Pervojat pas vdekjes...

Pervojat pas vdekjes...

Studim mbi përvojat e prag-vdekjes

Doktorë nga 25 spitale britanike dhe amerikane do të studiojnë 1500 të mbijetuar për të kuptuar nëse njerëzve të cilët nuk u punon zemra ose truri (në një moment të caktuar) mund të kenë përvoja jashtë trupit.

Disa persona thonë se shikojnë një tunel apo një dritë të shndritshme, të tjerë shprehen se e shikojnë stafin mjekësor nga tavani.

Studimi, i cili do të zgjasë për tre vjet dhe do të bashkërendohet nga Universiteti i Sauthemptonit, do të përfshijë edhe vendosjen në dhoma të imazheve që mund të shihen vetëm nga sipër.

Për të testuar këtë, kërkuesit kanë realizuar sektorë të veçantë në reanimacion. Këta sektorë kanë në to figura të cilat mund të shihen vetëm nga tavani.

Dr. Sem Parnia, që po kryeson studimin, u shpreh: “Nëse mund të provohet se përgjegjshmëria vazhdon edhe pasi truri nuk punon më, do të vërtetojmë se ndërgjegjja është e ndarë.

Jemi të vetëdijshëm se do të kemi shumë raste kur kjo do të ndodhë, por duhet të jemi të hapur për t’i pranuar ato. Dhe, nëse askush nuk i sheh ato piktura, atëherë do të arrijmë të provojmë se këto përvoja janë iluzione ose kujtime jo të vërteta. Ky është një mister të cilin tashmë e kemi përfshirë në një studim shkencor.

Dr. Parnia punon si një terapist intensiv dhe detyrat e tij të përditshme e çuan të mendonte se shkenca nuk ka gërmuar në çështjen e përvojave të personave që kanë qenë në prag të vdekjes.

Ai u shpreh: “Në kundërshtim me mendimin e përgjithshëm, vdekja nuk është një moment i veçantë. Është një proces që nis kur zemra ndalon së rrahuri, mushkëritë pushojnë dhe truri nuk funksionon më, i cili në gjuhën mjekësore cilësohet si arrest kardiak. Gjatë arrestit kardiak këto tre kritere janë të pranishme.

Më pas vijon një periudhë kohe, e cila mund të zgjasë nga pak sekonda në një orë a më shumë në të cilën ndihma emergjente mjekësore mund të realizojë me sukses futjen në punë të zemrës dhe ta kthejë mbrapsht procesin e vdekjes.

Ajo që ndiejnë njerëzit gjatë periudhës së arrestit kardiak siguron një dritare unike të të kuptuarit se çfarë provojmë të gjithë gjatë procesit të vdekjes”.

Dr.Parnia dhe kolegët e tij do të analizojnë aktivitetin e trurit të 1500 të mbijetuarve pas një arresti kardiak dhe do të shohin nëse ata mund të risjellin ndërmend imazhet e pikturave.

Spitale që përfshihen në studim janë edhe Adenbruks në Kembrixh, Spitali Universitar në Birmingam dhe Morriston në Svansi, si dhe nëntë spitale në SHBA.

Shekulli

C'fare ndodh pas vdekjes

Doktor Sem Parnia, profesor i qendrës mjekësore “Weill Cornell” të Nju Jorkut, është një prej ekspertëve më të njohur në studimin shkencor të vdekjes. Javën e shkuar, Parnia dhe disa nga kolegët e tij shpallën nisjen e sipërmarrjes së tyre të parë me përmasa madhore: eksplorimin trevjeçar biologjik të përvojave “jashtë trupore”.

Studimi i njohur si “AWARE” (AWAreness during REsuscitation), “Ndërgjegjshmëri pas Ringjalljes”, përfshin 25 qendrat më të rëndësishme mjekësore të Evropës, Kanadasë dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Do ekzaminojnë 1500 njerëzit që kanë arritur t‘u mbijetojnë atakëve kardiakë. Në një intervistë me revistën amerikane “Time”, doktor Parnia flet për zanafillën e projektit, skeptikët dhe ndryshimin mes mendjes e trurit.

Çfarë metodash do përdorë ky projekt për të verifikuar ato që njerëzit i quajnë përvoja “pranë vdekjes”?

Kur zemra ndalet, në tru nuk mbërrin më gjak. Kështu që aktiviteti i trurit ndërpritet, siç mund edhe ta merrni vetë me mend.

E megjithatë, paradoksalisht 10 ose 20 për qind e njerëzve që janë rikthyer në jetë pas periudhës së ndaljes së zemrës- që mund të zgjasë disa minuta deri pak më shumë se një orë -tregojnë se kanë qenë të ndërgjegjshëm. Çështja kyçe është: Ndodh vërtet kështu, apo është veç një lloj iluzioni? E vetmja mënyrë për ta zbuluar është vendosja e fotove në tavanin e dhomës ku gjenden dhe askund tjetër, pasi ata tregojnë se janë në gjendje të shohin gjithçka.

Kështu, në rast se arrijmë të studiojmë një seri prej 200 apo 300 njerëzish që kanë përjetuar vdekje klinike e janë kthyer sërish në jetë, duke qenë në gjendje të na tregojnë ç‘ndodhte në dhomë e nëse kanë qenë në gjendje t‘i shohin ato fotografi, marrim konfirmimin se ata vazhdojnë të mendojnë edhe pse truri nuk u funksiononte.

Si lidhet ky projekt me perceptimin që ka shoqëria jonë për vdekjen?

Njerëzit në përgjithësi e perceptojnë vdekjen si një çast të vetëm: je i vdekur ose i gjallë. Ky është përkufizimi shkencor që kemi. Por, sipas përkufizimit klinik që kemi ne, kur zemra ndal së rrahuri, mushkëritë ndalojnë së punuari dhe për pasojë edhe truri rresht së funksionuari. Kur mjekët hedhin një rreze drite në syrin e një pacienti, e bëjnë për të vërtetuar se nuk ekziston asnjë lloj refleksi. Refleksi në sy ndërmjetësohet nga qafa e trurit, që është zona e cila na mban gjallë. Nëse ajo nuk funksionon, do të thotë se vetë truri nuk funksionon. Në këtë pikë unë thërras në dhomë një infermiere, e cila mbush certifikatën që vërteton vdekjen e pacientit. Para 50 vjetësh njerëzit nuk mbijetonin pasi qe kryer ky veprim.

Sa është e aftë teknologjia të sfidojë perceptimin që vdekja është një çast?

Në ditët e sotme kemi në dorë teknologji të reja, falë të cilave jemi në gjendje t‘i kthejmë njerëzit në jetë. Në fakt tani po zhvillohen disa medikamente - nuk mund të thotë njeri me siguri se do hidhen ndonjëherë në treg - në gjendje të ngadalësojnë procesin e dëmtimit të qelizave të trurit dhe vdekjen.

Imagjinoni sikur pas dhjetë vjetësh të keni një pacient, zemra e të cilit ka ndalur, dhe falë këtij medikamenti të hatashëm të arrini të ngadalësoni gjithçka, duke bërë që ajo çfarë ndodh gjatë një ore, të zgjasë dy ditë. Me progresin e mjekësisë na duhet të përballemi me një mori pikëpyetjesh etike.

Por çfarë ndodh me individin gjatë asaj kohe? Çfarë ngjet në të në vërtetë?

Për shkak të mungesës së furnizimit me gjak, qelizat hidhen në një lloj eksitomi për të mbajtur veten gjallë. Dhe brenda pesë minutave nisin të dëmtohen apo të ndryshojnë. Me kalimin e një ore dëmi është aq i madh, sa edhe nëse e vëmë përsëri zemrën në punë dhe pompojmë gjak, njeriu nuk mund të kthehet në jetë, pasi qelizat kanë ndryshuar shumë. Pas kësaj, qelizat vazhdojnë të ndryshojnë, kështu që brenda dy ditësh trupi nis të dekompozohet. Ndaj, nuk kemi të bëjmë me një çast të vetëm.

Është një proces që nis me ndalimin e zemrës dhe arrin kulmin e humbjen e plotë të trupit, dekompozimin e të gjitha qelizave. Gjithsesi, çështja përfundimtare është: Çfarë ndodh me mendjen e njeriut? Çfarë ndodh me mendjen dhe ndërgjegjen gjatë vdekjes? A rresht së funksionuari menjëherë me ndaljen e zemrës? Rresht së funksionuari që 2 sekondat e para, 2 minutat e para? Sepse e dimë që qelizat pësojnë ndryshime në atë kohë. A rresht pas 10 minutash, pas gjysmë ore, pas një ore? Dhe lidhur me këtë nuk dimë asgjë.

Si ka qenë intervista juaj e parë me dikë që ka përjetuar një përvojë “jashtë trupit”?

Tepër e fortë dhe tepër modeste. Pasi, para së gjithash, duhet mbajtur parasysh se janë njerëz krejt të sinqertë, që nuk kërkojnë të tërheqin vëmendje apo famë mbi vete. Në shumë raste as që i janë rrëfyer njeriu tjetër për të, pasi i druhen asaj që mund të mendojnë të tjerët. Janë rreth 5 qind rastet që kam intervistuar që kur nisa këtë lloj studimi dhjetë vjet më parë.

Ajo që të lë mbresa është ngjashmëria mes rrëfimeve, realizmi i asaj që përshkruanin. Kam folur me mjekë e me infermiere të cilët më kanë rrëfyer se pacientët u kanë treguar pikë për pikë atë që ndodhte në dhomë gjatë vdekjes klinike. I kam dokumentuar disa prej këtyre rrëfimeve në librin tim, “Çfarë ndodh kur vdesim”, pasi doja që lexuesit të njiheshin me të dyja qëndrimet - jo vetëm të pacientëve, por edhe të mjekëve - dhe të kuptonin si ndihet një mjek në çastin kur një pacient rikthehet në jetë dhe i tregon gjithçka ka ndodhur në ato çaste.

Në libër kam sjellë rastin e një kardiologu, i cili më tha se nuk i kishte treguar asnjeri, pasi nuk kishte një shpjegim për faktin që pacienti i vdekur e i ringjallur i kishte përshkruar me detaje çfarë kishte thënë e kishte bërë gjatë kohës që ishte klinikisht i vdekur. Kjo e kishte çuditur aq shumë, sa mori vendimin as të mos e sillte më në mendje.

Përse mendoni se ka një lloj rezistence ndaj studimeve si ky i juaji?

Pasi po shtyhemi përtej kufijve të shkencës, po punojmë mbi hamendësime dhe perceptime që nuk janë saktësuar kurrë më parë. Shumë njerëz i qëndrojnë idesë se, epo, kur vdes, vdes; kjo është arsyeja. Vdekja është një çast i vetëm: je ose i gjallë ose i vdekur.

Të gjitha këto nuk bazohen në prova shkencore, por janë perceptime shoqërore. Në rast se kthehemi në shekullin XIX, fizikanët mbështeteshin te ligjet e Njutonit për lëvizjen dhe ndjenin se i kishin të gjitha përgjigjet për gjithçka lidhur me universin. Kur shohim botën përreth, fizika njutoniane është tërësisht e mjaftueshme. Arrin të shpjegojë shumë prej atyre gjërave që i kemi para syve çdo ditë.

Por më pas u zbulua se kur e vëren lëvizjen të ndarë në nivele shumë të vegla - përtej niveleve të atomit - ligjet e Njutonit nuk vlejnë më. Kishte ardhur nevoja për një fizikë të re, gjë që na drejtoi te fizika kuantike. Shkaktoi shumë kundërshti, as edhe vetë Ainshtaini nuk e besonte.

Në rastin tonë, po të shohim mendjen, ndërgjegjen dhe trurin, supozimi se mendja dhe truri janë e njëjta gjë vlen në shumë rrethana, pasi në 99 për qind të rrethanave nuk jemi në gjendje të veçojmë trurin nga mendja; punojnë që të dy ekzaktësisht në të njëjtën kohë. Por ekzistojnë disa shembuj ekstremë, si në rastet kur truri ndal së funksionuari, që na bëjnë të mendojmë se ai supozim mund edhe të mos jetë i vërtetë. Kështu, kjo shkencë është po aq e nevojshme, sa fizika e kuanteve.

Përshpejtuesi i grimcave atomike “CERN” mund të na shpjerë prapa deri te rrënjët tona. Mund të na shpjerë te çastet më të para të Big Beng-ut, tamam te zanafilla. Me studimin tonë, për herë të parë kemi në dorë teknologjinë dhe mjetet për të hetuar diçka shumë të rëndësishme. Të shohim çfarë na ndodh kur na vjen çasti i fundit. Mos ndonjë gjë vazhdon?

Time

Dëshmi të vazhdimit të jetës edhe pas vdekjes

Shkencëtarët, duke hetuar përvojat e njerëzve që kanë qenë pranë vdekjes, thonë të kenë gjetur dëshmi të cilat sugjerojnë se ndërgjegja mund të vazhdojë së qënuri edhe pasi truri ka pushuar së funksionuari.

Kërkimi i cili i iu paraqit shkencëtarëve në Institutin e Teknologjisë në California, ringjalli debatin mbi temën nëse do të kishte jetë pas vdekjes.

"Studimet janë shumë domethënëse në atë që ne kishim të bënim me një grup njerëzish truri i të cilëve nuk funksiononte më…, të cilët kishin proçese 'mendimesh të lëngeta' me arsyetime dhe një kujtesë mbi ngjarjet të cilat kishin ndodhur në kohën kur truri i tyre nuk funksiononte më.’

Kështu deklaroi doktor Sam Parnia në një intervistë, i cili është një nga dy doktorët e Spitalit të përgjithshëm të Southampton në Angli, të cilët kanë studiuar rastet e përjetimeve pranë vdekjes.

