Stangimi dhe mungesa e vullnetit !

Ne jemi të lindur të zhvillohemi dhe të rritemi, dhe që gjithmonë të pranojmë ndryshimet brenda vetëdijes sonë, me qëllim që me kohë të bëhemi qenie plotësisht të vetëdijshme.

Çfarë do të thotë të jesh i vetëdijshëm – kjo do të thotë se jetojmë në errësirë totale, nën ndikimin e forcave të pavetëdijshme, dhe se detyrë e jonë jetike është të ndezim dritën, respektivisht, të zhvillojmë vetëdijen. Vetëdija është e fokusuar në zemër, kështu që e njëjta është drejtpërdrejtë e lidhur me ndjenjat tona.

Kur themi se diçka ndijejmë, ne në të vërtetë themi se diçka dime. Zemra është qendra e diturisë. Dituria nuk ështe lidhur me mendjen, por, lëshohet në zemër në harmoni me nivelin tonë të vetëdijes. Universi e ka harmonizuar në atë mënyrë që ne të mos mundemi t’i qasemi një njohurie nëse nuk ekemi hapur zemrën mjaftueshëm. Në këtë mënyrë luftojmë edhe me problemet e jetës sepse jemi të mosditur, krijojmë rezistencë nga mosdija. Në vend të përdorimit të intuitës, ne shpesh kurthurohemi në kurthet e mendjes, dhe në këtë mënyrë mbyllim rrugën zgjidhjeve më të lehta të problemeve të jetës.

Mendimi do të ofroj idenë, por zemra e vdekur nuk do të jep rezultate, dhe në këtë mënyrë vjen deri tek frustrimi dhe mosbesimi. Mendimi është fare, por emocioni është ai që jep frytin.

Ne thithim energjinë nga fushat të cilat na rrethojnë. Entitetet negative(të errëta) duan të na mbajnë të përgjumur (në errësirë) për të mos ardhur deri tek zgjimi i vetëdijes. Atyre iu shkon në favor çdo potez që e bëjmë pavetëdijshëm, që nga frymëmarrje e tutje, dhe kështu i mbajmë të lidhur në fushat tona.

Stagnimi dhe proceset reaksionare, kthimi në të kaluarën, janë specialiteti i tyre, sepse çojnë deri tek ndalja e vetëdijes. Për kët arsye, për çdo përparim në jetë, është i domsdoshëm ndryshimi I vibrimeve, respektivisht ‘nxjerrja’ nga mjegulla e entiteteve të errëta të cilat i mbajnë të ngjitura me ngjitës bindjet tona të rrënjosura.

Nëpër përvoja të ndryshme të jetës ne ngjesim etiketime të cilat krijojnë kufijë dhe na mbajnë në bindje se gjithmonë do të na ngjanë e njëjta. Ngjitësi që mbanë këtë bindje është frika, dhe në këtë mënyrë nuk çelemi për mundësi të reja, sepse thellë në vete kemi krijuar kufirin përtej të cilit ‘nuk mundemi’. Ne shpesh, pa përpjekje, do të themi: nuk dua as të provoj, se e di se nuk mund ta bëj. Bëhet pyetja, prej nga vjen kjo ‘e di’? Nga ‘etiketa’. Nga një dështim I kujtuar i cili na dikton çdo dështim pauses.

Pra, dallimi në mes ‘ndjej’ dhe ‘di’ është në atë se ndjenjat na vijnë nga zemra dhe ajo e pagabuara e flet të vërtetën, dhe ajo ‘e di’ është nxjerrë nga bindja të cilin mendja e ka morose, dhe kjo është gënjeshtra. Dështimi është vetëm kontrast i cili duhet të prodhojë dëshirën dhe stimulimin për kapërcimin e pengesave, e jo tërheqjen dhe humbjen e vullnetit. Universi kurrë nuk jep pengesa për të na munduar, por për të zhvilluar forcën e vullnetit. Bota i do fitimtarët dhe i admiron njerëzit me vullnet të fortë.

