Ramana Maharshi

Te lexosh dije te paster nga njerez te ndritur te epokave, eshte njesoj si te te ftojne ne nje gosti mbreterore dhe te hash me luge te arte, ndersa ke shume kohe qe ske vene gje ne goje dhe ndihesh shume i uritur .Te pish nga vera me e mire e qilarit ndersa shijon muziken me cilesore te harqeve hyjnore si melhem per mendjen dhe zemren e trazuar, dale nga fjale qe kane kuptim vetem per shpirtin.

Ramana Maharshi (30 Dhjetor 1879 – 14 Prill 1950) njihet botërisht si një nga gurutë e famshëm e të veçantë indianë të kohëve moderne, lindur si Venkataraman Iyer. Në moshën 16 vjeçare, humbi ndjesinë e personalitet individual dhe përjetoi një zgjim, të cilin më vonë e emërtoi si ndriçim. Gjashtë javë pas kësaj u largua fshehurazi nga shtëpia drejt malit të shenjtë Arunachala, ku qëndroi gjer në fund të jetës. Vitet e para i kaloi në vetmi, por pamja dhe heshtja e tij tërhoqën shumë njerëz. Mësimet e tij g..... rrodhën prej “dijes së drejtpërdrejtë se vetëdija është i vetmi realitet”. Vitet pasuese u zhvillua një bashkësi rreth tij, ku qëndronte i gatshëm çdo sekondë për vizitorët. Megjithëse i adhuruar prej shumë njerëzish, nuk pranoi askënd ta trajtonte si të veçantë apo të pranonte dhurata vetjake dhe trajtoi të gjithë me respekt. Nga viti 1930 mësimet e tij u popullarizuan shumë edhe në perëndim.

Që i vogël ishte ngatërrestar, popullor, inteligjent, me kujtesë fenomenale dhe tepër me fat në lojëra, duke e bërë të mësonte në shkollë pa mundim. Mori edukim perëndimor. Flinte aq rëndë gjumë, sa shokët e shqelmonin pa mundur ta zgjonin. E quanin ”Tanga-kai” (dora e artë). Kur i vdiq babai ishte 11 vjeç, dhe për disa orë rresht pas atij çasti soditi vdekjen e meditoi, sesi trupi i babait ishte atje, por “Unë” nuk ishte më. Në 1896, kur mbushi 16 vjeç, pësoi një ndryshim rrënjësor brenda disa minutash, duke nisur një veprim vetëkërkimi, i cili kulmoi në zgjim të plotë e të përhershëm. Kështu e përshkruan vetë përvojën e atij çasti: Isha ulur vetëm në dhomë. Nuk sëmuresha kurrë dhe atë ditë isha top, por seç më kapi një frikë e menjëhershme nga vdekja, megjithëse nuk isha gjë prej gjëje nga shëndeti e nuk kisha pse të shqetësohesha. Thjesht pata ndjesinë se do të vdisja dhe fillova të vrisja mendjen si t’ia bëja. Nuk më tha mendja të shkoja te doktori apo ndonjë shok, por ndjeva se duhej ta zgjidhja vetë situatën dhe në atë çast. Ideja se po vdisja më bëri të ndaja mendjen e të kthehesha nga vetja, duke menduar pa fjalë “Tani vdekja erdhi: ç’do me thënë kjo? Ç’po më vdes? Ky trup!” Dhe menjëherë u shtira si i vdekur, me gjymtyrë drejtuar, me qëndrim prej të vdekuri, si për t’i dhënë kuptim situatës. Mbajta frymën dhe ngurtësova trupin.
“Epo, i thashë vetes, ky trup vdiq. Do të mbartet deri te vendi ku do të digjet e do të bëhet hi! Por, me vdekjen e këtij trupi, a do të vdes unë? Pse, trupi jam unë? Është i ngurtë e i heshtur, por unë ndjej gjithë forcën e personalitet, madje zërin e “Unë” brenda meje, të ndarë prej tij!
Pra, Unë qenkam Shpirti përtej trupit. Trupi vdes por shpirti përtej tij nuk preket nga vdekja. Domethënë, Unë jam Shpirti i pavdekshëm. Gjithë kjo nuk ishte mendim i topitur, por flakëroi Brenda meje si e vërtetë e njohur drejtpërdrejt jo nëpërmjet ndonjë procesi. Ishte e vërtetë, e vetmja e vërtetët në gjithë atë gjendje dhe, gjithë aktiviteti i vetëdijshëm lidhur me trupin ishte përqendruar në atë Unë. Që prej atij çasti Vetja u përqendrua të vetvetja me një magjepsje të fuqishme. Frika e vdekjes u fashit njëheremirë. Egoja humbi në Vetëndërgjegjësim dhe zhytja në Vete vazhdoi pandërprerë. Mendime të tjera mund të vijnë e ikin si nota të ndryshme muzikore , por “Unë” vazhdon si nota themeltare “sruti” (ajo që dëgjohet) në Veda e Upanishad, nota që gjendet e shkrihet me gjithë notat e tjera!”