“Ne kemi nevojë për të bërë studime më të gjëra në këtë fushë por mundësia është që shpirti i njeriut të vazhdojë të mendojë dhe të arsyetojë edhe pasi zemra e njeriut të ketë pushuar së rrahuri dhe kur ai nuk merr më frymë dhe veprimtaria e trurit të jetë zero".

Doktor Parnia tregonte mbi studimet e tij fillestare të cilat ai i kishte kryer së bashku me kolegët e tij. Rrezultatet e kërkimeve ishin publikuar në revistën ‘Journal of Resuscitation’. Rrezultatet e studimit të tyre kishin qenë aq premtuese sa që ishin mbledhur fonde për të bërë kërkime të reja dhe për të vazhduar mbledhjen e dëshmive.

Shkencëtarët e Spitalit të Përgjithshëm të Southampton gjatë studimit të tyre kishin marrë në pyetje 63 pacientë brenda javës së cilës ata kishin pësuar infarkt. 7 prej tyre mbanin mend çfarë kishin përjetuar. Katër prej përjetimeve ishin të kategorisë pranë-vdekjes. Bëhet fjalë për ndjenja të prehjes dhe gëzimit, kohe që ecën me të shpejtë përpara, rritje të aftësisë të së shquarit, humbje të vetëdijes mbi pasjen e trupit, parje të një drite të bardhë, hyrje në një botë tjetër, takim me një qenie të panjohur dhe mbërritjen në një pikë nga e cila nuk ka kthim prapa.

Një pacient kishte moshën 2 vjeç e gjysëm kur zemra i pushoi së rrahuri. Pas një kohe doktorët mundën ta ringjallnin atë. Prindërit e tij lajmëruan doktor Parnia-n pasi i biri kishte vizatuar veten e tij të lidhur fort pas një tollumbaci prej nga ku shikonte trupin e tij të pa jetë të shtrirë në shtratin e spitalit.

Kur e kishin pyetur se çfarë kishte dashur të tregonte me tollumbacin, ai kishte treguar që “kur vdisje shikoje një dritë dhe kishe një lidhje të fortë pas saj”. Edhe pasi kaluan 6 muaj pas asaj ngjarjeje, djali vazhdonte te vizatonte te njëjtën skenë.

Asnjëri prej këtyre pacientëve nuk ka pasur ulje të nivelit të oksigjenit në trup që mendohet të shkaktojë përjetimin e gjërave të mësipërme.

Udhëheqësi i këtyre studimeve Dr Sam Parnia thotë se askush nuk e kupton plotësisht se si arrijnë qelizat e trurit të formojnë mendimet.

Ai thotë se ndoshta mendja apo ndërgjegja janë të pavarura nga truri. Se qelizat e trurit janë si të gjitha qelizat e tjera të trupit, ato kanë aftësi për të prodhuar proteina dhe kemikale, por nuk janë në gjendje të prodhojnë dukurinë subjektive të mendimit që gjendet tek ne. Truri për ndërgjegjen duhet të jetë një lloj përçuesi i cili po ashtu si aparati televiziv kap valët dhe i kthen ato në pamje dhe zë.

Por këto përfundime janë kundërshtuar nga neurologët. Dr Chris Freeman, psikiatër dhe psikoterapist në Spitalin Mbretëror të Edinburg-ut thotë se nuk ka prova që vërtetojnë se përjetimet për të cilat flitet kanë ndodhur kur truri kishte pushuar së funksionuari.

Ai thotë se dihet që kujtesës nuk mund t'i besohet kryekëput. Kur përjetojmë diçka ne e dimë me siguri të lartë që ajo ka ndodhur por nuk jemi aspak të sigurtë kur është fjala për të treguar se kur ka ndodhur.

Kështu mund të jetë që përjetimet të kenë ndodhur gjatë kohës së marrjes së vetes, apo pak përpara infarktit.

NDE (Near Death Experience) apo PAV (Pervoja Afer Vdekjes)

Fenomenin e NDE apo PAV ka filluar ta studjoi Doktori Raymond A. Moody i cili diku ne fillim te viteve te ’70 shkon ne nje spital te madh te SHBA dhe prej arkivave mjeksore i merre te gjitha rastet e vdekjeve klinike dhe mandej e viziton secilin person qe ka pasur nje pervoje te tille.

Ne baze te ketyre pervojave ai edhe e shkroi librin “Jeta pas Jetes”. Libri e ka shkruar diku kah fundi i viteve te ’70 (me duket ne 1978?). Libri bene fjale per pervojat e personave qe perjetojne vdekje klinike dhe prape kthehen ne jete. Vdekja klinike mund te zgjase per disa minuta deri ne disa ore (ka edhe te atille qe kane vdekur nga disa dite).

Sipas statistikave deri ne 40% te tyre qe perjetojne vdekje klinike i kujtohet se cka ka ndodhur gjate asaj kohe. Eshte interesant se pervoja te tilla kane edhe femijet dhe cka eshte me e cuditshmja personat qe kane lindur te verber gjate asaj kohe (vdekjes klinike) ata arrijne te shohin per here te pare ne jeten e tyre!

Ka disa stade te vdekjes klinike, si psh nderpritet fryemarrja dhe te rrahurrat e zemres, por stadi me i vonshem ishte kur truri me nuk emiton edhe asnje lloje vale(as ato alfa), pra eshte ne gjendjen vegjetive dhe njeriu eshte sipas te gjitha standardeve i vdekur!

Kjo i hudhe poshte pohimet e skeptikve qe me heret u munduan ta sqarojne fenomenin duke thene qe ne momentin kur njeriu ballafaqohet me vdekjen ajo eshte nje traum e madhe per te dhe si mekanizem mbrojtes truri e gjeneron nje “film” per gjeja se ka jete edhe pas vdekejs me kusht qe te lehtesohet procesi i vdekjes! Por kjo bie poshte pasi qe ka raste sic e ceka qe truri eshte plotesisht i vdekur, nuk ka edhe asnje aktivitet (dmth zemra, fryemarrja e ndalur dhe truri nuk emiton asgje)!

Ne fillim komuniteti shkencor e ka perqesh Dr. Moody por tani pas studimeve te bera nga nje numer i madhe si dhe pervojave te shumta te raportuara duke i falenderuar aparateve moderne qe e mundesojne ta ringjallin personin nga vdekja klinike ky fenomen pranohet ne shkence por ende nuk ka sqarim!

Megjithese pervojat nuk jane plotesisht identike une do ta jape nje pashqyre te asaj se cka kane treguar shumica e ketyre personave, vlen te ceket qe pa marre parasysh a kane qene ateist apo religjionit qe i perkasin, pervojat e tyre kane qene pak a shum e njejte (ka ndryshime se gjate asaj kohe disa persona religjioz pohojne qe i kane pare figurat e tyre religjioze por kete e sqaron Dr. Michael Newton me vone ne librat e tij se kemi te bejme me “mesuesin” i cili shfaqet ne ate forme me kusht qe te lehtesohet trauma e vdekjes).

Perjetimi:

Ne momentin e vdekjes klinike personat e ndiejne se dicka i terhjek jashte trupit. Per nje moment e shohin “veten” jashte trupit te tyre dhe Moody e citon filozofin Grek (Platonin apo Aristotelin – kam harruar) “Po mendoj prandaj jam i gjalle” por trupi i tij eshte atje i shtrire ne shtratin e spitalit i palevizeshem!

Ne ate gjendje ata mund ti lexojne mendimet e mjekeve, nese mendojne per ndonej te aferm te tyre ata menjehre shkojne ne shtepine e tij/saj dhe mund ti lexojne mendimet e tyre.

Ata e shohin nje tunel dhe ne fund te tunellit nje drite, atje i “takojne” nje qenje te drites se paster, ajo qenje , plot dashuri dhe mirekuptim dhe eshte e ngrohte emocionalisht dhe atyre personave ju kujtohet e gjithe jeta e tyre, cdo sekond dhe ne rastet kur kane bere keq i vie keq nga drita (edhe pse ajo nuk te gjykon).

Mandej e ndien prezencen e te pareve qe i kane vdekur me heret, ata nuk i shohin por e ndien ngrohtesine emocionale qe kane pasur me ta kur kane qene te gjalle.

Askush nuk deshiron te kthehet ne realitetin fizik, por drita i tregone qe ende nuk eshte “koha” e tyre per te vdekur dhe se duhet te kthehehen ne boten fizike. Kur te kthehen i ndiejne te gjitha dhimbjet e trupit fizik dhe ju duhet nje kohe per tu adaptuar plotesisht ne realitetin fizik.

Jeta ndermjet jeterave apo jeta ne boten e pertejme

Dr. Michael Newton është një hipnoterapeut i cili merret me studimin e jetës ne mes jetërave, dmth cka pohon ai ne baze te tregimeve te pacienteve te tij qe ndodh me vetedijen apo shpirtin qe e mbijeton vdekjen fizike.

Dr. Michael Newton është autor i tri librave ne këtë temë. Librat e tij janë: “Journey of Souls: Case Studies of Life Between Lives”, “Destiny of Souls: New Case Studies of Life Between Lives” dhe “Life Between Lives: Hypnotherapy for Spiritual Regression”.

Dy te parat janë për personat e zakonshëm kurse e treta është e shkruar si udherrefim hap-pas-hapi për hipnoterapeutet profesional se si përmes hipnozës pacienti te “dërgohet ne jetën e shpirtrave apo ne jetët e mëparshme te jetuara.

Dy librat e para te tij i kam lexuar dhe mund te përpiqem te përgjigjem ne ndonjë pyetje eventuale nga te interesuarit. Besoj qe sqarimet e tij nëse janë për ti besuar hedhin drite me tepër ne lidhje me fenomenin e fantazmave për te cilat po debatohet ne këtë forum?

Hipnoterapia është përdorimi i hipnozës për qëllime psikoterapeutike qe përdoret prej psikologeve te licencuar.

Përmes hipnoterapise psikologet mundohen ti ndihmojnë pacienteve te ndryshëm qe vuajnë nga fobite (frikat) e ndryshme, problemet me gjumë , problemet me ushqim, depresioni, i ndihmojnë atyre qe kane sjellje jo-sociale, mandej ndihmojnë atyre qe dëshirojnë ta lënë pirjen e duhanit, ngrënieje e tepruar dhe dobësimin si rezultat, hipnoterapia ka dhe aplikime tjera (temë tjeter).

Vlen te ceket se nese personit nen hipnoze i sugjerohet qe i ka 7 vite, vetedija e tij do te kthehet ne kohen kur ai ka qene vetem 7 vjecar dhe do te sillet sikur nje i tille!

Per hire te informimit te balansuar ne postimin e ardheshem do te mundohem te ju percjelli se cka pohojne skeptiket ne lidhje me regresionin hipnotik si dhe faktet e tyre.

Mandej ne postimin tjeter do te ju percjelli intervisten me nje autor tjeter ne kete lami, te nje Doktori nga Universiteti i Harwardit i cili si duket ka filluar te shkruaj per fenomenin para Dr. Newton dhe per dallim nga ky ai ne disa raste e verifikon nese personat historik qe pacientet e tij pohojne qe kane qene ne jeterat e meparshme me te vertet kane ekzistuar?

Ne fillim Dr. Neton sqaron se si ka filluar te merret me studimin e tij ne këtë drejtim dhe tregon qe ka qene një hipnoterapeut tradicional me orientim akademik qe është marre me trajtime te ndryshme te pacienteve.

Një dite tek ai vjen një pacient qe është ankuar për një dhimbje ne trup dhe i cili i ka qenë tek shumë mjek, ka bërë fotografime te ndryshme por mjeket nuk kane zbuluar asgjë fizike ne lidhje me dhimbjen e tij dhe e kane këshilluar atë ta vizitoj një psikolog me mundësi qe dhimbja e tij ka te beje me sëmundje psikosomatike.

Per shkak te dhimbjes nuk ka pasur mundësi te flije si duhet! Ka kërkuar nga Dr. Newton qe përmes hipnozës te u mundohet ta gjej problemin, si psh mos është lënduar ne fëmijëri por ka harruar për atë lëndim por i ka mbete trauma psikike dhe dhimbja si rezultat etj

Përmes hipnozës duke e kthyer pacientin ne fëmijërinë e tij Dr. Newton nuk ka pasur mundësi te gjej asgjë qe do ta shkaktonte këtë dhimbje! Dikur Dr. Newton i ka thënë pacientit te shkoj tek burimi i dhimbjes dhe ti tregoj se kur është lënduar?

Dr. Newton tregon se papritmas pacienti fillon ti tregoi se ishte ushtar ne luftën e parë botërorë ne France si ushtar Britanik i cili ishte ne baltë duke vdekur prej plagës te marrë mu ne vendin ku tani kishte dhimbje!

Ne atë kohë Dr. Newton kishte vështrim skeptik ndaj kësaj çështje, por e pyet pacientin nen hipnoze te japë me tepër sqarime ne lidhje me betejën sepse nuk beson qe një gjë e tille po ndodh. Pacienti fillon ta sqaroj betejën dhe kjo e çuditi Dr. Newton pasi qe edhe ai vete ishte një historian amator dhe ato cka pohonte pacienti përputheshin me njohuritë e tij ne lidhje me atë betejë.

Prej atij rasti Dr. Newton kupton qe regresioni ne jetët e kaluara është shume realistik por prapë mbet skeptik dhe fillon te eksperimentoj me tepër me paciente te ndryshëm. Pas një kohe i lajmërohet edhe një paciente tjetër një zonjë e cila ankohet për ndjenjën e vetmisë dhe izolimit nga shoqëria e cila gjithashtu ndiente qe nuk është pjesë e kësaj bote, ndihej aq dizorjentuar me jetën dhe me njerëzit te cilën e jetonte dhe mendonte për vetëvrasje!

