Mistika

Mistika



Mistika, misticizmi ( nga rrënja e fjalës greke μυάω, miao - "hesht, zbëzaj", nga e cila rrjedh fjala μυστικός, mistikos - "i fshehtë, sekret" ; lat. mysticus: i papërshkrueshem, i pashprehshëm, i fshehtë, nga fjala mistikos rrjedh edhe fjala mister - e fshehtë, sekret).

Është prirja e shpirtit njerzor për të arritur bashkim ose njëjtësi me Absoluten, ose dijeni të ndërgjegjshme të, realitetit të fundëm, hyjnores, së vërtetës shpirtërore, (jo vetëm nëpërmjet librave, riteve apo njerzve të tjerë,) ose Perëndisë nëpërmjet përvojave apo përjetimeve të drejtpërdrejta, intuicionit, apo brendashikimit; dhe besimit që përvoja të tilla janë burim i rëndësishëm i njohurisë, kuptimit, dhe mënçurisë.

Mistika mund të përshkruhet edhe si një nevojë "largimi" nga bota (e cila quhet zakonisht realitet) për të arritur një nivel më të lartë të vetëdijes.

Kërkimi i kësaj vetëdije dhe bashkimi apo njësimi me të pakufishmen karakterizohet nga një vazhdimësi e shkëputjes përparuese qoftë nga njohuria shqisore ashtu edhe nga ajo arsyetore, gjer në humbjen e "UNI"-t dhe shkrirjen në të "GJITHË"-n.

Njerzit që e ushtrojnë këtë mësim quhen mistikë. Mistikët mund të përjetojnë vizione ( shikime, vegime ) dhe Ëndrra, ose të dëgjojnë Perëndinë si një zë.

Fjala "misticizëm" përdoret shpesh për të përmendur besimet që janë jashte rrymës kryesore fetare, por të lidhura me ose të bazuara në një doktrinë të një rryme kresore fetare.

Për shembull, Kabalah është sekti mistik mbizotërues i Judaizmit, Sufizmi sekti mistik i Islamit, Gnosticizmi lidhet përgjithsisht me sekte të ndryshme që u ngritën si tjetërsim me Krishterimin.

M I S T I K A

MISTICIZMI ISLAM DHE TESAVUFI

Në Hadithin KUDSI, Zoti thot për Njeriun: "O njeri, njife vetveten që të më njohesh MUA."

1. MISTICIZMI ISLAM 2. MISTICIZMI KRISHTER 3. MISTIKET DHE MËSIMET E TYRE



A është Sufizmi Religjion? Kult Okultist? Mënyrë e jetesës? Krejt çka u tha kjo është pjesërisht dhe asënjëra nga to. Në mesin e më shumë se 400 e më tepër milionë idhëtarëve të Islamit, Tesavufin e udhëheqë një Fuqi , të cilën asnjë shoqëri politike dhe ekonomike nuk e udhëheqë më mirë në botë.

Ku janë burimet e këtij kulti të quditshëm? Hulumtuesit bashkohorë edhe tani Tesavufin-Sufizmin e konsiderojnë si fuqij më të madhe të lindjes së Mesme. Megjithatë ka shumë literaturë në botë për Sufizmin, por thuaja ka pakë ose hiqë matrial të besueshëm në lidhje me këtë kultë.

Historianët e Sufizmit e përshkruajnë se themelimin bazë të Sufizmit e ka formuar profeti Muhamed ( nga pesë aliaba:profeti Muhamed, e shejta Fatime, i shejti Ali, imam Hasani dhe imam Hyseni. Pastaj vijnë 12 imamët. Imami i parë ka qenë imam Alija dhe i fundit ka qenë Al- Mahdi-a. Besohet se i shejti Mahdi nuk është dukur fare në popull dhe gjithashtu dhe është zhdukur plotësisht nga dheu me tërë trupin e tij fizikë dhe ka me u kthyrë më vonë.

Ka shum teori në bot ne lidhje me kthimin e Imamit te 12 Al- Mahdi-a, disa thojn se ai ka me u kthyr (në Mekë me gjith trup dhe prej atij momenti ka me filluar besimi në tërë botën në një Zotë- islamizëm të vërtetë).

Une jam plotsisht i bindur se imai i 12 Al- Mahdi-a- që do të thot: Me dije-Medija (fjal Ilire). Ai gjendet tash ne Kosovë ku po pregadit qe ta qes ne dritë dijen ma të lartë Hyjnora që ne këtë Epokë njerzimi ende nuk e ka pasur, dije e cila shpejt do ta shof driten ku ter njerzimi do te shpëton prej errsirës së vërtetë dhe e tërë bota edhe nji herë do të bëhet Ilire siq ka qen para kesaj Epoke dhe do ta ket vetem nje gjuh dhe ajo gjuhë do të quhet gjuha Ilire. Me dijen Hyjnore njerzit nuk do të jenë profet po do ta kanë dijen e profetit.


TESAVUFI

Tesavufi është menquri e mësheft, dije, njohuri dhe dije hyjnore, është rrugë dhe lidhe, (besnikri ose ai i cili është dhanë shumë pas kësaj rruge) ata të cilët plotsisht anojn kah kjo rrugë dhe vetin ja kan kushtuar plotsisht gjendjes shpirtrore nëpërmes gjendjes dhe dashurisë për Zotin të lartmdhërishëm dhe pejgamerit Muhamet a.s. Tesavufi është themel i të gjitha Tarikateve të larta. Në Keshful Mahgjubu thuhet se azreti ( i shejti) Ebu Bekr është udhëheqsi (Imami) i tërë botës në rrugën e Tesavufit .


NJOHJA E VEHTES DHE LARGIMI I TË KËQIJAVE

El-Munavi thote: “Shehi Iben Arabi ka thanë: “Shejhet tanë me vetvehten janë llogaritur më të gjitha fjalët, me të gjitha veprat e veta dhe sjelljet e veta të ditës.

Të gjitha këto të i kanë shkruar në fletoret e tyre atëher kur ka ardhur mbramjadhe këte pasë namazit të jacisë dhe mu atëherë i kanë bërë llogaritë me vetvehten. Pastai i kan marrur fletoret e tyre dhe e kan shiquar të gjitha ato vepra që i kanë bërë tërë ditën atë ditë, çka kanë folur, vepruar apo menduar. Për çdo vepër të keqe e kan kthyrë me mendime në të kundërtën dhe ate në të mirë. Për veprat apo fjalët apo mendimet e këqija i kan kërkuar falje Zotit.

Pra kanë kërkuar pendim për ato vepra që është dashur me u kërkuar pendim, i kanë bërë faliminderim Zotit për ato vepra që është dashur të bëhet faliminderimi, e atëher pasë kësaj kanë ra me fjetur. Pra këta sheh jo vetëm që i kanë shkruar vetem fjalët dhe veprat e ditës , por ata i kan hulumtuar detalisht edhe mendimet e ditës si të mira dhe të këqija, ku mendimet e këqija i kanë njohur dhe i kanë eliminuar.


Lutje e pendimit- lutja e zemrës


O Zot më i mëshirshmi, pendohemi për të gjitha mëkatet tona, për çdo mendim që ka qenë i rrejshëm, i pa arsyeshëm, i pa pastër; për çdo fjalë që është folur dhe e cila nuk është guxuar të flitet, për çdo vepër që është bërë dhe e cila nuk është dashur të bëhet.

Pendohem për të gjitha veprat, fjalët dhe mendimet që janë me urrejtje dhe egoizëm.
Posaqërisht pendohem për çdo mendim të epshit dhe për çdo veprim epsharak, për çdo gënjeshtër, për çdo dyftyrsi, për çdo mosplotësim të premtimit, për çdo intrigë(fitme) dhe shpifje.
Veqënarisht pendohem për çdo veprim i cili ju ka pru shkatrrim të tjerve, për të gjitha fjalët e veprat të cilat ju ka shkaktuar dhimtë të tjerve, dhe për çdo dëshirë që të tjerve ju ka shkaktuar dhimtë.

Në mëshirën tënde të pa kufishme, o Zot të lutëm të na falish për të gjitha këto mëkate që i kemi bërë, dhe të na falish për mos sukseset e gjithnjëshme që të mendojmë, të folim dhe të veprojmë në harmoni në vullnetin Tënd.


Resulullah- Meher Baba


ADHURUESIT E IDOLËVE DHE QABJA - (KAABA)

(Shkruan Osho)

Deri edhe muslimanët të cilët kanë qenë kundra çdo adhurimi të idoleve(adhurim i zotnave prej gurit si statu apo objekteve të ndryshme - përkthyesi), i kan formuar adhurimin e idolëve personale. Si po duket mendja e njeriut nuk mundet të i largohet provokimit apo thirrjes.

Tash Qabja(Kaaba)me Gurin e Zi është bërë idol. Njerzit shkojn në Qabe(Kaaba) në hagj (haj) hagjillëk. Njerzit e mjerë tërë jetën mbledhin pare që të shkojnë vetëm një herë që ta puthin Gurin e Zi. E çka është kjo pra? Kjo është idoletrerij (adhurim i idoleve) e çka tjeter?


I shejti sufist Pajaziti(Bayazid)


I shejti Pajaziti gjithnjë ka folur: „Zoti e din krejt çka duhet dhe per ket kurr nuk lutem – kjo është budallaki. Çka ti them? Ai ate veq e din. Kurse budallaki është të flasish diqka qka Ai din. Nëse tentoi të gjej diqka qka Ai nuk din edhe kjo është budallaki. Si mund të gjeni diqka të till? Dhe për këtë dhe kurr nuk mundohem. Qdo send qka kam nevoj, Ai kët gjithmonë ma jep“.


EMRI I MADH I ZOTIT "ALLAH"


Dervishi mistik në meditim-lutje


Pregaditje për Vallzim-meditim. Keta Dervish qendrrojn intenziv të vetëdijshëm dhe vrojtues pa mendime.


Valle si meditacion e dervishëve Mevlena


Sufit Mevlana ne meditim gjat valles.


Gjelaludin Rumi-Mevlenalaja

Krijues i Tarikatit "Mevlena"


TREGIMI MBI SHIBLIJEN - MËSUES SHPIRTROR SUFIST


Tregimi mbi Shiblijen është shumë e bukur. Ai është një nga mësuesat shpirtzror të njohur. Dua të ua tregoi kët tregim(Osho).

Emri i Shiblijes për të parën herë përmendet kur Mistiku shum i lart Hillaj Mansoor-i(Mensur) ka qenë vrarë. Shiblija ka qen mik i Mansoorit. Shum njerz jan vrarë në të kaluarën prej njerëzve të ashtuqujtur religjioz. Isa apo Jezusi njejt ka qen i vrar. Po kurr nuk ka ndodhur aso vrasje si me al – Hillajen. Ajo vrasje e tij është më mizorja që njifet.

Jesusin e kan gozhdu në kryq, por al – Hillja nuk ka qen vetem i gozhduar. Së pari ia kan pre këmbët, pastai duert, po prap ka qen gjallë. Me të vërtetë e kan munduar. Pas kësaj ia kan prerë gjuhen dhe ia kan nxjerur syt, por ai prap ka mbet gjallë. Atëher ia kan pre kokën dhe e kan pre në copa copa.

Atëherë për të parën her është ndëgju për Shiblijën. Jan mbledhur me qindra vet që të hedhin gur mbi Mansoorin dhe që ta ndëshkojn me fymje dhe pshtymje. Po, qfar të keqe ai ka bërë? Çfar mëkati ky ka bërë. Nuk ka bër kurfar krimi, asë që e ka bërë ndonjë mëkat.

Të vetmin krim që ka bërë është atë që e ka than: „Ana`l Haq“ (Anal Hak), që don me than: „Une jam e Vërteta, une jam Zot“. Sikur të jetonte në Indij, njerzit e kishin nderuar me shekuj. Të gjith ata që i studjojn Upanishadet (libër i shenjt si Kurani) deklarojn: „Aham Brahmasi“ – Une jam Brahma, qenja më e lartë! Ana`l Haq në të vërtet në përkthim don me than Aham Brahmasi. Pra muslimanet kët nuk kan muajtur kursesi me toleruar.

