Tempullarët - Templarët

john abraham shkruajti:Enya, fillo nje here me kete material dhe ngadale do te marresh te gjitha pergjigjet; mbi templaret, paresine e sionit, iluminati etj.
http://www.explorerunivers.com/t2689-toka-e-shenjte#15385

Ehhh c'na e mbushe mendjen tani! Argumente qe nuk kane kundershtim keto te tuat, tani na "iluminove" me shume se sa vete Iluminati!!!

Alfabeti templar qe si baze ka kryqin tete degesh:




A



B


C


D


E


F


G


H


I


K


L


M


N


O


P


Q


R


S


T


U


V


X


Y


W


Z

kjo eshte teme interesante dhe pashe qe kishte shume komente me siper .une as qe i besoj asaj qe ishte shkruar tek ai shkrim dhe me teper si besoj fare dan braunit .kam pare vetem filmat qe jane bazuar ne librat e tij dhe thjesht me jane dukur shume qesharake ,pa asnje prove fare qe edhe imagjinata e nje femije 5 vjecar mund ti kishte shkruar ato libra .pastaj masoneria e sotme si idhull ka gjonin .ata sjane gje tjeter vecse njerez te djallezuar qe duan vetem veten e tyre dhe asnje tjeter ,duan te sundojne mendjet dhe boten.kure skane per tja aritur qellimit sa te kete njerez qe besojne ne zot dhe te jezu krishti. une besoj ne te tilla shkrima ,aq sa besoj se kur te gdhihem neser do jete fundi i botes .mos ju besoni te gjithave se 80% jane genjeshtra ose imagjinate

Në mesjetë, ka ekzistuar një organizatë e fshehtë që ka orientuar historinë dhe ka qëndruar në prapaskenë të shumë ndodhive të asaj kohe. Në fillim kjo organizatë u paraqit me emrin “Kalorës të Tempullit”. Kalorësit e tempullit janë themeluar si një fraksion i Kryqëzatave dhe ishin përbetuar se do të luftojnë për hir të krishterimit. Por me kalimin e kohës iu nënshtruan një doktrine të mbrapshtë dhe të ligë dhe në tërësi u larguan prej mësimeve të krishterimit. Anëtarët e fraksionit u dhanë pas interesave të kësaj bote dhe pas pasioneve, dhe harruan Allahun dhe fenë e tyre. Duke përdorur forcën ushtarake dhe lidhjet politike fituan pasuri shumë të madhe. Në mesjetë, kishin më shumë forcë materiale dhe pasuri sesa kisha dhe shtetet tjera Evropiane. Falë kësaj fuqie të madhe kalorësit kishin nënshtruar njerëzit e pushtetit, madje edhe autoritetet kishtare. Përfituan shumë privilegje dhe paprekshmëri. Ishin organizatorë kryesorë të parregullsive dhe punëve të errëta. Përdornin rituale të mbrapshtë dhe të degjeneruar. Për arsye të gjithë këtyre punëve të liga që i përmendëm u burgosën, u gjykuan dhe u ndalua veprimtaria e tyre. Por megjithatë vazhduan të organizohen nëntokë. Dhe pas një kohe u paraqitën me një emër tjetër: Masonizëm. Në këtë film, studiohet baza e vërtetë e masonizmit e cila me shekuj të tërë e ka fshehur identitetin e saj të vërtetë, domethënë studiohen Kalorësit e Tempullit.

Me sa kam arritur te krijoj une idene time, nje miniteori te bazuar ne disa fakte, mendoj qe templaret nuk jane ato te cilet si shume percaktohen si paraardhes te masonerise apo te ndonje sekti te percaktuar i cili kontrollon boten apo ku di une se cfare.

Duke qene se mbroj dhe besoj qe Zoti gjithmone me ane te prejgamereve dhe te derguarve te tij ka synuar qe te dergoje ne toke fjalen e tij per krijimin dhe ekzistencen e vetem nje feje, dhe cdo gje tjeter e krijuar eshte pjelle e njeriut per te arritur synimet e tij dhe fuqizimin, templaret mund te kene lidhje me kete fakt.

Kaloresit templare ishin ushtare te thjeshte francez, irlandez spanjoll e roman te cilet ndryshe nga te tjeret qe morren pjese ne kryqzata, synim kishin perfitimin e tyre duke grabitur e plackitur. ishte ky momenti kur ato rane ndesh me nje nga sekretet me te medha dhe te kontestuara te historise, faktit qe jezu krishti ( isai a.s ) kishte patur pasardhes, dhe gjaku i tij ishte trasheguar.

Ishte ky momenti kur ato u betuan qe do te mbronin nje nga sekretet me te medha te historise, ate te realitetit te vazhdimsis se perhapjes se Fese se vetme te propoganduar nga ai, duke pare qe ishin apostujt e tij te cilet e shkruan biblen pas vdekjes se tij, shpesh edhe me perplasje midis tyre. Kisha ne ate periudhe funskiononte me teper si nje institucion qeverises me te gjitha efektet, dhe jo si nje intitucion fetar.

Kjo eshte arsyeja pse ato u luftuan dhe u shpallen heretik nga ana e kishes qe donte qe sekreti i madh te mos dilte kurr, qe ajo te mos e humbiste fuqine e vet. Kjo shihet edhe ne luften qe kisha ndermorri kunder dinastise merovinge ne France, qe thuhej si ishte pasardhese e gjakut te Krishtit, duke mbeshtetur Karolinget.

Lidhja e ngushte edhe me vllazerite islamike eshte nje tjeter faktor. Shum sekrete te kishes ruhen ne biblotekat e vatikanit edhe ditet e sotme. i tille eshte rasti i nje murgu francez nga nje qyteze e vogel, i cili rastesisht kishte rene ne kontakt me nje nga keto dokumenta, dhe qe ai te mos fliste, paguhej me shuma marramendese nga kisha, ne momentin qe ai po vdiste i foli ne vesh vetem ndihmesit te tij, dhe qe ate dite ai vdiq memec, pa folur asnje fjale.

Kjo eshte thjeshte nje ide e imja, ju lutem nqs nuk e ndani me mua kete mendim mos mu drejtoni me komente te ashpra. Faleminderit !

Pershendetje Dante!

E kam degjuar shpesh kete brockull se Templaret po ruajn sekretin se Jezusi na paska femije...!

Ne rradhe te pare ju si musliman qe jeni duhet ta dini shume mire se ne Kuran Jezusi quhet Mesihu (Mesia), ndersa templaret nuk e pranonin si te tille, pse e them kete?

Templaret gjate ceremonive te tyre kishin nje ritual qe perfshinte kryqin dhe statujen e Jezusit, dhe e merrnin e vinin pertoke dhe peshtynin mbi te.
Shume njerez naiv e interpretojne kete fakt duke thene se Templaret nuk e pranonin Jezusin si bir te Perendise por si nje profet dhe keshtu peshtynin kryqin...!

Ne fakt kjo eshte nje genjeshter:
Templaret duke qene se nuk e pranonin Jezusin si Mesine ashtu siq bejne muslimanet dhe te krishtert kryenin ate veprim si kujtim te ushtarve romake qe e peshtynin Jezusin..!

Mateu 27
29 Dhe i thurën një kurorë me ferra, ia vunë mbi krye dhe i dhanë një kallam në dorën e djathtë; dhe, duke u gjunjëzuar përpara tij, e përqeshnin duke thënë: ``Tungjatjeta, o mbret i Judenjve!``.
30 Pastaj e pështynë, ia morën kallamin dhe me të i binin në kokë.

Mesa duket Templaret nuk bene asgje tjeter perpos asaj qe bene ata qe deshen ta kryqezonin...!

Jezusi eshte Mesia i vertete, dhe nuk do te vije fundi pa ardhur ai.
Persa u perket templarve dhe paresise se sionit jeni mashtruar keq nga "Kodi i davincit" apo nga libri Grali i Shenjte", Paresia e sionit dhe templaret nuk ishin dhe nuk jane askush tjeter vetem se mohues te vertetes dhe "puntore" te Dexhallit (Antikrishtit)!!

JEZUSI ESHTE ZOTI YNE ,AI NUK KA FEMIJE DHE NQS DO KISHTE ZDO KISH ASGJE TE KEQE ,SEPSE PERENDITE E GREQISE SE LASHTE KISHIN AQ SHUME FEMIJE SA NUK I NUMERONIN DOT . PER TERE ATA QE MENDOJNE SE KA FEMIJE ,JEZUSI NUK KA PATUR ASNJE MAREDHENIE GJATE JETES SE TIJ .NQS DO KISH PATUR DO ISHTE E SHKRUAR NE LIBRAT E SHENJTE SEPSE SKA ASNJE GJE TE KEQE

un nuk i kam lexuar asnjerin nga dy librat miku im, biseda me nje mikun tim francez, qe per ironi te fatit kishte mbiemrin Mason hahaha me ben te mendoj nje gje te tille, fakti qe ato peshtyn mbi kryq eshte sepse ata nuk e besojne se krishti ka vdekur ne kryq, dhe ata nuk e besonin as qe krishti ka vdekur nga dora e njeriut, ata e besojne krishtin si profet, ndryshe nga Vatikani qe pastaj e shenjteroi dhe e quajti bir i zotit, ata nuk jane nisur me asnje qellim te caktuar drejt tempullit, pervec se bastisjes dhe gjetjes se arit. Me zbulimin e shkrimit sekret u betuan per mbrojtjen e atij sekreti, dhe mendohet se grali i shenjte nuk eshte kupa ku Isai piu gjate nates se fundit, por ajo pergamene e kuqrremte qe permbante te verteten. Nuk jane antikrisht, por mbrojtesit e tij me te zjarrte

Nje sekret aq i tmerrshem sa qe ...

Sipas nje deshmitari, ka pasur nje sekret aq te tmerrshem sa qe ata qe e njihnin ate do të preferonin te humbasin jeten se sa ta zbulonin!

Ne fakt, ne Paris, tridhjete e gjashte Templar kane vdekur nen tortura pa pranuar asgje.
Vete Mjeshtri i madh, Jacques de Molay, ishte djegur me urdher te Philippe le Bel.

dante shkruajti:un nuk i kam lexuar asnjerin nga dy librat miku im, biseda me nje mikun tim francez, qe per ironi te fatit kishte mbiemrin Mason hahaha me ben te mendoj nje gje te tille, fakti qe ato peshtyn mbi kryq eshte sepse ata nuk e besojne se krishti ka vdekur ne kryq, dhe ata nuk e besonin as qe krishti ka vdekur nga dora e njeriut, ata e besojne krishtin si profet, ndryshe nga Vatikani qe pastaj e shenjteroi dhe e quajti bir i zotit, ata nuk jane nisur me asnje qellim te caktuar drejt tempullit, pervec se bastisjes dhe gjetjes se arit. Me zbulimin e shkrimit sekret u betuan per mbrojtjen e atij sekreti, dhe mendohet se grali i shenjte nuk eshte kupa ku Isai piu gjate nates se fundit, por ajo pergamene e kuqrremte qe permbante te verteten. Nuk jane antikrisht, por mbrojtesit e tij me te zjarrte

masonet skane asnje lidhje me krishtin . ka masone kristjane ka edhe islame .ka cifute ,ka edhe ateiste . vetem nje ekstremist shan dhe shpiken lloje -soje gjerash per free masonet . kryesisht jane ekstremiste islamike qe me marezine e tyre po nxitin urejtje per masonet .por kjo ndodh sepse masonet peshtyjne fene islame dhe kuranin dhe jo kryqin i nderuar . ska asnje kristjan qe te urreje masonet ,perkundrazi kane simpati per ta dhe maredhenie te shkelqyera . mos kene frike ekstremistet se kane rjedhur nga trute sju ka faj njeri . shkoni shikoni punen tuaj dhe kuranin ,pse mereni ju me masonet kur ata i gjykon zoti nqs jane vertet aq te keqinj ????????????

o miqo maqo lexoje me vemendje se ndoshta nuk flet pa lidhje. Siper shkruhet qe tempullaret mbrojne gjakun e krishtit, pse permend religjone. Ke kultur te mjaftushme per ta ber nje gje te tille, me duket se jo, prandaj ose jep argument sado pak me lidhje, ose gjej forum tjeter

dante shkruajti:un nuk i kam lexuar asnjerin nga dy librat miku im, biseda me nje mikun tim francez, qe per ironi te fatit kishte mbiemrin Mason hahaha me ben te mendoj nje gje te tille, fakti qe ato peshtyn mbi kryq eshte sepse ata nuk e besojne se krishti ka vdekur ne kryq, dhe ata nuk e besonin as qe krishti ka vdekur nga dora e njeriut, ata e besojne krishtin si profet, ndryshe nga Vatikani qe pastaj e shenjteroi dhe e quajti bir i zotit, ata nuk jane nisur me asnje qellim te caktuar drejt tempullit, pervec se bastisjes dhe gjetjes se arit. Me zbulimin e shkrimit sekret u betuan per mbrojtjen e atij sekreti, dhe mendohet se grali i shenjte nuk eshte kupa ku Isai piu gjate nates se fundit, por ajo pergamene e kuqrremte qe permbante te verteten. Nuk jane antikrisht, por mbrojtesit e tij me te zjarrte

Ne fakt une i kam lexuar te dy librat, dhe te them te drejten me 'pelqen' puna qe bene ata autore tek libri "Grali i shenjte-Gjaku i shenjte" por duhet te kuptohet se zingjiri i transmetimeve te tyre eshte copa copa dhe nuk kane arritur te bindin askend me hipotezen e tyre se templaret po na ruaken te verteten mbi Jezus Mesian.

Ju po na pohoni se "templaret nuk u nise me qellim per te gjetur dicka tek rrenojat e tempullit te solomonit".
Ok atehere do ta keni shume te thjeshte tu pergjigjeni disa pyetjeve:
1- Pse ne kohen qe u paraqiten Templaret ne Jeruzalem, me pretekstin per te mbrojtur pelegrinet; kronisti i punesuar nga vete mbreti nuk shkruajti asnje rresht te vetem mbi kete mision.?

2-Nese ishin thjesht plaqkites dhe mercenare, pse atyre ju dhane ndertesat me te mira ne Jeruzalem?

3-Pse keta nente kalores (sepse kaq ishin ne fillim) nuk preanuan te tjere ne urdher?

4-Pse Shen Bernardi ishte kaq i afert me Templaret?

Ka shume pyetje te tilla i nderuar, dhe kujdes kur pohon gjera qe bien ndesh me besimin tend.

C'fare te vertete mbante pergamena e kuqrremte qe u zbulua tani vone, a mund te ma thoni?

I nderuar john abraham a është e mundur që Tempullarët pas kishin gjetur në rrënojat e Tempullit apo më mirë me thanë nën fronin e Solomonit librat e magjisë(Solomin në kohën e tij i kishte mbledhur të gjitha librat e tillë dhe i kishte varrosur nën fronin e tij,pra, i kishte ndalur me ligjë ushtrimin e magjisë) dhe duke i lexuar ato shkrime filluan të largohen nga doktrina krishter.A e mendoni këtë si mundësi apo këta Tempullar që nga fillim i krijimit të tyre ishin anti fetar..në qoftës këta ishin besimtar të krishter pa dyshim se diç i shtyri këta ti largohen kësaj doktrin ?!..

me respekt fakiri

fakiri shkruajti:I nderuar john abraham a është e mundur që Tempullarët pas kishin gjetur në rrënojat e Tempullit apo më mirë me thanë nën fronin e Solomonit librat e magjisë(Solomin në kohën e tij i kishte mbledhur të gjitha librat e tillë dhe i kishte varrosur nën fronin e tij,pra, i kishte ndalur me ligjë ushtrimin e magjisë) dhe duke i lexuar ato shkrime filluan të largohen nga doktrina krishter.A e mendoni këtë si mundësi apo këta Tempullar që nga fillim i krijimit të tyre ishin anti fetar..në qoftës këta ishin besimtar të krishter pa dyshim se diç i shtyri këta ti largohen kësaj doktrin ?!..

me respekt fakiri

Te them te drejten i nderuar, nuk jam i asaj ideje qe Templaret kane gjetur libra magjie, edhe pse shume muslimane percafojne kete ide une kam dyshimet e mia ne lidhje me kete... duhet patjeter specifikuar se Judejte kishin nje dhunti ne transmetimin gojor te mesimeve fetare te ndryshme dhe duke u nisur nga kjo ata mund te kene gjetur edhe ndonje mesim djallzor, qofte magjie apo e ndonje lloji tjeter.

Ne fakt une kam publikuar nje teme ne kete forum me titullin "Perandoria e LUCIFERIT" dhe nga ajo qe kam studiuar une ne libra te ndryshem jam munduar te sjell historine e komplotit boteror qe nga Jezusi dhe deri ne ditet tona; aty shpjegohet se Templaret ishin nje shpirt anti-fetar qe nga zanafilla e krijimit te tyre, dhe se keta te fundit kishin shkuar ne Jeruzalem jo per te mbrojtur pelegrinet por per te gjetur dicka qe e dinin por qe smund ta provonin.
Ajo ishte harta gjeanologjike e "Mesise se rreme" (Kundershtarit politik) qe ishte shfaqur ne kohen e Jezusit.
Qe ta bejme me te qarte sepse dikush mund te thote se ne te vertete nuk ka pasur ndonjehere Jezusi kundershtare politike...!
Kjo eshte nje ide e gabuar sepse Jezusi ka pasur me shumice kundershtare politik si ne kohen e vet, ashtu edhe me vone...pershembull ne kohen e Jezusit kane qene nje grup fetar me emrin Farisejte dhe duke lexuar biblen shohim se ky grup ishte kundra Jezusit.
Nga ana tjeter duke e ditur se Jezusi eshte Mesia i vertete dhe kete e besojne si muslimanet ashtu edhe te krishteret, ai duhej te qeveriste ne Jeruzalem, por jo, nuk e lejuan!
Ne vitet 70 ne Jeruzalem u bene kryengritje dhe sipas disa historianve, keta kryengritje i drejtonte nje "mesi", por ne e dime shume mire se Jezusi nuk ishte me ne skenen historike ne ate kohe.

Pra Mesia qe ka udhehqur rebelet kundra Romes ka qene dikush tjeter dhe jo mesia i vertete Jezusi.
Ky Mesi i rreme kishte mundur te bashkonte klasat politike te asaj kohe ne Jeruzalem dhe ti ngrinte kundra Romes; pra ky njeri ishte i kosideruar Mbret ne Jeruzalem dhe per te qene i tille duhej te kishe gjeanologji nga dera e Davidit Mesise se dyte te Izraelit.

Pra pas shtypjes se kryengritjes dhe mergimit te judejve jasht Jeruzalemit, ne tempull mund te kishte ngelur ndonje fragment qe u mungonte disa familjeve Judaike per te vertetuar se ishin nje familje mreterore, dhe Templaret kerkuan dhe gjeten pikerisht ato gjeanologji.
Te pershendes!

(P.s: shikoje nje here temen "Perandoria e LUCIFERIT)!

si fillim ai qe poston temen, jo vetem ktu por per te gjitha temat, mos te mendoje se ka dijenin e plote per temen ne fjale, ashtu si ju abraham, mos me shtro mua pytje si ka mundesi, sepse nuk di te te jap pergjigje, ashtu si ti po hedh hipoteza, po te pakten me nje arsyetim, jo te marra shabllon. Ti po gjete nje pasuri apo nqs tenton ta gjesh, do pranoje qe te merrje edhe te tjere me vete ? Un jo ! Un te bej kujdes te bie kunder besimit tim ? besimi im eshte hyjnor, jo ne mite te krijuar nga njerezimi. Un o vllai im i shof masonet si me te miret e klases ne nje shkolle te madhe sic eshte bota, te tejret i kane inat se jane me te afte. E kontrollojne boten, e pastaj ? Pse nuk e bere ti, un apo kushdo qe i kundershton, jo po kane lidhje me antikrishtet o ku po di une se cfare. Besimin tim nuk e zbeh asgje ne ket bote, une si kam inat cifutet, nuk i kam inat masonet, cfare sjam besimtar i mire ??? Hahaha mos u mbyllni brenda guackes se ndertuar nga dikush tjeter miq te dashur, filloni e mendoni me mendjen tuaj per nje her te vetme.

Epo atehere i nderuar Dante nese nuk ju pergjigjesh atyre pyetjeve, nuk mund te them asgje tjeter perpos se ajo qe keni thene ju mesiper eshte e gabuar dhe aspak e vertete.

Sa per te paret e klases, masonet, do te keshilloja te studioje pak me shume ne lidhje me kete teme.

