Atlantida

Une kam pas lexuar ne nje artikull ku fliste per shkrimet e Platonit ku ai thoshte :" pertej portes se Herkulit (ngushtices se gjiblartarit )ndodhet atlantida ". egsiston nje teori ku thuhet se Greket e lashte kane patur mjetet lundruese po aq te zhvilluara sa per te bere udhtime te gjata , po aq te gjata sa edhe per te arritur ne amerike ! pra mendohet se atlantida sic e quanin greket e asaj kohe eshte amerika e sotme ! sa e vertete eshte ??? askush se di edhe keto idete qe jane hedhur mesiper ngelen boshe dhe atlantida ngelet nje legjende !!

Elson Precaj shkruajti:Une kam pas lexuar ne nje artikull ku fliste per shkrimet e Platonit ku ai thoshte :" pertej portes se Herkulit (ngushtices se gjiblartarit )ndodhet atlantida ". egsiston nje teori ku thuhet se Greket e lashte kane patur mjetet lundruese po aq te zhvilluara sa per te bere udhtime te gjata , po aq te gjata sa edhe per te arritur ne amerike ! pra mendohet se atlantida sic e quanin greket e asaj kohe eshte amerika e sotme ! sa e vertete eshte ??? askush se di edhe keto idete qe jane hedhur mesiper ngelen boshe dhe atlantida ngelet nje legjende !!

atehere perderisa greket e lashte pretendonin se kishin mjetet e duhura per te shkuar ne atlantide perse nuk egziston nje harte e vertet ce ta ja mundesonte shkences ce atlantida ka egzistuar un personalisht nuk besoj te ket egzistuar thjesht eshte legjende ose me sakt perralle ce i eshte treguar shum brezave sepse greqia shquhet per perralla kalamjsh

iforti shkruajti: atehere perderisa greket e lashte pretendonin se kishin mjetet e duhura per te shkuar ne atlantide perse nuk egziston nje harte e vertet ce ta ja mundesonte shkences ce atlantida ka egzistuar un personalisht nuk besoj te ket egzistuar thjesht eshte legjende ose me sakt perralle ce i eshte treguar shum brezave sepse greqia shquhet per perralla kalamjsh

I NDERUAR "I FORTI " PYETJA JUAJ ESHTE ME VEND ! por kur nuk dihet egzaktesisht asnjegje rreth atlantindes , nuk mund te jepen as pergjigje rreth saj ! por egsistonte nje hipoteze se greket mund ta kene zbuluar AMERIKEN perpara kolombit . por e kane mbajtur te fshehur kete sekret ! cdo gje ngelet thjesht nje hamendesim ! Jam dakort me ty greket jane te zotet persa u perket krijimit te perrallave !

Elson Precaj shkruajti:
I NDERUAR "I FORTI " PYETJA JUAJ ESHTE ME VEND ! por kur nuk dihet egzaktesisht asnjegje rreth atlantindes , nuk mund te jepen as pergjigje rreth saj ! por egsistonte nje hipoteze se greket mund ta kene zbuluar AMERIKEN perpara kolombit . por e kane mbajtur te fshehur kete sekret ! cdo gje ngelet thjesht nje hamendesim ! Jam dakort me ty greket jane te zotet persa u perket krijimit te perrallave !

i nderuar atehere ne rast se greket do ta kishin zbuluar ameriken para kolombit greket do ta konolizonin ameriken ??? i nderuar elisjon mos u mashtro nga mitologjia greke sepse e kan huazuar nga etrusket sumeret edhe e kan permbledhur ne nje liber edhe ja ku lindi greqia nje civilizm i krijuar ne baze te perrallave

iforti shkruajti:
i nderuar atehere ne rast se greket do ta kishin zbuluar ameriken para kolombit greket do ta konolizonin ameriken ??? i nderuar elisjon mos u mashtro nga mitologjia greke sepse e kan huazuar nga etrusket sumeret edhe e kan permbledhur ne nje liber edhe ja ku lindi greqia nje civilizm i krijuar ne baze te perrallave

me ben te qesh kur thua mos u mashtro pasi te gjith si une, ju edhe ai qe e ka postuar dhe ata qe komentojne ne kete post jemi te mashtruar. pasi kerkojme te dijme rreth dickaje qe ska egzistuar dhe nuk eshte asgje tjeter vecse nje trillim i grekve ! un nuk besoj tek perrallat e grekeve , absolutisht jo !! un po citoja disa pjese nga nje dokumentar qe kam ndjekur rreth mitit te atlantides dhe disa artikuj rreth saj ! edhe per mua eshte nje legjende nje trillim atlantis !
respekte i nderuar !

un nuk u mashtrova per atlantiden sepse e kam ditur ce eshte fake perkundrazi ce diten kur kam lexuar rreth ktij fakti e kam len menjane edhe nuk i kam kushtuar shum kohe sepse nuk me interesojne historit me baba gjysha ce i krojojne greket gjithsesi te uroj cdo te mire tung

“Humbet” përsëri qyteti i zhdukur







Tre vite pas thashethemeve se Google Earth zbuloi qytetin e përmbytur të Antlantis, Google ka publikuar relievin poshtë oqeaneve. Zbulimi u bë nga një përdorues internet “sy shqiponjë” i cili vërejti shenjat poshtë oqeanit që dëshmonin fakte mbi mitin e qytetit të zhdukur.

Këtë jave Google bëri të ditur se ka lëshuar një update për Google Earth, ku përdoruesve u jepet një pamje më e qartë për terrenin e poshtëm të oqeaneve.

Përditësimi i ri i quajtur “bathymetry” është një prodhim i Google në bashkëpunim me Institutin e Oqeanografisë, agjencisën Oqeanike dhe Atmosferike, marinën amerikane etj. Në tregohet se nuk ka asnjë shenjë mbi qytetin e zhdukur.

Për shumë shekuj Atlantis ka prekur imagjinatën e shumë njerëzve, pasi miti fliste për një qytet me bukuri të madhe dhe të zhvilluar që u gëlltit nga oqeani.

Nuk dihet në të vërtet nëse ai gjendej në detin Mesdhetar, Detin e Zi apo Atlantik. Ka shumë pretendime për këtë gjë.

Misteri më i madh i njerëzimit, qyteti i humbur Atlantis



Qyteti i humbur Atlantis është një nga misteret më të vjetra dhe më të përhapur të botës. Që nga kohët e lashta, njerëzit janë përpjekur për të gjetur Atlantis, i cili besohet të jetë përmbytur pas një tërmeti apo cunami.

Filozofi grek Platoni e përshkruan Atlantis si një ishull të madh që gjendej në afërsi të ngushticës së Gjibraltarit.

Platoni e përshkruan Atlantis si një qytet të civilizuar me pallate të bukura që nuk krahasohet me asnjë qytet të antikitetit. Sipas Platonit, Atlantis ishte e mbushur me qytetarë të bukur, qyteti kishte një arkitekturë të mrekullueshme.

Deri më sot, askush nuk ka qenë në gjendje për të gjetur qytetin –nënujor. Në lidhje me vendodhjen e mundshme të tij eksploruesit, historianët dhe të gjithë ato që janë interesuar për të gjetur këtë qytet kane dhënë teori te shumta. Historianë të panumërt dhe hulumtues kanë marrë pjesë nëpër ekspedita të ndryshme për të gjetur qytetin nënujor, po deri tani pa asnjë rezultat.

Qyteti i Atlantis ka mbetur mister i pakapshëm dhe i pazgjidhur për njerëzimin .

zdi se qka mund te ju them ne lidhje me ter kte qe e keni postuar por met vertet me keni len nje peshtypje shum te fort por trurin e kom shum te trubulluar ne ter kte qe e keni then por sa esht e sakt kte smund ta them por i shtroj vetes pytje pse vall nuk e kon nje dokument apo nje hart te sigurt ne lidhje me ket qytet te humbur dhe qe ne iliret jemi Atlantist ju kisha lut qe me shkurt te me jepni nje sms ne lidhje me kte iliret jon Atlantist sepse jom shum kurreshtar ta lexoj dhe te mar vesh te jem kem me shum materjal per kete

ATLANTISI   MISTERIOZ

Pak shtesë nga ana ime

Ujrat e oqeanit Atlantik ruajnë mirë misterin që quhet Atlantis. Trekëndëshi i Bermudëve, katër përmbytjet, gjigantët atlante janë enigma që dalëngadalë fillojnë të zgjidhen. Përgjigjet  ndodhen atje, tek mbetjet e këtij qytetërimi.

A dini se Atlantis mbulonte oqeanin Atlantik dhe territoret e Amerikës dhe të Europës? 800 000 vjet më parë, disa pjesë të saj u përmbytën dhe mbetën vetëm dhjetë  ishuj të mëdhenj që përbënin një federatë detare. 200 000 vite më parë, në përmbytjen e dytë, u përmbytën territore të tjera te Atlantis, dhe kështu mbetën vetëm dy ishuj të mëdhenj, Ruta (hemisferi Verior) dhe Dainda (hemisferi Jugor) ose ndryshe Tuli dhe Tolani, ose Balani dhe Avalon korrespondisht. 80 000 vite më parë, në përmbytjen e tretë, u shpëtua një ishull i madh që grekët quajtën ‘’Poseidoni’’ dhe 12 000 vite më parë (pak a shumë) u fundos edhe kjo pjesë e fundit e Atlantis, duke marrë me vete në thellësitë e oqeanit Atlantik të gjitha sekretet e Atlanteve.

A e dini se këto përmbytje nuk janë një histori fantazie por përputhen nga ana kronologjike me fundin e katër akullnajave europiane, që pasi me përmbytjen graduale të kontinentit, rryma e ngrohtë e gjirit të Meksikës gjeti rrugëdalje drejt brigjeve Veriore të Europës, filloi ti ngrohte dhe të shkrinte akujt që e mbulonin ?  Shikoni pra, ndërsa qytetërimi Atlant po vdiste, zgjonte territoret europiane që do të mikprisnin qytetërimet e ardhshme. Kështu ndodh gjithmonë, pas vdekjes vjen gjithmonë jeta.

A e dini se Atlantët kishin një gjatësi nga 2,5  e deri në 6 metra? Kjo gjë vërtetohet nga shumë zbulime skeletësh gjigande që janë gjetur në Meksikë nga murgu Fernando Diaz de Castillo, në Arkadinë e Peleponezit siç thotë dhe Herodoti, në Kaliforni në vitin 1833, në Santa Maria në brigjet e Los Anxhelos, në malet String Valley afër Nevadës dhe në vënde të tjera, dhe shumë nga këto skeletë janë 12 000 vjetësh më parë, domethënë të përmbytjes së fundit të Atlantis.

