Kalorësit Tempullarë

PAMJA E NJE KALORESI TEMPLAR
Tempullarët , quheshin kalorësit e një Urdhëri Fetar (njësi) në mesjetë. Për Tempullarët dihet që kanë ekzistuar dhe mbi veprimet dhe funksionet si dhe ekzistencen e urdhërit në botën latine dhe jo vetëm në të bëhen spekulime që në vitet 2000 Tempullarët i kanë shndrruar në një çështje mistike me shumë të panjohura.
Thuhet që ky urdhër kishte krijuar një rrjetë të fortë finaciarë të cilën rrjetë pushtetarët evropianë së bashku me klerikët e asaj kohe e kanë shkatërruar. Nga kjo kohë deri më tani mbi ekzistencen e pas ardhësve dhe të thesait spekulohet më të madhe.
Kështu flitet që më 18 mars 1314, në Paris, në ishull të vogël të lumit Sena janë parë për herë të fundit i quajturi Mjeshtri i Madh i Kaloresve Tempullare, Zhak de Moli (Jacques de Molay) së bashku me disa kalorës të tjere. Rreth tyre janë shkruar një numër i jashtezakonshëm librash. Të shumtë janë misterët që e rrethojnë këtë Urdhër të fuqishem priftërinjsh-luftëtarë.
Temat me të cilat merren librat mbi Tempullarët janë të ngjajshme me pyetjet: Ku konsiston ky sekret i tmershem i tyre ? Ekziston valle thesari perrallor i Urdherit ? Ç´farë dihet sot për këta kalorës të famshëm.
Një shkresë e quajtur Dokument Rubant i bazuar mbi një tekst të datuar 11 prill 1308, dëftonë, midis të tjerash, se Filipi i Bukur ( Mbreti i Francës ), siç quhet në dokumentet tempullare, pa e kuptuar, ishte vënë ne zotrim të riprodhimeve te shkelqyera, nxjerre në dritë shumë kohë më parë, në rast se organizohej një sulm i pakontrollueshëm dhe i papërballueshëm kundër Urdherit. Sipas këtij dokumenti lë të kuptohet mangësia e dokumentimit të veprimeve të urdhërit.
Në shekullin e 18-të, organizata të caktuara, veçanërisht Freemasonët, ringjallën disa prej simboleve dhe traditave mesjetare të Kalorësve Tempullarë.
Kohët e fundit, tregimet legjendare se tempullarët zbuluan Kupën me të cilën Jezusi piu verën në darkën e fundit (Holy Grail) kur ata morën Malin e Tempullit në Jeruzalem, kanë gjetur rrugën e tyre në libra dhe filma mjaft popullorë.
Kush ishin kalorësit templarë?

MOMENTI KUR TEMPLARET MARRIN JERUSALEMIN
Pasi luftëtarët e krishterë pushtuan Jerusalemin gjatë Kryqëzatës së Parë, grupet e pelegrinëve nga e gjithë Evropa Perëndimore filluan të vizitonin Tokën e Shenjtë. Rreth vitit 1118, një kalorës francez i quajtur Hugues de Payens themeloi një urdhër ushtarak të përkushtuar për mbrojtjen e këtyre pelegrinëve, duke e quajtur “Kalorësit Templarë”. Në vitin 1129 kalorësit morën miratimin formal të Kishës Katolike, dhe rekrutët e rinj dhe donacionet bujare filluan të vërshonin nga e gjithë Evropa.
Të njohur për kodin e rreptë të sjelljes dhe stilin e nënshkrimit të veshjes, templarët themeluan kapituj të ri në të gjithë Europën Perëndimore. Ata zhvilluan një reputacion si luftëtarë të ashpër gjatë kryqëzatave dhe të krijonin një rrjet bankash, duke fituar të ardhura të mëdha financiare.
Në kulmin e ndikimit të tyre, ata krijuan një flotë të konsiderueshme anijesh, morën në pronësi ishullin e Qipros dhe shërbyen si huadhënës kryesorë për monarkët europianë.
