Literaturë

Engjëj dhe djaj kupola që fsheh sekretet e botës

Autori i librit best -seller Kodi i Da Vinçit Dan Brown sjell për lexuesit shqiptarë një tjetër kryevepër romanin Engjëj dhe djaj i cili është një libër po aq interesant dhe tërheqës sa edhe i pari.

Libri në fjalë ka një subjekt brilant, me karaktere që kanë thellësi. Tregon për intriga shpërthyese dhe që janë të befasueshme. Ndërkohë që përfundimi i librit është i papërfytyrueshëm. Ngjarjet në libër kanë një zhvillim kronologjik që hapa pas hapi të drejtojnë drejt misterit dhe të paimagjinueshmes.

Përpara se të shpërthente te “Kodi i Da Vinçit”, simbologjisti me famë botërore i Harvardit, Robert Landgdoni, thirret nga një institut zviceran kërkimesh shkencore për të transkriptuar një simbol të lashtë, damkosur në gjoksin e një fizikanit të vrarë.

Por ajo që zbulon Robert Langdoni i kalon kufijtë e imagjinatës. Ai zbulon një hakmarrje vrastare kundër Kishës Katolike, e i kryer nga një sekt qindravjeçar me emrin Të Përndriturit. I prirur nga dëshpërimi për të shpëtuar Vatikanin nga një armë e fuqishme shkatërrimi në masë, Langdoni bashkëpunon në Romë me një shkencëtare të bukur e misterioze e cila quhet Vitoria Vetrën.

Të dy së bashku, ata përfshihen nga një ngut i ankthshëm në një gjueti kriptash të damkosura, varresh misterioze, katedralesh të braktisura dhe kupolash, që fshehin sekretet e botës..... dhe të Rrugën e harruar prej kohësh tashmë atë Të Përndriturve.

Autori e fillon tregimin në librin e tij me një parantezë. Në të thuhet se ky libër është një vepër fantazie. Personazhet dhe vendet e përmendura në libër janë të sajuara nga autori dhe kanë për qëllim ta bëjnë sa më të besueshëm këtë tregim.

Çdo lloj ngjashmërie me fakte, vende dhe njerëz të gjallë apo të vdekur, është krejt e rastit. Ky libër që i përket letërsisë bashkëkohore amerikane duket se po sjell suksesin e librit të botuar edhe më parë i cili solli edhe shumë debate midis shumë studiuesve por ai edhe gjatë realizimit të filmit tregoi se ishte i suksesshëm. Por sipas autorit të librit tashmë kemi të bëjmë edhe me një fakt i cili servilet dhe mbart në vetvete shumë kuptime.

Më e madhja qendër kërkimesh në botë, që quhet Conceil Europeen por la Recbercbe Nuucleaire ( CERN) në Gjenevë – kohët e fundit ia ka dalë të prodhojë ekzemplarët e parë të antimateries.

Nga pikëpamja fizike, antimateria është krejt e njëllojtë me materien, me të vetmet ndryshim që pjesëzat që e përbëjnë kanë tipare të kundërta : p.sh. Një proton ka ngarkesë pozitive, një antiproton ka ngarkesë negative dhe pikërisht kur këto të dyja ndeshen midis tyre tërë masa e tyre shndërrohet në energji. Kjo do të thotë se është e mundur të çlirohet një sasi e stërmadhe energjie pa prodhuar ndotës kimikë apo radioaktivë.

Mjafton një sasi e vogël antimaterieje për ta furnizuar me energji Nju Jorkun. Por antimateria ka edhe një të metë është tejet e paqëndrueshme. Nga kontakti i një grami të antimaterias me një gram të materia, çlirohet po aq energji sa ajo e bombës atomike në Hiroshima.

Deri pak kohësh ishte pamundur të prodhoheshin vetëm sasi jashtëzakonisht të vogla antimaterie, por tashti CERN - i ka ndërtuar një ngadalësues antiprotonesh, që do të lejojë të prodhohen sasi më të mëdha.

Po këtu lind një pyetje nëse kjo substancë, jashtë mase flurore, ka për ta shpëtuar botën apo do të përdoret për të krijuar armën më vdekjeprurëse që është parë ndonjëherë. Që në faqet e para ky libër kaq interesant hapet nga një shënim i autorit që pohon se : Të gjitha veprat e artit, varret, kalimet nëntokësore, ndërtesat dhe monumentet e Romës që përmenden në ngjarjet e përshkruara, janë të njëmendta ( duke përfshirë edhe vend ndodhjen e tyre), ato ekzistojnë edhe sot e kësaj dite. Edhe sekti i të Përndriturve është një gjë e njëmendtë.

Pa dyshim se Dan Brown është ndër shkrimtarët më të lexuar dhe më të talentuar të letërsisë së sotme botërore. Ndërkohë edhe me romanin e tij “Kodi Da Vinçi” ai ka thyer rekorde sa i përket tirazhit të botimit të këtij libri, si dhe leximit të kësaj vepre nga lexues të shumë vendeve të botës, vepër kjo e cila ka nxitur dhe vazhdon të nxisë opinione të ndryshme, aprovime dhe kundërshtime, kritika të pamëshirshme dhe lëvdata.

Romani ka një kompozicion shumë të lidhur, të strukturuar me mjeshtëri fascinuese, me të gjitha komponentët, që e bëjnë gati të përsosur një vepër, në radhë të parë temën që e ka trajtuar, pastaj zhanrin dhe mbarështimin e materies, të cilën romansieri e ka sintetizuar edhe me shumë guxim.

Gazeta Sot

Mbi librin "Mashtrimi i madh" nga Dan Brown

Nga autori i librit "Kodi i Da Vinçit", bestseller i New York Times-it, vjen një tjetër roman shpërthyes e modern, që e shpie lexuesin nga thellësitë e acarta të Oqeanit Arktik deri në majat e frikshme të pushtetit në Uashington.

Kur një satelit i ri i NASA-s dallon shenja të një objekti të rrallë e të mahnitshëm, të groposur thellë në akullin e Arktikut, agjencia e hapësirës shpall një fitore të shumëdëshiruar,...një fitore që ka pasoja të thella për politikën hapësinore të Shteteve të Bashkuara dhe për zgjedhjet e ardhshme presidenciale.

Presidenti, që kërkon të qëndrojë edhe për një mandat tjetër në Zyrën Ovale, dërgon analisten e zbulimit të Shtëpisë së Bardhë, Reiçëll Sekston, në akullnajën Milne për të verifikuar vërtetësinë e zbulimit.

E shoqëruar nga një grup ekspertësh, mes të cilëve edhe shkencëtari karizmatik Majkëll Tolland, Reiçëlli zbulon diçka të papërfytyrueshme: dëshmi të një mashtrimi shkencor, ... një mashtrim i guximshëm që mund ta zhysë botën në polemikë.

Por, përpara se Reiçëlli të lidhet me Presidentin, ajo dhe Tollandi sulmohen nga një skuadër vrasësish të tmerrshëm, që komandohen nga një person misterioz me shumë pushtet, i cili nuk ndalet përpara asgjëje për të fshehur të vërtetën.

Duke rendur për të shpëtuar jetën e tyre në një mjedis sa të shkretë aq edhe vdekjeprurës, shpresa e tyre e vetme për të mbijetuar është të gjejnë se kush qëndron prapa kësaj dredhie mjeshtërore. E vërteta, do të mësojnë ata, është mashtrimi më tronditës.

Në librin "Mashtrimi i madh" autori Dan Brown e mbart lexuesin nga Zyra ultrasekrete Kombëtare e Zbulimit në akullnajat vigane të Rrethit Arktik dhe e kthen përsëri në sallonet e pushtetit brenda Krahut Perendimor të Shtepisë së Bardhë.

I përshëndetur nga kritika për një pleksje mjeshtërore të shkencës, historisë e politikës në librat e tij "Engjëj e Djaj" dhe "Kodi i Da Vinqit", Brown ka shkruar një roman në të cilin asgjë nuk është ashtu siç duket dhe ku prapa çdo qosheje gjendet një befasi trullosëse.

"Mashtrimi i madh" është një roman mbi të gjitha emocionues.

Historia mes fikcionit dhe realitetit

Cfare do te ndodhte sikur Ruzvelti te humbiste zgjedhjet presidenciale dhe ato t’i fitonte Lindebergu?

Cfare do te ndodhte sikur demokracia me e permendur e botes te shnderrohej sa-hap-e-mbyllsyte ne diktaturen me te madhe mbi glob? Dhe mbi te gjitha, cfare do te ndodhte e si do t’i kishte vajtur filli historise sikur Amerika te kishte shkuar e te kish hyre ne lufte perkrah Gjemanise naziste dhe aleateve te saj te Boshtit, Italise fashiste dhe Japonise militariste?

E pra, mbi keto pandehma ngjethese, vjen e ngrihet romani me i fundit i shkrimtarit te njohur bashkekohor amerikan, Philip Roth. Ashtu si ne romanet e tjere te Rothit, dekori ku zhvillohen ngjarjet eshte Njuarku, vendlindja e tij, qyteti e ndoshta shteti me perqendrim me te larte te banoreve hebrenj ne Shtetet e Bashkuara te Amerikes; koha perkon me pragun dhe fillimin e Luftes se Dyte Boterore, teksa gjithcka vjen e perthyhet ne optiken e qashter, madje shpesh naïve, te syve te nje femije, i cili, pale, na u quajtkerka Philip Roth ashtu si vete shkrimtari, teksa presidenti quhet Lindberg, ashtu si heroi amerikan i aviacionit dhe kundershtari i tij Franklin Delano Ruzvelt.

Me pak fjale, gjithcka ngjan me reale se vete realiteti, sikur te mos kemi nje “lajthitje” te vockel: me kembe te Ruzveltit, president i Amerikes ne periudhen e luftes eshte Lindbergu, pronazist i shpallur e i njohur nga historia per bindjet e veta antisemite.

Bash ne kete pike historia shnderrohet ne fikcion, ose me mire te shprehemi ne isht, historia nuk behet me “sikur”, ndersa letersia behet qe c’ke me te e, kesodore, na ndihmon per ta kuptuar me mire historine, madje, per te qene me i sakte, ate pjese te historise qe nuk ka per t’u shkruar kurre nga dora e nje historiani.

S’do mend qe shkrimtari ka shfrytezuar nje truk letrar qe i jep atij te drejten (nje te drejte qe nuk i njihet gjithkujt e vecmasi historianeve), ta rishkruaje historine sipas fantazise, domethene sipas endjes se vet e kesodore te keqyre zhvillimet boterore nga nje kend tjeter, i cili, edhe pse i pagjase, vjen ne ndihme per te hedhur drite mbi te verteta te pathena nga kurrkush me pare.

Ne romanin e vet, Rothi ka shfrytezuar me mjeshteri pikerisht kete paradoks te mrekullueshem. Romani i Rothit ka nje arkitekture tejet te thjeshte, te endur me nje stil realist, pothuajse te zhveshur krejt nga figurat e letrare (sidoqe gjithcka merr trajte e shtjellohet brenda zhguallit te nje metafore gjigante). Kapitujt perkojne me periudha te caktuara historike, cka e perforcon dhe pahteson ndjesine e kronologjise, dicka tipike per nje roman historik.

Gjithsesi teknikes narrative te Rothit nuk i mungojne finesa te tilla si skena qe pershkruan nderrimin e pushteteve ne Ameriken e pragluftes; e gjitha me nje paragraf te shkelqyer: nderrimi i portreteve ne pullat amerikane, ne vend te Xhorxh Uashingtonit ne to shfaqet Adolf Hitleri. Ma do mendja qe fundi virtual i romanit duhej te perkonte me ditarin mediatik ku pershkruhet virulenca e diktatures qe njekohesisht eshte edhe fundi i saj, cka i hap rruge restaurimit te demokracise me kthimin ne Shtepine e Bardhe te presidentit Ruzvelt.

Philip Rothi na shperfaqet ne kete roman si nje vezhgues i holle dhe ironik i veseve dhe mbrapshtive te tjera te races se ciles i perket. Jane te paharrueshme skenat kur xhaxhai i tij Monti kishte paguar rr yshfet per te vellane, por qe me pas ia mban nga rroga per t’u shlyer; apo se si xhaxhai tjeter Leni u shiste ne “kosto” rrobat e reja te shkolles.

Ky liber i Rothit, qe u shnderrua ne ngjarje jo vetem e thjesht letrare ne Amerike me rastin e botimit, eshte nje deshmi e faktit se edhe nje tempull i demokracise si Amerika nuk eshte e imunizuar nga bacilet e diktatures. P.S. Nje verejtje miqesore per perkthyesin e librit. Apelativi “cifut” i perdorur rendom ane e kend romanit, mbart nje ngarkese pejorative, ndaj lypsej shmangur, me perjashtim te atyre rasteve kur autori mund ta perdore me nuanca te theksuara stilistikore.

Philip Roth “Komploti kunder Amerikes”
Perktheu: J. Qirjako Botues:Dituria

nga Virgjil Muci

Kur Vatikani përfshihet në komplote

“Komplot në Vatikan” një nga librat më të rinj të dala në qarkullim nëpër libraritë e kryeqytetit i autorit Norbert Gottler vjen para lexuesve me një ngjarje që ndodh në Vatikan në vitin 1870.

Në këtë periudhë të koncilit të parë në Vatikan vidhet një dosje me dokumente që përveç një steme të peshkopatës, ka edhe një numër të madh nënshkrimesh. Ajo përfundon në duart e klerikut Don Françesku, i cili e kupton që bëhet fjalë për disa letra delikate.

Ndërkohë në Vatikan në këtë kohë për të bërë kërkime për ngjarjen vjen gazetarja amerikane e akredituar si korrespondente në koncil , Suzana O’Kejzi që për shkak të kërkimeve të saj profesionale përballet tashmë me një kërcënim me vdekje.

Gjatë kërkimeve të saj për hetimin e ngjarjes dhe mbledhjen e të dhënave ajo njihet me Don Françeskon dhe së bashku ata do të bëhen dëshmitarë të një takimi të fshehtë të vëllazërisë, e cila kërkon të marrë pushtetin fetar dhe politik botëror të kishës katolike dhe t’i heqë Papës në fuqi titullin e lartë të Kryepriftit.

Përgatitjet për komplotin fillojnë të marrin hov, ndërkohë që dy protagonistët kryesorë në këtë ngjarje fillojnë dhe përballen me rreziqe të mëdha ku rrezikohet edhe jeta e tyre.

Por gazetarja këmbëngulëse Suzana O’Kejzi dhe kleriku Don Françesko megjithëse jeta e tyre është në rrezik ata janë të vendosur të zbulojnë të vërtetën e cila do t’i njohë ata me fakte shumë interesante të misionit të vëllazërisë.

Lexuesi në këtë libër përballet me një histori që fillon dhe bëhet gjithmonë e më interesante, ku etja për pushtet nuk kursen asgjë.

* Autori i librit “Komplot në Vatikan” dr. Norbert Gottler studio teologj, filozofi dhe histori në Mynih, në vitin 1959. Në vitin 1988 mbrojti doktoraturën. Që nga ajo kohë ai bashkëpunoi në gazetën “Suddeutsche Zeitnig” dhe me median bavareze (radio dhe televizion). Është antar i Akademisë së Shkencave dhe Akteve Evropiane, antar i qendrës PEN të Republikës Gjermane dhe i lidhjes së shkrimtarëve (VS).

Vështrim mbi librin "Sekreti i sundimit te Botës"

Duke shfletuar kalimthi këtë libër, të cilin mund ta quajmë Manual për sundimin e botës, fillimisht kisha dyshimin se mos mund të ishte një nga qindra librat e zhanrit mistik të fantazisë, edhe pse nuk isha i panjohtuar me lëndën apo plagjiaturën e tij të konvertuar të programit nazist të veprës “Mein Kampf” të Adolf Hitlerit, të dorës së zgjatur apo të mashës së komplotit antinjerëzor, të Luftës së Dytë Botërore, me pasojat katastrofale për njerëzimin dhe vet popullin gjerman, i cili në “bisedimet” me Rauschningun shprehej:

“Në kohën time kam qenë sinqerisht i tronditur duke lexuar “Procesverbalet e dijetarëve sionistë”...E kam kuptuar menjëherë se duhet ta zbatojmë, natyrisht, në mënyrën tonë (7, fq. 92). Kam mësuar shumë nga këto “Procesverbale”. Në përgjithësi, unë kam mësuar shumë nga armiqtë e mij.

Teknikën revolucionare e kam mësuar nga Lenini dhe Trocki dhe marksistët tjerë... I çmendur është ai i cili nuk mëson nga armiqtë e tij. Vetëm i ligu frikohet se tek ato i humb idetë e veta personale...Më së shumti kam mësuar nga jezuitët. Këtë e ka bërë edhe Lenini. Deri sot asgjë në botë nuk ka më madhështore se sa rendi kierarkik i kishës.

Shumë nga ky rend kam marrë për partinë time ”. Përkthyesi i këtij libri në kroatisht, Dr. Franjo Letiq, duke arësyetuar botimin e tij, thekson:

“A duhet të heqim dorë nga Nobeli, sepse botës ia ka zbuluar dinamitin me të cilin kjo botë mund të shkatërrohet (a nuk i bëhet nderimi më i madh çdo shkencëtari apo shkrimtari marrja e shpërblimit Nobel?), ose nga zbuluesi i energjisë atomike, sepse ajo mund të keqpërdoret?”

Ky libër, i botuar në fillim të shekullit XX, ka bërë jehonë të madhe, duke revoltuar e nxitur qarqet hebrenje për ta ndaluar apo larguar nga publiku, që ka ngritur çmimin e tij të shitjes në kuota milionëshe.

Përmbajtja e këtij manuali në formë të procesverbaleve të seancave, nga 1 gjer 27, dëshmon për fillet e hershme të programit monstruz por praktik të dominimit të botës, i cili i ka paraprirë dhe nxitur ngjarjet e mëpastajme që kanë ndodhur, si edhe të atyre që parashihen në të ardhmen, rezultat i skenareve të planifikuar me domethënie dhe zbatim në botë, siç e thonë edhe autorët e këtij programi:

“Në vend të sunduesve mbretëror, do të vendosim vet Demonin, të cilin të gjithë do ta konsiderojnë Qeveri Mbishtetërore. Duart e tij do të shtrihen në të gjitha anët si kthetra, ndërsa organizata e saj do të jetë aq fuqiplote sa të sundojë me tërë botën.” (Seanca e dhjetë: “Mbiqeverisja e jonë”).

Po ta trajtojmë këtë libër thjesht si pjellë të një fantazie utopiste, mund biem në grackën e verbësive tona dhe të qëllimeve të tij, ngado që ta ketë burimin. Motoja e misionit të procesverbaleve të këtij programi apo manueli është kuptimplotë: sundimi i botës me të gjitha format dhe mjetet në dispozicion, pa marrë parasysh viktimat dhe pasojat, ose, shkatërrimi i saj.

Një program i këtillë mund të jetë produkt i mendjeve të destruksionit gjenial, i cili ka gjetur aplikim në skenën politike botërore, sa herë që janë shfaqur krizat, si nxitës apo shkaktar i tyre, duke provokuar reaksionet e njerëzimit në vetëmbrojtje nga forcat e errësirës, të personifikuara me liderë-maniakë të botës, siç është Demoni i kësaj vepre.

Ngjarjet e kohës sonë dëshmojnë se shkaqet e trazirave dhe të zhvillimeve në botë nuk janë rastësi, apo vetëm luftë interesash kombesh e shtetesh, luftë fesh apo ideologjish, por luftë e imperatorive për të sunduar botën, me misione për interesa të programuara, kryesisht shfrytëzuese të vendeve në zhvillim, që kanë sjellë më shumë luftra se paqe, më shumë shkatërrim të natyrës se kultivim të saj.

Sa është ky program ugurzi i realizueshëm? Kush qëndron prapa tij? Sa qëndrojnë pohimet e përmbajtjes së tij si program sionist, me të cilin instrumentalizohen hebrenjtë? Cili është synimi i mbjelljes së urrejtjes kundër tyre?

Lexuesi mund të konkludojë edhe vetë për qëllimet e krijimit të këtij programi. Hebrenjtë kanë përjetuar vuajtje si edhe populli shqiptar, i cili i ka strehuar e mbrojtur, në kohërat më të vështira të nazizmit: “Një qind për qind të hebrenjëve në Shqipëri kanë shpëtuar nga Holokausti” (Harvey Sarner, “Rescue in Albania”).

“Kisha ortodokse serbe, nëpërmes bishopit Velimiroviq, “profetit” serb me influencë më të madhe pas Sveti Savës, ka zbatuar antisemitizmin e vet në shërbim të nazizmit, duke persekutuar dhe zhdukur hebrenjtë në Serbi. Idetë dhe planet për Serbi të Madhe etnikisht homogjene, i kanë rrënjët thellë në politikën e Serbisë, të kodifikuara me memorandumin intern “Naçertanije”, të ish ministrit serb Ilija Garashanit, më 1844” (“Serbia’s Secret War”, Philip J. Cohen).

Këto ide tanimë njihen botërisht. Fillet e “Naçertanjes” janë pjesë e programeve sllavomëdha të Rusisë, të cilat kanë marrë rrugë e gjetur zbatim në periudhat e mëpastajme të regjimeve serbe, gjer në ditët e sotme, me një synim kryesor: dalja në detra të ngrohta nëpërmes zhdukjes dhe shpërnguljes së shqiptarëve.

Nuk duhet edhe aq shumë për të zbuluar lojën apo trukun e këtij programi, në grackat e të cilit tanimë kanë rënë liderë të disa shteteve, duke nxjerrë plagjiaturat e tyre, për misionet dhe interesat e tyre megalomane, të cilat kanë përfunduar me pasoja katastrofale për njerëzimin.

Liderët e errësirës e tregojnë vetë synimin konspirativ të tyre (të dalë sheshit!), duke e bërë sa sinonim të së keqes, po aq edhe mjet të popujve për t’u mbrojtur nga e keqja, e cila qëndron si hije permanente, si ushtri kobsjellëse e gatshme për të vepruar sa herë që degradon mendja dhe fuqia njerëzore.

Ndonëse autorët e këtij manuali - apo të kësaj kryevepre demonike, e kanë projektuar mjaft bindshëm misionin e tyre djallëzor, duke i shfrytëzuar me mjeshtri dobësitë njerëzore e marrëdhëniet e degraduara të jetës shoqërore në botë, ai mund të shërbejë për të kuptuar më mirë prejardhjen e ngjarjeve tragjike të përjetuara gjatë historisë, të cilat mund të përsëriten, nëse njerëzimi nuk nxjerr mësim nga e kaluara.

Në fakt, misioni për sundimin e botës sipas këtij programi, me planet despotike të cilat i përmban, për të vendosur rendin e proklamuar botëror, synon shkatërrimin e saj dhe të njerëzimit.

Të gjitha seancat ligjëruese të këtij programi i përshkon ekspozeu gjakftohtë i referuesit, i liderit enigmatik të planeve dhe metodave të komplotit botëror, të cilat duhet zbatuar nëpërmes mashtrimeve dhe marrjes sistematike të kontrollit dhe të pushtetit, duke i futur qetë dhe hap pas hapi kthetrat e padukshme në çdo pjesë të organizmit të shteteve dhe popujve të botës.

Programi zbulon fshehtësitë dhe artin e uzurpimit të pushtetit politik, psikologjinë e depërtimit në masa, metodologjinë praktike të sistemit të rivendosjes së kontrollit ekonomik dhe të rrënimit të qeverive në botë.

