Një zbulim i pavetëdijshëm i Frojdit

Një zbulim i pavetëdijshëm i Zigmund Frojdit

Një përfytyrim i pavetëdijshëm është i tillë, se ne nuk e vëmë re atë, ekzistencën e së cilës e vërtetojmë mbi bazë të shënjave që na jep (Uni dhe Esi)-, na sqaron Frojdi.

Kjo është pavetëdija e njeriut e pa zotërueshme nga vetëdija e tij. Në botkuptimin e tij Frojdi është ateist, në asnjë mënyrë nuk e beson zotin.

Mjafton të citojmë veprën e tij që të bind për këtë: "Ne i themi vetes, që do të ishte diçka e mrekullueshme sikur të ekzistonte një zot si krijues i botës dhe i hyjnisë hirëplote, vëndi etik i botës dhe jeta e përtej varrit, mirëpo habia qëndron në faktin, që të gjitha këto janë pikërisht siç do ti dëshironim"(E ardhmja e një iluzioni). (d.m.th. iluzion dhe aspak realitet.)

"Në qoftë se ka njeri që mund ta dëmtojë ky punim, ky jam unë vetë. Mua do të më duhet të dëgjoj qortime aspak dashamirëse për sipërfaqshmëri, mediokritet, pamjaftueshmëri idealizmi dhe moskuptim i interesave më të larta të njerzimit." Po aty: " Por më vonë i bëra vetes pyetjen: Mos vallë botimi i këtij libri do të dëmtojë ndokënd?

Në të vërtetë nuk kam parasysh një person të veçuar, por çështjen e psikoanalizës"?"Psikoanaliza është vepra ime, tani do të thonë: Duket se ku të çon psikoanaliza.

Maska u hoq: ajo, psikoanaliza, çon në mohimin e zotit dhe të idealit."?"Kritika e ka minuar fuqinë argumentuese të dokumentave fetare, shkencat e natyrës i kanë nxjerrë në shesh gabimet që ato kishin, studimit krahasues i ra në sy ngjajshmëria fatale e përfytyrimeve fetare që ne nderojmë, me krijimet shpirtërore të kohëve dhe popujve primitivë.?

Por pajtohuni me mua?që vlejnë përpjekjet për të ndërmarrë një eksperiment edukimi antifetar."(E ardhmja e një iluzioni). "Një rëndësi të veçantë kërkon rasti, që një numur i madh njerzish e pranojnë së bashku përçapjen e këtij transformimi të çmëndur të realitetit; të shpresojnë lumturi dhe mosvuajtje.

Si një çmënduri e tillë masive duhen konsideruar besimet fetare."(E pa këndshmja në kulturë.) Ky është Zigmund Frojdi i vetëdijshëm, por edhe materjali i tij i dijeve fjetur në pavetëdijen e tij vetjake(d.m.th. pa ndërhyrjen e autorit natyrë) mbetet ateist, ose ateizmi i tij është pjellë e një kamuflazhi të vetë autorit natyrë. Aq sa mund të themi se vetë zoti ia ka mbushur mëndjen Zigmund Frojdit që nuk ka zot.

Krijesa inteligjente

Gjithmonë flitet për krijesa inteligjente, për mbartës mënçurie. E tillë është quajtur në mbarë botën krijesa njerzore.

Ndonëse mënçuria ose inteligjenca është e pranishme në vetë botën që na rrethon, në mijra krijesa e sajesa, aq sa duhet të dyshojmë: Jemi ne, krijesa inteligjente,që xhvasim mënçuritë e natyrës apo është vetë autori natyrë që na i servir ato? Për këtë na shërben pjesa e pavetëdijshme e vetë Zigmund Frojdit në veprën e tij.

Në aktivitetin e pavetëdijshëm, trajtuar gjërësisht në veprën e Frojdit, brënda këtij aktiviteti me të njëjta "vegla pune"që i ndeshim kudo edhe në veprën e tij, operojnë dy lloje pavetëdijesh mbi të njëjtin themel.

Njëra është pavetëdija vetjake e njeriut dhe tjetra pavetëdija me ndërhyrje tek njeriu.

