i parë që është vrarë nga një robot. Më 25 janar 1979 ngjitet në një dollap të depos tek “Ford Motor’s Flat Rock” për të marrë një pjesë për robotin që s’po funksiononte. Çuditërisht në ato momente roboti aktivizohet dhe e përplas krahun në kokën e William duke e vrarë atë në çast.
19. Vic Morrow
Helika e helikopterit i pret kokën
Aktori Vic Morrow ndërroi jetë gjatë xhirimeve të filmit “Twilight Zone: The Movie”, kur një helikopter doli jashtë kontrollit për shkak të shpërthimeve të efekteve speciale dhe i preu kokën me helikë. Dhe dy fëmijë të tjerë aktorë vdiqën në vendngjarje në atë kohë.
20. David Grundman
Vdekje nga kaktusi
Në vitin 1982, 27 vjeçari David Grundman dhe një shoku i tij i dhomës vendosën të bëjnë qitje duke përdorur si shënjestër lulen e shkretëtirës. Kaktusi i parë, i cili ishte i një madhësie të vogël u bë copash menjëherë. Por kur Grundman provoi të qëllonte me armë një kaktus të madh, një pjesë e tij i ra përsipër duke e vrarë.
Vdekje nga helmimi, goditja me armë, rrahja dhe mbytja njëkohësisht
Mistiku rus Grigori Rasputin (1869-1916) në fillim u helmua me aq helm sa mund të vriteshin 10 burra, por nuk pësoi gjë. Më vonë vrasësit e goditën me një revolver në shpinë. Rasputin ra, por e mori veten. Atëherë e goditën edhe tri herë të tjera, por Rasputin prapë jetoi. Më pas e rrahën dhe për siguri e hodhën në lumin e akullt Neva.
12. Ray Chapman
Vdekje nga bejsbolli
Ray Chapman nga Kleveland është njeriu i vetëm që është vrarë nga një top bejsbolli. Në atë kohë, lojtarët e bejsbollit e bënin pis një top para se ta hidhnin që ai që e qëllonte të mos e shihte. Në 6 gusht 1920, gjatë një loje kundër “New York Yankees”, Carl Mays, i hodhi një top të tillë Chapman, që i ra në kokë.
13. Isadora Duncan
Vdekje nga shalli
“Mamaja e kërcimit modern”, Isadora Duncan, vdiq në vitin 1927 për shkak të shallit të firmosur që e vishte gjithmonë. Gazeta “New York Times” shkruan në 15 shtator 1927 “Automobili po ecte me shpejtësi kur shalli me mëndafsh të fortë u rrotullua tek rrota e makinës. Ajo uli kokën dhe u përplas me një shkëmb”.
14. Homer dhe Langley Collyer
Vdekje nga plehrat
Homer dhe Langley Collyer ishin grumbullues të fiksuar. Dy vëllezërit kishin frikë t’i hidhnin gjërat dhe mblidhnin me fanatizëm gazeta dhe plehra të tjera në shtëpi. Ata madje vunë dhe çarqe në korridore që të mbroheshin nga hajdutët. Njëri prej tyre ishte zvarritur poshtë gazetave për të kaluar dhe ishte zënë në çarkun e ngritur vetë. Tjetri ishte i paralizuar dhe vdiq nga uria.
15. Jerome Irving Rodale
Vdekje gjatë një bisede në një shfaqje
Jerome Irving Rodale ishte një ithtar i ngrënies së shëndetshme. Ai ishte përkrahës i ushqimeve organike dhe themeloi revistën “Ferma dhe kopshtaria organike”. Pasi u mburr se do të bëhej 100 vjeç, nëse nuk shtypej nga ndonjë taksixhi i inatosur, Rodale vdiq nga një infarkt ndërsa intervistohej nga Dick Cavett në 1971.
16. Christine Chubbuck
Vdekje nga vetëvrasje drejtpërsëdrejti në televizor
Christine Chubbuck ishte reporterja e parë dhe e vetme që kreu vetëvrasje gjatë një transmetimi drejtpërsëdrejti në televizor. Në 15 qershor 1974, tetë minuta në transmetim, reporterja që vuante nga depresioni tha: “Do të ruaj politikën e “Channel 40” dhe do t’ju sjell lajmet më të fundit”. Më pas nxori pistoletën dhe e goditi veten në kokë.
17. Elvis Presley
Vdekje në banjë
Ekzistojnë raste të ndryshme të vdekjeve në banjë, por ajo e Elvis Presley (1935-1977) është më e famshmja. Mbreti i rokut është gjetur i shtrirë në banjën e shtëpisë së madhe pasi kishte vjellë në WC. Doktorët thanë se kishte pësuar një infarkt nga shtimi në peshë dhe marrja e ilaçeve të tepërta.
18. Robert Williams
Vdekje nga roboti
Robert Williams është njeriu i parë që është vrarë nga një robot. Më 25 janar 1979 ngjitet në një dollap të depos tek “Ford Motor’s Flat Rock” për të marrë një pjesë për robotin që s’po funksiononte. Çuditërisht në ato momente roboti aktivizohet dhe e përplas krahun në kokën e William duke e vrarë atë në çast.
19. Vic Morrow
Helika e helikopterit i pret kokën
Aktori Vic Morrow ndërroi jetë gjatë xhirimeve të filmit “Twilight Zone: The Movie”, kur një helikopter doli jashtë kontrollit për shkak të shpërthimeve të efekteve speciale dhe i preu kokën me helikë. Dhe dy fëmijë të tjerë aktorë vdiqën në vendngjarje në atë kohë.
20. David Grundman
Vdekje nga kaktusi
Në vitin 1982, 27 vjeçari David Grundman dhe një shoku i tij i dhomës vendosën të bëjnë qitje duke përdorur si shënjestër lulen e shkretëtirës. Kaktusi i parë, i cili ishte i një madhësie të vogël u bë copash menjëherë. Por kur Grundman provoi të qëllonte me armë një kaktus të madh, një pjesë e tij i ra përsipër duke e vrarë.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 20:49
21. Tennesee Williams
Vdekje nga tapa e shishes
Dramaturgu Tennesee Williams, i njohur si një nga më të mëdhenjtë në historinë e Amerikës, gjithashtu njihet dhe për dashurinë e tij për pijen. Dhe pikërisht nga ajo i erdhi dhe vdekja jo e zakonshme. Ai ishte në dhomën e tij të hotelit në vitin 1983 pasi i ngeci në fyt tapa e shishes.
22. Jerome Moody
Mbytje ironike në pishinë
Në vitin 1985 rojtarët e jetës, siç quhen ata që shpëtojnë njerëzit që rrezikojnë të mbyten në det, në Nju Orlins, vendosën të festojnë sezonin e parë pa asnjë mbytje. Kur mbaroi festa, një i ftuar 31-vjeçar, Jerome Moody u gjet i vdekur në fund të pishinës së zyrave të rojtarëve të bregut.
23. Dick Shawn
Vdekje në skenë
Komediani i njohur Dick Shawn u nda nga jeta në vitin 1987, vdiq nga një atak në zemër në skenë ndërsa po bënte humor. Ai po tallej me politikanët duke përmendur klishetë e fushatave elektorale si për shembull “Unë nuk do ta lë pas dore punën”. Më pas ai u shtri në tokë dhe njerëzit menduan se ishte pjesë e shfaqjes.
24. Mal Kirk
Vdes nga goditje barku
Mundësi britanik Mal “King Kong” Kirk vdiq nga një goditje barku e Shirley “Big Daddy” Cratbree. Në gusht 1987, në momentet finale të ndeshjes, Crabtree kreu lëvizjen dalluese të tij (duke u hedhur poshtë e lartë dhe duke përplasur barkun tek kundërshtari) Kirk,pësoi një infarkt në zemër dhe vdiq.
25. Lori Rae Keevil-mathews
Vdekje nga çadrat gjigande
Në vitin 1991 artistët Christo dhe Jeanne-Claude krijuan një instilacion ambientalist prej mijëra çadrash gjigante të verdha dhe blu në Kalifroni dhe Japoni. Dy muaj më vonë Lori Rae Keevil-Mathews, një 33-vjeçare, shkoi të shihte instilacionin kur era e fortë e shkuli një nga çadrat e cila e shtyu gruan të përplasej pas një guri.
26. Yooket Paen
Vdekje e dyfishtë
Në vitin 1991, një grua tajlandeze 57-vjeçare, Yooket Paen, ishte duke ecur në fermën e saj kur aksidentalisht i rrëshqiti këmba në një bajgë lope. Kur u rrëzua ajo u mbajt pa dashje në një tel korrenti të zhveshur dhe vdiq. Gjatë funeralit, motra e të ndjerës po u tregonte fqinjëve vendin ku kishte rënë në korrent Yooket, kur dhe ajo vetë rrëshqiti, kapi telin e korrentit dhe vdiq.
27. Betty Stobbs
Vdekje nga delja
Në vitin 1999, Betty Stobbs, 67-vjeçare nga Anglia, mori një deng me barë të thatë që e ngarkoi në pjesën e pasme të motorit për të ushqyer tufën e deleve. Mesa duket, delet ishin shumë të uritura. Rreth 40 prej tyre iu vërsulen barit duke e shtyrë atë të binte nga një shkëmb i lartë. Stobbs i mbijetoi rënies, por vdiq kur motori ra pas saj poshtë dhe pikërisht mbi të.
28. Brian Wells
Vdekje nga varësja
Më 28 gusht 2003, shpërndarësi i picave Brian Wells u përpoq të grabiste një bankë me një armë artizanale në formë kallami. Kur e kapi policia ai tha se atë e kishin detyruar ta bënte një gjë të tillë dhe se në qafë kishte një varëse bombë. Bomba plasi përpara se policia të mund ta çaktivizonte atë.
29. Steve Irwin
Vdekje nga peshku
Në vitin 2006, eksperti i jetës së egër dhe personaliteti televiziv Steve Irwin apo siç quhej ndryshe “Crocodile Hunter”, vdiq kur një thumb i një peshku iu ngul në zemër, ndërsa ai po filmonte dokumentaritn “Krijesat më të rrezikshme të Oqeanit”.
30. Mariesa Weber
Vdekje nga rafti i librave
Familja e Mariesa Weber kishte denoncuar për humbjen e saj rreth dy javë përpara se ta gjenin në dhomën e gjumit të saj, vënë përfund nga rafti i librave. “Unë kam fjetur në të njëjtën shtëpi me të prej 11 ditësh dhe ku s’e kam kërkuar, dhe e gjej këtu në dhomën e gjumit të vdekur”, tha më pas nëna e saj.
Vdekje nga tapa e shishes
Dramaturgu Tennesee Williams, i njohur si një nga më të mëdhenjtë në historinë e Amerikës, gjithashtu njihet dhe për dashurinë e tij për pijen. Dhe pikërisht nga ajo i erdhi dhe vdekja jo e zakonshme. Ai ishte në dhomën e tij të hotelit në vitin 1983 pasi i ngeci në fyt tapa e shishes.
22. Jerome Moody
Mbytje ironike në pishinë
Në vitin 1985 rojtarët e jetës, siç quhen ata që shpëtojnë njerëzit që rrezikojnë të mbyten në det, në Nju Orlins, vendosën të festojnë sezonin e parë pa asnjë mbytje. Kur mbaroi festa, një i ftuar 31-vjeçar, Jerome Moody u gjet i vdekur në fund të pishinës së zyrave të rojtarëve të bregut.
23. Dick Shawn
Vdekje në skenë
Komediani i njohur Dick Shawn u nda nga jeta në vitin 1987, vdiq nga një atak në zemër në skenë ndërsa po bënte humor. Ai po tallej me politikanët duke përmendur klishetë e fushatave elektorale si për shembull “Unë nuk do ta lë pas dore punën”. Më pas ai u shtri në tokë dhe njerëzit menduan se ishte pjesë e shfaqjes.
24. Mal Kirk
Vdes nga goditje barku
Mundësi britanik Mal “King Kong” Kirk vdiq nga një goditje barku e Shirley “Big Daddy” Cratbree. Në gusht 1987, në momentet finale të ndeshjes, Crabtree kreu lëvizjen dalluese të tij (duke u hedhur poshtë e lartë dhe duke përplasur barkun tek kundërshtari) Kirk,pësoi një infarkt në zemër dhe vdiq.
25. Lori Rae Keevil-mathews
Vdekje nga çadrat gjigande
Në vitin 1991 artistët Christo dhe Jeanne-Claude krijuan një instilacion ambientalist prej mijëra çadrash gjigante të verdha dhe blu në Kalifroni dhe Japoni. Dy muaj më vonë Lori Rae Keevil-Mathews, një 33-vjeçare, shkoi të shihte instilacionin kur era e fortë e shkuli një nga çadrat e cila e shtyu gruan të përplasej pas një guri.
26. Yooket Paen
Vdekje e dyfishtë
Në vitin 1991, një grua tajlandeze 57-vjeçare, Yooket Paen, ishte duke ecur në fermën e saj kur aksidentalisht i rrëshqiti këmba në një bajgë lope. Kur u rrëzua ajo u mbajt pa dashje në një tel korrenti të zhveshur dhe vdiq. Gjatë funeralit, motra e të ndjerës po u tregonte fqinjëve vendin ku kishte rënë në korrent Yooket, kur dhe ajo vetë rrëshqiti, kapi telin e korrentit dhe vdiq.
27. Betty Stobbs
Vdekje nga delja
Në vitin 1999, Betty Stobbs, 67-vjeçare nga Anglia, mori një deng me barë të thatë që e ngarkoi në pjesën e pasme të motorit për të ushqyer tufën e deleve. Mesa duket, delet ishin shumë të uritura. Rreth 40 prej tyre iu vërsulen barit duke e shtyrë atë të binte nga një shkëmb i lartë. Stobbs i mbijetoi rënies, por vdiq kur motori ra pas saj poshtë dhe pikërisht mbi të.
28. Brian Wells
Vdekje nga varësja
Më 28 gusht 2003, shpërndarësi i picave Brian Wells u përpoq të grabiste një bankë me një armë artizanale në formë kallami. Kur e kapi policia ai tha se atë e kishin detyruar ta bënte një gjë të tillë dhe se në qafë kishte një varëse bombë. Bomba plasi përpara se policia të mund ta çaktivizonte atë.
29. Steve Irwin
Vdekje nga peshku
Në vitin 2006, eksperti i jetës së egër dhe personaliteti televiziv Steve Irwin apo siç quhej ndryshe “Crocodile Hunter”, vdiq kur një thumb i një peshku iu ngul në zemër, ndërsa ai po filmonte dokumentaritn “Krijesat më të rrezikshme të Oqeanit”.
30. Mariesa Weber
Vdekje nga rafti i librave
Familja e Mariesa Weber kishte denoncuar për humbjen e saj rreth dy javë përpara se ta gjenin në dhomën e gjumit të saj, vënë përfund nga rafti i librave. “Unë kam fjetur në të njëjtën shtëpi me të prej 11 ditësh dhe ku s’e kam kërkuar, dhe e gjej këtu në dhomën e gjumit të vdekur”, tha më pas nëna e saj.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 20:51
Njëzetmijë mistere nën det !
Balena dhe orka, krijesa që zakonisht janë paqësore me njerëzit, sulmojnë pa asnjë arsye shumë varka dhe anije. Kandila deti dhe gaforre helmuese mbipopullojnë tokën. Krimba të panjohur gërryejnë bazën e skarpateve kontinentale, duke provokuar tsuname katastrofikë.
"Regjia" e këtij shkatërrimi, që nga deti shtrihet drejt tokës dhe njerëzve, duke përfshirë gjithçka, "orkestrohet" nga disa organizma detare shumë inteligjente njëqelizore, të cilat për miliona vjet kanë jetuar në humnera pa dhënë shënja jete, por që kanë "vendosur" të rebelohen nga revolucionet njerëzore.
E bukura e librit që titullohet "Dita e pestë", shkruar nga gjermani Frank Schatzing (libri më i shitur për vitin 2005), është sepse linte dyshime se ku përfundonte realiteti i studimeve shkencore e ku fillonte fantazia.
Këtë fakt e saktësonte vetë autori në fund të librit të tij, ku organizmat njëqelizore janë fryt i fantazisë, por shënimet mbi gjeologjinë detare, gazrat hidrikë dhe zhvendosjet nënujore përfaqësojnë rezultatet e arritura nga kërkimet në laboratorët më të avancuar të botës.
E njëjta gjë vlen edhe për përshkrimet e programeve stërvitore të delfinëve, tingujve sonorë, mikrofonave ujorë, sistemeve satelitore, batiskafëve dhe robotëve nënujorë.
Schatzing ka qenë shumë i lidhur me kërkimet oqeanografike, për romanin e tij, ku kishte arritur të përdorte vetëm një pjesë të vogël.
Për këtë arsye, ashtu siç e shpjegon edhe ai vetë, ka dashur të kthehet sërish mbi këtë temë me një libër të ri, "Bota e ujit", i cili nuk është thjesht një roman, por një sagë e mrekullueshme shkencore popullore mbi origjinën e jetës detare dhe lidhjes sonë me këtë "botë ujore", e cila mbulon rreth 7% të të gjithë planetit.
Gjithçka filloi 13 miliardë e 700 mijë vjet më parë, kur hapësira-kohë dhe lënda, pa asnjë arsye, u zgjeruan në mënyrë të papritur nga asgjëja.
Tre miliardë vjet kaluan pa ndodhur ndonjë gjë e jashtëzakonshme, vetëm se hapësira dhe koha vazhdojnë të zmadhohen, ndërsa universi ftohet. Lënda fillon të rrokulliset në formën e një topi në një strukturë shumë të qëndrueshme, oksigjeni dhe hidrogjeni bashkohen me njëri-tjetrin, duke formuar në këtë mënyrë ujin.
Kalojnë edhe 9 miliardë vjet të tjerë. Formohen yjet, galaktikat, rruga e qumështit, planetët dhe Toka.
Dhe mbi Tokë, një oqean i tërë, i nxehtë e pa jetë, i mbushur nga një shi shumë i rrëmbyeshëm. Është pikërisht kjo panoramë ku ndërtohet edhe vepra "Miss Evolucioni": "Ka shumë ide gjeniale" shkruan ndër të tjera Schatzing, "është si të gjitha gratë e tjera, që marrin me vete gjithnjë valixhe elegante".
Valixhja në të vërtetë ngjan me një çantë të rehatshme, e cila është e mbushur me shumë informacione gjenetike, është qeliza mbi të cilën do të ushtrohen truket e evolucionit.
Në fillim, të gjitha lojërat zhvillohen në det.
Edhe sot e kësaj dite, në oqeane zgjidhen çështjet kyçe për mbijetesën e qenies sonë, nga ndryshimet klimaterike tek tsunamet shkatërrues.
Por ka një fakt që vazhdon të na habisë.Ne njohim më mirë Marsin se atë që ndodhet nën sipërfaqen e ujit. Sipas studimeve të vazhdueshme, rreth 95% e oqeaneve vazhdon të jetë e pa eksploruar. E gjithë pjesa nënujore e eksploruar nga robotët nënujorë apo njerëzit është 5 kilometër katrorë dhe zbulimet e kujtojnë këtë fakt vazhdimisht.
Hidratet e metanit, një përzierje mes gazit dhe akujve ujorë, që në librin "Dita e pestë" fillonin të gërryheshin nga krimba të çuditshëm deri sa shkatërronin skarpatin kontinental në bregdetin skandinav, janë parë nga shkencëtarët si një potencial i burimit të energjisë. Kjo ka ndodhur vitet e fundit, pasi më parë nuk dihej sesa të pasur kanë qenë.
Problemi është se shpesh herë ato gjenden në thellësi aq të mëdha, sa e bëjnë të pamundur shfrytëzimin nga ana ekonomike. Ndërkohë pak muaj më parë, në brigjet lindore të Kanadasë, shkencëtarët kanë zbuluar hidrate metani në një thellësi të arritshme.
Dhe ndoshta, ashtu siç ndodhte edhe në librin e Schatzing, priten çështje shokuese: pasi janë nxjerrë nga thellësitë e detit, ku gjenden nën presion dhe temperaturë të ulët, hidratet fillojnë të degradohen, duke lëshuar metanin. Një plasje e metanit në atmosferë, një gaz i fortë serrë, do të ishte katastrofik për klimën e planetit. Ka shumë të ngjarë që në të kaluarën të ketë ndodhur një gjë e tillë.
Është menduar gjatë edhe mbi dallgët anormale, se ndoshta ato janë vetëm fryt i fantazisë detare. Në të vërtetë, ashtu siç tregon edhe Schatzing, në det formohen dallgë të larta 30 metra, madje shumë shpesh edhe më të mëdha nga ç‘mund të mendohen: të paktën 2 herë në ditë, sipas të dhënave të radarit satelitor "Envisat".
Nuk është e vështirë të bësh zbulime në det. Sa herë që nën dete apo oqeane zhyten robotë dhe telekamera, gjithçka është ndryshe dhe duket një botë e mrekullueshme. Deri në mes të viteve ‘60 mendohej se humnerat ishin një kënetë vdekjeprurëse.
Por kjo nuk ishte aspak e vërtetë. Ekspeditat me nëndetëse, mes tyre edhe ato të të famshmit Alvin, kanë treguar që bota nënujore është plot jetë. Sot presupozohet se rreth 30% e biomasës absolute të planetit tonë jeton në thellësinë e detit në disa kilometra thellësi.
Brenda vitit 2010 "Census of marine life" (regjistrimi i përgjithshëm i jetës detare), program i cili ka filluar që në vitin 2000, duhet të regjistrojë organizmat detarë, ose më saktë të hartojë një listë të specieve të cilat jetojnë nën ujë.
Pak javë më parë, ndodhi një tjetër ngjarje dramatike e radhës. Thellësitë e Antarktidës, të cilat janë quajtur humnera monotone të pabanuara, janë mbushur plot me specie të ndryshme. Më shumë se 700, janë ato të zbuluara në tri ekspedita në bordin e anijes së kërkimit gjerman "Polarstern".
Bota nënujore, e cila është më shumë se 6 mijë metra e thellë, e që Schatzing e përcakton si "bodrumin e krijimit", është ende mbretëria e misterit. Në vitin 1960 eksploruesi Xhakues Pikard, dhe gjenerali i marinës amerikane Don Ualsh, u zhytën nën ujë me batiskafin "Trieste" në Gropën e Marianeve.
Përveç mrekullisë pa kufij, ata zbuluan poshtë edhe një peshk të ngjashëm me një shtojzë deti. Pas pak kohësh, këtë itinerar do ta përshkojë edhe kompania "Hrov", me një robot nënujor të telekomanduar dhe kushedi se çfarë "fati" i ka rezervuar e çfarë do të shohë.
Inxhinierët po studiojnë mjete dhe robotë të rinj për të eksploruar këto humnera. Xhakues Rouzher, një arkitekt francez i cili frymëzohet nga Zhyl Vern dhe që ka projektuar mjete nënujore për Nasan, ka ndërtuar prototipin e "Sea Orbiter" (Orbitës së Detit).
Mes një katedrale dhe një anije kozmike, mund të zhytesh ose të lundrosh mbi oqeane, duke lëvizur nga korrentet oqeanike. Është një arritje shumë e madhe për të eksploruar planetin e panjohur që gjendet nën "lëkurën" e detit.
Balena dhe orka, krijesa që zakonisht janë paqësore me njerëzit, sulmojnë pa asnjë arsye shumë varka dhe anije. Kandila deti dhe gaforre helmuese mbipopullojnë tokën. Krimba të panjohur gërryejnë bazën e skarpateve kontinentale, duke provokuar tsuname katastrofikë.
"Regjia" e këtij shkatërrimi, që nga deti shtrihet drejt tokës dhe njerëzve, duke përfshirë gjithçka, "orkestrohet" nga disa organizma detare shumë inteligjente njëqelizore, të cilat për miliona vjet kanë jetuar në humnera pa dhënë shënja jete, por që kanë "vendosur" të rebelohen nga revolucionet njerëzore.
E bukura e librit që titullohet "Dita e pestë", shkruar nga gjermani Frank Schatzing (libri më i shitur për vitin 2005), është sepse linte dyshime se ku përfundonte realiteti i studimeve shkencore e ku fillonte fantazia.
Këtë fakt e saktësonte vetë autori në fund të librit të tij, ku organizmat njëqelizore janë fryt i fantazisë, por shënimet mbi gjeologjinë detare, gazrat hidrikë dhe zhvendosjet nënujore përfaqësojnë rezultatet e arritura nga kërkimet në laboratorët më të avancuar të botës.
E njëjta gjë vlen edhe për përshkrimet e programeve stërvitore të delfinëve, tingujve sonorë, mikrofonave ujorë, sistemeve satelitore, batiskafëve dhe robotëve nënujorë.
Schatzing ka qenë shumë i lidhur me kërkimet oqeanografike, për romanin e tij, ku kishte arritur të përdorte vetëm një pjesë të vogël.
Për këtë arsye, ashtu siç e shpjegon edhe ai vetë, ka dashur të kthehet sërish mbi këtë temë me një libër të ri, "Bota e ujit", i cili nuk është thjesht një roman, por një sagë e mrekullueshme shkencore popullore mbi origjinën e jetës detare dhe lidhjes sonë me këtë "botë ujore", e cila mbulon rreth 7% të të gjithë planetit.
Gjithçka filloi 13 miliardë e 700 mijë vjet më parë, kur hapësira-kohë dhe lënda, pa asnjë arsye, u zgjeruan në mënyrë të papritur nga asgjëja.
Tre miliardë vjet kaluan pa ndodhur ndonjë gjë e jashtëzakonshme, vetëm se hapësira dhe koha vazhdojnë të zmadhohen, ndërsa universi ftohet. Lënda fillon të rrokulliset në formën e një topi në një strukturë shumë të qëndrueshme, oksigjeni dhe hidrogjeni bashkohen me njëri-tjetrin, duke formuar në këtë mënyrë ujin.
Kalojnë edhe 9 miliardë vjet të tjerë. Formohen yjet, galaktikat, rruga e qumështit, planetët dhe Toka.
Dhe mbi Tokë, një oqean i tërë, i nxehtë e pa jetë, i mbushur nga një shi shumë i rrëmbyeshëm. Është pikërisht kjo panoramë ku ndërtohet edhe vepra "Miss Evolucioni": "Ka shumë ide gjeniale" shkruan ndër të tjera Schatzing, "është si të gjitha gratë e tjera, që marrin me vete gjithnjë valixhe elegante".
Valixhja në të vërtetë ngjan me një çantë të rehatshme, e cila është e mbushur me shumë informacione gjenetike, është qeliza mbi të cilën do të ushtrohen truket e evolucionit.
Në fillim, të gjitha lojërat zhvillohen në det.
Edhe sot e kësaj dite, në oqeane zgjidhen çështjet kyçe për mbijetesën e qenies sonë, nga ndryshimet klimaterike tek tsunamet shkatërrues.
Por ka një fakt që vazhdon të na habisë.Ne njohim më mirë Marsin se atë që ndodhet nën sipërfaqen e ujit. Sipas studimeve të vazhdueshme, rreth 95% e oqeaneve vazhdon të jetë e pa eksploruar. E gjithë pjesa nënujore e eksploruar nga robotët nënujorë apo njerëzit është 5 kilometër katrorë dhe zbulimet e kujtojnë këtë fakt vazhdimisht.
Hidratet e metanit, një përzierje mes gazit dhe akujve ujorë, që në librin "Dita e pestë" fillonin të gërryheshin nga krimba të çuditshëm deri sa shkatërronin skarpatin kontinental në bregdetin skandinav, janë parë nga shkencëtarët si një potencial i burimit të energjisë. Kjo ka ndodhur vitet e fundit, pasi më parë nuk dihej sesa të pasur kanë qenë.
Problemi është se shpesh herë ato gjenden në thellësi aq të mëdha, sa e bëjnë të pamundur shfrytëzimin nga ana ekonomike. Ndërkohë pak muaj më parë, në brigjet lindore të Kanadasë, shkencëtarët kanë zbuluar hidrate metani në një thellësi të arritshme.
Dhe ndoshta, ashtu siç ndodhte edhe në librin e Schatzing, priten çështje shokuese: pasi janë nxjerrë nga thellësitë e detit, ku gjenden nën presion dhe temperaturë të ulët, hidratet fillojnë të degradohen, duke lëshuar metanin. Një plasje e metanit në atmosferë, një gaz i fortë serrë, do të ishte katastrofik për klimën e planetit. Ka shumë të ngjarë që në të kaluarën të ketë ndodhur një gjë e tillë.
Është menduar gjatë edhe mbi dallgët anormale, se ndoshta ato janë vetëm fryt i fantazisë detare. Në të vërtetë, ashtu siç tregon edhe Schatzing, në det formohen dallgë të larta 30 metra, madje shumë shpesh edhe më të mëdha nga ç‘mund të mendohen: të paktën 2 herë në ditë, sipas të dhënave të radarit satelitor "Envisat".
Nuk është e vështirë të bësh zbulime në det. Sa herë që nën dete apo oqeane zhyten robotë dhe telekamera, gjithçka është ndryshe dhe duket një botë e mrekullueshme. Deri në mes të viteve ‘60 mendohej se humnerat ishin një kënetë vdekjeprurëse.
Por kjo nuk ishte aspak e vërtetë. Ekspeditat me nëndetëse, mes tyre edhe ato të të famshmit Alvin, kanë treguar që bota nënujore është plot jetë. Sot presupozohet se rreth 30% e biomasës absolute të planetit tonë jeton në thellësinë e detit në disa kilometra thellësi.
Brenda vitit 2010 "Census of marine life" (regjistrimi i përgjithshëm i jetës detare), program i cili ka filluar që në vitin 2000, duhet të regjistrojë organizmat detarë, ose më saktë të hartojë një listë të specieve të cilat jetojnë nën ujë.
Pak javë më parë, ndodhi një tjetër ngjarje dramatike e radhës. Thellësitë e Antarktidës, të cilat janë quajtur humnera monotone të pabanuara, janë mbushur plot me specie të ndryshme. Më shumë se 700, janë ato të zbuluara në tri ekspedita në bordin e anijes së kërkimit gjerman "Polarstern".
Bota nënujore, e cila është më shumë se 6 mijë metra e thellë, e që Schatzing e përcakton si "bodrumin e krijimit", është ende mbretëria e misterit. Në vitin 1960 eksploruesi Xhakues Pikard, dhe gjenerali i marinës amerikane Don Ualsh, u zhytën nën ujë me batiskafin "Trieste" në Gropën e Marianeve.
Përveç mrekullisë pa kufij, ata zbuluan poshtë edhe një peshk të ngjashëm me një shtojzë deti. Pas pak kohësh, këtë itinerar do ta përshkojë edhe kompania "Hrov", me një robot nënujor të telekomanduar dhe kushedi se çfarë "fati" i ka rezervuar e çfarë do të shohë.
Inxhinierët po studiojnë mjete dhe robotë të rinj për të eksploruar këto humnera. Xhakues Rouzher, një arkitekt francez i cili frymëzohet nga Zhyl Vern dhe që ka projektuar mjete nënujore për Nasan, ka ndërtuar prototipin e "Sea Orbiter" (Orbitës së Detit).
Mes një katedrale dhe një anije kozmike, mund të zhytesh ose të lundrosh mbi oqeane, duke lëvizur nga korrentet oqeanike. Është një arritje shumë e madhe për të eksploruar planetin e panjohur që gjendet nën "lëkurën" e detit.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 20:58
Kurrë mos thuaj “ABRAKADABRA” !
Duke thënë këtë fjalë,thonë specialistët në fushën e shkencave të kultit,ju pa dashur ,mund ti hapni derën forcave të ferrit dhe të ndodheni nën pushtetin e demonëve të frikshëm të cilët mund të prishin në mënyrë të pakthyeshme jetën tuaj.
Ndryshe nga mendimi i përhapur gjërësisht,”Abrakadabra” nuk është një fjalë pa të keq që nënkupton gjëpura pa vlerë. ”Kjo fjalë është një mallkim i lashtë magjik, me anën e të cilit thërriteshin forcat e fuqishme të botës së përtejme”- thotë eksperti anglez në fushën e studimeve paranormale Roger Nedfield.
Në gojën e një okulisti me përvojë,kjo fjalë mund të jetë një mjet drejtimi mjeshtëror të këtyre forcave për të kryer punë të mira dhe të liga. Kurse për njeriun e panjohur me të fshehurat e ezoterikës dhe që e thotë këtë fjalë ashtu kot,pa e menduar gjatë, ajo mund të ndjellë një ogur të keq.
Prejardhja e saktë e fjalës “Abrakadabra” nuk dihet.Ajo përmëndet për herë të parë në shkrim në poemat e autorit latin të shekullit II, Kuint Sever Saminok, megjithëse linguistët thonë se ajo është shumë më e vjetër.
Kjo fjalë është gjysëm polindromë,që do të thotë se lexohet njëlloj si nga e majta në të djathtë, ashtu dhe nga e djathta në të majtë. Kuptimi i saj ështtë...pafundësia.
Mjekët në Romën e lashtë e përdornin këtë fjalë për të kuruar ethet dhe dhimbjen e dhëmbëve. Në një pergamenë në formë trekëndëshi fillimisht shkruan të gjithë fjalën e plotë, pastaj në çdo rradhë hiqnin nga një gërmë nga fundi, derisa mbetej gërma “a”.
Pergamenin më pas e mbanin si hajmali.
Kaluan shekuj: Njerëzit e harruan përdorimin me vend të kësaj fjale.Madje ndodhte që njerëzit ta përdornin atë për t’u tallur,teksa rezultatet qëllonin të ishin tragjike.
Po ju përmend disa prej tyre:
Në vitin 1975 në Angli,daja i një vogëlusheje 7 vjeçare po i tregonte të mbesës ditën e lindjes, disa numra shpejtësie. Ai nxorri nga kapelja e vet një lepur, tha fjalën e ndaluar dhe ... papritur u zhduk në ajër. Ai u shfaq sërish vetëm pas 4 vitesh, larg shtëpisë, në një kontë tjetër me emrin Devonshire.
Flokët e burrit 36 vjeçar ishin bërë borë të bardha dhe vazhdimisht mërmëristë dicka për “botën e demonëve”.
Në vitin 1981 Pronari i një firme në Demojna shteti i Ajoua në ShBA, i cili tregtonte materiale hidrosanitare,rastësisht nxorri si padashur nga goja këtë fjalë enigmatike,tek lëvdonte juristin e vet i cili i bënte bisht me ustallëk pagesave të tatimeve dhe fjala e mallkuar solli një sulm të tillë të demonëve mbi fabrikë sa ajo u boshatis e tëra dhe si përfundim pronarit iu desh ta mbyllte.
Në vitin 1998,në Australi një djalë 5 vjeçar po luante me një lodër fëmijësh që quhej “thesi magjik” të cilin ia kishin dhuruar për Krishtlindje. Djalit se si i doli pa dashur nga goja fjala “Abrakadabra” dhe papritur shtëpia u mbush me krijesa të mëdha dhe të frikshme, të cilat e rrëmbyen nënën e tij dhe u zhdukën së bashku një herë e përgjithmonë.
Mendohet se të ligën e ndjell jo vetëm shprehja e kësaj fjale por dhe ndërthurja e saj me faktorë të tjerë magjikë. Nëse ju e thoni rastësisht fjalën “Abrakadabra” njëherësh ,me katër njerëz të tjerë të qytetit tuaj, duke formuar kështu një pentagram, prisni fatkeqësi të mëdha.
Unë nuk e njoh mekanizmin e veprimit të mallkimeve të lashta prandaj ju këshilloj të mos e thoni dhe të mos e shkruani kurrë këtë fjalë.
Duke thënë këtë fjalë,thonë specialistët në fushën e shkencave të kultit,ju pa dashur ,mund ti hapni derën forcave të ferrit dhe të ndodheni nën pushtetin e demonëve të frikshëm të cilët mund të prishin në mënyrë të pakthyeshme jetën tuaj.
Ndryshe nga mendimi i përhapur gjërësisht,”Abrakadabra” nuk është një fjalë pa të keq që nënkupton gjëpura pa vlerë. ”Kjo fjalë është një mallkim i lashtë magjik, me anën e të cilit thërriteshin forcat e fuqishme të botës së përtejme”- thotë eksperti anglez në fushën e studimeve paranormale Roger Nedfield.
Në gojën e një okulisti me përvojë,kjo fjalë mund të jetë një mjet drejtimi mjeshtëror të këtyre forcave për të kryer punë të mira dhe të liga. Kurse për njeriun e panjohur me të fshehurat e ezoterikës dhe që e thotë këtë fjalë ashtu kot,pa e menduar gjatë, ajo mund të ndjellë një ogur të keq.
Prejardhja e saktë e fjalës “Abrakadabra” nuk dihet.Ajo përmëndet për herë të parë në shkrim në poemat e autorit latin të shekullit II, Kuint Sever Saminok, megjithëse linguistët thonë se ajo është shumë më e vjetër.
Kjo fjalë është gjysëm polindromë,që do të thotë se lexohet njëlloj si nga e majta në të djathtë, ashtu dhe nga e djathta në të majtë. Kuptimi i saj ështtë...pafundësia.
Mjekët në Romën e lashtë e përdornin këtë fjalë për të kuruar ethet dhe dhimbjen e dhëmbëve. Në një pergamenë në formë trekëndëshi fillimisht shkruan të gjithë fjalën e plotë, pastaj në çdo rradhë hiqnin nga një gërmë nga fundi, derisa mbetej gërma “a”.
Pergamenin më pas e mbanin si hajmali.
Kaluan shekuj: Njerëzit e harruan përdorimin me vend të kësaj fjale.Madje ndodhte që njerëzit ta përdornin atë për t’u tallur,teksa rezultatet qëllonin të ishin tragjike.
Po ju përmend disa prej tyre:
Në vitin 1975 në Angli,daja i një vogëlusheje 7 vjeçare po i tregonte të mbesës ditën e lindjes, disa numra shpejtësie. Ai nxorri nga kapelja e vet një lepur, tha fjalën e ndaluar dhe ... papritur u zhduk në ajër. Ai u shfaq sërish vetëm pas 4 vitesh, larg shtëpisë, në një kontë tjetër me emrin Devonshire.
Flokët e burrit 36 vjeçar ishin bërë borë të bardha dhe vazhdimisht mërmëristë dicka për “botën e demonëve”.
Në vitin 1981 Pronari i një firme në Demojna shteti i Ajoua në ShBA, i cili tregtonte materiale hidrosanitare,rastësisht nxorri si padashur nga goja këtë fjalë enigmatike,tek lëvdonte juristin e vet i cili i bënte bisht me ustallëk pagesave të tatimeve dhe fjala e mallkuar solli një sulm të tillë të demonëve mbi fabrikë sa ajo u boshatis e tëra dhe si përfundim pronarit iu desh ta mbyllte.
Në vitin 1998,në Australi një djalë 5 vjeçar po luante me një lodër fëmijësh që quhej “thesi magjik” të cilin ia kishin dhuruar për Krishtlindje. Djalit se si i doli pa dashur nga goja fjala “Abrakadabra” dhe papritur shtëpia u mbush me krijesa të mëdha dhe të frikshme, të cilat e rrëmbyen nënën e tij dhe u zhdukën së bashku një herë e përgjithmonë.
Mendohet se të ligën e ndjell jo vetëm shprehja e kësaj fjale por dhe ndërthurja e saj me faktorë të tjerë magjikë. Nëse ju e thoni rastësisht fjalën “Abrakadabra” njëherësh ,me katër njerëz të tjerë të qytetit tuaj, duke formuar kështu një pentagram, prisni fatkeqësi të mëdha.
Unë nuk e njoh mekanizmin e veprimit të mallkimeve të lashta prandaj ju këshilloj të mos e thoni dhe të mos e shkruani kurrë këtë fjalë.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 21:01
Qyteti i misterit !
Bridgend, qyteti me 40 mijë banorë, nuk ndryshon shumë nga vendet e tjera të Uellsit. Pak diell, shumë shi, duket sikur koha nuk kalon kurrë. Emri i tij nuk përmendej edhe aq deri ditën e tmerrshme të 27 janarit 2007.
Që nga ajo kohë, kur në këtë qytet vdiq djali i parë, emri Bridgend simbolizon një të keqe të madhe, madje dikush e pagëzoi me emrin "Death Town", qyteti i të vdekurve.
Në 18 muaj, 22 djem e vajza, me moshë përkatësisht nga 15 deri në 27 vjeç, kanë vdekur njëri pas tjetrit të varur me një litar të zi, çështje kjo e prekur vetëm nga mediat dhe jo nga familjarët e viktimave.
Sipas hetimeve të bëra, autoritetet vendase kanë zbuluar se shumë prej viktimave njiheshin me njëritjetrin. Ata kishin në kontakt përmes internetit, si Bebo apo Facebook. Ndaj, në momentin e parë,shumë persona, përfshi edhe policinë, besuan se pas gjithë kësaj fshihet diçka.
"Thuhet se të gjithë ata që kanë vdekur kishin lënë takim me njëritjetrin. Të gjithë së bashku kishin bërë një pakt sekret përmes internetit", ndoshta në kërkim të një masakre të famshme.
Por kur u bënë krahasimet, njerëzit filluan t'u drejtoheshin gazetave, pasi mund të ishte sajuar gjithçka dhe të kishin krijuar një fenomen emulacioni.Ngjarja shokuese, titulluar "vrasjet e Bridgend", është publikuar edhe në internet.
Sot, autoritetet vendase dhe familjet e viktimave kërkojnë që të mos flitet më për këtë histori. "Nuk fshihet asgjë pas kësaj. Na lini të qetë në dhimbjen dhe komunitetin tonë".
Numri i djemve dhe vajzave që kanë vdekur është aq i madh, saqë edhe gazetat nuk dinë më ta përcaktojnë.Disa thonë 21, disa të tjerë 22. Shifrat janë falsifikuar nga rindërtimi i fenomenit.
Për shembull,shumë njerëz nuk e kanë llogaritur djaloshin Anthony Martin, 19 vjeç, i vetmi që nuk ishte as shok e as i afërm me viktimat e tjera. Anthony vdiq duke u vetëvarur në dhomën e tij të gjumit, në prill të 2007-ës.
Totali mund të nxirret duke llogaritur gjithë banorët e komunës.Një tjetër viktimë që i është shtuar listës së gjatë është edhe Carwyn Jones, baristi 28-vjeçar, i cili jetonte në Bettws. 28-vjeçarin e gjetën të varur në një pemë, të hënën e kaluar. E njëjta gjë i kishte ndodhur edhe shokut të tij, Neil Owen, 26 vjeç, i cili kishte pasur të njëjtin fund para pak ditësh.
Djemtë ishin rritur së bashku në të njëjtën lagje me Sean Rees, 19 vjeç i cili vdiq tetë javë më parë. Për çështjen në fjalë u ngrit edhe një komision, i cili u përpoq të vërtetonte nëse mediat kishin abuzuar, por përfundimi ishte negativ, madje shokues.
Kërkohej patjetër të mësohej se duke ndjekur një lajm që nuk ekzistonte, mos ndoshta ishte krijuar një fenomen, që deri në fund të shekullit XIX është njohur si "Efect Werther", duke iu referuar romanit të Gëtes, që është shoqëruar me një numër shumë të madh vetëvrasjesh të të rinjve në Evropë.