A e dini se në Atlantis adhuronin një dem? Se mbreti i Atlantis duhej të përballonte i vetëm, një dem çdo 10 vjet dhe se rezultati i këtij dueli tregonte nëse mbretëria e tij ishte e drejtë apo jo. Se më vonë kjo u bë sporti i Shenjtë në të cilin kryheshin kapërcime mbi demin. Ndeshjet me dema në Spanjë, demat e Kretës, adhurimi i demit në Egjipt, janë mbetje të adhurimeve të lashta të Atlantëve, pasi dhe këto  krahina ishin koloni zyrtare të kontinentit legjendar. Një mister mbulon mamuthet e ngrirë të Siberisë, që u ngrinë dhe vdiqën papritur, duke pasur bar në gojën e tyre dhe gjak në poret e lëkurës së tyre, fakt ky që tregon se vdiqën papritmas nga mbytja që erdhi si pasojë e ujit ose  tymit.

Mister mbulon dhe udhëtimin e çuditshëm të ngjalave, që fillojnë nga lumenjtë e Europës për të arritur në Detin Sargasso, dhe pasi bëjnë vezët e tyre atje, kthehen mbrapsht. Ndjekin në një mënyrë instiktive rrjedhën e një lumi të vjetër, duke notuar në ujë deti, dhe drejtohen në shtratin e një lumi që tani nuk ekziston më.

Mister mbulon dhe ‘’ vetëvrasjen ‘’ kolektive të minjëve që hidhen në det nga brigjet  e Europës Perëndimore, dhe që notojnë drejt një ishulli që duhej të ndodhej shumë milje larg. Me sa duket, ishulli është fundosur dhe miliona minj të shkretë, të lodhur nga notimi mbyten.
Mister mbulon  emigrimin kolektiv të zogjve, që nga Europa fluturojnë drejt oqeanit Atlantik. Radarët i gjurmojnë në detin Sargasso, duke bërë rrethe dhe duke u munduar të ulen por të zhgënjyera dhe të lodhura vazhdojnë udhëtimin e tyre drejt Amerikës.

Mister mbulon llavën e kristalizuar që u gjend në thellësinë e oqeanit Atlantik. Një provë kjo që dikur atje ekzistonte një ishull ose një kontinent që u fundos pasi llava kristalizohet vetëm kur të vijë në kontakt me ajrin atmosferik.

A menduat ndonjë herë se mitet  janë identiteti i një populli, mënyra me të cilën ky popull koncepton të vërtetën , fatin e tij dhe botën? A pyetët veten ndonjëherë se përse në të gjithë qytetërimet e lashta ekzistojnë mite për një përmytje mbarëbotërore? A pyetët veten ndonjëherë se çfare lidhje mund të kishin këto me përmbytjen e Atlantis?

A dini se në një mënyrë misterioze Noe, Defkalioni dhe Pira, Koks Koks, Unapistimi, Karani, Manu, Nama dhe e shoqja e tij, simbolizojnë të gjithë të njëjtin personazh, njeriun më të purifikuar, të zgjedhurin nga Zoti, që ka një emër të ndryshëm në çdo qytetërim por që gjithmonë krijon një arkë mbijetese, në mënyrë që jeta të vazhdohet pas një katastrofe që zakonisht është një rezultat i egoizmit njerëzor?

A e dini se në një ditë dhe një natë në Atlantis u bë një lëvizje e boshtit të tokës ose një ndryshim i pjerrësisë së saj dhe se kjo gjë provokoi përmbytjen e tretë në kontinentin misterioz.

Atlantis është një mister që josh, ashtu sikurse dhe të gjitha misteret. Prova të pambarim na flasin për të , në thellësi të detit dhe të kohës. Ekzistenca e saj dhe shkatërrimi i saj është një sfidë për ne, një sfidë që mundohet të na mësojë diçka. Diçka mbi zhvillimin dhe egoizmin njerëzor që ka prirje për të ndotur dhe të shkatërruar gjithçka që prek. Atë egoizëm që thuhet se shkatërroi qytetërimin e Atlantis.
Atlantis është një interes i kohës së sotme, pasi sot ne jemi egoistë të tmerrshëm. Sepse dhe sot shkatërrojmë planetit që na mikpret , duke influencuar në ekuilibrat e tij të brishtë.

Një mister fsheh gjithmonë një dije që na duhet të zbulojmë. E njëjta gjë ndodh dhe me qytetërimin e Atlantis.

U zbulua Atlantida apo piramida gjigande dhe Sphinx në thellësi të detit në Kubë!



Katër piramida të dimensioneve gjigande të ngjashme me ato të Gizës në Egjipt, një pavijon tempull me tre nivele, struktura me lartësi 40 m dhe me një gjatësi deri në 400 m, shumë Sphinx dhe me mijëra objekte dhe sende të tjera “flenë” në Hendekun e Mes-atlantikut, jashtë Cape San Antonio në bregun perëndimor të Kubës!

Mbetje nga pesë kanale ciklike, që lidhen me ura të çojnë direkt në atë çka shkruante dikur Platoni në veprën e tij “Timoteu”: “Në Atlantidën e Lashtë!”

Në realitet, zbulimi nuk është i freskët… Ai ishte zbuluar nga Marina Luftarake Amerikane në vitet 60-të, gjatë krizës në gjirin e “derrave” kur njerëzimi arrti një hap pranë luftës së III botërore!

Një nëndetëse bërthamore, e cila po patrullonte në hapësirën e gjirit, njoftoi shtabin e marinës luftarake për ekzistencën e strukturave të lashta.



Menjëherë kapitenit të nëndetëses, iu dha urdhër të masë, të fotografoj dhe të hartojë zonën e më pas ajo u shpallë “zonë e ndaluar”!

Që nga ai moment qetësi!

Askush nuk foli për qytetin e zhytur deri në vitin 2001, kur oqeanografët Paulina Zalitski dhe Paul Weinzweig, pronë e kompanisë Advanced Communications Digital, me seli në Kanada, u zgjodhën nga Fidel Kastro të hulumtojnë thellësinë e ditit të Kubës, duke ju bashkëngjitur dhe nëndetësja bashkëkohore “Uilses”.



Nëndetësja Robot-ROV, i çiftit të oqeanografëve, regjistroi imazhe mbresëlënëse në thellësi 183 m. Struktura të ndërtuar me gur, me një formim simetrik dhe me një ngjashmëri perfektë me një bllok të plotë ndërtesash të qytetërimit modern.

Anija zhytëse robotike, mblodhi një sërë kampionësh prej guri, që rezultuan të ishin granit dhe forma dhe aranzhimi i tyre vërtetonte ndërhyre të dorës së njeriut. Ndërtesat-strukturat, pjesa më e madhe prej tyre në formë piramide, një pjesë në formë ciklike, ndërsa disa të tjera ishin të linjë të përkryer, datonin sipas analizimit të bërë me mjetet bashkëkohore, me moshë 6.000 vjeçare, pra rreth 1.500 vjet para ndërtimit të piramidave të Egjiptit!



Por, një fakt tjetër që la me gojë hapur studiuesit, ishte se mbi gurët e granitit, u gjendën germa të gdhendura, gjë që do të thotë se në atë epokë eksitonte shkrimi gjatë momentit të ndërtimit të këtyre strukturave gjigande, si dhe një fakt i padiskutueshëm që mund të përmbysë të gjithë të dhënat e njohura deri më sot të historisë!

Në vijim ndiqni videon me pamje mbresëlënëse!:

Misteret e ishullit Bimini

Bimini është një ishull në Bahamas, 55 milje në lindje të Miamit dhe rreth 7 kilometra i gjatë me 1,3 milje gjeresi në pikën më të gjerë të tij. Banorët moderne te saj janë pasardhës të West African,robërit e importuar nga Spanja dhe Britania në fillim-shekullin e XVI.

Ata zëvendësuan banoret Caribs,te cilet mbërriten ketu vetëm disa breza para dhe prej të cileve, Deti i Karaibeve mori emrin qe ka sot.Ketu njihen dhe kaniibalët luftarak nga Lindja e Amerikës kontinentale,Lucayans si fise më të hershme të njohur nga banorët e ishullit, një degë gjuhësore e SHBA,Arawaki.

Para shfarosjes se tyre (per konsum?), Lucayans janë përshkruar nga hulumtuesit spanjolle si mjeshtrit e gdhendjes ne gure,ne gjendje per te mbijetuar kudo qe ngulnin vendbanimin e tyre. Ata pershkruhen si njerez me nje trup me permasa të vegjel ,me veti komplekse, flokët ngjyrë gështenjë dhe sy blu.

Këto tipare te vecanta per Lucayans mund të kenë qenë gjurmët gjenetike të kontakteve me vizitoret para kolumbian,nga Evropa, apo edhe prova racore për një origjinë nga SHBA, duke patur parasysh të dhënat e mësiperme. Origjina dhe kuptimi i emerteses "Bimini",per ishullin janë të panjohura. Megjithatë, emri Bimini duket se vjen nga gjuha e lashtë egjiptiane, që do të thotë, "Homazh (ini), të shpirtit (ba) i Min." Min ishte hyjnia mbrojtese e egjiptianeve,kur ndermerrnin udhëtime te largeta dhe qe duhet te mbroheshin nga nje Zot.

Pra Bimini mund te zberthehet... udhetare te larget te ardhur ne ishull,por te mbrojtur nga hyjnite.Mendohet se ata vinin ne Bimini,kryesisht nga lugina e Nilit.

Dëshmite materiale për udhetime egjiptianesh ose prani egjiptianesh në Atlantikun perëndimore u shfaqen gjatë fundit të vitit 1930, kur James Lockwood Junior, një arkeolog amerikan në Haiti, pa një statujë guri te lashtë egjiptiane,zotin Anubis, që u zbulua gjate një germimi ne ishullin Bimini.

Lucayansit e njihnin me pare Biminin si "Guanahani," një tjetër lidhje kurioze me botën e lashtë, për shkak se emri përkthehet si "Island (Hani) i Njeriut (guana)" në gjuhën e Guanches. Këta ishin banorë të ishujve Kanarie,te lindur në brigjet e Afrikës Veriore, deri sa pesuan dështimin e plotë te tyre,dhe rane në duart e spanjollve në shekujt 15 dhe 16.

Edhe pse nuk ka ndërtesa monumentale qe te jenë zbuluar mbi Bimini,Guanahani ne gjuhen Arawak do të thotë "Vendi i Mureve rrethuese", Han,është gjithashtu sinonimi për "kurorën" rrethuese''te ishullit.

Ky emër i njohur i vjetër për ishullin mund ti jetë referuara një formacioni guri të madh të shtrirë në 19 këmbë ne uje,ne më pak se 2 milje larg pikës veriore te Biminit.

Ky farmacion guri deri më tani pallogaritet te jete i perbere,ne jo më pak se 5.000 blloqe katrore,te vendosura në një vijë të drejtë për rreth 1900 këmbë, para se të hyjë përsëri nën toke për të krijuar një formacion te ri.