Ne rregull atehere, nqs mendon se duke bere ato video ke gjetur te verteten, vazhdo shiko jo me larg se hunda jote. Cilat nga ato qe ke dhene eshte prove e sakte ?

dante shkruajti:o miqo maqo lexoje me vemendje se ndoshta nuk flet pa lidhje. Siper shkruhet qe tempullaret mbrojne gjakun e krishtit, pse permend religjone. Ke kultur te mjaftushme per ta ber nje gje te tille, me duket se jo, prandaj ose jep argument sado pak me lidhje, ose gjej forum tjeter

ante aligeri forum tjeter gjej ti qe je ftojke ketu ,dhe flet percatesira se une jam i vjeter dhe kam bere qendrese te forte ne kte forum ,si puna tende kane yre e kane dale me bisht nder shale shume anetare ,prandaj shiko punen tende se nuk me tregon ti mua cdo bej une .ne sje i afte per debat dhe sjep argumente largohu se seshte per ty ky forum

sa sme pelqen naiviteti juaj, vazhdoni te qete te humbni ne thellsin e budalleqeve qe thoni pra, kalofshi mire

I nderuar john abraham më është mëse e qartë kjo dhunti e judejve për transmentimit gojor të mësime fetare sidomos ato të kabbalës.
Një gjë të tillë të interpretimit e bëjnë edhe në mistikën islame( në gjuhën e Tesavuffit quhet telkin pra mënyra e ushtrimit të posaqëm i trasmentuar gojarisht) Por diq është paksa si e dyshimt se ata Tempullarët që në zanfill kishin shpirt anti fetar si përçudi pse asnjë kleriku të krishter nuk i ka shkuar mendja jo që ti luftoj në atë kohë por së paku që të i kundërshtoj verbalisht për ti quajtur anti fetar..........

Ndërsa,ngatrimi i tyre me kishën kishte ndodhur mbasi më nuk ja varshin farre kishës.(u bënë të pavaruar materialisht pra të pasur dhe anuan në kundërshtim politik ndaj kishës.).Këto vetëm mund të supozojm se kanë qenë apo nuk kanë qene fetar dhe a kanö qenë të devijuar nga feja apo mbasi e kanë marrur atë që kërkoni në Jerusalem kanë devijuar kjo është një pikëpyetje e madhe???????????

Për të folur me konpetencë për të tilla gjëra dhe që ato të jenë të vertetë njeriu duhet të jetë njeri prej tyre,sepse nga e jashtmja nuk mund të mohoj apo të pohoj gjë.Njeriu duhet të futet në grupin e tyre dhe të thellohet në mësimet e tyre(të hulumtoj besimet dhe doktrinat dhe ti përvetësoj ato)që ti zbuloj të gjitha mendimet e fshehura të çdo grupacioni, në mënyrë që ta ndajë të vërtetën nga gënjeshtra, traditën burimore nga novacionet heretike………….pasi ne vetëm se flasim nga jashtë,nuk mund të jemi burim i sigurtëpër këto që themi……

me respekt fakiri

Pershendetje Fakir!
Ne nuk posedojme asnje kronike te shkruar dhe te besueshme per veprimatrite e Templarve para se te shkonin ne Jeruzalem, por mund te themi se ata qe i derguan apo njerezit e vertete pas urdherit ishin shume te vetedijshem se c'fare duhej kerkuar ne Jeruzalem.

Ndersa persa i perket asaj se pse Templaret nuk u akuzuan kurre nga kisha per herezi apo magji, etj e keni plotesisht gabim sepse ne 1208 papa Inocenti III i akuzoi templaret hapur si praktikues te magjise se zeze, dhe kjo ndodhi fiks 100 vjet para se tu merrte nje fushate shkaterruese kundra templarve.

john abraham shkruajti:Pershendetje Fakir!
Ne nuk posedojme asnje kronike te shkruar dhe te besueshme per veprimatrite e Templarve para se te shkonin ne Jeruzalem, por mund te themi se ata qe i derguan apo njerezit e vertete pas urdherit ishin shume te vetedijshem se c'fare duhej kerkuar ne Jeruzalem.

Ndersa persa i perket asaj se pse Templaret nuk u akuzuan kurre nga kisha per herezi apo magji, etj e keni plotesisht gabim sepse ne 1208 papa Inocenti III i akuzoi templaret hapur si praktikues te magjise se zeze, dhe kjo ndodhi fiks 100 vjet para se tu merrte nje fushate shkaterruese kundra templarve.

Si duke pra paska diq në lidhje me magjin e zezë.....pasi ky akuzë i u bëhet pas kthimit nga Jerusalemi (me ato libra që ishin të varrosur nën fronin e Solomonit ata ndoshta e mësuan magjinë?)...pra diçka e tillë mund të jetë,mbasi diku më lartë ju thatë se nuk i besoni kësaj teorije sikur se shumica muslimane.....

me respekt fakiri

Fakir, une e di shume mire se c'fare kam thene dhe po ta citoj serish:

john abraham shkruajti:Te them te drejten i nderuar, nuk jam i asaj ideje qe Templaret kane gjetur libra magjie, edhe pse shume muslimane percafojne kete ide une kam dyshimet e mia ne lidhje me kete... duhet patjeter specifikuar se Judejte kishin nje dhunti ne transmetimin gojor te mesimeve fetare te ndryshme dhe duke u nisur nga kjo ata mund te kene gjetur edhe ndonje mesim djallzor, qofte magjie apo e ndonje lloji tjeter.

Pra mesa duket une nuk e kam hudhur poshte se Templaret mund te kene gjetur shkrime qe kane te bejne me magjine (keto te fundit jane transmetuar dhe shkruar nga rabine dhe skribe te ndryshem)

Pra i nderuar do te ishte me e drejte te mos luani me fjalet e mia.
Te pershendes!

john abraham shkruajti:Fakir, une e di shume mire se c'fare kam thene ...
Pra mesa duket une nuk e kam hudhur poshte se Templaret mund te kene gjetur shkrime qe kane te bejne me magjine (keto te fundit jane transmetuar dhe shkruar nga rabine dhe skribe te ndryshem)

Pra i nderuar do te ishte me e drejte te mos luani me fjalet e mia.
Te pershendes!

Unë nuk luaj me fjalët të askujt i nderuar john abraham......ju patët dyshime ndërsa pastaj po ato dyshim nuk ishin më dyshime dhe shkruajtët se në vitin 1208 papa Inocenti III i akuzoi templarët hapur si praktikues te magjise se zeze këtë që e shkruajte si mbrojtje mu duke se të gjitha shkrimet e bëra i ke me hamendje njeri duhet të mos shkruaj asgjë që është në dyshim në qoftëse atë mbas pak do ta ndryshoj.Një thënjë nga imam Aliu zotëri i nderuar "Nuk mund t'i thuhet dijetar atij, të cilit duhet t i përshtatesh patjetër dhe në mënyrë të pashmangshme." këtë kërkoni ju, keni dije(edhe pse me dyshime) prap se prap kërkon që ne të përshtatemi asaj që thuan dhe shkruani ju

me respekt fakiri

I nderuar une e kam bere te ditur ate qe besoj une ne lidhje me Templaret, dhe nuk ka asgje dyshuese nga ana ime ne lidhje me kete...!

Sa per librat e magjise une thashe se dyshoj se mund te kene gjetur ato libra qe kane qene ne kohen e Solomonit sepse tempulli eshte ndertuar me shume se njehere qe nga koha e Solomonit, por nuk ka aspak dyshim se Templaret fituan njohuri pas germimeve ne tempull, ose te pakten keshtu duket nga historia e servirur.

Mesimet kabaliste kane qene misime te njohura ne Jeruzalem dhe mund te kene pasur edhe tekste te shkruara qe Judejte mund ti kene fshehur ne tempull gjate kryengritjeve Zelote; bashke me keto tekste judejte fshehen edhe gjeanologji te familjeve mbreterore qe me vone shkuan per ti gjetur Templaret....

Kjo eshte ajo qe them dhe besoj une!

Pershendetje!

Sekreti i Templarëve



Templarët janë ndoshta një prej pyetjeve më intriguese të kulturës. Si rend janë themeluar në vitin nëtëmbëdhjetë pas fushatës së parë të krizës (1096 deri në 1099).

Në vitin 1118, themeluesi i këtij rendi, Hygo de Pajen, ka udhëtuar për në Tokën e Shenjtë me qëllim që të formojë rend, detyra e të cilit do të ishte mbrojtja e pelegrinëve gjatë udhëtimit të tyre për në Jeruzalem. Në vitin 1128 ky rend është oficializuar edhe nga Papa Inosent i tretë dhe është bërë i njohur në mbarë Evropë, falë Bernardit nga Kleruksi.

Dy vite më vonë Hygo de Paje kthehet në Jeruzalem me anëtarë të rinj të rendit. Templarët atëherë ishin në një numër prej 300 kalorësish, të cilët ishin të njohur për guximin e tyre në beteja, por edhe për jetën e tyre modeste. Templarët kaluan në rendin e ushtarëve. Për reputacionin e tyre dëshmon edhe fakti se udhëheqësi i Tokës së Shenjtë u ka dhënë një pjesë të oborrit të vet në Jeruzalem që të qëndrojnë aty.

Në atë moment fillon një prej mistereve më të mëdha të qytetërimit perëndimor. Nën vendin e tyre për pushim "rastësisht" ishin mbetjet e një tempulli të vjetër, të cilin e kishte ndërtuar Solomoni. A e kanë zgjedhur templarët rastësisht vendin ku qenë vendosur apo ka qenë një plan i punuar me kujdes?

T'i anashkalojmë hyrjet e gjata historike, pas rebelimit të parë të hebrenjve nën Perandoninë romake (nga viti 66 deri 70 të erës së re), sipas disa burimeve ata kanë pritur hakmarrje nga legjionet romake dhe shumë gjëra të çmuara i kanë fshehur në hapësirat e tempullit i cili më vonë është shkatërruar.

Prandaj mund të them se templarët kanë qenë kërkues të arit dhe gjërave të çmuara që janë fshehur gjatë rebelimit hebre.

Megjithatë, a është kjo e gjithë e vërteta?

Urdhri i Templarëve

Më 14 janar 112 Kisha katolike miratoi formalisht Urdhrin e Templarëve në Këshillin e Trojesit në Francë. Ushtarët e Besës dhe të varfër të Krishtit dhe të Tempullit të Solomonit, të njohur zakonisht si Kalorësit Templarë, Urdhri i Tempullit ose thjesht Templarët, ishin ndërmjet urdhrave më të famshëm ushtarakë të krishterimit Perëndimor.

Organizata ekzistoi përafërsisht për dy shekuj në Mesjetë. Njohur zyrtarisht nga Kisha katolike më 14 janar 1129, Urdhri u bë një ent bamirës në të gjitha vendet e krishtera dhe u rrit me shpejtësi në numër dhe fuqi. Kalorësit Templarë në mantelet e tyre të bardha të dallueshme me një kryq të kuq, ishin ndër më të aftit e njësive luftarake të Kryqëzatave.

Pjesa joushtarake e Urdhrit menaxhonte një infrastrukturë ekonomike të madhe, duke shpikur teknika financiare që ishin forma e parë e bankave dhe duke ndërtuar shumë fortifikime nëpër Europë dhe Tokën e Shenjtë.

Ekzistenca e Templarëve lidhet ngushtë me Kryqëzatat dhe kur Toka e Shenjtë u humb në luftë mbështetja për Urdhrin u zbeh. Zërat rreth ceremonisë hapëse sekrete të Templarëve krijuan mosbesime dhe mbreti Filip IV i Francës në borxhe të mëdha ndaj Urdhrit përfitoi nga situata.

Në vitin 1307 shumë prej anëtarëve të Urdhrit në Francë u arrestuan, u torturuan dhe dhanë dëshmi false e më pas u dogjën në turrën e druve.

Nën trysninë e mbretit Filip, Papa Klementi V e shpërndau Urdhrin në vitin 1312.

Zhdukja e papritur e një pjese të madhe të infrastrukturës europiane u dha hov spekulimeve dhe legjendave, të cilat e kanë mbajtur emrin Templar të gjallë deri në ditët e sotme.

Templarët

Kaloresit e Tempullit jane themeluar diku nga shekulli i 11-te, ne Jeruzalem nga Te Urtet e Sionit [Prieure de Sion] me qellimin e vetem per te ruajtur reliket e mbetura te Jezusit dhe per te siguruar nje mbrojtje ushtarake per udhetaret fetare gjate peligrinazhit te tyre per ne Qytetin e Shenjte.

Aktet origjinale të gjyqit që shkatërroi Urdhrin e Krishterë janë gjetur në 2001 në arkivat sekrete të Vatikanit.Dosja kujtohej e humbur dhe u kishte shpëtuar studiuesve nga një gabim në regjistrim. Vatikani e boton vetëm në 799 kopje.

Templarët, emri i plotë i të cilëve ishte “Shokët e varfër të Krishtit dhe të Tempullit të Salomonit”, ishin ndër të parët dhe urdhrat ushtarak më të njohur kristianë. Origjina e tyre nis në vitet 1118-1120, menjëherë pas kryqëzatës së parë të 1096-ës.

Ky urdhër u ngrit për të ndihmuar mbretërinë e re të Jeruzalemit të rezistonte ndaj sulmeve muslimane dhe përë të siguruar mbrojtjen e pelegrinëve të shumtë europianë që vizitonin Jeruzalemin pas pushtimit.

Urdhri u zyrtarizua më 29 mars të viti 1139 dhe u shkatërruar përfundimisht mes viteve 1312 e il 1314. Gjithashtu Templarët janë mbajtur si rojet e Gralit të Shenjtë, kupa e përdorur nga Krishti para kryqëzimit të tij. U akuzuan për herezi nga mbreti i Francës Filippo IV dhe u dogjën në turrën e druve. Edhe sot është ende i hapur debati mbi bazën e akuzave që u ngritën ndaj tyre.

Templarët u akuzuan se mohonin Krishtin, pështynin mbi kryq, për sjellje sadoiste dhe se adhuronin një idhull barbar si Baphomet. Studimet më të fundit i mëshojnë gjithnjë e më shumë teorisë se e vërteta e shpërbërjes së Urdhrit ishte një kurth i ngritur nga mbreti i Francës Filippo IV.

Ndërsa mbreti gjendej pa asnjë lek, Urdhri rezultonte pronar i pallateve, kështjellave, vendstrehimeve, një thesar i tërë. Me sa duket mbreti, pasi tentoi më kot të bëhej pjesë e Urdhërit, urdhëroi të gjithë këshilltarët e tij të ngrinin akuza të prera ndaj Templarëve dhe të kërkonte ndërhyrjen e papatit.

Kur Kisha e kuptoi se kishte dënuar gabimisht Templarët si pasojë e manipulimit, ishte tepër vonë.

Pas 700 vjetësh historia e Templarëve, urdhërit aq të përfolur kristian do të zbulohet përmes një botimi me dokumenta sekrete të ruajtura në arkivat e Vatikanit. Një vepër e çmuar dhe shumë sekrete e cila u prezantua në sallën Vecchia del Sinodo, në Vatikan.

Në faqet e kësaj vepre do të vijnë dëshmi të reja për këtë urdhër që u përndoq, u quajtën heretik dhe i shfarosën. “Proçesi kundra Templarëve” do të bazohet në Foglio di Chinon, një pergamen e zbuluar në vitin 2001 nga profesoresha Barbara Frale në arkivin sekret të Vatikanit.

Në fakt kjo dosje që mbante të fshehtat e mëdha të Temparëve kujtohej e humbur. Ka qenë pikërisht Arkivi që ka vendosur të botojë atë që ende pa dalë në qarkullim konsiderohet një vepër monumentale. “Është një moment historik pasi është hera e parë që këto dokumente nxirren nga Vatikani, i cili na dha edhe të drejtën për ta kthyer këtë botim në një projekt të madh.

Asgjë më parë nuk u ka ofruar studiuesve dokumenta origjinale mbi gjyqin e Templarëve”, shprehet Barbara Frale, një studiuese e mesjetës në Arkivat Sekrete të Vatikanit. Urdhëri mesjetar kristian, i akuzuar për herezi dhe skandale seksuale pas 7 shekujsh do të ketë një këndvështrim tjetër nga ai i ofruar deri më tani.

Historia e tyre ndër këta shekuj ka ngjallur gjithnjë interes dhe parë me dyshime deri dhe është bërë pjesë e veprave letrare dhe prodhimeve kinematografike të realizuara mbi këto motive.

Tronditja e madhe që u pasua me reagime të shumta nga Vatikani ishte edhe botimi i romanit “Kodi i da Vinçit” i autorit Dan Broën. Botimi që thuhet se do të jetë një riprodhim besnik i origjinalëve, do të jetë shumë i kufizuar.

Vatikani ka menduar për vetëm 799 ekzemplarë. Papa Benedikt do të jetë i pari që do të marrë këtë set. “Është një vepër e rëndësishme. Përmban dokumentat më të fundit të kësaj çështje bashkë me pergamenën origjinale që është gjetur në Vatikan”, shprehet historiani Franco

Cardini, i cili do të jetë i pranishëm në prezantimin e volumit. Përgamena është shkruar në vitin 1312, vit i shthurjes së Urdhërit nga papa. Sipas Cardinit “E drejta e papës ishte që të mos e njihte këtë urdhër, por nuk e dënoi kurrë”.

Foglio di Chinon, që për shekuj me radhë i ka shpëtuar vëmendjes së studiuesve për shkak të një gabimi që ishte bërë në shekullin e XVII-të, do të hedhë një dritë të re mbi fundit e një prej Urdhrave më të famshëm të botës, e mbi të gjitha dëshmon se hirësia e tij nuk e konsideronte heretik. “dënimi për herezi është bazuar në rrëfimet e disa Templarëve, por që më vonë u tërhoqën dhe për këtë arsye u dënuan”, shprehet

Te Urtet e Sionit ishin nje Urdher fetar i themeluar ne Malin Sion ne Jeruzalem. Urdheri i vuri qellimin vetes qe te mbronte dhe te rregjistronte trashegimine e Jezusit dhe te Shtepise se Davidit.

Duke perdorur cdo rruge dhe menyre te mundeshme Te Urtet e Sionit arriten te gjenin dhe te merrnin cdo relik te mbetur. Keto relike ju besuan per ti ruajtur Kaloresve te Tempullit. Jam i mrekulluar me autoret e librit Holy Blood, Holy Grail dhe informacionin qe ata kane zbuluar.

Por me shume jam i shtangur nga paaftesia e tyre per te vene sebashku pjeset e mozaikut. Thesari i fshehur ne France nuk eshte thesari i Tempullit te Izraelit. Eshte vete Holy Grail, manteli i Jezusit, pjeset e mebtura nga Kryqi i Kryqezimit dhe, sipas informacioneve qe kam, mbeturina kockash te dikujt.

Nese me kane thene te verteten, atehere realiteti i atyre kockave do trondisin boten mbare nga themelet. Reliket jane te fshehura ne France. E di vendin se ku dhe po ashtu e dine dhe autoret e librit, por ata nuk e dine qe ne fakt e dine vendin.

Adam Weishaupt ishte nje prift jezuit dhe nje i Nisur i Illuminatit. Dega qe ai themeloi ne Gjermani ishte e njejta ajo qe diskutuam me siper. Lidhja me jezuitet eshte shume e rendesishme sic do e shikoni me vone ne kete material.

Studiuesit ne pergjithesi bien dakort qe ai u financua nga Shtepia Rothschild. Weishaupt mbronte idene e zhdukjes se prones private, zhdukjen e patriotizmit, zhdukjen e te gjitha qeveria nacionale, zhdukjen e pasurise se trasheguar, zhdukjen e jetes familjare si nje qelize ku jane mbeshtetur te gjitha civilizimet si dhe zhdukja e cdo forme besimi fetar ekzistues ne menyre qe ideologjia e totalitarizmit mund te imponohet kollaj mbi njerezimin.

Ne te njejtin vit kur ai themeloi Illuminatin, Weishaupt publikoi Pasurine e Kombeve, libri i cili krijoi bazat e Kapitalizmit dhe te Revolucionit Industrial. Nuk eshte aspak rastesi qe Deklarata per Pavaresi eshte shkruar ne te njejtin vit.

Ne anen e perparme te Stemes se Madhe te Shteteve te Bashkuara kush eshte i mencur se ka te veshtire te dalloje Syrin qe Sheh Cdo Gje si dhe shenja te tjera te Vellazerise se Gjarperit.

