Sekretet e Nazizmit

Hierarke me manine e te fshehtes. Teori fantastike mbi civilizime dhe pushtete te humbura. Keto jane komponentet me pak te njohur te Raihut te Trete.

Ceremoni naten me te gjate te vitit me 22 dhjetor, rite magjike, kerkime te civilizimeve te humbura, jane te shumta legjendat e erreta qe kane lindur vazhdimisht mbi Hitletin dhe nazizmin.

Fillohet nga bindjet se Fyhreri ishte i poseduar nga djalli, e deri tek besimi se ai kishte pasur lidhje me jashtetokesoret. Interesi i disa hierarkeve per objekte “magjike” ka frymezuar filma si “Predatoret e arkes se humbur”. Por sa te verteta ka mbi lidhjet mes nazizmit dhe magjise?

Urdheri i Zi

Kulte te gjermaneve antike, ceremonite secrete dhe ritualet hyjnore ne te vertete nuk kane munguar.

Por pothuaj te gjitha manifestimet e okultizmit nazist jane merite e nje njeriu te vetem: Henrik Himler, komandanti euforik i SS-ve, shume i dhene pas teorive te magjive dhe historive fantastike.

“Himler ishte i bindur se ishte misherimi i mbretit gjerman Enrik”, shpjegon politologu Xhorxho Gali, autor i librit “Hitleri dhe nazizmi magjik”. “Donte te transformonte eliten e trupave te tij SS, ne nje Urdher te ri te Tempullareve”.

Per kete arsye zgjodhi keshtjellen e Vevelsburgut duke u nisur nga perimetri ne formen e majes se shigjetes, per ta kthyer ne nje qender te shenjte ku te perqendronte eliten e SS-ve.

Ketu, “luftetareve ariane” u mesohej perdorimi i nje shkrimi magjik i perdorur ne veri te Evropes: simboli i zgjedhur per SS-te ishte pikerisht simboli qe perfaqesonte fitoren (nje “S” e stilizuar).

Ne Vevelsburg zhvilloheshin ceremoni te frymezuara nga kultet e gjermaneve. Gjate nates me te shkurter te vitit, solsticit te veres, SS-te i dedikonin festime ne pyll, Odinit, zotit te luftes.

Gjate solsticit te dimrit, perseritej ceremonia e “ajrit mbytes”, e frymezuar nga rituale tibetiane: 12 zyrtare SS, digjnin flamuj antike te gjakosur dhe nga tymi nxirrnin parashikime dhe parandjenja.

Fe e re

Ne oborrin e Himlerit silleshin shpesh magjistare. Si per shembull keshilltari i tij Karl Maria Eiligut, qe thoshte se kishte nje memorie pre antike dhe se mbante mend jetet e tij te shkuara si udheheqes gjerman. “Himler u besonte me tere mend ketyre teorive”, thone studiuesit.

Po Hitleri?

“Ishte i magjepsur nga keto tema. Por mbi te gjitha donte t’i perdorte ne politike. Duke lene Himlerin te vepronte, synonte te krijonte nje fe naziste dhe ariane, neopagane, me mite dhe rituale te reja, qe do te zevendesonte fete e tjera tradicionale”.

Kerkimi i Graal-it

Himler, nderkohe nisi iniziativa nga me te pabesueshmet: qe nga kerkimi i objekteve magjike e deri dhe te qyteterimeve antike.

I tille ishte per shembull misioni per te gjetur gjurme te Graal-it, simbol mistik kristian (ndoshta kupa ku u mblodh gjaku i Krishtit). Kerkimi i Graalit nga nazistet mundesoi dhe krijimin e nje “legjende te zeze”.

Ka frymezuar madje dhe nje film, “Indiana Xhons dhe kryqezata e fundit”.

Edhe ne kete rast, iniciativa ishte e Himlerit qe mbeshteti kerkimet e nje arkeologu te apsaionuar pas botes se te fshehtave dhe magjive, Otto Rahn. Anetar i SS-ve, Rahn e kerkonte Graal-in ne jug te Frances.

Sipas teorise se tij Tempullaret e kishin gjetur ne Token e Shenjte dhe sjelle ketu.

Zoteruesit dhe mbrojtesit e fundit te Graalit, sipas tij, kishin qene kataret, heretike te ndjekur nga kasha. Rahn eksploroi fortesen e tyre te fundit, keshtjellen e Montsegur.

“Kerkonte thesaret e tyre dhe Graalin, por legjenda qe lidh kataret me Graalin, kishte filluar te qarkullonte vetem gjate viteve ‘900. Himler qe interesohej per te gjitha teorite dhe historite fantastike, u dha shume edhe pas teorive te Rahn-it”, shpjegon Introvinje.

Qellimi perfundimtar? “Te nxirrte kataret, te persekutuar nga kisha romake, si mbrojtes te kristianizmit autentik, simbol i te cilit ishte Graali.

Nje kristianizem arian, trashegimtare te te cilit ishin nazistet”, thote Gali. “Nga keto kerkime, u nis te flitej pas luftes”, vazhdon Introvinji. Keshtu u krijuan historira plot fantazi.

Per shembull, me kerkimin e Graalit u lidh edhe tragjedia e Oradour-sur-Glaine, ne France, ku SS-te kontrolluan te gjitha shtepite dhe vrane 642 banore.

Ishte nje raprezalje mizore, qe ne te vertete ishte nje pergjigje ndaj aksioneve te partizaneve. Por zgjedhja e ketij fshati si objektiv hakmarrjeje ka bere qe te hidhet hipoteza se SS-te ishin ne kerkim te Graalit.

Qytete te varrosura

Nga ana tjeter eshte e vertete se emisaret e Rajhut kishin shkuar deri dhe ne majat me te larta te Tibetit, apo shkretetiren e Gobit. Pas ketyre ekspeditave serish qendronte Himler. Po kerkohej origjina e races ariane.

Ne vitin 1934, Himler kontaktoi studiuesin Sven Hedin, i cili udhehoqi nje mission ne shkretetiren e Gobit (Mongoli), per te kerkuar gjurme te civilizimeve te lashta ariane.

Ne vitin 1938, studiuesi Ernst Schafer mberriti ne Tibet dhe ekzaminoi indigjenet duke kerkuar tipare te races antike ariane, si dhe mblodhi nje sere legjendash te asaj zone.

Himler dhe ndjekesit e tij besonin se ne orient kishte dhe me teper se kaq: mbreteri te nendheshme te populluar nga “mjeshter te panjohur” qe zoteronin fuqi te jashtezakonshme.

Teorite mbi keto qendra ishin te perhapura ne ate kohe. Personazhe te ndryshme (si parashikuesja Helena Blavatskij), duke perzier tradita budiste dhe teori te pabesueshme fantastike, flisnin per vende si Shamballah, ne shkretetiren e Gobit, ku jetonin mjeshtera te races ariane.

Apo Agarthi, mbreteria e nendheshme e fshehur nen Himalaje, ku qeveriste mbreti i botes. “Nazistet perreth Himlerit, ishin te bindur se ekzistonin keto mbreteri dhe keta mjeshtera te panjohur.

Dhe se mbreti i botes ishte arian”, thote Introvinje. Himler krijoi dhe Ahnenerbe, nje seksion i SS-ve per te bere kerkime mbi prehistorine e arianeve.

E djathta e fshehur

A u besonte ketyre teorive Adolf Hitleri? Pa dyshim ishte formuar ne grupet e te djathtes austriake dhe gjermane te kohes te gllaberuar nga ezoterizmi.

“Ishte i interesuar per magjine dhe boten e te fshehtes, por nuk ka prova qe te flasin se besonte ne ekzistencen e fuqive paranormale te humbura. Ishte me shume i bindur se kishte nje te ardhme te vecante personale: te shkepuste Gjermanine nga erresira”, shpjegon Gali.

“Ne formimin e tij fillestar, i nxjerre me pas ne plan te dyte, ishte i forte ndikimi i ambjenteve qe perzinin ezoterizmin, magjine, racizmin dhe antisemitizmin.”

Disa anetare te partise naziste rridhnin pikerisht nga nje shoqeri e ushqyer vazhdimisht nga keto diktrina: Thule. Virgjili fliste per “Thulen e fundit” per te treguar token e ekstremit verior.

Per themeluesin e kesaj shoqerie, qe u krijua ne vitin 1918, Rudolf von Sebottendorf, Thule e fundit ishte Islanda, ku mendohej se ishin strehuar gjermant e fundit anetare te races superiore qe kishte dominuar boten.

Nga Tibeti ne Islande, nazistet nuk kishin ide te qarta se ku t’i kerkonin paraardhesit e tyre ariane?

Sebottendorf u fliste anetareve te Thules per zotera me “gjak gjerman” dhe per “armikun e pafalshem Xhude”. Thule ne fakt rridhte nga nje shoqeri sekrete anti-Semite, i quajtur Urdheri i Gjermaneve.

Anetaret merrni pjese ne rituale duke veshur tunika te bardha dhe helmeta. Objektivi ishte te luftoheshin hebrenjte.

Nazistet e oreve te para ishin pikerisht anetare te shoqerise Thule, si dhe shume eksponente te partise DAP, Deutsche Arbeiterpartei, themeluar ne vitin 1919, ne te cilen hyri dhe Hitleri e qe me pas u shnderrua ne partine naziste ne vitet ’20.

Hitleri vendosi dhe simbolin e partise se re: kryqin e thyer, qe ishte simboli i Thules. “Hitleri ishte prane shoqerise, por nuk ishte anetar”, thote Gali. “Por ne Thule bente pjese Rudolf Hess, delfini i Hitlerit”.

Teper i afert me Hitlerin qe ne fillim, Hess ishte fanatik i botes se magjirave, i bindur se bente pjese ne rrethin e iniciatoreve.

Jo te gjithe u besojne

Duhet, megjithate, kujtuar se ketyre manive nuk u iu bashkangjiten disa persona kyc te Rajhut. “Perkundrazi, hierarket e tjere ishin skeptike”, sakteson Introvinje.

Si per shembull mareshalli Hermann Goering, asistent i Hitlerit, Martin Bormann dhe ministri i propagandes Joseph Goebbels.

Ne ditaret e tij ai shprehet keshtu per Hess-in: “Nje i luajtur si ai ishte zevendesi i Fyhrerit. Letrat e tij jane te mbushura me teori magjish dhe te fshehtash qe mezi pertypen”.

Per Goebbels, astrologjia dhe ceremonite “gjermanike” ishin te vlefshme vetem si propagande.

Revista Klan

A VDIQ ME TE VERTETE ADOLF HITLERI ?



Me kujtohet te kem degjuar ne vitin 1950 disa pershperitje per faktin qe Hitleri kishte arritur te shpetonte duke ikur ne nje baze sekrete Naziste ne Polin e Jugut. Ne vitin 1952, Dwight D.Eisenhower ka thene: "Ne nuk kemi qene ne gjendje te zbulojme as evidencen me te vogel qe provon vdekjen e Hitlerit. Shume njerez besojne se Hitleri u arratis nga Berlini."

Ne konferencen e Potsdamit ne vitin 1945 kur Presidenti Harri Truman pyeti Stalinin nese Hitleri kishte vdekur apo jo, mori kete pergjigje te prere prej ti: "JO".

Ushtaraku me i larte i Stalinit, marshalli Gregory Zhukov, trupat e te cilit pushtuan Berlinin, mbas nje hetimi te detajuar deklaroi ne menyre decizive ne vitin 1945: "Nuk kemi gjetur asnje trup qe te jete i Hitlerit."

Me duhet te bej nje paranteze te vogel ketu. Ne lidhje me Bashkimin Sovjetik shume pak veta arrijne te kujtojne faktin qe Stalini ka qene pergjegjes per vrasjen e 6 milion cifuteve ne BRSS gjate periudhes se Luftes se Dyte Boterore. Hitleri vrau rreth 10 milion, 6 milion neper kampet e shfarosjes dhe 4 milion te tjere jashte kampeve ose gjate betejave.

Pra si total gjate Luftes se Dyte Boterore jane vrare 16 milion cifute. Numri i sakte vazhdon te diskutohet edhe sot e kesaj dite. Nje gje me rendesi qe duhet patur parasysh eshte fakti qe Vladimir Ilic Lenin, revolucionari komunist i cili udhehoqi sulmin bolshevik, i mbeshtetur nga Rockefellers, ndaj Rusise Cariste, ka qene nje agjent i Qeverise Gjermane nga ku u cua me tren ne Rusi per te drejtuar revolucionin bolshevik te mbeshtetur fuqimisht nga Bavarezet. Pra ne te vertete kush punon per ke?

Shefi i Keshillit Gjykues te SHBA-se ne Nuremberg, Thomas J.Dodd ka thene: "Askush nuk mund te thote se ai ka vdekur."

Gjeneral Majori Floyd Parks i cili ka qene drejtuesi i trupave amerikane ne sektorin e Berlinit eshte shprehur ne publikimet e tij se ka qene i pranishem kur marshalli Zhukov ka pershkruar hyrjen ne Berlin dhe shton qe ai besonte se Hitleri kishte arritur te ikte. NenGjenerali Bedell Smith, shefi i stafit te Gjeneralit Eisenhower gjate luftes ne Europe dhe me pas drejtor i CIA-s ka deklaruar publikisht ne 12 Tetor 1945 se: "Asnje qenie njerezore nuk mund te thote ne menyre konkluzive qe Hitleri ka vdekur."

Koloneli W.J.Heimlich, ish shefi i inteligjences se SHBA-se ne Berlin ka deklaruar per shtypin se ai ka qene i ngarkuar per te determinuar se cfare ndodhi me Hitlerin dhe mbas nje hetimi te detajuar shprehet ne raportin e tij: "Nuk kishte asnje evidence qe te vertetonte vetvrasjen e Hitlerit." Ai shton me pas: "Duke u bazuar ne evidencat aktuale, asnje kompani sigurimesh ne Amerike sdo paguaje ndonje kerkese per demshperblim per vdekjen e Adolf Hitlerit."

Gjykatesi i Nurembergut Michael Mussmanno ne librin e tij "10 dite per te vdekur" ka shkruar: "Rusia duhet te pranoje fajin qe Hitleri nuk vdiq ne Majini e 1945." Sidoqofte Mussmanno shton se ai ka intervistuar kamarierin personal te Hitlerit, sherbetorin e tij personal, shoferin personal, dy sekretaret, pilote, gjeneralet e larte ushtarake etj dhe te gjithe njezeri ne menyre identike deklaruan qe Hitleri kreu vetvrasje.

Ai thote se deshmitaret nuk jane takuar me njeri tjetrin por theniet e tyre perputhen ne menyre perfekte. Pra historia ne aparence tingellon bindese deri ne momentin qe ju vini trurin tuaj ne pune dhe mendoni qe e gjithe deklarata mund te jete e mesuar permendesh nga keta njerez qe i faleshin Hitlerit sikur te ishte perendi. A perputhen ndonjehere ne menyre kaq perfekte deshmitaret ne realitet?

Ish Sekretari i Shtetit Jimmy Byrnes ne librin e tij "Te flasesh qarte" ka shkruar: Kur ndodhesha ne Potsdam ne Konferencen e Kater Fuqive te Medhaja, Stalini la vendin e tij, me afrohet dhe troket goten e pijes me timen ne menyre shume miqesore. Perfitoj nga rasti dhe i drejtohem: "Marshall Stalin, kush eshte teoria juaj per vdekjen e Hitlerit? Stalini me pergjigjet pa u menduar fare: "Ai nuk ka vdekur. Eshte arratisur ne Spanje ose Argjentine."

Ende kam ne duar nje numer te revistes E Verteta e Plote e shtatorit te vitit 1948 qe hapet me titullin e madh HITLERI KA VDEKUR APO ESHTE GJALLE? dhe nentitulli vazhdon 'Ketu jane konkluzionet e permbledhura te nje hetimi 3 vjecar se bashku me arsyet pse mendohet qe Hitleri mund te jete i gjalle dhe ne menyre sekrete ka pergatitur mashtrimin me te madh te te gjithe historise.'

Nje tjeter artikull i Nendorit 1949 hapet me kete titull duke ju referuar nje fakti historik: "Nazistet u futen nendhe, 6 Maj 1943 !" dhe detaje te nje mbledhje te bere ne rezidencen e Krupp von Bohlen-Halbach, kreu i I.G. Farben etj ku ata planifikuan detajet per "Luften e Trete Boterore."

Nje tjeter artikull i gushtit 1952, i titulluar HITLERI NUK VDIQ kishte kete nentitull: "Vevrasja e sajuar e Adolf Hitkerit ne bunkerin e Berlinit tani eshte zbuluar dhe paraqet mashtrimin me te madh ne histori! Evidenca qe mbeshtesin kete fakt kane dale ne drite dhe tregojne qe Hitleri nuk ka vdekur---ketu eshte nje evidence e re qe tregon se Hitleri eshte akoma i gjalle dhe drejton Nazistet ne bazat e tyre nentokesore !"

Ne numrin e qershorit 1952, E Verteta e Plote ka perseri nje kryetitull: HITLERI MUND TE JETE ENDE I GJALLE ! Artikulli thote: Disa fakte te reja kane dale ne drite kohet e fundit. Eshte raportuar se ne vitin 1940 Nazistet filluan te transportojne nje sasi shume te madhe makinerish si traktora, avione, makina transporti, makina germuese dhe shume e shume lloje te tjera, ne RAJONET E POLIT TE JUGUT dhe qe per kater vitet qe vijuan tekniket Naziste ndertuan ne nje kontinet pothuajse te panjohur fare, Antarkita, SHANGRILEN e Fuhrerit, nje Berchtesgaden te ri."

Raporti flet per punen e bere, sesi u germua faqa e tere e nje mali ku u ndertua nje vendstrehim komplet i kamufluar. Kontinenti i zbuluar kohet e fundit eshte me i madh se Europa ne nje distance prej 5600 miljesh nga Afrika, 1900 milje nga pika me jugore e Amerikes se Jugut dhe 4800 milje nga Australia.

Nuk eshte thjeshte nje siperfaqe e mbuluar nga akulli por nje kontinet i vertete me rrafshnalta, lugina, maja malesh qe arrijne deri ne 15 mije kembe. Temperaturat e brendeshme jane rreth zeros ne vere ndersa ne dimer asnjehere nuk zbresin me shume se -20 apo -30 grdae celcius. Me pak fjale nuk eshte dhe aq ftohte, madje me pak sesa ne disa zona te North Dakotas apo Kanadase dhe sidomos nentoke ku temperatura natyrale duhet te jete 10-12 grade celcius, ndonese ne siperfaqe mund te kete akull dhe debore."

Disa gazeta dhe revista pariziane, ne te njejten kohe botuan disa artikuj me tema te perbashketa qe lidheshin me vendstrehimin e fshehte te Hitlerit ne Polin e Jugut. Admirali Doenitz deklaroi ne vitin 1943 se flota e nendetesve gjermane ka arritur te ndertoje nje parajse tokesore, nje fortese te pathyeshme per Fuhrerin e saj, ne ndonje pjese te botes. Shkrimet nuk specifikonin vendndodhjen e sakte.

Njera nga keto gazeta shton dhe informacionin tjeter qe inxhinjeret Naziste ne vitin 1940 kishin filluar ndertimin e ndertesave te cilat mund te duronin temperatura edhe -60 grade celcius. Ka patur te dhena shume te forta ne perfundim te luftes qe Hitleri arriti te ikte ne Polin e Jugut. Edhe sot e kesaj dite shume njerez e kane te pamundur te pranojne dhe besojne evidencat apo vete idene qe Hitleri i ka mbijetuar luftes. Per shume prej tyre kjo ide eshte shume shqetesuese!

Ka shume prova qe amerikanet dhe ruset genjyen per ate qe i ndodhi Hitlerit dhe ka po ashtu shume te dhena qe ai iku ne Antarktite. Ka shume provaqe tregojne per nje grup te madh nazistesh qe u larguan per ne Argjentine. Si mendoni ju? Pse Admirali Byrd drejtoi *pushtimin e Antarktites* dhe pse cdo gje u ruajt dhe mbulua nga nje sekret ekstrem?

Ne vitin 1981 Donald McKale shkruan: "Hitleri: Miti i Mbijeteses." duke dhene te qarte se cfare pyetjesh do permbante libri i tij ku si hyrje thuhet: "Ne kete liber nje historian shume i spikatur, ekzaminon misterin me te madh dhe absorbues te mbasluftes duke dhene detaje se cfare mund tekete ndodhur dhe se ku te con misteri. Bindja absoulte per ate qe mund te kete ndodhur me te vertete, vazhdon te na mundoje sot e kesaj dite."

Edhe kohet e fundit ka patur disa emisione te ndryshme televizive te cilat pretendojne se do shpalosin variantin perfundimtar se cfare ka ndodhur me Hitlerin dhe si perfundim perseri nuk i japin dot pergjigje te plote pyetjes se cfare ndodhi me Fuhrerin. Nje program i tille i titulluar Cfare Ndodhi me te Vertete me Adolf Hitler mbas nje numri te madh historishe hetuese perfundoi duke thene se ne vazhdim te ekzistences se Glasnost dhe aksesit te mundshem neper dosjet e Rusise, dokumentat qe lidhen me Hitlerin vazhdojne te mbeten nga dokumentat me sekrete te arkivit rus.

Gazeta "Ditari i Illustruar" i Santiagos, Kili ne 18 janar te vitit 1948 ne nje numer te saj shkruante: "Ne 30 prill 1945 Berlini ishte duke u shperbere por pak nga kjo shperberje ishte evidente ne aeroportin Templehof. Ne oren 4.15 pm nje avion JU52 ulet ne piste dhe nga ai dalin trupa SS te ardhura direkt nga Rechlin per te mbrojtur Berlinin. Ata nuk ishin me shume se 18 vjec ne moshe. Mitraljeri i ketij avioni ishte nje inxhinjer i quajtur B... te cilin e kisha njohur prej disa vitesh dhe nga i cili mu keshillua qe te evitoja sherbimin ushtarak.

Ai insistonte te largohej nga Berlini sa me shpejte te ishte e mundur. Gjate kohes qe furnizohej me karburant, radio operatori i avionit i ben shenje me berryl ne ije dhe i thote te shikoje drejt nje vendi te caktuar. Ne nje distance prej 100-120 metrash ai pa nje avion Messerschmitt Jet Model 332 dhe ajo qe pa tjeter sebashku me mikun e tij slinte asnje vend per te dyshuar, duke qendruar perpara avionit ishte udheheqesi i tyre Adolf Hitler, i veshur me rroba ushtarake kamuflazhi dhe jepte e merrte me shenja me disa funksionare te larte te partise. Per me shume se dhjete minuta ata vezhguan ate skene dhe me pas, rreth ores 4.30 u larguan ne fluturim perseri. Te njejten mbremje rreth 7 ore me pas ata u shtangen kur degjuan lajmet ushtarake per vetvrasjen e Hitlerit.