Edhe me këtë pacient Dr. Newton mundohet ta zgjedhë problemin duke u kthyer pacienten përmes hipnozës ne fëmijëri me shpresë se do ta gjejë shkakun e mos kënaqësisë me këtë jetë, por pa ndonjë sukses? Mandej sikur me pacientin e mëparshëm kërkon nga pacientja te shkoj tek burimi i vetmisë dhe kohen kur ka pasur shoqëri.

Përnjëherë ajo ju është përgjigjur qe i shihte te gjithë shoqërinë e saj dhe te gjithë ata ishin atu pranë saj! Dr. Newton e pyeti mos është ndonjë klub apo dicka e tille, se kush janë këta njerëz? Ajo i përgjigjet : “jo, jo këta janë shpirtrat e mi bonjak dhe janë 8 veta.

Dr. Newton tregon qe ethe te ftohta i kalojnë nëper shpinë dhe se e kupton qe po bisedon me dikend prej jetës ne mes jetëve (botes se përtejme) për te cilen Dr. Newton nuk kishte përvojë dhe nuk kishte lexuar asgjë ne lidhje me te!

Prej atij momenti Dr. Newton fillon ta studioj fenomenin me seriozitet akademik dhe ka filluar te punoj me njerëz te cilët kan shpreh dëshirë te mësojnë me tepër për pavdekshemrine e tyre si shpirt, njerëzit qe kane pasur dëshirë ete dine me tepër se kush janë ata ne te vërtet, kush janë shpirtrat bonjak, pse janë ne këtë botë te realitetit fizik etj.

Ne këtë mënyrë ai filloj punën e tij. Dr. Newton tregon qe shoqata profesionale e pranon hipnozën si terapi ne vitin 1958, ai tregon qe njerëzit nuk kane halicunacione gjate hipnozës, ne ate gjendje vetëdija nuk është ndërdije dhe qe pacienti është i vetëdijshëm se cka ndodh rreth tij gjatë gjithë kohës, nuk është as si ne gjumë, gjate hipnozës je ne gjendjen alfa apo theta (vale qe emiton truri gjate këtyre gjendjeve) dhe vetëdija e pacientit është ne gjendje te ndihmoj te nxjerrën informata nga nderdija.

Ai tregon qe ishte skeptik ne këtë lami por e ndërrojë mendjen pasi qe kishte aq shumë përputhje (konsistence) ne mes te tregimeve te pacienteve nën hipnozë ne lidhje me jetën e përtejmë dhe nuk varej nga ajo se a ishte pacienti ateist apo një njeri religjioze i përkushtuar ose cfardo bindje filozofike ndërmjet këtyre dy lloj skajshmërive dhe pasi janë hipnotizuar te gjithë kanë treguar gjerat e njëjta ne lidhje me jetën e përtejmë apo jetën ndërmjet dy jetëve (dmth pas renarnacionit te shpirtit) ne realitetin fizik ne te cilin jetojmë!

Cka ndodh pas vdekjes:

Pasi qe kane vdekur shpirti del prej trupit sikur ne përshkrimet e NDE (përvojës afër vdekjes –shih postimin e mepareshëm ne këtë temë ) por e keni parasysh se ne këto raste kemi te bëjmë me personat qe “vdesin”: vetëm për disa minuta kurse tek rastet e Dr. Newton ai i pyet pacientet e vete deri ne tri ore ne lidhje me përvojën e tyre gjatë kësaj kohe.

Ata gjate kësaj kohe janë ne gjendje te relaksuar. Michalei e sqaron qe ekzistojnë shpirtat “fillestar” dhe ata me te “avancuar” (ka edhe lloje tjera por ai flet për këto dy raste).

Shpirtrat fillestar nuk kane jetuar shume jetera ne realitetin fizik dhe ata kane vështërsi te ndahen nga trupi dhe nuk shkojnë menjëherë ne boten e përtejme ata kane dëshirë te shkojnë ta shohin varrimin e trupit te tyre dhe dëshirojnë te shohin se kush shkon ne funeralin e trupit te tyre, kush sjellë lule, sa respekt i tregohet trupit te tyre etj pra kemi te bëjmë me shpirtra qe janë pake te dezorientuar dhe nuk janë te gatshëm ta len boten fizike ne te cilën kanë jetuar(ndoshta kjo e sqaron me mire se cka janë fantazmat).

Kurse ata qe kane vdekur e jetuar shume jetera shkojnë menjëherë ne boten e përtejme(rrafshet tjera astrale). Një gjë e kane te përbashkët te dy llojet e shpirtrave, ne mendjet e tyre e mundohen ti ngushëllojnë te afërmit qe I kane lëne mbrapa (te gjallët).
Pjesa2(vazhdim nga pjesa e pare – shih postimin tim nr 179 ne këtë forum):

Shpirtrat do te mundohen te arrijnë tek mendja e te dashurve me kusht qe ti ngushëllojnë ata dhe te ju tregojnë qe janë te “gjallë“ ne një forme tjetër, por nganjëherë mendjet e atyre qe mbesin pas (te gjallët) janë te mbyllura nga dhimbja ndaj porosive te atyre qe kane kaluar përtej! Ndoshta kjo mund te ndodh pas ca javësh apo muajsh, por ky mbetet qëllimi i shpirtrave te atyre qe vdesin!

Pasi qe te largohen shpirtrat shohin drita te ndritshme, tunelin etj ashtu siç raportoje ata qe përjetojnë vdekje klinike( pra NDE apo PAV) etj.

Tani me lejoni te sqaroj qe personat qe përjetojnë vdekje klinike raportojnë qe kane pare figura te ndryshme religjioze (Jezhu Krishtin etj), mirëpo me duhet te ju tregoj qe gjate përvojës sime shume vjeçare te shume atyre rasteve te shqyrtuara nuk ka ndodhur qe edhe një here dikush prej klientëve nen hipnoze te me thotë një gjë te tillë!

Atë çka ata shohin janë udhëheqësit tanë shpirtërorë te cilët vijnë tek ta për ti udhëhequr te bota e shpirtrave. Gjithashtu ata qe kane kaluar përtej, si shokët me te mirë, vëllezër e motra etj do te ju presin dhe te ju dëshirojnë mirëseardhje qe është një përvojë e këndshme.

Si duken shpirtrat?

Kur personi posa i vdekur i sheh shokët, udhëheqësin apo te afërmit e tije/saj te shpirtrave binjak ai/ajo zakonisht e sheh projektimin e fetares e cila është familjare (e afërte e njohur) për ta, pra shpirtrat qe na presin mund ta marrin pamjen e një personi te dashur qe sapo ka vdekur (psh fetaren e babait apo motrës etj).

Personat nen hipnoze këta i përshkruajnë sikur fantazma te cilat vijnë ne drejtim te tyre, ndoshta nga kjo rrjedh edhe pikëpamja ynë ne lidhje me fantazma. Zakonisht ata nuk shohin pjesën e poshtme te trupit (prej kukave apo belit e teposhte) deh duken ne një forme te mjegulluar por kur te ofrohen ata bëjnë projektimin e veçorive ne baze te cilave personi sapo i vdekur mund ti njohë!

A ka Ferr (xhehnem) ?

Asnjeri prej atyre qe e kam venë nën hipnozë nuk ka parë asnjë figurë demoni apo ferri te çfarëdo lloji! Këto raportime kane ardhur prej disa personave qe kanë pasur përvojë afër vdekjes (NDE)!

Teoria ime ne lidhje me këtë është se këta persona qe kanë dëgjuar klithma qe demonët i kane tërhequr mëkatarët te tjerë për ti gjykuar etj kanë qenë persona shumë religjioz dhe kanë qenë persona që gjithmonë e kane kultivuar friken ne zemrat e tyre, mirëpo asnjë mendim i tillë nuk ka qenë ne mendjet e klientëve te mi!

Kur personat qe kane përvoja afër vdekjes (NDE) mendojnë qe kanë parë gjëra te tilla unë mendoj se pjesa e vetëdijshme e mendjes se tyre është ne gjendje me parakushte( e influencuar nga religjionet e tyre) dhe këta persona nuk janë nen hipnoze por vetëm sa janë goditur nga ndonjë makinë, veture, kerr apo janë te shtrirë ne sallën e operacionit duke derdhur gjak dhe shumë gjera te tjera i ndodhin trupave te tyre fizik qe shkaktojnë trauma te ndryshme.

Sipas këndvështrimit tim mendoj qe vetëdija e tyre është e tej ngarkuar, kështu qe te gjitha frikat qe i kane pasur sa kane qene shëndoshë e mire ne lidhje me jetën pas vdekjes do ti shfaqen ne ato momente dhe do ti torturojnë ata.

Klientët e mijë me thonë qe bota e shpirtrave është vend i dashurisë, i këndshëm ku te falen mëkatet. Pa marre parasysh se çfarë kane bërë ne tokë (realitetin fizik) ne kuptimin për te bërë keq për tu dërguar ne ndonjë vend qe duket sikur ferri; kjo thjeshte nuk ndodhe sipas klientëve te mijë!

Ajo çfarë ndodh me këta persona (keqëbërsit, te liget)është se ata dërgohen ne vend te izoluar te cilëve ju sqarohet se çfarë kanë bërë dhe si e kanë bërë, mandej e bëjnë ri-formimimin e energjive te tyre ashtu siç e sqaroj ne librin tim ne lidhje me këtë proces.

Gjithashtu dua te theksoj qe këta njereze qe kane bere gjera te liga do te bëhen vullnetar qe herën tjetër kur te kthehen ne këtë bote te reinkarnuar ne një trup tjetër do te zgjedhin trup te tille qe te jene viktimë e krimeve apo te këqijave te njëjta qe ja kane bere dikujt ne jetën e mëhershme.

Çfarë është tribunali apo gjykimi?

Pas vdekjes ne do te dalim para atyre qe unë i quaj këshillit te qenieve te urta, apo te lashtëve, te tjerët i kane quajtur si këshilli i te shenjtëve si dhe emra te tjerë te ngjashëm.

Anëtaret e këtij këshilli janë disa qenie te urta dhe te avancuara qe do ta bejne shqyrtimin e jetës se dikujt qe sapo ka vdekur, te njëjtën pune e bejne edhe udhëheqësit tanë mu ne momentin kur ne kalojmë ne botën e përtejme ne një vend privat më te qetë ku ne mund te mbushem me energji dhe mandej shkojmë ne “shtëpitë” tona, ne vendin te cilit i takojmë e boten e shpirtrave për te cilën do te ju flas me vone.

Ky këshill i te lashtëve përbehet prej ti quaj ashtu mësues me te avancuar qe janë me te larte se sa udhëheqësit tanë apo mësuesit tanë ne boten e përtejme, me te larte ne kuptimin e përvojës, njohurive te kuptuarit.

Prej klientëve kam kuptuar qe zakonisht pasi qe vdesim dërgohemi ne një vend te qete ku mund te flasim me këtë këshill.

Numri i anëtareve te këshillit mund te jete prej 3 deri ne 10 apo 12 e kjo varet prej shpirtit i cili do te dal para tre, sa është ai shpirt i avancuar, a ka përvojë ne jetën fizike, cilit grup i takon etj.

Këto qenie do ta pyesin sapo te vdekurin ne mënyrë shume te bute, gjentile ne lidhje me jetën qe e kane jetuar, si ndihen se sa mire kane jetuar jetën e tyre, apo nëse keni pasur dështime, mandej ata dëshirojnë te flasin për sukseset e juaja.

Ne përgjithësi te gjithë ne shkume neper këtë proces ne mes jetërave dhe atë pasi qe te vdesim ne jetën fizike kurse disa prej nesh do te shkojmë para tyre para se te lindim me kusht qe te shqyrtohet jeta qe do ta jetojmë me kusht qe te arrijmë rezultate me te mira herën tjetër ne jetën tone te ardhshme.

A ekzistojnë shpirtrat e rinj dhe ata te vjetër?

Kjo shkakton konfuzitet, ta sqaroj: ti mund te jesh i vjetër dhe te kesh jetuar ne këtë bote qysh prej epokës se gurit mirëpo nuk i ke mësuar leksionet tua mire dhe shpejte dhe mund te jesh një shpirt fillestar deri ne mesatar ne vend se te jesh me i përparuar dhe kjo thjeshte për arsyen se te duhet me tepe kohë për te bërë atë qe duhet për ta bere!

Kam pasur klient qe shpirtrat e tyre kane përparuar shume shpejte, si shembull ka qene një zonje qe brenda 4000 viteve te ringjalljes ne toke (qe nuk është kohe e gjate për një shpirt) ka lëvizur prej nje shpirti fillestar tek një shpirt mesatar.

Gjithashtu mund te ju them qe aurorat te cilat disa njerke ne toke mund ti shohin rreth njerëzve tjerë nuk kane asgjë te bejne me ngjyrat e shpirtrave qe paraqesin nivelin e avancimit te shpirtit ne boten e përtejme.

Ne baze te ngjyrës se energjisë te secilit shpirt unë mundem ta përcaktoj avancimin e atij shpirti ne ç’nivel gjendet.

Për ta kuptuar këtë si dhe gjerat tjera ne lidhje me boten e përtejme me është dashur te punoja shume se njerëzit (fjalën e ka për klientët e tij) nuk te dhënë informata ne mënyrë vullnetare, për ti mbledhur informatat për te cilat kam shkruar me janë dashur shume vite.