Këtu do t’i theksoj vetëm disa nga “margaritarët” e këtij programi, të përmbledhur dendësisht dhe gjërësisht në formë koncentrati në këtë manual: “Do të frikoheshim sikur forcat e dukshme të qeverive Goje të lidheshin me forcën e verbër të popullit.

Por ne i kemi marrë të gjitha masat kundër një mundësie të këtillë: midis këtyre dy forcave kemi ngritur një MUR të fortë mosbesimi. Kështu, forca e verbër e popullit do të mbetet një mbështetëse e jona, ne do të jemi udhëheqësit e saj, duke e drejtuar në kahje të qëllimit tonë. Për këtë do të kujdesen agjentët tanë, të futur në brendinë e popullit” (Seanca e tretë).

Për të mbjellur farën e përqarjes dhe të konflikteve të brendshme, këta strategë të magjisë moderne i kanë paraparë dhe zbatuar me kohë planet e tyre: “...sistemet rigoroze gojime i kemi zëvendësuar me rregullime idioteske liberale dhe anarkike, duke ndikuar në ligjet zgjedhore, në shtyp, në lirinë individuale, dhe, që është më me rëndësi, në arësim dhe edukim... (Seanca e katërt). Në të gjitha shtetet jasht nesh, duhet të ekzistojnë vetëm masat proletare, disa milionerë të besueshëm, policia, ushtria dhe qeverisja e jonë”.

Këta magjistarë misionin e tyre e qartësojnë edhe më shumë kur thonë: “Sot më asnjë ministër nuk mund të mbahet në pushtet pa mbështetjen tonë, apo pa përkrahjen tonë formale, të cilën ne e përgatisim prapa perdes.”(Seanca e pestë).

“Tanimë në gazetari ekziston solidariteti masonerik, që ka parollën e vet...Mjerimi, zbrazëtia, kryelartësia dhe të metat e tjera janë garancë e dëgjueshmërisë së gazetarit, i cili nxiton pas suksesit duke shkaktuar nënshtrimin e tij ndaj solidaritetit masonerik. Kjo hapësirë mbetet e mbyllur për shumë shpirtëra të mëdhenj, të cilët, si të papërkulshëm ndaj urdhëresave tona, nuk mund të hyjnë në të” (Seanca e trembëdhjetë, “Shtypi dhe masoneria”).

“Kur ne të vijmë në pushtet, do ta ndryshojmë në themel sistemin financiar të Gojëve...Mendjelehtësia e pushtetarëve gojimë, korrupsioni i ministrave të tyre, apo mosnjohja e çështjeve financiare, sa i përket punëve shtetërore, ka shkaktuar nënshtrimin e popujve ndaj nesh, duke i detyruar të krijojnë borxhe tek ne, nga të cilat nuk do të mund të lirohen kurrë...” (Seanca e dhjetë).

Fuqitë përparimtare pozitive në botë duhet ta kenë alternativën e këtij programi, gjatë ndërtimit të sistemeve të reja demokratike, në të cilat thirren. Sepse, siç paralajmëron edhe autori amerikan i bestsellerit Ballkan Ghosts, Robert D. Kaplan, në librin e tij The coming Anarchy: “demokracinë të cilën po e inkurajojmë aktualisht në shumë vende të varfëra të botës, është pjesë integrale e transformimeve në kahje të formave të reja të autoritarizmit...”

Ky manual mbi artin e sundimit të botës, para se të paragjykohet mbi qëllimet që përmban, duhet marrë e trajtuar si sfidë për njerëzimin, për vetëdijësimin e tij mbi të këqijat të cilat i kanosen natyrës dhe ekzistencës së tij, për domosdonë e krijimit të botkuptimit të ri njerëzor mbi botën, të përmirësimit të virtyteve dhe të raporteve ndërnjerëzore.

Ofendimet që i bëhen, skenaret dhe komplotet të cilat ia përgatisin këta dijetarë-maniakë të errësirës popujve dhe shteteve të botës, para se të mirren si shprehje e ligësisë së tyre shpirtërore, parashtrojnë sfida të reja për dijetarët e botës së shëndoshë, për ta mbrojtur dhe realizuar begatinë e mrekullisë së natyrës e të shpirtit të vërtetë njerëzor.

Në kuptim filozofik të vështrimit të tij, nuk është primare se kush qëndron prapa këtij programi, për të instrumentalizuar këtë apo atë popull, shtet apo qeveri. Sfida gjendet brenda çdo individi, kombi, shteti apo qeverie për të zgjedhur destinacionin e tij. Atje ku EGO-ja pushton UNIN, atje individi apo shoqëria merr fund, arrin kulmin e vetërobërimit, të vetëpushtimit dhe të kapitullimit. Pushtimeve të tjera i hapet dera lirshëm, dhe djalli bëhet zot shtëpie.

Duke kujtuar filozofinë niçeane mbi njeriun do të shtonim: “njerëzit tek të cilët mbizotëron shpirti, duke qenë më të fortët, lumturinë e gjejnë atje ku të tjerët do ta gjenin shkatërrimin e tyre, tek labirintet e të panjohurës, tek përpjekja e pandalur për të gjurmuar të vërtetën.

Kënaqësia e tyre është zotërimi i vetvetës, asketizmi i tyre bëhet natyrë, nevojë, instikt. Detyra e vështirë për ta është privilegj, loja me barrën e cila të tjerët i shtyp, për ta është një çlodhje. Ata janë lloji më i nderuar i njerëzve, më të qetët, më të dashurit. Ata dominojnë jo pse e duan këtë, por sepse nuk janë të zotë të jenë të dytët. Ata janë rojtarët e së drejtës, tutorët e rendit dhe të sigurisë, lufëtarët fisnikë, ruajtësit e ligjit. Për mediokrin është lumturi të jetë mediokër, të shkëlqejë vetëm në një gjë.

Për ata dituria është vetëm një drejtim, një instikt.” Mëtej do të shtonim se; njeriu i lig apo përfaqësuesi i errësirës është mistreci xheloz; gjuetar, krijues dhe tregtar i intrigave e i gënjeshtrave, i mësuar të qëllojë ultas pastaj të tërhiqet si hijena, i cili njeh dhe respekton vetëm sistemin e frikës dhe të dhunës, të cilit i nënshtrohet me servilizëm.

Ky lloj njeriu i përshtatet misionit djallëzor të dekadencës (të paraparë me këtë manuel) dhe nuk i duron shpirtërat që nuk i gjasojnë, dhe lufton njeriun i cili synon përtërirjen qytetare të origjinës së natyrshme dhe jo degjenerimin e kundërnatyrshëm: qytetërimin e rrejshëm, qytetarin e pashpirt, jetën moçalike të bretkocave të fryera e boshe.

Shpirtërat e shitur apo të vdekur gogolianë, i shërbejnë me përkushtim të sëmurë të konformistit jokurrizor misionit të autorëve të këtij manueli, për të degraduar e defaktorizuar intelektin dhe shpirtin autokton të vendësit. Njeriu i vërtetë, duke luftuar të keqen, lufton së pari me njeriun e keq brenda llojit të vet.

Betejat e humbura nuk e dekurajojnë - përkundrazi; e sfidojnë dhe forcojnë. Ai synon të fitojë luftën dhe nuk dëshprohet nga dështimet në beteja, nga të cilat nxjerr mësim, për të njohur veten dhe të tjerët, për t’i dalluar miqt e vërtetë dhe të rrejshëm. Nga dështimi merr lekcione të merituara për të vazhduar luftën, sepse e di se ndalja sjell dështimin e vërtetë.

vazhdon ...

Duke u shprehur me fjalorin herë pas herë (anti)biblik të këtij programi, do të gjykonim: mos vallë duke u thirrur në Perëndinë, si “i dërguar” i tij, Djalli spekulon për të sfiduar Njeriun, të krijuar nga Perëndia?

Pasiqë Djalli e ka tradhëtuar Perëndinë, si mund të jetë i deleguari i tij?! Apo, shikuar nga këndi tjetër: që të dy, Njeriu dhe Djalli, të krijuar nga Perëndia, kanë misionet e tyre, plotësisht të kundërt njëri me tjetrin. Pse? Për të garuar, sikur Dr. Fausti dhe Mefistofeli?!

Bota është krijuar për të sfiduar njeriun e papërsosur për të synuar përsosjen duke jetuar natyrshëm, pasiqë, sipas librave të shenjtë, njeriu në vete i përmban këto mundësi. Për këtë ekziston djalli, përgjuesi dhe gjuetari i gabimeve të njeriut!

Gabimi erdhi që në kohën e krijimit të njeriut, Adamit dhe Evës, të cilët, duke i harruar këshillat e Perëndisë, e hëngrën mollën e ndaluar në parajsë, nga epshet e botës materiale, në të cilat i ka shtyer djalli. Fitorja dhe përsosja e njeriut arrihet në punën dhe kujdesin e tij për të mos rënë në grackat e djallit, i cili qëndron pranë njeriut si edhe vet Perëndia.

Rruga të cilën e zgjedh njeriu përcakton fatin e tij, të dritës apo errësirës, të fitores apo humbjes, të robërisë apo lirisë. Në këtë kuptim, libri është i qartë dhe këshilldhënës. Nëse është djallëzor, nuk mund të mohohet gjenialiteti destruktiv i programit. Ndoshta është program i ndërtimit të Rendit të Ri botëror të djallit, apo sfidë për të ndërtuar Rendin e Ri botëror të Perëndisë?

Në kuptim të ngjashëm mund t’i vështrojmë edhe ngjarjet e kohës, e në këtë kontekst, edhe fatin e kombit shqiptar. Se ekziston misioni i errësirës dëshmi për këtë është historia e tij, krimet shekullore të zhvilluar ndaj popullit shqiptar.

Se kombi ynë akoma gjendet në kthetrat e këtij misioni - “të njëqind duarve të zgjatura të Zotit Vishnu”- apo të “protektorit” tonë të harlisur shumë-kokësh që sillet si rojtar i pakontestueshëm me të drejta absolute pushtetore mbi popullin shqiptar dhe pasurinë e tij, dëshmon edhe pozita e tij aktuale kombëtare e territoriale; i nëpërkëmbur, i copëtuar dhe i kolonizuar. A është kjo rastësi, apo është një mision djallëzor i misionarëve dje dhe sot, për të maskuar të vërtetën, çelsin e së cilës e kanë vjedhur mijëra vjet përpara, për ta mbajtur peng tërë njerëzimin?

Çka duhet bërë për t’u liruar nga kjo ndrydhje shpirtërore të vendosur nga këto ushujza misionarësh modernë? Cili është ilaçi për t’u shëruar nga kjo sëmundje virusale moderne? Kujt i shërbejnë, nëse jo një misioni të ngjashëm sipas këtij manueli?

Këtë mund ta dijnë dhe bëjnë vetëm shpirtërat rebelë dhe jokonformistë, me një Rilindje të Re: “si në mes të detit të tallëzitur, që ngre lart dhe lëshon pastaj me vërtik poshtë dallgët si male, qëndron i palëkundur njeriu, që i është besuar barkës së dobët, ashtu në mes të botës me mundime mbijeton, njeriu i vetmuar, i kapur plot besim pas principum individuationus” (Shopenhauer).

Mos janë edhe shqiptarët shkaku dhe qëllimi i krijimit të këtij plan-programi, meqenëse mbijetesa dhe prejardhja e tyre pellazgo-iliro-etruske, hedh në dritë të vërtetën që nuk guxon të zbulohet, sepse e demaskon misionin djallëzor të sundimit të botës?

Përpiluesi i hieroglifeve egjiptase - çelësave deshifrues të Biblës e Kuranit - profeti Thot, fliste shqip, thotë Giuseppe Catapano në veprën e tij “Thot - parlava albanese”. Mbishkrimet më të vjetra në tokë flasin shqip - gjuhë nga e cila lindën gjuhët tjera të popujve të botës. Pse nuk lejohet, apo pse u ndalua botimi i këtij libri?

Si dhe pse u zbuluan atëherë vetëm programet kriminale e monstruze të sundimit; sionist, nazist, sllavo-ortodoks, serbomadh e grekomadh etj., që të gjitha duke u thirrur në hyjnoren?!

Në cilën hyjnore?

Nga filozofët e kohës së vjetër mësojmë për popujt e Hënës, të cilët erdhën në fuqi, pas agresioneve të njëpasnjëshme të fiseve të egra primitive, duke lakmuar dhe uzurpuar begatinë e popujve të Diellit, për të filluar me jetën e shfrenuar apo të imitacionit të jetës apolloniano-dionisiane, që nga Vitet e Arta të Athinës, të cilat në fakt, siç thoshte filozofi antik Thukidi, ishin edhe vitet e përfundimit të Epokës së Artë, vitet kur Herakliti paralajmëronte: “mos ju mbaroftë pasuria o burra të Efesit, që t’ju turpërojnë poshtërsitë tuaja”.

Burrështetasi athinas Soloni, me rastin e udhëtimit të tij në Egjiptin e lashtë dhe pas konsulltimeve me dijetarë egjiptas mbi artin e udhëheqjes së shtetit, merr këtë përgjigje:

“Solon, Solon, ju grekët e sotëm, nuk jeni ata të vjetrit, ju nuk e dini se para jush në këto pellgje ka jetuar një popull i ndritshëm hyjnor, me dijeni e kulturë të lartësisë hyjnore, ndërsa ju jeni vetëm imitim apo mbeturina të përziera të tyre...” (Mbi Legjendën e Atlantidës - nga Sokrati).

Edhe kjo dëshmon për Lindjen e Tragjedisë përshkruar nga Niçe, duke krahasuar Satirin, njeriun e pyllit, mishërimin e natyrës, me shtysa dhe prirje të larta njerëzore, plot ëndërrime për të mirë, zëdhënësin e urtësisë së perëndive, me spitullaqin e stolisur e të krekosur që neverit, i cili krijon iluzionin e kulturës, realitetin e rremë të njeriut të kulturuar...

Sot, krahas kërcënimeve që i bëhen njerëzimit, ndërtimi i epokës së re njerëzore po shfaqet si detyrë universale e forcave përparimtare të botës, përballë terrorizmit, të paralajmëruar edhe me programin e këtij manueli, i cili në esencë lindi dhe po zhvillohet si pasojë e shtimit kritik të diferencës së dy botërave: të pakicës së pasur dhe të shumicës së varfër.

Njeriu i vërtetë beson dhe punon që e vërteta të dalë në shesh. Sa dhe si do të shfaqet, në bazë të ngjarjeve në zhvillim e sipër, me gjasë do të dëshmojë e ardhmja jo shumë e largët.

Forcat e dritës në botë, pasardhësit e popujve të kulturës hyjnore të kohës së vjetër, të stepura nga forcat e errësirës ndër shekuj, nga kahjet e egra dhe anarkike të zhvillimit të botës dhe të civilizimit njerëzor, sipas një ligji të natyrshëm, pritet të zgjohen sërish nga gjumi mijëravjeçar, për të demaskuar e mundur botkuptimin e trashëguar mesjetar duke rindërtuar Epokën e Artë, në shembullin e ndritur të rilindasve etruskë si: Leonardo Da Vinçi, Dante Aligeri, Marin Barleti, Galile Galileu e mijëra pellazgo-etrusko-ilirë të kohës së re.

Ne shqiptarët, sa merremi me vizëllimet marramendëse artificiale të kohës, më mirë do të ishte që të mos i harrojnë veprat e rilindasve tanë të mëdhenj si Naimi: “Punë, punë, natë e ditë, që të shohim pakëz dritë...”.

Bota dhe kultura e vjetër arabe kishte arritur kulmin e saj nga i cili u përplas në greminën e varfërisë dhe të shkatërrimit si edhe Kulla e Babilonit; pasojë e harresës, e dhënjes pas epsheve... Rilindja nga obskurantizmi mesjetar dhe rilindasit e mëvonshëm shqiptarë rezistuan gjatë, duke ndriçuar me veprat e tyre madhështore, në mbrojtje të natyrës, të virtyteve njerëzore e kombëtare, të cilat u lanë në harresë nga destruksioni anticivilizues i automatizimit modern të njeriut.

Koha e Re duhet të sjellë Rilindjen e Re, të tretë - të vërtetë, të feniksit të ndritur njerëzor nga gjiu i shpërndarë pellazg anembanë botës, nga burimet e rebelizmit human sokratian dhe mrrekullia hyjnore apolloniano-dionisiane.

Ish ambasadori amerikan në Greqi dhe Mal të ZI më 1914, Xhorxh F. Wiliams, gjatë kohës kur ishte vëzhgues i Komisionit Ndërkombëtar në Durrës të qeverisë së Princ Vidit, shkroi librin Shqiptarët, ku pos tjerash thekson: “Është larg mendjes që Europa të mund të ushtrojë paqen duke humbur të drejtat e këtij kombi, ose duke e ndarë tokën e tij.

Pa u siguruar liria e plotë e shqiptarëve është i pamundur ndalimi i luftës, dhe parimi për të ndarë tokën shqiptare, do të hapi një plagë të re e të helmatisur në politikën e Ballkanit...” duke apeluar në Amerikën dhe forcat liridashëse të botës, për të shpëtuar popullin shqiptar nga fqinjët grabitçarë, të ndihmuar nga diplomatët e Europës, të cilët, përmes konferencave antishqiptare të pambarim, ia kanë pamundësuar për të qenë i lirë dhe i bashkuar.

Ky paradoks merr fuqinë edhe sot, duke e zënë sërish peng të drejtën e shqiptarëve për vetvendosje, ndërkaq “harrohet” kontributi i tyre në të kaluarën, drita e emancipimit dhënë Europës, borxhi i saj ndaj kombit shqiptar, i cili nuk lahet me “ndihma humanitare” por me zgjidhjen e drejtë të çështjes shqiptare.

Metodat dhe teknikat e lansuara politike të këtij manuali - si edhe ato makiaveliane, janë aktuale e të pranishme edhe sot, në jetën e përditshme politike.

Si ta cilësojmë gjendjen e shqiptarëve sot: para rikthimit të Kalit të Trojës apo pranë “shpëtimit” nga kriza me kartmonedhat e Mefistofelit? “Askujt nuk do t’i kujtohet të shfuqizojë dekretin e maskuar në fuqi, pasi që ai do të paraqitet si përparim. Agjentët tanë do ta kthejnë vëmendjen në drejtim të arriturave moderne – ne i kemi mësuar njerëzit të kërkojnë gjithmonë modernizmin” .

(Seanca e tetëmbëdhjetë - “Skllavërimi për shkak të bukës së gojës”). “Agjentëve tanë ju ka shkuar për dore t’i kënaqin shpirtërat e kufizuar, duke ju premtuar mbështetje dhe të mira në të ardhmen. Mund të kishin pyetur: çfarë mbështetje?

Por ata këso pyetje nuk kanë bërë...Shikoni deri ku i ka sjellur kjo mospërfillje, deri në çfarë dezorganizimi financiar kanë arritur, përkundër veprimtarisë çudibërëse të popujve të tyre”. (“Paaftësia e paganëve në lëminë e taksimit financiar” – Seanca e njëzet e katërt). Ose “margaritari” tjetër: “Kur ne të qeverisim, e drejta normale e njeriut për shitblerje do të ndalohet...

Metoda më e suksesshme për zbatimin e këtij plani është ngritja e taksës dhe e tatimit mbi patundshmërinë; me fjalë të tjera, futja e tokës në borxh. Kjo varësi do t’i mbajë Gojët, pronarë të pasurisë së patundshme, në gjendje robërimi të parezistueshëm.

Aristokratët (pasanikët) e tyre, duke mos ditur t’i ndihmojnë vegjëlisë, së shpejti do të shkatërrohen dhe lëshojnë tokat e tyre, të cilat do t’i blejmë ne si dhurata, nëse jo personalisht – së paku për një çast - atëherë nëpërmes njerëzve të thyeshëm”. (“Zbatimi i taksave – zhdukja e begatisë tokësore të aristokracisë goje” – Seanca e njëzet e gjashtë).

“Shtetet nuk janë formuar kurrë nëpërmes zgjedhjeve...Krijo së pari ekonominë pastaj kujdesu për zgjedhjet...Institucionet burokratike nuk kanë funkcionuar kurrë... Demokracitë nuk i bëjnë gjithmonë shoqëritë më civile.

Hitleri dhe Musolini, që të dy, kanë ardhur në pushtet përmes demokracisë - por ata e kanë ekspozuar në mënyrë të pamëshirshme shëndetin e shoqërisë me të cilën kanë operuar...

Nuk mund t’i vesh revolen një populli në kokë dhe t’i urdhërosh: sillu sikur të kesh përvojën e shteteve të zhvilluara perendimore...Sillu sikur të mos kesh probleme etnike dhe regjionale” (R. Kaplan, “The Coming Anarchy”).

A duhen akoma lekcione për të mësuar dhe parandaluar përsëritjen e skenareve të vjetra; duke i dalur vet zot vetes?!

Rilindasit tanë do të thërrisnin: shqiptarë, largojuni iluzioneve të rrezikshme; keni rënë shpejt në harresë, në gjumë të rëndë, jeni habitur pas dëfrimeve...!

Kujtoni fjalët e Pashko Vasës: “Çonju shqiptarë prej gjumit çonju...” Fjalët e tij janë fjalët e Zotit.

“Pa vatan nuk ka dinë as iman”. Lini intrigat, hipokrizitë, cinizmin...

Mekën shqiptare e keni fare pranë: tek varrezat e dëshmorëve, te kulla e familjes Jasharaj... Respekti ndaj gjakut të dëshmorëve tuaj është respekt ndaj Zotit.

Ky manuel tregon qartë se si dhe nga vie e keqja, se për të parandaluar të keqen që vie nga jasht së pari duhet mundur të keqen brenda vetes, se e drejta për vetvendosje dhe pavarësia kombëtare e shtetërore nuk dhurohet por fitohet.

shkroi: Fatlum Rufati

Kodi i Da Vincit nga Dan Brown



Ky eshte nje thriller gjenial me plot kuptimin e fjales. Nje histori ndricuese prej 600 faqesh, e cila te hap syte neper shume mistere te botes. Edhe pse libri eshte nje trillim mahnites, faktet e tij jane 100 % te sakta.

Gjithçka qe flitet brenda ketij libri te jep shijen e nje faktori qe vepron dhe ndryshon jetet tona pavaresisht nese ne e dime apo jo.

Zbulimi i riteve te sekteve te fshehte, kodet mijeravjecare te cilet zberthehen thjesht nga nje njeri i vemendshem. Feja. Historia e Jezu Krishtit, masonet, paganet, gjithcka qe ju e konsideroni mister do t'ju zbulohet ne kete liber.

Femra, eshte nje force mbi mashkullin, kafshimi i molles se Eves tregon nje zgjuarsi dhe intuite te fuqishme. Lexoni kete liber dhe do te keni mundesi te krijoni nje kendveshtrim me te sakte ne ceshtje te rendesishme jetesore.

Ai eshte nje simbol i fuqishem per te thene se disa gjera nuk duhen permendur drejtperdrejt por pse jo nepermjet nje trilleri qe disa e konsiderojne si perralle.

"Kodi Da Vinçi", a ka gafa në super bestsellerin botëror?

Kush nuk e njeh? Eshte best-selleri i shekullit XXI: "Kodi i Da Vinçit" i Dan Braunit.

Nje thriller me sfond mistik, qe ka shitur me miliona kopje ne te gjithe boten, dhe qe eshte bere nje çeshtje qe tashme e tejkalon sferen letrare: objekt debatesh te papajtueshem, botimesh dhe kunderbotimesh, manualesh qe shpjegojne dhe pamlfetesh qe e demonizojne.

Po, sepse amerikani Braun, ish profesor i anglishtes, nuk ka dashur te na jape vetem nje roman. Ka dashur te zgjidhe nje numer misteresh, te thote te veten mbi Graalin e Shenjte dhe mbi sekretet e Templareve.

