Gjuha e Zemres

QETËSIA

Është gjuha e zemrës. Nuk i nevojitet asnjë përkthim.
A ka nevojë të flitet ?

• Në të vërtet, zemrës nuk i nevojitët të flas. Vetë trokitjet e saja të bashkojnë me gjithë kreacionin.

• Kur mendja llomotit, zemra s’është plotësisht e hapur.
Mendja fajson vetë neve apo dikend tjetër, apo ankohet “s’vlej asgja”.

Apo thotë se dikush tjetër nuk vlen. A po e shihni këtë ?
Mendja gjithnjë oscilon:E hidhëruar është për shkak të dikujt tjetër apo për shkak të vetit, e hidhëruar për shkak të kaluarës, duke vuajtur për të kaluarën apo është e shqetësuar për të ardhmen.

Mendjes nuk I pëlqejnë gjërat e thjeshta. Ajo dëshiron të gjitha ti komplikojë. Dhe duke vepruar kështu, mendja nuk e lejon zemrën të jet e pastër, e thjeshtë dhe natyrale.

Egoja ka si natyrë që gjithmon dëshiron dicka të vështirë dhe të komplikuar. Mirëpo zemra është e kundërt me egon; ajo është e thjeshtë, e pastër dhe natyrale.

Zemra yte nuk mund të gjejë asnjë gabim te askush. Nuk mund të fajsoj ty, sepse kur hapet zemra, hapet pafundësia, Perëndia.

Nëse je zemër-hapur, atëher askend s’mund ta fajsosh, sepse gjithkend e sheh si pjesë të vetvetes. Atëherë kur nuk e shfrytëzojmë aftësinë tonë të jemi në veti, kur nuk vetëdijsohemi, atëher mendja gjithnjë ankohet (shetitë).

Ekzistojnë vetëm dy zgjidhje: Mund të jemi falenderues apo të vazhdojmë me ankesa. S’ka asgja në mes të këtyre dyjave. Duhet të zgjedhim njërën apo tjetrën.

Kur jemi falenderues, nuk mund të ankohemi.
Kur ankohemi, sigurisht që s’mund të falenderojmë.
Mendja ankohet për atë që e ka dhe atë që se ka.

Shumë të vetmuar ankohen (ju vjen keq) që s’kanë mundur të gjejne partner të përshtatshëm.

Mirëpo, poashtu shumë njerz të martuar ankohen se e kanë pasur shumë më mirë kur kanë qenë të vetëm.

I punësuari ankohet sepse i duket puna që kryen e vështirë (shumë e rëndë) dhe me shumë strese.

I papunësuari ankohet që s’ka punë.
A po e shihni këtë ?

Nëse bënë vapë e madhe, mendja ankohet duke thënë: ’Oh, është tepër nxehtë’

Nëse bie shi, mendja ankohet poashtu, duke thënë: ‘U po bjen shi’
Personi i cili ka dëshirë të ankohet, mund të ankohet (lirisht) në cfardo situate.

Kur ZOTI krijoi njeriun, njeriu i ankohej për cdo ditë për cfardo imtësie, duke u ankuar për gjithëcka. I lutej zotit të vinte, mirëpo kur ai vinte, njeriu i thoshte: ‘Çka erdhe tani, eja më vonë. Ke ardhur shumë herët’.

Nëse ZOTI nuk vinte, njeriu ankohej përsëri duke thënë: ‘Sa herë të kam thirrë, ti je vonuar’.

ZOTI me të vërtet u lodh nga këto ankesa dhe vendosi të ik dhe të fshihet, gjë që nuk ishte aq e lehtë. E dinte se njeriu do të shkonte edhe në Hënë për ta gjetur.

Kështu duke ikur takoj një të menCur, i menquri i pëshpëriti zotit në vesh: ‘Fshehu në zemrën e njeriut. Njeriu kurrë nuk shkon atje’.
Që nga ajo dite, ZOTI, fshihet ne zemrat e njerzve. Kushdo qe shkon atje s’do te ankohet më! Do ti ndalen ankesat.

Atje-këtu një prej një million njerzve shkon në zemrën e vet dhe e gjenë ZOTIN. E kur njeriu e takon ZOTIN në zemrën e vet, ankesat marrin fund.

Ne e adhurojmë të kaluarën. Gjithnjë e falenderojmë të kaluarën dhe e ngrisim lart në qiell. Ose e zmadhojmë dicka që është larg e që s’mund të arrijmë. Mendja ndihet mirë me ideale dhe sende të larta.
A po ju duket interesant, apo jo ?