Ne nje trasmetim te nje korporate media kanadeze te titulluar "Ashtu sic ndodh" qe daton 17 shtatorin e vitit 1974, profesori Ryder Saguenay, nje kirurg dentist i Fakultetit te Stomatologjise ne Universitetin e Californise tha se Hitleri kishte urdheruar largimin nga Berlini te nje avioni special ne nje drejtim te pacaktuar, ku ishin ngarkuar te gjitha rekordet mjekesore dhe ato dentare, sidomos radiografite dhe radioskopite e Hitlerit dhe te Nazisteve me te larte. Ai shton se rekordi dentar qe u perdor per te identifikuar trupin e Hitlerit, ishte vizatuar nga kujtesa prej nje asistenti dentist i cili u zhduk menjehere dhe nuk u gjet me kurre.

Nje editorial i gazetes Zig-Zag, Santiago, Kili e 16 janarit te vitit 1948 thote se ne 30 prill 1495, kapiteni i forcave ajrore Peter Baumgart mori ne avionin e tij, Hitlerin bashke me gruan Eva Braun si dhe disa nga miqte e tyre me besnike dhe u nisen nga aeroporti i Tempelhof dhe zbriten ne aeroportin Tondern, Danimarke e cila vazhdonte te ishte e kontrolluar nga nazistet. nga Tondern ata moren nje tjeter avion dhe shkuan ne Kristiansund ne Norvegji (edhe kjo e kontrolluar nga gjermanet). Qe prej aty ata u transportuan ne nje nendetese te shoqeruar nga nje numer i madh te tillash.

Shkrimtari gjerman Mattern ne referim te temes sone ka thene se admirali Doenitz i eshte drejtuar nje klase marinaresh te sapo diplomuar ne Kiel, 1944 me keto fjale: Marina Gjermane ka ende nje rrol te madh per te luajtur ne te ardhmen. Marina Gjermane njeh cdo vend te fshehte ku mund te coje dhe ruaje Fuhrerin e saj nese do linde nevoja...

Vetem disa jave me pare, nje grup studiuesish francez qe arriten te aksesojne disa nga raportet e mjekeve ligjore rus mbi vdekjen e Hitlerit, konfirmojne te pergjitshmen qe trupi ska qene i tij. Jo vetem qe rekordet dentare nuk perputheshin aspak me ato te Hitlerit por edhe nje fakt tjeter. Trupi i gjetur ne Bunkerin e Berlinit kishte vetem nje testikul. Askush nga mjeket personal apo rekordet mjekesore te Hitlerit nuk e permend kete fakt.

Nga Darius

Përse Hitleri e shmnagu pushtimin e Zvicrës

Dëshmia/Takimi i fshehtë mes zyrtarëvve gjermanë dhe zviceranë, në vitin 1943, do të ndryshonte rrjedhën e historisë

Roli vendimtar i shërbimeve sekrete shtetërore për t’i dhënë luftës drejtime dhe rrugë të reja

Qëllimi - Vendi i parave dhe misioneve sekrete

Por, mbi të gjitha, ai donte ta përdorte Zvicrën si bazë për misione të shërbimeve sekrete dhe si vend për shkëmbimin e valutave. Në të vërtetë, bëhet fjalë për paratë: Shellenberg, falë kontakteve të veta, mundej të transferonte në Zvicër ar dhe valuta të nazistëve në llogari private. E gjitha kjo çështje u realizua nëpërmjet marrëveshjeve private.

Në të vërtetë, ishin barakat prej druri fillimi i historisë. Në vitin 1940 zyrtarë gjermanë dhe zviceranë u përpoqën që të blinin baraka ushtarake nga Sindikata Zvicerane e Drurit.

Negociatat në fillim nuk shkuan mirë, por pak kohë më pas rinisën me sukses: një firmë private gjermane negocioi nëpërmjet një firme private zvicerane me Sindikatën Zvicerane të Drurit.

Megjithatë, marrëdhëniet dhe biznesi nuk ishin aq të pastra: Kompania “Warenvertriebs GmbH Berlin” ishte një organizëm i maskuar që shërbente për sigurimin e mallrave për SS; zv/drejtor i Përgjithshëm i saj ishte Hans W.Eggen, kapiten SS dhe adjutant i Shellenbergu.

Për Sindikatën Zvicerane të Drurit negociuan Paul Meyer- Schwertenbach dhe Paul Holzach. Këta ndërkohë kishin rënë dakord me Eggen nëpërmjet firmës “Interkommerz AG” me qendër në Zyrih, e cila ishte përzierë në shumë biznese midis gjermanëve dhe zviceranëve.

Të gjitha këto biznese lulëzuan. Vetëm tregtia e barakave brenda pak viteve arriti një volum shkëmbimesh prej 12 milionë franga zvicerane.

Meyer, i cili para luftës kishte bërë emër si autor romanesh kriminale dhe kishte blerë kështjellën “Wolfberg” afër Ermalingen, siguronte të ardhura shtesë nëpërmjet kalimit të informacioneve për palën gjermane.

Të gjitha këto nuk do të ishin të rënda, nëse Meyer dhe Holzach nuk do të ishin bashkëpunëtorët më të ngushtë të gjeneralbrigade Massons, shefit të shërbimeve secrete zvicerane.

Në 3 mars të vitit 1943, në mënyrë të fshehtë, në Restorantin “Arinjtë’’ në afërsi të Bernës, u takuan së bashku shefi i ushtrisë zvicerane, gjenerali Henri Guisan, drejtuesi i shërbimeve sekrete zvicerane, gjeneralbrigade Roger Massons dhe një i panjohur misterioz, i cili me sa duket i kushtonte një rëndësi të madhe faktit, që pjesëmarrja e tij në këtë takim të mos bëhej e ditur.

Pas darkës kamerieri i restorantit “Arinjtë’’ iu lut miqve të shquar për një autograf. Në datën 3 mars 1943, në librin e miqve të restorantit “Arinjtë’’në Biglen, pranë Bernës, vendosën emrat e tyre shefi i ushtrisë zvicerane, gjenerali Henri Guisan dhe shefi i shërbimeve sekrete zvicerane, gjeneralbrigade Roger Massons.

Pas nënshkrimit nga ana e tyre – me një shkrim të palexueshëm – edhe partneri i tyre në këtë darkë, një i huaj i mistershëm.

Megjithatë, gëzimi i kamerierit nuk zgjati shumë: po të njëjtën mbrëmje fleta kompromentuese e librit të miqve u gris nga ana e punonjësve vigjilentë të shërbimeve sekrete zvicerane.

Nuk ka asgjë për t’u habitur, pasi në këtë takim sekret, një lojë mes shërbimeve sekrete, arriti në pikën e saj më të lartë, që në historinë e Luftës II Botërore nuk ka asgjë të ngjashme dhe akoma edhe sot e kësaj dite jep argumente për spekulime të reja.

I huaji i rrethuar me mister

I huaji i rrethuar me mister, gjenerali SS Valter Shellenberg. Si drejtues i shërbimit të spiunazhit të jashtëm, Departamenti IV në Zyrën Qendrore të Sigurimit të Rajhut (RSHA), gjenerali SS Shellenberg, prej 6 qershorit ishte përgjegjës për spiunazhin jashtë Gjermanisë, ashtu si edhe për kundërspiunazhin jashtë kufijve të Gjermanisë dhe zotëronte edhe në Zvicër një rrjet tepër të gjerë agjentësh.

Shellenbergu ishte ngritur në këtë pozitë që në moshën 32 vjeçare, kur u quajt, plot dashuri nga udhëheqësi i SS Heinrich Himler, si “beniamini ynë’’ dhe konsiderohej një përjashtim i lavdishëm midis oficerëve barbarë SS: një njeri mjaft i dashur dhe i shoqërueshëm, i zgjuar dhe inteligjent dhe me një arsim të shkëlqyer.

Bashkëkohësit dhe historianët e konsideronin si një “SS-sharmant’’, por edhe si një njeri tinzar dhe të djallëzuar, si oportunist i ftohtë dhe llogaritës, si një sadist fisnik, vrasës xhentëllmen ose gangster i madh.

Ky yll SS, që kur mori detyrën e tij, ishte i interesuar për Zvicrën dhe në verën e 1942 kishte dhënë përshkrimin e mëposhtëm për këtë vend: “Një populli i ftohtë, i cili përdor gjithmonë pothuajse të njëjtën taktikë, nga kryeneçësia deri në mizori: bëjnë tregti, të mbajnë të zgjatur, shmangen, bëjnë shantazh. Një lloj taktike lufte, e cila është mëse e nevojshme.

Një taktikë lufte e neutralëve, e cila nuk synon drejt fitores, por drejt mbijetesës (…) Shkurt: zemrën aleatëve, të përbrendshmet gjermanëve…” Sidoqoftë, përse ky shef i njohur i shërbimeve sekrete kërkonte kontakte me “kolegët’’ e tij zviceranë dhe së fundmi deri tek gjenerali Guisan?

Hipotezat janë të shumta. Disa prej tyre Shellenbergu i tregoi vetë, kur ai u gjykua nga aleatët pas luftës: Me qëllim që t’i jepte fund luftës ndaj “regjimit të tepruar nacionalsocialist”, “aventurierit Hitler”; ai kishte kërkuar ndërmjetës “me ndihmën e të cilëve unë shpresoja të kapërceja hendekun drejt atasheve ushtarakë britanikë dhe amerikanë, kur gjendja e Gjermanisë të ndryshonte në mënyrë të mjaftueshme”.

Arritja/Gjenerali Guissan vendos të bëjë publik qëndrimin e tij: “Ekuilibri i Evropës ka nevojë për një Zvicër neutrale”

Vendimi për të ruajtur neutralitetin

Gjenerali Guisan e kuptonte mirë që Shellenbergu donte të dinte më shumë dhe ai donte të testonte sesi do të silleshin trupat zvicerane nëse gjermanët do t’u dilnin përpara aleatëve dhe do të përpiqeshin që të pushtonin Zvicrën, me qëllim që ta përfshinin edhe atë në sistemin e mbrojtjes së Rajhut.

Gjenerali e hodhi poshtë këtë “pyetje fyese” të Shellenbergut dhe deklaroi prerë se Zvicra në të gjitha rastet do të mbrohej deri në njeriun e fundit kundër çdo lloj sulmi. Bashkëbiseduesi gjerman u duk i kënaqur me përgjigjen e qartë dhe u kthye në Bernë.

Nga hoteli i tij ai telefonoi në mëngjes Masson dhe e pyeti nëse gjenerali Guisan do të mund të jepte edhe me shkrim deklaratën që bëri mbrëmjen e mëparshme, me qëllim që kjo deklaratë e gjeneralit të kishte më tepër efekt.

Meqenëse gjenerali disa ditë para ishte përballur me të njëjtën pyetje gjatë një interviste me gazetën suedeze “Svenska Dagbladet”, Masson në bazë të tekstit të intervistës përpiloi një deklaratë, e cila u nënshkrua nga gjenerali Guisan dhe iu dorëzua Shellenbergut gjatë një takimi në e pistën e skive të Arosas.

Kjo deklaratë ishte si vijon: “Ekuilibri i Evropës ka nevojë për një Zvicër neutrale për të gjitha palët, për të gjitha çështjet. Vendosja e saj, ashtu si edhe misioni i saj historik, e ka përcaktuar atë si mbrojtësen e grykave të Alpeve.

Edhe burri i madh i shtetit dhe Kancelari Bismark e ka njohur këtë rol. Këtë detyrë Zvicra do ta përmbushë me të gjithë forcat dhe mjetet e veta.

Përmbushjen e kësaj detyre, për të cilën çdo zviceran është i ndërgjegjshëm, Zvicra e konsideron jovetëm si një nder, por edhe si diçka të natyrshme.

Ne jemi të ndërgjegjshëm që një zbutje e këtij koncepti do të rrezikonte pavarësinë e vendit tonë.

Për këtë arsye, i gjithë populli zviceran dhe së bashku me të e gjithë ushtria, janë të përgatitur që të sakrifikojnë gjithçka, për të mbrojtur pavarësinë dhe nderin e tyre. Kushdo që do të hyjnë në vendin tonë, do të jetë automatikisht armiku ynë.

Ai do të përballet me një ushtri të fuqishme dhe me një popull të vendosur luftarak. Falë topografisë së vendit tonë, ne jemi plotësisht në gjendje që të mbrojmë frontin e Alpeve.

Le të ndodhë çfarë të dojë, kjo garanci është e patundshme dhe e pandryshueshme. Mbi këtë nuk duhet të ketë asnjë dyshim, as sot dhe as nesër’’.

Përfundimi/ Në të vërtetë shërbimi sekret zviceran do të njoftohet në 27 mars 1943: Nuk ka më asnjë rrezik ndaj Zvicrës

Një spiun zviceran në Shtabin e Përgjithshëm të Hitlerit

Shellenbergu kishte pasur ndërmend një sulm gjerman, kur ai ishte përpjekur të testonte gatishmërinë për mbrojtje të zviceranëve.

Megjithëse disa prej gjeneralëve dhe strategëve ushtarakë kishin dyshimet e tyre, ata u thirrën në 14 mars në Shtabin e Përgjithshëm të Hitlerit lidhur me gjendjen në Afrikën e Veriut dhe Itali, në një kohë që u nxorën sërish nga sirtarët planet për “çështjen Zvicër’’ (midis të tjerave edhe materiali i disa javëve më parë,“memorandumi mbi gjendjen ushtarake të Zvicrës, duke marrë parasysh një ndërhyrje të mundshme ushtarake’’ të majorit SS Boehme).

Dhe në 18 mars 1943 në shërbimin sekret zviceran mbërriti paralajmërimi: “Zvicra është duke u diskutuar dhe për rrjedhim në një situatë të rrezikshme.

Ne brenda dy javëve do t’ju njoftojmë sërish, nëse janë përpiluar plane konkrete. Tregoni nëpërmjet një gjesti të përshtatshëm, që Zvicra nuk mund të zihet në befasi’’.

Ndaj këtij paralajmërimi gjeneralbrigade Masson reagoi në një mënyrë shumë të pakujdesshme, njëkohësisht të pashpjegueshme: nëpërmjet kapitenit Meyer dhe kapitenit SS Eggen, ai u interesua pranë Shellenbergut nëse këto lajme mbi rrezikun që i kanosej Zvicrës përputheshin me realitetin.

Dhe pikërisht nëpërmjet kësaj pyetjeje naive, shefi i shërbimeve sekrete gjermane e kuptoi se Zvicra kishte një spiun në Shtabin e Përgjithshëm të Hitlerit dhe iu fut menjëherë punës, që të shkatërronte këtë, gjë të cilën për pak sa nuk e arriti. Por njëkohësisht Shellenbergu e njoftoi Masson se nuk ekziston më asnjë rrezik për Zvicrën.

Gjenerali SS, i cili që me “Raportin nr. 52 për Fuhrerin’’ në 6 janar 1943, ashtu si edhe me deklaratat e gjeneral Guisan, ishte përpjekur që të influenconte tek eprorët e tij, në mënyrë më bindëse, që udhëheqja gjermane të hiqte dorë nga “Plani Zvicër’’. Në të vërtetë shërbimi sekret zviceran do të njoftohet në 27 mars 1943: Nuk ka më asnjë rrezik ndaj Zvicrës.

Bisedimet/Të dy palët kishin qëllimet e tyre përkatëse. Shërbimet duhej të dinin të luanin në çastet vendimtare

Takimi i fshehtë i shefave të shërbimeve sekrete

Si gjatë takimit të parë në Waldshut, edhe në “vizitën e kthimit’’ gjermani plotësoi kërkesat e zviceranëve, pa paraqitur as kërkesën më të vogël

Roli i dyfishtë i të dy oficerëve, i siguroi Shellenbergut, sipas dëshmive të veta, jo vetëm akses në materialet e shërbimeve sekrete zvicerane (lajme sekrete në dëm të Zvicrës dhe në favor të Gjermanisë, ekspertët e komisionit hetimor ndaj dy bashkëpuntorëve të Massons nuk arritën që ta vërtetonin), por edhe i lejuan atij vendosjen e kontakteve të kërkuara me shefin e shërbimeve sekrete zvicerane.

Kapiteni Meyer e prezantoi shefin e tij në dhjetor 1941, gjatë një vizite pune me Eggenin, gjatë së cilës Eggen propozoi të organizonte takimin e Massons me Shellenbergun.

Më së fundi, në 8 shtator 1942 erdhi momenti: pasi Masson siguroi miratimin e gjeneralit Guisan, të dy shefat e shërbimeve sekrete u takuan për herë të parë në qytetin kufitar të Waldshut.

Zvicerani kishte arsye konkrete për të takuar me homologun e tij gjerman. Nga njëra anë ai kërkonte lirimin e oficerit të shërbimeve sekrete zvicerane, Ernst Morgeli, që ishte arrestuar nga Gestapo, ashtu si edhe ndalimin e propogandës antizvicerane të Agjencisë Ndërkombëtare të Lajmeve (IPA).

Nga ana tjetër, Masson donte të kapërcente, mbi të gjitha, mosbesimin e qarqeve drejtuese gjermane ndaj neutralitetit të Komandës Ushtarake Zvicerane.

Ky mosbesim u shkaktua si pasojë e zbulimit nga ana e gjermanëve në Francë të dokumenteve, prej të cilave u zbulua se shtabet e përgjithshme franceze dhe zvicerane kishin rënë dakord mbi një mbrojtje të përbashkët në rastin e një sulmi gjerman kundër Zvicrës.

Përveç kësaj, udhëheqja ushtarake zvicerane, që në vitin 1936, i kishte dhënë Shtabit të Përgjithshëm Çekosllovak një studim mbi ushtrinë gjermane.

Këto dokumente nuk ranë në dorë të gjermanëve kur pushtuan Pragën, por Masson nuk ishte i sigurt për këtë.
Me këtë “listë dëshirash”, Masson kaloi kufirin gjerman.

Plotësisht i pambrojtur, vetëm dhe me veshje civile pa dokumente identifikimi – të dy pikat e kalimit kufitar kishin marrë “urdhër nga lart”, që të lejonin këtë civil të panjohur të kalonte pa probleme në anën tjetër- ai kaloi mbi urën e Laufenburgut, ku atë e priste në anën gjermane kapiteni SS Eggen, i cili e përcolli në Waldshut për t’u takuar me Shellenbergun.

Ky u tregua shumë mikpritës. Me të vërtetë Morgeli u lirua pak kohë më vonë; fushatat e IPA u ndërpre.

Masson mbeti i mahnitur nga oficeri i ri. Ai kishte arritur të kishte besim tek Shellenbergu, me të cilin besonte – si ushtarak i shkollës së vjetër – të bisedonte si ushtari me ushtarin. Vetëm diçka e shqetësonte atë: si gjatë takimit të parë në Waldshut, ashtu edhe në “vizitën e kthimit’’ të Shellenbergut në 16-18 tetor 1942 në kështjellën “Wolfsberg”, gjermani plotësoi vetëm kërkesat e zviceranëve, pa paraqitur as kërkesën më të vogël si shkëmbim. Çfarë mendonte oficeri i “palexueshëm” SS?

Në 30 janar 1943 në shërbimin sekret zviceran arriti një lajm i rëndësishëm: në Shtabin e Përgjithshëm të Hitlerit, që prej tetorit 1942, po përpunohej një plan për sulmin gjerman kundër Zvicrës.

Në shërbimin sekret, megjithatë, ishin skeptikë lidhur me këtë lajm: ata dyshonin se ky plan sulmi ishte një lojë, e cila donte të testonte reagimin e zviceranëve.

Kjo pasi, sipas informacioneve të tjera, trupat gjermane në Bavari dhe Austri në atë kohë nuk ishin të përgatitura për një sulm. Gjenerali Guisan dhe Massons vendosën që të mos lejonin që të provokoheshin dhe të prisnin zhvillimet e reja. Në të vërtetë javët në vazhdim nuk arriti asnjë lajm mbi planet e sulmit gjerman kundër Zvicrës.

Ndërkohë në fund të shkurtit 1943 adjutanti i Shellenbergut, Eggen, u takua me Masson: shefi i tij donte që gjatë një vizite private në Zvicër të takohej jo vetëm me shefin e shërbimeve sekrete, por edhe me kryekomandantin e ushtrisë me të cilin donte të zhvillonte “një bisedë shumë të rëndësishme’’.

Të mërkurën, në 3 mars 1943, në orën 20:00, makina e markës BUIK e gjeneralit ndaloi para restorantit “Arinjtë’’, në Biglen. Masson kishte arritur më parë, pak më vonë, nën maskimin e natës arriti nga Zyrihu edhe një grup me dy makina: gjenerali SS Shellenberg dhe adjutanti i tij Eggen, kapiteni Meyer, ashtu si dhe disa bashkëpunëtorë të shërbimeve sekrete zvicerane për të mbikëqyrur vendin.

Biseda e drejtuar nga gjenerali Guisan ishte miqësore, por e përmbajtur dhe u përqendrua kryesisht në gjendjen e përgjithshme ushtarake, si dhe në dyshimet e gjermanëve mbi aftësitë mbrojtëse të aleatëve të tyre italianë.

Sipas informacioneve të Shellenbergut pritej një sulm i Aleatëve nga Afrika e Veriut, përmes jugut të Italisë drejt veriut. Pikërisht këtu doli pyetja kyç e gjithë vizitës së gjermanit:

A do të ruante Zvicra neutralitetin e saj dhe do të mbronte vendin ndaj një kalimi të mundshëm të trupave aleate përmes saj drejt Gjermanisë?

(Marrë nga libri MISIONET E RREZIKSHME DHE DETYRAT SEKRETE)
Përgatiti: S.Morava

Misteret e fatit të fundmë të Hitlerit

Dyshime mbi një arratisje me nëndetëse drejt tokave të Amerikës Latine


Foto qe supozohet te jete bere ne Kili apo Argjentine kur Hitleri ishte ne moshen 90 vjecare ,pra ne vitin 1979.

Vetëvrasje apo ikje me shpurën e Rajhut të Tretë? 60 vjet më vonë ka dokumente që mbështesin variantin e dytë.

Aventura ndodhi në det. Itinerari fillon në ujërat e ftohta të Baltikut dhe vazhdon drejt Atlantikut dhe pasi e kaluan gati të gjithin, nga verilindja në jugperëndim, udhëtimi përfundon në brigjet e Argjentinës.

Duke lundruar ishte (nën ujë gjatë ditës dhe në sipërfaqe gjatë natës) një flotë e vogël nëndetësesh e Rajhut III nazist, legjendarët U-Boot të klasës më të lartë. Ishin njerëz që mund t‘u rezistonin atyre kushteve.

Për javë të tëra mund të jetonin në kushte të paimagjinueshme, në hapësira klaustrofobike, mungesë ajri, ushqime të paketuara dhe ujë që me kalimin e kohës bëhej i papijshëm. Zhytje të rrezikshme dhe burra të vrazhdë, ashtu siç janë shpesh marinarët e nëndetëseve. Por në bord nuk gjendej vetëm ekuipazhi.

Në atë ekspeditë udhëtonin edhe pasagjerë të rëndësishëm. Sa të rëndësishëm? Atëherë, aventura e gjatë dhe misterioze zhvillohet në det, por ama zanafillwn nuk e kishte aty.

