Fiset e humbura të Izraelit

Linja e Gjakut Luciferian

Komploti i serive të Luftërave Botërore në shekullin e njëzet, duke kulminuar në një të tretë kundër Botës Myslimane, u krijua në shekullin e tetëmbëdhjetë, nga gjenerali amerikan i Luftës Civile, Albert Pike, dhe më pas Mjeshtër i Madh i Ritit Skocez të Masonerisë, një zëvendësues primar i Illuminatit. Sidoqoftë, gjatë fazave përfundimtare të komplotit janë rezervuar kryesisht për kohën tonë, konspiracioni është i lidhur me një seri të diturive okulte që shkojnë pas së paku deri në shekullin e gjashtë p.e.s. Kjo dije fillon me një herezi, e njohur si Kabala, që i vishet Judaizmit, por është një pakt që kërkon dominim botëror, dhe çrrënjosjen e fesë në favor të adhurimit të Luciferit.

Qëllimi i hartuar nga këto Kabalistë ka qenë që nga instalimi i “Mesisë” së tyre si lider botëror, i cili, sipas interpretimit të tyre të Biblës, është linjë e Mbretit David (Profetit Davud). Që atëherë, për të ruajtur këtë prejardhje të supozuar, deri në ardhjen e liderit të tyre të shumë pritur, këta Luciferianë me kujdes janë martuar me njëri tjetrin, dhe kanë përfshirë mes tyre shumë figura udhëheqëse të historisë. Ata fillojnë me një familje Mbretërore Persiane, që janë ndër-martuar me ato të Aleksandërit të Madh. Duke kombinuar me atë të Herodit të Madh, këto familje janë përgjegjëse për krijimin dhe përhapjen e shkollës kryesore të mistershme të Perandorisë Romake, Misteret e Mitras, që arritën përfundimisht zgjidhjen e lëvizjes së Krishterë, kështu duke prodhuar Krishterimin Katolik.

Megjithatë, një sekret, apo version gnostik të Krishterimit, njashtu buron nga Mitraizmi, që ka mbijetuar që të kompletohet me Katolicizmin, në një formë të disa shoqërive sekrete, si Tempullarët, Rosi Kryqtarët dhe Frimasonët, duke praktikuar arte okulte, apo që njihen si “magji”. Kjo traditë, është përjetësuar nga dega më e popullarizuar e Linjës së gjakut Luciferian, nga dinastia e Merovingjëve. Simbolizuar nga Grali i Shenjtë, Merovingjët, pasi që ndër-martoheshin me familjen e një Eksilarku Çifut, apo paditësi në Fronin Çifut, që kulminoi me të gjitha familjet udhëheqëse në Kryqëzata.

Gjatë kësaj periudhe kjo degë Evropiane e kombinuar nga Evropa Lindore dhe Armenia. Këto aristokrat Lindor buronin nga Hazarët enigmatik, që kishin populluar Rusinë jugore dhe pellgun e lumit Don, dhe që një shekullin e tetë të erës sonë, ishin konvertuar në Judaizëm. Legjenda pohon, megjithatë, se Hazarët ishin mbetjet e Fiseve t Humbura. Armenia, menjëherë pranë Kaukazit, ishte një tjetër vendndodhje e këtyre Fiseve të Humbura. Ishte ndër-martesa dhe përjetësimi i këtyre linjave të gjakut aristokratike që u janë referuar në simbolet heraldikë të zambakut, Trandofilit, shqipes dy krenare, dhe kockave të kryqëzuara dhe kafkave.