Por edhe te zbardhe natyren e vertete te Krishtit, nje gje mbi te cilen prej mijervjeçaresh diskutojne teologet dhe mblidhen keshillet.

Faqja e pare e "Kodit te Da Vinçit" paraqet nje premtim krenar: "Te gjitha deshifrimet e dokumenteve dhe ritualeve te fshehta qe permban ky liber pasqyrojne realitetin". Por cilin realitet? Cilat dokumenta?

Pershembull: romancieri flet per ungjijtë heretikë të zbuluar në vitin 1945 në Egjipt, në Nag Hammadi, dokumente të komuniteteve të vjetra kristiane në të cilat duhet te flitej per martesen e Krishtit me Maria Magdalenen.

Sipas Braunit ky do te ishte "Graali i Shenjte", i kerkuar me kot per shekuj: e verteta sekrete, ana "femerore" e origjines se kristianizmit te cilen komploti i turpshem mashkullor i Kishes e ka mbajtur te fshehte ne shekuj.

Por sa shume gjera ditka ky Braun. Bart Ermanit, studiues i Kristianizmit antik sapo ka botuar nje liber te titulluar "E verteta e Kodit te Da Vinçit", liber i cili nxjerr te gjitha gabimet historike.

Loja e Ermanit eshte teper e thjeshte. Pikerisht hipoteza te studiuesve, por qe ne duart e Braunit kthehen ne elemente te historise sekrete te Kristianizmit, te fshehura nga Kisha qe per vite me rradhe ka kundershtuar botimin e rrotullave te Detit te Vdekur (nje tjeter gafe e perseritur).

Qe Brauni nuk i lexon drejtperdrejte tekstet per te cilet flet, e deshmon edhe nje rast qe mund t'u shtohet atyre qe ka treguar Ermani. Por çeshtja nuk qendron tek gabimet e Braunit.

Problemi i vertete eshte qe tashme gjithnje e me te shumte jane njerezit qe jane te bindur se Jezusi eshte martuar me Magdalenen apo qe perandori Kostandin ka eleminuar qellimisht anen matriarkale te Kristianizmit sepse Brauni thote se ka dokumentet. Siç kujton Ermani, trillimi po zevendeson historine.

Nuk eshte nje fenomen i izoluar: dikush tjeter beson se lufta e Trojes eshte zhvilluar ne Finlande, per shkak te nje eseje simpatike dhe te çuditshme qe perfundoi ne faqet e para te gazetave dhe ne raftet e librarive. Nuk eshte as ndonje fenomen i ri.

E njejta gje kishte ndodhur edhe me fundin e Perandorise romane: kur duke bere bashke historine dhe legjenden, shpjegohej qete qete pershembull se Aleksandri i Madh kishte gjetur burimin e rinise se perjetshme.

A duhet te shqetesohemi? Gjithçka eshte me magjepsese se nje roman.

Nga Blerta Meta

Konspiracioni dhe shoqatat sekrete
Autori: Saad Gashi
Recensent: Dr. Milazim Krasniqi

Libri ka qenë i prezantuar në Panairin e Librit në Prishtinë, ku ka zgjuar interesim tek dashamirët e librit.

Autori ka bërë një përmbledhje të shkurtër për rreth 11 shoqata sekrete, si Tempullarët, Kaballa, Sabateizmi, Rozën Krojc, Masonizmi, Iluministët, Këshilli për lidhje me botën e jashtme, Bilderbergët, Komisioni Trilateral, Kafka dhe Kocka, Satanizmi.

Lexuesit mund të lexojnë edhe disa fjalë rreth konspiracionit, Rendit të ri Botëror, dhe lidhshmërisë së rritjes së kriminalitetit me shoqatat sekrete. Kuptohet që autori ka dhënë disa mendime në hyrje të librit dhe në përfundim të librit. Mendojmë se nëpërmjet këtij libri, autori na ka mundësuar, që në një libër të vetëm të njihemi shkurtimisht për këto shoqata sekrete. Literatura e prezantuar na jep të kuptojmë se ata që kanë dëshirë të thellohen më tepër në këtë lëmi kanë nga të orientohen.

Përmbajtja e librit:

1.KONSPIRACIONI
2.SHOQATAT SEKRETE
3.TEMPLLARËT
4.KABALLA
5.SABATEIZMI

* Disa ngjarje historike lidhur me ardhjen e çifutëve në trojet e perandorisë Osmane
* Hebrenjtë, sabetajistat dhe masonët

6.ROZEN KROJC - KRYQ-ROZËT
7.MASONIZMI

* Struktura e masonerisë
* Ruajtja e fshehtësisë
* Aktiviteti i rotshildëve
* Syri dhe piramida
* Obeliskët
* Kompasi dhe trekëndëshi

8.ILUMINISTËT
9.KËSHILLI PER LIDHJE ME BOTËN E JASHTME
10.BILDERBERGËT
11.KOMISIONI TRILATERAL
12.SKULL & BONES - KAFKA DHE 13.KOCKASATANIZMI
14.RENDI I RI BOTËROR
15.RRITJA E KRIMINALITETIT SI PASOJË E 16.BANKROTIMIT SHPIRTËROR


Shekuj me radhë bota është mashtruar me formën e sistemit informativ problemet politike, ideologjike, terroriste, shoqërore, kulturore, ekonomike etj, gjithnjë me metoda të sofistikuara të përdorimit, varësisht nga periudha dhe situate e dhënë. Civilizimi dhe politika e Perëndimit, ;respektivisht ajo Atlantike, qysh prej kohërave të kryqëzatave, më vonë me kolonializimin e botës, i kanë përvetësuar dhe monopolizuar edhe mjetet e informimit duke mbajtur deri në ditët tona monopolin e tyre.

Pjesa dërmuese e njerëzve burimet e informatave i marrin nga masmediat, shtypi, qendrat e ndryshme të privilegjuara informative, revistat, literaturë efemere, shpesh herë edhe subjektive, për ngjarjet ideologjike, ekonomike-shoqërore, politike, kulturore, nga veprat e autorëve të ndryshëm të njohur dhe të panjohur, nga analizat dhe komentet e ndryshme, mediat që i servohen publikut botëror, lexuesve të strukturave të ndryshme intelektuale me fuqi të ndryshme perceptive.

Por, intelektuali bashkëkohës duhet të jetë në dijeni që të gjitha këto burime të informatave në botë t'i perceptojë në mënyrë kritike, për këtë arsye të jetë i vetëdijshëm se faktologjia dhe faktografia e ngjarjeve, eseve, shkaqeve etj., janë shpesh të shtrembëruara, dhe kështu, arsyetimi në raport me shkaqet e dimensionet origjinale shpesh bien ndesh me gjendjen reale të proceseve që zhvillohen në hapësirë.

Në ngjarjet politike në botë, ndikojnë një numër i madh faktorësh si: qeveritë, popujt, individët, rrethanat ekonomike, fatkeqësitë natyrore, religjionet, ngjarjet sportive, e shumë faktorë tjerë, kështu që shumica e kanë vështirë të kuptojnë se çka në realitet po ndodhë, kush po i shkakton këto procese dhe ngjarje. Njerëzit për nga natyra e tyre i thjeshtësojnë gjërat, prandaj edhe kërkojnë përgjigje të thjeshtë për të gjitha këto ngjarje.

Prandaj,jo rrallë, dëgjohen mendime, se pothuajse të gjitha ngjarjet më rëndësi në botë dirigjohen dhe kontrollohen nga disa fuqi të fshehta që veprojnë prapa skene. Kështu që edhe mund të thuhet se, këta njerëz që udhëheqin prapa skene janë njerëz që qysh përpara e dinë historinë. Këta jo që i parashohin dhe i prognozojnë gjërat por ato i programojnë dhe i dirigjojnë prej këtyre qendrave.

Të flitet sot për një temë të tillë është mjaft vështirë për shkak se është një temë shumë e gjerë, pastaj në gjuhën shqipe lirisht mund të thuhet se me përjashtim të disa përkthimeve, asnjë hulumtues gjer më sot nuk është marrë me këtë problematikë, pastaj kjo është një temë që kohë të gjatë ka qenë një tabu, që shumë autorë të cilët janë marrë me këtë temë e kanë paguar me kokë.

Gjithashtu mund të thuhet se ata që dëshirojnë të shkruajnë për këto shoqata nuk janë sa duhet të informuar kurse në anën tjetër ata që u takojnë këtyre shoqatave duhet ta respektojnë ligjin e heshtjes. Ky ligj i cili njihet si "Omerta" në Mafi, rrënjët i ka mu në këto shoqata masoniste e që quhet: "Vide, Aude, Tace" d.t.th. Shiko, Dëgjo dhe Hesht.

Gjendja e përgjithshme në botë është gjithnjë e më e turbullt. Gjithnjë e më afër është dita kur dallimi në mes të parasë së pastër dhe të papastër do të balansohet tërësisht. Athua, a do të shndërrohen të gjitha institucionet shtetërore të këtij civilizimi në pjesë të mekanizmit planetar për shpërlarjen e parave? A jemi të rrezikuar që një ditë do të lidhet marrëveshja në mes kapitalit planetar dhe kriminalitetit planetar.

Çfarë fuqie është FMN (Fondi Monetarë Ndërkombëtar), dhe pse mbledhjet e tyre gjithmonë zhvillohen me dyer të mbyllura? Në çfarë lidhje është mafia botërore me transnacionalizimin e heroinës? A është zmbrapsur " Cosa Nostra" nga ana e "Triadës" dhe "Jakuzës"?

Çfarë është roli i mafisë ballkanike dhe asaj ruse? Këto janë vetëm disa nga pyetjet, të cilat e përjavshmja parisiene "L' Evenement du Jeudi" iu kishte parashtruar autoriteteve të njohur nga fusha e gazetarëve, korrespondentëve nga jashtë, shkrimtarëve, historianëve, sociologëve, ekonomistëve, gjegjësisht pjesëmarrësve në anketën e quajtur: KUSH JANE SUNDUESIT E VËRTETË TË BOTËS ?

Të gjithë jemi dëshmitarë se bota gjithnjë e më tepër është duke u kriminalizuar. Kurrë nuk është folur më tepër për demokraci dhe liri të ndryshme njerëzore, ndërsa në anën tjetër asnjëherë më tepër nuk kemi pasur liri më të madhe të terrorizmit. Luftë dhe terror kurrë më shumë, kohë e megavdekjeve, në anën tjetër terroristët nuk po zihen pothuajse asnjëherë.

Korrupsioni, dhunimet, plaçkitjet, prostitucioni, trafikimi dhe përdorimi i drogës, trafikimi me qenie dhe organe njerëzore, vrasjet, e shumë e shumë lloje tjera të veprave penale, kanë bërë që shkalla e kriminalitetit të rritet me përmasa alarmante, kurse shumë shpesh pas kryerjeve të këtyre krimeve thuhet "hetimet vazhdojnë", kurse në fakt hetimet lere që nuk vazhdojnë po ato po bllokohen, kështu që numri i errët i kriminalitetit gjithnjë po rritet më shumë. Prandaj, me të vërtetë e gjithë bota është e hutuar dhe e tronditur. Si asnjëherë më parë, sot bota ka nevojë për një liri, mirëqenie dhe tolerancë.

Këtë paqe dhe liri bota e ka gëzuar rreth 1200 vite. Është kjo kohë e lulëzimit të Islami. Juristi i famshëm bashkëkohor, Dr. Jusuf el Kardavi në librin e tij "E Drejta Islame", shkruan se në këtë shtet islam, për 400 vite kishin ndodhur gjithsej 6 delikte të vjedhjes! Në anën tjetër, sot kriminologët, krimet i llogarisin me të ashtuquajturën "Ora e Krimit".

Kjo orë na tregon se p.sh. në Amerikë, në çdo 2 sekonda ndodhë nga një krim, në çdo 11 sekonda nga një vjedhje me thyerje, në çdo 20 sekonda nga një vjedhje e automjetit, e kështu me radhë gjer te dhunimet që ndodhin ne çdo 5 minuta, vrasjet ne çdo 21 minut, etj, etj. Prandaj, sot ora e krimit llogaritet me sekonda kurse kur ka sunduar Islami në botë, kjo orë është llogaritur me shekuj! Nëse dikush mendon se këtë mirëqenie do ta gjej në ndonjë sistem tjetër përpos Islamit, do të vazhdon që akoma të merret me pasoja edhe më të rënda se këto të sodit.

Kush janë ata që po i bllokojnë hetimet, kush janë ata që më së tepërmi përfitojnë nga këto krime, kush janë ata që provokojnë dhe fillojnë luftërat, kush janë ata që përfitojnë nga luftërat dhe nga sulmet tjera terroriste? Një gjë është e sigurt se popujt në mes veti nuk i fillojnë dhe as që i përfundojnë luftërat.

Prandaj kush janë ata "udhëheqës" të popujve, që në "emër të popujve" të tyre shkaktojnë krime dhe gjenocide të ndryshme. Për kënd punojnë dhe kujt i japin llogari këta udhëheqës, kush qëndrojnë prapa tyre? Duke u munduar që të përgjigjemi në këto pyetje, do të përpiqemi të bëjmë pak fjalë për disa shoqata konspirative, që shumë hulumtues, udhëheqësit e tyre i konsiderojnë si sundues të vërtetë të botës. Prandaj me të drejtë këta sundues mund të quhen përgjegjës të vetëm për situatën e krijuar në botë.

Libri i cili mbanë titullin "Konspiracioni dhe shoqatat sekrete", përkah vëllimi i ngjarjeve dhe pasojave, paraqet në të vërtetë temë të vështirë për një analizë hulumtuese dhe shkencore me që ngërthen në vete një material dhe një brum të ndërlikuar përkah elementi kohor, hapsinor dhe struktura e pjesëmarrësve të cilët kanë ndikim vendimtar për të krijuar një pasqyrë të shtrembëruar për fatin, jetën dhe sjelljet brenda kornizave normale jetësore të njerëzisë.

Jemi dëshmitarë të ngjarjeve dhe sjelljeve të kriminalizuara nga ana e institucioneve, shoqatave, grupeve kriminale të ndryshme etj, e më tepër të atyre okulte që luajnë me jetën edhe të njerëzve të thjeshtë. Për këtë gjendje të vështirë të botës, me të drejt Alberto Moravia pat thënë: "Se nga ana e institucioneve dhe strukturave të njerëzve të ndryshëm krijohen skenarët, strategjia dhe planifikohet krijimi i sindromit të frikës në njerëzi, por zakonisht pjesa më e madhe e tyre qëndrojnë nën hije si të padukshëm".

Bota sot, gati në tërësi, u është nënshtruar fuqive dominante, aktiviteti i të cilave përqëndrohet në suazën e përbërjeve kriminogjene. Pasojat e këtij lloji të faktorëve kriminogjenë shkaktojnë në masë të madhe katastrofa në anën e strukturave të sulmuara tek popullsia civile së cilës i mvishet sindromi i frikës, me të cilën gjë operohet një kohë të gjatë në hapësira të ndryshme të botës. Nga këto sjellje kriminogjene, në përgjithësi, dëmtohen strukturat e popullsisë së pafajshme dhe të mirat materiale të tyre.

Mirëpo, për këso aktivitete subverzive shoqëria dhe individi nuk hasin në faktologji të duhur për t'u identifikuar bartësit, urdhërdhënësit dhe ekzekutuesit e këtyre krimeve katastrofike për njerëzinë e botës, respektivisht për ndonjë rajon të botës. Aq më tepër, këto subverzione nuk janë deri më sot të definuara në suazën e literaturës në trojet tona. Këto kanë qenë shkaqe kryesore të cilat më kanë nxitur të mendoj dhe të kërkoj literaturë që ka qenë për mua gjithnjë irituese.

Jam i vetëdijshëm që një punim i tillë, për mua me të vërtetë paraqet një sfidë serioze, duke marrë parasysh që këtu ngërthehen lëmenjtë jo mjaftë të njohur për mua edhe për arsye të karakterit të lëndës kriminologjike në suaza të përcjelljes dhe studimeve botërore.

Interesimi im më ka shtyrë për ta njohur pak më thellë fenomenin e kësaj dukurie negative në përmasa botërore, përhapjen, njohjën e burimeve, aktorëve dhe ekzekutorëve të ideve, praktikën rrënjësisht antihumane, e cila mjerisht deri më sot s'është identifikuar në masë të mjaftuar si nga vëllimi e edhe nga mosnjohja e arsyeve, të cilat u takojnë strukturave okulte politike, sociale, ideologjike dhe morale.

Tentimet e mia për ta hulumtuar konstelacionin e fenomeneve të cekura më lartë kanë qenë të përqëndruara në hulumtime dhe praktika që është zhvilluar sidomos në shekujt XVIII, XIX dhe XX. Mund të theksoj se këto evenimente nuk mund të dëshmohen në shkallë të lartë edhe për arsye se këta faktorë të lartpërmendur gjithnjë gjenden në pozita udhëheqëse dirigjuese dhe ekzekutive.

Ndaj, saktësia e tyre mund të merret me një dozë rezerve deri në momentin e shkatërrimit ose të shpërbërjës së këtyre sistemeve që janë të impenjuar në këto konspiracione, dhe hapjes së dosjeve nga sirtarët e fshehtë të tyre.

Rastësisht ndodhin ngjarjet apo jo?!

Rastësisht na servohet e "vërteta".

Sa e sa ngjarje madhore një herë janë shpjeguar në një mënyrë e pastaj në mënyrën tjetër.
Sa herë gjatë historisë më të re na kanë lavdëruar disa personalitete e pastaj i kanë sharë,
Si: Leninin, Stalinin, Mao Ce Dunin, Enverin etj.

Sa herë disa ideologji na janë servuar si më të mirat, e pastaj mësuam se ato ideologji ishin antishkencore dhe antinjerëzore, si: marksizmi, komunizmi etj.

Ç'janë këto krime të mëdha?!

Sidomos të fundit të shek. XVIII, të shek. XIX dhe të shek.XX ?! Komunizmi vrau mbi 100 milion njerëz të pafajshëm.
Lufta e Dytë Botërore vrau mbi 50 milion njerëz.

Lufta e Parë Botërore mbi 10 milion njerëz. Pse?! Rastësisht?! Nëse jo, atëherë kush qëndron pas këtyre?!
Si mund të ndodh p.sh. të vritet një kryeministër (Ulof Palme) në mes të ditës, një kryetar i shtetit më të fuqishëm në botë, John Kennedy, një princezë (Dajana) të vdes në një aksident dhe shumë atentate tjera të mbesin misterie?
Pse ka qenë dashur të ndodh 11. shatori 2001?

Bota duhet të jetojë në paqë, por ajo jeton në gjak!

Vazhdimisht luftëra, eksploatime, kolonizim, neokolonizime. Bota e fundosur me probleme dhe dukuri negative.

Kujt i konvenon?!

Në politikë thuhet se asgjë rastësisht nuk ndodhë.

Atëherë pra, kush qëndron prapa ideve, ideologjive dhe veprave antinjerëzore që shkakton krime me përmasa botërore?!

A thua krimi masovik është i lidhur me forcat e errëta?!

Kush janë këto forca të errëta? kush qëndron prapa?!

Se sa kanë lidhshmëri idetë, ideologjitë, diktatorët, kryerësit e krimeve masovike dhe shoqatat e ndryshme me krimet botërore, jemi përpjekur të japim në këtë punim.

Mes Mefistofelit dhe Frankeshtajnit

Doktor Faust është plakur; doktorFaust është nostalgjik.

Nostalgjia është privilegj i plakjes: shpresat e rinisë vlejnë për të nesërmen, sepse doktor Faust është në kërkim të asaj që ka humbur ose në kërkim të asaj që kujton se ka humbur, në rininë e tij të largët, pikërisht si Kristofor Marlou në vitin 1604, ose si Gëte gati dy shekuj më pas.

Faust do të sigurojë dijen dhe dashurinë, atë të cilën asistenti i tij Uagner e quan "iluminim" dhe për të cilën Faust thotë: "Ja fati im më i bukur teksa perëndon!", fjalë të cilat Gëteja ka huazuar.

Për një iluminim të tillë, shkenca njerëzore i duket e pakët dhe kështu kërkon ndihmë te magjia. Dhe kështu, siç e dimë, shfaqet Mefistofeli.

Mefistofeli (në versionin e Gëtes) përshkruhet si një i humbur: dikush që do të bëjë keq edhe pse faktikisht bënte vetëm të mira. Do të jetë totalisht i keq, por diçka nuk e lejon dhe bëmat e tij "të këqija" nuk arrijnë rezultatet e parashikuara më parë.

Kjo është një nga anët e shumta të demonit: ne, po ashtu edhe Faustit, na duket sikur e keqja na fiton gati përherë, sikur do të përforcojë vuajtjet e vogla dhe të mëdha të jetës tonë, horroret dhe mizerjen e historisë tonë.

Por për demonin (që duhet të dijë nga këto gjëra) nuk është kështu. Pa llogaritur vuajtjen njerëzore, duket se e mira, në fund të fundit, triumfon gjithmonë. Mefistofeli beson, si Korin Telado, se ka gjithmonë një fund të bukur, dhe çuditërisht shpesh herë ka të drejtë.

Nëse është e vërtetë se në Faustin e Marlou flakët e ferrit e gllabërojnë doktorin ambicioz (i cili premton se nëse në fund do të shpëtojë, do të djegë të gjithë librat e tij), në Faustin e parë të Gëtes, e para që do të shpëtojë është Margarita, gruaja që Fausti e korruptoi, dhe në të dytën shpëtondoktori.

Ndoshta do të jenë këto tentativa të dështuara që kontribuuan në reputacionin e keq të Mefistofelit në ditët e sotme. "Nga hero në gjeneral, nga gjeneral në njeri të politikës, nga politikan në agjent të shërbimit sekret dhe nga aty në një njeri i cili përgjon nga dritarja e dhomës së gjumit ose e banjës, dhe nga ai lloj njeriu në një thithëlopë dhe pastaj në një gjarpër: kjo është karriera e demonit", ka shkruar C. S. Leuis.

Por doktor Faust këmbëngul. Dhe kështu donte edhe Tomas Man, i cili me pseudonimin Adrian Leverkuhn bëri që Faust të pranonte paktin e tmerrshëm. Ndërmjet poetit të dështuar, Enok Soames, Maks Berbohm propozoi një version britanik për këtë tragjedi; në kulmin e diktaturës staliniste, Mikail Bulgakov ëndërroi një version rus..

Historia e Doktor Faust u botua për herë të parë në Gjermani në vitin 1587. Pas saj vazhduan të shtypeshin versione të tjera të shumta, një prej të cilave ishte një shfaqe me marioneta, ku Gëte mori pjesë në moshë fare të vogël.

Shekuj më parë, kur shkëmbimi i shpirtit konsiderohej si një akt i frikshëm, për Mefistofelin gjërat ishin relativisht të thjeshta.

Sot që shpirti ka më pak prestigj dhe që rëndom shpirtrat ofrohen në shkëmbim të shumë pak gjërave, si për shembull kundrejt një vile në një ishull, apo një pune në një ministri, detyra e Mefistofelit është, në mënyrë paradokse, më e vështirë.

Të humbasësh shpirtin ose ta shkëmbesh për pak gjë, e zhvlerëson qenien totalisht dhe Mefistofeli (i cili është edhe bankier) aspiron të bëhet i pasur.Për këtë arsye, Fausi i sotëm nuk aspiron as për dituri dhe as për dashuri, por përfamë, për suksesin popullor dhe për para.

Dhe këtu Mefistofeli gjendet aty ku dëshirontë jetë.