Ramana Maharshi njihet për besimin në fuqinë e heshtjes dhe përdorimin e rrallë të fjalës, si dhe moskokëçarjen për famën e kritikat. Njihet për dashurinë e rrallë për bimët e krijesat. Jetoi thjesht e qetësisht, nuk shpalli veten asnjëherë guru, të mbante ndjekës apo pasues, megjithëse shumë njerëz, të cilët u takuan me të deklaruan se u përndritën nga ndikimi i tij. C. Jung shkroi për të se “Ishte tipi që kishte qenë e gjithmonë do të ishte. Prandaj, nuk ishte nevoja ta kërkoje…ishte thjesht pika më e zbardhur në një sipërfaqe të bardhë!”

Do të ngelet si mjeshtri që dha mësimet më të rëndësishme përmes heshtjes. Theksoi se vetëkërkimi është themeli i gjithë vëmendjes drejt vetëdijes së brendshme dhe Unit. Nënshtrimi i mendjes nuk bëhet me mënyra të tjera përveç vetëkërkimit, ndryshe ajo do të shfaqet e bindur përkohësisht, por një ditë do të ngrihet përsëri. Por kjo nuk duhet ushtruar si një përpjekje intelektuale.

Ramana tha se një guru është i nevojshëm, por tha edhe se guruja mund të mos jetë i jashtëm, si në rastin e vet. E, para se të vdiste, tha se nuk po largohej gjëkund, pasi kurrë nuk ishte identifikuar me trupin, pra se është këtu edhe tani. “E vërteta është se askush nuk na jep dot lirinë. Rruga mund të tregohet, drejtimet jepen, por ndershmëria dhe pasioni ynë drejt qëllimit është faktori thelbësor. Nëse fiksohemi me këtë gjë – Njëmendësimi i së Vërtetës – guruja fizik, nëse i nevojshëm, do të vijë tëk ne kur të jemi gati. Ne thjesht duhet të përgatitemi e pastaj gjithçka ecën vetë.!”

Ajo që quhet mendje është një fuqi e mahnitshme brenda Vetes. Projekton gjithë mendimet. Nëse lëmë mënjanë gjithë mendimet dhe shohim, nuk ka diçka të tillë si mendja që rri më vete; prandaj, vetë mendimi është forma e mendjes. Përveç mendimit, nuk ka mendje.

Lumturia është natyra jote. Nuk ka asgjë të gabuar ta dëshirosh. Gabim është ta kërkosh jashtë kur e ke përbrenda.

Kjo dëshirë për të ndryshuar botën pa zbuluar më parë veten tuaj të vërtetë është njësoj si të mbuloni botën me lëkurë për të mënjanuar dhimbjen e ecjes mbi gjemba e gurë. Është shumë më thjesht të vishni këpucë!

Kini besim te Zoti e vetja dhe do t’i shëroni të gjithë. Shpresoni për më të mirën, prisni për më të mirën, mundohuni për më të mirën dhe gjithçka do të përfundojë për mirë.[/justify]

Gjithçka që nuk është e thënë të ndodhë, nuk do të ndodhë, sado të përpiqeni. Ç’është thënë të ndodhë, do të ndodhë, bjerini këmbës. Kjo është e sigurt. Më e mira, gjithsesi, është të heshtni.

Vetëdijësimi është shërbimi më i madh që mund t’i bëni botës.

Synoni lart, sa më lart mundeni, dhe gjithë qëllimet e ulta janë arrirë. Mbyteni vetëm kur vështroni poshtë, drejt detit të dallgëzuar nga stuhia. Vështroni lart, përtej, dhe shikoni Të Vërtetin Madhështor, do të shpëtoni.