Njashtu gjatë Kryqëzatave, ky rrjet është lidhur me një qendër të rëndësishme okulte e fshehur brenda botës Islame, në Kajro Egjipt, që ndoqi versionin heretik të Islamit të njohur si Ismailizëm. Sipas Legjendës Masonike, një numër i këtyre “ Vëllazërive Lindore” është shpëtuar dhe është sjellë në Skoci, ku ata dhanë bazat e Ritit Skocez të Masonerisë, që u shfaq në shekullin e tetëmbëdhjetë. Sidoqoftë, në të njëjtën kohë, kjo legjendë njashtu ka dhënë bazat e themelimit të Masonerisë në Egjipt, ku atëherë u bë qendra e dytë e aktivitetit Illuminati. Ishin këta rrjete të fshehta të mashtruesve sipas të cilave Fuqitë Perëndimore krijuan terrorizmin islamik, të përdorur për nxitjen e përplasjes së civilizimeve, përmes fabrikimit të kërcënimit terrorist.

Illuminati pretendon se është pasardhës i Engjëjve të Rënë, të cilët ua mësuan atyre “Urtësinë e Lashtë”, njashtu e njohur edhe si Kabala, të cilën e kanë ruajtur me shekuj. Këta Engjëj të Rënë janë përmendur në Bibël, Librin e Zanafillës, si Gjigandë, apo “Bij të Perëndisë”, dhe pretendohet se janë ardhur në tokë dhe janë ndër-martuar me qenie njerëzore. Interpretimet e krishtera luftojnë me pasazhin, duke zgjedhur që të përkthejnë termin si “burra trima”. Sidoqoftë, tekstet apokrife çifute sqarojnë se ata ishin djajtë dhe ushtria e tij, që ishin dëbuar nga Parajsa, dhe morën për gra nga femrat e pasardhësve të Kainit. Ata prodhuan një racë të njohur si Ankaim-ët.

Sipas Illuminati-t, janë ata që fillimisht i mësuan njerëzimit artet okulte, duke përfshirë astrologjinë, magjinë dhe alkiminë. Kjo periudhë e historisë besohet nga okultistët që të akordoj me kontinentin e humbur të Atlantidës. Raca e prodhuar nga përzierja e Engjëjve të rënë dhe njerëzve besohet të jenë Arianët. Me sa duket, korrupsioni i tyre shkaktoi korrupsion të madh në tokë, në aq masë saqë, në pajtim me veprimet Apokrife, Zoti vendosi që ti shkatërroj ata përmes Përmbytjes. Këtu është me rëndësi të kuptohet llogaria Biblike, nga e cila këto legjenda janë interpretuar. Sipas Biblës, ligësitë shpejt u kthyen në tokë, sidoqoftë, kur Kami biri i Noes bëri mëkat. Kami u vendos në jugperëndim të Afrikës dhe pjesë të Lindjes së Mesme, dhe ishte stërgjyshi i kombeve atje. Nga biri i Kamit, Mirzami, dolën Egjiptianët, Nga Puti, Libianët, dhe nga Kushi, erdhën Kushitët, që themeluan Etiopinë. Kushi njashtu ishte babai i Nimrodit, themeluesit legjendar të qytetit të Babilonisë, që ishte përgjegjës për nxitjen e ndërtimit të Kullës së Babelit.

Me sa duket, Shemi, vëllai i Kamit, dhe xhaxhai i Kushut, u tmerruan nga ligësitë e nipit të tyre, dhe vranë Nimrodin. Para vdekjes së tij, Nimrodi ishte martuar dhe e kishte lënë shtatzënë nënën e tij, që quhej Samiramis. Pasi që Nimrodi u vra, Samiramis krijoi adhurimin e saj dhe të birit të saj ndër njerëzit e Babilonisë, që erdhën për të konsideruar Nimrodin si zot-diell, dhe ajo ishte hyjneshë, apo Mbretëreshë e Qiellit.

Nimrodi, ose Bel-i, pasi që më vonë është adhuruar nga Babilonasit, ai njashtu është identifikuar me konstelacionin e Orionit, bariun e yjeve, prandaj u janë referuar mistikisht në Babil si “gjahtari i fuqishëm para Zotit”. Semiramis, më vonë nderohet si Ishtar, që është identifikuar me planetin e Venerës, si dhe hyjneshës së modeluar sipas saj.