Gjenerator i energjisë së jetës dhe vullnetit është çakra e tretë, pleksusi solar, i cili vibron me ngjyrën të verdhë dhe korespondon me diellin, respektivisht me anën lindore të botës si burim të jetës. Çakra e tretë është përgjegjëse për metabolizmin tonë, dhe ajo paraqet ‘furrën’ e trupit tonë, sepse aty më së shumti energji shpenzohet dhe prodhohet. Nga ushqimi të cilin e konsumojmë varet më së shumti se çfarë energjie i japim trupit tonë fizik. Ushqimi prapë është i lidhur me vetëdijen, nëse hamë pavetëdijshëm vetëm sa për t’u ngopur, atëherë edhe energjinë do ta fitojmë të tillë, por edhe vullneti do të jetë i vdekur.

Nëse hamë vetëdijshëm duke zgjedhur ushqimet, nëse hamë me lutje dhe falenderim, të vetëdijshëm se me çfarë ushqehemi, nëse këtë e bëjmë në një ambient të ngrohtë, pa mendime dhe biseda negative, atëherë ushqimi do të jetë burim i energjisë tjetërfare. Konsumimi i ushqimit duhet të jetë një rit i vaçant, sepse nga çakra e tretë varet më së shumti varet niveli i vullnetit tone dhe energjisë së jetës. Ne pikërisht hamë atë ushqim që na lejon vetëdija jonë, çfarë na është vetëdija i tillë është edhe vullneti ynë dhe energjia e jetës.

Shpesh hamë atë që do të plotësoj shijen, që tregon se nëpër jetë na udhëheq epshi për t’i kënaqur shqisat dhe se nuk jemi të aftë të marrim kontrollin dhe përgjegjësin për jetën tone. Tretja e ushqimit është plotësisht proces i pavetëdijshëm, në të cilin nuk mund të ndikojmë, qelizat tona janë inteligjente por nuk do të dallojnë se çfarë është e mirë dhe çfarë e keqe, sepse procesi i selektimit të ushqimeve është produkt i drejtpërdrejtë i vetëdijes sonë dhe ajo do ta pranojë zgjedhjen tonë. Nëse kemi konsumuar mishin që bartë kodin e vuajtjes së kafshës, atëherë vetëdijshëm e marrim pjesën e asaj vuajtje dhe bartim përgjegjësi.

Në këtë mënyrë mund të jemi të tërbuar dhe agresiv pa arsye të qartë, sepse jemi të atillë çfarë hamë, dhe siç u tha, zgjedhje e ushqimit është proporcionalisht me gjersinë e vetëdijes sonë. Dhe prapë, vetëdija është gjersi proporcionale e zemrës dhe ndjenjave tonë dhe kështu në rreth. Trupi ynë është 70%ujë, që korespondon me shtresat psiko-emocionale të qenies sonë, dhe e dime se uji mban mend, kështu që trupi ynë është shumë i prirur të grumbulloj mbresa dhe të mbajë në mend gjendjet e ndryshme psiko-emocionale.

Stagnimi në fushën e caktuar të jetës tregon se vetëdija në atë segment nuk përparon, se ekziston një bllokad e caktuar e energjisë së jetës dhe se është shfaqur mosaktiviteti, respektivisht, se jemi të lidhur shumë me ndonjë mbresë si për ndonjë veshje e cila është demododuar. Ne stagnojmë apo i vonojmë përgjegjësitë, por kjo në nivelin më të thellë është e lidhur me atë: ’unë e di se nuk mund të bëj më mirë se këtë’ , e cila është rrënjosur në ndonjë etiketë dhe e vazhdon qëndrimin humbës ndaj vetvetes.

Gjithashtu ne jemi të stërmbushur me përshtypje të, pendimeve nga e kaluara, marrëdhënieve të pazgjidhura, ofendimeve të pafalura dhe të ngjajshme, të cilat bëhen fantazma bredhëse dhe na e pengojnë përparimin. Ndoshta me prindërit kemi pasur marrëdhënie konfliktuoze dhe nuk ua kemi falur për fëmijërinë e shkurtuar, nuk kemi realizuar marrëdhënien e afërt dhe ngjajshë. Në periodat e ekspanzionit mund të vijë deri tek ramja pikërisht për shkak të përzierjes së fantazmave bredhëse, sepse nuk mund të krijojmë përparim të përhershëm nëse pas vetes kemi lënë nyje të pazgjidhura, herëdokur do të na përkujtojnë në ekzistimin e tyre, qoftë përmes sëmundjeve apo një gjymtimi tjetër.