Nuk ka as krijim e shkatërrim, as fat apo vullnet të lirë, as shteg apo qëllim. Kjo është e vërteta e fundme.

Ç’është iluzioni? Por, për kë ekziston iluzioni? Gjejeni, dhe do të fashitet. Zakonisht njerëzit duan të dinë për iluzionin dhe nuk këqyrin për cilin është iluzion. Është budallallëk, trashësi. Iluzioni është jashtë e i panjohur. Por kërkimtari është i njohur e i brendshëm. Gjeni ç’është e tanishme, e afërt, në vend që të gjeni atë që është e largët dhe e panjohur.

Koha është vetëm një ide. Ka vetëm Realitet, sido që ta mendoni ashtu duket. Nëse e quani kohë, është kohë. Nëse e quani ekzistencë është ekzistencë, e të tjera. Pasi e quani kohë, e ndani në ditë, natë, muaj, vite, orë, minuta, e të tjera. Koha është e parëndësishme për Shtegun e Dijes. Por disa prej këtyre rregullave e shtrëngimeve qenkan të mira për fillestarët.

Nëse mendja përgjumet zgjojeni. E kur nis të bredhë qetësojeni. Nëse arrini në gjendjen ku nuk po flini apo endeni me mendje, kapuni aty, në gjendjen e vërtetë të natyrshme.

Të gjithë janë guru për ne. Mistrecët me punët e tyre të liga thonë “mos m’u afro”, ndërsa të mirët janë gjithmonë të mirë, kështu që të gjithë na janë guru.

Nëse kërkoni me dritën tuaj ndezur, do të takoni Mjeshtrin tuaj, se edhe ai vetë po ju kërkon.

Vetëdijësimi nuk është përfitim i diçkaje apo cilësi e re. Është vetëm heqja e maskimit.

Eksploruesi kërkon lumturi në kuriozitete, duke zbuluar toka të reja mes rreziqesh e aventurash. Janë drithëruese, por ku gjendet kënaqësia? Vetëm përbrenda, nuk kërkohet në botën e jashtme.

Mes vëllazërisë së lumtur në vetvete, qeniet e mishëruara gjejnë paqen më të fundme. Dhe gjithë kjo tokë shkëlqen si një shtëpi e vetme. Kur njerëzit, qeniet e mishëruara, e trajtojnë njëri-tjetrin me respekt dhe ndajnë ndjesi të mira vëllazërore, lidhem përmes paqes e harmonisë. E kjo tokë shkëlqen si një shtëpi e vetme. Gjithë bota ndrit si shtëpia e vetme e gjithë familjes njerëzore.

Paqja është për pastrimin e mendjes së individit. Fuqia është për forcimin e komunitetit. Pasi rehatohet kominiteti, individi duhet të themelojë paqen supreme

Ajo, prej nga rrjedh gjithë veprimtaria e qenieve të mishëruara, përmendet si zemra. Përshkrimi i fomrës së saj është konceptual.

Thuhet se veprimi i Unë është thelbi i gjithë veprimtarive. Prej nga rrjedh ky Unë-mendim, shkurt, kjo është zemra.

Makrokozmosi është në tërësinë e vet në trup. Trupi është në tërësinë e vet në zemër. Prandaj zemra është forma përmbledhëse e gjithë makrokozmosit.

Thuhet se zemra është në mikrokozmos siç është orbita e diellit në makrokozmos. Mendja në Sahasrara është si disku i hënës.

Siç i jep dielli dritë hënës, kjo zemër i dhuron shkëlqimin mendjes.

Si natën, kur dielli nuk duket, dikush sheh dritën në hënë. Njeriu që nuk gjendet brenda zemrës së tij shquan vetëm mendjen.

Duke mos parë burimin e dritës, formën e vërtetë të Vetes, njeriu i zakonshëm sheh përmes mendjes gjëra të ndryshme e zhgënjehet.

Të urtët njohin mendjen si kuptimin e shprehur të drejtpërdrejtë të dijes së fundme. Zemra ashtë synimi. Supremja nuk është gjë tjetër veç zemra.

Heshtja e vërtetë është të folurit në përjetësi.

Nuk ka mister më të madh se ky: duke qenë vetë Realiteti, kërkojmë të njohim Realitetin.

