Eksperiencat e Paravdekjes

Eksperiencat e Paravdekjes

Vajtje-ardhje në parajsë

Sot, shkencëtarët janë duke studiuar eksperiencat e paravdekjes, domethënë tregimet e atyre që janë ringjallur në çastin e fundit. Duke zbuluar se mes jetës dhe vdekjes ka...

Një krevat i madh, çarçafë jeshilë dhe drita të bardha. Defiblirator, bombola oksigjeni, aparate për të matur tensionin dhe të tjerë për të regjistruar rrahjet e zemrës e të trurit. Salla e reanimacionit në spitalin e Universitetit të Virxhinias në SHBA, nuk ka asgjë ndryshe nga simotrat e saj në të gjithë botën përveçse një të veçante shumë të vogël.

Në një lartësi të paarritshme nga mjekët dhe infermierët të mbështetur mbi një monitor të lartë, qëndron një lap-top, që nuk fiket kurrë. Në ekran, që prej dy vjetësh shfaqet e njëjta sekuencë me 12 imazhe: një bretkosë, një aeroplan, një gjethe, një kukull... Sa herë që një pacient hyn në sallë, shfaqet nga një e ndryshme. Nga poshtë është e pamundur ta shohësh, sepse ekrani është i drejtuar drejt tavanit.

Pamjet në kompjuter

Njeriu që e ka vendosur kompjuterin në atë pozicion ka qenë Bruce Greyson, psikiatër në të njëjtin universitet, që prej 20 vjetësh studion eksperiencat e paravdekjes: me pak fjalë, "udhëtimet" jashtë trupit, që pacientët tregojnë se kanë përjetuar, atëherë kur edhe mjekët i kishin humbur të gjitha shpresat për të jetuar.

Disa prej tyre, pas kthimit nga "zona hije", që ndan jetën nga vdekja, arrijnë madje të përshkruajnë se çfarë ka ndodhur përreth trupit të tyre, kur ishin në gjendje të pandërgjegjshme.

Duke marrë shkas nga këto dëshmi, arsyetimi i psikiatrit Greyson ka qenë si vijon: nëse shpirti ose diçka e jona shkëputet nga trupi në momentin e vdekje dhe nëse janë të vërteta rrëfimet e atyre që thonë se kanë parë nga lart trupin e tyre të shtrirë mbi krevat, atëherë për logjikë ka shumë mundësi që ata të shohin edhe imazhet që shfaqen ne kompjuter.

Megjithatë, deri tani, Greyson ka qenë i pafat: asnjë nga pacientët që kanë hyrë në atë sallë reanimacioni nuk ka treguar se ka jetuar eksperiencën e pasvdekjes.

Eksperienca mendore

Eksperimenti i Greyson duket i çuditshëm, edhe për mjekët që studiojnë të njëjtat fenomene, sepse, tregojnë ata, ato "fluturime" sipër trupit janë tërësisht mendore. Por, ndonjëherë ndodh diçka që nuk mund të shpjegohet dot.

Disa vjet më parë, një grup kardiologësh holandezë, iu referuan rrëfimit, që, sipas tyre, ishte shumë i besueshëm, të një infermiereje, e cila kishte ndërhyrë për të shpëtuar një burrë të goditur nga një arrest kardiak, pas një aksidenti që kishte pësuar.

Infermierja arriti kur pacienti ishte në gjendje të pandërgjegjshme dhe iu desh t‘i hiqte nga goja e tij disa dhëmbë që ishin thyer, për të futur gjuhën, që e kishte lejuar të merrte frymë. Manovrat e ringjalljes ishin me të vërtetë dramatike: mjekët ishin gati të dorëzoheshin, kur zemra e tij filloi të rrahë.

Kur hyri në dhomën e pacientit, disa ditë më pas infermierja u shtang kur dëgjoi fjalët: "Oh, ja ku është infermierja që e di se ku shkuan dhëmbët e mi!" Më vonë, pacienti tregoi gjithashtu se e kishte parë gjithë skenën nga "lart" dhe se kishte pasur shumë frikë kur kishte kuptuar se mjekët ishin duke u dorëzuar, pasi nuk mund të bënin më asgjë për ta shpëtuar.

Më shumë se një shpjegim

Pa marrë parasysh rolin e një fuqie mbinatyrore, psikologia amerikane, Susan Blackmore, tregon se ekzistojnë shumë shpjegime të mundshme për ngjarje të tilla.

Mes të cilave edhe: "Informacionet që pacienti kishte kur ishte akoma me sy hapur, forca e imagjinatës, forca për të "gjetur" gjëra të veçanta tek ajo që ka ndodhur kur tregon eksperiencën që ka përjetuar, ekziston mundësia që, ndjenjat tona të vazhdojnë të na transmetojnë ndonjë informacion për botën që na rrethon".

Gjithashtu, shton Christopher French, i departamentit të psikologjisë në Universitetin e Londrës "kujtimet e pacientëve mund të ndikohen edhe nga fakti se kanë dëgjuar eksperienca të tilla në të kaluarën". Megjithatë, kjo nuk mjafton, që rrëfime të tilla ti klasifikojmë si fantazira ose sugjestione.

Është fakt se, dëshmitë e atyre që kthehen nga "bota tjetër" vazhdojnë të çudisin shkencën. Në të vërtetë, shumë rrallë pacientët dinë ta ndërtojnë atë që ka ndodhur përreth tyre, ndërsa ishin në gjendje të pavullnetshme.