Nimrodi është ballafaquar në blasfeminë e tij nga Abrahami, themeluesi i kombit Çifut, që e la kombin e tij të adhuruesve të yjeve, në Harran, që të gjej një religjion të ri. Nipi i Abrahamit Jakobi, më vonë Izraeli, kishte dymbëdhjetë djem, nga ky pasuan Dymbëdhjetë Fiset e Izraelit. Dhe, përmes ndikimit të Kabalës, këto fise fituan simbolikë mistike, që më vonë do të bëhej karakteristikë e shquar e lajmëtarëve evropian.

Ashtu si zodiaku astrologjik, këto dymbëdhjetë fise ishin të ndara në katër kampet e treve, në pajtueshmëri me sezonin e Zodiakut, e ndarë në mbështetje me Katër Elementet. Kështu, Rubeni, që është krahasuar me ujin e rrjedhshëm, me Siemonin dhe Gadin, janë Ujori. Judah, luani, me Issahar dhe Zebulonin, janë Luani. Benjamini, Manasehu dhe Efraimi, të cilët Jakobi i krahasoi me kaun, janë Demi. Naftali, Asher dhe Dani, mjeti i të cilëve është akrepi, sinonim astrologjik për shqiponjën, janë Akrepi.

Vëllezërit tentuan që ta vrasin vëllain e tyre Josefin, kështu duke e hedhur atë në një pus, por ai u shpëtua, dhe u bë guvernator i Egjiptit. Dhe, kur Izraelitët u goditën nga uria, ata u detyruan që të kërkojnë ndihmë nga Jozefi në Egjipt, që më në fund shpalli veten para vëllezërve të tij tradhtar.

Pas 400 viteve në Egjipt, rritja e numrit të izraelitëve në vend filloi ta shqetësojnë Faraonin, që i shtypi ata. Mojsiu u dërgua nga Zoti ringjalli religjionin monoteist të Abrahamit ndër Izraelitët, dhe i shpiu ata në tokën e premtuar e stërgjyshit të tyre, në atë që u bë e njohur si Besëlidhja. Sipas Biblës, Zoti ka zgjedhur popullin Hebre mbi të gjithë popujt, që ata të ndjekin urdhërimet e Tij, veçanërisht të bëjmë ndaj tjerëve ashtu siç të tjerët do tua kishin bërë atyre, dhe të qëndrojnë si shembull si të drejtët e njerëzimit.




Pas konfrontimit me Faraonin, Mojsiu me sukses fitoi leje që të dërgoj popullin e tij jashtë vendit. Sidoqoftë, pas një kohe të shkurtër që izraelitët kaluan Detin e Kuq, dhe përderisa Mojsiu ishte në Malin Sinai duke marrë Dhjetë Urdhërimet, ata blasfemuan kështu duke ndërtuar një statujë të një Viçi të Artë nga thesaret e tyre të shkrira. Dijetarët njoftojnë se ky zot-lopë ishte huazuar nga Apis Demi i Egjiptianëve, që ishte i barabartë me Osiris-in. Më saktë, Osiris-i dhe Isis-i ishin versionet e ngjashme të një çifti të adhuruar në Babiloni fillimisht si Nimrodi dhe Semiramis-i.

Mojsiu urdhëroi Shtatëdhjetë Pleqtë që të luftojnë idhujtarinë, dhe fisi vazhdoi rrugën e tij për në Tokën e Premtuar, ku ata u urdhëruan që të pushtojnë vendasit. Palestina ishte banuar nga pasardhësit e djalit të katërt të Kamit, Kananit. Sipas Biblës, edhe pse ishte Kami që kishte bërë mëkat, ishte mbi Kananin që ra mallkimi. Sipas interpretimit okult, sidoqoftë, Kananitët paraqisnin të mbijetuarit e Anakimit. Në Ligjin e Përtrirë 9:1-2, shkruan: “Dëgjo, O Izrael! Ti po kapërcen mbi Jordani sot që të shtini në dorë popuj më të mëdha dhe më të fuqishëm se ju, qytete madhështore të fortifikuara deri në qiell, një popull të madh dhe të gjatë, bijtë e Anakimit të cilët i njihni dhe i keni dëgjuar të thonë, “Kush mund të qëndroj para bijve të Anak-ut?”