Te tri religjionet të cilat kan lindur në përëndim jan shum jotolerante. Izraeltet apo çifutet jan shum jotoleran. Dhe për ket e kan gozhduar Jesusin në kryq. Muslimanet gadi jan të verbërt prej jotolerimit. Krishteret gjithnjë flasin për tolerimin, por kjo është vetem prrallë.

Aspak nuk jan tolerant. Deri edhe në tolerim gjendet jotolerimi i thellë. Dhe te tri këti religjione janë vrasëse, dhunuese dhe agresive. I vetmi argument i tyre është tiranija, sikur që dikend mund ta bind vetem nëse e vret.

Mansoori është një sufi i madh. Askush nuk mundet me u krahasuar me te në tradicionet e sufizmit. Ka qen i vrarë. Njerzit në te kan hedhur gur. Shiblia ka qendruar në masë. Mansuri ka qeshur dhe asht kënaqur. Kur ia kan pre kamt, e ka marr gjakin me duer dhe me te i ka ly këmbët.

Në të njejtën mënyrë muslimanet i lajn durt me ujë(namaz) kur shkojn në lutje nëpër gjamija. Kjo quhet wazu. Dhe dikush prej masës e ka pyetur. „Çka po bën Mansoor?“ Dhe ai i thot „Si mund të bëni Wazu me uij? Si mund të lahi me uij kur keni bër krim me gjakun tuaj? – keni bër mëkat me gjak, pra si mund të pastrohi me uij? Vetem me ujë mund të pastrohi. Une po i laj duert e mija dhe po pregaditna për lutje.“

Dikush ka qeshur dhe ka than: „Ti je i qmendur! Po pregaditesh për lutje apo që të vritesh?“

Mansoori ka qeshur dhe ka than: „Mu në kët është lutja – në vdekje. Ju po më ndihmoni mu te lutja e ime e fundit. Asgjë ma mirë nuk mund të bëhet me këtë trup. Ky trup nuk mund të shfrytzohet në mënyrë më të mirë. Po më bëni kurban në altar të hyjnive. Kjo ka me qenë lutja ime e fundit në këtë botë.“

Kur kan filluar me ja shkurtu durt, ka than: „ Vetem pak. Më lejoni që të un të lutem sepse kur mi preni durt ka me qen pak vështir.“ Dhe ka shiquar kah qielli, dhe ju ka lutur Zotit dhe ka thanë: „Ua falë gabimet këtyre njerzve se këta nuk jan duke e ditur se qka jan duke bërë.“

Kurse Zotit i thote: „Nuk mundesh mem mashtru, ti mashtrues i madh. Po te shof në të gjith këta njerz që jan këtu. Po mundohesh mem mashtru apo? Ke ardh si vrasës, si armik apo? Po të them, ti mu nuk mund të më mashtrosh. Pa marrë parasyshë se në cilën formë ke ardhë, une kam met njohur – mu për ate që të kam njohur në vete. Nuk ka shans mem mashtruar.“

Njerzit gjunin gur dhe shanin, kurse Shiblija qendronte në atë masë njerzish. Mansoori qeshte dhe buzëqeshte. Përnjëher filloi të qaj dhe të rënkoi sepse Shiblia e hedhi një drandafil mbi te. Kur i kan hedhur gur Mansoorit ka qeshur, dhe kur është hedhur drandafili, ka filluar me qajt dhe të rënkoi.

Dikush e ka pyetur: „Për çka është puna? Kur po të hedhin gur po qesh. A je çmendur? Shiblija e ka hedhur drandafilin. Pse po qanë dhe vajton?“ Mansoori thot: „Njerzit të cilët po gjujn gur mbi mua nuk jan duke e ditur çka po bëjnë, por Shiblija e din. Këtij ka me i qenë vështirë me marrë falje prej Zotit.“ Shiblija ka qen dijetar. I ka njohur shkrimet e shejta. Ka qenë njeri i dijes. Mansoori thot: „Të tjerve ka me ju falur sepse keto po i bëjnë prej mosdijës. Nuk mund të ju ndihmohet. Çka do që bëjnë, në rregull është.

Në verbësin e tyre kjo është e tëra çka munden. Prej tyre ma nuk pritet. Dhe nuk mund të pritet. Por, Shiblija, njeriu i cili din, njeriu me dije, këti vështir është të i falet gabimi. Për shkak tina po qaj dhe po vajtoi. Ai i vetmi din të bëj mëkat. Ai kët e din, për këtë po qai.“ Këtë duhet me e kuptuar. Nuk mundesh me bër mëkat nëse nuk je i dishem.

Si mund të bësh mëkat nëse nuk je i dishem? Përgjegjsija nuk qendron në ty. Por ku ke dije, atëher je përgjegjës. Dija është përgjegjsija më e madhe. Dija të bën përgjegjës. Kjo thanje e Mansoorit plotsisht e ka ndrruar Shiblijen. Ai është bërë plotsisht tjetër. E ka gjujtur Kuranin, shkrimet e shejta dhe ka than: „ Ato nuk kan muajtur mem mësuar asë që ta kuptoi që e tërë dija është e pa vlefshme. Tash dua të hulumtoi për dijen e vërtetë.“

Më von, kur i kan kërkuar që ta komentoi deklaratat e Mansoorit: „Ku është puna? Pse e ke gjuajt lulen?“, Shiblija thot: „Kam qendruar në masë të njerzve dhe jam friguar. Nëse nuk hedhi asgjë, masa ka me menduar që i takoi grupes së Mansoorit.

Masa kishte me muajtur me besuar se jam mik i tina dhe ata kishin me muajtur me sulmuar me dhunë ndaj meje. Nuk kam muajtur me hedhur gur sepse e kam ditur që Mansoori është i pa fajshëm. Por nuk kam pasur trimri që mos të gjuaj mbi te asgjë.

Për këte kam gjuajtur lule. Kjo ka qen kompromis. Dhe Mansoori ka pasë të drejt që ka qajtur. Ka qajtur për shkak të frigës time, frigen time të mjerë. Ka qajtur sepse e tërë dija ime që tër jetes time e kam arritur ka qenë e kotë sepse kam bërë kompromis me masen e njerzve.“

Të gjith njerzit e shkolluar bëjn kompromis me masën. Të gjithë panditet bëjnë kompromisë me masën. Për këtë kurrë nuk keni ndëgjuar që aso njeriu është gozhduar në kryq. Ata e ndjekin masën. Gjithmonë bëjnë kompromise. Dhe kompromiset e tyre jan që vazhdojnë. Kur shkojnë te Buddha apo Mansoori, i përkulen, por njejt i përkulen edhe masës. Ata jan shumë njerëz dhelpnak.

Por Shiblia plotsisht është ndrruar. Ai e ka kuptuar. Çka Mansoori ka ndij për te dhe për çka ka qajtur për te, e ka transformuar. Më von vet Shiblija është bër Mësues shpirtror. Ju kan nevoitur 20 vjet. Ka bredhur si lyps, endacak. Dhe njerzit e kan pyetur: „Pse je bër endacak rrugaq? Cka po hulumton“, sepse Shiblia tër kohes si endacak i ka ra gjoksit dhe ka qajtur. Kur hynte në gjami ka qajtur dhe ka vajtuar ashtu që tër fshati është mbledhur.

Vaji i tij aqë mallëngjyes dhe aqë vajtues ka qenë ku njerzit e kan pyetur: „Cka po bën? Cfare mëkati ke bërë?“ Kurse ai ju ka thanë: „E kam mbytur Mansoorin. Askush tjetër nuk ka qenë përgjegjës. Vetem une kam muajtur me e kuptuar dhe i kam hedhur lule mbi atë njeri. Kamë bërë kompromis me masen e njerzve. Une kam qenë masa e njerzve. Kam muajtur me e pshtuar ate, por e kam lshuar atë moment. Dhe për këtë tash po pendohem.“

Tër jetën Shiblia është penduar. Pendimi mundet me qenë gjë shumë me rëndësij, nëse e kuptoni këtë përgjegjësij. Atëherë edhe imtësija më e vogël, nëse bëhet pendim dhe kjo jo vetem verbalisht dhe sipërfaqësisht – nëse ky pendim mbërrinë deri te rrënjet tuaja dhe nëse pendohi prej thellsisë së shpirtit, nëse tërë qenja e juaj shkundet, dhe dridhet e qanë dhe lotët rrjedhin jo vetëm prej syve por edhe prej çdo stacion të trupit tënd – vetem atëherë pendimi mund të te bjen deri te transformimi. E till është domethanja kur Jesusi gjithnjë e ka përsëritur: „Pendohuni“.

Mësuesi i Jesusit Ivan Kristiteli, nuk ka pasur shum fjalë. Porosija e tij e tërë ka qenë: „Pendohuni sepse mbretrija Hyjnore është afër. Ajo vjen, e ju pendohuni para se mbretrija hyjnore të vjen.“

Pendimi, jo vetem mentalisht po shpirtrisht plotsisht pastron dhe ripastron. Asgjë nuk mundet me ju pastruar se sa kjo mënyrë. Ky është zjarri i cili shkatron të tërë bërllogun në ju.

Pendimi i Mansoorit e ka ndjekur Shiblijen tër jetës dhe ate a ka qenë zgjut apo fjetur, lotët e Mansoorit pa ndërpre e kan ndjekur ku ka shkuar. Dhe kjo e ka pru te transformimi. Një gjë të tillë vetem mësuesit e mëdhenjë mund ta bëjnë.

Kurse Mansori këtë e ka bërë. Deri edhe sa ka vdekur, e ka ndrruar njeriun siq ka qenë Shiblia. Deri edhe sa ka vdekur, e ka shfrytzuar vdekjen e vet që ta ndrroi atë njeri. Mësuesi kurr nuk ndalet. I gjall apo i vdekur, apo gadi i vdekur. Mësuesi e shfrytzon çdo rast që ti transferoi dhe ti ndrroi njerzit.


EMRI I ZOTIT ALLAH DHE 14 EMRA „TË DRITËS”


NJIJETI


(E BËRJA NIJET- APO QËLLIMI QË DIQKA TË BËHET APO MOSË TË BËHET)

Studjoje nijetin tënd dhe njihe dëshirën, sepse vepra vlersohet simbas nijetit.
Nijeti është vendim i zemrës apo qëllimi që diçka të bëhet apo mos të bëhet.

Sheh Ibën El-Kajjim thot për nijetin: “Nijeti është themeli dhe baza në të cilën niset temeli i ndonjë vepre. Ajo është shpirti i çdo vepre dhe udhëheqja e sajë. Çdo vepër vlersohet simbas nijetit, por nëse nijeti është i drejt, është edhe vepra e drejtë, por nëse nijeti është i prisht (i keq), nuk vlenë asë vepra. Simbas nijetit vjen edhe ndihma e Allahut. Nijeti i keq bjen nënqmim. Simbas nijetit dallohjet shkalla e veprës në këtë botë dhe në atë botë”.

Profeti Muhamed thot: “Në të vërtetë, veprat vlersohen simbas qëllimeve. Çdo njeriut i takon ajo çka e ka bërë njetin."


DHIKRI DHE LLOJET E SAJ


1. Dhikri i “Shpirtit i cili urdhron“- “Nuk ka zot tjetër pos Allahut”(Lailaheilallah). (Përsëritet 10 000 her përsëritet me tespih), Ngjyra e dritës së sajë është e kaltër.

2. Dhikri “Shpirtit i cili përkujton”- “Allah” (100 000 her-tespih). Drita e saj është e verdh (sariht).
3. Dhikri i “Shpirtit që jep jetë”-“Vetem Ai” (HU) (20 000 her-përsëritet me tespih), ngjyra e sajë është dritë e kuqe.
4. Dhikri i “Shpirtit të qetsuar”-“I gjalli” (70 000 her-dhikër), drita e saj është e bardhë.
5. Dhikri i “Shpirtit të kënaqur”-“Mbrojtsi” (20 000 her dhikër), kjo dritë është e gjelbërt.
6. Dhikri i “Shpirtit të kënaqur”-“I mëshirshmi” (75 000 her dhikër), kjo ngjyrë është e zezë.
7. Dhikri i “Shpirtit të përsosur” “Dashamirsi” (100 000 her dhikër), kjo dritë nuk ka ngjyrë të veqant, veq kalon nëpër të gjitha ngjyrat e dhikrave të më parshme .