Përkundrazi, ajo fillon në disa dhoma po aq të ngushta sa ato të nëndetëseve, po aq klaustrofobike, të ndriçuara vetëm nga drita elektrike, 15 metra nën sipërfaqen e tokës.

Jemi në Berlin, në bunkerin e Kancelarisë, në muajin prill të vitit 1945. Qyteti është bërë copë-copë. Perandorisë patetike gjermane po i vjen fundi. Në ato bodrume të ngushta vërtitet Hitleri, gruaja e tij e ardhshme Eva Braun dhe disa hierarkë që akoma mendojnë, të paktën disa prej tyre, se mund të kontrollojnë fatin e luftës ose së paku fatet jetëve të tyre.

Çfarë i lidh këto dy ambiente kaq të ndryshme dhe të largëta? Ndoshta mund të hedhim hipotezën se Hitleri bashkë me gruan e tij të ardhshme Braun, nuk e vranë veten në atë bunker, dhe si pasojë trupat e tyre nuk u dogjën në oborrin aty pranë, dhe që çifti ia mbathi në bordin e një prej nëndetëseve drejt brigjeve mikpritëse të Argjentinës. Ndoshta, gjithsesi, edhe nëse do të ishte e vërtetë, natyra prej kohësh do ta kishte bërë punën e saj.

Hitleri lindi në vitin 1889. Tashmë jemi në 2007-ën. Legjenda se ai mund të kishte mbijetuar, vazhdoi të qarkullonte shumë gjatë viteve të pasluftës dhe pastaj, me kalimin e viteve, filloi të venitej dalëngadalë bashkë me fantazmat e asaj stine në të cilën gati mbijetuan vetëm hijet e dhimbshme të atyre pak të gjallëve në kampet e shfarosjes.

Kjo është një histori e rëndësishme, ku sigurisht ka disa dokumente të cilat sot e kësaj dite nuk janë bërë transparente për publikun. Që prej 60 vjetësh si Londra ashtu dhe Uashingtoni janë munduar që t‘i fshehin disa të vërteta, ndoshta të hidhura.

Veçanërisht për sa i përket Shteteve të Bashkuara, as "Neni i Informacionit të Lirë" (i cili parashikon bërjen publike të dokumentacioneve sekrete, madje dhe me disa përjashtime të vogla) nuk i mjafton për të transparent dokumentet.

Ndër këto përjashtime bëjnë pjesë dhe lundrimi transatlantik i U-Boot. Në prillin e vitit 1945, i fundit i luftës, Ushtria e Kuqe, kërkonte të përparonte drejt Berlinit me intensitetin më të madh.

Të gjithë ishin të vetëdijshëm se sapo Gjermania të firmoste aktin e kapitullimit, do të hapej menjëherë një tjetër front lufte, një luftë brenda koalicionit aleat. Në fakt lufta nisi dhe vazhdoi gjatë. Për fat të mirë qëndroi e "ftohtë", mbi të gjitha falë terrorit të bombës atomike. Prej kësaj, rusët donin të hynin të parët në Berlin.

Dhe ia dolën mbanë. Në mesin e dytë të prillit, Ushtria e Kuqe gjendej në periferinë e qytetit. Hitleri u mbyll atje poshtë, fillon të shqetësohet, flet për armë sekrete, urdhëron gjeneralët e tij për të vërshuar frontin drejt vijës finale për të realizuar një kundërofensivë barbare.

Madje mungonte dhe benzina për të vënë në lëvizje tanket, municionet po mbaronin dhe situata po merrte tatëpjetën. Më datë 29 a 30 të atij prilli, Hitleri martohet me besniken e tij, Evën. Një ushtar i bie fizarmonikës, çifti vallëzon për disa çaste, është festa e dasmës së tyre. Shumë prej besnikëve të tij nxitojnë për ta shpëtuar.

Në bulevardin e gjatë të Berlinit "Unter den Linden" është në pritje një avion. Ai refuzon. Thotë që një kapiten i mirë duhet të fundoset bashkë me anijen e tij. Mos vallë vërtetë përfundoi kështu? Pas atyre fjalëve a u mbajt një qëndrim i denjë? Edhe hierarkë të tjerë kështu kishin thënë, pastaj aleatët i gjetën duke u munduar për të shpëtuar.

Ka shumë dëshmi individësh të cilët pretendojnë se kanë transportuar trupin e Hitlerit dhe atë të gruas së tij drejt oborrit, sipër bunkerit, për të kryer amanetin e fundit, djegien e trupave të pa jetë.

Sigurisht që ka edhe shumë kontradikta, modifikime në rrjedhjen e ngjarjeve, madje edhe mashtrime mjaft të qarta. Gjithashtu ka edhe të tjera dëshmi, ato të ushtarakëve rusë, të cilët hynë të parët në atë bunker.

A i panë kufomat? Po. Kush i identifikoi atëherë? Disa ushtarë të thjeshtë.

Por a nuk mund të jetë bërë fjalë për çiftin Goebels, të cilët bënë të njëjtën gjë që supozohet edhe për çiftin Hitler, vetëvrasjen? Po, në fakt edhe kjo mund të ketë ndodhur. I zgjuari, skeptiku Stalin, historisë së vetëvrasjes nuk i besoi kurrë, por mbeti i bindur se gjenerali i tij donte vetëm ta qetësonte, duke i thënë se e kishin gjetur kufomën e diktatorit gjerman.

Ndoshta vërtet mund të bëhet fjalë për një histori të tillë. Ka shumë mundësi. Në fakt këtu fillon pjesa e dytë e kësaj aventure: arratisja. Gati të gjithë komandantët e nëndetëseve, duke iu bindur urdhrave nga lartë, i fundosën gati të gjitha anijet dhe nëndetëset e tyre.

Por për disa prej tyre nuk u morr vesh kurrë asgjë. Dhe si për rastësi bëhet fjalë për të gjitha nëndetëset e klasit XXI, flota më e perfeksionuar e Marinës ushtarake gjermane.

Nga porti gjerman i Kielit, kjo flotë fillimisht niset drejt Bergen, një gji tepër i qetë në mes të fiordeve norvegjeze, madje rifuxho e përdorur edhe nga vikingët. Pas disa ditësh, e tërë flota u nis drejt Atlantikut jugor.

Aventura fillon. Prita, mbrëmje me radhë pa gjumë, paralajmërime që i detyronin të zhyteshin në thellësi marramendëse. Një prej nëndetëseve gjermane godet dhe fundos një korvetë në ujërat e Amerikës Veriore. Një tjetër përballet me kryqëzorin brazilian Bahia, e fundos duke shkaktuar 336 viktima, tragjedia më e madhe detare e Brazilit.

Në fakt, për t‘u shfajësuar, të gjitha këto fakte janë deklaruar aksidentale. Madje për një rast është thënë se një mitraloz i vetë anijes gjermane kishte shtënë gabimisht mbi vet depon e municioneve të tyre, duke shkaktuar një shpërthim të madh.

Lufta në Evropë ka mbaruar, vetëm Japonia vazhdon akoma të rezistojë në frontin e largët lindor. Nëndetëset vazhdojnë të lundrojnë me kujdes, madje shpeshherë vetëm nën sipërfaqe, duke dalë sipër vetëm gjatë natës, për t‘i dhënë mundësi marinarëve të thithin pak ajër të vërtetë.

Por me gjithë kujdesin më të madh, prania e tyre nuk mund t‘u kishte shpëtuar gjurmimeve aleate nëse nuk do të kishte heshtur komanda e lartë e flotës ushtarake britanike.

Por përse vallë qeveria e Madhërisë së Tij duhej të mbronte nëndetëset e një fuqie që disa ditë më parë kishte qenë armikja e saj? Këtu fillon historia, jo më ushtarake por politike.

Dihet që ndërsa "perandoria" gjermane po binte dalëngadalë, ndër saj dhe anglezëve pati disa kontakte sekrete me qëllim gjetjen e ndonjë marrëveshjeje pa pasur nevojën e armëve. Konti suedez Folke Bernadote, përfaqësues i "Kryqit të Kuq" dhe njëkohësisht filonazist, kërkoi të arrinte një marrëveshje me Henrik Himler, kapo i SS.

Ndonjë hierark arriti madje të shkonte deri në Angli për të rënë dakord jo vetëm për dorëzimin, por edhe për qëndrimin e mëpasshëm të Anglisë. Mbi të gjitha Çërçilli dukej i gatshëm për të thurur madje edhe një plan për ta bërë Anglinë e tij dhe gjithë Perëndimin, të sigurt nga shënjestrat ekspansioniste staliniste.

Kur Heri Hopkins (i dërguari i Presidentit amerikan Truman) takoi diktatorin sovjetik në Moskë për të përgatitur Samitin e Potsdam, ky i fundit i tha që mos të kujtonte se Hitleri kishte vdekur vërtet. Madje shtoi mendimin e tij se Borman, Goebels, Krebs dhe vetë Hitleri, ishin arratisur me një nëndetëse.

Në fund të fundit, shërbimet sekrete ruse kishin informata se në ditët e fundit të luftës, kishte pasur shumë vajtje-ardhje nëndetësesh, të cilat transportonin ar dhe objekte të tjera me vlerë, transporte që kryheshin deri në Japoni.

Që dyshimet e Stalinit nuk ishin vetëm fryt i manisë së tij të persekutimit, këtë e vërteton fakti se, një muaj e gjysmë pas, më 10 korrik, një nëndetëse gjermane doli në sipërfaqe përpara bazës detare të Mar de Plata dhe iu dorëzua autoriteteve ushtarake argjentinase. Një javë më vonë u hap Konferenca e Potsdam, e cila duhej të vendoste, ndër të tjera, të ardhmen e Gjermanisë.

Duke i shtrënguar dorën Trumanit, Stalin i përsërit edhe atij se Hitleri nuk kishte vdekur, por ishte "arratisur në Spanjë ose në Argjentinë". Presidenti amerikan u befasua aq shumë nga ato fjalë saqë urdhëroi FBI-në të niste një kërkim të hollësishëm. Rezultati ishte një dossier me më shumë se 700 faqe, material i cili akoma mbahet sekret. Po me flotën çfarë bëhet?

Gjatë kohës që po ndodhte gjithë kjo, kishte pasur disa lajmërime se ishin parë disa nëndetëse gjatë brigjeve argjentinase, madje deri në jugun ekstrem të Patagonisë.

Dëshmitarë të ndryshëm thonë se kanë parë të zbarkojnë njerëz të tjerë, veç pjesëtarëve të ekuipazhit, që më vonë u dorëzuan si të burgosur. "Fantazma" të panjohura që ishin larguar në errësirë drejt një rifuxhoje që ishte përgatitur mjaft kohë më parë.

A është e mundur që mes atyre "fantazmave" të ishte edhe diktatori nazist bashkë me gruan që tashmë ishte bërë bashkëshortja e tij? Ka shumë mundësi të jetë e vërtetë po aq sa mund të jetë e vërtetë dhe vetëvrasja e tyre.

Simboli Swastika (stema e partise se Hitlerit) e pare nga google earth :



Flota amerikane (U.S. Navy) ne coronado , California (foto qe eshte me lart e pare nga afer)

Debati i hapur - A vdiq vërtetë diktatori nazist

Adolf Hitler, misteri i pazgjidhur

Ka qenë marsi i vitit 1947, kur raporti i Hugh Trevor-Roper u botua në formën e një libri, me titullin “The Last Days of Hitler”. Me të drejtë, libri duhet ta kish zgjidhur misterin njëherë e përgjithmonë, t’i zhdukte spekullimet njëherë e përgjithmonë. Ai qe një kërkim i imtësishëm, i shkruar mirë dhe në kompleks bindës, por midis pikave të lëna pazgjidhur, një pikë jashtëzakonisht e rëndësishme mbeti mister: Vërtetë ai vdiq?

Më 1 nëntor 1945, Trevor-Roper dha një konferencë shtypi në Berlin, ku nënvizoi konkluzionet e hetimit të tij. Investigimet e tij treguan, tha ai, se Hitleri kish kryer vetëvrasje rreth orës 3 e 30 të natës, të datës 30 prill 1945, dhe se Eva Braun kish vdekur me të. Ndërsa ai thoshte këtë gjë, një oficer rus i pranishëm tundte kokën

Një tjetër raport e nxirrte Hitlerin në Zyrich, duke thënë se ai ishte plakur tmerrësisht, flokët i qenë bërë të bardha, trupi i përkulur përpara dhe bënte hapa shumë të vegjël. Dukshëm që kishte ndonjë formë infeksioni në mushkëri, pasi kollitej papushim. Kostumet e tij të preferuara të errëta, kapelet dhe sjellja e tij ishte e “ngjashme me atë të një nëpunësi në pension

Dick White, njeriu që komandonte Zyrën e Inteligjencës e Zonës Britanike të Pushtimit (pjesë e MI5), ndodhej në Bad Oeynhausen, midis Osnabruck e Hannover, dhe ishte irrituar nga raporti rus, se Adolf Hitler dhe Eva Braun po jetonin, në dukje të pashqetësuar, në zonën britanike të Gjermanisë.

Ai ftoi një major të ri dhe mik, Hugh Trevor-Roper, që të bënte një hetim zyrtar për misterin që rrethonte në atë kohë vdekjen e Hitler. Një dosje katër vëllimshe për Fyhrerin, e hartuar nga Trupa e Kundërinteligjencës, ju dha Trevor-Roper i cili, në jetën civile, ishte docent historie në Oxford. Dosja ishte “një përmbledhje e gjithçkaje që mund të gjendej rreth” Hitler, dhe përfshinte gjendjen e tij shëndetësore, gjendjen e tij mendore, “prirjet dhe tendencat” e ndryshme të tij.

Ajo nuk e nxirrte Hitlerin si përbindësh. Analistët e CIC kishin gjetur, "për shqetësimin e tyre, se fshikullima e racës njerëzore u jepte dhurata fëmijëve, urrente sportet me gjak, nuk pëlqente njerëz tejet fanatikë dhe ishte konservator e i matur në zakonet e tij... Çdo ditë në të njëjtën orë”, sipas një informatori, “ai do të dilte me të njëjtin qen, në të njëjtin cep, të së njëjtës fushë, dhe të kapte të njëjtën copë druri e ta hidhte atë në të njëjtin drejtim”. Raporti përmbante gjithashtu, konkluzionet e një vëzhgimi psikiatrik në largësi, të Fyhrerit. Ky arrinte në përfundimin se vetëvrasja e Hitler mund të mos përjashtohej. Hetimet do të rezultonin eksituese.

Ai kaloi shumicën e shtatorit dhe tetorit duke ndjekur ato dëshmitarë okularë që mundëte, njerëz që kishin jetuar në Bunker në ato ditë të fundit të dëshpëruara dhe mund t’i thonin atij se çfarë kishte ndodhur. Nuk arriti të jetë krejtësisht i suksesshëm. Goebbels dhe Martin Bormann nuk gjendeshin, të zhdukur ose të vdekur, sipas atyre me të cilët flisnin. Kështu qenë kamarieri personal i Hitler, Otto Gunsche, Adjutanti SS i Hitler, Hans Bauer, piloti i tij personal, dhe Johann Rattenhuber, Shefi i Truprojeve.

Shumë të tjerë të njohur që kishin qenë në Bunker, qenë gjithashtu të pakapshëm. Megjithatë, Trevor-Roper, arriti të intervistojë Frau Gerda Christian dhe Frau Else Krueger, që qenë sekretaret respektivisht të Hitler dhe Bormann. Aktualisht, ato nuk kishin dëshmitarë okularë për pjesën më të madhe të asaj që ndodhi, por kishin marrë informacione të dorës së parë, nga njerëz të tillë si Linge dhe Gunsche, që pretendonin se kishin parë gjithçka.

Gjithashtu, Trevor-Roper kish vizituar Innsbruck, padyshim për të konfirmuar historinë që Hitler tani po maskohej si Gerhardt Weithaupt. Më 1 nëntor 1945, Trevor-Roper dha një konferencë shtypi në Berlin, ku nënvizoi konkluzionet e hetimit të tij. Investigimet e tij treguan, tha ai, se Hitler kish kryer vetëvrasje rreth orës 3 e 30 të natës të datës 30 prill 1945, dhe se Eva Braun kish vdekur me të.

Në rastin e Hitler, mënyra e vdekjes kish qenë më të shtënë . Fyhreri kish vënë pistoletën në gojë dhe e kish shkrepur këmbëzën. Në rastin e Eva Braun, ajo kish gëlltitur një kapsulë cianidi: çdo njeri që jetonte në Bunker ishte i pajisur me kapsula të ngjashme. I pyetur nga një gazetar nëse kishte dijeni për pikëpamjen ruse lidhur me vdekjen e Hitler, Trevor-Roper tregoi se, mendonte që sovjetikët ishin skeptikë, domethënë të prirur të besonin pikëpamjen se Hitler nuk kish vdekur.

Ndërsa ai thoshte këtë gjë, një oficer rus i pranishëm, tundi kokën. Gjithashtu, Trevor-Roper hodhi poshtë mundësinë se ishte sozía i Hitler ai që ishte djegur. Në rradhë të parë, tha ai, nuk do të kishte pasur kohë të lëvizej trupi i sozísë brenda dhe jashtë Bunkerit.

Në rradhë të dytë, në gjendjen e tij shumë të dobët shëndetësore, Hitler nuk do të kish qenë në gjendje të largohej dhe e treta – ndoshta dhe më bindësja – Eva Braun vetë nuk do të kish vdekur me qejf. Së fundi, ai pranoi se nuk kishte “provë përfundimtare” se Martin Bormann, Sekretari personal i Hitler dhe i partisë, kishte vdekur. Megjithëse ishte i njohur se raporti i Trevor-Roper ishte domosdoshmërisht jo i plotë dhe se në të kishte shumë boshllëqe që duheshin mbushur, konferenca e shtypit u pasqyrua gjerësisht në gazetat botërore.

Ai vetë vazhdoi të hetonte në ditët e fundit të Rajhut të Tretë gjatë të gjithë dimrit 1945-46. Më vonë, në atë vit, shërbimet e inteligjencës së aleatëve u informuan se njëfarë Paustin, i cili punonte si kopshtar në fshatin e qetë të Tegernsee, në fakt, nuk ishte gjë tjetër veçse SS Standartenfuhrer Wilhelm Zander, Adjutanti i Martin Bormann. Tani, këtu kishte të bëhej me një individ shumë të rëndësishëm. Për tri javë, në nëntor dhe dhjetor 1945, agjentë të shërbimit sekret britanik dhe agjentët specialë amerikanë të CIC, Arnold Ëeiss dhe Rosener, u përpoqën të binin në gjurmët e Paustin dhe Zander.

Teksa afroheshin Krishtlindjet, ata menduan se do ta kapnin. Ditën e Shën Stefanit, Trevor-Roper dhe agjentët e CIC, u futën në shtëpinë që po vëzhgonin, vetëm për të gjetur se Zander ishte larguar nga zona, për t’i bërë një vizitë së fejuarës që jetonte afër Passau. Dy ditë më vonë, ata u informuan se një valixhe që i përkiste Zande,r mund të gjendej në shtëpinë e njëfarë Frau Irmgard Unterholzener në Tegernsee. Pa humbur kohë ata i bënë një vizitë Frau Unterholzener dhe e morën valixhen. Ajo u kontrollua imtësisht, por fillimisht rezultoi pa ndonjë interes.

Megjithatë, një e ndarë sekrete u gjend brenda saj, në të cilën qenë mjaft dokumenta që ishin nxjerrë nga Bunkeri, vetëm 48 orë para rënies së Berlinit. Këto dokumenta qenë të një rëndësie të jashtëzakonshme. Këtu ndodheshin Testamenti dhe Testamenti Politik i Hitler. Kjo konfirmonte atë ç’ka i ishte thënë Trevor-Roper gjatë ditëve të fundit në Bunker.

Aty ishte gjithashtu Apendiksi Goebbels i Testamentit Politik të Hitler – dëshmi e mëtejshme substanciale se panorama që po ndërtonte Trevor-Roper, ishte thelbësisht korrekte. E treta – dhe më intriguesja e të gjithave – aty ndodhej kontrata e martesës e Adolf Hitler dhe Eva Braun. Trevor-Roper i ishte thënë nga shumë njerëz që kishin jetuar në Bunker, se Eva Braun më së fundi e kish arritur synimin e saj të vjetër, për t’u bërë bashkëshortja e Fyhrerit.

Nëqoftëse Trevor-Roper kish pasur ndonjëherë ndonjë dyshim lidhur me atë që i ishte thënë, këtu ishte mbështetja dokumentare. Por, kontrata e martesës ishte më shumë se vetëm dëshmi substanciale. Fakti i martesës së Hitler, tentonte të konfirmonte portretin psikologjik që Trevor-Roper po kërkonte të krijonte. Hitler nuk e kish ndjerë kurrë nevojën të martohej më parë me Braun. Përse do të vepronte kështu në javën e fundit të prillit 1945?

Përgjigjja dukej e qartë: vetëm në qoftëse mendonte diçka dramatike. Për të qenë dyfish të sigurtë lidhur me vërtetësinë e dokumentit, ata ia dhanë dokumentat Majorit Anthony W. Lobb, Shefi i CIC të Armatës së Tretë, i cili ia dha ato Ndihmësshefit të Shtabit. Nga ana e tij, ai i postoi ato për në Shtetet e Bashkuara. Në Washington, një ekspert i FBI-së i letrës dhe bojës, konfirmoi autenticitetin e tyre. Akoma në Gjermani, Trevor-Roper dhe agjenti i CIC, Arnold Weiss, kishin ndjekur Zander në fshatin e vogël të Vilshofen, në afërsi të kufirit çek.

Atje, Zander i rezistoi arrestimit dhe një shkëmbim i vogël zjarri, shpërtheu përpara se ai të vihej nën kontroll. Ai u transferua në Munich dhe u mor në pyetje. Pasi rezistoi për më shumë se 10 orë, ai më së fundmi u thye, duke i zbuluar Trevor-Roper shumë detaje të ditëve të fundit në Bunker, të cilat ish-historiani i kish mbledhur nga burime të tjera më pak të informuara. Kjo ndodhte në fillim të vitit 1946.

Megjithëse, gjithçka që Trevor-Roper zbuloi tani i konfirmuan konkluzionet fillestare të tij lidhur me ditët e fundit të Hitler, shumë nga pjesa tjetër e botës, akoma nuk qenë të bindur. Shikimet e Hitler vazhduan. Atë vit ai u pa në Spanjë, ku u raportua në fund të shtatorit se po drejtonte një grup nëndetësesh. Për hir të së vërtetës, ai u tha se vuante keq nga sëmundja e detit.