Më 1844-ën, Amariah Brigham,themeluesi i rivistës "American Journal of Insanity", shkruante:"Që vetëvrasjet po e rrisin numrin e viktimave çdo ditë, kjo është evidente.
Si masë parandalimi, u sugjerojmë mediave të mos i publikojnë detajet e këtyre ndodhive.
Është vërtetuar edhe shkencërisht, që shpesh vetëvrasja kryhet edhe për efekt imitimi. Një paragraf i shkurtër në gazetë mund t'ua sugjerojë gjestin në fjalë miliona personave".
Duket se gjithë gazetarëve që u ka rastisur të kalojnë nga ato anë u bëhet e njëjta pyetje: Ç'kërkoni ende këtu? Dihet se në qytetet e vogla njerëzit e njohin njëri-tjetrin. Të paktën pjesa më e madhe e të rinjve frekuenton internetin.
Përqindja e vrasjeve të të rinjve të Uellsit është shumë më e lartë se mesatarja e Mbretërisë së Bashkuar.
Ndërsa në Bridgend, një komunë e vogël, që si gjithë të tjerat e përjetoi mbylljen e minierave në vitet '80 si një dramë kolektive, numri vdekjeve është edhe më i lartë se mesatarja e Uellsit : 43 në 100 mijë çdo vit.
Gjithsesi, përgjigjja e kësaj tragjedie është e frikshme. Ja ç'pëshpërit një 17-vjeçare, e cila nuk duket shumë e trazuar nga fjalët e saj: "Sipas meje, të gjithë djemtë e vajzat që kanë vrarë veten, kanë bërë mirë, sepse në këtë vend nuk ke çfarë të bësh". Ç’ngjet vallë në këtë vënd ???
Bridgend, qyteti me 40 mijë banorë, nuk ndryshon shumë nga vendet e tjera të Uellsit. Pak diell, shumë shi, duket sikur koha nuk kalon kurrë. Emri i tij nuk përmendej edhe aq deri ditën e tmerrshme të 27 janarit 2007.
Që nga ajo kohë, kur në këtë qytet vdiq djali i parë, emri Bridgend simbolizon një të keqe të madhe, madje dikush e pagëzoi me emrin "Death Town", qyteti i të vdekurve.
Në 18 muaj, 22 djem e vajza, me moshë përkatësisht nga 15 deri në 27 vjeç, kanë vdekur njëri pas tjetrit të varur me një litar të zi, çështje kjo e prekur vetëm nga mediat dhe jo nga familjarët e viktimave.
Sipas hetimeve të bëra, autoritetet vendase kanë zbuluar se shumë prej viktimave njiheshin me njëritjetrin. Ata kishin në kontakt përmes internetit, si Bebo apo Facebook. Ndaj, në momentin e parë,shumë persona, përfshi edhe policinë, besuan se pas gjithë kësaj fshihet diçka.
"Thuhet se të gjithë ata që kanë vdekur kishin lënë takim me njëritjetrin. Të gjithë së bashku kishin bërë një pakt sekret përmes internetit", ndoshta në kërkim të një masakre të famshme.
Por kur u bënë krahasimet, njerëzit filluan t'u drejtoheshin gazetave, pasi mund të ishte sajuar gjithçka dhe të kishin krijuar një fenomen emulacioni.Ngjarja shokuese, titulluar "vrasjet e Bridgend", është publikuar edhe në internet.
Sot, autoritetet vendase dhe familjet e viktimave kërkojnë që të mos flitet më për këtë histori. "Nuk fshihet asgjë pas kësaj. Na lini të qetë në dhimbjen dhe komunitetin tonë".
Numri i djemve dhe vajzave që kanë vdekur është aq i madh, saqë edhe gazetat nuk dinë më ta përcaktojnë.Disa thonë 21, disa të tjerë 22. Shifrat janë falsifikuar nga rindërtimi i fenomenit.
Për shembull,shumë njerëz nuk e kanë llogaritur djaloshin Anthony Martin, 19 vjeç, i vetmi që nuk ishte as shok e as i afërm me viktimat e tjera. Anthony vdiq duke u vetëvarur në dhomën e tij të gjumit, në prill të 2007-ës.
Totali mund të nxirret duke llogaritur gjithë banorët e komunës.Një tjetër viktimë që i është shtuar listës së gjatë është edhe Carwyn Jones, baristi 28-vjeçar, i cili jetonte në Bettws. 28-vjeçarin e gjetën të varur në një pemë, të hënën e kaluar. E njëjta gjë i kishte ndodhur edhe shokut të tij, Neil Owen, 26 vjeç, i cili kishte pasur të njëjtin fund para pak ditësh.
Djemtë ishin rritur së bashku në të njëjtën lagje me Sean Rees, 19 vjeç i cili vdiq tetë javë më parë. Për çështjen në fjalë u ngrit edhe një komision, i cili u përpoq të vërtetonte nëse mediat kishin abuzuar, por përfundimi ishte negativ, madje shokues.
Kërkohej patjetër të mësohej se duke ndjekur një lajm që nuk ekzistonte, mos ndoshta ishte krijuar një fenomen, që deri në fund të shekullit XIX është njohur si "Efect Werther", duke iu referuar romanit të Gëtes, që është shoqëruar me një numër shumë të madh vetëvrasjesh të të rinjve në Evropë.
Më 1844-ën, Amariah Brigham,themeluesi i rivistës "American Journal of Insanity", shkruante:"Që vetëvrasjet po e rrisin numrin e viktimave çdo ditë, kjo është evidente.
Si masë parandalimi, u sugjerojmë mediave të mos i publikojnë detajet e këtyre ndodhive.
Është vërtetuar edhe shkencërisht, që shpesh vetëvrasja kryhet edhe për efekt imitimi. Një paragraf i shkurtër në gazetë mund t'ua sugjerojë gjestin në fjalë miliona personave".
Duket se gjithë gazetarëve që u ka rastisur të kalojnë nga ato anë u bëhet e njëjta pyetje: Ç'kërkoni ende këtu? Dihet se në qytetet e vogla njerëzit e njohin njëri-tjetrin. Të paktën pjesa më e madhe e të rinjve frekuenton internetin.
Përqindja e vrasjeve të të rinjve të Uellsit është shumë më e lartë se mesatarja e Mbretërisë së Bashkuar.
Ndërsa në Bridgend, një komunë e vogël, që si gjithë të tjerat e përjetoi mbylljen e minierave në vitet '80 si një dramë kolektive, numri vdekjeve është edhe më i lartë se mesatarja e Uellsit : 43 në 100 mijë çdo vit.
Gjithsesi, përgjigjja e kësaj tragjedie është e frikshme. Ja ç'pëshpërit një 17-vjeçare, e cila nuk duket shumë e trazuar nga fjalët e saj: "Sipas meje, të gjithë djemtë e vajzat që kanë vrarë veten, kanë bërë mirë, sepse në këtë vend nuk ke çfarë të bësh". Ç’ngjet vallë në këtë vënd ???
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 21:17
Supernova – Sekretet e Galaktikës sonë !
Prej kohësh astronomët bëjnë pyetjen se pse disa yje e përfundojnë ekzistencën e tyre me një shpërthim supernove? Këto shpërthime janë një nga fenomenet astrofizike më komplekse që njihen deri më sot,gjë e cila e bën të vështirë përshkrimin me një model të thjeshtë.
Pak nga pak shkencëtarët i kanë perfeksionuar modelet e tyre teorike dhe kohët e fundit kanë arritur të simulojnë shpërthimet e dy llojeve supernovash.
Çelësi ishte të koordinoje të tria dimensionet e hapësirës me një detaj të mjaftueshëm për të përshkruar dinamikën e flukseve me një shpejtësi të madhe. U zbulua se shpërthimet, të cilat mund të jenë tepër asimetrike, shkaktojnë një ripërzierje të fuqishme të materies së prodhuar, duke llogaritur këtu edhe elementet e reja kimike të sintetizuara përgjatë këtij fenomeni.
Përveç tyre,shpërthimi gjeneron një yll neutronesh,të cilit i shkaktohet një kundërgoditje aq e dhunshme, saqë mund ta hedhë përtej hapësirës me një shpejtësi të madhe.
A ekzistojnë supernovat me formë josferike?
Në kërkime të ndryshme janë marrë në konsideratë spektrat relativë të hapave të fundit në shpërthimet e 18 supernovave dhe kështu është mundur të përcaktohet se si asimetria është një karakteristikë mbi të gjitha e supernovave të privuara nga hidrogjeni dhe më shumë në veçanti e atyre të cilat shfaqin fenomenet “brust” të rrezeve gama. Një gjeometri asimetrike është një “firmë” për disa lloje supernovash.
Sipas modeleve aktuale të evolucionit yjor, yjet e dendura, pra ato me një masë më të madhe se 8-10 masash diellore, e përfundojnë ekzistencën e tyre kur karburanti nuklear në rajonet më tëbrendshme ka mbaruar plotësisht dhe në këtë mënyrë presioni nuk mund më të kundërbalancojë shtytjen e gravitetit.Bërthama e tyre shkatërrohet duke i lënë vend një ylli neutronesh, ose një vrime të zezë.
Energjia gravitacionale e shkatërrimit prodhon një shpërthim, i cili përhap në hapësirë atë çfarë ka mbetur nga ylli, një fenomen ky që konsiderohet, të paktën deri më tani, si një supernovë.
Të ashtuquajturat supernova, me shkatërrim të bërthamës klasifikohen në bazë të sasisë së hidrogjenit që ndodhet në momentin e shpërthimit: yjet që prodhojnë supernova në një spektër të pasur me hidrogjen klasifikohen si supernova të tipit II. Kështu me radhë ekzistojnë yje të cilat humbasin pjesën më të madhe të sasisë së hidrogjenit.
Këto përbëjnë disa kategori: supernovat e tipit IIb (të pasura me helium, por akoma tregojnë shenja hidrogjeni), ato të tipit Ib (të pasura me helium, por të privuara nga hidrogjeni) dhe në fund ato të tipit Ic (nuk përmbajnëas helium e as hidrogjen).
Një problem i rëndësishëm, por akoma i pazgjidhur, i përket mënyrës në të cilën energjia gravitacionale e kolapsit konvertohet në shtresën e jashtme gjatë shpërthimit të supernovës: në disa raste të kohëve të fundit mendohet se ndoshta bëhet fjalë për shpërthime jo sferike.
Të arrish të përcaktosh gjeometrinë e shpërthimit dhe mbi të gjitha kur duhet të përcaktosh edhe tipin e supernovës është diçka e vështirë, por gjithsesi duhet të përcaktohet medoemos nëse gjeometria është e përbashkët me të gjitha “CC-SNe”, apo varet kundrejt tipologjisë së tyre.
Supernova më e re e galaktikës sonë.Kërkuesit e Universitetit të Karolinës së Veriut kanë zbuluar supernovën më të re në moshë në të gjithë galaktikën tonë. Me një moshë jo më shumë se 140 vjeçe dhe rreth 200 vjet më e re se supernova që pretendohej se ishte më e reja përpara zbulimit të kësaj të fundit.
Merita e zbulimit, që mund të hapë një rrugë më të mirë në studimin e shpërthimeve yjore, i përket Stephen Reinolds,një astrofizikan, i cili ka drejtuar një grup studiuesish në studimet e një hipoteze kërkimore, që aludonte se një objekt yjor i njohur me siglën G1.9+0.3 mund të jetë ajo çfarë ka mbetur nga një supernovë e re.
Duke ekzaminuar imazhet e objektit të marra në vitin 2007, falë “Chandra X-Ray Observatory” i NASA-s dhe duke i krahasuar me ato relative të të njëjtit objekt të marra në vitin 1985, falë “National Radio Astronomy Observatory”, u bë e mundur jo vetëm të konfirmohet hipoteza rreth natyrës së objektit, por edhe të verifikohej se si dimensionet e saj janë rritur rreth 16 për qind në këto 22 vitet e fundit, gjë e cila sugjeron se shpërthimi fillestar ka ndodhur vetëm 140 vjet më parë.
Supernovat janë fryt i shpërthimeve yjore, të cilat mendohet se vënë në lëvizje “ciklet e jetës” në galaktika. Një shpërthim i një supernove, në fakt,shpërndan në hapësirë metale të rënda,rreze kozmike dhe pjesëza me një energji të lartë, duke kontribuuar në krijimin e yjeve të reja.
Drita e këtyre objekteve mund t’u fshihet kollaj teleskopëve modernë të astronomëve nga sasia e madhe e pluhurit dhe gazrave ndëryjorë.
Teleskopët me rreze X, gjithsesi janë në gjendje të tregojnë valët radio dhe radioaktivitetin me energji të lartë të çliruar nga supernovat, duke lejuar të vëzhgohen edhe shpërthimet më të fshehura. Sipas Reinolds, supernova G1.9+0.3 është ajo më e fshehura nga të gjitha supernovat e tjera të galaktikës sonë.
Nëse nuk do të ishte për të gjithë këtë materie ndëryjore, e cila ndërvepron mes nesh dhe objekteve yjore, supernova do të ishte vëzhguar si një yll i ri në rrjetin yjor të Shigjetarit që në vitet ndërmjet 1870 dhe 1900.
Sigurisht që kemi të bëjmë me mbetje shumë më të hershme dhe duhet kohë e punë për të vëzhguar ndryshimet më të vogla. Supernova më e shndritshme. Me një dritë të paktën njëqind herë më të madhe se një supernovë e zakonshme, ajo e vëzhguar vitin e kaluar, SN2006gy, ka vënë në provë modelin aktual të formimit të këtyre ngjarjeve kozmike spektakolare.
Tashmë Stan Sozlei, astrofizikan në Universitetin e Kalifornisë në Santa Kruz, ka zhvilluar një ide, e cila mund të shpjegojë formimin e asaj që deri më tani është supernova më e fuqishme.
Siç edhe shpjegon në artikullin e publikuar kohët e fundit në revistën “Nature”, do të bëhej fjalë për një yll tepër të dendur, i cili do të shkaktonte jo një, por shumë shpërthime të mëdha.
“Thjesht mendojmë për një supernovë si në vdekjen e një ylli, por në këtë rast vetë ylli mund të shpërthejë rreth dyzet herë”, shpjegon Uozlei.
Shpërthimi i parë do të shpërbënte shtresat e jashtme të yllit, duke prodhuar një fluks radioaktiviteti të shndritshëm, jo më të madh se ajo e një supernove me përmasa mesatare.
Por, një shpërthim i dytë do të shkatërronte një shtresë më të thellë se ajo sipërfaqësore e yllit, e cila, duke u përplasur me shtresën sipërfaqësore, do të përhapej me një shpejtësi më të madhe, duke prodhuar një dritë akoma më të fortë.
Dy shtresat janë përplasur me njëra-tjetrën në një distancë e cila lejon konvertimin në dritë të të gjithë energjisë kinetike, duke e bërë fenomenin njëqind herë më të shndritshëm se një supernovë e zakonshme.
Në fakt,një supernovë normalisht konverton në dritë vetëm një për qind të energjisë
kinetike, e cila shpërndahet shumë shpejt, duke bërë që drita të mos humbasë shpejt.
Ky mekanizëm kërkon një yll tepër të dendur, nga 90 deri në 130 herë më shumë se masa e Diellit. Kur një yll i afrohet vërtet fundit të jetës së tij, temperatura e bërthamës ngrihet aq shumë, saqë një pjesë e energjisë konvertohet në kopje elektronesh.
Ky rezultat është një fenomen i quajtur “jostabilitet çifti”, në të cilin konvertimi i radioaktivitetit energjetik në kopje elektronesh përcakton një rënie të presionit të radioaktivitetit. Kur bërthama tkurret,stabiliteti përkeqësohet, derisa ylli bie në kolaps, duke djegur lëndët e tij në mënyrë të dhunshme e duke krijuar shpërthime të njëpasnjëshme.
Në fund, ylli shpërbëhet me një presion të lartë, por jo në masën sa të vetëshkatërrohet totalisht.Në rastin e yjeve, prej 90 deri në 130 herë më të dendur se masa diellore, fenomene të tilla janë të zakonshme. Në galaktikën tonë, yjet e dendura janë shumë të rralla, por mendohet se miliona vite më parë ato kanë qenë mjaft të shpeshta.
Falë informacioneve të mbledhura nga një seri teleskopësh në Tokë, një grup kërkimor i vëzhguesit hapësinor me rreze X “Suzaku” i Agjencisë Hapësinore Japoneze (JAXA) dhe asaj të NASA-s, kanë hedhur dritë mbi disa nga objektet më energjike të galaktikës sonë, të ashtuquajturit “gjeneratorë të energjisë komike”, në gjendje të përshpejtojnë pjesëza elementare deri në shpejtësinë e dritës. Studimi i këtyre objekteve është një nga sfi dat më të forta të astrofizikës aktuale.
Këto objekte misterioze janë zbuluar vetëm disa vite më parë nga një rrjet i përbërë prej katër teleskopësh evropianë të vendosur në Namibia,i njohur me emrin “High Energy Stereoscopic System (HESS). Falë këtyre teleskopëve janë zbuluar gjithashtu rreze gama tepër energjike, të cilat vijnë nga hapësira të largëta.
Rrezet gama thithen nga gazra që ndodhen në shtresën më të lartë të atmosferës tokësore.Kur ndërveprojnë me molekulat që ndodhen në atë shtresë,formojnë pjesëza subatomike,të cilat prodhojnë radioaktivitetin karakteristik “Chernekov”.
Gjithashtu, është e mundur vetëm prej këtyre teleskopëve të përcaktohet jo vetëm ky radioaksion blu, por edhe drejtimi i tij, dendësia e sigurisht vendndodhja e burimit. Edhe pse ky kërkim kishte një sukses të plotë, imazhet e HESS nuk ishin mjaft të qarta, në mënyrë që të përcaktonin me saktësi vendin ku përshpejtoheshin pjesëzat dhe as mekanizmin e atij lloji përshpejtimi.
Për të arritur një gjë të tillë janë vënë në punë instrumente të vëzhguesit “Suzaku”.
Ideja fi llestare ishte se cilido objekt në gjendje të prodhojë radioaksion gama me një energji të lartë, mund të prodhojë edhe rreze X dhe “Suzaku” është veçanërisht i ndjeshëm ndaj rrezeve X me energji tepër të lartë.
Kur teleskopët e “Suzakut” u drejtuan drejtë burimit HESS J1837-069, u zbulua se si spektrii tij X ishte mjaft i ngjashëm me spektre plerionesh analogë, të pushtuar nga gazi i magnetizuar dhe me një temperaturë të lartë,që i kanë origjinat kur era e një pulsari ndërvepron me atë çfarë mbetet nga një supernovë që ka shperthyer.
Prej kohësh astronomët bëjnë pyetjen se pse disa yje e përfundojnë ekzistencën e tyre me një shpërthim supernove? Këto shpërthime janë një nga fenomenet astrofizike më komplekse që njihen deri më sot,gjë e cila e bën të vështirë përshkrimin me një model të thjeshtë.
Pak nga pak shkencëtarët i kanë perfeksionuar modelet e tyre teorike dhe kohët e fundit kanë arritur të simulojnë shpërthimet e dy llojeve supernovash.
Çelësi ishte të koordinoje të tria dimensionet e hapësirës me një detaj të mjaftueshëm për të përshkruar dinamikën e flukseve me një shpejtësi të madhe. U zbulua se shpërthimet, të cilat mund të jenë tepër asimetrike, shkaktojnë një ripërzierje të fuqishme të materies së prodhuar, duke llogaritur këtu edhe elementet e reja kimike të sintetizuara përgjatë këtij fenomeni.
Përveç tyre,shpërthimi gjeneron një yll neutronesh,të cilit i shkaktohet një kundërgoditje aq e dhunshme, saqë mund ta hedhë përtej hapësirës me një shpejtësi të madhe.
A ekzistojnë supernovat me formë josferike?
Në kërkime të ndryshme janë marrë në konsideratë spektrat relativë të hapave të fundit në shpërthimet e 18 supernovave dhe kështu është mundur të përcaktohet se si asimetria është një karakteristikë mbi të gjitha e supernovave të privuara nga hidrogjeni dhe më shumë në veçanti e atyre të cilat shfaqin fenomenet “brust” të rrezeve gama. Një gjeometri asimetrike është një “firmë” për disa lloje supernovash.
Sipas modeleve aktuale të evolucionit yjor, yjet e dendura, pra ato me një masë më të madhe se 8-10 masash diellore, e përfundojnë ekzistencën e tyre kur karburanti nuklear në rajonet më tëbrendshme ka mbaruar plotësisht dhe në këtë mënyrë presioni nuk mund më të kundërbalancojë shtytjen e gravitetit.Bërthama e tyre shkatërrohet duke i lënë vend një ylli neutronesh, ose një vrime të zezë.
Energjia gravitacionale e shkatërrimit prodhon një shpërthim, i cili përhap në hapësirë atë çfarë ka mbetur nga ylli, një fenomen ky që konsiderohet, të paktën deri më tani, si një supernovë.
Të ashtuquajturat supernova, me shkatërrim të bërthamës klasifikohen në bazë të sasisë së hidrogjenit që ndodhet në momentin e shpërthimit: yjet që prodhojnë supernova në një spektër të pasur me hidrogjen klasifikohen si supernova të tipit II. Kështu me radhë ekzistojnë yje të cilat humbasin pjesën më të madhe të sasisë së hidrogjenit.
Këto përbëjnë disa kategori: supernovat e tipit IIb (të pasura me helium, por akoma tregojnë shenja hidrogjeni), ato të tipit Ib (të pasura me helium, por të privuara nga hidrogjeni) dhe në fund ato të tipit Ic (nuk përmbajnëas helium e as hidrogjen).
Një problem i rëndësishëm, por akoma i pazgjidhur, i përket mënyrës në të cilën energjia gravitacionale e kolapsit konvertohet në shtresën e jashtme gjatë shpërthimit të supernovës: në disa raste të kohëve të fundit mendohet se ndoshta bëhet fjalë për shpërthime jo sferike.
Të arrish të përcaktosh gjeometrinë e shpërthimit dhe mbi të gjitha kur duhet të përcaktosh edhe tipin e supernovës është diçka e vështirë, por gjithsesi duhet të përcaktohet medoemos nëse gjeometria është e përbashkët me të gjitha “CC-SNe”, apo varet kundrejt tipologjisë së tyre.
Supernova më e re e galaktikës sonë.Kërkuesit e Universitetit të Karolinës së Veriut kanë zbuluar supernovën më të re në moshë në të gjithë galaktikën tonë. Me një moshë jo më shumë se 140 vjeçe dhe rreth 200 vjet më e re se supernova që pretendohej se ishte më e reja përpara zbulimit të kësaj të fundit.
Merita e zbulimit, që mund të hapë një rrugë më të mirë në studimin e shpërthimeve yjore, i përket Stephen Reinolds,një astrofizikan, i cili ka drejtuar një grup studiuesish në studimet e një hipoteze kërkimore, që aludonte se një objekt yjor i njohur me siglën G1.9+0.3 mund të jetë ajo çfarë ka mbetur nga një supernovë e re.
Duke ekzaminuar imazhet e objektit të marra në vitin 2007, falë “Chandra X-Ray Observatory” i NASA-s dhe duke i krahasuar me ato relative të të njëjtit objekt të marra në vitin 1985, falë “National Radio Astronomy Observatory”, u bë e mundur jo vetëm të konfirmohet hipoteza rreth natyrës së objektit, por edhe të verifikohej se si dimensionet e saj janë rritur rreth 16 për qind në këto 22 vitet e fundit, gjë e cila sugjeron se shpërthimi fillestar ka ndodhur vetëm 140 vjet më parë.
Supernovat janë fryt i shpërthimeve yjore, të cilat mendohet se vënë në lëvizje “ciklet e jetës” në galaktika. Një shpërthim i një supernove, në fakt,shpërndan në hapësirë metale të rënda,rreze kozmike dhe pjesëza me një energji të lartë, duke kontribuuar në krijimin e yjeve të reja.
Drita e këtyre objekteve mund t’u fshihet kollaj teleskopëve modernë të astronomëve nga sasia e madhe e pluhurit dhe gazrave ndëryjorë.
Teleskopët me rreze X, gjithsesi janë në gjendje të tregojnë valët radio dhe radioaktivitetin me energji të lartë të çliruar nga supernovat, duke lejuar të vëzhgohen edhe shpërthimet më të fshehura. Sipas Reinolds, supernova G1.9+0.3 është ajo më e fshehura nga të gjitha supernovat e tjera të galaktikës sonë.
Nëse nuk do të ishte për të gjithë këtë materie ndëryjore, e cila ndërvepron mes nesh dhe objekteve yjore, supernova do të ishte vëzhguar si një yll i ri në rrjetin yjor të Shigjetarit që në vitet ndërmjet 1870 dhe 1900.
Sigurisht që kemi të bëjmë me mbetje shumë më të hershme dhe duhet kohë e punë për të vëzhguar ndryshimet më të vogla. Supernova më e shndritshme. Me një dritë të paktën njëqind herë më të madhe se një supernovë e zakonshme, ajo e vëzhguar vitin e kaluar, SN2006gy, ka vënë në provë modelin aktual të formimit të këtyre ngjarjeve kozmike spektakolare.
Tashmë Stan Sozlei, astrofizikan në Universitetin e Kalifornisë në Santa Kruz, ka zhvilluar një ide, e cila mund të shpjegojë formimin e asaj që deri më tani është supernova më e fuqishme.
Siç edhe shpjegon në artikullin e publikuar kohët e fundit në revistën “Nature”, do të bëhej fjalë për një yll tepër të dendur, i cili do të shkaktonte jo një, por shumë shpërthime të mëdha.
“Thjesht mendojmë për një supernovë si në vdekjen e një ylli, por në këtë rast vetë ylli mund të shpërthejë rreth dyzet herë”, shpjegon Uozlei.
Shpërthimi i parë do të shpërbënte shtresat e jashtme të yllit, duke prodhuar një fluks radioaktiviteti të shndritshëm, jo më të madh se ajo e një supernove me përmasa mesatare.
Por, një shpërthim i dytë do të shkatërronte një shtresë më të thellë se ajo sipërfaqësore e yllit, e cila, duke u përplasur me shtresën sipërfaqësore, do të përhapej me një shpejtësi më të madhe, duke prodhuar një dritë akoma më të fortë.
Dy shtresat janë përplasur me njëra-tjetrën në një distancë e cila lejon konvertimin në dritë të të gjithë energjisë kinetike, duke e bërë fenomenin njëqind herë më të shndritshëm se një supernovë e zakonshme.
Në fakt,një supernovë normalisht konverton në dritë vetëm një për qind të energjisë
kinetike, e cila shpërndahet shumë shpejt, duke bërë që drita të mos humbasë shpejt.
Ky mekanizëm kërkon një yll tepër të dendur, nga 90 deri në 130 herë më shumë se masa e Diellit. Kur një yll i afrohet vërtet fundit të jetës së tij, temperatura e bërthamës ngrihet aq shumë, saqë një pjesë e energjisë konvertohet në kopje elektronesh.
Ky rezultat është një fenomen i quajtur “jostabilitet çifti”, në të cilin konvertimi i radioaktivitetit energjetik në kopje elektronesh përcakton një rënie të presionit të radioaktivitetit. Kur bërthama tkurret,stabiliteti përkeqësohet, derisa ylli bie në kolaps, duke djegur lëndët e tij në mënyrë të dhunshme e duke krijuar shpërthime të njëpasnjëshme.
Në fund, ylli shpërbëhet me një presion të lartë, por jo në masën sa të vetëshkatërrohet totalisht.Në rastin e yjeve, prej 90 deri në 130 herë më të dendur se masa diellore, fenomene të tilla janë të zakonshme. Në galaktikën tonë, yjet e dendura janë shumë të rralla, por mendohet se miliona vite më parë ato kanë qenë mjaft të shpeshta.
Falë informacioneve të mbledhura nga një seri teleskopësh në Tokë, një grup kërkimor i vëzhguesit hapësinor me rreze X “Suzaku” i Agjencisë Hapësinore Japoneze (JAXA) dhe asaj të NASA-s, kanë hedhur dritë mbi disa nga objektet më energjike të galaktikës sonë, të ashtuquajturit “gjeneratorë të energjisë komike”, në gjendje të përshpejtojnë pjesëza elementare deri në shpejtësinë e dritës. Studimi i këtyre objekteve është një nga sfi dat më të forta të astrofizikës aktuale.
Këto objekte misterioze janë zbuluar vetëm disa vite më parë nga një rrjet i përbërë prej katër teleskopësh evropianë të vendosur në Namibia,i njohur me emrin “High Energy Stereoscopic System (HESS). Falë këtyre teleskopëve janë zbuluar gjithashtu rreze gama tepër energjike, të cilat vijnë nga hapësira të largëta.
Rrezet gama thithen nga gazra që ndodhen në shtresën më të lartë të atmosferës tokësore.Kur ndërveprojnë me molekulat që ndodhen në atë shtresë,formojnë pjesëza subatomike,të cilat prodhojnë radioaktivitetin karakteristik “Chernekov”.
Gjithashtu, është e mundur vetëm prej këtyre teleskopëve të përcaktohet jo vetëm ky radioaksion blu, por edhe drejtimi i tij, dendësia e sigurisht vendndodhja e burimit. Edhe pse ky kërkim kishte një sukses të plotë, imazhet e HESS nuk ishin mjaft të qarta, në mënyrë që të përcaktonin me saktësi vendin ku përshpejtoheshin pjesëzat dhe as mekanizmin e atij lloji përshpejtimi.
Për të arritur një gjë të tillë janë vënë në punë instrumente të vëzhguesit “Suzaku”.
Ideja fi llestare ishte se cilido objekt në gjendje të prodhojë radioaksion gama me një energji të lartë, mund të prodhojë edhe rreze X dhe “Suzaku” është veçanërisht i ndjeshëm ndaj rrezeve X me energji tepër të lartë.
Kur teleskopët e “Suzakut” u drejtuan drejtë burimit HESS J1837-069, u zbulua se si spektrii tij X ishte mjaft i ngjashëm me spektre plerionesh analogë, të pushtuar nga gazi i magnetizuar dhe me një temperaturë të lartë,që i kanë origjinat kur era e një pulsari ndërvepron me atë çfarë mbetet nga një supernovë që ka shperthyer.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 21:24
A vdiq me të vërtetë Elvis Presley ?
Elvis Aaron Presley (8 janar 1935-16 gusht 1977).Ndonjëherë shkruhej Aaron, ishte këngëtar, muzikant dhe aktor amerikan.Ai është një ikonë e kulturës. Shumica e cilësonin si mbreti i Rock and Rollit ose thjesht “Mbreti”. Presley e filloi karrierën e tij me një performancë të Rockbillyt me një përzierje të County dhe RnB.
Përzierja e muzikës black and white e bëri atë shumë të famshëm dhe polemizues. Gjë që i bëri performancat e tij të pandaluara në skena e televizione.Ai bëri këngë Rock and Roll si : “Hand Dod” dhe “Failhouse Rock” ku më pas realizoi stilin e tij.
Presley kishte një zë të shumëanshëm dhe një sukses të pazakonshëm që konpensonte zhanret e tij,përfshirë këtu zhanrin fetar, bluz, baladat dhe popin. Nga të dhënat ai është i vetmi performues që ka stimuluar 4 lloj muzikash të famshme.
Më 1960 Presley bëri pjesën më të madhe të 33 filmave të tij si dhe pjesën më të madhe të përmbledhjeve jo të mira muzikore. Më 1968 ai iu kthye muzikës live në ekranet e televizorit si dhe performancave në ShBA sidomos në Las Vegas. Gjatë gjithë karrierës së tij ai i bëri njerëzit që ta adhuronin, mori qortime televizive dhe shiti shumë disqe.
Ai ishte një ndër shitësit më të mëdha të disqeve dhe artisti më me influencë në historinë e muzikës. Problemet shëndetësore, fatkeqësisht në moshë të re, shumë turne muzikore, recetat mjekësore të pafund bënë që ai të vdesi në moshën 42 vjeçare.
Por a vdiq me të vërtetë mbreti i Rock and Rollit ? Rënia! Keqësimi i Presleyt vazhdoi. Një gazetar deklaroi: Elvis Presley u bë një karikaturë groteske e performancave energjitike të tij, ai ishte i aftë ta shtynte shumë veten e tij në koncerte të pakta.
Në Aleksandri të Luizianës këngëtari ndenji në skenë më pak se një orë dhe ishte shumë e vështirë ta kuptoje atë. Në Boton Rouge, Presley nuk arriti që të dilte në skenë fare. Ai ishte i paaftë të çohej nga krevati i hotelit, si pasojë turnetë pasardhës u anulluan.
Lidhur me Guralnick fansat u zhgënjyen shumë pasi gjithçka dukej sikur ndiqte Elvisin,bota e të cilit kufizohej vetëm në dhomën dhe librin e tij.
Në Knoxville të Tennessee në 20 maj, nuk kishte shumë pretendime për tu dukur...ideja ishte ta mbaje Elvisin në skenë për aq sa ai të performonte. Pas kësaj Elvisi përpiqej shumë kur jepte spektakle.
Pavarësisht problemeve të dukshme të tij,spektaklet në Ohaio,Nebraska dhe Rapid City qenë të shumta, si dhe regjistrimet e një albumi dhe një speciale në CBS-TV. Në Rapid City ai ishte aq nervoz në skenë sa fliste me shumë vështirësi,si dukej shumë i vuajtur dhe e dinte që në këtë gjëndje ai nuk mund të bënte asnjë lëvizje.
Shkaku i kësaj ishte se Presley rrinte shumë kohë i mbyllur në dhomën e tij duke kujtuar gjëra që ai preferonte,si: skeçet e Monty Python, Obsession, Një paranojë rreth njerëzve, Ngjarje të së ardhmes të cilat kujtonin Smithin e Haward Hughes.
Graceland-vendi ku qëndroi për herë të fundit Elvis Presley.
U publikua një libër ku jepej për herë të parë në detaje marrja e drogës nga Presley. I shkruajtur nga tre pjestarë të mafjes së Memfis, libri ishte një hakmarrje e tyre duke qënë se ishin pushuar nga ai dhe një pretekst për ta kthyer Presleyn në realitet.
Nxjerrja e këtij libri e shkatërroi Elvisin. Në libër kishin folur shokët më të ngushtë të tij, të cilët kishin dhënë informacione mjaft serioze rreth jetës së tij. Ai u tradhëtua nga ata. Performanca e fundit e Elvisit ishte në Indianapolis në skenën e Market Square më 26 korrik 1977.
Një turne tjetër pritej të bëhej më 11 gusht të 1977,por një ditë më parë ai u gjet i vdekur mbi dyshemen e banjos nga e fejuara e tij Ginger Alden në Graceland. Lidhur me investigimet mjekësore, Presley ishte tërhequr zvarrë për disa sekonda para se të vdiste.
Ai zyrtarisht u quajt i vdekur në orën 3:30 në spitalin Baptist Memorial. Në varrimin e tij morën pjesë me mijëra fansa,shtypi dhe yjet e televizionit. Shumë prej tyre shpresonin ta shihnin arkivolin e hapur në Graceland. Ata që mbajtën zi ishin Ann-Margaret (e afërt e Presleyt) dhe ish gruaja.
Presidenti Amerikan i asaj kohe Jimmy Carter dha një deklaratë për shtyp.Ai u varros afër së ëmës në varrezat e Forest Hill në Memphis.
Për herë të parë mendohet se Elvisi ka marrë drogë kur ka qënë ushtar,për të ndenjur zgjuar (anfetamina) dhe këto pilula mendohet se ja ka dhënë Dj.Dewey Philips nga Memphis.
Në librin “Elvisi dhe unë” i shkruar nga gruaja e tij Prishila në 1962 thuhet se ai merrte placidyls në doza të mëdha për të mposhtur pagjumësinë dhe më vonë merrte Dexedrine për të kuruar pasojat e pilulave të para.
Më vonë ajo kuptoi se kishte probleme në jetën e Elvisit me drogat që ai merrte.Psikoloku i tij Dr.George C.Nichopoulos ka thënë:- Elvisi “ra” për shkak se merrte pilula dhe ishte bërë si ata majmunët që nuk rrinë dot pa marrë diçka nga rruga.
Ai mendonte se për sa kohë do të kishte ilaçe dhe drogë do të kishte diçka për çdo njeri.Lidhur me Guralnick: Përdorimi i drogës ishte implikuar rëndë ku u dha mundësia e një shoku anafilaktik i sjellë nga pilulat e kodeinës, nga të cilat dukej se ai kishte alergji.
Në dy raportet që u bënë muaj më vonë u tha me bindje se shkaku primar i vdekjes së Elvisit ishte polifarmacia dhe në tjetrin u zbulua injektimi i drogave në organizmin e Elvisit, me dozë të madhe. Doktorët e ekzaminimeve u morën seriozisht në pyetje.
Doctori i ekzaminimeve Jerry Francisco kish dhënë shkakun e vdekjes ndërkohë që autopsia po bëhej dhe para njohjes së rezultateve toksologjike.Dr.Francisco konstatoi se aritmia kardiake kishte qënë shkaku i vdekjes,gjëndje që shihej kur personi ishte ende gjallë.
Shumë doktorë ishin lajkëtuar dhe kishin marrë dhurata nga Elvisi për ti dhënë pilulat e ndaluara të cilat rezultuan të dëmshme për të. Këngëtari harxhoi vetëm për një vit 1 milion dollarë për drogë dhe doktorë.
Dr.Nichopaulos në 8 muajtë e parë të 1977 i kish dhënë me receta më shumë se 10.000 doza sedative,anfitaminë e narkotikë,të gjitha në emër të Elvisit. Më 20 janar të 1980 u gjet drogë afër tij,por u vendos që nuk ishte etike sepse ai kish pohuar se ishte përpjekur t’ia largonte drogën. Liçenca e tij u pezullua.
Në qershor të 95-s u vërtetua kjo gjë pasi ai i kishte recetuar drogë dhe pacientëve të tjerë. Më 94 autopsia e Elvisit u rihap. Dr Joseph Davis deklaroi:- Asnjë nga këto të dhëna nuk jep vdekjen nga droga, çdo gjë orientohet tek vetvrasja, një akt violent. Megjithëse ka një dyshim të vogël se një përdorim i gjatë droge shkaktoi vdekjen e parakohshme të tij.
Elvis Aaron Presley (8 janar 1935-16 gusht 1977).Ndonjëherë shkruhej Aaron, ishte këngëtar, muzikant dhe aktor amerikan.Ai është një ikonë e kulturës. Shumica e cilësonin si mbreti i Rock and Rollit ose thjesht “Mbreti”. Presley e filloi karrierën e tij me një performancë të Rockbillyt me një përzierje të County dhe RnB.
Përzierja e muzikës black and white e bëri atë shumë të famshëm dhe polemizues. Gjë që i bëri performancat e tij të pandaluara në skena e televizione.Ai bëri këngë Rock and Roll si : “Hand Dod” dhe “Failhouse Rock” ku më pas realizoi stilin e tij.
Presley kishte një zë të shumëanshëm dhe një sukses të pazakonshëm që konpensonte zhanret e tij,përfshirë këtu zhanrin fetar, bluz, baladat dhe popin. Nga të dhënat ai është i vetmi performues që ka stimuluar 4 lloj muzikash të famshme.
Më 1960 Presley bëri pjesën më të madhe të 33 filmave të tij si dhe pjesën më të madhe të përmbledhjeve jo të mira muzikore. Më 1968 ai iu kthye muzikës live në ekranet e televizorit si dhe performancave në ShBA sidomos në Las Vegas. Gjatë gjithë karrierës së tij ai i bëri njerëzit që ta adhuronin, mori qortime televizive dhe shiti shumë disqe.
Ai ishte një ndër shitësit më të mëdha të disqeve dhe artisti më me influencë në historinë e muzikës. Problemet shëndetësore, fatkeqësisht në moshë të re, shumë turne muzikore, recetat mjekësore të pafund bënë që ai të vdesi në moshën 42 vjeçare.
Por a vdiq me të vërtetë mbreti i Rock and Rollit ? Rënia! Keqësimi i Presleyt vazhdoi. Një gazetar deklaroi: Elvis Presley u bë një karikaturë groteske e performancave energjitike të tij, ai ishte i aftë ta shtynte shumë veten e tij në koncerte të pakta.
Në Aleksandri të Luizianës këngëtari ndenji në skenë më pak se një orë dhe ishte shumë e vështirë ta kuptoje atë. Në Boton Rouge, Presley nuk arriti që të dilte në skenë fare. Ai ishte i paaftë të çohej nga krevati i hotelit, si pasojë turnetë pasardhës u anulluan.
Lidhur me Guralnick fansat u zhgënjyen shumë pasi gjithçka dukej sikur ndiqte Elvisin,bota e të cilit kufizohej vetëm në dhomën dhe librin e tij.
Në Knoxville të Tennessee në 20 maj, nuk kishte shumë pretendime për tu dukur...ideja ishte ta mbaje Elvisin në skenë për aq sa ai të performonte. Pas kësaj Elvisi përpiqej shumë kur jepte spektakle.
Pavarësisht problemeve të dukshme të tij,spektaklet në Ohaio,Nebraska dhe Rapid City qenë të shumta, si dhe regjistrimet e një albumi dhe një speciale në CBS-TV. Në Rapid City ai ishte aq nervoz në skenë sa fliste me shumë vështirësi,si dukej shumë i vuajtur dhe e dinte që në këtë gjëndje ai nuk mund të bënte asnjë lëvizje.
Shkaku i kësaj ishte se Presley rrinte shumë kohë i mbyllur në dhomën e tij duke kujtuar gjëra që ai preferonte,si: skeçet e Monty Python, Obsession, Një paranojë rreth njerëzve, Ngjarje të së ardhmes të cilat kujtonin Smithin e Haward Hughes.
Graceland-vendi ku qëndroi për herë të fundit Elvis Presley.
U publikua një libër ku jepej për herë të parë në detaje marrja e drogës nga Presley. I shkruajtur nga tre pjestarë të mafjes së Memfis, libri ishte një hakmarrje e tyre duke qënë se ishin pushuar nga ai dhe një pretekst për ta kthyer Presleyn në realitet.
Nxjerrja e këtij libri e shkatërroi Elvisin. Në libër kishin folur shokët më të ngushtë të tij, të cilët kishin dhënë informacione mjaft serioze rreth jetës së tij. Ai u tradhëtua nga ata. Performanca e fundit e Elvisit ishte në Indianapolis në skenën e Market Square më 26 korrik 1977.
Një turne tjetër pritej të bëhej më 11 gusht të 1977,por një ditë më parë ai u gjet i vdekur mbi dyshemen e banjos nga e fejuara e tij Ginger Alden në Graceland. Lidhur me investigimet mjekësore, Presley ishte tërhequr zvarrë për disa sekonda para se të vdiste.
Ai zyrtarisht u quajt i vdekur në orën 3:30 në spitalin Baptist Memorial. Në varrimin e tij morën pjesë me mijëra fansa,shtypi dhe yjet e televizionit. Shumë prej tyre shpresonin ta shihnin arkivolin e hapur në Graceland. Ata që mbajtën zi ishin Ann-Margaret (e afërt e Presleyt) dhe ish gruaja.
Presidenti Amerikan i asaj kohe Jimmy Carter dha një deklaratë për shtyp.Ai u varros afër së ëmës në varrezat e Forest Hill në Memphis.