Gjithashtu dua te ceku qe kur klientët i kam nen hipnoze unë i pyeti ata “se çfarë shohin ne botën e përtejme” e jo “a e shihni këtë apo atë” , pra gjithmonë duke bere pyetje te hapura ashtu qe ata vetë ta formojnë përgjigjejen e tyre ne mendjet e tyre.

Çfarë janë fantazmat:

Njerëzit e zakonshëm mund te marrin keqkuptime nga fantazmat, unë mendoj se ka qenie te tilla qe ende nuk kane shkuar ne rrafshet tjera astrale, pra ne boten e shpirtrave, ko ndodh për shkak ata nuk janë te gatshëm për një gjë te tille, nuk janë te kënaqur me gjera, ndoshta janë vrarë dhe kërkojnë hakmarrje etj.

Këta shpirtra nuk dërgohen me force ne boten e shpirtrave, zakonisht “merren për dore” (dmth shkojnë me vullnet) dhe dërgohen ne boten e shpirtrave kur te janë te gatshëm.

Nëse mundem gjithashtu te them se është edheje element tjetër siç është dualiteti i shpirtit i cili ka aftësi te jetojë jetë paralele pra te ndahet ne dy pjesë dhe njëra pjesë gjithmonë mbetet ne boten e shpirtrave, kështu qe ju mund ta shihni një fantazme e cila përbëhet prej grimcave te shpirtit te te njëjtit personi cili është i gjallë duke jetuar mirëpo ka imazhin holografik te egos se shpirtit shprehem ashtu ne boten e shpirterave ne te njëjtën kohë! Prandaj ne asnjëherë nuk pushojmë se mësuari dhe ne te vërtet ne asnjëherë nuk ndahem nga bota shpirtërore.

Çfarë janë “grupet e shpirtrave”(grupi i shpirtrave binjak)

Grupet e shpirtrave janë njëra prej aspekteve me interesante te punës sime.

Arsyeja për këtë është se klientët te cilët përmes regresinot hipnotik i kthej ne boten e shpirtrave te cilët me tregojnë se avancimi i tyre ne nivele me te larta varet edhe nga avancimi i anëtarëve tjerë te grupit si dhe nga vete avancimi.

Kjo me sjelle ne një perspektive me te gjere për te kuptuar se ku gjendet ky person për nga zhvillimi.

Ne secilin grupe ke anëtarë te ndryshëm, ka te tille qe janë shpirtra guximtar, shpirtra pasiv, shpirtra joegoist, shpirtra egocentrik , shpirtra te qetë, te tillë qe bëjnë shaka etj.

Nga nje informate e tille unë jam ne gjendje ta përcaktoj shume nga ana psikologjike se prej fare lloje grupi vjen klienti im dhe si jam ne gjendje ti ndihmoj ne lidhje me mësimet jetësore te cilat ai/ajo duhet ti mësoj si dhe për arsyen e jetesës.

Por është fascinuese edhe prej një këndvështrimi tjetër, sepse jo te gjithë ne përparojmë me shpejtësi te njëjtë, ne mënyrë te njëjte apo ne fusha te njëjta.

Si shembull po e marre një njeri te cilit ju janë dashur deri ne 5000 vite për ta mposhtur xhelozinë, ai nuk është xheloz ne këtë jetë, është shume jotolerant dhe është duke punuar ne ate drejtim për tu përmirësuar, derisa ne grupin e tij ka shpirtra qe janë shume tolerant dhe gjithmonë janë munduar ti ndihmojnë sa ka qene ne mes jeterave.

Me kete kam menduar qe shpejtësia e përparimit varet prej tjerëve dhe i gjithë grupi gjendet pak a shume ne nivelet e njëjta te përparimit dhe te gjithë do te përparojnë pothuajse njëjte, ndoshta disa pak me shpejte disa pak ma ngadalë por ne esence te gjithe jane ne nivel te njëjtë.

A është qëllimi i jetës te mësojmë nga vetvetja dhe te tjerëve?

Esencialisht ne fillim te shume e shume ekzistenceve tona qëllimi i jetës është për te mësuar leksione për përmirësim, për te kuptuar se ku jemi per nga zhvillimi yne shpirtëror dhe ku duhet te shkojmë.

Arsyeja se pse kjo është një pyetje e rëndësishme është se shume njerke me te cilët kam punuar rinkarnohen (jetojnë prape ne një trup tjetër) ne borëra dhe dimensione tjera përveç tokës(planetit tone).

Toka e ka nje specifik sepse ne qe lindemi këtu e kemi një bllok te amnezise (harrese, bllokim i kujtesës) qe nuk mbajmë mend asgjë ne lidhje me boten e shpirtrave apo ne lidhje me udhëheqësit tanë. Interesant është se femet nje vjeçar nuk e kane këtë harrese se mund ti shihni duke lozur ne rërë dhe duke biseduar me shokun / shoqen e tyre imagjinare e cila edh nuk është aq imagjinare!

Mirëpo deri sa ata fillojnë te shkojnë ne klasën e pare ata do ti harrojnë gjerat ne lidhje me boten shpirtërore dhe blloku i harresës është i vendosur.

Vete planeti toke është një vend i vetëzbulimit, sikur ne teste nëse nuk i dine paraprakisht rezultatet ti do te përpiqesh qe ato ti zgjidhesh sipas mënyrës sate, ne kohen tende aq sa ty duhet, ne ambientin tënd dhe ne trupin tënd!

Nuk mund te themi se nuk kemi probleme gjenetike me trupin qe e zgjedhim sic është sjellja agresive (sidomos trupat shqiptare) , ka trupa te tille qe kane një jobalans kimik qe shkaktojnë probleme tjera qe ata duhet ti mposhtin dhe ti tejkalojnë problemet e atij trupi me kusht qe ta arrijnë qëllimin për cfare kane ardhe ne këtë bote dhe ta mësojnë leksionin.

Një gjë e tille është bere me qellim dhe secili para se te vij ne ketë bote e din ne pika te vrazhda se fare e pret ne atë trup dhe e zgjedhin ate trup me kusht qe ta mësojnë një leksion te caktuar.

Por te njëjtit njerke mund te rilindin ne planetë tjera ku nuk ka bllokim te kujtesës, ku ata mund te jene qenie nënujore , apo qenie qe fluturojnë deh ate shume inteligjente, mund te jene hije nderdimenzionale, mund te jene krijesa zjarri (xhindet?) apo krijesa prej uji apo ne forme gasi.

Pra ka mënyra te ndryshme se si mund te mësojmë dhe përparojmë, te kuptojmë për fuqinë e energjisë tone, pra toka është vetëm një shkollë!

Çfarë është qëllimi themelor përfundimtar i shpirtrave ?

Për mua është vështirë ta them fjalën zot, perëndi unë kam hyre ne ketë pune si ateist , nuk kam besuar ne perëndi dhe as qe kam besuar qe ka dicka pas vdekjes , por por klientët e mi me futen e këtë “aheng” dhe vetëm pas shume viteve dhe perputheshmerise se raportimeve, duke ditur gjera ne lidhje me hipnozën, duke i bere hulumtimet personale me sollën ne piken qe ta kuptoj se ka një fuqi me e madhe se sa unë, pra nje burim i gjithë jetës dhe inteligjencës.

Prandaj i gjithë ky koncept ka te beje me arritjen e nje niveli te tille te persoshmerise ku ne do te mund ti bashkohemi atij burimi (perëndisë) prej nga edhe erdhëm (sikur te budistët qe mundohen ta arrijnë nirvanën).

A ka mundësi qe bota e shpirtrave te jetë zbavitëse?

Sipas mendimit tim duhet te behet e ditur qe bota e shpirterave eshte vend i humorit dhe zbavitjes. Nuk eshte krejt biznes apo dicka serioze sic e kam sqaruar ne kapitujt e ndryshëm te librave qe i kam shkruar ne këtë tematik.

Gjithashtu i kemi vendet per pushim dhe rekreacion . Kam pasur shume klientë qe me kane treguar se luajnë lojëra, si psh kur ndahen ne dy grupe dhe ndeshen ne mes veti si makinat ne parkun zbavitës dhe bejne një përzierje te energjive dhe inteligjencave te tyre, ose loja tjetër duke ja hedhur nje topth te energjisë njeri tjetrit.

Ka dhe loja tjera asi ezoterike, si ato kur shkojnë neper botera tjera ku nuk ka jetesa humane per te luajtur njeri me tjetrin.

Çfarë mund te tregoni për boterat tjera?

Ajo cfare është interesant te flitet me klientët qe janë ringjallur ne planetë tjera është ngjashmëria me ne këtu. Ata njerze qe ringjallen ne toke si duket ju pëlqen qe te ringjallen edhe ne boterat tjera ne një ambient te ngjashëm.

Për shembull kur mbaje ligjërata para një audience me te madhe shpeshherë unë i pyes njerëzit se sa prej tyre ju kujtohet se kane pare ëndrra ne te cilat kane mundësi te fluturojnë – zakonisht deri ne 75% prej tyre do ti ngrinin duart ne shenje pohimi?

Mandej e pyes audiencën se sa prej jush ju kujtohet qe keni pare ëndrra qe mund te notoni nen ujë dhe te jeni ne gjendje te merrni ajër dhe qe jeni një forme e jetesës shume inteligjente- diku me se gjysma do te konfirmojnë një ëndërr te tille.

Mandej i pyes se sa prej tyre kane qene gjigante ne ëndrrat e tyre dhe çdo gjë tjetër ka qene me e vogël se sa ata- vetëm disa do te konfirmojnë një ëndërr te tille.

Mandej i pyes se prej tyre kane pare ëndërr qe janë shume te vegjël – dhe vetëm një apo dy veta do te pohojnë këtë prej një grupi prej 100 vetave. Kjo tregon se ëndrrat tona na tregojnë shume për përvojat tona te mëparshme ne boterat tjera.

Kam pasur mjafte klient qe me kane thane se kane qene krijesa shume inteligjente qe mund te fluturojnë ne boterat tjera si dhe te tille qe me kane treguar se kane notuar nen ujë dhe si i kane qytetet nënujore apo nje element i ngjashëm me ujin dhe ata nuk duken si balena apo delfin edhe pse ka edhe te tille por me tepër duken si krijesa mitologjike.

Për mua janë interesant këto gjera se unë mendoj qe nje numër i madh i mitologjive qe ne i njohim mund te kane prejardhjen prej këtyre kujtimeve ne këto botera tjera. Me duhet te ju them se ka klient qe nuk kane përvoja tjera te ringjalljes ne planetë tjera përveç këtyre ne tokë.

Skeptiket ne lidhje me regresionin hipnotik dhe rimesherimin

Me qellim qe te kemi një shqyrtim te balancuar te fenomenit te kujtesave te jeterave me te hershme ne ketë postim do te ju përcjelli ate cfare thonë skeptiket si dhe faktet e tyre ne lidhje me këtë fenomen.

Regresioni ne jetët e kaluara

Sipas skeptikeve është mundësia e madhe qe ata persona qe nen hipnoze i kujtojnë jetërat e kaluara ne te vërtet kane te bëjnë me një kujtese te rreme.

Këto kujtime janë një produkt i pastër i imagjinatës qe është shkaktuar nga sugjerimet e hiponotistit qoftë ne mënyrë te qëllimshme apo te paqëllimshme! Kujtimet e tilla ne te vërtet mund te jenë nga jeta e tyre e hershme te cilat vetëdija e tyre i ka harruar?

Psikologu Robert Baker ka demonstruar se besimi ne ringjallje (reinkarnim) rimesherim është tregues se a do te këtë subjekti (pacienti apo klienti ne rastin konkret) një kujtesë te jetërave te jetuara me pare deri sa ju ehte nënshtruar regresionit hipnoterapeutik. Me tej Bakeri ka dëshmuar qe ajo çfarë beson klienti do te këtë ndikim te rëndësishëm ne seancën e regresionit hipnotik.

Ja eksperimenti i tij ne këtë drejtim. Prej një grupi prej 60 studenteve ai i ka ndare ata ne tri grupe. Grupit te pare i ke thënë se ata do ta përjetojnë përvojën me një terapi te re e cila do te mund te ju ndihmoj ne kujtimin e jeterave tjera te jetuara me parë.

Pas regresionit hipnotik deri ne 85% te studenteve ne këtë grup kane arrite ti kujtojnë jeterat e tyre te mëhershme! Grupit te dyte i ka thënë se ata do te mësojnë për një terapi te re e cila mund te ketë sukses ose mos te ketë sukses ne kujtimin e jeterave te kaluara. Ne këtë grup deri ne 60% te tyre kane arrit ti kujtojnë jeterat e tyre te mëhershme!

Grupit te trete i ka thënë qe teoritë ne lidhje me kujtimin e jeterave te kaluara është marrëzira dhe qe njerëzit normal ne përgjithësi nuk i kujtojnë jeterat e kaluara. Vetëm 10% nga ky grup ka pasur kujtime te jeterave te mëhershme!

Rasti i njohur si Bridey Murphy qe rezultuan ne kujtesa te rreme

Bridey Murphy ishte nje grua qe kishte jetuar ne shekullin e 19 ne Cork ne Irlandë. Virginia Tighe ne Pueblo te Kolorados ne vitin 1952 deri sa ishte nen hipnoze gjate një regresioni hipnotik ju kujtua qe ne jetën e mëparshme ishte Bridey Murphy dhe fliste me theksin irlandez!

Deri sa ishte nen hipnoze ajo këndonte këngë irlandeze te asaj kohe dhe tregonte tregime irlandeze! Pasi qe rasti u be shume i njohur gazetat i dërguan raportuesit e tyre ne Irlandë për ta hulumtuar rastin.

Nuk dihet se a ka ekzistuar ndonjehere zonja Bridey Murphy qe ka jetuar ne irlande ne shekullin e 19.