Ushtarët myslimanë rimorën Jerusalemin dhe kthyen valën e kryqëzatave në fund të shekullit të 12-të, duke i detyruar Templarët për ta zhvendosur bazën e tyre të operacioneve në Paris.
Atje, mbreti Filipi IV vendosi për të rrëzuar rendin, ndoshta sepse Templarët kishin mohuar kreditë e sundimtarit. Më 13 tetor 1307, anëtarë të Templarëve francezë u arrestuan dhe torturuan brutalisht deri sa pranuan për akuza të rreme. Tre vjet më vonë, dhjetëra u dogjën në turrën e druve në Paris.
Ndërsa historianët pajtohen me faktin se Kalorësit templarë u shpërbënë plotësisht 700 vjet më parë, disa njerëz besojnë se ky rend kaloi në ilegalitet dhe ka mbetur deri në ditët e sotme. Në shekullin e 18-të, organizata të caktuara, si ajo e Masonëve të Lirë, ringjallën disa nga simbolet e traditat e kalorësve mesjetarë.
Pse tërheqin aq shumë vëmendjen popullore
Historiani Michael Haag, autori i librit “The Templars: The History & the Myth”, shpjegon pse ndaj templarëve ka një vëmendje të madhe popullore: “Tashmë gjatë ditëve të arta të tyre, tempullarët tërhoqën nga vetja e tyre shumë asociime, legjenda, thashetheme dhe romanca. Kur filloi për herë të parë të qarkullojë historia e Gralit të Shenjtë në Europën mesjetare, ajo menjëherë u shoqërua menjëherë me tempullarët. Kjo cilësi prej superylli e tempullarëve i detyrohet pjesërisht rolit të tyre të shquar në lëvizjet qendrore të kohës, kryqëzatat dhe mbrojtjes së shteteve kryqtare në Lindje, ku tempullarët qenë të rrethuar nga asocime të fuqishme historike dhe të shenjta. Në fund të fundit, tempullarët u themeluan Ditën e Krishtlindjes të vitit 1119, brenda Kishës së Varrit të Shenjtë, vendi që shënon kryqëzimin, varrosjen dhe ringjalljen e Jezu Krishtit, dhe e kishin selinë qendrore të tyre në Temple Mount, që në mënyrë të pashlyeshme i lidh ata me historinë që i përkasin Tempullit të Solomonit – dhe asgjë në krishtërimin mesjetar mund ta mundë këtë! Por të qenit në qendër të vëmendjes nuk është gjithmonë vendi më i përshtatshëm për të qenë, sigurisht jo kur gjërat fillojnë të ecin keq”.
Aftësinë e tyre fantastike si strategë ushtarakë
Historiani Michael Haag thotë se tempullarët qenë të ndershëm në besimin e tyre dhe të drejtpërdrejtë në sjelljen e tyre. Sipas tij, një grusht templarësh mund ta kthenin balancën e një beteje dhe të shpëtonin një mbretëri. Koeficenti i rënies në betejë i tyre qe i lartë: Të paktën 20000 tempullarë u vranë ose në betejë, ose pasi u kapën rob dhe refuzonin të hiqnin dorë nga besimi për të shpëtuar jetët e tyre. Pa templarët, ndërmarrja e kryqëzatave në Lindje do të kishte zgjatur vetëm sa gjysma e kohës që zgjati. Pas betejës së Hatinit, në të cilën Saladini doli fitimtar, ai urdhëroi prerjen e kokave e të gjithë tempullarëve të zënë rob, 100 burra, duke ua pasur frikën më shumë se të tjerëve pasi “ata qenë të zjarrtë në besimin e tyre, duke mos u kushtuar asnjë vëmendje gjërave të kësaj bote”. Si ndërtues kështjellash dhe kishash, ata qenë njerëz me një vizion të fuqishëm dhe shije të rafinuara; ata kanë lënë prapa tyre në Lindje të Mesme sot monumente të shumtë të mrekullueshëm që paraqesin stilet romane dhe gotike të Francës dhe Anglisë nga vinin.
