E fshehta e semundjes se Diabetit

E fshehta e semundjes se Diabetit



DIABETIN NUK E SHERON MJEKSIA EDHE PSE SHEROHET SHUMË LEHTË, MJEKËSIA NUK E SHERON KËTË SËMUNDJE, SEPSE SHERIMI I DIABETIT KUSHTON SHUMË LIRË!


Lufta është e keqja më e madhe. Në luftëra, miliona njerëz mundohen, vriten dhe gjymtohen. Këtë do t’jua thotë çdo fillorist. A ka vrasje dhe gjymtim të miliona njerëzve në paqe? Po, pikërisht miliona njerëz në gjithë botën vdesin dhe vuajnë prej sëmundjeve, të cilat, është dëshmuar, se janë të shërueshme dhe për të cilat dihet saktësisht edhe shkaku i lindjes dhe mënyra e shërimit. Thënë më mirë, dikur është ditur, kurse tash shumë prej saj është harruar qëllimisht dhe është lënë me një anë nga tekstet mjekësore.

Arsyeja është e thjeshtë – të sëmurët shpenzojnë për barëra, e industria farmaceutike përfiton. Mu si mjekët, të cilët me privatizimin e shëndetësisë, edhe te ne, gjithnjë e më shumë shndërrohen në biznesmenë, e që me punën e tyre fitojnë para. Shumë intervenime kirurgjikale plotësisht janë të panevojshme, e ndonjë edhe i gjymton rëndë njerëzit, por kapitalizmi është i paepur – gjithçka që sjell përfitim është e mirëseardhur.

Sot, mjekët jo vetëm se nuk shërojnë dhe nuk i hulumtojnë shkaqet e vërteta të lindjes së ndonjë sëmundjeje, por burracakëria mjekësore ka shkuar aq larg sa që vështirë do të gjeni mjek i cili nuk është i bindur se duke iu falënderuar mjekësisë bashkëkohore dhe të mbërrimeve të saj, jetëgjatësia e njeriut është zgjatur. Sepse kështu thonë librat mjekësorë.

Për fat të keq, kjo është vetëm bindje, sepse e vërteta është krejt ndryshe. Para disa mijëra vitesh është jetuar edhe më gjatë dhe më shëndetshëm, kurse listat e të vdekurve në gazeta sot tregojnë sa njerëz vdesin papritmas, pas një sëmundje të gjatë ose të shkurtër. Dhe gjithnjë e më shumë janë njerëz të rinj. Fakt është se edhe gjithnjë e më të pakët janë njerëzit që jetojnë pa ilaçe, sepse gati secili herëdokur përjeton ndonjë çrregullim në organizëm kur duhet të vizitojë barnatoren.

Bile edhe shkolla fillore na mëson se pikërisht mjekësia bashkëkohore dhe farmacia na mbajnë të shëndetshëm. Por çfarë «shëndeti», duke pasur parasysh numrin e madh të sëmurësh prej sëmundjeve të ndryshme me të cilat njerëzimi, për herë të parë u ballafaqua tek në shekullin njëzet ?

Diabeti, krahas kancerit dhe sëmundjeve kardiovaskulare, sot është sëmundja që farmakobiznesit i sjellë përfitim të sigurt. Secili diabetik i diagnostikuar bëhet përjetësisht i varur prej barërave, e veçanërisht prej insulinës. Diabeti, sot nuk shërohet, por pacienti thjesht trajtohet me medikamente, përkatësisht i ndihmohet që përjetësisht të funksionojë dhe të jetojë me këtë çrregullim të rëndë.


Edhe te diabeti, edhe te kanceri, mjekësia bashkëkohore, thjesht, nuk merret me shkaqet e zanafillës, dhe me largimin e tyre, por ekskluzivisht trajtohen pasojat. E edhe njëra, edhe sëmundja tjetër, duket se dihet me dekada, janë simptome të metabolizmit të çrregulluar.

Krahasimi i vrazhdët të cilin e ka bërë një grup i mjekëve amerikanë qysh më 1948, në bazë të njohurive të tyre të atëhershme, për shkaqet e këtyre dy sëmundjeve, tregon ngjashmëri të mëdha ndërmjet diabetit dhe kancerit:

1. Diabeti është çrregullim i metabolizmit të hidrateve të karbonit, për shkak të prodhimit jo përkatës të hormonit të insulinës. Kanceri është çrregullim i metabolizmit të proteinave për shkak të prodhimit ose shfrytëzimit të enzimave për zbërthimin e proteinave.