Për vëzhguesit e hershem, keto farmacione i ngjanin një rruge të asfaltuar,me drejtimin në fund të detit.Shkencetaret gabimisht kane rene ne konesus,qe t'i identifikonin kete foramcion si një mur shumë te madh,por jo ndryshe nga ndertimet megalitike te Andeve,qe gjenden në Peru, veçanërisht, në Cuzco dhe Sacsahuaman.

Në vitin 1933, Edgar Cayce, gjatë një ekspozeje per zbulimet e tij, tha se disa të dhënat nga studimet arkeologjike ende ekzistojn ne SHBA, per kete ishull misterioz ", ku një pjesë e tempujve te ishullit ende mund të zbulohen, nën zhulin mijravjecar të ujit të detit, pranë asaj që njihet si Bimini.

"Ky ishull i vogël,qe nuk është i SHBA-s,- vazhdon shpiegimin ai,mund te kete qene nje vend poste i saj, i njohur mijëra vjet më parë si Alta,me nje zgjatim për ne Floriden bregdetare, dhe nje pjese pjesë tjeter nen administrim te Atlantitasve i njohur si Poseidia, i përbërë nga Antilet Vogla.

E ashtuquajtura Bimini Road ose rruga Bimini ka qenë, zbuluar me pare nga arkeologu Mason, ndërsa në kërkim të Atlantides qe mendohet te jete perreth ishullit Bimini,kjo e lidhur me faktin e zbulimit te rruges nen ujore te Biminit,pritet te vertetohen profecite e Edgar Cayce.

Të dhënat misterioze për qytetin e Atlantisit

Ujrat e oqeanit Atlantik ruajnë mirë misterin që quhet Atlantis. Trekëndëshi i Bermudëve, katër përmbytjet, gjigantët atlante janë enigma që dalëngadalë fillojnë të zgjidhen. Përgjigjet  ndodhen atje, tek mbetjet e këtij qytetërimi.



A dini se Atlantis mbulonte oqeanin Atlantik dhe territoret e Amerikës dhe të Europës? 800 000 vjet më parë, disa pjesë të saj u përmbytën dhe mbetën vetëm dhjetë  ishuj të mëdhenj që përbënin një federatë detare. 200 000 vite më parë, në përmbytjen e dytë, u përmbytën territore të tjera te Atlantis, dhe kështu mbetën vetëm dy ishuj të mëdhenj, Ruta (hemisferi Verior) dhe Dainda (hemisferi Jugor) ose ndryshe Tuli dhe Tolani, ose Balani dhe Avalon korrespondisht. 80 000 vite më parë, në përmbytjen e tretë, u shpëtua një ishull i madh që grekët quajtën ‘’Poseidoni’’ dhe 12 000 vite më parë (pak a shumë) u fundos edhe kjo pjesë e fundit e Atlantis, duke marrë me vete në thellësitë e oqeanit Atlantik të gjitha sekretet e Atlanteve.

A e dini se këto përmbytje nuk janë një histori fantazie por përputhen nga ana kronologjike me fundin e katër akullnajave europiane, që pasi me përmbytjen graduale të kontinentit, rryma e ngrohtë e gjirit të Meksikës gjeti rrugëdalje drejt brigjeve Veriore të Europës, filloi ti ngrohte dhe të shkrinte akujt që e mbulonin ?  Shikoni pra, ndërsa qytetërimi Atlant po vdiste, zgjonte territoret europiane që do të mikprisnin qytetërimet e ardhshme. Kështu ndodh gjithmonë, pas vdekjes vjen gjithmonë jeta.

A  dini se Atlantët kishin një gjatësi nga 2,5  e deri në 6 metra? Kjo gjë vërtetohet nga shumë zbulime skeletësh gjigande që janë gjetur në Meksikë nga murgu Fernando Diaz de Castillo, në Arkadinë e Peleponezit siç thotë dhe Herodoti, në Kaliforni në vitin 1833, në Santa Maria në brigjet e Los Anxhelos, në malet String Valley afër Nevadës dhe në vënde të tjera, dhe shumë nga këto skeletë janë 12 000 vjetësh më parë, domethënë të përmbytjes së fundit të Atlantis.

A e dini se në Atlantis adhuronin një dem? Se mbreti i Atlantis duhej të përballonte i vetëm, një dem çdo 10 vjet dhe se rezultati i këtij dueli tregonte nëse mbretëria e tij ishte e drejtë apo jo. Se më vonë kjo u bë sporti i Shenjtë në të cilin kryheshin kapërcime mbi demin. Ndeshjet me dema në Spanjë, demat e Kretës, adhurimi i demit në Egjipt, janë mbetje të adhurimeve të lashta të Atlantëve, pasi dhe këto  krahina ishin koloni zyrtare të kontinentit legjendar. Një mister mbulon mamuthet e ngrirë të Siberisë, që u ngrinë dhe vdiqën papritur, duke pasur bar në gojën e tyre dhe gjak në poret e lëkurës së tyre, fakt ky që tregon se vdiqën papritmas nga mbytja që erdhi si pasojë e ujit ose  tymit.

Mister mbulon dhe udhëtimin e çuditshëm të ngjalave, që fillojnë nga lumenjtë e Europës për të arritur në Detin Sargasso, dhe pasi bëjnë vezët e tyre atje, kthehen mbrapsht. Ndjekin në një mënyrë instiktive rrjedhën e një lumi të vjetër, duke notuar në ujë deti, dhe drejtohen në shtratin e një lumi që tani nuk ekziston më.

Mister mbulon dhe ‘’ vetëvrasjen ‘’ kolektive të minjëve që hidhen në det nga brigjet  e Europës Perëndimore, dhe që notojnë drejt një ishulli që duhej të ndodhej shumë milje larg. Me sa duket, ishulli është fundosur dhe miliona minj të shkretë, të lodhur nga notimi mbyten.

Mister mbulon  emigrimin kolektiv të zogjve, që nga Europa fluturojnë drejt oqeanit Atlantik. Radarët i gjurmojnë në detin Sargasso, duke bërë rrethe dhe duke u munduar të ulen por të zhgënjyera dhe të lodhura vazhdojnë udhëtimin e tyre drejt Amerikës.

Mister mbulon llavën e kristalizuar që u gjend në thellësinë e oqeanit Atlantik. Një provë kjo që dikur atje ekzistonte një ishull ose një kontinent që u fundos pasi llava kristalizohet vetëm kur të vijë në kontakt me ajrin atmosferik.

A menduat ndonjë herë se mitet  janë identiteti i një populli, mënyra me të cilën ky popull koncepton të vërtetën , fatin e tij dhe botën? A pyetët veten ndonjëherë se përse në të gjithë qytetërimet e lashta ekzistojnë mite për një përmytje mbarëbotërore? A pyetët veten ndonjëherë se çfare lidhje mund të kishin këto me përmbytjen e Atlantis?

A dini se në një mënyrë misterioze Noe, Defkalioni dhe Pira, Koks Koks, Unapistimi, Karani, Manu, Nama dhe e shoqja e tij, simbolizojnë të gjithë të njëjtin personazh, njeriun më të purifikuar, të zgjedhurin nga Zoti, që ka një emër të ndryshëm në çdo qytetërim por që gjithmonë krijon një arkë mbijetese, në mënyrë që jeta të vazhdohet pas një katastrofe që zakonisht është një rezultat i egoizmit njerëzor?

A e dini se në një ditë dhe një natë në Atlantis u bë një lëvizje e boshtit të tokës ose një ndryshim i pjerrësisë së saj dhe se kjo gjë provokoi përmbytjen e tretë në kontinentin misterioz.

Atlantis është një mister që josh, ashtu sikurse dhe të gjitha misteret. Prova të pambarim na flasin për të , në thellësi të detit dhe të kohës. Ekzistenca e saj dhe shkatërrimi i saj është një sfidë për ne, një sfidë që mundohet të na mësojë diçka. Diçka mbi zhvillimin dhe egoizmin njerëzor që ka prirje për të ndotur dhe të shkatërruar gjithçka që prek. Atë egoizëm që thuhet se shkatërroi qytetërimin e Atlantis.

Atlantis është një interes i kohës së sotme, pasi sot ne jemi egoistë të tmerrshëm. Sepse dhe sot shkatërrojmë planetit që na mikpret , duke influencuar në ekuilibrat e tij të brishtë.

Një mister fsheh gjithmonë një dije që na duhet të zbulojmë. E njëjta gjë ndodh dhe me qytetërimin e Atlantis.

Zbulimi i kontinentit të humbur të Atlantidës

Kur, jo para shumë kohësh, vizitova ishullin grek të Santorinit, më treguan tërë krenari libra që shpallnin se ishulli ishte pjesë e Atlantidës. Ju mund të habiteni se si një ishull i Mesdheut zë vend në një dukuri të Oqeanit Atlantik. Epo, pjesa lindore e Atlantidës ndodhej  në perëndim të bregut të Spanjës dhe Afrikës; Fransina thotë pjesa perëndimore e saj shtrihej deri në Karaibe dhe Gadishullin e Jukatanit, duke qerthulluar edhe Trekëndëshin e Bermudes dhe Detin e Sargasos.



Atlantida kishte, gjithashtu, ishuj të vegjël – një prej të cilëve ishte edhe Santorini – pak a shumë si Ketlina në bregun e Kalifornisë (sado që Santorini ishte më larg Atlantidës se sa Ketlina nga bregu i Kalifornisë). Uebsajti world-mysteries.com thotë se Timeu dhe Kritia, dy dialogje të Platonit, janë të vetmet tregime të shkruara që flasin për Atlantidën. Dialogjet janë kuvendime midis Sokratit, Hermorkatit, Timeut dhe Kritisë, kuvendime gjatë të cilave Timeu dhe Kritia i tregojnë Sokratit për këtë shoqëri.

Kjo, sigurisht, vërteton mëtimin se Santorini, fillimisht ka qenë pjesë e Atlantidës. Dialogjet flasin për një konflikt midis athinasve të lashtë dhe atlantidasve 9000 vjet përpara kohës së Platonit – pra, është e kuptueshme që nuk kanë mbetur shumë të dhëna të shkruara prej asaj kohe, dhe jo vetëm për Atlantidën. Kanë mbetur vetëm disa vepra të Aristotelit, por tekstet e plota të këtyre mjeshtrave të mëdhenj nuk i kanë mbijetuar kohës.