Shumë shpesh, kur i është afruar vdekjes, tregon se ka parë se çfarë ka në anën tjetër dhe eksperiencat e treguara përsëriten me të njëjtat karakteristika, edhe në kultura shumë të ndryshme nga e jona.

Kështu, në një studim të publikuar në revistën "Lancet" në vitin 2001, Pim van Lommel, kardiolog i spitalit Rijsstate të Arnhem (Holandë), është përpjekur të kuptojë se cilat ishin ndjenjat që përjetoheshin, duke intervistuar 344 pacientë, të cilët i ishin nënshtruar manovrave të ringjalljes, pas një ataku kardiak.

Kështu, nga studimi doli se 18 për qind e të intervistuarve tregoi se kishte përjetuar një eksperiencë paravdekjeje (ndërsa të tjera studime paraqesin përqindje më të vogla, nga 5 në 10 për qind).

Përjetime të këndshme

Më shumë se gjysma e të intervistuarve tregonin se kishin provuar ndjenja shumë të këndshme (dhe asnjë nuk ka pasur frikë nga vdekja); një në tre tregonte se kishte kaluar përgjatë një tuneli, kishte parë bukuri hyjnore dhe kishte takuar të afërmit që i kishin vdekur; një në katër e kishte ndjerë se po shkëputej nga trupi dhe kishte parë drita të forta e ngjyra.

Disa të tjera kishin ndjerë se ishte një kufi, të cilin pasi e kaloje nuk ishte e mundur të ktheheshe pas, madje pikërisht aty u shfaqeshin episode të ndryshme nga jeta e tyre.

Eksperiencat e paravdekjes "ishin më të shpeshta te pacientët e rinj dhe më intensive te gratë", lexohet në artikullin e "Lancet". Por "nuk dukeshin të influencuara nga frika e vdekjes, që pacientët kishin para se të shtroheshin në spital, as nga bindjet e tyre fetare dhe as nga lloji i ndërhyrjes që ishte praktikuar".

Më bujar se më parë

Në një largësi prej dy vjetësh, studiuesit kanë intervistuar sërish pacientët, duke zbuluar se eksperienca i kishte ndryshuar rrënjësisht.

Pothuajse të gjithë ndiheshin më të disponueshëm e bujarë dhe pjesa më madhe e tyre nuk kishte frikë nga vdekja, gjithashtu kishin forcuar bindjen se edhe përtej jetës "ka diçka". Megjithatë, disa shkencëtarë janë përpjekur t‘i japin një shpjegim fiziologjik këtij fenomeni.

Një studim amerikan i publikuar në prill në revistën "Neurology", ka identifikuar një parapërgatitje individuale për të jetuar eksperienca të paravdekjes, të fshehura në mënyrën se si njerëzit flenë.

Në fakt, ka persona, ku faza e gjumit REM (gjatë së cilës shihen ëndrra) nuk është e ndarë mirë nga ajo jo-REM (gjumi i thellë): ndodh që këta persona të zgjohen natën dhe të ndihen në "kurth", sepse nuk arrijnë të lëvizin asnjë muskul, ose në përgjumje dëgjojnë zhurma që të tjerët nuk i dëgjojnë.

Sipas studiuesve, këta persona kanë 20 për qind më shumë mundësi për të pasur eksperienca paravdekjeje, nëse do të gjenden në rrezik për jetën. Ndërsa studiues të tjerë "mendojnë se këto eksperienca janë një reaksion psikologjik normal, që vijnë nga siguria se vdekja është e pashmangshme dhe mund të shkaktohen nga zvogëlimi i përqendrimit në tru", thotë Pim van Lommel.

Shkëputja nga trupi

Neurologët kanë zbuluar gjithashtu, se duke stimuluar në mënyrë elektrike koren ballore të trurit është e mundur të arrihet artificialisht ndjenja e shkëputjes nga trupi dhe që e njëjta eksperiencë mund të arrihet edhe nga përdorimi i disa lloje drogave (në veçanti, allucionogenet).

"Eksperiencat e vërteta të paravdekjes duhet të kenë diçka shumë të ndryshme nga ato të prodhuara artificialisht", përfundon Van Lommel.

"Në fakt, as drogat dhe as eksperimentet e neurologëve nuk e ndryshojnë mënyrën tonë të konceptuarit të jetës dhe asnjëherë nuk arrijnë të na heqin frikën e vdekjes".

Revista Iliria

Ndjenjat e Paqes dhe Qetësisë

Shumë përjetues të vdekjeve klinike përshkruajnë ndjenja jashtzakonisht të këndshme dhe vetëdijësim gjatë stazave të hershme të ekseriencave të tyre.

Pas nje lëndimi të rëndë të kokës, shenjat vitale të jetës së një njeriu nuk hetoheshin fare. Siç thote ai, mu në castin e lëndimit ishte nje moment shumë i shpejt i dhimbjes, por mandej e gjithë dhimbja u shua. E kisha një ndjenjë sikur po levizja në një hapesirë të errët. Ate ditë ishte shume ftohtë, megjithatë derisa isha në atë errësirë e tëra që ndjeja ishte ngrohtësi dhe kjo ishte ndjenja me e këndshme që kam përjetuar… Me kujtohet kur mendoja, “Duhet të kem vdekur.”

Nje grua që kishte përjetuar infarkt komenton:

Fillova të përjetojë ndjenjat më të mbrekullueshme. Nuk ndjeja asgjë në botë vetëm se paqe, rehati, lehtësim – vetëm qetësi. Ndjeva sikur më ikën të gjitha brengat e mija, dhe mendoja me vet-veten, “Sa qetësi e rehati, dhe nuk kam dhimbje aspak.”
Një njeriu tjetër I kujtohet,
Kisha vetëm një ndjenjë të mirë, madhështore të terheqjes dhe paqes… Ishte bukuri, isha në një qetësi të jashtzakonshme në mendjen time.