Në të dyja këto"vegla kryesore" që operon për tja servirur njeriut nga pavetëdija në vetëdije në trajtesën tonë është A s o c a c i o n i (Lidhje mendimesh,p.sh. del nga lokali dhe sheh në rrugë një njeri me çadër në dorë, ti kujtohesh menjëherë që çadrën tënde e ke harruar në lokal).

Sa e magjishme dhe e zhdërvjellshme është roli i asocacioneve në punën brënda sferës së pavetëdijes për të nxjerrë në vetëdije përmëndjen e një harrese i referohemi Frojdit:

Një afresku të famshëm në Orvieto të Italisë nuk i kujtohej për qamet autori i tij (Signorelli). Nëpërmjet rrugësh asociative nxirrnin krye dy emra të tjerë piktorësh: Botticelli dhe Boltraffio, por duke qënë njëkohësisht i bindur që nuk ishin ata emri i kërkuar. Pra harresa e emrit S i g n o r e l l i duhet kërkuar në një veçori të vetë këtij emri ose në varësi të një karakteri psikologjik ku ai përfshihet.

Me një të huaj bëra një udhëtim nga Raguza për në Dalmaci. Përpara se ta pyesja bashkudhëtuesin, nëse kish qënë në Orvieto dhe kish parë afreskun e famshëm të ?. Kemi biseduar për zakonet e turqve që jetonin në B o s n j ë dhe H e r c e g o v i n ë.

Unë i tregova nga çkisha dëgjuar nga një koleg praktikant në ato mjedise, që ata (turqit) shfaqin besim të plotë ndaj mjekut dhe nënshtrim të plotë ndaj fatit. Kur iu thua atyre që të sëmurin nuk e ndihmojmë dot, ata të përgjigjen: Zotëri(H e r r) çka për të thënë? Unë e di, nëse ishte për tu shpëtuar, ju do ta kishit shpëtuar! ( karakteri psikologjik i asocacionit H e r r (Zotëri në gjermanisht).

Fillimisht në këto fjali gjinden emrat: B o s n i e n (Bosnjë, H e r z e g o ë i n a (Hercegovina) dhe fjala H e r r (zotëri) që të lejojnë futjen në një radhë asocacionesh ndërmjet S i g n o r e l l i dhe B o t t i c e l l i - B o l t r a f f i o (duhet patur parasysh që të gjitha këto veprime kryhen në pavetëdijen e njeriut, vetëdija e tij është krejtësisht në pa dijeni të këtyre veprimeve).

Mua pikërisht më kujtohet që doja të tregoja një anekdodë të dytë që në kujtesën time prehej pranë së parës. Turqit e mbivlersonin kënaqsinë seksuale dhe bjerrja e saj përqasej me rrezikun e vdekjes. Kolegut tim një pacient i ishte shprehur dikur:"Ti e di zotëri(H e r r) kur ajo nuk funksionon më s'ia vlen të jetosh".

Ndodhesha akoma i trysnuar nga një lajm që e kisha marrë më parë gjatë një ndalese të shkurtër në T r a f o i : Një pacient me të cilin u përpoqa shumë, për shkak të difektit seksual të pa shërueshëm, i dha fund jetës. Përputhja Trafoi - Boltrafio kishte efektshmëri në pavetëdije.

Nuk dua të merrem me hollësitë e veprës së botuar në shqip; Psikopatologjia e jetës së përditëshme nga janë cituar dhe shëmbujt e nxjerrë nga origjinali. Qëllimi është pasqyrimi i këtij sulmi të madh asocacionesh në pavetëdije për të nxjerrë në vetëdije emrin e harruar S i g n o r e l l i përgjithsuar shkurtimisht me ndërlidhjet Signor - e l l i, Bottic - e l l i, ngjajshmëria fonetike - e l l i

Signor(zotëri) - H e r r(zotëri) H e r zegovina(H e r r), Zotëri ( H e r r) çka për të thënë??Ti e di zotëri(H e r r) kur ajo nuk funsionon më?.Pra në pavetëdije duket qartë sulmi asocativ H e r r për të nxjerrë në vetëdije S i g n o r - e l l i.