Për herë të parë mendohet se Elvisi ka marrë drogë kur ka qënë ushtar,për të ndenjur zgjuar (anfetamina) dhe këto pilula mendohet se ja ka dhënë Dj.Dewey Philips nga Memphis.
Në librin “Elvisi dhe unë” i shkruar nga gruaja e tij Prishila në 1962 thuhet se ai merrte placidyls në doza të mëdha për të mposhtur pagjumësinë dhe më vonë merrte Dexedrine për të kuruar pasojat e pilulave të para.
Më vonë ajo kuptoi se kishte probleme në jetën e Elvisit me drogat që ai merrte.Psikoloku i tij Dr.George C.Nichopoulos ka thënë:- Elvisi “ra” për shkak se merrte pilula dhe ishte bërë si ata majmunët që nuk rrinë dot pa marrë diçka nga rruga.
Ai mendonte se për sa kohë do të kishte ilaçe dhe drogë do të kishte diçka për çdo njeri.Lidhur me Guralnick: Përdorimi i drogës ishte implikuar rëndë ku u dha mundësia e një shoku anafilaktik i sjellë nga pilulat e kodeinës, nga të cilat dukej se ai kishte alergji.
Në dy raportet që u bënë muaj më vonë u tha me bindje se shkaku primar i vdekjes së Elvisit ishte polifarmacia dhe në tjetrin u zbulua injektimi i drogave në organizmin e Elvisit, me dozë të madhe. Doktorët e ekzaminimeve u morën seriozisht në pyetje.
Doctori i ekzaminimeve Jerry Francisco kish dhënë shkakun e vdekjes ndërkohë që autopsia po bëhej dhe para njohjes së rezultateve toksologjike.Dr.Francisco konstatoi se aritmia kardiake kishte qënë shkaku i vdekjes,gjëndje që shihej kur personi ishte ende gjallë.
Shumë doktorë ishin lajkëtuar dhe kishin marrë dhurata nga Elvisi për ti dhënë pilulat e ndaluara të cilat rezultuan të dëmshme për të. Këngëtari harxhoi vetëm për një vit 1 milion dollarë për drogë dhe doktorë.
Dr.Nichopaulos në 8 muajtë e parë të 1977 i kish dhënë me receta më shumë se 10.000 doza sedative,anfitaminë e narkotikë,të gjitha në emër të Elvisit. Më 20 janar të 1980 u gjet drogë afër tij,por u vendos që nuk ishte etike sepse ai kish pohuar se ishte përpjekur t’ia largonte drogën. Liçenca e tij u pezullua.
Në qershor të 95-s u vërtetua kjo gjë pasi ai i kishte recetuar drogë dhe pacientëve të tjerë. Më 94 autopsia e Elvisit u rihap. Dr Joseph Davis deklaroi:- Asnjë nga këto të dhëna nuk jep vdekjen nga droga, çdo gjë orientohet tek vetvrasja, një akt violent. Megjithëse ka një dyshim të vogël se një përdorim i gjatë droge shkaktoi vdekjen e parakohshme të tij.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 21:57
Misteri i vdekjes së Marilyn Monroe !
Marilyn Monroe u gjend e vdekur në dhomën e gjumit të shtëpisë së saj në Californi nga shërbëtorja e saj Eunice Murray më 5 gusht 1962.
Ajo ishte vetëm 36 vjeçe. Vdekja e saj si zakonisht u deklarua si mbytje me helm nga doktori Thomas Noguchi i departamentit të Los Angelos Country dhe u shënua si vetvrasje për shkak të mungesës së fakteve, por në të vërtëtë nuk u klasifikua si e tillë.
Sipas agjentit Jack Clemmons i zyrës policore të LAPD i cili qe i pari që erdhi në vend ngjarje besonte se ajo qe vrarë.
Funerali
Trupi i Marylin Monroe u varros në një arkivol që në atë kohë quhej “kuti kadillaku”, një kuti “Masterpiece” me argjend të vulosur hermetikisht dhe i lyer me ngjyrë shampanje dhe atllas. Arkivoli u bë nga kompania Belmond në Columbus,Ohio.
Para ceremonisë së varrimit,gjysmën e pjesës së sipërme të arkivolit e kishin lënë të hapur,që ato që e mbanin të mund ti hidhnin një shikim të fundit Marylin Monroes.Whitney Snyder ishte marrë me rregullimin e fytyrës së saj, një premtim që ai i kishte bërë Monroes nëse ajo do të vdiste para tij.
E veshur me fustanin e saj të preferuar jeshil të Emilio Pucci ajo mbante një buqetë me trëndafila rozë.Ceremonia u mbajt në Westwood Memorial Park Chapel në Hollywood dhe vetëm 25 njerëz mund të merrnin pjesë.
Aty ishin: mësuesi i saj i aktrimit Lee Strasberg dhe Judy Garland që luajti në fund të ceremonisë këngën “Over the rainbaw”. Ajo u varros në varrezat e Corridor of Memories në West Village Memorial Park të Californisë në një dhomë nëntokësore.
Investigimet e fundit rreth Monroes
Lidhur me minibiografinë e bërë nga Rachael Bell ku thuhet se ajo mund të ketë vdekur nga marrja e një doze të madhe sedativësh, që Monroe i merrte të recetuara nga doktori i saj Ralph Greenson për të fjetur gjumë, si dhe për shkak të realizimit të projektit të tij për ti dhënë pacientëve një lloj ilaci (Nembutal) me përbërje acidi (sedativ+drogë) për të fjetur gjumë.
Në biografinë,Donald Spato më 2001 punoi mbi teorinë se doktor Greenson nuk ishte në dijeni se kolegu i tij doktor Hyman Engelberg i kish recetuar Monroes një ditë më parë këtë lloj ilaçi, kështu që aktorja e kish pirë gjatë gjithë ditës këtë ilaç me doza të mëdha ku sëbashku me klorhidritin që iu dha asaj mund të ketë bërë një reaksion fatal. Bell shkruante rreth një versioni të vdekjes.
Doktor Greenson kish punuar me doktor Engelbergun për ta mbushur Monroen me këtë sedativ që i pirë me klorhidrit e vinte atë në gjumë. Milton Rudi pohoi se Greenson tha diçka të rëndësishme natën kur vdiq Monroe :- Dreqi ta hajë. Nuk e kisha idenë për këtë ; pasi ai ia kish recetuar ilacet Monroes. Bell doli në konkluzionin se vdekja e Monroes ishte një gabim tragjik mjekësor.
Deklaratat e John W.Minner
Më 5 gusht 2005 gazeta Los Angelos Times publikoi një të dhënë të prokurorit John W.Minner i cili kishte qënë prezent në autopsi. Ai pohoi se ajo nuk ishte vetvrarë dhe jepte prova audioie ç’ka i kish thënë Greenson atij rreth kësaj çështjeje.
Investigimet 48 orëshe të CBS
Në prill të 2006 Cbs 48 orë prezantoi një reportazh rreth investigimeve të vdekjes së Monroes nga biografia e gazetarit Anthony Summers.
Nëpërmjet Summerit,48 orë arriti të kishte akses mbi regjistrimet audio të bëra nga investigatorët, ku jepej si shkak i vdekjes, vrasja. Investigime këto të bëra në 82 nga detektivi Anthony i departamentit të Los Angelos.
Lidhur me të dhënat e Summerit, Monroe kishte marëdhënie dhe merrte pjesë në evente të ndryshme, si në shtëpinë e bardhë,në plazhin e santa monicas, në Californi tek aktori Peter Lawford, gjithashtu me presidentin amerikan John F.Kennedy dhe me gjeneralin Robert Kennedy.
48 orë reportoi mbi disa të dhëna të FBI se kishte një lidhje dashurie midis saj dhe presidentit. Megjithatë të pakonfirmuara. Lidhur me dokumentacionin e FBI Monroe konsiderohej e rrezikuar.
Në Mars të 62 ajo shkoi në Meksikë për pushime. Pas kësaj u hap një çështje për të nga FBI.
Sipas Summer, si kundër imazhit të saj si bjonde moskokëçarëse, Monroe ishte e pasionuar nga politika si dhe kish biseduar me presidentin Kennedy 3 muaj para se të vdiste rreth testeve atomike,para krizës Kubane.
Duke u mbështetur tek programet televizive, Lawford u tha policëve se ai kish folur në telefon me të, para se ajo të vdiste,sipas tij ajo dukej jokoshiente dhe e stresuar duke i thënë: “Thuaj lamtumirë Jackut”,”Thuaj lamtumirë vetes tënde”. Thuhej se telefonatat e saj të fundit ishin fshirë,gjë që ndjellte dyshime.
Mike Carroll asistent i detektivit Anthony i cili ndoqi investigimet në 82 tha se nuk gjeti ndonjë fakt të një krimi zyrtar dhe pohoi se vetvrasja ishte i vetmi shkak i vdekjes.Ai shtoi se shishet ishin aty,ajo nuk ishte koshiente.Ajo kishte një histori overdoze mbrapa.Në fakt Monroe jo vetëm që kishte një histori overdoze,por gjithashtu qe rikthyer disa herë nga vdekja.
Marilyn Monroe u gjend e vdekur në dhomën e gjumit të shtëpisë së saj në Californi nga shërbëtorja e saj Eunice Murray më 5 gusht 1962.
Ajo ishte vetëm 36 vjeçe. Vdekja e saj si zakonisht u deklarua si mbytje me helm nga doktori Thomas Noguchi i departamentit të Los Angelos Country dhe u shënua si vetvrasje për shkak të mungesës së fakteve, por në të vërtëtë nuk u klasifikua si e tillë.
Sipas agjentit Jack Clemmons i zyrës policore të LAPD i cili qe i pari që erdhi në vend ngjarje besonte se ajo qe vrarë.
Funerali
Trupi i Marylin Monroe u varros në një arkivol që në atë kohë quhej “kuti kadillaku”, një kuti “Masterpiece” me argjend të vulosur hermetikisht dhe i lyer me ngjyrë shampanje dhe atllas. Arkivoli u bë nga kompania Belmond në Columbus,Ohio.
Para ceremonisë së varrimit,gjysmën e pjesës së sipërme të arkivolit e kishin lënë të hapur,që ato që e mbanin të mund ti hidhnin një shikim të fundit Marylin Monroes.Whitney Snyder ishte marrë me rregullimin e fytyrës së saj, një premtim që ai i kishte bërë Monroes nëse ajo do të vdiste para tij.
E veshur me fustanin e saj të preferuar jeshil të Emilio Pucci ajo mbante një buqetë me trëndafila rozë.Ceremonia u mbajt në Westwood Memorial Park Chapel në Hollywood dhe vetëm 25 njerëz mund të merrnin pjesë.
Aty ishin: mësuesi i saj i aktrimit Lee Strasberg dhe Judy Garland që luajti në fund të ceremonisë këngën “Over the rainbaw”. Ajo u varros në varrezat e Corridor of Memories në West Village Memorial Park të Californisë në një dhomë nëntokësore.
Investigimet e fundit rreth Monroes
Lidhur me minibiografinë e bërë nga Rachael Bell ku thuhet se ajo mund të ketë vdekur nga marrja e një doze të madhe sedativësh, që Monroe i merrte të recetuara nga doktori i saj Ralph Greenson për të fjetur gjumë, si dhe për shkak të realizimit të projektit të tij për ti dhënë pacientëve një lloj ilaci (Nembutal) me përbërje acidi (sedativ+drogë) për të fjetur gjumë.
Në biografinë,Donald Spato më 2001 punoi mbi teorinë se doktor Greenson nuk ishte në dijeni se kolegu i tij doktor Hyman Engelberg i kish recetuar Monroes një ditë më parë këtë lloj ilaçi, kështu që aktorja e kish pirë gjatë gjithë ditës këtë ilaç me doza të mëdha ku sëbashku me klorhidritin që iu dha asaj mund të ketë bërë një reaksion fatal. Bell shkruante rreth një versioni të vdekjes.
Doktor Greenson kish punuar me doktor Engelbergun për ta mbushur Monroen me këtë sedativ që i pirë me klorhidrit e vinte atë në gjumë. Milton Rudi pohoi se Greenson tha diçka të rëndësishme natën kur vdiq Monroe :- Dreqi ta hajë. Nuk e kisha idenë për këtë ; pasi ai ia kish recetuar ilacet Monroes. Bell doli në konkluzionin se vdekja e Monroes ishte një gabim tragjik mjekësor.
Deklaratat e John W.Minner
Më 5 gusht 2005 gazeta Los Angelos Times publikoi një të dhënë të prokurorit John W.Minner i cili kishte qënë prezent në autopsi. Ai pohoi se ajo nuk ishte vetvrarë dhe jepte prova audioie ç’ka i kish thënë Greenson atij rreth kësaj çështjeje.
Investigimet 48 orëshe të CBS
Në prill të 2006 Cbs 48 orë prezantoi një reportazh rreth investigimeve të vdekjes së Monroes nga biografia e gazetarit Anthony Summers.
Nëpërmjet Summerit,48 orë arriti të kishte akses mbi regjistrimet audio të bëra nga investigatorët, ku jepej si shkak i vdekjes, vrasja. Investigime këto të bëra në 82 nga detektivi Anthony i departamentit të Los Angelos.
Lidhur me të dhënat e Summerit, Monroe kishte marëdhënie dhe merrte pjesë në evente të ndryshme, si në shtëpinë e bardhë,në plazhin e santa monicas, në Californi tek aktori Peter Lawford, gjithashtu me presidentin amerikan John F.Kennedy dhe me gjeneralin Robert Kennedy.
48 orë reportoi mbi disa të dhëna të FBI se kishte një lidhje dashurie midis saj dhe presidentit. Megjithatë të pakonfirmuara. Lidhur me dokumentacionin e FBI Monroe konsiderohej e rrezikuar.
Në Mars të 62 ajo shkoi në Meksikë për pushime. Pas kësaj u hap një çështje për të nga FBI.
Sipas Summer, si kundër imazhit të saj si bjonde moskokëçarëse, Monroe ishte e pasionuar nga politika si dhe kish biseduar me presidentin Kennedy 3 muaj para se të vdiste rreth testeve atomike,para krizës Kubane.
Duke u mbështetur tek programet televizive, Lawford u tha policëve se ai kish folur në telefon me të, para se ajo të vdiste,sipas tij ajo dukej jokoshiente dhe e stresuar duke i thënë: “Thuaj lamtumirë Jackut”,”Thuaj lamtumirë vetes tënde”. Thuhej se telefonatat e saj të fundit ishin fshirë,gjë që ndjellte dyshime.
Mike Carroll asistent i detektivit Anthony i cili ndoqi investigimet në 82 tha se nuk gjeti ndonjë fakt të një krimi zyrtar dhe pohoi se vetvrasja ishte i vetmi shkak i vdekjes.Ai shtoi se shishet ishin aty,ajo nuk ishte koshiente.Ajo kishte një histori overdoze mbrapa.Në fakt Monroe jo vetëm që kishte një histori overdoze,por gjithashtu qe rikthyer disa herë nga vdekja.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 19.08.09 22:01
E vërteta mbi vdekjen e Adolf Hitlerit !
Të gjithë pranuan faktin se Adolf Hitler u vetvra të hënën e 30 prillit 1945 duke u vetgoditur e helmuar me Cianid.
Këto dy metoda të vetvrasjes dhe rrethana të tjera bënë që të dyshohej e të flitej se Adolf Hitleri mund të ketë mbijetuar në fund të Luftës së dytë Botërore nëpërmjet spekulimeve rreth tij.
KGB/FSB Ruse konfirmoi pranimin e gjërë të versionit të shkruar nga Hugh Trevor-Roper në librin e tij “The last days of Hitler” (Ditët e fundit të Hitlerit) publikuar më 1947. Arkivat Ruse sidoqoftë nxorrën në dritë ç’ka mund ti ketë ndodhur viktimës së tij.
Vetvrasje
Hitleri u vendos në rezidencën e Fuhrerbunker më 16 janar 1945 ku dhe kryesoi në shpërbërjen e shpejtë të Rajhut të tretë,ndërkohë që aleatët përparonin nga të dyja anët, si atë lindore dhe atë perëndimore. Jo më herët se prilli forcat sovjetike u futën në Berlin duke përparuar drejt qëndrës së qytetit ku dhe lokalizuan dhe Kancelarinë.
Më 22 prill Hitleri pësoi atë që historianët më pas e quajtën krizë nervore,ndërkohë që po zhvillonte një nga konferencat ushtarake të tij duke e ditur se disfata ishte e pashmangshme dhe Gjermania po humbte luftën. Ai shprehu qëllimin për tu vetvrarë dhe më vonë i kërkoi doktorit Werner Haase ti rekomandonte një metodë të sigurtë vetvrasjeje. Haase i sugjeroi një kombinim midis një doze cianidi dhe një gjuajtje pistolete në kokë.
Hitleri arriti që të merrte disa kapsula cianidi nëpërmjet SS.
Ndërkohë më 28 prill Hitler mësoi se Heinrich Himmler kish qëllime negocimi në rrugë të pavarur për të bërë traktat paqeje.Hitleri i besoi vërtetësisë së këtij traktati dhe filloi të shfaqë shenja paranoje. Kështu ai nuk kishte më besim në ato kapsula.
Për të verifikuar potencialin e tyre ai urdhëroi doktor Haasen ti provonte ato tek qeni i tij Blondi,i cili ngordhi duke treguar rezultatin.
Në mesnatën e 20 prillit Hitleri u martua me Eva Brawn me një ceremoni të vogël civile.
Antony Beevor tregon se pas një gostie modeste me gruan e tij Hitleri thirri sekretaren Trandl Junge në një dhomë tjetër ku shprehu dëshirën e fundit si dhe nënshkroi testamentin. Ai e firmosi këtë dokument në orën 4:00 e u tërhoq në shtrat (disa besonin se ai e firmosi testamentin direkt pas martesës, por shumica bësojnë në versionin e parë).
Hitleri dhe Brawn jetuan bashkë si burrë e grua në bunker më pak se 400 orë. Vonë, në mëngjesin e 30 prillit kur sovjetikët ishin vendosur vetëm 500 metra larg bunkerit,Hitleri pati një takim me gjeneralin Helmuth Weidling, komandant i mbrojtjes i cili informoi Hitlerin se garnizoni i Berlinit mund të thyhej atë natë.
Në këto rrethana Weidling i kërkoi Hitlerit një kërkesë që të tërhiqej,një kërkesë kjo që kish rezultuar e pasuksesshme kohë më parë.Hitleri nuk i ktheu përgjigje në ato momente,kështu që Weidling u kthye në lagjen e tij në Bendlerblack kur rreth orës 13:00 ai mori lejen e Hitlerit për armëpushim.
Hitleri bashkë me dy sekretaret dhe shefin e tij personal hëngrën drekë me bazë spaghetti,më pas ai dhe Eva i dhanë lamtumirën pjestarëve të Fuhrerbunker, shokëve të punës, përfshirë këtu familjen Goebbels, Barman, sekretarëve si dhe disa oficerëve të ushtrisë.Rreth orës 14:30 Adolfi dhe Eva shkuan në zyrën personale të tij.
Më vonë u raportua se u dëgjuan disa të shtëna rreth orës 15:30 (djali i vogël i Goebbels kish deklaruar se ai dëgjoi një zhurmë që ngjante me atë të një bombe ose “Adircthit” - gjuajtje me një të shtënë).
Pas disa minutash shërbëtori Heiz Linge bashkë me Barman hapën derën e studios.Më pas Linge vuri re një erë në formën e cianidit.Bashkëshortët qëndronin të ulur në një divan të vogël.
Eva ndodhej në të majtë kurse Hitleri në të djathtë. Hitleri dukej qartë se i kish gjuajtur vetes në të djathtë të kokës me një pistoletë të tipit Walther PPK 7.65mm e cila qëndronte në këmbët e tij.
Nga koka e Adolfit rridhte gjak prej të cilit ishte krijuar një pellg i madh në të djathtë të divanit si dhe në dysheme.Eva nuk kishte asnjë shenjë gjuajtjeje,kështuqë Linge dyshoi se ajo kishte helmuar veten.
Disa dëshmitarë treguan se trupat e tyre u nxorrën në sipërfaqe nëpërmjet disa tuneleve sekrete të bunkerit dhe në kopshtin pranë Kancelarisë ata u lyen me benzinë dhe u dogjën nga Linge dhe pjestarë të tjerë të personelit të SS. Më vonë Linge dhe rojet e SS vunë re se trupat e tyre nuk u dogjën plotësisht si pasojë e predhave sovjetike që po qëllonin mbi bunker.
Dhe pse ato u përpoqën që ti kremonin trupat e tyre nuk arritën plotësisht. Më vonë ajo që mbeti nga to u mbulua nga një shpërthim i madh bombe mbas orës 18:00.
Braktisja e hirit në lumin Elba
Më 1969 një gazetar sovjetik,Lev Bezinsky,arriti të publikojë një reportazh mbi autopsinë e trupave, por për shkak të një mosinformimi të mirë historianët e quajtën të mosbesueshëm. Megjithatë në 1993 KGB/FSB regjistruan të dhënat e autopsisë. Duke u mbështetur mbi këtë historianët arritën në konsesus rreth ç’ka ndodhi me trupat e Hitlerit dhe Braunit.
Trupat e ushtrisë së kuqe sulmuan kancelarinë afërsisht rreth orës 23:00,rreth 7 orë e 30 minuta pas vdekjes së Hitlerit. Më 2 maj mbetjet e Hitlerit, Evës dhe qenve të tyre u gjetën në një rrënojë gërmadhash nga Ivan Churakov,pjestar i korpusit të 19 Rifle ose ndryshe SMERSH.
Pas autopsisë (e cila nuk lejohej që të publikohej nga Stalini) tregoi se të dy gjuajtjet kishin dëmtuar kafkën dhe copëza xhami u gjetën në nofullën e Hitlerit.Mbetjet e tij u varrosën.
Me to u mor SMERSH,ku dhe ndryshoi lokalitetin,nga Berlini në Madersburg (bashkë me mbetjet e ministrit Joseph Goebbels të gruas dhe gjashtë fëmijëve të tij), mbetje të cilat u groposën poshtë një sektori të shtruar në një oborr të rrethuar me ndërtesa, vend i cili u mbajt rreptësisht sekret. Nga 1970 SMERSH iu dorëzua në kohë qeverisë së Gjermanisë Lindore.
Nga frika e mundshme se vendi i varrit të Hitlerit mund të kthehej në një lëvizje Neo-Naziste.Drejtori i KGB Yuti Andropov autorizoi një operacion special për të shkatërruar mbetjet e Hitlerit.
Më 4 prill 1970 një skuadër e KGB sovjetike (e cila kish dhënë detaje mbi varrimin) në rrugë sekrete nxorrën mbetjet dhe i dogjën ato deri në copën e fundit para se të braktisnin hirin e tij në lumin Elba.
Të gjithë pranuan faktin se Adolf Hitler u vetvra të hënën e 30 prillit 1945 duke u vetgoditur e helmuar me Cianid.
Këto dy metoda të vetvrasjes dhe rrethana të tjera bënë që të dyshohej e të flitej se Adolf Hitleri mund të ketë mbijetuar në fund të Luftës së dytë Botërore nëpërmjet spekulimeve rreth tij.
KGB/FSB Ruse konfirmoi pranimin e gjërë të versionit të shkruar nga Hugh Trevor-Roper në librin e tij “The last days of Hitler” (Ditët e fundit të Hitlerit) publikuar më 1947. Arkivat Ruse sidoqoftë nxorrën në dritë ç’ka mund ti ketë ndodhur viktimës së tij.
Vetvrasje
Hitleri u vendos në rezidencën e Fuhrerbunker më 16 janar 1945 ku dhe kryesoi në shpërbërjen e shpejtë të Rajhut të tretë,ndërkohë që aleatët përparonin nga të dyja anët, si atë lindore dhe atë perëndimore. Jo më herët se prilli forcat sovjetike u futën në Berlin duke përparuar drejt qëndrës së qytetit ku dhe lokalizuan dhe Kancelarinë.
Më 22 prill Hitleri pësoi atë që historianët më pas e quajtën krizë nervore,ndërkohë që po zhvillonte një nga konferencat ushtarake të tij duke e ditur se disfata ishte e pashmangshme dhe Gjermania po humbte luftën. Ai shprehu qëllimin për tu vetvrarë dhe më vonë i kërkoi doktorit Werner Haase ti rekomandonte një metodë të sigurtë vetvrasjeje. Haase i sugjeroi një kombinim midis një doze cianidi dhe një gjuajtje pistolete në kokë.
Hitleri arriti që të merrte disa kapsula cianidi nëpërmjet SS.
Ndërkohë më 28 prill Hitler mësoi se Heinrich Himmler kish qëllime negocimi në rrugë të pavarur për të bërë traktat paqeje.Hitleri i besoi vërtetësisë së këtij traktati dhe filloi të shfaqë shenja paranoje. Kështu ai nuk kishte më besim në ato kapsula.
Për të verifikuar potencialin e tyre ai urdhëroi doktor Haasen ti provonte ato tek qeni i tij Blondi,i cili ngordhi duke treguar rezultatin.
Në mesnatën e 20 prillit Hitleri u martua me Eva Brawn me një ceremoni të vogël civile.
Antony Beevor tregon se pas një gostie modeste me gruan e tij Hitleri thirri sekretaren Trandl Junge në një dhomë tjetër ku shprehu dëshirën e fundit si dhe nënshkroi testamentin. Ai e firmosi këtë dokument në orën 4:00 e u tërhoq në shtrat (disa besonin se ai e firmosi testamentin direkt pas martesës, por shumica bësojnë në versionin e parë).
Hitleri dhe Brawn jetuan bashkë si burrë e grua në bunker më pak se 400 orë. Vonë, në mëngjesin e 30 prillit kur sovjetikët ishin vendosur vetëm 500 metra larg bunkerit,Hitleri pati një takim me gjeneralin Helmuth Weidling, komandant i mbrojtjes i cili informoi Hitlerin se garnizoni i Berlinit mund të thyhej atë natë.
Në këto rrethana Weidling i kërkoi Hitlerit një kërkesë që të tërhiqej,një kërkesë kjo që kish rezultuar e pasuksesshme kohë më parë.Hitleri nuk i ktheu përgjigje në ato momente,kështu që Weidling u kthye në lagjen e tij në Bendlerblack kur rreth orës 13:00 ai mori lejen e Hitlerit për armëpushim.
Hitleri bashkë me dy sekretaret dhe shefin e tij personal hëngrën drekë me bazë spaghetti,më pas ai dhe Eva i dhanë lamtumirën pjestarëve të Fuhrerbunker, shokëve të punës, përfshirë këtu familjen Goebbels, Barman, sekretarëve si dhe disa oficerëve të ushtrisë.Rreth orës 14:30 Adolfi dhe Eva shkuan në zyrën personale të tij.
Më vonë u raportua se u dëgjuan disa të shtëna rreth orës 15:30 (djali i vogël i Goebbels kish deklaruar se ai dëgjoi një zhurmë që ngjante me atë të një bombe ose “Adircthit” - gjuajtje me një të shtënë).
Pas disa minutash shërbëtori Heiz Linge bashkë me Barman hapën derën e studios.Më pas Linge vuri re një erë në formën e cianidit.Bashkëshortët qëndronin të ulur në një divan të vogël.
Eva ndodhej në të majtë kurse Hitleri në të djathtë. Hitleri dukej qartë se i kish gjuajtur vetes në të djathtë të kokës me një pistoletë të tipit Walther PPK 7.65mm e cila qëndronte në këmbët e tij.
Nga koka e Adolfit rridhte gjak prej të cilit ishte krijuar një pellg i madh në të djathtë të divanit si dhe në dysheme.Eva nuk kishte asnjë shenjë gjuajtjeje,kështuqë Linge dyshoi se ajo kishte helmuar veten.
Disa dëshmitarë treguan se trupat e tyre u nxorrën në sipërfaqe nëpërmjet disa tuneleve sekrete të bunkerit dhe në kopshtin pranë Kancelarisë ata u lyen me benzinë dhe u dogjën nga Linge dhe pjestarë të tjerë të personelit të SS. Më vonë Linge dhe rojet e SS vunë re se trupat e tyre nuk u dogjën plotësisht si pasojë e predhave sovjetike që po qëllonin mbi bunker.
Dhe pse ato u përpoqën që ti kremonin trupat e tyre nuk arritën plotësisht. Më vonë ajo që mbeti nga to u mbulua nga një shpërthim i madh bombe mbas orës 18:00.
Braktisja e hirit në lumin Elba
Më 1969 një gazetar sovjetik,Lev Bezinsky,arriti të publikojë një reportazh mbi autopsinë e trupave, por për shkak të një mosinformimi të mirë historianët e quajtën të mosbesueshëm. Megjithatë në 1993 KGB/FSB regjistruan të dhënat e autopsisë. Duke u mbështetur mbi këtë historianët arritën në konsesus rreth ç’ka ndodhi me trupat e Hitlerit dhe Braunit.
Trupat e ushtrisë së kuqe sulmuan kancelarinë afërsisht rreth orës 23:00,rreth 7 orë e 30 minuta pas vdekjes së Hitlerit. Më 2 maj mbetjet e Hitlerit, Evës dhe qenve të tyre u gjetën në një rrënojë gërmadhash nga Ivan Churakov,pjestar i korpusit të 19 Rifle ose ndryshe SMERSH.
Pas autopsisë (e cila nuk lejohej që të publikohej nga Stalini) tregoi se të dy gjuajtjet kishin dëmtuar kafkën dhe copëza xhami u gjetën në nofullën e Hitlerit.Mbetjet e tij u varrosën.
Me to u mor SMERSH,ku dhe ndryshoi lokalitetin,nga Berlini në Madersburg (bashkë me mbetjet e ministrit Joseph Goebbels të gruas dhe gjashtë fëmijëve të tij), mbetje të cilat u groposën poshtë një sektori të shtruar në një oborr të rrethuar me ndërtesa, vend i cili u mbajt rreptësisht sekret. Nga 1970 SMERSH iu dorëzua në kohë qeverisë së Gjermanisë Lindore.
Nga frika e mundshme se vendi i varrit të Hitlerit mund të kthehej në një lëvizje Neo-Naziste.Drejtori i KGB Yuti Andropov autorizoi një operacion special për të shkatërruar mbetjet e Hitlerit.
Më 4 prill 1970 një skuadër e KGB sovjetike (e cila kish dhënë detaje mbi varrimin) në rrugë sekrete nxorrën mbetjet dhe i dogjën ato deri në copën e fundit para se të braktisnin hirin e tij në lumin Elba.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 19:29
Një teori spektakolare mbi krijimin e Adamit dhe Evës !!!
Njeriu skllav
Sumerët e ditur dhe Akadët, trashëgimtarët e tyre na kanë lënë pllaka prej balte plot informacione për perënditë. Një teks i tillë i njohur si Atra Hasis, përshkruan si bazë të krijimit të njeriut, kur vetë perënditë filluan të merren me nxjerrjen e mineraleve nga toka.
Mirëpo kur perënditë njerëzore e panë që kjo punë ishte e lodhshme,kërkonte mund dhe sakrifica dhe kushtet ishin shumë të vështira,këto perëndi-njerëz, ngitën krye kundër udhëheqësit të tyre:perëndisë Enlil.Atëhere u mblodh këshilli i perëndive në të cilën perëndia Enki dha zgjidhjen:
Meqënëse është e pranishme perëndesha e gjenezës (lindjes), lëreni të krijojë një punëtor primitiv, le të sjellë ai zgjidhjen, le të marrë ai përsipër mundin dhe vuajtjet e perëndive !
Paragrafet e tjera të Atra Hasis përshkruajnë atë që tek lexuesi i sotëm do të dukej si një proçes klonimi, sipas të cilit perëndesha Nin-ti (Zonja e jetës) bëri 14 copë prej balte dhe fekondoi 12 “Perëndesha të lindjes”.
Tek skllevërit e parë përfshiheshin 7 meshkuj dhe 7 femra që quheshin LuLu. Kjo sipas ithtarëve ishte një ndërhyrje midis homo Erektus dhe perëndisë. Sipas kësaj teorie kjo ndodhi para 200.000 vjetësh dhe justifikoi shfaqen e befasishme të homosapiensit me një madhështi të pa justifikueshmë të trurit.
Adami dhe Eva
Sipas dhiatës së vjetër Adami jetoi 930 vjet por kjo moshë kaq e madhe në dukje nuk është asgjë para disa mijëvjevarëve të jetuar nga mbretërit Sumerë që dalin nga gërmimet arkeologjike.
Këto periudha kaq të gjata dikur dukeshin të pabesueshme, por janë mjaft shkencore sipas supozimit se njeriu u krijua si një kopje e ngjashme e perëndive.Koha mesatare e jetës sot është një rezultat i pashmangshëm i një shkallëzimi riprodhues dhe të mutacioneve që pasuan ngjarjen e Edenit. Tani le të kthehemi në pyetjen kritike që ka lidhje me faktin se, përse perëndia Enki riprogramoi rracën njerëzore?
Motivi i Enkit nuk duket të ketë ndonjë problem përveç nënshtrimit të krenarisë së trashëgimisë njerëzore sepse dhurata e njohjes së seksualitetit të tij ishte thjesht një lojë, një artificë e mundshme kundër vëllait të tij Enlil. Pas invadimit në kampet e skllevërve mund të supozojmë pa frikë se Enki ishte shumë i zemëruar me vëllanë e tij dhe priste rastin më të përshtatshëm për hakmarrje.
Si u shfaq Enki, perëndia-gjarpër në kopshtin e Edenit ? Përgjigja e saktë për ithtarët e ndërhyrjes është invadimi i Enlilit në Afrikë përfundoi me kapjen e një sasie të vogël skllevërish. Pa teknologjinë e klonimit edhe femrat që u krijuan për të vepruar si zëvendësuese nënash, Enlili ishte i paaftë që të shtonte fuqinë e tij puntore. Pra ishte e pashmangshme që kishte nevojën e Enkit për organizimin e një qëndre mjekësore apo laboratori gjenetik.
Çfarë ndodhi më pas ? Skenari më i mundshëm është se Enki pruri dy LuLu femra në Edenin lindor dhe pranoi ti tregonte Enlilit proçeset e klonimit. Le të supozojmë se u transplantua një embrion femëror dhe një mashkullor tek të dy femrat të cilat ishin modifikuar gjenetikisht nga Enki.
Lindja e Adamit dhe e Evës do të dukej e rregulltë dhe do të kishin kaluar ditët e moshës fëminore pranë një laboratori gjenetik.Pastaj një ditë genet e gjinisë ngritën krye dhe adoleshentët u ndërgjegjësuan se ishin nudo.
Kur Enlili i pa duke u fshehur instiktivisht, u ndërgjegjësua për foshnjën seksuale. Të tjerat janë histori biblike, gjarpëri u anutemua nga Perëndia dhe të pafajshmit Adami dhe Eva u internuan nga kopshti. Shkenca e sotme gjenetike revolucionoi mënyrën me të cilën kuptojmë Biblën e Gjenezes dhe tekste të tjera të lashta.
Ndërhyrja e supozuar nga të ashtuquajturit Perëndi,duket se mbrohet nga një skenar logjik shkencor që përfshin dy Eden të ndryshëm dhe dy krijime të dallueshëm. Është interesant fakti se shkruajtësit e Biblës kishin informacione të cilat u shfrytëzuan direkt nga ata që mbështetnin teorinë e Ndërhyrjes.
Kështu që nga njëra anë ithtarët e Darvinit vazhduan të kërkojnë “hallkat e humbura” të zhvillimit të njerëzimit, ndërsa nga ana tjetër pasuesit e teorisë së Ndërhyrjes me një studim të veçantë kërkojnë “perënditë e humbur”të njerëzimit.
E ardhmja do të tregojë se kush ka të drejtë.
Njeriu skllav
Sumerët e ditur dhe Akadët, trashëgimtarët e tyre na kanë lënë pllaka prej balte plot informacione për perënditë. Një teks i tillë i njohur si Atra Hasis, përshkruan si bazë të krijimit të njeriut, kur vetë perënditë filluan të merren me nxjerrjen e mineraleve nga toka.
Mirëpo kur perënditë njerëzore e panë që kjo punë ishte e lodhshme,kërkonte mund dhe sakrifica dhe kushtet ishin shumë të vështira,këto perëndi-njerëz, ngitën krye kundër udhëheqësit të tyre:perëndisë Enlil.Atëhere u mblodh këshilli i perëndive në të cilën perëndia Enki dha zgjidhjen:
Meqënëse është e pranishme perëndesha e gjenezës (lindjes), lëreni të krijojë një punëtor primitiv, le të sjellë ai zgjidhjen, le të marrë ai përsipër mundin dhe vuajtjet e perëndive !
Paragrafet e tjera të Atra Hasis përshkruajnë atë që tek lexuesi i sotëm do të dukej si një proçes klonimi, sipas të cilit perëndesha Nin-ti (Zonja e jetës) bëri 14 copë prej balte dhe fekondoi 12 “Perëndesha të lindjes”.
Tek skllevërit e parë përfshiheshin 7 meshkuj dhe 7 femra që quheshin LuLu. Kjo sipas ithtarëve ishte një ndërhyrje midis homo Erektus dhe perëndisë. Sipas kësaj teorie kjo ndodhi para 200.000 vjetësh dhe justifikoi shfaqen e befasishme të homosapiensit me një madhështi të pa justifikueshmë të trurit.
Adami dhe Eva
Sipas dhiatës së vjetër Adami jetoi 930 vjet por kjo moshë kaq e madhe në dukje nuk është asgjë para disa mijëvjevarëve të jetuar nga mbretërit Sumerë që dalin nga gërmimet arkeologjike.
Këto periudha kaq të gjata dikur dukeshin të pabesueshme, por janë mjaft shkencore sipas supozimit se njeriu u krijua si një kopje e ngjashme e perëndive.Koha mesatare e jetës sot është një rezultat i pashmangshëm i një shkallëzimi riprodhues dhe të mutacioneve që pasuan ngjarjen e Edenit. Tani le të kthehemi në pyetjen kritike që ka lidhje me faktin se, përse perëndia Enki riprogramoi rracën njerëzore?
Motivi i Enkit nuk duket të ketë ndonjë problem përveç nënshtrimit të krenarisë së trashëgimisë njerëzore sepse dhurata e njohjes së seksualitetit të tij ishte thjesht një lojë, një artificë e mundshme kundër vëllait të tij Enlil. Pas invadimit në kampet e skllevërve mund të supozojmë pa frikë se Enki ishte shumë i zemëruar me vëllanë e tij dhe priste rastin më të përshtatshëm për hakmarrje.
Si u shfaq Enki, perëndia-gjarpër në kopshtin e Edenit ? Përgjigja e saktë për ithtarët e ndërhyrjes është invadimi i Enlilit në Afrikë përfundoi me kapjen e një sasie të vogël skllevërish. Pa teknologjinë e klonimit edhe femrat që u krijuan për të vepruar si zëvendësuese nënash, Enlili ishte i paaftë që të shtonte fuqinë e tij puntore. Pra ishte e pashmangshme që kishte nevojën e Enkit për organizimin e një qëndre mjekësore apo laboratori gjenetik.
Çfarë ndodhi më pas ? Skenari më i mundshëm është se Enki pruri dy LuLu femra në Edenin lindor dhe pranoi ti tregonte Enlilit proçeset e klonimit. Le të supozojmë se u transplantua një embrion femëror dhe një mashkullor tek të dy femrat të cilat ishin modifikuar gjenetikisht nga Enki.
Lindja e Adamit dhe e Evës do të dukej e rregulltë dhe do të kishin kaluar ditët e moshës fëminore pranë një laboratori gjenetik.Pastaj një ditë genet e gjinisë ngritën krye dhe adoleshentët u ndërgjegjësuan se ishin nudo.
Kur Enlili i pa duke u fshehur instiktivisht, u ndërgjegjësua për foshnjën seksuale. Të tjerat janë histori biblike, gjarpëri u anutemua nga Perëndia dhe të pafajshmit Adami dhe Eva u internuan nga kopshti. Shkenca e sotme gjenetike revolucionoi mënyrën me të cilën kuptojmë Biblën e Gjenezes dhe tekste të tjera të lashta.
Ndërhyrja e supozuar nga të ashtuquajturit Perëndi,duket se mbrohet nga një skenar logjik shkencor që përfshin dy Eden të ndryshëm dhe dy krijime të dallueshëm. Është interesant fakti se shkruajtësit e Biblës kishin informacione të cilat u shfrytëzuan direkt nga ata që mbështetnin teorinë e Ndërhyrjes.
Kështu që nga njëra anë ithtarët e Darvinit vazhduan të kërkojnë “hallkat e humbura” të zhvillimit të njerëzimit, ndërsa nga ana tjetër pasuesit e teorisë së Ndërhyrjes me një studim të veçantë kërkojnë “perënditë e humbur”të njerëzimit.
E ardhmja do të tregojë se kush ka të drejtë.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 19:52
Misteri i “Trekëndëshit të Bermudeve” !
Termi trekëndësh ka lindur nga forma që ka hapësira ku ndodhin fenomene të pashpjegueshme.
Në një linjë të drejtë nga Miami (Florida) në Porto Rico dhe përsëri një tjetër linjë nga Porto Rico në ishujt Bermude, linjë që më pas rikthehet nga Bermudet në Miami, të treja me një gjatësi prej 1.000 Miljesh, secila formon atë që është quajtur prej shumë vitesh Trekëndëshi i Bermudeve.
I ashtuquajturi trekëndësh,është bërë objekt i një sërë shkrimesh sensacionale dhe i zhdukjeve të mistershme si dhe disa anomalive që është pothuajse e pamundur të shpjegohen shkencërisht apo brënda koncepteve tona për fizikën, kiminë dhe vetë kohën apo materien në të.
Rasti zyrtar që e shndërroi trekëndëshin në një nga fenomenet më të mistershme dhe të frikshme të globit është ai i vitit 1945 me të famshmen Skuadriljen e 19.
Në datën 5 dhjetor të vitit 1945, 5 bombardues të rëndë të tipit Avenger rreth mesditës nisën nga baza ushtarake e Fort Lauderdale Florida për një fluturim stërvitor. Koha paraqitej mëse e përshtatshme për një fluturim të tillë dhe ekuipazhi përveç një piloti të ri ishte me eksperiencë të mjaftueshme duke patur secili të paktën 400 orë fluturimi.
Mbas pothuajse 2 orësh nga nisja e tyre, u kap një mesazh që mendohet se ka qënë midis komandantit të skuadriljes dhe njërit prej pilotëve i cili i thoshte që kishte humbur orientimin. Instrumentat nuk funksiononin ndërsa edhe vetë komunikimi midis tyre kishte ndërhyrje të forta në frekuencë.
Mesazhe të shkëputura u kapen nga kulla e kontrollit ne Fort Lauderdale, Florida, dhe po ashtu nga disa drejtues anijesh të vogla private të ndodhura në afërsi. Nga përmbajtja e tyre kuptohet që të gjithë kishin humbur orientimin, instrumentat keqfunksionin nga një lloj ndërhyrje e forte magnetike dhe vizibiliteti ishte pothuajse zero. Më pas sinjalet u ndërprenë dhe vetëm heshtje.