Mirepo , nje gazete e quajtur “Chicago American” e gjeti nje zonje me ate emer ne Wisconsin (ShBA) qe jetont ene shekullin e 20! Bridey Murphy Corkell jetonte ne një shtëpi matanë rrugës ku ishte rritur Virginia Tighe (ajo qe e kujtonte jetën e kaluar me emrin Bridey Murphy).

Atë çfarë kishte raportuar Virginia Tighe gjate hipnozës nuk ishin kujtimet nga jeta e kaluar por kujtime nga fëmijëria! Pra kujtimet e saj ishin një imagjinate, kujtime konfuze, mashtrime apo kombinim i te triave.

Shiritat Bloxham

Shiritat Bloxham jane nje grupazh e me teper se 400 incizimeve te sesioneve te regresionit hipnotik ne jeterat e kaluara te bëra nga hipnoterapeuti Arnall Bloxham. Përmbajtja e shiritave është botuar ne gazetën “Sunday Times” (gazete Britanike) ne vitin 1970.

Ne atë kohe Jeffrey Iverson , një producent i BBC i zgjodhi disa tregime nga shkrimet e bëra nga këta shirita me qellim te shqyrtimit te tyre për te verifikuar se a mund ta kalojnë testin e kohës. Ai ne shqyrtim e morri rastin e Ann Evans (pseudonimin e një zonjë 30 vjeçare e cila kur ju ishte nënshtruar regresionit hipnotik i kishte kujtuar 6 jetesa te mëhershme).

Zonja Evans nen hipnoze ishte kujtuar se ne jeten e pare (atë me te e hershme) kishte qenë nje zonje me emrin Livonia, bashkëshortja e Titus qe ishte tutor i njerit prej djemve te Constantiusit një guvernatori Romak ne York gjate shekullit te 3-te.

Ne vitin 1189 ajo ishte Rebecca bashkëshortja e një jahudie te pasur qe i huazonte te holla te tjerëve, gjithashtu ne York. Ne vitin 1450 ajo ishte Alisoni, një shërbëtore egjiptiane ne një shtëpi te një francezi me emrin Jacques Coeur.

Ne shekullin e 16 ishte Anna. Ne vitin 1702 ishte Ann Tasker qe jetonte ne Londër. Ne fillim te shekullit te 20 kishte qene Motra Grace, një murgeshe qe jetonte ne Iowa.

Producenti i BBC, Iversoni beri hulumtimin e te dhënave neper arkivat e shteteve përkatëse dhe arriti te gjente një numër te fakteve qe përputheshin me tregimet e Ann Evans! Ai u pajtua me përmbajtjen e shiritave Bloxham se këta shirita japin një prove te fuqishme ne lidhje me ringjalljen (reinkarnimnin) apo rimesherimin.

Gjithashtu edhe Melvin Harris beri hulumtimin e këtyre shiritave për ta dëshmuar hipotezën e mashtrimit. Ai beri ekzaminimin e letërsisë artistike si dhe historisë se njohur dhe arriti te gjej disa fakte interesante, duke përfshirë edhe ato qe e kontradiktonin tregimet e zonjës Evans.

Sipas Harris-it Lavonia (kujtesa e pare e znj Evans) bazohej ne novelen e Louis de Wohl te vitit 1947 te titulluar “Pylli qe jeton”. Personazhet e këtij libri shfaqen me regresionet e zonjës Evans se bashku me figurat historike. Novela ne fjale tregon tregimin e njëjte me zonje Evans, a ishte kjo rastësi?

Tregimi i Rebecces (kujtimi për jetën e dyte te znj Evans) si duket ishte bazuar ne një radio shfaqje ne lidhje me masakrën e York-ut. Tregimi i Alisonit (kujtimi për jetën e trete) bazohej ne novelën e Jasques Coeur te titulluar “Njeriu i te hollave”.

Timianonim

Hulumtimet "shkencore" per boten e pertejme

Fenomenin e NDE - near death experince ka filluar per here te pare ta studjoi Doktori Raymond A. Moody.

Disa persona (diku reth 40%) qe perjetojne vdekje klinike per disa minuta kur kthehen ne jete tregojne se gjate asaj kohe vetedija (apo shpirti) e tyre ka dale jashte trupit dhe i ka ndegjuar mjeket duke folur si dhe farefisin qe ka pritur jashte spitalit etj si dhe qe e kane pare nje drite ne fund te tunellit, atje e kane pa nje drite te ngrohte emocionalisht, ju eshte kujtuar e gjithe jeta si dhe e kane ndier prezencen e te pareve te vet qe kane vdekur me heret dhe me vone ju eshte then qe duhet te kthehen ne jete prape.

Pa marre parasysh peraktesin fetare te individit qe përjeton vdekje klinike apo edhe nese eshte ateist përjetimet e atyre qe ju kujtohet kjo pervoje jane te ngjashme!

Ne fillim mjeket skeptik kete e kane injoruar kategorisht kurse sot e pranojne qe ekziston si fenomen dhe mundohen te japin sqarime te ndryshme (teme tjeter).

Ne lidhje me kete (vetem qe shkon pak ma larg ) jane edhe dy librat e botuara ( Journey of Souls , Destiny of Souls - ) nga Dr. Michael Newton hipnoterapeut i cili permes regresionit hipnotik te klienteve te vet zbulon se shpirterat tone jane pjese e burimit (apo perendise) dhe mua me eshte dukur mjafte bindese (edhe pse po duken peralla per te rritur) dhe se secili prej neve ka jetuar dhe vdekur disa here qofte ne toke, ne nje planet tjeter apo dimenzion tjeter me nje mision per te evoluar shpirterisht, mandej e sqaron edhe se si duket bota e pertejme.

Atje absolutisht respektohet vullneti i lire dhe ka vetem dashuri. Sipas tij edhe atje shkojme ne shkolle, mund ta studjojme jeten e secilit individ qe ka jetuar ne toke apo ne planete tjera apo dimenzione tjera.

Varesisht prej asaj se per cka kemi nevoje te mesojme per te evoluar shpirterisht ne nivele me te larta per ne edhe zgjedhet nje trup adekuat ne kete jete(kot meson teori asgje nuk e zavendeson pervojen).

Zakonisht te jepet mundesia te zgjedheesh ne mes dy-tre personave para se te lindesh ne reaitetin fizik, por mesuesi personal apo udheheqesi i yt te rekomandon se cili do te ishte me i pershtateshem per ty- mirpo nese nuk je gati nuk je i detyruar te kthehesh ne kete jete fizike.

Para se me lind i sheh jeten qe do ta jetosh (vetem ngjarjet kryesore) si ne film vetem se tani ne 3D. Kur te kthehesh ne boten e shpirterave veprimet e tu ne kete jete fizike shqyrtohen nga paneli i te moshuarve(mosha nuk ekziston atje por ashtu quhen shpirterat e evoluar ne nivele me te larta).

Atje jeton ne grupe prej 5-25 shpirterave qe njihen si shpirtera binjak dhe kur lindeni ne kete jete zakonisht jane te aferm, psh bashkeshorti apo bashkeshortja shoku me i mire, vellau apo motra por jo nena dhe babai(keta zakonisht jane prej grupit tjeter por qe eshte i afert me tendin) dhe rolet dhe gjinite i nderron sa here qe kthehesh ne kete realitet fizik.

Nese kthehesh para kohe atje (vetevrasje) atehere nuk e ke kalu provimin dhe duhesh te kthehesh prape por tani do te jete me veshtire - ka te bej me karmen sikur ne budizem.

"Xhehnemi" apo "ferri" nuk ekziston, por per shpirtat qe jane te kqinje duhet te mbesin ne nivelet me te poshtme se ata do te mund te shkaterroheshin per shkak se oscilimi i energjive te tyre i ulet nuk perputhet me oscilimet e shpirterave ne nivele me te larta! me disa shume te kqinje - energji negative punojne gjeja se qenjet shpirterore me te ngritura per "rregullimin" e tyre. sipas sqrimeve te tij vetem ne raste shume shume shume te rralla mund te ndodh qe burimi (perendia) ta shkaterroj ate energji!

Zbulimet e tij perputhen me ate cka pohojne edhe mediumet qe gjeja mund te komunikojne me te vdekur(James Van Praagh ), si dhe ate cka pohojne mistiket , metafizika, deri diku budistat etj por tani per tani kjo mbetet vetem nje teori edhepse ne kohen e fundit po verej qe shume shkencetar merren me kete tematik, psh Dr. Brian Weiss, Dr. Gary E. schwartz etj.

Sot institututi i Michael Newton ka me qindra Doktor neper bote (hipnoterapeute) qe ofrojne sherbimet e tyre klienteve te cilet permes regresionit hipnotik deshirojne te dijne me teper per jeterat qe i kane jetuar me pare ne kohra tjera dhe trupa tjere.

Deshmite per jeten e tyre ne boten e pertejme perputhen dhe njohurit ne lidhje me ate realitet tjeter cdo here rriten. Por kjo tani per tani mbetet vetem spekulim dhe shkenca nuk ka gjasa ta vertetoj nje gje te tille se nuk ka fakte porvec pohimeve apo deshmive te personave nen hipnoze!

Nese me duhet te besoj ne dicka si nje rruge me e shkurte ne vend se ta pres shkencen e ngadalshme (edhepse me e preferuara) atehere me teper do ti besoja Dr. Michael Newton qe i bazon sqarimet e tij ne me se 3000 deshmi apo me teper duke i perfshi edhe deshmite e hipnoterapeuteve tjere se sa pohimeve te vetequajturve “profet”. Por per mua, ne mednjen time kjo mbetet ne mes imagjinates dhe te vertetes

Vizionet ne shtratin e vdekjes (DBV- death bad vision)

Po vazhdoj me përvojat pozitive me fantazma. Sipas hulumtimeve te bëra Vizionet ne shtratin e vdekjes apo ne Anglisht - death bad vision (DBV) shfaqen kur dikush është shumë afër vdekjes dhe ata shohin vizione te te dashurve te tyre qe kanë vdekur me herët te cilët i përshëndesin dhe ju ndihmojnë atyre qe ta kenë me te lehtë procesin e kalimit përtej ne boten tjetër!

DBV mund te shfaqen edhe disa ditë para vdekjes fizike. Gjithashtu këto vizione i shfaqen edhe anëtareve te familjes qe janë afër atyre qe janë duke vdekur për ti siguruar ata se i dashuri i tyre qe po vdes do te jete i sigurt dhe do te jetoj ne botën tjetër.

Sipas studimit te bere nga Dr. Karlis Osis dhe Erlenddur Haraldsson qe hulumtimet e tyre i kane publikuar librin “Ne orën e vdekjes”.

Ne këtë libër janë përfshi raportet e me se 1000 mjekeve dhe motrave medicinave nga India dhe SHBA. Këto studime janë përputh me studimet e bere me herët nga Dr. Robert Crookal. Rezultatet e studimit janë dhënë me poshtë:

- Vetëm 10% te pacienteve janë te vetëdijshëm para vdekjes
- Prej këtij grupi gjysma apo 2/3 kane pasur vizione ne shtratin e vdekjes(DVB)
- Këto vizione kane qene paraqitja e te dashurve qe kane vdekur me pare ose ne vështrim i shpejte i botes se përtejme.

Dr. Karlis Osis kur ka filluar studimin ka supozuar qe fjala është për halucinacione qe janë si rezultat i efekteve biokimike te trurit qe është duke vdekur. Mirëpo pas studimit te bere ai ishte i bindur se këto përvoja janë aq te jashtëzakonshme dhe aq bindëse qe nuk mund te sqarohen me gjendjen shëndetësore te pacientit apo me efektin e medikamenteve te përdorura.

Ne librin e saj Dr. Carla Wills Brandon (psikologe) fillon te interesohet për fenomenin kur djali i saj 3 vjeçar ka vizione te tilla. Sipas saj djali i saj e kishte pare një qenie jashtë kësaj bote fizike i cili i kishte thënë se ka ardhur ta merre gjyshin e tij me vete.

Djali ishte shume konfident qe gjyshi tani ishte mire. Llibrin e saj te titulluar “ Një përqafim i fundit para se te shkoi – Misteri dhe kuptimi i vizioneve para vdekjes” .

Ne këtë libër ajo jo vetëm qe e bën një ri-ekzaminim ne lidhje me hulumtimet e Dr. Osis dhe Dr. Haraldson por ajo gjithashtu mbledh dhe raste me te reja.

Raste te tjera janë raportuar nga shoqata për hulumtime psikike, siç janë:

Ne një rast te dokumentuar mire paraqitjet ne shtratin e vdekjes i kane pare një grua e quajtur Hariet Pearsion qe ka qene duke vdekur si dhe tre te afërm te saj (botuar ne revistën e kësaj shoqate ne Shkurt 1904, 185-187).

Ne rastin tjetër kur ishte duke vdekur një djalë i ri, dy dëshmitar e kane pare nenen e tij pranë shtratit te tij. Nena e tij kishte vdekur me pare(vëllimi 6, faqe 20)

Përvoja te tilla kam dëgjuar edhe tek populli ynë, mirëpo jo te dorës se parë , zakonisht ka qenë lidhje pas lidhje qe dikur është humbur burimi.

Por populli ynë zakonisht nuk i tregon këto për shkak se mendon se janë halucinacione për shkak te gjendjes shëndetësore dhe nuk dëshirojnë qe dikush ta përqesh te ndjerin.

Timianonim

A ekziston jeta pas vdekjes ?

Qendra më e rëndësishme për ndikimin fetar në të gjithë Azinë ka qenë India.

India ka lindur besime të shumta si hinduizmin, budizmin, jainizmin, sikizmin, etj. dhe njëri prej tyre, budizmi, ka ndikuar pothuajse në gjithë Azinë Lindore.