Një histori e shkurtër kalorësve të Krishtit
Urdhëri i Kalorësve Templarë lindi në shekullin XII, menjëherë pas kryqëzatës së parë, e cila i kishte shkëputur Islamit Jeruzalemin dhe kish çuar në Tokën e Shenjtë dhjetëra mijëra pelegrinë të të gjithë gjuhëve, moshave, klasave sociale. Ata që i mbijetonin udhëtimit dhe betejave ishin pre e armiqve që mbushnin rrugët dhe kërcënonin territoret e pushtuar. Pikërisht në mbrojtje të tyre lindi në vitin 1120 Urdhëri i Templarëve, që morën këtë emër pikërisht sepse e ngritën qendrën e tyre pranë Tempullit të lashtë të Solomonit, në Jeruzalem. Murgj dhe luftëtarë, me rregulla të rreptë dhe shpirt luftarak. Tipare që sot duken kontradiktorë, por atëherë nuk ishin: për të ekzaltuar dhunën e shenjtë ndikoi vetë Papa, dhe kalorësve që tundnin shpatën në emër të Zotit u premtoheshin shpërblime spiritualë. Mbështetja popullore ishte e jashtëzakonshme: fisnikë dhe plebenj, të pasur dhe të varfër ofronin për templarët para, toka, ndihma. Dhe kush hynte në Urdhër dhuronte të mirat e tij. Kështu pasuria e templarëve, të cilët Papa i kishte përjashtuar edhe nga taksat, rritej gjithnjë e më shumë. Kudo nëpër Europë ata zotëronin toka dhe bagëti, ndërtonin objekte fetare dhe pallate. Dhe prej këtu buronin paratë dhe produktet që shërbenin për sforcon ushtarake në Lindjen e Mesme: furnizime, kuaj, armë, anije, por edhe mjete për ndërtimin e fortifikimeve të mëdhenj. Burimet e tyre në perëndim mbulonin kostot stratosferike të misioneve në front. Dhe për pothuajse dyqind vite, deri në rënien e pararojës së fundit kristiane, në 1291, templarët ishin në vijën e parë në kryqëzata. Por edhe në prapavijë, duke qenë se kishin kri juar sistemin kapilar bankar më të përparuar të epokës. Kush nisej për në Tokën e Shenjtë, i merrte hua Urdhërit dhe i besonte paratë e tij, për të shmangur rreziqet e udhëtimit. Dhe sovranët europianë hynin në borxhe deri në grykë, duke financuar luftërat e tyre. Jo vetëm që templarët ishin më të pasur se mbreti, por kishin përfaqësues kudo, si një kompani shumëkombëshe, në një botë ku komunikimi ishte i vështirë, me rrjete ndërkombëtarë inekzistentë. Ai që u zhyt më shumë në borxhe ndaj templarëve ishte Filipi i Francës. Dhe për të, e vetmja mënyrë për të shmangur falimentimin ishte rifitimi i asaj pasurie: nisi kështu një fushatë shpifjesh dhe baltosjeje kundër kredidhënësve të tij. Një propagandë tendencioze, e cila iu shtua zilisë dhe kritikave që ekzistonin tashmë për një Urdhër kaq të fuqishëm. Por stilit të jetesë së templarëve, i cili nuk ishte rigoroz si një herë e një kohë.
Skëndërbeu, një mason, kalorës tempullar.

Skënderbeun, e njohim si kalorës, trim të çartur dhe fisnik, por shumë pak njerëz, për të mos thënë gati aspak e kanë njohur si alkimist, si kalorës tempullar apo mason. Skënderbeu tani na shfaqet në një dimension krejt të ri, ashtu siç nuk e kishim menduar ndonjëherë, por që në fakt, është në sintoni me kohën kur ai jetoi.
Një përqasje me figura të tilla si: Leonardo Da Vinçi, Shekspiri, Njutoni apo Galileo Galilei është në qendër të vështrimit të ri të Skënderbeut. Për më tepër, ai vjen si alkimist i nivelit më të lartë, në dy piktura të Mihallaq Xhavos, ku ka një analogji mjaft të dukshme mes Heroit tonë Kombëtar dhe Kodit të Da Vinçit, librit të Dan Braun.