Nga Fort Lauderdale u ngrit një avion kërkimi dhe fill mbas tij një tjetër në një distancë kohore të shkurtër. Kur avioni i parë ju afrua trekëndëshit dhe ai zhduk në një re te bardhë (nga e cila nuk doli më kurrë) në kullën e kontrollit u kap një mesazh që thoshte Mos hajde mbas meje, o zot kjo nuk është tokësore....
Mbas këtij mesazhi avioni i dytë i kërkimit u kthye ndërsa i pari u zhduk si të tjerët për të mos u gjetur më kurrë. Çdo përpjekje për të gjetur ndonjë gjurmë nga skuadrilja e avionëve rezultoi e kotë por fakti më tronditës për kërkuesit ishte ai që nuk u gjet asnjë gjurmë e vetme vaji motorash,gjë që ndodh rendom në raste rrëzimesh në det, ose ndonjë nga objektet e vetë avionëve,ndonjë xhaketë shpëtimi ose gjera të tjera të kësaj natyre. Çdo gjë dukej sikur ishte përpirë nga uji.
Arsyeja pse u zgjata me këtë "aksident" ka të bëjë me faktin se që prej asaj dite fama e trekëndëshit mori përpjestime të mëdha dhe njohu një lloj zyrtarizimi, ndonëse nga organizma të caktuara të qeverisë amerikane, ku fenomeni kishte disa kohë që po studiohej.
Që prej asaj dite numri i raporteve për zhdukje anijesh dhe aeroplanësh si dhe varkash të vogla apo anijesh të mëdha është rritur ndjeshem. Nisur dhe nga kurajo e njerëzve për të folur dhe më në fund thyerja e heshtjes prej disa nga dëshmitarët që kanë përjetuar situata të ndryshme brënda trekëndëshit. Lista e zhdukjeve fatkeqësisht është pasuruar ndjeshëm.
Studiues të ndryshëm të të gjitha fushave, fizikantë, kimistë, oqeanologë, gjeologë, arkeologë etj,i kanë kushtuar jetën dhe pasionin e tyre studimit të këtij fenomeni, ku dhe sot e kësaj dite ndonëse kanë dalë shumë teori për atë që mund të ndodhi në trekëndësh, asnjëra prej tyre nuk mund të quhet e provuar tërësisht.
Një prej tyre nga më prestigjiozet Carls Berlitz i cili është autor i shumë librave për këtë fenomen (njëri prej tyre i përkthyer edhe në shqip “Pa Lënë Gjurmë”) ka mbledhur informacionin më të madh që ekziston për trekëndëshin duke e koordinuar punën e tij dhe me të famshmin ufolog Dr Carl Sagan apo Stanton Friedman dhe Allen Hynek si dhe me studiues të tjerë të fushave të materies dhe fenomeneve natyrale.
Në një pamje të përgjithshme për atë që ndodh në trekëndësh ata kanë dalë me një teori që deri tani është nga më të qëndrueshmet. Ana më pozitive e këtij studiuesi, në ndryshim me shumë të tjerë është që ai merr në konsideratë çdo lloj teorie të paraqitur nga shkenctarë të ndryshëm, madje i përfshin ato në referimet e tij në të gjithë auditorët e botës.
Me pak fjale gjëja më e zakonshme që vërehet në Trekëndësh nga anijet dhe sidomos nga avionët është ndryshimi i papritur i kohës.
Nga një pamje e qartë dhe një qiell blu, papritur çdo gjë shndërrohet në një mjegull të dendur në një të ashtuquajtur White Out që nga pilotët shpjegohet si bashkimi i qiellit me ujin në kuptimin e orientimit, pra mjegulla është kaq e dendur sa nuk arrin të shquash ku mbaron ajri dhe fillon uji.
Kësaj i shtohet edhe mosfunksionimi i plotë i instrumentave magnetikë si rezultat i ndërhyrjeve shumë të forta që shmangin çdo lloj orientimi si dhe humbja pothuajse e plotë e komunikimit si rezultat i daljes jashtë përdorimit të aparaturave.
Një gjë tjetër që dëshmohet random,është dalja papritur e disa reve në forme konike dhe në momentin kur pilotet janë futur brenda tyre, është dëshmuar që për disa çaste kanë provuar një lloj ndjesie sikur kanë humbur gravitetin.
Nga disa pilotë të forcave ajrore amerikane gjatë një stërvitje në kohen e krizës së raketave ose siç njihet nga të gjithë si konflikti kuban, është dëshmuar që janë "kapur" nga një re e tillë dhe ajo që kanë përjetuar është sa e mrekullueshme aq dhe misterioze dhe e frikshme.
Në momentin që grupi i avionëve futet në re, humbasin komunikimin me kullën e kontrollit, instrumentat fillojnë të keqfunksionojnë dhe ajo që i shtangu më shumë ishte humbja e gravitetit si dhe pamja që kishin para syve. Në momentin që u futën në re e cila nga larg dukej e një permase të vogël, qielli ishte i pastër dhe shumë i qartë.
Ndërsa në momentin që futen brenda resë ajo nuk kishte të mbaruar dhe çuditërisht ndryshonte formë duke u rrotulluar brënda vetes me shpejtësi. Nga të gjithë pilotët pamja e brendëshme e resë përshkruhet si në ngjyrën e aluminit dhe që zgjatohej në formën e tunelit.
Në fund të tunelit shikohej tokë, po një pamje shumë e veçantë për pilotët që e njihnin mirë atë zonë të bregdetit. Në momentin që skuadrilja del nga reja, rifitohet komunikimi me radio, busulla fillon funksionimin por ajo që ishte më shokuesja ishte se të gjithë avionët kishin përshkuar një distancë prej më shumë se 1.500 miljesh në një hark kohor prej 15 minutash.
Gjë e pamundur për teknologjinë tonë,pa harruar që edhe sasia e karburantit të harxhuar ishte ajo që zakonisht përdoret për një fluturim rreth 100 milje. Për të mos harruar që grupi i pilotëve e pa veten e tyre shumë shumë larg destinacionit dhe për këtë arsye ata nuk mund të njihnin bregdetin që panë gjatë kohës që ishin brenda resë.
Natyrisht kjo dëshmi është e atyre “fatlumëve” që i kanë përjetuar gjëra të tilla brënda Trekëndëshit dhe kanë dalë gjallë prej tij,por shumë të tjerë janë zhdukur pa lënë gjurmë.
Të kthehemi tek Berlitz dhe tek teoritë e tij. Ai mbështet fort teorinë që në zonën e trekëndëshit ka një shmangie të fortë magnetike që krijon një lloj deformimi kohor si dhe dimensional (sipas koncepteve tona për dimensionin dhe njohuritë që kemi për ekzistencën e vetëm 3 prej tyre).
Një lloj force e pashpjegueshme ndodhet brënda trekëndëshit, forcë e cila shpesh herë shpërthen duke thithur anije, aeroplanë dhe njerëz për të mos i kthyer më kurrë. Nëse këta fatkeq në një mënyre ose tjetrën përfundojnë në një dimension tjetër apo në një botë më të mirë, atëhere le ti urojmë që të kthehen një ditë dhe të na tregojnë për ato që kanë parë.
Është marrë shumë në konsideratë edhe teoria e ekzistencës në trekëndësh të një lloj StarGate, ose një lloj porte për të kontaktuar botë të tjera. Nga të gjithë njihet teoria e famshme e “kontiniumit” hapësirë-kohe, por brënda trekëndëshit kjo duket sikur nuk para përfillet.
Me pak fjalë disa nga ligjet e fizikës që ne njohim aty, nuk përfillen. Shumë anije kanë humbje në kohe, disa prej tyre përshkojnë distanca që nuk i justifikon as koha e shpenzuar, as karburanti dhe as teknologjia tokësore.
Shumë prej tyre dëshmojnë për një betejë të vërtetë magnetike brënda Trekëndëshit të Bermudeve që shoqerohet me shpërthime të forta elektrike, erën e squfurit që është e zakonshme gjatë shpërthimit të rrufeve,si dhe praninë e mjeteve të panjohura nga teknologjia jonë UFO dhe UFSO (Unidentifield Flying Sea Object).
Për një stuhi të tillë magnetike ka dëshmi dhe nga kronikat e Kristofor Kolombit në një nga udhëtimet e tij brënda trekëndëshit,ku gjatë një stuhie magnetike ai humbi 6 nga anijet e tij të ngarkuara me ar dhe me sende të tjera të vyera.
Shumë herë janë dëshmuar pamje të ufove në këtë zonë sidomos gjatë stuhive të tilla magnetike po ashtu dhe pamje të ufove që zhyten me shpejtësi te paimagjinueshme nën sipërfaqen e oqeanit pa bërë pikën më të vogël të zhurmës dhe pa lënë asnjë gjurmë në ujë.
Një fenomen i tillë është parë më shumë në Detin e Sargaseve, pjesa verilindore e trekëndëshit.Aty ku dhe aktiviteti magnetik është më i madh. Disa studiues e lidhin veprimtarinë e madhe magnetike në këtë zonë si rezultat i efektit që krijohet nga sistemi i propulsionit që perdoret nga UFO dhe duke qenë se pamja e tyre brënda trekëndëshit dëshmohet pothuajse nga të gjithë, kjo teori mbështetet si nga më të fortat për fenomenin.
Shmangiet e pashpjegueshme në kohë, në distanca dhe ç’rregullimi tërësor i të gjitha aparaturave është gjithmonë i pranishëm.
Disa studiues mbështesin teorinë e ekzistencës së Atlantidës në zonën e trekëndëshit. Të gjithë kemi dëgjuar për kontinentin e humbur,por edhe kjo teori është e lidhur me një aktivitet jashtëtokësor,pasi mendohet që nëse kontinenti i fundosur është brënda trekëndëshit atëhere ai në një mënyrë ose tjetrën ka lidhje me një teknologji të panjohur nga shkenca jonë dhe që s’mund të shpjegohet tjetër veçse me një prani aliene.
Të shkruash për Trekëndëshin e Bermudes natyrisht do duheshin mijëra faqe për të thënë çdo gjë që dihet apo supozohet. Ajo që ka më shumë rëndësi është se çdo gjë deri më sot nuk mund të provohet shkencërisht. Fenomenet që ndodhin,akoma nuk mund të kuptohen nga shkenca jonë dhe sidomos nga botëkuptimi jonë për dimensionet dhe përkuljet e kohës.
Teoria e fundit që po mbeshtetet nga një grup shumë brilant shkencëtarësh është ekzistenca e tuneleve në hapësirë që mundësojnë shkurtimin e distancave midis planetëve, sistemeve diellore dhe vetë galaksive.
Trekëndëshi,me fenomenet që ndodhin është një provë për këtë teori.Bashkë me teorinë tjetër për ekzistencën e një dimensioni të katërt të cilin ne akoma nuk mund ta emërtojmë,sepse koncepti jonë është vetëm 3 dimensional. Pra lartësi, gjërësi dhe gjatësi. Çdo gjë tjetër jashtë këtij trinomi akoma nuk perceptohet nga të gjithë sepse është jashtë botëkuptimit tonë për ambjentin që na rrethon.
Siç e thashë më sipër qeveria amerikane (e shquar për fshehje informacioni apo për tendencë keqinformimi) e ka anashkaluar të paktën zyrtarisht atë që ndodh në trekëndësh,por nga ana tjetër ka filluar prej shumë kohësh të studiojë fenomenin, majde shumë më perpara seç mund të mendohet.
Rasti më tipik është ai i te ashtuquajturës: Eksperimenti i Filadelfias,i bërë në vitin 1943. Nëpërmjet krijimit të një rryme të fortë magnetike u arrit transportimi brënda çasteve i një shkatërruesi të marinës amerikane nga Philadelphia, Pennsylvania, në Norfolk, Virginia.
Anija USS Eldridge me një ekuipash prej disa dhjetra vetash u teletransportua brënda disa çasteve në një distancë që do ti duheshin orë të tëra navigimi. Fatkeqësisht eksperimenti pati pasoja shumë të rënda për ekuipazhin të cilët gjatë teletransportimit u kthyen në një gjëndje transparente dhe të tmerruar shikonin gjymtyrët dhe pjesët e tjera të trupit të bëheshin të padukshme.
Shumë prej tyre patën probleme mendore, disa vdiqën nga shkaqe të panjohura dhe disa u mbyllën nëpër institucione speciale dhe kur dolën prej andej, askush nuk dëshironte më të fliste për atë që kishte ndodhur. Çdo gjë u mbulua nga heshtja e konspiracioni dhe duket sikur qeveria amerikane e ka ndërprerë këtë eksperiment.
Në të njëjtën formë dhe në të njëjtën zonë, vetëm se në anën tjetër të globit tokësor ekziston një tjetër trekëndësh në detin e Japonisë që quhet Trekëndëshi i Djallit.
Çdo gjë këtu ndodh në të njëjtën mënyre si në trekëndëshin e Bermudeve dhe fenomeni duhet të jetë i njëjtë përfshi zhdukjet dhe anomalitë e tjera. Mbas një studimi të detajuar rezultoi se që të dy trekëndëshat përputhen plotësisht,vetem se në anë të kundërta të globit.
Më poshtë do keni mundësinë të lexoni listën e anijeve dhe avionëve të zhdukur në këtë Trekëndësh:
Termi trekëndësh ka lindur nga forma që ka hapësira ku ndodhin fenomene të pashpjegueshme.
Në një linjë të drejtë nga Miami (Florida) në Porto Rico dhe përsëri një tjetër linjë nga Porto Rico në ishujt Bermude, linjë që më pas rikthehet nga Bermudet në Miami, të treja me një gjatësi prej 1.000 Miljesh, secila formon atë që është quajtur prej shumë vitesh Trekëndëshi i Bermudeve.
I ashtuquajturi trekëndësh,është bërë objekt i një sërë shkrimesh sensacionale dhe i zhdukjeve të mistershme si dhe disa anomalive që është pothuajse e pamundur të shpjegohen shkencërisht apo brënda koncepteve tona për fizikën, kiminë dhe vetë kohën apo materien në të.
Rasti zyrtar që e shndërroi trekëndëshin në një nga fenomenet më të mistershme dhe të frikshme të globit është ai i vitit 1945 me të famshmen Skuadriljen e 19.
Në datën 5 dhjetor të vitit 1945, 5 bombardues të rëndë të tipit Avenger rreth mesditës nisën nga baza ushtarake e Fort Lauderdale Florida për një fluturim stërvitor. Koha paraqitej mëse e përshtatshme për një fluturim të tillë dhe ekuipazhi përveç një piloti të ri ishte me eksperiencë të mjaftueshme duke patur secili të paktën 400 orë fluturimi.
Mbas pothuajse 2 orësh nga nisja e tyre, u kap një mesazh që mendohet se ka qënë midis komandantit të skuadriljes dhe njërit prej pilotëve i cili i thoshte që kishte humbur orientimin. Instrumentat nuk funksiononin ndërsa edhe vetë komunikimi midis tyre kishte ndërhyrje të forta në frekuencë.
Mesazhe të shkëputura u kapen nga kulla e kontrollit ne Fort Lauderdale, Florida, dhe po ashtu nga disa drejtues anijesh të vogla private të ndodhura në afërsi. Nga përmbajtja e tyre kuptohet që të gjithë kishin humbur orientimin, instrumentat keqfunksionin nga një lloj ndërhyrje e forte magnetike dhe vizibiliteti ishte pothuajse zero. Më pas sinjalet u ndërprenë dhe vetëm heshtje.
Nga Fort Lauderdale u ngrit një avion kërkimi dhe fill mbas tij një tjetër në një distancë kohore të shkurtër. Kur avioni i parë ju afrua trekëndëshit dhe ai zhduk në një re te bardhë (nga e cila nuk doli më kurrë) në kullën e kontrollit u kap një mesazh që thoshte Mos hajde mbas meje, o zot kjo nuk është tokësore....
Mbas këtij mesazhi avioni i dytë i kërkimit u kthye ndërsa i pari u zhduk si të tjerët për të mos u gjetur më kurrë. Çdo përpjekje për të gjetur ndonjë gjurmë nga skuadrilja e avionëve rezultoi e kotë por fakti më tronditës për kërkuesit ishte ai që nuk u gjet asnjë gjurmë e vetme vaji motorash,gjë që ndodh rendom në raste rrëzimesh në det, ose ndonjë nga objektet e vetë avionëve,ndonjë xhaketë shpëtimi ose gjera të tjera të kësaj natyre. Çdo gjë dukej sikur ishte përpirë nga uji.
Arsyeja pse u zgjata me këtë "aksident" ka të bëjë me faktin se që prej asaj dite fama e trekëndëshit mori përpjestime të mëdha dhe njohu një lloj zyrtarizimi, ndonëse nga organizma të caktuara të qeverisë amerikane, ku fenomeni kishte disa kohë që po studiohej.
Që prej asaj dite numri i raporteve për zhdukje anijesh dhe aeroplanësh si dhe varkash të vogla apo anijesh të mëdha është rritur ndjeshem. Nisur dhe nga kurajo e njerëzve për të folur dhe më në fund thyerja e heshtjes prej disa nga dëshmitarët që kanë përjetuar situata të ndryshme brënda trekëndëshit. Lista e zhdukjeve fatkeqësisht është pasuruar ndjeshëm.
Studiues të ndryshëm të të gjitha fushave, fizikantë, kimistë, oqeanologë, gjeologë, arkeologë etj,i kanë kushtuar jetën dhe pasionin e tyre studimit të këtij fenomeni, ku dhe sot e kësaj dite ndonëse kanë dalë shumë teori për atë që mund të ndodhi në trekëndësh, asnjëra prej tyre nuk mund të quhet e provuar tërësisht.
Një prej tyre nga më prestigjiozet Carls Berlitz i cili është autor i shumë librave për këtë fenomen (njëri prej tyre i përkthyer edhe në shqip “Pa Lënë Gjurmë”) ka mbledhur informacionin më të madh që ekziston për trekëndëshin duke e koordinuar punën e tij dhe me të famshmin ufolog Dr Carl Sagan apo Stanton Friedman dhe Allen Hynek si dhe me studiues të tjerë të fushave të materies dhe fenomeneve natyrale.
Në një pamje të përgjithshme për atë që ndodh në trekëndësh ata kanë dalë me një teori që deri tani është nga më të qëndrueshmet. Ana më pozitive e këtij studiuesi, në ndryshim me shumë të tjerë është që ai merr në konsideratë çdo lloj teorie të paraqitur nga shkenctarë të ndryshëm, madje i përfshin ato në referimet e tij në të gjithë auditorët e botës.
Me pak fjale gjëja më e zakonshme që vërehet në Trekëndësh nga anijet dhe sidomos nga avionët është ndryshimi i papritur i kohës.
Nga një pamje e qartë dhe një qiell blu, papritur çdo gjë shndërrohet në një mjegull të dendur në një të ashtuquajtur White Out që nga pilotët shpjegohet si bashkimi i qiellit me ujin në kuptimin e orientimit, pra mjegulla është kaq e dendur sa nuk arrin të shquash ku mbaron ajri dhe fillon uji.
Kësaj i shtohet edhe mosfunksionimi i plotë i instrumentave magnetikë si rezultat i ndërhyrjeve shumë të forta që shmangin çdo lloj orientimi si dhe humbja pothuajse e plotë e komunikimit si rezultat i daljes jashtë përdorimit të aparaturave.
Një gjë tjetër që dëshmohet random,është dalja papritur e disa reve në forme konike dhe në momentin kur pilotet janë futur brenda tyre, është dëshmuar që për disa çaste kanë provuar një lloj ndjesie sikur kanë humbur gravitetin.
Nga disa pilotë të forcave ajrore amerikane gjatë një stërvitje në kohen e krizës së raketave ose siç njihet nga të gjithë si konflikti kuban, është dëshmuar që janë "kapur" nga një re e tillë dhe ajo që kanë përjetuar është sa e mrekullueshme aq dhe misterioze dhe e frikshme.
Në momentin që grupi i avionëve futet në re, humbasin komunikimin me kullën e kontrollit, instrumentat fillojnë të keqfunksionojnë dhe ajo që i shtangu më shumë ishte humbja e gravitetit si dhe pamja që kishin para syve. Në momentin që u futën në re e cila nga larg dukej e një permase të vogël, qielli ishte i pastër dhe shumë i qartë.
Ndërsa në momentin që futen brenda resë ajo nuk kishte të mbaruar dhe çuditërisht ndryshonte formë duke u rrotulluar brënda vetes me shpejtësi. Nga të gjithë pilotët pamja e brendëshme e resë përshkruhet si në ngjyrën e aluminit dhe që zgjatohej në formën e tunelit.
Në fund të tunelit shikohej tokë, po një pamje shumë e veçantë për pilotët që e njihnin mirë atë zonë të bregdetit. Në momentin që skuadrilja del nga reja, rifitohet komunikimi me radio, busulla fillon funksionimin por ajo që ishte më shokuesja ishte se të gjithë avionët kishin përshkuar një distancë prej më shumë se 1.500 miljesh në një hark kohor prej 15 minutash.
Gjë e pamundur për teknologjinë tonë,pa harruar që edhe sasia e karburantit të harxhuar ishte ajo që zakonisht përdoret për një fluturim rreth 100 milje. Për të mos harruar që grupi i pilotëve e pa veten e tyre shumë shumë larg destinacionit dhe për këtë arsye ata nuk mund të njihnin bregdetin që panë gjatë kohës që ishin brenda resë.
Natyrisht kjo dëshmi është e atyre “fatlumëve” që i kanë përjetuar gjëra të tilla brënda Trekëndëshit dhe kanë dalë gjallë prej tij,por shumë të tjerë janë zhdukur pa lënë gjurmë.
Të kthehemi tek Berlitz dhe tek teoritë e tij. Ai mbështet fort teorinë që në zonën e trekëndëshit ka një shmangie të fortë magnetike që krijon një lloj deformimi kohor si dhe dimensional (sipas koncepteve tona për dimensionin dhe njohuritë që kemi për ekzistencën e vetëm 3 prej tyre).
Një lloj force e pashpjegueshme ndodhet brënda trekëndëshit, forcë e cila shpesh herë shpërthen duke thithur anije, aeroplanë dhe njerëz për të mos i kthyer më kurrë. Nëse këta fatkeq në një mënyre ose tjetrën përfundojnë në një dimension tjetër apo në një botë më të mirë, atëhere le ti urojmë që të kthehen një ditë dhe të na tregojnë për ato që kanë parë.
Është marrë shumë në konsideratë edhe teoria e ekzistencës në trekëndësh të një lloj StarGate, ose një lloj porte për të kontaktuar botë të tjera. Nga të gjithë njihet teoria e famshme e “kontiniumit” hapësirë-kohe, por brënda trekëndëshit kjo duket sikur nuk para përfillet.
Me pak fjalë disa nga ligjet e fizikës që ne njohim aty, nuk përfillen. Shumë anije kanë humbje në kohe, disa prej tyre përshkojnë distanca që nuk i justifikon as koha e shpenzuar, as karburanti dhe as teknologjia tokësore.
Shumë prej tyre dëshmojnë për një betejë të vërtetë magnetike brënda Trekëndëshit të Bermudeve që shoqerohet me shpërthime të forta elektrike, erën e squfurit që është e zakonshme gjatë shpërthimit të rrufeve,si dhe praninë e mjeteve të panjohura nga teknologjia jonë UFO dhe UFSO (Unidentifield Flying Sea Object).
Për një stuhi të tillë magnetike ka dëshmi dhe nga kronikat e Kristofor Kolombit në një nga udhëtimet e tij brënda trekëndëshit,ku gjatë një stuhie magnetike ai humbi 6 nga anijet e tij të ngarkuara me ar dhe me sende të tjera të vyera.
Shumë herë janë dëshmuar pamje të ufove në këtë zonë sidomos gjatë stuhive të tilla magnetike po ashtu dhe pamje të ufove që zhyten me shpejtësi te paimagjinueshme nën sipërfaqen e oqeanit pa bërë pikën më të vogël të zhurmës dhe pa lënë asnjë gjurmë në ujë.
Një fenomen i tillë është parë më shumë në Detin e Sargaseve, pjesa verilindore e trekëndëshit.Aty ku dhe aktiviteti magnetik është më i madh. Disa studiues e lidhin veprimtarinë e madhe magnetike në këtë zonë si rezultat i efektit që krijohet nga sistemi i propulsionit që perdoret nga UFO dhe duke qenë se pamja e tyre brënda trekëndëshit dëshmohet pothuajse nga të gjithë, kjo teori mbështetet si nga më të fortat për fenomenin.
Shmangiet e pashpjegueshme në kohë, në distanca dhe ç’rregullimi tërësor i të gjitha aparaturave është gjithmonë i pranishëm.
Disa studiues mbështesin teorinë e ekzistencës së Atlantidës në zonën e trekëndëshit. Të gjithë kemi dëgjuar për kontinentin e humbur,por edhe kjo teori është e lidhur me një aktivitet jashtëtokësor,pasi mendohet që nëse kontinenti i fundosur është brënda trekëndëshit atëhere ai në një mënyrë ose tjetrën ka lidhje me një teknologji të panjohur nga shkenca jonë dhe që s’mund të shpjegohet tjetër veçse me një prani aliene.
Të shkruash për Trekëndëshin e Bermudes natyrisht do duheshin mijëra faqe për të thënë çdo gjë që dihet apo supozohet. Ajo që ka më shumë rëndësi është se çdo gjë deri më sot nuk mund të provohet shkencërisht. Fenomenet që ndodhin,akoma nuk mund të kuptohen nga shkenca jonë dhe sidomos nga botëkuptimi jonë për dimensionet dhe përkuljet e kohës.
Teoria e fundit që po mbeshtetet nga një grup shumë brilant shkencëtarësh është ekzistenca e tuneleve në hapësirë që mundësojnë shkurtimin e distancave midis planetëve, sistemeve diellore dhe vetë galaksive.
Trekëndëshi,me fenomenet që ndodhin është një provë për këtë teori.Bashkë me teorinë tjetër për ekzistencën e një dimensioni të katërt të cilin ne akoma nuk mund ta emërtojmë,sepse koncepti jonë është vetëm 3 dimensional. Pra lartësi, gjërësi dhe gjatësi. Çdo gjë tjetër jashtë këtij trinomi akoma nuk perceptohet nga të gjithë sepse është jashtë botëkuptimit tonë për ambjentin që na rrethon.
Siç e thashë më sipër qeveria amerikane (e shquar për fshehje informacioni apo për tendencë keqinformimi) e ka anashkaluar të paktën zyrtarisht atë që ndodh në trekëndësh,por nga ana tjetër ka filluar prej shumë kohësh të studiojë fenomenin, majde shumë më perpara seç mund të mendohet.
Rasti më tipik është ai i te ashtuquajturës: Eksperimenti i Filadelfias,i bërë në vitin 1943. Nëpërmjet krijimit të një rryme të fortë magnetike u arrit transportimi brënda çasteve i një shkatërruesi të marinës amerikane nga Philadelphia, Pennsylvania, në Norfolk, Virginia.
Anija USS Eldridge me një ekuipash prej disa dhjetra vetash u teletransportua brënda disa çasteve në një distancë që do ti duheshin orë të tëra navigimi. Fatkeqësisht eksperimenti pati pasoja shumë të rënda për ekuipazhin të cilët gjatë teletransportimit u kthyen në një gjëndje transparente dhe të tmerruar shikonin gjymtyrët dhe pjesët e tjera të trupit të bëheshin të padukshme.
Shumë prej tyre patën probleme mendore, disa vdiqën nga shkaqe të panjohura dhe disa u mbyllën nëpër institucione speciale dhe kur dolën prej andej, askush nuk dëshironte më të fliste për atë që kishte ndodhur. Çdo gjë u mbulua nga heshtja e konspiracioni dhe duket sikur qeveria amerikane e ka ndërprerë këtë eksperiment.
Në të njëjtën formë dhe në të njëjtën zonë, vetëm se në anën tjetër të globit tokësor ekziston një tjetër trekëndësh në detin e Japonisë që quhet Trekëndëshi i Djallit.
Çdo gjë këtu ndodh në të njëjtën mënyre si në trekëndëshin e Bermudeve dhe fenomeni duhet të jetë i njëjtë përfshi zhdukjet dhe anomalitë e tjera. Mbas një studimi të detajuar rezultoi se që të dy trekëndëshat përputhen plotësisht,vetem se në anë të kundërta të globit.
Më poshtë do keni mundësinë të lexoni listën e anijeve dhe avionëve të zhdukur në këtë Trekëndësh:
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 19:58
ANIJET E ZHDUKURA
1 - Rosalia - u zhduk në 1840 në rrugën midis Havanës dhe Evropës. Ishte një anije franceze që u gjend e braktisur në brendësi të trekëndëshit duke lundruar normalsht, me velat e hapura me ngarkesën të paprekur , por ishte zhdukur çdo gjë e gjallë.
2 - Mari Çeleste - u zhduk rreth muajit Nëntor 1872, pasi doli nga porti i New Yorkut u gjend në 4 dhjetor të po atij viti në trekëndësh pa asnjë në bord.Kishte pasur 10 persona në bord.
3 - Atlanta - u zhduk në janar 1880. Ishte një fregate britanike që shkonte nga ishujt Bermude në Angli. U zhduk bashkë me 209 persona në bord shumë afër ishujve Bermude.
4 - Freja - u zhduk në 4 tetor 1902. Ishte një anije e madhe gjermane me tre direkë që u gjend në po këtë muaj afër Manzanijes , në Kubë, nga ku kishte dalë në datën 3 të po atij muaji.Ishte zhdukur gjithë ekipi.
5 - Ciklopi - u zhduk në 4 mars 1918.Ishte një anije e madhe e marinës amerikane, 150 m gjatësi .U zhduk me 309 pasagjerë pa lëshuar asnjë mesazh ndihme. Lundronte mes ishujve Barbados dhe Noorfolk kur u zhduk.
6 - Raifuku Maru - u zhduk në 1924.Ishte një anije mallrash japoneze që lundronte midis ishujve Bahamas dhe Kubës kur u zhduk. Kërkoi ndihmë me radio.
7 - Cotopaxi - u zhduk në 1925. Ishte një anije që udhëtonte midis Çarlestonit dhe Havanës. U zhduk afër Kubës.
8 - Stavenger - u zhduk në 1931. Ishte anije tregtare që ndodhej afër ishullit Cat, në Bahama , kur u zhduk me 43 persona në bord.
9- John and Mary- U zhduk në prill 1932. Ishte një anije prej dy direkesh që u shfaq duke lundruar pa asnjë në bord dhe rreth 80 km në jug të ishujve Bermude.
10 - Anglo-Australian - u zhduk në mars 1938. Ishte një anije që lëshoi mesazhin e fundit të saj nga ishujt Azore. U zhduk me 39 njerëz në bord.
11 - Gloria Colite - u zhduk në shkurt të 1940. Ishte një jaht i San Vincent në ishujt Antillas angleze. U shfaq pa asnje në bord, por me të gjitha gjërat në rregull, duke qenë 320 km në jug të Mobile, Atlanta.
12-Rubicon- u zhduk në 22 tetor të 1944. ishte një anije kubane që u zhduk në qendër të Trekëndëshit. Më vone u gjend nga rojet detare amerikane përballë brigjeve të Floridas pa asnjë njeri në bord.Kishte shpëtuar vetëm një qen që ishte “dëshmimtari memec” i dramës.
13 - Sandra - u zhduk në qershor 1950. Ishte anije prej 106 m gjatësi që lundronte nga Savanah, Giorgia, në portin Cabello , Venezuela. Ishte ngarkuar me 302 tonelata insekticidesh për plantacionet. Kaloi në portin e Agustinës në Florida dhe më vonë u zhduk me gjithe ngarkesën dhe ekuipazhin.
14 - Connemara IV - u zhduk në shtator 1955.Ishte një jaht privat që u shfaq complet vetëm, pa asnjë gjurmë të asaj që mund të kishte ndodhur.U shfaq 640 km në lindje të Bermudeve.
15 - Sulphur Queen - u zhduk në 4 shkurt të 1963. Ishte një anije tregtare prej 130 m që shkonte nga Beaumont, Texas, në Norflok, Virginia. U zhduk pa lëshuar asnjë mesazh ndihme, me gjithë ekuipazhin.
16 - SNO'Boy - u zhduk në 1 korrik 1963. Ishte një peshkarexhë e vogël, vetëm 20 m dhe me 40 peshkatarë në bord. Shkonte nga Jamaica në Cayo në verilindje kur u zhduk me gjithë ekuipazh.
17 - Witchcraft-u zhduk në 24 dhjetor 1967.Ishte një anije që bënte udhëtime turistike. Është një nga rastet më të çuditshëm te trekëndëshit. U zhduk papritur me pronarin dhe një pasagjer në bord, kur bënte shëtitje në det jo më larg se 1600 m nga Miami, në Florida.
18 - Anita - u zhduk në mars të 1973. Ishte një anije tregtare me 20.000 tonelata ngarkesë dhe lundronte nga Newport News për në Gjermani. U zhduk në trekëndësh me 32 veta në bord.
19 - Milton Latrides - u zhduk në prill 1973. Ishte një anije që udhëtonte nga New Orleans për në El Cabo.
AVIONËT E ZHDUKUR
1 - Super Contellaton - u zhduk në 30 tetor 1945. Ishte një avion i flotës amerikane. U zhduk me 42 persona në veri të trekëndëshit.
2 - Martin Mariner - u zhduk në 5 dhjetor 1945. Ishte një hidroavion bombardues PBM i armatës amerikane me 13 persona në bord.U zhdukën të gjithë pas 20 minutash udhëtim.
3 - C-54 - u zhduk në 1947. Ishte avion ushtarak i ushtirsë amerikane .U zhduk me të gjithë njerëzit në të,180 km nga ishujt Bermude.
4 - Tudor IV - u zhduk në 29 janar të 1948.Ishte një avion tregtar katërmotorësh Star Tiger. U zhduk me 31 pasagjerë dhe tre personel,600 km në veri të ishujve Bermude.
5 - DC-3 - U zhduk në 28 dhjetor 1948. Ishte një avion privat në një udhëtim tregtar që u zhduk me 32 pasagjerë dhe ekipin e tij në një pikë të papërcaktuar midis San Juan (Puerto Rico) dhe Miami.
6 - Tjetër Tudor IV - u zhduk në 17 janar 1949. Ishte një avion tregtar i quajtur Star Ariel (binjak i Star Tiger). U zhduk midis ishujve Bermude dhe Jamaica, 600 km nga Bermudet.
7 - Globemaster - u zhduk në mars 1950.Ishte një avion tregtar amerikan që fluturonte për në Irlandë.
8 - York - u zhduk në 2 shkurt 1952. ishte një avion tregtar britanik dhe fluturonte për Jamaica.U zhduk me 33 pasagjerë në bord në veri të trekëndëshit.
9 - Martin P-5M - u zhduk në 9 nëntor 1956. Ishte një avion amfib nga patrullat e marinës amerikane. U zhduk me 10 veta në ekuipazh shumë afër Bermudeve.
10 - Chase YC-122 - u zhduk në 11 janar 1957.Ishte një avion tregtar me 4 pasagjerë. U zhduk mes Palm Beach dhe Gran Bahama.
11 - KB-50 - u zhduk në 8 janar 1962.Ishte një avion tank i Forcave Ajrore Amerikane. U zhduk duke kryqëzuar trekëndëshin nga Virgina për në Azore.
12 - Stratotankers KC-135 - u zhduk në 28 gusht 1963.Ishin 2 avionë katërmotorësh totalisht të rinj të Forcave Ajrore Amerikane.Shkonin në një mision sekret nga Bazen Homestead, në Florida, në një bazë tjetër sekrete në Atlantic, por nuk arritën kurrë, u zhdukën 480 km në verilindje të ishujve Bermude.
13 - Cargomaster C-132 - u zhduk në 22 dhjetor 1963 duke shkruar për në Azore.
14 - Flyng Boxcar C-119 - u zhduk në 5 qershor të 1965.Ishte një avion tregtar me 10 pasagjerë në bord.U zhduk në juglindje të ishujve Bahamas.
1 - Rosalia - u zhduk në 1840 në rrugën midis Havanës dhe Evropës. Ishte një anije franceze që u gjend e braktisur në brendësi të trekëndëshit duke lundruar normalsht, me velat e hapura me ngarkesën të paprekur , por ishte zhdukur çdo gjë e gjallë.
2 - Mari Çeleste - u zhduk rreth muajit Nëntor 1872, pasi doli nga porti i New Yorkut u gjend në 4 dhjetor të po atij viti në trekëndësh pa asnjë në bord.Kishte pasur 10 persona në bord.
3 - Atlanta - u zhduk në janar 1880. Ishte një fregate britanike që shkonte nga ishujt Bermude në Angli. U zhduk bashkë me 209 persona në bord shumë afër ishujve Bermude.
4 - Freja - u zhduk në 4 tetor 1902. Ishte një anije e madhe gjermane me tre direkë që u gjend në po këtë muaj afër Manzanijes , në Kubë, nga ku kishte dalë në datën 3 të po atij muaji.Ishte zhdukur gjithë ekipi.
5 - Ciklopi - u zhduk në 4 mars 1918.Ishte një anije e madhe e marinës amerikane, 150 m gjatësi .U zhduk me 309 pasagjerë pa lëshuar asnjë mesazh ndihme. Lundronte mes ishujve Barbados dhe Noorfolk kur u zhduk.
6 - Raifuku Maru - u zhduk në 1924.Ishte një anije mallrash japoneze që lundronte midis ishujve Bahamas dhe Kubës kur u zhduk. Kërkoi ndihmë me radio.
7 - Cotopaxi - u zhduk në 1925. Ishte një anije që udhëtonte midis Çarlestonit dhe Havanës. U zhduk afër Kubës.
8 - Stavenger - u zhduk në 1931. Ishte anije tregtare që ndodhej afër ishullit Cat, në Bahama , kur u zhduk me 43 persona në bord.
9- John and Mary- U zhduk në prill 1932. Ishte një anije prej dy direkesh që u shfaq duke lundruar pa asnjë në bord dhe rreth 80 km në jug të ishujve Bermude.
10 - Anglo-Australian - u zhduk në mars 1938. Ishte një anije që lëshoi mesazhin e fundit të saj nga ishujt Azore. U zhduk me 39 njerëz në bord.
11 - Gloria Colite - u zhduk në shkurt të 1940. Ishte një jaht i San Vincent në ishujt Antillas angleze. U shfaq pa asnje në bord, por me të gjitha gjërat në rregull, duke qenë 320 km në jug të Mobile, Atlanta.
12-Rubicon- u zhduk në 22 tetor të 1944. ishte një anije kubane që u zhduk në qendër të Trekëndëshit. Më vone u gjend nga rojet detare amerikane përballë brigjeve të Floridas pa asnjë njeri në bord.Kishte shpëtuar vetëm një qen që ishte “dëshmimtari memec” i dramës.
13 - Sandra - u zhduk në qershor 1950. Ishte anije prej 106 m gjatësi që lundronte nga Savanah, Giorgia, në portin Cabello , Venezuela. Ishte ngarkuar me 302 tonelata insekticidesh për plantacionet. Kaloi në portin e Agustinës në Florida dhe më vonë u zhduk me gjithe ngarkesën dhe ekuipazhin.
14 - Connemara IV - u zhduk në shtator 1955.Ishte një jaht privat që u shfaq complet vetëm, pa asnjë gjurmë të asaj që mund të kishte ndodhur.U shfaq 640 km në lindje të Bermudeve.
15 - Sulphur Queen - u zhduk në 4 shkurt të 1963. Ishte një anije tregtare prej 130 m që shkonte nga Beaumont, Texas, në Norflok, Virginia. U zhduk pa lëshuar asnjë mesazh ndihme, me gjithë ekuipazhin.
16 - SNO'Boy - u zhduk në 1 korrik 1963. Ishte një peshkarexhë e vogël, vetëm 20 m dhe me 40 peshkatarë në bord. Shkonte nga Jamaica në Cayo në verilindje kur u zhduk me gjithë ekuipazh.
17 - Witchcraft-u zhduk në 24 dhjetor 1967.Ishte një anije që bënte udhëtime turistike. Është një nga rastet më të çuditshëm te trekëndëshit. U zhduk papritur me pronarin dhe një pasagjer në bord, kur bënte shëtitje në det jo më larg se 1600 m nga Miami, në Florida.
18 - Anita - u zhduk në mars të 1973. Ishte një anije tregtare me 20.000 tonelata ngarkesë dhe lundronte nga Newport News për në Gjermani. U zhduk në trekëndësh me 32 veta në bord.
19 - Milton Latrides - u zhduk në prill 1973. Ishte një anije që udhëtonte nga New Orleans për në El Cabo.
AVIONËT E ZHDUKUR
1 - Super Contellaton - u zhduk në 30 tetor 1945. Ishte një avion i flotës amerikane. U zhduk me 42 persona në veri të trekëndëshit.
2 - Martin Mariner - u zhduk në 5 dhjetor 1945. Ishte një hidroavion bombardues PBM i armatës amerikane me 13 persona në bord.U zhdukën të gjithë pas 20 minutash udhëtim.
3 - C-54 - u zhduk në 1947. Ishte avion ushtarak i ushtirsë amerikane .U zhduk me të gjithë njerëzit në të,180 km nga ishujt Bermude.
4 - Tudor IV - u zhduk në 29 janar të 1948.Ishte një avion tregtar katërmotorësh Star Tiger. U zhduk me 31 pasagjerë dhe tre personel,600 km në veri të ishujve Bermude.
5 - DC-3 - U zhduk në 28 dhjetor 1948. Ishte një avion privat në një udhëtim tregtar që u zhduk me 32 pasagjerë dhe ekipin e tij në një pikë të papërcaktuar midis San Juan (Puerto Rico) dhe Miami.
6 - Tjetër Tudor IV - u zhduk në 17 janar 1949. Ishte një avion tregtar i quajtur Star Ariel (binjak i Star Tiger). U zhduk midis ishujve Bermude dhe Jamaica, 600 km nga Bermudet.
7 - Globemaster - u zhduk në mars 1950.Ishte një avion tregtar amerikan që fluturonte për në Irlandë.
8 - York - u zhduk në 2 shkurt 1952. ishte një avion tregtar britanik dhe fluturonte për Jamaica.U zhduk me 33 pasagjerë në bord në veri të trekëndëshit.
9 - Martin P-5M - u zhduk në 9 nëntor 1956. Ishte një avion amfib nga patrullat e marinës amerikane. U zhduk me 10 veta në ekuipazh shumë afër Bermudeve.
10 - Chase YC-122 - u zhduk në 11 janar 1957.Ishte një avion tregtar me 4 pasagjerë. U zhduk mes Palm Beach dhe Gran Bahama.
11 - KB-50 - u zhduk në 8 janar 1962.Ishte një avion tank i Forcave Ajrore Amerikane. U zhduk duke kryqëzuar trekëndëshin nga Virgina për në Azore.
12 - Stratotankers KC-135 - u zhduk në 28 gusht 1963.Ishin 2 avionë katërmotorësh totalisht të rinj të Forcave Ajrore Amerikane.Shkonin në një mision sekret nga Bazen Homestead, në Florida, në një bazë tjetër sekrete në Atlantic, por nuk arritën kurrë, u zhdukën 480 km në verilindje të ishujve Bermude.
13 - Cargomaster C-132 - u zhduk në 22 dhjetor 1963 duke shkruar për në Azore.
