Jashtëtokësorët

Jashtëtokësorët

Jashtëtokësorët është një emërtim që tregon qenie të arsyeshme që nuk jetojnë në Tokë dhe nuk rrjedhin prej saj. Pasi që nuk ka dëshmi dhe prova të bindëshme për jetën jashtëtokësore, shkencëtarët e kanë hedhur poshtë qenësinë e tyre.

Disa meteoritë shfaqin gjurmë që përngjasojnë me mikro-organizmat primitive të tokës, por provat nuk kanë përfunduar.

Shumë shkencëtarë besojnë se n.q.s. do të kishte jetë jashtëtokësore ajo është zhvilluar në mënyrë të pamvarur në vende të ndryshme të gjithësisë. Hamendësi tjetër e qënies së jashtëtokësorëve dhe jetës jashtëtokësore është teoria e panspermës, e cila parashtron se jeta mund të lindë në një vend dhe më pas përhapet midis planeteve të banueshme.

Format dhe madhësitë e hamendësuara të jetës jashtëtokësore, do të ishin të ndryshme dhe mund të shtrihen nga qenie të arsyeshme humanoide, gjer në format më të vogla e më të thjeshta të jetës mikroskopike.

Charles Hall thotë se për herë të parë u takua me jashtëtokësorët më 1964.

Charles Hall thotë se për herë të parë u takua me jashtëtokësorët më 1964, në Bazën e Forcave Ajrore në Nevada, ku ishte dëshmitar i ndërveprimit të ushtrisë dhe alienëve. Ai gjithashtu pohon se ushtria amerikane fsheh ekzistencën e tyre, sepse njerëzit nuk janë "emocionalisht gati" për informata të tilla.
Fizikani bërthamor dhe ish-ushtari amerikan, Charles Hall - autor i disa vepra rreth jashtëtokësorëve - pohon se veprimet e tij janë maskuar si trillime, sepse nuk do që të rrezikojë sigurinë e njerëzve dhe të alienëve për të cilët shkruan.

Lloji i parë që ka parë thotë se ishte “i bardhë dhe i lartë”.

“Nuk e dija a po shoh engjëj apo shpirtra”, thotë ai. “Ky lloj është dy metra e gjysmë i gjatë, ndërsa në Tokë janë edhe lloji i vogël gri që ngjanë me njerëz, flasin anglisht dhe i kanë 24 dhëmbë”.

Hall deklaron se jashtëtokësorët kanë teknologji me të cilën janë gjendje të udhëtuar më shpejt se drita, dhe se përveç që kanë kontaktuar njerëz, kanë vizituar Las Vegasin dhe janë shërbyerme banjot njerëzore.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=vL7_VV18CRU

Jashtëtokësorët jemi ne!
Reis Mirdita

Imagjinata e njeriut nuk është asnjëherë e sëmurë. Ajo vetëm se lundron në tru sikur anijet mbi ujë. nganjëherë valët ia prishin qetësinë dhe udhëtarët në të ndjehen të shqetësuar. Disa në mes tyre e përballojnë më mirë, kurse ekuipazhi nuk trazohet aspak, së paku biologjikisht. Me këtë nënkuptohet aluzioni im ndaj imagjinatës që nuk mund të jetë e sëmurë , e trazuar nganjëherë.

E fillova me imagjinatën, pasi në meditimet e mia kam ardhur në përfundim të padyshimtë se jashtëtokësorët janë vetëm qenie të imagjinuara dhe asgjë e keqe në këtë. Por, nëse frika nga ta bëhet pjesë e psikologjisë, atëherë, ja ku arritëm në gjendjen e udhëtarit në anijen që luhatet në valët përkundëse, por plotësisht të parrezikshme. E pra, nga dhe pse frikësohen një numër i udhëtarëve? Pse ndjehen keq?

Por, t’i rrekemi jashtëtokësorëve që për disa ngjallin gaz dhe interes pozitiv, e për disa paraqesin rrezik imiment. Për të tretët nuk ngjallin asgjë, as humor dhe... dëm për humorin e munguar.
Jashtëtokësorët janë imagjinatë, ëndërrim i bukur dhe nuk ka arsye t’i rrekemi etheve histerike se dikush paskësh pa një të tillë, me sy të ënjtur nga pagjumësia, sepse i kish pas ikur fluturakja dhe tani nuk dinte kah t’ia mban. Të tjerët nga ndonjë botë e tretë vijnë për të studiuar mundësitë e jetës për ta në tokën tonë, se e atyre qenka rrasur me banorë dhe tani duhet okupuar një botë të huajën, në këtë rast tonën.

,Por sikur jashtëtokësorët të jemi ne. Të parët tonë të kenë ardhur këtu me të njëjtat motive që tani njeriu, stërnipi i jashtëtokësorëve, e mbartë frikën e ngelur në subkoshiencë nga fakti se është vet pushtues. Nëse edhe harxhojmë pak më tepër mund intelektual, do të vijmë në përfundim real se toka jonë në fillim ishte më pranë Diellit, andaj nuk kishte kushte për jetë. Mirëpo, ngjashmëria e madhe me planetin tonë amë që gjendej dhe ndoshta akoma gjendet në një galaktikë të largët, i shtyri të parët tanë, që kishin mundësi të mëdha shkencore, të kalisin tokën tonë, t’i japin formë pak më vezore se sa që e kishte nga origjina, ta shtyjnë “pak” më larg nga Dielli, e me këtë t’ia zbresin për dhjetëra ose qindra shkallë temperaturën mesatare, duke mundësuar mot të
përshtatshëm për strukturën e tyre kimike dhe ja: kështu filloi jeta në këtë tokë që sot e konsiderojmë tonën.

Por vallë, ku mbetën anijet fluturuese me të cilat zbarkuan këtu? Më së pari më vjen ideja se ajo ishte kthyer prapa me një numër humanoidësh, stërgjyshër tanë. Ose, ata pësuan dëm në të kthyer, ose gjetën ndonjë vend tjetër më të përshtatshëm e më të afërm me planetin amë. Por, ndoshta edhe mundësitë e tyre u drejtuan në kahe të tjera të hapësirës së pafund. Mandej, ardhje e tyre morri vite të tëra drite. Ata jetuan me gjenerata në anijen e tyre. Ata kaluan mijëra vite drite gjer sa zbarkuan këtu.

Një fluturake tjetër, për t’u nisur në drejtim të tokës sonë ndoshta është bërë pas mija vitesh dhe tani edhe disa mijëra vite që të arrin këtu… kemi të presim gjatë, shumë gjatë.

Më në fund të këtij tregimi, opinionit halucinant e sidomos ironik, rreth besimit se jashtëtokësorët ekzistojnë dhe enden mes nesh (më mirë keni kujdes nga jashtëtokësorët tanë!), dot’ju sugjeroj një propozim tjetër për shqyrtim:

Sikur krejt ne mos të jemi asgjë tjetër veçse një ëndërr e gjatë e ndonjë qenie hipersyperiore jashtëtokësore?!

Por, çka flas?! Ne shqiptarët me siguri jemi jashtëtokësorë me prejardhje, sepse s’na dhimbset kjo tokë. E falim sikur mos me qenë e jona, një copë atje, një pjesë këtu, një skaj andej...