2. Insulina krijohet në pankreas. Enzimat për tretjen e proteinave krijohen në pankreas.

3. Proceset neurologjike kontrollojnë prodhimin e hormoneve të insulinës, si dhe enzimat për tretjen e proteinave.

4. Diabeti, shpesh mund të kontrollohet dhe të shërohet vetëm me ushqim përkatës. Edhe kanceri mund të kontrollohet dhe të shërohet me ushqim të drejtë.


Të shtojmë se mjekësia bashkëkohore, edhe te njëra, edhe te sëmundja tjetër, trajton pasojat, përkatësisht simptomën, e jo shkakun.

Pra, nëse ju është çrregulluar metabolizmi, dhe si pasojë e kësaj ndodh shumëzimi i pakontrolluar i qelizave në ndonjë ind (përkatësisht riparimi me gabime), me atë se kirurgu këtë ind e shmang, e rrezatimi dhe kimioterapia do t’i paaftësojnë qelizat kancerogjene dhe fqinje që të shumëzohen, ju nuk keni bërë praktikisht asgjë që të shmangni shkakun e sëmundjes. Mjeku juaj, me atë, në të vërtetë, as që ka filluar që t’ju shërojë, por ai ju ka gjymtuar dhe ju ka helmuar më tepër.

Për këtë, sot gjithnjë e më shumë besohet se njerëzit e sëmurë nga kanceri, më shumë vdesin prej “mjekimit”, e jo prej vetë kancerit.

Por, puna e mjekëve, kaherë nuk është më që të shërojnë, por të vënë diagnoza, të përshkruajnë terapi, dhe natyrisht, të mbajnë evidencën në kartonat mbi terapinë e përshkruar. Kjo e fundit është e rëndësishme se si asnjë mjek nuk do të duhej t’ia lejonte vetes “shetitjen” dhe të caktojë terapinë, e cila nuk është në pajtim me atë që mjekësia konvencionale ka miratuar si “mjekim”. Nëse pacienti duhet të vritet – do të vritet, por terapia duhet të jetë në pajtim me autoritetet shëndetësore botërore. Perëndimoret, natyrisht. Nëse jeni mjek, hë provoni në Kosovë apo Serbi të mjekoni ndryshe apo kdo nëpërendim.

Është e qartë, mjeku nuk është këtu që të inkuadrojë trurin e vet që të mendojë dhe të hulumtojë, por që të shkruajë receta, dhe t’i kanalizojë paratë nga fondet shtetërore të të siguruarit shëndetësor në llogari të kompanive farmaceutike të pranuara. Mjekësia alternative nuk mund të llogarisë në paratë nga këto fonde, e njerëzit e shëndoshë u bënë të padëshiruar.

“Mjekësia nuk është më profesion i pavarur. Doktorët, sot nuk janë asgjë tjetër përveç lidhja që bashkon industrinë farmaceutike me konsumatorët”, vëren mjeku amerikan, dr. Vernon Koleman.


ÇKA ËSHTË DIABETI?


Të shohim se si e tërë kjo duket tek te sëmurët prej diabetit. Për laikët, shkurtimisht po përmendim çka është diabeti.

Çdo ushqim të cilin e futim në organizëm me procesin e tretjes shndërrohet në glukozë, të cilin gjaku e merr dhe e përcjellë deri te pankreasi. Kur niveli i glukozës në gjak rritet, kjo stimulon pankreas që të prodhojë insulinë. Ky hormon, më tej përcjellë tepricë të glukozës në mëlçi, pasi që paraprakisht shndërrohet në glikogjen, i cili në këtë trajtë magazinohet në mëlçi. Në anën tjetër, në rast se niveli i glukozës në gjak është i zvogëluar, ndodh tretja e hormoneve kortikale në gjëndrat mbi veshkore dhe në hipofizë. Me këtë ngrihet niveli i glukozës në gjak, ashtu që glikogjeni i magazinuar, nga mëlçia shndërrohet në glukozë dhe hidhet në gjak. Pra, nëse njeriu për ndonjë arsye është i uritur disa ditë, organizmi aktivizon rezervat dhe në atë mënyrë mbahet niveli i glukozës në gjak, derisa të futet sërishmi ushqim.