14 - Flyng Boxcar C-119 - u zhduk në 5 qershor të 1965.Ishte një avion tregtar me 10 pasagjerë në bord.U zhduk në juglindje të ishujve Bahamas.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:05
Nostradamus - “Parashikues apo Sharlatan” ?
Nostadamusi ka qënë një profet i të fshehtës, që ka jetuar nga 1503-1566. Michel de Nostredame lindi në qytezën e St.Remy në Francë, në një familje hebrenjsh e cila më pas u kthye në katolike.
Edhe pse shumë publikime afirmojnë që ai ka ndjekur universitetin e Montpelies për mjekësi në 1529, Peter Lemesuer në librin e tij të nderuar “Nostradamusi i panjohur” jep dokumenta të shkruara me dorë,që edhe pse Nostradamusi ka dashur të regjistrohet në Universitetin e Montpelies në 1529, Guillaume Ronadelet, përgjegjësi i sekretarisë ia refuzoi kërkesën për regjistrim sepse cilësohej si një sharlatan. Nuk ka asnjë gjurmë të rifutjes së tij në këtë universitet.
Pas këtij refuzimi për t’u regjistruar ai filloi të udhëtonte nëpër Evropë si farmacist në kërkim të njohjeve mjeksore. Kur “bisha”goditi Aix en Provence në 1546 mjekët e vendit ia mbathën nga frika.Mjeku i shquar i Toulouse, Augier Ferrier i diplomuar në Montpelier i tha kolegëve të tij: Shkoni me nxitim,qëndroni larg dhe ejani më pas.
Sipas Lemsurier: Përderisa i vetmi mjek i shquar dhe i besueshëm që mund të rrinte dhe të luftonte murtajën ishte akoma i impenjuar në Marsejë dhe nuk mund të vinte ose nuk donte të vinte,e vetmja gjë për të bërë ishte të dërgonte asistentin e tij.
Në qershor të 1546 qyteti Aix mori me pagesë Michel de Nostredame për të luftuar “bishën”! Nostradamusi përgatiti barëra me trëndafil për të ndaluar “bishën”. Në vazhdim ai pranoi se disa nga metodat e tij nuk funksiononin dhe se ato barërat me trëndafil ishin thjesht mjekime të përkohëshme. Gruaja dhe fëmijët e tij vdiqën tragjikisht nga murtaja.
Profeti Salomon na thotë se: “Gjithçka që ka ndodhur do të ndodhë sërish,gjithçka që ka ndodhur në të shkuarën do të ndodhë dhe në të ardhmen.Nuk ka asgjë të re nën diell.
Nostradamusi për shkak të origjinës së tij si hebre i njihte padyshim profecitë e “testamentit antik”. Njerëzit ishin të gatshëm të paguanin për të njohur të ardhmen, sidomos se si do të jetë moti vitin e ardhshëm, nja 2-3 dyzina kalendarësh publikoheshin çdo vit në Evropë dhe shumica e tyre bazoheshin tek Bibla...
Nostradamusi e nis profecinë duke publikuar kalendarin e tij të parë.
40 vjet pas publikimit të kalendarit të parë të Nostradamusit,sekretari i tij besnik Chavigny qe i paaftë të konfirmonte realizimin e një profecie specifike. Ai dha justifikimin e rradhës: në të vërtetë ai fliste për një vit tjetër.
Nostradamusi publikoi dy kalendarë shumë të ndryshëm (si horoskopi i së njëjtës ditë në dy gazeta të ndryshme). Ai arriti të reciklonte disa profeci në publikimet e tij.
Vetëm profetët e vërtetë të zotit,që merrnin nga vetë zoti vizione për të ardhmen janë të pagabueshëm.
Në dritë të këtij kritieri absolut,profecitë e Nostradamusit janë parandjenja.
Nostradamusi i bënte profecitë e tij mbi astrologjinë dhe ka pranuar se është këshilluar me karta planetare që janë shkruajtur me bindjen se trupat qiellorë influenconin ngjarjet njerëzore,gjë që konsiston një pamaturi,paaftësi sipas analistëve të astrologjisë.
Si pasojë veprat e Nostradamusit ndjejnë studime më personale dhe meqënëse janë themeluar në bazë të astrologjisë,këto janë me origjinë të fshehur.Nostradamusi ishte i implikuar në studime dhe në fshehtësi.
Studimi bazohet mbi supozime pa arsye dhe ngjarje të ngjashme të historisë njerëzore,që mund të ripërsëriten në të ardhmen,100 vjet më vonë,kur e njëjta vendosje planetare të ripërsëritet.
Një ngjarje e ngjashme si pushtimi i Spanjës dhe gjiri mesdhetar të Evropës nga Anibali,do të ndodhë sërish sipas Nostradamusit, në të ardhmen kur i njëjti sistem planetar do të shfaqet.
Gjithçka që Nostradamusi duhet të bënte ishte të shikonte pozicionin e planetëve në momentin kur ka shumë evenimente historike të ndodhura dhe më pas të këshillonte një libër kartash planetare të publikuara më parë,si: “Le tavole Alfonsine” të Jean de Churs i gjetshëm pas shekullit të XIV.
”De Magnis Comunctibus” të cilin ai e citonte shpesh dhe me ndihmën e tavolinave planetare,të përcaktonte datën gjatë së cilës do të ndodhnin ngjarje të ngjashme sërish.
Por zakonisht Nostradamusi mjaftohej të përcaktonte pozicionet planetare dhe ia linte lexuesit të përcaktonte datën (të ngjarjeve që do të rindodhnin) , më pas këto situata krijonin pozicione për të cilat përcaktimi i tavolinës së planetëve të brendëshme ishte më i vështirë.
Nuk ishte nevoja për fuqi të jashtëzakonshme në profeci.”Astronomicum Caesarum”erdhi me një bashkësi përpunues kartash në formë disku për ta bërë punën e të ashtuquajturve astrologë,më të thjeshtë.
Imagjinojmë shpesh Nostradamusin me një kapele në formë koni të dekoruar me gjysmëhëna,që vështron natën vonë dhe borën rënëse të një topi kristali.Por nuk është kështu.Astrologët profesionistë të asja kohe e kritikonin për profecinë e tij të dukshmë.Në fakt Nostradamusi nuk ngjante fare me një astrolog.Gati çdo horoskop i bërë prej tij për njerëzit e pasur,sipas Peter Lemesurier,mbante gabime të rëndësishme.
Për këtë arsye Nostradamusi e quante të rëndësishme faktin se që në fillim klientët e tij t’a kishin piketuar kartën e tyre astrologjike tek një astrolog profesionist.
Me të vërtetë vrasim mëndjen se çfarë i shtynte njerëzit që të konsultoheshin tek ai ?
Ndërsa dëshira e njerëzve për të pasur një opinion të dytë pasi janë takuar me doktorin në rast se...Në fakt ndodh se mjeku ka më shumë kopetenca se një mendim i dytë.
Megjithatë Nostradamusi e kishte gjetur formulën e duhur për të projektuar në të ardhmen, ngjarjet e së shkuarës. Nëse ngjarjet përsëriten atëherë mund të ndodhë një tepri profecishë të eventeve historike të ricikluara: kometat, murtajat, tradhëtitë, luftra detare, shfaqe përbindëshash, tërmete, përdhunime, gjarpërinj të ardhur nga Afrika e Veriut etj...
Në një vit ai prodhoi më shumë se 300 profeci.Nostradamusi bëhet në sektorin e profecisë ai që Henry Ford është në sektorin e makinave. Ai publikoi tre kalendarë në 1557 dhe dy të tjerë më 1558. Edhe ngjarje lehtësisht të parashikueshme u quajtën profeci. Për shembull: Në shkurt të 1554 Nostradamusi parashikoi vdekjen e dy papave.Kjo në fakt ndodhi vitin e ardhshëm.
Nëse papat janë të vjetër dhe shëndetligë është e thjeshtë t’ua parashikosh vdekjen. Është si të bësh profeci sot: “Këtë vit do të ketë terror në lindjen e mesme,e cila gjithmonë ka qënë e ndjekur nga parregullsitë si pjesa tjetër e planetit.
Në 1555 Nostradamusi nisi të pranonte që ishte hyjnisht i frymëzuar,duke i bërë profecitë e tij të pagabueshme.
Nostradamusi mbahej duke thënë: “Dieu est sur tout les asters” (Zoti është mbi yjet).
Si pasojë nëse parashikimet e tij nuk realizoheshin ndodhte thjesht sepse zoti kishte ndryshuar mëndje.
Përgjegjësia nëse një profeci nuk realizohej,nuk binte mbi Nostradamusin,kishte një lidhje direkte me zotin,gjë që askush tjetër nuk e kishte “(arrogancën e të gjithë profetëve sharlatanë dhe të disa ungjëjve karizmatikë)”.
Bibla na tregon qartë: “Askush prej jush nuk duhet të djegë vajzën ose djalin në emër të sakrificës.Askush të mos praktikojë parashikimet apo të zbulojë të ardhmen. Askush të mos praktikojë magjinë apo yshtjet. Askush të mos këshillohet me shpirtrat apo magjistarët.
Askush të mos guxojë të ngacmojë të vdekurit.Gjithashtu ai që i bën këto gjëra do të konsiderohet si i dënuar nga zoti”. Kjo thënie i përket padyshim edhe një profeti që shkruan profeci në masë siç ishte Nostradamusi.
Si mund të bëni profeci ?
Në ditët e sotme është shumë e lehtë të bëni profeci.E rëndësishme është thjesht të dini 6 rregullat e profecive.Cilat janë ato? :
1- Mos jini shumë specifikë nëse nuk doni të kundërshtoheni.Jini të paqartë dhe enigmatikë.
2- Shkruani në mënyrë të tillë që t’i bëni lexuesit që të besojnë se ju dini diçka edhe nëse nuk dini asgjë. Bëni aluzion në mënyrë enigmatike të një objekti për të cilin nuk flisni. Kjo do të ndezë më shumë mister dhe do ti bëjë profecitë tuaja më madhështore.
3- Bëni parashikime mbi gjërat që kanë një probabilitet të madh të realizohen: luftra, murtaja, ngjarje të lidhura me motin, intriga politike, vdekjen e personave të rëndësishëm, incidente...gjithçka në mënyrë misterioze.
4- Nëse bëni shumë profeci,sigurisht ndonjëra do të realizohet sipas ligjit të probabilitetit. ”Nëse ju hidhni shumë baltë në mur, një pjesë do të ngjisë”. Në parashikimin e 1554, Nostradamusi dha 149 profeci të reja. Në vazhdim dha më shumë se 300 në vit.
5- Për të qënë të besueshëm shkruani disa profeci “ex-post facto” (fakte të pakryera). Me kohën besimtarët do të harrojnë që ju nuk po profetizonit, por thjesht po tregonit ngjarje. Injorantët nuk do t’a bëjnë dallimin.
6- Riciklojini profecitë që nuk janë realizuar. Historia ka tendencë të përsëritet dhe ju mund të jeni me fat.
Nostadamusi ka qënë një profet i të fshehtës, që ka jetuar nga 1503-1566. Michel de Nostredame lindi në qytezën e St.Remy në Francë, në një familje hebrenjsh e cila më pas u kthye në katolike.
Edhe pse shumë publikime afirmojnë që ai ka ndjekur universitetin e Montpelies për mjekësi në 1529, Peter Lemesuer në librin e tij të nderuar “Nostradamusi i panjohur” jep dokumenta të shkruara me dorë,që edhe pse Nostradamusi ka dashur të regjistrohet në Universitetin e Montpelies në 1529, Guillaume Ronadelet, përgjegjësi i sekretarisë ia refuzoi kërkesën për regjistrim sepse cilësohej si një sharlatan. Nuk ka asnjë gjurmë të rifutjes së tij në këtë universitet.
Pas këtij refuzimi për t’u regjistruar ai filloi të udhëtonte nëpër Evropë si farmacist në kërkim të njohjeve mjeksore. Kur “bisha”goditi Aix en Provence në 1546 mjekët e vendit ia mbathën nga frika.Mjeku i shquar i Toulouse, Augier Ferrier i diplomuar në Montpelier i tha kolegëve të tij: Shkoni me nxitim,qëndroni larg dhe ejani më pas.
Sipas Lemsurier: Përderisa i vetmi mjek i shquar dhe i besueshëm që mund të rrinte dhe të luftonte murtajën ishte akoma i impenjuar në Marsejë dhe nuk mund të vinte ose nuk donte të vinte,e vetmja gjë për të bërë ishte të dërgonte asistentin e tij.
Në qershor të 1546 qyteti Aix mori me pagesë Michel de Nostredame për të luftuar “bishën”! Nostradamusi përgatiti barëra me trëndafil për të ndaluar “bishën”. Në vazhdim ai pranoi se disa nga metodat e tij nuk funksiononin dhe se ato barërat me trëndafil ishin thjesht mjekime të përkohëshme. Gruaja dhe fëmijët e tij vdiqën tragjikisht nga murtaja.
Profeti Salomon na thotë se: “Gjithçka që ka ndodhur do të ndodhë sërish,gjithçka që ka ndodhur në të shkuarën do të ndodhë dhe në të ardhmen.Nuk ka asgjë të re nën diell.
Nostradamusi për shkak të origjinës së tij si hebre i njihte padyshim profecitë e “testamentit antik”. Njerëzit ishin të gatshëm të paguanin për të njohur të ardhmen, sidomos se si do të jetë moti vitin e ardhshëm, nja 2-3 dyzina kalendarësh publikoheshin çdo vit në Evropë dhe shumica e tyre bazoheshin tek Bibla...
Nostradamusi e nis profecinë duke publikuar kalendarin e tij të parë.
40 vjet pas publikimit të kalendarit të parë të Nostradamusit,sekretari i tij besnik Chavigny qe i paaftë të konfirmonte realizimin e një profecie specifike. Ai dha justifikimin e rradhës: në të vërtetë ai fliste për një vit tjetër.
Nostradamusi publikoi dy kalendarë shumë të ndryshëm (si horoskopi i së njëjtës ditë në dy gazeta të ndryshme). Ai arriti të reciklonte disa profeci në publikimet e tij.
Vetëm profetët e vërtetë të zotit,që merrnin nga vetë zoti vizione për të ardhmen janë të pagabueshëm.
Në dritë të këtij kritieri absolut,profecitë e Nostradamusit janë parandjenja.
Nostradamusi i bënte profecitë e tij mbi astrologjinë dhe ka pranuar se është këshilluar me karta planetare që janë shkruajtur me bindjen se trupat qiellorë influenconin ngjarjet njerëzore,gjë që konsiston një pamaturi,paaftësi sipas analistëve të astrologjisë.
Si pasojë veprat e Nostradamusit ndjejnë studime më personale dhe meqënëse janë themeluar në bazë të astrologjisë,këto janë me origjinë të fshehur.Nostradamusi ishte i implikuar në studime dhe në fshehtësi.
Studimi bazohet mbi supozime pa arsye dhe ngjarje të ngjashme të historisë njerëzore,që mund të ripërsëriten në të ardhmen,100 vjet më vonë,kur e njëjta vendosje planetare të ripërsëritet.
Një ngjarje e ngjashme si pushtimi i Spanjës dhe gjiri mesdhetar të Evropës nga Anibali,do të ndodhë sërish sipas Nostradamusit, në të ardhmen kur i njëjti sistem planetar do të shfaqet.
Gjithçka që Nostradamusi duhet të bënte ishte të shikonte pozicionin e planetëve në momentin kur ka shumë evenimente historike të ndodhura dhe më pas të këshillonte një libër kartash planetare të publikuara më parë,si: “Le tavole Alfonsine” të Jean de Churs i gjetshëm pas shekullit të XIV.
”De Magnis Comunctibus” të cilin ai e citonte shpesh dhe me ndihmën e tavolinave planetare,të përcaktonte datën gjatë së cilës do të ndodhnin ngjarje të ngjashme sërish.
Por zakonisht Nostradamusi mjaftohej të përcaktonte pozicionet planetare dhe ia linte lexuesit të përcaktonte datën (të ngjarjeve që do të rindodhnin) , më pas këto situata krijonin pozicione për të cilat përcaktimi i tavolinës së planetëve të brendëshme ishte më i vështirë.
Nuk ishte nevoja për fuqi të jashtëzakonshme në profeci.”Astronomicum Caesarum”erdhi me një bashkësi përpunues kartash në formë disku për ta bërë punën e të ashtuquajturve astrologë,më të thjeshtë.
Imagjinojmë shpesh Nostradamusin me një kapele në formë koni të dekoruar me gjysmëhëna,që vështron natën vonë dhe borën rënëse të një topi kristali.Por nuk është kështu.Astrologët profesionistë të asja kohe e kritikonin për profecinë e tij të dukshmë.Në fakt Nostradamusi nuk ngjante fare me një astrolog.Gati çdo horoskop i bërë prej tij për njerëzit e pasur,sipas Peter Lemesurier,mbante gabime të rëndësishme.
Për këtë arsye Nostradamusi e quante të rëndësishme faktin se që në fillim klientët e tij t’a kishin piketuar kartën e tyre astrologjike tek një astrolog profesionist.
Me të vërtetë vrasim mëndjen se çfarë i shtynte njerëzit që të konsultoheshin tek ai ?
Ndërsa dëshira e njerëzve për të pasur një opinion të dytë pasi janë takuar me doktorin në rast se...Në fakt ndodh se mjeku ka më shumë kopetenca se një mendim i dytë.
Megjithatë Nostradamusi e kishte gjetur formulën e duhur për të projektuar në të ardhmen, ngjarjet e së shkuarës. Nëse ngjarjet përsëriten atëherë mund të ndodhë një tepri profecishë të eventeve historike të ricikluara: kometat, murtajat, tradhëtitë, luftra detare, shfaqe përbindëshash, tërmete, përdhunime, gjarpërinj të ardhur nga Afrika e Veriut etj...
Në një vit ai prodhoi më shumë se 300 profeci.Nostradamusi bëhet në sektorin e profecisë ai që Henry Ford është në sektorin e makinave. Ai publikoi tre kalendarë në 1557 dhe dy të tjerë më 1558. Edhe ngjarje lehtësisht të parashikueshme u quajtën profeci. Për shembull: Në shkurt të 1554 Nostradamusi parashikoi vdekjen e dy papave.Kjo në fakt ndodhi vitin e ardhshëm.
Nëse papat janë të vjetër dhe shëndetligë është e thjeshtë t’ua parashikosh vdekjen. Është si të bësh profeci sot: “Këtë vit do të ketë terror në lindjen e mesme,e cila gjithmonë ka qënë e ndjekur nga parregullsitë si pjesa tjetër e planetit.
Në 1555 Nostradamusi nisi të pranonte që ishte hyjnisht i frymëzuar,duke i bërë profecitë e tij të pagabueshme.
Nostradamusi mbahej duke thënë: “Dieu est sur tout les asters” (Zoti është mbi yjet).
Si pasojë nëse parashikimet e tij nuk realizoheshin ndodhte thjesht sepse zoti kishte ndryshuar mëndje.
Përgjegjësia nëse një profeci nuk realizohej,nuk binte mbi Nostradamusin,kishte një lidhje direkte me zotin,gjë që askush tjetër nuk e kishte “(arrogancën e të gjithë profetëve sharlatanë dhe të disa ungjëjve karizmatikë)”.
Bibla na tregon qartë: “Askush prej jush nuk duhet të djegë vajzën ose djalin në emër të sakrificës.Askush të mos praktikojë parashikimet apo të zbulojë të ardhmen. Askush të mos praktikojë magjinë apo yshtjet. Askush të mos këshillohet me shpirtrat apo magjistarët.
Askush të mos guxojë të ngacmojë të vdekurit.Gjithashtu ai që i bën këto gjëra do të konsiderohet si i dënuar nga zoti”. Kjo thënie i përket padyshim edhe një profeti që shkruan profeci në masë siç ishte Nostradamusi.
Si mund të bëni profeci ?
Në ditët e sotme është shumë e lehtë të bëni profeci.E rëndësishme është thjesht të dini 6 rregullat e profecive.Cilat janë ato? :
1- Mos jini shumë specifikë nëse nuk doni të kundërshtoheni.Jini të paqartë dhe enigmatikë.
2- Shkruani në mënyrë të tillë që t’i bëni lexuesit që të besojnë se ju dini diçka edhe nëse nuk dini asgjë. Bëni aluzion në mënyrë enigmatike të një objekti për të cilin nuk flisni. Kjo do të ndezë më shumë mister dhe do ti bëjë profecitë tuaja më madhështore.
3- Bëni parashikime mbi gjërat që kanë një probabilitet të madh të realizohen: luftra, murtaja, ngjarje të lidhura me motin, intriga politike, vdekjen e personave të rëndësishëm, incidente...gjithçka në mënyrë misterioze.
4- Nëse bëni shumë profeci,sigurisht ndonjëra do të realizohet sipas ligjit të probabilitetit. ”Nëse ju hidhni shumë baltë në mur, një pjesë do të ngjisë”. Në parashikimin e 1554, Nostradamusi dha 149 profeci të reja. Në vazhdim dha më shumë se 300 në vit.
5- Për të qënë të besueshëm shkruani disa profeci “ex-post facto” (fakte të pakryera). Me kohën besimtarët do të harrojnë që ju nuk po profetizonit, por thjesht po tregonit ngjarje. Injorantët nuk do t’a bëjnë dallimin.
6- Riciklojini profecitë që nuk janë realizuar. Historia ka tendencë të përsëritet dhe ju mund të jeni me fat.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:09
Kush ishte Leonardo Da Vinçi ?
Atij i mungonte vetëm një gjë; që në kohën e tij, në epokën e Rilindjes Evropiane, të rizbulimit të klasikes antike, në fakt dukej se ishte diçka e patolerushme.
Ai nuk zotëronte as latinishten e as greqishten. Është disi e habitshme për çdo njeri që dëgjon për bëmat e tij, kur has në fakte të reja e konstaton se natyra i kishte dhënë atij shumë dhunti, të cilat ai u përpoq gjatë gjithë kohës t‘i vinte në zbatim e t‘i shfrytëzonte me modesti.
Për shumëkënd, në krah i ka qëndruar vetëm talenti i spikatur.Leonardo da Vinçi është bërë sot në kohët moderne, një nocion më vete kur vjen puna për pikturën, pasi veprat e tij, e sidomos e famshmja "Mona Lisa" dhe "Darka e Fundit", janë relike me vlera të paçmueshme.
Por vepra e tij në tërësi, përtej asaj të cilësuar të famshme dhe e mirënjohur, që ai la pas, për shumëkënd akoma është e panjohur dhe e pastudiuar mirë.
Nëse hedh sytë sot në dorëshkrimet e tij, e vështron jetën që ai bënte, mbetesh i habitur, ndër të tjera edhe me faktin, se si ai ia ka dalë asokohe të merrej edhe me pikturën, ndërkohë që është dashur t‘ia kushtojë kohën shumë eksperimenteve e një veprimtarie studimore, gjë e cila me kushtet e mundësitë që të ofronte koha, kushtonte, sigurisht, shumë kohë, mund e djersë.
Konstruktor armësh luftarake
Si inxhinier dhe shpikës, Leonardo da Vinçi, interesohej së pari për sferën ushtarake. Ai ishte një gjeni universal në çështjet e armëve e shpikjeve ushtarake. Ndërsa trupat e Papës në vitin 1470 rrethuan Firencen, ai zhvilloi plane për projektimin e armëve e makinave luftarake.
Kështu, ai konstruktoi një top shumë-funksional pa kundër-reagim, i cili i parapriu principit të tipave modernë të artilerisë malore. Arma në fjalë mbante 10 gjyle, të cilat bënin të mundur shkatërrimin e linjave armike.
Ai projektoi edhe një bosht apo bazament cilindrik me prerje trekëndëshe në fund, mbi të cilin në tri radhë vendoseshin gjithsej 33 gryka topash. 11 nga këto gryka mund të lëshonin zjarr në të njëjtën kohë, 11 të tjerë mbusheshin e bëheshin gati, kurse ata 11 që mbeteshin si përfundim, ftoheshin e prisnin të rinisnin ciklin.
Kështu zjarri në një farë mënyrë, mbeste gjatë gjithë kohës i pandërprerë. Para se shpikjet e tij të gjenin zbatim praktik në front, në vend ra sërish paqja, e nuk qe nevoja që ato të provoheshin konkretisht së bashku me pasojat që do linin. Shumë projekte vijuan më pas në letër për Leonardon, e që patën një fat të ngjashëm me ato që theksuam më lart, duke mos e marrë kurrë "patentën" si shpikje të mirëfillta në histori.
Da Vinçi ishte marrë...
Në moshën 30-vjeçare, ai i ofroi Ludovico Sforza-s, zotit të Milanos, shërbimet e tij si një ekspert i çështjeve të armatimit e taktikave ushtarake. Ai i dërgoi princit një memorandum të detajuar me skica të panumërta, në të cilat ai pretendonte se mund të ndërtonte të gjitha llojet e armëve e makinave luftarake, si dhe të vinte në jetë struktura arkitektonike, të cilat Ludovico Sforza, mund t‘i përdorte me përparësi në rast të ndonjë konflikti të armatosur.
Në një dokument që vjen nga ajo kohë, e ku jepet në mënyrë të detajuar edhe korrespondenca me kryezotin e Milanos, bëhet fjalë ndër të tjera, edhe për ura të çmontueshme, që mund të transportoheshin e zhvendoseshin me lehtësi, duke përbërë kësisoj edhe paraardhëset e mirëfillta të të ashtuquajturave "Urat Bailey", që u përdorën në mënyrë masive gjatë Luftës së Dytë Botërore.
I parapriu shpikjeve të mëdha
Më vonë, Leonardo projektoi edhe një urë me bazament të rrotullueshëm, realizimi i konstruksionit të së cilës u bë realitet vetëm në shekullin e 20-të.
Për të pushtuar kështjellat, ai propozoi të hapnin tunele në disa pika të rëndësishme strategjike dhe të minonin sipërfaqen e nëndheshme. Ai përmend në projekt, edhe faktin se duheshin hapur kanale ku do kalonte uji, në mënyrë që të shkatërroheshin ngadalë themelet e një kështjelle që nuk ishin prej shkëmbi natyral, e ku gërryerja do bënte punën e saj.
Leonardo, gjithashtu ndërmori edhe një projekt tjetër, duke konstruktuar një rruzull, apo gjyle të madhe, e cila rrotullohej duke lëshuar flakë të stërmëdha në një bazament të caktuar me konstruksion hekuri.
Biografët e studiuesit e veprës së Leonardos, sot thonë se ai me këtë hap, i parapriu le të themi, konceptit të motorëve të raketave.
Një shpikje tjetër ishte dhe një lloj bombe gazi, e cila ishte e mbushur me pluhur baruti, squfur e copa gjylesh. Ajo duhej të shpërthente në një hark kohor, që nuk ishte më i gjatë se sa një lutje "Ave Maria" - theksojnë studiuesit në një nga pasazhet kushtuar shpikjeve të gjeniut të madh.
Për t‘u shënuar janë sidomos disa plane, që ai kishte për ndërtimin e një paraardhësi të tankut, të cilin Da Vinçi e kishte ndërmend me kohë. Këtu, në fakt bëhet fjalë për një kështjellë lëvizëse në formë konike.
Në bazamentin e saj ishin projektuar porta ku do të dilnin grykat e zjarrit, të cilat në shumë aspekte të kujtojnë tanket e sotëm. Ky lloj masivi luftarak, do të vihej në lëvizje pra me anë të një sistemi manivelash, llozesh e vinçash të dëshmuara qartë për mënyrën se si duhet të funksiononin, në skicat e dorëshkrimet e Da Vinçit.
Këto shpikje, sikurse edhe shumë të tjera të bëra prej tij, ishin të destinuara të mbeteshin vetëm në letër, derisa erdhi koha e shpikjes së motorit me djegie të brendshme, shekuj më vonë.
Da Vinçi zhvilloi edhe një armë, e cila u projektua dhe u zhvillua në ofiçinën, ku ai kryente eksperimentet e që ia vlen vërtetë t‘u kushtohet vëmendje. Kështu ai projektoi një lloj topi me avull, ku uji i nxehtë futej në një gyp të gjerë.
Me fuqinë që çlironte avulli, mund të shtynte më pas gjylen nga presioni deri në një distancë të konsiderueshme. Është për t‘u vënë re sidomos forma elegante e topit në fjalë, e cila për kohën ishte një risi shumë e madhe dhe inovatore. Përveç kësaj, Leonardo ndërmori hapa të tillë që synonin të çonin përpara artin luftarak, duke parë përparësitë e një arme të vjetër si katapulta, të cilën e studioi dhe ia përmirësoi rendimentin.
I mahnitur nga fluturimi
E dimë të gjithë se Leonardo ishte shumë i pasionuar edhe pas fluturimeve. Leonardo ishte një vëzhgues shumë i mprehtë në radhë të parë i fenomeneve natyrore, mekanike, fizike e kimike.
Për sa i përket fluturimit, dëshmohet se ai u mor me këtë fushë studimi për 25 vjet me radhë, duke mos lënë pas dore siç theksuam më parë, edhe fusha të tjera. Këto studime ishin ndër të tjera, edhe arsyeja se pse ai nuk provoi ndonjë teknikë më të thjeshtë fluturimi. Ai duket se ka dashur vërtetë të imitojë zogjtë e insektet, e iu kushtua studimit të lëvizjeve të krahëve të tyre deri në detaj.
Deri sa vdiq, ai mbeti i mahnitur nga aftësitë e këtyre gjallesave për të fluturuar, apo dhe nga "koncepti i Ornithopterit", megjithëse ai kishte bërë gati me kohë shumë skica, që sot të ngjajnë se i kanë paraprirë projektimit të një helikopteri.
Leonardo la pas një seri skicash, ku në fokus kishin fluturimin, e që janë përmbledhur në "Codex Atlanticus". Sipas mendimit të shumë ekspertëve e studiuesve të tij, e të fushave që ai studioi, këto paraqesin në një farë mënyre edhe projektet e para evropiane për fluturimin.
Shpikësi e novatori i talentuar, megjithatë nuk ka lënë të shkruar kurrkund, nëse ai ia arriti të testonte ndonjëherë ndonjë pajisje fluturimi. Këto i dhanë udhë më pas edhe spekulimeve. Por një rindërtim i ideve të tij sot mbi fluturimin human në kohët e Da Vinçit, të bën të vihesh vërtetë në mendime për gjeninë e tij.
Po kështu, shpirti i tij gjenial arrti të jepte një version të parashutës në formë piramidale. Edhe këto shpikje, të rindërtuara sot në praktikë, pa dyshim se funksionojnë. Historia e teknikës, sigurisht se do kishte vijuar ndryshe, nëse Da Vinçi do të kishte mundur t‘i vinte në jetë, që në kohën e tij shumë nga projektet që skicoi.
Sekretet e “Darkës së Fundit” !
Një ilustrim klasik i kësaj tendence është një nga kryeveprat e Leonardo Da Vinçit, Darka e Fundit. Ajo është pa dyshim një vepër e mrekullueshme arti. Megjithatë ajo nuk do të ishte vendi ku duhet të shikosh nëse do të dish se si ishte Darka e Fundit në të vërtetë.
Ajo jep një pamje të shpërfytyruar të vendit të ngjarjes, në fakt një interpretim të shekullit të pesëmbëdhjetë.E para, Leonardo e ka vendosur Jezusin bashkë me dishepujt e tij ulur në tryezë. Por njerëzit nuk uleshin për të ngrënë në tryeza në kohën e Krishtit, ata shtriheshin.
Shtriheshin në diçka në formë divani, duke u mbështetur në bërryl, gjë që e linte dorën tjetër të lirë për të ngrënë. Kjo është e rendësishme sepse sipas Gjoni 13:24 Pjetri e pyet Gjonin: "Atëherë Simon Pjetri i bëri shenjë të pyeste kush ishte ai për të cilin foli".Dishepujt e tjerë nuk mund ta dëgjonin Pjetrin. Pse? Sepse ai nuk kishte mundësi të kthehej mbrapa, Gjoni mund të vinte para dhe mund të bisedonin.
Leonardo gjithashtu i ka vendosur ata në njërën anë të tryezës, si në tryezën e spikerit. Është një vendosje e kujdesshme sikur dikush t'u ketë thënë: "Hej, burra, le të mblidhemi e të dalim një fotografi si shokë që jemi. Një foto të fundit para se të largohet Krishti."
Por sigurisht, nga leximi i përshkrimit biblik kuptohet se ata nuk ishin të ulur ashtu.Një tipar tjetër interesant i pikturës Darka e Fundit është se Leonardo ka pikturuar një zbukurim të shekullit të pesëmbëdhjetë në murin prapa.
Kjo në mënyrë të dukeshme reflekton kohën e Leonardos dhe jo të shekullit të parë. Dhe nesë vëzhgoni me kujdes do të vini re se në pikturën e Leonardos,përjashta është ditë.
or sipas përshkrimit biblik, Darka e Fundit është ngrënë në fakt në mbrëmje dhe ndoshta natën vonë.Si pikturë, Darka e Fundit ka vlerë të madhe. Por gjëja e pafat është se duke shikuar një vepër të bukur arti, njerëzit shpesh bëjnë një interpretim të gabuar të pasazhit nga bibla.
Në fakt, nëse do të dinin ta shikonin më mirë artin, atëherë do të kuptonin mjaft gjëra rreth situatës. Kjo është një nga shenjat e artit të mirë. Saktësia kërkon që personi të kthehet në atë periudhë dhe kulturë për të gjetur se çfarë po ndodh në të vërtetë.
Në fakt nëse nuk e kuptoni kontekstin zanafillor të Darkës së Fundit, nuk mund ta shijoni plotësisht kryeveprën e Leonardos.
Atij i mungonte vetëm një gjë; që në kohën e tij, në epokën e Rilindjes Evropiane, të rizbulimit të klasikes antike, në fakt dukej se ishte diçka e patolerushme.
Ai nuk zotëronte as latinishten e as greqishten. Është disi e habitshme për çdo njeri që dëgjon për bëmat e tij, kur has në fakte të reja e konstaton se natyra i kishte dhënë atij shumë dhunti, të cilat ai u përpoq gjatë gjithë kohës t‘i vinte në zbatim e t‘i shfrytëzonte me modesti.
Për shumëkënd, në krah i ka qëndruar vetëm talenti i spikatur.Leonardo da Vinçi është bërë sot në kohët moderne, një nocion më vete kur vjen puna për pikturën, pasi veprat e tij, e sidomos e famshmja "Mona Lisa" dhe "Darka e Fundit", janë relike me vlera të paçmueshme.
Por vepra e tij në tërësi, përtej asaj të cilësuar të famshme dhe e mirënjohur, që ai la pas, për shumëkënd akoma është e panjohur dhe e pastudiuar mirë.
Nëse hedh sytë sot në dorëshkrimet e tij, e vështron jetën që ai bënte, mbetesh i habitur, ndër të tjera edhe me faktin, se si ai ia ka dalë asokohe të merrej edhe me pikturën, ndërkohë që është dashur t‘ia kushtojë kohën shumë eksperimenteve e një veprimtarie studimore, gjë e cila me kushtet e mundësitë që të ofronte koha, kushtonte, sigurisht, shumë kohë, mund e djersë.
Konstruktor armësh luftarake
Si inxhinier dhe shpikës, Leonardo da Vinçi, interesohej së pari për sferën ushtarake. Ai ishte një gjeni universal në çështjet e armëve e shpikjeve ushtarake. Ndërsa trupat e Papës në vitin 1470 rrethuan Firencen, ai zhvilloi plane për projektimin e armëve e makinave luftarake.
Kështu, ai konstruktoi një top shumë-funksional pa kundër-reagim, i cili i parapriu principit të tipave modernë të artilerisë malore. Arma në fjalë mbante 10 gjyle, të cilat bënin të mundur shkatërrimin e linjave armike.
Ai projektoi edhe një bosht apo bazament cilindrik me prerje trekëndëshe në fund, mbi të cilin në tri radhë vendoseshin gjithsej 33 gryka topash. 11 nga këto gryka mund të lëshonin zjarr në të njëjtën kohë, 11 të tjerë mbusheshin e bëheshin gati, kurse ata 11 që mbeteshin si përfundim, ftoheshin e prisnin të rinisnin ciklin.
Kështu zjarri në një farë mënyrë, mbeste gjatë gjithë kohës i pandërprerë. Para se shpikjet e tij të gjenin zbatim praktik në front, në vend ra sërish paqja, e nuk qe nevoja që ato të provoheshin konkretisht së bashku me pasojat që do linin. Shumë projekte vijuan më pas në letër për Leonardon, e që patën një fat të ngjashëm me ato që theksuam më lart, duke mos e marrë kurrë "patentën" si shpikje të mirëfillta në histori.
Da Vinçi ishte marrë...
Në moshën 30-vjeçare, ai i ofroi Ludovico Sforza-s, zotit të Milanos, shërbimet e tij si një ekspert i çështjeve të armatimit e taktikave ushtarake. Ai i dërgoi princit një memorandum të detajuar me skica të panumërta, në të cilat ai pretendonte se mund të ndërtonte të gjitha llojet e armëve e makinave luftarake, si dhe të vinte në jetë struktura arkitektonike, të cilat Ludovico Sforza, mund t‘i përdorte me përparësi në rast të ndonjë konflikti të armatosur.
Në një dokument që vjen nga ajo kohë, e ku jepet në mënyrë të detajuar edhe korrespondenca me kryezotin e Milanos, bëhet fjalë ndër të tjera, edhe për ura të çmontueshme, që mund të transportoheshin e zhvendoseshin me lehtësi, duke përbërë kësisoj edhe paraardhëset e mirëfillta të të ashtuquajturave "Urat Bailey", që u përdorën në mënyrë masive gjatë Luftës së Dytë Botërore.
I parapriu shpikjeve të mëdha
Më vonë, Leonardo projektoi edhe një urë me bazament të rrotullueshëm, realizimi i konstruksionit të së cilës u bë realitet vetëm në shekullin e 20-të.
Për të pushtuar kështjellat, ai propozoi të hapnin tunele në disa pika të rëndësishme strategjike dhe të minonin sipërfaqen e nëndheshme. Ai përmend në projekt, edhe faktin se duheshin hapur kanale ku do kalonte uji, në mënyrë që të shkatërroheshin ngadalë themelet e një kështjelle që nuk ishin prej shkëmbi natyral, e ku gërryerja do bënte punën e saj.
Leonardo, gjithashtu ndërmori edhe një projekt tjetër, duke konstruktuar një rruzull, apo gjyle të madhe, e cila rrotullohej duke lëshuar flakë të stërmëdha në një bazament të caktuar me konstruksion hekuri.
Biografët e studiuesit e veprës së Leonardos, sot thonë se ai me këtë hap, i parapriu le të themi, konceptit të motorëve të raketave.
Një shpikje tjetër ishte dhe një lloj bombe gazi, e cila ishte e mbushur me pluhur baruti, squfur e copa gjylesh. Ajo duhej të shpërthente në një hark kohor, që nuk ishte më i gjatë se sa një lutje "Ave Maria" - theksojnë studiuesit në një nga pasazhet kushtuar shpikjeve të gjeniut të madh.
Për t‘u shënuar janë sidomos disa plane, që ai kishte për ndërtimin e një paraardhësi të tankut, të cilin Da Vinçi e kishte ndërmend me kohë. Këtu, në fakt bëhet fjalë për një kështjellë lëvizëse në formë konike.
Në bazamentin e saj ishin projektuar porta ku do të dilnin grykat e zjarrit, të cilat në shumë aspekte të kujtojnë tanket e sotëm. Ky lloj masivi luftarak, do të vihej në lëvizje pra me anë të një sistemi manivelash, llozesh e vinçash të dëshmuara qartë për mënyrën se si duhet të funksiononin, në skicat e dorëshkrimet e Da Vinçit.
Këto shpikje, sikurse edhe shumë të tjera të bëra prej tij, ishin të destinuara të mbeteshin vetëm në letër, derisa erdhi koha e shpikjes së motorit me djegie të brendshme, shekuj më vonë.
Da Vinçi zhvilloi edhe një armë, e cila u projektua dhe u zhvillua në ofiçinën, ku ai kryente eksperimentet e që ia vlen vërtetë t‘u kushtohet vëmendje. Kështu ai projektoi një lloj topi me avull, ku uji i nxehtë futej në një gyp të gjerë.
Me fuqinë që çlironte avulli, mund të shtynte më pas gjylen nga presioni deri në një distancë të konsiderueshme. Është për t‘u vënë re sidomos forma elegante e topit në fjalë, e cila për kohën ishte një risi shumë e madhe dhe inovatore. Përveç kësaj, Leonardo ndërmori hapa të tillë që synonin të çonin përpara artin luftarak, duke parë përparësitë e një arme të vjetër si katapulta, të cilën e studioi dhe ia përmirësoi rendimentin.
I mahnitur nga fluturimi
E dimë të gjithë se Leonardo ishte shumë i pasionuar edhe pas fluturimeve. Leonardo ishte një vëzhgues shumë i mprehtë në radhë të parë i fenomeneve natyrore, mekanike, fizike e kimike.
Për sa i përket fluturimit, dëshmohet se ai u mor me këtë fushë studimi për 25 vjet me radhë, duke mos lënë pas dore siç theksuam më parë, edhe fusha të tjera. Këto studime ishin ndër të tjera, edhe arsyeja se pse ai nuk provoi ndonjë teknikë më të thjeshtë fluturimi. Ai duket se ka dashur vërtetë të imitojë zogjtë e insektet, e iu kushtua studimit të lëvizjeve të krahëve të tyre deri në detaj.
Deri sa vdiq, ai mbeti i mahnitur nga aftësitë e këtyre gjallesave për të fluturuar, apo dhe nga "koncepti i Ornithopterit", megjithëse ai kishte bërë gati me kohë shumë skica, që sot të ngjajnë se i kanë paraprirë projektimit të një helikopteri.
Leonardo la pas një seri skicash, ku në fokus kishin fluturimin, e që janë përmbledhur në "Codex Atlanticus". Sipas mendimit të shumë ekspertëve e studiuesve të tij, e të fushave që ai studioi, këto paraqesin në një farë mënyre edhe projektet e para evropiane për fluturimin.
Shpikësi e novatori i talentuar, megjithatë nuk ka lënë të shkruar kurrkund, nëse ai ia arriti të testonte ndonjëherë ndonjë pajisje fluturimi. Këto i dhanë udhë më pas edhe spekulimeve. Por një rindërtim i ideve të tij sot mbi fluturimin human në kohët e Da Vinçit, të bën të vihesh vërtetë në mendime për gjeninë e tij.
Po kështu, shpirti i tij gjenial arrti të jepte një version të parashutës në formë piramidale. Edhe këto shpikje, të rindërtuara sot në praktikë, pa dyshim se funksionojnë. Historia e teknikës, sigurisht se do kishte vijuar ndryshe, nëse Da Vinçi do të kishte mundur t‘i vinte në jetë, që në kohën e tij shumë nga projektet që skicoi.
Sekretet e “Darkës së Fundit” !
Një ilustrim klasik i kësaj tendence është një nga kryeveprat e Leonardo Da Vinçit, Darka e Fundit. Ajo është pa dyshim një vepër e mrekullueshme arti. Megjithatë ajo nuk do të ishte vendi ku duhet të shikosh nëse do të dish se si ishte Darka e Fundit në të vërtetë.