Fransina thotë se shumë prej atyre që u shkruan aso kohësh, u shkatërruan me djegien e bibliotekës së Aleksandrisë, por edhe këto vepra ishin mjaft të pakta, sepse në ato kohë gjithçka kalonte në rrugën e traditës gojore. (Më duket e çuditshme që ne e pranojmë Biblën pa asnjë mëdyshje si histori të besueshme të traditës gojore, por kur vjen puna te subjekte të tilla si Atlantida dhe Lemuria, shfaqen shkencëtarët qibarë …)


Atlantida

Me sa duket kontinenti i Atlantidës u shfaq për së pari rreth 500. 000 vjet më parë dhe arriti lulëzimin e tij më të madh rreth 12. 000 gjer më 15. 000 vjet të shkuara, si një kontinent tejet i prirur nga arti, studimi dhe shkenca – ndryshe nga Lemuria, e cila kishte një themel tejet të fortë spiritual në kulturën e saj (do të flas më shumë për Lemurinë në kapitullin tjetër).

Dhe ndërsa Lemuria u shkatërrua për shkak të progresionit natyror të ngjarjeve nga Nëna Natyrë, atlantidasit tejet konkurues e shkatërruan vetë vetveten, si pasojë e njohjes së energjisë atomike dhe fizikës nukleare. Më në fund, kur falë eksperimenteve me energjinë elektromagnetike, pjesa më e madhe e kontinentit u fshi nga faqja e dheut, shumica e qytetarëve të saj u vranë – përveç një pakice, që arriti të vejë në Spanjë, Egjipt dhe Jukatan. (Ashtu sikundër se atlantidasit, me sa duket, nuk shqetësoheshin për ndotjen që i shkaktonin globit me industrinë e tyre, nëse ne njerëzit e sotëm nuk do të rreshtim këtë që po i bëjmë planetit tonë, mund të gjendemi në të njëjtën situatë. Fuqia absolute i zvetënon njerëzit në mënyrë po absolute.) Përpara se të vazhdojmë, le të shqyrtojmë provat për ekzistencën e Atlantidës, ashtu siç i paraqet world-mysteries. com.

Një piramidë e zbuluar nga Dr. Rey Brauni në shtratin e detit në Bahamas më 1970. Brauni shoqërohej nga katër palombarë, të cilët gjetën, gjithashtu, rrugë, kube, ngrehina drejtkëndore, pajisje të paidentifikuara metalike dhe një shtatore që mbante një kristal “misterioz” që përmbante piramida në miniaturë. Pajisjet metalike dhe kristalet u dërguan në Universitetin e Floridë për analiza. U zbulua se kristali e rriste energjinë që kalonte përmes tij.

Rrënoja  rrugësh e ndërtesash të gjetura afër Ishullit Binini [sic] në vitet  ’60-të nga ekspedita e fotografuar dhe e botuar e Dr. Mansan Valentinit. Rrënoja të ngjashme nënujore u fotografuan nga Kei Sali në Bahamas. Rrënoja të ngjashme nënujore u zbuluan në afërsi të Marokut dhe u fotografuan 50 deri në 60 këmbë nën ujë.

Një piramidë e stërmadhe me 11 dhoma u zbulua 10. 000 këmbë nën ujë në mes të Oqeanit Atlantik, me një majë të stërmadhe të kristaltë, siç njofton Toni Benlki. Më 1977 u raportua gjetja e një piramide të stërmadhe pranë Kei Solit në Bahamas, që u fotografua nga ekspedita e Ari Marshallit, rreth 150 këmbë nën ujë. Piramida ishte ndonja 650 këmbë e lartë. Në mënyrë të mistershme, uji përreth saj ishte i ndriçuar nga një ujë i bardhë xixëllues, që rridhte nga të çarat e piramidës, kurse ky rrethohej nga një ujë i blertë, në vend të ujit të zi që ndehej gjithandej në atë thellësi.

Një qytet i mbytur ndonja 400 milje larg brigjeve të Portugalisë, që u gjet nga ekspeditat sovjetike të drejtuara nga Boris Austurua, kishte ngrehina të ndërtuara me një beton dhe plastikë skajshmërisht të fortë. Ai tha: “Rrënojat e rrugëve sugjerojnë [sic] përdorimin e hekurudhave me një shinë për transport.” Ai nxorri edhe një shtatore. Hajnrih Shlimani, njeriu që gjeti dhe gërmoi rrënojat e famshme të Trojës (për të cilën historianët mendonin se ishte vetëm një legjendë), ka lënë një shënim për zbulimin e një vazoje nga koha e bronzit, të bërë prej një metali të panjohur nga shkencëtarët që e ekzaminuan atë, në Thesarin e famshëm të Priamit. Brenda saj ka glife në fenikisht që shpallin se ishte dhuruar nga Mbreti Kronos i Atlantidës. Një vazo identike është gjetur edhe në Tiajuanako, në Bolivi. Ekzistojnë edhe shumë e shumë zbulime të tjera, por, sa për të krijuar një ide, edhe kaq mjaftojnë.

Me sa duket, ekzistojnë edhe kërkime që kanë nxjerrë në shesh qytetërimet e lashta, për të cilat ne nuk dimë asgjë. Vite më parë, Fransina më tha se përgjatë historisë së saj, Atlantida ka njohur tre kataklizma të mëdha: të parën rreth 50. 000 vjet më parë; të dytën ndonja 25. 000 vjet përpara dhe të tretën, që shkatërroi qytetërimin e tyre, ndonja 12. 000 vjet më parë. Ajo shtoi se këto përmbysje shikoheshin nga disa atlantidas si paralajmërime se ata po rrëmonin në gjëra që do të shembnin qytetërimin e tyre. Për fat të keq, këta “profetë të fundit të botës” ishin pakicë, dhe askush nuk iu vuri veshin.

Misteri

Është me interes të shënojmë këtu atë që thotë www. world-mysteries. com për Atlantidën: Historia e asaj se si këto kontinente u banuan nga qytetërime tejet të përparuara është shtanguese, por pas mija vjetësh, gjithçka mori fund, dhe për të mbramen herë rreth 11. 500 vjet më parë me disa ngjarje dramatike planetare, që krodhën dhe zhvendosën kontinentet dhe e mbuluan pjesën më të madhe të tokës me ujë.

Çelësat për historinë e tokës përpara se ne të mbanim shënim ngjarjet, mund të gjenden në tekstet sumere. Ky është pak a shumë kufiri kohor që iu shpërvol gjyshe Adës dhe mua nga udhërrëfyesit tanë, shto a hiq 500 vjet.

Shumica e njerëzve mendojnë se ajo që ndodhi me Atlantidën ngjan pak a shumë me atë që kam thënë shpesh në TV: një pjerrje polare ushtroi trysni në disa masa toke dhe, tok me zhvendosjen planetare, shkaktoi një plasaritje të kontinenteve. Lemuria dhe Atlantida u zhytën falë kësaj pjerrjeje polare dhe, si pasojë, pjesa më e madhe e tokës u mbulua me ujë. Atlantidasit po eksperimentonin energjinë elektromagnetike dhe gravitetin, që, sipas Fransinës, ishte shkaku madhor i një shkatërrimi të tillë.

Normalisht, pjerrja polare vetëm do të përshpejtonte shpërthimet e vullkaneve, tërmetet, dhe zhvendosjen a krisjen e disa masave të tokës, por pjerrja për të cilën po flasim ishte më e madhja në historinë e Tokës. (Pa e zgjatur, vetëm kjo mund të shpjegojë ekzistencën e historisë së Noehut dhe të arkës së tij.) Ky “mbulim i tokës me ujë” mund të haset dendur edhe në tekstet e lashta sumere.

Nga Atlantët te Fenikasit - Si ka ndryshuar njeriu



Atlantët dhe fundosja e Atrantikës

Tashmë ne e dimë se të famshmit διοι Πελασγοι ose Pellazgët e të lashtëve, të cilëve madje u është mohuar ekzistenca nga një autor i sotëm, përbënin veçse një popull të njëjtë dhe kanë qenë në origjinën e racës së bardhë në tërësi, origjinë e cila përzihet me ardhjen e njeriut mbi tokë. Kemi parë se si gjuha pellazge është krijimi i tyre i mirëfilltë gjenial dhe se si u përhap e u përsos kudo, ku u përhap vetë raca e bardhë.

Për shkak të shkëputjeve ose të pengesave natyrore të pakapërcyeshme, siç janë rrjedhat e mëdha të ujit e mbi të gjitha vargmalet e larta, kryesisht Karpatet e Alpet, kontaktet ndërmjet Veriut ose Hiperboreanëve dhe jugut të Europës ose Mesdhetarëve, gjatë qindra mijëra vjetëve nuk ka pasur mundësi të ishin të dendura e të vazhdueshme, popujt e mëdhenj pellazgë primitivë, si keltët e teutonët nga njëra anë, dhe sllavët nga ana tjetër, janë zhvilluar e kanë përparuar, si nga pikëpamja e qytetërimit të përgjithshëm, ashtu edhe të gjuhës, veçse të shkëputur ose veçan, domethënë vetëm ndërmjet tyre, pa gëzuar përparësitë që vijnë nga kontaktet më të shpeshta dhe të zakonshme ndërmjet gjithë të bardhëve.

Megjithatë duket se këta popuj hiperboreanë kanë pasur shkëmbime më të vazhdueshme me atlantët, për shkak të mundësisë për të lundruar me lehtësi ndërmjet dy brigjeve të kësaj pjese të Atlantikut.

Do të besohen më fort kontaktet ndërmjet hiperboreanëve të Europës dhe atlantëve, po të mbahet para sysh se këta të fundit kanë qenë në komunikim të vijueshëm me Egjiptin, – i cili ka qenë një nga kolonitë e tyre të shumta, – duke e kapërcyer me lehtësi dhe rregullisht hapësirën e pafund, në atë kohë të pyllëzuar e të gjelbër,t ë Saharës.

Rrëfimi i Platonit lidhur me Atlantët

Pellazgët e Mesdheut dhe më në veçanti pellazgët e Athinës ose të Atikës të asaj epoke në zhvillimin e tyre dhe në atë masë që kishin përparuar drejt Perëndimit, pasi nuk gjenin përpara vetes veçse pellazgë më pak të qytetëruar, të egër dhe banorë të shpellave, mund të përparonin pa ndeshur ndonjë rezistencë.