Në harmoni me zhvillimin e brendshëm pasqyrohet realiteti jonë. Në këtë mënyrë e kemi punën për të cilën thellë në vete besojmë se e meritojmë dhe se nuk mundemi më shumë dhe më mire, sepse brenda vetes kemi vënë kufij përtej të cilëve nuk mundemi. Edhe pse universi kështu nuk mendon, ai na ka lënë të vendosim me vullnetin dhe dëshirën personale. Duke i vështruar të tjerët, që janë më të suksesshëm se ne, ne mendojmë se ata janë të paracaktuar për sukses, por nuk e shohim në prapavijë luftën e tyre dhe besimin në vete, dhe kështu besojmë se universi vetë i zgjedh njerëzit e suksesshëm, e pasi që veten nuk e shohim si të suksesshëm, pajtueshëm konkludojmë se gjendja e tillë na përketë dhe se e meritojmë, duke mos u perpjekur të jetë ndryshe.

Personat përtac dhe inert universi nuk i ndihmonë, do t’i ndihmojë të jenë edhe më inert dhe më të përgjumur, sepse universi vetëm sa i forcon vibrimet me të cilat na ndihmonë të zhvillohemi në maksimum. Pra, nëse i themi vetes: ‘moti asgjë nuk më ngjanë në dashuri, moti stagnoj në financa etj.’, ne krijojmë afirmimin për tërheqjen e gjendjes së tillë dhe automatikisht pajtohemi të pranojmë situatën e tillë. Për të lëvizur diçka nga pozita pasive, është e domosdoshme të ndryshojë frekuenca personale.

Për të ndryshuar frekuenca, diçka në neve duhet të ndryshoj. Nuk mund të mbajmë githmonë kursin e njëjtë, shprehitë e njëjta dhe mendimet e njëjta, e të presim ndryshime. Duhet braktisur teorinë dhe praktikën e cila na ka çuar në stagnim. Por, problemi është se në këtë na parandalon frika nga ndryshimi.

Për këtë arsye shumë njerëz qëndrojnë në martesa të këqija, në punën e paguar pak dhe ngjajshëm. Dikush më me ëndje zvarritet nëpër baltën e njohur sesa të kërcej në ujin e pastër të panjohur. Shumë njerëz kanë frikë të shijojnë bukurinë e jetës, sepse thellë në vete besojnë se nuk e meritojnë. Për këtë arsye edhe e kanë jetën e keqe sepse bindja e tyre i ndalon të ndijejnë diçka më mirë. Ka shumë varfënjak të cilëve të tjerët iu ndihmojnë, por t’iu japësh për çdo ditë një kamion ushqim dhe veshmbathje, ata edhe më tutje mbesin të varfër.

Thjesht, asgjë përtej neve, se çfarë bëjnë të tjerët, nuk do të ndryshojë bindjen tonë të brendshme për veten tone, përveç neve personalisht. Shpesh jemi edhe vet të vobektë në disa segmente të jetës, dikush në punë, dikush në dashuri, dikush në familje, dikush në martesë, dhe nuk na shkon mirë në të gjitha frontet, por duhet ta kujtojmë se personalisht jemi përgjegjës për situateën, se universi nuk mund të na dërgojë diçka krejt derisa dhomat tona të brendshme të jenë të kufizuara me bindje.

Mund të na ofrojnë dashuri me qindra partner, martesë etj., por nëse në vete kemi frikë nga lidhshmëria në jetë të përbashkët, do të bëjmë gjithçka që tek martesa të mos vijë, dhe e lëmë shansin për rritje dhe transformim; mund të t’i lëmë qindra oferta për punësim sepse do të konstatojmë se nuk do të punojmë për 200 euro prej mëngjesit deri në mbrëmje, dhe harrojmë se duke punuar atë punë mund të njoftojmë njerëz të cilët do të na ofrojnë punë shumë më të mire. Nëse i shqyrtojmë bindjet tona, do të mësojmë se sa here për shkak të tyre kemi lëshuar shanse të cilat do të na kishin çuar shumë më large se sa ku jemi sot.