Ajo jep një pamje të shpërfytyruar të vendit të ngjarjes, në fakt një interpretim të shekullit të pesëmbëdhjetë.E para, Leonardo e ka vendosur Jezusin bashkë me dishepujt e tij ulur në tryezë. Por njerëzit nuk uleshin për të ngrënë në tryeza në kohën e Krishtit, ata shtriheshin.
Shtriheshin në diçka në formë divani, duke u mbështetur në bërryl, gjë që e linte dorën tjetër të lirë për të ngrënë. Kjo është e rendësishme sepse sipas Gjoni 13:24 Pjetri e pyet Gjonin: "Atëherë Simon Pjetri i bëri shenjë të pyeste kush ishte ai për të cilin foli".Dishepujt e tjerë nuk mund ta dëgjonin Pjetrin. Pse? Sepse ai nuk kishte mundësi të kthehej mbrapa, Gjoni mund të vinte para dhe mund të bisedonin.
Leonardo gjithashtu i ka vendosur ata në njërën anë të tryezës, si në tryezën e spikerit. Është një vendosje e kujdesshme sikur dikush t'u ketë thënë: "Hej, burra, le të mblidhemi e të dalim një fotografi si shokë që jemi. Një foto të fundit para se të largohet Krishti."
Por sigurisht, nga leximi i përshkrimit biblik kuptohet se ata nuk ishin të ulur ashtu.Një tipar tjetër interesant i pikturës Darka e Fundit është se Leonardo ka pikturuar një zbukurim të shekullit të pesëmbëdhjetë në murin prapa.
Kjo në mënyrë të dukeshme reflekton kohën e Leonardos dhe jo të shekullit të parë. Dhe nesë vëzhgoni me kujdes do të vini re se në pikturën e Leonardos,përjashta është ditë.
or sipas përshkrimit biblik, Darka e Fundit është ngrënë në fakt në mbrëmje dhe ndoshta natën vonë.Si pikturë, Darka e Fundit ka vlerë të madhe. Por gjëja e pafat është se duke shikuar një vepër të bukur arti, njerëzit shpesh bëjnë një interpretim të gabuar të pasazhit nga bibla.
Në fakt, nëse do të dinin ta shikonin më mirë artin, atëherë do të kuptonin mjaft gjëra rreth situatës. Kjo është një nga shenjat e artit të mirë. Saktësia kërkon që personi të kthehet në atë periudhë dhe kulturë për të gjetur se çfarë po ndodh në të vërtetë.
Në fakt nëse nuk e kuptoni kontekstin zanafillor të Darkës së Fundit, nuk mund ta shijoni plotësisht kryeveprën e Leonardos.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:11
Misteri I “Detit të vdekur”!
Deti i Vdekur,është liqen në Lindjen e Afërme por shpesherë e quajmë det.Cilësohet si deti më i kripur në botë. Kripesia është aq e madhe saqë në të nuk ka jetë, përveç disa mikroorganizmave-bakterjalë.
Është det i mbyllur dhe bregun e tij e ndajnë Izraeli dhe Jordania, dhe e ka një rrjedhë, lumin Jordan. Kripesia e tij është 30%, gjë që është 9 herë më e lartë se uji i zakonshëm i detrave. Është i gjatë 67 km dhe i gjërë deri në 18 km.
Deti i Vdekur njëherësh është lartësia më e vogël e tokës, ndërsa sipërfaqja e tij është në -418 metra të lartësisë mbidetare dhe gjithnjë është duke rënë. Thellësia e detit të vdekur është 330 m.
Uji i detit të Vdekur kryesisht është i nxehtë dhe nxehja e tij nuk është e nevojshme. Për shkak se uji është shumë i kripur e ka dendësinë të madhe. Në 35 metrat e sipërme kripësia është 30 – 40 % dhe temperaturat arrijnë 19 -37 gradë celsius.
Në këtë gjendje nuk është e mundur futja në ujë deri në qafë, sepse trupi i njeriut ngrihet mbi ujë porsa hyn në ujë në lartësinë e gjoksit, kështu që notimi është pothuajse i pamundur përshkak se trupi qëndron në sipërfaqe. Kujdesi duhet të jetë i lartë që ndonjë pikë uji mos të depërtojë në sy, sepse është e domosdoshme shpëlarja me ujë të zakonshëm, deti është aq i kripur saqë është e pamundur hapja e syve.
Përshkak të kripësisë uji i Detit të Vdekur është shumë i shërueshëm. Pas daljes nga uji trupi mbetet i mbuluar me një shtresë të trashë të kripës, e cila me kalimin e kohës vepron në lëkurë.Në fund të detit është edhe shtresa e baltës më të cilën njerzit bëjnë lyerjen e trupit për shëndet më të mirë.
Projekt për të “ngjallur” Detin e Vdekur
Zyrtarë nga Jordania, Izraeli dhe Autoritetet Palestineze janë takuar në një resort në brigjet e Detit të Vdekur për të hartuar një plan shpëtimi për këtë të fundit. Vitet e fundit uji i Detit të Vdekur po thahet, ç’ka ka rritur shqetësimin mes vendeve që lagen nga brigjet e këtij deti.
Plani konsiston në ndërtimin e një kanali, i cili do të mundësojë kalimin e ujit të Detit të Kuq drejt Detit të Vdekur. Niveli i Detit të Vdekur, që është deti me ujin më të kripur në botë në pikën më të ulët të Tokës, ka rënë me tre këmbë në vit gjatë 20 viteve të fundit si pasojë e evaporimit si dhe ndryshimit të rrjedhës së lumenjve nga Siria dhe Izraeli.
Deti i Vdekur dhe rrethinat e tij janë burimi i shumë historive sociale të njerëzimit dhe kanë lidhje me tre besime monoteiste, hebraizmin, krishtërimin dhe islamin.
Në vitin 2005, tre shtetet që kanë dalje në brigjet e Detit të Vdekur kërkuan nga Banka Botërore që të financonte studimin e fizibilitetet. Banka pranoi dhe po kërkon financim nga shtetet donatore. Katër shtetet donatore, Franca, Japonia, SHBA dhe Holanda kanë premtuar se do të japin 15 milionë dollarë për studimin e fizibilitetit të Detit të Vdekur.
Studimi do të konsistojë në pasojat mjedisore dhe sociale që do të sjellë transferimi i ujit nga Deti i Kuq drejt Detit të Vdekur.Ekspertët gjeologjikë kanë paralajmëruar se rënia e nivelit të ujit të Detit të Vdekur mund të shtojë tërmetet në zonat përreth tij. Po sipas tyre, Deti i Vdekur mund të zhduket fare pas 50 vjetësh nëse vazhdon thatësira e tanishme.
Projekti për ndëtimin e kanalit që do të lidhë Detin e Kuq me Detin e Vdekur, parashikohet që të kushtojë mbi 1 miliardë dollarë. Nëse ky projekt realizohet, zona prej pothuaj 248 milje shkretëtirë që ndodhet mes dy deteve do të përfitojë nga kalimi i ujit të freskët dhe do ta kthejë rajonin në një oaz bujqësor, nga ku do të përfitojnë të tre shtetet.
Deti i Vdekur,është liqen në Lindjen e Afërme por shpesherë e quajmë det.Cilësohet si deti më i kripur në botë. Kripesia është aq e madhe saqë në të nuk ka jetë, përveç disa mikroorganizmave-bakterjalë.
Është det i mbyllur dhe bregun e tij e ndajnë Izraeli dhe Jordania, dhe e ka një rrjedhë, lumin Jordan. Kripesia e tij është 30%, gjë që është 9 herë më e lartë se uji i zakonshëm i detrave. Është i gjatë 67 km dhe i gjërë deri në 18 km.
Deti i Vdekur njëherësh është lartësia më e vogël e tokës, ndërsa sipërfaqja e tij është në -418 metra të lartësisë mbidetare dhe gjithnjë është duke rënë. Thellësia e detit të vdekur është 330 m.
Uji i detit të Vdekur kryesisht është i nxehtë dhe nxehja e tij nuk është e nevojshme. Për shkak se uji është shumë i kripur e ka dendësinë të madhe. Në 35 metrat e sipërme kripësia është 30 – 40 % dhe temperaturat arrijnë 19 -37 gradë celsius.
Në këtë gjendje nuk është e mundur futja në ujë deri në qafë, sepse trupi i njeriut ngrihet mbi ujë porsa hyn në ujë në lartësinë e gjoksit, kështu që notimi është pothuajse i pamundur përshkak se trupi qëndron në sipërfaqe. Kujdesi duhet të jetë i lartë që ndonjë pikë uji mos të depërtojë në sy, sepse është e domosdoshme shpëlarja me ujë të zakonshëm, deti është aq i kripur saqë është e pamundur hapja e syve.
Përshkak të kripësisë uji i Detit të Vdekur është shumë i shërueshëm. Pas daljes nga uji trupi mbetet i mbuluar me një shtresë të trashë të kripës, e cila me kalimin e kohës vepron në lëkurë.Në fund të detit është edhe shtresa e baltës më të cilën njerzit bëjnë lyerjen e trupit për shëndet më të mirë.
Projekt për të “ngjallur” Detin e Vdekur
Zyrtarë nga Jordania, Izraeli dhe Autoritetet Palestineze janë takuar në një resort në brigjet e Detit të Vdekur për të hartuar një plan shpëtimi për këtë të fundit. Vitet e fundit uji i Detit të Vdekur po thahet, ç’ka ka rritur shqetësimin mes vendeve që lagen nga brigjet e këtij deti.
Plani konsiston në ndërtimin e një kanali, i cili do të mundësojë kalimin e ujit të Detit të Kuq drejt Detit të Vdekur. Niveli i Detit të Vdekur, që është deti me ujin më të kripur në botë në pikën më të ulët të Tokës, ka rënë me tre këmbë në vit gjatë 20 viteve të fundit si pasojë e evaporimit si dhe ndryshimit të rrjedhës së lumenjve nga Siria dhe Izraeli.
Deti i Vdekur dhe rrethinat e tij janë burimi i shumë historive sociale të njerëzimit dhe kanë lidhje me tre besime monoteiste, hebraizmin, krishtërimin dhe islamin.
Në vitin 2005, tre shtetet që kanë dalje në brigjet e Detit të Vdekur kërkuan nga Banka Botërore që të financonte studimin e fizibilitetet. Banka pranoi dhe po kërkon financim nga shtetet donatore. Katër shtetet donatore, Franca, Japonia, SHBA dhe Holanda kanë premtuar se do të japin 15 milionë dollarë për studimin e fizibilitetit të Detit të Vdekur.
Studimi do të konsistojë në pasojat mjedisore dhe sociale që do të sjellë transferimi i ujit nga Deti i Kuq drejt Detit të Vdekur.Ekspertët gjeologjikë kanë paralajmëruar se rënia e nivelit të ujit të Detit të Vdekur mund të shtojë tërmetet në zonat përreth tij. Po sipas tyre, Deti i Vdekur mund të zhduket fare pas 50 vjetësh nëse vazhdon thatësira e tanishme.
Projekti për ndëtimin e kanalit që do të lidhë Detin e Kuq me Detin e Vdekur, parashikohet që të kushtojë mbi 1 miliardë dollarë. Nëse ky projekt realizohet, zona prej pothuaj 248 milje shkretëtirë që ndodhet mes dy deteve do të përfitojë nga kalimi i ujit të freskët dhe do ta kthejë rajonin në një oaz bujqësor, nga ku do të përfitojnë të tre shtetet.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:12
Përplasja e Galaksive !!!
Rruga e Qumështit do të përplaset me galaktikën fqinje më shpejt se ç’ishte menduar.
Sipas matjeve më të detajuara të bëra deri tani, shkenctarët e pranuan se e kishin nënvlerësuar së tepërmi masën e Rrugës së Qumështit. Matjet e reja nënkuptojnë se dy galaksitë, të cilat janë në rrugën për përplasjen kataklizmike, do të përplasen me njëra-tjetrën më herët se çe kishin parashikuar shkenctarët.
Kur të takohen dy galaksitë, lëkundjet e fuqishme do të shtypin shtëllungat e gazit ndëryjor brenda tyre, duke çuar në lulëzimin e yjeve të reja në një ‘urra’ të fundit të mrekullueshme, para se mbeturinat gjigande,ngadalë do errësohen dhe do shuhen përfundimisht.
Fatmirësisht, katastrofa galaktike qëndron akoma shumë larg në të ardhmen.Sistemi ynë solar është rreth 28,000 vite dritë larg nga qendra e Rrugës së Qumështit, që është një nga më shumë se 35 galaktikat në zonën e afërt tonë kozmike.
Galaktika Andromeda, e cila është dy herë më e madhe se e jona, është rreth 2 milionë vite dritë larg. Karl Menten, një astronom nga Instituti Max Planck për Radio Astronomi në Gjermani, tha se përderisa përplasja e galaktikave do të ndodhë më shpejt se ç’pritej, nuk ka arsye për alarm. “Ne prapë presim që kjo të ndodhë miliarda vite në të ardhmen,” tha ai.
Një ekip i udhëhequr nga Menten dhe Mark Reid në Qendrën Harvard-Smithsonian për Astrofizikë në Massachusetts, ka përdorur radio teleskopë të quajtur ‘Very Large Baseline Array’ (VLBA) për të bërë matje preçize të Rrugës së Qumështit, përderisa ajo lëviz nëpër hapësirë.
Përderisa galaktika rrotullohet, pjesët që emetojnë radiovalë lëvizin afërsisht si Toka, duke ua lejuar kështu studiuesve të gjejnë përgjigjen se sa shpejt po tjerret galaktika.Shkenctarët kanë regjistruar radiovalë të forta, që vijnë nga të katër krahët spiralë të galaksisë, ku lindin yje të reja.
Nxehtësia nga yjet i ngroh molekulat e alkoolit në shtëllungat e gazit ndëryjor, që lirojnë energji si radiovalë.Matjet treguan se sistemi ynë solar është duke lëvizur 600,000mph, d.m.th. 100,000mph më shpejt se ç’mendohej.
“Këto matje janë duke e përmirësuar të kuptuarit tonë për strukturën dhe lëvizjen e galaksisë sonë,” tha Menten.Rrotullimi më i shpejtë i galaksisë do të thotë se masa e saj duhet të jetë e ngjashme me atë të Andromedës, rreth 270 miliardë herë më e madhe sesa masa e Diellit, ose 33% më e madhe sesa kishin treguar llogaritjet e mëparshme. “Ne nuk do të mendojmë më për Rrugën e Qumështit si motra e vogël e galaksisë Andromeda,” tha Reid.
Studimi u prezantua në takimin vjetor të Shoqatës Astronomike Amerikane, në Long Beach, California.Astronomët besojnë se përplasja e galaktikave mund të ndodhë në kohën e njëjtë kur dielli ynë do ta djegë edhe karburantin e fundit nuklear, brenda 7 miliardë viteve të ardhshme. Është shumë pak e mundshme që të përplasen planetët ose yjet.
Ndërsa dy galaktikat do të bashkohen për të formuar një galaktikë të re, më të madhe.“Galaktikat do të trazohen dramatikisht, por ato janë shumë të shpejta, kështu që do të bashkohen dhe eventualisht të gjitha yjet do të shuhen, dhe ajo do të bëhet një galaktikë e madhe e vdekur,” tha Gerry Gilmore nga Instituti i Astronomisë në Universitetin e Cambridge, i cili nuk ishte i përfshirë në studim.
“Një gjë që ne akoma nuk e dimë është nëse Andromeda do të na godasë drejt apo kalimthi.” Nëse galaktika e godet një pjesë të Rrugës së Qumështit, pritet që ajo të tërhiqet mbrapsht për përplasje të mëtutjeshme. Përplasja e plotë mund të ndodhë për miliona vite.Sipas Gilmore, studimi bën më shumë sesa vetëm që sjell datën e abdikimit galaktik.
Studimi gjithashtu hedh dritë në natyrën e materies së errët, substanca e padukshme që besohet se i mban bashkë galaktikat. Gilmore thotë se zbulimet e reja tregojnë se ka më shumë materie të errët në qendër të galaksisë, që mund të jetë e ftohtë dhe më kompakte sesa kanë menduar astronomët.
Astronomët e tjerë që morën pjesë në takim, raportuan për një hartë të re të krahëve spiralë të Rrugës së Qumështit.
Ajo paraqet dy krahë të dukshëm dhe simetrikë në formë spiraleje, që dalin nga bërthama e galaksisë e që pastaj degëzohen në katër krahë të ndarë. Vrojtimet e mëparshme i kishin bërë konfuz astronomët, duke zbuluar numra të ndryshëm të krahëve spiralë që dilnin nga qendra e galaksisë.
Rruga e Qumështit do të përplaset me galaktikën fqinje më shpejt se ç’ishte menduar.
Sipas matjeve më të detajuara të bëra deri tani, shkenctarët e pranuan se e kishin nënvlerësuar së tepërmi masën e Rrugës së Qumështit. Matjet e reja nënkuptojnë se dy galaksitë, të cilat janë në rrugën për përplasjen kataklizmike, do të përplasen me njëra-tjetrën më herët se çe kishin parashikuar shkenctarët.
Kur të takohen dy galaksitë, lëkundjet e fuqishme do të shtypin shtëllungat e gazit ndëryjor brenda tyre, duke çuar në lulëzimin e yjeve të reja në një ‘urra’ të fundit të mrekullueshme, para se mbeturinat gjigande,ngadalë do errësohen dhe do shuhen përfundimisht.
Fatmirësisht, katastrofa galaktike qëndron akoma shumë larg në të ardhmen.Sistemi ynë solar është rreth 28,000 vite dritë larg nga qendra e Rrugës së Qumështit, që është një nga më shumë se 35 galaktikat në zonën e afërt tonë kozmike.
Galaktika Andromeda, e cila është dy herë më e madhe se e jona, është rreth 2 milionë vite dritë larg. Karl Menten, një astronom nga Instituti Max Planck për Radio Astronomi në Gjermani, tha se përderisa përplasja e galaktikave do të ndodhë më shpejt se ç’pritej, nuk ka arsye për alarm. “Ne prapë presim që kjo të ndodhë miliarda vite në të ardhmen,” tha ai.
Një ekip i udhëhequr nga Menten dhe Mark Reid në Qendrën Harvard-Smithsonian për Astrofizikë në Massachusetts, ka përdorur radio teleskopë të quajtur ‘Very Large Baseline Array’ (VLBA) për të bërë matje preçize të Rrugës së Qumështit, përderisa ajo lëviz nëpër hapësirë.
Përderisa galaktika rrotullohet, pjesët që emetojnë radiovalë lëvizin afërsisht si Toka, duke ua lejuar kështu studiuesve të gjejnë përgjigjen se sa shpejt po tjerret galaktika.Shkenctarët kanë regjistruar radiovalë të forta, që vijnë nga të katër krahët spiralë të galaksisë, ku lindin yje të reja.
Nxehtësia nga yjet i ngroh molekulat e alkoolit në shtëllungat e gazit ndëryjor, që lirojnë energji si radiovalë.Matjet treguan se sistemi ynë solar është duke lëvizur 600,000mph, d.m.th. 100,000mph më shpejt se ç’mendohej.
“Këto matje janë duke e përmirësuar të kuptuarit tonë për strukturën dhe lëvizjen e galaksisë sonë,” tha Menten.Rrotullimi më i shpejtë i galaksisë do të thotë se masa e saj duhet të jetë e ngjashme me atë të Andromedës, rreth 270 miliardë herë më e madhe sesa masa e Diellit, ose 33% më e madhe sesa kishin treguar llogaritjet e mëparshme. “Ne nuk do të mendojmë më për Rrugën e Qumështit si motra e vogël e galaksisë Andromeda,” tha Reid.
Studimi u prezantua në takimin vjetor të Shoqatës Astronomike Amerikane, në Long Beach, California.Astronomët besojnë se përplasja e galaktikave mund të ndodhë në kohën e njëjtë kur dielli ynë do ta djegë edhe karburantin e fundit nuklear, brenda 7 miliardë viteve të ardhshme. Është shumë pak e mundshme që të përplasen planetët ose yjet.
Ndërsa dy galaktikat do të bashkohen për të formuar një galaktikë të re, më të madhe.“Galaktikat do të trazohen dramatikisht, por ato janë shumë të shpejta, kështu që do të bashkohen dhe eventualisht të gjitha yjet do të shuhen, dhe ajo do të bëhet një galaktikë e madhe e vdekur,” tha Gerry Gilmore nga Instituti i Astronomisë në Universitetin e Cambridge, i cili nuk ishte i përfshirë në studim.
“Një gjë që ne akoma nuk e dimë është nëse Andromeda do të na godasë drejt apo kalimthi.” Nëse galaktika e godet një pjesë të Rrugës së Qumështit, pritet që ajo të tërhiqet mbrapsht për përplasje të mëtutjeshme. Përplasja e plotë mund të ndodhë për miliona vite.Sipas Gilmore, studimi bën më shumë sesa vetëm që sjell datën e abdikimit galaktik.
Studimi gjithashtu hedh dritë në natyrën e materies së errët, substanca e padukshme që besohet se i mban bashkë galaktikat. Gilmore thotë se zbulimet e reja tregojnë se ka më shumë materie të errët në qendër të galaksisë, që mund të jetë e ftohtë dhe më kompakte sesa kanë menduar astronomët.
Astronomët e tjerë që morën pjesë në takim, raportuan për një hartë të re të krahëve spiralë të Rrugës së Qumështit.
Ajo paraqet dy krahë të dukshëm dhe simetrikë në formë spiraleje, që dalin nga bërthama e galaksisë e që pastaj degëzohen në katër krahë të ndarë. Vrojtimet e mëparshme i kishin bërë konfuz astronomët, duke zbuluar numra të ndryshëm të krahëve spiralë që dilnin nga qendra e galaksisë.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:14
Shtatë mrekullitë e botës nënujore !
Lista e mrekullive të botës nënujore e ka origjinën të panjohur, por ajo është përsëritur mjaftueshëm për të fituar një shkallë rëndësie.
Njëri prej tyre është ishulli Palau, zyrtarisht republika e Palaut. Ky ishull ndodhet në Oqeanin Paqësor, rreth 800 kilometra në lindje të Filipineve. Mrekullia e dytë janë shkëmbinjtë nënujorë në Belize. Guma e koraleve në Belize është strehë e një numri të madh bimësh dhe kafshësh, një prej ekosistemeve më të larmishme në botë.
Aty gjenden 70 specie të forta koralesh, 36 specie të buta koralesh, 500 specie peshqish, me qindra specie jorruazorësh. 90% e shkëmbinjve nënujorë duhet zbuluar. Vetëm 10% e specieve janë bërë të njohura. Të listuara në vend të katërt qëndrojnë grykat hidrotermale.
Këto janë të çara në sipërfaqen e tokës nga të cilat del ujë i nxehtë nga thellësia me përmbajtje të lartë mineralesh. Zonat pranë grykave hidrotermale janë biologjikisht prodhuese. Gryka hidrotermale aktive besohet se ekzistojnë në hënën e Jupiterit, Europa, dhe të çara të tilla të larta mendohet se kanë ekzistuar në Mars.
Një tjetër mrekulli e mbrojtur nga UNESCO janë edhe ishujt “Galapagos”. Emri i vjen nga bashkimi i “guackave” dhe “breshkave”.
Këto janë një arkipelag i ishujve vullkanikë të shpërndarë përqark Ekuadorit, 965 kilometra në perëndim të Ekuadorit kontinental në oqeanin Paqësor. Vendin e gjashtë e mban liqeni Baikal, një prej liqenjve më të mëdhenj në botë.
Liqeni Baikal shtrihet në Siberinë jugore në Rusi, mes Irkutsk Oblast në veriperëndim dhe Buryatia-s në juglindje, pranë qytetit Irkutsk. Deti i Kuq është një prej ujërave më të kripur në botë, për shkak të efekteve të qarkullimit të ujit që rezulton nga avullimi dhe tensioni i erës. Kripësia varion nga 3.6% deri në 3.8%.
Ishulli “Palau”
Zyrtarisht “Republika e Palaut”, është një ishull-komb prej 177 miljesh katror në oqeanin Paqësor, rreth 800 kilometra në lindje të Filipineve dhe 3.200 kilometra në jug të Tokios. Duke qenë se ka dalë nga kujdestaria e OKB-së (administruar nga SHBA) në vitin 1994, është një prej kombeve më të reja dhe më të vogla të botës. Ishujt më të populluar janë Angaur, Babeldaob, Koror dhe Peleliu.
Guma e koraleve në Belize
Gumat nënujore “Belize” janë një seri koralesh që përvijojnë gjirin e Belizës, rreth 300 metra larg bregut dhe 40 kilometra në jug. Këto mrekulli të natyrës të mbrojtura nga UNESCO shtrihen rreth 300 kilometra, duke qenë sistemi i dytë për nga madhësia i koraleve në botë, pas atij në Australi. Ky vend është destinacioni më i frekuentuar në Belize, me gati 260 mijë vizitorë.
Guma e madhe nënujore, Australi
Guma e madhe nënujore në Australi është sistemi më i madh i koraleve në botë, i përbërë prej 3 mijë shkëmbinjsh individualë dhe 900 ishuj që shtrihen për 2.600 kilometra mbi një zonë prej 344,400 kilometrash katrorë. Guma ndodhet në detin Koral, të ndarë nga gjiri “Queensland” në Australi. Ajo dallohet edhe nga hapësira dhe është struktura e vetme në botë që përbëhet nga organizma të gjallë.
Grykat hidrotermale
Një grykë hidrotermale quhet një “oxhak i zi”, një plasje në sipërfaqen e planetit nga e cila del ujë i nxehtë i ngrohur nëntokë. Grykë hidrotermale gjenden rëndom pranë vendeve me aktivitet vullkanik, pllakëzave tektonike të ndara, gjire oqeanike dhe vendeve të nxehta. Të tilla ka plot në botë, më i famshmi është Parku Kombëtar “Yellowstone” në SHBA.
Ishujt “Galapagos”
Arkipelagu “Galapagos”, me një popullsi prej 30 mijë banorësh, është provincë e Ekuadorit, një shtet në veri-perëndim të Amerikës së Jugut. Ishujt janë të gjitha pjesë e sistemit të parkut kombëtar të Ekuadorit. Ato janë të famshme për numrin e madh të specieve endemike dhe të studimeve të kryera nga Charles Darwin gjatë udhëtimeve të tij.
Liqeni Baikal
Njihet gjithashtu si “Syri i kaltër” i Siberisë. 1.637 metra i thellë, me trupin 1.285 metra mbi nivelin e detit, liqeni Baikal është më i thelli në botë. Është në të njëjtën kohë liqeni më i madh me ujë të freskët për nga volumi. Mban afërsisht 20% të sipërfaqes me ujë të freskët të botës dhe 90% të ujit të freskët të rrjedhshëm në Rusi.
Deti i Kuq
Deti i Kuq është një gji i oqeanit Indian, mes Afrikës dhe Azisë. Lidhja me oqeanin është në jug, përmes ngushticës Babe el Mandeb dhe Gjirit të Adenit. Në veri ndodhet gadishulli i Sinait dhe Gjiri i Suezit (që çon në kanalin e Suezit). Deti i Kuq ka një sipërfaqe prej 450,000 kilometrash katror, 1,900 kilometra i gjatë dhe 300 kilometra në pikën më të gjërë.
Lista e mrekullive të botës nënujore e ka origjinën të panjohur, por ajo është përsëritur mjaftueshëm për të fituar një shkallë rëndësie.
Njëri prej tyre është ishulli Palau, zyrtarisht republika e Palaut. Ky ishull ndodhet në Oqeanin Paqësor, rreth 800 kilometra në lindje të Filipineve. Mrekullia e dytë janë shkëmbinjtë nënujorë në Belize. Guma e koraleve në Belize është strehë e një numri të madh bimësh dhe kafshësh, një prej ekosistemeve më të larmishme në botë.
Aty gjenden 70 specie të forta koralesh, 36 specie të buta koralesh, 500 specie peshqish, me qindra specie jorruazorësh. 90% e shkëmbinjve nënujorë duhet zbuluar. Vetëm 10% e specieve janë bërë të njohura. Të listuara në vend të katërt qëndrojnë grykat hidrotermale.
Këto janë të çara në sipërfaqen e tokës nga të cilat del ujë i nxehtë nga thellësia me përmbajtje të lartë mineralesh. Zonat pranë grykave hidrotermale janë biologjikisht prodhuese. Gryka hidrotermale aktive besohet se ekzistojnë në hënën e Jupiterit, Europa, dhe të çara të tilla të larta mendohet se kanë ekzistuar në Mars.
Një tjetër mrekulli e mbrojtur nga UNESCO janë edhe ishujt “Galapagos”. Emri i vjen nga bashkimi i “guackave” dhe “breshkave”.
Këto janë një arkipelag i ishujve vullkanikë të shpërndarë përqark Ekuadorit, 965 kilometra në perëndim të Ekuadorit kontinental në oqeanin Paqësor. Vendin e gjashtë e mban liqeni Baikal, një prej liqenjve më të mëdhenj në botë.
Liqeni Baikal shtrihet në Siberinë jugore në Rusi, mes Irkutsk Oblast në veriperëndim dhe Buryatia-s në juglindje, pranë qytetit Irkutsk. Deti i Kuq është një prej ujërave më të kripur në botë, për shkak të efekteve të qarkullimit të ujit që rezulton nga avullimi dhe tensioni i erës. Kripësia varion nga 3.6% deri në 3.8%.
Ishulli “Palau”
Zyrtarisht “Republika e Palaut”, është një ishull-komb prej 177 miljesh katror në oqeanin Paqësor, rreth 800 kilometra në lindje të Filipineve dhe 3.200 kilometra në jug të Tokios. Duke qenë se ka dalë nga kujdestaria e OKB-së (administruar nga SHBA) në vitin 1994, është një prej kombeve më të reja dhe më të vogla të botës. Ishujt më të populluar janë Angaur, Babeldaob, Koror dhe Peleliu.
Guma e koraleve në Belize
Gumat nënujore “Belize” janë një seri koralesh që përvijojnë gjirin e Belizës, rreth 300 metra larg bregut dhe 40 kilometra në jug. Këto mrekulli të natyrës të mbrojtura nga UNESCO shtrihen rreth 300 kilometra, duke qenë sistemi i dytë për nga madhësia i koraleve në botë, pas atij në Australi. Ky vend është destinacioni më i frekuentuar në Belize, me gati 260 mijë vizitorë.
Guma e madhe nënujore, Australi
Guma e madhe nënujore në Australi është sistemi më i madh i koraleve në botë, i përbërë prej 3 mijë shkëmbinjsh individualë dhe 900 ishuj që shtrihen për 2.600 kilometra mbi një zonë prej 344,400 kilometrash katrorë. Guma ndodhet në detin Koral, të ndarë nga gjiri “Queensland” në Australi. Ajo dallohet edhe nga hapësira dhe është struktura e vetme në botë që përbëhet nga organizma të gjallë.
Grykat hidrotermale
Një grykë hidrotermale quhet një “oxhak i zi”, një plasje në sipërfaqen e planetit nga e cila del ujë i nxehtë i ngrohur nëntokë. Grykë hidrotermale gjenden rëndom pranë vendeve me aktivitet vullkanik, pllakëzave tektonike të ndara, gjire oqeanike dhe vendeve të nxehta. Të tilla ka plot në botë, më i famshmi është Parku Kombëtar “Yellowstone” në SHBA.
Ishujt “Galapagos”
Arkipelagu “Galapagos”, me një popullsi prej 30 mijë banorësh, është provincë e Ekuadorit, një shtet në veri-perëndim të Amerikës së Jugut. Ishujt janë të gjitha pjesë e sistemit të parkut kombëtar të Ekuadorit. Ato janë të famshme për numrin e madh të specieve endemike dhe të studimeve të kryera nga Charles Darwin gjatë udhëtimeve të tij.
Liqeni Baikal
Njihet gjithashtu si “Syri i kaltër” i Siberisë. 1.637 metra i thellë, me trupin 1.285 metra mbi nivelin e detit, liqeni Baikal është më i thelli në botë. Është në të njëjtën kohë liqeni më i madh me ujë të freskët për nga volumi. Mban afërsisht 20% të sipërfaqes me ujë të freskët të botës dhe 90% të ujit të freskët të rrjedhshëm në Rusi.
Deti i Kuq
Deti i Kuq është një gji i oqeanit Indian, mes Afrikës dhe Azisë. Lidhja me oqeanin është në jug, përmes ngushticës Babe el Mandeb dhe Gjirit të Adenit. Në veri ndodhet gadishulli i Sinait dhe Gjiri i Suezit (që çon në kanalin e Suezit). Deti i Kuq ka një sipërfaqe prej 450,000 kilometrash katror, 1,900 kilometra i gjatë dhe 300 kilometra në pikën më të gjërë.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:16
Yjet që shndërritën pas vdekjes !
Të jesh aktor dhe të ndërrosh jetë i ri në moshë, në Hollivud nuk është ndonjë çudi e madhe.
Historitë e yjeve që u shuan shpejt janë të shumta dhe nuk janë aspak të rralla në vendin që të ofron një jetë marramendëse,por edhe që të shkatërron e mund të të kthejë në një limon të shtrydhur e të pavlerë.
Pamjet e kufomave të aktorëve nëpër dhoma hotelesh, apo të shtrirë në rrugë, pasi janë shtypur nga një makinë, apo yje që kanë vrarë veten me mbidoza droge, janë të rëndomta. Në fund, ajo çka mbetet nga ylli është keqardhja dhe kronika e një vdekjeje që mund t'ia errësojë gjithë punën dhe arritjet e mëparshme.
Kjo ndodh më tepër kur bëhet fjalë për ndonjë vdekje jo aksidentale,por si pasojë e përdorimit të drogës. Menjëherë pas kësaj nisin akuzat për mënyrën e jetesës, që shpesh kthehet vrastare për ata që tregohen të dobët dhe bien pre e drogës, e jetës së shthurur dhe e qejfit pa kufi.
Megjithatë, zakonisht,kur bëhet fjalë për aktorë të mirë,menjëherë pas vdekjes fansat e tyre tentojnë që në njëfarë mënyre t'i idealizojnë,t'i kthejnë në mite dhe t'u japin në vdekje ndoshta atë famë që ata nuk e patën sa ishin gjallë.
Ata nuk arrijnë të kuptojnë dhe nuk duan ta pranojnë se si ka mundësi që një person që ka famë dhe para mund të vrasë veten. Duke mos dashur ta kuptojnë një gjë të tillë, atëherë e veshin idhullin e tyre me veti të jashtëzakonshme dhe e çojnë në piedestale të rralla.
Nga idhuj ata bëhen perëndi dhe menaxherët e shkathët nuk humbin rastin që rreth këtyre perëndive të rinj të ndërtojnë sërish biznese fitimprurëse,tashmë me një famë post-mortum. Të
tillë mite në Hollivud ka shumë.
I tillë është ai i Rodolf Valentinos, i quajtur ndryshe "Latin Lover", i cili hapi serinë e yjeve që shuhen shpejt, pra që vdesin të rinj për të mbetur përfundimisht me vdekjen e tyre misterioze në memorien e brezave dhe sigurisht për t'u idealizuar.Fama që ai mori pas vdekjes ishte shumë më e madhe nga ajo e para vdekjes.
Kur ai ndërroi jetë nga peritonia në vitin 1926,karriera e tij nuk ishte aq në ditë të mira si dikur. Pavarësisht kësaj, ai nuk mund ta merrte kurrë me mend histerinë kolektive që shkaktoi vdekja e tij. Funerali i tij ishte ndër më të jashtëzakonshmit në botën e artit, jo vetëm deri në atë kohë,por ai mbahet mend shumë edhe sot e kësaj dite.
Në të morën pjesë mijëra njerëz dhe lotët që u derdhën ishin të denjë për një hero kombëtar. Rruga u shtrua me lule dhe me njerëz që qanin pa pushim… Por Valentino thjesht hapi
një periudhë vajtimesh e krijime idhujsh.
Kështu, funerali që iu rezervua James Dean pas vdekjes së tij nga një përplasje me makinë më 30 shtator të vitit 1955, eklipson edhe atë të vetë Valentinos.
Audienca rinore jashtë Shteteve të Bashkuara të Amerikës nuk mund të identifikohej plotësisht me personazhet e interpretuar nga Dean dhe shokët e tij,për shkak të mënyrave të ndryshme të jetesës, por kjo nuk e ndaloi rininë e gjithë vendeve perëndimore, që me të mësuar për vdekjen e James të përjetonin një ndjenjë dhimbjeje kolektive, që do t'i shoqëronte adoleshentët e asaj kohe në gjithë vitet e rinisë.
Ata kishin kuptuar një nga filmat e aktorit, tensionin që ekzistonte mes adoleshentëve dhe të rriturve jo vetëm në Shtetet e Bashkuara, por kudo. Në njëfarë mënyre, Dean u kthye në një shembull, në një person që kishte disa standarde të caktuara, që përbënte një model të caktuar. Ai ishte personi tipik që simbolizonte të rinjtë e tërhequr e të vetmuar.
Në të kombinoheshin mosbesimi,brishtësia dhe lëkundshmëria. Me vdekjen e tij ai i shtoi vetes edhe misterin. I jepte makinës si i çmendur dhe ishte shumë i papërqendruar në timon.Shkonte nëpër kthesa verbërisht dhe nuk kishte frikë nga vdekja.
Një miku i James shkruan: "Kur dëgjova për vdekjen e James mbeta i shokuar. 50 vjet më vonë e kuptova se momenti i vdekjes ishte edhe momenti i pavdekësisë për James, i cili nuk u ndal as para vdekjes,por vdiq siç kishte jetuar me shpejtësi maksimale dhe pa pasur frikë nga ajo që e priste pas kthesës".
Pavdekësia e James edhe sot vazhdon që të ketë famë dhe të bëjë bujë në të njëjtën mënyrë si 50 vjet më parë. River Phoenix, që vdiq nga overdoza në Los Anxhelos në vitin 1993, la gjithashtu gjurmë me vdekjen.
Në momentin e fundit ai ishte vetëm 23 vjeç dhe po përfundonte filmin "Gjaku i errët".Për shkak të vdekjes së aktorit, filmi nuk përfundoi kurrë, pasi duheshin xhiruar disa skena shumë të rëndësishme dhe rolin e personazhit kryesor nuk mund ta merrte askush.
Megjithatë, vdekja e tij ishte shumë më e suksesshme se sa mund të kishte qenë filmi vetë. Turmat e njerëzve në varrim vajtuan si edhe në rastet e sipërpërmendura dhe së bashku me James Dean ai u shndërrua brenda një nate në superyll e superidhull.
Rasti i fundit është ai i Heath Ledger, i cili po të mos kishte vdekur nga mbidoza, ndoshta për rolin në filmin e fundit "Kalorësi i errësirës", mund të kishte marrë edhe çmimin "Oskar".
Por, ndërsa nuk e merr dot më "Oskarin", ai tashmë ka hyrë në legjendën e aktorëve që do të mbeten përgjithmonë të rinj në memorien e njerëzve. Roli i tij në filmin e fundit me Batmanin ishte ai i Joket, i cili, sipas mendimit të kritikës, është një nga më të mirët e luajtur prej tij.
Për sa u përket të humburve të tjerë, të gjithë së bashku kanë një të përbashkët: pavdekësinë, por para se të shkonin në këtë dimension, të gjithë ata që u vetëvranë ishin në krizë të plotë: ose po humbitnin shëndetin, ose mendjen.Ishin të gjithë persona të vetmuar, të trishtuar, të humbur dhe fatkëqij. Mbi të gjitha përjetonin marrëdhënie të palumtura.
Shkurt ata u vetëvranë për të njëjtat arsye që vetëvriten të gjithë njerëzit. Në industrinë e filmit, pjesa më e madhe e vetëvrasjeve është kryer nga aktorët, ose aktoret.
Shumë të rralla janë rastet kur ato janë kryer nga regjisorë, apo skenaristë.Kjo sigurisht që e ka një shpjegim.Yjet, aktorët kanë një jetë shumë më të ekspozuar se sa pjesëtarët e tjerë të një skuadre filmike, pra njerëzit që qëndrojnë në prapaskena.
Nëse karriera e një aktori fundoset, bashkë me të fundoset edhe vetëbesimi i tij dhe gjithë stili i jetesës i deriatëhershëm. Por, për çdo Dean, Monroe, Ledger apo Valentino ka shumë aktorë të tjerë më pak të famshëm, të cilët janë bërë të famshëm pikërisht nga momenti i tyre i fundmë, por fatkeqësisht ky moment është përjetuar gjithmonë nga të tjerët…
Të jesh aktor dhe të ndërrosh jetë i ri në moshë, në Hollivud nuk është ndonjë çudi e madhe.
Historitë e yjeve që u shuan shpejt janë të shumta dhe nuk janë aspak të rralla në vendin që të ofron një jetë marramendëse,por edhe që të shkatërron e mund të të kthejë në një limon të shtrydhur e të pavlerë.
Pamjet e kufomave të aktorëve nëpër dhoma hotelesh, apo të shtrirë në rrugë, pasi janë shtypur nga një makinë, apo yje që kanë vrarë veten me mbidoza droge, janë të rëndomta. Në fund, ajo çka mbetet nga ylli është keqardhja dhe kronika e një vdekjeje që mund t'ia errësojë gjithë punën dhe arritjet e mëparshme.
Kjo ndodh më tepër kur bëhet fjalë për ndonjë vdekje jo aksidentale,por si pasojë e përdorimit të drogës. Menjëherë pas kësaj nisin akuzat për mënyrën e jetesës, që shpesh kthehet vrastare për ata që tregohen të dobët dhe bien pre e drogës, e jetës së shthurur dhe e qejfit pa kufi.
Megjithatë, zakonisht,kur bëhet fjalë për aktorë të mirë,menjëherë pas vdekjes fansat e tyre tentojnë që në njëfarë mënyre t'i idealizojnë,t'i kthejnë në mite dhe t'u japin në vdekje ndoshta atë famë që ata nuk e patën sa ishin gjallë.
Ata nuk arrijnë të kuptojnë dhe nuk duan ta pranojnë se si ka mundësi që një person që ka famë dhe para mund të vrasë veten. Duke mos dashur ta kuptojnë një gjë të tillë, atëherë e veshin idhullin e tyre me veti të jashtëzakonshme dhe e çojnë në piedestale të rralla.
Nga idhuj ata bëhen perëndi dhe menaxherët e shkathët nuk humbin rastin që rreth këtyre perëndive të rinj të ndërtojnë sërish biznese fitimprurëse,tashmë me një famë post-mortum. Të
tillë mite në Hollivud ka shumë.
I tillë është ai i Rodolf Valentinos, i quajtur ndryshe "Latin Lover", i cili hapi serinë e yjeve që shuhen shpejt, pra që vdesin të rinj për të mbetur përfundimisht me vdekjen e tyre misterioze në memorien e brezave dhe sigurisht për t'u idealizuar.Fama që ai mori pas vdekjes ishte shumë më e madhe nga ajo e para vdekjes.
Kur ai ndërroi jetë nga peritonia në vitin 1926,karriera e tij nuk ishte aq në ditë të mira si dikur. Pavarësisht kësaj, ai nuk mund ta merrte kurrë me mend histerinë kolektive që shkaktoi vdekja e tij. Funerali i tij ishte ndër më të jashtëzakonshmit në botën e artit, jo vetëm deri në atë kohë,por ai mbahet mend shumë edhe sot e kësaj dite.