Një njeri që “vdiq” pas plagëve të marra në Vietnam se përderisa ishte qëlluar ndjeu,
Një lirim të hatashëm. Nuk kishte dhimbje, dhe kurr nuk jam ndjerë më i relaksuar. Isha pa brenga, dhe cdo gjë ishte mirë.

“Ti do ta dije sekretin e vdekjes. Por si do ta gjeje po mos të kërkoje në zemrën e jetës.”
Kahlil Gibran

Shkëputur një pjesë nga libri "life after life" Rejmond Mudi

Përjetimi Afër Vdekjes

Si është të vdesësh?

Edhe pse ka variacione të gjëra të rastëve rreth personave që kan qen afër vdekjes dhe ne tipat e personave që i kan përjetuar ato, mbetet e vërtetë se ka një ngjashmëri të hatashme ne mes të këtyre përjetimeve vetë. Ne fakt, ngjashmëritë në mes të raporteve të ndryshme janë aq të mëdha saqë njëri shumë lehtë mund të nxjerrë 15 elemente të ndara që përsëritën pandërprerë në këtë masë të tregimeve që unë i kam përmbledhur.

Ne bazë të këtyre pikave të ngjashmërisë, më lejoni tani të ndërtoj thjesht, teorikisht “idealen” apo një përjetim “komplet” që mvishet tek të gjitha elementet e përbashkëta, në rendin që është tipikë ato të ndodhin.

Nje njeri po vdes dhe, kur arrin pikën kulminante të shqetësimit fizikë, ai degjon se shpallet i vdekur nga mjeku i tij. Ai fillon të dëgjoj një zë të parehatshëm, si një cingërimë me zë të lartë, apo vetëm zhurmë, dhe njëkohësisht e ndien veten se është duke lëvizur shumë shpejt nëpër një tunel të gjatë dhe të erret. Pas kesaj, ai papritur e gjen veten jashtë nga trupi fizikë, por ende në rrethinën fizike ku kishte qenë, dhe e shikon trupin e tij nga distanca, sikur të ishte një spektator. Ai i shikon perpjekjet e stafit mjekësor per ta ripërtërirë trupin e tij dhe është në një gjendje emocioni të lartësuar.

Pas pak, ai fillon të adaptohet tek kondita e tij e jashtzakonshme dhe fillon ta përmbledh veten. Ai ve re se ende ka “trup” por të një natyre tjetër dhe me fuqi të tjera nga trupi fizikë që e kishte lënë prapa. Shpejt gjëra të tjera fillojn të ndodhin. Të tjerë vin ta takojn dhe ti ndihmojnë. Ai i vëren shpirtat e të afërmve të tij që veq kan vdekur, gjithashtu vëren një shpirt të ngrohtë dhe të dashur që kurr nuk e ka takuar me parë – një qenie nga drita – paraqitet para tij.

Kjo qenie e pyet një pyetje, pa folur, që ta bëjë atë ta vleresonë jetën e tij dhe i ndihmon atij duke e shfaqur jetën e tij si në panorama – kthim instant- tek ndodhitë e mëdha të jetës se tij. Më pas e gjen veten se i eshte afruar një lloj barriere apo kufiri, me siguri prezenton kufirin midis jetës se tokës dhe jetës se ardhshme. Disi, e kupton se duhet të kthehet prapa ne tokë, se koha e vdekjes se tij ende nuk ka arritur.

Në këtë pikë ai rreziston të kthehet, se tani veq është mësuar me përjetimin e botës së përtejme dhe nuk dëshiron të kthehet. Ai eshte i mbushur me ndjenja intense të gëzimit, dashurisë, dhe qetësisë. Edhe pse rreziston, disi ai ribashkohet me trupin e tij fizikë dhe jeton.

Me vonë ai mundohet tu tregoj të tjerëve, por ka vështirësi ta bej këtë. Në rend të parë ai nuk mund të gjejë asnjë fjalë njeriu, adekuate ta përshkruaj këtë epizodë jotokësore. Ai gjithashtu e kupton se të tjerët fshajnë me pabesim kur e dëgjojn, prandaj ndalon dhe me nuk i tregon të tjerëve. Por pra se prap ky përjetim i ka bërë një efekt shumë të madh jetës së tij, sidomos pikëpamjet e tij rreth vdekjes dhe marrëdhenien e tij me jetën.

Dr. Rejmond Mudi

Tuneli i erret

"Se jeta dhe vdekja janë një, dhe vetëm ata që e konsiderojnë këtë përjetim si një mund të arrijnë kuptimin se cka me të vërtetë do të thotë paqe.” – Edgar Cayce

Shpesh herë së bashku me dëgjimin e zhurmës, njerëzit ndjejnë një sensacion sikur tërhiqen shumë shpejt nëpër njëfar lloj hapësire të errët. Shumë fjalë të ndryshme janë përdorur për ta përshkruar këtë hapësirë. Kam dëgjuar që kjo hapësirë të përshkruhet si shpellë, bunarë, kanalë, hapësirë e mbyllur, tunell, mjet me trajtë të konit, vakum, zbrazëti, vadë, luginë, dhe cilindër. Edhe pse njerëzit përdorin terminologji të ndryshme këtu, është e qartë se të gjithë mundohen të shprehin një ide. Le të shikojmë dy ngjarje në të cilat figuron kryesisht “tunelli”

Kjo më ndodhi mua kur isha shumë i ri – nëntë vjeqar. Kjo ka ndodhur para njëzet e shtatë vjetëve, por më ka lënë shumë mbresa saqë kurr nuk e kam harruar. Një mbasdite u sëmura shumë, dhe me të shpejtë më dërguan tek spitali më i afërt. Kur mbërrimë ata vendosën për të më pirë, por nuk e dija pse, sepse isha shumë i ri.

