Teoria e Shën Agustinit për Mendjen

Filozofi i krishterë, Shën Agustini, kishte disa gjëra për të thënë në lidhje me kohën. Së pari, ai thoshte se koha nuk ishte absolutisht e pafundme. Koha, sipas tij, ishte krijuar nga Zoti, dhe është e pamundur të krijosh dicka që shtë e pafundme.

Ai thoshte gjithashtu se koha ekziston vetëm në mendjen tonë, një konkluzion i cuditshëm që gjithcka ka të bëjë me mënyrën se si ne e interpretojmë kohën.

Ne mund të themi se dicka zgjati për një kohë të gjatë apo për një kohë të shkurtër, por Shën Agustini thoshte se nuk ka në fakt mundësi për ta kuantifikuar këtë. Kur dicka është në të kaluarën, ajo nuk ka më cilësi për të qenë dicka, për arsye se nuk ekziston më, dhe kur ne themi dicka mori shumë kohë, kjo ndodh vetëm sepse ne e kujtojmë në këtë mënyrë.

Përderisa ne e matim kohën bazuar mbi atë se si e kujtojmë, atëherë ajo duhet të ekzistojnë në kujtimet tona. E ardhmja ende nuk ekziston, kështu që as ajo nuk mund të ketë cilësi të kuantifikueshme.

E vetmja gjë që ekziston është e tashmja, kështu që i vetmi konkluzion logjik është se koha ekziston në kokën tonë.

/Bota.al/

 

Hapësirë-koha

Në fizikë, hapësirë-koha (ose kohë-hapësirë, ose hapësirë / kohë) është ndonjë model matematik që kombinon hapësirën dhe kohën në një vazhdimësi të vetme. Hapësirë-koha është e interpretuar zakonisht me hapësirën tre-dimensionale dhe koha luan rolin e një dimension të katërt që është e një lloj tjetër nga dimensionet hapësinore. Sipas perceptimeve të caktuara Euklidiane të hapësirës, universi ka tre dimensione të hapësirës dhe një dimension të kohës. Duke i kombinuar hapësirën dhe kohën në një grupim të vetm, fizikantet i kane thjeshtuar ndjeshëm një numër të madh të teorive fizike, ashtu edhe siç është përshkruar në një mënyrë më uniforme punimet e universit në të dy super galaktikat dhe nivele subatomike.

Në mekanikën klasike, përdorimin e hapësirës Euklidiane në vend të hapësirë-kohës është e përshtatshme, si kohë është trajtuar si universale dhe të vazhdueshme, duke qenë të pavarura nga struktura së levizjes e vëzhguesit. Në kontekste të relativiste, megjithatë, koha nuk mund të ndahet nga të tre dimensionet e hapësirës, për shkak se norma në të cilën koha kalon për një objekt të varet nga shpejtësia relative për vëzhguesit dhe gjithashtu në fuqinë e fushat intensive gravitacionale e objektit, i cili mund të ngadalshëm kalimin e kohës.