Po pse Prof. Mihallaq Xhavo paraqet figurën e Skënderbeut në këtë mënyrë dhe si e justifikon punën dhe studimin e tij për këtë figurë kombëtare? Çdo të thotë për Xhavon simboli i përkrenares së Skënderbeut dhe çfarë ka mohuar sipas tij, historia shqiptare, deri më sot?
Në një intervistë për Tirana Observer, Xhavo rrëfen për Skënderbeun mistik dhe antikishtar. Në pikturat e tua Skënderbeu shfaqet i rrethuar me elementë mitologjikë e historikë.
Pse e keni sjellë figurën e tij në këtë mënyrë dhe çdomethënie ka kjo?
Skënderbeu vjen në një dimension të paparë deri tani. Evolucioni nuk është te piktura, por te mënyra sesi është parë Skënderbeu për të dhënë një ide tjetër. Kjo rinovon edhe pikturën, sjell edhe elementin mitologjik, jo pikturën reale që është e vështirë për tu parë dhe për tu kuptuar nga një publik i caktuar, por jam përpjekur të sjell esencën e Skënderbeut.
Skënderbeu i përkiste asaj që quhet dija arkane(dije sekrete të antikitetit). Ishte një kalorës tempullar me grada të larta e të fshehta i aristokracisë evropiane masone.
Çfarë ju shtyu për ta parë dhe për ta sjellë figurën e Skënderbeut në këtë formë?
Ne dimë që Skënderbeu i përkiste një familjeje mbretërore, por figura e tij nuk ishte e plotësuar. Nuk ka asnjë figurë mesjetare që të mos jetë e lidhur me kultin, me mistiken.
Ku e bazoni mendimin tuaj kur thoni që Skënderbeu ishte një tempullar mason?
I vetmi simbol autentik i Skënderbeut është përkrenarja, e bërë që atëherë që të mos humbasë në shekuj. Kjo përkrenare mishëron një simbol të fuqishëm. Kudo që shkonte një kalorës, mbret paraqiste simbolet e tij të caktuara, që njiheshin nga ata vetë, por jo nga masa e popullsisë.
Ai që dominonte shenjën e vështirë të Saturnit është kalorës i dijes në nivel shumë të lartë dhe mbante simbole në funksion të gradës, në rastin tonë bricjapin. Sot ne mund të themi me bindje, se Skënderbeu ishte një njeri me prirje dhe aftësi okulte: alkimist, ezoterik, mistik, cilësi këto të kalorësve mesjetarë ( tempullarët) mbrojtës të një historie të madhe dhe të shumë sulmuar.
Një gjë e tillë është shtjelluar gjerësisht edhe në librin Kodi i Da Vinçit të autorit David Braun.
Ku i shihni këto ngjashmëri mes Kodit të Da Vinçit dhe te Skënderbeu?
Kisha kristiane katolike e deformoi mesazhin e krishterë. Ndaj për të mos humbur besimin te Zoti tek krishterimi, një pjesë e njerëzve vepronin dhe punonin në rrugë të dyfishtë.
Edhe Skënderbeu e bënte diçka të tillë. Ai ishte i krishterë dhe e donte krishterimin, por ishte kundër priftërinjve, apo kishës dhe madje, ( edhe pse ne e njohim ndryshe) i urrente ata.
Kjo është një praktikë e njohur botërore dhe në të njëjtën mënyrë kanë vepruar edhe Shekspiri, Leonardo Da Vinçi, Galileo Galilei, Njutoni etj.
Në pikturat e mia unë e kam bërë aktuale këtë ide nëpërmjet instrumenteve figurative.
Ku e shihni këtë antikishërim ( me të cilin bëni paralelizëm me veprën e Braunit) të Skënderbeut besimtar?
Një simbol që kam përdorur në pikturat e mia është një kupë, e cila qëndron vertikalisht me Teutën sipër, kupa e Gralit, e cila në Shqipëri e sollëm vetëm të pikturuar në ikona.