Në atë kohë ata përdornin eter. Ma dhanë mua duke e vënë një copë harrni mbi hundën time, dhe kur e bënë, më kanë treguar më vonë, zemra ime pushoi së rrahuri. Në atë kohë nuk e kam ditur se ajo më pat ndodhur mua, megjithatë kur kjo ndodhi pata një përjetim. Sendi i parë që ndodhi – tani do ta përshkruaj mu ashtu si jam ndier – ishte se e kisha një zhurmë cingërruese brrrrrnnnng-brrrrrnnnng-brrrrrnnnng, mjaftë ritmike. Mandej po lëvizja përmes – do të mendoni se kjo është e cuditshme – përmes këtij vendi të gjatë dhe të errët. Dukej sikur kanalë apo dicka e till. Nuk mund ta përshkruaj më mirë. Po lëvizja, bashkë me zhurmën, zërin cingërrues.

Një informues tjetër thotë:

Pata një reakcion alergjik shumë të keq ndaj një anestezioni, dhe thjesht pushova nga frymëmarrja – Pata sulm në frymëmarrje. Sendi i parë që ndodhi – ishte shumë shpejt – ishte se po shkoja përmes këtij vakumi të zi, të errët me super shpejtësi. Mund ta krahasoni me një tunell. Ndjeja sikur kisha hypur në një tren “roller koster” tek ndonjë parkë argëtimi, dhe shkoja përmes këtij tunelli me shpejtësi të hatashme.

Gjatë një sëmundje, njëri ishte shumë afër vdekjes saqë bebzat e syve iu thanë, dhe trupi i tij ftohej. Ai tha:
Isha në një hapësirë të zezë, të errët. E kam shumë vështirë ta shpjegoj, por ndjeja sikur po lëvizja në vakum, përmes errësirës. Megjithatë isha mjaftë i vetëdijshëm. Ishte sikur që njëri të jetë në një cilindër pa ajër në të. Ishte një ndjenjë sikur vetëm gjysma ime ishte këtu, dhe gjysma-largë diku tjetër.

Një njeri që kishte vdekur disa herë pas disa djegieve të rënda dhe lëndimeve gjatë rrëzimit, thotë,
Mbeta në shok për një javë, dhe gjatë asaj kohe papritur vetëm kur ika në një hapësirë të errët. Mu dukë sikur qëndrova atje për një kohë shumë të gjatë vetëm duke lëvizur në hapësirë…Aq shumë u dhash pas kësaj hapësire saqë nuk mendoja për asgjë tjetër.
Para kohës së këtij përjetimi, që kishte ndodhur kur ai kishte qenë fëmijë, një njeri e kishte pasur frigë gjithmonë errësirën. Megjithatë kur zemra i kishte pushuar së rrahuri nga lëndimet e brendshme në një aksident me bicikletë ai thotë,
E kisha një ndjenjë sikur po lëvizja në një luginë të errët. Errësira ishte aq e thellë dhe e padepërtueshme saqë nuk mund të shihja absolutikisht asgjë, por ky ishte përjetimi më i mahnitshëm që mund ta imagjinosh, pa asnjë gajle.

Në një tjetër rast, një grua kishte pasur peritonitis, dhe tregon,
Mjeku im veq e kishte thirrur vëllaun dhe motren time të më shohin për her të fundit. Motra medicinale më dha një injekcion për të më ndihmuar që të vdes më lehtë. Gjërat përreth meje në spital filluan të largohen cdo herë e më shumë. Kur u larguan, hyra me kokë së pari në një udhë shumë të ngushtë dhe të errët. Dukej të ishte e madhe veq sa të më nxe mua aty brenda. Fillova të rrëshqas poshtë, poshtë, poshtë.

Një njeri që kishte qenë shumë afër vdekjes dha një tregim paralel me besimin e tij fetarë. Ai tha,
Papritur, isha në një luginë shumë të thellë dhe të errët. Dukej sikur të kishte qenë një udhë, përmes kësaj lugine, dhe po shkoja poshtë kësaj udhe…Më vonë kur bëra më mirë, më erdhi në mendje “ Tash e di c’farë bibla don të thotë me fjalët ‘lugina e hijes së vdekjes,’ sepse kam qenë atje.”

Shkëputur një pjesë nga libri "jetë pas jete" Rejmond Mudi

Takimi me te tjeret

Shumë prej tyre më kanë thënë se në një moment gjatë vdekjes së tyre- ndonjëherë herët në eksperiencë, ndonjëherë pasi ngjarje të tjera kanë mbaruar – ata bëhen të vetëdijshëm për prezencën e qenieve të tjera shpirtërore afër tyre, qenie që si duket janë aty që ti lehtësojnë ata/ato gjatë tranzicionit në vdekje, ose, në dy raste, tu thonë se ende nuk është koha e tyre për të vdekur dhe se duhet të kthehen tek trupat e tyre fizikë.