Në të morën pjesë mijëra njerëz dhe lotët që u derdhën ishin të denjë për një hero kombëtar. Rruga u shtrua me lule dhe me njerëz që qanin pa pushim… Por Valentino thjesht hapi
një periudhë vajtimesh e krijime idhujsh.
Kështu, funerali që iu rezervua James Dean pas vdekjes së tij nga një përplasje me makinë më 30 shtator të vitit 1955, eklipson edhe atë të vetë Valentinos.
Audienca rinore jashtë Shteteve të Bashkuara të Amerikës nuk mund të identifikohej plotësisht me personazhet e interpretuar nga Dean dhe shokët e tij,për shkak të mënyrave të ndryshme të jetesës, por kjo nuk e ndaloi rininë e gjithë vendeve perëndimore, që me të mësuar për vdekjen e James të përjetonin një ndjenjë dhimbjeje kolektive, që do t'i shoqëronte adoleshentët e asaj kohe në gjithë vitet e rinisë.
Ata kishin kuptuar një nga filmat e aktorit, tensionin që ekzistonte mes adoleshentëve dhe të rriturve jo vetëm në Shtetet e Bashkuara, por kudo. Në njëfarë mënyre, Dean u kthye në një shembull, në një person që kishte disa standarde të caktuara, që përbënte një model të caktuar. Ai ishte personi tipik që simbolizonte të rinjtë e tërhequr e të vetmuar.
Në të kombinoheshin mosbesimi,brishtësia dhe lëkundshmëria. Me vdekjen e tij ai i shtoi vetes edhe misterin. I jepte makinës si i çmendur dhe ishte shumë i papërqendruar në timon.Shkonte nëpër kthesa verbërisht dhe nuk kishte frikë nga vdekja.
Një miku i James shkruan: "Kur dëgjova për vdekjen e James mbeta i shokuar. 50 vjet më vonë e kuptova se momenti i vdekjes ishte edhe momenti i pavdekësisë për James, i cili nuk u ndal as para vdekjes,por vdiq siç kishte jetuar me shpejtësi maksimale dhe pa pasur frikë nga ajo që e priste pas kthesës".
Pavdekësia e James edhe sot vazhdon që të ketë famë dhe të bëjë bujë në të njëjtën mënyrë si 50 vjet më parë. River Phoenix, që vdiq nga overdoza në Los Anxhelos në vitin 1993, la gjithashtu gjurmë me vdekjen.
Në momentin e fundit ai ishte vetëm 23 vjeç dhe po përfundonte filmin "Gjaku i errët".Për shkak të vdekjes së aktorit, filmi nuk përfundoi kurrë, pasi duheshin xhiruar disa skena shumë të rëndësishme dhe rolin e personazhit kryesor nuk mund ta merrte askush.
Megjithatë, vdekja e tij ishte shumë më e suksesshme se sa mund të kishte qenë filmi vetë. Turmat e njerëzve në varrim vajtuan si edhe në rastet e sipërpërmendura dhe së bashku me James Dean ai u shndërrua brenda një nate në superyll e superidhull.
Rasti i fundit është ai i Heath Ledger, i cili po të mos kishte vdekur nga mbidoza, ndoshta për rolin në filmin e fundit "Kalorësi i errësirës", mund të kishte marrë edhe çmimin "Oskar".
Por, ndërsa nuk e merr dot më "Oskarin", ai tashmë ka hyrë në legjendën e aktorëve që do të mbeten përgjithmonë të rinj në memorien e njerëzve. Roli i tij në filmin e fundit me Batmanin ishte ai i Joket, i cili, sipas mendimit të kritikës, është një nga më të mirët e luajtur prej tij.
Për sa u përket të humburve të tjerë, të gjithë së bashku kanë një të përbashkët: pavdekësinë, por para se të shkonin në këtë dimension, të gjithë ata që u vetëvranë ishin në krizë të plotë: ose po humbitnin shëndetin, ose mendjen.Ishin të gjithë persona të vetmuar, të trishtuar, të humbur dhe fatkëqij. Mbi të gjitha përjetonin marrëdhënie të palumtura.
Shkurt ata u vetëvranë për të njëjtat arsye që vetëvriten të gjithë njerëzit. Në industrinë e filmit, pjesa më e madhe e vetëvrasjeve është kryer nga aktorët, ose aktoret.
Shumë të rralla janë rastet kur ato janë kryer nga regjisorë, apo skenaristë.Kjo sigurisht që e ka një shpjegim.Yjet, aktorët kanë një jetë shumë më të ekspozuar se sa pjesëtarët e tjerë të një skuadre filmike, pra njerëzit që qëndrojnë në prapaskena.
Nëse karriera e një aktori fundoset, bashkë me të fundoset edhe vetëbesimi i tij dhe gjithë stili i jetesës i deriatëhershëm. Por, për çdo Dean, Monroe, Ledger apo Valentino ka shumë aktorë të tjerë më pak të famshëm, të cilët janë bërë të famshëm pikërisht nga momenti i tyre i fundmë, por fatkeqësisht ky moment është përjetuar gjithmonë nga të tjerët…
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:23
E vërteta mbi e dekjen e Lady Dianës !
Kur ishte gjallë ishte fisnikëria dhe shkëlqimi i princeshë Dianës ai që pushtoi mëndjen e botës.Sot është misteri që rrethon vdekjen e saj.
”Ajo ishte e bindur që do ta vrisnin”,shprehet miku i vjetër i Dianës, biznesmeni argjentinas, Roberto Deverik i cili e kujton shpesh Dianën,teksa fliste për komplote vrasjesh kundër saj. Ajo thoshte: “Ata do më shpërthejnë makinën ose helikopterin”. Pyetjet dhe gjëegjëzat e vdekjes së Dianës në një tunel të Parisit mbetën për gati 7 vjet rradhazi mistere.
Bilioneri Mohamed Al Fayed akuzoi kokëfortësisht qeverinë Britanike për organizimin e vdekjes së Princeshë Dianës dhe djalit të tij Dodi Al Fayed i cili kishte refuzuar kërkesa të panumërta intervistash për 48 orë. Ai besonte se djali i tij dhe Diana u vranë sepse dikush nuk donte që ajo të martohej me të dhe të kishte një fëmijë prej tij.
Teoritë e fshehta vazhduan,sepse detajet e hetimeve franceze rreth aksidentit asnjëherë nuk u bënë publike. Por “48 orë” kishte siguruar një raport të bërë nga qeveria franceze i cili kurrë nuk u publikua deri më sot.Raporti përmbante mijëra faqe dokumentash konfidenciale, policore, analizash shkencore dhe pamjesh që tregonin se çfarë i kishte ndodhur në të vërtetë princeshë Dianës,duke filluar që nga nata kur vdiq.
“Teksa po i afrohesha tunelit vura re tym në mes të tij”,kujtohet Frederick Mailler, një doktor i cili i tha autoriteteve franceze që po ngiste në tunelin “Alna”në Paris,atë natë disa momente pasi mercedezi tek i cili ndodhej princeshë Diana dhe Dodi të përplasej në një shtyllë.
Shkova tek rrënojat për të parë çfarë po ndodhte atje brënda,thotë Miller i cili u mundua seriozisht të kuronte princeshën pas aksidentit. ”Unë mund t’iu them se fytyra e saj ishte akoma shumë e bukur. Ajo nuk kishte asnjë dëmtim,kryesisht në fytyrë.
Ajo ishte e pavetëdijshme.Nuk mund të fliste fare”.Disa foto bardhë e zi,të bëra vetëm disa çaste pas aksidentit nuk ishin treguar deri më sot.Pjesë në raportin oficial u morën edhe nga “paparacët” të cilët po përgjonin çiftin atë natë.
”Deri pak para se të vdiste ajo ishte akoma shumë e bukur” shprehet avokatja Virginie Bardet, e cila pa dosien konfidenciale franceze kur po mbronte 3 nga 7 fotografët të cilët u akuzuan fillimisht si shkaktarë të aksidentit.Hetimi është i rëndësishëm, thotë ajo.
Familja dhe shoqëria e Dianës shprehën inat teksa dolën fotot e bëra pas aksidentit. Vëllai i Dianës, Charles Spencer thotë që ishte i neveritur nga veprimtaria që po bëhet në lidhje me kërkimet e shkaqeve të vdekjes.
Fyerja vinte nga dy foto bardhë e zi të bëra nga paparacët,skenës,që tregonte Dianën e pavetëdijshme të shtrirë në pjesën e pasme të makinës, teksa po e mjekonte një doktor. Ato ishin të përfshira në një dosje konfidenciale franceze të aksidentit,por as një media me emër nuk i ka nxjerrë parakohe fotot e princeshës së dëmtuar.
Gazetat britanike e dhanë ngjarjen e rëndësishme si një mbulim fyes.
Hetimet e 48 orë përfshinë edhe një informacion 4.000 faqesh konfidencial të qeverisë franceze për vdekjen e Dianës. Hetuesi francez tha qartë: “Përplasja qe një aksident dhe jo faji i ndonjë fotografie a agjenti të huaj”.
Qe faji i Henri Paul,shoferi që po ngiste makinën e Dianës.Ai ishte i ndikuar nga alkoli dhe nga droga. Paul i cili po ngiste afërsisht dy herë më shpejt se limiti i shpejtësisë, humbi kontrollin e automjetit dhe u përplas me një shtyllë.
Në janar qeveria Britanike hapi një hetim të vetin në lidhje me aksidentin.Al Fayed tha që Paul nuk ishte aspak i dehur atë natë,por qeveria franceze sipas tij kishte ndryshuar kampionët e gjakut aksidentalish ose edhe me qëllim. Por Forrest tha që testi i alkoolit u bë tre herë dhe doli që shoferi ishte nën efektin e drogës.
Provat kundërshtonin rebelimin që bëri Al Fayed duke thënë që Pauli nuk ishte i dehur. Por mos ndoshta u pagua ai nga organizatat britanike për të ndihmuar në vrasjen e princeshë Dianës? Apo për shkak të asaj ç’ka Al Fayed deklaroi? Për shkak se ishte shtatzënë?
Në janar “The London Mirror” tha se vetëm pak muaj para se ajo të vdiste,kishte shkruar një shënim,ku thoshte se i princi Karl po i përgatiste një aksident me makinë.Sa të vërteta ishin frikërat e saj?Mos ndoshta dikush e kishte planifikuar vdekjen e saj që të dukej si aksident?
48 orë mori një mercedes të ngjashëm me atë të princeshësh dhe analistët arritën në përfundim se shoferi duke qënë i dehur kishte humbur kontrollin.
Por qeveria franceze akoma vazhdoi hetimet,sidomos për Paulin i cili ishte gjithashtu dhe shef i sigurisë së hotelit “Ritz” të Mohamed Al Fayed.Ato gjetën një numër të madh depozitimesh të bëra në bankë nga Pauli 9 muajt e fundit, para aksidentit.
Hetuesit francezë nuk e gjetën dot burimin e parave të depozituara nga Pauli, por ato i kontrolluan shtëpinë, zyrën, intervistuan shokët, të afërmit dhe analizuan regjistrimet e telefonatave të tij.Ata nuk gjetën prova për t’a fajësuar edhe pse ishte një teori që thoshte se Pauli ishte një agjent sekret.
Mohamed Al Fayed njihej me princeshë Dianën nëpërmjet të atit të saj. Ai ishte shumë shok me të dhe i plotësonte çdo dëshirë. Pasi ajo vdiq ai këmbëngulte se Diana ishte shtatzënë me djalin e tij Dodi,por nga autopsia doli që kjo nuk ishte aspak e vërtetë.
James Anderson ishte një paparac shumë i famshëm në Francë,i cili vitet e fundit arrinte të bënte deri në 500.000 dollarë në vit. Ai kishte një apartament në Paris, një kështjellë në luginën “Loire”në qendër të Francës dhe ngiste një BMW të shtrenjtë.Por autoritetet franceze i tërhoqi më shumë një makinë tjetër që ai zotëronte: Një Fiat Uno i bardhë.Ishte ky i njëjti Fiat Uno që parakaloi Mercedesin ku ndodhej Diana atë natë?
Al Fayed dhe John McNamara (shefi i sigurisë së Al Fayed) janë të sigurtë se disa nga paparacët dhe ndoshta dhe ai shoferi i Fiat Unos ishin agjentë të MI-6,misioni i të cilëve ishte të ndalonin fejesën që do të shpallej së shpejti nga princesha dhe Dodi Al Fayed.
Teoristët konspinatë besojnë se shoferi i Fiat Unos e shkaktoi përplasjen si pjesë e planit për të vrarë Dianën. Rrethanat çonin se paparaci Anderson ishte shkaktari i aksidentit, derisa dy muaj më vonë ai u gjend i vdekur. Sipas dokumentarit që iu bë Al Fayed thuhej sa vrasja u krye nga disa hajdutë me maska të cilët i dhunuan zyrën. Më pas u hap lajmi sikur kish vrarë veten.
Al Fayed vazhdonte me idetë e tij duke mos pranuar se djali dhe disa prej punonjësve të tij mund të kenë patur një pjesë të fajit për vdekjen e princeshës së dashur. Sipas Bower, Al Fayed ishte arkitekti gjenial për ta bërë vdekjen e princeshë Dianës të dukej si një aksident, ndërsa për avokaten franceze Virginie Bardet kurthi ndodhej në tunel...
Por ne kurrë nuk do të dimë të vërtetën esenciale të asaj nate !
Kur ishte gjallë ishte fisnikëria dhe shkëlqimi i princeshë Dianës ai që pushtoi mëndjen e botës.Sot është misteri që rrethon vdekjen e saj.
”Ajo ishte e bindur që do ta vrisnin”,shprehet miku i vjetër i Dianës, biznesmeni argjentinas, Roberto Deverik i cili e kujton shpesh Dianën,teksa fliste për komplote vrasjesh kundër saj. Ajo thoshte: “Ata do më shpërthejnë makinën ose helikopterin”. Pyetjet dhe gjëegjëzat e vdekjes së Dianës në një tunel të Parisit mbetën për gati 7 vjet rradhazi mistere.
Bilioneri Mohamed Al Fayed akuzoi kokëfortësisht qeverinë Britanike për organizimin e vdekjes së Princeshë Dianës dhe djalit të tij Dodi Al Fayed i cili kishte refuzuar kërkesa të panumërta intervistash për 48 orë. Ai besonte se djali i tij dhe Diana u vranë sepse dikush nuk donte që ajo të martohej me të dhe të kishte një fëmijë prej tij.
Teoritë e fshehta vazhduan,sepse detajet e hetimeve franceze rreth aksidentit asnjëherë nuk u bënë publike. Por “48 orë” kishte siguruar një raport të bërë nga qeveria franceze i cili kurrë nuk u publikua deri më sot.Raporti përmbante mijëra faqe dokumentash konfidenciale, policore, analizash shkencore dhe pamjesh që tregonin se çfarë i kishte ndodhur në të vërtetë princeshë Dianës,duke filluar që nga nata kur vdiq.
“Teksa po i afrohesha tunelit vura re tym në mes të tij”,kujtohet Frederick Mailler, një doktor i cili i tha autoriteteve franceze që po ngiste në tunelin “Alna”në Paris,atë natë disa momente pasi mercedezi tek i cili ndodhej princeshë Diana dhe Dodi të përplasej në një shtyllë.
Shkova tek rrënojat për të parë çfarë po ndodhte atje brënda,thotë Miller i cili u mundua seriozisht të kuronte princeshën pas aksidentit. ”Unë mund t’iu them se fytyra e saj ishte akoma shumë e bukur. Ajo nuk kishte asnjë dëmtim,kryesisht në fytyrë.
Ajo ishte e pavetëdijshme.Nuk mund të fliste fare”.Disa foto bardhë e zi,të bëra vetëm disa çaste pas aksidentit nuk ishin treguar deri më sot.Pjesë në raportin oficial u morën edhe nga “paparacët” të cilët po përgjonin çiftin atë natë.
”Deri pak para se të vdiste ajo ishte akoma shumë e bukur” shprehet avokatja Virginie Bardet, e cila pa dosien konfidenciale franceze kur po mbronte 3 nga 7 fotografët të cilët u akuzuan fillimisht si shkaktarë të aksidentit.Hetimi është i rëndësishëm, thotë ajo.
Familja dhe shoqëria e Dianës shprehën inat teksa dolën fotot e bëra pas aksidentit. Vëllai i Dianës, Charles Spencer thotë që ishte i neveritur nga veprimtaria që po bëhet në lidhje me kërkimet e shkaqeve të vdekjes.
Fyerja vinte nga dy foto bardhë e zi të bëra nga paparacët,skenës,që tregonte Dianën e pavetëdijshme të shtrirë në pjesën e pasme të makinës, teksa po e mjekonte një doktor. Ato ishin të përfshira në një dosje konfidenciale franceze të aksidentit,por as një media me emër nuk i ka nxjerrë parakohe fotot e princeshës së dëmtuar.
Gazetat britanike e dhanë ngjarjen e rëndësishme si një mbulim fyes.
Hetimet e 48 orë përfshinë edhe një informacion 4.000 faqesh konfidencial të qeverisë franceze për vdekjen e Dianës. Hetuesi francez tha qartë: “Përplasja qe një aksident dhe jo faji i ndonjë fotografie a agjenti të huaj”.
Qe faji i Henri Paul,shoferi që po ngiste makinën e Dianës.Ai ishte i ndikuar nga alkoli dhe nga droga. Paul i cili po ngiste afërsisht dy herë më shpejt se limiti i shpejtësisë, humbi kontrollin e automjetit dhe u përplas me një shtyllë.
Në janar qeveria Britanike hapi një hetim të vetin në lidhje me aksidentin.Al Fayed tha që Paul nuk ishte aspak i dehur atë natë,por qeveria franceze sipas tij kishte ndryshuar kampionët e gjakut aksidentalish ose edhe me qëllim. Por Forrest tha që testi i alkoolit u bë tre herë dhe doli që shoferi ishte nën efektin e drogës.
Provat kundërshtonin rebelimin që bëri Al Fayed duke thënë që Pauli nuk ishte i dehur. Por mos ndoshta u pagua ai nga organizatat britanike për të ndihmuar në vrasjen e princeshë Dianës? Apo për shkak të asaj ç’ka Al Fayed deklaroi? Për shkak se ishte shtatzënë?
Në janar “The London Mirror” tha se vetëm pak muaj para se ajo të vdiste,kishte shkruar një shënim,ku thoshte se i princi Karl po i përgatiste një aksident me makinë.Sa të vërteta ishin frikërat e saj?Mos ndoshta dikush e kishte planifikuar vdekjen e saj që të dukej si aksident?
48 orë mori një mercedes të ngjashëm me atë të princeshësh dhe analistët arritën në përfundim se shoferi duke qënë i dehur kishte humbur kontrollin.
Por qeveria franceze akoma vazhdoi hetimet,sidomos për Paulin i cili ishte gjithashtu dhe shef i sigurisë së hotelit “Ritz” të Mohamed Al Fayed.Ato gjetën një numër të madh depozitimesh të bëra në bankë nga Pauli 9 muajt e fundit, para aksidentit.
Hetuesit francezë nuk e gjetën dot burimin e parave të depozituara nga Pauli, por ato i kontrolluan shtëpinë, zyrën, intervistuan shokët, të afërmit dhe analizuan regjistrimet e telefonatave të tij.Ata nuk gjetën prova për t’a fajësuar edhe pse ishte një teori që thoshte se Pauli ishte një agjent sekret.
Mohamed Al Fayed njihej me princeshë Dianën nëpërmjet të atit të saj. Ai ishte shumë shok me të dhe i plotësonte çdo dëshirë. Pasi ajo vdiq ai këmbëngulte se Diana ishte shtatzënë me djalin e tij Dodi,por nga autopsia doli që kjo nuk ishte aspak e vërtetë.
James Anderson ishte një paparac shumë i famshëm në Francë,i cili vitet e fundit arrinte të bënte deri në 500.000 dollarë në vit. Ai kishte një apartament në Paris, një kështjellë në luginën “Loire”në qendër të Francës dhe ngiste një BMW të shtrenjtë.Por autoritetet franceze i tërhoqi më shumë një makinë tjetër që ai zotëronte: Një Fiat Uno i bardhë.Ishte ky i njëjti Fiat Uno që parakaloi Mercedesin ku ndodhej Diana atë natë?
Al Fayed dhe John McNamara (shefi i sigurisë së Al Fayed) janë të sigurtë se disa nga paparacët dhe ndoshta dhe ai shoferi i Fiat Unos ishin agjentë të MI-6,misioni i të cilëve ishte të ndalonin fejesën që do të shpallej së shpejti nga princesha dhe Dodi Al Fayed.
Teoristët konspinatë besojnë se shoferi i Fiat Unos e shkaktoi përplasjen si pjesë e planit për të vrarë Dianën. Rrethanat çonin se paparaci Anderson ishte shkaktari i aksidentit, derisa dy muaj më vonë ai u gjend i vdekur. Sipas dokumentarit që iu bë Al Fayed thuhej sa vrasja u krye nga disa hajdutë me maska të cilët i dhunuan zyrën. Më pas u hap lajmi sikur kish vrarë veten.
Al Fayed vazhdonte me idetë e tij duke mos pranuar se djali dhe disa prej punonjësve të tij mund të kenë patur një pjesë të fajit për vdekjen e princeshës së dashur. Sipas Bower, Al Fayed ishte arkitekti gjenial për ta bërë vdekjen e princeshë Dianës të dukej si një aksident, ndërsa për avokaten franceze Virginie Bardet kurthi ndodhej në tunel...
Por ne kurrë nuk do të dimë të vërtetën esenciale të asaj nate !
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:24
Antarktida dhe Vrima e Ozonit !!!
Nocionet si shtresa dhe vrima e ozonit ose hidrokarburet, të cilat deri para pesëmbëdhjetë vjetësh ishin të njohura vetëm nga shkencëtarët, përmenden ndërkohë nga çdokush.
Pothuajse në çdo diskutim mbi problemet moderne të natyrës, bie fjala për ozonin.
Në këtë rast duhet të dallohen fenomenet e ndyshme, të cilat ndodhin në lidhje me ozonin: smogu në verë dhe vrima e ozonit në stratosferë.Lajmi se shtresa e ozonit, e cila na ruan nga rrezatimet dëmtuese UVB (ultraviolet) të diellit, po përmirësohet, është në fillim shumë qetësues.
Por ky proçes ndodh shumë më ngadalë se duhet. Duke u bazuar në njohuritë e reja të qendrës së fluturimeve kozmike, NASA, vrima e ozonit mbi Antarktidë do të qëndrojë deri në 2068-ën, rreth 20 vjet më gjatë se sa ishte llogaritur përpara.
Shtresat e ozonit
Megjithatë, falë Protokollit të Montrealit, shtresat e ozonit po e marrin veten ngadalë. Sipas këtij protokolli, janë të detyruar të gjitha shtetet që kanë nënshkruar më 1987-ën të ndalojnë prodhimin e lëndëve, si të hidrokarburit të kloruar ose me flor, i cili dëmton shtresat e ozonit. Këto lëndë janë përdorur përpara nëpër frigorifera, kondicionerë, etj.
Mbi Antarktidë
Pasojat vazhdojnë të jenë shumë dramatike. Për çdo vit në pranverë hapet mbi Antarktidë një vrimë ozoni rreth 25 deri 29 milionë kilometra katrorë.
Një vrimë me këto përmasa nuk është parë asnjëherë. Deri tani formoheshin vetëm disa vrima të vogla në gjysmësferën e veriut. Dallimin mes gjysmësferës së veriut dhe të jugut e sqaron eksperti i ozonit i Organizatës për mbrojtjen e ambientit, Greenpeace.
Lëndët industriale
Lëndët dëmtuese dhe të ftohtit janë dy shkaktarët kryesorë për krijimin e vrimës së ozonit. Gjatë dimrit të gjatë antarktik krijohet një ajër i ftohtë mbi Polin e Jugut për shkak të sipërfaqes së madhe të Antarktidës, i cili arrin temperaturën -80 gradë.
Lëndët industriale, të cilat zëvendësojnë hidrokarburin e kloruar ose me flor janë arsyeja pse shtresa e ozonit të tokës ka nevojë për më shumë kohë për t’u përmirësuar, se sa mendonin shkencëtarët.
Sipas protokollit të Montrealit, janë të gjitha shtetet, që kanë nënshkruar, përveç vendeve që janë në zhvillim, të detyruar të përdorin lëndë të tjera, të cilat zëvendësojnë lëndët dëmtuese. Por edhe këto lëndë e vonojne përmirësimin e shtresave te ozonit.
Zëvendësimet
Greenpeace ka konstatuar që para 13 vjetësh se prodhimi industrial është i mundshëm edhe pa ndihmën e lëndëve, të cilat dëmtojnë ozonin. Lëndë zëvendësuese jodëmtuese janë, për shembull hidrokarburi natyral, i cili nuk është i kloruar apo me shtesë fluori, siç janë metani, propani dhe butani. Por industritë nuk duan të heqin dorë edhe nga lëndët zëvendësuese, për të mos patur humbje fitimi.Prandaj, shtresat e ozonit nuk do të përmirësohen edhe pas 60 viteve.Pasojat e rrezeve dëmtuese të diellit janë të ndryshme.
Ato mund të shkaktojnë tek njerëzit kancerin e lëkurës ose edhe verbim, ndërsa tek bimët ato mund të dëmtojnë rritjen e tyre. Përveç kësaj në Australi rritet numri i një tipi të ri algash, të cilat shtyjnë mënjanë dhe zëvendësojnë tipet më të ndjeshme.
Edhe gaforret nuk ushqehen më me to, sepse ato nuk janë të tretshme.Rritja e kësaj alge ka edhe për pasojë zhdukjen e një tipi tjetër alge, e cila është e nevojshme për përftimin e dioksidit të karbonit. Kjo pasojë shkakton nga ana tjetër mbingrohjen e klimës.
Dëmtimi i ozonit
Të gjitha lëndët zëvendësuese dëmtojnë ozonin në mënyrë indirekte, sepse ato e ngrohin atmosferën e tokës në mënyrë masive. Si rrjedhojë, stratosfera fillon të ftohet në një mënyrë kimike të komplikuar, e cila plotëson kushtet atmosferike për krijimin e vrimës së Ozonit.Kjo vrimë dalëngadalë do të shkaktojë fundin tonë.
Nocionet si shtresa dhe vrima e ozonit ose hidrokarburet, të cilat deri para pesëmbëdhjetë vjetësh ishin të njohura vetëm nga shkencëtarët, përmenden ndërkohë nga çdokush.
Pothuajse në çdo diskutim mbi problemet moderne të natyrës, bie fjala për ozonin.
Në këtë rast duhet të dallohen fenomenet e ndyshme, të cilat ndodhin në lidhje me ozonin: smogu në verë dhe vrima e ozonit në stratosferë.Lajmi se shtresa e ozonit, e cila na ruan nga rrezatimet dëmtuese UVB (ultraviolet) të diellit, po përmirësohet, është në fillim shumë qetësues.
Por ky proçes ndodh shumë më ngadalë se duhet. Duke u bazuar në njohuritë e reja të qendrës së fluturimeve kozmike, NASA, vrima e ozonit mbi Antarktidë do të qëndrojë deri në 2068-ën, rreth 20 vjet më gjatë se sa ishte llogaritur përpara.
Shtresat e ozonit
Megjithatë, falë Protokollit të Montrealit, shtresat e ozonit po e marrin veten ngadalë. Sipas këtij protokolli, janë të detyruar të gjitha shtetet që kanë nënshkruar më 1987-ën të ndalojnë prodhimin e lëndëve, si të hidrokarburit të kloruar ose me flor, i cili dëmton shtresat e ozonit. Këto lëndë janë përdorur përpara nëpër frigorifera, kondicionerë, etj.
Mbi Antarktidë
Pasojat vazhdojnë të jenë shumë dramatike. Për çdo vit në pranverë hapet mbi Antarktidë një vrimë ozoni rreth 25 deri 29 milionë kilometra katrorë.
Një vrimë me këto përmasa nuk është parë asnjëherë. Deri tani formoheshin vetëm disa vrima të vogla në gjysmësferën e veriut. Dallimin mes gjysmësferës së veriut dhe të jugut e sqaron eksperti i ozonit i Organizatës për mbrojtjen e ambientit, Greenpeace.
Lëndët industriale
Lëndët dëmtuese dhe të ftohtit janë dy shkaktarët kryesorë për krijimin e vrimës së ozonit. Gjatë dimrit të gjatë antarktik krijohet një ajër i ftohtë mbi Polin e Jugut për shkak të sipërfaqes së madhe të Antarktidës, i cili arrin temperaturën -80 gradë.
Lëndët industriale, të cilat zëvendësojnë hidrokarburin e kloruar ose me flor janë arsyeja pse shtresa e ozonit të tokës ka nevojë për më shumë kohë për t’u përmirësuar, se sa mendonin shkencëtarët.
Sipas protokollit të Montrealit, janë të gjitha shtetet, që kanë nënshkruar, përveç vendeve që janë në zhvillim, të detyruar të përdorin lëndë të tjera, të cilat zëvendësojnë lëndët dëmtuese. Por edhe këto lëndë e vonojne përmirësimin e shtresave te ozonit.
Zëvendësimet
Greenpeace ka konstatuar që para 13 vjetësh se prodhimi industrial është i mundshëm edhe pa ndihmën e lëndëve, të cilat dëmtojnë ozonin. Lëndë zëvendësuese jodëmtuese janë, për shembull hidrokarburi natyral, i cili nuk është i kloruar apo me shtesë fluori, siç janë metani, propani dhe butani. Por industritë nuk duan të heqin dorë edhe nga lëndët zëvendësuese, për të mos patur humbje fitimi.Prandaj, shtresat e ozonit nuk do të përmirësohen edhe pas 60 viteve.Pasojat e rrezeve dëmtuese të diellit janë të ndryshme.
Ato mund të shkaktojnë tek njerëzit kancerin e lëkurës ose edhe verbim, ndërsa tek bimët ato mund të dëmtojnë rritjen e tyre. Përveç kësaj në Australi rritet numri i një tipi të ri algash, të cilat shtyjnë mënjanë dhe zëvendësojnë tipet më të ndjeshme.
Edhe gaforret nuk ushqehen më me to, sepse ato nuk janë të tretshme.Rritja e kësaj alge ka edhe për pasojë zhdukjen e një tipi tjetër alge, e cila është e nevojshme për përftimin e dioksidit të karbonit. Kjo pasojë shkakton nga ana tjetër mbingrohjen e klimës.
Dëmtimi i ozonit
Të gjitha lëndët zëvendësuese dëmtojnë ozonin në mënyrë indirekte, sepse ato e ngrohin atmosferën e tokës në mënyrë masive. Si rrjedhojë, stratosfera fillon të ftohet në një mënyrë kimike të komplikuar, e cila plotëson kushtet atmosferike për krijimin e vrimës së Ozonit.Kjo vrimë dalëngadalë do të shkaktojë fundin tonë.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:27
Çfarë ishte “Parësia e Sionit”?
Parësia e Sionit (frëngjisht: Prieuré de Sion), është bërë shpesh objekt diskutimi,pasi ekzitojnë shumë debate mbi vërtetësinë e ekzistencës së saj.
Ajo është përshkruar herë si organizatë e fshehtë,e herë si fantazi...Kjo organizatë është themeluar më 7 maj 1956. Në bazë të nenit III të statutit origjinal të Parësisë së Sion-it të vitit 1956, kjo organizatë merrte emrin Sion, për arsye se është themluar diku në afërsi të malit me të njëjtin emër, pranë qyteti të Anmas (Annemasse).
Qëllimi i Parësisë së Sionit ishte të luftonte borgjezimin e fesë. Parësia e Sion-it e 1956 e kishte selinë e saj në shtëpinë e Pier Plantar (Pierre Plantard) në prefekturën e Sen Zhyljë ën Zhenevua (Saint-Julien-en-Genevois)...
Në Tetor të 1956, Parësia u shpërbë për t’u formuar sërish nga Plantard,në qershor 1962 me shpresën për të restauruar monarkinë franceze,e për të çuar përpara përpjekjet e saj për të marre sërish në dorë fatin e Francës. Pier Plantar filloi të punonte një dorëshkrim dhe shkroi disa pergamena (te cilat u realizuan nga Filip dë Sheris I ).
Këto dokumente u gjetën nga At Béronxhé Son-jèr gjatë punimeve për rikonstruktimin e kishës së tij (Ren Lë Shato). Këto dokumente të rreme tregonin një lidhje gjaku të paqënë midis Parësisë dhe dinastisë Merovinge. Plantard manipuloi aktivitetin e Son-jerit dhe zhduku disa prova që mund të cënonin Parësinë.
Që nga 1961 deri 1984 Plantard u mor me shpikjen e një prejardhjeje të Parësisë së Sion-it, duke pohuar se kjo organizatë ishte themeluar në Jerusalem nga Godfrua dë Bujo (Godefroy de Bouillon), gjatë kryqëzatës së parë.
Michael Baigent, Richard Leigh dhe Henry Lincoln bënë disa kërkime në Ren Lë Shato (Rennes-le-Château) ku gjetën ‘Arkivin” pseudohistorik që më pas u bë tema e librit të tyre “Holy Blood, Holy Grail”.Treshja e sipërpërmendur flet mbi gjetjen e këtyre dokumentave, të cilat duhet theksuar se janë të rreme:
• Lista e Mjeshtrave të cilët kishin udhëhequr në shekuj Parësinë e Sion-it,si një histori që niste me Templarët dhe më pas për gjëndjen ushtarake dhe financiare të saj.
• Ndikimin e madh që Parësia ka pasur në zhvillimin e doktrinës me karakter sekret gjatë Mesjetës.
• Parësia paskësh ndihmuar dinastinë Merovinge,nga 447 deri në 751 gjatë qeverisjes së saj, të disa mbretërive në Evropë dhe Jeruzalem.
• Parësia ka ndihmuar Dinastinë Merovinge pasi ishin pasardhës së Jezusit dhe gruas së tij Maria Magdalenës. Sipas Baigent, Leigh dhe Lincoln, Parësia kishte këto qëllime:
• Themelimi i një "Perandorie Të Shenjtë Evropiane” e cila do të kthehej në një superfuqi dhe do të kishte për qëllim vetëm Paqen në botë.
• Zëvendësimin e Kishës Katolike nëpërmjet zbulimit të Graalit të Shenjtë dhe "testamentit të Judës".
• Krijimi i një Izraeli të Madh.Baigent, Leigh, e Lincoln shtuan disa interpretime mbi Protokollet e Sion që shikonin si një nga provat më të rëndësishme mbi ekzistencën e Parësisë:
• Versionin origjinal të ngjarjes,sipas të cilit “Sioni” nuk kishte asnjë lidhje me organizatat e këtij lloji në Jeruzalem.
• Sipas tre zbuluesve personi që kishte modifikuar faktet dhe rrjedhën e ngjarjeve ishte Sergei Nilus 1903, për të fituar besimin e Nikolait të II të Rusisë. Duke qenë se Nilus nuk dalloi disa detaje që lidheshin ngushtë me historinë e kristianizmit nuk i ndryshoi.
Kjo është një nga provat më konkrete,që versioni origjinal nuk ishte hartuar gjatë Kongresit Sionist mbajtur në Bazel më 1897.
Duke i parë këto hipoteza si fakte, shumë njerëz menduan se ishte një shenjë e realizimit të profecive dhe se në pak kohë do gjendeshin përballë Apokalipsit që do ti jepte fund botës.
Megjithatë historianët modernë nuk pranojnë që “Holy Blood, Holy Grail” ka dhënë ndonjë kontribut historik.
Autorë të ndryshëm francezë si Frenk MarI (1978), Zhon Lyk Shomëil (1979, 1984, 1992) dhe Pier Zharnak (1985, 1988), ndryshe nga Baigent, Lincoln e Leigh, se kanë marrë kurrë seriozisht Pierre Plantard dhe Parësinë e Sionit duke shtuar se bëhej fjalë vetëm për një mashtrim të bazuar në fakte të paqëna.
Në 1989, Pierre Plantard u përpoq të ruante reputacionin e tij duke përhapur zëra se në të vërtetë Parësia e Sion-it ishte themeluar në 1681 në Ren Lë Shato (Rennes-le-Chateau). Në shtator të 1993, Plantar deklaroi se Rozhe Patris Pels (Roger-Patrice Pelat) kishte qenë një nga mjeshtrat e mëdhenj të Parësisë.
Pelat ishte mik i Presidentit francez të asaj kohe,François Mitterrand dhe ishte në qendër të një skadali që përfshinte dhe kryeministrin francez në atë kohë Pier Beregovua (Pierre Bérégovoy). Një gjykatë franceze urdhëroi që shtëpia e Plantard të kontrollohej. Gjatë kontrollit u gjetën dokumente të rreme sipas të cilave Plantar ishe Mbret i Francës.
Gjatë dëshmisë së tij në gjykatë,Plantar pranoi se kishte shpikur gjithçka dhe se Pela nuk kishte asnjë lidhje me Parësinë e Sion-it,në përfundim të gjykimit të çështjes Plantar nuk u ndëshkua,por mori urdhër që të mos vazhdonte promovimin e Parësisë së Sion-it.
Megjithëse kundra dëshirës së tij,ai e zbatoi këtë vendim derisa vdiq më 3 shkurt të vitit 2000.”Et in Arcadia ego”... Sipas disa dokumenatave latine të 1964 thuhet se kjo fjali është motoja e familjes Plantard dhe e Parësisë së Sion-it. Përkthimi i saj është “Dhe une në Arkadi”.
Kjo fjali është e njohur pasi i përket pikturës së famshme, “Barinjtë e Arkadi-së” të piktorit të njohur francez Pusë. Shumë specialistë mendojnë se mungon një fjalë për të plotësuar kuptimin e fjalisë, megjithëse në pikturë nuk ka asgjë dhe gramatika latinishtes nuk imponon një rregull të tillë.Hipotezat më të shumta janë ngritur mbi fjalën “Sum” që në latinisht do të thotë “jam”.
Nëse kjo hipotezë është e vërtetë atëhere fjalia e saktë do të ishte “Dhe unë në Arkadi jam”.
Një tjetër version mund të jetë teoria e Ricard Endrjus dhe Pol Shelenberger të cilët mendojnë se “Et in Arcadia ego sum” është një anagramë e “Arcam Dei Tango Iesu”, që përkthehet “Unë prek këmbën e Zotit”– Jezùs-it".
Sipas historisë zyrtare të pikturës thuhes së bëhet fjalë për varrin e Jezusit... por nuk mund të thuhet me saktësi nëse kjo dyshe ka të drejtë apo jo !
Parësia e Sionit (frëngjisht: Prieuré de Sion), është bërë shpesh objekt diskutimi,pasi ekzitojnë shumë debate mbi vërtetësinë e ekzistencës së saj.
Ajo është përshkruar herë si organizatë e fshehtë,e herë si fantazi...Kjo organizatë është themeluar më 7 maj 1956. Në bazë të nenit III të statutit origjinal të Parësisë së Sion-it të vitit 1956, kjo organizatë merrte emrin Sion, për arsye se është themluar diku në afërsi të malit me të njëjtin emër, pranë qyteti të Anmas (Annemasse).
Qëllimi i Parësisë së Sionit ishte të luftonte borgjezimin e fesë. Parësia e Sion-it e 1956 e kishte selinë e saj në shtëpinë e Pier Plantar (Pierre Plantard) në prefekturën e Sen Zhyljë ën Zhenevua (Saint-Julien-en-Genevois)...
Në Tetor të 1956, Parësia u shpërbë për t’u formuar sërish nga Plantard,në qershor 1962 me shpresën për të restauruar monarkinë franceze,e për të çuar përpara përpjekjet e saj për të marre sërish në dorë fatin e Francës. Pier Plantar filloi të punonte një dorëshkrim dhe shkroi disa pergamena (te cilat u realizuan nga Filip dë Sheris I ).
Këto dokumente u gjetën nga At Béronxhé Son-jèr gjatë punimeve për rikonstruktimin e kishës së tij (Ren Lë Shato). Këto dokumente të rreme tregonin një lidhje gjaku të paqënë midis Parësisë dhe dinastisë Merovinge. Plantard manipuloi aktivitetin e Son-jerit dhe zhduku disa prova që mund të cënonin Parësinë.
Që nga 1961 deri 1984 Plantard u mor me shpikjen e një prejardhjeje të Parësisë së Sion-it, duke pohuar se kjo organizatë ishte themeluar në Jerusalem nga Godfrua dë Bujo (Godefroy de Bouillon), gjatë kryqëzatës së parë.
Michael Baigent, Richard Leigh dhe Henry Lincoln bënë disa kërkime në Ren Lë Shato (Rennes-le-Château) ku gjetën ‘Arkivin” pseudohistorik që më pas u bë tema e librit të tyre “Holy Blood, Holy Grail”.Treshja e sipërpërmendur flet mbi gjetjen e këtyre dokumentave, të cilat duhet theksuar se janë të rreme:
• Lista e Mjeshtrave të cilët kishin udhëhequr në shekuj Parësinë e Sion-it,si një histori që niste me Templarët dhe më pas për gjëndjen ushtarake dhe financiare të saj.
• Ndikimin e madh që Parësia ka pasur në zhvillimin e doktrinës me karakter sekret gjatë Mesjetës.
• Parësia paskësh ndihmuar dinastinë Merovinge,nga 447 deri në 751 gjatë qeverisjes së saj, të disa mbretërive në Evropë dhe Jeruzalem.
• Parësia ka ndihmuar Dinastinë Merovinge pasi ishin pasardhës së Jezusit dhe gruas së tij Maria Magdalenës. Sipas Baigent, Leigh dhe Lincoln, Parësia kishte këto qëllime:
• Themelimi i një "Perandorie Të Shenjtë Evropiane” e cila do të kthehej në një superfuqi dhe do të kishte për qëllim vetëm Paqen në botë.
• Zëvendësimin e Kishës Katolike nëpërmjet zbulimit të Graalit të Shenjtë dhe "testamentit të Judës".
• Krijimi i një Izraeli të Madh.Baigent, Leigh, e Lincoln shtuan disa interpretime mbi Protokollet e Sion që shikonin si një nga provat më të rëndësishme mbi ekzistencën e Parësisë:
• Versionin origjinal të ngjarjes,sipas të cilit “Sioni” nuk kishte asnjë lidhje me organizatat e këtij lloji në Jeruzalem.
• Sipas tre zbuluesve personi që kishte modifikuar faktet dhe rrjedhën e ngjarjeve ishte Sergei Nilus 1903, për të fituar besimin e Nikolait të II të Rusisë. Duke qenë se Nilus nuk dalloi disa detaje që lidheshin ngushtë me historinë e kristianizmit nuk i ndryshoi.
Kjo është një nga provat më konkrete,që versioni origjinal nuk ishte hartuar gjatë Kongresit Sionist mbajtur në Bazel më 1897.
Duke i parë këto hipoteza si fakte, shumë njerëz menduan se ishte një shenjë e realizimit të profecive dhe se në pak kohë do gjendeshin përballë Apokalipsit që do ti jepte fund botës.