Cdo doktrine ishte e njejta. Te dhenat dhe studimet konfirmojne se Illuminati i Weishaupt ishte i njejte me Te Ndricuarit e Afganistanit dhe kulte te tjera qe e quanin veten e tyre “te ndricuar”.

Alumbradosit e Spanjes ishin te njejte me Guerinetet e Ndricuar te Frances.

Ne Shtetet e Bashkuara ata njiheshin me emrin Klubi Jakobin. Sekrete mbi sekrete dhe vetem sekrete... por gjithmone berthama ishte Vellazeria.

Mendoj se Weishaupt u tradhetua dhe u manipulua qe te persekutohej sepse ai injoroi rregullin qe fjala Illuminati ose ekzistenca e Vellazerise nuk duhej te eskpozohej kurre ne publik.

Megjithate ekspozimi qe ai beri pati nje vlere te madhe per vete Vellazerine sepse ju lejoin atyre te shperndanin lajmin qe Illuminati ekziston por qe u shkaterrua dhe nuk eshte me pjese e realitetit. Kjo i mundeson anetareve te tij qe te kundershtojne idene e konspiracise. Ne kete rast mund te jete dhe ana tjeter e medaljes qe Weishaupt nuk u tradhetua por veproi sic u urdherua te vepronte.

Ai ka thene: “Fuqia me e madhe e Urdherit tone qendron tek fshehtesia e tij, asgje nuk ndodh ne emer te tij dhe gjithmone mbulohet nga nje emer tjeter dhe profesion tjeter.”

Dyshimet se organizatat Freemasone u infiltruan nga Illuminati gjate periudhes se Weishaupt jane mbrockulla. Freemasonet ne rrangjet e tyre te larta gjithmone kane perbere zemren e Illuminatit dhe kjo eshte arsyeja pse i moren ne mbrojtje dhe i fshehen me aq deshire pjestaret e grupit te Weishaupt.

Ju nuk besoni me te vertete qe nese Freemasonet do ishin nje organizate e thjeshte vellazerore do rrezikonin aq shume te fshihnin ne gjirin e tyre anetare te nje organizate te jashteligjshme dhe te denueshme nga gjithe monarkite e Europes. Jane vete autoret Freemasone ata qe shperndane mitin qe Adam Weishaupt ishte themeluesi i Illuminatit dhe se Illuminati u shkaterrua qe te mos rilinde me kurre.

Templierët dhe kuptimi i fjalës “Bristol”
Pikepamje Islamike



Politikën botërore e udhëheqin sot një grup i vogël i bankierëve Kabalist, të cilët synojnë që në botë të infiltrojnë dogmën e tyre. Ky grup i bankierëve udhëhiqet nga familja e Rotshildëve, të cilët kanë nën kontrollin e tyre masonët dhe shumë shoqëri sekrete. Dihet mirë se këto shoqëri okultiste të fshehta kanë si bazë të besimit të tyre simbolet e lashta pagane, zotat pagan si dhe vende antike.

Prejardhja e tyre daton që nga koha e luftërave të kryqëzatave, prandaj edhe thuhet se masoneria e sotme e ka prejardhjen nga kalorësit tempullarë. David Icke thotë: “…Masoneria kishte lindur në Tokën e Shenjtë në kohën e kryqëzatave (Kalorësve Tempullarë) dhe jo midis muratorëve”.1 Tamplierët apo emri i tyre i plotë Bashkëluftëtarët e varfër të Jezu Krishtit dhe Tempulli i Solomonit (The Poor Fellow-Soldiers of Jesus Christ and the Temple of Solomon), ishte formuar në vitin 1118, apo, 20 vite pasi luftëtarët e Kryqëzatave pushtuan Jerusalemin. (Luftërat e Kryqëzatave filluan në vitin 1096, kurse organizator i kësaj ushtrie ishte Papa Urbani II i cili thirrjen e bëri në emër të varrit të shenjtë dhe udhëtim të sigurt për pelegrinët krishterë.

Jerusalemi pushtohet nga krishterët në vitin 1099. Por në vitin -1187-1192 pas ekspeditës së tretë kryqtarë, Salahudin Ejjubi arriti ta çliroj Palestinën nga ushtria Krishtere.)*. Themeluesit e rendit ishin dy kalorës francezë, Hugh de Payens dhe Godfrey de St.Omar.

Në fillim ishin 9 anëtarë, por rendi vazhdimisht rritej. Arsyeja që ata emëroheshin sipas Tempullit të Solomonit ishte vendi që ata zgjodhën për bazë, e ai ishte bazamenti i Tempullit ku gjendeshin mbeturinat e Tempullit. Ishte lokaliteti i njëjtë ku gjendeshin edhe Kubeja (Koka) e Shkëmbit (Dome of the Rock) apo (Kubbetus-Sahra). Tamplierët u vetëquajtën “luftëtarë të varfër”, por për një kohë shumë të shkurtër u bënë shumë të pasur.

Pelegrinët e krishterë, që vinin nga Evropa në Palestinë, ishin nën kontroll të plotë të këtij rendi, e që me të hollat e tyre ata u bënë shumë të pasur. Thuhet se Templierët duke gërmuar nën vendin e pallatit të Sulejmanit a.s. gjetën një pasuri historike, saqë kur u kthyen në Francë, këtyre ushtarëve iu nënshtruan edhe mbretërit. Këto gërmime kishin përfunduar më 1127.2

Por, çka ishte ajo që gjetën nën rrënoja këto ushtarë? Në periudhën e sundimit të Babilonisë, (Babilonia, ishte kryeqyteti i Mesopotamisë, që gjendet në Irakun e sotëm, i formuar në vitin 1696-1654 p.e.s. nga Hamurabi, emri Babilyon, d.m.th. dera e zotit)3 ashtu siç na përshkruhet në Kur`an (Bekare, 101-102) se në Babiloni, Zoti xh.sh. kishte dërguar dy melek të cilët quheshin Harut dhe Marut, të cilët u tregonin njerëzve për realitetin e magjisë, pasi në Babiloni ishte e përhapur shumë magjia.

Bile sipas disa analistëve, thuhet se Babilonia e arriti sundimin e saj përmes ndihmës së djajve dhe magjisë. Kurse me ardhjen e Sulejmanit (Solomoni) a.s. (1011-931 p.e.s.), ky e mposhtë këtë perandori dhe vë nën kontrollin e tij fuqitë e djajve, si dhe merr librat e tyre të magjisë, dhe i varros nën pallatin e tij.

Këtë mund ta lexoni edhe në Tefsirin e Ibn Kethirit r.a. i cili në koment të ajetit 102 të sures Bekare, thotë: “Djajtë ngjiteshin në qiell që t`i përgjonin bisedat e melekëve për vdekjet, të fshehtat, apo gjërat tjera që ndodhin në tokë. Pas kësaj, ato ua sillnin këto informata fallxhorëve, që pastaj për këto gjëra u flisnin njerëzve.

Njerëzit binden ashtu si u thonë magjistarët. …Njerëzit këto gjëra i shënonin në libra, ndërsa në mesin e hebrenjve u përhap bindja se xhinët e dijnë të fshehtën. Pas kësaj u dërgua si Pejgamber Sulejmani a.s. i cili i mblodhi këto libra dhe i futi në një arkë dhe këtë arkë e varrosi në dhe, nën fronin e tij, ndaj për këtë secili djall që tentonte t`i afrohet fronit të tij, digjej. Ai tha: Nëse dëgjoj ndonjërin duke thënë se djajtë e dinë të fshehtën, do t`ia pres kokën.

Por, kur vdiq Sulejmani a.s. dhe kur mbaruan edhe dijetarët që e dinin këtë gjë që bëri Sulejmani a.s. erdhën pasuesit e tyre, ndërkaq shejtani u shndërrua në formë të njeriut dhe shkoi te një grup i Beni Israilitëve e u tha: A t`u tregoj për një arkë thesari të cilën kurrë nuk do të mund ta harxhoni? Ata thanë: Gjithsesi. Atëherë, Shejtani tha: Groponi nën fron dhe shkoi bashkë me ta, ua tregoj vendin, ndërkaq vet qëndroi anash.

Ata i thanë: Afrohu, ndërkaq ai u tha: Jo, sepse unë këtu jam në duart tuaja. Nëse nuk e gjeni arkën, atëherë më mbytni mua. Ata gropuan dhe e gjetën arkën me libra. Kur e nxorën, shejtani tha: Sulejmani i kontrollonte njerëzit, djajtë, xhinët dhe shpezët me këtë magji dhe pas kësaj menjëherë ia mbathi dhe humbi. Në këtë mënyrë u përhap në popull se Sulejmani a.s. ka qenë magjistar, ndërkaq këta libra i morën izraelitët…”4 Pra, Ibn Kethiri jetoi prej 1302-1373, në periudhën pas Templierëve dhe luftërave të kryqëzatave. Mu në periudhën kur informata për këtë ishte e freskët.

Pasi Templierët gjetën këtë pasuri të madhe dhe këto libra nën pallatin e Sulejmanit a.s. (ku shohim se edhe sot e kësaj dite vazhdojnë gërmimet në këtë rajon, andaj edhe është shumë e njohur në masoneri Tempulli i Solomonit) kthehen në Francë, ku edhe mbretërit u nënshtrohen, e këta bëhen një shtet brenda shtetit. Por më pas, kur këta paraqesin kërcënim për sigurinë dhe sundimin e Kishës, fillojnë të ndiqen nga ana e Kishës Romake.

Gjatë vitit 1306 Urdhri i Tempullarëve ishte bë aq shumë i fuqishëm sa ngjalli xhelozi tek mbreti i Francës, Filipi i IV, e ky në bashkëpunim me papën e Vatikanit, papa Klementi V, komplotoi një sulm për zhdukjen dhe eliminimin e këtij urdhri Tempullarë. Të premten, më 13 Tetor 1307 fillon zhdukja dhe ndjekja e Tempullarëve prej France. Ata u akuzuan se zhvillojnë praktika fetare fe mohuese (Blasfemi), homoseksualizëm dhe magji të zezë.5 Pas gjykimit të gjatë, shumë Tamplierë pranuan se ishin heretikë, kishin refuzuar fenë e krishterë dhe kanë ofenduar Jezusin në meshat e tyre.

Përfundimisht, udhëheqësit e Tamplierëve që veten e quanin “grandmasters” apo “kryetarë të urdhrit”, duke filluar që nga kryesori i tyre, Jacques de Molay, ekzekutohen më 1314 me urdhrin e Kishës dhe mbretit. Shumica e tyre u futën në burg, ashtu që rendi u shpërbë dhe zyrtarisht pushojnë së ekzistuari.

Një pjesë e madhe e këtyre ushtarëve pas fillimit të spastrimit, arrijnë të ikin në Skoci, vend ku kisha kishte humbur autoritetin e saj, kurse mbreti i Skocisë, Robert Bruce, i morri në mbrojtje. Aty filluan të organizohen, dhe formuan shoqëri të tyre, u infiltruan në Gilderin-ën (shoqatën) më të rëndësishme në Britaninë e mesjetës- lozhën (degën) e muratorëve dhe përfundimisht ata morën nën kontroll këto lozha. Lozha e muratorëve ndërroi emrin dhe në fillim të periudhës bashkëkohore, e quajnë veten “lozha masonike”.

Rituali skocez është dega më e vjetër e Masonerisë, ku i ka fillet në fillim të shek. të 14-të, nga Tamplierët që u arratisën në Skoci. Kështu që, emrat e dhënë shkallëve më të larta në Ritualin Skocez janë titujt që u janë dhënë kalorësve në rendin e Tamplierëve. Këta tituj përdoren edhe sot. Shkurtimisht, Tamplierët nuk janë zhdukur, por filozofia, besimi dhe ritualet e tyre ende vazhdojnë nën maskën e Frankmasonerisë.

Çfarë kuptimi ka fjala “BRISTOL” për Templierët dhe masonët

Ky emër është i një qyteti që gjindet në Anglinë Perëndimore, ku prej këtu, nga porti Tempullar i Bristolit, niset John Kabbot, një italian, për të zbuluar Tokën e Re, Skocinë e Re dhe Amerikën Veriore. Këtë e realizon pesë vjet pas Kolombos. Toponimi “Bristol” rrjedh nga perëndesha Baratia, zot i Fenikasve, kurse qyteti Bristol ishte një qendër e Kalorësve Tempullarë. Po ashtu Komiteti i 26-ve e ka selinë në këtë qytet. Kjo është një njësi e zgjedhur agjentësh të fshehtë Britanik.6

Pra, ky emër është i një zoti pagan, i cili adhurohej po ashtu nga ushtarët Tempullarë, ku edhe sot e kësaj dite, shoqëritë okulte, adhurojnë zota Egjiptas, Babilonas, Akadian, Fenikas, etj. Edhe shumë vende tjera publike apo objekte mbajnë sot këtë emër, si p.sh. ura Bristol, e ndërtuar më 1760 në Angli, Katedralja Bristol, ndërtuar më 1685, Aeroporti Bristol i ndërtuar më 1930, Hotel Bristol nëpër të gjithë Europën, më shumë në Zvicër, Restorant Le Bristol në Visp-Zvicër, etj.


Hoteli Bristol në Shkup

Por, ky emër haset edhe në Maqedoni, ku në Shkup, kemi një hotel me emrin Hotel Bristol. Gjendet në rrugën Marshall Tito pn. Shkup 1000, por çka e bën të veçantë këtë hotel?

Në këtë hotel, në vitin 1931 themelohet shoqata “Rotary Club” në Hotelin “Bristol” në Shkup, nën numrin rendor “Rotary club nr. 3474”, (Rotary club është një shoqatë e përhapur kudo në botë, e themeluar në 23-02-1905 nga Paul P.Harris. Kjo organizatë numëron sot 33.976 klube dhe 1.22 milion anëtar, si dhe ka lidhje të ngushta me masonerinë).

Po ashtu, përballë këtij hoteli më 3-10-1995, u krye atentat ndaj kryetarit të Maqedonisë, Kiro Gligorov, (Të kujtojmë John F.Kenedi, të cilin e vranë mu përballë hotelit në të cilin ishte themeluar masoneria për së pari herë në Dallas), si dhe kjo datë, është me një prapavijë okulte, e cila ka domenthënie për shoqëritë sekrete, pra, 3.10 (3+10=13), njëjtë si John Kenedi, i cili u vra më 22-11-1963, pra, 22+11=33, po ashtu edhe numri 33 ka prapavij okultiste satanike.

Andaj këtu lidhen shumë gjëra të cilat ngelin enigmë, por koha do tì sqaron. Dy vite më pas, Kiro Gligorov, në vjeshtë të vitit 1997, fiton si çmim “kryq Maltanian”, kurse në masoneri ky çmim është për “kalorësit e Maltës” dhe se ky titull është i njohur në ritualin masonerik të “Yorkut”7.

Pra, në këtë punim të shkurtë, u munduam të sjellim disa të dhëna mbi prejardhjen dhe historikun e Kalorësve Tempullarë, si dhe kuptimi okultist pagan i fjalës Bristol, si dhe paraqitja e këtij emri në vendin tonë, dhe roli i tij në politikën vendase.

________________________

1 Sekreti më i Madh-David Icke, fq. 244; si dhe “Deshifrimi i simboli i humbur” – Simon Cox, fq.86;

* Historia Islame III – Nuredin Ameti dhe Mahir Hasani, fq. 121-126;

2 Të fshehtat e masonerisë- Laurence Gardner, fq.160-161;

3 http://en.wikipedia.org/wiki/Babylonia;

4 Tefsiri i Ibn Kethirit, vëll.1, fq.282-283;

5 Të fshehtat e masonerisë – Laurence Gardner, fq.167;

6 Sekreti më i madh- David Icke, fq. 252 si dhe f.563;

7 Masoni, brevijar za drevnoto bratstvo-brigiski, fq. 290.

nga Shaban Tairi

Zoti misterioz i tempullarëve



Në fillim të shekullit XIV nisën të qarkullojnë fjalë të çuditshme rreth Urdhërit të Tempullarëve, të cilat shumë shpejt u shndërruan në akuza të rënda si: ndërrim feje, idhujtari, sakrilegj, sodomi, shtrigëri, dhe vrasje rituale. Ndër akuzat më të rënda që u hodhën mbi Tempullarët ishte edhe ajo e adhurimit të disa idhujve të shëmtuar, mbasiqë kishin mohuar më parë Krishtin, gjë të cilën e gjejmë të shkruar në disa deklarata të paraqitura në proceset kundër tyre.

Një tempullar që ishte duke dhënë shpirt, më 14 prill të vitit 1309, pati pohuar para komisionit: “Jam pranuar në Urdhër dyzetë vjet më parë në Rochelle nga një Vëlla i Legjionit, tashmë i vdekur. Ai më tha që duhet mohuar Zoti Ynë. Nuk më kujtohet nëse përdori fjalën Jezu Krisht apo kryqëzim; është e njëjta gjë, tha ai (sed dixit ipsi testi quod totum est unum). Unë ju përgjigja që, nëse do ta mohoja, kishte për të qenë një veprim i gojës por jo i zemrës; gjë të cilën edhe e bëra… Vëllai i Legjionit më urdhëroi të pështyja mbi një kryq të vogël dhe unë pështyva një herë në drejtim të atij kryqi, por jo mbi të.” (Jean Marquès-Rivière, Histori e doktrinave ezoterike,1984).

Edhe pse me variante, mënyra e të dëshmuarit vazhdon në një kahje të tillë. Duhet të marrim parasysh këtu edhe shkruesit kishtarë të shekullit XIV, mes të cilëve Angerius de Béziers, simbas të cilit kalorësit e Tempullit adhuronin një kult misterioz “fallso dhe mashtrues”? Dukej tashmë që po vërtetohej se në gjirin e Urdhërit kremtoheshin rituale shumë të fshehta. Dhe është e sigurtë se filozofët arabë kishin ndikuar mbi kalorësit e vrazhdë të Urdhërit… Nëse thuhet ndikim material, kihet parasysh edhe ngopje shpirtërore e edhe “shkëmbim mistik”, në një farë kuptimi. Sigurisht që Urdhëri përthithi elemente doktrinore dhe rituale të ezoterizmit lindor. Pësoi ndikim nga vëllazëritë ezoterike muslimane, përfshirë këtu edhe konceptin e unifikimit të botës dhe të një rregulli të ri shoqëror.

Akuza tjera të rënda që iu bënë Urdhërit, ishin ato të të mbajturit të “zakoneve të vajtueshme” dhe adhurimi i idhujve (koka dhe imazhe misterioze). Përsa u përket këtyre idhujve të çuditshëm, ja dhe akuza e hedhur nga gjyqi roman:

Pika 46 – Në të gjitha provincat ata kishin idhuj, koka me tri fytyra, me një të vetme, ose kafka njerëzore.

Pika 47- Nëpër kuvendet e tyre e sidomos në tubimet e krerëve të tyre, ata adhuronin idhullin si një Zot, si Shpëtimtarin e tyre, pohonin se ajo kokë mund t’i shpëtonte, që ajo i jepte Urdhërit të gjitha pasuritë, e që bënte të lulëzonin pemët dhe të mugullonte bimësia prej tokës.

Mund të theksojmë se ka dëshmi dhe rrëfime të ndryshme mbi egzistencën e idhujve. Ky është një ndër misteret më të mëdha të Tempullarëve. Disa dëshmi të ruajtura në “Dokumente të pabotuara të Historisë së Francës”, tregojnë se ata adhuronin një “kokë mjekëroshe”. Jean Marquès-Rivière shkruan: “Vëllai Jean Taillefer, i dioqezës së Langres, pohoi se në kohën e pranimit të tij, atë e kishin çuar përballë një idhulli më fytyrë njerëzore. Hugues de Bures, vëlla burgonjez, flet për një kokë që ruhej në raftin e Kapelës. Ky idhull, simbas mendimit të tij, ishte prej argjendi, bakri ose ari, dhe paraqiste një kokë njerëzore me mjekërr të gjatë , që ai këmbëngulte se ishte e bardhë.

“Tempullari Rodolfo de Gisi deklaroi se kishte qenë i pranishëm në një tubim të përgjithshëm të mbajtur nga vëllai Villers, në dioqezën e Troyes, gjatë së cilit vëllai Hugues de Besancon vendosi mbi një bangë kokën e një idhulli. Në këtë pikë frika e rishtarit kishte qenë aq e madhe sa ishte larguar nga tubimi pa e pritur faljen e mëkateve. Vetë Rodolfo de Gisi, i marrë sërish në pyetje, pohoi se e kishte parë një kokë të tillë në shtatë tubime të përgjithshme, e, simbas tij, idhulli kishte një çehre të tmerrshme e demoniake; sa herë që e shfaqej koka, ai mezi guxonte t’ia hidhte një vështrim, sepse e mbushte me tmerr” (Jean Marquès-Rivière, Hajmali, talismane dhe pantacoli.)

Rrëfime tjera tronditëse dëshmojnë për egzistencën e një kulti satanik, praktikuar nga Urdhëri ndaj një koke të çuditshme dhe një idhulli edhe më misterioz. Jean Marquès-Rivière saktëson sërish: “Nuk duhet të ngatërrojmë KOKËN e Tempullarëve me statujën e plotë; Vëlla Giovanni de Turn, ruajtësi i thesarit në Tempullin e Parisit, pohon të ketë parë imazhin e një njeriu, që simbas mendimit të tij mund të ketë qenë një shenjtor, -mbi tryezë- e të cilin e kishin urdhëruar ta adhuronte.. Arnoldo de Goerte, i dioqezës së Saintes, kishte dëgjuar të flitej për një idhull që gjendej në shtëpinë e Tempullit të Rupelle; dëshmia e Pierre Girald de Marsac është më e hollësishme, ai pohon se ai që e kish pranuar në Urdhër, vëllai Thibault, nxori nga tunika e tij figurën e vogël të një gruaje duke i thënë se gjithçka do kthehej përsëmbari nëse ai do të besonte tek ajo figurë.“.

Gjyqtarëve të caktuar për të drejtuar procesin, Guglielmo Pidoye, administrator dhe rojtar i thesareve të Tempullit, “…u tregoi atyre një idhull të madh prej argjendi krejtësisht të veshur me ar, që paraqiste një grua. Teksti pohon se në një cohë të kuqe të mbërthyer pas bustit, ishte një pusullë në të cilën lexohej: Caput LVIII. Matter, në librin e tij Histori e Gnosticizmit, shkruan: “Mohimi pasohej nga adhurimi i një idhulli, që ndryshonte në formë e në shprehje, në material e në ngjyrë. Egzistonin kopje të ndryshme që Tempullarët i ruanin nëpër peshtafë. Nuk shkoi gjatë e nisi të ndodhë ngatërrim mes kokës dhe idhullit, e shpeshherë njëra ngatërrohej me tjetrën.”

Ja vlen të përmendet, në lidhje me sa thamë, androgjinia e idhullit të quajtur Baphomet, i cili kishte mjekër por që njëkohësisht kishte edhe gjinj femërorë. Emri i tij ka qenë objekt i interpretimeve të ndryshme. Disa e kanë quajtur një variant të Muhamedit (Mahomet, Machomet, Maphomet, Baphomet)” Për disa të tjerë është “një shkurtim i AB PPHibus TEMplum, Tempullit (i vjen fuqina e tij) nga gjarpërinjtë”. Mes shkollave të shumta dhe sekteve të gnostikëve të prejardhura nga mjeshtrat kryesorë të gnosës Simon Magu, Meandri, Saturnini, Karpokrati, Bazilidi, Valentini e Marçoni, njeri prej këtyre grupeve, afitët, adhuronte Gjarpërin e Parajsës tokësore. Disa studiues, për këtë dhe të tjera, pohojnë që doktrinat tempullare e kishin prejardhjen nga ofitët.

Soterologjia gnostike e sheh botën materiale si një burg, abort i një zoti inferior, mbretëri e errësirës, mbretëri e materies së përjetshme që i kundërvihet asaj të Dritës, mbretësisë së Zotit. Bota e materies, simbas tyre, është krijuar nga zoti demiurg (krijues) i kozmosit që ishte “ose i fundmi i eonëve, më i largëti prej Zotit-Humnerë, ose një Demon që kishte grabitur një shkëndijë të Plotnisë hyjnore- Pleroma- dhe kishte shpirtëzuar materien.”

Ofitët e shekujve të parë kristianë praktikonin të njejtat rituale për të cilat akuzoheshin Tempullarët. Simbas Origjenit ata mallkonin Jezu Krishtin, praktikonin sodominë dhe kremtonin një kult orgjior të tipit falik. Orientalisti Joseph Hammer pohon edhe se: “legjenda mesjetare e Graal-it të Shenjtë ka origjinë gnostike, e se Tempullarët i kishin marrë drejtpërdrejt prej gnostikëve disa akte adhurimi për të cilat hamendësohej se e kishin përftuar origjinën nga Graal-i i Shenjtë. (…). Graal-i vetë ishte për Hammer një vazo gnostike, simbol i dijes gnostike dhe pa asnjë domethënie kristiane“

Jean Marquès-Rivière, në librin e tij: “Hajmali, talismane e pantacoli”, sërish në lidhje me Baphomet, citon Porfirin, i cili në Styx, bën përshkrimin e Bardesanit, një statujë që ‘gjendej’ “në vendin e Brahmanëve”; kjo statujë “i kishte duart të vendosura në kryq, faqen e djathtë e kishte prej mashkulli, faqen e majtë prej femre; ana e djathtë kishte cilësi mashkullore, ana e majtë cilësi femërore. Mbi pjesën e djathtë të gjoksit ishte gdhendur dielli, ndërsa mbi pjesën e majtë qe gdhendur hëna; krahët u qarkoheshin prej engjëjsh…”.

Meshkuj e femra ishin këta idhuj. Maurizio Blondet na bën të ditur se “Gershom Scholem na ka lajmëruar që qysh në traditën popullore hebraike ‘Zoti ka dy pamje (parsufim), një fytyrë mashkullore dhe një femërore’. Dhe na ka sqaruar që, nga kjo androgjini paradoksale e Zotit, marrë në kuptimin më të ngushtë, ndjekësit e Sabbatai Zevi-t kanë nxjerrë si përfundim praktikimin e ritualeve të tyre orgjiore, <>”

Ia vlen të marrim parasysh edhe se “Në procesin e Tempullarëve u paraqitën dy dëshmi të pavarura që përputheshin në lidhje me origjinën e Baphomet-it. Thuhej se ishte koka mjekërroshe e lindur në mënyrë të mrekullishme nga bashkimi i kundërnatyrshëm seksual mes një zotërie fisnik nga Sidoni dhe kufomës së një vajze pas së cilës ai kishte qenë çmendurisht i dashuruar. De Sede këmbëngul që kjo kokë mund të identifikohet me kokën e famshme të realizuar rreth vitit 1000 nga papa Silvestri II, shumë i dituri Gerbert d’Aurillac, kokë që ishte në gjendje t’i përgjigjej në mënyrë pohuese ose mohuese çdo lloj pyetjeje.”

Imazhi i një qënieje mjekërroshe më brirë është vendosur mbi portalin e dy kishave, njëra prej të cilëve gjëndet në Paris dhe është kisha e Saint-Méry, ndërsa tjetra në Provins, dhe është kisha e Sainte-Croix. Ky përbindësh është i dukshëm edhe tek një ndërtesë në Saint-Briss-Le-Vineux, në rrethinat e Auxerre, ndërtesë që dikur u përkiste Tempullarëve. Çfarë sekretesh fshihte idhulli misterioz? Hamendjet janë ende të shumta por misteri mbetet, bashkë me shumë të tjera që qarkojnë këtë Urdhër. Joseph Hammer në librin e tij “Zbulimi i Misterit të Baphomet” e identifikon zotin biseksual të Tempullarëve si një hyjni, duke hamendësuar se ritet seksuale dhe orgjitë rituale janë karakteristika të adhurimit.

Kalorësit e Tempullit ishin të zhytur thellë në magji, dhe H. Cornelius Agrippa, në shekullin XVI, thoshte se ata ishin magjistarë ekspertë. Po sikur Baphomet-i i tyre të kishte qenë një talisman çudibërës që, në androgjininë e tij ndrynte sekretin e bashkimit mes dy poleve të mëdha të kozmosit? Serge Hutin, në lidhje me këtë, na rrëfen hipotezën e jashtëzakonshme të Maurice Magre, që: “Tempullarët zotëronin një figurë baphometike të ngarkuar me fuqi magjike,…rënë në dorë të tyre gjatë një përpjekjeje të armatosur mes kristianëve dhe mongolëve pushtues”, gjë e cila mund të ketë shënuar edhe fillimin e fundit për Urdhërin e tyre.

Giuseppe Cosco

Përktheu Shpëtim Kelmendi

Procedura kundër Tempullarëve



Shkatërrimi i Urdhërit të Kalorësve Tempullarë

Processus contra Templarios

Pas shtatë shekujsh zbardhet e vërteta. Vatikani publikon aktet e procesit gjyqësor që shkatërroi këtë urdhër kalorësiak. Janë zbuluar që në vitin 2001 nga një studiuese, në një pergamenë që konsiderohej e humbur.

Janë të çmuara, të shumëpërfolura e sekrete ato dokumente që do të paraqiten në Sallën e Vjetër të Sinodit, në Vatikan. Për të gjithë ata që i besojnë fjalë për fjalë librit “Kodi Da Vinçi”, apo pëlqejnë zhanrin mistik-ekzoterik në përgjithësi, ndoshta përbën edhe një çast kulmor të historisë botërore.

Dhe mediat italiane e ato evropiane menjëherë rendën ta publikonin lajmin, të bindura se bëhet fjalë për një sensacion të vërtetë. Për herë të parë pas 700 vjetësh do të publikohen procesverbalet e gjyqit që shpërbëhu Urdhrin e Kalorësve të Tempullit.

Processus contra Templarios në thelb bazohet te Dokumenti i Kinonit, pergamena e zbuluar në vitin 2001 nga një studiuese në raftet e pafundme të arkivit sekret të Vatikanit. Dhe është pikërisht ky arkiv që tashmë ka vendosur të publikojë atë dokumentacion, që konsiderohet me rëndësi “monumentale”, i cili është përfshirë në projektin “Exemplaria Praetiosa”, ose më saktë publikimi më i kujdesshëm dhe më gjithëpërfshirës që ka realizuar ndonjëherë ky institucion.

Në të përmblidhen dokumentet e fundit të shkruara mbi këtë çështje. Pergamena u shkrua në vitin 1312, vitin kur Papa i asokohe vendosi shpërbërjen e Urdhrit, që sipas studiuesve në të vërtetë nuk ishte dënim. Urdhri thjesht nuk duhej të ekzistonte më.

Hamendësimet

Për rrjedhën e ngjarjeve që shpunë në shkatërrimin e Urdhrit janë bërë gjithfarë hamendësimesh, mes të cilave dominon ai sipas të cilit Urdhri kishte dalë jashtë kontrollit të kishës, e cila e shihte gjithnjë e më shumë si rival, se sa si mekanizëm në shërbim të sajin.

Skenari tjetër ka të bëjë me pasuritë përrallore që tempullarët kishin arritur të vinin mënjanë, të cilat ndezën lakminë e Mbretit Frank Filipi i Bukur. Për pjesën më të madhe të studiuesve gjasat janë për një kombinim të të dy skenarëve.

Sipas një prej teorive më të guximshme, tempullarët u strehuan në malet e Zvicrës për t’iu shpëtuar persekutimeve të kishës dhe të Filipit të Bukur, duke e instaluar aty sistemin e tyre bankar. Disa studiues nuk shohin ndonjë mundësi tjetër për të cilën fshatarët zviceranë arritën të krijonin aq shpejt atë sistem të mrekullueshëm, funksional e mbi të gjitha aq sekret e bankar, që dominon gjithë botën financiare edhe në ditët tona.

Dokumenti shfajësues

Dokumenti i Kinonit, i mbetur për shekuj e shekuj të tërë jashtë vëmendjes së studiuesve për shkak të një gabimi në arkivimin që i përket shekullit XVII, hedh dritë mbi fundin e atij që qe ndër urdhrat më të pushtetshëm, më misteriozë dhe më të famshëm në botë.

Për Vatikanin, i gjithë dokumentacioni merr vlerë të veçantë për faktin se vërteton që Papa nuk e konsideronte heretik dhe se nuk i shihte si armiq pjesëtarët e tij. Dokumenti duket se u jep zgjidhje përfundimtare hamendësimeve se ishte kisha ajo që i shihte përmasat financiare, politike dhe fetare të Urdhrit si rrezik ndaj saj.

Nuk kishte “komplot” të Vatikanit për të zhdukur Urdhrin nga faqja e dheut. Madje Papa Klementi V, edhe pse u bë pre e ngjarjeve të kohës, u mundua me të gjitha mënyrat për t’i shpëtuar kalorësit e shenjtë (këtë kërkon të vërtetojë dokumenti).

Sipas studiuesve të Vatikanit, tre nga të dërguarit e tij të plotfuqishëm takuan në dhomat sekrete të kështjellës së Shinonit, De Molein e përfaqësues të tjerë të lartë të Urdhrit dhe aty i çliruan nga akuzat për herezi kundër kishës.

Akuzat dhe përfshirja e Papës

Kundërshtarët i bazuan akuzat mbi zërat që: tempullarët detyronin pretendentët për të hyrë në urdhër të pështynin kryqin e të mallkonin Krishtin (ky skenar u bë i preferuari i mbështetësve të mbretit).

Ndërkohë, vdekja në Romë e Bonifacit VIII, Papës energjik e njëherësh shumë të lidhur me Urdhrin (nga i cili kish marrë edhe 12 mijë fiorina për të mbështetur luftën ku qe përfshirë kundër familjes Kolona), i dha dorën e fundit luftës kundër tempullarëve.

Në vitin 1305, Klementi V, me origjinë franceze, vuri kurorën papnore në Lion, në praninë e Filipit dhe nisi menjëherë një sulm të egër kundër gjithçkaje që kish të bënte me tempullarët. Jo vetëm kaq, por ai kërkoi që menjëherë të merreshin masa kundër tyre. Bëri edhe një gabim të pafalshëm “diplomatik”, duke u hequr si i sëmurë, gjë që u shoqërua me një kurth për të cilin ai as që mund të kishte dijeni.

Më 13 tetor të vitit 1307, të gjithë tempullarët e Francës u arrestuan. Nisi një proces i gjatë, ku përfundimi dihej: të burgosurit rrëfyen atë që u kërkonin inkuizitorët. Më pas u hynë sërish tratativave, rrëfyen sërish dhe në fund (jo në vendet e tjera të Evropës), në Francë, u ndezën turrat e druve. Filipi i Bukur ia arriti qëllimit dhe për një kohë shumë të gjatë tempullarët u harruan.

Ndërkohë që traditat, ritualet dhe sidomos mënyra e pranimit në urdhër ishin të destinuara të jetonin shumë gjatë, aq sa legjenda e tyre mund të thuhet se ka ushqyer fantazitë e të gjitha shoqërive sekrete moderne, përfshirë këtu edhe asaj që i dha jetë partisë naziste.

Tempullarët

Kalorësit me uniformë të bardhë e me kryq në gjoks u futën thellë në fantazitë e ëndrrat e evropianëve falë historisë së tyre heroike e enigmatike, por mbi të gjitha falë misterit që vishte shkatërrimin e menjëhershëm të Urdhrit të tyre.

Jaku i Molesë, i djegur në turrën e druve në vitin 1314, me urdhër të Mbretit të Francës, Filipit të Bukur, qe i fundmi ndër mjeshtrit e mëdhenj të murgjve luftëtarë, Urdhri i të cili lindi me të kaluar viti 1120, një vit pas pushtimit të Jerusalemit nga të krishterët, me detyrën e shenjtë të luftonin myslimanët e të mbronin pelegrinët.

Patën fillesa mjaft të vështira, por brenda shumë pak kohësh u bënë një fuqi e madhe ekonomike e ushtarake, që pranonte të merrte urdhra vetëm nga Papa: në të vërtetë qenë një shtet pa territor në zotërim, i cili e kishte kryeqytetin në Paris, në “Kullën e Tempullit” (tani e shkatërruar), ku (për kënaqësinë e të gjithë të pasionuarve pas ekzoterizmit) u mbajt i burgosur Luigji XVI përpara se t’i priste kokën tehu i mprehtë i gijotinës.

Armata e zgjedhur

Fillimisht detyra e tyre qe të mbronin pelegrinët, por shumë shpejt u bënë armatë e përzgjedhur, një forcë e posaçme e krishterimit. Qenë shumë popullorë për të paktën dy shekuj.

Më pas, me rënien e mbretërimit të frankëve në Tokën e Shenjtë, u kthyen në një organizatë të sikletshme – ndoshta edhe shumë të rrezikshme – pikërisht pasi nga njëra anë ishin zgjeruar së tepërmi duke dalë jashtë çdo kontrolli, dhe së dyti pasi në synimet e saj nuk vërehej më ai fillestari për të cilën qe krijuar.

Sa më shumë Evropa bëhej e ndërgjegjshme se beteja e Tokës së Shenjtë mund të quhej e humbur, aq më shumë tempullarët gjendeshin në pozitën e të qenit një makinë e mrekullueshme lufte e diplomacie, por edhe të një perandorie financiare, e cila ushqente vetëm vetveten, që i pëlqente së tepërmi misteri, përreth së cilës shtoheshin gjithnjë e më shumë zërat që flisnin pikërisht për këto karakteristika.

Fillimet e vështira

Urdhri i Tempullit u krijua nga Hyg de Payn, që iu bashkuan edhe miqtë me të cilët mbështeste kanonet agustiniane. Kishin marrë përsipër detyrën të celebronin këtë kult në xhaminë e Al Aksasë, të ngritur mbi rrënojat e Tempullit të dikurshëm të Salomonit, duke nisur nga viti 1120, për ta ratifikuar në vitin 1129, edhe pse rezultoi sipërmarrje aspak e thjeshtë.

Kalorësve murgj iu desh të përballeshin edhe me një lloj pacifizmi që karakterizonte kishën mesjetare. Vërtet që kisha pranonte që njerëzit të përfshiheshin në konfliktin fetar, madje i shtynte të bashkoheshin në kryqëzata, por nuk i shihte me sy të mirë murgjit që donin të shndërroheshin në luftëtarë, apo ndërsjelltas.

Rënia

Pika e kthesës erdhi me rënien e Akrës në vitin 1921. E fundit fortesë e krishterë u mbrojt dëshpërimisht nga kalorësit murgj, të cilët aty humbën edhe mjeshtrin e madh, Guljelmin e Bujosë, një shenjt-hero, i ngritur në qiell për heroizmin në beteja dhe për virtytet prej të krishteri. U mundën me shumë nder, por përgjithnjë. Më e keqja ishte se dolën jashtë loje në gjeopolitikën mesdhetare.

Ato që i mposhtën përfundimisht nuk qenë flakët e Akrës, as thashethemet mbi zakonet e traditat e tyre, ku mund të përmenden devijimet seksuale e herezitë fetare. Edhe kur mbi ta u përplas mëria e Filipit të Bukur, përsëri ditën të tregoheshin mjaft të vlefshëm, trima e të zgjuar. Ajo që i mposhti qe një skandal i madh financiar.

Skandali financiar

Ai që do t’i zhdukte nga skena (tani që të paktën kisha kërkon të largojë nga vetja çdo lloj faji) ishte një korrupsion financiar mesjetar.

Një financim i jashtëzakonshëm (prej 300 mijë fiorinash), i cili iu dha pa kurrfarë garancie Mbretit të Francës, që në atë çast po kalonte mes vështirësish të tmerrshme ekonomike për shkak të asaj që do të hynte në histori si “lufta 100-vjeçare” kundër Anglisë.

Nën trysninë e pakënaqësisë së thellë popullore e nën frikën e një revolte që e kish detyruar të strehohej pikërisht në Kullën e Tempullit, sovrani arriti ta siguronte “ryshfetin” nga kujdestari i thesarit të tempullarëve pa marrë miratimin e mjeshtrit të madh, i cili në atë çast ndodhej në Qipro dhe nuk ishte aspak në dijeni të kërkesës së mbretit.

Kur Jaku i Molesë u kthye në Paris dhe zbuloi që nga arkat e Urdhrit kishte dalë ajo shumë e paparë, zboi menjëherë kujdestarin e thesarit, por në këtë pikë Urdhri ishte tejet i drobitur e i përçarë. Mbreti nuhati sakaq këtë dobësi dhe kuptoi se mund fitonte menjëherë luftën kundër tempullarëve, duke u hedhur në veprim.

Misticizmi

Çelësi i këtij suksesi kaq të madh të Urdhrit fshihej në faktin se ata shikoheshin si organizatë që ia kishte dalë të mësonte dije sekrete prej misticizmit mysliman dhe që edhe pas shkatërrimit Urdhri i tyre kishte arritur të transmetohej brez pas brezi në mënyrë të fshehtë dhe shumë të rezervuar.

Persekutimi i Filipit nuk kishte pasur qëllime politike e ekonomike, por një tjetër shumë më të rëndësishëm: të bënte të heshtte një të vërtetë të lashtë. Një teori tipike komploti, e ngjashme me atë që na serviret te “Kodi Da Vinçi”.

Në vitin pesëqind, demonologu Kornel Agripa i interpretoi kështu dokumentet që u mbajtën gjatë procesit: “Tempullarët ishin magjistarë të ditur. Në vitet shtatëqind masoneria nxori heronjtë përkatës, duke themeluar urdhra të rinj tempullarësh e duke i përhapur në të gjithë Evropën.

Ndërkohë që askush nga historianët nuk i ka marrë shumë seriozisht rrëfimet që bënë këta murgj nën tortura. Krejt të kundërtën kanë bërë shoqëritë sekrete, duke parë aty thelbin e vërtetë të gjithë përndjekjes së tyre, e duke krijuar njëkohësisht një traditë të bazuar pikërisht mbi kështjellën e miteve, ngritur nga inkuizitorët katolikë”.

Lidhjet me botën myslimane

Rasti i “Bufametit” (një nga tempullarët, pranoi që kalorësit adhuronin një idhull që mbante këtë emër) është absolutisht tipik, përveçse edhe shumë zbavitës për mbresat që ka lënë në mendjet e njerëzve. Në kohët moderne është imagjinuar si gjarpër, si cjap e të tilla fantazi pa fund. Surrealistët u magjepsën vërtet pas tij dhe Bufameti u bë një temë e mrekullueshme letrare.

Por çfarë ishte në fillim? Shpjegimi më i mundshëm është që në frëngjishten e vjetër qenë përdorur si sinonime Bufameti dhe Muhameti. Ky ishte edhe misteri ezoterik që i vuri përpara akuzës për bashkëpunim me armikun.

Sigurisht që nuk mund arrihet në kurrfarë përfundimi të përbashkët mes spekulimit ezoterik dhe stisjeve historike.

Misteri i tempullarëve mund të ketë lidhje më shumë me rrëfimet e tyre nën tortura. Në duart e inkuizitorëve pranuan çdo lloj çudie që u kërkohej. E megjithatë, po të heqim dozën e trillimeve, nuk kemi të bëjmë vetëm me fantazi.

Për shembull, nuk ka asnjë pikë dyshimi se mes hierarkisë së murgjve ekzistonte një dallim i fortë moshe dhe kohëzgjatjeje nën urdhër, të formës që sot haset në radhët e ushtarëve, ku gjithnjë i sapombërrituri është i detyruar t’i nënshtrohet vullnetit të atij që aty është prej kohësh.

Të sapopranuarit nën urdhër duhet të duronin keqtrajtime e sprova nga më të pabesueshmet dhe ka shumë të ngjarë që akuza kryesore për të cilën tempullarët u dënuan nuk është aspak e sajuar, por thjesht e keqinterpretuar.

Mund të jetë shumë e vërtetë që pretendenti për t’u bërë murg luftëtar, përveç fyerjeve e keqtrajtimeve të panumërta që duhet të përballonte, të gjitha të bëra nga shokët më të “vjetër”, detyrohej edhe të mohonte Krishtin e të pështynte mbi kryq.

Përbënte një provë të vërtetë për luftëtarin e ardhshëm, e vinte në situatën në të cilën do të gjendej në rast se do të binte në duart e armikut. Ishte një mënyrë për të vlerësuar karakterin e tij, pikërisht siç veprohet në radhët e ushtrive moderne, në repartet më të mira e forcat elitë të tyre.

Motivet politike, jo fetare

Me pak fjalë, me publikimin e 25 tetorit, Vatikani kërkon të vërtetojë se shkatërrimi i Urdhrit erdhi për motive politike (i gjithë faji i mbetet Filipit të Bukur) dhe aspak fetare. Ishte mbreti Frank ai që formuloi akuzat dhe vuri në lëvizje mekanizmin persekutues duke i servirur opinionit publik atë që donte. Sipas legjendës, teksa ngjitej në turrën e druve, Zhaku i Molesë i mallkoi që të dy, Papën dhe Filipin.

Dhe në fakt, Klementi V vdiq pas një muaji nga dizenteria, ndërsa Filipi për shkak të rënies nga kali në dhjetor të po atij viti.

Gjithnjë sipas legjendave të panumërta që kanë lulëzuar përreth mitit të kalorësve tempullarë, mjeshtri i madh mallkoi gjithashtu gjithë familjen mbretërore franceze, “deri në brezin e trembëdhjetë”, që për saktësi përkon me Luigjin XVI, mbretit që iu pre koka në gijotinë gjatë trazirave të revolucionit francez.

Përktheu Lorenc Rabeta

Lista komplet e Mjeshtereve Templare qe nga 1118 :

1.Hugues de Payens, 1118, themeluesi i urdherit dhe Mjetri i pare i Madh  (Hugo de Paganis)

2.Robert de Crédon ou Craon, 1139, (Robertus de Credonio)

3.Eberhart des Barres, 1147, (Eberhardus de Barris)

4.Bernard de Tremelay, 1151, (Bernardus Tremolaius)

5.Bertrand de Blanchefort, 1154, (Bertrandus de Alboforti)

6.Philippe de Naplouse, 1169, (Philippus Neapolitanus)

7.Odon de Saint-Amand, 1171, (Odo de Sancto-Amando)

8.Arnauld de la Tour-Rouge ou de Toroge, 1180, (Arnoldus de Turri-Rubra)

9.Jehan de Terric, 1185, (Johannes Terricus)

10.Girard de Riderfort, 1187, (Girardus Riderfortius)

11.Robert de Sablé apo des Sables, 1191, (Robertus Sablaeus)

12.Gilbert Eral ou Roral d’Erals, 1196, (Gilbertus Eralius)

13.Philippe du Plessis, 1201, (Philippus de Plesseio)

14.Guillaume de Chartres, 1217, (Guillielmus de Carnoto)

15.Pierre de Montagu ou Montaigu, 1218, (Petrus de Monteacuto)

16.Armand de Grosse-Pierre, 1229, (Armandus de Petragrossa)

17.Hermann de Périgord, 1237, (Harmannus Petragorius) dhe regjent : Guillaume de Rochefort, 1244, (Guillielmus de Rupeporti)

18.Guillaume de Sonnac, 1247, (Guillelmus Sonneius)

19.Renaud de Vichy ou de Vichiers, 1250, (Reginaldus Vichierus)

20.Thomas Berald ou de Beraud, 1257, (Thomas Beraldus)

21.Guillaume de Beaujeu, 1274, (Guillelmus de Bellojoco)

22.Théobald Gaudini, 1291, (Theobaldus Gaudinius)

23.Jacques de Molay, 1298, (Jacobus de Molaio)

24.Jehan-Marc Larmenius de Jérusalem, 1314, (Johannes-Marcus Larmenius Hierosolymitanus)

25.Thomas-Théobald d’Alexandrie, 1324 (Thomas - Theobaldus Alexandrinus)

26.Arnauld de Braque, 1340, (Arnuldus de Braque)

27.Jehan de Clermont, 1349, (Johannes Claromontanus )

28.Bertrand Du Guesclin, 1357, (Bertrandus Du Guesclin)

29.Jehan premier d’Armagnac, 1381, (Johannes Arminiacus)

30.Bernard d’Armagnac, 1392, (Bernardus Arminiacus)

31.Jehan II d’Armagnac, 1419, (Joahannes Arminiacus)

32.Jean de Croy, 1451, (Johannes Croyus) Regjent : Bernard Imbault, 1472, (Bernardus Imbaultius)

33.Robert de Lenoncourt, 1478, (Robertus Lenoncurtius)

34.Galéas de Salazar, 1497, (Galéatius de Salazar)

35.Philippe de Chabot, 1516, (Philippus Chabotius)

36.Gaspard de Saulx et de Tavannes, 1544, (Gaspardus de Salciaco Tavannensis)

37.Henry de Montmorency, 1574, (Henricus de Montemorenciaco)

38.Charles de Valois, 1615, (Carolus Valesius)

39.Jacques Rouxel de Grancey (Jacobus Ruxellius de Granceio)

40.Jacques-Henry de Durfort, 1681, (Jacobus-Henricus de Duroforti, Dux de Duras)

41.Philippe, Duc d’Orléans, 1705, (Philippus, Dux Aurelianensis)

42.Louis-Auguste de Borbon, 1724,  (Ludovicus -Augustus Borbonius Dux du Maine)

43.Louis-Henri de Bourbon, 1737,  (Ludovicus -Henricus Borbonius Condaeus)

44.Louis-François de Bourbon, 1741, (Ludovicus -Franciscus - Borbonius Conty)

45.Louis-Hercules-Timoléon de Cossé, 1776, Duc de Brissac (Ludovicus- Hercules - Timoléo de Cossé-Brissac)
Regjent : Claude-Mathieu Radix de Chevillon, 1792, (Claudius - Mathaeus Radix de Chevillon)

46.Bernard-Raymond Fabré-Palaprat de Spolette, 4/11/1804,  (Bernardus-Raymondus Fabré-Palaprat)
Regjent : Sidney-Smith, 1838/ 1840, admirali anglez regjenti i perzgjedhur nga Fabre-Palaprat nuk emerohet.

Keto kane histori shume te bukur.

Mjeshtri Zhak de Molay dhe frimasoneria



Më 19 Mars 2014 mbushën 700 vjet nga djegia në turrën e druve, në mes të lumit Sena në Paris, më 1314, të ‘Grand Master’-it të 23-të dhe të fundit ... të Urdhrit Kalorësit Templarë (Knights Templar), Jacques de Molay.

Ky kishte qenë Mjeshtër i Madh i Templarëve qysh nga viti 1292 e derisa vdiq. De Moley u dënua nga mbreti francez Filipi IV i Bukur dhe nga Papa në shërbim të tij, Klementi V, i cili e zhveshi De Molay-n nga pozicioni i ‘Grand Master’-it të Urdhrit legal të Templarëve, më 1307.

Djegia e këtij personaliteti mund të quhet si pararendësja e Inkuizicionit, që pasoi pas Injac Lojolës dhe periudhës së Rilindjes e humanizmit në Evropë, kur ra ndikimi i fesë dhe u ngritën të drejtat e njeriut në statutet e shteteve-kombe që filluan të lindnin më pas. Njerëzit do të ktheheshin në qytetarë dhe ata do të kishin të drejtat e tyre të sanksionuara përballë makinerisë së shtetit dhe ligjërisht do të ishin të barabartë edhe me shtetarin e parë, mbretin.

Por çfarë janë templarët dhe kur u krijuan? Çfarë ndodhi realisht me templarët dhe De Molay-n në raport me shpatën dhe kryqin ose me pushtetin e qiellit dhe të Tokës? Ç’është frimasoneria dhe a kanë lidhje me të shqiptarët në historinë e largët dhe të afërt? Po sot, a ka ndikim ky urdhër i përbotshëm legal dhe ilegal në jetën shpirtërore të shqiptarëve?

Kush mund të jetë trendi i kësaj rryme të rëndësishme shpirtërore teozofike dhe përse shërben kjo tendencë? Në këtë shkrim të shkurtër që informon me modesti publikun mbi këto çështje, sigurisht që ka nevojë për studime më të thelluara nga teozofistët e rinj shqiptarë, dhe ky moment ka ardhur.

1-Urdhri Kalorësit Templarë u krijua nga Grand Masteri i parë i saj, Hughes de Payens (1070-1136). De Molay u përpoq ta adoptonte urdhrin pas venitjes së kryqëzatave në Tokën e Shenjtë. De Molay zëvendësoi Grand Masterin e 22-të të Templarëve, Th.Gaudin, i cili vdiq më 1292. Menjëherë De Molay iu kërkoi monarkëve të mbronin ishullin e Qipros ku u vendos Urdhri, si dhe të financonin templarët dhe Urdhrin tjetër luftarak, Kalorësit Hospitalierë të udhëhequr në këtë kohë nga F.de Villa, për të drejtuar një Kryqëzatë tjetër kundër mamlukëve egjiptianë në bashkëpunim me armenët, aristokracinë e Qipros dhe një ushtri mongole nga Persia.

Filipi IV i Francës u përpoq t’i shkrinte të dy urdhrat okultë e të vihej vetë në krye të tyre, për arsye se ai ishte në borxhe të mëdha financiare ndaj templarëve dhe në këtë mënyrë do të përvetësonte pasuritë e mëdha të këtij Urdhri dhe do shmangte shlyerjen e borxheve të buxhetit ndaj templarëve, synim për të cilën të dy urdhrat kundërshtuan qëllimet e mbretit.

Për të vënë në jetë këtë plan të vështirë, mbretit i duhej më së paku një mbështetje nga Papa i Romës për t’i shkishëruar ata që nuk bindeshin, pasi De Molay dhe kalorësit e tij ishin miq të Eduardit I të Anglisë, Papa Bonifacit VIII, James-it I të Aragonës, Karlit II të Napolit etj., të cilët i kishte ndihmuar financiarisht me financat e fuqishme të Urdhrit.

Gjithashtu, templarët ishin në luftë edhe me sundimtarin e Qipros, Henrin II, të cilin e dëbuan në favor të të vëllait të tij, Amalric-ut. Për të vënë në jetë planin më të vështirë të shkatërrimit të templarëve, Filipi IV i Francës vrau si fillim me helm, me anë të këshilltarit të vet G.de Nogaret, dy papë, Bonifacin dhe Benediktin XI, dhe zgjodhi papë francezin Klementi V, i cili e hoqi selinë nga Roma dhe e çoi atë në Poitiers të Francës, duke e pasur kështu papën një zar të vetin.

Më 1306, ndërsa hospitalierët dhe templarët luftonin në Rhodos, De Molay u thirr nga Papa dhe u akuzua për herezi gjatë inicimeve të rishtarëve të Urdhrit. De Molay kërkoi ndihmë nga miku i tij që i kishte borxhe, mbretit, më 1307, i cili e ‘siguroi’ për mbështetje e mirënjohje mikun e tij që kishte bërë aq shumë për krishtërimin dhe për të, personalisht. Kështu, me pabesi, De Molay që u thirr për t’u pyetur u arrestua së bashku me shumë templarë të tjerë dhe pas shtatë vjet torturash, në një moshë mbi 60 vjeç, pasi u thye, pranoi akuzat me premtimin se do të falej.

Ndërkohë, pabesia e Filipit mori vrull dhe ai urdhëroi djegien e ngadaltë të tij në mes të lumit Sena, nën sytë e shumë kureshtarëve. De Molay qëndroi si burrë në momentin e fundit dhe si një profet parashikoi vdekjen e mbretit dhe Papës brenda vitit, megjithëse ata ishin të mbajtur, profeci e cila çuditërisht u realizua. Templarët e mbetur ia mbathën në Skoci, sidomos në Aberdin, njëri prej qyteteve me bindjet më të forta okultiste në botë sot, dhe ndihmuan në dy beteja skocezët kundër Eduardit të Anglisë derisa ia mbathën për në Amerikën e Veriut dhe, janë këta, 180 vjet para Kolombit, që e shkelën kontinentin e panjohur në tekstet shkollore, por jo për okultistët dhe filozofët.

2- A janë templarët fri-masonë dhe çfarë synojnë ata? Cilat janë rregullat e tyre? Në një farë mënyre, po. Urdhrat e ndryshme fri-masonike ndryshojnë nga ritet, nga ashpërsia e rregullave, nga mënyra e organizimit, por synimi i tyre është i përqendruar në disa parime të rëndësishme, të cilat njerëzit e thjeshtë nuk i kuptojnë plotësisht për shkak të ndikimit në formimin e tyre të shumë tabuve të gënjeshtërta nga ndikimi i fesë dhe pushteteve teokratike. Të gjitha fetë kanë pasur dy shtylla kryesore të tyre: gjeocentrizmin dhe homotokësoro-centrizmin.

Shtylla e parë ka rënë qysh me Kopernikun, e dyta akoma jo, dhe kjo ka lidhje me mundësinë e jetës në yjësi e galaktika të tjera, gjë të cilën librat e shenjtë nuk e pranojnë. Urdhrat e ndryshëm masonikë janë të ndarë për sa u përket anëtarëve të tij. Ndërtuesit e kishave e ndërtesave publike, masonët, përdornin fjalor sekret mes tyre.

Nga nevoja për të mos u kuptuar dogma dhe qëllimet, sidomos pas vitit 1717, pjesëtarët në urdhrat masonikë u quajtën fri-masonë. Aty, veç ndërtuesve, mund të hynte kushdo që kërkonte të ngrinte nivelin shpirtëror dhe synonte të mësonte se cila ishte historia e njerëzimit në Tokë, si ishin krijuar jeta dhe njeriu, kush ishin ligjet kryesore të Universit, ç’është koha, ç’është hapësira. Disa pyetje që shtrohen intuitivisht në frimasoneri janë: A është jeta lineare e gjithmonë me kahje nga zhvillimi kulturor dhe ekonomik, apo historia e njerëzimit ka thyerje të mëdha?

Çfarë janë koha dhe hapësira?

A mund të udhëtohet në Univers duke tejkaluar ligjet mekanike apo kuantike? Ç’janë alkimia, hipnoza, udhëtimi astral, deportation-i, heqja e gravitacionit të një trupi fizik në Tokë etj.? Shkencëtarët më të suksesshëm kanë qenë frimasonët, pasi ata e dinë se ku duhet të shkojnë, rrugën duhet ta gjejnë vetë.

Ata i dinë shtatë ligjet bazë të Universit, ata e dinë formulën e Krijuesit, ‘Si lart ashtu edhe poshtë’, që ka shumë kuptime. Simbolet e frimasonerisë janë kompasi dhe skuadra dhe shpeshherë kjo ngatërrohet nga njerëzit e zakonshëm me syrin gjithëpamës që është simbol i Iluminatit, i cili nuk ka obsesion dijet në vetvete, por pushtetin ose “New World Order” dhe ndërtimin e “Kullës së Babelit” apo thënë ndryshe, Qeverinë botërore. Kulmin e vet frimasoneria e arriti në SHBA pas Luftës Civile (1875), me Grand Masterin e Juridiksionit të Jugut, Albert Pike (1809-1891), i cili studioi gjithë organizimin okult të të gjitha shoqërive të lashta (dhe të Dodones), mistikën, dogmën e tyre, simbolikat që kanë përdorur, adhurimet e tyre religjioze etj., libër të cilin shumë shpejt do ta sjellë shtëpia botuese “Helga’s Secrets” në shqip.

Gjithashtu, A.Pike mbahet si themeluesi i dogmës së Ritit Skocez me 33 gradë (simbol i shtyllës kurrizore të njeriut) sipas Kushtetutës së Andersonit më 1723, dogmë e cila duket se ka një ndikim të fortë ezoterist nga fuqia dhe rituali kabalistik. Po kështu, Pike akuzohet si themelues edhe i Ku Klus Klan.

Më përpara, në Angli, qysh me mbret Alfredin e Madh dhe vëllain e tij Edvinin si Grand Master në shekullin e 11-të, shoqëria më e fortë okultiste në Londër, ndiqte ritin e Jorkut me 11 shkallë. Riti egjiptian ka 96 gradë. Lozhat në varësi e kontroll të Londrës, quhen lozha legale. Ato në varësi të Grand Orientit të Francës, Italisë, Turqisë, apo në ndonjë varësi tjetër, rëndom quhen lozha ilegale. Ndërsa në lozhat legale ka dy rregulla: besimi te Krijuesi ose te Gjeometri i Madh dhe përputhja me natyrshmërinë seksuale të Krijuesit (heteroseksualizmi), në lozhat e tjera s’ka përjashtime.

Aty mund të hyjnë edhe ateistët dhe sjellja seksuale e anëtarëve trajtohet si çështje personale e tyre. Por masoneria nuk u risoll në Evropë, siç thuhet, nga Kajroja dhe modeli i Urdhrit të Asasinatëve të Grand Masterit Hasan, të cilit templarët i morën vetëm mënyrën e ezoterizmit dhe sidomos disa eksperienca ekzorcizmi dhe disa teknika udhëtimi astral të shpirtit në Univers.

Zhvillimin e saj bazë para epokës Pax Romana ajo e mori në Perandorinë Romake, në kohën që atë e sunduan për rreth 2 shekuj mbretërit ilirë, dhe për këtë, raca shqiptare ka një ndikim jo të vogël në hapat e parë të frimasonerisë. Kulmi i filozofisë dhe një përzierje mes saj, e qëllimeve të frimasonerisë, është teozofia e themeluar nga një grua, ndoshta njeriu më i mençur i kohëve moderne, Helena Blavatsky (ithtarë të saj ishin të gjithë nazistët, me në krye Hitlerin dhe Himlerin), nga urdhri i së cilës dolën mendimtarë të mëdhenj si W.S.Elliot, Annie Besant, të cilët studiuan aftësitë paranormale dhe historinë rreth 35 milionë vjet të humbur të njerëzimit, duke filluar me kontinentin e humbur të Lemurisë, Atlantidës dhe ‘astral clairvoiance’. Gjithashtu, një urdhër tjetër i fortë ezoterist ishte Urdhri Golden Down, i mendimtarit tjetër të madh dhe pervers, Alestair Crowley.

3- Etni shqiptare, nëse do bazohemi te Blavatsky, është një nënracë e Rrënjës së Pestë, arianëve. Arianët rrjedhin prej nënracës së katërt, atlantasve, të cilët rrodhën nga nënraca e tretë, lemurianët. Atlantasit, sipas teozofistëve, kanë jetuar rreth 4,5 milionë vjet më parë dhe janë shkatërruar 9,564 vjet para Krishtit. Shqiptarët janë nënracë e atlantidasve dhe iu përkasin akadianëve. Nënracat e tjera të atlantidasve janë: rmoahalët, toltekët (indianët e Amerikës), turanianët (turqit), semitët e parë (fenikasit), mongoloidët, tiaviatët (kro-manjonët).

Por të mos dalim nga tema. I thamë këto thjesht për të thënë se edhe paraardhësit e shqiptarëve kanë shumë kontribute në qasjen ndaj mistereve. Shquhet Shenjt Albani, i cili ishte dishepull i Konstanco Klorit, babait të Konstandinit të Madh, i cili ishte kreu i organizimeve ezoterike në Perandorinë Romake, e cila u ‘shenjtërua’ në krishterim nga ana e të birit. Shenjt Albani krijoi masonerinë në Anglinë pagane, e cila u dobësua deri me Edvinin dhe vëllain e tij kur u ringjallën.

Po kështu, edhe Papa Albani, mendohet se është një nga papët e parë të ndriçuar nga mendimet e shkollës së mistereve, masonerisë dhe okultizmit. Po kështu, gjatë Perandorisë Osmane, disa nga shqiptarët e shquar, ranë nën ndikimin xhonturk nëpërmjet lozhave të Selanikut, të cilat kishin prapavijë politike për të shkatërruar kalifatin dhe sundimin e Portës në Lindjen e Mesme ku ishte zbuluar naftë, dhe organizimi i këtyre lozhave ra nën ndikimin e lëvizjes sioniste të Teodor Hershlit, kreut sionist, për shkak se porta osmane ishte bërë pengesë për qëllimet e çifutëve për të shtënë në duart e tyre burimet e rëndësishme energjetike të Lindjes së Mesme.

Dihet se shqiptarët, në ushtri apo në politikë, masonë apo vegla të gënjyer që s’kuptonin gjë, ishin ndër të parët që krijuan lëvizjet kundër sulltan Abdyl Hamitit në Manastir e Kosovë dhe ndër të parët që fituan urrejtje të madhe nga tendencat centraliste të xhonturqve.

Njerëz si Mit’hat Frashëri, Fejzi Alizoti, Hasan Prishtina, Ismail Qemali, Bajo Topulli, Gjergj Qiriazi etj., ranë nën ndikimin masonik të masonëve doemne (çifutë të islamizuar, kryesisht nga Selaniku). Po kështu, edhe motrat Qiriazi, Sevastia dhe Parashqevia, do të bëheshin frimasone të njërit prej urdhrave të paktë në botë, Ylli i Mëngjesit, në Dorçester të SHBA dhe ato do të themelonin edhe shoqatën patriotike “Çamëria”.

Në kohën e mbretërisë duket se masoneria u shua, si rezultat i fobive të mbretit dhe i rrethanave provinciale. Po kështu, diktatorët si E.Hoxha, nuk lejonin që popullit t’i mësoheshin disa të vërteta të tjera nën një dritë verbuese për turmat. Shprehja masonike më e vjetër se Ungjilli (qysh nga Heliopolisi i Pllajës së Gizës), “Qumësht për foshnjat dhe mish për burrat”, i konsideroi të gjithë shqiptarët si foshnja.

Pas hapjes së Shqipërisë në këta 23 vjet, ka pasur edhe përpjekje për ta ringritur shpirtërisht shoqërinë shqiptare, e cila ka rënë prej ndikimit të politikanëve të pangopur, në greminën e mishit dhe të materies, duke e bërë shoqërinë shumë të pabalancuar, në kundërshtim me konceptin kryesor të Gjeometrit të Madh, ‘Si lart ashtu edhe poshtë’.

Misioni i fundit i Templarëve



Ka nga ata që thonë se templarët gjetën Graalin e shenjtë dhe e groposën nën kishëzën e Rosslyn në Skoci. Ka nga ata që thonë se ata ishin njerëz që ruanin dije ezoterike, që i lidhin me urdhëra të fshehtë, apo grupe si katarët, gnostikët… Ka nga ata madje që betohen se templarët mbërritën në Amerikë para Kolombit. I harruar prej shekujsh, Urdhëri i Tempullit u rikthye në skenë gjatë romanticizmit, kur grupe neotemplarë rishfaqën tiparet kalorësiake dhe ritet e fillesës. Edhe romanet shumë popullorë të Sir Walter Scott – duke filluar nga Ivanohe – i risollën në jetë

Qyteti i Vatikanit. 13 konsiderohet si një ogurzezë: është e tillë, që nga ajo e premte, e 13 tetorit 1307 kur Filipi IV i Francës, i quajtur i Bukuri, arrestoi të gjithë templarët e mbretërisë. Me akuza të turpshme: herezi, sodomi, idhujtari. Rituale fillese të papranueshëm: mohimi i hyjshmërisë së Krishtit, adhurimi i idhujve falsë, puthja e të sapopranuarve në buzë, në kërthizë, në organet gjenitalë… Dhe ata kalorës legjendarë, më të fuqishmit e botës së krishterë, pranuan – nën tortura – faje të rëndë. Aq sa Papa Klementi V u detyrua që të urdhëronte arrestimin e templarëve të të gjithë Krishtërimit.

Që këtu nisi një seri e gjatë procesesh. Dhe një luftë e fortë mes një papati të dobët dhe një monarku arrogant, mbi të drejtën e kryerjes së dëgjesave. Kur Klementi V kërkoi që të merrte në pyetje pesë dinjitarët më të lartë të Urdhërit të Tempullit, të burgosur në Kështjellën e Chinon, kërkesa e tij u mohua, pasi u gjet një pretekst. Kështu, dërgoi kardinalët e tij në fshehtësi të madhe që t’i merrnin në pyetje të dënuarit, të cilët, pa u vënë nën torturë, kishin konfirmuar se kishin rimohuar Krishtin dhe kishin pështyrë mbi Kryq. Dhe u liruan. Si shpjegohet ky shfajësim?

Deklaratat e tyre janë rregjistruar në një dokument shumë të vlefshëm në latinisht që i përket vitit 1308, i ashtuquajturi Pergameni i Chinon, ngahera i mbajtur në arkivat papnorë, por që u ka shpëtuar për një kohë të gjatë studiuesve dhe kërkuesve. Nuk u vu re nga dy gjermanët që, të parët, në fillim të Nëntëqindës, publikuan aktet e proceseve të templarëve, dhe po kështu nga shumë studiues të tjerë që u bazuan në punën e tyre. Ai dokument i rëndësishëm u rishfaq vetëm në vitin 2001 falë një studiueseje të arkivit të Vatikanit. Dhe menjëherë shkaktoi interpretime pa fund: fakti që shkelësit që ishin rrëfyer ishin liruar, cfarë pasojash kishte për të ardhmen e Urdhërit?

Eshtë viti 1310: dy vjet më pas Urdhëri i Tempullit – shumë i pasur, shumë i fuqishëm, me një mbështetje të jashtëzakonshme popullore – pezullohet prej Papës. Kudo në botë. Në mënyrë përfundimtare, përkundër atyre që thonë se Urdhëri vetëm sa u pezullua. “Me një normë të përjetshme”, thotë Pier Paolo Piergentili, zyrtar i Arkivit të Vatikanit dhe studiues i vëmendshëm i këtyre cështjeve. “Kushdo që do të shpallej templar këtej e tutje do të shkishërohej. Një rregull i parevokuar asnjëherë, pra teorikisht i vlefshëm edhe sot e kësaj dite”.

Ndoshta në favor të grupeve të mëdhenj dhe të vegjël, të faqeve në internet dhe programeve televizivë apo lojërave elektronike që flasin për një mbijetesë të tyre deri sot e kësaj dite. Apo mijëra produkteve që i lidhin templarët me Graalin, masonerinë, sektet satanikë, Indiana Jones, parinë e Sionit (Kodi i Da Vincit, roman dhe film), shtrigat (I fundit i templarëve me Nicolas Cage). E ndoshta edhe me Drakulan dhe Batmanin.

Prej nga buron gjithë kjo tërheqje? Cilët ishin në të vërtetë kalorësit kryqëkuq? Përse ranë, me një goditje, e u zhytën në baltë?

Filloi në shekullin XII, menjëherë pas kryqëzatës së parë, e cila i kishte shkëputur Islamit Jeruzalemin dhe kish cuar në Tokën e Shenjtë dhjetëra mijëra pelegrinë të të gjithë gjuhëve, moshave, klasave sociale: kalorës dhe fshatarë, priftërinj dhe prostituta…

Ata që i mbijetonin udhëtimit dhe betejave ishin pre e armiqve që mbushnin rrugët dhe kërcënonin territoret e pushtuar. Pikërisht në mbrojtje të tyre lindi në vitin 1120 Urdhëri i Templarëve, që morën këtë emër pikërisht sepse e ngritën qendrën e tyre pranë Tempullit të lashtë të Solomonit, në Jeruzalem. Murgj dhe luftëtarë, me rregulla të rreptë dhe shpirt luftarak. Tipare që sot duken kontradiktorë, por atëherë nuk ishin: për të ekzaltuar dhunën e shenjtë ndikoi vetë Papa, dhe kalorësve që tundnin shpatën në emër të Zotit u premtoheshin shpërblime spiritualë.

Të gjithë murgjit i kundërviheshin djallit në manastirë, me lutjet e tyre: templarët i kundërviheshin në botë, duke luftuar armiqtë e Krishtërimit. Mbështetja popullore ishte e jashtëzakonshme: fisnikë dhe plebenj, të pasur dhe të varfër ofronin për templarët para, toka, ndihma. Dhe kush hynte në Urdhër dhuronte të mirat e tij.

Kështu pasuria e templarëve, të cilët Papa i kishte përjashtuar edhe nga taksat, rritej gjithnjë e më shumë. Kudo nëpër Europë ata zotëronin toka dhe bagëti, ndërtonin objekte fetare dhe pallate. Dhe prej këtu buronin paratë dhe produktet që shërbenin për sforcon ushtarake në Lindjen e Mesme: furnizime, kuaj, armë, anije, por edhe mjete për ndërtimin e fortifikimeve të mëdhenj. Burimet e tyre në perëndim mbulonin kostot stratosferike të misioneve në front. Dhe për pothuajse dyqind vite, deri në rënien e pararojës së fundit kristiane, në 1291, templarët ishin në vijën e parë në kryqëzata. Por edhe në prapavijë, duke qenë se kishin krijuar sistemin kapilar bankar më të përparuar të epokës. Kush nisej për në Tokën e Shenjtë, i merrte hua Urdhërit dhe i besonte paratë e tij, për të shmangur risqet e udhëtimit. Dhe sovranët europianë hynin në borxhe deri në grykë, duke financuar luftërat e tyre. Jo vetëm që templarët ishin më të pasur se mbreti, por kishin përfaqësues kudo, si një kompani shumëkombëshe, në një botë ku komunikimi ishte i vështirë, me rrjete ndërkombëtarë inekzistentë.

Ai që u zhyt më shumë në borxhe ishte Filipi, për shkak të sipërmarjeve të tij të kushtueshme ushtarake kundër Anglisë dhe Fjandrave. Dhe për të, e vetmja mënyrë për të shmangur falimentimin ishte rifitimi i asaj pasurie: nisi kështu një fushatë shpifjesh dhe baltosjeje kundër kredidhënësve të tij. Një propagandë tendencioze, e cila iu shtua zilisë dhe kritikave që ekzistonin tashmë për një Urdhër kaq të fuqishëm. Por stilit të jetesë së templarëve, i cili nuk ishte rigoroz si një herë e një kohë. Tashmë thuhej: “Të pish e bëhesh tapë, si një templar”.

Më pas erdhi arrestimi. Proceset. Pranimi i mëkateve: nën torturat e torturuesve të mbretit, por edhe përpara të dërguarve të Papës. Ja një pjesë nga marrja në pyetje e fratit kavalier Hugues de Pairaud, nxjerrë nga Pergameni i Chinonit: “Ai pyetej nëse kishte pranuar ndonjë frat të Urdhërit dhe ai u përgjigj po: shumë, dhe në shumë raste. I pyetur se si i kish pranuar, ai përgjigjej se pas ceremonisë së pranimit, detyronte secilin që të mohonte kryqin dhe ta puthte në prapanicë, në kërthizë dhe pastaj në buzë”. E megjithatë pesë krerët e urdhërit u morën në pyetje nga të dërguarit e Papës.

I gjithë Urdhëri përfundoi në bangën e të akuzuarit në 1309: kush kishte rrëfyer më parë fajet e vet ishte tashmë gati të ribënte tratativa për të mbrojtur organizatën. Por një goditje e mbretit, që dërgoi në turrën e druve 54 templarë që kishin ndryshuar version, terrorizoi të dënuarit: deponimet e tyre që përmbahen në 60 metra pergamen, janë pikëllues. Pra, Filipi ia doli aty ku myslimanët kishin dështuar: në asgjësimin e templarëve. Dhe në 1312, një urdhër i Papës dekretoi një herë e mirë shpërbërjen e Urdhërit.

Tortura, turra drush, skandale: tërheqja e pavdekshme prej templarëve buron edhe prej këtre historive. Ashtu sikurse nga heroizmi i tyre, nga lufta për një kauzë tek e cila besonin verbërisht. Për më tepër kishin një organizatë të mbyllur, të mbështjellë me mister: aq sa duhet për të shfrenuar fantazinë në shekuj të tërë dhe për t’u atribuar atyre gjithcka.

Ka nga ata që thonë se templarët gjetën Graalin e shenjtë dhe e groposën nën kishëzën e Rosslyn në Skoci. Ka nga ata që thonë se ata ishin njerëz që ruanin dije ezoterike që i lidhin me urdhëra të fshehtë, apo me grupe si katarët, gnostikët… Ka nga ata madje që betohen se tempullarët mbërritën në Amerikë para Kolombit. I harruar prej shekujsh, Urdhëri i Tempullit u rikthye në skenë gjatë romanticizmit, kur grupe neotemplarë rishfaqën tiparet kalorësiake dhe ritet e fillesës. Edhe romanet shumë popullorë të Sir Walter Scott – duke filluar nga “Ivanohe” – i risollën në jetë.

Umberto Eco, që tek Lavjerrësi i Foucault satirizon qasjet antishkencore të temës së kryqëkuqve, shkruan: “Në nëntëdhjetë përqind të rasteve bëhet fjalë për brockulla, pasi asnjë argument nuk ka frymëzuar ndonjëherë më shumë legjendat e të gjithë kohëve dhe të gjithë vendeve, se sa cështja e templarëve”.

TEMPLARET - E vërteta për Kalorësit e Krishtit

Për templarët është thënë gjithçka: që ruanin Graalin e Shenjtë, por edhe që ishin një sekt heretikësh. E vërteta për urdhërin e murgjve, me lejë për të vrarë.

“Na ishte një herë”, në Pragë, një kalorës templar që u dënua me vdekje. Para ekzekutimit, iu kërkua të shprehë dëshirën e fundit. Ai u përgjigj: “Dua të varrosem në zonën e Stare Mesto, prapa kishës së Tynit, ku ndodhen birraritë më të mira të qytetit”. Xhelatët fillimisht i prenë kokën, më pas i plotësuan dëshirën. Që atëherë, çdo natë, kalorësi del nga varri, vendos kokën nën sqetull dhe bredh nga një birrari në tjetrën. Problemi është se birra hyn nga goja, por del nga fyti i prerë dhe lag trotuarët, duke zemëruar kamerierin.



Ruajtës të fshehtë

Legjenda e Kalorësit të Tynit, shumë popullore në Bohemi, është më surreale se sa një roman i Kafkës; por nuk është më e pamundura, ndër ato që rrëfehen për templarët. Për ta është thënë se ruanin në fshehtësi Graalin e Shenjtë; është shtuar se në realitet Graali nuk ishte kupa e darkës së fundit, siç besohet, por ishte Sang Real, domethënë pasardhësi (“gjaku”) i Jezu Krishtit dhe Magdalenës; është thënë në fund se ata kalorës misteriozë u asgjësuan për të varrosur sekretin e tyre. Dhe që diku, fshihet thesari i tyre. E vërtetë është vetëm që templarët, kalorësit më integralistë të shpirtit në historinë e krishterë, u asgjësuan vërtetë, në villim të viteve ‘300; dhe që akuzat e ngritura ndaj tyre (mbi të gjitha kjo e herezisë) ishin më shumë thjeshtë pretekste.

Identikit

Për të rrëfyer historinë e templarëve mund të nisim duke lexuar kartën e identitetit të viktimës. Emri zyrtar: Urdhëri i shokëve të Varfër të Krishtit dhe të Tempullit të Solomonit. Profesioni: të luteshin dhe luftonin. Mosha: Afro dy shekuj. Vendlindja: Jeruzalemi. Vendi ku u nis: Clairvaux, manastiri i Borgognas. Babai: Hugues de Payns, një fisnik i Champagne që u largua nga atdheu, la të mirat dhe bashkëshorten Elisabeth për të marrë pjesë në kryqëzata. Nëna: askush, sepse bota e templarëve nuk konsideronte botën femërore.

Me fjalë të thjeshta: nëse doni të krijoni një templar, merrni një murg Cistercenian nga ata “fretërit e bardhë” që mes shekujve Xi dhe XII udhëtonin nëpër Francë duke bërë thirrje për aksetizëm dhe pendesë; prijani flokët në stil “marins”, zgjatini mjekrrën në stil profeti; më pas zëvendësojani veshjen me një armaturë dhe bastunin me një shpatë; në fund fusni gjithçka në një mantel të bardhë me kryq të kuq, dërgojeni në Lindje, jepini ndonjë të moshuar për të mbrojtur dhe ndonjë mysliman për të vrarë. Dhe ja, ku u krijua një templar.

E do Perëndia!

Po çfarë nevoje kishte të vriteshin myslimanë? Rreth vitit 1120, kur Hugues krijoi Urdhërin së bashku me tetë shokë të tjerë të tij të lutjeve dhe aventurave, nuk po ndodhte një kryqëzatë: që nga e para (ku ai kish marrë pjesë) kishin kaluar 21 vite; deri tek e dyta duheshin edhe 25; Jeruzalemi ishte në duar të krishterësh dhe madje edhe xhamia Al-Aqsa, vendi i tretë i shenjtë i Islamit pas Mekës dhe Medinës, ishte ricikluar në Kishë. Më shumë se kaq bota e krishterë nuk mund të pretendonte. Në fakt më shumë se kaq nuk pati kurrë më.

Situata, megjithatë ishte më e pasigurtë nga sa dukej: ushtarët e kryqëzatave në pjesën më të madhe ishin kthyer, rrugët ishin të pasigurta dhe madje edhe brenda Jeruzalemit kishte probleme sigurie. Kështu Kishës i lindi ideja të krijonte ushtri të sajat, të pavarura nga feudalët e Europës. Duhet shtuar se luftëtarë karizmatikë dhe luftëdashës po i hapnin rrugë tashmë kryqëzatës së dytë, dhe kështu që i frynin zjarrit: një prej tyre ishte një farë Bernardo, abat i Clairvaux, që do të bëhej më vonë shenjt dhe “profet” i templarëve.