Më pas, ai u raportua se jetonte në një fermë në La Falda të Argjentinës, megjithëse pamja e tij ishte ndryshuar, sipas këtij raporti, nga një kirurg plastik që e kish kryer operacionin në nëndetësen që e çonte Hitler nga Europa nëpërmjet Atlantikut, për në botën e re. Përpara Krishtlindjes së vitit 1946, ambasada amerikane në Stockholm, mori një letër anonime të adresuar “Shefit të Zonës Amerikane”. Duke parë që edhe Kurt Dittmar kish pranuar se ekzistonte një fortesë e vogël në Skandinavinë veriore, ky raport u trajtua më seriozisht se shumë të tjerë.

Në të lexohej: “Nëqoftëse shikoni në malet Bauerska, do të gjeni një shpellë të gjatë rreth 446 metra ose ndoshta edhe më të gjatë, me rreth nëntëdhjetë dyer, e maskuar mjaft mirë. Hitler ka atje një dhomë 30 metra me 30 metra, me stufa elektrike, një të madhe, një të vogël. Atje ka ushqim, kutia të të gjitha llojeve për shumë vjet dhe mjaft para, të të gjitha llojeve.

Ekziston gjithashtu një oxhak në majë të malit, në të cilin ushqimi mund të hidhet poshtë. Ata që sjellin ushqim atje, quhen “Korba”. Ata që e ndërtuan atë në mal, janë vrarë shumë kohë më parë, kështu që ajo nuk do të zbulohet. Kur ta keni gjetur, unë kërkoj një të gjashtën e asaj që ndodhet atje dhe një xhips e një traktor. Emrin do ta mësoni kur ta kini gjetur atë [Hitler]”. Në pjesën e prapme të letrës shkruhej: “Ata kanë vjedhur kuaj, buaj, tagji e kështu me rradhë.

Kanë me shumicë municion dhe armë. Një suedez që ka aftësi paranormale është me ta. Ai u tregon gjithçka. Gjejini këta zotërinj. Ajo ç’ka duhet bërë, duhet bërë shpejt”. Akoma një raport tjetër në vitin 1946 e nxirrte Hitler në Hollandë, në një kafene në Amsterdam.

Kësaj rradhe, shkrimtari komentonte lidhur me pamjen e çuditshme të Fyhrerit – kishte një trup shumë të gjatë dhe duar të gjata – por informatori gjithashtu, thoshte se ky Hitler kishte lidhje të drejtpërdrejta me Gestapo-n dhe ishte përpjekur ta vriste shkrimtarin, i cili për pasojë, u lutej autoriteteve aleate të vepronin me shpejtësi.

Një tjetër raport e nxirrte Hitler në Zyrich, duke thënë se ai ishte plakur tmerrësisht, flokët i qenë bërë të bardha, trupi i përkulur përpara, dhe bënte hapa shumë të vegjël. Dukshëm që kishte ndonjë formë infeksioni në mushkëri, pasi kollitej papushim.

Kostumet e tij të preferuara të errëta, kapelet dhe sjellja e tij ishte e “ngjashme me atë të një nëpunësi në pension. Zëvendësdrejtori i Inteligjencës në Komandën Europiane, i udhëzoi vartësit e tij ta kontrollonin këtë raport, siç bënte me pothuajse të gjitha letrat që kalonin nëpër tavolinën e tij.

“Mendoj se duhet të jemi neglizhentë në detyrën tonë”, shkruante ai, “nëqoftëse dështojnë në ndjekjen e një raporti të kësaj natyre”. Ai bile i kërkoi ndihmë shefit të Policisë Federale në Bern. As forcat aleate nuk qenë të imunizuara nga identifikimi i Hitler.

Një ushtar amerikan raporti se kish parë Fyhrerin, Eva Braun dhe motrën e saj Gretl, në Bernheim, në shtëpinë ku ai grumbullonte rrobat e tij për t’u larë. Ky njeri duhet të ishte Hitler, mendonte ushtari, sepse u tërbua kur u përmend arma V-1 dhe “shfaqi një emocion të madh ndaj fotografisë së një qeni” që dukej se i ngjante shumë Blondit, qenit të Fyhrerit.

Impakti i këtyre raporteve mund të gjykohet nga tregimi i Nënkolonelit W. Byford-Jones, një oficer i inteligjencës britanike, i cili më 20 prill 1946 (duhet të ishte ditëlindja e shtatëdhjetë e Hitler), pyeti 20 berlinezë të arsimuar lidhur me fatin e Hitler. "Vetëm njëri mendonte se Hitler kish vdekur.

Nëntëmbëdhjetë të tjerët zbuluan se qenë të ndërgjegjshëm për faktin që kjo ishte ditëlindja e Fyhrerit të tyre. Qenë të bindur se ai ishte gjallë dhe flisnin për të çdo gjë, përveçse ta shanin. Gjeta gjithashtu se fëmijët, që zakonisht janë një guidë e mirë për besimet e të rriturve, pothuajse pa përjashtim flisnin për Onkel Adolf si një njeri të gjallë.

Një aspekt i ri në këtë besim qe se ku supozohej të fshihej Hitleri. Në verën e vitit 1945, m’u tha se ishte në Spanjë, Amerikë Latine dhe vende të tjera, por tani një tjetër vend i fshehtë u përmend. Ai ndodhej me Edelweiss, një organizatë ilegale e mirënjohur se ekzistonte dhe ndodhej në zonën e thellë malore që shtrihet nga Alpet në kufirin zviceran deri në Tirol të Austrisë, ku mijëra trupa të Ëehrmacht, që e quanin veten Edelëeiss, posedonin formacionet e tyre luftarake, depot, pajimet e municionet dhe jetonin lart në fortesën malore". Fortifikata qe kthyer.

Në janar të vitit 1947, u dërgua një raport për forcat amerikane CIC, nëpërmjet shërbimeve franceze të inteligjencës. Raporti pretendonte se Hitler fshihej në zonën e Heidelberg dhe ishte në kontakt me një lider rezistence në Weinheim. Raporti francez thoshte se Hitler kish vizituar Ëeinheim i maskuar si ushtar amerikan dhe vizita padyshim, ishte pjesë e fushatës së Fyhrer për të filluar një Rajh të ri. Weinheim u bë menjëherë subjekt i një kontrolli prej 30 oficerësh aleatë – 5 agjentë specialë CIC dhe 25 njerëz të policisë gjyqësore ushtarake.

Nuk kishte asnjë gjurmë as të Hitler ad të liderit të rezistencës. Ka qenë marsi i vitit 1947 kur raporti i Hugh Trevor-Roper u botua në formën e një libri, me titullin “The Last Days of Hitler”. Me të drejtë, libri duhet ta kish zgjidhur misterin njëherë e përgjithmonë, t’i zhdukte spekullimet njëherë e përgjithmonë. Ai qe një kërkim i imtësishëm, i shkruar mirë dhe në kompleks bindës, por midis pikave të lëna pazgjidhur, një pikë jashtëzakonisht e rëndësishme mbeti mister: Vërtetë ai vdiq?

Jeton në një shpellë

“Nëqoftëse shikoni në malet Bauerska, do të gjeni një shpellë të gjatë rreth 446 metra ose ndoshta edhe më të gjatë, me rreth nëntëdhjetë dyer, e maskuar mjaft mirë. Hitler ka atje një dhomë 30 metra me 30 metra, me stufa elektrike, një të madhe, një të vogël. Atje ka ushqim, kutia të të gjitha llojeve për shumë vjet dhe mjaft para, të të gjitha llojeve.

Ekziston gjithashtu një oxhak në majë të malit, në të cilin ushqimi mund të hidhet poshtë. Ata që sjellin ushqim atje quhen “Korba”. Ata që e ndërtuan atë në mal, janë vrarë shumë kohë më parë, kështu që ajo nuk do të zbulohet. Kur ta keni gjetur, unë kërkoj një të gjashtën e asaj që ndodhet atje dhe një xhips e një traktor. Emrin do ta mësoni kur ta kini gjetur atë [Hitler]”. Në pjesën e prapme të letrës shkruhej: “Ata kanë vjedhur kuaj, buaj, tagji e kështu me rradhë.

Kanë me shumicë municion dhe armë. Një suedez që ka aftësi paranormale është me ta. Ai u tregon gjithçka. Gjejini këta zotërinj. Ajo ç’ka duhet bërë duhet bërë shpejt”.

Armin Tirana

A duhet ribotuar libri i Hitlerit ?

Ai që lexon një libër kritik nuk inspirohet nga neonazizmi, përkundrazi.” Shtatëdhjetë vjet pas vdekjes së autorit, të drejtat e autorit të një teksti nuk ekzistojnë më.

Deri në vitin 1945 numri i kopjeve arritu në 12 milionë ekzemplarë, megjithatë deri më sot vazhdon të ekzistojë mendimi se megjithëse është përhapur shumë, libri nuk është lexuar në të njëjtën masë.

A duhet botuar tani sërish libri “Lufta ime” e Adolf Hitlerit dhjetra vjet pas shkrimit të tij, në mënyrë që të mund të lexohet nga kushdo që ka dëshirë?


Diskutimet për këtë çështje janë hapur sërish në Gjermani. A mund të jepet një version shkencor i librit të tabuizuar “Majn Kampf”, që të shfaqet edhe në internet dhe të jetë i lexueshëm edhe jashtë Gjermanisë?

Diskutimet e kësaj çështjeje janë hapur sërish në Gjermani. Skadimi i afateve të të drejtave të autorit, bën të mundur një publikim kritik të librit. Drejtoi i institutit të historisë moderne në Mynih, Profesor Horst Mëler (Horst Möller) është i sigurt se: “Siç e dimë të gjithë diçka e ndaluar ushtron një lloj joshjeje psikologjike.

Nëpërmjet publikimit të librit, mund t`i jept fund mitit të ngritur mbi të”. Autori i tij ndodhej në burg, kur shkroi më 1925 pjesën e parë të librit të tij. Adolf Hitler, i burgosur në Kështjellën bavareze të Landsbergut, i dënuar me pesë vjet burgim, për tentativë për organizim puçi kundër qeverisë së atëhershme të Rajhut.

Nga dënimi ai bëri vetëm nëntë muaj. Kur doli pjesa e dytë e librit “Lufta ime” (Majn Kampf - Mein Kampf) një vit më vonë, Hitleri ndodhej në krye të një partie të rinovuar nacionalsocialiste dhe kishte ngritur të ashtuquajturën bazën e SS-ëve, trupën luftarake të NSDAP.

Deri në marrjen e pushtetit të të ashtuquajturit fyhrer, udhëheqës, “Majn Kampf” mbeti një nga shumë shkrimet urrejtndjellëse nacionalsocialiste.

Nga pikëpamja programatike, libri përmban mënyrën se si e shikonte diktatori Hitler botën, dhe formulon të gjitha realitetet e tmerrshme që do të pasonin më vonë: rracizmin dhe antisemitizmin, marrshimin në drejtim të lindjes për pushtimin e të ashtuquajturës “hapësirë jetësore” për popullin gjerman, dhe terrorin ndaj të gjithë atyre që mendonin ndryshe.

Libri ishte – thotë autori i librave Friedemann Bedürftig – plani i rrugës që do të ndiqte më vonë të kryetarit të shtetit, pushtuesit dhe genocidit”.

Por suksesin libri arriti ta kishte vetëm me marrjen e pushtetit të nacionalsocialistëve të NSDAP-së.

Pas vitit 1933 shpërndarja e librit u subvencionua nga shtetit. “Majn kampf” ju dhurua falas anëtarëve të partisë, ose zyrtarët e shtetit ja dhuronin çifteve të reja.

Deri në vitin 1945 numri i kopjeve arritu në 12 milionë ekzemplarë, megjithatë deri më sot vazhdon të ekzistojë mendimi se megjithëse është përhapur shumë, libri nuk është lexuar në të njëjtën masë.

Por historiani Mëler nuk është i këtij mendimi: “Nuk është e vërtetë, dy vjet më parë në publikuam këtu një libër për shkrimin dhe shpërndarjen, përkthimin dhe leximin e “Majn kampf‘ dhe atje është e vërtetuar se legjenda e librit të palexuar nuk është e vërtetë.

Nuk është e thënë se të 12 milionë ekzemplarët janë lexuar të gjithë, por as nuk mund të thuhet se librit nuk i ka hedhur sytë kërkush.” Që prej mbarimit të Luftës së Dytë Botërore, libri në Gjermani ka qenë tabu, dhe është ndaluar të shtypet dhe të shpërndahet.

“Kur thuhet se libri nuk duhet të publikohet, atëherë mendohet nga njëra anë për ndjenjat e viktimave dhe nga ana tjetër pyetet nëse libri është ende i rrezikshëm, a mund të përdoret ai ende për revista programatike të neonazistëve. Kësaj pyetje unë do i ktheja përgjigje me “jo”.

Shumë vetë nuk mendojnë kështu, sepse “Majn kampf” ka qenë objekt kulti në skenën e ekstremistëve të djathtë – në shumë vende ky libër mund të blihet. Në internet ndodhet teskti i plotë.

Prandaj, historiani Mëler vazhdon të këmbëngulë që librit t`i hiqet magjia e librit të ndaluar. Ai pohon për Deutsche Wellen se Instituti i Mynihut ka filluar të përgatisë një version shkencor të librit.

“Ajo që duam të botojmë ne është një version historiko-kritik, që tregon qartë për burimet e ideologjisë hitleriane, dhe që komenton dhe tregon historinë e influencimit prej tij, çka ka vlera shkencore dhe mundëson imunizimin.

Ai që lexon një libër kritik nuk inspirohet nga neonazizmi, përkundrazi.” Shtatëdhjetë vjet pas vdekjes së autorit, të drejtat e autorit të një teksti nuk ekzistojnë më. Prandaj historianët duan të publikojnë një version kritik të librit. Deri tani të drejtat e autorit i ka patur ministria bavareze e financave.

(D.W)

Plani i Hitlerit në duart e bankave

Historia mund të jetë diçka krejtësisht e ndryshme nga realiteti. Fakte dhe ngjarje mund të fshehin të vërteta mjaft më të tmerrshme e nevojitet të kesh shumë guxim për t`u përballur kundrejt mureve të heshtjes e të dezinformacionit.

Lufta e Dytë Botërore ruan shume fantazma e shume anë të errëta: dokumenta e foto të fshehura, arkive sekrete e proçese të rëna në zbrazëti. Ndoshta nuk duhet të jete diçka çuditëse që Presidenti iranian kërkon rishikimin e akteve zyrtare, e nuk mund ta kete gabim.

Mbase jo të gjithë e dinë, apo sidoqoftë jo të gjithë i japin rëndësinë e duhur faktit që, në kërkimin e vazhdueshëm të aleancave të tija strategjike, Fuhreri ka takuar edhe të Madhin Myftin e Jeruzalemit, kryetari spiritual i Palestinezëve: shume nga dokumentat e rregjistrimet e atij takimi u sekuestruan nga aleatët e u ruajtën me kujdesin më të madh nga inteligjencat.

Myfti i njohur, Amin AL Husseini, ka ndjekur në fakt personalisht luftën për llogarinë e nazistëve në Bosnjë deri më 1941 e pastaj është takuan në Kroaci, më 25 prill, me katolikët nazistë Artukovic e Budak.

Si praktike të asaj marrëveshje ka vijuar me krijimin e kushtetutës SS myslimane si dhe të një ushtrie të përbërë kryesisht nga boshnjakë-myslimanë.

Ideologjitë naziste u ndjellën pra nëpër ambientet islamike që në atë epokë, kur luftuan kundra kushtetutës së një Shteti izraelian në një tokë arabe.

Një kuadër ky, që shpalos skenare krejtësisht të papritura por, që, sidoqoftë të ndihmojnë edhe në shpjegimin e historisë së ditëve tona. Jo vetëm, përhapja e ideologjive antisemiste naziste në botën arabe, u shoqërua në mesin e parë të shekullit njëzet me një aleancë anomale mes botës islamike e botës katolike, që vazhdoi pastaj në kohë.

Aleatët në fundin e luftës në fakt kanë mbështetur Myftine e kjo ka lejuar të largohet nga gjyqi i Nurimbergut , Simon Wiesenthal, që e ka akuzuar se ka bashkëpunuar me Shoà-n.

Myfti i njohur ka vazhduar ndërkaq të luajë një rol të madh në botën arabe.

Plani i Hitlerit ishte shume ambicioz pasi qëllimi i tij nuk ishte vetëm të shfaroste hebrenjtë, por të luftonte demokracitë perëndimore për të krijuar kështu një urdhër të ri, që themelin t`a kishte në Gjermaninë e Madhe.

Mendimi i Hitlerit, me “Mein Kampf-in” i tij, qarkullonte si një udhërrëfyes në kulturën islamike, e sot gjen trashëgimtarët e tij më të ilustruar nëpër Banka: ajo çfarë Hitleri nuk arriti të bëjë, u realizua në fakt nga Bankat.

Sistemi fajdexhi vret popujt, etnitë së bashku me traditat e tyre.

Strukturat që pas të cilave fshihen duke zbatuar strategji kontrolli mendor që vrasin demokracitë, mendimin e manipulojnë koshiencat.

Kreret e religjioneve dhe Hitleri


Myftiu Amin al Husseini dhe Adolf Hitleri me 15 dhjetor 1941.


Myftiu Amin al Husseini gjate vizites se trupave naziste.


Papa Pius XII dhe Adolf Hitleri.


Prifterinjet duke pershendetur ne menyre naziste ne stadiumin e Berlinit 1933.


Papa Benededikti XVI (Jozef Ratzinger) si antar krenar i rinise se Hitlerit.


Prifti i ri Jozef Ratzinger (Papa Benededikti XVI) duke pershendetur ne menyre naziste.

Fabrikimi i vdekjes së Adolf Hitlerit

Përse ka hije dyshimi mbi "historinë e bunkerit"



Dëshmitë e diskutuara deri më tani përcaktojnë se, gjatë ditëve të fundit të Rajhut të Tretë kremtime të shumta u kryen në terren të Kancelarisë së Rajhut përballë dëshmitarësh të ndryshëm që qenë kandisur të besonin se trupat që panë të kremoheshin qenë ato të Adolf dhe Eva Hitlerit.

Gjithashtu do të dukej se, Heusemann dhe Echtmann, të dy teknikët dentarë të lidhur me dentistin e Hitlerit, Profesor Blaschke, gënjyen veten në mendimin se posedonin aftësi të mjaftueshme për të identifikuar mbetjet njerëzore të gjetura nga sovjetikët si ato të Adolf dhe Eva Hitlerit.

Megjithatë, progresi i investigimit sovjetik qe aq i shpejtë sa kish filluar të shembej edhe përpara se të mund qenë kapur problemet me dëshminë e Heusemann dhe Echtmann. Problemet e sovjetikëve filluan më 8 maj - ditën që u krye autopsia e mbeturinave të supozuara të Hitlerit - kur një "trup i dëmtuar dhe i shpuar nga plumbat u identifikua si Hitleri" u gjet në rrënojat e bunkerit.

Një korrespondent lufte amerikan, Joseph ("Joe") Ë. Grigg, Jr, raportoi me krenari nga Berlini se, trupi i Hitlerit pothuajse me siguri ishte gjendur. Megjithatë, shpejt Grigg u shtrëngua që ta tërheqë skupin e tij. Më 10 maj, ai raportoi se "katër trupa, të nxirë e të djegur, që dukej se i përgjigjeshin dukjes së Hitlerit qenë nxjerrë zvarrë nga gërmadhat e Kancelarisë". Ai vërejti se, "asnjë nuk ishte identifikuar se qenë në mënyrë përfundimtare si i Fyhrerit nazist".

Duke pasur parasysh se brenda 5 ditëve ata kishin gjetur 6 kufoma, çdonjëri prej të cilëve mund të kish qenë i Hitlerit, konkluzioni i Grigg ishte me të drejtë pesimist: "...rusët po fillojnë të besojnë se asnjë trup që mund të identifikohet pa asnjë hije dyshimi si ai i Adolf Hitlerit do të mund të gjendej ndonjëherë tani". Nuk është tregues aspak i vogël i vështirësive të përjetuara nga sovjetikët që, brenda një muaj nga të zbuluarit, kufomat fillimisht të besuara si ato të Hitlerit dhe të gruas së tij qenë varrosur, zhvarrosur dhe rivarrosur jo më pak se tri herë.

Fillimisht, ato u varrosën në një vend të panjohur në afërsi të Berlinit, më pas u zhvarrosën dhe u lëvizën për në Finov të Bashkimit Sovjetik dhe më pas u zhvarrosën dhe u rivarrosën në Rathenau të Gjermanisë më 3 qershor 1945. Por, as udhëtimet e tyre nuk përfunduan këtu. Një muaj më vonë, ata u çuan në Friedrichshagen të Gjermanisë, ku një prej truprojave të Hitlerit, Harry Mengershausen, u pyet që t'u hidhte një sy për qëllime identifikimi.

Do të ishte e vështirë të jepej një shpjegim për këtë udhëtim shou makabër, nëqoftëse sovjetikët do të ishin të sigurtë se trupat që kishin gjetur qenë realisht ato të çiftit Hitler. Në fillim të qershorit, shkalla substanciale e mashtrimit u bë e dukshme, kur u zbulua se bunkeri ishte mbushur me trupa individësh të ndryshëm që mbanin të veshur pantallonat e Hitlerit. Më 9 qershor, gjatë një konference shtypi të ndjekur nga gazetarët britanikë, amerikanë, francezë dhe rusë, komandanti ushtarak sovjetik, Marshalli Georgi K. Zhukov, pranoi se ata "nuk kishin gjetur asnjë kufomë që mund të ishte e Hitlerit".

Komandanti sovjetik i Berlinit, Gjeneral Koloneli Nikolai E. Bezarin, shpjegoi se rusët kishin "...gjetur disa trupa në Kancelarinë e Rajhut të Hitlerit me emrin e Fyhrerit në rrobat e tyre... Në fakt, në Kancelarinë e Hitlerit ne gjetëm shumë trupa me emrin e tij në rroba. Filloi të bëhej si shaka. Çdo herë që do të gjenim ndonjë palë pantallona, do të thoja: 'Qenkan të Hitlerit"". Zhukov u tha gazetarëve se, tani e konsideronte një mundësi serioze faktin që Hitleri të ish arratisur nga Berlini nëpërmjet ajrit. "Ai mund të ketë fluturuar në momentin e fundit, pasi kishte një fushë aviacioni në dispozicionin e tij", tha ai.

Në mënyrë të habitshme, një prej kufomave të vëna mund t'i ketë përkitur armikut të betuar të Hitlerit, Admiralit Wilhelm Canaris, kreut të dyfishtë të Abwehr (inteligjencës ushtarake gjermane), i cili ishte arrestuar dhe dënuar me vdekje për pjesëmarrje në atentatin e 20 korrikut 1944. Në dhjetor të 1950, Willy Jenke, adjutanti i Canaris, i tha autorit britanik Ian Colvin, se sapo kish marrë informacion të freskët rreth fatit të Canaris nga Johannes Toeppen, një ish njohje e vjetër, i cili kish qenë kryellogaritar i Abwehr.

