News Univers - 2

Një asteroid në përmasat e një autobusi do të kalojë shumë pranë tokës në orët e mbrëmjes, por sipas NASA-s nuk do të ketë asnjë rrezik.
Asteroidi 2012 BX34 do të kalojë 60 mijë kilometra larg Tokës, thuajse sa dyfishi i distancës së planetin tonë me orbitën ku lëshohen satelitët artificialë për telekomunikim dhe studime të tjera.
Ardhja e asteroidit ishte tejet e papritur për shkencëtarët. Ata e vërejtën vetëm dy ditë më parë, për shkak të përmasave të tij të vogla që e kanë ndihmuar t’u shmanget teleskopëve.

Një pamje magjepse të mjegullnajës së Helikës, mundi të regjistronte teleskopi hapësinor VISTA, i cili gjendet në Observatorin Paranal të Kilit.
Mjegullnaja e Helikës, emri i saj në kod është NGC 7293 gjendet në kostelacionin/plejadën e Ujorit dhe ndodhet 700 vjet dritë lag Tokës.
Mjegullnaja, të cilën shkencëtarët e kanë pagëzuar “Syri i Zotit”, hynë në kategorinë e mjegullnajave planetare dhe është mjegullnaja planetare më e ndritshme e hapësirës.
Mjegullnaja e planetëve, nuk përbën një planet dhe as i përkasin atij, ato morën këtë emër në shekullin e 18-të, pasi gjatë momentit kur ato dalloheshin dhe vëzhgoheshin nga astronomët, me teleskopët e asaj periudhe, ato i ngjanin një planeti.
Teleskopi VISTA, mundit të vëzhgonte materien astrale të shpërndaje për në gjithësi në çdo drejtim, duke krijuar kështu një pamje të njëjtë me atë të krijuar nga shpërthimi i një fishekzjarri.
Sipas shkencëtarëve të Observatorit Jugor Europian (ESO) të cilit i përket dhe teleskopi VISTA, materia astrale e cila fillon nga qendra e Helikës, arrin në një distancë të largët prej qendrës saj rreth 4-vjet drite larg.

Çdo kombinim i një objekti tjetër me një piramidë është simptomatike dhe krejtësisht e ndaluar dhe konspirative!
Por, për të kuptuar thënien e mësipërme ju fare mirë mund të ndiqni koordinatat e mëposhtme në programin Google earth, të zgjidhni planetin Mars dhe të shikoni me sytë… atë çka fshihet dhe u zbulua aty.
(Fotografia në të majtë: Krahasim i piramidës së zbuluar në marsit me njërën prej 3 piramidave që ndodhen të Egjiptit)

Ndiqni videon e cila tregon koordinatat e ndjekura në Google earth dhe zbulimit të madh:


Më poshtë: Shikoni me kujdes, brenda trekëndëshit të jeshil në të majtë të fotografisë hijen e piramidës. Harruan ta redaktojnë/ndryshojnë, si rezultat të shfaqet forma reale e piramidës -Dhe jo ajo që duket në Google earth. Dihet se të gjitha fotografit e Googfle earth, para se të publikohen skanohen dhe përpunohen. Por mesa duket këtu u zunë mat!


Kjo piramidë, sipas specialistëve, ka shumë gjasa të jetë me nivele/shkallë. Në pikën B ndodhet niveli 1 dhe më i ulëti. Në pikën A ndodhet niveli 2 në nivel më të lartë.
Shikoni dhe negativin e fotografisë, Hija e piramidës thotë gjithçka!!!
Nga observer

Teleskopi hapësinor, Hubble sjell në Tokë të tjera imazhe mahnitëse nga universi. Këtë herë objektivi i Hubble ka kapur një galaktikë me formën e "spirales së mbyllur", pamje të cilat sipas NASA-s do të ndihmojnë të kuptojmë më mirë “Rrugën e Qumështit”.

Shumica e galaktikave të njohura deri më sot nga shkenca futen në kategorinë e “spiraleve të mbylluara”, quhen kështu për shkak të strukturës që kanë. Përqendrimi i planeteve dhe yjeve në galaktikat e tilla është më shumë në “vorbullën”, bërthamën e saj dhe sa më larg “vorbullës” aq më të rralla janë yjet dhe planetet.

Kjo, sipas shkencëtarëve, mund të ndihmojë në studimin e galaktikave dhe kuptimin më të mirë të universit. Sipas tyre nga masa e përqendrimit mund të përcaktohet mosha e galaktikave. Kështu, sa më e përqendruar të jetë galaktika, aq më e re është dhe sa më e zbehtë të jetë bërthama e saj, aq më e moshuar është.

Në pamjet e sjella nga Hubble, lartë në të majtë të fotos, vihet re një dritë më e fortë, që sipas NASA-s mund të bëhet fjalë për formimin e një ylli, ose për një sistem binar, dmth një yll dhe një “vrimë e zezë” që vërtiten rreth të njëjtës orbitë.