Izraelitët përfundimisht patën sukses në marrjen tokës së Palestinës, por shpejt ranë nën adhurimin e zotave pagan. Sipas Biblës, Çifutëve u është thënë që të mos ndër-martohen me Kananitët, dhe që të mos adhurojnë idhujt. Edhe përpos këtyre paralajmërimeve, jo vetëm që izraelitët e hershëm u ndër-martuan gjerësisht me subjektet e tyre, por adoptuan mënyrat e tyre pagane, duke adhuruar Baal-in dhe Astratin, Versionin Kananit të Nimrodit dhe Semiramis-it.

Ndonëse i njohur me emra të ndryshëm nga njerëz të ndryshëm, ky zot-në vdekje dhe hyjnesha ndanin karakteristika të përbashkëta. Ata janë identifikuar vazhdimisht me Diellin, që dimrit udhëtonte “nën” tokë, për në Nëntokë. Ata prandaj besoni se “vdesin”, dhe ringjallen në pranverë, që korrespondon me Pashkët Krishtere. Ngase Baal-i dhe motra e tij Astrati, ishin binjak, si dhe të martuar mes vete, ata identifikoheshin si një zot i vetëm hermafrodit, të simbolizuar nga Venera, emri origjinal latin i së cilit është Lucifer.

Në thelb, besimi i paganëve të lashtë ishte dualist. Ata besonin se ka dy fuqi në Qiell, një Zot të mirë dhe një të keq. Ngase ai besohej se udhëton atje në dimër, zoti-në vdekje konsiderohej si zoti i Nëntokës, mbretëronte mbi shpirtrat e të vdekurve, dhe prandaj identifikohej si i ligë. Kjo shpiu në praktikën e magjisë së zezë. Për të mbrojtur veten nga ai, apo të thirret pushteti i tij për të komanduar shpirtërat kundër armiqve, besohej detyrimisht kryerja e flijimeve të tmerrshme. Më i zakonshëm ishte flijimi i fëmijëve, rite që kryheshin në dehje, të shoqëruara nga muzika e zëshme, për të heshtur britmat e fëmijës në vuajtje, dhe e shoqëruar nga orgji seksuale. Këta ishin baza e riteve të njohura si “Misteri”.

Sipas interpretimeve kabalistike, e tërë linja e mbretërve çifut ishin pasardhës të birit të Jozefit, Judës, dhe Tamar-ës, të resë së tij, një grua Kananease që kishte maskuar veten si një lavire në mënyrë që ta josh atë. Biri i tyre Perez-i ishte paraardhësi i Davidit. Solomoni, të cilit shumë nga tradita kabalistike i është atribuuar, ishte biri i Davidit nga Bathsheba, një grua nga Hiteu. Prandaj, sipas interpretimeve Kabalistike, ndonëse Mesia duhet të jetë pasardhës i linjër mbretërore të Davidit, duke qenë “biri i Davidit”, ai njashtu zbriti edhe nga prejardhja Satanike e Engjëjve të Rënë, përmes Kanaanëve.

Pra, përmes ndërmartesave me Kanaanejët, pohimet e mëvonshme Kabalistike e pasqyrojnë pasardhës nga Anakimi, dhe Engjëjt e Rënë, apo Luciferi dhe ushtria e tij. Këto Anakim, gjoja ishin banorët origjinal të Atlantidës, apo Arianë. Arianët janë konsideruar nga Illuminati si thelbi origjinal i linjës së gjakut, një përzierje e njerëzve dhe qenieve “hyjnore”, përgjegjës për ruajtjen e diturisë okulte. Sipas historianëve modern, të ndikuar nga legjenda Kabalistike, këto Arianë, njashtu të njohur si Indo-Evropianë, mbijetuan Përmbytjen, apo fundosjen e Atlantidës, dhe gjetën strehim në malet e Azisë. Nga aty ata u shfaqën dhe pushtuan popujt e njohur, duke traditat e tyre dhe gjuhën e tyre nga Azia Qendrore, Irani, apo Persia dhe në Evropë.