Nga kjo, shumë kultura aziatike e mbajnë ende Indinë si vendlindjen e tyre frymore.

Në të njëjtën kohë (Pitagora) në shekullin e gjashtë p.k..si dhe në Indi( rreth Indit dhe Gangit)shumë dijetarë hinduistë, po përpunonin teorinë e transmigrimit të shpirtrave.

Shfaqja e njëkohshme e kësaj bindjeje në Greqi dhe në Indi, sipas shkencës, vjen nga lëvizjet e popujve indo-europianë, të cilët në shtegtimet e tyre nga një kontinent në tjetrin, bartnin me vete dhe idenë e transmigrimit.

Hinduizmi si fe në Indi zë fill po me shfaqjen e arianëve rreth vitit 1500 p.k.
Bindja induiste që nga fillimet ishte se shpirti është i ndryshëm nga trupi dhe se shpirti i mbijeton vdekjes. Ata adhuronin të parët dhe u ofronin ushqime shpirtrave të të vdekur...

Shekuj më vonë, të diturit hinduistë që ndesheshin me problemet universale të së keqes dhe të vuajtjeve midis njerëzve, i kombinuan këto me ligjin e Karmës (ligj i shkak-pasojës, i përzierë me fatin) dhe zhvilluan teorinë e rimishërimit, nëpërmjet të të cilit meritat dhe fajet në një jetë shpërblehen a ndëshkohen në jetën tjetër.

Shpirti nga një trup i vdekur rimishërohej, lindte prapë në një trup njeriu tjetër, por mund të rimishërohej edhe te një kafshë, sipas meritës, sipas sjelljes shoqërore në jetën e mëparshme.
Më vonë, shkallë-shkallë, do të marrë formë dhe një koncept tjetër filozofik, koncepti Brahman-Atman.

Atmani, esenca e çdo gjëje mbi tokë, e çdo njeriu, pas sa e sa rimishërimesh, bashkohet me Brahmanin (realiteti më i lartë, më i përjetshëmi, më i fundit) dhe arrihet Nirvana: bekimi, shenjtërimi dhe njëkohësisht, lirimi nga cikli i transmigrimit. Ky është dhe synimi më i lartë, më përfundimtar i hinduizmit.

Ideja e metempsikozës, transmigrimi i shpirtrave në një jetesë të mëpasshme, përbën bazën e brahmanizmit, po dhe të budizmit.

Pavdekësia, duke kaluar provën e gjatë nëpër rimishërime e transmigrime, për hinduizmin është një e drejtë e lindur e të gjithëve, jo privilegj i një pakice të lumtur. Për fetë monoteiste një jetë e vetme përcakton fatin përfundimtar të shpirtit, parajsën a ferrin, për hinduizmin shpirti e arrin shënjtërimin pas shumë e shumë rilindjesh.

Floart

Enigma e vetëdijes

Aktiviteti i trurit mund te vërehet përmes pajisjes për skanimin e trurit siç janë MRI (shqip IRM - Imazheve te Rezonancës magnetike) dhe PET. Te cilat bazohen ne rrjedhjen e gjakut neper qelizat e trurit (gjegjësisht furnizimin e tyre me oksigjen) apo ne regjistrimin e konsumimit e glukozës (sheqernave) nga ana e qelizave te trurit (nuk do te hy ne detaje teknike te këtyre pajisjeve).

Përmes vrojtimeve te konsumimit te oksigjenit si dhe sheqernave studiuesit kane vërejtur se cilat pjese te trurit (apo cilat qeliza nervore -neuronet) janë me tepër aktive gjate ndonjë procesi te te menduarit apo te përpunimit te te dhënave te cilat i marrim nga bota e jashtme përmes 5 shqisave tona.

Si shembull, pjesa e mbrapse e trurit qe njihet si okipital lobe është përgjegjëse apo është qendra për përpunimin e te informatave vizuale qe truri i merre përmes syve – mirëpo ne “përpunimin” e te dhënave vizuale aktivizohen deri ne 30 qendra te ndryshme te trurit.

Lobi temporal është qendra për përpunimin e impulseve te nuhatjes dhe zërit etj. Lëndimi ndonjërës se këtyre qendrave (si rezultat i lëndimit te kokës) apo ndonjë tumor i trurit shkakton probleme ne perceptimin e stimulit relevant, psh lëndimi i lobit okipital shkakton te verbrit etj. Gjithashtu mendimet e kategorive te ndryshme shkaktojnë aktivitete te caktuara te pjesëve te trurit.

Ne bazë te këtyre vrojtimeve disa teori te studiuesve pohojnë se edhe vetëdija e njeriut nuk është asgjë tjetër veç se aktivitet i rrjetit te qelizave te trurit. Këto qeliza njihen si neurone dhe truri i njeriut i përmban deri ne 100 miliard te tilla dhe secili neuron ka lidhje (synapsa) me 1000 deri ne 10000 neurone tjera duke e krijuar një rrjete te neuroneve me te cilat shkëmben impulse dhe sipas disa teorive si rezultat i proceseve elektrike dhe atyre kimike te neuroneve kemi vetëdijen apo uni-in tone (apo id-in, egon dhe superegon sipas Frojdit).

Te jemi me specifik, teoritë e tilla supozojnë se vetëdija është si rezultat i aktivitetit te sinkronizuar te rrjetave te neuroneve ne trurin tone dhe si një veçori e re qe fitohet si rezultat i kalkulimeve te komplikuara ndërmjet qelizave te trurit.

Mirëpo këto teori hasin ne shume vështirësi për tu vërtetuar. Shembull, vullneti i lire përmes se cilit ne sjellim vendime te rëndësishme ne jetën tonë (qe janë te papërcaktuara-varen prej shume rrethanave dhe shume informatave qe i kemi apo nuk i kemi ne dispozicion) sipas kësaj teorie nuk do te duhej te ekzistonte, pasi qe aktiviteti specifik i trurit do te duhej te jepte gjithmonë rezultat te përcaktuar me parë?

Aktiviteti i disa pjesëve te trurit gjatë një procesi te menduarit vetëm tregon se neuronet përkatëse te asaj pjese te trurit janë te përfshira ne atë proces por nuk do te thotë psh qe ai mendim, vendim te jete rezultat i atij aktiviteti?

Ka edhe teori te tilla te cilat thonë se truri është vetëm një pranues i një lloji te energjisë te cilën shkenca ende nuk e njeh derisa burimi i asaj energjie është diku tjetër (perëndia, shpirtrat individual?)! Si analogji trurin e krahasojnë me një televizor! Televizori nuk është burim i sinjalit te cilin e pranon dhe e shfaq ne ekran, burimi i sinjalit është diku tjetër.

Nëse dikush qe nuk ka njohuri ne lidhje me televizorin por vendosë ta studioi atë (sikur studiuesit trurin) dhe e hape atë, ai/ajo do te vërej aktivitete elektrike te qarqeve te ndryshme elektronike te televizorit dhe mund te konkludoj qe fotografia (themi vetëdija si analogji) është aktiviteti i qarqeve te TV-se!

Si analogji me studiuesit e trurit nëse shembull e godasim me çekan dhe e shkatërrojmë qarkun elektrik përgjegjës për reproduktimin e zërit (si lëndimi i një pjesë te trurit qe rezulton me humbjen e një aktiviteti te tij) te TV-se ai nuk do te ketë zë dhe ja me këtë këta studiues “ vërtetuan” se burim i zërit ka qenë qarku elektrik, por siç e dimë kjo është gabim, se ai qark është përgjegjës vetëm për reproduktim te zërit, derisa zëri i vërtet mund te jetë i një aktori i regjistruar gjate xhirimit te filmit!

Problemi tjetër është se çfarë ne te vërtet është “realiteti” te cilin ne e perceptojmë me 5 shqisat tona, te cilat janë te limituara.

Shembull syri mund ti përpunoj vetëm një brez te ngushte frekuencor te rrezatimit elektromagnetik (gjegjësisht frekuencat e ndërmjet 400THz-800THz i cili ne natyre shtrihet prej 1Hz – 10( ne fuqinë e 19)Hz ), apo veshi i njeriut i detekton vetëm oscilimet akustike ndërmjet 20Hz – 20000Hz etj. Për shkak te limitimit te shqisave tona besoj qe edhe perceptimi i realitetit është i limituar?

Prandaj enigma e vetëdijes dhe realitetiti vazhdon si dhe shtyhet përgjigjja e shkencës se a ka jetë pas vdekjes...

Timianonim

Jashtë Trupit - Vdekje Klinike

Është e zakonshme që shumica nga ne, në të shumtën e rasteve, identifikohemi me trupat tonë fizikë. E pranojmë gjithashtu se kemi “mendje”.Por tek shumica e njerëzve “mendja” jonë duket të jetë shumë me jetë-shkurtër sesa trupi.

“Mendja” fundi fundit mund të jetë jo më shumë se efektet e aktiviteteve elektrike dhe kemikale, që ndodhin në tru, ku truri është pjesë e trupit fizikë. Për shumicën e njerëzve është një gjë e pamundur madje edhe të paramendohet si do të ishte të ekzistoje në ndonjë mënyrë tjetër, përveq trupit fizikë me të cilin jemi mësuar.

“Ne nuk jemi qenie njerëzore që po bëjmë një përjetim shpirtërorë. Ne jemi qenie shpirtërore që po bëjmë një përjetim njerëzorë”.
Dr. Wayne W. Dyer

Para përjetimeve të tyre, personat që i kam intervistuar nuk kanë qenë, si grup, në ndonjë mënyrë ndryshe nga një person mesatarë sa i përket pikëpamjeve në lidhje me këtë cështje. Prandaj, pas kalimit të shpejtë përmes tunellit të errët, një person duke vdekur shpesh përballet me një befasi të jashtzakonshme. Sepse, në këtë stazë, ai mund ta gjen veten duke e shikuar trupin e tij nga jashtë, sikur të ishte “spektatorë” apo “personi i tretë në dhomë” apo duke shikuar figurat dhe ngjarjet “duke luajtur në skenë” apo “në film.” Let ti shikojmë tani disa pjesë të këtyre tregimeve ku përshkruhen përjetimet jasht-trupit.

Isha shtatëmbëdhjet vjecarë, vëllai im dhe unë po punonim në një park dëfrimi. Një mbasdite, vendosëm të shkojmë për të notuar, dhe kishte edhe kogja të rinjë të tjerë që erdhën me ne. Dikush tha, “Të notojmë matanë liqenit. E kam kapërcyer not liqenin disa herë, por atë ditë për ndonjë arsye, u shyta, kur mbërriva gati në mes të liqenit . . . Her fundosesha poshtë her ngrihesha lartë, dhe papritur, ndjeva sikur isha jasht nga trupi im, dhe larg nga të gjithë, në një hapësirë i vetëm. Edhe pse qëndroja stabil në një nivel të njëjtë, e pash trupin tim brenda në ujë, përafërsisht një metër më tutje, duke shkuar her poshtë her lartë. E shikoja trupin tim nga prapa, pak në të djathtë. Ende ndjeja sikur kisha një formë të tërësishme të trupit, edhe gjatë kohës kur isha jashtë trupit tim. E kisha një ndjenjë hapësire që është gati e papërshkrueshme. Ndihesha sikur një pendël.

Përafërsisht para një viti, më pranuan në spital sepse kisha probleme me zemrën, dhe të nesërmën në mëngjez, e shtrirë në shtratin e spitalit, fillova të kisha dhimbje të mëdha në gjoks. E preka pullën pranë shtratit për ti lajmëruar motrat, dhe ato erdhën dhe filluan të shikojnë se cfarë kisha. Nuk bëhesha rehat e shtrirë në shpinë, prandaj u ktheva anash, dhe si u ktheva mu ndërpre frymëmarrja dhe zemra më ndaloi së rrahuri. Mu në atë moment, i dëgjova motrat duke bërtitur, “Kodi vjollce! Kodi vjollce!”

Derisa po i flisnin këto fjalë, e ndjeva veten duke lëvizur jasht nga trupi im dhe duke rrëshqitur poshtë në mes të dyshekave dhe ramit mbrojtës (anash) të shtratit – në fakt u duk sikur kalova përmes ramit të shtratit – poshtë dhe në dysheme. Mandej, dalngadalë fillova të ngrihem lartë. Duke u ngritur lartë, pash më shumë motra që erdhën duke vrapuar në dhomë – duhet të kenë qenë përafërisht dymbëdhjetë motra.

Në atë kohë mjeku im po i bënte vizitat në spital, e thirrën dhe e pash atë gjithashtu kur hyri brenda. Mendoja, “A thua c’farë po bën ai këtu.” U ngrita më lartë se llampa e dritës – e pash nga anash dhe atë shumë cartë – dhe mandej u ndala, duke qëndruar në ajër pranë murit të tavanit, duke shikuar poshtë. Ndihesha sikur të isha një copë e letrës që dikush i dha një të fryrë gjer në tavan.

I shikoja nga atje lartë se si mundoheshin për të më ripërtërirë mua! Trupi im rrinte i shtrirë në shtrat, në pamje të cartë, dhe të gjithë po qëndronin përreth. E dëgjova një motër të thotë: “O Zoti im! Ajo shkoi!,” përderisa një motër tjetër u përkul për të më dhënë ajër gojë për goje. Po e shikoja kokën e saj nga prapa derisa e bënte këtë. Kurr nuk e harroj si dukeshin flokët e saja; i kishte prerë disi shkurtë. Mu atëherë, i pashë kur e sollën njëfarë mjeti aty, dhe i vënë dy pedalet elektrike në gjoksin tim. Kur e bënë këtë, e pash të gjithë trupin tim të kërcejë lart në ajër nga shtrati, dhe i dëgjova të gjitha eshtrat e trupit tim të kërcasin. Ishte gjëja më e tmerrshme!