Kështu, në organizmin e shëndoshë, i cili ka metabolizëm funksional dhe të drejtë, niveli i glukozës në gjak mban bashkëveprimin e ndërsjellë të insulinës, të hormoneve kortikale dhe tretjen e hipofizës (ACTH). Dhe, padyshim, proces i ndërlikuar biokimik, të cilin organizmi, sipas natyrës, e shoqëron vazhdimisht. Ky është shndërrim i materies, kjo është jeta.

Por me shpërnguljen e njerëzve në qytete, filloi të zhvillohet industria ushqimore, e cila në fillim të shekullit njëzet filloi të krijonte përfitime të mëdha. Për këtë, shoqëria e pasur, para së gjithash, shoqëria perëndimore, u stimulua që të konsumojë sasi enorme të ushqimit, e cila në anën tjetër, është bërë ashtu që të kushtojë më pak. Për shpenzuesit, më e rëndësishme është shija e mirë, e që është një karrem i vërtetë. Ndërmjet tjerash, njerëzit u futën në sheqerin e bardhë të rafinuar, çokolata, bonbone, kafe, pije freskuese të ëmbla, ose bukë të bardhë.

Sheqeri i bardhë, ndërkaq, mundet së tepërmi ta stimulojë pankreasin në shkrirjen e insulinës, e që bën që glukozë të tepërt të konvertohet në glikogjen, dhe kështu të zvogëlojë nivelin e nevojshëm të glykozës në gjak. Gjendja u quajt hiperinsulinizëm. Niveli më i ulët i glukozës nxit shkrirjen e hormoneve të tjera. Në të vërtetë, edhe insulina e tepërt, edhe pakët, mund të çojë deri te shoku i insulinës.

Kështu, diabeti përcaktohet si paaftësi e organizmit që të përpunojë drejt dhe të shfrytëzojë hidratet e karbonit. Tretja e pamjaftueshme e insulinës quhet diabet i tipit 1. Edhe ky problem është zgjidhur më 1920, kur një kompani amerikane arriti të krijonte insulinë. Por, u konstatua se ajo nuk është çdo herë e dobishme. Ndërkaq, prej diabetit (melitusit) tipi 1 vuan vetëm 5 për qind e të sëmurëve, derisa 95 për qind vuan prej tipit 2, i cili zë fill për shkak mosveprimit të insulinës, e cila bile tretet së tepërmi. Kështu, me këtë rast, në gjak gjendet sasi më e madhe e sheqerit dhe e insulinës, dhe është edhe tretja më e madhe e hormoneve të tjera.

Pra, “mekanizmi” biokimik është aq i çrregulluar sa që qelizat aspak nuk e njohin insulinën dhe nuk reagojnë në të.

Kështu sot mund të thuhet se diabeti i tipit 2, në të vërtetë është më tepër çrregullim i metabolizmit në dhjamë dhe vaj. Kjo është situata në të cilën qelizat nuk janë në gjendje që të marrin glukozën prej gjakut, prandaj ajo mbetet në qarkullim gjaku dhe depo në trajtë të yndyrës dhe glikogjenit, kurse teprica hidhet nga organizmi nëpërmjet urinës.

Në këtë proces të ndërlikuar biokimik, në të cilin qelizat, nëpërmjet membranave e marrin glukozën prej gjakut, si mjet transportues shfrytëzohet thartirat yndyrore – lipoidet, të njohura si kompleks të thartirave yndyrore, Omega 3. Ato, në një mënyrë specifike, duhet t’i ndihmojnë membranës së qelizës, që duhet të “kapërdinë” molekulat e glukozës. Për shkak të industrisë ushqimore, e cila nga pikëpamja natyrore, shpesh është jo përkatëse për ushqyeshmërinë e organizmit, këto thartira yndyrore mund të bëhen shumë deficitare në organizëm, prandaj, atëherë për lyerjen e mekanizmit biokimik aktivizojnë disa thartira yndyrore që të zëvendësojnë ato që mungojnë. Por ato nuk janë përkatëse.

Prej tyre, membrana e qelizës lyen keq dhe në vend se të bëhet e rrëshqitshme, e butë dhe e përshkueshme, ajo bëhet e fortë dhe ngjitëse. Kështu, në vend se t’i ndihmojë qelizës që të “kapërdijë” ushqimin, ajo ka më shumë problem me “përbimjen”. Gjatë kohëve, në enët e gjakut krijohet gjithnjë e më shumë “gëlqerizim”, i njohur për mjekët si arteriosklerozë.