Toeppen i kish thënë Jenke se, "Canaris ishte parë në Berlin rreth 20 prillit [1945] nën eskortë të rreptë dhe... më pas atij i qe thënë se, Admirali ishte pushkatuar dhe varrosur në kraterin e një bombe më 23 prill në kohën që Hitleri po urdhëronte disa prej ekzekutimeve të tij të fundit". Do të ishte jashtëzakonisht ironike nëqoftëse kufoma mashkull i bërë autopsi nga sovjetikët më 8 maj 1945 aktualisht kish qenë ajo e Admiralit Canaris.

Nga qershori 1945, sovjetikët mund të kishin qenë pothuajse të sigurtë se nuk e kishin gjetur kufomën e Hitlerit. Megjithatë, nga ai moment e prapa, më shumë se ta pranonte perspektivën se trupi i Hitlerit mund të mos gjendej kurrë, Stalini mbështeti idenë se Hitleri ishte arratisur nga bunkeri.

Ndërsa merrte pjesë në Konferencën e Postdamit në korrik 1945, gjatë bisedave me Sekretarin amerikan të Shtetit, James F. Byrnes dhe Admirali i Flotës, William D. Leahy, Shefi i Shefave të Bashkuar të Shtabit, Stalini, shprehu bindjen e patundur se Hitleri ishte akoma gjallë. Në fakt, në gusht të 1945 akuzoi britanikët për "fshehje të Adolf Hitlerit të vërtetë të gjallë në sektorin e tyre të Berlinit".

Origjina e legjendës së vetëvrasjes

Gjatë javës së fundit të prillit dhe ditët e para të majit 1945, bota ndodhej nën paqartësi të konsiderueshme përsa i përket ndodhjes së Hitlerit. Raportet që Hitleri kishte shkuar në Berlin për të kryer mbrojtjen e qytetit u hodhën poshtë si propagandë. Midis raporteve të shumta lidhur me këtë subjekt, disa pretendonin se Hitleri tashmë ishte i vdekur.

Raporti i parë i tillë vinte nga një "diplomat i lartë", që kish arritur të kalonte pa u prekur në Zvicër. Më 28 prill, ai thoshte se Hitleri dhe Goebbels qenë ekzekutuar tri ditë më parë. Të nesërmen, gazetat raportuan se, sipas një "burimi të lartë diplomatik", Himmler e kishte helmuar Hitlerin. Prononcimi i parë zyrtar lidhur me fatin e Hitlerit u bë në orën 10 e 27 minuta të 1 majit 1945, kur Admirali Karl Doenitz deklaroi në Radion 'Hamburg', se Hitleri kishte "rënë në vendin e tij komandues në Kancelarinë e Rajhut, duke luftuar deri në frymën e fundit kundër bolshevizmit dhe për Gjermaninë".

Deri kur mësuan për këtë transmetim, aleatët dukshëm që nuk e kishin ditur se, Hitleri kish vdekur, por britanikët e pranuan idenë me entuziazëm. "Foreign Office, pranoi pikëpamjen se kishte "shumë pak të ngjarë" që vdekja e Hitlerit do të ishte shpallur nga gjermanët sikur aktualisht të mos kish ndodhur, tha komentatori [anonim i Foreign Office]".

Ndërsa, siguria e medias britanike fiksoi argumentin për vendet e tjera të perandorisë, të tilla si Kanadaja dhe Australia, skepticizmi ishte i përhapur gjerësisht në Shtetet e Bashkuara. Një editorial i "New York Times" paralajmëronte: "Nazistët i kanë bërë gënjeshtrat aq shumë pjesë të politikës së tyre dhe raportet rreth sozive të supozuara të Hitlerit kanë qenë aq shumë të përhapura, sa që këto njoftime janë të detyruara, lënë në shumë mendje se kryegënjeshtari po përgatitet të përgatisë një mashtrim të madh të fundit për botën në një përpjekje për të shpëtuar veten dhe ndoshta përgatitur rrugën për rikthimin e tij në një periudhë të mëpasme dhe më të favorshme". Salamanca Republican-Press shkruante në të njëjtën mënyrë: "Radioja gjermane është krijesë e regjimit nazist dhe një prej parimeve naziste është se gënjeshtra është jo vetëm e lejueshme, por edhe e lavdërueshme nëqoftëse do t'u vlejë qëllimeve naziste.

Disa lajmërime të tilla si puna e këtij do të ishte një stratagji më e natyrshme nëqoftëse Hitleri do të vendoste për të vepruar ato çka qenë raportuar se kish planifikuar të vepronte kështu - të zhdukej dhe të "fshihej" apo për të planifikuar krime të mëtejshme". Në artikullin e tij të luftës të botuar në të njëjtën faqe, DeWitt Mackenzie deklaronte: "Historia e vdekjes së Hitlerit është pothuajse shumë [siç] e bukur sa për të qenë e vërtetë dhe sigurisht që nuk mund të pranohet deri kur provat të jenë të besueshme, sepse ekziston një mundësi e tillë e fortë mashtrimi". Një sondazh i Gallup, përcaktoi më pas se 68 përqind e atyre të anketuarve të pyetur e vinin në pikëpyetje, nëse Hitleri realisht kishte vdekur.

Megjithatë, problemi nëse Hitleri realisht kishte vdekur ose jo, u eklipsua menjëherë nga problemi sesi ai kish vdekur. Kësaj radhe, "New York Times" qe në anën më skeptike të spektrit, duke deklaruar në editorialin kryesor të saj se, "duket se nuk ka arsye të forta për të dyshuar se Hitleri…ka vdekur siç ka thënë njoftimi gjerman".

Editoriali ngrinte problemin e natyrshëm se, një vdekje e tillë do të kish ndihmuar të "përgatitej legjenda që formonte thelbin e propagandës naziste dhe sipas të cilës Hitleri u ngjit në pushtet - legjenda se ai dhe nazistët qenë kalorësit e ndritshëm me armatura që luftonin për qytetërimin evropian kundër bolshevizmit "deri në frymën e tyre të fundit"". Në ekstremin tjetër, një zëdhënës i Foreign Office britanik e hodhi poshtë idenë se, Hitleri kishte ndërruar jetë, duke luftuar si "nonsensi më i plotë".

Për të mbështetur këtë konkluzion, zëdhënësi zbuloi se disa ditë më parë, "Himmler ishte thënë të kish dhënë informacionin se Hitleri kishte gjasa të vdiste brenda 48 orësh". Ai ia kish dhënë këtë informacion një kontakti suedez, Kontit Folke Bernadotte, i cili më pas pretendoi se në këtë rast Himmler i kish thënë atij se, planifikonte të krijonte "një legjendë të Hitlerit, që pas rënies së Rajhut të Tretë do të luante të njëjtin rol si shprehja "thika pas shpine" pas paqes së Versajës".

Nëqoftëse, Himmler realisht e kish thënë këtë gjë, Bernadotte duhet ta ketë përcjellë informacionin shumë shpejt tek aleatët, pasi edhe më përpara se kushdo mund të kish qenë i sigurtë, se Hitleri kish vdekur, prioriteti kish ndryshuar në këmbënguljen se Hitleri "e kish gjetur vdekjen në një mënyrë që do të paralizonte çdo përpjekje fanatike naziste për të ndërtuar një legjendë wagneriane rreth tij".

Në mënyrë intriguese një raport i "Associated Press" nga Londra që ishte botuar tek Globe and Mail i Toronto më 2 maj 1945 deklaronte se, pretendimi i Doenitz që Hitleri kishte vdekur si hero ishte denoncuar nga një "zë fantazim": "Doenitz e përkujtoi Hitlerin si një njeri që ia kish kushtuar jetën e tij Gjermanisë dhe luftës kundër bolshevizmit dhe që tani kish kryer një "vdekje heroike". Një zë i fortë fantazme e ndërpreu, duke ulëritur: "Kjo është gënjeshtër!". Zëri fantazëm vazhdoi të dëgjohej pa ndërprerje gjatë gjithë fjalimit të Doenitz".

Fakti, nëse raportimi i këtij "zëri fantazëm" është i vërtetë ose jo tregon se, Foreign Office ishte në ankth qysh nga fillimi për të hedhur dyshim ndaj pretendimeve, se Hitleri kish vdekur si rezultat i aksionit armik. Të nesërmen, datë 3 maj, ka mundësi me kërkesën e këshilltarit politik të tij, John Wheeler-Bennett të Royal Institute of International Affairs (ekuivalenti britanik i Council on Foreign Relations), Gjenerali amerikan Dwight D. Eisenhower vendosi prestigjin e konsiderueshëm të tij pas asaj që në atë kohë dukej si teoria më e mirë alternative e vdekjes së Hitlerit.

Ai e mbështeti deklaratën e Foreign Office, duke shpjeguar se herët në mëngjesin e 24 prillit, Himmler i kish thënë Kontit, Hitleri ishte "një njeri që po jepte shpirt" dhe se shefi i inteligjencës së Himmler, Walter Schellenberg, i kish thënë Bernadotte se, Hitleri po "vuante nga hemoragjia në tru". Megjithatë, fillimisht aleatët u prirën drejt pikëpamjes se, Hitleri kish vdekur për shkaqe natyrore, praktikisht, duke i besuar fjalës së Himmler ndaj asaj të Doenitz.

Një folës i BBC-së gjithashtu i tha botës se, Hitleri kish vdekur nga një hemoragji cerebrale - informacion që kishte rrjedhur të njëjtën ditë në një konferencë në San Francisco nga ministri i Jashtëm britanik, Sër Anthony Eden. Megjithatë, aleatët jo vetëm që thjesht po paragjykonin çdo tregim lidhur me fatin e Hitlerit, që mund të ushqente entuziazmin e rezistencës së nëndheshme naziste, por gjithashtu qenë të paragjykuar në favor të rrëfimit më poshtërues të mundshëm.

Për pasojë, ideja që Hitleri kish vdekur për shkaqe natyrale filloi të shfryhej po aq shpejt sa filluan të shfaqeshin dëshmi, se Hitleri nuk kish qenë aspak i rënë nga shëndeti. Më 7 maj, "Baltimore Sun" deklaroi se, sipas Majorit Erwin Giesing (specialisti i trurit, veshëve, hundës dhe i grykëve të Hitlerit, i cili e kish vizituar atë më 15 shkurt 1945), Hitleri kish qenë "në gjendje të mirë fizike të pazakonte për një njeri të moshës së tij", dhe me siguri që nuk kish vdekur nga hemoragjia në tru.

Raportet që hidhnin ujë të ftohtë mbi teorinë se, Hitleri kish qenë i sëmurë dhe se ndoshta kish vdekur për shkaqe natyrale, vazhdonin të botoheshin kudo që shfaqej mundësia. Por ajo çka e shkaktoi vërtet vdekjen e shpejtë të teorisë së vdekjes për shkaqe natyrale, qenë rrëfimet e anëtarit më të rëndësishëm të regjimit që ishte kapur i gjallë deri më tani: Dr. Hans Fritzsche. Dr Fritzsche, zëvendësi i Goebbels në Ministrinë e Propagandës dhe propagandisti kryesor radiofonik i Gjermanisë, qe marrë nën arrest nga sovjetikët më 2 maj, pasi u kish dorëzuar formalisht qytetin në një ceremoni në Tiergarten.

Mëngjesin tjetër, 3 maj, sovjetikët nxorrën një komunikatë që deklaronte se, Dr. Fritzsche kish bërë një deponim, në të cilën deklaronte se Hitleri, Dr. Goebbels dhe Gjenerali Hans Krebs, kishin kryer të gjithë vetëvrasje në bunker. Megjithëse sovjetikët qenë me të drejtë dyshues - radioja shtetërore e Moskës sugjeronte, se ai qe një "tjetër mashtrim fashist" për të lehtësuar arratisjen e Hitlerit - teoria e vetëvrasjes u kap sërish nga shtypi perëndimor.

Në mënyrë intriguese, ekziston dëshmi se publiku u parapërgatit që ta pranojë teorinë e vetëvrasjes. Më 31 mars 1945, "Globe and Mail" botoi një raport të shtypit kanadez të titulluar "Expect Hitler To Be Suicide". I nënshkruar "Emmerich, March 30", artikulli deklaronte se një thashetheme po qarkullonte midis trupave gjermane me idenë se, Hitleri do të kryente vetëvrasje.

Gjithsesi, teoria e vetëvrasjes qe një ndihmë e pafundme për propagandën anglo - amerikane, përderisa përdorimi i vetëvrasjes së Hitlerit mund të përdorej për të përcjellë një mesazh rreth natyrës së vetë nazizmit: "Kur gazetari amerikan, William L. Shirer, i cili po jetonte si korrespondent në Berlin qysh nga viti 1941, mësoi për vdekjen e Hitlerit nëpërmjet vetëvrasjes në bunkerin e Kancelarisë së Rajhut më 30 prill 1945, deklaroi: "Në fakt, gjithmonë kam qenë i sigurtë, se kjo ishte ajo çka donte vërtet të bënte në fund", duke e parë në këtë mënyrë Rajhun e Tretë si një regjim në thelb vetëvrasës". Teoria e vetëvrasjes qe gjithashtu një armë e luftës psikologjike ndaj popullsisë gjermane.

Për të kuptuar impaktin propagandistik të vetëvrasjes së Hitlerit ndaj mendjes gjermane, është e rëndësishme të kuptohet se për shumë, në mos për pjesën më të madhe, ideja se Hitleri e kish marrë jetën e vet qe thellësisht teksa kundërshtonte gjithçka që ata besonin se ai qëndronte. Kur Gjenerali Krebs i dha lajmin, Gjenerali Helmuth Weidling kujton të ketë menduar: "Kështu paskemi qenë, duke luftuar për pesë vjet e gjysëm për dikë që kreu vetëvrasje. Pasi na futi edhe në këtë katastrofë të tmerrshme, ai për vete zgjodhi rrugëdaljen më të lehtë dhe na la që të mbrojmë veten".

Në anën tjetër të hierarkisë ushtarake, 16-vjeçari Dieter Borkowski, i cili ish ndër rekrutët e rinisë hitleriane, që kish luftuar për të mbrojtur Berlinin deri në fund, u ndje i privuar nga dëshira për të jetuar. "Këto fjalë më bëjnë të ndjehem keq, sikur të më vinte për të vjellë", shkruan ai. "Mendoj se jeta ime nuk ka më kuptim. Për çfarë qe kjo betejë? Për çfarë qenë vdekjet e aq shumë njerëzve? Dukshëm që jeta është bërë e pavlerë, pasi nëqoftëse Hitleri ka qëlluar veten, rusët më së fundi do të kenë fituar... Në fund të fundit, a nuk e ka tradhëtuar Hitleri vetë Volk e tij?".

Kështu që legjenda e vetëvrasjes u përdor për ta diskredituar Hitlerin në sytë e ndjekësve të tij dhe mbytur nxitjen e tyre për t'i rezistuar pushtimit të huaj. Kishte aq shumë ngut për t'i caktuar Hitlerit atë çka mendohej se ishte një fund i përshtatshëm sa që pak njerëz ndalin të bëjnë pyetje aq të natyrshme sesi Dr. Fritzsche e dinte se, Hitleri kish kryer vetëvrasje, nëse sovjetikët kishin ushtruar presion ndaj tij për ta thënë një gjë të tillë apo nëse historia e vetëvrasjes mund të kish qenë një histori mbulimi për arratisjen e Hitlerit.

Duke pasur parasysh statusin e Dr. Fritzsche si njeriu më i rëndësishëm në Propagandaministerium pas Dr. Goebbels, është e krejtësisht e qartë se asgjë që ai u tregoi sovjetikëve menjëherë pas rënies së regjimit mund të shikohen si të çliruar nga mundësia e mashtrimit propagandistik. Megjithatë në Londër dhe Uashington, ku gjatë luftës kish mbizotëruar pikëpamja se nazistët qenë gënjeshtarë të paskrupull, kishte një ndryshim dramatik nga skepticizmi.

Ideja se Hitleri kish kryer vetëvrasje ishte aq tunduese sa që çdo nazist që pretendonte se e dinte që Hitleri kish kryer vetëvrasje kurrë nuk do ta kishte vërtetësinë e vet të vënë në dyshim. Qartazi, të gjithë nazistët qenë gënjeshtarë, përveç atyre që u thanë aleatëve ato çka ata donin të dëgjonin

Operacioni Trevor-Roper

Fakti që kufoma e Hitlerit dukshëm nuk qe gjendur në Berlin shkaktoi shqetësim të konsiderueshëm në shtypin perëndimor. Një editorial i Torontos "Daily Star" komentonte plot ankth më 18 korrik: "Po bëhet e qartë se provë të padiskutueshme për vdekjen e Hitlerit si gjatë dhjetë javëve të kaluara apo në një të ardhme të afërm, nëqoftëse do të ishte akoma gjallë, është tejet e dëshirueshme si për arsye psikologjike, ashtu dhe për ato praktike. Deri kur vdekja e tij të jetë përtej çdo dyshimi... bota është e gatshme për një legjendë të Hitlerit potencialisht të rrezikshme.

Kjo mund të bëhet një armë psikologjike në përpjekjet e liderëve gjermanë eventualisht për të rivendosur vetëbesim dhe për të rigjallëruar egërsinë e këtij populli, që për kaq shumë kohë ka qenë prishës i patolerueshëm i paqes ndërkombëtare". Në të vërtetë, konsiderohej po aq e rëndësishme të shkatërrohet sa Hitleri "mit", aq edhe Hitleri "njeri". Nga mesi i 1945, publikut ju kërkua që të zgjidhte midis një numri në rritje historish arratie dhe teorisë së vetëvrasjes.

Duke pasur parasysh që historitë e arratisë qenë të trasha, në mos tërësisht qesharake, publikut ju krijua përshtypja se vetëm historia e vetëvrasjes kishte ndonjë dëshmi për ta mbështetur dhe meritonte për t'u marrë seriozisht. Përgjigja britanike ndaj historive lulëzuese të arrative të Hitlerit nuk ka vonuar.

Në shtator të 1945, Gjeneral Brigade Dick White, komandant i Zyrës së Inteligjencës në Zonën Britanike të Pushtimit, ngarkoi Majorin Hugh Trevor-Roper, një historian të ri që kish mbaruar në Oxford, i cili qysh nga viti 1943 kishte mbikqyrur punën e Seksionit të Radio "Inteligjencës" të Shërbimit Sekret, për të investiguar rrethanat e vdekjes së supozuar të Hitlerit.

Kjo qe faza hapëse e fabrikimit nga ana e establishmentit britanik të një narrative të ditëve të fundit të Rajhut të Tretë që hiqte qafe Hitlerin "mit".

Duke qenë se publikimi i vetëm i mëparshëm i tij ishte një biografi e një Arqipeshkëvi anglez të shekullit të XVII-të, William Laud, dhe se as nuk fliste, as nuk lexonte gjermanisht, Trevor-Roper qe një zgjedhje kurioze për një detyrë të tillë. Për më tepër, siç e pa bota në vitet Tetëdhjetë, ai autentikoi falset "Hitler Diaries", edhe pse detyra e përcaktimit të autenticitetit të një dokumenti të vetëm do të kish qenë shumë më e thjeshtë se ajo e përcaktimit të vërtetësisë rreth vdekjes së Hitlerit.

Gjatë tri muajve të fundit të 1945, sipas historisë zyrtare, Trevor-Roper dhe një ekip agjentësh inteligjence udhëtuan nëpër Gjermani, duke gjetur dhe marrë në pyetje të mbijetuar nga bunkeri. Megjithatë, kjo procedurë nuk solli ndonjë rezultat të madh, ndoshta sepse shumica e të mbijetuarve u internuan në burgjet dhe kampet e përqendrimit sovjetik.

Përveç zbulimit të një ditari të supozuar të Heinz Linge, kamerierit të Hitlerit, Trevor-Roper arriti vetëm një gjë të veçantë: bërjen e intervistave me Gerda Christian, e cila kish qenë një prej sekretareve të Hitlerit, dhe me Else Krueger, e cila kish qenë sekretarja e Martin Bormann. Në mënyrë të habitshme, Trevor-Roper duket se nuk kish intervistuar asnjë dëshmitar që kish rënë në duart e amerikanëve, që nënkuptonte pjesën më të mirë të atyre që gjendeshin jashtë burgjeve sovjetike. Duket se në vend që ta lejonin atë të takohej me ta, punonjës të inteligjencës amerikane i intervistuan dhe i kaluan atij kopje të raporteve të tyre.

Në një rast veçanërisht flagrant, amerikanët e furnizuan Trevor-Roper me dëshmi pjesërisht të fabrikuar; në një tjetër ata i dhanë informacion që e kishin siguruar në kushte aq të pazakonshme sa mund të konsiderohej i dyshimtë. Rasti i parë, qe ai i aviatores së famshme gjermane, Hanna Reitsch.

Në një intervistë me Ron Laytner, që ajo e autorizoi për botim vetëm pas vdekjes, Reitsch deklaronte në mënyrë eksplicite se të paktën pjesë e rrëfimit të atribuuar asaj tek The Last Days of Hitler ishte fabrikuar: "Kur u lirova nga amerikanët, lexova librin e historianit Trevor-Roper "The Last Days of Hitler".

Tamam si një fill i kuq gjatë të gjithë librit përshkuhet një raport dëshmitari okular nga Hanna Reitsch, rreth ditëve të fundit në bunker. Kurrë nuk e kam thënë një gjë të tillë. Kurrë nuk e kam nënshkruar një gjë të tillë. Kjo është një gjë e sajuar prej tyre, Hitleri vdiq me dinjitet total". Ky raport, i datës 8 tetor 1945, u shkrua nga hetuesi i Reitsch, Kapiteni Robert E. Work (Selia Qendrore e Divizionit Ajror e Forcave të Shteteve të Bashkuara në Austri,

Njësia Ajrore e Investigimit) dhe i botuar për herë të parë tek Public Opinion Quarterly në periudhën 1946-'47. Rasti i dytë qe ai i infermieres Erna Flegel. Më 23 nëntor 1945, disa agjentë të inteligjencës amerikane e morën Flegel për një darkë, rezultati i së cilës qe një deklaratë 5 faqëshe në anglisht që është paraqitur si një përmbledhje informacioni që ajo me sa thuhet zbuloi gjatë "marrjes në pyetje" së saj. Megjithatë, Flegel as nuk e shkroi vetë deklaratën, as nuk e nënshkroi atë.

Në fakt, asnjë njeri nuk mund ta garantojë këtë dokument, sepse pavarësisht se është deklasifikuar, emrat e personave përgjegjës për të, përfshi emrin e agjencisë për të cilët punonin, mbeten të pazbuluara. Nëqoftëse ky qëllim qe tipik, burimet kryesore të Trevor-Roper qenë përmbledhje informacionesh që tashmë qenë parapërgatitur për të nga inteligjenca amerikane.

Duke qenë se kishte pak të mbijetuar nga bunkeri në duart britanike dhe se Trevor-Roper nuk kishte akses tek të mbijetuarit nga bunkeri në duart e sovjetikëve, detyra e tij në thelb duket se ka qenë ajo e krijimit të një narrative koherente nga informacioni që po merrte dhe që nuk kishte asnjë mundësi për ta vlerësuar vetë.