FUQIJA E LUTJES

Lutja mund të shkakton mrekullira nëse këndohet me zemër, po nës këndohet pa zemër ajo nuk ndikon sa duhet. Lutja është një proces apo ndodhi e trupit, mendjes dhe Shpirtit; nuk mjafton që veq pak të lutësh, pak të besosh, dhe veq para vete të belbzosh kur të lutësh në heshtje. Oh, jo, jo.

Një lutje përbëhet prej koncentrimit të mendimeve- kjo është fushë mentale e Lutjës. Një Lutje përbëhet prej një dashurije të hapur e ndishme të zemrës- kjo është një forcë e ndjenjave astrale të Lutjës. Dhe një Lutje përbëhet prej asaj që ju shpesh nënqmoni: Fjala! Fjala e shprehur e shëndrron materjën në dridhje.

Kështu njifet: Nëse ju dëshironi që një lutje në kët tokë ta shifni të manifestuar, koncentrohi, ndieni Zotin në qenjen tuaj të tërsishme dhe thuaje pastaj çdo fjal që prej zemrës tënde buron, me zë dhe kjart, që ato të vërteta të bëhen. Kjo nuk është mrekulli, por LIGJ.

Lutju Zotit dhe të gjith ndihmsave e tu shpirtror, udhëheqsat tu personal dhe mësuesat e tu shpirtror, enxhujt dhe qenjet e dritës që të qendrojn në përkrahje dhe ndihmë për rrugen tënde jetsore pozitive e të drejt.


1.Misticizmi ISLAM


MISTIKA - SUFIZMI


Sufizmi-Tesavufi- dispozita definitive e Arabve, Persianëve, Turqëve dhe botës tjetër Islame, mbetët libër i mbyllët i sekretit Lindorë

A është Sufizmi Religjion? Kult Okultist? Mënyrë e jetesës? Krejt çka u tha kjo është pjesërisht dhe asënjëra nga to. Në mesin e më shumë se 400 e më tepër milionë idhëtarëve të Islamit, Tesavufin e udhëheqë një Fuqi , të cilën asnjë shoqëri politike dhe ekonomike nuk e udhëheqë më mirë në botë.

Ku janë burimet e këtij kulti të quditshëm? Hulumtuesit bashkohorë edhe tani Tesavufin-Sufizmin e konsiderojnë si fuqij më të madhe të lindjes së Mesme. Megjithatë ka shumë literaturë në botë për Sufizmin, por thuaja ka pakë ose hiqë matrial të besueshëm në lidhje me këtë kultë.

Historianët e Sufizmit e përshkruajnë se themelimin bazë të Sufizmit e ka formuar profeti Muhamed ( nga pesë aliaba:profeti Muhamed, e shejta Fatime, i shejti Ali, imam Hasani dhe imam Hyseni. Pastaj vijnë 12 imamët.

Imami i parë ka qenë imam Alija dhe i fundit ka qenë Al- Mahdi-a. Besohet se i shejti Mahdi nuk është dukur fare në popull dhe gjithashtu dhe është zhdukur plotësisht nga dheu me tërë trupin e tij fizikë dhe ka me u kthyrë më vonë.

Ka shum teori në bot ne lidhje me kthimin e Imamit te 12 Al- Mahdi-a, disa thojn se ai ka me u kthyr (në Mekë me gjith trup dhe prej atij momenti ka me filluar besimi në tërë botën në një Zotë- islamizëm të vërtetë).

Une jam plotsisht i bindur se imai i 12 Al- Mahdi-a- që do të thot: Me dije-Medija (fjal Ilire). Ai gjendet tash ne Kosovë ku po pregadit qe ta qes ne dritë dijen ma të lartë Hyjnora që ne këtë Epokë njerzimi ende nuk e ka pasur, dije e cila shpejt do ta shof driten ku ter njerzimi do te shpëton prej errsirës së vërtetë dhe e tërë bota edhe nji herë do të bëhet Ilire siq ka qen para kesaj Epoke dhe do ta ket vetem nje gjuh dhe ajo gjuhë do të quhet gjuha Ilire. Me dijen Hyjnore njerzit nuk do të jenë profet po do ta kanë dijen e profetit.


TRI LLOJ LËVIZJESH SHPIRTRORE


E panjohura më e lart kulminante është ajo që njerzit religjioz e quajn zotin. Nën „ e panjohshma kulminante“ mendoi si vijon: çdo send që dini, ka me mbet e pa njohur, sido që të dini, ka me mbet e pa njohur – kjo është e panjohshme. Vazhdoni duke ditur.

Ekzistojn tri lloj lëvizjesh. Prej të njohshmes kah njohshmja, kjo është Mendja. Prej të njohshmes kah e pa njohshmja, kjo është Vetëdija. Dhe prej të panjohshmes kah e panjohshmja, kjo është Mbidija.

Atëher njeriu bëhet i shenjtë – atëherë njeriu bëhet vet zoti, kur te lëvizë prej të pa njohshmes në të panjohshmen. Ateher plotsisht e ka hedhur mendjen. Atëherë nuk ka të kaluar, dhe kur nuk ekziston e kaluara, nuk ka asë ardhmërij. Ekziston vetem ky moment, në të drejt ky moment e tera kulmohet në këtu dhe tash. Në këtu dhe tash jeton tërsija, në vetë vetbukurinë dhe lakuriqsinë, në tërë tërsinë dhe shenjtërinë e vetë.


PROFETI MUHAMET NË SHPELLËN BJESHKËS HIRA

Flet:(Osho)


Kur Muhamedi në shpellen e bjeshkës Hira për të parën her e ka ndëgjuar keto fjalë: „Thuaj, rrëfe(tregoju) në emër të Zotit tand!“, ka qen si i zgjuar prej gjumit të thell. Ka shiquar rreth e rrotull vetes. Kush kët e foli? Askush nuk ka qenë. Jeta nuk është dikushi – jeta është e tëra kjo që është, tërsija. Dhe Muhamedi ka filluar të rrëfei (tregoi). Me siguri ai është dashur të vallzoi, të këndoi – në emër të Zotit të vet.

Ato momente ka ekzistuar muzika. Ato momente ka ekzistuar vallja. Ato moment ka ekzistuar zemra, ka ekzistuar kënga. Ato momente ka ekzistuar festimi. Muhamedi është pranuar. Muhamedi është bashkuar me tërsinë, e tërsija është bashkuar me te – pika e ujit në oqean, oqeani në pikë të ujit.

Kjo ka qenë bashkimi kulminant, naltësija më e lartë ku dikush mund të rritet dhe ngritet. Por kurë të tjerët kan filluar të përshkruajn (apo ti shkruajn fjalët që ka folur Muhamedi), kjo më nuk e ka pasur të njejtën bukuri, fjalët kanë qenë të ngrira.

Kurani është libër, sikur se Vedat, Biblija dhe Upanishadet – në to jan fjalë me domethanje, por të vdekura. Në qoftë se ju nuk mund ta ndini atë moment në bjeshkët e Hirës, kur tërë tërsija ju thot: „Rrëfe(trego) në emër të Zotit tënd!“, nuk keni me muajtur me e kuptuar Kuranin. Mund ta përktheni, por ka me ju bërë barrë, nuk ka me ju dhanë jetë.

Muslimanët nuk kan muajtur me i kuptuar sufit. Kurse Muhamedi nuk është asgjë tjetër për veqë sufi. As një tradicion nuk mundet me i kuptuar sufit, ata jan gjithmon rrebel, të larguar prej shoqërisë dhe shembuj të vërtetuar sepse gjithmonë me vehte e bartin revulucionin.

Vin sikur fortunë dhe i dhridhin vet temelet e shoqërisë që ekziston, shoqërisë së vdekur, kulturat dhe civilizimet, univerzitetet, pushtetet, kishat – të gjithë janë të vdekuar. Por shumica e njerzve jan të vdekur. Dhe për këtë që shumica e njerzve jan të vdekur, dhe shoqria vdekur që është e vendosur atyre ju përgjigjet.


2. Misticizmi KRISHTER





KRISHTI NË LUTJE - MEDITACION


SHKOLLIMI I ISUSIT


(Osho flet për shkollimin e Isusit)


Isusin e kanë ushtruar Esenet, një nga shkollat më të vjetra mistike të kësaj bote. Mesimi i tyre është Vedante e pastër dhe për kët krishteret nuk i kanë mbajt shenimet qka ka ndodh me Isusin para 30 vjetve të jetës. Ekzistojn pak shenime për fëmirinë e tij dhe gjithë të tjerat e përfshinë kohen prej 30 deri 33 vjet të jetës së tij. Krishterët pakë dijn për jetën e tij të vërtetë, por qfaqja e tij nuk është rastësi e kotë kjo nuk kishte me muajtur me ndodhur pa pregaditje e një kohe të gjatë.

Isusi është i pregaditur gadi tri decenja të plota. Së pari është i dërguar në Egjipt, dhe pasë kësajë ka shkuar në Indijë. Në Egjipt i ka mbisunduar teknikat më të vjetra dhe ndërkohë teknikat më misterioze, deri sa në Indijë është takuar me mësimet e Budës, me Vedante dhe Upanishadet – me të vërtetë ka kaluar nëpër ushtrime të kujdesshme dhe afatgjata.

Për këtë shumë pakë dihet, për këtë arsye se atëherë ka qenë shumë nxënës i pa njohshëm. Krishtenët me qëllim i kanë ndaluar dhe bllokuar ato të gjitha informacione, sepse nuk kanë dashur që të dihet: „Ja shiqoni, djali i Zotit ka pasur mësues“.

Ata e përbuzin vetem idejen që dikush e ka mësuar apo shkolluar – kjo është dukur për ta si nënqmuese. Krishterët mendojnë që djali i Zotit vjen në këtë botë apsolutisht io pregaditur. Askush i pregaditur nuk është ardhur, asë që kjo është e mundur. Nëse dikush me të vërtetë është plotsisht i pregaditur, atëherë nuk mundet me ardhur në këtë botë.

Në këtë botë vijnë gjithmonë të papërsosurit, sepse përsosshmërija nuk është e kësaj bote – kjo është në kundërshtim me të gjitha ligjet. Si të bëhet dikush i përsosur, jeta i tij kalon në dimenzion vertikal.

Kjo duhet në tërsij të kuptohet: ju përparoni horizontalisht, prej A-së deri te B-eja, prej B-esë deri te C-eja, e njashtu deri në fundë; përparimi horizontal është me vijë të drejtë, prej të kaluarës deri te e tashmja, prej të tashmit deri te e ardhmja. Kjo është rruga e Shpirtit të pa përsosur – mu sikur uji që rrjedhë prej burimit kah gryka, gjithnjë duke qendruar në të njetin nivel.

Duhet të jeni i pa përsosur që të arrini deri te kjo botë. Në shkrimet e vjetra thuhet, kur do që njeriu vjen afër përsosshmërisë, ai me vetëdije jetë i pa përsosur – në atë mënyrë që të mundë të kthehet në këtë botë që ta vazdon ndihmen për zhvillim shpirtrorë te të tjerët. Nuk ka kthimë nëse e realizon përsosmërinë e plotë.




Jesusi vet e ka pregaditur vdekjen e tij duke i përballuar tërsisht dhimt shpitrore dhe trupore, njashtu duke qendruar plotsisht i vetëdijshëm deri se e ka leshuar trupin fizik. Me kët Jesusi e ka arritur vetëdijën më të lartë kosmike.

MREKULLIT E KRISHTIT


Krishteret me mija vite kan dashur me i vërtetuar mrekullit e Krishtit: Guri është shendrruar në bukë, ujin në venë, i ka ringjallur kufomat, ua ka kthyrë të verbërve të parit, njerzit me sëmundje të grbules vetem me të prekur i ka sheruar etj… etj…

Për çka i vejn në pah apo ju kushtojn aqë vëmendje intenzive atyre Mrekullive? - sepse në Indi kur askush nuk kan pasur gajle a është Buda çudijbërs apo jo. Por, për çka atëherë krishteret kërkojn me çdo kusht këtë në lidhje me Krishtin? Nëse dikush e vërteton që Krishti nuk ka krijuar çudira, e tëra është e humbur – Krishtenizmi kishte me filluar të zbehet.

