Paraja, 'djalli' i ardhur nga barku i Tokes!

Paraja, 'djalli' i ardhur nga barku i Tokes!

Paraja ka një origjinë mitike. Më pas është përdorur si shenjë e sovranitetit të mbretërve. Së fundmi, ka ushqyer iluzionin se tregu mund të zëvendësonte shtetin. Tani është koha të mendohet për t'i dhënë një funksion politik. Rasti i madh? Euroja që shpreh njëherazi edhe një identitet.Zoti dhe ari janë shfaqur shpesh në letërsi dhe në muzikë. Në"Faustin" e Gounod, Mefistofeli këndon: "Zot i arit dhe mbret i botës".

Sipas një legjende që vjen nga sumerët dhe nga babilonasit, ari është nxjerrë nga barku i Tokës për llogari të perëndive që banojnë në një planet të largët dhe që përdorin skllevër njerëzorë për të nxjerrë ar në minierat e planetit blu.Skllevër që nuk e shohin kurrë diellin, të vdekur që jetojnë.

Por, disa prej tyre, duke u rebeluar ia kanë dhuruar arin njerëzve, sikundër Prometeu zjarrin, dhe për këtë janë shfarosur. Njerëzit kanë nxjerrë nga ari pluhurin e tij, të pajisur me një fuqi magjike. Në Testamentin e Vjetër quhet manna.Por, perënditë e planetit misterioz kanë mbajtur me një pjesë të minatorëve një raport disi më të veçantë, për t'i përdorur ata në operacione të fshehta që kanë për qëllim sundimin e njerëzve. Në realitet, ari nuk është një zot i vetmuar. Ka metale të tjera që ia kanë kundërshtuar herë pas herë supremacinë: argjendi mbi të gjitha. Dhe shumë objekte të tjera (materiale dhe jomateriale) të cilave u është dhënë roli i parasë.

Ari, megjithatë, nuk është vetëm monedhë.Dhe monedhat nuk janë vetëm ar. Po çfarë është? Se çfarë janë ekzaktësisht monedhat, kjo është një çështje për të cilën diskutohet prej shekujsh, por jo gjithmonë me qartësi. Gilles de Muisis,abat i Tournait në treqindën dhe katërqindën, i konsideronte një gjë"shumë të errët"."Ato,thoshte ai për monedhat, rriten dhe zvogëlohen në vlerë, luhaten dhe të shkaktojnë shumë zhgënjime". Edhe sot, shumë veta, ndër të cilët debitorët e pafat të kredive dytësore, mendojnë si ai.

Në shekullin e gjashtë para Krishtit, mbreti i Lidias, Krezo, i dha monedhës formën që ka sot. Por, para dhe pas tij monedha ka pasur shumë forma. Guaska, perla, dhëmbë qeni, lëkurë dhe stofra, kripë, kakao, çaj dhe duhan, sëpata dhe thika. Një gjë është e qartë: monedha është shumë e rëndësishme në historinë e njerëzimit.Mund të konsiderohet elementi qendror i ekonomisë. Qendror sepse përbën vendtakimin e dy subjekteve të mëdha të ekonomisë: tregut dhe shtetit.

Monedha është e pakonceptueshme pa njërin apo pa tjetrin. Nuk e dimë mirë se përse grekë dhe latinë i dhanë Herës ose Junonës emrin e monedhës. "E vetmuar"? "Paralajmëruese"? Romakët i dedikuan një tempull në Kampidolio.Zeusi-Jupiteri, nga ana tjetër, për ta dënuar për ndonjë të pabërë e vari ndërmjet qiellit dhe tokës të lidhur me një litar (ari natyrisht), nga i cili perëndia shumë dinake arriti të lirohej. 

Ndërmjet qiellitdhe tokës: të vjen të mendosh për një metaforë, ndërmjet shtetit dhe tregut, që sigurisht Zeusit nuk i ka rënë ndër mend. Megjithatë, ajo do të ishte pikërisht një metaforë e bukur për monedhën.E lidhur gjithmonë me litarin e arit (mendoni për standardin e famshëm të arit), por gjithnjë duke u përpjekur për t'u çliruar, lind në të njëjtën kohë iniciativën e tregut dhe të shtetit. Herë pas here njëri triumfon ndaj tjetrit në sundimin e vet. Në historinë e re, për shembull, roli ishteteve në kontrollin e monedhave të botës ishte vendimtar në vitet pasuese të marrëveshjes së Bretton Vudsit, menjëherë pas luftës.