Por ditën kur ata u gjendën ballë për ballë me atlantët, pa dyshim të shoqëruar nga iberët, ndodhi një përplasje ndërmjet dy zotërve të Europës në atë moment. Natyrisht, ky kontakt ndodhi përpara përmbytjes së Atlantidës. Te TIMAIOΣ (III, 24-25) Platoni, ky shkrimtar i madh e filozof i lashtësisë, na jep rrëfimin e Sokratit, sipas atij të Solonit, të cilin nga ana e tyre egjiptasit ia kishin treguar, dhe sipas të cilit në këtë luftë të madhe ndërmjet pellazgëve dhe atlantëve fitorja u takoi pellazgëve dhe zbrapsi invazionin e atlantëve në Europë drejt bregut atlantik, duke i shtyrë tutje përtej Etrurisë, ku ata tashmë kishin arritur. Ja përkthimi i këtij teksti, që ne e kemi bërë vetë: “…

Shkrimet (egjiptase) rrëfejnë se sa e madhe ka qenë forca që qyteti juaj (Athina) ka shkatërruar një ditë, forcë e cila duke u nisur nga gjiri i Detit Atlantik, u drejtua dhe poshtëroi gjithë Europën dhe Azinë së bashku. Në atë epokë në fakt ky det ishte i arritshëm me lundrim, pasi përpara hyrjes, që ju e quani: shtyllat e Herkulit kishte një ishull, dhe ky ishull ishte më i madh se Libia (Afrika) dhe Azia së bashku (ato që njiheshin në atë kohë, natyrisht…)

Në këtë ishull Atlantida nga mbretërit ishte ngritur një forcë e madhe dhe e admirueshme ushtarake, që mbante nën pushtetin e vet si vetë ishullin të tërë, ashtu dhe mjaft ishuj të tjerë e vise të kontinentit; gjithashtu atlantët mbretëronin në njërën anë mbi Libinë deri në Egjipt, dhe në tjetrën mbi Europën deri te Tirrenia. Gjithë kjo forcë e mbledhur njësh një ditë ndërmori me një të goditur robërimin e gjithë viseve, si te ju, ashtu dhe te ne, edhe kudo gjetkë në brendësi të shtyllave.

Pikërisht në këtë moment, o Solon, ushtria e qytetit tuaj u shqua në sytë e gjithë njerëzve për bëmat e saj heroike dhe për forcën e saj; duke u ngritur në krye të të gjithëve për hir të madhështisë dhe të dredhisë së saj ushtarake dhe duke komanduar më në veçanti vetëm helenë (këtu Platoni pa dyshim bën një gabim anakronizmi: në epokën e atlantëve pellazgët nuk e kishin ende idenë e emrit grek ose helen, me të cilët një pjesë e vogël e tyre do të quheshin më vonë), ajo u detyrua më pas të luftonte e vetme, pasi të tjerët e kishin braktisur; dhe pasi iu nënshtrua rreziqeve më të skajshme, ajo arriti më në fund t’i mposhtë sulmëtarët, ngriti monumente të fitores dhe mundi gjithashtu të pengonte, nga njëra anë robërimin e atyre që kurrë nuk ishin robëruar, dhe nga ana tjetër, të çlironte përfundimisht ne të tjerët, të gjithë ne që banojmë brenda shtyllave të Herkulit.


Nga zhdukja e Atlantidës deri duke përfshirë ekspeditën e parë të ariasve drejt Indisë…

Me zhdukjen e Atlantidës u zhduk gjithashtu i gjithë vendi ose gjithë ishulli i pamatë, i cili pa lindjen e njerëzve të parë të racës së kuqe, të quajtur atlantë dhe që ishte njëkohësisht djepi i qytetërimit të tyre të admirueshëm.

Por meqë këta njerëz ishin në marrëdhënie shumë të rregullta me tonin, domethënë me të bardhët që ende quheshin pellazgë dhe djepi i të cilëve ishte gjithë Europa bashkë me pjesën më perëndimore të Azisë dhe me pjesën e veriut të Afrikës, ne jemi të sigurt se ky kontakt shumë i ngushtë do të ketë vijuar qindra mijëra vjet, pa dyshim, dhe duhet të jetë në origjinë të një qytetërimi të përbashkët të atlantëve dhe të pellazgëve, që nuk kanë pushuar së përparuari, mbi të gjitha, në sajë të numrit të madh të atlantëve, të cilët në periudhën e fundit i shpëtuan përmbytjes, pasi ata ishin në atë moment në viset europiane, afrikane ose aziatike dhe të mbrojtur nga katastrofa.

Gjatë disa mijëvjeçarëve, që ndajnë këtë epokë të zhdukjes së Atlantidës, deri në epokën e ekspeditës së parë pellazge drejt Indisë, që ndodhi rreth vitit 3000 para Krishtit, pellazgët, – trashëgimtarë të atlantëve kryesisht me ndërmjetësinë e të gjithë atyre, siç thamë, që ndodheshin në Europë dhe shpëtuan nga fundosja dhe u shkrinë më pas në masën pellazgjike, – duke grumbulluar edhe përvojën praktike shkallë-shkallë, dije të përgjithshme pas dijesh të përgjithshme dhe shkenca të ndryshme mbi shkenca të ndryshme, arritën ta përmirësojnë në mënyrë të ndjeshme gjendjen e tyre shoqërore, të përmirësojnë mjetet e tyre të shumta të ekzistencës vetjake dhe të jetës së përbashkët, dhe të gëzojnë ose të përfitojnë nga një gjendje qytetërimi të shquar për atë kohë.

Duke ardhur më afër drejt nesh, domethenë në momentin e së ashtuquajturës Ekspeditë I, në sajë të inteligjencës së tyre, arsyetimit, imagjinatës dhe shpirtit të tyre krijues, duke përfituar nga praktika, përvoja dhe arritjet e mëparshme, ata mundën të arrinin në një pikë të dijes ushtarake aq të përsosur dhe të zotëronin një program ose një numër mjeshtërisht të luftës për t’i përdorur aq të rëndësishme, sa duke e ndier veten të pathyeshëm, nuk u lëkundën, – në sajë të parimit të përgjithshëm që populli, i cili e konsideron veten realisht më të fortin, u imponohet me armë fqinjëve dhe gjithë të tjerëve, – të niseshin për të pushtuar Lindjen dhe Indinë, dhe kjo për të përgënjeshtruar ata, të cilët pretendojnë se njerëzimi gjithmonë lëviz nga Lindja drejt Perëndimit dhe kurrë nga Perëndimi drejt Lindjes.

Gjatë po kësaj periudhe midis fundosjes së Atlantidës dhe epokës së fillimit të Ekspeditës i të pellazgëve ose të ARG-ëve drejt Indisë, përveç kontaktit me atlantët, që mbetën përfundimisht në Europë, ata patën edhe kontakte të ndryshme që u bënë si pasojë e shpërnguljeve të shumta të popullsive, që u përkisnin grupeve pak a shumë të rëndësishme të po asaj race pellazgjike, të bardhë.

Këto kontakte sollën edhe një herë që të “njëtrajtësohet” gjuha pellazge e folur dhe ndoshta e shkruar në atë epokë. Ne madje jemi të sigurtë që, në sajë të famës botërore që pellazgët ose ARG-ët duhej të kishin fituar nga fitoret e tyre mbi atlantët, ata patën mundësinë të përhapnin, me urtësinë e tyre ‘legjendare’, përdorimin e gjuhës së tyre në dialektin që ata vetë e flisnin në qendër të Greqisë, kryesisht në Athinë dhe në Itali.

Hititët

Popullsia ariase e hititëve me sa duket e ka origjinën aty, ku ajo ka jetuar në Azinë e Vogël, domethënë në territorin e gjerë në veri të Sirisë, rrjedhimisht si gjithnjë është fjala për një popullsi ‘rrënjëse’ të Azisë së Vogël. Rreth kësaj bërthame autoktone u shtuan më pas elementë të tjerë argianë, që bënin pjesë në pellazgët-eteokretas të ishullit të Kretës, që u bashkuan me masën e efektivave të Ekspeditës dhe që zbarkuan në Azinë e Vogël.

Të ardhur në veri të Sirisë, këta pellazgë-eteokretas u ndanë më dysh: një pjesë ndoqi ekspeditën drejt Fenikisë dhe tjetra u përzie me vendësit, domethënë të po asaj race dhe me po atë gjuhë, duke formuar popullin që u quajt me emrin e tyre: Hititë. Sa për gjuhën që doli nga kontakti i këtyre dy popullsive pellazgjike, është diçka kureshtare, që duke u mbështetur në të dhënat e njoftuara nga Fried H. ROSNY, i cili ka shqyrtuar dhe analizuar me hollësi, siç del nga botimi në Enciklopedinë Britanike, botimi i ri, te fjala “Hititët”, nuk mund të mos konstatohet që lakimet e saj, format e vetës së dytë të shumësit etj., e bëjnë të ngjashme me shqipen e sotme!

Fenikasit

Ashtu si për hititët, popullsia origjinare e një pjese të Sirisë që quhet Feniki, ka qenë një popullsi primitive pellazgjike. Nga mijëvjeçari VII para Krishtit shumerët, që vinin nga jugu dhe që kishin ngjyrën e karakteristikat e racës së zezë, të përzier me akadianët që vinin nga veriu e verilindja dhe që kishin ngjyrën e karakteristikat të përzierjes së të dy racave: të bardhëve dhe të verdhëve, pasi u shkrinë së bashku dhe formuan kështu një popull tipik ose semit, iu nënshtruan edhe një përzierjeje tjetër me popullsinë pellazgjike të bregut fenikas. Kështu fenikasit para ekspeditës së parë të argëve drejt Indisë nga pikëpamja racore u bënë një popull i mirëfilltë mesopotamas, sepse elementi shumer-akadian, që erdhi e u përzie me popullin pellazg ishte shumë më i rëndësishëm se elementi vendës.

Del se gjatë disa mijëvjeçarëve që pasuan pushtimin, shumerët-akadianë arritën të ‘semitizojnë’ tërësisht popullin e lashtë autokton, duke e bërë të humbasë gjuhën stërgjyshore pellazge dhe i dhanë atij karakterin dallues përkatës të popullit mesopotamas ‘talasofob’ ose θαλασσοφοβος.

Qytetërimi minoik

Para se të flasim për rolin që kanë luajtur trakët dhe ilirët pas vendosjes së tyre në Ballkan, e quajmë të nevojshme të përmendim së pari këtu ndikimin që ka ushtruar qytetërimi minoik i Kretës që nga viti 3500-3300 para Krishtit jo vetëm mbi Greqinë e Ballkanin, por mbi gjithë Europën e njohur në atë kohë. Quhet qytetërim minoik ai që është zhvilluar në Kretë gjatë periudhës së gjatë ndërmjet 3500 dhe 1200 para Krishtit, në rrethin e të cilit vendoset si të thuash mbretëria e Minosit, dhe që i transmetuar pak nga pak në të njëjtën kohë me qytetërimin mikenas të dalë prej tij në gjithë Mesdheun, ka dhënë ndihmesë për lulëzimin dhe zhvillimin e qytetërimit grek në tërësi.

PREJARDHJA E TIJ.

Nuk ka asnjë dyshim se qytetërimi primitiv neolitik i ishullit të Kretës ka evoluar normalisht gjatë periudhës së parë proto ose minoike primitive; dhe kjo periudhë protominoike ndërmjet 3500-3000 para Krishtit e madje edhe pak më vonë, na tregon evoluimin përparues ose evoluimet e qeramikës neolitike dhe të periudhave të para të bakrit mbi bazën e së njëjtës teknikë.