Kur njeriu shikon larg në të ardhmen apo në të kaluarën, ai në atë moment nuk e dallon ZOTIN këtu, tani, në të tashmen, në zemrën e vet.

Ne mendojmë që në të ardhmen, kur të shkojmë, kur të vdesim do të takojmë ZOTIN. JO! ZOTIN duhet gjetur në zemrën tonë, e për këtë nevojitet të dihet gjuha e zemrës.

GJITHCKA është ZOT-i. Në botë nuk ekziston asgja, përvec Zotit. Nëse nuk dëshironi të përdorni fjalën Zot, mund të thoni Energjia ose inteligjenca.

Baza e Kreacionit gjendet në çdo gjë (në krejt) çka ekziston. E ajo është vetëm një, një diell, i cili mund të shifet prej qfardo dritareje.
Shum profet kan ardh dhe shkue nga kjo botë. Të gjithë ata kanë qenë si dritare. Në këtë dhomë shihni katër dritare. Nga secila dritare mund të shifet dielli i njejtë, qielli i njejtë. Ai diell pas murit është i njejt si ai i pari pas dritares.

Zoti është në të gjitha, poashtu edhe ne qen, mace, drunjë, fletë, bubreca – në gjithcka të krijuar. Edhe në derra. Në gjithcka.

Përmes dritares nuk mund që të mos shohesh sepse dritarja është aq e tejdukshme. Atë dashuri – atë dashuri dhe atë qetësi atje s’ka mundesi mos ta shijosh. Nuk mundesh mos ta shohesh fuqine e ekzistencës. Krejt është një.

QETESIJA

Qëllimi i fjalëve, i të gjitha fjalëve që i përdorim, i gjithë asaj që flasim, është të arrijmë qetësinë dhe dashurinë në zemrat tona.

QETESIJA

Nëse fjalët tona sjellin joqetësi në mendjet e njerzve, atëhere ato se kane arrit qëllimin. Ato nuk janë me vend.

Pyetje: Si mund ta arrijm këtë qetësi të zemrës ?

Përgjigje: FALENDEROHUNI (bëhuni të falenderueshëm)!
Nëse kjo është vështirë, atëherë bëni (ushtroni) ca teknika – si meditimin, ushtrimin e frymarrjes, ushtrime trupore dhe kjo mund t’ju ndihmoj që mendja të qetësohet.

Kur kundërshtoni, kur jeni të shqetësuar për diçka, nuk mund të jeni të falenderueshëm, apo jo ?
JO. Mirëpo mund të jeni të vetëdijshëm për situatën në të cilën gjendeni – e kjo është hapi i parë.

Kur mendja kundërshton (përfol) ajo nuk është e vetëdijshme se kundërshton (përfol). Hapi i parë është të vetëdiesoheni (të kthjelleni).

Dhe atëherë, pasi të vetëdijësoheni për ate çka keni, zemra do t’ju mbushet me falenderime. Atëherë do të zhduken të gjitha përfoljet. Do të bëheni shumë të thjeshtë, shumë natyral, plot dashuri dhe të lirë.

Pyetje: Besoj se Zoti është plot dashuri dhe i mëshirshëm. Dhe ti tani tha se Zoti është në të gjitha krijesat, në cdo gjë.

Pse atëherë ekziston aq shum e keqja (veprimet e kqija) ? E shoh këtë edhe në vetveti, përpos në të tjerët. Prej nga vjen e keqja (veprat e kqija) ???.

Përgjigje: Kjo është e keqja (duke e mbajt nji nyje të lidhur në petkat e tija).
Kjo është e mira (e zgjidh nyjen).

E keqja nuk është asgja tjetër vecse një nyje. Kjo s’është ndonjë materie. Ajo nuk është natyra juaj. Ajo është vetëm stres dhe presion. Nëse një person i mirë është nënpresion (shtypje) të përhershme nëse nuk e lejoni të flejë dhe me qëllim e nënshtroni presioneve të ndryshme, do të bëhet AGRESIV, përveq nëse është plotsisht i shenjtëruar (apo i përndritur). Apo e shihni (dalloni) këtë ?

Gjërat e kqija apo Veprimet e Kqija s’janë asgjë tjetër përvec mungesë e dashurisë, mungesë e dijes, mungesë e fatit. Sikurse terri.
Cka është terri ? A është materie ? JO.
Kjo është vetëm munges e dritës (ndriqimit).
A është pra stresi materie ? JO (nuk është).