Gjithmonë duke këmbëngulur në vlerën e madhe të asocacioneve në pavetëdije si mjet i rëndësishëm zbulimi në vetëdijen e njeriut po citoj fragmente nga i njëjti libër:

Një miku im citoj një varg të Virgjilit:

Exoriar(e) ex nostris ossibus ultor! Në këtë varg mungon diçka. Me dëshirë i citova vargun e saktë:

Exoriar(e) aliquis nostris ex ossibus ultor!

"Budallallëk të harrosh një fjalë të tillë. Fundja nga ju kemi dëgjuar, që asgjë nuk harrohet pa shkak. Jam kurioz ta di se si arrita të harroj përemrin e pakufishëm a l i q u i s."

Unë i gatshëm e pranova këtë sfidë, ngaqë shpresoja në një kontribut për përmbledhjen time. Unë i thashë kështu: Do ta gjejmë së shpejti. Unë do t'iu lutem të më komunikoni gjithshka me sinqeritet dhe pakritikë. Çfarë iu bie ndërmënd, nëse ju vëmëndjen tuaj ia drejtoni f j a l ë s së harruar pa qëllim të caktuar(Kjo është rruga e përgjithshme për elementët që shfaqen, të cilat fshihen, ti çohen vetëdijes.)

"Mirë, po vij tek përmëndja qesharake, fjalën ta ndaj sipas mënyrës së më poshtme: a dhe l i q u i s."

" Nuk e di."

Çfarë iu bie ndërmënd tjetër gjë?

" Kjo vazhdon kështu: Reliquen - Liquidation - Fl?ssigkeit(lëng) - Fluid. Dini gjë tani?"

Jo akoma. Vazhdoni.

"Unë mendoj,"vazhdoi ai duke qeshur me shpoti,"tek Simoni në Trient, Reliquen(reliken) e kam parë para dy vjetësh në një nga kishat e Trientit. Unë mendoj në akuzën e gjakut, që edhe tani po ngrihet kundër çifutëvë, dhe në shkrimin e K l e i n p a u l - it, i cili sheh në të ashtuquajturën ribotim të shëlbuesit(shpëtimtarit), tek të gjithë këta gjoja mëshirimin e flijuesve."

Përmëndja nuk është krejt pa lidhje me temën për të cilën ne biseduam përpara se atij fjala latine ti dilte nga kujtesa.

"Në rregull. Unë mendoj më tej, në një artikull gazete italiane që kam lexuar tani vonë. Më duket se ish mbititulluar: çfarë thotë shënjti A u g u s t i n u s mbi gratë. Ç'farë do bëni me këtë?"

Po pres.

"Diçka po më vjen tani, që me siguri të plotë ndodhet jashtë lidhjes me temën tonë."

Ju lutem qëndrojini larg çdo kritike dhe -

"Tashmë e di. Kujtoj një zotëri të moshuar, i shkëlqyer, që e takova javën e kaluar gjatë udhëtimit. Një tip vërtet i veçantë(ein ëahres O r i g i n a l). Ai dukej si një shpend i madh grabitqar. Ai quhet, nëse doni ta dini, B e n e d i k t."

Megjithatë të paktën një radhë tjetër shënjtorësh dhe etërish të shënjtë: shënjti S i m o n, shën A u g u s t i n u s, shën B e n e d i k t u s. Një atë i shënjtë, mendoj unë, O r i g i n e s. Tre këto mbiemra fundja janë edhe emra si P a u l në mbiemrin K l e i p a u l.

" Tani më ra ndërmënd mua shën J a n u a r i u s dhe mrekullia e tij e gjakut, shoh që mekanikisht po avancon."

Lëreni këtë; shënjti J a n u a r i u sdhe shënjti A u g u s t i n u s kanë të bëjnë me kalendarin. A nuk do të më kujtosh mbi mrekullinë e gjakut?

"Do ta mësoni! Në një kishë në Napoli, në një enë qelqi stërgjatëshe ruhet gjaku i shënjtit J a n u a r i u s që nëpërmjet një mrekullie bëhet përsëri i lëngshëm në një ditë të caktuar feste kishtare. Populli e çmon shumë këtë mrekulli dhe shqetsohet shumë kur ajo çregullohet, siç ka ndodhur një herë në kohën e pushtimit francez. Gjenerali komandues - ose gabohem? Ishte

Garibaldi? E mori priftin më njanë dhe i dha të kuptojë atij me një gjest shumë kuptimplotë për tek ushtarët e radhitur aty jashtë, ai shpresonte që mrekullia do të ndodhë shumë shpejt. Dhe vërtet ndodhi..."