Nuk ka asnjë arsye për të besuar se çdo dëshmi që arriti Trevor-Roper u bë e mundur me miratimin aktiv të dëshmitarit. Përshtypja ime është se, në vitin 1945 nazistë të kapur qenë pak më shumë se kukulla të kapësve të tyre aleatë; gjithsesi, ata mund të katandiseshin që të thonin çdo gjë që kapësit do të donin prej tyre.

Për çudi, Trevor-Roper i bëri "konkluzionet" e tij publike më pak se dy muaj, pasi kish filluar investigimin e çështjes. Në një konferencë për shtyp më 1 nëntor 1945, Trevor-Roper (i cili qëndronte anonim në këtë fazë dhe në shtyp referohej thjesht si "një oficer i ri i inteligjencës britanike") u paraqit para gazetarëve me një deklaratë që konsistonte në pak më shumë se një narrativë e javës së fundit ose pak më shumë e jetës së Hitlerit.

Ajo përshkruante sesi Hitleri kish kryer vetëvrasje, ndoshta duke e qëlluar veten në gojë. Megjithëse, Trevor-Roper u tha gazetarëve se, deri më tani kishte folur me rreth 20 dëshmitarë, deklarata nuk përmendi as edhe një emër të tyre. Megjithatë, gazetarët ka mundësi e lanë konferencën me përshtypjen e gabuar se, versioni i ditëve të fundit të Hitlerit që ai kish dhënë mbështetej nga dëshmia e dëshmitarëve të shumtë.

Megjithatë, ai nuk kish gjetur as edhe një dëshmitar të vetëm të ngjarjeve kyçe - vetëvrasja dhe kremimi i Hitlerit; gjithçka kish bërë kish qenë dëshmia e Kempka e marrë si ungjill i së vërtetës dhe e zhvlerësuar ajo te Karnau. Kapitulli final i deklaratës së Trevor-Roper i hidhte poshtë teoritë se Hitleri mund të ish arratisur nga Berlini.

Në këtë pjesë, bëhet e qartë në mënyrë të dukshme se, investigimi i tij ishte konceptuar që të çonte në konkluzione të paracaktuara. Parasëgjithash, këtu mësojmë se, Trevor-Roper supozonte se, fati i Hitlerit ishte përcaktuar tërësisht nga rastësi të minutës së fundit. Sipas kësaj linje arsyetimi, Hitleri nuk mund të ish arratisur nga Kancelaria, sepse kjo apo ajo rrugë ishte bërë e pamundur (ose të paktën e vështirë, që për Trevor-Roper dukej se nënkuptonin të njëjtën gjë). Trevor-Roper i përmblodhi mundësitë e largimit të Hitlerit nëpërmjet përgjithësimesh që janë tejet të kontestueshme.

Për shembull, ai shkruante se do të kish qenë e pamundur për Hitlerin të fluturonte nga Berlini për shkak se, "dy pilotët" e tij mbetën në bunker dhe "morën pjesë në tentativën e arratisjes të natës së 1 majit". Kjo është krejtësisht mirë, për aq kohë sa supozoni se, Hitleri nuk do të kish lejuar asnjë tjetër ta nxirrte jashtë Berlinit apo se njëri nga pilotët nuk mund të ish larguar dhe të ishte kthyer mbrapa. Trevor-Roper e kufizonte diskutimin e tij për mundësitë e arratisjes së Hitlerit tek avionët dhe veturat.

Megjithatë, në janar të vitit 1946, Gjenerali Helmuth Ëeidling, i cili ishte internuar në një burg sovjetik, dha një deklaratë të gjatë për sovjetikët, në të cilën pranonte se ishte bërë skeptik rreth teorisë së vetëvrasjes.

Ai kish medituar lidhur me problemin e mundësive të arratisjes dhe kish konkluduar: "Natën e 29 - 30 prillit kishte akoma mundësi për t'u larguar - nëpër stacionin e metrosë së Kopshtit Zoologjik në Berlinin Perëndimor dhe nëpër stacionin Friedrichstrasse në Veri. Njeriu mund të ish arratisur në mënyrë relativisht të sigurtë nëpërmjet tunelesh nëntokësore: "A mundet të besohet vërtetë se kjo mundësi kurrë nuk ju paraqit Trevor-Roper?

Përderisa nuk ka të ngjarë që ai të mos dinte se Berlini posedonte një rrjet metroje të zgjeruar, duket se mundësitë e vetme të arratisjes për të cilat Trevor-Roper ishte i interesuar që të fliste, qenë ato që mund të përjashtonte.

Ndoshta defekti më i madh i Trevor-Roper ishte ngutja e tij për ta hedhur poshtë mundësinë që dëshmitarët okularë mund të qenë impenjuar sëbashku për të nxjerrë një histori koherente për të mbuluar arratinë e Hitlerit.

Në raportin e tij, ai komentonte: "Konsiderohet pothuajse e pamundur që versionet e dëshmitarëve okularë të ndryshëm mund të përfaqësojnë një histori mbulimi të koncertuar; ata qenë të gjithë shumë të zënë në planifikimin e vetë sigurisë së tyre sa për të qenë të aftë apo të disponueshëm për të mësuar një imitim të përpunuar, të cilin të mund ta ruanin akoma pas pesë muajsh izolimi nga njëri-tjetri dhe nën një marrje në pyetje të detajuar dhe konstante".

Ky argument ka po aq kuptim sa pretendimi se nuk mund të ketë asgjë të tillë si orkestra, sepse nuk ekziston asnjë mënyrë që një numër i madh njerëzish të mund të luajnë të njëjtën pjesë komplekse muzikore të tillë si simfonia në të njëjtën kohë. Gjithsesi, "imitimi" vështirë se qe aq i "përpunuar".

Siç e kemi parë më herët, ka shumë diferenca të konsiderueshme midis kujtimeve të dëshmitarëve okularë të ndryshëm. Orkestra SS-e po luante të njëjtin ritëm, për të qenë të sigurtë, por jo gjithmonë në të njëjtin çelës.

Kempka i sqaruar

Për pasojë, operacioni Trevor-Roper në rastin më të mirë nuk është parë si një investigim në mirëbesim për fatin e Hitlerit, por si skena sipërore në planin britanik për ta shenjtëruar propagandën naziste si fakt historik. Siç e kemi parë më lart, dëshmitarët e parë okularë qenë shoferi i Hitlerit, Erich Kempka, dhe truproja Hermann Karnau. Pasi, vërtetësia e Kempka u vu në pikëpyetje nga pretendimet e Karnau, historia e këtij të fundit pothuajse u zhduk dhe ajo e Kempka u glorifikua si më autoritare.

Në të vërtetë, dëshmia e Kempka jo vetëm që u bë baza për librin e Trevor-Roper, por gjithashtu u mbështet në Nyremberg, si burimi i vetëm i besueshëm i informacionit lidhur me vdekjen e Hitlerit. Arsye parësore, se pse historia e Kempka fitoi një perceptim të tillë pozitiv për autoritetet anglo - amerikane qe, se Kempka ishte burimi i vetëm i dëshmisë që dukej se mbështeste teorinë e vetëvrasjes (Karnau thjesht referoi për kremimin që kish dëshmuar).

Gjithashtu, Kempka kundërshtonte pretendimet sovjetike se, Hitleri mund të ish arratisur. Në intervistën e tij të regjistruar të 4 korrikut 1945, ai deklaroi: "[Me një] deklaratë ta raportuar se është bërë nga Marshalli rus Chuikov [siç] se Hitleri dhe Eva Braun mund të qenë arratisur nga Berlini nëpërmjet ajrit, unë nuk mund të jem dakord. Më 30 mars 1945 dhe dy apo tri ditë më parë, askush nuk mund t'i linte pjesët e brendshme të Berlinit nga ajri.

Kishte një zjarr të fuqishëm artilerie në të gjithë ato pjesë të Berlinit gjatë atyre ditëve. As nuk dëgjova për ndonjë avion që të jetë larguar pas 25 apo 26 prillit 1945". Fatkeqësisht për Kempka, një prej ngjarjeve më të mirëkonfirmuara të ditëve të fundit të Rajhut të Tretë, është ai i një fluturimi të kryer nga Gjenerali Robert Ritter von Greim dhe Hanna Reitsch, që mbërriti në Berlin mëngjesin e 26 prillit.

E njëjta dyshe u ngrit nga Berlini në orët e para të mëngjesit të 29 prillit. Vetë Reitsch, jo vetëm që foli rreth dy fluturimeve në raste të shumta midis 1945 dhe vdekjes së saj më 1979, por gjithashtu i kushtoi një kapitull atyre në autobiografinë e saj, Flying Is My Life.

Duke parë se dëshmitë nga burimet e tjera janë të bollshme sa duhet për të përcaktuar se ata aktualisht ndodhën, ka diçka jashtëzakonisht të dyshimtë rreth pohimit të Kempka, se asnjë fluturim i tillë do të kish qenë i mundur. Nuk ka asnjë arsye për të dalë në konkluzionin, gjithsesi tundues, se Kempka duhet të ketë gënjyer rreth të qenit në Kancelari gjatë ditëve të fundit të regjimit.

Ai mund të kish qenë përkohësisht i larguar nga bunkeri me një mision. Sikur të ketë qenë kështu, ai do të jetë kthyer pasditen e 30 prillit. Siç e kemi parë edhe më përpara, shumë dëshmitarë okularë kanë dhënë dëshmi që e përcaktojnë praninë e Kempka në një kremim të mbajtur në kopshtin e Kancelarisë rreth orës 3 po atë pasdite. Kapiteni Karl Schneider, pranoi të kish folur me Kempka në garazhin e Kancelarisë në mbrëmjen e 1 majit. Ai u tha sovjetikëve më 19 maj 1945, se në këtë rast Kempka i kish thënë atij se, Hitleri "me sa duket kish vdekur".

Për pasojë, shpjegimi që përshtatet më mirë për ngjarjet është se, Kempka kërkoi që ta fshinte dijen e tij për dy fluturimet. Kur fillimisht ja tregoi këtë histori amerikanëve në qershor 1945, ai nuk kishte asnjë arsye për të besuar se ata dinin gjithçka rreth tyre. Ka arsye të mirë, se pse Kempka nuk do të kish dashur t'i përmendte këto fluturime: historia kryesore - që Greim fluturoi për në Berlin që të merrte udhëzime nga Hitleri, i cili sapo e kish bërë atë kreun e ri të Luftwaffe - është qesharake.

Pse Hitleri, që ishte aq në ankth për këdo tjetër që të largohej nga Berlini, të donte dikë që të vinte ta takonte? Pse do të kish qenë kaq i etur për të folur me kreun e një entiteti pothuajse joekzistues?

Historia zyrtare dështon që ta justifikojë fluturimin jashtëzakonisht të rrezikshëm të Greim dhe Reitsch. Ajo gjithashtu nuk shpjegon, sepse fluturimi i dyshes nga baza ajrore e Luftwaffe në Rechlin afër Berlinit për në Aeroportin "Gatow" në periferinë e Berlinit shoqërohej nga një eskortë prej 30- 40 avionësh luftarakë: me fjalë të tjera, Luftwaffe ekzistuese pothuajse në tërësinë e saj. Dukshëm, fluturimi kishte një qëllim më serioz sesa na kanë bërë të besojmë.

Një autor beson se, Greim dhe Reitsch e transportuan Martin Bormann jashtë nga Berlini. Megjithatë, në një pasazh domethënës në kujtimet e tij, ish-anëtari Volkssturm Dieter H. B. Protsch tregon për një incident që ndodhi në Berlin më 29 prill 1945. Atë ditë, që ndodhi të ishte ditëlindja e 13-të e tij, gjatë një kërkimi për ushqim për familjen e tij, ai hasi një bodrum të zënë nga disa Waffen-SS, të cilët po punonin me pajisje radiofonike që i dhanë bukë dhe çokollatë: "Pas një muhabeti të rëndomtë rreth familjes, ata papritmas pushuan së foluri kur (radio operatori) ngriti dorën për të kërkuar qetësi.

"Funker" (radio operatori), duke mbajtur kufje në vesh, filloi të buzëqeshë dhe deklaroi se, "der Fuehrer" e mori dhuratën e tij të vonuar të ditëlindjes. Shpjegoi më tej, se ai [Hitleri] ishte larguar nga Berlini, i pilotuar nga piloti personal i tij, Hanna Reitsch, pilotja testuese femër më e mirë e Gjermanisë. Raporti deklaronte, se ajo po i jepte një njëmotorëshi të vogël, me dy apo tri vende, një të ashtuquajtur "Fiseler [siç] Storch"".

Kështu që e vërteta, saktësisht siç supozuan më pas sovjetikët, se Hitleri në të vërtetë ishte larguar nga Berlini, pakashumë rreth kohës që historia zyrtare na tregon se ai ndodhej akoma në bunker, duke diktuar Testamentin Politik të tij, dhe se Erich Kempka e dinte me saktësi kur dhe si kish ndodhur kjo, por ua fshehu këtë informacion amerikanëve. Sipas Reitsch, fluturimi arriti Rechlin rreth orës 3 të mëngjesit. Këtu, deklaron ajo, Greim mori pjesë në një mbledhje.

Më pas ajo dhe Greim, duke përdorur një avion tjetër, fluturuan drejt Ploen, një largësi prej rreth 400 miljesh. Destinacionet e tjera të tyre qenë Dobbin, ku ndodhej Feldmarshalli Wilhelm Keitel, Luebeck, Ploen sërish ("për të parë Doenitz") dhe më së fundi Koeniggraetz (në Bohemi, tani Hradec Králové në Republikën Çeke). Nëqoftëse ne supozojmë se Hitleri ishte i pranishëm gjatë të paktën njërës prej këtyre etapave të mëtejshme, ne mund të themi se në Rechlin rrugëtimi ngec.

Nëqoftëse Hitleri e la Berlinin me Greim dhe Reitsch, atëhere kjo do të jepte shpjegim për seritë e ngjarjeve të çuditshme: martesën me Eva Braun, shkrimin e Testamentit Politik, shpërthimet e përsëritura të zemërimit - që do të glorifikoheshin në historinë zyrtare "ditët e fundit të Rajhut të Tretë". Natyrisht, ditët e fundit të Hitlerit në bunker duhet të vlerësohen dhe po kështu një seri e shpifur episodesh duhet të shpikeshin për të mbushur boshllëkun e plotë.

Me këtë artikull nuk përpiqet që të zgjidhë pyetjet e shumta të ngritura nga këto episode të çuditshme për arsyen e natyrshme, se të gjitha këto varen në një supozim bazë - faktin, që Hitleri kreu vetëvrasje në bunker - të cilin besojmë të mos jetë gjë tjetër veçse propagandë.

Armin Tirana

A e vrau Hitleri mbesën?

Në mëngjesin e 19 shtatorit 1931, një vajzë njëzet e tre-vjeçare, Geli Raubal, u gjet e vdekur në Mynih në apartamentin e Adolf Hitlerit. Raubal, e cila ishte bija e motrës së Hitlerit, ishte qëlluar me pistoletën e tij. Arma u gjet pranë trupit.

Për Hitlerin, nuk mund të kish qenë moment më i keq. Zgjedhjet e vitit të mëparshëm kishin rritur numrin e nazistëve në Reichstag nga 12 në 107, duke e çuar partinë e tij shumë pranë pushtetit. Një skandal tani - sidomos një i tillë që do të përfshinte akuza për përdhunim dhe vrasje - mund të degdiste Hitlerin dhe nazistët në skajet e politikës gjermane.

Gazetat antinaziste e bënë "copë" këtë lajm. Shumë shpejt nisën të qarkullojnë zërat se njëzet e tre-vjeçarja kish qenë dashnore e Hitlerit, njëkohësisht mbesë e tij. "Munich Post" shkruante se Raubal kish patur një hundë të thyer, duke lënë të kuptohet se Hitleri e kish vrarë ndoshta në një moment zemërimi, mbase sepse do të ketë zbuluar që ajo shkonte me dikë tjetër, apo për shkak se ajo do ta kish kërcënuar për të folur publikisht rreth disa praktikave seksuale disi të pazakonta të dajës.

Të tjerë thanë se Raubal kishte qenë detyruar të kryente vetëvrasje, ose nga xhelozia e dhunshme e Hitlerit, ose nga kërkesat e tij seksuale. I marrë në pyetje nga detektivët, Hitleri i tronditur ka raportuar se ai e kish parë një ditë para se të gjendej kufoma. Ishin grindur për shkak të planit të tij për të marrë leksione kënge në Vienë.

Ajo ishte inatosur, pasi ai nuk e kish lejuar të shkonte vetëm, por më pas ishte qetësuar. Më pas, vazhdoi Hitleri, ai qe nisur për një tubim fushate në Nuremberg. Pikërisht aty mësoi lajmin për vdekjen e saj.

Ai u nis menjëherë për në Mynih, duke ndaluar vetëm për një gjobë shpejtësie që mori në gjysmë të rrugës. Personeli në apartamentin e Hitlerit kishte pak për t'i shtuar historisë së Hitlerit. Ata kujtuan që Raubal doli vrullshëm nga dhoma e gjumit e Hitlerit, dukshëm e mërzitur, por ata nuk e kishin idenë se çfarë e kishte mërzitur apo çfarë i kishte ndodhur.

Policia nuk gjeti shenja të një hunde të thyer, apo ndonjë dëshmi tjetër që Raubal ishte sulmuar. U vendos që ishte vetëvrasje. Por, meqë kishte shumë simpatizues nazistë në nivele të lartë në Ministrinë e Drejtësisë, shumëkush dyshoi se policia ishte nën presion të shkurtonte hetimin. Edhe stafi i familjes mund të jetë kërcënuar nga zyrtarë nazistë, veçanërisht nga zyrtarët e partisë që ishin në vendngjarje para se të mbërrinin detektivët.

Pra, të paktën për historianët, hetimi mbeti i hapur. Dhe kërkimi për dëshmi që ai ka vrarë Raubalin i ka çuar ata në skuta shumë të errëta të mendjes së Adolf Hitlerit. Mes atyre që dyshonin se Hitleri vrau Raubalin ishin disa ish-anëtarë të rrethit të tij të ngushtë.

Më i njohuri ishte Oto Strasser, i cili botoi një gazetë me influencë naziste dhe vëllai i të cilit, Gregor, ishte zëvendës-führer i partisë. Gregor, i cili më vonë sfidoi Hitlerin për udhëheqjen e partisë, u vra në vitin 1934, ndërsa Oto u largua në Zvicër.

Në librin e tij të vitit 1940 "Hitleri dhe unë", Oto Strasser përmendi tre copa të një dëshmie për vrasje: së pari, një bisedë që kishte me një prift, i cili i tha atij se ai do të varroste Raubalin si një katolike, diçka që nuk do të kishte qenë e lejuar nëse ai besonte se ajo ishte vetëvrarë; së dyti, një bisedë me vëllain e tij, në të cilën Gregori i kish thënë se kish dëgjuar direkt nga Hitleri që ai kish qëlluar Raubalin dhe në fund, një histori (burimi i të cilës nuk ka qenë Strasser) se Fritz Gerlich, një botues i njohur antinazist, kish patur në plan të botonte një ekspoze të madhe për vrasjen në 12 mars 1933.

Por më 9 mars, trupa naziste hynë me forcë në zyrat e gazetës, shkatërruan të gjitha dosjet dhe arrestuan Gerlich. Gerlich, si Gregor Strasser, u vra në vitin 1934. Oto Strasser nuk foli për një motiv për vrasjen e Raubalit, por ai la të kuptohej se kish qenë rezultat i zemërimit të Hitlerit për faktin që Raubal takohej me burra të tjerë.

Ernst Hanfstaengl, dikur sekretar shtypi i Hitlerit, ka dhënë më shumë hollësi: Raubal jo vetëm që kishte meshkuj të tjerë, por ajo gjithashtu ishte shtatzënë. Babai i ardhshëm ishte një mësues arti dhe, më keq akoma, parë nga perspektiva e Hitlerit, ishte hebre. Raubal e kishte takuar mësuesin në vitin 1928 dhe tani ajo donte të martohej me të. Për Hitlerin ishte një çnderim, personalisht dhe politikisht, që një hebre t'i grabiste mbesën-të dashurën.

Pra, sipas Hanfstaengl, Hitleri detyroi Raubalin që të kryente vetëvrasje. Se si e bëri, kjo nuk del qartë nga rrëfimi i Hanfstaengl, edhe pse ai la të kuptohej se kishte të bënte me disa kërcënime për nënën e saj. Sido që të jetë, shtoi Hanfstaengl, familja e Hitlerit e gjitha e mori këtë histori për të vërtetë. Ai vetë e kishte mësuar atë nga Brigid Hitleri, gruaja e vëllait të Hitlerit, Alois. Në librin e tij të vitit 1944 "Der Führer", historiani gjerman Karl Heiden ka argumentuar se ishte shefi i SS, Heinrich Himler, dhe jo Hitleri, përgjegjës për vdekjen e Raubal.

Në fakt, argumentonte Heiden, Hitleri ishte në dashuri me Raubal dhe donte të martohej me të. Himmler, i frikësohej një skandali, ose për shkak se ai dyshonte Raubal flinte me një tjetër njeri, ose sepse ajo do të ketë kërcënuar që do të bënte publike praktikat seksuale të xhaxhait të saj. Heiden nuk ishte i sigurtë nëse Himmler e vrau, apo e shtyu drejt vetëvrasjes, por ai ishte i bindur se nazistët ishin fajtorë. Burimi i tij, tha ai, kish qenë një mik i nënës së Raubal.

Problemi me të gjitha këto rrëfime ishte se ata mbështeteshin në thashetheme të pabaza, të qarkulluara kryesisht nga të afërm dhe ish-bashkëpunëtorët të Hitlerit, që ishin shpesh më pak të shqetësuar në lidhje me të vërtetën se sa me zgjidhjen e mosmarrëveshjeve dhe daljen në pah. Këta ishin njerëz, dëshminë e të cilëve, historianët më vonë me të drejtë e konsideruan të dyshimtë. (Duhet shtuar që Heiden, ndryshe nga Strasser ose Hanfstaengl, ka qenë gjithnjë një armik i Hitlerit.

Por historia e tij, gjithashtu, pati si burim një kushëri të pakënaqur.) Për më tepër, fleta e gjobës i shërbeu Hitlerit si alibi. Ajo nuk ishte, për të qenë të sigurtë, një alibi e palëkundshme, duke ditur se policia dhe dëshmitarët e tjerë mund të kenë qenë mbështetës të nazistëve, por nuk kishte asnjë provë që ta kundërshtonte.

Sa për akuzën e Heiden se Himmler ishte përgjegjës, ajo dukej e palogjikshme; e nëse motivi i tij kishte qenë për të shmangur një skandal, ai sigurisht nuk do të kishte lënë trupin në banesën e Hitlerit, apo pranë saj armën e Hitlerit.

