Udhetimi nga Ndarja ne Bashkim

Udhetimi nga Ndarja ne Bashkim

Sufizmi eshte nje udhe mistike e dashurise, ne te cilen Zoti, apo e Verteta, perjetohet me emrin I Dashuri. Marredhenia e brendshme ne mes te dashuruesit dhe te Dashurit eshte themeli I rruges Sufi.

Nepermjet dashurise kerkuesi dergohet tek Zoti. Mistiku kerkon ta realizoje te Verteten ne kete jete dhe Zoti e shfaqe Veten e Tije brenda ne zemrat e atyre qe Ate e done.

Perjetimi mistike I Zotit eshte gjendja e njeshmerise me Zotin. Ky bashkim unio mystica eshte qellimi I udhetarit ne udhen e mistikut.

Brenda ne zemer, dashuruesi dhe I Dashuri bashkohen ne nje ekstaze te dashurise. Udhetari fillon kete udhetim nga malli per te arritur gjendjen e njeshmerise.

Ky mallengjim ka lindur brenda ne shpirte, ngase shpirtit i kujtohet ardhja nga Zoti. Shpirtit I kujtohet se shtepia e vertete eshte me Zotin dhe e zgjon kerkuesin me kete kujtim.

Udhetimi spiritual eshte nje udhetim qe na dergon prapa ne shtepi, nga ndarja ne bashkim. Kemi ardhur nga Zoti dhe kthehemi tek Zoti.

Udhetimi mistike per ne shtepi eshte nje udhetim I brendshem, tek vet qendra e qenies sone, atje ku I Dashuri eshte prezent perjetesisht. Ate qe ne kerkojme nuk eshte askush tjeter perveqese natyra jone e perhershme.

Shen Augustini tha, “Kthehu perbrenda vet-vetes, sepse ne brendesi te njeriut jeton e verteta.” Perjetimi mistike se I Dashuri jeton brenda ne zemren e mistikut, nuk eshte nje koncept por nje realitet jetesore.

Brenda ne thellesi te zemres nuk ka ndarje midis dashuruesit dhe te Dashurit. Ketu jemi perjetesishte te bashkuar me Zotin, dhe perjetimi mistike I ketije unioni eshte shfaqja e asaje qe eshte gjithmone prezente.

Pengesa me e madhe qe na mban nga perjetimi e kesaje gjendje te perjetshme te unitetit eshte egoja, personaliteti yne individuale. Ne gjendjen e unitetit nuk ka ego.

Ne kete moment vet-vetja individuale mbaron se ekzistuari dhe vetem I Dashuri ekziston. Sufi thote, “I Dashuri jeton, dashuruesi eshte I vdekur.”

Prandaje Sufinjte kane aspirata te “vdesin para se te vdesin” te tejkaloje veten individuale dhe te perjetoje veten transcedente te natyres hyjnore. Ansari nje Sufi qe jetoi ne shekullin e njembedhjete shprehu kete ne menyre te thjeshte:

“Dije se kur te mesosh ta humbesh vet-veten,
Do ta arrishe te Dashurin. Nuk ka asnje
Sekrete tjeter qe te mesohet, dhe me shume se kaq
Nuk me eshte bere e njohur mua.”

Udhetimi mistike na largon nga egoja ne drejtim te Vetes, nga ndarja ne bashkim. Duke u larguar nga egoja dhe duke u kthyer prapa tek Zoti, ne marrim nje kahje ne drejtim te thellesishem ne vet-veten tone, tek qendra me e thelle e qenies tone, cka Sufinjte e quajne “Zemra e Zemrave”. Ky eshte nje udhetim individuale I kerkuesit prapa tek burimi, I te “vetmit tek I Vetmi.”

Megjithate duhet kaluar disa faza ne kete udhetim, “kodra te medha udhetimi,” nepermjet te cilave cdo udhetare kalon. Sufite e shenjte na kane dhuruar nje harte qe pershkruan keto faza dhe gjithashtu veshtiresite dhe rreziqet ne te cilat mund te hasim gjate ketije udhetimi.