Megjithatë historianët modernë nuk pranojnë që “Holy Blood, Holy Grail” ka dhënë ndonjë kontribut historik.
Autorë të ndryshëm francezë si Frenk MarI (1978), Zhon Lyk Shomëil (1979, 1984, 1992) dhe Pier Zharnak (1985, 1988), ndryshe nga Baigent, Lincoln e Leigh, se kanë marrë kurrë seriozisht Pierre Plantard dhe Parësinë e Sionit duke shtuar se bëhej fjalë vetëm për një mashtrim të bazuar në fakte të paqëna.
Në 1989, Pierre Plantard u përpoq të ruante reputacionin e tij duke përhapur zëra se në të vërtetë Parësia e Sion-it ishte themeluar në 1681 në Ren Lë Shato (Rennes-le-Chateau). Në shtator të 1993, Plantar deklaroi se Rozhe Patris Pels (Roger-Patrice Pelat) kishte qenë një nga mjeshtrat e mëdhenj të Parësisë.
Pelat ishte mik i Presidentit francez të asaj kohe,François Mitterrand dhe ishte në qendër të një skadali që përfshinte dhe kryeministrin francez në atë kohë Pier Beregovua (Pierre Bérégovoy). Një gjykatë franceze urdhëroi që shtëpia e Plantard të kontrollohej. Gjatë kontrollit u gjetën dokumente të rreme sipas të cilave Plantar ishe Mbret i Francës.
Gjatë dëshmisë së tij në gjykatë,Plantar pranoi se kishte shpikur gjithçka dhe se Pela nuk kishte asnjë lidhje me Parësinë e Sion-it,në përfundim të gjykimit të çështjes Plantar nuk u ndëshkua,por mori urdhër që të mos vazhdonte promovimin e Parësisë së Sion-it.
Megjithëse kundra dëshirës së tij,ai e zbatoi këtë vendim derisa vdiq më 3 shkurt të vitit 2000.”Et in Arcadia ego”... Sipas disa dokumenatave latine të 1964 thuhet se kjo fjali është motoja e familjes Plantard dhe e Parësisë së Sion-it. Përkthimi i saj është “Dhe une në Arkadi”.
Kjo fjali është e njohur pasi i përket pikturës së famshme, “Barinjtë e Arkadi-së” të piktorit të njohur francez Pusë. Shumë specialistë mendojnë se mungon një fjalë për të plotësuar kuptimin e fjalisë, megjithëse në pikturë nuk ka asgjë dhe gramatika latinishtes nuk imponon një rregull të tillë.Hipotezat më të shumta janë ngritur mbi fjalën “Sum” që në latinisht do të thotë “jam”.
Nëse kjo hipotezë është e vërtetë atëhere fjalia e saktë do të ishte “Dhe unë në Arkadi jam”.
Një tjetër version mund të jetë teoria e Ricard Endrjus dhe Pol Shelenberger të cilët mendojnë se “Et in Arcadia ego sum” është një anagramë e “Arcam Dei Tango Iesu”, që përkthehet “Unë prek këmbën e Zotit”– Jezùs-it".
Sipas historisë zyrtare të pikturës thuhes së bëhet fjalë për varrin e Jezusit... por nuk mund të thuhet me saktësi nëse kjo dyshe ka të drejtë apo jo !
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:29
E vërteta e tmerrshme mbi Drakulën !
Alpet e thepisura të Transilvanisë sigurojnë një nga peisazhet më spektakolare të Evropës.Falkonjtë fluturojnë rreth humnerave,ndërkohë që arinjtë dhe antilopat malore strehohen poshtë, në pyllin e dendur.
Fshatrat mesjetare dhe rrënojat e kështjellave,dikur kryelarta mund të materializohen papritur përmes mjegullës, nëse ndonjë i huaj “i krisur” guxon t’i zbulojë sekretet e tyre.
Translivania gjithashtu paraqet një lider i cili njihet si mbrojtësi i fesë së Krishterë,një hero Rumun dhe një monstër mbinjerëzor.
Emri i tij ishte princi Vlad,por bota e njeh atë me anë të nofkës së tij: DRAKULA !
Urdhëri Dragoit
Vladi ose Drakula ka lindur në 1431 në Transilvani,në një familje fisnikësh.Babain e tij e thërrisnin “Dracul” që do të thotë dragua ose djall në Rumanisht,sepse ai i përkiste Urdhërit të Dragoit,i cili luftoi perandorinë otomane myslimane.
“Dracula” do të thotë “bir i djallit” në Rumanisht.Dijetarët besojnë se ky është fillimi i legjendës,ku thuhej se Drakula ishte një vampir.
Luftëtari i lidhur me zinxhirë
Që nga 1448 deri kur vdiq në 1476,Drakula sundonte Transilvaninë dhe Walachinë,të dyja pjesë të Rumanisë së sotme. Dy herë ai e humbi dhe e rimori fronin e tij.
Një herë duke luftuar vëllanë e tij,Radu.Edhe pse Vatikani e lavdëroi për mbrojtjen e Kristianizmit,ai nuk i pëlqente metodat e tij,të cilat së shpejti u bënë famëkeqe.
Drakula mori një nofkë tjetër “Vlad Tepes”,e cila do të thotë “Vlad Shpuesi”.Metoda e preferuar e Drakulës për të torturuar ishte t’i shponte njerëzit dhe t’i linte ato të përpëliteshin në agoni për ditë të tëra. Si paralajmërim për të tjerët trupat do të treteshin në shufra që korbat dhe zogjtë e zinj të brejnë e pickojnë mishin e kalbur.
Gjatë një beteje,Drakula,u strehua në malet ngjitur,duke shpuar sa njerëz donte.(Paradhënia e Turqisë u ndalua sepse sulltani nuk e duronte dot grafmën e kufomave të dekompozuara).Një herë tjetër Drakula u denoncua për ngrënien e qindra viktimave të shpuar dhë për ngrënien e bukës,të zhytur në gjak.
Mbrojtës i fesë
Në atë kohë besohej se bamirësia fetare dhe varrimet e veçanta,do të fshinin mëkatet dhe do të lejonin hyrjen në parajsë. Drakula e rrethoi veten me priftërinj e murgjë dhe ngriti 5 manastire.Rreth një periudhe prej 15 vitesh familja e tij themeloi 50 manastire. I vrarë në dhjetor të 1476,duke luftuar afër Bukureshtit,koka e Drakulës u pre dhe u demostrua në Kostandinopojë.
Zhdukja e trupave
Drakula u varros tek manastiri i izoluar “snagov”afër Bukureshtit,i cili përdorej gjithashtu edhe si burg apo dhomë torture.Kur të burgosurit luteshin para ikonës së Virgjëreshës së bekuar,një derë e hapur kapëse i hidhte ato mbi hunj të mprehtë.
Në 1931 arkeologët duke kërkuar “Snagov”gjetën një arkivol të mbuluar me një perde të purpurt të qëndisur me ar. Skeleti brënda ishte i mbuluar me copa pëlhure mëndafshi të zbehta, të ngjashme me një pikturë të vjetër të Drakulës.
Varri gjithashtu mbante një kurorë me gurë të çmuar. Një unazë e qëndisur tek mënga e këmishës ishte e ngjashme me atë që mbahej tek Urdhëri Dragoit.Gjërat e gjetura u dërgun në Muzeun Historik të Bukureshtit,por më pas ato u zhdukën pa lënë gjurmë, duke lënë misterin e Princ Drakulës të pazgjidhur.
Alpet e thepisura të Transilvanisë sigurojnë një nga peisazhet më spektakolare të Evropës.Falkonjtë fluturojnë rreth humnerave,ndërkohë që arinjtë dhe antilopat malore strehohen poshtë, në pyllin e dendur.
Fshatrat mesjetare dhe rrënojat e kështjellave,dikur kryelarta mund të materializohen papritur përmes mjegullës, nëse ndonjë i huaj “i krisur” guxon t’i zbulojë sekretet e tyre.
Translivania gjithashtu paraqet një lider i cili njihet si mbrojtësi i fesë së Krishterë,një hero Rumun dhe një monstër mbinjerëzor.
Emri i tij ishte princi Vlad,por bota e njeh atë me anë të nofkës së tij: DRAKULA !
Urdhëri Dragoit
Vladi ose Drakula ka lindur në 1431 në Transilvani,në një familje fisnikësh.Babain e tij e thërrisnin “Dracul” që do të thotë dragua ose djall në Rumanisht,sepse ai i përkiste Urdhërit të Dragoit,i cili luftoi perandorinë otomane myslimane.
“Dracula” do të thotë “bir i djallit” në Rumanisht.Dijetarët besojnë se ky është fillimi i legjendës,ku thuhej se Drakula ishte një vampir.
Luftëtari i lidhur me zinxhirë
Që nga 1448 deri kur vdiq në 1476,Drakula sundonte Transilvaninë dhe Walachinë,të dyja pjesë të Rumanisë së sotme. Dy herë ai e humbi dhe e rimori fronin e tij.
Një herë duke luftuar vëllanë e tij,Radu.Edhe pse Vatikani e lavdëroi për mbrojtjen e Kristianizmit,ai nuk i pëlqente metodat e tij,të cilat së shpejti u bënë famëkeqe.
Drakula mori një nofkë tjetër “Vlad Tepes”,e cila do të thotë “Vlad Shpuesi”.Metoda e preferuar e Drakulës për të torturuar ishte t’i shponte njerëzit dhe t’i linte ato të përpëliteshin në agoni për ditë të tëra. Si paralajmërim për të tjerët trupat do të treteshin në shufra që korbat dhe zogjtë e zinj të brejnë e pickojnë mishin e kalbur.
Gjatë një beteje,Drakula,u strehua në malet ngjitur,duke shpuar sa njerëz donte.(Paradhënia e Turqisë u ndalua sepse sulltani nuk e duronte dot grafmën e kufomave të dekompozuara).Një herë tjetër Drakula u denoncua për ngrënien e qindra viktimave të shpuar dhë për ngrënien e bukës,të zhytur në gjak.
Mbrojtës i fesë
Në atë kohë besohej se bamirësia fetare dhe varrimet e veçanta,do të fshinin mëkatet dhe do të lejonin hyrjen në parajsë. Drakula e rrethoi veten me priftërinj e murgjë dhe ngriti 5 manastire.Rreth një periudhe prej 15 vitesh familja e tij themeloi 50 manastire. I vrarë në dhjetor të 1476,duke luftuar afër Bukureshtit,koka e Drakulës u pre dhe u demostrua në Kostandinopojë.
Zhdukja e trupave
Drakula u varros tek manastiri i izoluar “snagov”afër Bukureshtit,i cili përdorej gjithashtu edhe si burg apo dhomë torture.Kur të burgosurit luteshin para ikonës së Virgjëreshës së bekuar,një derë e hapur kapëse i hidhte ato mbi hunj të mprehtë.
Në 1931 arkeologët duke kërkuar “Snagov”gjetën një arkivol të mbuluar me një perde të purpurt të qëndisur me ar. Skeleti brënda ishte i mbuluar me copa pëlhure mëndafshi të zbehta, të ngjashme me një pikturë të vjetër të Drakulës.
Varri gjithashtu mbante një kurorë me gurë të çmuar. Një unazë e qëndisur tek mënga e këmishës ishte e ngjashme me atë që mbahej tek Urdhëri Dragoit.Gjërat e gjetura u dërgun në Muzeun Historik të Bukureshtit,por më pas ato u zhdukën pa lënë gjurmë, duke lënë misterin e Princ Drakulës të pazgjidhur.
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 22.08.09 20:38
Teoritë sekrete mbi UFO-t (Objektet Fluturuese të Paidentifikuara) !
Ky paragraf do të përshkruajë disa nga teoritë e shumta në lidhje me prejardhjen e alienëve si dhe disa prej mendimeve të mia.
Në fillim isha një nga ata persona që besonin se Ufo-t ishin një fenomen shumë i thjeshtë.
Ato ishin anije kozmike me “dado dhe bullona” të pilotuara nga specie të avancuara nga planete të tjerë.Gjithsesi me kalimin e viteve kam filluar të ndryshoj mendje.
Tani duket që kjo është shumë larg nga shpjegimi i thjeshtë dhe në fakt nuk i shpjegon të gjitha gjërat e çuditshme të raportuara nga dëshmitarët. Gjithashtu do të ishte një gjë e lënë pas dore nëse ato do të ishin me të vërtetë anije kozmike me “dado dhe bullona”.
Kjo gjë nuk shpjegon pse raportimet e para duket sikur e kapërcejnë teknologjinë. Në Romën e lashtë njerëzit treguan se panë “koçia lufte” në qiell.Ndërsa më vonë,në vitet 1880-1890 shumë dëshmitarë rrëfyen se panë anije ajrore.
Tani dëshmitarët tregojnë se kanë parë objekte super të shëndritshme,gjithashtu tani është shpjeguar pse ne kemi qenë të vizituar që në fillimin e historisë së njerëzimit dhe pse ka kaq shumë dëshmi të ndryshme rreth llojeve të alienëve si dhe për numrin e mesazheve të çuditshme.
Por nuk shpjegohet fenomeni grabitje dhe mjekimet e panevojshme të kryera tek viktimat. Për një rracë kaq të avancuar, nëse është e vërtetë ajo ç’ka janë,pse do t’i nevojitej atyre të kryenin mjekime kaq të vjetra dhe pa takt tek njerëzit?
Gjithashtu nuk shpjegohet pse ne nuk kemi prova të qëndrueshme rreth ekzistencës së tyre.Po,ne kemi disa foto të sfumuara dhe disa dokumenta intriguese policore etj,etj...por asgjë që jep,apo provon diçka konkrete.
Mos më keqkuptoni,por unë besoj se Ufo-t janë realë dhe ne kemi kohë që vizitohemi nga këto qënie superiore.E vetmja pyetje që lind është: Nga vijnë ato? Poshtë janë dhënë disa nga teoritë më të famshme rreth prejardhjes së kësaj specie inteligjente.
Një planet tjetër
Kjo teori e cila është gjithashtu dhe më e famshmja në publik,është në rënie serioze për Ufologët.Në historinë e Ufologjisë kjo teori është quajtur si më “romantikja” dhe më e përhapura nga mediat më shumë nga të gjitha teoritë e tjera.
Në fillim të viteve 30 besohej se Hëna e më pas Narsi dhe Venusi ishin shtëpitë e vizitorëve tanë jashtëtokësorë.Me zhvillimin e ngadaltë të shkencës u vërtetua se këto planete dhe hënat e tyre nuk mund të kishin banorë të tillë.Kështu që lokalizimi i shtëpisë së këtyre specieve u zhvendos gjithmonë e më larg.
Megjithëse kohët e fundit,jeta është dëshmuar pothuajse e pashmangshme në Univers.Shancet për ekzistencën e qënieve të avancuara janë të afërta dhe të largëta njëkohësisht.
Një tjetër dimension
Kjo teori është “vërdallosur” për ca kohë dhe Jacques Valleemendon se është më afër shpjegimit të fenomenit Ufo sesa teoria e “dado dhe bullona”. Kjo shpjegon problemet e “udhëtimit fizik”kaq shumë sa që thuhet se ato që tani janë këtu si dhe shpjegon çështjen e rrëmbimeve të çuditshme të cilat janë parë vetëtimthi të zhduken nëpërmjet objekteve tokësore. Sërish për të provuar këto teori ne na nevojitet t’i rizhvillojmë dijet tona rreth shkencës dhe fizikës.
Efektet e Tokës
Disa skeptikë dhe kërkues besojnë akoma se fenomeni Ufo aktualisht është një fenomen psikologjik i panjohur. Një teori është,se meqë tani janë thelbësisht elektronikë atëherë aktiviteti elektromagnetik dhe radiomagnetik në shoqëri ka shkaktuar efekte të çuditshme në trurin tonë.
Një zonë e tillë është efekti i fërkimit të pllakave tektonike,të cilat kur fërkohen shkaktojnë një variacion valësh elektronike,të cilat mund t’a bëjnë dritën të shfaqet.
Disa studime kanë treguar se ka disa bashkëlidhje ndërmjet pllakave tektonike dhe Ufo-ve të para,sidomos gjatë aktivitetit të pllakave dhe tërmeteve.
Problemi kryesor me disa prej këtyre teorive është se ato nuk shpjegojnë shënjat fizike të disa rasteve siç janë: radiot, rrezatimi, kamerat “qëlluese” dhe provat fotografike. Një tjetër veçori për t’u zbulluar nga kërkimet e bëra rreth rrëmbimeve është se,disa rrëmbime duket sikur janë bërë pa qenë fizikisht personi.
Nga e ardhmja
Kjo teori ka pasur mbështetje gjatë viteve të fundit,lidhur me faktin se shpjegon disa pyetje enigmatike lidhur me Ufo-t. Por gjithashtu shpjegon dhe disa pyetje të tjera. Një nga argumentat më të mëdha në lidhje me Ufo-t është se të paktën ne mund të zhvillojmë një mënyrë udhëtimi më të shpejtë se ajo e dritës ose Ufo-t vijnë nga më afër nga ç’ne e imagjinonim dhe se distancat ndarëse janë shumë fantastike.
Megjithatë nëse këto janë anije nga Bota e ardhshme,kjo do të shpjegonte çdo gjë pa patur nevojën e udhëtimeve më të shpejta se drita. Një tjetër argument të cilin mund ta zgjidhë kjo teori është: “Pse e marrin ato mundimin të na vizitojnë ne duke qenë se ne jemi thjesht një planet i vogël i parëndësishëm,në një sistem të zakonshëm diellor në një galaktikë të zakonshme,në një pjesë të mesme të Universit?”.
Nëse ato janë me të vërtetë anije nga e ardhmja,atëhere kjo e shpjegon faktin se ato janë të interesuar rreth nesh. Në të njejtën formë që ne mësojmë historinë, ndoshta ato duan të mësojnë rreth së shkuarsë së tyre. Kjo ndoshta edhe shpjegon interesin e tyre për pamjen tonë biologjike.Kjo ndoshta mund të shpjegojë edhe sesi këto anije duken dhe zhduken papritur.
Disa nga mbështetësit e kësaj teorie përdorin vetë alienët si provën e saj.
Ato pretendojnë se dy llojet kryesore të alienëve: “Bjondët e gjatë” dhe “Gritë” janë shumë të ngjashëm me rracën njerëzore. Shkencëtarët mendojnë që në një të ardhme ne do ti ngjajmë “Grive”.
Kokë stërgjatëse,trupa të vegjël të brishtë veshë dhe hundë të vogël gishtërinjë të gjatë.Mbështetësit e “Bjondëve të gjatë” pretendojnë që ato janë shumë humanë...duke marrë parasysh ndarjen e jetës në tokë dhe që një rracë tjetër vizitore mund të na ngjajë kaq shumë. (Edhe pse shumë njerëz mendojnë se ajo ç’ka ne shohim është pikërisht ajo ç’ka alienët duan të na tregojnë).
Megjithatë teoria e udhëtimit në kohë ka shumë probleme.Udhëtimi në kohë na hap shumë paradokse në lidhje me filmat e njohur dhe shfaqet televizive. Por pas gjithë këture ju them me plot bindje diçka shumë të rëndësishme: “NE,NUK JEMI TË VETMIT NË UNIVERS” !
Ky paragraf do të përshkruajë disa nga teoritë e shumta në lidhje me prejardhjen e alienëve si dhe disa prej mendimeve të mia.
Në fillim isha një nga ata persona që besonin se Ufo-t ishin një fenomen shumë i thjeshtë.
Ato ishin anije kozmike me “dado dhe bullona” të pilotuara nga specie të avancuara nga planete të tjerë.Gjithsesi me kalimin e viteve kam filluar të ndryshoj mendje.
Tani duket që kjo është shumë larg nga shpjegimi i thjeshtë dhe në fakt nuk i shpjegon të gjitha gjërat e çuditshme të raportuara nga dëshmitarët. Gjithashtu do të ishte një gjë e lënë pas dore nëse ato do të ishin me të vërtetë anije kozmike me “dado dhe bullona”.
Kjo gjë nuk shpjegon pse raportimet e para duket sikur e kapërcejnë teknologjinë. Në Romën e lashtë njerëzit treguan se panë “koçia lufte” në qiell.Ndërsa më vonë,në vitet 1880-1890 shumë dëshmitarë rrëfyen se panë anije ajrore.
Tani dëshmitarët tregojnë se kanë parë objekte super të shëndritshme,gjithashtu tani është shpjeguar pse ne kemi qenë të vizituar që në fillimin e historisë së njerëzimit dhe pse ka kaq shumë dëshmi të ndryshme rreth llojeve të alienëve si dhe për numrin e mesazheve të çuditshme.
Por nuk shpjegohet fenomeni grabitje dhe mjekimet e panevojshme të kryera tek viktimat. Për një rracë kaq të avancuar, nëse është e vërtetë ajo ç’ka janë,pse do t’i nevojitej atyre të kryenin mjekime kaq të vjetra dhe pa takt tek njerëzit?
Gjithashtu nuk shpjegohet pse ne nuk kemi prova të qëndrueshme rreth ekzistencës së tyre.Po,ne kemi disa foto të sfumuara dhe disa dokumenta intriguese policore etj,etj...por asgjë që jep,apo provon diçka konkrete.
Mos më keqkuptoni,por unë besoj se Ufo-t janë realë dhe ne kemi kohë që vizitohemi nga këto qënie superiore.E vetmja pyetje që lind është: Nga vijnë ato? Poshtë janë dhënë disa nga teoritë më të famshme rreth prejardhjes së kësaj specie inteligjente.
Një planet tjetër
Kjo teori e cila është gjithashtu dhe më e famshmja në publik,është në rënie serioze për Ufologët.Në historinë e Ufologjisë kjo teori është quajtur si më “romantikja” dhe më e përhapura nga mediat më shumë nga të gjitha teoritë e tjera.
Në fillim të viteve 30 besohej se Hëna e më pas Narsi dhe Venusi ishin shtëpitë e vizitorëve tanë jashtëtokësorë.Me zhvillimin e ngadaltë të shkencës u vërtetua se këto planete dhe hënat e tyre nuk mund të kishin banorë të tillë.Kështu që lokalizimi i shtëpisë së këtyre specieve u zhvendos gjithmonë e më larg.
Megjithëse kohët e fundit,jeta është dëshmuar pothuajse e pashmangshme në Univers.Shancet për ekzistencën e qënieve të avancuara janë të afërta dhe të largëta njëkohësisht.
Një tjetër dimension
Kjo teori është “vërdallosur” për ca kohë dhe Jacques Valleemendon se është më afër shpjegimit të fenomenit Ufo sesa teoria e “dado dhe bullona”. Kjo shpjegon problemet e “udhëtimit fizik”kaq shumë sa që thuhet se ato që tani janë këtu si dhe shpjegon çështjen e rrëmbimeve të çuditshme të cilat janë parë vetëtimthi të zhduken nëpërmjet objekteve tokësore. Sërish për të provuar këto teori ne na nevojitet t’i rizhvillojmë dijet tona rreth shkencës dhe fizikës.
Efektet e Tokës
Disa skeptikë dhe kërkues besojnë akoma se fenomeni Ufo aktualisht është një fenomen psikologjik i panjohur. Një teori është,se meqë tani janë thelbësisht elektronikë atëherë aktiviteti elektromagnetik dhe radiomagnetik në shoqëri ka shkaktuar efekte të çuditshme në trurin tonë.
Një zonë e tillë është efekti i fërkimit të pllakave tektonike,të cilat kur fërkohen shkaktojnë një variacion valësh elektronike,të cilat mund t’a bëjnë dritën të shfaqet.
Disa studime kanë treguar se ka disa bashkëlidhje ndërmjet pllakave tektonike dhe Ufo-ve të para,sidomos gjatë aktivitetit të pllakave dhe tërmeteve.
Problemi kryesor me disa prej këtyre teorive është se ato nuk shpjegojnë shënjat fizike të disa rasteve siç janë: radiot, rrezatimi, kamerat “qëlluese” dhe provat fotografike. Një tjetër veçori për t’u zbulluar nga kërkimet e bëra rreth rrëmbimeve është se,disa rrëmbime duket sikur janë bërë pa qenë fizikisht personi.
Nga e ardhmja
Kjo teori ka pasur mbështetje gjatë viteve të fundit,lidhur me faktin se shpjegon disa pyetje enigmatike lidhur me Ufo-t. Por gjithashtu shpjegon dhe disa pyetje të tjera. Një nga argumentat më të mëdha në lidhje me Ufo-t është se të paktën ne mund të zhvillojmë një mënyrë udhëtimi më të shpejtë se ajo e dritës ose Ufo-t vijnë nga më afër nga ç’ne e imagjinonim dhe se distancat ndarëse janë shumë fantastike.
Megjithatë nëse këto janë anije nga Bota e ardhshme,kjo do të shpjegonte çdo gjë pa patur nevojën e udhëtimeve më të shpejta se drita. Një tjetër argument të cilin mund ta zgjidhë kjo teori është: “Pse e marrin ato mundimin të na vizitojnë ne duke qenë se ne jemi thjesht një planet i vogël i parëndësishëm,në një sistem të zakonshëm diellor në një galaktikë të zakonshme,në një pjesë të mesme të Universit?”.
Nëse ato janë me të vërtetë anije nga e ardhmja,atëhere kjo e shpjegon faktin se ato janë të interesuar rreth nesh. Në të njejtën formë që ne mësojmë historinë, ndoshta ato duan të mësojnë rreth së shkuarsë së tyre. Kjo ndoshta edhe shpjegon interesin e tyre për pamjen tonë biologjike.Kjo ndoshta mund të shpjegojë edhe sesi këto anije duken dhe zhduken papritur.
Disa nga mbështetësit e kësaj teorie përdorin vetë alienët si provën e saj.
Ato pretendojnë se dy llojet kryesore të alienëve: “Bjondët e gjatë” dhe “Gritë” janë shumë të ngjashëm me rracën njerëzore. Shkencëtarët mendojnë që në një të ardhme ne do ti ngjajmë “Grive”.
Kokë stërgjatëse,trupa të vegjël të brishtë veshë dhe hundë të vogël gishtërinjë të gjatë.Mbështetësit e “Bjondëve të gjatë” pretendojnë që ato janë shumë humanë...duke marrë parasysh ndarjen e jetës në tokë dhe që një rracë tjetër vizitore mund të na ngjajë kaq shumë. (Edhe pse shumë njerëz mendojnë se ajo ç’ka ne shohim është pikërisht ajo ç’ka alienët duan të na tregojnë).
Megjithatë teoria e udhëtimit në kohë ka shumë probleme.Udhëtimi në kohë na hap shumë paradokse në lidhje me filmat e njohur dhe shfaqet televizive. Por pas gjithë këture ju them me plot bindje diçka shumë të rëndësishme: “NE,NUK JEMI TË VETMIT NË UNIVERS” !
Jon- 1159
Re: Te vertetat e fshehura
Jon 23.08.09 14:16
330 speciet e Dinosaurve !
Miliona vjet më parë, para se të popullonte tokën rraca njerëzore ekzistonin Dinosaurët. Dinosaurët ishin një nga shumë llojet e reptilëve prehistorikë,të cilët jetuan në periudhën Mesozoike, ”Epoka e Reptilëve”.
Dinosaurët e dominuan tokën për gati 165 milion vjet, por në mënyrë misterioze u zhdukën 65 milion vjet më parë. Paleontologët studiuan fosilet e tyre të mbetura për të mësuar më shumë rreth botës së mrekullueshme prehistorike të Dinosaurve.
Dinosaurët ishin reptilë të cilët ecnin pingul. Struktura e tyre unike bën që krahët të jenë të ngjitur me trupin dhe jo të jenë të shtrira (si reptilët e tjerë). Kur dinosaurët evoluan nga arkosaurët primitivë ato u bënë bipedale (ecnin me dy këmbë).
Më vonë,disa grupe dinosaurësh u kthyen në 4 këmbësh. Këmbët e tyre të pasme ishin më të mëdha se të parmet. Ka pasur shumë lloje të ndryshëm dinosaurësh që kanë jetuar në epoka të ndryshme. Disa ishin gjigandë të tjerët të vegjël.
Disa ecnin me dy këmbë, disa me katër.
Disa ishin të shpejtë, ndërsa të tjerët të ngadaltë.
Disa mishngrënës e disa barngrënës.
Disa kanë pasur armurë të praruar (argjendi) ; disa kanë pasur lëkurë të trashë,me gropa,disa kanë pasur brirë,madje disa të tjerë kanë pasur pupla primitive.
Askush nuk e di se çfarë ngjyre apo forme kanë pasur,çfarë tingulli nxirrnin,si silleshin,si çiftëzoheshin,apo si të dallosh një fosile dinosauri në ka qenë mashkull apo femër.
Dinosaurët,papritur,rreth 65 milion vjet më parë u zhdukën,në fund të periudhës Crataceus e cila ishte një periudhë me aktivitete të larta vullkanike dhe tektonike.
Ka shumë teori rreth zhdukjes së tyre.Teoria më e pranueshme ishte shkaku i përplasjes së një asteroidi,i cili shkaktoi ndryshime të mëdha klimatike me të cilat dinosaurët nuk mund të përshtateshin dot.Gjithçka e mbetur nga to janë fosilet.
Megjithëse fosilet e dinosaurve janë njohur që nga viti 1818,termi dinosaur (deinos=tmerrues ; sauros=hardhucë) u krijua nga anatomisti britanik Richard Owen në 1842.
Vetëm tre dinosaurë njiheshin në atë periudhë: Megalosaurus, Iguanodon dhe Hylaeosaurus të cilët ishin dinosaurë gjigandë.
Janë rreth 330 specie të përshkruara dinosaurish deri tani dhe ky numër sa po vjen e po rritet. Po kurrë më parë nuk janë bërë të ditur emrat e këtyre specieve por në këtë libër ju keni mundësi të gjeni gjithçka ashtu si dhe emrat e 330 specieve të dinosaurve të pa publikuar më parë në ndonjë libër tjetër.
Serxhio Prelashi
Miliona vjet më parë, para se të popullonte tokën rraca njerëzore ekzistonin Dinosaurët. Dinosaurët ishin një nga shumë llojet e reptilëve prehistorikë,të cilët jetuan në periudhën Mesozoike, ”Epoka e Reptilëve”.
Dinosaurët e dominuan tokën për gati 165 milion vjet, por në mënyrë misterioze u zhdukën 65 milion vjet më parë. Paleontologët studiuan fosilet e tyre të mbetura për të mësuar më shumë rreth botës së mrekullueshme prehistorike të Dinosaurve.
Dinosaurët ishin reptilë të cilët ecnin pingul. Struktura e tyre unike bën që krahët të jenë të ngjitur me trupin dhe jo të jenë të shtrira (si reptilët e tjerë). Kur dinosaurët evoluan nga arkosaurët primitivë ato u bënë bipedale (ecnin me dy këmbë).
Më vonë,disa grupe dinosaurësh u kthyen në 4 këmbësh. Këmbët e tyre të pasme ishin më të mëdha se të parmet. Ka pasur shumë lloje të ndryshëm dinosaurësh që kanë jetuar në epoka të ndryshme. Disa ishin gjigandë të tjerët të vegjël.
Disa ecnin me dy këmbë, disa me katër.
Disa ishin të shpejtë, ndërsa të tjerët të ngadaltë.
Disa mishngrënës e disa barngrënës.
Disa kanë pasur armurë të praruar (argjendi) ; disa kanë pasur lëkurë të trashë,me gropa,disa kanë pasur brirë,madje disa të tjerë kanë pasur pupla primitive.
Askush nuk e di se çfarë ngjyre apo forme kanë pasur,çfarë tingulli nxirrnin,si silleshin,si çiftëzoheshin,apo si të dallosh një fosile dinosauri në ka qenë mashkull apo femër.
Dinosaurët,papritur,rreth 65 milion vjet më parë u zhdukën,në fund të periudhës Crataceus e cila ishte një periudhë me aktivitete të larta vullkanike dhe tektonike.
Ka shumë teori rreth zhdukjes së tyre.Teoria më e pranueshme ishte shkaku i përplasjes së një asteroidi,i cili shkaktoi ndryshime të mëdha klimatike me të cilat dinosaurët nuk mund të përshtateshin dot.Gjithçka e mbetur nga to janë fosilet.
Megjithëse fosilet e dinosaurve janë njohur që nga viti 1818,termi dinosaur (deinos=tmerrues ; sauros=hardhucë) u krijua nga anatomisti britanik Richard Owen në 1842.
Vetëm tre dinosaurë njiheshin në atë periudhë: Megalosaurus, Iguanodon dhe Hylaeosaurus të cilët ishin dinosaurë gjigandë.
Janë rreth 330 specie të përshkruara dinosaurish deri tani dhe ky numër sa po vjen e po rritet. Po kurrë më parë nuk janë bërë të ditur emrat e këtyre specieve por në këtë libër ju keni mundësi të gjeni gjithçka ashtu si dhe emrat e 330 specieve të dinosaurve të pa publikuar më parë në ndonjë libër tjetër.
Serxhio Prelashi
Jon- 1159
te vertetat e fshehura
Jon 23.08.09 14:29
“TË VËRTETAT E FSHEHURA”
të autorit Serxhio Prelashit
Të gjthë brezat që vijnë, sapo vetëdija e tyre fillon e formësohet, ndodhen përpara një dileme: Cilët janë paraardhësit e tyre? Si është krijuar raca njerëzore?
Po bota që i rrethon? Përballë mosdijes së tyre ata stepen, ngurojnë dhe zhyten në terrin e shumë enigmave, të cilat jeta e shkurtër nuk ua mundëson t’i zbulojnë kurrë deri në fund të saj.
Qysh fëmijë, truri i njeriut mbushet me fantazma, me shtriga, me vampirë, e plot personazhe përrallash saqë edhe gjumi i bëhet i frikshëm. Ai përjeton çdo gjë që i thuhet, çdo gjë që i serviret nga më të mëdhenjtë, pa qenë në gjendje të analizojë raportin e të vërtetës me atë të trillimit.
Edhe më vonë, kur madhohet e piqet nga ana logjike, përsëri shumë pikëpyetje mbeten pa përgjigje në mendjen e tij.
Bota që nga krijimi i saj e deri më sot është e mbushur me mistere, të cilat me gjithë përpjekjet e pandëprera të njerëzve të aftë për të depërtuar në të panjohurat, përsëri asaj i dallohet vetëm maja e ajsbergut. Njeriu ende ndihet i uritur për të mësuar.
Prandaj duke e parë në këtë këndvështrim, libri i sapo botuar i hulumtuesit të ri e të talentuar Serxhio Prelashi, është një rreze drite për të vështruar në thellësinë e kësaj bote.
Ai plotëson më së miri këtë vakum mosnjohjeje dhe shpalos përpara lexuesit ato anë të errta e të paditura deri më tani, u jep përgjigje në një farë mënyre pikëpyetjeve të shumta që rëndojnë mbi vetëdijën e gjithsecilit.
Ky djalë energjik e i palodhur, me librin e tij të dytë tregon se po hedh shtat e po rritet plot shëndet si një studiues i aftë, që nesër do të na servirë vepra edhe më interesante. Ai duket sikur është një farefis i numismatikëve, që analizojnë e shpjegojnë periudha të ndryshme të historisë me anë të objekteve të asaj kohe.
Kurse Serxhio, duke gërmuar me zell nëpër arkiva, qëmton me kujdes dhe nxjerr në dritë historinë e qenieve mitologjike, objektet e kultit, personazhe e jetë figurash të dëgjuara, biografia e të cilëve ende ka mbetur e errët.
Sapo ballafaqohesh me leximin e këtij libri, të bie në sy se ai është kompozuar sipas një kronologjie të caktuar, dhe ngjarjet apo të fshehtat vijnë e paraqiten përpara syve tanë në hapësirë dhe kohë sipas periudhave kur është krijuar kulti i tyre.
Ai e fillon librin e tij me ato objekte që kanë terrorizuar fantazinë e të mëdhenjve e të vegjëlve, me qeniet mitologjike, duke u afruar pranë atyre të një periudhe jo fort të largët.
Nëpërmjet një shpjegimi të arsyeshëm dhe kompetent ai rreket të na tregojë e vërtetojë se kush ka qenë në të vërtetë Qiklopi, aq i dëgjuar e stërdëgjuar nga të gjithë, kush është e vërteta e Vampirëve, ç’ishte e çfarë përfaqësonte Zogu Rok dhe a ka egzistuar ai?
Të gjithë kemi dëgjuar e folur për sozitë, njerëzit aq të ngjashëm me njëri-tjetrin, por askush nuk e dinte se ata janë me miliona dhe në vende të ndryshëm të planetit. Aty flitet për jetët paralele të Linkolnit me Kenedin edhe pse në një periudhë kohore 100 vjet larg njëri - tjetrit.
Aq të shumta janë këto të vërteta të fshehura, siç i quan Serxhio, saqë njeriut do t’i duhej ndoshta dy e treta e jetës së vet që të rrekej për t’i mësuar, mbase dhe jo plotësisht. Personalitete e objekte kulti ndjekin njëri –tjetrin dhe rrëfenjat s’kanë fund.
Aty përmenden, misteri i Keopsit, vdekja misterioze e Stalinit, vendndodhja e Dhomës së Qelibartë, jeta e artistëve, Njëzet e Një mrekullitë, objektet e nënujshme, galaktikat etj, etje, një pafundësi të fshehtash, të cilat do të na duhej kohë për t’i analizuar e diskutuar.
Dhe këto të fshehta, kur i lexon të shushatin, të trullosin dhe ti i thua vetes: Sa pak që di kur filloj të mësoj të di më shumë. E këtë kureshti, që mban gjallë brezat sot e në të ardhmen, vetëm Serxhio Prelashi është i zoti të na e përmbushë. Sigurisht jo vetëm me këtë libër, sepse ky është vetëm një pasazh ndaj mijëra të fshehtave që ka mbuluar errësira e shekujve që nga krijimi i botës e deri më sot.
Nga Kujtim Agalliu
të autorit Serxhio Prelashit
Të gjthë brezat që vijnë, sapo vetëdija e tyre fillon e formësohet, ndodhen përpara një dileme: Cilët janë paraardhësit e tyre? Si është krijuar raca njerëzore?
Po bota që i rrethon? Përballë mosdijes së tyre ata stepen, ngurojnë dhe zhyten në terrin e shumë enigmave, të cilat jeta e shkurtër nuk ua mundëson t’i zbulojnë kurrë deri në fund të saj.
Qysh fëmijë, truri i njeriut mbushet me fantazma, me shtriga, me vampirë, e plot personazhe përrallash saqë edhe gjumi i bëhet i frikshëm. Ai përjeton çdo gjë që i thuhet, çdo gjë që i serviret nga më të mëdhenjtë, pa qenë në gjendje të analizojë raportin e të vërtetës me atë të trillimit.
Edhe më vonë, kur madhohet e piqet nga ana logjike, përsëri shumë pikëpyetje mbeten pa përgjigje në mendjen e tij.
Bota që nga krijimi i saj e deri më sot është e mbushur me mistere, të cilat me gjithë përpjekjet e pandëprera të njerëzve të aftë për të depërtuar në të panjohurat, përsëri asaj i dallohet vetëm maja e ajsbergut. Njeriu ende ndihet i uritur për të mësuar.
Prandaj duke e parë në këtë këndvështrim, libri i sapo botuar i hulumtuesit të ri e të talentuar Serxhio Prelashi, është një rreze drite për të vështruar në thellësinë e kësaj bote.
Ai plotëson më së miri këtë vakum mosnjohjeje dhe shpalos përpara lexuesit ato anë të errta e të paditura deri më tani, u jep përgjigje në një farë mënyre pikëpyetjeve të shumta që rëndojnë mbi vetëdijën e gjithsecilit.
Ky djalë energjik e i palodhur, me librin e tij të dytë tregon se po hedh shtat e po rritet plot shëndet si një studiues i aftë, që nesër do të na servirë vepra edhe më interesante. Ai duket sikur është një farefis i numismatikëve, që analizojnë e shpjegojnë periudha të ndryshme të historisë me anë të objekteve të asaj kohe.
Kurse Serxhio, duke gërmuar me zell nëpër arkiva, qëmton me kujdes dhe nxjerr në dritë historinë e qenieve mitologjike, objektet e kultit, personazhe e jetë figurash të dëgjuara, biografia e të cilëve ende ka mbetur e errët.
Sapo ballafaqohesh me leximin e këtij libri, të bie në sy se ai është kompozuar sipas një kronologjie të caktuar, dhe ngjarjet apo të fshehtat vijnë e paraqiten përpara syve tanë në hapësirë dhe kohë sipas periudhave kur është krijuar kulti i tyre.
Ai e fillon librin e tij me ato objekte që kanë terrorizuar fantazinë e të mëdhenjve e të vegjëlve, me qeniet mitologjike, duke u afruar pranë atyre të një periudhe jo fort të largët.
Nëpërmjet një shpjegimi të arsyeshëm dhe kompetent ai rreket të na tregojë e vërtetojë se kush ka qenë në të vërtetë Qiklopi, aq i dëgjuar e stërdëgjuar nga të gjithë, kush është e vërteta e Vampirëve, ç’ishte e çfarë përfaqësonte Zogu Rok dhe a ka egzistuar ai?
Të gjithë kemi dëgjuar e folur për sozitë, njerëzit aq të ngjashëm me njëri-tjetrin, por askush nuk e dinte se ata janë me miliona dhe në vende të ndryshëm të planetit. Aty flitet për jetët paralele të Linkolnit me Kenedin edhe pse në një periudhë kohore 100 vjet larg njëri - tjetrit.
Aq të shumta janë këto të vërteta të fshehura, siç i quan Serxhio, saqë njeriut do t’i duhej ndoshta dy e treta e jetës së vet që të rrekej për t’i mësuar, mbase dhe jo plotësisht. Personalitete e objekte kulti ndjekin njëri –tjetrin dhe rrëfenjat s’kanë fund.
Aty përmenden, misteri i Keopsit, vdekja misterioze e Stalinit, vendndodhja e Dhomës së Qelibartë, jeta e artistëve, Njëzet e Një mrekullitë, objektet e nënujshme, galaktikat etj, etje, një pafundësi të fshehtash, të cilat do të na duhej kohë për t’i analizuar e diskutuar.
Dhe këto të fshehta, kur i lexon të shushatin, të trullosin dhe ti i thua vetes: Sa pak që di kur filloj të mësoj të di më shumë. E këtë kureshti, që mban gjallë brezat sot e në të ardhmen, vetëm Serxhio Prelashi është i zoti të na e përmbushë. Sigurisht jo vetëm me këtë libër, sepse ky është vetëm një pasazh ndaj mijëra të fshehtave që ka mbuluar errësira e shekujve që nga krijimi i botës e deri më sot.
Nga Kujtim Agalliu
Jon- 1159
Similar topics» Herkulani: 'Kapsula Kohe' zbulon sekretet e fshehura ne qytetin e lashtë
» Te vertetat e fenomeneve paranormale..
» Të vërtetat e pathëna per Bonapartin...
» News Univers - 2
» Pse nuk dalin në shesh akoma të vërtetat rreth jashtoksorëve?
» Te vertetat e fenomeneve paranormale..
» Të vërtetat e pathëna per Bonapartin...
» News Univers - 2
» Pse nuk dalin në shesh akoma të vërtetat rreth jashtoksorëve?
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi