'Disku Bellonzo-Schriever-Miethe'

Ruhan 21.11.10 3:47

Anija ishte projektuar për të bartur një ekuipazh prej tre disqeve fluturuese The "Schriever-Habermohl" të zhvilluar në mes të 1943 dhe 1945, dhe përbëhej nga një kabinë e qëndrueshme kubi me formë të rrethuar nga një rim e rrafshtë rrotulluese.

Pak para përfundimit të luftës, të gjitha modelet dhe prototipet u shkatërruan para se ato të mund të gjendeshin nga sovjetikët. Sipas raporteve të pasluftës të zbulimit amerikan, megjithatë, ushtria ruse arriti të kapë një prototip.

Pas luftës, të dy Schriever dhe Miethe, një tjetër shkencëtar gjerman i përfshirë në dizajnimin e disqe fluturuese, erdhi për të punuar për të SHBA nën Operacionin 'Kapëse letrash ". Habermohl ishte raportuar nga Zbulimi Ushtarak i Ushtrisë të ishte marrë në Bashkimin Sovjetik.

Raporti i parë jo-zyrtare mbi zhvillimin e kësaj anijeje do të gjendej në “Armët e Gjermanisë dhe sekretet e armëve të Luftës së Dytë Botërore dhe zhvillimi i tyre i mëvonshëm, JF Lehmanns Verlag, Munih, 1956.

Autori i kësaj pune të detajuar dhe teknike në armatim të kohës së luftës gjermane ishte majori Rudolf Lusar, një inxhinier i cili ka punuar në Zyrën gjermane Reichs-Patentave dhe kishte qasje në shumë plane dhe dokumente origjinale. Lusar ia ka kushtuar një pjesë dizajnimeve të mëdha të Rajhut të Tretë në kapitullin e titulluar "Devices Special".

Ndër të tjera, Lusar deklaroi:

Welt am Sonntag
26 prill 1953

Shkencëtarët gjermanë dhe hulumtuesit morën hapat e parë drejt një pjate të tillë fluturuese gjatë luftës së fundit, madje ndërtuan dhe testuan një mjet të tillë fluturues, në kufij fantastik. Sipas informatave të vërtetuara nga ekspertët dhe bashkëpunëtorët, projektet e para që përfshin "disqe fluturuese" filluan në vitin 1941. Pausat për këto projekte ishin furnizuar nga ekspertët gjermanë Shriever, Habermohl, Miethe, dhe Bellonzo, ekspert italian.

Miethe zhvilloi një lloj disku me diametër prej 42 metrash. Schriever dhe Habermohl, të cilët kishin punuar së bashku në Pragë, u ngritën më 14 shkurt 1945 në "diskun e parë fluturues". Ata arritën një lartësi prej 12.400 metra në tre minuta dhe një shpejtësi horizontale të fluturimit prej 2000 km në orë. Ata kishin pritur të arrihej shpejtësia deri në 4000 km në orë.

Për shkak të shkallës së lartë të shpejtësisë dhe të kërkesave të jashtëzakonshme për ngrohje, ishte e nevojshme për të gjetur materiale të veçantë në mënyrë që të rezistojë efektet e temperaturave të larta. Zhvillimi i projektit u konstatua praktikisht në ditët e fundit të luftës.

Të gjitha modelet ekzistuese u shkatërruan në fund të konfliktit, por fabrika në Breslau në të cilën kishte punuar Miethe, ra në duart e sovjetikëve, të cilët kapën të gjitha materiale dhe të personelit teknik dhe i dërguan në Siberi, ku një “mjet fluturues” u realizua me sukses.

Schriever ishte në gjendje për të lënë Pragën me kohë, por Habermohl duhet të jetë në Bashkimin Sovjetik, pasi që asgjë nuk është e njohur në lidhje me vendndodhjen e tij. Por, Miethe është në Shtetet e Bashkuara për të ndërtuar, sikurse është thënë një "pjatë fluturuese” për A.V. Roe Kompani në SHBA dhe në Kanada ..

Projekti Schriever-Habermohl

Projekti zakonisht është referuar si projekti Schriever-Habermohl edhe pse nuk është aspak e qartë nëse këta individë ishin në krye të projektit. Rudolf Schriever ishte një pilot inxhinier dhe pilot testues. Më pak dihet për Oto Habermohl por sigurisht ai ishte një inxhinier. Ky projekt është përqëndruar në Pragë, në aeroportin Prag-Gbell.

Puna e konstruktimit nisi diku ndërmjet viteve 1941 dhe 1943. Ky ishte një projekt origjinal Luftwaffe e cila mori asistencë teknike nga Skoda Works në Pragë dhe në divizionin e Skoda në Letov dhe ndoshta diku tjetër.

Firmat e tjera pjesëmarrëse në projekt sipas Epp ishin Junkers film në Oscherleben dhe Bamburg, firma Gustloff Wilhelm në Weimar dhe Leichtbau Kieler në Neubrandenburg. Kjo filloi si një projekt i Luftwaffe, sponsorizuar nga kreu i Seksionit Teknik Luftwaffe-së, Generaloberst (kolonel i Përgjithshëm) Ernst Udet.

Ai më vonë u vu nën kontrollin e Ministrisë së Armatimit Albert Speer, e cila në atë kohë ishte administruar nga inxhinier Georg Klein.

Georg Klein drejtonte projektin Schriever Habermohl dhe Miethe për Luftwaffe. Kur Kammler mori programin dhe ai u bë një program SS, Klein u pensionua nga Kammler. Klaus-Peter Rothkugel tregon një diskutim midis Klein dhe Kammler në të cilat Kammler në fund vendos mbi modelin Habermohl për qëllimet e prodhimit dhe i tregon arsyen Klein.

Ky i fundit ka shumë artikuj gazete jo, artikuj tabloidi, në shtypin gjerman në 1950. Klein ishte një figurë publike, atëherë. Në një artikull, Klein përshkruan se kishte parë një mjet gjigant fluturues gjerman në aeroportin e Pragës. Josef Epp ka punuar si konsulent në të tri këro projekte dhe ka marrë fotot e një fluturim provë në vitin 1944, të cilat janë botuar në librin e tij.

Në një libër të boruar në vitin 2005, Heiner Gehring dhe Karl-Heinz Zunneck diskutojnë mbi kujtimet private e njeriut të SS Vilhelm Landig i cili, ndër të tjera, ishte përgjegjës për sigurinë e SS në aeroportin e Pragës.

Landig thotë se mjeti fluturues ishte i vërtetë dhe fluturoi në disa pika, por që sistemi shtytëse ishte asgjë në krahasim me atë që ishte përshkruar nga shumë shkrimtarë gjerman dhe në projektet e pausave. Landig pretendon që tri mjete të fundit fluturuese janë ruajtur, aktualisht, në tunelet në Ande.

Ai thotë se ato nuk fluturojnë për shkak të moshës dhe të mungesës së pjesëve të këmbimit. Për vite të tëra, thotë ai, një grup në hije i teknikëve ka shkëmbyer pjesët dhe njohuritë në mbarë botën për të mbajtur këto gjëra ajrore. Landig i quan ato Rüstungesoteriker (armë esoterics).

Së fundi, ndoshta diku në 1944, ky projekt u vu nën kontrollin e SS, veçanërisht nën kontrollin e drejtpërdrejtë e SS-Gruppenführer (e përgjithshme), Hans Kammler. Georg Klein deklaroi pas luftës për hetuesit amerikanë të zbulimit që ai e pa këtë pajisje të fluturojë më 14 shkurt 1945.

Ky mund të ketë qenë fluturimi i parë zyrtar, por ai nuk ishte i fluturimi i parë i bërë nga kjo pajisje. Sipas një dëshmitari, një fluturim i tillë ka ndodhur qysh në gusht ose shtator të 1943 në objektin Prag-Gbell.

Dëshmitari okular ka qenë në trajnimin fluturues në objektin Prag-Gbell kur ai e pa një fluturim të shkurtër provë të kësaj pajisjeje. Ai pohon se disku ishte me diametër 5 deri në 6 metra dhe ishte i gjatë sa një njeri, me një kufi të jashtëm prej 30-40 centimetra. Ajo kishte ngjyrë alumini dhe qëndronte në katër këmbë të holla dhe të gjata. Distanca e fluturimit vërejtur ishte rreth 300 metra në nivel të ulët prej një metër në lartësi.

Josef Andreas Epp raporton në librin e tij “Realiteti i disqeve fluturuese” se një fluturim provë zyrtare ka ndodhur në shkurt të 1945. Epp ka arritur të marrë dy fotografi të mjetit në fluturim, të cilat paraqiten në librin e tij. Ka një konfuzion në lidhje me datën e këtyre fotografive. Epp thotë se fluturimi zyrtar kishte qenë më 14 shkurt 1945, por një vend më parë thotë se ka ndodhur në gusht 1944.