Në Evropë e shohim te Darka e fundit e Krishtit. Kjo kupë simbolizon feminilitetin, planetin Venera dhe dishepullin kryesor të Krishtit, që ishte Maria Madalena. Ajo transmetuesin e vërtetë të Krishtit nuk e pranoi, por zgjodhi Shën Pjetrin. Ky është devijimi i madh i kristianizmit.
Do të ishte Maria Madalena dhe Papa I vazhdues i kristianizmit, jo Shën Pjetri. Prandaj të gjithë këta mjeshtër të mëdhenj, të fshehtë, por dhe kalorës të kristianizmit ishin në dijeni të këtij mashtrimi të madh të asaj kohe. Mund të na tregoni diçka për simbolet tempullare dhe instrumentet figurativë që keni përdorur?
Simbole të tilla si trëndafili, shpata, ku trëndafili qëndron në qendër të shpatës atje ku formohet në qendër kryqi janë simbole të kristianizmit mesjetar dhe të rilindjes, të tempullarëve të asaj kohe dhe këtë simbole janë vendosur për të përçuar idenë se Skënderbeu ka qenë një tempullar, sepse ka elementin e dashurisë dhe rinor për jetën dhe për misteret.
Çfarë vendi zë, Skënderbeu në rrafshin historik? Duke marrë spunto nga përkrenarja e Skënderbeut ne mund t'i veshim shumë elementë të tjerë dhe na shpjegohet shumë qartë figura mistike e Skënderbeut; një figurë aq absurde sa nganjëherë na ka bërë të jemi edhe antishqiptarë ndaj asaj figure.
Në fakt, ne duhet të polemizojmë me të vërtetën, jo me injorancën, domethënë t'i shtojmë elementët esencialë Skënderbeut si kalorës. Cilësitë e tij ishin të veçanta dhe të rralla, prandaj është një figurë që rilindësit e kërkuan, e vlerësuan jo për motive thjesht patriotike, por, sepse ishte e vetmja figurë, që mund t'i referoheshin në histori, ashtu si Skënderbeu më përpara mund t'i referohej ilirëve dhe Teutës, e cila në pikturë qëndron sipër; një nudo e shtrirë në tempullin e vet të historisë, por edhe si figurë frymëzuese e kalorësve të asaj kohe.
Skënderbeu dhe historia mistike Duke marrë spunto nga përkrenarja, ne mund ti veshim Skënderbeut shumë elementë të tjerë. Kjo na shpjegohet shumë qartë te figura mistike e Skënderbeut; një figurë aq absurde sa nganjëherë na ka bërë të jemi edhe antishqiptarë ndaj asaj figure.
Në fakt, ne duhet të polemizojmë me të vërtetën, jo me injorancën domethënë ti shtojmë elementët esencialë Skënderbeut si kalorës, thotë prof. Mihallaq Xhavo, duke shtuar se cilësitë e Skënderbeut ishin të veçanta dhe të rralla.
Prandaj është një figurë që rilindësit e kërkuan, e vlerësuan jo për motive thjesht patriotike, por, sepse ishte e vetmja figurë, që mund ti referoheshin në histori. Jam përpjekur të sjell historinë e Shqipërisë në pikëpamjen jo thjesht dokumentare, zyrtare dhe materialiste.
Çdo gjë reale sipër tokës ka dy histori: historinë e fshehtë, mistike dhe historinë e dokumentuar për masat.
Në gjithë botën po rishikohen figurat historike, në gjithë botën historia zyrtare po pasurohet me historinë mistike, okulte dhe po shihen si të vërteta disa gjëra që deri dje ishin dënuar gabimisht. Historia jonë ka mohim të këtyre vlerave.
Ata nuk është se janë kritikuar, por tek ne nuk janë vënë re asnjëherë. Dhe ne po pretendojmë t'i vemë në dukje duke marrë spunto nga një kulturë universale iluministe.
Është një shekull i zhvillimeve të mëdha në këtë fushë.