Asirianët duke marrë Izraelitët

Solomoni është atribuuar, ishte biri i Davidit nga Bathsheba, një grua nga Hiteu. Prandaj, sipas interpretimeve Kabalistike, ndonëse Mesia duhet të jetë pasardhës i linjër mbretërore të Davidit, duke qenë “biri i Davidit”, ai njashtu zbriti edhe nga prejardhja Satanike e Engjëjve të Rënë, përmes Kanaanëve.

Interesante, këto popuj të ndryshëm njashtu gjatë historisë janë identifikuar me të ashtuquajturat Fise të Humbura të Izraelit. Një degë e rëndësishme e tyre janë Medasit e Iranit, ndër të cilët Fiset e Humbura origjinale janë shpërndarë, para se të shpërngulen në Armeni dhe Rusinë Jugore.

Pas vdekjes së Mbretit Solomon, më 928 p.e.s. , Mbretëria e tij u nda në Mbretërinë e Izraelit në veri dhe Mbretërinë e Judesë. Mbretëria e Izraelit përfshinte shumicën e tokës qendrore dhe veriore të tokës së Izraelit dhe ishte e banuar nga pasardhësit e dhjetë nga dymbëdhjetë fiset që pushtuan tokën e Kananit nën liderizmin e Xhoshuasë: Asher, Dan, Efraim, Gad, Isakar, Manaseh, Naftali, Beuben, Simeon dhe Zebulon. Mbretëria e Judesë e përqendruar në Jerusalem dhe malësitë e Judesë, dhe përbëhej nga mbetjet e dy fiseve të Judës dhe Benxhaminit.

Një fat i njëjtë si para 125 vjetëve do ta godas popullin e Judës, Mbretëria e Izraelit ishte pushtuar nga Asirianët në vitin 721 p.e.s., dhe në përputhje me politikën e përgjithshme të Asirianëve, banorët e saj ishin dëbuar në rajone tjerë të perandorisë së tyre. Sipas mbretit të Asirianëve Tiglath-Pileser, 13,750 të izraelitëve më të urtë dhe më të shkathët u morën në 733 p.e.s., përderisa 27,290 izraelit tjerë të urtë, muzikantë dhe zejtarë u sollën në Babiloni nga Sargoni i II në vitin 727 p.e.s.. Sipas 2 Mbretërve 17:16-20, kjo katastrofë erdhi mbi popullin e Izraelit sepse:

Ata sfiduan të gjitha urdhërimet e Zotit dhe bënë dy viça nga metali. Ata ngritën një pol Asherah dhe adhuruan Baal-in dhe të gjitha forcat e qiellit. Ata madje sakrifikuan bijtë dhe bijat e tyre në zjarr. Ata konsultonin fallxhorët dhe përdornin magjinë dhe shiten veten të forcave të liga, kështu duke ngritur hidhërimin e Zotit. Dhe ngase Zoti ishte i hidhëruar, ai i largoi nga prania e tij. Vetëm fisit të Judesë i mbeti toka. Por edhe populli i Judesë refuzoi tu bindet urdhërimeve të Zotit. Ata ecnin përmes të njëjtës rrugë që Izraeli kishte themeluar. Kështu që Zoti refuzoi të gjithë pasardhësit e Izraelit. Ai i ndëshkoi ata duke çuar kundër tyre sulmues përderisa ata nuk u shkatërruan.

Sipas Librit të Mbretërve, fiset e mërguara janë transportuar në rajonin e Medasve, të njohur si Medea, ku ata u asimiluan ndër popullatë. Medea korrespondon me Irakun verior të sotëm, të quajtur Kurdistan.