Shkencëtarët besojnë se kanë mundur të zbulojnë me dhjetëra satelitë ‘Nanus’ dhe galaktika të tjera të cilat rrotullohen rreth galaktikës sonë. Këto objekte kanë aftësi tërheqëse të masës së gazit dhe të formave të tjera të materies normale, ato janë të dukshëm nga teleskopët normal e të sofistikuar që disponojnë shkencëtarët.
Teoria e materies së errët -pjesa më madhe e universit përbëhet nga kjo lëndë e padukshme e cila bashkëvepron me lëndën normale, vetëm ndërmjet gravitetit dhe lindja e saj ishte një domosdoshmëri për të shpjeguar masën e munguar të universit- parashikon se me qindra e mijë grumbullime mikroskopike të lëndës së errët (nano galaktikat) mund të gjenden rreth orbitës së galaktikës (rruga e qumështit) sonë dhe të galaktikave të tyre fqinje dhe të galaktikës së Andromedës.
Lënda e errët u shfaq si domosdoshmëri për të shpjeguar mungesën e masës së Universit. Që të punojnë në harmoni, përpjesëtimet e kësaj lënde, janë të nevojshme disa veti të afta, të cilat e ‘detyrojnë’ atë në një sjellje specifike.

Nëse çdo një nga këto koordinata të materies së errët janë të vërteta, atëherë rezulton se ekzistojnë sasi të mëdha të masës së materies së errët përreth galaktikës sonë dhe galaktikave fqinje, pavarësisht nëse ato janë në formë spirale, vezake apo shufre.
Gjithashtu, vëzhgimet treguan një numër të kufizuar -rreth 60- të nano satelitëve të galaktikave.

Sipas astronomëve, materia e errët bashkëvepron me materien normale, vetëm ndërmjet gravitetit. Prandaj, lënda e krijuara prej kësaj mase, duhet të jetë në pozicion të tërheq të paktën një numër të konsiderueshëm resh gazi, të cilat mund të emetojnë një sasi të konsiderueshme rreze drite që të mund t’i zbulojmë.
Kur kjo ide, u shfaq në praktik, specialistët zbuluan mbi 60 galaktika të ngjashme me galaktikën tonë, por jo me qindra e mijë të tjerave që gjendeshin përreth. Megjithatë, astronom nga Universiteti i Kolumbisë –siç astrofizikania Jana Grcevich- thonë se studimi dështojë se paraardhësit e tyre, e përqendruan studimin dhe kërkim e tyre vetëm mbi Yje.
Por me anë të një studimi të mbështetur në radioteleskopin (GALFA-HI) si pikënisje, ekipi vendosi të kërkojë jo Yje, por akumulimet e gazit dhe hidrogjenit.
Këto pretendohet të jenë m pak të dukshme, por më të shpeshta.
Observatori Arecibo, është më i madhi me ekspozim të vetëm, radioteleskop në botë.

“Ka diferencë midis modeleve të materies së errët e të ftohtë dhe vëzhgimet përsa i përket numrit të ulët të masës së galaktikave -problemi i satelitëve të humbur”, shpjegon shkencëtarja Jana Grcevich, e cila bashkë me ekipin e shkencëtarëve të saj, identifikojë mbi 54 kandidat mini-satelit.

Kina tenton dhe thyen tabut rreth të dhënave dhe detajeve të sipërfaqes së Hënës.
Deri më sot, nga çdo agjenci hapësinore, çdo e dhënë rreth satelitit të Tokës, Hënës, ishte e kufizuar dhe jo e ‘pastër’.
Të dhënat më të shumta janë disponuar falë misioneve të sondave të NASA-s dhe të agjencisë ruse të hapësirës Roscosmos.
Por deri më sot, ato gjithmonë kanë qenë të kufizuara dhe jo në detaj.

Google Earth zhduk nga harta e saj Atlantidën dhe planetin e shumëpërfolur e misterioz Nibiru, egzistencën e të cilit e vërtetoi dhe NASA.
Mbas tre vjetësh, Google Earth, njoftohet, ose më mirë detyrohet që të fshijë nga hartat e saj një motiv nënujorë i cili vërtetonte ekzistencën e qytetit legjendar të Atlantidës.
Zbulimi i madh, u bë në 2009-ën, nga studiues të interneti, të cilët zbuluan themelet/gjurmët e një qyteti të lashtë në thellësinë e oqeanit, i cili ngjante me qytetin e humbur të Atlantidës.
Vendndodhja përputhej me përshkrimin dhe të dhënat që kishte dhënë filozofi i madh grekë, Platon.
Menjëherë pas zbulimit të motivit/rrënojave nënujore, lajmi qarkulloj si vetëtimë në mbarë botën, duke e pagëzuar atë me qytetin legjendarë të Atlantidës.
Pas bumit të madh që bëri zbulimi, përfaqësues të google dolën në një intervistë për shtyp dhe e përgënjeshtruan atë, duke e arsyetuar me koordinata të hartuara gabimisht dhe se Atlantida nuk ishte zbuluar ende, por harta vazhdonte të qëndronte e pa ndryshuar-deri para pak kohësh.
Ndryshimi -dhe zhdukja e “Atlantidës”- përbën pjesë e programit të bashkëpunimit të Google dhe të Scripps, Institutit të Oqeanografisë, ose Shërbimi Kombëtarë Oqeanografik dhe Atmosferës (NOAA), marinls Luftarake Amerikane etj, për përmirësimin e cilësisë së reflektimit të vozitjes të tabanit nënujore etj, nga Google Earth.
Synimi kryesor i këtij programi të “sofistikuar”, është të pastroj gabimet e pasqyrimeve të thellësive të oqeaneve dhe topografikeve dhe ta bëjnë atë më të “saktë”!
(obsserver)

