Tmerri i paemer i Sheshit Bekerley

Tmerri i paemer i Sheshit Bekerley



Shume kohe perpara se Mayfair Bekerly Square te ishte sinonimi i stuhive te forta, vendi ishte ne menyre te variueshme i lidhur me nje fantazme te eger qe banonte ne dhomen numer 50, te nje ndertese te qytetit e cila kishte 4 kate. Ndertesa ishte ngritur ne vititn 1740. Me pare, kjo ishte shtepia e kryeministrit anglez George Canning (1770-1827) por dyshohet qe te jete fantazma e tij, pasi ai vdiq ne Chiswick. Askush nuk e di se cfare fshihet ne dhomen e magjepsur numer 50, sepse shume pak qe jane hasur me te kane mbetur gjalle, dhe ata jane me probleme te renda medore per shkak te kesaj perballjeje me mbinatyroren.

E vetmja gje qe do te bejme ne vazhdim te ketij artikulli, eshte te mbledhim copeza fragmentesh nga anekdoda po tregime qe shqetesojne sheshin Bekerley.

Ne vitin 1840, 20-vjecari famekeq Sir Robert Warboys degjoi nje sere thashethemesh per ‘gjene e paemer’ te sheshit Bekerley. Ai i quajti keto tregime qesharake dhe te papjekura. Miqte e tij e kundershtuan, dhe kjo e beri Robertin te guxonte te kalonte naten ne nje dhome te katit te dyte te kesaj godine. Ai e pranoi sfiden i detyruar nga miqte tij.

Po ate nate, Sir Robert qendroi vigjilent pergjate korridoreve. Miqte e tij, gjste asaj nate i folen per ta lene aty sfiden dhe per ta nxjerre jashte, por ai nuk pranoi. Perkundrazi, ai kerkoi q eta kalonte naten ne dhomen e pushtuar.

Pronari i godines, e pranoi me ne fund kerkesen e Robertit pas shume bisedash, por me dy kushte: nese i riu shihte dicka jashtetokesore, do t’i binte ziles qe lidhej me nje tjeter zile ne dhomen e pronarit; dhe se dyti Roberti do te pajisej me nje arme gjate kohes qe qendronte aty. Edhe pse i riu mendonte se keto kushte ishin absurd, ai i pranoi ato vetem per ta larguar pronarin qe aty. Pronari i dorezoi pistoleten dhe u largua pasi ora e dhomes shenoi mesnaten. Roberti u ul ne tavoline nen driten e qiriut dhe priti qe ‘gjeja’ te shfaqej.

45-minuta pas mesnate, i zoti i prones u zgjua nga gjumi per shkak te zhurmes se dhunshme te ziles prane tij. Nje tingull arme i vetem oshetiu ne te gjithe godinen. Ai vrapoi per ne dhome, dhe gjeti Robertin te shtrire ne cep te dhomes, me pistoleten e saposhkrepur ne dore. I riu kishte vdekur nga shoku traumatic, pasi syte i kishte shume te hapur, dhe buzet i ishin deformuar duke i vene ne pah dhembet e shtrenguara. I zoti i prones ndoqi shikimin e drejtuar te Robertit, dhe atje gjeti plumbin e vetem te dale nga pistoleta. Ai kuptoi se e shtena e te riut ndaj ‘gjese’ nuk kishte patur vlere.

Tre vite pas vdekjes se Robertit, Edward Blunden dhe Robert Martin, dy marinare nga Portsmuth, po endeshin ne gjendje te dehur ne sheshin Berkeley, dhe vune re shenjen “Jo ne perdorim” te dhomes numer 50. Ata menduan se mund t’i shpetonin pageses duke e kaluar naten atje pasi askush nuk do t’i kontrollonte. Ajo cka kuptuan, ishte se kishin bere nje gabim te tmerrshem. Blunden i tha shokut te tij se ndihej nervoz ne ate dhome dhe se ndjente nje presence tjeter, por Martin iu pergjigj se e kishte nga prezenca e gjate ne lundrim dhe vazhdoi te flinte.