Po mendoja, derisa po i shikoja poshtë duke ma rrahur gjoksin dhe duke mi ngjeshur këmbët dhe krahët, “Përse janë duke e lodhur veten kaq shumë? Unë ndihem shumë mirë.”

Ndodhi përafërsisht dy vite më parë, sapo i kisha mbushur nëntëmbëdhjetë vjetë. Po e dërgoja një shok timin në shtëpi me makinën time, dhe kur arritëm tek një udhëkryq i vecantë në qendër të qytetit, e ndala makinën dhe shikova në të dy anët për ndonjë makinë, por nuk pash asnjë që po vinte. I dhash gaz makinës për të kaluar udhëkryqin dhe në atë moment e dëgjova shokun tim kur piskati saq mundi. Kur shikova e pash një dritë që ti merrte sytë, dritat e një makine që po shpejtonte në drejtimin tonë.

E dëgjova një zë të tmerrshëm – ana e makinës duke u shtrydhur përbrenda – dhe ndjeva vetëm një castë përmes të cilit mu duk vetja sikur po kaloja nëpër një errësirë, një hapësirë të mbyllur. Ndodhi shumë shpejtë. Mandej, disi po qëndroja në ajër përafërsisht një metër e gjysmë mbi rrugë dhe nja pesë metra largë nga makina, dhe e dëgjova ekon e përplasjes të shuhet ngadalë.

I pash njerëzit që erdhën me vrapë dhe u grumbulluan përreth makinës, dhe e pashë shokun tim të dalë nga makina, kuptohet i tëri i shokuar. Mund ta shihja trupin tim tek vendi i përplasjes në mes të gjithë atyre njerëzve, dhe mund ti shihja duke u munduar ta nxjerrin jashtë. Këmbët mu kishin dredhuar tërësisht dhe kishte gjak kudo.

Ashtu si mund njëri ta imagjinoj, disa mendime dhe ndjenja të paparalelshme kalojnë përmes mendjeve të personave që e gjejnë vet-veten në këtë lloj situate. Shumë njerëz e kanë shumë vështirë për ta pranuar dhe u duket e paparamendueshme nocioni i të qenurit jashtë trupit të tyre, saqë edhe gjatë përjetimit, ndihen shumë konfuz për të tërën c’farë ka ndodhur dhe nuk e lidhin me vdekje për një kohë të konsiderueshme. Ata mahniten se c’farë po ndodhë me ta; pse pa pritur e kujtuar e shohin trupin e tyre nga distanca, sikur të ishin spektatorë?

Pjesë nga: "Jetë pas jete" - Rejmond Mudi

Përtej Vdekjes ose Udhëtim Përmes Dritës

Përshkrimi i eksperiencës së një të vdekuri klinik



Mellen-Thomas Benedict, në fazë terminale të një kanceri, përjetoi në vitin 1982 një vdekje klinike . Ai vdiq përgjatë një ore e gjysmë, kohë gjatë së cilës përjetoi një eksperience mistike të pazakontë. Tregimi që i bën eksperiencës së tij është i pasur në mësime, në kuptimin e gjerë të fjalës.

Dr. Kenneth Ringu, profesor i psikologjisë në Universitetin e Connecticut-it, që i ka kushtuar një pjesë të punës së tij këtyre eksperiencave në portat e vdekjes, vlerson se "historia e tij është një nga më të veçantat përmes të gjitha atyre që kam hasur gjatë kërkimeve të mia të gjata mbi eksperiencat e vdekjes klinike.

Në vitin 1982 vdiqa nga një kancer në fazë terminale. Kanceri ishte i paoperueshëm dhe të gjitha kimioterapitë e mundshme do të më kishin lënë në gjendje vegjetative. Mjekët më jepnin afër 6-8 muaj për të jetuar.

Gjatë viteve 70 më kishin rënë në dorë gjithëfarë informacionesh tmerruese dhe kisha filluar të bëhesha tej mase i ndjeshëm ndaj problemeve bërthamore, ekologjike e të tjera si këto. Dhe, duke mos patur asnjë bazë fetare, kisha filluar të besoja se natyra duhet të kishte bërë një gabim pakthyeshëm dhe që ne duhet të ishim një organizëm kancerigjen për planetin. Nuk shihja më asnjë zgjidhje për të gjitha këto probleme që i kishim krijuar vetë ne.

Njerëzit më dukeshin të gjithë si kancer dhe po këtë i ndolla vetes. Cfarë do të më vdiste.

Bëni kujdes ndaj mënyrës se si e shikoni botën. Ajo mund të kthehet kundër jush, sidomos nëse është pikëpamje negative. E imja ishte vërtetë e tillë dhe si e tillë, më shpinte drejt e në varr.

Po provoja gjithë farë metodash alternative shërimi, por asnjëra s'po më ndihmonte.

Vendosa kësisoj të kërkoja se ç'kishte në të vërtetë mes meje dhe Zotit. Sepse, deri atëhere nuk e kisha gjykuar të udhës të kisha të bëja me Të. Në atë kohë, isha shumë larg fesë.

E fillova rrugëtimin me studimin e feve. Vendosa të lexoja të gjithë literaturën rreth këtyre subjekteve, sepse nuk kisha dëshirë të përballesha me të papritura kur të mbërrija në botën tjetër.

Kështu pra, lexova gjith ç'kishte të bënte me fetë e filozofitë e ndryshme. Qe shumë interesante dhe e gjithë kjo më dha shpresën se diku, diçka kishte në anën tjetër.

Afër fundit kisha një infermiere roje. Më kujtohet që u zgjova një ditë në shtëpi rreth orës 4:30 dhe e dita që aty përfundonte për mua. Më kishte ardhur dita e vdekjes. U telefonova disa miqve dhe u thashë lamtumirë. Zgjova infermieren nga gjumi. Bashkë kishim rënë dakord që të më linte vetëm të paktën 6 orë pasi të vdisja, sepse kisha lexuar që gjithfarë gjërash mund të ndodhnin pas vdekjes. Dhe më zuri gjumi.

Ajo që më kujtohet pas kësaj është tipike e fillimit të një eksperience afër vdekjes (ang. NDE). Papritur, po qëndroja totalisht i vetëdijshëm dhe në këmbë, por trupi im qe i shtrirë. Kishte një lloj qartësie rreth e rrotull meje. Duke qenë jashtë trupit më dukej vetja edhe më i gjallë se gjatë jetës së zakonshme. Ishte aq e gjallë sa mund të shihja çdo dhomë të shtëpisë në të njejtën kohë, mund të shihja çatinë, mund të shihja rreth e rrotull shtëpisë, mund të shihja poshtë shtëpisë.

Kishte një Dritë verbuese. U ktheva drejt Dritës. Drita qe shumë e ngjashme me atë që përshkruanin shumë njerëz nga eksperiencat e tyre NDE. Ishte aq e mrekullueshme. Ishte e prekshme, mund ta ndieje. Eshtë aq tërheqëse sa ke dëshirë të shkosh drejt saj po aq sa do të kishe dëshirë të shkoje drej krahërorit të babait ose nënës tënde ideale.

Ndërkaq që zhvendosesha drejt Dritës, kuptova me intuitë se po ta prekja, do të vdisja. Atëhere, gjithë duke vajtur drejt Saj, thashë "Të lutem, prit një minutë, ndalemi pak këtu tani. Dua të mendohem, do të doja të flisja me ty përpara se të nisem." Për çudinë time më të madhe, në atë moment, çdo gjë ndaloi. Sepse pas vdekjes kemi kontrollin e jetës sonë, nuk jemi në rënie të lirë.

Kërkesa ime u dëgjua dhe pata biseda të numërta me Dritën. Drita nuk reshtte së shfaquri në formën e fytyrave të ndryshme, si Jezusi, Buda, Krishna, në formë mandalash, figurash e shenjash arketipale. E pyesja Dritën "Cfarë po ndodh këtu? Të lutem, a mund të më sqarosh? Kam njëmend dëshirë të di të vërtetën rreth situatës." Dhe Drita më përgjigjej. Nuk mund ta përsëris fjalë për fjalë çfarë më thoshtë, se ishte si një lloj komunikimi telepatik.

Ajo që kuptova ishte se gjatë NDE-së marrim përgjigje të përshtatura ndaj besimeve që kemi përpara takimit me Dritën. Në qoftë se jeni Budist, Katolik apo Fondamentalist, ju merrni përgjigje në trajtën e imazheve që keni përftuar nga besimi juaj. Ju jepet mundësia ta ekzaminoni më nga afër, po pjesa më e madhe e njerëzve nuk e shfrytzojnë këtë mundësi. Ndërkohë që Drita po më zbulohej gjithnjë e më tepër, po kuptoja se ajo që po shihja në të vërtetë ishte matrica e Vetes sonë të lartë.

Ne kemi të gjithë një Vete më të lartë, dmth një pjesë të qenies sonë që është si një shpirt superior. Mua m'u shfaq në formën e saj energjetike më të pastër. Mund të përshkruhet në të vërtetë jo si një tunel, por më tepër si një lidhje e drejtpërdrejtë me Burimin. Burimin, me të cilin secili prej nesh është i lidhur. Kështu Drita po më tregonte matricën e Vetes sime të lartë.

Meqense nuk isha i përfshirë në asnjë fe në veçanti, vazhdova të ushqehesha prej saj edhe pas NDE-së. Duke i kërkuar Dritës të vazhdonte të më sqaronte, kuptova se çfarë ishte matrica e Vetes sonë të lartë: ne kemi një rrjet rreth e rrotull planetit, në të cilin të gjitha Vetet tona të larta janë të lidhura. Eshtë si një vllazëri e madhe, një rreth energjie subtile shumë afër nesh, niveli shpirtëror mund ta quajmë.

Pastaj, pas disa minutash kërkova të dija vërtetë çfarë ishte Universi dhe thashë: "Jam gati, merrmë!"

Atëherë Drita u transformua në gjënë më të bukur që kisha parë ndonjëherë: një mandala shpirtrash njerzorë mbi Tokën tonë. Kisha akoma një pikëpamje negative për sa i përket gjithë asaj çfarë po ndodhte në Tokë. Atëherë, siç po kërkoja të sqarohesha më tej, pashë në këtë mandala të mahnitshme se sa të bukur ishim në thelb, në bërthamë. Ne qenkemi krijimi më i mrekullueshëm! Shpirti njerzor, matrica njerzore që formojmë së bashku qenka absolutisht fantastike, elegante, ekzotike, një shumicë mrekullish. Nuk mund as vetë ta shpreh se si mendimi im për njerëzimin mundi të ndryshonte në çast, në atë moment. Dhe thirra: "O Zot, nuk e dija sa të bukur që ishim!" Në të gjitha nivelet, nga më i larti tek më i ulti, në çfarëdo forme qofshi, ju jeni krijimi më i mrekullueshëm i Dritës, dhe përsëri e përsëri e pyesja: "A do të thotë kjo që lloji Njerzor do të shpëtohet?" Atëhere, në një shpërthim daullesh dhe me një dush yjesh marramendëse, Drita e Madhe m'u përgjigj: "Mbaje mend dhe mos e harro kurrë:ju shpëtoheni, ju shlyheni dhe ju shëroheni vetë. Ju mundeni gjithnjë. Ju jeni krijuar me këtë mundësi që përpara fillimit të kësaj bote."

Në atë çast, botëkuptimi im u zgjerua edhe më shumë. Kuptova se NE TË SHPËTUAR ISHIM QËKUR. Ne ishim të destinuar të shpëtonim vetë-veten sikurse gjithë pjesa tjetër e krijimit hyjnor. Prandaj na jepet gjithmonë një shanc i dytë.

E falenderova Dritën e Zotit me gjithë zemër. Nuk mund të shprehja gjë tjetër veç një vlersimi total: "Oh, Zot i dashur, Univers i dashur, Vete e Madhe e dashur, E DUA Jetën Time!".

Drita sikur më thithte gjithmonë e më tepër. Ishte sikur po shkrihesha krejtësisht në Të. Ende sot nuk mund t'i gjej fjalët për ta përshkruar atë Dashuri-Dritë.

Po hyja në një mbretëri tjetër, më të thellë akoma dhe vetëdija ime u zgjerua gjithmonë e më shumë.

Një lumë i pamatë Drite, i gjerë e i zhytur në Zemrën e Jetës. Pyeta se çfarë ishte. Drita m'u përgjigj: "Është Lumi i Jetës, pi deri sa të mos kesh më etje nga ky lëng." Dhe kështu bëra. Piva një herë të mirë dhe përsëri e përsëri... Të pish Jetën vetë! Ekstazë!

Atëhere Drita më tha: "A ke ndonjë dëshirë?". Drita njihte çdo gjë mbi mua. Njihte të shkuarën, të tashmen e të ardhmen time. "Po", përshpërita.

I kërkova të shihja pjesën tjetër të Universit, përtej sistemit tonë diellor, përtej gjithë iluzioneve njerëzore. Drita më tha atehere që mund të shkoja me Lumin. Kështu bëra dhe u transportova, i MBYTUR në Dritë deri në Fund të Tunelit. Ndieja dhe dëgjoja në të njejtën kohë zhurmime gurgullimesh të ëmbla. Cfarë udhëtimi i çmendur!

Papritur, gjithmonë mbi këtë Lumin e Jetës, mu duk sikur u propulsova si rraketë jashtë planetit. E pashë Tokën duke pluskuar së largu. Sistemi diellor, me gjithë madhështinë e tij, u largua e u zhduk. Më shpejt se shpjetësia e dritës, rryma më çonte nëpër galaksi dhe thithja më shumë dituri se anjëherë. Kuptova se kjo galaksi si dhe të gjitha të tjerat gëlonin nga forma të ndryshme
JETE. Zbula botë e botë të tëra. Lajmi i mirë është që nuk jemi vetëm në Univers!