Hë më tej? Përse ngecët?

"Tani sigurisht që më ra diçka në mënd... por kjo është tepër intime për ta thënë...fundja unë nuk shoh ndonjë lidhje apo detyrim për ta thënë."

Sa për lidhjen e kam merak vetë. Unë nuk mund t'iu detyroj të tregoni atë që për ju është e pa këndëshme; atëhere mos kërkoni të dini prej meje, se në çmënyrë ju e keni harruar vetë fjalën a l i q u i s.

"Vërtet? Besoni ju? Pra unë papritur kam çuar mëndjen tek një zonjë nga e cila munda të marr thjesht një lajm, që për ne të dy ishte vërtet e pa këndëshme."

Që asaj i janë ndërprerë perjodat

" Si mundët ta gjenit këtë?

Kjo nuk është e vështirë. Ju më kini parapregatitur mjaftueshëm për këtë. Pra mendoni tek shënjtorët e kalendarit, tek lëngëzimi i gjakut në një ditë të caktuar, pështjellim i nësë nuk ndodh kjo ngjarje, kërcënimi i qartë, që duhet të ndodhë mrekullia për ndryshe ... Ju, mrekullinë e shënjtit Januarius, e kini përpunuar në një aludim të shkëlqyer tek perjodat e gruas.

"Pa ditur unë këtë gjë. Dhe ju mendoni vërtet, për shkak të kësaj pritjeje të frikshme unë nuk e kisha riprodhuar fjalën aliquis?"

Pa dyshim që ashtu më duket. Kujtohuni pra në copëzimin tuaj të fjalës në a - l i q u i s ( në latinisht: liquidum - lëng) dhe në asocacionet: R e l i q u i e n (Relike shënjtorësh), L i q u i d a t i o n (Likujdim), F l ? s s i g k e i t ( gjerm. Lëng).

A duhet që unë t ë s a k r i f i k u a r i n s i fëmijë të shënjtit Simon që të shfaqen nga reliket e shënjta ta mpleks në këtë lidhje?

"Më mirë mos ma bëni. Unë shpresoj, ju do ti pranoni këto mendime, nëse i kam patur vërtet jo seriozisht. Dua t'iu tregoj juve për këtë, që zonja është italiane në shoqërinë e së cilës unë pata vizituar Napolin. A nuk janë të gjitha këto rastësi?"

Unë duhet ta braktis gjykimin tënd vetjak, nëse ju të gjitha këto lidhje do mundoheni ti sqaroni nëpërmjet të pranisë së një rasti. Por unë ju them se çdo rast i ngjajshëm që ju doni të analizoni, do t'iu çojë po ashtu në "raste" që iu tërheqin vëmëndjen.

Në shëmbullin e më sipërm, patjetër me ndihmën e specialistit Frojd, shohim qartë që punon më parë një mëndje e dytë ndërkohë pa e vënë në dijeni mëndjen e njeriut të kthjellët.

Në këtë punë shohim tërësisht veprën e Frojdit, se sa magjishëm organizohen fshehtësitë përballë një afekti, një gjëndje shpirtrore plot shqetësim, çrrugëtim i mahnitshëm bëhet nëpërmjet asocacioneve për të dalë në kthjellën e njeriut. E kush tjetër e përdor këtë rrugëtim " intelektual të mëndjes së dytë" po me të njëjtën mënyrë asociative?

Nëse Frojdi " me mëndjen e dytë" i sjell vetëdijes njerzore kujtimin e një harrese. Dikush tjetër po me të njëjtën mënyrë pune " në mëndjen e dytë" sjell në kthjellën e njeriut shkenctar "kujtesën" e diçkaje të begatë(ose fatale) nga arsenali i madh i dijeve të tija. Kjo është bërthama e shkencës.