Do të bëhesh një shkrimtar popullor? Pyet Faustin. A do të shohësh miliona kopje të librit tënd? Punë e mbaruar: do të ketë pirgje me librat e tu në librari, biblioteka dhe qendra tregtare; do të jesh në krye të librave më të shitur ndërkombëtarë; do të blejnë të drejtat e librit tënd për të bërë një film me protagonist Tom Kruis; do të udhëtosh në "business class" dhe do të transferohesh në Irlandë për mos të paguar taksa.
Dhe për të pasur të gjitha këto nuk do të duhet të humbasësh gati asgjë, veç cilësisë artistike, stilit, gramatikës, krijimtarisë, përgjegjshmërisë morale, pozicionit etik, mirënjohjes së lexuesve të ardhshëm, respektit për njerëzit që të rrethojnë.

Tradita pitagorike do që çdo krijesë të ketë si sot, po ashtu në të ardhme, diçka të një krijese tjetër. Në një hark kohor të caktuar, çdo njeri do të jetë Sokrati, Napoleoni, do të jetë një fytyrë anonime e kujtdo. Askush nuk mund ta mishërojë më mirë atë ideal antik grek të krijesës së lindur në një natë nëntori në fund të shekullit të tetëmbëdhjetë në qytetin Ingolstad, në Gjermani.

Nuk ka emër. Lind i rritur dhe i përbërë nga një shumëllojshmëri organesh me origjina të ndryshme, të zgjedhura për nga proporcionet e tyre atletike dhe për nga bukuria e tyre klasike.

Dhe rezultati, siç pohon krijuesi i tij, nuk është ai i dëshiruari: duke i dhënë jetë bashkimit të shumë pjesëve njerëzore, nuk arrin perfeksionin e çdo pjese të veçantë. "Lëkura e tij e verdhë mezi mbulonte muskujt dhe venat e tij; flokët i kishte në një të zezë të shndritshme dhe dhëmbët të bardhë si bora; por këto karakteristika të veçanta nuk bënin më shumë veçse të krijonin një kontrast të shëmtuar me sytë e tij të errët dhe buzët
e drejta dhe të zeza".

Më shumë se një shekull pasi Meri Shellei e përshkroi këtë përbindësh në mënyrë të frikshme, Hollivudi i censuroi ose i ekzagjeroi falë dorës së magjishme të trukuesit Çarli Pirs, duke punuar në fytyrën e madhe të përbindëshit.

Përbindëshi i krijuar nga Dr. Viktor Frankenshtain është (askush nuk e mohon madje as krijuesi i tij) tepër i shëmtuar. Ta shohësh, të tmerron dhe përballë tmerrit që krijon,

Përbindëshi sulmon ose mbrohet. Nuk di të bëjë gjë tjetër.

Mund të jetojë edhe me qeniet njerëzore, por me kushtin që të mos e shikojnë.

Mund të mësojë se si jetojnë njerëzit, sepse plaku që e mban është i verbër; mund të mësojë të gjithë historinë universale nga "Rrënojat e perandorisë" të Volneit, sepse zvicerani i ri që lexon me zë të lartë këtë vepër të pafundme nuk e di se përbindëshi ndodhet aty, i fshehur pranë dritares së tij.

Por kur të tjerët e zbulojnë, e ndjekin për ta vrarë, pa kuptuar më parë nëse është i mirë apo i keq.

Përbindëshi është tipi i viktimës si: i pafajshëm dhe i shpifur, i provokuar deri sa e detyronin të bëhej i dhunshëm. Dhe si të gjitha viktimat e tjera, ai do të dijë përse është aq i urryer.

Nuk ishte ai i përgjegjshmi për krijimin dhe prezencën e tij në këtë botë, siç thotë edhe një nga epigrafet marrë nga "Parajsa e humbur" e Milton: "Mos të kërkova unë o Krijues, që nga argjili të më bëje njeri, të kërkova unë nga errësira që të më jepje jetë"?

Fryt i ambicies së një tjetri, Përbindëshi ndan fatin e tij të hidhur me atë të Adamit dhe kështu, me atë të të gjithëve ne. Gjithsesi, veç vuajtjeve të tij, ai nuk donte të vdiste. "Jeta, i thotë krijuesi i tij, edhe pse është një grumbull mundimesh, është diçka e vyer". Dhe shton për të shpjeguar sjelljen e tij: "Unë isha i mirë dhe bujar; mizerja më ka transformuar në një demon.

Më bëj të lumtur dhe përsëri do të jem i frytshëm". Dhe kështu i propozon Dr. Frankenshtainit një pakt: nëse i krijon një shoqe me përmasat e tij, që të dy ata do të zhduken përgjithmonë në pyjet e egra të Amerikës Jugore.

I gjori Përbindësh, cilin nga këto vende do të kishte zgjedhur për të bërë një jetë të lumtur? Paraguain e Strosner? Kilin e Pinoçet? Apo Argjentinën e Videlas? I gjori Përbindësh.

Edhe pas mundimeve të Hollivudit dhe regjisorit Xheims Ueill, të cilët propozuan Elsa Lançester si shoqen ideale të përbindëshit, në versionin e Shellei doktori e refuzon propozimin dhe pas një ndjekjeje të lodhshme në Evropën veriore, Përbindëshi përfundon i humbur pranë Polit të Veriut, në skajet e Kanadasë veriore.

Edhe pse Shellei nuk e përmend, ky destinacion i fundit përshtatet përsosmërish me dëshirat e Përbindëshit pasi Kanadaja, në gjeografinë imagjinare të botës, është një fletë e bardhë në të cilën mund të shkruhen ëndrrat e bukura dhe të këqija të njerëzimit.

Apostulli Giakomo, në veprën e tij "Epistola Universale", krahason ata që dëgjojnë vetëm urdhrin hyjnor, pa qenë zbatuesit e tij, me njeriun i cili shikon për një moment në pasqyrë fytyrën e tij, atë që i është falur që nga lindja e tij, por më pas i rikthehet jetës së tij të përditshme, duke harruar se si ishte bërë. "Sepse ai ka parë vetveten, u largua dhe harroi sesi ishte bërë".

I bërë nga shumë njerëz, Përbindëshi i Dr. Frankenshtainit është, të paktën pjesërisht, pasqyrimi ynë, pasqyrimi i asaj që nuk duam ose i asaj që nuk kemi kurajën të kujtojmë. Ndoshta prej kësaj është i frikshëm.

GSh

Kodi hapsinor

Nje mase prej tete tonelatash rrezohet mbi akullnajat e Polit te Veriut. Perben nje sekret te tmerrshem. Zbulimi i se ciles mund te beje te lekunden ekuilibrat e botes. Ndersa shkenca mund ta trasformoje ne nje arme te forte politike

Mashtrimi, intriga, e verteta pas asaj qe shfaqet: keto jane elementet baze te romanit te ri te Dan Brown. Qe ndoshta do t'i zhgenjeje deri diku lexuesit, qe presin te dalin ne drite te tjera enigma te fshehta, te zbuluara mbi personazhe te tille si Jezusi dhe Maria Magdalena, apo mbi rrotullat e Detit te Vdekur... e keshtu me rradhe.

Ngjarje dhe detaje keto te diskutueshme ne planin historiko- shkencor, por qe jane kthyer mrekullisht ne trillime letrare, te cilat te gjithe i kane pranuar.

Gjithsesi "Pika e mashtrimit" (liber ky qe do te vije shume shpejt edhe ne shqip, nga shtepia botuese "Dudaj") do te jete nje liber i rehtashme dhe po aq i pelqyer, per te gjithe te apasionuarit e historive thriller, i skicuar ne nje menyre te atille, qe te mban pezull nga fillimi deri ne fund.

Zoti Brawn, ish mesuesi i historise se artit, vazhdon te rend lirshem neper kampe qe nuk jane aspak te tijat. Dhe pa u penguar asgjekundi. Autori i "Kodit te Da Vincit" nuk heq dore nga kodet, me te cilat synon te nxjerre te fshehta, per te zbuluar pastaj permes tyre te vertata tronidtese. E kete here kodi eshte hapsinor.

Libri i ri i Dan Brown-it, flet shume per ajsberget. Por edhe per nje lufte te furishme mes presidentit te Shteteve te Bashkuara te Amerikes dhe kundershtareve te tij. Keshtu ajsberget dhe sekreti qe ato mbajne me vete, mund te behet nje arme shume me e forte se nje kallashnikov apo se nje scoop seksual.

"Pika e mashtrimit" te le te hysh thelle ne historine e Rachel Sexton, vajzes 35 vjecare e nje senatori ne Shtepine e Bardhe. Heroina respekton te gjitha rregullat e nje romani aventuresk. Nuk mund te jete nje shemtaraqe. Nuk mund te jete nje mit.

Nuk mund te mos jepet pas sfidave te medha. Rachel eshte e bukur, elegante e shume seksi, por asnjehere vulgare. Mjaft e zonja, e mprehte, punon per nje agjenci shteterore qe perpunon te dhenat sekrete te mbledhura nga CIA. Mardheniet me te atin, paksa mendjemadh, i ka per faqe te zeze.

Presidenti, ne detyre, qe ndjen se po i lekundet karrigia e postit te tij politik, e ngarkon Rachel-in me detyren per te kontrolluar te dhenat e nxjerra nga nje zbulim i jashtezakonshem shkencor. Kurthi eshte fare i dukshem: ai perdor te bijen e kundershtarit te tij per ta bere sa me spektakolare zbulimin qe mund t'i shpetoje te ardhmen e tij politike.

Dhe Rachel, qe u beson institucioneve, si te gjithe amerikanet e mire, pranon. Pa dyshuar se e gjithe kjo mund te jete nje manipulim apo nje scoop.

Keshtu ne "gjueti" e siper arrijne ne kupolen arktike dhe gjenden si te hedhur me katapulte, ne kufijte e botes. Shkenctaret e famshem perpiqen te shpjegojne nje zbulim te rendesishem. Nje copez esktrakti meteorit (8 tonelate) ka rene mbi ajsberget ne Polin e Veriut, duke mbartur me vete fosilet e nje nje lloj insekti.

Rachel-it nuk i duhet shume kohe te kthjellohet per te kuptuar se kjo eshte shfaqje e gjese se gjalle, qe egziston ne te gjithe universin, jo vetem ne Toke. Duken si flatraforte, ne te vertete, sipas klasifikimit darvinian eshte nje lloj morri gjigand. Nje fakt ky qe tregon se jeta nuk ka lindur ne planetin tone.

Rezultat qe miraton teorine se nuk ka qene Zoti ai qe ka krijuar jeten nga krijesat e vogla amorfe, por koeciedencat kozmike. Keshtu: ne qeniet humane jemi jashtetokesore. Toka jone e dashur dhe e vjeter do te kete qene e kolonizuar. Nga kush, nuk dihet por ndoshta pas morrave qendrojne njererit e larget.

Presidenti ne detyre, mban nje konference per shtyp. Meteoriti eshte asi qe ai ka ne duar dhe prova se miliona dollaret qe i jane dhene NASA-s kane qene nje shpenzim i mire. Senatori Sexton, i cili ne fushaten e tij elektorale ka kemengulur gjithmone ne paresite e veprimtarive sociale dhe humane, ne domosdoshmerine e ridimensionimit te udhetimeve shume te shtrejta ne hapesire, ndjen se duhet te veproje.

Situata nderlikohet edhe me shume kur ne te ftohtin polar vdesin shkenctaret e pare, kur ngrene krye dyshime te medha: nese eshte apo jo e vertete qe ajo mase gjigande vjen nga larg? Nese duhet apo jo te besojme vertet tek NASA? Eshte ky nje komplot apo nje mashtrim? Nuk e themi dot me siguri.

Paralelisht me ate qe ndodh ne oqeanin e pabese Arktik, ku Rachel ia doli te mbijetoje, ne Washington, ne kushte mjaft te rehatshme, ne limuzina apo ne dhoma hoteli luksoze ndodhin gjera te ndyra. Fonde ilegale, mardhenie seksuale ne stilin e Bill Clinton, grupe industriale qe kerkojne te perdorin Shtepine e Bardhe dhe tentojne ngritjen e dollarit.

Ndersa shkenctaret, te pershkruar nga Dan Brown si hokatare e te ndershem, vertiten mes dyshimesh shkencore dhe kurtheve te spiunazhit qe thuren ne Pennsylvania 1600, ne godinen e Shtepise se Bardhe, pikerisht aty ku zhvillohen dramat dhe antidramat.

Aty ku Dan Brown ndjehet si ne shtepine e tij ndaj dhe di te luaje me shume taktike me personazhet e tij. Autori i "Kodit te Da Vincit" eshte nje makine narative e vajisur mire. Eshte shkrimtari qe ka arritur te shese 25 mije kopje, qe eshte perkthyer ne 40 gjuhe te botes dhe qe ka mbetur ne krye te klasifikimit te best-seller-ve amerikane per 80 jave me rradhe.

Dhe e gjithe ky sukses vetem per nje histori misterioze, te nje piktori shpikes nga Toskana. nuk do te ishte aspak cudi qe ai te ngrihej nga varri, nese dikush do t'i tregonte se cfare interpretimesh marramendese i kane bere Xhakondes se tij. Dhe e gjithe kjo per faj te nje buzeqeshje te dyshimte. Sic mund te jete dhe nje kod.

Se shpejt vepra e re e Dan Brown

Romani i ri i shkrimtarit amerikan, Dan Brown, "The Solomon Key" (Celesi i Solomonit), per te cilin u fol qe prej 2004, duket se po mberrin.

Autori, i cili me "Kodin da Vinci", ne vitin 2003 shiti rreth 7 milione kopje, duket se ka qellim qe te kape edhe nje here suksesin boteror me nje histori rreth mistereve te masoneve qe do te kete serish si protagonist profesorin Robert Langdon, eksperti i simbologjise se fshehte fetare ne Universitetin e Harvard, tashme i njohur prej te gjitheve si heroi i Kodit.

Lajmi vjen nga Gjeneva, gjate prezantimit te filmit "Engjej dhe Djaj", subjekti i te cilit eshte romani me te njejtin titull i Brown, veper te cilen shkrimtari amerikan e publikoi para "Kodit".

Filmi do te dale ne kinemate amerikane me 15 maj.

“Kush e sundon Botën?” Historia e përmbysur e Jim Marrs

“Kush e sundon botën?”. Ky libër i Xhim Marrsit, i sapobotuar në gjuhën shqipe nga shtëpia botuese “Bota shqiptare” është një libër i rrallë.

Ai flet për shumë ngjarje dhe histori të rëndësishme të njerëzimit, por duke parë në këtë histori më tepër nga pjesa e hijeve, duke zgjidhur kështu, sipas autorit, shumë enigma që egzistojnë në mëndjet e njerëzve. Krahas këtij digresioni të thellë dhe shpjegues nga autori për momentet decisive të gjithë historisë së njerëzimit, ka edhe një ndriçim verbues për shumë ngjarje historike që janë ende në mjegull.

Libri i Xhim Marrsit nuk është fiction. Ai është një libër shkencor që përpiqet të tregojë të vërtetat e xhunglës së jetës së brezit tonë duke dhënë informacion me shumë referenca për grupet legale apo okulte që dominojnë sot fatet e njerëzimit, vula e vendimeve të të cilëve ndikon në mënyra të ndryshme mbi jetët tona. Këto të fundit mund të prosperojnë apo të bien në kaos, ekonomik apo institucional edhe prej dëshirës së këtyre polifemëve.

Këto grupe, shpesh herë të lidhura nga trashëgimia e gjakut brenda familjes, kanë një fuqi të tillë organizimi dhe ekonomike sa që me vendimet e tyre mund të zhdukin ndoshta të gjithë planetin. Fatmirësisht, edhe pse parimi i tyre i veprimit është makiavelist dhe me objektiv fitimin maksimal, ata janë aq të ditur sa ta kuptojnë se nuk mund të pritet dega ku kanë hipur.

Ata e dinë se edhe pse janë të shënuar më së paku nga fati, janë të hipur në një anije me njerëzimin. Krijuesi i tyre, pavarësisht se quhet Adona, Zot, Krisht, Allah apo Konstruktor i Gjithësisë, ju ka venë atyre vulën e të qenit i përkohshëm fizikisht, njëlloj si gjithë qëniet e tjera të ngjashme me ta dhe gjithë qëniet e tjera të planetit tonë.

Një fuqi e tillë nuk është parë ndonjëherë në histori. Ata pra duken se janë vetë Zoti për fatet e planetit tonë. Ata kanë si instrumenta zbatues institucionet e tyre financiare, kompanitë e tyre kozmopolite dhe multinacionale. Teknologjia dhe rrjetet e tyre të komunikimit janë të papara dhe të padëgjuara në historinë e njerëzimit.

Kështu autori tregon historitë e familjeve si Rockefellerët, Morganët, për Bilderbergët, për superfuqinë vendimmarrëse botërore si Këshilli i Marrëdhënieve me Jashtë në USA (CFR e cila drejtohet sot nga Brzezhinski, ka zëdhënës Holbrukun dhe nuk mund të bëhesh dot njeri i rëndësishëm në SHBA apo në botë, pa qenë antar i saj apo pa marrë bekimin e saj), për Komisionin Trilateral, etj.

Mënyra e trajtimit të këtij libri është, kapitull mbas kapitulli, nga ditët e sotme në thellësi të historisë së njohur dhe të shkruajtur, nga ngjarjet para 11 shtatorit tek Sumerët e Babilonisë, 7000-11000 vjet para Krishtit.

Autori të trondit me prapaskenat e konspiracionit në drejtim të tregtisë midis armiqve në kohën e apogjeut të Luftës së Ftohtë nga armiqtë matanë Perdes së Hekurt, me Luftën dhe Paqen pas Luftës së Koresë dhe të Vietnamit, me vrasjen e Kenedit, me dritën që hedh ndaj zv.Presidentit (President i emëruar pas vdekjes së J.F.Kenedit) më të çuditshëm dhe enigmatik, Lindon Xhonson, tek i cili të çojnë të gjitha rrugët e ngjarjeve të bujshme dhe prapaskenat e viteve 1960.

Autori të habit me historitë e çuditshme të ngritjes së Rajhut të tretë dhe Adolf Hitlerit. Ai paraqit gjithë grupin e brendshëm dhe të jashtëm (Çurçilli, vëllezërit Dullas, Krupët, Siemensi, etj) të atyre që urdhëruan Hindenbergun të sillte në pushtet këtë çifut antisemit, më i egër me racën e vet edhe se Nabukodonosori dhe, për këtë shkak, më i çuditshmi që ka njohur historia.

Po, po, nuk është lapsus, sipas autorit, origjina çifute e Adolf Hitlerit. Autori jep edhe shpjegime për këtë origjinë të tij: për gjyshin e Hitlerit nga babai, Aloisi, i cili madje ishte një çifut nga një derë e madhe bankierësh, nga Rothschildi i Vjenës.

Po kështu autori flet për undergroundin dhe edukimin okult theosophist të Hitlerit me idetë e shoqërive sekrete si dhe për njeriun që e ndihmoi se si të orientohej politikisht dhe për t’u vendosur në krye të partisë naziste.

Në një prej kapitujve autori për Rebelimet dhe Revolucionet e mëdha ku trajtohen luftrat midis shteteve, shoqëritë sekrete të agjitacionit, për lëvizjet anti masonike, për Revolucionin Francez, kush kishte interes për të dhe si e realizoi, për jakobinët dhe jakobitët.

Autori tregon në këtë kapitull se kush është grupi që udhëheq sir Francis Bacon dhe cfarë përfaqësojnë ata në ag të Rilindjes Europjane. Po kështu autori shpjegon prapaskenat e Revolucionit Amerikan dhe sidomos ndikimi i ideve të Iluminatit, ku ze fill masoneria moderne europiane.

Autori flet në disa faqe për një komplot masonik. Një personazh i cili do t’i habisë lexuesit dhe do të duket në kufijtë e të pabesueshmes, është një ‘njeri’ që jeton prej 3000 vjetësh në tokë dhe që quhet Sen Xhermen. Po kështu flitet edhe për disa shoqëri sekrete europiane si Rosicrucianët dhe më tej, në kapitullin e IV, flitet për shoqëritë sekrete të vjetra, mesjetare si: Kalorësit Templarë, Asasinët (organizata e fshehtë islamike nga e cila morrën stilin e organizimit dhe shumë sekrete që vinin nga prehistoria, kryqëtarët që pushtuan Jeruzalemin), katharët.

Autori flet për Kryqëzatat dhe vdekjen e Kalorësve Templarë me në krye Shën Bernardin, në Alba, kur flet për Kryqëzatën Albigensiane ku u shfaros dinastia e merovingëve, pasardhësve të Krishtit nga gjaku, prej Kishës dhe mbretërve francezë me gjak karolingian të fillimshekullit të 14-të. Autori i shpjegon se ç’janë Merovingët që rilindin me Klovisin.

Një tjetër kapitull tronditës flet për origjinën e njerëzimit. Të dy presidentët republikanë si Regan dhe Xh. Bushi, në mandatin e tyre të dytë janë shprehur në favor të historisë jo konvencionale të Xh.Marrsit.

Në këtë kapitull thuhet se origjina më e lashtë e gjuhës së shkruar të ngelur deri sot, janë Sumerët dhe të gjitha rrugët përfundojnë tek ta.

Autori këtu shpjegon ndërtimet e pashpjegueshme të Piramidave duke hedhur me bindje hipotezën se planetin tonë, në mënyrë të përsëritur sipas një kohe të caktuar, e shkelin jashtëtokësorë, të cilët janë krijuesit e njerëzimit në kushte laboratorike, sipas autorit, i cili edhe vetë nuk është arrogant në tezat që ofron. Ai thjesht mendon kështu dhe nuk kërkon t’i imponohet lexuesit por t’i sjellë një alternativë të vetën mbi origjinën e njeriut në tokë.

Ai thotë se popullsia e këtij planeti të quajtur Nibiru nga Sumerët e lashtë, quhej populli Anunak dhe mbreti i saj është Anuja me dy djemtë që e vizitojnë Tokën, Enki dhe Enlili. Anunakët janë shumë para me shkencën dhe nuk vdesin për shkak të përdorimit të enzimave.

Ata e krijojnë njeriun sa herë që vinë pas përmbytjes së tokës nga turbulencat e mëdha që shkakton ky planet kur i afrohet për pak kohë çdo vit platonik (rreth 25,5 mijë vjet), Tokës. Ata vinë për të marrë ar nga toka dhe ulen në Lindjen e Mesme për shkak të lëndës djegëse që aty ndodhet me shumicë dhe që atyre u nevojitet. Ata e duan arin se e përdorin për bombardimin e mbështjelljes dhe krijimit të atmosferës së planetit të tyre Nibiru, për shkak të dëmtimeve ekologjike të ngjashme me shkatrimin ekologjik të kohës.

Autori madje pretendon se këta sundimtarë dhe zotër të racës njerëzore (autori thekson se ata e trajtojnë njeriun ashtu sic trajton ky një qen). Më pas ata lindën fëmijë nga bashkimi me femrat e njeriut duke krijuar nefilimët (me gjuhën sumere) të cilët janë një mutacion i tyre me racën laboratorike njerëzore. Nefilimë apo gjysëm hyjni ishin psh Atlasët, Herkuli, Akili etj dhe këta u zhdukën mbas fillimit të mijëvjeçarit të fundit para erës sonë.

Autori pretendon se zhdukja e qyteteve të tilla si Sodoma, Gomorrahu etj, janë kryer para largimit të tyre nga toka dhe me goditje nukleare për shkak të mosbindjes së njeriut dhe nefilimëve dhe aleancës së tyre me disa rebelë nga Anunakët.