Nuk ekziston askush i keq në këtë planet. Për atë Jezusi tha:”Duaje të afërmin tëndë sikurse vetëveten”. Secilin sikurse veten. Edhe atëherë kur e gozhduan tha:”Falju. Nuk din çka bëjnë”. Nuk i mallkojë duke thënë:”Ata janë njerz të kqinj”, Jo, sepse ata jetonin në mosdije. Nuk ishin të dijshëm.

Kur Jezusi ishte gjallë, Njerzit besonin në [e festonin] MOJSIUN dhe të tjerët që ishin para tij.
Nuk mundnin me e pa VEPRËN E PERENDISE (me e besu) në JEZUSIN, para vetit, sepse mendja është e gëzuar kur sheh veprat e Perendise në të kaluarën apo diku në ardhmëri, larg, e asnjiherë afër.

Cili është DEFINICIONI I ZOTIT ? Zot domethënë GJITHPËRFSHIRJE, Ai I cili është krejtpërfshirës.

Cdo të thotë krejtpërfshirës ? D.m.th që është kudo, si në mua, si në ty dhe në të gjithë njerzit tjerë. Mirëpo Zotin s’mund ta shohim (ndiejmë) kur mendja është nën stres. Diellin nuk mund ta shohim nëse qelqi nuk është i tejdukshëm, apo dritarja e hapur.

Gjendja e falenderimit ju ndihmon për fshirjen e dritareve tuaja. Ushtrimet, meditimi, frymarrja, pranajama, gjithashtu ju ndihmojin për fshirjen e dritareve, largimin e gjitha streseve, dhe ju bëjnë të ndiheni bukur përmbrenda vetit dhe plot falenderim.

Do tju tregoj një tregim: mësuesi me nxënësin udhëtuan prej fshatit në fshat duke mësue dhe ndihmuar njerzit. Kur erdhën ditët me shi, u vështirësua udhëtimi dhe vendosen të kthehen në koliben e tyre në maje të bjeshkës.

Kur arritën atje panë se fërfllaza e madhe ju kishte shkatrruar gjysmën e kolibës.

Nxënësi u nevrikos. I tha Zotit:”A s’munde me na ruajt këtë kolibë të vogël ? Mësuesi im dhe unë pa kursim po bëjmë punën tënde, po shkojm përqark dhe po i ndihmojmë njerzit, e ti smunde të jesh I mëshirshëm ?
Njerzit po thonë se je shumë i mëshirshëm, e ti nuk e mbrojte as këtë kolibë tonën të vogël, vendstrehimin tonë!” Ashtu e përfolke.

Por, a e dini çka tha Mësuesi ? Mësuesi e shikoi kolibën dhe ishte shumë i gëzuar. Ai tha:”Na ruajte vendin për fjetje. Fërfllaza ka mundur të e bart tërë kolibën, e ti ishe aq i mëshirshëm, aq i mirë ndaj nesh ashtu që na ruajte vendin ku mund të qëndrojmë”.

Zemra ju mbush me gëzim dhe filloi të këndoj, vallëzoj dhe meditoj.

A po e shihni që në situatën e njëjtë, mendja e PAFALENDERUESHME thotë:”U, e bëre këtë, e bëre atë, ma bëre të padrejtë”.

Mendja e falenderueshme thotë:”Sa bukur. Faleminderit. Je I mrekullueshëm”.

Gjuha e Mësuesit është Gjuha e Zemrës.

Mësuesi gjithnjë flet me Gjuhën e Zemrës. Me këtë gjuhë, Ai mund të komunikoi me drunj, me shtazë, me krejt kreacionin. Në të kundërtën, ai nuk është Mësues. Fjalët përdoren vetëm se jemi mësuar (na është bërë shprehi) ti përdorim, mendja jonë është mësuar me to. Edhe pse, ato (fjalët) asapk nuk nevojiten.

Cfarëdo që bëni me dashuri (vullnet), ju duket që skeni bërë mjaft. A po e kuptoni këtë ?

Nëse keni për të festuar ditëlindjen e nipit, djalit apo vajzës tjuaj do të keni shumë punë gjatë pergatitjes dhe rregullimit. Mirëpo, sado që mundoheni, ju duket se mundeni të e bëni më mirë, sepse këtë punë e bëni me dashuri (me vullnet).