Krishtenizmi nuk mvaret prej Krishtit, por prej mrekullive të tij. Nëse një ditë vërtetohet që nuk e ka ngritur Lazarin prej të vdekurve, që nuk i ka sheruar prej gërbulës, që të verbërve nuk ua ka kthyrë të parit, Krishterizmi në të njejtin moment ka me u zhdukur. Nuk ka me pasur më kisha, asë Papë, sepse të gjith ata mvaren prej Krishtit çudibërs, e jo Krishtit prej vetvetes. Përçka? Sepse çudirat flasin sepse ai me të vërtet ka qen djal i Zotit.

Çudi, në thelb, asgjë nuk vërteton ajo vetem tregon budallakijt të atyre që me çudira jan të mahnitur, dhe kjo është e tëra. Sa e dij une(Osho) Krishti kurrë nuk ka bërë aso gjërash, sepse ai me të vërtetë nuk është aqë idiot të krijon diqka se si juve të ju bindë.

Rreth tij ndodhin çudirat të cilat ju nuk i vëreni. Sakt, plotsisht është e sakt: të verbërit rreth tij fillojn me parë, por jo fizikisht, por të verbërit shpirtror i qelin syt. Plotsisht është e vërtetë: ai i ka ngjallur kufomat, sepse në njerzit shpirtrisht të vdekur u ka bartur jetë të re në ta. Të gjitha këto janë mrekulli më të mëdha, sepse të gjitha çudirat mund sot ti bëjnë edhe shkenca – shkenctart të gjitha këto gjëra apo mrekullij qysh moti i bëjnë.


DOMETHENJA E KRYQIT



OSHO sqaron për kryqin.


Kryqi është i përbërë prej dy vijave: njëra vij është horizontale në lidhje me tokë dhe tjetra është vërtikale. Vija Horizontale është koha: e kaluara, e tashmja, e ardhmja; A, B , C që sillen rreth vijës. Ju jetoni në atë rrafsh. Vija vertikale është përjetshmërija: TASH. Ajo është gjithmonë kohë e tashmit – nuk ka të kaluar, nuk ka ardhmërij. Ajo vij nuk shkon përpara por shkon përpjetë, gjithnjë përpjetë – kjo është ngritje pa fund.

Koha dhe përjetshmërija jan takuar atje ku Jesusi është kryqëzuar. Nëse vdiqni në ate TASH, ju jeni rilindur; ringjallur. Atëher për ju nuk ka vdekje, sepse koha zhduket: bëhi të përjetshëm. Kryqi është simbol i takimit të kohës dhe përjetshmërisë. Pika e takimit duhet pa tjetër të jetë vdekja e juej personale. Ajo nuk mund të jetë diqka tjetër, sepse kur zhduki prej kohës të kësaj bote, lajmroheni në të tashmën e përjetshme. Kurse dy lamitë kryqëzohen – ku? Në Tash dhe Këtu. Kryqëzohen në këtë moment.

Tash është momenti i kryqit. Por, ju vazhdoni që të rrotullohi horizontalisht, vraponi në takim me ardhmërinë, dhe për këtë e lshoni përjetshmërinë. Nëse filloni që të lëvizni prej këtij momenti, pra, vertikalisht, ju jeni mbi kryq. Keni me vdekur i till si jeni, dhe keni me u rilindur në tërsij. Keni me u bërë diqka krejtsisht e re.

Pas kësaj lindje vdekja më nuk ekziston. Keni ardhur deri te „begatija e jetës“. Për Isusin, kryqi është simbol i kohës: kryqëzohen koha dhe përjetshmërija. Ndërsa për krishterët, kryqi është më tutje një simbol pikllimi i errët i vdekjës, vuajtjes dhe psimit.

Sikur Isusi mos të kishte shkuar te Jevrejt…dhe të kishte ndejtur në Indij dhe ta kishte bër kryqin e vetë, atëherë kryqi kishte me qenë plotsisht i njejt, por Isusi kishte me qenë plotsisht tjetër.

Kishte me qenë ngjashëm me Krishnen, ekstatik, i qeshur, i kënaqur – sepse kryqi është simbol i gëzimit, e jo simbol i vdekjes (siq është tash kryqi i krishterëve). Kur koha zhduket, ju vdiqni për botën e kohës dhe lajmrohi në botën e përjetësisë. Në këtë moment duhet të jeni ekstatik. Hinduset për këso gjendje të vetëdijës e kanë vetem një fjalë – samadhi.

3.MISTIKET DHE MESIMET E TYRE



MISTIKA (SUFËT) DIE MËSIMET E TYRE





Njeriu bashkohorë arrinë forcat duke i zhvilluar fuqitë mistike të cilat janë të vendosura në vetvehten e tijë. Ajo fuqij është e vendosur në pesë organe të mshefta të cilat quhen Lataif-e, e këto janë: Qendra e Zemrës, qendra e Shpirtit, qendra e Msheft,qendra Sekrete dhe qendra më Misterioze.

Joga, Shinto, Budizmi, Taoizmi, Konfuqizmi etj., të gjitha këto besime kanë mjaftë fjalmirë (besimtarë) në tërë Europën dhe Amerikën. Mirpo Sufizmi-Tesavufi- dispozita definitive e Arabve, Persianëve, Turqëve dhe botës tjetër Islame, mbetët libër i mbyllët i sekretit Lindorë.

A është Sufizmi Religjion? Kult Okultist? Mënyrë e jetesës? Krejt çka u tha kjo është pjesërisht dhe asënjëra nga to. ( Në mesin e më shumë se 400 e më tepër milionë idhëtarëve të Islamit, Tesavufin e udhëheqë një Fuqi , të cilën asnjë shoqëri politike dhe ekonomike nuk e udhëheqë më mirë në botë.- shkruan sheiku Ahmed el-Abasi në librin e tijë „ Fuqitë e fshehta të Sufëve“.

Kultura dhe letërsija e Sufizmit ka ndikuar në zhvillimin e kulturës dhe arqitekturës së Azisë.

Ku janë burimet e këtij kulti të quditshëm? Hulumtuesit bashkohorë edhe tani Tesavufin-Sufizmin e konsiderojnë si fuqij më të madhe të lindjes së Mesme. Megjithatë ka shumë literaturë në botë për Sufizmin, por thuaja ka pakë ose hiqë matrial të besueshëm në lidhje me këtë kultë. Historianët e Sufizmit e përshkruajnë se themelimin bazë të Sufizmit e ka formuar i shejti Muhamed ( nga pesë aliaba: i shejti Muhamed, e shejta Fatime, i shejti Ali, imam Hasani dhe imam Hyseni. Pastaj vijnë 12 imamët. Imami i parë ka qenë imam Alija dhe i fundit ka qenë Al- Mahdi-a. Besohet se i shejti Mahdi nuk është dukur fare në popull dhe gjithashtu dhe është zhdukur plotësisht nga dheu me tërë trupin e tij fizikë dhe ka me u kthyrë më vonë në Mekë me gjith trup dhe prej atij momenti ka me filluar besimi në tërë botën në një Zotë- islamizëm të vërtetë).

Mirpo shumë historian kan shkruar se ky kult esoterik rrjedhë qyshë prej kohrave shumë më të lashta, ku shumë kulte për zhvillim shpirtror kanë ushtruar që Egon (Nevcin) ta lirojnë prej prangave të materjës. Sufit thonë se njeriu është pjesë e tërsisë së Amshueshme, prej të cilit çdo gjë rrjedhë dhe çdo gjë duhet që ti kthehet. Jeta e Amshueshme mund të arrihet vetëm me anë të pastrimit të shpirtit (mendjës). Kur Shpirti i njeriut vendosët sakt në trupë dhe kur mbi te merret kontrollë e plotë, atëhere njeriu lajmrohet në formë të vetë përsosur. Pra atëhere njeriu i ka të gjitha fuqitë në dorë.

A njdahen Sufit prej botës dhe shoqërisë, që tërsisht ti kushtohet të së vërtetës? Sufët edhe pse kohë pasë kohe izulohen në lutje të thella dhe Dhikër, ata plotësisht janë të integruar në botë dhe në shoqëri ku merren me punë të ndryshme të lloj lloj profesionesh dhe zanatesh. Ti lexojmë fjalët të një autoriteti të lartë:

„ Njeriu është i denuar që të jetoi jetë shoqërore. Rroli i tijë është që të jetoi me njerzit tjerë. Duke i shërbyrë Sufizmit, ai i shërbenë Amshueshmërisë, i sherbenë vehtës dhe shoqërisë. Pra nese dëshiron që ky të bëhet Sufi, ky nuk mundet të lirohet prej asnjë prej këtyre detyrimeve. I vetmi mësimë i cili vlenë është ai i cili arrihet nëpërmjet përjetimeve të jetës së përditshme. Njeriu sikur Jeremi (Murg) i cili e lshonë shoqërinë dhe lirohet prej mësimeve dhe përvojave të jetës, aij nukë mund të arrijë fuqijë. Sepse fuqitë arrihen me mbisundimin e dobësive dhe pasigurive. Me jetuar jetë të plotë të izolimit don të thotë me e mashtruar vetvehten.

Ajo që Sufëve në rrolin e Fakirëve dhe Dërvishëve- ju është dhanë në rrolin e palëndueshmërisë, pagabueshmërisë dhe mbifuqisë, janë mësimet e tyre. Nukë ka kurfarë dyshimi se koncentrimi i mendimeve të tyre që ata të arrinë, i përgjigjën asajë që mundë të krahasohen me manifestime mbinatyrore. Ka shumë shembuj që janë të regjistruar me precizitet të pa gabueshëm historik ku tregohet fuqija qudibërse e këtyre njerëzeve. Por mos të harrojmë se mund të hasim në „suf“ të rrejshëm të cilët e mashtrojnë masën naive të njerzëve. Mirpo në anën tjetër me dhjetra e mija njerëz pa paragjykime janë të bindur në Tesavuf dhe në disa Sufi që para masës i bëjnë disa qudira, këto mrekulli atyre ju binë fuqij të ndonjë shkalle të pa ndëgjueshme. Këto manifestime janë vetë zbatim i msheftësive të natyrës ku shkenca nuk i njef sa duhet .

Cilat janë ato qudira dhe fuqij të cilat ju përshkruhen Sufëve të shejtë? Gadi nuk ka fenomen maxhik për të cilat disa autor nukë vërtetojnë se i bëjnë Dervishët, disa çudira janë më karakteristike për këtë kultë se qudirat tjera.

E para është- hupja konvencionale e Kohës ( në harmoni se Koha nukë ekzistonë), shumë tregime të ndryshme që mirren me këtë fenomen-këto tregime disa i përkasin disa shkenctarëve shumë pedant.

Ndoshta është rasti më i ndëgjueshëm i shehut-Shahab-el-Dina. Thonë se ka qenë i aftë që ta manifeston para syve të publikut qfaqjen e pemëve, njerëzve, objekteve dhe këtë apsolutikisht simbas vullnetit të vetë ( kjo nukë ka qenë Hipnozë masive ,po ka qenë realitet i fuqive të tja maxhike).

Flitet se një herë e ka lutur Sulltanin e Egjiptit që ta futë kokën në një enë me uij. Sulltani menjëher u gjet në rrolin e një njeriu që anija ju ka shkatrruar, dhe pastaj i hedhur në një ujdhesë të një shteti të largët. Këtij ia pshtunë jetën disa druprerës ku hyri në një qytet më të afërmët ( duke u betuar se ka me ju hakmarrur shehut se maxhija e tij e ka pru në këtë fatëkeqësi). Në atë qytet e fillon punën si rob. Pasë shumë vitesh e arrinë lirinë dhe fillonë një punë të madhe, martohet dhe stabilizohet. Ma në fundë përsëri varfrohet ku mezi e mbanë gruan me shtatë fëmijë.