E pata këtë përjetim në lindje të një fëmiu. Lindja qe shumë e vështirë, dhe humba shumë gjakë. Mjeku u dorëzua, dhe I tha kusherinjëve të mi se po vdisja. Megjithatë, isha mjaftë e kfjelluar gjatë të gjithë procesit madje edhe kur e dëgjova atë duke I thënë këto fjalë e ndjeva veten sikur po largohesha. Derisa kjo po ndodhte, e kuptova se shumë njerëz ishin grumbulluar aty, gati dukeshin si në turma, duke qëndruar rreth tavanit në dhomë. Të gjithë këta njerëz I kisha njohur në jetën e sapo kaluar, por që kishin vdekur më parë. E njoha gjyshën time dhe një vajzë që e kam njohur kur kam qenë në shkollë, dhe shumë kusherinjë të tjerë dhe shoqëri. Dukej sikur kryesisht ua shihja fytyrat dhe e ndjeja prezencën e tyre.

Të gjithë dukeshin të kënaqur. Ishte një rast shumë I gëzuar, dhe ndjeja që kanë ardhur të më mbrojnë dhe të më këshillojnë. Dukej gati sikur po kthehesha në shtëpi, dhe ata ishin atje që të më përshëndesin dhe të më bëjnë të ndihem e mirëseardhur. Gjatë gjithë kësaj kohe, e kisha një ndjenjë se cdo gjë është dritë dhe bukuri. Ishte një moment I bukur dhe madhështorë.

Në disa raste, njerëzit arritën të besojnë se qeniet që ata I takonin ishin “rojet shpirtërore” të tyre. Një njeriu I ishte thënë nga një qenie e tillë se, “Të kam ndihmuar deri në këtë fazë të ekzistencës tënde, por tash më duhet të të dorëzoj tek të tjerët.” Një grua më tha se derisa ajo po largohej nga trupi I saj ajo vuri re prezencën e dy qenieve shpirtërore aty, dhe ata e identifikuan veten e tyre si “ndihmësit shpirtërorë” të saj.

Rishikimi i jetes

Shfaqja e qenies së dritës dhe testimi i saj, pyetjet pa fjalë paraqesin vetëm një hyrje tek momenti I një intensiteti të hatashëm gjatë të cilit qenia prezenton tek personi një rishikim panoramik të jetës së tij. Shpesh është ashiqare se qenia mund ta shikon tërë jetën e individit të shfaqur dhe se qenies nuk I nevoiten informacione.

Qëllimi i vetëm i tij është të provokon një reflektim.
Ky rishikim i jetës mund të përshkruhet vetëm ne terme të memorjes, pasi që ajo është e afërmja më e ngjashme e këtij fenomeni, por ka karakteristika që e dallojnë nga cdo kujtim i tipit normalë.Pikë së pari, ndodhë jashtzakonishtë shpejt.

Kujtimet, kur përshkruhen në terme kronologjike, thuhet se përcjellin njëra tjetrën shumë shpejt, në rend kronologjikë. Disa të tjerëve nuk u kujtohet fare një rend kronologjikë. Kujtesa ishte instante/menjëhershme; cdo gjë u shfaqë përnjëherë, dhe mund ta abzorbonin të tërën vetëm me një shikim mental. Sido që të shprehet, të gjithë duket se janë të pajtimit se përjetimi mbaron në një castë të kohës së tokës.

Megjithatë, pa marrë parasysh shpejtësinë, informuesit e mi pajtohen se rishikimi, që gati gjithmonë përshkruhet si një shfaqje e imazheve vizuale, është jashtzakonishtë I çartë dhe real. Në disa raste imazhet raportohen të jenë në ngjyra vibruese, tre dimenzionale, madje edhe lëvizin….Edhe emocionet dhe ndjenjat të asociuara me imazhet mund të ripërjetohen derisa njëri I shikon ato.

Disa nga ata/ato që janë intervistuar deklarojnë se, përderisa nuk mund ta përshkruajnë në mënyrë ekzakte, cdo gjë që ata/ato kishin bërë ishte atje në atë rishikim të jetës – nga më e parëndësishmja deri tek ajo më e rëndësishmja…

Qenia e drites

Çka është ndoshta elementi më mahnitës I përbashkët në rastet që unë I kam studiuar, dhe me siguri elementi që le mbresa më të mëdha në individin është takimi me një dritë shumë të ndritshme. Zakonisht në fillim të shfaqjes kjo dritë është e dobët, por me shpejtësi ndricohet derisa të arrin një shkëlqim jashtëtokësorë.

Megjithatë, edhe pse kjo dritë (zakonisht thuhet të jetë e bardhë ose pa ngjyrë) është e një shkëlqimi të papërshkrueshëm, shumë prej përjetuesve bëhen specifik në këtë pikë duke thënë se në asnjë mënyrë nuk u ka shkaktuar dëm syve të tyre, apo tu shkaktonte marramendje, apo tua humbte shikimin e gjërave përreth. (Ndoshta për arsye se në këtë pikë më nuk kanë sy fizikë)

Pavarësisht nga manifestimi I jashtëzakonshëm I dritës, megjithatë, asnjë person nuk ka shprehur ndonjë dyshim dhe se ishin të bindur se ishte një qenie, një qenie e dritës. Jo vetëm aq, ishte një qenie personale. Ka një personalitet të definuar. Dashuria dhe ngrohtësia që rrezatojnë nga kjo qenie tek personi që është duke vdekur është e papërshkrueshme me fjalë, dhe ai ndihet komplet I rrethuar nga kjo dritë dhe I tërhequr në të, tërësishtë I relaksuar dhe I pranuar në prezencën e kësaj qenie.Ai e ndjen një tërheqje magnetike të parrezishtueshme tek kjo dritë.