Ndikimi egjiptas shfaqet jo vetëm nga shqyrtimi i monumenteve kretase të zbuluara, por edhe shpjegohet nga pozicioni gjeografik i vetë ishullit, që ishte më i miri dhe më i parapëlqyeri nga të gjitha ndikimet e tjera. Ai mbështetej nga komunikimet e dendura detare ndërmjet Kretës dhe Egjiptit dhe duhet të datohet sipas periudhave egjiptase, që vijnë para shumë prej dinastive, siç provohet nga vazot ose veglat egjiptase që janë gjetur në ishull. Ndikimi egjiptas shfaqet jo vetëm nga shqyrtimi i monumenteve kretase të zbuluara, por edhe shpjegohet nga pozicioni gjeografik i vetë ishullit, që ishte më i miri dhe më i parapëlqyeri nga të gjitha ndikimet e tjera.

Ai mbështetej nga komunikimet e dendura detare ndërmjet Kretës dhe Egjiptit dhe duhet të datohet sipas periudhave egjiptase, që vijnë para shumë prej dinastive, siç provohet nga vazot ose veglat egjiptase që janë gjetur në ishull.

Pozicioni gjeografik i Kretës, që ndodhet në qendër të Mesdheut Lindor, shpjegon gjithashtu shfaqjen sporadike të rrymave të qytetërimeve të tjera, por këto nuk janë aq të rëndësishme sa ai i Egjiptit. ZHVILLIMI i TIJ. Ajo që e karakterizon artin dhe qytetërimin minoik është se që në fillim ai na tregon se nuk do të bëhet një imitim servil i elementëve të huaj, siç u bënë më vonë ato të qytetërimeve fenikas dhe të tjera mesopotamase.

Zhvillimi përparues i artit minoik na tregon se ai ndoqi rrugët e veta dhe ndonëse shpesh i ka marrë shtysat e para nga jashtë, asnjëherë nuk i ka respektuar pikë për pikë dhe nuk ka ndenjur për një kohë të gjatë nën ndikimin e tyre. Zhvillimi tërësor i qytetërimit minoik mbështetet në strukturën e vet dhe në përparimin e formave e të teknikave të qeramikës, dhe në evoluimin e hijeshisë e të punës së arkitekturës, që janë thjesht krijime vendëse dhe në zhvillimin e tyre ndjekin rrugën origjinale të hapur nga qytetërimi kretas vetë.

Marrë: Nga libri “Enigma”, Prof. H. H. Robert d’ANGELY

Atlantida, mes legjendës dhe reales



Në shekullin e katërt para Krishtit, Platoni shkruante se plaku i urtë grek Solon, rreth dyqind vjet më parë, kish udhëtuar për në qytetin egjiptian të Saisit. Atje, një prift i kish rrëfyer atij historinë e një ishulli të madh që shtrihej në Oqeanin Atlantik, nëntë mijë vjet më parë.

Ky ishte, i tha prifti Solonit, “një ishull në anën tjetër të gjirit që ju e quani. . . Kolonat e Herkulit, një ishull i madh sa Libia dhe Azia bashkë; prej aty, në ato kohë udhëtarët mund të shkonin drejt ishujve të tjerë, dhe prej tyre në të gjithë kontinentin përballë, i cili rrethon atë që mund të quhet me të vërtetë një oqean”.

“Në këtë ishull të Atlantidës,” vazhdon Platoni, “ishte ngritur një dinasti e fuqishme dhe e jashtëzakonshme mbretërish, që sundonin ishullin, bashkë me shumë ishuj të tjerë si dhe një pjesë të kontinentit: përveç kësaj, ajo kontrollonte ngushticën, Libinë, mandej kufijtë e Egjiptit dhe Evropës deri Tyrrhenia [Itali]”. Platoni shkruante se sipas Solonit, fundi i hidhur i ishullit erdhi kur ai u përpoq të pushtonte Athinën. Athinasit rezistuan dhe vazhduan duke çliruar të tjerë, që ishin skllavëruar. “Më vonë,” vazhdonte Soloni, “pati tërmete dhe përmbytje jashtëzakonisht shumë të dhunshëm, dhe në një ditënatë të tmerrshme, të gjithë burrat luftëtarë u përpinë nga Toka, dhe ishulli i Atlantidës u përpi po ashtu nga deti dhe u zhduk”.

Pak kohë pas këtij rrëfimi, Platoni shkroi një dialog të quajtur Critias. Këtu ai jep shumë më tepër detaje në lidhje me “bukurinë mrekullueshme dhe bollëkun e pashtershëm” të Atlantidës. Ka patur tempuj, gjimnaze, kopshte, kanale, dhe ura; kantierë të mbushur me anije lufte, ndërtesa prej guri të bardhë, të zi, dhe të verdhë, muret prej bronzi, një pallat “madhësia dhe bukuria mahnitëse e të cilit të linin pa mend” dhe madje edhe një p[istë për gara kuajsh. Critias e ka momentin kulminant kur Zeusi, i zemëruar me arrogancën e Atlantidasve, mbledh të gjithë Perënditë. E teksa Zeusi bëhet gati të flasë, Platoni befas pushon së shkruari, duke i lënë filozofët të vrasin mendjen, në 2500 vitet e ardhshëm, se çfarë ka ndodhur më pas. Edhe të tjerë, përfshirë historianë, arkeologë, oqeanografë dhe gjeologë, janë përpjekur ta kuptojnë se çfarë ka ndodhur me Atlantidën, dhe nëse ajo ka ekzistuar me të vërtetë.

Ka pasur shumë teori, që e vendosin atlantidën diku në Amerikën e Veriut (kjo u pohua së pari nga Francis Bacon në vitin 1626, jo shumë kohë pasi anglezët u vendosën atje) në Marok (kjo sipas arkeologut francez Felix Berlioux, i cili pohoi se kishte gjetur Atlantidën atje në vitin 1874). Vendi më i qartë për Atlantidën, natyrisht, ishte aty ku Platoni tha se ishte: në Oqeanin Atlantik. Pikërisht këtu e vendoste edhe Ignatius Donnelly në vitin 1882. Ishte i njëjti Donnelly që argumentonote se Francis Bacon ka shkruajtur veprat e Shekspirit (dhe të Marloëe), por në temën e Atlantidës, Donnelly dukej se kishte edhe logjikën në anën e tij. Për grekët e kohës së Platonit, Kolonat e Herkulit janë Ngushtica e Gjibraltarit. Përtej saj ishte Atlantiku.

Për Donnelly, Atlantida nuk ishte thjeshtë një ishull. Ky ishte një kontinent i madh që lidhte popujt parahistorike të Evropës dhe Azisë me ato të Amerikës. Kjo ishte “bota e vërtetë para përmbytjes së madhe, Kopshti i Edenit, Kopshtet e Hesperides; Fushat Eliziane, Kopshtet e Alcinout; Mesomphal-ët, Olympos-ët, Asgard-ët e legjendave të kombeve të lashtë, që përfaqësojnë një kujtim universal të një vendi madhështor, ku njerëzimi i hershëm jetonte në paqe dhe lumturi”.

“Perënditë dhe perëndeshat e grekëve të lashtë, Fenikasve, Hinduve, dhe Scandinavëve,” thoshte Donnelly “ishin thjeshtë mbretërit, mbretëreshat, dhe heronjtë e Atlantidës dhe aktet që u atribuohen atyre në mitologji janë thjeshtë një kujtim i ngatërruar i ngjarjeve reale historike”. Pasi Atlantida u fundos, të mbijetuarit u nisën në rrugën e tyre në të dy anët e oqeanit. Kjo shpjegonte, ka argumentuar Donnelly, se pse, si egjiptianët, ashtu edhe vendasit para-kolumbianë të Amerikës ndërtuan piramida, pse bimë dhe kafshë të ngjashme jetonin në Evropë dhe Amerikë, dhe pse njerëzit nga të dyja anët e Atlantikut rrëfenin histori për një përmbytje të madhe. Ishujt e Atlantikut kanë qenë dikur malet e Atlantidës; brazdat në fundin e oqeanit kanë qenë dikur shtretërit e lumenjve të Atlantidës.

Shkencëtarë më të matur, madje edhe në shekullin e nëntëmbëdhjetë, kanë pohuar gjithfarësoj problemesh me teorinë e Donnelly. Gjeologët thanë se kanionet në fundin e oqeanit ishin për shkak të rrymave nënujore, dhe jo lumenjve të përmbytur. Gjithnjë e më shumë shkencëtarët mbështesnin një shpjegim evolucionist më tepër se sa difuzionist për zhvillimet e krahasueshme natyrore dhe kulturore në Evropë dhe Amerikë: ngjashmëritë i shpjegojnë forcat e krahasueshme në të dy anët e Atlantikut, e jo një paraardhës i përbashkët. Për aq sa njerëzit dhe kafshët prehistorike kanë emigruar në Amerikë, gjasat më të mëdha janë që të kenë ardhur nga Azia se sa nga Europa. Së fundi, ishte problemi i kohës. Donnelly (dhe Platoni) flasin për ekzistencën e Atlantidës nëntë mijë vjet para Solonit, një periudhë kur – duke gjykuar nga të gjitha dëshmitë arkeologjike – njerëzit ishin shumë më tepër si shpellarë se sa si perëndi të Olimpit.

Me sa dukej, Atlantida ishte një fantazi, dhe ajo tërhoqi pjesën e saj të fantazistëve. Paul Schliemann, i cili identifikoi veten si nip i Heinrich Schliemann, arkeologu që zbuloi Trojën, pretendoi se gjyshi i tij i kishte lënë një vazo me mbishkrimin “Nga Mbreti Kronos i Atlantidës.” Kur ai e theu vazon, gjeti në të objekte nga Atlantida, megjithëse nuk i shfaqi asnjëherë për publikun. Më vonë u zbulua se Heinrich Schliemann nuk kish patur asnjë nip të quajtur Paul. Pastaj ka patur psikikë si madamë Helena Blavatsky, e cila mësoi për Atlantidën nga një tibetian i vdekur kohë më parë me emrin Koot Hoomi, dhe (në vitet njëzetë) Edgar Cayce, që pa atlantidën në ekstazën e tij. Në Atlantidën e Cayce paraqiteshin energji bërthamore dhe makina fluturuese.