Pra, edhe pse vrasja nuk mund të përjashtohet, vendimi i policisë për vetëvrasje dukej se kish më shumë gjasa. Por mbeten disa pyetje vendimtare: A e shtyu Hitleri mbesën e tij në vetëvrasje? Dhe cila ishte natyra e marrëdhënieve të tyre?

Nuk ka asnjë dyshim, në mendjen e Heiden, se synimet e Hitlerit ndaj Raubalit ishin më shumë se xhaxha-mbesë. Një tregim i Heiden, që nuk përmendte burimin e tij, kish të bënte me një letër që Hitleri i kishte shkruajtur mbesës, në të cilën shprehte "ndjenja që mund të priteshin nga një njeri me prirje mazohiste, koprofile në kufijtë e ... unidinizmit".

Më troç, ajo çfarë donte të thoshte Heiden ishte se Hitleri eksitohej kur një grua urinonte mbi të. Letra nuk mbërriti kurrë tek Raubal, por ra në duart e një shantazhisti. Në vitin 1929, sipas Heidenit, kreu i thesarit nazist, Franc Shvarc pagoi shantazhistin dhe rimori letrën.

Hanfstaengl tregoi edhe historinë e një tjetër përpjekjeje për shantazh, kjo një vit më vonë. Ai kujtonte që kish takuar Shvarc në vitin 1930, vetëm pasi kreu i thesarit kishte blerë nga një shantazhist një format të madh me skica pornografike që Hitleri i kishte bërë Raubalit. Hanfstaengl pa vizatimet, i tronditur dhe i sugjeroi Shvarcit që t'i grisë.

Shvarc tha se Hitleri donte t'i riktheheshin. Heiden nuk ishte i sigurtë nëse Hitleri kishte shkuar përtej fantazisë për mbesën e tij, por Hanfstaengl mendonte që po. Ai citonte një bisedë - e ka pranuar që e kish dëgjuar nga një i tretë - në të cilën Raubal i kish thënë një mikeje se daja i saj ishte një "përbindësh" dhe se "ju nuk mund të besoni gjërat që ai më detyron të bëj".

Dhe, siç vinte në dukje Hanfstaengl, kishte një precedent incesti në familje: prindërit e Hitlerit ishin kushërinj të dytë dhe nëna e Hitlerit, e cili ishte njëzet e dy vjet më e re se babai i tij, e quante atë "Dajë". Oto Strasser, ashtu si Hanfstaengl, nuk kishte dyshime se marrëdhëniet në mes Hitlerit dhe Raubalit kishin qenë konsumuar dhe se ajo nuk ishte aspak një marrëdhënie seksuale normale.

Në një intervistë të 1943 me agjentë të OSS (paraardhësit e CIA-s në kohën e luftës), Strasser ishte i qartë rreth unidinizmit. Ai pohoi se kishte dëgjuar për të direkt nga Raubali dhe se ajo e quante "pështirë".

Ashtu si me akuzat për vrasje, këto rrëfime për jetën seksuale të Hitlerit duhej të trajtoheshin me një farë skepticizmi. As Hanfstaengl dhe as Strasser nuk ishin një burim veçanërisht i besueshëm dhe burimet e tyre ishin shpesh pa emër, ose edhe më pak të besueshme se ata vetë.

Strasser as nuk u mundua për të shpjeguar pse Raubali kishte zgjedhur pikërisht atë për t'u rrëfyer - në atë kohë ai qe një koleg i ngushtë i njeriut prej të cilit ajo donte të shkëputej.

Pra nuk është e çuditshme që biografët më të respektuar të Hitlerit në dy brezat e fundit - Alan Bullock në vitin 1952 dhe Ian Kershaw në vitin 1998 - të dy shprehën dyshime serioze nëse Hitleri dhe Raubal e konsumuan ndonjëherë marrëdhënien e tyre, e lëre më të angazhoheshin në ndonjë lloj seksi të pazakontë. Dëshmitë thjesht nuk mjaftonin.

Gjithsesi, ndryshe nga akuzat për vrasje, thashethemet e një marrëdhënieje seksuale të pazakontë kishin një farë logjike. Psikobiografët, veçanërisht frojdianët, prireshin për të parë sekrete seksuale tek kushdo, sidomos ishin ata të prirur t'i gjenin tek një psikopat si Hitleri.

Walter Langer, një psikiatër që përgatiti raportin e OSS të vitit 1943 mbi Hitlerin, besonte se Raubal (dhe Strasser) kishin thënë të vërtetën rreth unidinizmit. Langer përmendi gjithashtu intervista me një tjetër grua, aktoren Renate Müller, e cila rrëfeu për takime njësoj të pakëndshme seksuale me Hitlerin në 1932. "Nga një shqyrtim i të gjitha provave," Langer shkruajti, "duket një perversion i Hitlerit, ashtu si e ka përshkruar Geli".

Vetëvrasje, apo krim pervers?

Zor se mund t'u vësh faj frojdianëve për faktin që kanë të konsideruar domethënëse që, të shtatë gratë që mendohet të kenë patur në kohë të ndryshme marrëdhënie seksuale me Hitlerin, gjashtë prej tyre ose kryen vetëvrasje, ose tentuan ta bëjnë. (Gjashtë përfshijnë Raubal, mbi supozimin se ajo nuk ishte vrarë, si edhe Eva Braun, e cila vdiq me Hitlerin në vitin 1945).

Çfarëdo që Hitleri bënte me gratë që flinin me të, dukej qartë se kjo i shkaktonte atyre pakënaqësi. Por, siç theksonin biografët më pak frojdianë të Hitlerit, asnjë nuk vërtetoi që problemet seksuale ishin rrënjët e problemeve të Hitlerit, apo grave që flinin me të.

Nuk ishte e thënë të besoje që Hitleri ishte një pervers seksual për të shpjeguar pse këto gra kanë kryer vetëvrasje, mbasi ai kishte shumë tipare të tjerë të papranueshme. Në të vërtetë, mund të pranohet fare mirë se çdo grua që zgjidhte të hynte në marrëdhënie me Hitlerin, kishte tashmë disa probleme serioze.

Sigurisht që Raubal nuk e zgjodhi Hitlerin. Ajo shkoi të jetojë me dajën, sepse ajo dhe nëna e saj nuk kishin asnjë vend tjetër për të shkuar, dhe kështu vazhdoi për aq kohë sa jetoi. Ajo ishte e bllokuar në shtëpinë e një njeriu që ndiente një tërheqje të jashtëzakonshme prej saj dhe i cili ishte i pamëshirshëm në përpjekjet e tij për të mos e lejuar të takohej me meshkuj të tjerë.

Refuzimi i tij për ta lejuar të shkonte në Vjenë ishte vetëm njëri i një serie të shkallëzuar të kufizimeve që vendosi mbi mbesën e tij, që kur ajo erdhi të jetojë me të në vitin 1929. Nuk është e thënë të pohosh se e detyronte të bënte seks pervers për të imagjinuar se e trajtonte brutalisht.

Ky ishte konkluzioni i Bullock dhe Kershaw, dhe shumica e historianëve kanë ndjekur rrugën e tyre. Hitleri, në pikëpamjen e shumicës, ndoshta nuk e vrau Raubalin.

Dhe (edhe pse konsensusi mbi këtë pikë është shumë i dobët) ai ndoshta nuk ka patur marrëdhënie seksuale me të, ose në qoftë se ka patur, ndoshta nuk ishte natyra e seksit shkaku i drejtpërdrejtë i vdekjes së saj. Por ai ishte një tiran - një tiran i brendshëm në 1931, edhe përpara se të bëhej tiran kombëtar dy vjet më vonë. Për Geli Raubalin, vdekja duket se kish qenë shpëtimi i vetëm.

Për shumëkënd, duke përfshirë ish-biografët nazistë, vdekja e Raubalit ishte një pikë e rëndësishme kthese për Hitlerin. Hanfstaengl, për shembull, shkruan se "me vdekjen e saj ishte shtruar rruga e shndërrimit përfundimtar të tij në një demon". Fotografi zyrtar i Hitlerit, Heinrich Hoffmann, i bëri jehonë këtyre ndjenjave.

"Në këtë kohë", kujton ai, "fara e mizorisë filloi të çelë tek Hitleri. Oreksi i tij për mizori u rrit shumë vetëm pas vdekjes së Gelit". Kjo lloj analize tingëllonte në fakt vetë-pastruese, nëse Hitleri u bë një përbindësh vetëm pas vdekjes së saj, atëherë ata mund të faleshin që kishin qenë aleatë të mëhershëm të tij.

Por nuk ishin vetëm ish-nazistët që besonin se vdekja e Raubalit e transformoi Hitlerin. Shumë biografë frojdianë, motivimi i të cilëve ishte sigurisht më i pastër se sa i ish-nazistëve, prireshin për të parë vdekjen e Raubalit si një pedanë vendimtare në zhvillimin e tij si një vrasës. Edhe në qoftë se ai nuk e vrau, kanë argumentuar ata, humbja e gruas pas të cilës ishte fiksuar e ktheu atë në përbindësh.

Ndikimi frojdian ka qenë i konsiderueshëm; edhe Bullock, ndonëse gjeti që faktet qenë të pamjaftueshëm, besonte se vdekja e Raubalit ndryshoi Hitlerin dhe se kishte "ndoshta diçka seksuale" në antisemitizmin e Hitlerit.

Megjithatë, për shumicën e historianëve, vdekja e Raubalit nuk mjaftonte për të shpjeguar ambiciet gjenocidale të Hitlerit. As edhe shpjegimet e tjerë e të ndryshëm seksualë - që përfshijnë një testikul të munguar apo një marrëdhënie të Hitlerit me një prostitutë hebreje të sëmurë nga sifilizi - nuk i kënaqin shumicën e historianëve, sidomos ata të Holokaustit.

Në të vërtetë, të gjesh arsyen e vdekjes së miliona njerëzve në një shkak të vetëm paraqet probleme praktike dhe morale, me të cilat historianët vazhdojnë të ndeshen edhe sot. Një gjë është e qartë: vdekja e Raubalit pati një ndikim të thellë tek Hitleri, por nuk qe ajo që e ktheu në një vrasës.

Ai tashmë i kishte duart të përlyera me gjak, pavarësisht nga kujtimet selektive të ish-biografëve nazistë, banditët nazistë kishin vrarë dhe rrahur deri tani me qindra mijëra njerëz para shtatorit 1931, pa dyshim me dijeninë dhe miratimin e Hitlerit. Vetëvrasja e Geli Raubal nuk ishte aspak vdekja e parë, për të cilën Hitleri ishte përgjegjës.

Kjo nuk ishte kafka e Hitlerit



Një pjesë e kafkë që është menduar të jetë ndoshta e liderit të Gjermanisë naziste Adolf Hitler është zbuluar të mos jetë e tij. Fragmenti i kafkës është pjesë e kokës së një gruaje që mbetet e panjohur, sipas një ekip shkencëtarësh të cilët kanë studiuar çështjen.

Seksioni i kafkës në fjalë është i shënuar me një vrimë e bërë me sa duket nga një plumb nga armë zjarri.
Shkencëtarët rus deri tani pohonin se kjo ishte pjesë e kafkë së Hitlerit.Fragmenti në fjalë ka qenë i ekspozuar në Moskë në vitin 2000.

Studiues amerikanë tani argumentojnë se provat e ADN-së tregojnë se fragmenti i kockës ishte pjesë e trupit të një gruaje të moshës 20 deri 40 vite.

Sidomos, kocka është shumë e hollë për të qenë pjesë e kokës së një burri, thonë ata.

(Burimi: The Guardian )

Analizat: Kafka e Hitlerit nuk është e Hitlerit

LONDER - Historianët janë tronditur dje kur pas një testi ADN në kafkën e Hitlerit nga ku mësuan se ajo i përket një femre.
Zbulimi u bë nga një ekspert që analizoi mbetjet skeletore të Hitlerit.

Por, nga nata e kaluar lindën dyshimet nëse Tirani Nazist ka kryer vërtetë vetëvrasje në Berlin në bunkerin e tij në prill të vitit 1945.

Për rreth 64 vite në histori të gjtihë kemi mësuar se Hitler i deklaruar si përbindësh I Luftës së Dytë Botërore në moshën 56 vjecare mori një pilulë të quajtur Cyanide dhe qëlloi veten me armë.
Rusët më pas gjetë një trup të djegur me një plumb nsë kokë dhe nga verifikimet e atëhershme u deklaruar se kufoma ishte e Hitlerit.

Në vitin 1970 KGB e dogji atë dhe ruajti vetëm pjesën e nofullës dhe një fragment nga kafka.
Arkeologu amerikan Nick Bellantoni fluturoi me avion për në Moskë dhe pasi more leje nga autoritetet e atjeshme ekzaminoi objekte nga arkivat e shtetit, përfshirë këtu edhe mbetjet e bunkerit të Hitlerit.
Dhe ai jo vetëm që zbuloi se kafka ishte e një femre, por se edhe I përkiste një moshe shumë të re.

Ai tha: "kocka duket shumë e hollë ndërkohë që kocka mashkullore ka tendencë të jenë më e fortë. Kjo kafkë i korrespondon një gruaje në mes moshës 20 dhe 40."

Ndërkohë e dimë nga historia se Eva Braun, e dashura e Hitler ndodhej me të në bunker dhe se ka qënë e msohës 33 vjece. Por, doctor Bellatoni thotë se “nuk kemi raportime se ajo ka qëlluar eten me plumb, por vetëm që mori pilulën vetvrasëse. Kafka I bie të jetë e kujtdo në këtë rast, por e Hitlerit jo”.

THSun

E vërteta mbi vdekjen e Adolf Hitlerit !



Të gjithë pranuan faktin se Adolf Hitler u vetvra të hënën e 30 prillit 1945 duke u vetgoditur e helmuar me Cianid.

Këto dy metoda të vetvrasjes dhe rrethana të tjera bënë që të dyshohej e të flitej se Adolf Hitleri mund të ketë mbijetuar në fund të Luftës së dytë Botërore nëpërmjet spekulimeve rreth tij.

KGB/FSB Ruse konfirmoi pranimin e gjërë të versionit të shkruar nga Hugh Trevor-Roper në librin e tij “The last days of Hitler” (Ditët e fundit të Hitlerit) publikuar më 1947. Arkivat Ruse sidoqoftë nxorrën në dritë ç’ka mund ti ketë ndodhur viktimës së tij.

Vetvrasje

Hitleri u vendos në rezidencën e Fuhrerbunker më 16 janar 1945 ku dhe kryesoi në shpërbërjen e shpejtë të Rajhut të tretë,ndërkohë që aleatët përparonin nga të dyja anët, si atë lindore dhe atë perëndimore. Jo më herët se prilli forcat sovjetike u futën në Berlin duke përparuar drejt qëndrës së qytetit ku dhe lokalizuan dhe Kancelarinë.

Më 22 prill Hitleri pësoi atë që historianët më pas e quajtën krizë nervore,ndërkohë që po zhvillonte një nga konferencat ushtarake të tij duke e ditur se disfata ishte e pashmangshme dhe Gjermania po humbte luftën. Ai shprehu qëllimin për tu vetvrarë dhe më vonë i kërkoi doktorit Werner Haase ti rekomandonte një metodë të sigurtë vetvrasjeje. Haase i sugjeroi një kombinim midis një doze cianidi dhe një gjuajtje pistolete në kokë.

Hitleri arriti që të merrte disa kapsula cianidi nëpërmjet SS.

Ndërkohë më 28 prill Hitler mësoi se Heinrich Himmler kish qëllime negocimi në rrugë të pavarur për të bërë traktat paqeje.Hitleri i besoi vërtetësisë së këtij traktati dhe filloi të shfaqë shenja paranoje. Kështu ai nuk kishte më besim në ato kapsula.

Për të verifikuar potencialin e tyre ai urdhëroi doktor Haasen ti provonte ato tek qeni i tij Blondi,i cili ngordhi duke treguar rezultatin.

Në mesnatën e 20 prillit Hitleri u martua me Eva Brawn me një ceremoni të vogël civile.

Antony Beevor tregon se pas një gostie modeste me gruan e tij Hitleri thirri sekretaren Trandl Junge në një dhomë tjetër ku shprehu dëshirën e fundit si dhe nënshkroi testamentin. Ai e firmosi këtë dokument në orën 4:00 e u tërhoq në shtrat (disa besonin se ai e firmosi testamentin direkt pas martesës, por shumica bësojnë në versionin e parë).

Hitleri dhe Brawn jetuan bashkë si burrë e grua në bunker më pak se 400 orë. Vonë, në mëngjesin e 30 prillit kur sovjetikët ishin vendosur vetëm 500 metra larg bunkerit,Hitleri pati një takim me gjeneralin Helmuth Weidling, komandant i mbrojtjes i cili informoi Hitlerin se garnizoni i Berlinit mund të thyhej atë natë.

Në këto rrethana Weidling i kërkoi Hitlerit një kërkesë që të tërhiqej,një kërkesë kjo që kish rezultuar e pasuksesshme kohë më parë.Hitleri nuk i ktheu përgjigje në ato momente,kështu që Weidling u kthye në lagjen e tij në Bendlerblack kur rreth orës 13:00 ai mori lejen e Hitlerit për armëpushim.

Hitleri bashkë me dy sekretaret dhe shefin e tij personal hëngrën drekë me bazë spaghetti,më pas ai dhe Eva i dhanë lamtumirën pjestarëve të Fuhrerbunker, shokëve të punës, përfshirë këtu familjen Goebbels, Barman, sekretarëve si dhe disa oficerëve të ushtrisë.Rreth orës 14:30 Adolfi dhe Eva shkuan në zyrën personale të tij.

Më vonë u raportua se u dëgjuan disa të shtëna rreth orës 15:30 (djali i vogël i Goebbels kish deklaruar se ai dëgjoi një zhurmë që ngjante me atë të një bombe ose “Adircthit” - gjuajtje me një të shtënë).

Pas disa minutash shërbëtori Heiz Linge bashkë me Barman hapën derën e studios.Më pas Linge vuri re një erë në formën e cianidit.Bashkëshortët qëndronin të ulur në një divan të vogël.

Eva ndodhej në të majtë kurse Hitleri në të djathtë. Hitleri dukej qartë se i kish gjuajtur vetes në të djathtë të kokës me një pistoletë të tipit Walther PPK 7.65mm e cila qëndronte në këmbët e tij.

Nga koka e Adolfit rridhte gjak prej të cilit ishte krijuar një pellg i madh në të djathtë të divanit si dhe në dysheme.Eva nuk kishte asnjë shenjë gjuajtjeje,kështuqë Linge dyshoi se ajo kishte helmuar veten.

Disa dëshmitarë treguan se trupat e tyre u nxorrën në sipërfaqe nëpërmjet disa tuneleve sekrete të bunkerit dhe në kopshtin pranë Kancelarisë ata u lyen me benzinë dhe u dogjën nga Linge dhe pjestarë të tjerë të personelit të SS. Më vonë Linge dhe rojet e SS vunë re se trupat e tyre nuk u dogjën plotësisht si pasojë e predhave sovjetike që po qëllonin mbi bunker.

Dhe pse ato u përpoqën që ti kremonin trupat e tyre nuk arritën plotësisht. Më vonë ajo që mbeti nga to u mbulua nga një shpërthim i madh bombe mbas orës 18:00.

Braktisja e hirit në lumin Elba

Më 1969 një gazetar sovjetik,Lev Bezinsky,arriti të publikojë një reportazh mbi autopsinë e trupave, por për shkak të një mosinformimi të mirë historianët e quajtën të mosbesueshëm. Megjithatë në 1993 KGB/FSB regjistruan të dhënat e autopsisë. Duke u mbështetur mbi këtë historianët arritën në konsesus rreth ç’ka ndodhi me trupat e Hitlerit dhe Braunit.

Trupat e ushtrisë së kuqe sulmuan kancelarinë afërsisht rreth orës 23:00,rreth 7 orë e 30 minuta pas vdekjes së Hitlerit. Më 2 maj mbetjet e Hitlerit, Evës dhe qenve të tyre u gjetën në një rrënojë gërmadhash nga Ivan Churakov,pjestar i korpusit të 19 Rifle ose ndryshe SMERSH.

Pas autopsisë (e cila nuk lejohej që të publikohej nga Stalini) tregoi se të dy gjuajtjet kishin dëmtuar kafkën dhe copëza xhami u gjetën në nofullën e Hitlerit.Mbetjet e tij u varrosën.

Me to u mor SMERSH,ku dhe ndryshoi lokalitetin,nga Berlini në Madersburg (bashkë me mbetjet e ministrit Joseph Goebbels të gruas dhe gjashtë fëmijëve të tij), mbetje të cilat u groposën poshtë një sektori të shtruar në një oborr të rrethuar me ndërtesa, vend i cili u mbajt rreptësisht sekret. Nga 1970 SMERSH iu dorëzua në kohë qeverisë së Gjermanisë Lindore.

Nga frika e mundshme se vendi i varrit të Hitlerit mund të kthehej në një lëvizje Neo-Naziste.Drejtori i KGB Yuti Andropov autorizoi një operacion special për të shkatërruar mbetjet e Hitlerit.

Më 4 prill 1970 një skuadër e KGB sovjetike (e cila kish dhënë detaje mbi varrimin) në rrugë sekrete nxorrën mbetjet dhe i dogjën ato deri në copën e fundit para se të braktisnin hirin e tij në lumin Elba.

Nga Serxhio Prelashi

Eshtrat e Hitlerit në Rusi?


Kryesuesi i arkivues së shërbimit rus të sigurisë, FSB, insistoi se ai posedon eshtrat e Adolf Hitlerit, duke vënë kështu në dyshim deklaratat e hulumtuesve amerikanë, të cilët e theksojnë të kundërtën.

Në intervistën dhënë të përditshmes ruse, Izvestiya, drejtori i arkivit së FSB-së, Vasily Khristoforov, vuri në dyshim rezultatin e studimit, të bërë në shtator të vitit 2009 nga hulumtuesit amerikanë, Nick Bellantoni dhe Linda Strausbaugh, në të cilin u theksua se ADN-ja e eshtrave për të cilët bëhet fjalë ka dëshmuar se janë këta eshtra të një femre.

"Me çka kanë mundur të krahasojnë ata ADN-në. Moska është vendi i vetëm, në të cilin gjenden eshtrat e Hitlerit”, insistoi Khristoforov.

Krahas eshtrave të nofullës së Hitlerit dhe një pjese të kafkës, me një vrimë të shkaktuar nga plumbi, të cilat në Moskë u dërguan në vitin 1948, arkivi i FSB-së posedon edhe një pjesë të divanit të njollosur me gjak nga bunkeri i Hitlerit, në të cilin ai ka bërë vetëvrasje më 30 prill të vitit 1945, theksoi Khristoforov.

Ai më tutje theksoi se kufomat e Hitlerit, bashkëshortes së tij, Eva Braun, kufomat e çiftit Goebbels dhe gjashtë fëmijëve të tyre janë djegur në vitin 1970 dhe se hiri është hedhur në një lumë.