Derisa dikush të jetë i lumtur, nuk mund të bëjë të tjerët të lumtur.

Shohim vetëm shkrimin, por jo letrën mbi të cilën është shkruar. Ajo është aty, pavarësisht shkrimit. Atyre që shohin shkrimin si të vërtetë u them se është gënjeshtër, iluzion, derisa mbështetet mbi letër. I urti i sheh letrën e shkrimin si një.

Të ngrënët, larja, tualeti, të folurit, të menduarit e gjithë veprimtaritë e tjera lidhur me trupin janë punë. E përse shfaqja e një akti të vetëm është punë? Të qenit i heshtur do të thotë të jesh gjithmonë i zënë me punë. Heshtja është gjithmonë bisedë.

Ne gjithmonë flasim për Vetërealizim, pasi nuk gjejmë fjalë më të saktë. Por si mund të realizosh diçka që është tashmë reale? Na duhet vetëm të lëmë mënjanë zakonin për të marrë të vërtetë atë që nuk është e vërtetë. Gjithë praktikat fetare kanë qëllim të na çojnë dalëngadalë drejt kësaj. Kur ndalim së pari jorealen si reale, atëherë mbete vetëm Realiteti, dhe ne do të jemi të Tillë.

Dija relative i përket mendjes, jo Vetes. Prandaj është gënjeshtare dhe e përkohshme. Merrni për shembull një shkencëtar. Formulon një teori, se Toka është e rrumbullakët dhe vazhdon ta provojë në baza të padiskutueshme. Kur bie në gjumë gjithë ideja avullon; mendja i zbrazet. E ç’rëndësi ka nëse bota ngelet e rrumbullakët apo e sheshtë kur ai ia ka futur gjumit? Pra, e shini padobinë e gjithë kësaj dijenie relative. Duhet të shkoni përtej kësaj dijeje e të strehoheni te Veja. Dija e vërtetë është kjo përvojë, jo të kuptuarit me mendje.

Pse merakoseni për të ardhmen? Nuk dini gjë fare as për të tashmen, kështu që, kujdesuni për të tashmen dhe e ardhmja do të kujdeset për veten.

Nuk ka pengesa për të medituar. Vetë mendimi për këto pengesa është gardhi më i madh.

Qetësia është më e fuqishmja. Fjala është gjithmonë me dobët se heshtja.

Joveprimi është veprim pa ndalur. I urti tipizohet nga veprim i dendur e i përjetshëm. Qetësia e tij është si qetësia e dukshme e një xhiroskopi me shpejtësi të madhe.

E çfarë mesazhesh nevojiten kur zemra i flet zemrës?

Dorëzimi, të jepesh, do të thotë të shkosh në burimin e qenies. Mos gënjeni veten duke imagjinuar këtë burim si një Zot jashtë jush. Burimi juaj është brenda jush, atje dorëzohuni. Vetëm sepse imagjinoni veten se jeni jashtë pyesni “Ku është burimi?”

Ekzistenca ose Ndërgjegjja është i vetmi realitet. Vetëdije plus ecje ne e quajmë të ecurit. Vetëdije plus gjumë e quajmë gjumë. Vetëdije plus ëndrra, e quajmë ëndrra. Vetëdija është ekrani ku gjithë pamjet shkojnë e vijnë. Ekrani është i vërtetë, pamjet janë thjesht hije në të.

Nuk ka ndryshim mes ëndrrës dhe ecjes zgjuar, përveçse ecja zgjat më shumë se ëndrra. Të dyja janë pasoja të mendjes. Gjendja jonë e vërtetë është përtej ecjes, ëndrrës e gjumit.

Nuk kam thënë kurrë se një guru nuk është i nevojshëm. Por një guru nuk është gjithmonë i nevojshëm në pamje njerëzore. Fillimisht njeriu mendon se është i ulët, se ka një Zot më të mirë, i gjithëdijshëm, i plotfuqishëm, i cili kontrollon veten dhe fatin e botës dhe adhuron atë. Kur mbërrin në njëfarë plani e bëhet gati për ndriçim, i njëjti Zot që adhuronte vjen si guru dhe e prin. Ai guru vjen vetëm për t’i thënë se “Zoti është brenda teje. Hyr e njihe!” Zoti, Gruja e Vetja janë e njëjta gjë. Guruja është i jashtëm e i brendshëm njëherësh. Nga jashtë ai shtyn mendjen drejt brendësisë. Nga brenda tërheq mendjen drejt Vetes dhe ndihmon në qetësimin e saj. Ky është nuri i gurusë.