Astronomët e NASA-s zbulojnë një vrimë të zezë me depozita uji 140 trilion herë më shumë se oqeanet e tokës



Verën e 2011-ës, dy ekipe astronomësh të NASA-s, arritën të zbulojnë vrimën e zezë më të madhe dhe më të largët e cila rezultoi si depozita më e madhe e ujit e zbuluar ndonjeherë në univers.
Uji, i cili është ekuivalent me 140 trilion herë më shumë se uji i të gjithë oqeaneve të Tokë, gjendet përreth vrimës së zezë në Kuazar rreth 12 miliardë vite dritë larg nesh.
Pra, Kuazari, ose APM 08279 5255, u zbulua në vitin 1998. Vëzhgimet me teleskop dhe me mjete të sofistikuara infro të kuqe, zbuluan se Kuazar, është një galaktik e re me një vrimë të zezë, shumë të madhe në qendër të tij, ecila krijon yje të rinj, me një shpejtësi shumë të madhe. Me një distancë prej më shumëse 12 miliardë vjetë dritë larg, Kuazar, konsiderohet se është krijuar rreth 1 miliardë vite dirtë pas Big Bang.
“Ky objekt ekzisonte që para momentit të krimit të yjeve të parë në univers”, thotë Chris Carilli, astronom në Observatoin e Astronomisë (NRAO).
“Amibienti rreth këtij Kuazari, është shumë i veçantë për vetë faktin se ka krijaur këtë masë kaq të madhe uji”, deklaronë Matt Bradford në Jet Prepulsion Laboratory të NASA. “Është një provë tjetër i asaj çka ne kemi vërtetuar këtu e shumë dekada më parë se uji gjendet i derdhur në gjithë universin, akoma edhe në stadet më fillestare të tij”, vijon ai.
Matt Bradford, ishte kreu i njërit prej ekipive të astronomëve që kryen këtë zbulim kaq të madh. Ekipi i shkencëtarëve të tij si dhe hulumtimi i tyre, u sponsorizua nga NASA dhe u publikua në Astrophysical Journal Letters.
Energjia e papërmbajtur e Kuazar, është rezultat i vrimave të zeza të cilat gjenden në qnedër të galaktiave të hershme, si dhe përpijnë dalë nga dalë lëndën e unazës me gazërat dhe pluhërin që i rrethon ato. Ndërkohë që është duke “ngrënë”, çdo Kuazar, emeton sasi të mëdha energjie. Që të dy ekipet e astronomëve studiuan Kuazar-in APM 08279 5255, i cili përfishinë një vrimë të zezë në gjirin e tij, me masë 20 miliardë herë më të madhe se ai i Diellit tonë, ndërkohë prodhonë energji sa prodhojnë 1000 triliardë Diejë së bashku.


Astronomët prisnin që të zbulonin avuj uji, akoma dhe në galaktikën e re, por nuk i kishin diktuar ato dhe shumë larg. Ekzistojnë avuj uji dhe në galaktikën tonë, edhe pse sasia totale e madhësis së ujit është 4000 herë më e vogël se ajo e Kuazar, ngaqë sasia më e madhe e ujit e galaktikës sonë gjendet e ngrirë në formë akulli.
Avujt e ujit, janë një shenjë e kosiderueshme e cila zbulonë natyrën dhe strukturën e Kuazar. Në kuazarin në fjalë, avujt e ujit gjenden të shpërndar në sasi shumë të mëdha rreth vrimës së zezë në dimensione shumë vite dritë larg. Prezenca e tij tregonë se Kuazar, lyen gazrat me rreze X dhe infro të kuq, si dhe gazrat aty janë shumë të dendur, të pa arsyetueshëm shumë të nxehtë. Edhe pse gazrat gjenden në kushte – 53 gradë celcius dhe janë 300 triliardë herë më pak të dendur se atmosfera e Tokës, ata janë 5 herë shumë më të nxehtë dhe 10 deri në 100 herë më të dendur sesa është aktualisht galaktika jonë.
Matjet e avujve të ujit dhe të molekulave të tjera, siç ai i monoksidit të karbonit, tregojnë se aty gjenden sasi gazi të bollshme, i cili është i mjaftueshëm për të furnizuar vrimën e zezë deri në gjashtëfishimin e madhës së tij.

Por, përsa i përket asaj se nëse kjo do të ndodh në ralitet, shkencëtarët nuk janë të sigurtë. Kjo për faktin se ndoshta një sasi e konsiderushme e gazit mund të ngurtësohet dhe të kthehet në krijimine një ose më shumë Yjeve, ose ai të emetohet shumë larg Kuazarit.