“Kjo me gjasë ka qenë zgjidhja më e mirë. Në të kundërtën, varrezat e tyre do të ishin shndërruar në një vend për pelegrinazhin e fashistëve, të cilët mund të gjenden çdo kund, për fat të keq edhe në Rusi”, nënvizoi Khristoforov.

Misteret e zëvendësit të Hitlerit - Rudolf Hess



Ai zyrtarisht ishte “zëvendësi i Fyhrerit”, por ndonjë ndikim të qartë politik sa ishte në atë detyrë, ai nuk duket se e pati ndonjëherë realisht.

Mbi Rudolf Hessin dhe karrierën e tij qarkullojnë fakte të ndryshme dhe interesante: fluturimi drejt Anglisë në maj të vitit 1941 mbetet akoma shumë misterioz në shumë aspekte, e po ashtu edhe vdekja e tij para 20 vjetëve.

Më 17 gusht të vitit 1987, një patrullë dyshe rojesh në burgun aleat të kriminelëve të Luftës, në njërën ndër lagjet e ish-Berlinit Perëndimor, Spandau, e gjeti 93-vjeçarin brenda një shtëpize ku mbaheshin veglat e kopshtarëve në oborrin e gjelbër të burgut, ku ai kryente dënimin prej dekadash.

Ai u gjend pa jetë i shtrirë përtokë, e rreth qafës kishte një kabull elektrik, me të cilin kishte mbytur veten. Banori i vetëm i mbetur në atë burg qysh prej dy dekadash pa asnjë “shok”, u dërgua kësisoj menjëherë në spitalin ushtarak britanik, ku në orën 16:10 u konstatua ligjërisht vdekja e tij.

Pas 46 vjetësh në burg, përfundoi kështu dhe jeta e figurës më të veçantë, më mistike e ndoshta më interesante të njerëzve që dikur rrethonin Hitlerin.

Rudolf Hess lindi në Aleksandri të Egjiptit në vitin 1894 dhe shërbeu më pas gjatë Luftës së Parë si toger në formacionet ajrore të sapoformuara bavareze dhe pas përfundimit të luftës, ashtu sikurse shumë oficerë të tjerë gjermanë të zhgënjyer nga disfata e pasojat që solli humbja e luftës, qysh në fillimet e asaj që në histori njihet si Republika e Vajmarit, u hodh në krah të qarqeve revanshiste e nacionaliste gjermane; më konkretisht në rastin e tij, u bë pjesë e grupimit politik të ekstremit të djathtë “Shoqëria Thule”.

Që nga viti 1920, ai ishte anëtar i Partisë Nacionalsocialiste të Punëtorëve Gjermanë “NSDAP” (ose shkurt: Partia Naziste) dhe avancoi, le të themi, deri në rrethin më të ngushtë të njerëzve që shoqëronin e ndiqnin Hitlerin dhe idetë e tij.

Pas dënimit të tyre, pasi u gjetën fajtorë në përpjekjen që tashmë ka hyrë në histori si “Puçi i birrarisë së Mynihut”, Rudolf Hess së bashku me Hitlerin, e gjetën veten në muret e ftohta të kështjellës-burg të Landsbergut.

Për dekada me radhë, duke u nisur nga ky fakt, ka ekzistuar ideja thuajse plotësisht e besueshme se “Mein Kampf”-in e Hitlerit e shkroi pikërisht Hessi, pas fjalëve që i diktonte “Fyhreri”.

Por kohët e fundit, shumë studiues e historianë kanë hedhur hije të forta dyshimi rreth këtij fakti, duke sjellë dëshmi shkencore pas shqyrtimit të dorëshkrimit të veprës së sipërpërmendur në origjinal, krahasuar me kaligrafinë e dokumenteve të firmosura nga Hessi në kohët e mëvonshme.

Rrëshqet në qarqe okulte

Por një gjë duket se është e sigurt: duke ia nisur që nga viti 1925, Hess tashmë njihej si sekretari privat i Hitlerit, ndërsa nga viti 1933 e sipër, ai mbante titullin “zëvendësi i Fyhrerit”. Funksioni i tij kufizohej vetëm në drejtimin organizativ të partisë naziste. Por një ndikim politik, sipas konstatimit që kanë bërë biografët, studiuesit e historianët, ai nuk rezulton të ketë pasur kurrë në të vërtetë.

Në vitin 1939, Hitleri emëroi komandantin e “Luftëaffe”-s (Forcave Ajrore të Rajhut), Herman Gëring, zyrtarisht si “Njeriun numër 2” – një shuplakë e qartë kjo me shumë gjasa për Hessin e karakterin tij, cilësojnë në veprat e tyre shumë studiues.

Në këtë kohë ishin ravijëzuar qartë edhe përplasjet e brendshme e fërkimet brenda gjirit të hierarkëve të lartë nazistë, ku lufta e bërrylave për të qenë sa më pranë Fyhrerit, po njihte faza interesante.

E ndoshta pikërisht për këtë arsye, Hess nisi të shfaqej dyshues për besimin që kishte ndaj tij Hitleri. Ai nisi të frekuentonte rrethe edhe më okulte e nga ana tjetër, besohet se rrinte në kontakte me miqtë e tij anglezë.

Më 10 maj 1941, ndërsa sulmet ajrore mbi Londër ishin në kulmin e tyre, Hess çuditërisht fluturon drejt Skocisë për të ndërmjetësuar (nuk është e qartë, me apo pa lejen e Fyhrerit) një paqe me Britaninë. Ai u arrestua dhe që nga ai moment e deri sa vdiq 46 vjet më vonë, nuk e pa më kurrë lirinë me sy.

Spekulimet rreth udhëtimit misterioz

Rrethanat e udhëtimit të tij deri më sot janë shumë të diskutueshme e të mbuluara me mister, pasi nga njëra anë, shumë nga studiuesit e publicistët gjermanë e britanikë përhapin prej dekadash të dhëna spekulative, dhe nga ana tjetër qeveria britanike, ose më konkretisht shërbimi inteligjent MI6, nuk pranon akoma të bëjë publike dosjet që lidhen me arrestimin e deponimet e mundshme të Rudolf Hessit.

Këta të fundit këmbëngulin se dosjet e Hessit duhet të qëndrojnë edhe dhjetë vjet të tjera të kyçura nëpër sirtarët e tyre dhe kjo gjë i ka dhënë krah, sigurisht, edhe ndezjes së shumë teorive konspirative kundrejt tij.

Kështu, mendohet se ish-kryeministri britanik i asaj kohe, Winston Churchill, pasi e kishte dëgjuar fillimisht propozimin për paqe të bërë nga Hess, e kishte refuzuar atë, duke preferuar të bashkëpunonte me SHBA-të dhe Bashkimin Sovjetik për të mposhtur Gjermaninë, e cila tashmë, me ç’duket e kishte trashur aq shumë zullumin, saqë nuk mund të ndryshonte më asgjë në mendjen e kryeministrit britanik të kohës, i cili bluante në kokë prej kohësh, vetëm një gjë: hakmarrjen e ashpër ndaj Gjermanisë që kishte shkuar shumë larg me bombardimet mbi Londër.

Historianët, përkundrazi, gjykojnë se Hess, shkoi atje falë një iniciative individuale dhe aspak si i ngarkuar, apo emisar sekret i Hitlerit për të nënshkruar paqen me britanikët, gjë e cila vërtetohet me sjelljet e reagimet plot indinjatë të Hitlerit pas marrjes së lajmit se Hess ishte bërë tashmë një “peng” në duart e britanikëve.

Nga ana tjetër, ka një grup tjetër historianësh që mendojnë se edhe kjo tezë është disi e pabesueshme, pasi Hitleri mund ta kishte denigruar atë si figurë e ta shpallte tradhtar, edhe pse ai nuk ishte më fizikisht në Gjermani.

Po kështu, në tavolinë hidhen plot teza e teori të tjera që variojnë që nga një komplot i mundshëm për të rrëzuar Hitlerin, e deri tek shpresat e forta të Hessit, për të parë një paqe me Britaninë e shpëtimin e Gjermanisë, me ose pa bekimin e Fyhrerit.

Nazisti që ndenji më gjatë në burg

Autori britanik, Martin Allen është përpjekur, duke u bazuar në dokumente që ai i vlerëson si të reja e të pazbuluara më parë, të argumentojë tezat e veta, por dëshmitë e tij janë vlerësuar si të rreme nga kritikët e tij.

Ndërkohë, shkelmin pikëpamjes së Allen për planet e Hessit, duket se ia vunë idetë e tij se britanikët në vitin 1945, kishin helmuar ish-shefin e trupave SS, Hajnrih Himler. Në realitet është vërtetuar se ai kreu vetëvrasje në Berlin, ndërsa përpiqej të largohej dhe kjo gjë duket se e bëri atë të pabesueshëm edhe për çështjen Hess.

Hess u dënua më pas gjatë seancave të procesit të shekullit (d.m.th. Gjyqet e Nurenbergut) me burgim të përjetshëm dhe e vuajti në fakt atë dënim më shumë se çdo koleg tjetër i tij nazist - pavarësisht se veprimtaria e tij aktive në shërbim të planeve hitleriane, ishte ndërprerë qysh më 1941, kur ai u arrestua e u mbajt i izoluar në Angli – ndoshta edhe sepse ai vazhdonte t’i qëndronte besnik Hitlerit, duke mos treguar asnjë shenjë pendimi. Përpjekjet për ta liruar atë para kohe, dështonin vazhdimisht falë vetos së sovjetikëve.

Është pikërisht kjo njëra ndër arsyet kryesore se pse shërbimet sekrete britanike nuk kishin ndonjë leverdi ta vrisnin Hessin, siç kanë pretenduar e spekuluar vazhdimisht ekstremistët e djathtë në Gjermani dhe Europë, citohen të thonë sot disa studiues në mediat perëndimore.

Por gjithsesi, për shumëkënd imazhet e Hessit në Nurenberg kanë mbetur simbole të këtij procesi e shumëçka në lidhje me rolin e tij errësohet pikërisht për shkak të këmbënguljes kryeneçe për të mos publikuar dosjen e tij.

Ç’ndodhi pas vdekjes?

Pas ditëlindjes së Adolf Hitlerit më 20 prill, dita e vdekjes së zëvendësit të tij, Rudolf Hess, prej kohësh ka përbërë një shkas për ndërmarrjen e aksioneve e tubimeve përkujtimore nga ana e neonazistëve në Gjermani dhe Europën Perëndimore.

Për këtë spektër të politikës radikale në kontinent (e sigurisht, më shumë në Gjermani) Hess, i cili vdiq në moshën 93-vjeçare në burgun ushtarak të Spandau-t, në ish-Berlinin Perëndimor, më 17 gusht 1987, cilësohet një martir.

Qysh prej ditës së vdekjes, anëtarë e simpatizantë të grupeve të djathta ekstreme nga Gjermania, Danimarka, Zvicra, Holanda etj., mblidhen çdo vit për të kryer marshimet përkujtimore në nder të tij. Si njëri ndër të akuzuarit kryesorë në gjyqin e Nurenbergut pas Luftës së Dytë, Hess u dënua me burgim të përjetshëm.

Rudolf Hess, i lindur në qytetin e Aleksandrisë në Egjipt, fillimisht ishte sekretari i Hitlerit e qysh nga prilli i vitit 1933, zëvendës i tij, duke pasur detyrën e ministrit të Rajhut pa portofol.

Sipas vlerësimit të organeve kompetente gjermane të ruajtjes e moscenimit të Kushtetutës, grupimet e djathta radikale, ose siç njihen ndryshe “neonaziste”, qysh prej vdekjes së tij në vitin 1987 janë përpjekur vazhdimisht ta përcaktojnë atë si një “martir të paqes”, në mënyrë që të faktorizohen, sipas tyre, në skenën politike vendase me një ikonë identifikuese të pranueshme.

Për arsye të cilat deri më sot nuk janë sqaruar ende, Hess është dëshmuar se më 10 maj të vitit 1941 u ul me një parashutë në tokat e Skocisë dhe deri nga fundi i luftës, u mbajt në internim në Angli.

Nga rrethet e njerëzve që qëndronin pranë tij, më vonë u përhap teza se ai kishte shkuar drejt Anglisë me një mision special nga Hitleri për të arritur një akord paqeje me britanikët, pak kohë para se të niste sulmi mbi Bashkimin Sovjetik.

Në proceset e Nurenbergut, Hess u shpreh se “Unë nuk pendohem për asgjë”, dhe më 1 tetor 1946 u gjet fajtor për komplot kundër paqes dhe planifikimin e një sulmi kundër Anglisë e u dënua me burgim të përjetshëm.

Përpjekjet e vazhdueshme të politikanëve perëndimorë për të liruar për arsye shëndetësore e humane “të vetmuarin” Hess, dështuan.

Deri në fund të jetës së vet, Hessit i ishte ndaluar të shprehte mendime e të jepte intervista rreth së shkuarës së tij, që lidhej me kohën e nazizmit, e gjithashtu edhe rreth misionit të tij të vitit 1941 në Skoci.

Nga Armand Plaka

Misteri i marrjes së pushtetit nga Hitleri

Çfarë metodash dhe prapaskenash përdori Fyhreri për të marrë drejtimin e Gjermanisë



Zbulohen mitet dhe të fshehtat që fshihen pas diktatorit të egër

Në 30 janar të vitit 2010 shënoi 77 vjetorin e ardhjes në pushtet të Adolf Hitler në Gjermani. Në atë ditë, udhëheqësi nazist u betua si kancelari i Republikës Weimar. Numri 77 është mistik, dhe nazistët ishin të njohur për dashurinë e tyre për misticizmin. Më tej do të shqyrtojmë disa mite të lidhura me nazistët.

Miti i Hitlerit

Një nga mitet bashkëkohore tregon se Hitleri erdhi në pushtet në mënyrë të ligjshme dhe demokratike. Natyrisht, ky mit është përdorur si një histori tmerri përpara çdo zgjedhje. Në realitet, ky afirmim është i rremë. Kjo përvojë historike dëshmon vetëm për rrezikshmërinë e zgjedhjeve në drejtim të demokracisë formale së bashku me praktikat e pandershme të fushatave zgjedhore.

Adolf Hitler dhe partia e tij morën pushtetin duke vënë në përdorim procedura komplekse, formalisht demokratike dhe teknika të pista të zgjedhjeve. Ata përdoren “emergjenca” jokushtetuese, asgjësimin e sistemit administrativ federal të vendit, dhe, mbi të gjitha, lojra dhe intriga në zyrat e ekzekutivit.

Fushata zgjedhore e kryer nga Partia Nacional Socialiste e Punëtorëve Gjermanë (NSDAP) nuk mundi ti shërbente si një shembull i politikës së ligjshme dhe të ndershme.

Së pari, fushata u bazua në demagogji dhe populizëm, duke i lënë njerëzit në errësirë mbi qëllimet reale dhe metodat e nazistëve. Parrulla antikapitaliste dhe socialiste u përdorën gjerësisht. Partia që e shpalli veten si "socialiste" dhe e "punëtorëve" nuk kishte qëllime në justifikimin e këtyre atributeve në praktikë.

Përkundrazi, ajo krijoi blloqe me partitë më konservatore të Gjermanisë që përfaqësonin interesat e parave. Hermann Goering një herë shkroi një letër për një prodhues gjerman duke thënë se kjo e fundit nuk duhet të ngatërrohet me tekstet e posterave të partisë. Ai deklaroi se qëllimi justifikon mjetin, dhe se çdo parti i ushqen votuesit me parulla. Ky shembull tregon qartë mashtrimin e qëllimshëm të votuesve.

Metodat e Hitlerit

Së dyti, nazistët përdorën frikësimin dhe teknika të "zgjedhjes së rreme". Votuesit ishin të mobilizuar me një kërcënim të pushtetit komunist. Dy herë votuesit u mashtruan duke i dhënë votat e tyre për NSDAP. Ata besonin se kishin zgjedhur socializmin patriotik (dhe jo nazizmin) ndaj Partisë Komuniste të Gjermanisë (KPD). Së treti, përveç teknikave zgjedhore dhe gënjeshtrave, nazistët përdornin presione të drejtpërdrejta terrori duke eleminuar konkurrentët e tyre fizikisht nga lufta politike.

Ata vunë në praktikë edhe provokime, duke përfshirë sulmin me zjarr mbi pallatin e Reichstag në Berlin më 27 shkurt 1933, një muaj pasi Hitleri u emërua Reichskancelar. Megjithatë, pavarësisht nga të gjitha truket dhe statagjemat, lufta kushtetuese e nazistëve për pushtet nuk ishte gjithmonë e suksesshme.

Në kundërshtim me mendimin e përgjithshëm, nazistët nuk morën shumicën absolute në parlamentin e ligjshëm dhe demokratik gjerman. Gjatë zgjedhjeve të vitit 1930, NSDAP mori vendin e dytë me 18,3% të votave; Partia Social Demokrate gjermane mori 24,5%; Komunistët siguruan 13,1% të votave.

Në vitin 1932, Hitleri humbi zgjedhjet e Reichspresident ndaj Marshall Paul von Hindenburg. Në 1932, socialistët kombëtarë morën shumicën në parlament me 37,4% të votave, por edhe komunistët përmirësuan rezultatet e tyre. Në të njëjtin vit, Reichstag u shkarkua, dhe u mbajtën zgjedhjet e reja. Në këto zgjedhje nazistët morën më pak vota, 33.1%. Më 30 janar 1933, Presidenti Hindenburg caktoi Hitlerin si kreu i qeverisë.

Si u zgjodh Hitleri

Hitleri u emërua për shkak të presionit të elitës dhe qarqeve oligarke përfshirë edhe peticionet e profesorëve dhe prodhuesve gjermanë. Hitleri gjithashtu u ndihmua nga influenca personale e Goering i cili ishte mik me djalin e Hindenburgut dhe intrigat në zyrat e ekzekutivit konservator, të cilët ishin duke shpresuar për të formuar "ekuilibrin e pushtetit." Ata donin që të vendosnin Hitlerin si kre i qeverisë, dhe më shumë për ta përdorur atë si një kukull politik që do të mbulojnte veprimet e tyre.

Kjo do të thotë se Hitleri ishte emëruar nëpërmjet veprimeve burokratike, dhe jo nga vullneti i njerëzve. Më 1 shkurt, Reichstag u hodh poshtë përsëri nga presidenti Hindenburg. Më 4 shkurt, presidenti nënshkroi një dekret për "Mbrojtjen e popullit gjerman" (Verordnung zum deutschen Schutze des Volkes), duke kufizuar liritë e njerëzve.

Dy dekrete të jashtëzakonshme janë lëshuar pas zjarrvënies së Reichstag. Midis tyre dekreti që lejonte për mbrojtjen e popullit dhe shtetit dhe dekreti kundër tradhëtisë së popullit gjerman (Verordnung Verrat gegen jam hochverraeterische Volke deutschen und Umtriebe). Këto dekrete bënë të ligjshme ndjekjen e kundërshtarëve politike. Megjithatë, zgjedhjet e ardhshme të mbajtura më 5 mars, 1933, nuk i solli partisë shumicën absolute në Parlament.

Kthesa

"Demokracia" ndaloi këtu. Në mars, mandatet komunistët u bënë të pavlefshme nga një urdhër administrativ i paligjshëm. Vetë deputetët u vranë ose u arrestuan dhe dërguar në kampin e përqendrimit të Dachau.

Më 21 mars, i njohur si "Dita e Potsdam," një konferencë përbërëse e Reichstag-ut të ri, e mbyllur edhe për socialdemokratët, u mbajt në një kishë të Potsdamit. Më 22 qershor të të njëjtit vit, Partia Socialdemokrate gjermane u ndalua. "Ligji kundër themelimit të Partive" u lëshuar më 14 korrik, 1933 (gegen Gesetz die Neubilding von Parteien).

Të gjitha partitë, përveç NSDAP u hodhën poshtë, dhe anëtarësimi ose organizimi e një partie të re u anonçua si një krim. Më 12 nëntor, 1933, u mbajtën zgjedhje të reja të cilat natyrisht u fitua nga NSDAP. As këto zgjedhje dhe as referendumi i mbajtur më 19 gusht, 1934, përsa i përket Hitlerit në lidhje që bashkon rolin e Reichspresident dhe Reichskancelar, ishin demokratike.

Plebishiti ishte thjesht funksional dhe kishte për qëllim për të konfirmuar titullin e Fuehrer që Hitleri mori më 2 gusht, pas vdekjes së Presidentit. Në ditën e referendumit, ushtria iu soll Hitlerit për një betim besnikërie, që tregon qartë se vota nuk vendosi asgjë. Rezultatet ishin të garantuara edhe sepse njerëzit jetonin në frikë dhe terror, të gjitha të drejtat autonome të tokave dhe komunat u hoqën, dhe administrata u kontrollua plotësisht.

Kampet e përqendrimit dhe burgjet politike ishin të zëna me punë, çdo opozitë u shkatërrua, dhe fjala e lirë dhe takimet u ndaluan. Parlamenti gjerman gradualisht humbi fuqinë e tij kur Hitleri erdhi në zyrë, dhe që nga viti 1940 ajo u ndalua për tu mbledhur.

Historia e impenjimeve politike nga nazistët tregon se sa e rrezikshme mund të jetë manipulimi i opinionit publik. Shtrembërimi i thelbit të pushtetit të popullit mund të transformohet lehtë në të kundërtën e saj, në një tirani vrasëse.

Miti i Hitlerit

Një nga mitet bashkëkohore tregon se Hitleri erdhi në pushtet në mënyrë të ligjshme dhe demokratike. Natyrisht, ky mit është përdorur si një histori tmerri përpara çdo zgjedhje. Në realitet, ky afirmim është i rremë. Kjo përvojë historike dëshmon vetëm për rrezikshmërinë e zgjedhjeve në drejtim të demokracisë formale së bashku me praktikat e pandershme të fushatave zgjedhore.

Adolf Hitler dhe partia e tij morën pushtetin duke vënë në përdorim procedura komplekse, formalisht demokratike dhe teknika të pista të zgjedhjeve.

Ata përdoren “emergjenca” jokushtetuese, asgjësimin e sistemit administrativ federal të vendit, dhe, mbi të gjitha, lojra dhe intriga në zyrat e ekzekutivit. Fushata zgjedhore e kryer nga Partia Nacional Socialiste e Punëtorëve Gjermanë (NSDAP) nuk mundi ti shërbente si një shembull i politikës së ligjshme dhe të ndershme.

Me ze te larte thumbues se gjermanet ishin viktimizuar ne histori, shiqim te drejtperdrejt depertues qe nenshtronte masen, nen emrin e patriotizmit gjerman, nen kercenimin e drejtperdrejt se tradhetaret do te likuidoheshin dhe do te poshteroheshin, nen propaganden mitologjike se Ata ( Arianet) ishin te perzgjedhurit e perendise, hipnotizoj popullin gjerman per lufte, kunder tere botes demokratike te asaj kohe!

Baze Naziste ne Antraktide

Ja nje nga bazat naziste ne polin e jugut ku mund te jete strehuer Hitleri mbas perfundimit te Luftes se II boterore.
Ndiqeni kete video...