Përshkrimi: arterioskleroza

Është e dukshme se ky “mekanizëm” biokimik shumë i ndërlikuar dhe i natyrshëm, funksionon pikërisht në përputhje me ligjet e natyrës, dhe vetëm kështu ekziston qarkullimi i materies, dhe ajo që e quajmë – jetë.

Organizmi i njeriut nuk është makinë ku disa pjesë, nëse nuk punojnë, mund të zëvendësohen me të tjera. Veçanërisht jo nëse çrregullimi ndodh në nivel qelizor. Duke pasur parasysh se tërë organizmi gjendet në një gjendje të veçantë të elektrizuar, ku secila qelizë ka frekuencën e vet në të cilën vibron, pesha e këtij çrregullimi mund të shikohet edhe nga ky aspekt.


TRAJTIMI NË VEND TË SHËRIMIT


Çka bën shkenca bashkëkohore kur zë fill ky çrregullim i rëndë? Ajo mundohet që artificialisht ta mbajë këtë proces në parim, këtu jep, aty merr, këtu ndihmo, aty pastro, këtu zbut etj. Për të gjitha këto, shkencëtarët e mençur, në laboratorë bëjnë medikamente, të cilat kapitalistët i shesin shtrenjtë dhe krijojnë profit. Natyrisht, nëse dëshironi të mbaheni në jetë, duhet t’i blini ato.

Amerikani i shquar, Tomas Smit, i cili me vite ka qenë i sëmurë prej diabetit, duke kuptuar se mjekët me trajtimin e tyre profesional, aspak nuk shërojnë, por vetëm “lyejnë”, nuk ishte përtac, dhe lëvizi vetë që të hulumtojë shkaqet e të zënit fill të diabetit dhe mundësia e shërimit afatgjatë. Njohuritë e tij i publikoi në shumë tekste, që janë publikuar atje ku dora e gjithëfuqishme e farmakobiznesit korporativ nuk kishte arritur. Sepse, është e njohur se shumicën e publikimeve të popullarizuara profesionale mjekësore financohet dhe në pikëpamje redaksionale i formësojnë pikërisht paratë e kompanive farmaceutike. Njihen pikërisht sipas reklamave për barërat dhe trajtimet e tyre. Smiti ka publikuar doracakun “Insulina: vrasësja jonë e qetë” (Insulin: Our Silent Killer).

Kështu, Smiti zbuloi se në SHBA ndërmjet viteve 1930 dhe 1940 shumëçka në lidhje me shkaqet e zënies fill të kësaj sëmundje si dhe të mënyrës së shërimit, ka qenë e zbuluar dhe e zbatuar.

Që atëherë është ditur se disa substanca natyrale dhe ndryshimi i ushqimit munden që me sukses të shërojnë këtë sëmundje, ashtu që metabolizmin e çrregulluar ta kthejnë thjesht që të funksionojë në pajtim me natyrën.

Disa mjekë, të cilët më 1920 patën sukses në shërimin e diabetit, kanë pohuar se në perimet gjethedendura të gjelbërta gjendet “insulinë natyrale”, dhe se sasi të mëdha të insulinës së këtillë zvogëlojnë sheqerin në gjak. Ose kungulli, i cili në vete përmban kanellë (lëkurë të tharë) që vepron si “insulinë natyrale”. Natyrisht kjo nuk kan qenë insulinë, por fakt është se kjo perime e ka ulur nivelin e sheqerit në urinë.

Por, substancat natyrale nuk kanë mundur të patentohen dhe të shietn, prandaj barëra të reja kundër diabetit “kërkohen” edhe më tej. Derisa bari i ri, i cili mund të patentohet dhe të shitet, nga tekstet mjekësore është hedhur termi – shërim i diabetit. Kjo sëmundje “nuk mund” të shërohet, dhe di secili mjek, dhe se vetëm mund të kontrollohet përjetësisht.


KLASIFIKIMI I RI I BARËRAVE SI MASKË


Shumë sëmundje që i njohim sot, në të vërtetë, janë pasojë e metabolizmit të çrregulluar.