Një ditë duke u gjetur rastësishtë në bregdet, futet në ujë që të lahet. Në të njejtin moment, u gjet në pallat në Kairo, përsëri ishte mbretë i rrethuar me kopshte dhe para tij gjendej shehu me fytyrë serioze. Tërë përvojën e tijë që e bëri e cila dukej se ka ndodhur me vite, në realitet kjo ngjarje ka ndodhur vetëm disa sekonda.

Ky zbatim i mësimit që „ koha nuk kja kurfarë kuptimi për Sufët“ qëndron në shembullin e njohur të jetës te të shejtit Muhamed. Flitet se profeti Muhamed kur është nisur për në udhëtimë të quditshëm, Xhebraili e merr dhe e dërgonë në Parajsë, Ferr dhe Jerusalemë. Pasë 90 takimeve me Zotin është kthyrë në tokë sakt kur donte ta kapë pjatën me plotë ujë e cila donte të rrëzohej atëhere kurë Enxhulli Xhebrail e merrë me vehte. Të gjitha ato udhëtime i bënë dhe prap e zenë pjatën pa ra në tokë dhe u derdhur uji i saj.

Hapsira për shehun luan rrol të vogël që të udhëtoi me mijra kilometra sa qelë e mshel sytë. Thuhet se mësimet e tilla për mësuesit mistik janë ngjarje më të thjeshta. Mistikët shifen në mes veti në të njejtën kohë në largësij me mijra kilometra. Hecja mbi sipërfaqe të ujit dhe kalimë të sipërfaqeve shumë të largëta këto rregullisht kanë bërë të dedikuarit para syve të botës. Konsiderohen se këso Çudirash i dedikohen vetëm pejgamerve. Por qendron fakti se çudirat –Karamat-et i është e mundshme edhe te një numëri të madhë të Sufëve dhe mistikve të tjerë botrorë.

ORGANIZIMI I JETËS SË SUFËVE

Grupet mistike të këtyre grupeve, i kanë rregullat e veta shumë të rrepta, kjo vlenë për ata që i dëshirojnë fuqit e sufëve. Ka të atillë që e ushtrojnë këtë kultë. Adhuruesit e ri që dëshirojnë të integrohen në këtë grup, këta duhet që ti pranoj Piri ose Shehu-msuesi shpirtror. Shpesh ndodhë që fëmijët e sufëve që ta përcjellin rrugën e prindëve të vet. Si nxënës të rendit të parë SaliKu- hulumtuesi, mund të jan vetëm ata që i ka zgjedhur vetë mbrojtësi-msuesi shpirtror.

Rendet (grupet) që i marrin emrat simbas formuesit të tyre si për shembull Nakshibendi, Kadriji,Halveti,Rrufaij etj., organizohen në grupe ku i organizon mjeshtri i njohur. Përparimin prej një shkalle në një tjetër të nxënësit të tarikatit e caktron Mjeshtri i grupit Shehu- msuesi shpirtror. Psh në Azij, sufi që të mëson degë të veqant, aij duhet të udhëtoj prej Marokut në Javë dhe prej Kinës në Libi, vetëm e vetëm që ti bashkohet rrethit (Hallkës) të mësuesit të lartë shpirtrorë. Atëhere në qoftë se mësuesi e pranon këtë nxënës, atëherë kandidati vëhet në sprovë në zgjatje prej disa muajve. Kështu ky nxënës duke jetuar në varfri i veshur me tunike ( veshje liri ose leshi) kmishë të bardhë me mangë të gjata deri në gjunjë i cili punon një punë shërbtori. Hulumtuesi gjat këtij shërbimi, rrin me mësuesin e vet duke ju nënshtruar një regjimi ma të rrept se një diciplinë ushtarake. Hulumtuesi merr pjesë në litani ceremoniale të shkrimeve të caktuara sekrete. Duhet ti përdorë pesë lutje ceremoniale dhe përkujtime (dhikër), duhet të axhiroi prej mëngjesit deri në mbrëmje një muaj dit dhe të lexoj Kurhan.

RENDET-DEGËT E TARIKATIT

Janë të njohura dymbdhjet degë të Tarikatit, mirpo ka edhe shumë nëndegë tjera. Prejardhjen e kanë prej të shejtit Muhamed. Vërtetohet se këto kan mbetur prej vllazrisë mistike të Pejgamerit prej trashigimtarve special „ Ashab-us-Safa“ ( bashkësija e gjygjtarve). Këta njerz shumë pak njifen. Gjat punës së tyre të msheftë këta mistik thellohen në vepra të mira,meditim të thellë, lutje, agjirim, dhikër. Simbas disa teorive emri i tyre rrjedh prej veshjes së tyre karakteristike prej leshi të bardh si psh fjala: Suf- artabisht-d.m.th. Lëmsh apo Safa-Pastërti.

Sot njifen shumë rende- degë të Tarikatit si psh:Nakshibendi,Halveti,Kadrii,Mevlana,Rrufai,Sadii etj. Kurr asnjë Tarikat në mes veti nuk shkojnë keq, pra gjithnjë janë miqësor në mes veti. Ndonjëher në rituale msuesit bashkohen në mes veti, bëjn ceremoni së bashku me qëllim të përbashkët dhe për tërë njerzimin. Ka shumë degë dhe nëndegë të Tarikatit ku janë të shtrira në tërë botën si prej Marokut deri në Javë, nëpër Indi, Avganistan, pra kudo ku është i shtrirë Islami. Ujdhesa Bali në Indonezi njifet me Sufit më të zhvilluar dhe të ngritur shum lart shpirtrisht të cilët për veq ritualeve normale ata tri her në muaj i bëjnë ritualet e hecjes nëpër zjarr, hecin nëpër prush me gaca të ndezura dhe nuk dugjen fare, me këtë ritual të hecjes nëpër zjarr e bëjnë forcimin e trupit fizik dhe e bëjnë pastrimin e Shpirtit.

Avatar Meher Baba i ashtuqujtur Avatar mbi avataret ( resulullah) thekson se: nxënsat e sufizmit ( dhe të çdo zhvillimi spiritual) nuk mund të kan dobij shpirtrore në qoftë se në atë degë të Tarikatit apo lami të zhvillimit shpirtror nuk e përcjell mësuesi- Murshidi apo Murshidja i-e Iluminuar (shëndritur-i cili e ka njohur Vetvehten-Zotin në vete). Paraqitja e rrallë e msuesav të Iluminuar apo të shëndritur ka shkaktuar dobësimin e fuqive dhe udhëzimeve të sufizmit, kështuqë shumë grupe si te ne dhe në botë, jan mbetur vetëm si sekte të pastra intelektuale.

Sufët luajnë një rrol shumë të rëndësishëm në jetën shoqërore politike të atij shteti që i takojnë. Në shumë vende të botës Dervisht njifen si luftëtar shumë të lartë të mbrojtjes së atëdheut. Ata njifen edhe te ne në Kosovë edhe në Shqipëri si në vendet tjera me shqipëtar. Psh në Libij. Mbreti i Libisë ku tash shpejt ka sunduar në atë shtet i ashtuqujtur Sejad Idriz, ai ka qenë udhëheqës kryesor i grupit të Sufëve –Tarikatit. Njashtu dhe Fakiri nga Pij-a në veri të Indisë i ashtuqujtur:“ Bakla e unit të zjarrit“, ka qen udhëheqës sufist, e shumë e shumë të tjerë që ne nuk i njohim.

QËLLIMET E SUFIZMIT

Simbas teorisë së sufizmit, njeriu në gjendjen e vetë normale është një pjesë shtazë një pjesë njeri, është jo komplet. Mësimet e përgjithshme të sufëve, ceremonit, lutjet etj., janë me qëllim që hulumtuesin ta bëjnë të pastër që të bëhet „Insan-i-Kamil-njeri (gjuhë e sufizmit) i pastruar dhe i plotë. Këtë gjendje mund ta arrijnë edhe të tjerët të cilët nuk janë në sufizëm pa ndihmën e askujtë vetëm me punën e tij shum serioze. Por sufizmi është rrugë e vërtetuar me metoda të caktuara dhe me udhëheqje të drejtë të mësimit.

Kur kandidati e arrinë gjendjen e plotë të realizimit hyjnor, ku dhe është qëllimi kryesor i këtyre kulteve, atëhere sufi është në harmoni me Amshueshmërinë, kurse ato mundime dhe mosësiguri etjera që i ka bërë si njeri i zakonshëm, ma te ky tash nuk ekzistojnë. Kjo fazë e fundit njifet si Vasl-, ku d.m.th-Bashkim.

Përndryshe të gjith mendimtarët sufist i ikin jetës së mbyllët nëpër Teqe, apo vetmisë. Në qoftë se sufi mbyllet e rrin jashtë shoqërisë, atëher ai bëhet anti shoqërorë, më nuk i shërben familjes dhe rrethit ose shoqërisë, atëher ky sufi është kundra ligjit hyjnor dhe prej kësaj rrjedh principi i sufit : „ Të jesh me botën e jo jasht sajë“. Për këtë arsy sufët e shejt musliman jan të njohur me lloj lloj profesionesh e zanate si dhe tituj të lartë.

Prej këtu rrjedhë se disa mbretra të Indisë dhe Persisë pasi që kanë hyrë në rendet e Tarikatit, këta kan marrë si shtesë disa zanate që të muajn që ti paguaj hargjimet jetësore të veta, që mos të marrin tjetërkah dhe gjat kësaj kohe prap kanë mbetur udhëheqsa mbretëror dhe për hargjime personale këta kurrë nuk kanë marrë të holla prej arkës shtetrore mbretrore.

SUNDIMI I PA DUKSHËM I SUFIZMIT

Udhëheqsi kryesor i tërë sistemit Sufist në botë është Kutub-i-al Irshad ( udhëheqsi i katër Kutubve të tjer). Gjithmonë bota i ka pesë Kutub, këta thuaja gjithmonë janë të pa dukshëm për njerzimin, pra rrall shifen në publik në mesin e njerzve, edhe me i parë gadi askush nuk i njef.

Në çdo 700-1300 vjet vjen Avatari në tokë, ku ardhjen e tyre e pregadisin pesë Kutubët. Avatari quhet Kutub-al-Akab (ku d.m.th. mësues i mësuesve). Kur Avatari vjen në tokë bëhet një revulucion ( i pa dukshëm) i jashtzakonshëm sidomos te njerzit si në zhvillimin shpirtror njashtu edhe teknik. Qdo 100 vjet sundojn pesë Kutub në Tokë ku çdo her ndrrohen. Kur njëri e kryn detyrën hyjnore në tokë vjen dhe e zavendson tjetri.

Kutub-i-al-Irshad udhëheqsi i katër Kutubve të tjerë, ky jo vetëm që i udhëheqë msheft rendet sufiste në tokë me të katër Kutubët tjerë, po edhe e rregullojnë edhe qështjen shoqërore e politike ( msheft) në tërë botën. Gjithashtu kryen punë të jashtzakonshme në tërë Univerzin ku vetëm të mbrrimit atë punë e dinë.

Kutubët mbajnë lidhje të msheftë me Tarikatet dhe atë vetëm me disa. Mbledhjet mbahen msheftas, Kutubët, msuesit (Shehët ose Pirët) , këta bashkohen në një vendë kudo në botë ata vet ku e caktojnë, e shkatrrojnë apo e humbin hapsirën dhe kohën dhe me gjithë trup fizik udhëtojnë në atë vend të mshehur ku bëhet mbledhja e tyre dhe ku përcaktohen ngjarjet në botë të cilat në të ardhmën e afërt kanë me ndodhur, pra caktohet fati i njerzimit si për të mirë njashtu edhe për të keq, kuptohet se këta hyjni të lartë e ndjekin plotësisht ligjin e Përëndisë.

Kutubët kan arritur një shkallë të lartë të zhvillimit shpirtrorë ku kjo shkallë e zhvillimit quhet: Vasl-( ku d.m.th.- bashkim me të pa amshueshmin). Me këtë arritje të lartë këta kanë fuqi që kur të dojnë munden me udhtuar me trupë fizik e ate kudo në botë apo në ndonjë dimenzion tjetër jo fizikë. Duhet të cekët se edhe Prizreni e ka pasur një fatë ku e ka pasur një Kutub, e ate jo shumë largë në të kaluarën. Tash në Prizren ekziston Tyrbja e Kutub Babës ku thuaja të gjithë e njofin atë vendë të shenjtë.

