Thënie nga Adolf Hitler

Sa i përket fesë, tërë njerëzit pranojnë pa pyetur besimin e të jatit, sipas zakoni, të paaftë për të dalluar të vërtetën nga gënjeshtra.
Bota mban dy kategori njerëzish: njerëz inteligjentë pa fe dhe njerëz fetarë pa inteligjencë.
Nuk jam mik i fesë, jam materialist, por kam, sikurse çdo vdekatar, disa paragjykime dhe midis tyre është përnderimi ndaj eshtrave të tim eti.
Nuk do të mund ta shmangim dhe për shumë kohë problemin fetar. Nëse ndokush mendon se është thelbësore që shoqëria njerëzore të ngrihet mbi themele gënjeshtrash, atëherë, sipas mendimit tim, kjo shoqëri nuk ia vlen të ruhet.
Njerëzit tanë ia kishin dalë shumë mirë më parë të jetonin pa këtë fe. Kam gjashtë divizione SS të përbëra nga njerëz absolutisht indiferentë ndaj çështjeve të fesë.
Lufta do të mbarojë një ditë. Atëherë do të jetë detyra ime e fundit të zgjidh problemin e fesë.
Katastrofa për ne është që jemi lidhur pas një feje që rebelohet kundër çdo gëzimi të shqisave. Në lidhje me këtë, hipokrizia e protestantëve është edhe më e keqe se e katolikëve.
Fetë e kanë kaluar pikën e tyre kulmore, tani janë dekadente. Mund të mbesin të tilla dhe për pak shekuj. Atë që s'e bëjnë dot revolucionet, do ta bëjë evolucioni.
Megjithëse feja nuk ka për synim të kërkojë të vërtetën, është një lloj filozofie që mund të kënaqë mendjet e thjeshta dhe kjo nuk i bën dëm askujt... Ajo që duhet të bëjmë, pra, është t'i heqim helmin që përmban. Në lidhje me këtë, janë bërë përparime të mëdha gjatë shekujve të fundit.
Nëse pikërisht në këtë çast do t'i asgjësonim fetë me forcë, njerëzia do të na lutej njëzëri për ndonjë formë të re adhurimi.
Për t'ua lehtësuar vdekjen njerëzve, Kisha iu hedh karremin e një bote më të mirë. Ne, për sa kemi në dorë, kufizohemi t'u themi njerëzve ta jetojnë jetën në mënyrë të denjë. Dhe për këtë mjafton që njeriu t'u përshtatet ligjeve të natyrës. Le të frymëzohemi nga këto parime dhe jo shumë larg do të triumfojmë mbi fenë.
Do të ishte më mirë të flisnim për Konstandin Tradhëtarin dhe Julian Besnikun sesa për Konstandinin e Madh dhe Julian Apostatin.
Feja kristiane është armike e së bukurës.
Nëse figura që kanë kristianët në kokë për zotin do të ishte e saktë, zoti i milingonave do të ishte milingonë dhe po kështu dhe me kafshët e tjera.
Si do t'ia bënte Kisha pa mëkatet e besimtarëve? Indulgjenca, me tarifë, i jep Kishës bukën e përditshme.
Nuk i besoj aspak përshtypjes që kanë krijuar shumë njerëz për perandorët romakë. Jam i sigurt se nuk ishte Neroni që dogji Romën. Kanë qenë kristiano-bolshevikët që ia vunë zjarrin, ashtu siç Komuna i vuri zjarrin Parisit më 1871 dhe komunistët Rajhshtagut më 1932.
Kristianizmi i vuri qëllim vetes shkatërrimin sistematik të kulturës së lashtë. Ajo që na ka mbetur sot, ka qenë ose falë rastësisë, ose ndonjë vepër autori liberal romak. Mbase jemi në errësirë të plotë të thesarit të vërtetë shpirtëror të njerëzimit. Kush mund ta dijë ç'kemi humbur?
Certifikatë vobektësie mendore është për kristianizmin fakti se shkatërroi bibliotekat e botës së lashtë! Dhe bolshevizmi bën të njëjtën gjë, që besimtarët të mos të dinë se ç'bëhet në pjesën tjetër të botës.
A i bën dija shkencore të lumtur njerëzit? Këtë s'e di, por kam parë nga ana tjetër njerëz që lumturohen me iluzionet e dijeve të rreme.