U takon shkenctarëve të lënë mënjanë famën e tyre dhe të kërkojnë se cilat asocacione ia kanë servirur shpikjen e tyre. Të analizojnë edhe ata si Frojdi , jo më me psikoanalizë, por me një analizë të mirfilltë llogjike të një cilësie të lartë.

Kjo punë kërkon inteligjencë dhe pikërisht ata e kanë këtë fat. Në novelën "Divorci", nën petkun letrar shkencëtarët i kam quajtur sekretarë të zotit, se janë ata që hedhin në letër mënçurinë e tij që buron prej asocacionesh të pa vetëdijshme, paçka se ata mbeten pronarë shpikjesh.

Vetë Frojdi në shëmbullin e më poshtëm luan rolin e zotit që i mbetet i fiksuar vetëm në pavetëdijen e tij , i kamufluar e i pa zbulueshëm me metodën psikoanalitike:

"Një damë që ka dëgjuar diçka nga psikoanaliza nuk i bie ndërmënd emri i psikiatrit J u n g".

"Për këtë i bien ndërmënd një Kl(Një emër) - Ëilde - Nietzsche (Niçe) - Hauptmann."

" Unë nuk ia them emrin dhe i kërkoj për çdo rënie ndërmënd të asociojë veças lirshëm."

" Për Kl i vete mëndja menjëherë tek Zonja K l dhe që ishte e llastuar dhe e shtirur, por që dukej shumë e mbajtur për moshën (A l t e r) e saj." Ajo nuk mplaket kurrë "(Si ëird n i c h t a l t".) Si nocion të përbashkët për Ë i l d e dhe N i e t z s c h e, ajo i quan të "sëmurë mendorë"("G e i s t e s k r a n k h e i t").

Pastaj ajo thotë me shaka: "Ju Frojdjanët do ti kërkoni aq shumë shkaqet e sëmundjeve mendore deri sa të bëheni vetë të sëmurë mendorë. Pastaj:"Unë Ë i l d e dhe Nietzsche nuk i duroj dot.

Unë nuk i kuptoj ata. Kam dëgjuar se që të dy ishin homoseksualë; Ëilde ishte dhënë mbas të rinjve (J u n g e n në gjerm.) "( meghithatë në këtë fjali ajo ka shqiptuar emrin e saktë- patjetër në hungarisht - dhe akoma nuk i është kujtuar emri i tij)".

Tek Hauptmann i bie ndërmënd gjysma ( H a l b e në gjerm.) e jetës pastaj rinia(Jugend), dhe tashmë kur unë tërhoqa vëmëndjen e saj tek fjala rini (jugend), gjen ajo që ka kërkuar emrin J u n g.

Frojdi u përket atyre shkenctarëve tek të cilët empirizmi dhe teoria gjithmonë janë mpleksur ngushtë dhe pllenonin reciprokisht njëra tjetrën. Theksi kryesor mbështetej në studimet e reagimeve të aparatit psiqik nga një përfundim traume të botës jashtë Unit, është shprehur studiuesi i tij A. Holder.

Frojdi është një burim i pa shtershëm analogjish të pavetëdijshme. Nëse Frojdit pavetëdija mund ti quhet një furrik harresash mpleksur me fenomene psiqike, po aq mirë në atë furrik zoti lëshon vezën e dijes mbi kashtën e asocacioneve që me kohë çel në mëndjen e shkenctarit, tashmë të vetëdijshëm për zbulimin e "tij".

Në natyrë kanë qenë të përhershme lënda dhe fenomeni që materjalizon shpikjen. Por "qënia inteligjente" ka fjetur me shekuj mbi to. Vetëm shfaqja e asocacioneve në fushën e dijes filloi ta bëjë njeriun qënie inteligjente. Epokat e zhvillimit të njerzimit lidhen ngushtësisht me lëshimin e bollshëm të asocacioneve.

Epokat e zhvillimit janë edhe perjudhat e nxënies së njeriut. Dhe kështu duke shkruar shpikjet dhe derivatet e saj, rritej e rritej voluminoziteti i letrës së mënçur, që shërbeu si materjal didaktik për brezat e ardhshëm të shkenctarve dhe u bë lëndë mësimore për ta bërë njeriun gjithmonë e më tepër qënie inteligjente.