Çarls Berlitz, libri i të cilit në vitin 1974 rrëmonte në Trekëndëshin e Bermudës, e pasoi atë me një libër në 1984 ku përshkruante forca jo vetëm të afta për të tërhequr aeroplanët dhe anijet në Atlantik, por edhe një ishull bashkë me qytetërimin e tij. Gjithë kjo ishte marrëzi. Përveç Timaeus dhe Critias, nuk ka dëshmi se Atlantida ka ekzistuar. Asnjë nga historianët grekë nuk e kanë përmendur Atlantidën, përveçse kanë cituar Platonin. Edhe Herodoti, i cili nuk mund t’i rezistonte një historie të mirë, nuk ka thënë asgjë. Aristoteli, i cili ishte nxënës i Platonit, dhe e njihte mirë atë, tha troç se “ai që e kishte sajuar Atlantidën e la të zhytet përsëri nën sipërfaqen e detit.” Nga mesi i shekullit-XX, mes sajesave dhe fantazive, historianët seriozë kishin konkluduar se Aristoteli kishte të drejtë, dhe se Atlantida ishte trillim i pastër.

Në vitin 1967, arkeologu spiridon Marinatos zbuloi një qytet të varrosur në ishullin e Egjeut, Thera. Këtu kishte afreske elegantë dhe sende qeramike nga qytetërimi Minoan që lulëzoi në zonë pas vitit 2000 pes. Këtu kishte gjithashtu shumë shkëmbinj të kuq, të bardhë, të zinj, tamam si ata që Platoni tha se kishte në Atlantidë. Thera mendohet të jetë shkatërruar nga shpërthime vullkanikë, dhe sizmologët si Angelos Galanopoulos thonë se midis 1600 pes dhe 1400 pes një vullkan hapi një gropë të madhe në oqean, duke çuar në thellësitë e detit pjesën më të madhe të Theras. Vullkani shkaktoi gjithashtu tsunamë që do të përmbytnin Kretën, qendra e qytetërimit Minoan. Qytetërimi mund të mos jetë zhdukur në një “ditë të vetme e të tmerrshme,” si tha Platoni, por tsunami mund të ketë shkatërruar kaq shumë Kretën saqë nuk është rigjetur asnjëherë.

Provat arkeologjike dhe gjeologjike nuk ishin përfundimtare, por kjo ishte një teori në lidhje me Atlantidën që duhej të merrej seriozisht. “Atlantida ka ekzistuar në të vërtetë fizikisht, në Oqeanin Atlantik, jo në përmasat e mëdha të legjendës. . . por në një dimension më të vogël, më të njohur, në një det plotësisht të njohur prej Platonit”, ka shkruajtur inxhinieri oqeanograf, James Mavor. “Atlantida ndodhet në vetë Egjeun, dhe në një pozicion e rrethana që do të kishin garantuar që shkatërrimi i saj, i cili në fakt ka ndodhur, do të mund të mbahej mend deri në epokën greke, dhe përmes Platonit deri tek ne”. Si përfundoi atlantida në Egje, në vend të fundit të Atlantikut?

Galanopoulos dhe të tjerët argumentuan se, edhe pse në kohën e Platonit Shtyllat e Herkulit nënkuptonin Ngushticën e Gjibraltarit, ato mund të kenë pasur një kuptim të ndryshëm për Solonin apo për priftërinjtë egjiptianë të Sais. Disa spekuluan se në përshkrimin e Solonit për Atlantidën, si një tokë më e madhe se Libia dhe Azia mund të ketë patur një përkthim të gabuar për “mes Libisë dhe Azisë”; domethënë, në Egje. Kolonat e Herkulit, atëherë, mund të jenë dy kepat më jugorë të Peloponezit – jo larg nga Thera ose Kreta.

Gjithësesi mbetej ende problemi i datave. Galanopoulos pranoi se datimi i Atlantidës në 9.600 pes ishte “sa i pabesueshme, aq edhe i pamundur.” Pra, shpjegoi ai, Soloni duhet të ketë keqinterpretuar hieroglifët egjiptianë. “Kur dimensionet dhe datat janë dhënë me mijëra, ata janë të gjithë dhjetë herë më të mëdhenj,” argumentoi Galanopoulos. “Kjo duket se tregon që kur Soloni deshifronte shkrimet egjiptiane, fjalët ose simbolet që përfaqësonin 100 ishte ngatërruar me ata që përfaqësonin 1.000-ën”.

Në vend të nëntë mijë vjet, kanë qenë thjesht e nëntëqind vjet midis Solonit dhe Atlantidës. Kjo e vendos rënien e atlantidës në të njëjtën periudhë kohe të përgjithshme si të Kretës. Teoria e Kretës – Atlantidë nuk ishte aspak e pranuar universalisht. Një shumicë e historianëve vazhduan të argumentojnë se Thera ishte shumë e vogël për t’iu përshtatur përshkrimi të Platonit, që Kolonat ishin Gjibraltari, që shpërthimi vullkanik në Thera erdhi tepër vonë për të shpjeguar rënien e Kretës (e jo më të Atlantidës), që Platoni nuk kish përmendur askund edhe një vullkan, dhe se një pjesë e Theras dhe e gjithë Kreta as nuk ishin fundosur, as nuk ishin humbur.

Megjithatë, tani Atlantida mund të diskutohej në qarqe të respektuar. “Ishulli i Kretës nuk u gllabërua nga deti,” shkruante historiani Rodney Castleden në 1998, “por ndoshta legjenda ishte një kujtesë e gabuar e asaj që i ka ndodhur perandorisë tregtare Minoane. . . . Ishte sikur rrjeti i padukshëm i rrugëve tregtare dhe kontrolleve politikë qe zhytur në fund të Egjeut. . . thënë në mënyrë metaforike, qe “gllabëruar nga deti.” Castleden, si edhe shumë historianë të tjerë, besopjnë se Kreta ishte vetëm një nga legjendat prej nga u frymëzua Platoni. Platoni ish mësuar me tërmete, një i tillë shkatërroi qytetin bregdetar Helices rreth vitit 373 pes, vetëm njëzet vite para se ai shkroi Timaeus dhe Critias.

Platoni gjithashtu mund të ketë pasur në mendje ekspeditën e dështuar të athinasve në Sirakuzë, e cila u zhvillua në vitin 413 para Krishtit. Disa studiues spekuluan se Atlantida ishte një alegori për Athinën: në vend të kritikonte drejtpërdrejt athinasit për pushtimin e Sirakuzës, Platoni mund të ketë zgjedhur të shkruante për një qytetërim madhështor të mëparshëm, që u fundos për shkak të ambicieve të tij imperiale. Brenda dialogëve ka edhe gjurmë të Luftës së Peloponezit, që ndodhi gjithashtu gjatë jetës së tij. Kjo luftë përfundoi me mposhtjen e Spartës nga Athina në vitin 404 para Krishtit. Ashtu si me aventurën e Sirakuzës, analogjia është e paplotë, por mesazhi ishte i qartë: ambicia e tepërt ishte e rrezikshme.

Për ta theksuar këtë, Platoni përfshiu tek Timaeus dhe Critias elementë të historisë së Sirakuzës, Spartës, Athinës, ndoshta edhe Kretës. Duke mos e kritikuar drejtpërdrejtë Athinën bashkëkohore, ai e mbrojti veten nga fati i mësuesit të tij, Sokrati, i cili u ekzekutua në 399 para Krishtit. Por Platoni gjithashtu e dinte se këto elemente do të kishin jehonë tek lexuesit e tij. Përzierja e historisë së vërtetë dhe të trilluar e bën të pamundur të dimë nëse Platoni kish për qëllim që rrëfimet për Atlantidën të merreshin seriozisht, por ky nuk ishte shqetësimi i tij. Ai ishte një filozof, jo një historian, dhe në veprat e tij si Republika, Timaeus, dhe Critias, Platoni foli për shtetet e mira dhe të këqia. Atlantida, edhe pse nuk ekzistoi asnjëherë, ofronte një shembull të mirë të të dyjave.

Storica

kam par shum filma e sidomos te animuar qe flasin per kte
lind pyetja esht ishull apo thjesht nje legjend ?

Atlantida Pellazgjike: rrëfimi i Platonit lidhur me Atlantët



Pellazgët e Mesdheut dhe më në veçanti pellazgët e Athinës ose të Atikës të asaj epoke në zhvillimin e tyre dhe në atë masë që kishin përparuar drejt Perëndimit, pasi nuk gjenin përpara vetes veçse pellazgë më pak të qytetëruar, të egër dhe banorë të shpellave, mund të përparonin pa ndeshur ndonjë rezistencë. Por ditën kur ata u gjendën ballë për ballë me atlantët, pa dyshim të shoqëruar nga iberët, ndodhi një përplasje ndërmjet dy zotërve të Europës në atë moment.

Natyrisht, ky kontakt ndodhi përpara përmbytjes së Atlantidës. Te TIMAIOΣ (III, 24-25) Platoni, ky shkrimtar i madh e filozof i lashtësisë, na jep rrëfimin e Sokratit, sipas atij të Solonit, të cilin nga ana e tyre egjiptasit ia kishin treguar, dhe sipas të cilit në këtë luftë të madhe ndërmjet pellazgëve dhe atlantëve fitorja u takoi pellazgëve dhe zbrapsi invazionin e atlantëve në Europë drejt bregut atlantik, duke i shtyrë tutje përtej Etrurisë, ku ata tashmë kishin arritur. Ja përkthimi i këtij teksti, që ne e kemi bërë vetë:“...

Shkrimet (egjiptase) rrëfejnë se sa e madhe ka qenë forca që qyteti juaj (Athina) ka shkatërruar një ditë, forcë e cila duke u nisur nga gjiri i Detit Atlantik, u drejtua dhe poshtëroi gjithë Europën dhe Azinë së bashku. Në atë epokë në fakt ky det ishte i arritshëm me lundrim, pasi përpara hyrjes, që ju e quani: shtyllat e Herkulit kishte një ishull, dhe ky ishull ishte më i madh se Libia (Afrika) dhe Azia së bashku (ato që njiheshin në atë kohë, natyrisht...) Në këtë ishull Atlantida nga mbretërit ishte ngritur një forcë e madhe dhe e admirueshme ushtarake, që mbante nën pushtetin e vet si vetë ishullin të tërë, ashtu dhe mjaft ishuj të tjerë e vise të kontinentit; gjithashtu atlantët mbretëronin në njërën anë mbi Libinë deri në Egjipt, dhe në tjetrën mbi Europën deri te Tirrenia.

Gjithë kjo forcë e mbledhur njësh një ditë ndërmori me një të goditur robërimin e gjithë viseve, si te ju, ashtu dhe te ne, edhe kudo gjetkë në brendësi të shtyllave. Pikërisht në këtë moment, o Solon, ushtria e qytetit tuaj u shqua në sytë e gjithë njerëzve për bëmat e saj heroike dhe për forcën e saj; duke u ngritur në krye të të gjithëve për hir të madhështisë dhe të dredhisë së saj ushtarake dhe duke komanduar më në veçanti vetëm helenë (këtu Platoni pa dyshim bën një gabim anakronizmi: në epokën e atlantëve pellazgët nuk kishin ende idenë e emrit grek ose helen, me të cilët një pjesë e vogël e tyre do të quheshin më vonë), ajo u detyrua më pas të luftonte e vetme, pasi të tjerët e kishin braktisur; dhe pasi iu nënshtrua rreziqeve më të skajshme, ajo arriti më në fund t’i mposhtë sulmëtarët, ngriti monumente të fitores dhe mundi gjithashtu të pengonte, nga njëra anë robërimin e atyre që kurrë nuk ishin robëruar, dhe nga ana tjetër, të çlironte përfundimisht ne të tjerët, të gjithë ne që banojmë brenda shtyllave të Herkulit.