“Zoti e fsheh nga njerëzit lumturinë e vdekjes në mënyrë që ta përballojnë jetën.”
anonim

Është interesante, se përderisa përshkrimi I mësipërm I qenies së dritës është shumë I ngjashëm në mes të përjetuesve të këtij fenomeni, identifikimi I qenies ndryshon nga individi në individë dhe duket të jetë një funksion I prapavisë fetare, ushtrimeve, apo besimet në personin e involvuar.

Prandaj shumë prej atyre që janë të Krishterë në ushtrime apo besim e identifikojnë dritën me Krishtin. Një burrë dhe një grua cifute e identifikojnë dritën si një “engjull.” Megjithatë ishte e cartë, në të dyja rastet, se subjekti nuk ka dashur të thotë, se qenia kishte krahë, apo ka luajtur harpë, apo edhe të ketë trajtën apo dukjen e njeriut. Ishte vetëm drita. Cka secili donin të thonin se ata e kuptuan qenien si një këshilldhënës. Njëri që nuk kishte asnjë besim fetarë apo asnjë ushtrimë para përjetimit thjeshtë e identifikonte c’farë kishte parë si “qenie e dritës.”

Shpejtë pas shfaqjes së dritës, qenia fillon të komunikon me personin që po ndërron jetë. Si shënim, ky komunikim është vetëm me mendje, nuk dëgjohej ndonjë zë fizikë apo zëra të vinin nga qenia, as nuk ia kthyen përgjigjen qenies me zë. Por është raportuar se në mënyrë direkte zë vend një transferim I mendimeve, dhe në një mënyrë shumë të cartë saqë nuk do të kishte asnjë mundësi as për ta keqkuptuar as për ta gënjyer qenien.

Më tutje, ky lloj komunikimi nuk zhvillohet fare në gjuhen amtare të personit. Megjithatë, ai kupton të tërën dhe në mënyrë instante është I vëmendshëm. Ai madje nuk mund ti përkthejë komunikimin me mendje që ndodhi derisa kishte qenë afër vdekjes, në gjuhën njerëzore që tani duhet të flasë, pas ripërtëritjes.

Faza e ardhshme e eksperiencës cartë e ilustron vështirësitë e përkthimit nga kjo gjuhë e pa folur. Qenia gati menjëherë e direkton një lloj mendimi tek personi në të cilin prezenca I është ardhur dramatikishtë. Zakonishtë personat me të cilët unë kam biseduar mundohen të formulojnë mendimin në pyetje.

Midis përkthimeve që kam dëgjuar janë: “A je i përgaditur të vdesësh?,” “A je I gatshëm të vdesësh?,” “Cka ke berë me jetën tënde që të më tregosh mua?” “Cka ke bërë me jetën tënde të jetë e mjaftuar?.”

Dy formulimet e para që e parashtrojnë “përgaditjen,” mund në sy të parë te duken sikur kanë tjetër kuptim nga dy ciftet e dyta, që shprehin “arritje.”

Megjithatë, pakë mbështetje për ndjenjat e mia në lidhje me këtë ceshtje, që secili është duke u munduar të shpreh mendimin e njëjtë vie nga tregimi I një gruaje që e tha kështu:
Sendi I parë që më pyeti, se disi më pyeti a isha e gatshme të vdesë, apo cka kisha bërë me jetën time që do të dëshiroja ti tregoja. Më tutje, edhe në rastet më të jashtzakonshme parashtrimi I “pyetjes”, del në përfundim si një sqarim, që ka një forcë të njëjtë. Për shembull, një njeri më tha se gjatë “vdekjes” së tij,

Zëri më bëri një pyetje: “A ia vlen?” Cka don të thoshte se, a ia vlente mënyra e jetesës sime që kisha bërë gjer më tani, duke e ditur atë që e dija atëherë.

Si duket, të gjithë insistojnë se kjo pyetje, aq definitive dhe e thellë që duket të jetë në mbresën emocionale, nuk është pyetur aspak në mënyrë akuzuese. Qenia, të gjithë duken të jenë në pajtim, nuk e direkton pyetjen tek ata që ti akuzon apo ti kërcënojë, sepse ata ende e ndiejnë dashurinë totale dhe pranimin që rezonon nga drita, pa marrë parasysh c’farë mund të ishte përgjigja e tyre. Por në vend të akuzimit, qëllimi I pyetjes duket të jetë që ti bëjë ata të mendojnë për jetërat e tyre, që ti shfaqin ato. Janë, po deshe ti quash, pyetje Sokrate, njëri lutet mos të merr informata por ti ndihmojë personit të cilit I bëhet pyetje që vetë të arrin tek caku I së vërtetës. Ti shikojmë disa takime të drejtpërdrejta me këtë qenie fenomenale.

I dëgjova mjekët të thonë se kisha vdekur, dhe atëherë fillova të ndihem sikur po dridhesha, disi si isha zhvendosur dhe po lundroja, përmes një errësire, që ishte si e mbyllur. Me të vërtetë nuk ka fjalë që mund ta përshkruaj këtë përjetim. Cdo gjë ishte shumë e errët, perveq se, largë nga unë, mund ta shihja një dritë. Ishte një dritë shumë shumë e shkëlqyeshme, por jo shumë e madhe në fillim. Rritej më shumë derisa po afrohesha afër saj.