Vetem pak me vone, dera e dhomes u hap ngadale. Martin e ndjeu dhe u zgjua, por e ndjeu veten te paafte per te levizur. Ai u paralizua nga frika. Blunden gjithashtu u perpoq te ngrihej ne kembe, por ‘gjeja’ e shtrengoi ne fyt me duart e ftohta derisa e mbyti.

Martin papritur rifitoi aftesine dhe kurajon per t’u cuar. Ai u perpoq te perballej me qenien, por ishte kaq i tmerruar nga fytyra dhe trupi i deformuar i tij, dhe e gjeti veten duke vrapuar jashte shtepise. Ai hasi nje polic jashte sheshit, dhe ia tregoi ngjarjen e vrasjes se shokut te tij. Te dy vrapuan per ne dhomen numer 50 por atje nuk gjeten asnje shenje te Blundenit. Kerkuan ne gjithe shtepine, dhe e gjeten trupin e pajete te Blundenit ne bodrumin e shtepise. Qafa e tij ishte e thyer dhe fytyra e tij ishte shtremberuar nga nje ngerdheshje per shkak te terrorit qe kishte pare para se te humbte jeten.

Provat e dokumentuara te ketyre incidenteve jane te pakta, por kerkuesi Harry Price ka arritur te dokumentoje me teper ngjarje gjate viteve 1920. Ai i bashkangjiti kerkimeve te tij shenimet e W. E. Howlett i cili thoshte:
“Misteri i Bekerley Square mbetet ende i pazbuluar. Ai mund te permblidhet ne pak fjale: te pakten nje nga dhomat e saj ka atmosfere mbinatyrore dhe fatale per mendjen dhe trupin.

Nje vajze pa, degjoi dhe ndjeu kaq shume horror ne te, saqe u cmend dhe nuk e rimori asnjehere veten per te treguar te pakten se cfare ndodhi.

Nje zoteri qe nuk besonte ne fantazma, provoi te flinte ne kete dhome dhe u gjet vetem trupi i tij ne shesh me kerkesen per ndihme ne fytyre. Zerat thone se ngjarje te tjera te ketij lloji, kane perfunduar ne vdekje apo cmenduri, vetem si rezultat i pranise ne ate dhome.

Pjese muresh te asaj shtepie, nese i prek, jane te ngarkuara me elektricitet tmerri. Edhe pse shtepia mirembahet nga nje burre i moshuar dhe gruaja e tij, ata nuk kane akses ne ate dhome.

Kjo dhome mbahet e mbyllur, dhe celesi ka perfunduar ne duart e nje personi misterioz dhe te paemer, i cili vjen ne shtepi vetem nje here ne 6 muaj, mbyll ne bodrum pleqte, dhe e hap dhomen duke u marre me te per ore te tera, i vetem.”

Ne vitin 1937, ne bujtinen diagonal me godinen e tmerrit, banoi per pak kohe nje doktoreshe me emrin Mary Balfour.

Nje nate, pastruesja e bindi te shkonte ne kuzhine bashke me ted he te shihte nga dritarja, ne dhomen diagonal me numer 50. Ajo tha se perballe qendronte i ulur nje burre i veshur me xhakete ngjyre argjendi dhe poshte kishte vetem te brendshmet.

Ai kishte nje fytyre te zymte e te zbehte, dhe te dyja grate kishin menduar se ishte pjese e ndonje feste. Burri u largua nga dritarja, dhe pastruesja u shokua kur degjoi se ate nate kishin pare nje fantazme ne dhomen numer 50.

Doktori ku shkuan per te folur, u tha se ne dhomen numer 50, nuk banonte askush, por nje punetor ne ate ndertese, vetem dy muaj me pare, kishte pare fantazmen e nje vajze te vogel ne cep te shkalleve.