Pasi qe ata kane arritur qellimin, jane ne gjendje ti ndihmojne udhetarit duke mbajtur shenime se cka mund te pritet gjate udhetimit.

Sufizmi githashtu ofron disa menyra qe njeri te hapet tek bota e brendshme dhe ta mban vemendjen te fokusuar ne qellimin per te padukshmen.

Me e cmuara nga keto menyra eshte praktikimi I kujtimit, sepse Sufi aspiron ta kujtoje Zotin ne cdo moment, me cdo frymemarrje. Ky nuk eshte kujtim mentale, por nje kujtim I zemres, sepse ne zemer ndodhet vetedija e larte e Vete-Vetes.

Vet-Vetja eshte ajo pjese e jona qe kurr nuk eshte e ndare nga Zoti, dhe vetedija e Vetes eshte kualitet I njohurise se ne jemi nje me Zotin. Praktikimi I kujtimit eshte nje menyre e zgjimit te vetedijes se Vetes, dhe keshtu behemi te vetedijshem per bashkimin tone te brendshem me Ate qe ne e duam.

Ne qofte se e done dikend gjithmone mbane mendjen tek ai, dhe kur dashuria e shpirtit per Zotin zgjohet brenda ne zemer, vemendja e dashuruesit merr kahje ne drejtim te te Dashurit.

Momenti I zgjimit shpirterore eshte teuba , “pendimi,” qe Sufinjte e pershkruajne “kthimi I zemres.” Momenti teuba eshte gjithmone nje veprim I meshires, dhurate nga I Dashuri, por Sufizmi ka zhvilluar teknika te ndryshme qe ta mbajme vemendjen ne dashurine e shpirtit per Zotin, ne kujtimin e zemres. Njera nga keto teknika eshte dhikri , perseritja e njerit nga Emrat e Zotit.

Nepermjet praktikimit te dhikrit vemendja e dashuruesit kthehet nga Zoti dhe e tere qenia e dashuruesit behet e mbushur me kenaqesine e kujtimit te te Dashurit.

Kjo rruge e Sufinjeve na ndihmon te na beje te vetedijshem per vetedijen hyjnore te Vetes qe gjindet brenda ne zemer, dhe ku ne te njejten kohe na keshillon largimin nga vetedija e kufizuar e egos.

Udhetimi nga egoja ne Vet-vete eshte nje udhetim I perjetshem I shpirtit, e mergimtarit kur kthehet ne shtepi. Ne kete bote ne kemi harruar natyren tone te vertete dhe identifikohemi me egon.

Udhetimi per ne shtepi na liron nga skllaverimi I egos dhe natyres se iluzionit te deshires. Ne drejtohemi tek permbushja e vertete qe mund te vie vetem nga njohja se kush jemi, duke e shijuar te verteten e esences tone hyjnore.

Kur nje mesues Sufi, Dhu-l-Nun, ishte pyetur, “Cili eshte fundi I mistikut” ai u pergjigje, “Kur ai eshte ashtu si ka qene ku ka qene para se te ishte,”

Cdo udhe spirituale I jep kahje kerkuesit te sinqerte tek e verteta qe mund te gjindet vetem brenda. Sufi thote se ka aq shume rruge ne drejtim te Zotit sa ka edhe njerezi, “aq sa ka frymemarrje te femijeve te njeriut.” Sepse secili jemi individuale dhe unike, udhetimi per ta zbuluar natyren tone te vertete do te jete I ndryshem per secilin nga ne.

Njekohesishte udhetimet e ndryshme spirituale I jane pershtatur tipave te njerezve te ndryshem.

Sufizmi eshte I pershtatshem per ata qe ndiejne nevojen te realizojne marredhenien e tyre me Zotin si nje marredhenie dashurie, qe duhet te terhiqet nga maja e dashurise dhe malli per te Dashurin.

Nga libri “Sufism, The Transformation of the Heart”
Ph.D. Llewellyn Vaughan-Lee