Mundohesha të arrijë tek ajo dritë tek fundi, sepse ndjeja që është Jezusi, dhe mundohesha ta arrijë atë vend. Nuk ishte një përjetim I frikshëm. Ishte pak a shumë një kënaqësi. Sepse menjëherë, pasiqe jam Krishtere, e lidha dritën me Krishtin, që ka thënë, “Unë jam drita e botës.” I thash vetes time, “Në qoftë se kjo është e tëra, në qoftë se do të vdes, atëherë e di kush më pret atje në fund, atje në atë dritë.”

U ngrita dhe eca në korridor që të shkoj ta marr një pije, dhe ishte në atë moment, kur e kishin kuptuar më vonë, se apendiksi im kishte shpërthyer. U bëra shumë e ligë, dhe u rrëzova. Fillova ta ndieja veten si po largohesha, një lëvizje e qenies sime të vërtetë brenda dhe jashtë trupit, dhe po dëgjoja një muzikë të këndshme.

Duke ndejtur pezull në ajër fluturova poshtë korridorit dhe jashtë nga dera tek ballkoni I mbyllur. Aty, u dukë sikur retë, një mjegull ngjyrë roze me të vërtetë, filloi të grumbullohet për rreth meje, mandej fluturova direkt përmes rrjetit të ballkonit si të mos ishte aty fare, dhe në kristalë të ciltër drite, një dritë e bardhë e iluminuar. Ishte shumë e bukur dhe shumë e ndritshme, aq rrezatuese, por nuk mi lëndonte sytë. Nuk është ndonjë dritë që mund ta përshkruash në tokë. Në të vërtetë nuk pashë ndonjë person në këtë dritë, por megjithatë e ka një identitet special, definitivishtë e ka. Eshtë një dritë e dashurisë perfekte dhe e kuptimit perfektë.

Ky mendim më erdhi në mendje, “ A më donë mua?” Kjo nuk ishte si një pyetje, por kuptimi cka drita tha ishte, “Në qoftë se më don mua, kthehu prapa dhe mbaro atë që ke filluar në jetën tënde.” Dhe gjatë gjithë kësaj kohe, ndjeja sikur isha rrethuar nga një dashuri dhe dhembshuri e papërshkrueshme.

E dija se po vdes dhe nuk kisha asgjë që do të mund të bëja për atë punë, sepse askush nuk mund të më dëgjonte…Isha jashtë nga trupi im, nuk ka dyshim për atë punë, sepse mund ta shihja trupin tim aty në tavolinë në dhomën e operimit. Shpirti im ishte jashtë! E tëra kjo më bëri të ndihem shumë keq në fillim, por mandej, kjo dritë shumë shkëlqyese erdhi. Dukej se ishte më e dobët në fillim, por më vonë ishte kjo rreze shumë e madhe. Ishte një sasi shumë e madhe e dritës, asgjë sikur dritat e mëdha që ne i përdorim, kishte shumë shumë dritë. Dhe më dha nxehtësi mua; Ndjeja një sensacion të ngrohjes.

Ishte një dritë si e verdhë e qelur – më shumë e bardhë. Ishte një ndricim I jashtzakonshëm; nuk mund ta përshkruaj. Dukej sikur kishte përfshirë cdo gjë, megjithatë nuk më pengonte që të shihja cdo gjë përreth meje – dhomën e operimit, mjekët dhe motrat, cdo gjë. Mund të shihja cartë, dhe nuk ti merrte sytë.

Së pari kur drita erdhi, nuk isha e sigurtë c’farë po ndodhte, por mandej disi pyeti, a isha gati për të vdekur. Ishte sikur po flisja me një person, por personi nuk ishte atje. Drita ishte që më fliste mua, por me zë.

Tani, mendoj se zëri që po më fliste mua e kuptoi se nuk isha gati të vdesë. Disi, sikur po më testonte mua më shumë se cdo gjë tjetër. Megjithatë që nga momenti që drita më foli mua, ndjehem shumë mirë – e sigurtë dhe e dashur. Dashuria që buronte nga kjo dritë është e pa imagjinuar, e papërshkruar. Ishte një person I këndshëm ta kishe pranë! Dhe e kishte një sensë të humorit, gjithashtu – definitivishtë!

Jetë pas jete - Rajmond Mudi

Afër Vdekjes - Dëgjimi i Lajmit

Shumë njerëz kanë thënë se i kanë dëgjuar mjekët e tyre apo spektatorët e tjerë në atë efekt, ti shpallin të vdekur. Një grua më tregoi se si,

Isha në spital, por nuk e dinin se cfarë kisha. Prandaj Dr. Gjejms, mjeku im, më dërgoi një katë më poshtë tek radiologu për të fotografuar mushkëritë në menyrë që të kuptonin se ku ishte problemi me mua. Së pari e testuan një ilaq që do ta përdornin në krahun tim, meqenëse isha shumë alergjike ndaj ilaqeve. Por nuk kishte ndonjë reakcion, prandaj vazhduan më tutje me proceduren e tyre.

Kur e përdoren ilaqin këtë herë, unë rash para tyre. E dëgjova radiologun qe po punonte në mua kur shkoi tek telefoni, dhe e dëgjova shumë qartë derisa I shtypte numrat e telefonit. E dëgjova duke thënë, “Dr. Gjejms, të vrava pacienten, Zonjën Martin.” Dhe unë e dija se nuk kisha vdekur. U mundova që të levizja dhe tu tregoja, por nuk munda. Kur u munduan të më rikthejnë, I degjoja duke thënë sa c.c.’s të dickaje të më jepnin, por nuk I ndieja gjilpërat të më qponin. Nuk ndieja asgjë kur më preknin.