Gjithësia, me elementet e saj materiale, ka të njëjtën përbërje qoftë nëse flasim për Tokën, Diellin apo cilindo planet tjetër. Është e pamundur të thuash sot se jeta organike ekziston vetëm në planetin tonë.
A ka ndonjë fe të vetme që mund të ekzistojë pa dogmën? Jo, sepse në atë rast do t'i përkiste rangut të shkencës. Shkenca nuk mund të shpjegojë pse sendet në natyrë janë ato që janë - dhe pikërisht aty turret feja me qetësuesit e saj.
Besëtytnitë nuk duhen lejuar të pengojnë zhvillimin e njeriut. Diçka e tillë do të ishte aq e patolerueshme sa do të justifikonte dhe zhdukjen e feve.
Mikroskopi na ka mësuar se nuk rrethohemi vetëm nga pafundësisht të mëdhatë, por dhe nga pafundësisht të voglat - makrobotë dhe mikrobotë.
Prej sot e tutje mund të themi se nuk ka më dallim midis botës organike dhe joorganike. Eksperimentet e fundit të bëjnë të pyesësh se çfarë i dallon më trupat e gjallë nga lënda jo e gjallë. Në dritën e këtij zbulimi, Kisha do të fillojë të revoltohet dhe në vijim do të vazhdojë të na tregojë "të vërtetat" e veta. Por ky është veç përfundimi logjik, pasi njerëzimi nuk mund të lëshojë tërë kohës perden e misterit pa nxjerrë një ditë prej ditësh përfundimet e veta.
Shpjegimi kishtar i dukurive natyrore është abuzim me realitetin, pasi Kisha ka synime të mëtejshme.
Feja po nxjerr çdo fitim të mundshëm nga fakti që shkenca ende postulon se është në kërkim dhe jo në zotërim të dijes së sigurt së të vërtetës. Le ta krahasojmë shkencën me një shkallë. Në çdo shkallare që ngjitesh fiton dhe një pamje më të plotë të vendit. Por shkenca nuk pretendon të dijë thelbin e gjërave. Kur shkenca shikon se i duhet të rishikojë një koncept apo një tjetër për të cilin mendonte se ishte përfundimtar, menjëherë kërcen feja dhe përpall: "A nuk të thamë?!" Por të flasësh kështu do të thotë të mos dish që një sjellje e tillë është në natyrën e shkencës. Nëse shkenca vendoste të merrte qëndrim dogmatik, do të bëhej dhe ajo vetë një kishë.
Kisha me një vetëdije të qartë të interesave të saj, ka bërë një tërheqje strategjike, me rezultat që shkenca ka humbur disi nga agresiviteti i vet. Sistemi aktual i mësimdhënies në shkolla lejon absurditete të këtij lloji: Në orën 10 të mëngjesit nxënësit ndjekin lëndën e katekizmës ku krijimi i botës iu paraqitet sipas mësimeve të "Biblës", ndërsa orën tjetër ndjekin lëndën e shkencave natyrore ku mësojnë teorinë e evolucionit. Por këto dy doktrina janë në kundërshti të plotë me njëra-tjetrën. Kur isha fëmijë e kam vuajtur dhe vetë këtë përplasje sa i kam rënë murit me kokë. Shpesh iu ankohesha mësuesve të tjerë për ç'më ishte mësuar një orë më parë - dhe më kujtohet se i zinte dëshpërimi. Feja kristiane përpiqet të dalë nga situata duke thënë se "shkrimi i shenjtë" ka vetëm vlerë simbolike. Por nëse dikush do ta kishte thënë këtë para katërqind vitesh do ta kishte përfunduar karrierën në turrën e druve, i shoqëruar nga ndonjë batare me "Hosana!" Duke i hyrë dhe feja valles së tolerancës, ka rifituar nga terreni i humbur gjatë shekujve të kaluar.
Feja është në konflikt të përhershëm me frymën e kërkimit të lirë.
Njeriu që jeton i lidhur me natyrën e sheh domosdoshmërisht veten në kundërshtim me Kishat. Dhe prandaj dhe këto janë nisur drejt rrënimit - pasi shkencës i është taksur fitorja.