Në të gjitha kohrat dhe në të gjitha erërat në tokë, në të njejtën kohë gjithmonë ekzistojnë 56-Shiv-Atmi ( gjuhë sankrite ku d.m.th.-Shpirtra të përsosur-Realizues të Zotit).. Prej këtyre 56- Shiv-Atmi disa rrinë në gjendjen e Majzoobiat-it ( ku d.m.th.- gjendja e tetë e Zotit), kurse disa rrinë në gjendjen e ashtuqujtur: Turija-avastha ( ku d.m.th.- gjendje e bashkimin me Zotin). Kurse në terminologjinë sufiste këta të shejtë njifen si: „ Fana-ma-al-baqa“ ( ku d.m.th.- gjendje e nëntë e Zotit, kontakt me Zotin). Kurse disa të tjerë të këtij grupi të 56-shtë pas kalimit në Bashkim hyjnor rrinë në gjendjen e ashtuqujtur : „ Sulukiyat“ ( ku d.m.th.- gjendje e vërtetë e hulumtuesit). Njashtu qëndrojnë në gjendje të ashtuqujtur: „baqa-billah“- ( ku d.m.th.- qendrim në Zotin) dhe këte në fund të udhëtimit të dytë hyjnor. Kurse vetëm pesë prej 56- tëve rrinë gjithmonë në gjendjen e Kutubiatit ( Qutubiyat), të gjithë këta janë në formë njerzore.

Pra në të gjitha kohrat dhe në të gjitha erërat në tokë gjithmonë ekzistojnë pesë Kutuba (Qutub), Satguru (gjuhë sankrite) ose të ashtuqujtur shqip Msuesa të Përsosur, ku jetojnë në mesin e njerëzev duke i shfrytëzuar aspektet e pa kufijshme të „ ahadiyat-it ( që d.m.th.- vetëdije më e lartë) dhe në Arsh-e-ala ( që d.m.th. froni më i lartë- gjendje më e lartë shpirtrore ose gjendja e Avatarit ose e Kutubëve.

Kutubëve i shërbejnë katër ndihmës e këta quhen Advall*. Detyra e tyre është që gjithmonë të janë të vetëdishëm dhe të mbajnë pushtet në të katër anët e botës dhe kështu pa ndërpre i lajmrojnë Kutubëve për gjendjen dhe për çdo ndodhi në botë. Dhe për veq këtyre katër Advall -ëve nën ta ekzistojnë të ashtuqujtur dhe 40 Avdall – që don me thanë :„ Ata që janë ndrruar shpirtrisht“. Nën 40 Avdall gjenden edhe 70 – Fisnik dhe pas këtyre 70 fisnikëve vinë 300 Të Lartë . Kurse të shejtit Sufist në këtë hiarki që nuk kanë obligime quhen:Vali.

HYRJA NË TARIKAT DHE DEDIKIMI (PËRKUSHTIMI)

Kur të paraqitet kandidati për të hyrë në Tarikat në shkallën më të ulët quhet Salik. Saliku mund ti lejohet të marr pjesë në mbledhje për një kohë deri sa ai të vjen në regjistrim formal. Pranimi te Shehu apo te Piri nuk don të thotë përparim të menjëhershëm. Kjo gjë është një gjë e jashtzakonshme e sufizmit në krahasim me grupet tjera mistike të mshefta.

Përparimi apo ngritja në rrugën më të lartë e atij nxënësi në atë tarikat dhe deri te njohja e dijeve sekrete vjen automatikisht atëherë kur i dedikuari është i pregaditur. Në qoftë se aspiranti uk është i pjekur për dedikum, ai më kurrë nuk ka me përparuar. Përndryshe një herë kurë i përkushtohet me sukses asaj rruge me siguri se ka me pasur përparsi me kusht nëse i përmbahet me rreptësi detyrave, ritualeve etj. Në qoftë se ndodhë që një jo i dedikuar në rrugën e sufizmit dhe merr pjesë në ceremonitë e tyre, ky në këto ceremoniale ndëgjon çdo send çka flitet, nashtu mund të merr pjesë në përsëritjen e formulave magjike apo merrë pjesë në dhikër, apo në rituale etj., ky prej kretjt kësaj nuk mund të nxjerrë asgjë, asë në kur farë dedikimi asë msheftësije dhe asë që merr vesh se çka është duke u bërë aty etj.

Shumë grupe të Tarikateve përdorin muzikë instrumentale të ndryshme ku gjatë kësaj kohe ndonjëher luten, ndonjëherë vallzojnë, këndojnë, përsëisin fjalë të shejta etj. Qëllimi i këtyre ritualeve është që të vinë në një gjendje të qetsisë shpirtrore ose të një gjendje të Transit. Kurse disa Tarikate si psh. Tarikati Halveti, punojnë në msheftësi kurse ritualet e tyre mundesh me i parë vetëm nëpër festa të cilat i bëjnë haptas si dhikrin ku në këto festa pranojn Myhyp të ri-nxënësa apo antar të Tarikatit, njashtu këndojnë edhe Ilahi – ku i përkushtojnë Përëndisë, Pegamberit dhe të dashurve të Përëndisë në përgjithësi.

Në kohën e përshtatshme, kandidatin ia paraqesin kryetarit-Shehut të atij Tarikati. Për gjat kësaj kohe i bëhen disa pyetje, ku përgjigja e tij e përcakton se sa është nxënësi i përshtatshëm. Nëse është i pranuar, Shehu e merr për dore dhe e afron afër vetës ku i flet në vesh fjalë të shejta ku në të njejtën kohë edhe kandidati i përsëritë me zë të ulët dhe ku vetem nxënësi dhe Shehu e din se çka po flasin. Në tarikatet të ndryshme të Azisë, Indisë etj., kërkuesi në fillim bëhet vetëm Salik e jo Myhyp. Kurse për tu pranuar plotësisht në Tarikat Saliku, ai duhet ta bëjë betimin ku si ta bëjë betimin Saliku, aij duhet ti nënshtrohet plotësisht dhe në mënyrë të rreptë Shehut ose Pirit.

STAZA E SUFIZMIT

Pasi që të pranohet Saliku te Shehu në hallkën e këtij Tarikati, Saliku- apo hulumtuesi e merr emrin Myhyp, bëhet tash nxënës i vërtetë dhe prej këtij momenti i nënshtrohet pregaditjeve dhe ushtrimeve me diciplinë të rrept. Tash te nxënësi fillon faza e vërtetë e tarikatit-rrugës së vërtetë. Kjo fazë është fazë e vërtetë e sufizmit dhe don me thanë: përparim shpirtror.

Në mes shkallës së parë dhe të dytë për veq nënshtrimit total para Shehut apo Pirit, nxënësi nuk guxon ta lshoj asnjë ritual, asë lutje që bëhet në rend apo në atë tarikat. Për veq leximit të Kurhanit, të librave të shejta dhe të tjera spirituale ai sa të mundet që ka kohë bënë Dhikër dhe këtë më së shumti natën kur të gjith binë në gjum.( Pejgameri Muhamed a.s. me një hadith thotë se me ramjen e natës hapet qielli, por më së shumti hapet qielli të Hënen dhe të Ejtën e atëherë më shumë luteni).

Nxënësi edhe pse punon intenziv si në shoqëri njashtu edhe në Teqe, ai prap nuk është i ndarë prej familjes dhe botës, por aij asnjë herë nuk është i ndarë edhe prej Shehut, gjithnjë i koncentruar në te me mendime dhe në personalitet të tij. Ndërsa Shehu rregullisht në mënyrë telepatike i drejtohet nxënësit në largësi duke i dhanë energji vitale shpirtrore që ta forconë në luftë me vetvehten kundra Egos-Nevcit apo unit të rrejshëm i cili në mënyrë intezive mundohet ta pengoi dhe ta kthej nxënësin nga rruga e vërtetë.

Në fazën e Myhypit apo Murid-it, hulumtuesi mundet me marrur pjesë në seancat e natës të Dervishëve. Kështu sufët Dervish duke përsëritur Dhikër këta kalojnë në lloj- lloj fazash të përparimit shpirtror. Për çdo send vendos Shehu. Prej kësaj faze Shehu e koncentron mendjen në Myhyp ku shkon duke ja forcuar fuqinë shpirtrore. Në këtë fazë Myhypit i lejohet që ta zbaton ndonjë aftësi maxhike. Hulumtuesi tash mbisundon me lloj-lloj fenomenesh, por ato i qfaqë vetëm me lejen e Shehut. Në këtë fazë nxënësi kalon në një sufi të pjekur. Kjo fazë quhet: Safar Ullah ( që d.m.th.- udhëtim për kah njohja). Hulumtuesi duhet me u koncentruar që të arrinë bashkim me shpirtin e Shehut.

Shehu i përsosur quhet Murshid ( i shejt).

Sufit e ri tash udhëtojn nëpër shumë vende të ndryshme ku asgjë nuk ju lejohet që të tregojnë për rrugën e tyre të atij Tarikati. Ata udhtojnë për në Mekë, Medinë, Jerusalem dhe në vende të tjera të shejta. Për tu tejkaluar faza e re ju nevoitet më shumë kohë se në fazën e parë. Ndodhë që në kalim prej fazës së ulët në atë më tëlartë arrihet dhe pa intervenimin e Murshidit.

Pas fazës së Tarikatit ( rrugës) vjen faza e tretë Arif ( që d.m.th.- njohës). Në këtë fazë hulumtuesi ia kushton arritjes së bashkimit me mendime të te shejtit pegamer Muhamed, sepse hulumtuesi në këtë fazë i tejkalon mendimet e Shehut. Kjo pjesë e rrugës njifet si Safarli-Allah ( që d.m.th.- udhëtim më larg se njohja).

Fuqitë okulte janë të theksuara më së shumti në fazën Arif. Shpirti ende nuk është i pastruar prej ndikimeve damtuese,epsheve etj. Ego apo Nevci apo mendja-uni i rrejshëm është në shkallë mjaft të lartë të kontrolluar. Tash mbetet vetëm Kulmi- shkalla e ashtuqujtur Fana ( që d.m.th.- Abrogim-prishje). Kjo don me thanë shkatrrim i të gjitha mendimeve-vdekje e mendjës. Këtu hulumtuesi Iluminohet-shëndritet, e njef vetveten-Zotin në vete. Hulumtuesi nuk është më njeri i zakonshëm. E tëra kjo arritje është bërë me mëshirën e Përëndisë.

MREKULLITË E SUFËVE

Kemaludini, një nga më të njohurit historian të sufizmit ka shkruar dhe jep shembuj të ndryshëm dhe një nga ata shembuj është se si në Tarikatin Nakshibendi ka pasur të mbrrimë të tillë të cilët e kanë ngjallur të vdekurin. Vërtetohet se si Shehu- Kajum e ka ngjallur nipeshën e vet edhe pse ajo kishte vdekur para tri ditëve.

Flitët për një femër sufi, e cila ka bërë qudira të shumta, e cila quhej Rabij-al-Adavija ( shek.VIII). Mësimi më i madh i saj ka qenë lutjet nga Kurhani dhe Dhikri i natës drejt rrugës së njohjës dhe të fuqijve të larta.

Rabija ka qenë e njohur me përdorimin e formulës: „La-ilaha-ila-allah“ (Nuk ka Zot tjetër për veq Allahut Një). Rabija e ka ndezur zjarrin me dru pa ndihmën e shkrepsës, ka siguruar ushqim pa dalur kurrë prej shpijës etj.

Rabijën shumë të re e kanë marrur si skllave. Zotruesi i skllavëve një ditë e vrenë se mbi kokë të Rabijës, në muer, po rrin llampa e ndzur pezull ku asgjë nuk e mbante. Zotruesin e skllavëve e mundon shumë kjo gjë dhe merr frigë nga Rabija, ku heshtur pa e ditur askush e liron Rabijën prej skllavërisë.