Autori pretendon për egzistencën e Abrahamit në këtë kohë dhe pretendon se ata janë larguar në kohën e Moisiut nga Izraeli dhe lartësitë Golan për herë të fundit.

Madje edhe ngjitja në mal e Moisiut është një parabolë e Biblës për momentin e largimit të tyre dhe kërkesës së tyre për të ruajtur historinë e krijimit prej tyre të racës sonë njerëzore.

Autori shpjegon edhe mutacionet e lëkurës së rracave të sotme njerëzore, madje ai tregon se edhe minotaurët apo njerëzit me koka luani apo luanë me koka njerëzish janë krijuar prej tyre në laborator.

Autori pretendon se edhe drithërat që përdor sot njeriu s’janë gjë tjetër vec se farëra gjenetike të sjella prej tyre në tokë për të ushqyer veten e tyre. Si përfundim, libri të trondit. Atë nuk mund ta fillosh dhe pastaj ta kesh mendjen te një punë tjetër.

GSh

Një simbol i humbur për shkrimtarin e mistereve



Kode, simbole, koordinata gjeografike, rebuse: janë këto misteret që përmban romani i ri, i Dan Brown.

Ato kanë filluar të gërshetohen dhe të zgjojnë kureshtjen e dashamirësve para datës 15 shtator, kohë kur është parashikuar të dalë në qarkullim nëpër libraritë amerikane me 5 milionë kopje fillimisht.

"The lost simbol", ("Simboli i humbur") është vazhdim i "Kodit të Da Vinçit" dhe vjen për lexuesit gjashtë vjet pas suksesit të parë të shkrimtarit.

Nga data 23 qershor, shtëpia botuese "Knopf Doubleday" shfaq çdo ditë në faqet në internet "Twitter" dhe "Facebook" nga një të dhënë të re për përmbajtjen e librit. E para ishte një kod: T10C; 6POTSOD; 12SOTZ.

Fansave të Dan Brown iu desh shumë pak për të deshifruar siglën: "Dhjetë urdhëresat; gjashtë cepat e yllit të Davidit; 12 shenjat e zodiakut".

Më e vështirë për t‘u kuptuar janë referencat te filozofi Francis Bacon, Bonifaci VIII, të piktorit gjerman të periudhës së Rilindjes, Albrecht Durer, te financieri Roberto Calvi, i cili vdiq në Londër në rrethana ende të pasqaruara dhe te një spiun misterioz, i cili mund të udhëtojë me shpejtësinë 5 mijë milje në orë.

Detyra për të rikompozuar puzzle-n edhe një herë i takon Robert Langdon-it, Indiana Jones-it e simboleve të protagonistit të thrillerave të Brown, udhëtimi i të cilit nëpër mistere dhe në besimin katolik bëri që "Kodi Da Vinçi" të shitej në 80 milionë kopje të shituara nëpër të gjithë botën.

Edhe pse bëhet fjalë për të dhëna të blinduara të librit të ri të Dan Brown, i cili vjen dy vite me vonesë nga data kur ishte parashikuar të dilte, të dhënat e mbledhura janë të mjaftueshme për të kuptuar se cilat do të jenë temat e kësaj vepre të re.

Kësaj here Langdon do të ketë vetëm 12 orë kohë për të zgjidhur një mister që do ta çojë në vendet më sekrete të Uashingtonit, ato që të çojnë drejt e në origjinat e masonëve të baballarëve që themeluan Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Adhuruesit e shkrimtarit kanë nisur të interpretojnë madje çdo detaj edhe të dy kopertinave të librit, botimin anglez dhe atë amerikan. Në këtë të fundit, mbi godinën e Senatit të Uashingtonit, bie në sy një vulë e kuqe, në të cilën gjendet një shqiponjë me dy krerë, numri 33 i vendosur brenda një trekëndëshi si dhe motoja "Ordo ab chaos": të gjitha simbolet janë lidhur me ritin skocez të masonerisë që gjendet në 35 shtete amerikane, Këshilli Suprem i të cilëve përbëhet prej 33 anëtarësh.

Elemente talmudike dhe të kabalasë hebraike janë gjithashtu pjesë në ritualet e ritit skocez, si në librin e magjisë që kishte frymëzuar titullin fillestar të librit të Brown "Sekreti i çelësit të Solomonit".

Duke pasur parasysh efektin që pati rileximi i doktrinës katolike që përmbante "Kodi da Vinçi", masonët amerikanë janë duke përgatitur një website në të cilin do të ketë një analizë të plotë të "The lost symbol".

Megjithatë historiani Robert Cooper thotë se libri i Brown ka një objektiv edhe më të lartë: rileximin e çelësit në kuptimin e komplotit në lindjen e Shteteve të Bashkuara. Cooper shprehet se ka një informacion sipas të cilit në libër, George Washington, babai i pavarësisë amerikane, rrëfen se ka qenë një tradhtar që, gjatë luftës amerikane për pavarësinë, negocionte fshehtazi me anglezët nëpërmjet Bendeict Arnold, një gjeneral që në të vërtetë kishte komplotuar t‘ia linte West Point anglezëve.

Në libër, Langdon do të ndihmojë disa agjentë të CIA-s dhe FBI-së për të gjetur provën e rrëfimit të Washington-it, e cila duhet shkatërruar para se të kthejë përmbys integritetin e historisë amerikane.

Një tjetër mason nga Nju Jorku, Mark Koltko Rivera, mendon se në historinë e spiunazhit janë përfshirë të tjerë baballarë themelues masonë (sipas disave nëntë prej firmatarëve të Deklaratës së Pavarësisë ishin masonë) dhe se me historinë kryesore, gërshetohet edhe një mister mbi një thesar të fshehur.

"Në gjysmën e viteve ‘800 u themelua një shoqëri sekrete, ‘Kavalierët e rrethit të artë‘, objektivi i të cilëve ishte të aneksonin si pjesë e Shteteve të Bashkuara territore në Meksikë, Kubë dhe Venezuelë, në të cilat të mbanin një regjim skllavëror", kujton Koltko.

"Gjatë luftës civile thuhet se kavalierët fshehën një sasi të madhe ari për ta përdorur për një luftë të re civile për të mbrojtur jugun. Shumë të dhëna të çojnë të mendosh se edhe kjo histori do të jetë pjesë e librit. Ashtu si edhe shumë studiues të tjerë, Koltko ka përgatitur dy guida për interpretimin e librit, të cilat janë gati për t‘u publikuar sapo libri të dalë në qarkullim.

E kështu, pas templarëve, Brown sjell masonerinë dhe komploti i madh botëror vazhdon të ushqejë narrativën e shkrimtarit. Protagonisti Langdon, eksperti i simboleve, do të merret me një mister që lind prej Çelësit të Solomonit, arkitektit të tempullit të Jerusalemit.

"Të përqendrosh pesë vite studimi në një histori që zhvillohet brenda pak orëve është stimulese. Ka qenë një udhëtim i mrekullueshëm. Me sa duket jeta e Robert Langdon lëviz shumë më shpejt se e imja", ka thënë vetë shkrimtari.

Pas publikimit, megjithatë, nuk mbetet gjë tjetër veçse të priten reagimet. Ashtu siç shumë e kujtojnë, Opus Dei, "Kodit Da Vinçi", nuk e priti shumë mirë protagonizmin në romanin e tij. Në një komunikatë zyrtare në vitin 2003, thuhej se romani përshkruan anëtarë të Opus Dei që praktikojnë masakra trupore dhe që vrasin njerëz. "Të gjitha këto janë absurde dhe të pabaza".

Por nuk ishte kjo e vetmja furtunë mbi romanin: Michael Baigent, Richard Leigh dhe Henry Lincoln, autorë të "Graalit të Shenjtë", e dërguan në gjykatë shkrimtarin për plagjiaturë.

Më vonë arqipeshkvi i Gjenovës, Tarcisio Bertone, fton lexuesit të mos e blejnë dhe të mos e lexojnë "Kodin Da Vinçi". E natyrisht që nuk munguan edhe kritikat, të cilat nuk e vlerësonin aspak romanin dhe që sipas tyre ai ishte një shembull i dekadencës së letërsisë.

E megjithatë kureshtarët nuk kanë të sosur. Madje Ron Howard, regjisori i dy filmave, subjekti i të cilëve është marrë prej "Kodi Da Vinçi" dhe librit tjetër të suksesshëm "Engjëj dhe Demon", po përgatitet të sjellë para ekranit të madh një tjetër film, të bazuar mbi romanin e ri të Brown.

GSh

"Çmenduria" e fundit e Dan Brawn, mbi masonët dhe Amerikën


Ndoshta tashmë dikush e ka kuptuar se data e publikimit (18 mars 2003) të "Kodit të Da Vinçit", libër i Dan Brown, ka qenë vetëm dy ditë para sulmit të Shteteve të Bashkuara kundër Irakut.

Ky nuk është aspak një konspiracion, por thjeshtë një koinçidencë e çuditshme. Por megjithatë, siç thonë fansat e Kodit të Da Vinçit, të bën të reflektosh.

Mendoni për një çast: Libri i Brown-it propozoi një histori të ndryshme të kristianizmit, ku pati një përçarje të hidhur pak kohë pas vdekjes së Jezu Krishtit midis fraksionit të patriarkalëve që kishin fshehur martesën e Jezusit dhe fraksionit disi më të këndshëm që konsistonte në valën e parë të shndritshme të feministeve liberale.

Me fjalë të tjera, Kodi i Da Vinçit rindërton historinë e kristianizmit, duke e shndërruar në një diçka që të jep më tepër përshtypjen e… Islamit, ku gjithashtu pati një përçarje të hershme midis Sunnis dhe Shi'itëve.

A mundet që shtjellimi i librit, në një botë amerikane ku sundon kristianizmi, të shprehë një identifikim dashamirës sekret, madje edhe të pavetëdijshëm me Islamin?

Nëse hyn në thellësitë më të errëta të librit të lind natyrshëm pyetja nëse shkrimtari ka dashur të shprehë dëshirën e shtypur të kristianizmit për të patur një histori më pak të mërzitshme dhe më shumë islamike, për të qenë më e pasur, e errët, e copëtuar në rrënjët e saj nga një luftë ngacmuese sektesh.

Ndoshta jo. Por, ky është emri i lojës në universin e Brown-it: në nivelin e saj më kryesor, fantazia browniane sugjeron se koinçidencat nuk janë thjesht çështje fati dhe gjërat nuk janë thjesht gjëra.

Ato gjithmonë kanë një kuptim të caktuar, një domethënie, përfaqësojnë një hallkë në zinxhirin e gjatë të ngjarjeve. Heroi i Brown-it, Robert Langdon, është në fund të fundit një simbologjist (që ndjek një fushë të hetimeve të intelektit njerëzor që, duhet theksuar kjo, nuk mund të ekzistojë në Harvard dhe në asnjë vend tjetër).

Nën fërkimet e tij të ditura dhe çuditërisht aseksuale, objektet vijnë në jetë dhe shndërrohen në simbole. Shkronja V nuk është thjeshtë një shkonjë V, është një kupë, një simbol i feminilitetit të përjetshëm. Kaosi, në mënyrë sekrete shpreh rregull. Zhurma në fshehtësi përçon sinjale.

Ndryshe nga dy novelat e tjera të Langdon, "Simboli i Humbur" (i përbërë nga 509 faqe) nuk merret me historinë e kishës kristiane. Mitologjia që dekodon Langdon, është ajo e Frankmasonëve (parrulla e të cilëve ordo ab chao, rregull nga kaosi, mund të jetë edhe shprehje e marrë nga Dan Brown).

Langdon thirret në Washington, D.C., nga një telefonatë shumë misterioze që ai mendon se e ka marrë nga miku i tij i vjetër dhe udhëheqësi e tij Peter Solomon, kreu i Smithsonian. Langdon mendon se duhet të mbajë një fjalim në një mbrëmje Smithsonian për mbledhje fondesh në ndërtesën Capitol.

Por, kur ai paraqitet atje, kupton se nuk do të ketë asnjë mbledhje fondesh dhe asnjë fjalim. Aty është vetëm dora e prerë e Solomonit, e mbuluar me tatuazhe groteske dhe e varuar në një gozhdë në rrethoren e Capitol-it. Oh, jo…

Deri në këtë pikë, na janë servirur disa gosti të këndshme familjare browniane. Langdon na e ka valvitur tashmë me mburrje shenjën e markës së orës së tij Mickey Mouse ("E mbaj në dorë për t'i kujtuar vetes që herë pas here duhet të ngadalësoj hapin dhe ta marr jetën me më pak seriozitet") dhe gjithashtu kemi shijuar pak kujtesën e tij të çuditshme, klaustrofobinë e tij të frikshme dhe skepticizmin e tij të pikëlluar.

Në këtë pikë të librit na është rikujtuar edhe një herë shija e Brown-it për dhunën rituale - gjithashtu ka edhe një koment të Thomas Harris rreth mënyrës së tij të të shkruarit.

Na është prezantuar gjithashtu edhe një tip i vetmuar, fanatik i dhunës me një lëkurë të çuditshme. Emri i tij është Mal'akh në vend të Silas, dhe në vend të ishte një albino ai është i mbuluar nga të gjitha anët me tatuazhe, duke të dhënë të njëjtën ide.

Dhe këtu qëndron çështja. Është e lehtë të ulësh Brown, pasi e shkruara e tij nuk është shumë e shkathët. Ai prezanton karaktere të reja me një lloj marrje fryme elektrike, e cila kalon në skajet e zbavitjes së shkujdesur ("Roja e sigurimit i sapopunësuar, Alfonso Nuñez, studioi me kujdes vizitorin mashkull, i cili po i afrohej pikës së kontrollit…").

Dhe vendimi më fatkeq "Organi i tij seksual masiv zbulonte simbolet e tatuazheve të fatit të tij", do të duhej që të bëhej me forcë tatuazh mbi vetë organin masiv seksual të Brown-it. Më keq akoma, dituria e Brown-it është si puna e dikujt që do të besonte çfarëdo lloj gjëje që lexon në Wikipedia.

Në veçanti, libri vuan nga një hallakatje e diktuar nga sëmundja e diçkaje që quhet shkenca spirituale, e cila eksploron idenë se vetëdija njerëzore mund të ndikojë botën fizike, duke krijuar kështu (ashtu siç na bëhet e ditur dy herë në gjysëm faqeje) një "lidhje ndërmjet shkencës moderne dhe misticizmit antik". (Ndryshe nga simbolizmi, shkenca spirituale është çuditërisht, diçka reale).

Për më tepër, është shumë e neveritshme të shikosh se si studentët i lëpihen Langdon-it. Gjithashtu, të gjithë do të donin të dinin se cilin shërbim telefonie celulare përdorin karakteret e Dan Brown-it, pasi duket se të gjithë janë të aftë të komunikojnë me celular edhe kur ndodhen nëntokë.

Por - dhe le ta bëjmë këtë "por" që të oshëtijë - do të ishte e papërgjegjshme po të mos theksoje se ndjesia e përgjithshme, nëse jo e gjithë specifika, e kulturës historike të Broën-it është tërësisht e saktë.

Ai adhuron t'i tregojë lexuesve vende ku kufijtë e përcaktuar kulturorë - ndërmjet kristianizmit dhe paganizmit, të shenjtës dhe laikes, antikes dhe modernes - bëhen të çrregullt në mënyrë të jashtëzakonshme. Langdon cilëson, për shembull, se Capitol i Shteteve të Bashkuara "ishte dizenjuar si atribut i një nga faltoreve mistike më të adhuruara të Romës", Tempulli Vesta, dhe se paraqet në mënyrë të spikatur një pikturë të George Washington të maskuar si Zeus.

(Kjo është shumë e vështirë të përshtatet në besimin e fuqishëm kristian të këtij vendi", komenton egërsisht audienca skeptike e Langdonit.) Fuqia është fuqi dhe rrjedh nga enët religjoze tek ato politike me lehtësi shqetësuese. Kjo mund të jetë ose jo evidente, por megjithatë është e vërtetë, tejmase e çuditshme dhe aspak e parëndësishme.

Përmbajtja e "Simbolit të Humbur" ecën me shpejtësi përpara me një energji brutale, duke i bërë karakteret e saj asgjë më shumë se një shtojcë në makinerinë e saj të hekurt. Libri është një eksperiencë zbavitëse edhe pse pasi e lexon ndihesh disi i sfilitur dhe i nxirë sikur sapo të kanë rrahur.

Langdon duhet më pas të kontrollojë me imtësi çdo cep të ndërtesës Capitol në kërkim të mikut të tij të humbur, Peter Solomon, ai që kishte humbur dorën, dhe gjithashtu për një piramidë masonike të fshehur, e cila është çelësi i një diturie mistike, e aftë ta kthejë njeriun në Zot, gjë për të cilën Mal'akh, i çmenduri më tatuazhe, është mjaft i interesuar.

Langdon bashkohet me kreun e Zyrës së Sigurisë së CIA-s, i cili për një arsye të panjohur, është një grua japoneze, e imët dhe tinzare, me një shenjë gjigante në qafë - Brown e ka lënë fantazinë e tij të shfrenuar, të fluturojë lirshëm në këtë pikë. Langdon, gjithashtu shoqërohet nga një tjetër person në listën e "bruneve joshëse" të Brow-it. Një heroinë superseksi dhe tejet inteligjente, e cila çuditërisht është një shkencëtare spiritualiste.

Gjatë rrugës, Langdon ndeshet me të gjitha llojet e faunës ekzotike simbologjike, duke vëzhguar me imtësi të gjitha mostrat dhe speciet me një sens mrekullimi të palodhshëm (Jo, nuk ka mundësi! Oh, por ka mundësi, Profesor Langdon!).

Lufta e tij e brendshme është midis skepticizmit të tij akademik të lindur dhe evidencës së madhe që bota përmban diçka të mrekullueshme për të cilën skepticizmi nuk të hyn në punë. "Ju, si shumë njerëz të tjetër të shkolluar, jetoni të ngecuar midis dy botëve", i thotë atij një prift i zgjuar që është gjithashtu një mason.

"Njërën këmbë në spiritualizëm, tjetrën në botën fizike. Zemra juaj lufton për të besuar…, por intelekti juaj nuk do ta lejojë". Langdon ndoshta duhet të bashkohet me agjentin Mulder nga telefilmi Dosjet-X, të dy mund të kishin shumë gjëra të përbashkëta për të diskutuar.

Megjithatë, Brown ka një axhendë tjetër të planifikur në "Simbolin e Humbur", që është të rehabilitojë Washtington D.C, si një nga kryeqytetet më të mëdha të botës me mister gotik, një kryeqytet që mund të krahasohet me Parisin, Londrën apo Romën. "Amerika ka një të shkuar të fshehur", mendon Langdon.

"Çdo herë që Langdon jepte leksione rreth simbologjizmit të Amerikës, studentët e tij turbulloheshin duke dëgjuar se qëllimet e vërtetë të baballarëve paraardhës të vendit tonë nuk kishin asgjë të përbashkët me atë çfarë thonë sot shumica e politikanëve. Fati i shkruar i Amerikës ka humbur gjatë historisë".

Ai e vendosi veten përpara një sfide të madhe. Brown tashmë është duke bërë për Amerikën atë çfarë bëri ai për kristianizmin në "Ëngjëj dhe Djaj" dhe në "Kodin e Da Vinçit": rikërkoi pasurinë e saj, errësirën, të çuditshmen, misterin.

Ndoshta është një tentativë donkishoteske, por është gjithashtu edhe prekëse dhe e guximshme. Ne nuk jemi thjesht turistë mbipeshë veshur me T-shirte dhe çanta të mëdha të çuditshme, thotë ai. Historia jonë është po aq e sëmurë dhe e çuditshme si e çdokujt tjetër. Ka sinjale nëpër zhurmë, rregull në kaos!

Të duhet vetëm një diplomë në atë departamentin që nuk ekziston në Harvard për ta kuptuar këtë!

Lev GROSSMAN

Përse dhe cilët e quajtën Jezu Krisht



Meditim rreth një libri


Kisha kohë që mendoja për të analizuar emrin e Jezu Krishtit. Shtytja e parë ishte leximi në internet i fragmenteve nga libri i shkrimtares amerikane, Oera Linda, për kontinentin e humbur, Atlantidën, të cilin autorja e lidh me shqiptarët dhe gjuhën shqipe.

Madje ajo rekomandon që një historian serioz duhet të studiojë gjuhën shqipe që është e vetmja gjuhë në botë që zbërthen edhe kuptimin e dy fjalëve që ndodhen në Bibël ,Urim dhe Thumim, fjalë që asnjë gjuhë tjetër nuk i zbërthen.

Në këto fragmente kisha lexuar edhe për lidhjen e emrit të Krishtit me Kreshnikët, e ardhur nga fjala shqip, Krye. Pra sipas kuptimit që i jep autorja, emri Krisht i është vënë Jezu Krishtit për të treguar se ai do të ishte në krye, do të ishte hero kreshnik i atyre që i dhanë emrin apo detyrën. Ja fragmenti i autores amerikane:

[In Albania Kreshte comes from the composite krye eshte which means the head of the tribe or the peak of a mountain. While we in the bible call Christos Krisht, in Albania heroes are called Kreshnike. Well there are two words in the bible with Aryan origin that nobody until now has ever explained. They are called Urimm and Thummim. They were two stones that Moses inserted in his ephod. They were used like dice on the ground to talk with the El god. (Yll = El in Arabia and Africa) these two stones are the greatest mystery of the bible. No other language has helped the researchers of the Bible to solve it. Why? Because no serious historian has ever studied Albanian language which is the only language in the world to have a separate group of clauses called Deshirore or Mallkimore. It is similar to the imperative because it is used at the beginning only in the second person. Nowadays you can also use for literal effects in the first, second and third person singular and plural. Well urim is Deshirore and it comes from the word Ouranus. Only in Albanian language you address somebody with O wich is called thirror. To this day the priest is called urate. The blessing that he pronounces and also any kind of blessing, even that spelled by your father is called urate. The second word is Thummim which means Mallkim - curse.]

Pra, cili popull i dha emrin Jezu Krishtit, që do të lindte hyjni nga një virgjëreshë, apo që u bë shenjtor në momentin e pagëzimit? A ishin hebrenjtë që e bënë këtë apo të tjerë ishin të interesuar, apo kishin mesazhet nga Zoti që heroi i ardhshëm do të ishte nga popullsia hebreje. A është vetëm emri Krisht që e lidh atë me popullsinë që fliste shqipen arkaike apo edhe vetë emri Jezu?

Këtyre pyetje dhe të tjera si këto iu dhashë përgjigje gjatë leximit të librit të Bart D. Ehrman “Të keqcitosh Jezusin – Si dhe përse u ndryshua Bibla”. Një përmbledhje e botimit të Ehrmanit, i ardhur në shqip nga Qendra Studimore “Erasmus”. Meqë kisha kohë që mendoja mbi lidhjen që mund të kishte Jezu Krishti me shqiptarët dhe cili ka qenë kontributi i shqiptarëve për Krishterimin, dhe meqë kam mendimin se historia, qoftë edhe Bibla, mund të jenë ndryshuar, kështu që nuk hezitova që të blija librin.

Po çfarë gjeta në librin e Ehrmanit. Autori shkruan në kuadrin e kritikës tekstuale. Ai ballafaqon tekstet biblike të kohëve dhe të vendeve të ndryshme, sikurse dhe Ungjijtë sipas apostujve të Krishtit. Nga analiza që bën rezulton se ka ndryshime ndërmjet Ungjijve, madje që prekin edhe thelbin e Krishterimit. Sipas autorit këto ndryshime qëndrojnë edhe në vetë apostujt, por ndryshimet kanë ardhur edhe nga skribët që kopjonin materialet dhe mund të kenë harruar rreshta, mund të kenë futur komentet e tyre sipas kohës kur shkruanin, sikurse mund të kenë bërë ndryshime të qëllimshme për t’i shpëtuar kritikës së Biblës.