Ndërkohë që kalëroja mbi këtë lumë vetëdije që përshkonte galaksinë, lumi u ça në valë energjish tmerruese. Rrezet e mahnitshme të galaksisë me gjithë urtësinë e tyre antike po largoheshin. Në fillim kujtova se po shkoja gjëkundi, që po udhëtoja. Por në fund kuptova se ndërkohë që lumi përzgjatej, vetëdija ime zgjerohej për të kuptuar çdo gjë mbi Universin. I gjithë krijimi po shpalosej përpara meje. Qe një mrekulli e paimagjinueshme. Isha vërtetë një Fëmijë i mrekulluar: një bebe në botën e çudirave!

Pikërisht në atë moment, u ndjeva në Paqe të thellë, përtej heshtjes. Mundesha të shihja dhe të ndjeja GJITHNJËNË, përtej Pafundësisë.

Ndodhesha në BOSHLLËK. Ndodhesha në përpara-krijimin, përpara Big-Bangut. Kisha kaluar Fillimin e Kohrave / Fjalën e Parë/Vibrimin e Parë. Ndodhesha në Syrin e Krijimit. Ishte njësoj si të prekja Fytyrën e Zotit. Nuk ishte ndjenjë fetare. Thjeshtë, bëja NJË me Absoluten, Jetën, Ndërgjegjen.

Kur them që mundja të shihja e të perceptoja GJITHNJËNË, dua të them që mund të eksperimentoja të gjithë krijimin që gjenerohej vetëvetiu. Ishte pa fillim e pa fund. Një ide që ta hap gjerësisht mendjen, apo jo?

Shkenctarët e shohin Big Bangun thjeshtë si ngjarja që krijoi Universin. Gjatë jetës sime pas NDE-së kuptova se Big Bangu nuk ishte veç njëri prej Big Bangjeve të shumta që krijojnë Universe të tjera në të njejtën kohë. Të vetmet imazhe që i afrohen paksa janë ato të krijuara prej super-kompiuterave duke përdur ekuacione gjeometrike fraktale.

Të moçmit e dinin këtë. Ata thoshin që Zoti krijonte periodikisht Universe të reja duke nxjerrë frymë dhe të tjera duke marrë frymë. Këto cikle manifestimi u quajtën Juga. Shkenca moderne e quajti Big Bang.

Ndodhesha pra në vetëdije të pastër, në Absoluten. Mund të shihja dhe të perceptoja të gjitha Big Bangjet apo Jugat duke u krijuar e rikrijuar vetiu. Në çast dhe njëkohësisht hyja në to. Shikoja se secila nga parcelat më të vogla të krijimit kishte vetinë për të krijuar. Është shumë e vështirë për t'u shpjeguar. Jam akoma pa fjalë rreth kësaj çështje.

M'u deshën vite për t'a asimiluar këtë përvojë të Boshkllëkut. Mund t'jua them tani: Boshllëku është më pak se Hiçi, e megjithatë më shumë se Gjithëshkaja. Boshllëku është Zeroja Absolute, është kaosi nga i cili të gjitha mundësitë shfaqen. Është vetëdija Absolute, që është shumë më tepër se Inteligjenca e Pakufizuar.

Boshllëku është agjëja ndërmjet të gjitha manifestimeve fizike: HAPSIRA midis atomeve dhe përbërësve të tyre. Shkenca moderne ka filluar ta studiojë këtë hapsirë midis pjesëzave. E quajnë Pika Zero. Instrumentet e tyre të matjes janë të tejkaluara. Nuk kanë asnjë mjet për ta matur pafundsinë me saktësi. Ka më shumë hapsirë zero në trupin tuaj dhe në Univers se ç'ka gjê tjetër!

Ajo që mistikët quajnë Boshllëk, nuk është bosh.Është plot e përplot me energji, një lloj energjie e ndryshme që ka krijuar çdo gjë që jemi. Cdo gjë që prej Big Bangut është vibrim, që prej Fjalës së parë, që është vibrimi i parë. Termi biblik "Unë jam" mbart vërtet një pikëpyetje "Unë jam - Kush jam?" Kështu, krijimi është Zoti që zbulon vetëveten në të gjitha mënyrat e mundshme e të
imagjinueshme, në një eksplorim të vazhdueshëm dhe të pamatë përmes secilit prej nesh. Po filloja të kuptoja, gjatë NDE-së, që çdo gjë që është, është në fakt Vetja, Vetja juaj, Vetja ime. Cdo gjë është Vetja e Madhe. Ja se pse Zoti e di edhe kur bie një gjethe. Është e mundur sepse, kudo që të jeni, është qendra e Universit. Kudo që të jetë çdo atom, është qendra e Universit. Aty është Zoti, dhe Zoti është në këtë Boshllëk.

Përgjatë esksperiencës sime jashtë trupit, kur provoja Boshllëkun, Jugat dhe të gjitha krijimet, isha komplet jashtë kohës dhe hapsirës siç e dimë ne.

Në këtë gjendje zgjerimi zbulova se krijimi është Vetëdija e Pastër Absolute, ose Zoti, që hyn në eksperiencën-Jetë që njohim ne. Boshllëku vetë është i "pa-përvojë". Është para-Jeta, përpara vibrimit të parë. Zoti është shumë më shumë se Jeta dhe Vdekja. Domethënë nuk ka vetëm Jetë dhe Vdekje për të eksperimentuar në Univers!

Kur u ndërgjegjsova për këtë, kisha mbaruar punë me boshllëkun. Dëshirova të kthehesha në këtë krijim ose në këtë Juga. Atëhere papritur, u ktheva përmes dritës dytësore ose Big Bangut, nëpër një zhurmë të shurdhuar buçimesh. Kalërova sërish mbi lumin e vetëdijes përmes gjithë krijimit dhe çfarë kalërimi! Rrezet e galaksisë më përshkuan edhe më me mprehtësi. Përshkova qendrën, e galaksisë që është një vrimë e zezë. Vrimat e zeza janë përpunuesit ose ricikluesit e Universit.

A e dini se çfarë ka në anën tjetër të një Vrime të Zezë? Ne, galaksia jonë, ricikluar nga një univers tjetër. Gjithë energjia, në këtë anë të Big Bangut është dritë. Cdo nën-atom, çdo atom, çdo yll, planet, vetë ndërgjegjia është e përbërë nga drita dhe ka një frekuencë dhe/ose një pjesëz. Drita është një substancë e gjallë. Cdo gjë përbëhet nga drita, edhe gurët. Cdo gjë është e
gjallë. Cdo gjë është bërë nga drita e Zotit. Cdo gjë është inteligjente.

Ndërkohë që lundroja mbi lumin tej e më tej, pashë të vinte një dritë të fortë. E dita që ishte Drita e Parë; Matrica e sistemit tonë diellor, Vetja jonë e Ndritshme e lartë. Në atë moment, gjithë sistemi diellor u shfaq përmes dritës, shoqëruar nga këto zhurmat e mbytura.

Mund të shihja të gjithë energjinë që prodhonte sistemi ynë diellor, dhe ishte një shfaqje e pabesueshme, mund të dëgjoja Muzikën e Sferave. Sistemi ynë diellor, siç bëjnë të gjithë trupat qiellor, prodhon një matricë unike drite, tingujsh e energjish vibratore. Qytetërimet e përparuara të ardhura nga sisteme të tjera yjore munden, siç e dimë, të lenë gjurmën e një matrice energjetike ose vibratore për të shenjuar kalimin e tyre në univers. Është si një lojë fëmijësh. Të mrekullueshmit fëmijët e Tokës (qeniet njerzore) prodhojnë në këtë moment një mori tingujsh, si fëmijë që lozin në oborrin e kopshtit të Universit.

Drita më shpjegoi që vdekja nuk ekzistonte. Ne jemi të pavdekshëm. Ne kemi qenë qëkur të përjetshëm. Ne jemi pjesë e natyrës, e këtij sistemi të gjallë që vetë-riciklohet pafundësisht.

Nuk më thanë asnjëherë që duhej të kthehesha. Por tani e di që e doja vetë. Ishte krejt e natyrshme pas asaj që kisha parë gjatë kësaj eksperience.

Në kohë njerzorë, nuk e kisha aspak idenë se sa kohë kisha kaluar me Dritën. Por kisha marrë përgjigje për të gjitha pyetjet që kisha dhe kthimi qe i afërt. Kur them që të gjitha pyetjet më kishin gjetur përgjigje në anën tjetër, dua të them vetëm këtë. Të gjitha pyetjet më kishin marrë përgjigje. Cdo qenie njerëzore ka një jetë të ndryshme dhe një dorë pyetjesh për të eksploruar. Disa nga pyetjet tona janë universale, por secili prej nesh eksploron në mënyrë unike atë që ne quajmë Jetë. Sepse çdo formë jete që nga malet e deri tek gjethja më e vogël e çdo peme është e veçantë.

Dhe kjo është shumë e rëndësishme për ne në këtë Univers. Sepse Gjithshka merr pjesë në Tablonë e Madhe, në plotësinë e Jetës. Secili prej nesh është Zot, në kuptimin e parë të fjalës, Zot që eksploron vetë-veten në një Valle Jete pa fund. Veçantia juaj kontribuon në zhvillimin e Së Gjallës.

Po rikthehesha në jetë. Nuk ma kishin thënë asnjëherë dhe nuk ma kishte marrë mendja për asnjë çast që do kthehesha në të njejtin trup. C'rëndësi? Kisha një besim të plotë tek Drita dhe tek proçesi i Së Gjallës. Ndërkohë që Lumi derdhej drej dritës së madhe, kërkova vetëm që të mos harroja kurrë të gjitha këto që kisha zbuluar dhe ndjesitë që kisha provuar nga ana tjetër.

Pati një "PO". Ndjeva si një puthje mbi shpirtin tim.

Po më shpinin drejt rrugës së kthimit përmes Dritës në mbretërinë vibratore. Po merrja gjithmonë e më shumë informacione. Po kthehsha në shtëpi dhe po më jepnin mësime nga eksperienca ime NDE, rreth mekanizmit të rimishërimit. Merrja përgjigje për të gjitha pyetjet e mia të vogla: Si funksionon? Si mund të funksionojë? E dija që do rimishërohesha.

Toka është një prodhues i madh energjie dhe vetëdija individuale lind e zhvillohet në secilin prej nesh. Për herë të parë po e mendoja veten si një qenie njerëzore dhe po ndihesha i lumtur si i tillë. Pas gjithë asaj që kisha parë, do isha i lumtur sikur të isha edhe një atom i vetëm në këtë univers. Thjeshtë një atom. Eshtë një bekim pertej projektimit më të çmendur të asaj ç'mund të jetë një bekim. Për secilin prej nesh, të jesh pjesa njerzore e kësaj eksperience është njëkohësisht tmerruese dhe magjepsëse. Kushdo qofshim, kudo qofshim, të çmendur apo jo, secili prej nesh dhe ne të gjithë, jemi një bekim për planetin, pikërisht në vendin ku ndodhemi.

Po prisja të rimishërohesha në një bebe të vogël, kudo që të ishte. Por m'u dha një mësim mbi evolucionin e vetëdijes dhe identitetit individual. Cfarë surprize kur hapa sytë! Qe krejt e papritur të gjeja prapë këtë trup, të ndodhesha përsëri në dhomën time. Nuk e di pse megjithse e kuptova.

Dikush po më shikonte duke derdhur lotë. Ishte infermierja ime. Një orë e gjysmë pas vdekjes sime, ajo kishte hequr dorë. Trupi im ishte i ftohtë e i ngurtë. Ajo kishte vajtur në një dhomë tjetër. Kur u zgjova, pashë dritë përjashta dhe u përpoqa të ngrihesha për të vajtur drejt saj, por rashë nga shtrati. Ajo dëgjoi një zhurmë të fortë dhe vrapoi drejt dhomës ku më gjeti përtokë.

Kur u bëra më mirë, qesh shumë i befasuar dhe madje i terrorizuar nga gjithë çfarë më kishte ndodhur gjatë vdekjes klinike. Në fillim nuk më kujtohej aspak. Kujtesa më erdhi më vonë.

Kisha shpëtuar prej asaj bote dhe vazhdoja të pyesja veten: "A jam gjallë?" Bota reale më dukej më shumë si një ëndërr. Pas tre ditësh iu riktheva normales, perceptimi im po bëhej më i qartë, megjithse shumë i ndryshëm nga ai që kisha ndjerë gjithmonë në jetën time. Nuk shikoja më asgjë të keqe tek askush, sikundër më parë kur isha duke gjykuar gjithë kohën. Më përpara mendoja se të gjithë ishin të çmendur. Në fakt, mendoja se të gjithë ishin të çmendur përveç meje. Tani, po shihja qartë.

Afërsisht tre muaj më vonë, një mik më tha që duhej të vizitohesha. Atëhere shkova dhe më bënë një skaner. Ndihesha mirë e megjithatë kisha frikë se mos dëgjoja ndonjë lajm të keq. Më kujtohet doktori i klinikës që shikonte skanerat e më përpara dhe të më pasmet duke më thënë: "Mirë, s'ka asgjë tani.". Thashë: "Vërtetë, duhet të jetë një mrekulli!" Ai më tha: "Jo, edhe ndodh, quhet shërim i vetvetishëm." Nuk i bënte aspak përshtypje. Megjithatë, qe një mrekulli dhe qesh i habitur, megjithse askush tjetër përveç meje nuk qe.