Lindën kështu Urdhërat kalorësiakë. Ai i Hugues de Payns nuk ishte i pari: në vitin 1120 ekzistonin tashmë Kalorësit Spitalorë dhe Kalorësit e Varrit të Shenjtë. Por San Bernardo donte njerëz më të fortë dhe i vinte në lojë kalorësit e tjerë me ngarkesa sarkazme.

Thëniet e tij përmbaheshin në një libërth të quajtur milicia e re, që përveç këshillave për pamjen u jepte templarëve një shfajësim paraprak për vrasjet e të ardhmes: “Kalorësi i Krishtit vret me vetëdije të plotë dhe vdes i qetë: duke vdekur shpëtohet, duke vrarë punon për Krishtin. Në fakt, kur ai vret një keqbërës nuk kryen një vrasje, dhe konsiderohet xhelati i autorizuar nga Krishti”. Nëse abati i Clairvaux do të quhej Khomeini, do ta kish quajtur këtë të gjithë xhihad, “luftë e shenjtë”.

Epikë

Por nuk ishin vetëm teologët që mbështesnin kalorësit e rinj. “Gjatë kryqëzatave të para”, vëren Mario Mancini, docent i Filologjisë në Bolonjë, “lindi letërsia kalorësiake, e destinuar të kishte më vonë një zhvillim të ngjashëm me western-ët modernë. Pikërisht atëherë u përhapën chansons de geste franceze dhe historitë e ciklit breton, me një impakt shumë të madh social: heronj legjendarë si Orlando dhe Lanceloti u shndërruan në modele të sjelljes, që i jepnin vlerave ushtarake dhunti besnikërie, bujarie dhe sens nderi.

John Ford i këtyre western-ave” të Mesjetës quhej Chretien de Troyes: ishte një francez nga Champagne, ashtu si Hugues de Payns; jetoi dhe shkroi në shekullin XII, pikërisht kur templaët hidhnin hapat e parë. Ishte ai që lançoi mitin e Perceval, kalorësi legjendar i Tryezës së Rrumbullakët që u vu në kërkim të Graalit të Shenjtë: një figurë që në letërsinë e sektorit duhej të shndërrohej në një legjendë.

Edhe nën valën e këtij cirku mediatik, Urdhëri Templar u rrit me shpejtësi, duke arritur një fuqi të jashtëzakonshme. Në fund të shekullit XII, fortesat e ndjekësve të San Bernardit ishin shpërndarë nga Gaza në Gastun (sot Baghras, në Turqi). Qendra ishte xhamia e Al-Aqsas në hapësirën e ish tempullit të Solomonit (prej nga buron emri i templarëve, që do të thotë Kalorësit e Tempullit). Dhe zotërimet me të cilët Urdhëri përballonte shpenzimet ushtarakë ishin të përhapur nga Franca në Spanjë, nga Ballkani në Italinë e Jugut. Në Qipro mbulonin madje gjithë ishullin.

Një pasuri e tillë kishte një shkak preçiz: kur bëheshin anëtarë të Urdhërit te Kalorësit (thuajse të gjithë fisnikë) bënin një betim të trefishtë për varfëri-dëlirësi-bindje, ku “varfëri” do të thoshte të derdheshin në tempull pasuritë respektive dhe të kalonin pjesën tjetër të jetës pa para. Papati bëri pjesën tjetër duke përjashtuar ndjekësit e San Bernardos nga taksat që kongregacionet e tjerë u paguanin peshkopëve. Veç kësaj, shumë shpejt nisën të vijnë donacionet e simpatizantëve. Kështu, ndërkohë që kalorësit bridhnin si barbonë, Urdhëri u shndërrua në një holding autentik financiar.

Bankierë mbi kuaj

Zakonisht në librat me intrigë ka një rregull: cherzhez la femme, “kërkoni gruan”. Por në rastin e templarëve kjo duhej të modifikohej në cherchez l’argent. Në fakt, në historinë e tyre, para pati shumë dhe gra pak: nëse Hugues de Payns kish hyrë duke mohuar bashkëshorten, më pas Rregulli i trashëgimtarëve të tij kërkonte të mbaheshin larg edhe nëna e motrat. Në këtë kuadër mizogjinie ekstreme, shkelja e betimit të dëlirësisë ishte e vështirë (të paktën në frontin heteroseksual). Mëkatet për të cilët njerëzit akuzonin templarët ishin të tjerë: lakmi, dorështrëngim, fajdexhinj.

Kundrejt këtyre murgjve bankierë, Kisha nuk ushqente një dashuri me shikim të parë: për të vendosur që Hugues dhe të tijtë meritonin besim u desh një këshill. Por më pas rregulli u miratua dhe templarët mund të luftonin xhihadin e tyre me bekimin papnor, edhe pse me detyra të kufizuara: domethënë “të mbronin të varfërit dhe rrugët nga hajdutët, për një siguri më të madhe të pelegrinëve”, thotë Guglielmo de Tiro, një peshkop libanez i kohës, autor i “Historia e bëmave të përtej detit”.

Në të vërtetë më vonë templarët morën pjesë me të drejta të plota në kryqëzata. Dhe derdhën shumë gjak, të armiqve dhe të tyrin. Por ishin luftëtarë më shumë fodullë se të zotë. U pa në Ascalona (sot Ashqelon, në Izrael) në 1153, kur një komando prej vetëm 40 burrash sulmoi një kështjellë armike, më e mbrojtura e zonës. Apo në 1187 pranë Nazaretit, kur 90 kalorës u nisën në një detyrë vetëvrasëse.

Në të dy rastet askush nuk u kthye për të dëshmuar si vajti. Një vit më vonë do të shpëtoheshin templarë të tjerë, të rrethuar në Darbsaq, në Turqi. Të cilët, më shumë se sa të luftonin, preferuan të paguanin një haraç e të shpëtonin. Në shpirtin e templarëve, luftëtari fillonte e tërhiqej për t’i lënë vend bankierit.
Pastaj luftëtari u zhduk fare: mbeti vetëm bankieri. Ndodhi në vitin 1291, kur kryqtaret e fundit lanë një herë e mirë Lindjen e Mesme dhe u kthyen në shtëpi. Templarët shkuan mbi të gjitha në Francë, duke vazhduar të bëjnë me kohë të plotë atë që më parë e bënin me kohë të pjesshme: blinin toka, jepnin hua, shftytëzonin pasuritë e tyre dhe ato të të tretëve. Ishin administratorë kaq të zotë saqë, prej 90 vitesh menaxhonin pasuritë e mbretërve francezë, prej 80 vitesh ishin këshilltarë financiarë të papatit dhe prej 25 vitesh edhe të mbretërve të Sicilisë.

Gojë të këqia

Por me fuqinë e templarëve rriteshin dhe zërat për llogarinë e tyre. Thuhej se, prapa asketizmit kristian në fasadë, kalorësit nisën të adhurojnë një idhull me mjekërr të quajtur Baphomet apo edhe macet, kafshët demoniake. Pëshpëritej se ceremonia e fillesës parashikonte pështyma mbi kryq dhe puthje anale të veteranëve, në një përzierje groteske nonizmi dhe homoseksualiteti. Të vërteta apo shpifje? “Ndoshta përgjithësime instrumentale të ndonjë episodi që mund të ketë ndodhur vërtetë”, përgjigjet Franco Cardini, docent i historisë mesjetare në Firence.

Kush nisi të përhapë këta helme? Lista e autorëve të mundshëm është e gjatë: peshkopët, që nuk e kishin pranuar asnjëherë përjashtimin fiskal të templarëve nga Papati; urdhërat e tjerë kalorësiakë që nga kryqëzatat kishin marrë shumë të vdekur dhe pak para; bankierët italianë, një lob konkurent i holding-ut të Tempullit; por mbi të gjithë Filipi IV, prej vitit 1285 mbret i Francës, që ishte në kërkim të përhershëm të parave dhe për këtë arsye në fillim persegutoi hebrenjtë, më pas taksoi klerin dhe në fund hodhi sytë nga pasuria e madhe e templarëve.

Kështu, nga pëshpërimat shumë shpejt u kalua tek faktet. Në shtator 1307, pasi i quajti templarët “ujqër të maskuar si ëngjëj”, mbreti Filip nxorri një urdhër: “Kemi vendosur që të gjithë anëtarët e këtij Urdhëri në mbretërinë tonë të arrestohen, pa asnjë përjashtim, të mbahen të burgosur dhe të dërgohen për t’u gjykuar nga Kisha, dhe që pasuritë e tyre, të luajtshme e të paluajtshme të konfiskohen, të vihen në dispozicionin tonë dhe të ruhen me kujdes”. Akuzat që mbështesnin arrestimet ishin tre: herezi, sodomi dhe idhujtari. Efekti i menjëhershëm ishte një: konfiskimi i pasurive.

Eleminimi

Papa Klementi V, i futur në valle si gjykatës, në fillim u përpoq të bëjë rezistencë, por pas dy muajsh u hodh në anën e mbretit, me një urdhër që u bënte thirrje të gjithë sovranëve të krishterë të imitonin Francën. Pas arrestimeve erdhën torturat, këto u shoqëruan pastaj nga rrëfimet dhe në fund dënimet me vdekje. Deri kur në vitin 1312 Urdhëri i Tempullit u shpërbë dhe pasuritë e tij iu transferuan Kalorësve Spitalorë. Në të vërtetë, në Francë pasuria që tashmë ishte “ruajtur me kujdes” nga mbreti nuk u kthye asnjëherë. Ish thesari i Templarëve nuk u fsheh në vende të çuditshëm: në fakt sot është në Banque de France.

Fundi i historisë? Aspak: mungon epilogu. Në mars të vitit 1314 Jacques de Molay, kreu i fundit i templarëve, vdiq në turrën e druve duke pretenduar pafajësinë. Papa që e kishte braktisur tek xhelatët francezë jetoi edhe vetëm një muaj, pastaj ndërroi jetë për shkak të një ataku dizenterie. Filipi IV i shkoi pas brenda vitit, duke rënë nga kali gjatë një seance gjuetie.

Rregulli i templarëve: Gjithçka e ndaluar

E ndaluar të qeshësh, e ndaluar të flasës gjatë ushqimit, e ndaluar të gjuash kafshë të ndryshëm nga luani, e ndaluar të heqësh çizmet edhe në shtrat, e ndaluar të puthësh nënat dhe motrat sepse për shkak të puthjeve femërore (të gjitha, pa asnjë përjashtim) “burrat shpesh herë janë në rrezik”. Rregulli i Templarëve ishte shumë i ngurtë, plot me ndalime shpesh herë absurdë. Ekzistojnë dy versione (i pari në latinisht, tjetri në frëngjisht), të dy me 72 nene, që më pas ndërhyrjet papnore i shumëfishuan në 678.

Ai tekst rregullonte në mënyrë obsesive çdo aspekt të jetës: dieta, veshja, lutjet, privacia. Dieta: dreka normale e një templari përbëhej nga dy apo tre pjata fasule; mishi, shkak i “korruptimit të rëndë të trupit” mund të konsumohej vetëm tre herë në javë. Veshja: kalorësit duhej të visheshin me të bardha dhe të visheshin vetëm me lëkurë dhensh, nuk mund të përdornin kollare, “objekte të neveritshme”. Të ndaluar ishin gjerdanët e florinjtë, por nëse këta ishin dhuratë jo e kërkuar mund të toleroheshin me kushtin që të fshihnin natyrën e tyre. Lutjet: kur një sivëlla ndërronte jetë, të tjerët duhej të recitonin njëqind lutje në ditë për një javë të tërë.

Privacia: nuk kishte aspak, sepse një templar nuk mund të udhëtonte i vetëm, as të vendoste dryn në bagazhet personalë: pastaj në drekë, duhej të ndante pjatën me një shok armësh.

/Focus/

Çfarë ndodhi realisht me Kalorësit Tempullarë?



Një bisedë me Michael Haag, autor i librit “The Templars"

A qenë tempullarët lakmitarë? Pse u zhdukën ata? Në vend të përgjigjes, thotë autori, shikoni në “lakminë, mizoritë dhe gënjeshtrat e pashoqe të Mbretit të Francës”.
Tempullarët qenë një task forcë elitare – konsiderojini ata si Berretat e Gjelbëra të Mesjetës. Ata qenë të njohur për shërbimin e tyre ndaj Papës, për vendosmërinë e tyre të pashoqe për ta çliruar Jeruzalemin nga armiku, pasuria e tyre dhe madhe dhe, si shumë grupe të tjera, fshehtësia e tyre. Megjithatë, për një grup kaq sekret, ata kanë përfituar një sasi të pabesueshme vëmendjeje si në vitet PDB (përpara Dan Brown) dhe qysh atëhere. Michael Haag vendosi që ta peshojë dhe ta çmojë informacionin e gabuar e përcjellë nga librat e ndrzshëm të fundit me të tijin, "The Templars: The History & the Myth". Disa prej mendimeve të tij ai i ndan në intervistën e mëposhtme.

Përse tempullarët ju tërhoqën aq shumë se u ulët të shkruani një libër për ta? Qe kjo reyultati i ndeshjes me ta gjatë shkrimit të librave të tjerë tuaj rreth Aleksandrisë dhe "The Da Vinci Code"?

Tashmë kisha një një njohje të mirë të historisë, peisazhit dhe arkitekturës të periudhës së kryqëzatave. Të shkruarit rreth tempullarëve i solli gjërat në një fokus të mprehtë. Kam udhëtuar gjerësisht anembanë Lindjes së Mesme dhe kan vizituar çdo kështjellë me rëndësi kryqëzate dhe arabe, përfshi fortesën e fundit tempullare në Sidon të Libanit, qytetin e tyre të fortifikuar të Tortoyës dhe kështjellën e tyre në Safita. Kam qenë gjithashtu në kështjellën e madhe të hospitalerëve Krak de Chevaliers dhe folenë e asasinëve në Masyaf, të gjitha në Siri, për të mos përmendur Temple Mount në Jeruzalem ku tempullarët kishin selinë qëndrore të tyre, vetë malin që u jepte kalorësve emrin e tyre popullor (saktësisht ata qenë Ushtarë të Varfër të Krishtit dhe të Tempullit të Solomonit).

Ata figurojnë gjithashtu në “Avignon Quintet” të Lawrence Durrell, apo jo? Ju po shkruani edhe për të, apo jo?

Po, me që ra fjala, po shkruaj një biografi të Lawrence Durrell i cili, siç thoni ju, ka tempullarët si temë në librin e tij "Avignon Quintet". Ka një element ekonomie në këtë: informimi i vetes rreth interesit të Durrell ndaj tempullarëve nëpërmjet të shkruarit të një libri rreth tyre! Interesi i Durrell ndaj tempullarëve, që ecën ngushtësisht i lidhur me interesin e tij ndaj katarëve dhe gnosticizmit (gjithashtu të disktuara në librin tim), është një diçka që pranohet gjerësisht – fakti tempullarët që kanë gëzuar një jetë të përtejme e cila shkon goxha përtej shkatërrimit të tyre në vitin 1312 dhe vazhdon deri në ditët tona. Që është arsyeja se pse nuk merrem vetëm me historinë e tempullarëve, e cila zgjati vetëm dy shekuj, por gjithashtu edhe me mitin e tyre, që i ka rrënjët në ngritjen e Tempullit të Solomonit 3000 vjet më parë dhe mbetet i gjallë në forma të ndryshme edhe në ditët e sotme.

Ka shumë libra në qarkullim tani rreth tempullarëve, në pjesën më të madhe falë interesit që Dan Broën krijoi me “Kodin” e tij. A ka ndonjë gjë këto libra nuk na e thonë rreth tempullarëve të cilën ju ndjetë nevojën që të thuhej?

Librat për tempullarët futen në dy kategori. Disa janë ngushtësisht histori dhe e kufizojnë veten në dy shekujt e ekzistencës së tempullarëve. Të tjerët janë spekulativë dhe futen në shumë histori që rrethojnë tempullarët, në atë që ju mund ta quani jeta e përtejme e tempullarëve e cila vazhdon në imagjinatën popullore deri në ditët e sotme. Unë doja që të hidhja një shikim serioz në historinë dhe në jetën e përtejme mitike dhe të tregoj sesa janë ngushtësisht të lidhura dhe gjithmonë kanë qenë kështu – si tempullarët u bënë subjekti i imagjinatës popullore tashmë në fillimet e tyre, të famshëm, mund të thoni, superyjet e Mesjetës.

Superyje?

Tashmë gjatë ditëve të arta të tyre, tempullarët tërhoqën nga vetja e tyre shumë asociime, legjenda, thashetheme dhe romanca. Kur filloi për herë të parë të qarkullojë historia e Gralit të Shenjtë në Europën mesjetare, ajo menjëherë u shoqërua menjëherë me tempullarët. Kjo cilësi prej superylli e tempullarëve i detyrohet pjesërisht rolit të tyre të shquar në lëvizjet qëndrore të kohës, kryqëzatat dhe mbrojtjes së shteteve kryqtare në Lindje, ku tempullarët qenë të rrethuar nga asociime të fuqishmë historike dhe të shenjta. Në fund të fundit, tempullarët u themeluan Ditën e Krishtlindjes të vitit 1119, brenda Kishës së Varrit të Shenjtë, vendi që shënon kryqëzimin, varrosjen dhe ringjalljen e Jezu Krishtit, dhe e kishin selinë qendrore të tyre në Temple Mount, që në mënyrë të pashlyeshme i lidh ata me historinë që i përkasin Tempullit të Solomonit – dhe asgjë në krishtërimin mesjetar mund ta mundë këtë! Por të qënit në qendër të vëmendjes nuk është gjithmonë vendi më i përshtatshëm për të qenë, sigurisht jo kur gjërat fillojnë të ecin keq. Dhe për tempullarët gjithçka filloi të ecë keq kur kryqtarët humbën Akran në vitin 1292. Bastioni i Perëndimit në Tokën e Shenjtë u humb dhe bashkë me të dhe arsyeja e ekzistencës së tempullarëve.

Zhdukja e tyre qe në mënyrë marramendëse e shpejtë, apo jo?

Kjo është gjëja më dramatike lidhur me to; kalorës që i përkisnin një rendi me pushtet, pasuri dhe reputacion të madh, që i detyroheshin bindje vetëm Papës, u arrestuan në aksione mëngjesi anembanë Francës, u torturuan dhe u detyruan që të rrëfejnë për krime dhe herezi të shëmtuara, shpesh u varën dhe urdhëri i tyre u shkri. Arsyeja për rënien e tyre për një kohë të gjatë ka qenë e mbështjellë nga misteri dhe kjo u ka dhënë jetë spekulimeve akoma dhe më të ethshme. Çfarë dinin realisht tempullartë, çfarë posedonin realisht, për çfarë qenë realisht ata? Dhe pse Papa, tamam njeriu i vetëm të cilit ata i detyroheshin bindje, e abrogoi urdhërin e tyre dhe i la që të vareshin në litar?

A kemi tani ndonjë përgjigje për këto pyetje?

Po, kemi. Zbulime të reja në Arkivat Sekrete të Vatikanit, tamam teksa po shzyrtoja mundësinë e shkrimit të këtij libri, zbuluan të vërtetën e rolit të Papës në shkrirjen e tempullarëve dhe zbuluan të vërtetën rreth vetë atyre. Jo, tempullarët nuk qenë as heretikë, as blasfemues dhe, për hir të së vërtetës, ata morën me vete në litar dhe në varret e tyre bekimet dhe faljet e Papës. Por ky i fundit dhe në të vërtetë vetë papati, vetë pavarësia e kishës katolike romane, qe nën kërcënim nga mbreti i Francës, një fanatik me projekte totalitare. Libri im ka qenë libri i parë që rishikon historinë e tempullarëve, si dhe jetën e përtejme të tyre, në dritën e këtyre zbulimeve të jashtëzakonshme.

Kurdoherë që tempullarët përmendn në libra dhe në artikuj, zakonisht gjehet se kjo është në lidhje me pasurinë e tyre dhe pafundme dhe, bashkë me këtë, edhe lakminë e madhe të tyre. Pse?