Më pas, në një epokë të mëvonshme, pas tërmeteve të jashtëzakonshme dhe të kataklizmave, erdhën një ditë dhe një natë të kobshme; nga njëra anë, gjithë forca luftarake u shkatërrua në tokë nga ju, kurse nga ana tjetër, ishulli i Atlantidës u gëlltit nga deti dhe u zhduk. Edhe sot e kësaj dite ai det atje nuk mund të kalohet me lundrim, se balta që u bë nga ishulli duke u
zhytur është aq e trashë, sa është pengesë për këtë”... Gjëja më e habitshme në këtë pjesë nga Platoni është se autori i lashtë, - siç e kemi vënë retashmë më lart në tekstin grek të përkthyer, - duke folur për një fakt që kishte ndodhur afërnëntë mijë vjet para tij, nuk mëdyshet t’u japë pellazgëve të asaj epoke aq të largët cilësimin HELENË, ndonëse nuk mund të mos e dinte se në atë epokë emri Helen nuk ekzistonte ende.


Vijmë në përfundimin, se shkrimtari i madh e ka bërë këtë, sepse ai e dinte që pellazgët e kohës së Atlantidës kishin qenë natyrisht paraardhës të drejtpërdrejtë të popullsive greke bashkëkohëse të tij; kështu, përveç kësaj, ai gjithë nderin e një bëme ushtarake të kryer nga pellazgët, ua vesh vetëm athinasve, ndërsa Athina nuk ndruhej të quhej si qytet pellazgjik i mirëfilltë. Nga ana tjetër, te KΡITIAΣ Platoni duket se ka shkruar një farë historie të përgjithshme të atlantëve; na kanë arritur nga dialogu në këtë vepër për fat të mirë të plotë, disa pika të rrëfenjës TIMAIOΣ.

Shkrimtari filozof së pari fikson nëntë mijë vjet, para epokës në të cilën jetoi Soloni, data e fitores që korrën pellazgët athinas mbi atlantët, pastaj ai na jep gjenealogjinë e mbretërve të tyre të parë, bij të Poseidonit, dhe barinjtë më të urtë të popujve që kanë qenë ndonjëherë; së fundi, ai na përshkruan ishullin e Atlantidës, të cilit i vesh një pjellori dhe një pasuri të mrekullueshme.


Këto rrëfime të Platonit, të mbështetura nga hollësi që ndeshen te autorë të tjerë të ndryshëm të lashtësisë greke e latinë, si Homeri, Hesiodi, Euripidi, Straboni, Plini, Elieni, Tertulieni, etj., ndërmjet autorëve modernë disa i kanë quajtur si fragmente të një farë romani filozofik, kurse të tjerë, dhe në një numër më të madh, i kanë besuar fjalës së Platonit dhe gjithë të tjerëve.

Personalisht ne jemi të bindur, se këto fakte të ndryshme, të njoftuara nga autorët më të mëdhenj të lashtësisë, nuk kanë asgjë fantaziste ose mitike.

Prof Robert De Angeli

...Gradualisht zbritën në errësirë mendimet e Atlantidasve, derisa, më në fund, në këtë zemërim, Banori u ngrit nga AGWANTI (kjo fjalë nuk ka ekuivalent; do të thotë një gjendje shkëputje) e tij, duke shqiptuar Fjalën, duke thirrur pushtetin.

Thellë, në zemrën e Tokës, dëgjuan bijtë e Amenti-t, dhe, duke dëgjuar, i dhanë ndryshim lules së zjarrit që digjet përjetësisht, duke ndryshuar dhe duke u lëvizur, duke përdorur Logos-in, derisa ai zjarr i madh ndryshoi drejtimin e tij. Pastaj mbi botën vërshuan ujrat e mëdha, duke mbytur dhe duke zhytur në thellësi, duke ndryshuar ekuilibrin e Tokës derisa vetëm Tempulli i Dritës qëndroi në këmbë mbi malin e madh të Undal-it që përsëri doli lart nga uji, kishte disa që kishin mbetur gjallë atje, që i kishin shpëtuar vërshimit të ujrave

Më thirri pastaj Zoti e tha: Mblidhi njerëzit e mi! Nëpërmjet arteve që ke mësuar, merri dhe çoji larg përmes ujrave, derisa të mbërrini në tokën e barbarëve leshatorë që banojnë shpellave të shkretëtirës. Zbato atje planin që di!

Atëherë mblodha njerëzit e mi dhe i hipa në anijen e madhe të Zotit. U ngritëm lart në mëngjes. I errët poshtë nesh dergjej Tempulli. Befas mbi të u ngritën ujrat. Ishte Tempulli i madh, u zhduk nga Toka, deri në kohën e caktuar.

Ne u arratisëm shpejt drejt diellit të mëngjesit, derisa poshtë nesh mbërritëm tek toka e bijve të Khem. Të tërbuar nga zemërimi ata erdhën të armatosur me topuzë dhe heshta, të verbuar nga zemërimi i kujt kërkon të shkatërrojë e të vrasë Bijtë e Atlantidës.

Pastaj unë vetë u çova në këmbë, dhe, me skeptrin tim iu drejtova një rreze vibrimi duke i ngrirë në vend si copa gurësh prej mali.

Pastaj u fola atyre me fjalë të qeta dhe paqësore duke u folur për forcën e Atlantidës, duke u thënë që ne ishim bijtë e Diellit dhe lajmëtarët e tij. I frikësova me spektaklin tim të shkencës magjike, derisa u përulën në tokë nën këmbët e mia, pastaj i lëshova.

Banuam për një kohë të gjatë në tokën e Khem, për shumë e shumë kohë. Deri kur, duke respektuar urdhrat e Zotit, i cili ndërsa fle, jeton përjetësisht, i dërgova Bijtë e Atlantidës, i dërgova në shumë drejtime me qëllim që, nga barku i kohës, mençuria të lartësohet sërish në bijtë e saj.

Banova për një kohë të gjatë në tokën e Khem, duke bërë vepra të mëdha mençurie. Bijtë e Khem u rritën drejt dritës së dijes, u lagën nga shirat e mençurisë sime.

PLLAKA I: HISTORIA E THOTH, ATLANTIDASIT
(Pllakat e Smeraldta-shqiperoi Lille Venn)

Omnipresent13 shkruajti:...Gradualisht zbritën në errësirë mendimet e Atlantidasve, derisa, më në fund, në këtë zemërim, Banori u ngrit nga AGWANTI (kjo fjalë nuk ka ekuivalent; do të thotë një gjendje shkëputje) e tij, duke shqiptuar Fjalën, duke thirrur pushtetin.

Thellë, në zemrën e Tokës, dëgjuan bijtë e Amenti-t, dhe, duke dëgjuar, i dhanë ndryshim lules së zjarrit që digjet përjetësisht, duke ndryshuar dhe duke u lëvizur, duke përdorur Logos-in, derisa ai zjarr i madh ndryshoi drejtimin e tij. Pastaj mbi botën vërshuan ujrat e mëdha, duke mbytur dhe duke zhytur në thellësi, duke ndryshuar ekuilibrin e Tokës derisa vetëm Tempulli i Dritës qëndroi në këmbë mbi malin e madh të Undal-it që përsëri doli lart nga uji, kishte disa që kishin mbetur gjallë atje, që i kishin shpëtuar vërshimit të ujrave

Më thirri pastaj Zoti e tha: Mblidhi njerëzit e mi! Nëpërmjet arteve që ke mësuar, merri dhe çoji larg përmes ujrave, derisa të mbërrini në tokën e barbarëve leshatorë që banojnë shpellave të shkretëtirës. Zbato atje planin që di!

Atëherë mblodha njerëzit e mi dhe i hipa në anijen e madhe të Zotit. U ngritëm lart në mëngjes. I errët poshtë nesh dergjej Tempulli. Befas mbi të u ngritën ujrat. Ishte Tempulli i madh, u zhduk nga Toka, deri në kohën e caktuar.

Ne u arratisëm shpejt drejt diellit të mëngjesit, derisa poshtë nesh mbërritëm tek toka e bijve të Khem. Të tërbuar nga zemërimi ata erdhën të armatosur me topuzë dhe heshta, të verbuar nga zemërimi i kujt kërkon të shkatërrojë e të vrasë Bijtë e Atlantidës.

Pastaj unë vetë u çova në këmbë, dhe, me skeptrin tim iu drejtova një rreze vibrimi duke i ngrirë në vend si copa gurësh prej mali.

Pastaj u fola atyre me fjalë të qeta dhe paqësore duke u folur për forcën e Atlantidës, duke u thënë që ne ishim bijtë e Diellit dhe lajmëtarët e tij. I frikësova me spektaklin tim të shkencës magjike, derisa u përulën në tokë nën këmbët e mia, pastaj i lëshova.

Banuam për një kohë të gjatë në tokën e Khem, për shumë e shumë kohë. Deri kur, duke respektuar urdhrat e Zotit, i cili ndërsa fle, jeton përjetësisht, i dërgova Bijtë e Atlantidës, i dërgova në shumë drejtime me qëllim që, nga barku i kohës, mençuria të lartësohet sërish në bijtë e saj.

Banova për një kohë të gjatë në tokën e Khem, duke bërë vepra të mëdha mençurie. Bijtë e Khem u rritën drejt dritës së dijes, u lagën nga shirat e mençurisë sime.

PLLAKA I: HISTORIA E THOTH, ATLANTIDASIT
(Pllakat e Smeraldta-shqiperoi Lille Venn)

A ke njohuri per lumerian,kam lexuar ca info per ne anglisht por per shkak mos dijes sime shum te mir te anglishtes nuk kam kuptuare sh gjera ,di qe ishte femeror ,kishin shum lidhje me henen shum shpirtualisht,por shkaku pse u zhduken se kam kuptuare a kan qen me perpara atladasit a jo.Shum pyetje por me ka intriguare shum shpresoi kesh donje info

Nuk kam info per lemurianet sepse nuk me ka interesuar shume. Kam gjetur nje liber ne anglisht mbi kontinentin MU, por thjesht i kam hedhur nje sy.

http://www.sacred-texts.com/atl/ssm/index.htm

http://www.sacred-texts.com/atl/tll/index.htm

Shum faleminderit