Nga historiku i Dhiatës së Re, që na sjell autori i Librit, rezulton se në tre shekujt e parë, deri në vendimin përfundimtar, se cilat shkrime do të përbënin Dhiatën e Re, ka pasur konflikte ndërmjet rrymave të ndryshme të Krishterimit saqë ata ndërronin vendin ndërmjet tyre. Së fundi, konvertimi i Perandorit romak Kostandin në Krishterim qe një ngjarje që ndryshoi gjithçka(f.78). Në këtë kohë u përfunduan dhe librat e Dhiatës së Re.

Grupi që doli fitimtar vendosi se cili do të ishte besimi i Krishterë. Besimi duhej të pohonte se kishte vetëm një Zot, Krijuesin, se Jezusi ishte Biri i tij njëkohësisht njerëzor e hyjnor dhe se shpëtimi vinte prej vdekjes dhe ringjalljes së tij. Në shekullin e katërt u vendos se kanoni duhej të përfshinte katër ungjijtë, Veprat, letrat e Palit si dhe një grup letrash të tjera si 1 Gjoni dhe 1 Pjetri së bashku me Zbulesën e Gjonit.

Ajo që të bën përshtypje është se në shekujt e dytë dhe të tretë, predikues të Krishterimit nuk ishin më hebrenjtë, por njerëz të tjerë të konvertuar në krishterim ku përfshiheshin edhe ata që dikur kishin qenë pagan. Shën Pali u predikonte hebrenjve në sinagogën e tyre në Selanik, por ata nuk e pranonin Krishtin sipas predikimit të tij.

Në shekullin e dytë Krishterimi dhe Judaizmi ishin kthyer në dy fe krejtësisht të ndryshme. “Që nga shekulli i dytë, kur skribët e krishterë kopjonin tekstet e tyre që, më pas, u bënë pjesë e Dhiatës së Re, shumica e të krishterëve ishin ishpaganë johebrenj të konvertuar në Krishterim që mendonin se ndonëse feja e tyre ishte e mbështetur në besimin në Zotin e hebrenjve, siç përshkruhet në Biblën e hebrenjve, ai ishte, gjithsesi, krejtësisht antijudaik në orientimin e tij.”f.137

Skribët që nuk ishin të kënaqur me atë që kishin thënë autorë të Dhiatës së Re, e kanë ndryshuar atë në disa raste për ta bërë më të qartë në mbrojtjen e Krishterimit ortodoks e për të luftuar me më shumë energji heretikët, gratë, hebrenjtë dhe paganët. f.76.

“Një nga ironitë e Krishterimit të hershëm – thotë autori – është edhe fakti se vetë Jezusi ka qenë një hebre që adhuronte Zotin hebre, ndiqte rregullat hebraike, interpretonte Ligjin hebre dhe kishte thirrur pranë tij dishepuj hebrenj, të cilët e pranuan atë si Mesia i Hebrenjve. Pak kohë pas vdekjes së tij, ndjekësit e Jezusit kishin formuar një fe që qëndronte mbi Judaizmin dhe kundër tij. Si arriti Krishterimi të lëvizë kaq shpejt nga pozita e një sekti brenda hebraizmit në atë të një feje antihebraike?” (f.132)

Hebrenjtë e tradhtuan Jezusin duke e paditur tek Romakët të cilët e kryqëzuan. Sipas hebrenjve Krishti quhej Mesia. Ai nuk mund të ishte një qenie hyjnore, por njerëzore. Ai kishte lindur nga bashkimi seksual i prindërve të tij (nëna e tij nuk kishte qenë e virgjër). Ajo që e bënte Jezusin të ndryshëm nga gjithë të tjerët ishte se ai ishte më i përkushtuar në ndjekjen e ligjit hebre.

Për këtë shkak Perëndia e birësoi atë gjatë pagëzimit të tij, teksa një zë erdhi nga qielli dhe shpalli se Jezusi ishte biri i Perëndisë. Hebrenjtë e mohuan Jezusin pasi ata besonin se kishin një vend të veçantë në sytë e Perëndisë dhe kishin Ligjin e tyre. Ata e paraqitën Krishtin e kryqëzuar si njeri të dobët, që hoqi gjithë vuajtjet njerëzore, dhe që u braktis nga Perëndia në momentin e fundit të tij, “veçmas nga Perëndia”.

Në letrën e hebrenjve lexohet se“Perëndia nuk ndërhyri aspak gjatë pasionit të tij… Jezusi, në prag të vdekjes, i përgjërohet Perëndisë me klithma të larta e me lotë që ta shpëtonte nga vdekja… Jezusi ka përjetuar një vdekje njerëzore plot vuajtje, njësoj si qeniet e tjera njerëzore…” f.74.

Kurse apostuj të tjerë të Krishtit mbronin idenë se Krishti lindi nga një nënë e virgjër dhe ishte hyjnor që në lindjen e tij dhe jo nga pagëzimi i tij. Ata e paraqesin ndryshe momentin e Kryqëzimit duke synuar që të tregonin qëndrimin e fortë dhe burrëror të tij.

Flijimin e Jezusit në kryq ata e shihnin si shfaqja më e lartë e hirit të Perëndisë. Jezusi i Lukës i qaset vdekjes i qetë dhe me gjendjen nën kontroll, i sigurt në vullnetin e Atit deri në çastet e fundit të jetës.(f.65) Për të martirizimi i Jezusit, synonte të pajiste besimtarin me një shembull për mënyrën se si duhet qëndruar i palëkundur përballë vdekjes.(f.64)

Ajo që të bie në sy në analizën tekstuale të autorit, është se ai mbështet idenë se librat e vjetër janë më të saktë, për këtë shumë herë i referohet dorëshkrimeve aleksandrine. Sipas autorit “… shumica e dorëshkrimeve me prejardhje joaleksandrine përmbajnë variantin tjetër të leximit, në të cilin Jezusi nuk është quajtur [u[i vetmi Zot, por i vetmi Bir[/u]” Pra, në shkrimet e mëvonshme, Jezusi na paraqitet jo si Zot por si Bir. Kjo do të thotë se kur Jezusi apo Krishti u quajt si i tillë nuk ishte Biri i Zotit por vetë Zoti i mishëruar në tokë.

Në Kodikun Aleksandrin thuhet për Krishtin si “Perëndi i shfaqur në mish”, ky dorëshkrim i hershëm e përshkruan Krishtin si ai, “i cili u bë i shfaqur në mish”. f.86 Pra Jezu Krishti ishte vetë Zoti i mishëruar dhe jo Biri i Tij

Gjoni në Ungjillin e tij thotë se “Jezusi duhej pranuar si Perëndi në kuptimin më të plotë të termit.” f.92 “…Fjala e Perëndisë krijoi gjithçka që ekziston. Për më tepër, ajo ishte mënyra e Zotit për të komunikuar me botën, mënyra se si Zoti e shfaqi Vetveten te të tjerët. E na bëhet e ditur se në një pikë të caktuar, “Fjala u bë mish e qëndroi mes nesh”.Me fjalë të tjera, Fjala e Perëndisë u bë njeri. Kjo qenie njerëzore ishte “Jezu Krishti”.

Në bazë të këtij arsyetimi, Jezu Krishti përfaqëson mishërimin e Fjalës së Perëndisë, e cila ishte, në fillim, me Perëndinë dhe ishte vetë Perëndia, përmes së cilës Zoti bëri gjithçka. f.93. [Diku kam trajtuar ndryshimin që ekziston ndërmjet konceptit të krishterë për komunikimin e Zotit me botën njerëzore nëpërmjet fjalës dhe konceptit të lashtë të komunikimit nëpërmjet simbolit. Duke lexuar këtë libër mendoj se nuk ka kontradiktë, por ka një evoluim në komunikim nga Simboli në Fjalën dhe së fundi në mishërimin e Zotit në njeriun, që është e lidhur edhe me vetë evolucionin e njeriut – nga njeri i pagdhendur, në njeri që zotëron dijen dhe në njeri që zotëron veten.]

Prologu përfundon më pas, thotë autori, me disa fjalë të habitshme, të cilat vijnë në dy variante të ndryshme: “Perëndinë kurrë askush nuk e pa: I vetmi Bir/ I vetmi Zot që është në gjirin e t’Et është ai që e ka bërë të njohur”.

Autori i librit është i paqartë me këtë shprehje dhe prononcohet e thotë mos duhet të themi “I vetmi Zot, që është në gjirin e t’Et” apo si “I vetmi Bir, që është në gjirin e t’Et”?f.93 . Autori i këtij libri nuk ka kapur faktin se Biri dhe Zoti janë një dhe prandaj shprehja është e qartë dhe e saktë I vetmi Bir/I vetmi Zot që është në gjirin e t’Et është ai që e ka bërë të njohur.

Ajo që kuptova nga ky trajtim ishte se ka pasur dy koncepte të ndryshme në lidhje me Jezu Krishtin. Koncepti i lashtë, ose protoortodoks, siç thotë autori, ishte që Jezu Krishtin e identifikon me Zotin, ose anasjelltas, dhe se Zoti u mishërua në Jezu Krishtin. Edhe vetë fjala mishërim vjen nga fjala mish. Ndërsa koncepti i dytë e quan Jezu Krishtin si Bir të Zotit. Edhe në këtë pikë disa thonin se Jezusi ishte thjesht qenie njerëzore, kurse të tjerë se ishte edhe qenie njerëzore edhe qenie hyjnore.

Në këtë pikë arrij në interpretimin tim se Elita e kohës, që e shpalli Jezu Krishtin si hyjnor apo si të zgjedhurin e Zotit për t’u mishëruar tek Ai, për të provuar ekzistencën e Zotit, ishte pjesë e popullit që fliste shqipen arkaike. Ata e quajtën jo vetëm Krisht, që do të ishte kreu apo hero, apo udhëheqës i popujve për të transmetuar fjalën e Zotit apo provuar ekzistencën e Zotit, por e quajtën edhe Jezu.

A është i lidhur ky emër me emrin hebre Jesu (Xhezu) ose Joshua (Xhoshua) apo Jezu do të thotë, Je+Zeus. Zoti ose Zeusi, dikur Zeusi i Dodonës pellazgjike, me simbolin e shqiponjës, që shpjegohet vetëm me gjuhën shqipe, duhet të ketë ruajtur këtë emër edhe në shekujt kur u shkrua Dhiata e Re. Cilësimi Jezus është në linjën e Shën Gjonit që Jezu Krishtin e identifikon me Zotin, ose si mishërim i Zotit në Tokë..

Njerëzit e kohës, shumica pagan, besonin në shumë zota dhe mbase kishte lindur nevoja për t’u imponuar atyre besimin në një Zot, për të vendosur disi rregull në botë. Ishte kjo një kërkesë e vetë Zotit apo një kërkesë e Elitës të kohës kjo mbetet enigmë.

Një tjetër arësye për inkurajimin e Krishterimit, mendoj, është nevoja për të krijuar lidhje ndërmjet popujve, për të evituar konfliktet ndëretnike. Madje mund të ketë filluar përpjekja për të përzier popullsitë dhe zhdukur etnitë dhe homogjenitetin e popullsisë, tendencë që dukshëm shihet edhe sot.

Të krishterët “… jo vetëm që nuk ishin të rrezikshëm nga ana shoqërore, por ata përbënin lëndën ngjitëse që mbante të bashkuar shoqërinë”(f.152) “ata nuk shiheshin si një popull i veçantë, pasi ishin të konvertuar… në Krishterim, jo mbi baza të lidhjeve të gjakut, por mbi bazën e besimit”(f.148).

Kjo ishte një nga arsyet që paganët në atë kohë i përndiqnin të krishterët, pasi i shikonin si njerëz që braktisnin familjet e shokët e mëparshëm e që nuk merrnin pjesë në festat e përbashkëta pagane të adhurimit.

Madje në Libër thuhet se në këtë kohë konflikti nuk ishte ndërmjet të krishterëve dhe Perandorisë Romake, por ndërmjet të krishterëve dhe paganëve, në nivel njerëzish të thjeshtë. Jo vetëm nëpërmjet Krishterimit, por më vonë edhe nëpërmjet Myslimanizmit është arritur që të krijohet bashkëpunim ndërmjet popujve, që i përkisnin të njëjtit komunitet fetar.

Sikurse edhe kontradikta ndërmjet dy komuniteteve më të mëdha si ai i krishterë dhe mysliman ka qenë edhe burim zhvillimi. Por gjithsesi ekziston mundësia e konfliktualitetit ndërmjet tyre, për më tepër kur ka prapavijë politike, apo shfrytëzohet nga grupe ekstremiste për interesa përfitimi.

Por ajo që duhet kuptuar, edhe nga leximi i këtij Libri, është se ata deshën të ndëshkonin disi edhe vetë hebrenjtë që kishin dalë nga rruga e Ligjit të Moisiut. Pali në shumë nga letrat e tij bënte dallimin ndërmjet Ligjit dhe Ungjillit, duke këmbëngulur se një njeri mund të ishte i drejtë në sytë e Perëndisë vetëm përmes besimit te Jezu Krishti (Ungjilli) e jo duke kryer vepra të Ligjit Hebre. … “Zoti i Dhiatës së Vjetër ishte ai që kishte krijuar këtë botë, që kishte zgjedhur hebrenjtë si popullin e Tij e që u kishte dhënë atyre ligjin e tij të vrazhdë.

Kur ata e thyen ligjin, gjë që e bënë gjithnjë, ai i dënoi ata me vdekje. Jezusi kishte ardhur nga Zoti më i madh, i dërguar për të shpëtuar njerëzit nga Zoti i mërishëm i hebrenjve”.(f.96) Në vitet 70 të erës sonë Perandoria Romake shkatërroi Jerusalemin duke i detyruar hebrenjtë të shpërngulen. Përse urreheshin hebrenjtë në atë kohë madje edhe nga dishepujt e Krishtit?

A e përmbushën ata misionin që u ishte dhënë nga Zoti, nëpërmjet Moisiut, besimin që u ishte dhënë atyre duke i quajtur edhe popull i zgjedhur, apo misioni i tyre nuk kishte përfunduar dhe ata duhet të përhapeshin në botë.

Në Libër flitet për Kodikun aleksandrin, si më i sakti dhe më i besueshmi, kodik i cili u shkrua në Aleksandri nën kujdesin e Aleksandrit të Madh. Krishterimi u zyrtarizua në kohën e sundimit të Kostandinit të Madh, po shqiptar.

Madje mund të themi se në këtë kohë Krishterimi nuk kishte aspak gjurmë hebreje, ndonëse koncepti hebre për Krishtin, si Bir i Zotit, u përfshi në Dhiatën e Re. Mbase çdo njërit mund t’i ketë lindur pyetja se përse apostujt e Krishtit kishin emrat Pal, Gjon, Luk, Mark, Pjetër ndërkohë që këto emra janë shumë të përdorur ndër shqiptarët.

Edhe unë, sikurse dhe të tjerë, kam menduar se këto emra janë trashëguar nga krishterimi. Edhe vëllezërit e Krishtit quheshin Juda dhe Gjon apo Jon. A janë këta emra hebrenj, meqë edhe në Librin që po i referohem thuhet se apostujt e Krishtit ishin hebrej?

Po Gjon Pagëzori që pagëzoi Krishtin a ishte hebre? Maria e ëma e Krishtit ishte në lidhje gjaku me Elisabetën, nënën e Gjon Pagëzorit. Si thuhet apo kuptohet në gjuhën hebreje, pagëzim, ndërsa në shqip do të thotë pa+gëzim, pra Gjon Pagëzori u gëzua që pagëzoi Krishtin, apo vetë kjo fjalë mbeti me këtë konotacion që nga ajo kohë.

Po Juda a ishte hebre? Sepse gjuha shqipe këtë emër e zbërthen në Ju+da, pra iu nda Krishtit dhe realisht ai u nda, e tradhtoi Krishtin. Pra ata personin që iu nda Krishtit e quajtën Juda. Nuk duhet të harrojmë edhe emrat jehve = je+veç, çifut=ç’i fut, emërtime që u ishin vënë hebrenjve në Egjipt.

A mund të themi se edhe vetë hebraishtja ka elemente të gjuhës shqipe dhe se vetë hebrenjtë ishin pjesë e të njëjtit popull në Egjipt, që flisnin shqipen arkaike? Faktikisht Zotit-Diell edhe ata i thonë El sikurse shqiptarët i thonë Yll ose Il, (dibranët i thonë edhe Ëll). Ndërsa shprehjen “Perëndia ime”, hebrenjtë e kanë “Eloi” ose El+o+i ose yll o inë. Apo ata konceptin e Zotit e kishin marë nga shtresa më e lartë që ishin faraonët, ndërsa hebrenjtë ishin skllevër.

Krishti në momentin e fundit klithi “Eloi Eloi, lema sabakhtani” “Perëndia ime, Perëndia ime, përse më ke braktisur?” Kjo shprehje në Libër jepet edhe në variantin “O Atë, në duart e tua po e dorëzoj frymën time” ose “Fuqia ime, o Fuqi, ti u largove nga unë” ose “Perëndia ime, Perëndia ime, përse më ke përqeshur mua?”.

Pra, a i kërkonte llogari Krishti Atit përse e kishte braktisur apo përqeshur apo në atë moment shpirti po ndahej nga trupi dhe Krishti thotë, o Atë më le tashmë, ose lemë me kaq sa është bërë deri tani, mos më torturo më, ose kërkon nga shpirti i Atit që të largohet. Më ngjan disi edhe me shprehjen që ekziston tek brahmanët e Indisë (popullsia e bardhë e Indisë, e mbetur në Indi nga lëvizja e Ariasve). Ata përdorin dy fjalët: "Hik!" (që ka po atë kuptim si në shqipen: nisu), dhe: "Fet!" (që do të thotë si në shqipen: shpejt.(D’Angely “Enigma”).

Ndërkohë që tek ne ka mbetur tradita që njeriu që është duke dhënë shpirt duhet ndihmuar, që shpirti të mos i kthehet, prandaj nuk duhet të bërtasësh pranë njeriut që po vdes se e torturon duke i kthyer shpirtin. Kështu që në këtë rast mbase shprehja, Ik shpejt, do të ishte e përshtatshme. Kurse në variantet e shprehjeve të vëna në gojën e Krishtit, parë në këndvështrimin se çfarë përfaqësonte Jezu Krishti, më duket më e arsyeshme shprehja “Fuqia ime, o Fuqi, ti u largove nga unë”.

Do të kisha qenë e mendimit se emrat që përmenda më sipër i kishim të trashëguar nga Krishterimi nëse nuk do të kisha lexuar për prejardhjen e emrit Gjon. “Dëshmia më e lashtë për ekzistencën e hershme të gjuhës shqipe nuk u shkrua mbi pergamena, por mbi gurë të pavdekshëm nga koha. Prof. Dhimitër Shuteriqi njoftoi për gjetjen e një fjale të vetme, të gdhendur në një mozaik të Liknidit (Ohrit) të lashtë, kryeqytet i fisit ilir të desaretëve.

Fjala "Gjon" është shkruar dhe shqiptuar njësoj vetëm nga shqiptarët, si atëherë ashtu edhe sot. Popuj të tjerë e shqiptojnë këtë emër ndryshe, si p.sh., John, Jean ose Johan, kurse vetëm shqiptarët e kanë ruajtur gjithmonë Gjon. Shuteriqi vuri në dukje se kjo fjalë e lashtë shqipe është shkruar në përputhje me të gjitha normat e njohura drejtshkrimore.”(Jacques, Edvin “Shqiptarët” f.309).

Pra Gjon Pagëzori me emër shqiptar. Disa nga Dishepujt apo Apostujt e Krishtit me emra shqiptar dhe që shkruanin për Korintasit. Predikonin në Selanik. Juda tradhëtoi Krishtin duke futur në krizë vetë hebrenjtë, duke realizuar disi edhe misionin e dishepujve të Krishtit, apo duke i futur ata në rrugë të gabuar edhe me vetë judaizmin (mbase qëllimi ishte kundërvënia, që sjell zhvillim).

A u ndëshkuan hebrenjtë për faktin se nuk pranuan Krishtin si mishërim të Zotit? Apo tradhtia e Krishtit nga hebrenjtë ishte e stisur që të ndëshkoheshin hebrenjtë që kishin dalë nga rruga e Zotit, apo nuk kishin përmbushur misionin që u kishte dhënë Zoti nëpërmjet Moisiut (mësuesit) dhe ata kishin punuar për vete dhe jo për njerëzimin? A kishin të drejtë hebrenjtë kur thonin se Krishti, nëse ishte hyjnor, nuk mund të kryqëzohej si një kriminel, dhe se nuk do të kishte vuajtur dhimbjet si njeri? Por a kishte mundësi tjetër Elita e kohës t’i provonte popullit ekzistencën e Zotit?

Si mundet ata të provonin ndryshe tezën e tyre të ekzistencës së Zotit që e gjenin të materializuar në Krishtin dhe se vdekja dhe ringjallja e Krishtit ishte bërë me hir (me miratim) të Perëndisë, e cila kërkonte t’u provonte njerëzve ekzistencën e Tij?

A e dinin njerëzit e kohës se shpirti mund të trupëzohet, rimishërohet, se është i pavdekshëm dhe se trupi dhe shpirti ose duhet të jenë bashkë ose të veçuar. Pra nëse Krishti u ringjall me gjithë trup, si të tillë, ai duhej të jetonte diku dhe jo tek Perëndia. [Faraonët e Egjiptit kishin teorinë se shpirti i tyre do të jetë i përjetshëm nëse trupi do të balsamosej.

Në të vërtetë ata me balsamosjen i dhanë një ndihmë të madhe shkencës së antropologjisë dhe njerëzimit, pasi sot ekspertiza e mumieve, si ajo e Ramsesit II, provoi se popullsia e faraonëve të Egjiptit të Lashtë ishte e racës së bardhë. Edhe trupi i Thot Atlantidasit ndodhet në sarkofagun e tij, ndërsa shpirti i tij është rimishëruar disa herë.].

A përbënte problem në atë kohë që Krishti u ringjall bashkë me trupin, apo që trupi nuk u gjet në varr, apo që Krishti u ngjit me gjithë trup tek Ati, dhe nuk dinin si ta fshihnin faktin se Krishti nuk mund të ishte ngjitur lart tek Zoti së bashku me trupin e tij?

A u përpoqën për këtë arësye skribët e kohës që të ndryshonin tezat për të mënjanuar defektet, nonsenset, kundërthëniet për t’u përballuar kritikëve të shumtë, por që në këtë mënyrë shtrembëruan edhe vetë thelbin e Krishterimit duke e quajtur Jezu Krishtin Birin e Zotit dhe jo vetë Zotin?

A është kjo një pikë e fortë ku mund të kapen sot hebrenjtë, për të vënë nderin në vend, pasi kanë vulën e popullit që tradhëtoi Krishtin, se kishin të drejtë të thonin se Krishti ishte njeri dhe se pati vdekje njerëzore? Në Jerusalem, në Talpiot, është zbuluar varri i familjes së Jezu krishtit, ku në një urnë është shkruar emri Jesu biri i Josefit.

Ky zbulim ka vënë në pikëpyetje shumë predikime të Biblës mbi ringjalljen e Krishtit dhe studjuesit sot mbrojnë tezën se duhet të jetë ringjallur vetëm shpirti i tij. Por në të njëjtën kohë kjo provon edhe tezën hebreje për natyrën njerëzore të Krishtit dhe të faktit se ai ka qenë edhe i martuar me Maria Madalenën. Maria Madalena figuron edhe me emrin Marjam ose Mirjam (emër që mbante edhe Aleksandri i Madh) dhe vinte nga viset e Greqisë.