A e dini se goditja në tru (iscemik dhe hemorragjik), shumë pengesa në zemër, çrregullimet e qarkullimit të gjakut në enët të gjakut të zemrës, arterioskleroza, takikardia, tensioni i lartë i gjakut, trashësia, kolesteroli i ngritur, dëmtimi i retinës së syrit, prishja e punës së veshkave, cistat në vezore, kandidiazi, çrregullimi në punën e mëlçisë, sheqeri i lartë në gjak, çrregullimi në metabolizmin e dhjamit, çrregullimi i metabolizmit të hidrateve të karbonit, dhe edhe shumë simptoma të tjera që sot në tërë botën praktikisht kanë marrë përmasa të sëmundjeve epidemike, dikur të gjitha kanë qenë të klasifikuara në simptoma të diabetit?

Natyrisht, të gjitha këto simptoma nuk kanë qenë gjithmonë pasoja të diabetit, por pikërisht ky fakt u ka shërbyer mjekëve të korruptuar dhe biznesit të fuqishëm farmaceutik, të cilët përfitojnë nga të sëmurët dhe nga shitja e barërave, që të maskojnë thelbin e kësaj sëmundje, e cila sot godet miliona njerëz në tërë botën.

Kështu, krahas epidemisë së diabetit insulinë-rezistuesit (tipi 2), më 1949, në SHBA, u krye klasifikimi i serishëm i sëmundjeve dhe i simptomave, veçanërisht i këtyre që u konsideruan simptoma të diabetit.

Klasifikimi i ri, shumë nga këto simptoma i renditi megjithatë në sëmundje të pavarura.

Kështu, shërbime të veçanta specialistike filluan t’i shpjegojnë simptomat e sëmundjeve, duke i përkthyer në domenin e vet. Sot, shumë simptoma të diabetit i “shërojnë” internistët, kardiologët, urologët, psikiatrit ( si sëmundje psikosomatike) – si sëmundje të domenit të tyre. Gjatë kohëve, shkaktarët kryesorë, e është diabeti, shumë nga këto simptoma u injoruan. Dobësia e zemrës sot shërohet me barëra të veçanta, e vëmendja është drejtuar në dobësinë e muskujve të zemrës.

Operacionet bajpas janë hiti i vërtetë, sikurse edhe montimi i kardiostimulatorëve[1]. Pa marrë parasysh se pas bajpasit jetohet në mesatare po aq sa do të jetohej pa këtë intervenim. Por kardio-kirurgjia është biznes i madh, e kardio-kirurgët yje të mëdhenj. Këtë maniakë shkojnë deri aty sa që njerëzve t’ua transplantojnë zemrën e derrit, ose marrin zemrat nga njerëzit e vdekur klinikisht,zemra të vërteta artificiale dhe budallallëqe të ngjashme. Pacientët e gjymtuar dhe të vdekur nuk janë të rëndësishëm.

Kirurgjia bashkëkohore është bërë aq monstruoze dhe e zhveshur nga çfarëdo lloj etike, vetëm për shkak se me kohë njerëzit e kanë pranuar këtë si “e mbërrimë e mjekësisë moderne”.

Doktor Kristian Bernard ka qenë yll medietik botëror pasi që në dhjetor të 1967 realizoi transplanton e parë të zemrës. Pacienti i tij Vaskanski ka vdekur pas 18 ditësh, por kjo, këtë kirurg të guximshëm nga Kejptauni i vogël në Afrikën e Jugut nuk e hamendësoi që të vazhdojë punën e tij.



Publiciteti që ai fitoi duke iu falënderuar mediave, nuk ishte shënuar në historinë e mjekësisë. Biznesi farmaceutik ka parë në kardiokirurgji “pulën[2] e artë”. Ajo që pacientët me zemër të transplantuar vdisnin njëri pas tjetrit, nuk ishte me rëndësi, sa përfitimi nga “zhvillimi i mjekësisë”.

Sipas disa të dhënave, çdo i dyti amerikan sot vuan nga ndonjë simptomë që dikur i ishte përshkruar diabetit – tipit 2. Bile një e treta e banorëve në SHBA ka kilogramë të tepërt, e sot ky është problem i numrit më të madh të fëmijëve. Ky problem është gjithnjë e më shumë edhe në Serbi dhe në shtete të tjera të ish-Jugosllavisë.