Kristianizmi, natyrisht, ka kapur majat e absurditetit dhe prandaj një ditë ngrehina e tij do të bjerë. Shkenca e ka mbarsur tashmë njerëzimin. Për pasojë, sa më shumë kristianizmi i qepet pas dogmave të veta, aq më shpejt do të rrënohet.
Dogma e kristianizmit zhduket nga përparimet shkencore. Fesë i duhet të bëjë gjithnjë e më tepër lëshime. Gradualisht mitet rrëzohen. E vetmja gjë që mbetet është të provohet se në natyrë nuk ka kufi ndarës midis organikes dhe joorganikes. Kur kuptimi ynë i gjithësisë të jetë bërë dije e përgjithshme, kur pjesa më e madhe e njerëzimit të dijë se yjet nuk janë burime drite, por botë të largëta e mbase botë të banuara si e jona, atëherë doktrina kristiane do të dënohet për absurditetin që e karakterizon.
Nën barrën e një të kaluare besëtytë, njerëzit kanë frikë nga gjërat që nuk mund, apo që ende nuk mund, të shpjegohen - pra, nga e panjohura. Nëse dikush ka nevoja të natyrës metafizike, unë s'mund ta kënaq me programin e Partisë. Do të kalojë njëfarë kohe deri në çastin kur shkenca do t'u japë përgjigje të gjitha pyetjeve. Kështu që nuk ka dobi t'i përvishemi tani luftës kundër Kishave. Më e mira është ta lëmë kristianizmin të vdesë vdekjen e vet natyrale. Vdekja e ngadaltë ka diçka të qetësuese në vetvete.
Në të ardhmen çdo punëtor do të marrë pushimet e tij - disa ditë në vit, të cilat mund t'i rregullojë si të dojë. Dhe gjithkush do të ketë mundësinë të bëjë pushime në kruazierë një ose dy herë në jetën e tij. Është kotësi të frigohesh se njerëzia do të humbasë modestinë e të jetuarit. Madje duhet ta humbasin, sepse kjo lloj modestie është armiku i çdo përparimi. Në këtë çështje i shohim gjërat siç i sheh një amerikan dhe jo siç i sheh një spanjoll, se ky i fundit do të kënaqej me pak ullinj në ditë në vend që të punonte për më shumë. Kisha ka mundur të përfitojë nga ky perceptim i pakët i jetës. Ajo përpall se të vobektit në shpirt - dhe të vobektit e tjerë - do të shkojnë në parajsë, ndërsa të pasurit do të paguajnë me vuajtje të përjetshme për të mirat që kanë në Tokë. Kisha e thotë këtë për shkak të marrëveshjes së heshtur mes priftërinjve dhe pasanikëve, të cilët me gëzim i japin para Kishës që të vazhdojë t'i nxisë të vobektit të bien barkas.
Pa kristianizmin nuk do të kishim pasur as islamizmin.
Në botën e lashtë marrëdhëniet mes njerëzve e zotave bazoheshin mbi një respekt instinktiv. Ishte një botë e ndriçuar nga ideja e tolerancës. Kristianizmi ishte besimi i parë në botë që i asgjësoi kundërshtarët në emër të dashurisë. Çelësi i tij është intoleranca.
Gënjeshtra e qëllimshme në çështjet e fesë u soll në botë nga kristianizmi. Bolshevizmi praktikon një gënjeshtër të së njëjtës natyrë, kur pohon se po iu sjell lirinë njerëzve, ndërsa në realitet përpiqet thjesht t'i skllavërojë.
Në fillesat e veta kristianizmi ishte thjesht një mishërim i bolshevizmit.
Ka diçka tejet të pashëndetshme në kristianizëm.
Kristianizmi i vërtetë, ai i katakombeve, merret me kthimin e doktrinës kristiane në realitet. Diç që shpie fare thjesht drejt shkatërrimit të njerëzimit. Nuk është gjë tjetër veçse bolshevizëm i përzemërt, nën një lustër metafizike.
Fakti pse bota e lashtë ishte aq e dëlirë, e çelët dhe e paqtë ishte sepse nuk njihte asgjë mbi dy mynxyrat më të mëdha: sifilizin dhe kristianizmin.
Goditja më e rëndë që ka pësuar ndonjëherë njerëzimi ishte ardhja e kristianizmit. Dhe bolshevizmi është fëmija i tij bastard.

Burimi: Thënie nga Adolf Hitler