Në manastirin Athos në Greqi janë gjetur dokumente të rëndësishme që provojnë aktivitetin e saj në krah të Jezu Krishtit në rolin e predikueses. Por ky fakt, nëse është i tillë, provon edhe rrëfimin e Mateut se trupi i Krishtit u mor natën fshehurazi nga dishepujt e tij dhe u fsheh, për t’u varrosur pas një viti në varrezën familjare. Cilët ishin këta dishepuj?

Nëse atëherë, nga Elita e kohës, u gjet një rrugë për demaskimin e hebrenjve, që kishin shtrembëruar ligjet e Zotit, dhe për t’i futur popujt e botës në hullinë e besimit në Zot, si mund të veprohet sot, nëse hebrenjtë, duke mohuar Krishtin, vijnë si antikrisht, apo duan të afirmojnë Krishtin e tyre si Mesi dhe jo si Krisht të mbrojtur nga besimi Kristian?

A është i nevojshëm sot besimi apo sot ekziston arsyeja që edhe vetë Zotin e nxjerr material, si energji [duket se idealizmi sfidohet nga materializmi, sakohë që edhe mendimi, shpirti, ndërgjegjja rezultojnë materiale, si formë e shfaqjes së energjisë]. A mund të pranohet sot se nuk është nevoja që njerëzve t’u sakrifikosh një Krisht për t’i bindur për ekzistencën e Zotit?

A mund të themi sot se Ligji i Moisiut për hebrenjtë, si populli i zgjedhur nga Zoti, është i kapërcyer, ata e kryen misionin e tyre, apo ata nuk e kuptuan misionin e tyre, ata kapërcyen kompetencat e tyre, apo ata u shfrytëzuan për të kryer misionin e tyre.

Se sot gjërat shkuan në origjinë dhe mësimet e Zotit transmetohen nga vetë Thot Atlantidasi, që çuditërisht është mbajtur i fshehur, dhe që mësimet e tij janë, dukshëm, burimi kryesor ku janë mbështetur gjithë besimet fetare, ata janë shumë të qarta, të vlefshme për njerëzimin dhe jo vetëm për një popull të zgjedhur, apo për një Elitë. A mund të themi sot se njerëzit e kuptojnë se Zoti është jo vetëm tek Krishti por është tek çdo individ.

Ajo është energjia pozitive dhe negative që siguron ekzistencën e qenieve njerëzore dhe vetë universin. Por nga fakti se cilën energji do të ushqesh varet edhe ekzistenca, ekuilibri, harmonia sikurse mund të vijë edhe shkatërrimi. A mundet vallë njeriu edhe sot të jetë i verbër dhe të mos vlerësojë qenien më komplekse, më të arrirë dhe më të mrekullueshme që është njeriu?

Pra kush i futi dy fjalët Urim dhe Thumim në Bibël? Cili ishte funksioni i apostujve të Krishtit dhe i etërve të kishës të fundshekullit të dytë dhe fillimshekullit të tretë, si Ireneu, Klementi dhe Origjeni që i përmbaheshin letrës së shën Gjonit me porosinë se të krishterë do të jenë “vetëm ata që pranojnë se teza, se Jezu Krishti erdhi vërtet në mish, është nga Perëndia; ata që nuk e njohin këtë, janë në kundërshtim me Krishtin (antikrishtë) ose kanë “humb Jezusin” (f.112-113).

Pra si duhet të shihet e të kuptohet personi i Jezu Krishti “ si një rabin, një revolucionar shoqëror, rebel politik, filozof cinik, një profet apokaliptik e kështu me radhë?” f.132. Fjalët e Jezusit gjatë gjykimit, që studiuesve u duken si ndryshim i parashikimit të Jezusit, shprehin në të vërtetë mesazhin e Zotit nëpërmjet gojës së tij. Ai deklaroi se “… ju do ta shihni Birin e njeriut të ulur në të djathtën e Pushtetit dhe duke ardhur me retë e qiellit”(f.159).

Ai nuk tha se do të shihni Birin e Perëndisë por Birin e Njeriut. Pra biri i njeriut do të bëhet i pushtetshëm, në krah të Zotit dhe falë mësimeve të Zotit. Se Zoti është në vetë Birin e njeriut apo në vetë njeriun. Se Zoti e bëri njeriun sipas shëmbëlltyrës së tij. Njerëzimi priti të zbresë nga qielli Jezu krishtin si Biri i Perëndisë, pasi u bë pré e mashtrimit se Jezu krishti ishte Biri dhe jo Zoti.

Por a do të rrëzohet Zeusi nga Biri i njeriut, sikurse Ai rrëzoi nga froni të Atin, Kronosin, sikurse thuhet në “Prometeu i mbërthyer” i Eskilit? Duke iu referuar vargjeve profetike të Eskilit, Kadare thotë që, në trilogjinë për Prometeun (“Promete në greqishten e vjetër do të thotë “Paramëthé”), “në pjesën e tretë Prometeu zë prapë vendin e humbur në Olimp dhe jo vetëm kaq, por kompensohet prej Zeusit për vuajtjet mijëvjeçare duke u shpallur botërisht si hyjnia e artizanateve, e qeramikës, i nderuar me festa tradicionale plot me flakadaj dhe i paraqitur në qeramikë me kurorë shelgjishteje mbi krye, kujtim i hidhur i kurorës prej prangash të martirit”.[ “Eskili” f.23, 24]).

A e gradoi Zeusi Prometeun se përmbushi misionin e tij, civilizimin e njerëzimit, që raca njerëzore të mos zhdukej nga injoranca e saj. E çuditshme, kontradiktore, është se Zeusi e ndëshkoi dhe e lidhi Prometeun për faktin se vodhi zjarrin e diturisë nga Perënditë për t’ia dhënë njerëzimit, dhe kur ai e përmbushi këtë mision e gradoi.

Pra a ishte në të vërtetë dhe misioni i Zeusit i tillë por nëse Prometeu nuk do të lidhej nuk do të tërhiqte vëmendjen e njerëzimit, sikurse Jezusi nëse nuk do të ishte kryqëzuar nuk do të ishte bërë Jezu Krisht?

Fakti që Prometeu u gradua është një sinjal që Eskili na jep se nuk do të ketë trazira dhe përmbysje madje dhe atmosferike, por do të ketë harmoni dhe zhvillim. [Të shpresojmë që Eskili nuk ishte thjesht një Tragjedian, por një mesazher, apo njeri i ditur sikurse i shpalli Pitia në Delf edhe Sofokliun, Euripidin dhe Sokratin.

Në të kundërt kurajo e Eskilit për t’iu kundërvënë Zeusit është e madhe, dhe shpresa jonë për rikthim të Prometeut në fronin e perëndive, si shprehje të përmbushjes së misionit të tij për civilizimin e njerëzimit, do jetë thjesht një iluzion. Për fat të keq dy veprat e Eskilit, që sqarojnë për atë që e zgjidhi Prometeun dhe si ai u kthye përsëri në fronin e Perëndive, kanë humbur.].

Atëherë kur njerëzit të kuptojnë se Zoti ka krijuar botën dhe njeriun në shëmbëlltyrën e tij, pra çdo gjë ta kërkojnë brenda vetes, atëherë përmbushet misioni i Zotit në Tokë dhe i vetë Prometeut dhe Jezu Krishtit. Atëherë Ai i ka provuar njerëzimit, dhe jo vetëm një Elite, apo njerëzve të zgjedhur, ekzistencën e Tij.

Mbase është koha kur njerëzimi mund të ecë përpara falë civilizimit të tij dhe të shfrytëzojë burimet e fuqishme potenciale që ndodhen brenda tij, duke mënjanuar konfliktet dhe luftërat shkatërruese që mund të rrezikojnë edhe vetë ekzistencën e Planetit tonë.

Dhe për këtë një kontribut të madh ka dhënë popullsia hebreje me kontributin në fushën e shkencës dhe të ekonomisë. Zhvillimi i shkencës dhe teknologjisë është një premisë e rëndësishme për zhvillimin e njerëzimit. Ky ishte dhe misioni që iu ngarkua popullsisë hebreje.

Linda

Libri qe kisha jote nuk do te te lejonte kurre ta lexoje

Pjesa me e madhe e njerezve parapelqejne me mire te ndihen te qete se sa te njohin te verteten. Epo mire une jam ai qe do ta prishe qetesine tuaj duke ju thene te verteten.

Me kete thenie te Robert R. Kennedy-t hapet libri me i ri qe shtepia botuese Bota Shqiptare sapo ka hedhur ne qarkullim ne tregun e librit. Ky vellim qe vjen te lexuesi shqiptar eshte botimi i dyte i nje libri shume te famshem te quajtur Libri qe kisha jote nuk do te te lejonte kurre ta lexoje.

Paraqitja e botimit te pare i pritur me polemika dhe zhurme por edhe i komentuar pozitivisht nga Los Angeles Times e nga Orange County Register u be ne vitin 1993 ne Newport Beach Kaliforni ne pranine e shume prej autoreve midis te cileve Stiv Alen Robert Eisenman Gerald Larue Bill Edelin Alen Snou e Xhordan Maksuell.

Me te jane marre televizione te ndryshme te Kalifornise se Jugut dhe natyrisht eshte damkosur si heretik nga shume klerike te cilet edhe pse nuk jane angazhuar kurre seriozisht per ta lexuar prape se prape e kundershtojne dhe mbajne qendrim prej heretiku.

Duke lexuar kete liber lexuesi reflekton mbi karakterin e vet fetar dhe eshte pikerisht kjo ajo qe autoret i kishin vene vetes si qellim. Pasi u ribotua ne pak vite me tirazhe befasuese profesoret e universiteteve te ndryshme si ai i Alabames se Veriut dhe i Berklejit e kane pershtatur edhe si liber teksti universitar.

Botimi qe vjen per lexuesin shqiptar eshte zgjeruar permiresuar dhe korrigjuar ne mjaft drejtime dhe sic pohon njeri nga autoret Ne dallim prej fundamentalisteve fetare ne nuk kemi frike te pranojme gabimet tona dhe te ndryshojme mendimin tone. Eumlshte e natyrshme ta rishikosh dhe ta pershtatesh menyren tende te te menduarit kundrejt evoluimit te vazhdueshem shkencor e teknologjik.

Besimet e medha fetare kapen ne menyre te deshperuar pas falsitetit pas provave te paverifikueshme dhe pas legjendave qe vazhdojne ta tregojne veten jashtezakonisht te demshme per njerezimin.

Ende sot e kesaj dite doktrina teologjike e krishtere e krijimit te njeriut nga Zoti u mesohet femijeve tane nga profesoret e shkencave dhe politikanet aktuale citojne rregullisht tekstet e shenjta per te futur koncepte qe nuk kane te bejne fare me fene kjo ndodh edhe kur flasin per lufte. Libri qe kisha jote nuk do te te lejonte kurre ta lexoje trajton me ndershmeri dhe guxim temen me te diskutueshme te te gjitha koherave fene.

Midis faqeve te tij kontributet e teologeve te historianeve dhe te studiuesve te pavarur zbulojne mistifikime hedhin drite mbi besimet e lashta e diskutojne per anen e erret te besimit duke trajtuar argumente te cilat hierarkite e larta te cdo feje perpiqen tia fshehin njohjes se njerezve.

Nje lexim trondites qe faqe pas faqeje ve ne diskutim dogmat mbi te cilat bazohen besimet fetare me te rendesishme te planetit dhe ashtu si ne rastin e akuzave per pedofili qe kane rene mbi eksponente te shumte te katolicizmit trajton skandalet qe kane perfshire prelatet shume te larte duke sfiduar paragjykime e fjale bajate.

Nga origjinat hebraike te islamit te misteri i Maria Magdalenes nga masakrat e kryera prej kryqtareve ne Europe e ne Lindje te Mesme te gjenocidet e kryera prej ithtareve te Muhamedit. Libri qe kisha jote nuk do te te lejonte kurre ta lexoje eshte ne te njejten kohe nje kunderhistori rigoroze e besimeve fetare dhe nje ftese per te gjithe njerezit per te mos hequr dore kurre se menduari me koken e tyre.

Ai perfshin te gjitha besimet fetare me te rendesishme duke u thelluar ne karakteristikat e perbashketa dhe ne arsyet qe qendrojne ne bazen e konflikteve te ndersjella te pamendta. Duke analizuar kultin yjor natyren e shenjte te femres paganizmin dhe zhvillimin e hinduizmit shume probleme te diteve tona vendosen ne perspektiven e duhur.

Pjese e rendesishme e ketij botimi te dyte jane shkrimet e studiuesve bashkekohore kerkues autore e gazetare si Bill Moyers e Chris Hedges peshkopi John Shelby Spong Joseph Campbell Judy Chicago Rick Perlstein i revistes Village Voice Thomas Doyle e David Stannard.

Ky liber i jashtezakonshem per faktet mendimet dhe idete qe percjell e inkurajon lexuesin qe te mendojne me koken e tyre dhe qe te kerkojne prova konkrete dhe sic pohojne perseri autoret nuk deshirojme qe lexuesit tane te kene besim te pergjigje te dhena nga tekste te lashta e filozofi te vjetra atehere mite e tani absurditete.

Libri yne bazohet te mendimi i lire i lindur me greket e lashte Protagora Sokrati e te tjere dhe qe me pas nepermjet humanizmit rilindes Erazmit te Roterdamit e Spinozes dhe iluminizmit Volter Xhon Lok Tomas Pein Tomas Xheferson ka arritur deri te laicizmi modern i zbulimeve te medha shkencore.

Libri e pervijon linjen e vet te kerkimit permes autoreve si Robert Ingersolit e Tomas Peinit dhe nuk resht se sfiduari e se hequri masken asaj qe eshte e gabuar te Bibla dhe te feja.

Permendje te thjeshta ndaj origjinave pagane astroteologjise dhe mitologjise provokojne gjithmone protesta te forta dhe pergenjeshtrime nga ana e kishes zyrtare por teksti nuk kufizohet thjesht te te permendurit e tregon fene per ate qe realisht eshte.

Megjithate ketu nuk do te gjeni uniformitetin e mendimeve qe mund te ekzistojne te nje studim monografik fetar. Ne fakt autoret jane te ndare nga disa mospajtime te thella kjo nuk duhet te habise ne nje tekst provokues.

Te zbulosh prova te sigurta te ekzistences se shpetimtareve te tjere dhe te historive te tjera te njejta me shume prej atyre te Testamentit te Vjeter e te Ri histori te shfaqura mijera vjet perpara Jezusit mund te jete tronditese ashtu sikurse do te jete tronditese te lexosh per abuzime e politika qe jane cuar perpara ne emer te Zotit. Por ashtu sikurse shume njerez do te tronditen nga keto fakte shume te tjere do te mbeten te befasuar nga numri i burrave dhe i grave te mencur patriote te sinqerte e fisnike qe kane mendim te kundert.

Nje gje e fundit per tu thene eshte se ky nuk eshte nje liber antifetar ne fakt kerkimi i kuptimit te jetes ka filluar shume kohe perpara Moisiut Jezusit Muhametit apo fese se organizuar dhe ky deshiron te jete vetem nje liber konsultimi provokues dhe edukativ.

Shume njerez fetare jane fisnike paqesore e te mire shume te tjere jo. Eumlshte e veshtire te thuhet nese kjo i detyrohet sistemit te besimeve fetare qe u jep trajte apo natyres se tyre por pjesa me e madhe e ketyre njerezve eshte ne menyre te trishtueshme e dezinformuar dhe nuk ka te drejte te hyje te materiale qe mund ti ndriconin mendimin.

Por per te kuptuar eshte e nevojshme te lexosh per te ndryshuar eshte e nevojshme te angazhohesh dhe per ndricimin e mendjes ka nevoje per guxim.

Ne kohen e sotme te vetmet luftera ne zhvillim jane luftera te shkaktuara nga pretekste fetare arabet vrasin hebrenjte dhe anasjelltas pas renies se Bashkimit Sovjetik grupe etnish dhe besimesh fetare te ndryshme kane filluar te vriten midis tyre arabet vrasin te tjere arabe ndjekes te nje besimi te ndryshem fetar ne Irlande e ne Angli katolike e protestante luftojne midis tyre ne Afrike e ne vendet e juglindjes aziatike ka nje liste te pafund me konflikte ne zhvillim.

Ne kete liber do te zbuloni se historia e Jezusit dhe e kryqezimit eshte treguar gjashtembedhjete here ne dhjete mije vjetet e fundit dhe do te gjeni pervec kesaj mendime mbi fene te cilat Papa dhe te tjere krere fetare nuk do te deshironin tju lejonin qe ti lexonit apo ti kuptonit.

Sepse nese ju lexoni dhe kuptoni atehere nuk do te jeni me pjese e grigjes se tyre kjo do te thoshte se nuk do tu benit me atyre dhurime dhe nuk do te ishit me aq te shumte ne numer per ti bere gjithmone e me shume me ndikim te madh politikisht.

Libri eshte interesant per nga informacioni (shpetimtaret e tjere, plagjiatura rituale dhe simbologjike e krishterimit etj), por ka edhe komendte naive, te percipta. Gjithsesi, ia vlen te lexohet...

Umberto Eco mbi komplotin hebraik

Libri i fundit i Umberto Eco-s me titull “Il cimitero di Praga” ka nxitur polemika të mëdha në Francë. Në këtë libër italiani zhbiron në gjenezën e tezës mbi komplotin hebraik

Ka ca kohë që në Itali ka dalë në treg libri i Umberto Eco-s me titull “Il cimitero di Praga”; në shqip do bënte Varrezat e Pragës. Autori ka pasur për synim të zhbirilojë në gjenezën e tezës mbi komplotin hebraik, të cilën ka shumë njerëz të kësaj bote që e besojnë.

Për ca e ca duket se edhe Eco vetë e beson? Ou, po si kështu? Në fakt, ia bën mú që Umberto Eco ka për synim të denoncojë e ta çmontojë këtë tezë, mirëpo e bën “duke u bërë palë me antisemitët” (këtë e thotë Lucetta Scaraffia sull’Osservatore romano), apo “duke rrezikuar të rindërtojë atë që ka dashur të rrëzojë (Anna Foa në Pagine ebraiche), apo “duke e lënë lexuesin të çoroditur e të paaftë për të përcaktuar diferencën midis së vërtetës e rrenës” (rabini Riccardo Di Segni).

A nuk del që protagonisti i librit, Simone Simonini, i sulmuar nga makthet prej hebrenjve e prej të pabërave të tyre, “është kaq me teprime, kaq negativ, kaq grotesk, sa në fund fare të qaset pothuaj simpatik” (Ugo Volli në l’Osservatorio)?

Kush e ka humbur këtë polemikë në Itali, ku janë shitur gati 700 mijë kopje, ka rast ta ndjekë në Francën e këtyre ditëve. Duket si seria e dytë e të njëjtit film. Libri ka provokuar fort dhe në Paris. Nuk ka dalë akoma në tregun francez (del me titullin Cimetière de Prague më 23 të këtij muaji, dmth pas disa ditësh; është publikim i shtëpisë botuese ‘Grasset’), por dikush ndërkohë e ka lexuar.

Një syresh është dhe eksperti në lëmë të antisemitizmit, politologu e filozofi Pierre-André Taguieff. Dhe është ky që hap zjarrin i pari në një intervistë dhënë për Figaro littéraire. Nuk është harbut, kuptohet (e si mund të jetë?); ka shumë klas, di mirë se kë po kritikon, por e thotë të vetën me gjuhë të troçtë: «Përzjerja e së vërtetës me rrenën del një rrenë më e keqe se sa vetë rrena, thotë Valéry”, shprehet Taguieff duke iu referuar eseistit e filozofit tjetër francez.

E më pas vijon: “Eco është mjeshtër dhe virtuoz, dhe si i tillë, nuk heq shumë për ta bërë lexuesin të përfytyrojë komplotin e madh hebraik dhe ta lërë gjykatës të realitetit që krijon ai vetë. Në vend të një analize e të një shqyrtimi kritik të akuzave e stereotipeve false që u janë bërë hebrenjve, Eco rrezikon të kontribuojë në forcimin e paragjykimeve, sidomos për një pjesë të caktuar të lexuesve të vet”.

Cliché-të antisemite, nënvizon fort Taguieff, Eco «i ekspozon gjerë e gjatë me pakëz bashkëfajësi, të cilën e maskon ose me ironinë e autoironinë e vet, ose duke lozur në një fushë ambige, ku përzihen e vërteta, rrena, e mundshmja, e sigurta, faktet dhe thashethemet, legjendat, rrëfimet mitike”.

Shkurt, «tërheqja e Eco-s ndaj prehistorisë së Protokollit të të Urtëve të Sionit është shumë infektuese”. Dhe një fshikull i fundit i Taguieff-it: «Pasi të lexojnë librin, personat dashakeqas do të thoshin se Eco në këtë rast është shfaqur si një Dan Brown i mirëdokumentuar dhe i sofistikuar».

Të merremi vesh, nuk është se këtë mendim e kanë dhe të tjerët në Francë. Në gazetat e tjera flitet shumë mirë për librin e Eco-s. Fjala vjen, gazeta Libération i ka kërkuar Giorgio Pressburger-it një recension për librin, dhe ky e ka mbuluar autorin e famshëm italian me mburrje. Ndërsa revista Le Point lëshohet me përcaktorë të llojit: «étourdissant», «grand coup», «triomphe» (nuk kanë nevojë për përkthim, besoj).

Vetë Umberto Eco ka zgjedhur të mbrohet në Nouvel Observateur: «Po, e di, ka lexues që ngatërrojnë atë që thotë një personazh me atë që do të thotë autori; por të gjithë artikujt e publikuar, qoftë në gazetat e djathta, qoftë në ato të majtat, kanë treguar se libri është marrë e kuptuar për atë që në të vërtetë është”. Intervista në fjalë në Nouvel Observateur është publikuiar përpara shpërthimit të Taguieff-it.

Por Eco, sikur ta ketë ditur atë që do ndodhte, thotë: “Nëse më kërkoni se si do t’u përgjigjem objeksioneve të ndryshme që mund të ngrihen këtu në Francë, po ju them qysh tani se nuk kam asnjë përgjigje të veçantë. I vetmi argument që kam është libri që kam bërë, të cilin mund ta lexojë kushdo.

Mua më pyesin lidhur me komplotin hebraik, por në këtë mes mund të flas për një komplot të Vatikanit. Polemika është nisur e provokuar nga Osservatore Romano, dhe kuptohet pse: janë irrituar nga përshkrimi që unë u kam bërë jezuitëve dhe Leonit XIII. Mirëpo, nuk është faji im. Kjo është historia”.

/La Repubblica/

Libri qe kisha jote nuk do te te lejonte kurre ta lexoje

Eshte nje liber qe e kam lexuar por nuk paraqet fakte konkrete dhe bindese ka plot gjera te verteta por nuk mundet askush te ul vlerat e nje feje qofte Krishtere Myslimane apo Cifute
Sepse burimin e mirfillte e kane nga njerez qe quhen Avatara.
Mund te shkruaje rreth devijimeve qe eshte bere fese nder shekuj por jo te thot qe jan budalleqe ose perralla

Kush e sundon botën?
Moda e librave që zbulojnë të padukshmen

Ndërsa mendon se je i “qartë” për çfarë të rrethon, mjafton një shkëndijë për të prishur balancat. Po kush e drejton botën? Janë udhëheqësit botërorë ca marioneta në duar të fuqive madhore, a ka pas tyre shoqëri të fshehta?