Për këtë vetëm misteri i pavetëdijshëm i mënyrës së lëshimit të asocacioneve është pjesërisht shpjegimtare brënda lejimit të pavetëdijshëm Frojdian.

Ekzistenca e pavetëdijes tek njeriu nuk është një krijim kot i autorit natyrë. Kotësirat janë produkte njerzorë të mosarsyes. Pavetëdijen ai e ka krijuar për ta fshehur mënyrën e aktivitetit të tij brënda saj; Për të qënë i padallueshëm në pultin e dirigjimit të orkestrës stërmadhe të mbarë njerzimit në botë. Ndoshta në të ardhmen do arrijmë të shpjegojmë arsyet e tij të fshehjes.

Është kontribut i shkenctarëve, që përveç shpikjes së servirur, të gjejnë asocacionet që ia sollën në vetëdije këtë shpikje. Duhet ecur në rrugën e kundërt të ardhjes së shpikjes.

Mos kujtoni se asocacionet do jenë kaq trashaluqe sa na i ka servirur Frojdi në shëmbujt e tij të mësipërm. Për hir të inteligjencës, që na e vë në shërbim anonimati, ( disponues i nivelit më të lartë të saj), ato duhet të jenë të holla si fija e mëndafshit që mezi duket.

Anonimati, me mënçurinë e tij absolute, e ka peshuar mirë rrezikun e zbulimit të tij, prandaj hollohet aq shumë në asocacionet e tija që ia lëshon shkenctarit dhe kur ai nuk arrin ti përtypë ato për ti përpunuar ato në vetëdije detyrohet t'ia thotë më copë në ëndërr, sepse sipas Frojdit vetë ëndrra është aktivitet i pavetëdijshëm, dhe themel i përbashkët aktivitetesh, ku pjesa inteligjente e këtij aktiviteti i takon Zotit, që kërkon të fshihet, ngaqë shkenctari në gjëndje gjumi nuk e gjurmon dot atë.

Dhe kur shkenctari zgjohet e quan ëndërrën çudibërëse. Përsëri i referohemi Frojdit, të përafruarit të pavetëdishëm të këtij problemi: "Këto raste janë krejt të padyshueshme, ato ndodhin p. sh. Në gjëndjen e gjumit dhe aty shprehen, që një person fill mbas zgjimit gjen zgjidhjen e një problemi matematik, ose problem tjetër për të cilën është munduar kot ditë më parë." (Përtej parimit të kënaqsisë)

Pavetëdija e përfshirë në mbarë trajtesën e veprës së Frojdit është një krijesë e domosdoshme e Zotit pa të cilën ai nuk do të arrinte kurrë të sajonte qënien inteligjente. Inteligjenca tek njeriu është një lloj arsimimi shumë vjeçar me anën e asocacioneve që i përjapin vetëdijes përparim në fushën e dijes dhe shkencës.

Pra në mirënjohje të veprës së Frojdit qartësuam aktivitetin e pavetëdijshëm me të gjitha komponentët e saj. Pra kemi 'dy"Zigmund Frojd. Njëri i vetëdijshëm që punoj për vete dhe tjetri i pavetëdijshëm që punoi për Zotin. Patjetër që për Frojdin e "dytë" Zoti ka përdorur kamuflazhin asociativ që e bëri ateist.

Prandaj jemi të detyruar që aktivitetin e pavetëdijshëm të njeriut ta nëndajmë në vetjak dhe të ndërhyrë. Vetjaku kur kalon në vetëdije nuk del mbi mënçurinë ekzistuese të njeriut, ndërsa tjetra po ajo pavetëdije me ndërhyrje nga ana e Zotit i jep kualitete Qënies inteligjente. Pra tek njeriu kemi të bëjmë me një mënçuri të përçuar.

Nuk dua të ndërhyj për mbipushtete të krijuesit trajtuar artistikisht në novelën Divorci. Dihet që krijesa nuk mund të jetë kurrë më e mënçur se krijuesi dhe pikërisht kjo vartësi e bën atë të pushtetshëm, përveç pushteteve të tjera që disponon të përmëndura artistikisht në novelën e më sipërme.