Pastaj, në vitet shtatëdhjetë dhe tetëdhjetë ishte tregu, nëpërmjet bankave, që mori një rol në rritje në kontrollin e monedhave, mbi të gjitha në sajë të liberalizimit të lëvizjeve të kapitalit.Kontroll është si shprehje, sepse, duke hedhur poshtë parashikimet e ekonomistit të madh Milton Fridman, që kishte lajmëruar një epokë të një vetërregullimi të qetë të tregjeve monetare dhe valutore, këto nuk rezultojnë më jostabël dhe të çrregulluara si në vitet tetëdhjetë dhe nëntëdhjetë të shekullit të shkuar, deri në fillimet e shekullit tonë.

Në ditët tona, institucionet financiare (bankat dhe të gjithë ndërmjetësit e tjerë financiarë) janë shumëfishuar si kërpudha. Dhe në sajë të përhapjes së instrumenteve të tyre (siç janë tani derivatet e famshme) dhe masës së transaksioneve që ato bëjnë të mundur (rreth dhjetëfishi i prodhimit bruto botëror), monedha e përshkon sipërfaqen e tokës me shpejtësi fantastike, më shpejt se Junona.

Gjatë turbullirës më të fundit, të ashtuquajturës subprime (kredi hipotekare tepër të lehta, të lëshuara ndaj një klientele tepër të influencueshme),ka dalë në skenë aspekti i pushtetit tepër të madh të ushtruar nga bankat në administrimin e monedhës. Jo të asaj të arit,që nuk qarkullon më prej kohësh, as asaj të letrës, të shpikur nga kinezët dhe rishpikur nga një skocez i shtatëqindës, por asaj telefonike dhe elektronike.Mekanizmat, përmes të cilave kanë shtrirë jashtëzakonisht zonën e kredisë (antropologu Karl Polanyi do të thoshte kanë "merkatizuar" hapësirën dhe kohën) janë teknikisht tërheqëse. Në veçanti, për sa i përket shpërndarjes së rreziqeve dhe pasojës së saj të dyfishtë për të mbrojtur efektivisht individët, duke e shpërndarë megjithatë rrezikun në sistem.Pak ashtu si pluhuri i arit, manna legjendare, për të cilën flet Testamenti i Vjetër, që iu nevojit shumë popullit hebre për të shkatërruar në të njëjtën kohë armiqtë e tij (por këtu bëhet fjalë për banka dhe klientë).

Është fakt se turbullira më e fundit ka hedhur më shumë se një dyshim mbi mundësinë e humbjes së kontrollit të sistemit monetar dhe të paradoksit që bankat qemendrore, të krijuara për të garantuar stabilitetin e sistemit, janë të detyruara të ndërhyjnë me nxjerrje masive monedhash të reja për të evituar pasojat e destabilizimit të tyre.Është rishfaqur problemi i raporteve ndërmjet "arit" dhe politikës,me të cilin kemi hapur këtë diskutim që po bëjmë, në një mënyrë akoma më të "çuditshme", duke risjellë një propozim heretik, i cili duhej të zgjidhte me themel problemin e teprimeve të çrregullimit bankar, duke eliminuar bankat.

Propozimi lind nga një provokim i një afaristi gjerman në vitet tridhjetë, Silvio Gezel, i cili propozoi, me qëllim eliminimin e harxhimit joproduktiv të akumulimit financiar, aplikimin e kredive me një interes negativ, me pagesën e një takse vjetore që do të reduktonte gradualisht vlerën.Propozimi është bërë dhjetë vjet më parë nga i ashtuquajturi "Bromsgrove Group", ose grupi i "Money Reformers", në një formë më të artikuluar që përfshin të tërë politikën fiskale dhe monetare.

E thënë ndryshe, në vend që të mbledhë të ardhura me taksa ose përmes kreditimeve, qeveria mund të krijojë monedhë për të financuar direkt investime publike ose konsumet individuale: monedhë të shpërndarë ala Keins dhe të ngarkuar me interes negativ ala Gezel, që do të ishte e shpenzuar shpejt në konsume dhe investime,duke shmangur një tepricë inflacioniste të kërkesës në sajë të rritjes së menjëhershme të ofertës dhe një mungesë të kërkesës në sajë të mungesës së kursimit.

Para se të buzëqeshni, mendoni një moment si na fton të veprojmë James-i i çmendur në një bisedë të këndshme imagjinare për Sëiftin,leximi i së cilës nuk është i këshillueshëm për bankierë me tension të lartë. Nuk do të jetë megjithatë e nevojshme që të kujdesen për "arteriet" e tyre, shumë të provuara në këto kohë. Ka metoda pak më të çuditshme për të rivendosur një kontroll të financës.Për shembull, të ndërtojmë një farë rendi ndërkombëtar ala Breton Vuds, të paktën duke rimarrë dhe rinovuar idetë që atëherë Keinsit iu desh t'i braktiste, jo për të adoptuar një monedhë të vetme botërore, siç sugjeronte ai bankor-in, por për të realizuar me një marrëveshje të përbashkët një sistem të ekuilibruar dhe të rregulluar të raporteve të qëndrueshme ndërmjet monedhave botërore: sot dollari dhe euroja, nesër kush e di.