Shumë karakteristika të fluturimeve të larta i janë atribuar këtij dizajni. Georg Klein thotë se u ngjit në 12.400 metra në tre minuta dhe të ketë arritur një shpejtësi të përafërt me kufirin e zërit. Epp thotë se ai ka arritur një shpejtësi prej rreth 1200 kilometra në orë.

Nga diskutimi i tij, duket se Epp është duke përshkruar ngritjen jozyrtare të mjetit fluturues në gusht, 1944 në këtë pikë. Ai vazhdon të thotë që në natën e ardhshme, kufiri i zërit ishte thyer gjatë fluturimit, por piloti ishte frikësuar nga vibrimet e hasura në atë kohë.

Në fluturimin zyrtar provues, Epp raporton një shpejtësi maksimale prej 2200 kilometra në orë. Lusar raporton një shpejtësi të lartë prej 2000 kilometra në orë. Shumë shkrimtarë të tjerë përmendin të njëjtën shpejtësi të lartë ose të ngjashme.

Prandaj, historia e projektit Schriever-Habermohl në Pragë mund të përmblidhen në një fjalë si më poshtë: Deklarata e Epp është se ajo ishte dizajni dhe modeli tij, të cilat formuan bazën për këtë projekt. Ky model i është dhënë gjeneralit Ernst Udet i cili ishte përcjellë më vonë te gjenerali Valter Dornberger në Peenemünde.

Dornberger testoi dhe rekomandoi dizajnin, i cili u konfirmua nga Dornberger te Epp pas luftës Një strukturë u krijua në Prag për zhvillimin e mëtejshëm dhe ekipi Schriever-Habermohl ishte caktuar për të punuar në atë atje. Në fillim ky projekt ishte nën kujdesin e Hermann Göring dhe Luftwaffe.

Dikur më vonë, Ministria Speer mori përsipër drejtimin e këtij projekti me në kryer shefin inxhinier Georg Klein. Së fundi, projekti ishte uzurpuar nga SS në 1944, së bashku me projektet tjera të mëdhenj, dhe ra nën kontrollin e Kammler. Schriever ndryshoi gjatësinë e krahut nga dizajni tyre origjinal.

Ky ndryshim ka shkaktuar destabilitetin. Schriever ishte ende duke u përpjekur për të punuar në këtë problem në versionin e tij, derisa rusët e morën Pragën. Haberrmohl, sipas Epp iu kthye specifikimeve të tija origjinale, me dy ose tre fluturime të suksesshme për versionin e tij.

Viktor Schauberger [1885-1958], një shpikës austriak, i cili ishte i përfshirë nga afër me Rajhun e Tretë të Hitlerit, ka punuar në përparimin e një numri të disqeve fluturuese për nazistët në mes viteve 1938 dhe 1945. Bazuar në "lëvizje vorbull të lëngshme" shumë prej tyre, sipas të dhënave, në të vërtetë fluturuan.

Një "disk fluturues" [fliegende Untertassen] e shkatërruar në Leonstein, kishte një diametër prej 1,5 metra, peshonte 135 kg, dhe startohej nga një motor elektrik prej 20 kuajfuqi. Makina ishte e pajisur me një turbinë motori për të furnizuar energjinë e nevojshme për nisje.

Schauberger gjoja ishte përfshirë më vonë të punonte në një projekt të lartë të fshehtë në Teksas për Qeverinë e SHBA dhe vdiq pak më vonë të shëndetit të sëmurë.

Në një letër të shkruar nga Schauberger për një mik thuhet se ai dikur ka punuar në kampin e përqendrimit Matthausen. Në këtë letër të shkruar nga Schauberger, ai jep informacion të mëtejshëm nga përvoja e tij të drejtpërdrejtë me ushtarak gjerman:

"Disku fluturues", fluturimi i të cilit është testuar më 19 shkurt 1945 në afërsi të Pragës dhe i cili ka arritur një lartësi prej 15.000 metrave për 3 minuta dhe një shpejtësi horizontale prej 2.200 km / orë, u ndërtua sipas një Model 1 të ndërtuar në kampin e përqendrimit Mauthausen në bashkëpunim me inxhinierët e klasës së parë.

Por, duket se disku është shkatërruar pak para përfundimit të luftës, me urdhër Keitel.