Në një rast tjetër një grua që më parë kishte pasur disa herë probleme me zemër, pati sulm në zemër, ku gati e humbi jetën. Ajo thote:
Papritur, fillova të përjetoja shtypje dhe dhimbje në gjoks, sikurse një copë e hekurit të më ishte ngjitur shpejt përreth pjesës së mesme të gjoksit tim dhe të më shtrëngonte. Bashkëshorti dhe një shokë I yni më dëgjuan kur u rrëzova dhe erdhën shpejt për të më ndihmuar. E gjeta veten në një errësirë të thellë, dhe përmes kësaj errësire e dëgjova bashkëshortin tim, sikurse të ishte në një distancë të largët, duke thënë, “Kjo është këtë herë!” Dhe mendimet e mia ishin, “Po, kjo është.”

Raportet e tipit të tillë janë mjaft në pajtim me atë cfarë mjekëve dhe të tjerëve prezent u kujtohet. Për shembull një mjek më tha,
Një grua, paciente e imja pati infarkt pak para se unë dhe një mjek tjetër do të bënim operacion në të. Isha aty, dhe e pash se si bebzat e syve të saj u zgjeruan. U munduam për ca kohë ta rikthejmë, pa ndonjë sukses, prandaj mendova se kishte vdekur. U thash mjekëve të tjerë që ishin me mua të mundohemi vetëm edhe një herë, dhe do e lëmë. Këtë herë zemra filloi ti rrah, dhe ajo erdhi në vete. Më vonë e pyeta në qoftë se iu kishte kujtuar ndonjë gjë për “vdekjen” e saj. Ajo tha se nuk I kujtohej shumë për atë përjetim, vetëm se më kishte dëgjuar duke thënë “Të mundohemi vetëm edhe një herë, dhe do e lëmë.”

"jetë pas jete" Rejmond Mudi

E Pashpjeguara me Fjalë

Kuptimi i përgjithshëm që kemi për shprehjen gjuhësore varet nga ekzistenca e komunitetit të gjërë të përjetimeve të përbashkëta në të cilat gati të gjithë ne marrim pjesë.

Ky fakt krijon një vështirësi të rëndësishme që e komplikon të gjithë diskutimin që do të vijon. Ndodhitë që janë përjetuar nga ata të cilët kanë qenë afër vdekjes, ndodhen jashtë përjetimeve të zakonshme të komunitetit, prandaj njëri mund të kuptojë se ata do të kenë vështirësi gjuhësore për tu shprehur se c’farë u ka ndodhur atyre. … Personat e involvuar në menyrë të përgjithshme i karakterizojnë përjetimet e tyre si të pashpjeguara, të pamundura për tu shprehur.

Shumë njerëz janë shprehur në atë mënyrë që “Nuk ekzistojnë fjalë për të shprehur atë qe dua të them,” ….Nje grua me pak fjalë më tha:

“Tani, është një problem real për mua derisa mundohem të ta them këtë, sepse të gjitha fjalët që unë i di janë tre dimenzionale. Derisa po e studioja, po mendoja, ‘Kur mësoja gjeometrinë, gjithmonë më kanë thënë se janë vetëm tre dimenzione, dhe gjithmonë e kam pranuar ashtu.

Por ata e kishin gabim. Ka më shumë.’ Dhe, me siguri, bota jonë që ne po jetojmë tani – është tre dimenzionale, por tjetra me radhë definitivishtë nuk është. Prandaj e kam shumë vështire të ta them këtë. Duhet të ta shpjegojë në fjalë që janë tre dimenzionale. Ajo është mënyra më e afërt për tu shprehur por nuk është adekuate. Në të vërtetë nuk mund të të jap një panoramë të kompletuar”.

"jetë pas jete" Rejmond Mudi

Zhurma

“Të mos mendosh për vdekjen është të mos mendosh për jetën” Jann Arden

Në shumë raste, variacione të jashtëzakonshme të senseve të zërit janë raportuar të ndodhin në apo afër vdekjes. Nganjëherë keto përjetime janë shumë të pakëndshme. Një njeri që “vdiq” për njëzet minuta gjatë një operacioni (abdominal) përshkruan: “një zë i keq tingëllime vinte nga brendësia e kokës sime. Më bëri shumë të parehatshëm…. Kurr nuk e harroj atë zë.” Një grua tregon se derisa po e humbte vetëdijen ajo dëgjoi “ një tingëllimë me zë shumë të lartë. Mund të përshkruhet si një fishkëllimë. Isha në një gjendje sikur rrotullohesha.” Githashtu e kam dëgjuar këtë sensacion të neveritshëm si një prekje me zë të lartë, si një ulërimë, sikur një goditje, dhe sikur një zë fishkëllime ashtu si kur të fryen era.”

Në raste të tjera efektet e zërit duket sikur marrin një formë të këndshme të muzikës. Për shembull, një njeri që sapo ishte ripërtërirë pasi që ishte prononcuar i vdekur me të arritur në spital i kujtohet se gjatë përjetimit të tij të vdekjes,
Dëgjoja cka dukej të ishin tingëllima të këmbanave, nga një largësi e madhe, dukej sikur zëri vinte përmes erës. Tingëllonin sikur këmbanat Japoneze të erës. … Ai ishte i vetmi zë që dëgjoja her pas here.

Një grua e re që për pak vdiq nga gjakëderdhja e brendshme e asociuar me një c’rregullim të trashjes së gjakut tha se në momentin që ishte rrëzuar, “Fillova të dëgjoja një lloj të muzikës, magjestike, me të vërtetë një muzikë të një lloji shumë të bukur.”

Shkëputur një pjesë nga libri "Jetë pas Jete" Rejmond Mudi