Se shkaku i të zënit fill të diabetit edhe nuk përpiqet të shërohet, e ka vërejtur më 1960 mjeku japonez, Nijoti Sakarazava: “... asnjë mjek perëndimor nuk mund ta shërojë diabetin, bile as 30 vjet pas zbulimit të insulinës. Mjekët edhe më tej udhëzojnë përdorimin e insulinës duke i dënuar diabetikët që deri në fund të jetës duhet të futin në organizëm artificialisht, edhe pse në festimin e 25 vjetorit të zbulimit të insulinës, ishte pranuar se ajo nuk shëron nga diabeti. Në ndërkohë, miliona diabetikë kanë paguar miliona dollarë, duke blerë atë që në të vërtetë nuk shëron. Numri i të sëmurëve nga diabeti, çdo ditë është më i madh. Njëherë kur dikush fillon të përdorë insulinë, mund të presë që nga ajo, me siguri, do të mbushë xhepat e mjekësve dhe korporatave farmaceutike derisa të jetë gjallë.”.

Vetëm pas disa vitesh, më 1964, Sakarazava ka thënë edhe këtë: “jam i bindur se mjekësia perëndimore herëdokurdo do ta pranojë atë që në lindje veç është e njohur me vite – sheqeri i bardhë i rafinuar është vrasës numrë një i parezistueshëm në historinë e njerëzimit – shumë më vdekjeprurës sesa opiumi ose grimcat radioaktive. Sheqeri i bardhë është e keqja më e madhe e qytetërimit të industrializuar modern, me të cilin është dënuar lindja e largët dhe Afrika (ku është kryer gjenocidi)... njerëzit që u japin dhe u shesin ëmbëlsira foshnjave, një ditë, në tmerrin e tyre, do të përgjigjen.”.

Në Indi, duket se mjekët mendojnë ndryshe:

“Një metodologji alternative për shërimin e diabetit – tipi 1, është zhvilluar në disa spitale moderne në Madras, në Indi, e disa studime, të cilat deri më tash janë zbatuar, vërtetojnë efikasitetin e kësaj metode”, zbulon Tomas Smit. “Këtu bëhet fjalë për përtëritjen e funksioneve të qelizave beta të pankreasit, ashtu që pankreasi mundet përsëri të fillojë me prodhimin e insulinës. Kjo qasje u tregua efikase në mbi 60 për qind të rasteve të të gjithë pacientëve tek të cilët ishte zbatuar. Komplikimi më i madh shtrihet në atë se në organizëm a janë të pranishëm ende ata antigjenë të njëjtë, të cilët shkaktuan shkatërrimin e qelizave autoimune beta.”.


Organizmi, thjesht mbrohet fort nga helmet që u jepen organizmit si ushqim.

Mashtrimet më të madha të industrisë ushqimore ende janë margarina dhe përpunimet e sojës.

Ja se çka propozon T. Smit: “Për shërimin e ddiabetit – tipit 2, janë hapat në vijim: përmirësimi i gjendjes së mekanizmit të çrregulluar për kontrollin e sheqerit në gjak, ashtu që prej ushqimit të hiqen yndyrat e paketuara bukur, por helmuese nga dollapet e supermarketeve. Ato duhet t’i zëvendësojmë me yndyra të pastra, të shëndosha dhe të dobishme. Kjo nënkupton konsumimin vetëm vajin e linte të peshkut, dhe përkohësisht edhe vajin e mëlçisë së bakallarit, derisa niveli i sheqerit në gjak nuk stabilizohet.

Atëherë në ushqim mund të hedhim butër, vaj të kokosit, vaj të ullirit dhe yndyrë të pastër me origjinë shtazore. Lexoni etiketat në dyqane dhe pushoni së konsumuari vajra të lira, bile edhe kur ato janë të përfaqësuara në prodhimet e përpunuara ushqimore, ose në ushqimet në ndonjë restoran. Diabetikët, kronikisht vuajnë nga mungesa e mineraleve, ashtu që ata duhet t’i kompensojnë me marrjen e shtojcave minerale.”.

Por, kapitali duhet të krijojë përfitim, dhe ju nuk mundeni tek ashtu që të ikni nga kjo mbretëri e parave, në të cilën fillon qytetërimi bashkëkohor. Industria ushqimore, për këtë arsye e ka përgatitur mashtrimin e ri: pasi që keni zbuluar se sheqeri është i dëmshëm, ajo, nëpërmjet reklamës së madhe, do t’ju ofrojë pije dhe ushqime “pa sheqer”. Në vend të tyre do të keni ëmbëlsira artificiale, siç është aspartam, i cili nuk është asgjë tjetër veç helm i pastër. Por, për këtë do të flasim në një rast tjetër.