Ata qenë jashtëzakonisht të kushtueshëm për t’u mbajtur. Ata qenë forca luftarake më e shkëlqyer në atë kohë, diçka si pilotët e avionëve luftarakë supersonikë në ditët e sotme, ku çdo njeri dhe pajimet e tij kushtonin një dreq e gjysëm për t’u mbajtur në gjendje efektive. Një kalorës i vetëm në Francën e shekullit të XIII-të kërkonte të ardhurat e nxjerra nga 3750 akra tokw për t’u pajisur dhe mbajtur veten dhe, për tempullarët që operonin përtejdetit në Tokën e Shenjtë, kostot qenë shumë më të mëdha përderisa shumë duhej të importohej, të paktën kuajt e tyre. Trajnimi, armatura, kuajt, instruktorët e tempullarëve, për të mos përmendur ndërtimin dhe mirëmbajtjen e kështjellave, kërkonin shpenzime të mëdha. Gjithashtu, vetë kalorësit mund të pësonin përqindje të mëdha vdekshmërie në betejat klimaterike dhe duhej të zëvendësoheshin. Të gjitha këto kosto realizoheshin nëpërmjet donacioneve nga besimtarët në Europë, zakonisht në formën e çifligjeve të mëdhenj e të vegjël, ashtu si dhe të dhjetës nga kisha. Si individë, tempullarët qenë asketë të varfër, por si urdhër ata qenë jashtëzakonisht të pasur. Në fakt, ata u bënë aq të aftë në lëvizjen e fondeve midis Europës dhe Lindjes sa që shpejt u bënë bankierë ndërkombëtarës – bankierët e parë të kohëve moderne. Latifondet dhe pasuria e tyre likuide i bënë ata një shënjestër të gatshëm për lakmi dhe ajo nuk erdhi nga radhët e tyre, por nga Filipi i IV-ët, mbreti i Francës, i cili, pasi vodhi pasuritë dhe pronat e hebrenjve të Francës dhe përzënies së tyre jashtë saj, ju kthye tempullarëve. Ky qe motivi i vërtetë për arrestimet e së premtes datë 13: Mbreti i Francës kishte nevojë për para që të vazhdonte luftërat në Flandër dhe kundër anglezëve, si dhe gjithashtu po e afirmonte veten kundër papatit, duke avancuar pretendimin se ishte njeriu që lëvizte gjithçka në Europë, qofshin ato shekullare apo fetare. Kjo qe një formë shpronësimi dhe shtetëzimi, e shoqëruar nga tortura e ekzekutime, dhe, sigurisht, propaganda dhe gënjeshtrat e nevojshme – duke akuzuar tempullarët se qenë blasfemë, se qenë heretikë, se qenë arrogantë dhe lakmitarë. Në mendjet e shumë njerëzve, balta ngjiti.

Pak duken vërtet se bashkon ndonjë karakteristikë tjetër me ta, përveçse lakmisë. Për shembull, askush nuk flet për aftësinë e tyre fantastike si strategë ushtarakë dhe ndërtues fortesash. Çfarë cilësishë të shkëlqyera duhet të dijnë njerëzit për ta?

Dëgjo, krahasuar me lakminë, mizorinë dhe gënjeshtrat e jashtëzakonshme të mbretit të Francës, tempullarët qenë të ndershëm në besimin e tyre dhe të drejtëpërdrejtë në sjelljen e tyre. Ata duhet të kujtohen për trimërinë e tyre, e cila qe legjendare, përkushtimin e tyre, i cili qe absolut – një grusht tempullarë mund ta kthenin balancën e një beteje dhe të shpëtonin një mbretëri. Koeficenti i rënies në betejë i tyre qe i lartë: Të paktën 20000 tempullarë u vranë ose në betejë, ose pasi u kapën rob dhe refuzonin të hiqnin dorë nga besimi për të shpëtuar jetët e tyre. Pa tempullarët, ndërmarrja e kryqëzatave në Lindje do të kishte zgjatur vetëm sa gjysma e kohës që zgjati. Pas betejës së Hatinit, në të cilën Saladini doli fitimtar, ai urdhëroi prerjen e kokave e të gjithë tempullarëve të zënë rob, 100 burra, duke ua pasur frikën më shumë se të tjerëve pasi “ata qenë të zjarrtë në besimin e tyre, duke mos u kushtuar asnjë vëmendje gjërave të kësaj bote". Si ndërtues kështjellash dhe kishash, ata qenë njerëz me një vizion të fuqishëm dhe shije të rafinuara; ata kanë lënë prapa tyre në Lindje të Mesme sot monumente të shumtë të mrekullueshëm që paraqesin stilet romane dhe gotike të Francës dhe Anglisë nga vinin.

Na tregoni një çikë më shumë rreth organizatës së tyre si një task forcë elitare. Qenë fillimisht të nënshtruar vetëm ndaj autoritetit papnor? Në mbrojtjen e Tokës së Shenjtë, pse qe kaq e rëndësishme kjo linjë e drejtpërdrejtë bindjeje vetëm ndaj Papës?

Në fundin e shekullit të XI-të, kisha qe e përfshirë në Kundërshtinë e Kurorëzimit rreth faktit nëse fuqitë shekullarë të Europës apo vetë papati e kishte autoritetin për të emëruar ofiqarë kishtarë në çdo shtet. Mbretër dhe princa shekullarë qenë të etur që ta kishin autoritetin për veten e tyre, teksa do t’u jepte kontrollin mbi pasurinë dhe pushtetet e mëdha që ofiqarë të tillë mund të zotëronin. Por, në rastin konkret, qe një argument të cilin Papati e fitoi. Deklarimi papnor nuk përfundoi aty. Vetëm Papa mund të ngrinte një universitet apo të miratonte një urdhër fetar dhe, kur Perandoria Bizantine kërkoi ndihmë nga Roma kundër një pushtimi të freskët mysliman, qe Papa ai që lëshoi Kryqëzatën e Parë. Nëpërmjet një serie bulash papnore në fillimet e shekullit të XII-të, tempullarët u njohën si një urdhër i pavarur dhe permanent brenda kishës katolike që i përgjigjej askujt tjetër përveç Papës. “Mjeshtëri i Madh” i tyre zgjidhej midis radhëve të kalorësve tempullarë që i mbanin zgjedhjet e tyre të lira nga çdo ndërhyrje e jashtme. Tempullarëve ju dha gjithashtu kleri i tyre që i përgjigjej Mjeshtërit te Madh, i cili e bëri urdhërin e pavarur nga peshkopët dioqezianë në Europë dhe në Lindje. Vetë Kryqëzata e Parë qe krijuar nga Papa dhe mbretëria e Jeruzalemit, ashtu si shtetet e tjera kryqtare, ia detyronin veten iniciativës papnore, vullnetit të mirë të vazhdueshëm dhe energjisë të Papatit për mbështetje dhe mbështetje nga Perëndimi. Papa nuk donte t’i shikonte tempullarët që të bëheshin subjekt rivalitetesh fetare apo politike. Nuk është se Papa i kontrollonte tempullarët, por më shumë, duke i deklaruar besnikëri askujt tjetër përveç Papës, tempullarët e ruajtën pavarësinë e tyre nga të gjithë pa dallim dhe mund t’i përkushtoheshin lirisht dhe vendosmërisht detyrës supreme të tyre: mbrojtjes dhe ruajtjes së Tokës së Shenjtë.

Mbrojtja e Jeruzalemit, thatë më përpara, qe arsyeja e ekzistencës së tyre. Kur ai ra, tempullarët qenë as në qiell e as në tokë, por a nuk u përpoqën që ta gjenin një mision të ri për veten e tyre?

Tempullarët qenë krijuar për të mbrojtur pelegrinët në rrugën e tyre drejt Jeruzalemit dhe vendeve të tjera anembanë Tokës së Shenjtë. Me kalimin e kohës, detyra e tyre u bë mbrojtja e vetë Tokës së Shenjtë – jo vetëm e Jeruzalemit, por edhe e mjaft shteteve kryqtare që përfshinin Mbretërinë e Jeruzalemit, Kontenë e Tripolit dhe Principatën e Antiokisë. Qyteti i Jeruzalemit ra në duart e Saladinit në vitin 1187, megjithëse i ndryshoi duart mjaft herë qysh atëhere, por ndërkohë kryeqyteti i ri i mbretërisë së Jeruzalemit u bë qyteti – port i Akras dhe, kur kjo e fundit ra në vitin 1292, ndërmarrja kryqtare praktikisht përfundoi. Po, pati pak përpjekje për ta rimarrë Tokën e Shenjtë dhe tempullarët, të cilët përkohësisht qenë vendosur në Qipro, morën drejtimin në këto, por kur më së fundi e humbën avampostin e tyre ishullor të Ruadit në vitin 1302, ata u dukën tejet të panevojshëm. Hospitalerët qenë gjithashtu një urdhër fetar murgjërisht luftarakë dhe mund ta kenë gjetur veten në të njëjtën anë si tempullarët. Por ata shpejt e kapën ishullin Rodos nga Perandoria Bizantine, e cila ishte kristiane, dhe e kthyen atë në një shtet të tyrin, që u lejonte atyre të ngacmonin fuqitë rrethuese myslimane dhe që u jepte njëkohësisht mbrojtje nga fuqitë xheloze kristiane në Europë. Hospitalerët eventualisht u tërhoqën në Maltë, të përzënë më së fundmi nga Napoleoni në vitin 1798, megjithëse urdhëri ekziston akoma sot dhe bile ka një status pothuajse prej shteti sovran vëzgues në Kombet e Bashkuara. Tempullarët mund ta kishin gëzuar një ekzistencë të errët në këtë mënyrë sikur të kishin kapur për veten e tyre ndonjë ishull të madh dhe të mbrojtshëm, si për shembull Qipron. Por në vend që të vendosnin interesat e tyre në plan të parë, ata u identifikuan aq plotësisht më rolin e tyre si mbrojtës të Tokës së Shenjtë sa që e vendosën besimin e tyre tek Papa dhe mbreti i Francës, Filipi i IV-ët, të cilët po meditonin të ndërmerrnin një kryqëzatë tjetër. Mjeshtëri i madh tempullar Jacques de Molay dhe ofiqarë të tjerë të urdhërit qenë në Francë saktësisht për të diskutuar çështje të tilla kur ata dhe të gjithë tempullarët e tjerë në truallin francez u arrestuan në mëngjes në tetor të vitit 1307 nga Filipi i IV-ët dhe u akuzuan për blasfemi dhe herezi.

Kur njerëzit pyesin “Kush qenë tempullarët?”, ata nuk përdorin kohën e duhur të foljes, apo jo? Disa njerëz besojnë se ata ekyistojnë akoma sot nëpërmjet lidhjeve të tyre me masonët dhe të tjerë.

Në kuptimin mitik, tempullarët janë me ne sot, vetëm nëqoftëse njerëyit dëshirojnë të jetë kështu. Disa njerëz përfshijnë masonët, disa degë të të cilëve pretendojnë prejardhje nga tempullarët që thuhet se u kanë mbijetuar persekutimeve të Mbretit Philip IV dhe kanë kaluar në ilegalitet, për t’u ngjallur sërisht duke mbajtur të veshura përparëse dhe mbajtur piceta, midis të cilëve figura të tilla provokuese si George Ëashington dhe Benjamin Franklin. Revolucioni francez ju ngarkua masonëve, të cilët disa njerëz me imagjinatë të gjallë thanë se ata qenë në të vërtetë tempullarë të maskuar. Për t’i sjellë gjërat në një kohë shumë më të vonshme, tempullarët janë prapa Bankës Botërore, Fondit Monetar Ndërkombëtar, Komisionit Tripalësh, Grupit Bilderberg, ashtu si dhe prapa NATO-s, Bashkimit Europian, Kombeve të Bashkuara dhe shoqërisë sekrete Skull and Bones në Zale. E gjitha kjo diskutohet në librin tim, por pretendimi se tempullarët zbuluan Amerikën, në mënyrë të dukshme pretendimi më guximtar i të gjithëve, aktualisht nuk është aspak i vërtetë.

Na e shpjegoni sesi?

Ata nuk u shkulën anembanë Europës. Në Spanjë dhe Portugali, ata kishin kryer shërbim të mirë në kryqëzatat lokale, atë çka ne e quajmë Reconquista, kundër pushtimit arab të Gadishullit Iberik dhe, në vend që të shpërndaheshin, ata thjesht u riorganizuan me emra të tjerë dhe ju ofrua mbrojtje dhe favor mbretëror. Në Portugali, tempullarët u bënë Urdhëri i Krishtit dhe, as më pak e as më shumë, Princi Enrik Lundërtari u bë mjeshtëri i madh i tyre, duke përdorur pasurinë dhe zellin tempullar për të dërguar anije në brigjet e Afrikës dhe larg nga Atlantik, në Azore dhe Madeira. Arritjet e Vasco da Gama, i cili gjeti i pari rrugën e parë rreth Afrikës për në Indi, dhe Christopher Columbus, i cili zbuloi Amerikën në vitin 1492, qenë të gjithë frute të ndërmarrjes permanente të Princit Enrik Lundërtari si Mjeshtër i Madh i atyre që kishin qenë tempullarët.

Përgatiti
Armin Tirana

Të dhëna mbi ekonominë e Urdhërit të Tempullarëve




Misioni

Për të përmbushur misionin e tij, Urdhëri duhet të mbante një ushtri aktive vazhdimisht në Tokën e Shenjtë e në vendet e tjera ku vepronin kryqëzatat.


Kostoja e një kalorësi tempullar

Rreth vitit 1180 për të mbajtur një kalorës tempullar nevojitej të shfrytëzoheshin 300 hektarë tokë. Aty nga viti 1260 numri i hektarëve tokë që viheshin në punë për të mbajtur një kalorës shkoi deri në 1500, kjo për shkak të rritjes së çmimit të kuajve. Në vitin 1267, vetëm për mbrojtjen e Acri-së, kostoja vjetore e një kalorësi tempullar ishte 90 livres tournois.


Roli i kuajve në ushtrinë e Urdhërit

Kuajt ishin thelbësorë për ushtrinë tempullare. Simbas të dhënave, gjatë shekullit XIII, Urdhëri mbante në Tokën e Shenjtë 600 kalorës, 2000 shqytarë dhe 4000 kuaj. Racioni ditor i një kali ishte 12 kilogramë kashtë e drithëra, ndërsa sasia e ujit për një kalë ishte 27 litra. Duke qenë se në Palestinë kullotat ishin shumë të pakta, ushqimi sillej nga Europa. Arsyeja kryesore që kryqëtarët pësuan disfatë në betejën e Hattin-it, erdhi pikërisht nga mungesa e ujit. Nga ana tjetër, kuajt të cilët silleshin gjithnjë nga Europa, nuk u përshtateshin dot klimës së re, sëmureshin, çalonin, nuk e përballonin temperaturën e lartë, etj. Dhe muslimanët e dinin mirë se një kalorës pa kalin e tij, ishte krejt i pafuqishëm.


Humbja e betejave

Në ato kohëra, humbja e betejës shoqërohej me humbjen e 30% të kalorësve. Tempullarët, kësisoj duhet ta përtërinin vazhdimisht ushtrinë e tyre Humbjet nuk çmoheshin vetëm në humbje njerëzore, por edhe në humbjen e armatimeve dhe mundësisë së stërvitjes së ushtarëve.


Transporti

Tempullarët importonin ushqime dhe kafshë nga Marseja dhe nga portet e Adriatikut, veçanërisht nga Brindizi dhe Bari. Me kohë, edhe Mesina shndërrohet një nga bazat më të rëndësishme tempullare. Urdhëri i Tempullarëve ndërtoi një flotë të veten që iu bashkua anijeve tregtare italiane dhe atyre franceze. Anijet tempullare u ndërtuan në Zara.


Manastiret tempullare si vende të sigurta

Manastiret e Urdhërit ishin kazerma e ndonjëherë edhe fortesa. Për fisnikët, por edhe për masat popullore, ato u shndërruan në vende të sigurta ku mund të depozitonin pasuritë e tyre, si gurë të çmuar, parà, por edhe dokumente. Henriku II i pati dorëzuar Urdhërit tridhjetë mijë marka për të financuar kryqëzatën. Ky fond shërbeu për të paguar mercenarët në betejën e Hattin, zhvilluar në vitin 1187.


Huadhënie

Të zotëruarit e shumave të konsideruara në arkë, u dha mundësinë tempullarëve të japin edhe hua. Kjo shërbeu edhe për të përfituar një interes të fshehtë. Kush donte të shkonte pelegrin në Tokën e Shenjtë mund të kërkonte një hua. Hua u jepeshin edhe institucioneve shekullare dhe kishtare. Në vitin 1148 Louis VII mori hua dymijë marka në argjend dhe tridhjetë mijë livres parisis. Më 1216 abacia e Cluny-t mori një mijë marka në argjend. Eduardi I, para se të nisej drejt Lindjes u kërkoi tempullarëve njëzetë e tetë mijë livra. Më 1282 Filipi III qe autorizuar nga papa Martini të tërhiqte njëqind mijë livres tournois.


Përktheu: Shpëtim Kelmendi

Misioni

Për të përmbushur misionin e tij, Urdhëri duhet të mbante një ushtri aktive vazhdimisht në Tokën e Shenjtë e në vendet e tjera ku vepronin kryqëzatat.


Kostoja e një kalorësi tempullar

Rreth vitit 1180 për të mbajtur një kalorës tempullar nevojitej të shfrytëzoheshin 300 hektarë tokë. Aty nga viti 1260 numri i hektarëve tokë që viheshin në punë për të mbajtur një kalorës shkoi deri në 1500, kjo për shkak të rritjes së çmimit të kuajve. Në vitin 1267, vetëm për mbrojtjen e Acri-së,  kostoja vjetore e një kalorësi tempullar ishte 90 livres tournois.


Roli i kuajve në ushtrinë e Urdhërit

Kuajt ishin thelbësorë për ushtrinë tempullare. Simbas të dhënave, gjatë shekullit XIII, Urdhëri mbante në Tokën e Shenjtë 600 kalorës, 2000 shqytarë dhe 4000 kuaj. Racioni ditor i një kali ishte 12 kilogramë kashtë e drithëra, ndërsa sasia e ujit për një kalë ishte 27 litra. Duke qenë se në Palestinë kullotat ishin shumë të pakta, ushqimi sillej nga Europa. Arsyeja kryesore që kryqëtarët pësuan disfatë në betejën e Hattin-it, erdhi pikërisht nga mungesa e ujit. Nga ana tjetër, kuajt të cilët silleshin gjithnjë nga Europa, nuk u përshtateshin dot klimës së re, sëmureshin, çalonin, nuk e përballonin temperaturën e lartë, etj. Dhe muslimanët e dinin mirë se një kalorës pa kalin e tij, ishte krejt i pafuqishëm.


Humbja e betejave

Në ato kohëra, humbja e betejës shoqërohej me humbjen e 30% të kalorësve. Tempullarët, kësisoj duhet ta përtërinin vazhdimisht ushtrinë e tyre Humbjet nuk çmoheshin vetëm në humbje njerëzore, por edhe në humbjen e armatimeve dhe mundësisë së stërvitjes së ushtarëve.


Transporti

Tempullarët importonin ushqime dhe kafshë nga Marseja dhe nga portet e Adriatikut, veçanërisht nga Brindizi dhe Bari. Me kohë, edhe Mesina shndërrohet një nga bazat më të rëndësishme tempullare. Urdhëri i Tempullarëve ndërtoi një flotë të veten që iu bashkua anijeve tregtare italiane dhe atyre franceze. Anijet tempullare u ndërtuan në Zara.


Manastiret tempullare si vende të sigurta

Manastiret e Urdhërit ishin kazerma e ndonjëherë edhe fortesa. Për fisnikët, por edhe për masat popullore, ato u shndërruan në vende të sigurta ku mund të depozitonin pasuritë e tyre, si gurë të çmuar, parà, por edhe dokumente. Henriku II i pati dorëzuar Urdhërit tridhjetë mijë marka për të financuar kryqëzatën. Ky fond shërbeu për të paguar mercenarët në betejën e Hattin, zhvilluar në vitin 1187.


Huadhënie

Të zotëruarit e shumave të konsideruara në arkë, u dha mundësinë tempullarëve të japin edhe hua. Kjo shërbeu edhe për të përfituar një interes të fshehtë. Kush donte të shkonte pelegrin në Tokën e Shenjtë mund të kërkonte një hua. Hua u jepeshin edhe institucioneve shekullare dhe kishtare. Në vitin 1148 Louis VII mori hua dymijë marka në argjend dhe tridhjetë mijë livres parisis. Më 1216 abacia e Cluny-t mori një mijë marka në argjend.  Eduardi I, para se të nisej drejt Lindjes u kërkoi tempullarëve njëzetë e tetë mijë livra. Më 1282 Filipi III qe autorizuar nga papa Martini të tërhiqte njëqind mijë livres tournois.


Përktheu: Shpëtim Kelmendi