Sufët qudibërës, për veqë lutjeve e pastrimeve ata i përdorin formulat kryesore si Dhikrin ku e indukojnë koncentrimin e mendimeve ku iu mundësohet në ato momente që të formojnë fenomene okulte të çdo lloji. Në mes të këtyre të arriturave, sufit kanë aftësi që me ndihmën e Dhikrit ta zbusin dhimtën, ti sherojnë smundjet, që të udhtojnë në largësi të mëdha sa qel e mshel sytë, shiqim në të gjitha kohrat, lexim i mendimeve te të tjerët etj., etj.

FORMULAT E SUFËVE- DHIKRI

Të gjitha ritualët (lutjet, dhikri etj.) bëhen kur je i pastër si: në tesha, në trupin ( te fetarët marrja e avdesit).

Dhikri zakonisht bëhet natën, ku dhe priten rezultate mbinatyrore. Dhikri fillohet për një qëllim të arritjes së dijës dhe fuqijve hyjnore si psh.: kur ndonjë sufi don me e sheruar ndonjë smundje, ai pregaditët me Dhikër- me një emër të përëndisë që don me thanë sherim. Me këtë lloj Dhikri sufi mbledhë forcë të jashzakonshme për sherimin e asaj smundje që don me e sheruar. Energjinë e drejton kah qëllimi dhe rezultati i fundit. Psh. Kur sufët dojn ta bëjnë ndonjë Hajmali ose ndonjë Talisman shumë të fuqishëm, pa marr parasyshë qëllimin, ai mbyllet tri ditë dhe tri netë duke e përsëritur formulën me qëllim të caktuar, ku kulmi më i lartë është dita e Ejte me fjalën Ja Fatiha( ku d.m.th : O fitimtar). Kjo është një nga atributet e të Lartfuqishmit. Të Ejtën në mbrëmje e shprazë tërë fuqinë e grumbulluar në Talisman. Ky Talisman ka fuqi të jashtzakonshme për atë qëllim që është bërë.

Për veq Dhikrit ekziston edhe Fikri. Me Fikër kuptojmë : meditim, koncentrim në fuqinë e dëshirueshme apo në Univerz të pa kufishëm ose në Pafundësi. Kur Dhikri e Fikri arrinë në një shkallë ku këto nuk nevoitën më atëher, vjenë shkalla e Dhikrit më të lartë e kjo është kontrolla dhe koncentrimi në frymëmarrje, mendimi është i koncentruar në një die ku dhe flitet formula orgjinale apo një tjetër formulë, por tash në ritëm të frymëmarrjes. Kur Dhikri thellohet aqë shumë saqe Dhikri përsëritet pa vështërsi dhe automatikisht e mu atëherë përdorët forma e lartë. Me këto ushtrime sundohen mendimet dhe mbetesh zbrazët pa menduar më fare ose pa Monolog të mbrendshëm.

Qëllimi i këtyre ushtrimeve është të arrihet Ekstaza. Në gjendje të Ekstazës, mendimi bënë aso transformimi, ku natyra e asaj gjendje nuk mund të përshkruhet se nuk ka bota aso fjalë që mund ta përshkruan aso gjendja, atëher secili duhet në mënyrë individuale ta përjetoi që atë gjendje ta kuptoi saktë. Ekstaza e parë njifet me emrin Vajd dhe kjo gjendje e trason rrugën për kah e ashtuquajtura Katratu- që don me than Dedukim. Këtu mendja dhe Shpirti lirohen prej trupit, njohja dhe fuqitë e marrin vendin e mendimeve fillestare ku tash mendja është e pastruar.

Disa grupe hynë në një gjendje të Transit me ndihmën e mzikës, disa duke e shiquar Shehun në sy, kurse në tarikatin Mevlana, Dervishët sillen rreth vetes deri sa të binë në Trans, ku pastaj Shehu i udhëheqë ku i ngritë një nga një nëpër nivele të Njohjës. Gjatë Ekstazës Dervishët bëjnë mrekullira që rrall kush mundet ti sqaron ato.

PARAQITJA SHEMATIKE E STAZËS SË SUFIZMIT (SHKURT)

5.------- Faza e 1: Maxhitë ( maxhitë e ligjëshme „ maxhija e bardhë“)- lejohet me lejen e Shehut.

4.------- Faza e 2: Sherimet e ndryshme.

3.------- Faza e 3: Faza Safar-ullah: udhëtim kah Njohja. Mu-avanat ( maxhija mbinatyrore, psh.: fluturim me gjith trupin fizik, humbja e hapsirës dhe kohës etj.

2.------- Faza e 4: Është e njohur si : Safari- Allah ( ku d.m.th.: udhëtim larg prej pakujdesisë).

-Karaman (qudirat) si psh. Hecja mbi sipërfaqe të ujit, profetizim i së atrmës etj.

1.------- Faza e 5: Kjo fazë është e njohur si „ Safar-Bilah“, sufi kthehet nga gjendja shum e lartë e mbidijës në formën e njeriut që ti udhëheqë njerzit në të njejtën rrugë siq ka kalur në të kaluarën vetë.

Mugjizat ( qudirat). Këto i qfaqin vetëm Pejgamerët.

Këto ishin fenomene Okulte të lidhura me stazën e sufëve dhe lexohen prej fundit lart.

Saliku - hulumtuesi , është thanje kryesore e sufizmit për ata që e adhurojnë këtë rrugë.

Muridi - Myhypi- koha e msimit te nxënësi sufist. Shehu e pranon si kandidat të përshtatshëm për rrugë të sufëve.

Tarikat- d.m.th Rugë - fuqij e msheft. Faza e parë dhe e vërtetë e sufizmit. E kushtuar bashkimit të Shpirtit me Shehun apo Murshidin ( udhëheqës shpirtror). Gjatë kësaj faze, hulumtuesi e përcjellë Shehun për çdo gjë, duke i pranuar pa kurfarë kushti ushtrimët shpirtrore që ia ep Shehu apo Murshidi hulumtuesit, etj.

Arif -( Njohja ). Arritja e fuqive okulte dhe shpirtrore. Hulumtuesi e arrinë bashkimin me shpirtin e Pirit apo Shehut. Fuqitë shpirtrore dhe mendimet e hulumtuesit i udhëheqë Shehu.

Fana- ( Shkatrimi-Kulmi ). Në këtë fazë arrihet deri te e vërteta me vetëdiciplinë, koncentrim, meditim etj. Hulumtuesi e arrinë bashkimin shpirtror me shpirtin e Pejgamerit.

Baka - shkalla e Valiut ( shenjtëri ). Gjendje e Masaviut-Tarafain apo drejtpeshim në mesë dy fuqijve.

Mund të shkruaj për veq Tarikatit edhe për Hakikatin dhe Marifetin. Po për këto gjëra do të shkruaj tjetër her.

Paraqitja e hapava deri te Dedukimi nëpërmes Dhikrit (përsëritje-përkujtim) e tri llojeve, simbas shkencës së mshefët të sufizmit, janë:

DHIKR-i-KAFI - dhikri në heshtje dhe

DHIKR-i-JALI - dhikri me zë.

DHIKR-i-DAM -ushtrime të frymëmarrjes dhe të koncentrimit.

VAJD-i - Ekstaza dhe

KATRAT-i- Shugurimi-Dedikimi,Fuqitë, Njohja.

SHEMA HIERARHIKE BOTRORE E SUFËVE

Laikët dhe Laikët e zakonshëm.

Hulumtuesit e caktuar nga të shejtit.

Të shejtit pa juridiksion teritorial.

Treqind prisat Krahinor .

Shtatdhjetë Fisnikët të cilët i paraqesin teritoret.

Pesë Adma ( antar ) që ju ndihmojnë Abdallve.

Shtat Abdall-( kryesor) që ju ndihmojnë Avdatëve- përgjegjës për shtat kontinentet në botë.

Katër Avdat ( shtylla ) që i përgjigjen katër anëve të botës.

Kutub-i ( osi)- kryesori i të gjith sufëve.

Imami i parë ( udhëheqësi),

Imami i dytë ( ndihmësii Kutubit).



ORGANIZIMI I RENDEVE TË PASTRA

Sufët udhëtar ( organizatorët e hallkave lokale, rretheve dhe administratorët).

Piri - Udhëheqsi i Teqës .

Banorët:1.Puntorët.2.Ndihmësit .3. Jeremitë ( murgj që jetojnë në vetmi)

Pesë hallka nën sufit udhëtar, të organizuar në Esnaf dhe qendra për përhapjen e më tutjeshme të shkencës sufiste nëpërmjet ndihmësve jo profesional në çdo qytet dhe fshat nën juridikaturën e Teqës.

pershendetje dhe falenderime per shkrimin "king" me te vertete shume interesant dhe ndihmon ne botkuptimin...
Si gjithmone une do te vazhdoja me nje pyetje, "sufizmi si i konsideron fete e tjera si psh fene e krishtere do te doja te dija dicka me shume.

Tasavvufi (mistika islame),eshte perpjekja per ta jetuar fene ne nje menyre cilesore ne pershtatje me thelbin e saj duke u zhveshur nga papastertite materiale,shpirterore dhe duke fituar moralin dhe cilesite e bukura.

Qellimi i tasavvufit eshte mundesia per ta shnderruar moralin e bukur, pra, meritat e larta, si meshiren, dhembshurine, bujarine, faljen, falenderimin, ne gjendje shijeje e kenaqesie te besimtari.

Tasavvufi ose mistika islame eshte shkolla ku edukohet nefsi(egoja) dhe purifikohet zemra!
Sufijt kane respekt per te gjitha religjionet, ata dallojne vetem dy lloje te fejes,feja e njeriut te mire dhe te njeriut te keq.Ata i marrin keto dy ajete kuranore per te vertetuar se te gjithe besimtaret jane vellezer dhe´miq te Zotit.

“Në të vërtetë, besimtarët janë vëllezër”(49: 10)
“Besimtarët dhe besimtaret janë miq për njëri-tjetrin” (9:71)

Ata i respektojne te gjithe Profetet qe nga Ademi (Adami) a.s deri te profeti Muhammed s.a.s.Per profetin Isa (Jezusi) a.s kane nje rrespekt te vecant sa qe nga shumica e besimtareve te shkollave tjera islame quhen edhe si drejtime (tarikate) krishtere apo prokrishtere.

Sufite e kan themeluar mesimin,degjimin, kuptimin dhe pranimin e Kur‟anit te Ndershem ne besimin se ai eshte Fjale e Allahut e shkalles ma te Larte te Mesimit,andaj edhe Isa(Jezusi) a.s.,kuptohet si Fjale e Allahut e cila eshte prej Tije dhe e cila eshte e Tije-e pa kushtezuar me kohen,hapesiren-vendin dhe gjendjen. Literatura sufike shume shpesh margjinalizohej shkaku qe trajtonte nivelet ma te larte te njohurise ne krahasim me diturine e percjelljes-rrefimit fillestare dhe rrefimit te thate.

Per kete shkak komentimet sufike te Isa‟it(Jezusiit) a.s.,e vecanerisht te tije si Ruh(shpirt)prej Allahut jane te nje rendesi te vecante per sufijt.

Ata thonje se dituria per Isa‟ne (Jezusin),a.s.,eshte e nevojshme shkaku qe ai si Fjale e Allahut deracionalizon (jep argumente vete qenia e tije gjera jashta perceptimit te arsyes,) Si Shpirt, prej Tij, dematerializon dhe me shenjat-argumentet e qarta dhe me fuqizim me Shpirtin e shenjte mbron prej cfaredo qofte ndikimi dhe prishjeje te kesaj bote.

Mistika e ngjyrave


Ashtu sikurse besohej për numrat dhe format e manifestimit mistik të ndikimit të tyre në jetën tonë të përditshme, jo vetëm urtësitë e lashta të civilizimeve të ndryshme, por edhe psikologjia jonë bashkëkohore, vlerëson rëndësinë e madhe të ndikimit të ngjyrave në krijimin e efekteve të ndryshme psikike dhe gjendjeve të caktuara emocionale dhe shpirtërore në përgjithësi.