Sipas Heredotit, një historiani grek i shekullit të pestë p.e.s., “Këto Medas janë quajtur në lashtësi si të gjithë njerëzit Arian; por kur Medea, Kolkiani, u erdhi atyre nga Athina, ata ndërruan emrin e tyre. Kjo është llogaria që ata japin.” Kësaj Medeasë Heredoti i referohet Kolkainit shtrigës Trake të përrallës së Xhajsonit dhe Egjeut të mitit grek. Sipas legjendës, ajo më vonë u martua me Egjeun e Athinës, sipas të cilit është emërtuar edhe Deti Egje. Medasit ishin pasardhës nga djali i tyre Medus nga Kolkisi.

Sipas përshkrimit të Herodit, Kolkani, që banonte në një vend që gjendej përgjatë shpatit perëndimor të Malit Kaukaz afër Detit të Zi, ishin të zinj dhe ndoshta çifut. Si çifutët e Palestinës, për të cilët ai iu referua si “Foenikas”, Herodi njashtu iu referua njerëzve të Kolkisit, se kishin origjinën nga një “Koloni Egjiptiane”. Ai jo vetëm që vuri në dukje Kolkainët “me ngjyrë të zezë lëkure dhe leshatak” si evidencë, por edhe traditës orale, gjuhës, metodave të endjes, dhe praktikës së rrethprerjes. Përveç kësaj, Shën Xheromi, që ka shkruar gjatë shekullit të katërt të erës sonë, i quajti Kolkis “Etiopinë e Dytë.” Ngjashëm, 200 vjetë më vonë, Sofroni, patriarku i Jerusalemit, përshkroi një prezencë “Etiopiane” në të njëjtin rajon. Diordusi i Sicilisë, një historian i shekullit të parë p.e.s., në Historinë Universale, deklaroi:

Ata thonë njashtu se këto që përcaktohen me Danausin (Dan-in, apo Fisin e Dan-it), si njeri i urtë nga Egjipti, vendosi qytetin më të vjetër Grek, Argos, dhe se kombet e Kolkit në Pontus dhe të Çifutëve, që gjendet mes Arabisë dhe Sirisë, janë themeluar si koloni emigrantësh nga vendi i tyre (d.m.th. Egjipti); dhe kjo është arsyeja se përse është një institucion i themeluar që mori mes këtyre njerëzve që të kryejnë rrethprerjen e fëmijëve meshkuj... kjo traditë është sjellë nga Egjipti. Madje edhe athinasit, ata thonë, ata janë koloni nga Saisi në Deltën e Nilit të Egjiptit.

Nga shekulli i gjashtë p.e.s., Medasit ishin në gjendje që të themelojnë një perandori që shtrihej nga Azerbejxhani deri në Azinë Qendrore dhe Afganistan. Medasit njashtu janë përzier me Iranian tjerë, veçanërisht Persët. Kështu shumë iranian modern janë pasardhës të Medasve. Sidoqoftë, trashëgimia Medase sot është marrë veçanërisht nga grupet në pjesët perëndimore të Rrafshit Iranian, si Kurdu, Lurs, Isfahani dhe folësit e gjuhës turke – që flasin Azeri.

Ndonëse, dhjetë fiset e humbura, përveç Judës dhe Benxhaminit, janë konsideruara si “të humbura” pasi që, në burimet e lashta Çifute, ekzistenca e tyre është e mirënjohur. Sipas Josefusit, “ ...Dhjetë Fiset që janë pas Eufratit deri tani, dhe janë turmë të madhe, numri i të cilëve nuk mund të vlerësohet.” Ngjashëm, Apokrifa gjithashtu njihet sipas vendndodhjes së tyre. Në Librin e Katërt të Ezra-së, Dhjetë Fiset e humbura thuhet se janë marrë nga Hosea, një profet në Izrael në shekullin e tetë p.e.s., deri në Eufrat, në pasazhet e e ngushta të lumit, nga ku ata shkuan në udhëtim vjetor dhe në një vend të quajtur “Arzareth”.