Gjendja që quajmë realizim është thjesht të qenët vetja, jot ë diturit apo njohja e diçkaje. Nëse dikush realizohet, plotëformohet, është vetëm aq sa është, e vetëm aq sa ka qenë. Ai nuk mund ta përshkruajë atë gjendje, por vetëm të jetë ashtu. E, sigurisht, ne flasim për vetënjohje vetëm për hir të një termi më të mirë.

Vullneti i lirë dhe fati janë të qenësishëm. Fati është pasoja e akteve të së shkuarës; ka lidhje me trupin. Lëreni trupin të veprojë siç i bëhet më mbarë. Pse shqetësoheni për të? Pse i jepni rëndësi? Vullneti i lirë dhe fati zgjatin aq sa të jetë trupi. Por Vetja shkon përtej të dyve, përtej dijes e injorancës. Gjithçka ndodh, është pasojë e veprimeve të shkuara, vullnetit hyjnor e faktorëve të tjerë.

Ka vetëm dy mënyra për të mposhtur fatin apo të çliroheni prej tij. Njëra është të gjeni për cilin është ky fat e të zbuloni se vetëm egoja kufizohet nga fati, por jo Vetja, dhe se egoja nuk ekziston.

Çlirimi është natyra jonë e vërtetë. Ne jemi tashmë. Vetë fakti se duam lirinë tregon natyrën tonë të vërtetë të pakufizuar. Nuk është gjë e re. na duhet vetëm të heqim qafe idenë se jemi të kufizuar. Kur të arrijmë këtë nuk do të ketë më dëshira apo mendime të tilla. Për sa kohë dikush dëshiron lirinë, aq kohë është i kufizuar.

Nëse mendja është e lumtur, jo vetëm trupi por edhe bota është e lumtur. Prandaj duhet të gjeni sesi të bëni veten të lumtur. Mendja është vetëdije e kufizuar. Ti je në të vërtetë i pakufizuar dhe i përkryer. Por më vonë vendos kufij e bëhesh mendje.

Përvoja e heshtjes është e vetmja dije reale. Dijeni se ndryshimet e shumta nuk janë reale por mbivendosje në Vete, e cila është forma e dijes së vërtetë.

Ndreqni veten dhe do të ndreqni gjithë botën.

Ramana Maharshi: Çdo njeri kërkon lumturinë, por pjesa më e madhe e tyre ngatërrojnë kënaqësinë me lumturinë. Ku qëndron ndryshimi?

Venkataramam, që në të ardhmen do të njihej si Ramana Maharshi, lindi në fund të vitit 1879 dhe e braktisi trupin e tij në prill të vitit 1950. Ishte bërë shumë i njohur me emrin Tamil Nad, vendi i tij në Indi. Kishte shumë pasues në Europë dhe Amerikë. Ai ishte një i Urtë i Vetërealizuar, pra në mënyrë të vetëdijshme ishte i njësuar me Absolutin-pa-emër, sadoqë reagonte si një person normal, duke pasur një trup jo të ndryshëm prej të tjerëve, me përjashtim ndoshta të faktit se ishte më delikat sesa një njeri normal. Ramana Maharshi lindi në një katund rreth tridhjetë kilometra larg Madurai-t, ku kaloi vitet e para të jetës, për t’u zhvendosur më vonë, mbas vdekjes së të atit, në shtëpinë e xhaxhait të vet në Madurai. Ishte një djalë normal që i pëlqente të luante, por jo shumë i interesuar mbas shkollës, paçka se kishte kujtesë shumë të fortë në rastet kur u përvishej mësimeve. Bënte gjumë shumë të rëndë, e madje në një rast është dashur të shkallmohej porta për t’i nxjerrë gjumin. Mendohet se ky gjumë ka lidhje me zhvillimet e ardhme në jetën e Venkataramam, sepse paralajmëron forcën e tmerrshme të përqëndrimit të tij.