Nëse punoni pa vullnet (dashuri) atëherë sapo pak që punoni (bëni) do të thoni:”Oh, sa shumë kam bërë”. Kjo është pika e kthesës. Kur mendja thotë:”Aq shumë kam bërë”, atëherë ajo fillon të përflet (Ankohet).

Pyetje: Mistikët krishterë thonë se Zotin duhet kërkuar në vetëvete. Gjersa në Lindje thonë se deri te Zoti mund të arijmë përmes mësuesit. A mund të na thoni, ku është këtu e vërteta ?

Përgjigje: Mësues është ai që të vetëdijëson, i cili të (mëson) jep dije se kush je ti në të vërtet. Kur je me mësuesin, atëherë kupton çka mund të bëhesh, si mund plotësisht të lulëzosh në dashuri gjatë jetës sate.

Mësues nuk është ai, i cili thotë: “Përcjellëm, dhe ndoshta pas dhjetë ose 15 vjetve do të dish dicka”. JO. Nevojitet kohë e shkurt, disa muaj.

Si sythi i lules, i cili celet për cdo ditë, cdo moment poashtu edhe ti celesh (hapesh) shumë e më shumë.

Pyetje: Thonëse vetëm Mësuesi mund ta njoh Mësuesin tjetër. Si munden ata që skan fare intuitë ta dinë se kush është Mësues ?

Përgjigje: Të gjithë kanë intuitë, mirëpo nëse mendja jote është e mbushur me dyshim, nëse shumë mendon, atëherë intuita nuk pranon (reagon). S’ke nevoj në fillim ta zgjedhish Mësuesin. Vetëm ushtro disa teknika. Lëre që mendja të qetësohet dhe zemra të filloj të hapet. Atëherë do ti kuptosh të gjitha.

Mendja gjithnjë ka tendencë të dyshoj. Dyshimi është pika fillestare. Prej këtu, thoni: “Nuk munden të gjithë të jenë të mirë”. Dyshimi është gjithnjë i lidhur për të mirë.

A e keni vrejt këtë gjatë jetës tuaj ? Asnjëherë nuk dyshoni se jeni të padisponuar. A e pyetni vetin ndonjiherë: “A jam në të vërtet i padisponuar ?” Në këtë nuk dyshoni.

Mirëpo, nëse jeni të gëzuar (I disponuar), atëherë dyshoni: “A jam me të vërtet i lumtur? A është kjo ëndërr, A është ky iluzión i imi apo ndonji fantazi ?”

A po e vreni këtë ? Nuk dyshoim kur jemi jo të lumtur. Nuk dyshojmë se a është dikush i inatorsur (hidhëruar) në ne.
Nuk pyesim a është me të vërtet i hidhëruar; A është me të vërtet ai njeri i keq ?”
Në këtë nuk dyshojmë. Mirëpo, dyshojmë në mirësinë e dikujt. Nëse është dikush i hidhëruar, negativ apo i padisponuar në këtë nuk dyshoni. Këtë e merrni si punë e kryer.[d.m.th pa paramendim] se është njeri i keq.

Nëse dikush ju ka ofendu, nuk thoni: “A e ka pas qëllim të ma bëjë këtë ?
Nuk besoj. Ai e bëri ate për shkak të streseve të tija, por në mbrendi dhe ai duhet të jetë I mirë. Ai është me të vërtet njeri shum I mirë.”.

Ne, ngjarjet nuk i shikojmë në këtë mënyrë. Ne e marrim si punë e kryer, se të gjithë janë të kqijë. Atëherë ne dyshojmë në mirësinë e njerëzve.

Nëse e ndryshoni qëndrimin – dmth – nëse dyshoni në të kqijat e njerzve, atëherë do të besoni në mirësinë e kësaj bote.

Kjo është ndrrim i madh. Mirë është të dyshohet. Dyshimi dhe Besimi janë dy anët e kundërta të paras së njëjtë, mirëpo duhet ti vendosni në vendin e vetë (që ju përket). Dyshoni në vetit e kqija të njerzve. Askush nuk është i keq në të vërtet. Kjo është gjuha e zemrës.

***

TITULLI I ORIGJINALIT - “ The Language of the Heart ”
Përkthimi dhe përshtatja:
Fatmir Rexhep Puka – Prishtinë, prill/2003
Pjesë nga fjalimi spontan, të cilin e mbajti:
SRI SRI RAVI SHANKAR
Në LűBECK (GJERMANI) më ………. të vitit 1992