STATISTIKA DANEZE

I vetmi vend në të cilin janë bërë hulumtime statistikorem e të cilat kanë krahasuar konsumimin e sheqerit dhe shfaqjes së diabetit, është Danimarka.

Këtu shihet se më 1880, secili qytetar, mesatarisht ka përdorur 29 funta sheqer të rafinuar në vit. Në atë kohë kanëq enë 1.8 raste nga diabeti në 100.000 njerëz. Më 1911, shfrytëzimi i sheqerit, sipas banorëve, u rrit në 82 funta, kurse përqindja e vdekshmërisë nga diabeti kërceu në 8 për qind në 100.000 banorë. Shfrytëzimi i sheqerit më 1934, kërceu në 113 funat, dhe të vdekurit nga dibaeti ihste 18.9 për qind në 100.000 banorë.

Para Luftës së Dytë Botërore, Danimarka ka pasur konsumimin më të madh të sheqerit nga të gjitha vendet evropiane. Sot, atje një nga pesë banorët e ka kancerin. Në Suedi, konsumimi vjetor i sheqerit është rritur nga 12 funta më 1880, deri në 120 funta më 1929. Sot një nga gjashtë banorët në Suedi ka kancer.

Kjo lidhje është përafërisht e qëlluar.

ORIZI DHE SHEQERI I RAFINUAR

Kinezët dhe japonezët që shfrytëzojnë orizin natyror, e jo të lëmuar, si ushqim bazë kanë përqindje shumë të ulët të diabetit. Interesant është se të dhënat statistikore tregojnë se shpërthimi i diabetit ka rënë ndjeshëm gjatë kohës së Luftës së Parë Botërore, kur ka qenë i kufizuar furnizimi me sheqer ( i cili në radhë të parë u ishte caktuar ushtarëve). Statistika tregon se atëherë edhe sëmurja nga diabeti ishte e rritur.

Sheqeri i rafinuar u ishte paraqitur japonezëve pas luftës qytetare amerikane, dhe atë japonezët e kanë shfrytëzuar si ilaç. Deri më 1906, rreth 45.000 akra të kallamit të sheqerit ishin kuëtivuar në Japoni. Sa më shumë që konsumuan ushqimin perëndimor, veçanërisht sheqerin, edhe sëmundjet perëndimore ndërmjet lindorëve u rritën.




RASTI I VIETNAMIT

Se si duket, efekti kur një popullatëfillon të konsumojë sheqer të rafinuar, dhe si kapitalizmi është perfid, tregon rasti, për të cilin besohet se ka ndodhur në Vijetnam.

Në Vijetnam, qeveria amerikane themeloi një program shumë të suksesshëm të shitjes së orizit të lëmuar ( i cili shitet sot në supermerkato), si zëvendësim për orizin e tyre të papërpunuar në kokrra, por që përmban vitaminën B kompleks. Menjëherë shëndeti i vijetnamezëve u shkatërrua në mënyrë drastike, veçanërisht kur filluan të ekspozoheshin ndja industrisë amerikane të të bërit të ushqimit, dhe të pijeve freskuese me sheqer artificial (aspartamin). Kombinimi i sheqerit të bardhë dhe të orizit të bardhë ishte vdekjeprurëse për vijetnamezët.

Duket se këta zyrtarë mjekësorë amerikanë e shfrytëzuan edhe publikimin e ekzistimit të “sëmundjes misterioze”, më 1971, e cila kërcënoi me epidemi. Menjëherë filloi që të kërkohet vaksina përkatëse (sikur vaksina të shërojë nga sëmundja). Vërejtjet ishin emituar nëpërmjet radiove dhe televizioneve, dhe miliona fletushka u hodhën nga avionët. Amerikanët, natyrisht se u gjetën si shpëtimtarë, të cilët transportuan me avionë plazën e gjakut, e marrë nga vijetnamezët, prej të cilës e bënë vaksinën. Çka kanë përmbajtur ato në të vërtetë, nuk është e njohur.

Pra, vijetnamezët përjetuan nga amerikanët tepër testime perfide me kemikalie të rrezikshme, nga të cilët më e njohura ishte “substanca e portokallit”, me të cilën u shkatërruan bimët në të cilat fshiheshin vijetnamezët nga bombat amerikane, gjatë kohës së invazionit amerikan.