Po në sistemet e tjera yjore, a ka jetë? Janë 1001 pyetje që të vërdallisen në kokë, pa mundur të gjesh përgjigje. Këtë gjendje paqartësie e nxisin jo pak botimet e shumëllojshme, që së fundi kanë filluar të mbushin edhe tregun shqiptar të librave.

Viteve të fundit, disa shtëpi botuese shqiptare e kanë kthyer vëmendjen e tyre kah botimit të një kolane të veçantë librash që lidhen me të padukshmen, me të mistershmen, me atë që fshihet pas asaj që ne e quajmë “e zakonshme” apo “normale”. Autorë të ndryshëm hedhin lloj-lloj idesh mbi mënyrën se si qeveriset globi, nxjerrin lloj-lloj formulash, makinacionesh, konspiracionesh.

Ca bazohen në gjuhën e simboleve, ca të tjerë në analiza të së tashmes drejt së ardhmes. Po a lexohet kjo lloj literature, çfarë e tërheq lexuesin drejt saj dhe në fund të fundit, a duhen besuar këta libra? Më mirë për këtë mund të orientojnë vetë botuesit, ata që morën iniciativën për të sjellë në shqip këta libra. Dy nga shtëpitë botuese që botojnë më së shumti këtë lloj literature janë “Bota shqiptare” dhe “Helga’s Secrets”.

Flet Alfred Cako, botuesi i “Helga’s secrets”



“Historia e njerëzit, një ajsberg, të zbulojmë ç’fshihet nën ujë”

Alfred Cako, përfaqë sues i shtëpisë botuese “Helga’s Secrets”,
thotë se e ka mbështe tur veprimtarinë botuese, kryesisht në këtë kolanë. Sipas tij, lexuesi i kësaj literature sa vjen dhe rritet. Si e filluat rrugën si botues dhe përse nisët të botonit serinë e librave që lidhen me “mistere”, të tipit ufo, shoqëritë e fshehta, e ardhmja… etj.?

Kam rreth 20 vjet që e studioj nonfictionin. Më duket se dallimi midis fictionit dhe nonfictionit është si ndryshimi midis dy pikturave me stil romantik të engjëjve të Botiçelit (gjithsesi të bukur) nga njëra anë, dhe disa qiellgërvishtësve të ndriçuar në një natë pa re me yjet rreth e rrotull e me një stil kubist, një Kandinsky – apo dallimi midis një filmi me Fernandelin dhe një filmi si Star Trek 2009.

Në fillim i propozova një mikut tim të një shtëpie tjetër botuese librin e parë kryesor të konspiracionit në shqip me 2007, të përkthyer nga unë dhe ai libër ndoshta është bestseller ende në shqip. Dhe kështu mendova se “përse të mos e provoj vetë dhe ta sfidoj e grish një grup modern lexuesish drejt shkrepave moderne të nonfictionit në gjuhën shqipe?”.

E theksoj, në gjuhën shqipe, pasi misteri dhe okulti që janë shumë të vjetra gjetiu, tek ne nuk ka qenë i ushtruar prej shekujsh, me përjashtim ndoshta të lashtësisë, si në Dodonë apo në shkollat e vjetra të misterit në ishujt dorikë e Jon, për të cilat flet i madhi Albert Pike dhe ku s’përjashtohen të kenë qenë aktivë edhe ilirët, te cilët më pas u shkëputën për shkaqe historike nga këto praktika të mistereve e okultit që vinin si dritë nga një e panjohur e lashtë.

Ç’kriter ndiqni në përzgjedhjen e librave që botoni, sepse autorë që shkruajnë mbi të tilla tema ndoshta janë shumë, çështja është sa të besueshëm janë ata…



Meqenëse kam filluar prej vitesh ta studioj këtë lloj gjinie, mendoj që e njoh se cili është ‘flori’ e cili është ‘bakër’. Për ta shprehur më qartë për lexuesin tradicional në Shqipëri, i njoh autorët më të rëndësishëm që rrokin temat e nonfictionit, të cilët janë Shekspirët, Balzakët, Dostojevskët, Drajzerët, Nerudat e kësaj gjinie.

Temat më të diskutueshme midis virtuales e realitetit të nonfictionit natyrisht që janë konspiracioni dhe okulti. E para ka lidhje më tepër me të fshehtat e njerëzve apo grupeve të fuqishme, të cilat synojnë të arrijnë sa më shumë fuqi ekonomike e politike nëpërmjet konspirimit dhe ilegjitimitetit.

E dyta është më shpirtërore, por lexuesi i saj i pastërvitur e ka të vështirë të përtypë fusha të tilla, si astrologjia, numerologjia, alkimia, kur njerëzit njohin nga arsimimi i tyre shkencat njerëzore të ngjashme me to si astronomia, matematika dhe kimia.

Dallimi midis tyre është se të parat vinë të marra apo të shpallura si edhe librat e shenjtë dhe të dytat janë zhvilluar dora-dorës nga njeriu. Të parat madje kanë humbur disa prej kuptimeve të tyre të fshehta nga kalimi i viteve e shekujve dhe prej shkatërrimit të rrjeteve okulte që i kanë studiuar ato në epoka të caktuara.

Po kështu, e afërt me okultin është edhe tema e misterit, që ka lidhje me ufologjinë, hierarkinë e mundshme qiellore e tokësore, vizitat dhe lidhjet historike midis origjinave të njeriut dhe jashtëtokësorëve në periudha të caktuara, për të cilat flet aq shumë Dhiata e Vjetër.

Ndërsa me shumë degë të tjerë të trajtuara nga nonfictioni i “Helga’s Secrets”, siç janë ekonomia, filozofia, diplomacia, memuaristika, historia, shkenca dhe teknologjia, lufta kibernetike, religjioni etj, nuk besoj që ka shumë probleme, pasi njerëzit janë pak më të familjarizuar me këto tema.
Sa i interesuar është lexuesi për këtë kategori librash dhe përse?

Në përgjithësi kjo temë ka qenë shumë pak e lëvruar dhe ka një pjesë mendjehapur të lexuesve, të cilët nuk mund të qëndrojnë dot në rresht dhe nuk mund të manipulohen nga shumë idiotësi zyrtare të trajtimit të ngjarjeve dhe të fenomeneve të ndryshme historike e shoqërore apo shpirtërore e religjioze.

Nisur nga parimi se monopolin e së vërtetës shpirtërore e materiale e ka vetëm “Gjeometri i Gjithësisë”, si dhe nga fakti se historia e njerëzimit ngjan me një ajsberg që e fsheh shumicën e masës së vet që i përcakton drejtimin e lëvizjes, mendoj se askush nuk mund të pretendojë se vetëm trajtimi tradicional është definitiv dhe s’ka asgjë të re për t’u trajtuar.

Në këtë prizëm të ngjarjeve, aktualiteti po na ballafaqon me një brez kryesisht të ri – po jo vetëm të ri – i cili e kundron këtë realitet në mënyrë moderne, pra sipas qasjes së nonfictionit. Dhe numri i këtij lexuesi sa vjen e rritet.

Edhe shtëpi të tjera botuese janë të tërhequra nga këto tema, sa e fortë është konkurrenca mes jush?

“Helga’s Secrets” është e fokusuar totalisht te nonfiction-i. Mund të ketë edhe të tjera shtëpi botuese që janë joshur rastësisht nga kjo gjini e letërsisë, por ato deri më sot kanë qenë të fokusuara te letërsia fiction. “Helga’s Secrets” është një shtëpi botuese e re me karrierë më pak se dyvjeçare mbi shpatullat e saj, por ajo ka hyrë në treg me një agresivitet relativ dhe me një ofertë risi për lexuesin, si nga përmbajtja, ashtu edhe nga pamja e librave të saj.

Përmbajtja, siç e thamë, është nonfiction book, ndërsa pamja e kopertinave të librave të saj dallohet nga librat e shtëpive të tjera prej ngjyrave bardhë e zi që mbizotërojnë në kopertinë, si dhe prej formatit standard. Unë këtë lloj gjinie kam vite që e studioj dhe mendoj se e njoh, kështu që nuk do ta kem të vështirë ta përballoj konkurrencën për mbijetesë, nëse ajo një ditë do të vijë e ashpër.

Megjithatë, mendoj se ka vend për të gjithë dhe konkurrenca vetëm sa e përmirëson cilësinë e përzgjedhjes si edhe atë të librit, por ul edhe çmimin e tij në interes të lexuesit.

Flet Genti Gjonaj, përfaqësuesi i “Bota shqiptare”



Për Genti Gjonajn, përfaqësues i shtëpisë botuese “Bota Shqiptare”, librat që ai boton nuk ofrojnë të vërtetën absolute, por ama një botë të panjohur më parë nga lexuesi…

Si ju lindi ideja për të botuar kolanën “Të vërtetat e fshehura”?

Shtëpia botuese “Bota Shqiptare” në veprimtarinë e saj botuese ka rrokur e rrok hapësira të gjera, ku pa dyshim përfshin autorë të shquar të letërsisë botërore, qofshin këta klasikë apo bashkëkohorë, pa bërë përjashtim edhe autorë shqiptarë më në zë të kohës.

Në fondin e botimeve të “Bota Shqiptare” renditen mbi 300 tituj, ku të klasifikuar sipas llojeve, mund t’i ndajmë në disa kategori: autorë vendës, letërsi europiane, letërsi amerikane, nobelistë, biografi, kujtime etj.

Kolonat më të rëndësishme të “Bota Shqiptare” janë: Autorë bashkëkohorë; Biografi të shquara ; Biblioteka universale; Histori&Dossier; Shqiptarët në syrin e të huajve; Kolana “Të vërtetat e fshehura”.

Kjo e fundit është një ndër kolanat më të suksesshme të botimeve “Bota Shqiptare”, ku përfshihen mbi 20 tituj të autorëve nga më të shquarit në botë. Motoja e këtyre botimeve, nga më të suksesshmet është thënia e Benxhamin Dizraelit (kryeministër anglez) se: “Bota qeveriset nga personazhe krejt të tjerë nga ata që mendohen, personazhe të cilët veprojnë në fshehtësi”.

Duhet përmendur libri “Kush e sundon botën?” Jim Marrs, botim që hapi serinë e kësaj gjinie pothuajse ose aspak të panjohur nga lexuesi ynë. Themi pothuajse sepse një pjesë e mirë e të rinjve, njohës të gjuhëve perëndimore kanë tentuar individualisht të njohin këtë zhanër të letërsisë dokumentare.

Si është pritur ajo nga lexuesi dhe ku qëndron interesi?

Është një letërsi që u mirëprit dhe u pëlqye nga lexuesi. Libra si “Kush e sundon botën?”, përkthyer me mjeshtëri nga Aurel Manushi (katër pjesë) dhe pjesa e fundit nga A. Cako, bestseller ndërkombëtar, shumë shpejt u kthye edhe në bestseller shqiptar.



Po kështu “Të fshehtat e Masonerisë”, shkruar me shumë vërtetësi autentike nga një ish-mason i lartë (Laurence Gardner) e me radhë “Konspiracioni Botëror” dhe “Sekreti më i madh” i David Icke që shquhet për trajtesat e veta tepër interesante dhe faktet tronditëse që i servir lexuesit. Edhe këta libra janë thithur nga lexuesi në masë të konsiderueshme.

Pra, është një letërsi dokumentare me vlera të spikatura realiste, me informacion të shumtë dhe interpretime shkencore. Faktet, ndodhitë dhe ngjarjet që përshkruhen janë tronditëse. Është një letërsi që trajton çështje që kanë të bëjnë me sekrete qeveritare, me histori dhe besime të fshehta, me shoqëri sekrete, me sekretet e pasurisë të pushtetit dhe të kontrollit, sekrete që asnjëherë nuk janë përmendur në tekstet e historisë dhe që nuk janë zënë asnjëherë në gojë nga mediat. Ato shpalosin para lexuesit një botë të re të panjohur më parë.

Sa të besueshëm janë këta libra?



Autorë si David Icke, Texe Marrs, Jim Marrs etj. janë prof. universitetesh nga më të shquarit të Universiteteve të Amerikës dhe Britanisë. Pra, janë libra që sjellin tek lexuesi një informacion të bollshëm në sasi dhe cilësi, por që të krijojnë mundësinë, ashtu si pretendojnë edhe autorët, zgjedhja mbetet në dorë të lexuesit.

Këta nuk janë libra që imponojnë të vërtetën absolute, por mundohen të zbardhin shumë ndodhi, episode dhe ngjarje të ndodhura në botë, për të cilat lexuesi masiv ka pasur vetëm një mundësi njohjeje, atë të informacionit zyrtar.

Ky këndvështrim i ri e bën këtë lloj letërsie dokumentare tepër të pëlqyer dhe të mirëpritur. Kjo lloj letërsie shërben si bazë e mirë për letërsinë fiction. Është një letërsi që hap alternativë mendimi dhe e bën lexuesin të gjykojë me mendje të kthjellët. Ka prurje të mëdha informacioni alternative, larg shablloneve të zakonshme edhe gjykimeve stereotipe.

Janë libra të shkruar bukur dhe me gjuhë ekspresive. Është jo vetëm letërsi e shkruar, por ka edhe shumë filma dokumentarë (fitues çmimesh ndërkombëtar) që merren artistikisht me këtë temë. Admiruesit e kësaj letërsie janë lexues të formuar, studentë ose të rinj të diplomuar në universitete perëndimore, pa lënë mënjanë edhe lexuesin klasik.



Shumë nga problemet dhe ngjarjet që prekin këta libra tashmë janë botuar nga Wikileaks. Kështu, numri i skeptikëve ndaj kësaj letërsie është ulur në maksimum dhe numri i lexuesve është rritur.
Edhe shtëpi të tjera botuese, po e lëvrojnë këtë gjini, ndihet konkurrenca?

Fakti që shumë shtëpi botuese “lulëzojnë” si kioskat dhe shuhen nga “fadroma” e vlerave, tregon se edhe në këtë hapësirë përpjekjet për të përfituar nga rruga që kanë hapur të tjerët, është evidente.

E rëndësishme është profesionalizmi, përzgjedhja e autorëve për çdo lloj gjinie, përkthyes profesionistë, përgatitja për botim me nivel të arrirë, prurja në shqip brenda standardeve të gjuhës shqipe. Botues mund të ketë shumë, profesionistët ngelen.

Pra, në këtë aspekt konkurrenca nuk përbën asnjë problem, sepse bota e letërsisë është e madhe, hapësira për të kontribuar në të është e pamasë, mbetet vetëm dëshira dhe përkushtimi për t’i dhuruar lexuesit vlera.

Alma Mile

Intervistë me Umberto Eco - realizuar për "Goodreads"



Një nga intervistat më interesante të shkrimtarit të njohur italian i cili ka kaluar të 80-at. Si i sheh ai marrëdhëniet me letërsinë e vjetër, atë bashkëkohore, marrëdhëniet që ka me internetin, risinë e teknologjisë rreth librave dixhitalë por edhe rreth lidhjes që ai ka krijuar me historinë botërore nga ku ka gjetur frymëzim për të shkruar veprat më të suksesshme të tij.

Gjinia përmes së cilës lëvron ka ngjallur interesin e mjaft lexuesve, intervistë e cila është botuar dhe risjellë në vëmendje me përjetim tejet social. "Varrezat e Pragës" një triller i ngjizur nga historia për të cilin autori Eco ka bërë një zbulim në llojin e vet për të vërtetat e asaj kohe në këtë shtet.

Umberto Eco një shkrimtar triller për lexuesin intelektual, është po aq i njohur për komplotin e tij të ndërlikuar si dhe detajet misterioze që ai shton në misteret personale historike të përvijëzuara në romanet e tij. Duke pasur parasysh sfondin e gjerë në semiotikë dhe filozofi, nuk është çudi që Eco në librat e tij të marrë hua nga ato fusha shkencore, që janë impresionuese dhe kanë një apel gjithpërfshirës.

I përkthyer në dhjetëra gjuhë dhe lexuar në mbarë botën, krijimet më të mira të Eco-s, përfshirë misterin e vrasjes të titulluar “The name of Rose” (1980), e teorisë konspirative të lavjerrësit shkel e shko, “Foucault's Pendulum” (1988) dhe shumë trille të tjera psikologjike si “The Mysterious Flame of Queen Loana” (2004).

Historia më e fundit misterioze është edhe “The Prague Cemetery” (Varrezat e Pragës) e cila ka nxitur polemika në mesin e lexuesve europiane për portretizimin sfidues qi i bën Eco, një anti semit-i, karakteri i vetëm imagjinar në roman, midis një morie figurash të tjera historike të shekullit të 19-të.

Kapiteni imoral Simone Simonini punon si mjeshtër falsifikator dhe agjent sekret, ndoshta përgjegjës për Protokollet e të Urtëve të Zionit, një tekst mashtrues dhe teori komploti që më vonë shërbeu si justifikim i Adolf Hitlerit për Holokaustin. Shkrimtari italian, një profesor i nderuar, ndan për revistën Goodreads mendimet e tij rreth të shkruarit dhe mënyrën e përshkrimeve mbi protagonistë të neveritshëm.

Goodreads: Në zemër të "Varrezave të Pragës" është koncepti i urrejtjes. Çfarë ju frymëzoi për të shqyrtuar urrejtjen si temë në këtë roman?

Umberto Eco: Mund të them se ka shumë romane që i përkushtohen dashurisë dhe se ishte koha e duhur për të shpjeguar urrejtjen, e cila është një ndjenjë shumë më e shpërndarë sesa dashuria (përndryshe nuk do të kishte luftëra, krime apo sjellje raciste). Dashuria është një marrëdhënie selektive (unë të dua ty dhe ju më doni mua dhe pjesa tjetër e botës është e përjashtuar nga kjo ndjenjë), ndërsa urrejtja është kolektive, sociale: një popull i tërë mund të urrejë një tjetër, dhe kjo është arsyeja përse diktatorët, për të mbajtur pasardhësit bashkë, pyesin për urrejtje (jo për dashuri). Mbaj mend fëmijërinë time që e kam kaluar në diktaturën fashiste. Isha mësuar vazhdimisht të urreja shtetas të huaj si francezët, anglezët, amerikanët, dhe isha i imponuar të doja vetëm Musolinin. Për fat të mirë ky lloj arsimimi nuk funksionoi, dhe është kjo arsyeja pse unë kam shkruar “Varrezat e Pragës”.

Goodreads: Protagonisti i veprës suaj, kapiteni Simone Simonini, është një mizantrop, njeri i vrenjtur. Cilat ishin rreziqet e vendosjes së një antiheroi në qendër të tregimit tuaj?

Umberto Eco: Simonini lartëson ide të tilla të rrezikshme dhe të neveritshme. A ishte kjo zgjidhje e rrezikshme? Në fillim kisha frikë se mund të ndodhte. Pastaj statistikat bindëse, më bindën se një numër i madh i lexuesve nga vende të ndryshme të botës do ta pranonin lojën. Përveç kësaj, në historinë e prozës ka shumë personazhe të tjera negative. Merrni, për shembull, Riçardi i Tretë, Makbethi, Jago.

Goodreads: Në internet, informacioni përhapet shumë shpejt. Krahasuar me shekullin e 19-të, a mund të thoni se tani është më e lehtë apo më e vështirë për të përcaktuar se çfarë është e vërtetë dhe çfarë gënjeshtër? A mundet një tekst si “Protokollet e të Urtëve të Zionit” të ketë ndikim sot?

Umberto Eco: Për fat të keq interneti punon më shumë sot. Mjaft të shkosh në internet dhe do të shihni se sa shumë faqe i përkushtohen argumenteve raciste. Dhe në internet një shfletues naiv nuk mund ta dijë nëse ajo që po lexon është e vërtetë apo jo, më mirë se lexuesit e rinj të romanit tim, kështu që ata do të dinë se çfarë është një falsifikim. Protokollet qarkullojnë kryesisht në botën arabe, por ju gjithashtu mund t’i gjeni ato në shumë librari perëndimore. Kjo do të thotë se nuk është gjithmonë një audiencë për ta.

Goodreads: Librat dixhitalë kanë filluar të zgjerojnë përkufizimin e një “libri” të përfshirë nga multimedia, lexues interaktiv dhe risi të tjera, ashtu si ju e keni ngritur në kontekst dhe në librin “This is Not The End of the Book”, (Ky nuk është fundi i librit) shkruar bashkë me Jean-Claude Carriere. A mundet që një libër tradicional të përmirësohet?

Umberto Eco: Ajo që kemi dashur të themi është se libri (libri letër) është ende mënyra më e mirë për të përcjellë informacion. Unë jam një përdorues i kompjuterëve dhe iPad-it dhe mendoj se ata janë shumë të dobishëm për shumë qëllime, porse kurrë nuk mund ta zëvendësojnë librin. Në të njëjtën mënyrë në asnjë fotografi nuk mund të realizohet një pikturë e vjetër.

Goodreads: Një anëtar i yni pyet, “Ka një cilësi në mënyrën se si ju perceptoni dhe shkruani librat tuaj njëri nga tjetri, në lidhje me karakteret dhe ngjarjet, mënyra e rrëfimit të cilat e inkurajojnë lexuesin ose e vënë në pikëpyetje rreth historisë apo trillit. Do të dëshiroja të dija se cili është perceptimi i zotit Eco në lidhje edhe këtë”.

Umberto Eco: Ishte një listë e madhe e teksteve të shekullit të 19-të, trakte anti-semite, pamflete anti-masonike, broshura anti-jezuite e kështu me radhë. Për shembull, kam arritur në kthimin e një sasie të madhe të librave të botuara nga Leo Taxil, një karakter që nga shumë lexues besojnë se u shpik nga unë, sepse ai duket shumë i pabesueshëm. Por në vend kanë ekzistuar me të vërtetë këto figura ndaj dhe ai u bë pjesë në romanin tim.

Goodreads: Një tjetër lexues pyet: “Do të dëshiroja të dija se ç’mendon zoti Eco. Historitë që ai përdor janë për të krijuar literaturë apo për të shpjeguar historinë përmes literaturës. A është historia një shkencë e gjallë?”

Umberto Eco: Në disa prej romaneve të mi (si Baudolino) kam përdorur historinë për të krijuar letërsi, por në “The Prague Cemetery” (Varrezat e Pragës) kam përdorur literaturën e vërtetë historike për të zbuluar një mashtrim historik.

Goodreads: A mund të më përshkruani një ditë tipike që shpenzoni në të shkruar. A ka ndonjë ditë të pazakontë?

Umberto Eco: Kjo mund të ndodhë kur unë mund të shkruaj në një tren, ose mund të imagjinoj se çfarë do të shkruaj më vonë. E zakonshmja ndodh më tepër kur mbledh materiale apo ide kur ndodhem në qytet apo fshat gjatë dimrit dhe verës, atëherë shkruaj.

Goodreads: Cilët shkrimtarë, libra apo ide kanë ndikuar ju?

Umberto Eco: Nëse jam ndikuar nga një autor i vetëm do të isha një idiot. Njëri mund të ndikohet nga një tjetër ndryshe nga vetja, ashtu si stinët e vitit ndikojnë në jetën e gjithsecilit. Kjo është rritje intelektuale. Përveç kësaj, përgjigja ime do të jetë ndryshe nëse ju pyes për filozofët oapo nobelistët dhe poetët. Në mënyrë që të përgjigjem më lejoni t’ju jap dy emra, Joyce dhe Borges.

Goodreads: Çfarë është tjetër për ju si shkrimtar?

Umberto Eco: Ju lutem, brenda dy muajve do të jem 80 vjeç. Më lejoni të mendoni rreth programeve të reja dhe të kërkoj pyetjen përsëri për ditëlindjen time të 90-të.

Përgatiti: L.Veizi