Nuk jam as shkenctar dhe as dijetar, por si qëmtues i thjeshtë do bëj një ilustrim mbi problemet e ngritura më sipër: Më gryente përbrënda një punim dhjetra vjeçar i njeriut tim që në të gjallë të tij nuk ia botuan dhe kurrë nuk u botua.

Nejse

Po kaloja bri rrëpirash në krahinat e thella të vëndit. Bëhej elektrifikimi. U ndesha me një mushkë ngarkuar me një rrotullame teli elektrik të tensionit të lartë. Më tërhoqi vëmëndjen që kjo mushkë mbartëte mbi vete këtë ngarkesë të rëndë dhe po e çonte diku tek shtyllat e tensionit të lartë tashmë të vendosura.

Kur po kthehesha nga shkolla po aty pashë një traktor që tërhiqte telin e vendosur ndërmjet dy shtyllave për ta tendosur sado pak. Megjithë tërheqjen e traktorit, kur u fiksua teli nga shtylla në shtyllë përsëri bënte gjithatë bark Në këtë çast më ka ardhur keq për autorin e punimit të sipërpërmëndur, kur pashë me sytë e mij që fenomeni që ai trajtonte ekzistonte në natyrë.

Pra mushka mbartëte mbi vete pozicionin vertikal të telit. Ndërrimi i pozicionit nga vertikal në horizontal krijonte forcë që kthehet në energji. Sado që ta tërhiqte traktori e sado i pakëputshëm të ishte teli, ai nuk shtrihej më në vijë të drejtë siç mund të ishte në pozicionin vertikal d.m.th. mbi samarin e mushkës.

Ky ndryshim i theksuar force ndërmjet mushkës dhe traktorit ia ngacmon vetëdijen çdo shkenctari të kësaj fushe. Dhe fillon përpunimin e vetëdijshëm të këtij fenomeni.

Ti kthehemi të mëparshmes: Po të kish parë vetëm mushkën nuk do ti mbetej ndonjë ngulitje në pavetëdije, dhe po të kish parë vetëm traktorin duke tërhequr tel e njëjta gjë do të ndodhte.

Por duke u takuar me mushkën dhe traktorin d.m.th. pozicionin vertical dhe horizontal të telit i mbriti në vetëdije ngacmimi shkencor. Mësuesi(Zoti) e njeh mirë kapacitetin e nxënësit të tij dhe i bindur që ngarkesën e telit mbi mushkë do ta konceptonte si pozicionin vertikal të tij.

Pra në pavetëdijen e tij nuk lëshoi sinjale asocacionesh mbi këtë çështje. Takimi i saktë me mushkën dhe traktorin kërkon përsëri punë të pavetëdijshme dhe përsëri do ti referohemi Frojdit, në ekzistenca e lëvizjes së pavetëdijshme, që detyron muskujt të lëvizin pavetëdijshëm brënda zonës së lëvizjeve të vetëdijshme që ndikon në nxitimin ose ngadalsimin e tyre për të takuar saktësisht mushkën dhe traktorin në kryerjen e punës së tyre.

Hutimet dhe përqëndrimet, afektet ngulitëse të hasura shpesh në psikoanalizat e tij për aq kohë sa i përkasin pavetëdijes i përkasin edhe Zotit për ta bërë shkenctarin ngulmues mbi këto dy asocacione pamore, ndonëse projektuar në pavetëdije reflektojnë tek shkenctari domethënien e tyre.

Ky ishte ngacmimi shkencor për të shfrytëzuar forcën e gravitetit.

A nuk mund të jetë e vërtetë që duke luajtur pavetdijshëm me një tharëse flokësh dhe kanaçe birre shkenctari anglez u ngacmua të shpikte anijet amfibe me kompresor ajri.

Dhe shumë raste të tjera analoge që janë detyra të shkenctarve për të gjetur origjinën e shpikjeve të tyre. Shpikjet ti servirin kryesisht asocacionet duke bashkëpunuar edhe me veçori të tjera të pavetëdijes trajtuar gjithashtu nga Frojdi. Shkenctarët, falë zotit, janë qënie inteligjente dhe u takon atyre të zbulojnë rrugën associative drejt shpikjeve që bëjnë.

nga Mirdit Kosta