Të jesh i pasur, do të thotë të jesh falenderues. Felenderimi dhe lutja është lidhje rrënjësore me universin. Kur zgjohemi në mëngjes dhe falenderojmë për të gjitha, ne jemi personi më i pasur në botë, kështu fillon ndryshimi i rekuencës personale. Të ndihemi të pasur, të lumtur, pa arsye jashtëm të dukshme. Kur jemi në situate nga e cila nuk dimë të nxirremi, apo na mungon iniciativa për të realizuar ndonjë ide, ne do të meditojmë dhe t’i lusim përcjellësit tonë të padukshëm të na ndihmojnë.

Kështu do të fillojmë të fitojmë vision. Universi nuk i do kufijtë, dhe me ëndje do të na vërshojë me begati kur ndjen se ne nuk kemi, në këtë mënyrë për çdo problem do të kemi zgjidhje, vizione, shkëndija, ideja. Është e sigurtë se nuk do të na troket dikush në derë dhe të na ofrojë punë dhe ngjajshëm, por do të takojmë personin, do të lexojmë librin, lajmet në gazeta, në internet dhe në këtë mënyrë të fitojmë idenë se çfarë të bëjmë. Universi kështu ‘luan’ me ne duke na lënë porositë skaj rruge, dhe e jona është t’i gjejmë. Dhe të mos harrojmë, Shansi shpesh është i maskuar në shans tjetër, por nëse nuk bëjmë asgjë kundër kufijzimeve tona, atëherë nuk duhet as të ankohemi për jetën.

Stagnimi i ka rrënjët e veta në fushën e pavetëdijes ku janë të vulosura përshtypjet tona dhe prej nga ego thithë inspirimin. Nëse çojmë jetë të pavetëdijshme, atëherë fusha jonë do të jetë mjaft e errët dhe do të na mbikëqyrin qeniet e errësirës, nuk do t’i kthehemi shumë Zotit, dhe do të jetojmë në harmoni me ego-n tone, bindjet, dyshimet dhe inertën, kështu që nuk do të kemi jetë të kënaqshme. Kur kuptojmë se mund të marrim kontrollin mbi jetën tone, se jemi përgjegjës për krejt çfarë na ndodhë, ne ndezim dritën dhe i japin shenjë qenieve të dritës të na rrethojnë.

Qeniet e dritës janë ne frekuenca të dashurisë, përparimit, shëndetit. Ndryshimi i frekuencës ose vibrimit ngjanë në atë nivel. Me kreativitet i kundërvihemi errësirës, sepse Zoti na ka dhuruar potencialin krijues, krejt çka krijojmë me duartë tona, Zoti do t’i bekojë; sepse Ai gëzohet kur ne krijojmë. Inspirimi vjen nga Zoti.

Në të njëjtën kohë forcat e errëta do të përpiqen të na largojnë nga rruga. Kur jemi në udhëkryq në mes të inspirimit dhe inertës, ne stagnojmë, kemi dëshirë por jo edhe vullnet sepse ‘diçka’ na kthen nga rruga dhe nuk na lejon të ecim përpara. E atë ‘diçka’ kurrfarë mrekullie nuk do ta largojë nga rruga, përpos vetë neve., deri atëherë koha kalon, ditët dhe vitet..më së mire është ta bëjmë atë tani, në këtë moment.

Sportistin e mirë e bënë talenti, por më së shumti ushtrimi këmbëngulës, sepse talenti dhe dëshira do të ishin të kota pa segmentin e vullnetit e cila inicon veprimin. Me ushtrime shumë shpejtë do të fitojmë shprehi të reja dhe të flakim të vjetrat, njëjtë ashtu kemi ra në stagnim sepse gjatë e kemi ushtruar gjendjen e tillë, kemi jetuar në bazë të bindjeve të vjetra, dhe kemi ardhur deri në maksimum, litari është shtrënguar dhe na tërheqë mbrapa, për këtë arsye plakemi dhe humbim vullnetin sepse jetojmë në përvojën passive.

Harrojmë se dita e re është me të vërtetë ditë e re, se nuk ka asgjë me të djeshmën, se çdo mëngjes jemi përsëri të lindur dhe se kemi shansin e ri, atëherë përse të mos e shfrytëzojmë.

V.F