Lumturi

Çdo njeri kërkon lumturinë, por pjesa më e madhe e tyre ngatërrojnë kënaqësinë me lumturinë. Ku qëndron ndryshimi? Lumturia e vërtetë është e qëndrueshme, ndërsa kënaqësia nuk është. Nëse një person mendon se lumturia e tij varet nga shkaqe të jashtme dhe gjërave që ai zotëron, është e arsyeshme të mendohet se lumturia e këtij njeriu duhet të rritet me shtimin e gjerave nën zotërim dhe të pakësohet në porporcion me bjerrjen e tyre. Pra, e privuar nga gjërat nën zotërim, lumturia e tij do të jetë asgjë. në gjumin e thellë njeriu është i privuar nga çdolloj zotërimi, përfshi edhe trupin e vet. Prapëseprapë, në vend që të ndjehet i gjorë, ndjehet i lumtur. Të gjithë dëshirojnë të bëjnë gjumë të thellë. Konkluzioni është se lumturia është diçka e brëndshme në njeriun e nuk u detyrohet shkaqeve të jashtme. Njeriu duhet të realizojë Veten e tij, për të hapur magazinën e lumturisë absolute.

Ndihet lumturi në kundrimin e peisazheve, në muzikën, në poezinë, etj. Është lumturia e brendshme e Vetes. Kjo lumturi nuk është e huaj apo e largët. Je duke u kredhur në të Veten e Pastër, në ato raste që i konsideron të këndshme. Kjo kredhje, vetë- egzistuesja Begati. Por shoqërimi i ideve është përgjegjës për të projektuar këtë begati mbi gjëra dhe ngjarje të tjera. Në të vërtetë, është brënda teje. Në këto raste je duke u kredhur në Vete, edhe pse në mënyrë të pavetëdijshme. Nëse e bën vetëdijshmërisht, quaje Realizim. Kridhu pra në mënyrë të vetëdijshme në Vete.

Vetja

Sejcili e ka përvojën e Vetes në çdo çast të jetës së tij.Është gjëja jonë më intime, dhe megjithatë njerëzit nuk duket se janë të aftë ta kuptojnë. Vetja nuk mund të vihet nën hetim. Hetimi mund të funksionojë vetëm në jo-vete. Eleminimi i jo-vetes është e vetmja gjë e mundur. Mendja është vetëm një projektim i Vetes, që shfaqet në gjëndje zgjimi.

Sejcili dëshiron ta njohë Veten. Çfarë nevoje kemi të na ndihmojnë për të njohur veten? Njerëzit duan ta shohin Veten si diçka të re. Por ajo është e përjetshme dhe mbetet përgjithmonë kështu. Ata duan ta shohin si një dritë flakëruese , etj. Si mund të jetë kështu? Nuk është dritë, e as errësi. Është thjeshtësisht siç është. Nuk mund të përkufizohet; përkufizimi më i mirë është ‘Unë jam ai që JAM’ . Është vetëm Qënie, por e ndryshme nga realja dhe irrealja; është Dije, por e ndryshme nga e’ dija dhe dija dhe injoranca. Si mund të përkufizohet? Është thjeshtësisht Qënie.

Të gjitha mendimet grafullojnë mbasi grafullon mendimi-‘unë’. Vëreni se për kë grafullojnë mendimet. Në këtë pikë kapërcejini dhe ato do të zhduken. Duke gjetur burimin e mendimit-‘unë’, mund të realizoni ‘Unë’- ‘Unin’ e përkryer. ‘Unë’ është emri i vetes.

Metodat e tjera (si përsëritja e fjalëve, etj.) synohen vetëm prej atyre që nuk arrijnë të përmbushin hetimin e Vetes. Në të gjitha këto nevojitet një ‘agjent’ që mund të kryejë veprimet. Kush është? Është ‘uni’. Bëhu ai ‘Unë’. është metoda e drejtpërdrejtë. Edhe metodat e tjera në fund të çojnë në shqyrtimin e Vetes.

Nga çasti që pika juaj e shikimit zhvendoset kah e jashtmja, keni humbur prej syve Veten dhe vizioni juaj është i jashtëm. Vetja nuk mund të gjendet në gjërat e jashtme. Kthejeni vështrimin tuaj kah e brendshmja e kridhuni në të; do të jeni Vetja. Mendoni ‘unë’ ‘unë’ ‘unë’ dhe mbërthehuni mbas këtij mendimi deri në përjashtimin e gjithë mendimeve të tjerë.