▪ Se ngjyrat, vërtet, kanë një ndikim të pamohueshëm në gjendjen tonë emocionale, atë mund ta ndjeni edhe vetë. Humori juaj fare nuk do të jetë i njëjtë në një ambient ku dominon ngjyra e kuqe dhe aty ku do të dominojë ndonjë ngjyrë tjetër më e çiltër. Mu për këtë qëllim edhe arkitektët e enterierit të hapësirave publike dhe banesore, gjithnjë përkujdesen që dhomat dhe ambientet me dedikime të ndryshme, të kenë ngjyra të caktuara. E njëjta gjë është edhe me rrobat që ne i veshim.
Edhe këtu, ngjyrat e kanë rolin e tyre vendimtar, si në shkaktimin e gjendjes së humorit në ne, ashtu edhe te krijimi i efekteve të caktuara tek të tjerët.


Që nga koha e Babilonisë së vjetër, astrologët kanë besuar se çdo planeti i takon një ngjyrë e caktuar dhe ajo, në mesin e shumë elementeve tjera, luan një rol të rëndësishëm në komentimin parathënës për shenjën e caktuar.


P.sh. Diellit, i ka takuar e verdha e arit dhe e portokallta; Hënës, ngjyra e bardhë; Marsit, e kuqja e mbylltë; Merkurit, tonet neutrale dhe jeshil e çelët; Venerës, jeshil e mbylltë dhe e kaltra; Jupiterit, e kaltra dhe ngjyra vjollcë; Merkurit, edhe ngjyra e zezë dhe e kaltra e mbylltë.


Përveç astrologjisë, urtësia e lashtë çifute Kaballeja, manipulon shumë me ritualin e ngjyrave. Sipas saj, vizualizimi mental i ngjyrës së caktuar dhe paralelisht shqiptimi i fjalëkalimit adekuat verbal, arrihet në gjendje transi, gjatë së cilës mund të kontaktohet me nivele të lartësuara hyjnore. Edhe urtësitë tjera të lashta, sikurse janë: magjia, hermetizmi, okultizmi, alkimia etj., të gjitha ritualet e veta i mbështesin në veprimin e domethënies së simbolikës së ngjyrave. Ndikimet e ngjyrave në hapësira të caktuara dhe në gjendjen e përgjithshme emocionale të njeriut, ata kanë përpiluar tabela të veçanta të klasifikimit të tyre, të cilat i ruanin si fshehtësi. Në përgjithësi, popujt e lashtë ngjyrat e i kanë klasifikuar si: ngjyra me ndikime pozitive, dhe ato që kanë ndikim negative.

Ngjyrat me ndikim pozitiv:

Ngjyra vjollcë simbolizon inteligjencën, dijen dhe triumfin;

Ngjyra e kaltër simbolizon natyrën e panënshtrueshme të njeriut;

Ngjyra jeshile simbolizon shpresën, besimin dhe fitoren;

Ngjyra e bardhë simbolizon pastërtinë, gëzimin dhe të vërtetën;

Ngjyra e kuqe simbolizon vlerën, fuqinë dhe shëndetin;

Ngjyra e verdha e artë simbolizon suksesin.

Ngjyrat me ndikim negativ:

Ngjyra e zezë simbolizon vdekjen, kobin dhe vajtimin;

Ngjyra e verdhë e mbylltë simbolizon tradhtinë, ambiciet dhe dyfytyrësinë;

Ngjyra hirtë simbolizon gabimet dhe pendimin;

E purpurt simbolizon shkatërrimin dhe disfatën;

Ngjyra e portokalltë simbolizon lakminë;

Ata që s'kanë dashur të rrezikojnë fatin e tyre, i kanë kushtuar një kujdes të veçantë kombinimit dhe kontrasteve të këtyre ngjyrave. Ngjyra e bardhë nuk duhet të përzihet me ngjyrën vjollcë; e verdha me të hirtën ose me të kaltrën e mbylltë; e kuqja me të portokalltën; jeshilja me të hirtën; e bardha me të kaltrën etj.
Si kombinime të ngjyrave që do të ndikonin pozitivisht në fatet njerëzore konsideroheshin: e kuqja me vjollcën; e kaltra e mbylltë me të portokalltën; e kaltra a hapur me jeshilen e mbylltë; e zeza me të verdhën etj.

Edhe ditët e javës i kishin ngjyrat e tyre: e hëna ishte me ngjyrë të bardhë: e marta me ngjyrë të kuqe, e mërkura kishte ngjyrë jeshile; e enjtja mbante ngjyrën e purpurt; e premtja identifikohej me të kaltrën; e shtuna me të kaltrën e mbylltë dhe e diela kishte ngjyrë portokalli.

Ngjyrat që më së shumti përmenden në mitologjitë dhe besëtytnitë popullore janë: e bardha, e zeza, e kuqja, e kaltra, jeshilja dhe e verdha. Filozofi i lashtë Filioni nga Alaksandria, konsideronte se i tërë universi është i ndërtuar nga katër ngjyrat që i simbolizojnë të katër elementet: e bardha, tokën; e jeshilja, ujin; ngjyra vjollcë, ajrin, dhe e kuqja, zjarrin. Ndërsa, të shtatë ngjyrat tjera që pasojnë, sipas Filionit, kanë përputhshmëri numerike dhe harmoninë e shtatë ditëve të javës, shtatë notave muzikore, shtatë qiejve, shtatë planetëve etj.

Edhe psikiatri bashkëkohor Karl Gustav Jungu ka konstatuar se në koncepcionin e psikanalizës, ngjyrat shpalosin funksionet themelore psikike të njeriut.

Në vazhdim do ta paraqesim domethënien simbolike të gjashtë ngjyrave më të rëndësishme që konsiderohen si bazë e formimit të shumë nuancave tjera kolorite:

NGJYRA E BARDHë - Edhe pse në Kinë dhe Japoni ngjyra e bardhë simbolizon zinë dhe vdekjen, ajo në besimet e popujve tjerë të botës, ka domethënien ngjyrës së dritës. është ngjyrë që simbolizon pastërtinë dhe kthjelltësinë, gjendje humori, festën, gëzimin dhe harenë, pafajësinë dhe virgjërinë femërore, sinqeritetin etj. Por, tek disa popuj ekziston besëtytnia që prania e disa llojeve të luleve të bardha në shtëpi nuk sjellin fat.

NGJYRA E ZEZë - Zakonisht është negative dhe ka të bëjë me: terrin, vdekjen, varfërinë, kobin, kaosin... Ngjyra e zezë është ngjyra e sotonës, e djajve, shtrigave dhe e demonëve.

Gjithmonë kjo ngjyrë shprehet si manifestim i së keqes. Në letrat e fatit Tarot, ka domethënien e vdekjes.

Tek shumë popuj besohet se vezët e zeza kanë fuqi magjike, ndërsa pula me ngjyrë të zezë parathonë varfërinë. Nëse buqetën e luleve e lidhim me fjongo të zezë, kjo parathotë vdekjen. Në hieroglifët egjiptiane, pëllumbi i zi ka qenë simboli i femrës, e cila gjatë tërë jetës ka mbetur e ve. Ndërsa, Kalorësi i Apokalipsës (paralajmëruesi i shkatërrimit të botës), tregohet se kalëron në kali të zezë. Edhe te ne shqiptarët besohet se, nëse ju prehet rruga nga macja e zezë, nuk do të keni fat, ndërsa romakët e vjetër ditën e "pafat" e kanë shënjuar me gur të zi. Në Bibël thuhet se Juda që e tradhtoi Jezusin është i mbuluar me të zezë. Por, e zeza, si simbol, shpesh nuk përdorej në kontestin negativ. Ta zëmë, nëse me vete mbani dhëmbin e qenit të zi, atëherë kurrë nuk do të sulmoheni dhe as të kafshoheni nga qentë tjerë. Ose, në kulturat e pasura tradicionale të shumë popujve, lidhja e shiritit të zi është përdorur për largimin e zënies së frymës, dhimbjes së kokës dhe dhimbjeve të dhëmbëve.

NGJYRA E KUQE - Ngjyra e kuqe është njëra ndër ngjyrat më të rëndësishme të simbolikës rituale okulistike. Konsiderohet si ngjyra e gurit alkimist të të urtëve që në vete mban vulën e shenjës së diellit. është ngjyrë e shpirtit të shenjtë, e viktimizmit, zjarreve hyjnore, bukurisë, begatisë dhe dashurisë. Po ashtu, konsiderohet edhe si ngjyrë e luftës, gjakut, shqetësimeve kolektive, emocioneve dhe urrejtjes.
Jo vetëm kaq!

Më tej, ngjyra e kuqe trajtohet si ngjyrë e shpirtit, epshit (libidosë), e zrmës, dijenisë, mençurisë si dhe urtësisë ezoterike. Të gjithë magjistarët, gjatë ritualeve të tyre magjike, vishnin pelerinat me ngjyrë të kuqe. Edhe sipas mësimeve biblike, gjatë krijimit të njeriut të parë (Ademit) është përdorur dheu i kuq. Në Japoni, e kuqja është ngjyra e sinqeritetit dhe besnikërisë. Atje, zakonisht, në veshjet e tyre tradicionale, të kuqen e bartin femrat.

Në Romën e lashtë, ngjyra e kuqe ka qenë ngjyrë e fisnikëve, gjeneralëve dhe shtresës elite të patricëve.

Në Kinë dhe Rusi, ngjyra e kuqe u paraprinte të gjitha riteve popullore e veçanërisht atyre që i kushtohen pranverës, fejesës dhe lindjes - pjellshmërisë.

Për fëmijët e shëndoshë, thuhet se është i kuq si gjaku. E, nëse e ëndërron të kuqen, do të thotë fat në dashuri.

NGJYRA E JESHILëT - Në besimet e popujve që nga lashtësia dhe në kohërat e sotme, ngjyra e gjelbër simbolizon fuqinë, besimin, ringjalljen, natyrën, qetësinë shpirtërore dhe mirëqenien në përgjithësi, andaj edhe jo rastësisht është përvetësuar si ngjyra bazë e besimit mysliman. Nga ana tjetër, ekzistojnë edhe popuj të tjerë që këtë ngjyrë e konsiderojnë si të pafat dhe ngjyrë e njerëzve të vegjël, "e vegjëlisë". Në këto besime, ajo konsiderohet se është e pafat, veçanërisht tek të dashuruarit kur ata me vete mbajnë eventualisht ndonjë veshje apo send që ka këtë ngjyrë. Në Anglinë e vjetër, ngjyra e jeshilët simbolizonte pranverën, rilindjen dhe shëndetin e mirë. Të dhuruarit dikujt në mëngjes ndonjë send me ngjyrë jeshile është konsideruar si fatsjellëse.

NGJYRA E KALTëR - Kjo ngjyrë konsiderohet si ngjyra e qiellit dhe e shpirtit. Në planin psikik, e kaltra është ngjyra e mendimeve, ndërsa e kndërta në orientin e lashtë, kjo ngjyrë simbolizonte brengën dhe dhembshurinë, ndërsa në besimet e disa popujve tjerë ajo shpreh sinqeritetin dhe aftësinë kreative. Po ashtu, është shumë i përhapur besimi se ngjyra e kaltër sjell fat dhe na mbron nga ndikimet negative psikike dhe shpirtrat e ligë. Të veshësh veshje me ngjyrë të kaltër në ditën e parë të martesës është besuar se bashkëshortëve të ardhshëm në jetën e përbashkët bashkëshortore do t'iu sjellë fat, harmoni dhe lumturi. Po ashtu, duhet përmendur edhe një besim që është tejet i përhapur edhe në kohën e sotme dhe ka të bëjë me bartjen e zinxhirit apo qafores me guralacë të kaltër rreth qafe, se ato na ruajnë nga gripi, ftohjet dhe inflamacionet e ndryshme.

NGJYRA E VERDHë - është ngjyra e arit, dritës diellore dhe inteligjencës kreative. Në besimet e popujve të lindjes, kjo ngjyrë simbolizon dobësinë dhe sëmundjen. Ndërsa, zakonisht konsiderohet se veshjet me ngjyrë të verdhë, në veçanti femrave u sjellin magnetizmin, tërheqjen, gëzimin dhe harenë. Në marketingun bashkëkohor, ngjyra e verdhë konsiderohet si ngjyrë që më së shumti e tërheq vëmendjen e të tjerëve, andaj edhe shumë punime publicistike për qëllime të reklamimeve të ndryshme, gjithnjë krijohen nga ngjyra e verdhë.

Adnan Abrashi