Kjo i ka dërguar ata në vendin e Skitisë, të cilin Jozefi dhe të tjerët e kanë identifikuar si vendin e pasardhësve të Gogut dhe Magogut, ndër të cilët ata janë absorbuar. Sipas Herodit, Skitianët u shfaqën nga pas Eufrati ku një popull që fliste gjuhën iraniane, që kishte ardhur nga bregu verior i Detit të Zi pushtuan Armeninë dhe Azinë e vogël. Skitianët fillimisht paraqiten në rezidencat Asiriane si Ishkauzi, lidhur me termin modern “Ashkenazi”, nga Ashkenaz, që ishte biri i vëllait të Magogut Gomerit.

Fiset më të rëndësishme Skitiane të theksuara në burimet greke jetonin në pellgun e Lumit Don, në veri të Krimesë, nga ku ata pushtuan Armeninë dhe Kapadokinë, dhe u bënë aleat me sunduesit e hershëm Medas. Në kohën e Herodit, Kapadokianët okupuan gjithë rajonin nga Deti i Zi deri në Malin Taurus, në Turqinë lindore, nga ku lumi Eufrat zbret në Siri.

Disa etimologji propozojnë se fjala Skitian, nga “Sakae”, rrjedh nga “Bijtë e Isaakut”. Isaku, biri i Abrahamit, kishte dy djem, babai i popullit të Izraelit, dhe Esau, stërgjyshi i Edomitëve. Sipas Biblës, Esau është mashtruar nga lindja, lidershipi i Izraelit, nga vëllau i tij Jakobi. Esau, kishte flokë të kuqe, dhe quhej Edom, që do të thotë e kuqe. Sikurse skitianët, që sipas Herodit, “kishin sy të kaltër dhe flokë të kuqe të çelë.” Legjenda vazhdon, se gjatë Mesjetës, Çifutët gjerman iu referuan Rusisë dhe Azisë qendrore si lokacion i Fiseve të Humbura, të njohur si Çifutët e Kuq, dhe i identifikuan me Gogun dhe Magogun. Përveç të ashtuquajturve “Fise të Humbura”, në Historinë e Kombeve të Harketarëve, nga historiani armenin i shekullit të trembëdhjetë, Grigor Akner, ndërlidhi legjendën se Skitianët ishin Edomitët:

Esativët, që janë Skitian, e kanë origjinën nga Esau, biri i Isakut. Ata janë të zi, të egër dhe me pamje të çuditshme. Nga pasardhësit e Boramik-ut dhe Lekzik-ut, që përgatisnin vrima dhe kurthe dhe përgatisnin shumë krime. Dhe është thënë se Edomitët që janë Frankët njashtu janë pasardhës nga ai. Këto tre popuj, pasardhës nga Hagari, Ketura dhe Esau, u përzien së bashku dhe lindën një popull tjetër, me pamje të çuditshme dhe të ligj, të quajtur Tatar (Mongol), që do të thotë të mprehtë dhe të lehtë.

Së bashku me Edomitët, populli Skitian njashtu është afërsisht i ndërlidhur me atë të Fisit të Simeonit. Me sa duket, ata ishin vetëm nëntë fise në mbretërinë veriore të Izraelit, pasi që Levitët iu bashkëngjitën Judesë. Simfoni njashtu ishte i vendosur në pjesët e fisit të Judesë ndonëse një pjesë e Simeonit kishte emigruar në disa lokacione të ndryshme jashtë Tokës së shenjtë. 2Kron.4:43-44 përshkruan disa njerëz të Simeonit që kishin emigruar nga Judea në Edom: “Dhe disa nga ata, madje edhe bijtë e Simeonit, 500 njerëz, shkuan në malin Seir, duke i pasur kapiten Palatiah-un, dhe Neariah-un, si dhe Refaiah-un, Uziel-in dhe bijtë e Ishi-t. Dhe ata shkatërruan mbetjet e popullit të Amalekitëve që ishin arratisur, dhe banuan aty deri në ditët e sotme.” Kështu mbretëria e Judesë, pas rënies së Samarisë dhe para robërisë së Babilonisë, i përbërë nga katër fise: Juda, Benjamini, Simeoni dhe Levi.