Sigurisht, do të duhej në Evropë një qeveri evropiane që të ishte në gjendje të përdorte monedhën e saj të fortë duke përforcuar me një politikë makroekonomike evropiane një ekonomi të dobët (të kundërtën e asaj që bën Amerika).Euroja ka lindur nga serendipity (rastësia fatlume).Serendipi, një mbret mitik, u bë i famshëm sepse, duke kërkuar një gjë, gjente një tjetër akoma më të rëndësishme. Euroja duhej të ishte një "frangë" e fortë, asgjë më shumë. Në të kundërt, është bërë një monedhë botërore me qendër në Frankfurt. Euroja mund të jetë më shumë se një monedhë.

Në fund të fundit, monedha është për vetë natyrën e saj, në histori, më shumë se një monedhë e thjeshtë. Është pjesë integrale e identitetit të një kombi.Deri dje nuk ishte e mundur të mendohej Gjermania pa markën, Franca pa frangën, Greqia pa dhrahminë dhe deri Italia pa liretën e saj, së cilës i atribuohen sot nostalgji të padiskutueshme. Për këtë, akti me të cilin është krijuar euroja nuk bën pjesë vetëm në historinë monetare, por dhe në historinë e madhe.

Por duhet ti ja dijm ' VLEREN PARAS ' sepse po te mos ishte paraja ne SOT do te shkembeheshim sikur Barinjet ne ANTIKE .

Paraja ka Avantazhet dhe Disavantazhet e veta

Avantazhet: Zhvillon njerzimin, kulturen, te ben te ndryshosh shume shpejt, mund te posedosh qdo gje shume shpejt dhe me pak letra me vlere imagjinare dhe me kosto reale te letres as nje cent kurse me te njejten leter mund te blesh kapital ne vlere 500euro.

Disavantazhet: Ka shume, edhe me vlere jo konstante pra luhatet vlera shume=Inflacioni, vidhet lehte, ka qendrueshmeri teper te dobet pra kallet lehte, shqyhet leht, zhburoset, humb leht etj.
-Permes parase manipulohet jo nje popull por komplet njerzimi pasi para dmth buke dhe per buke dihet se qka behet.
-Paraja krijon Amoralitet, vrases, hajna, manipulator, kasap, bir qe vret babane, baba qe masakron gruan, pedofil, prostitucion, mafien, pornografi, e dqo gje tjeter te keqe si droga, alkoholi i teruar tatu e dqo gje qdo gje te keqe ne nekte bote e kriojn paraja dhe ajo e kontrollon te keqen duke e nxite te zmadhohet.

Filli i se keqes ne ditet tona eshte PARAJA, nese do te zhdukej PARAJA sot ne bote do te lindte PARAJSA ne kuptimin e plote te fjales.



TEM TEPER E QELLUAR rreth parase dhe te mjeret njerez anekend globit qe dijne aq pak rreth parase.

Gjuha e Kodeve dhe Simbolet mistike në kartëmonedhat me të famshme botërore

Këtu e shumë shekuj me radhë, të gjitha këmbimet ndërmjet njerëzve, sorollateshin dhe akoma sot e kësaj dite sillen rreth një shumëllojshmërie letrash dhe sendesh metalike të përcaktuara me vlerë, siç edhe i quajmë ne sot Kartëmonedha, Monedha, Lek, Valutë etj.

Por, veç vlerës së tyre reale të pa shpërberë në kohë, këto kartëmonedha mbartin në vetvete (vazhdojnë dhe sot e gjithë ditën të fshehin brenda tyre) kode dhe simbole sekret, të cilat nuk mund të vihen re nga syri i zakonshëm.

Atëherë, çfarë janë këta kodikë dhe simbole të çuditshme?

Kush i ka skalitura ato nëpër kartëmonedha dhe cili është qëllimi i tyre?

Përpara se t’i përgjigjemi këtyre pyetjeve dhe të japim një shpjegim të mirëfilltë, le të shohim më parë se cili ishte arsyeja dhe qëllimi i krijimit të një kartëmonedhe apo monedhe të re, veç rëndësisë së këmbimeve me interes ekonomik?

Në çdo rast të krijimit të një kartëmonedhe të re, qëllimi kryesor ishte përcaktimi i kufirit të një fuqie apo super fuqie të re, si dhe të një Prijësi, Mbreti, apo Monarku, apo të një shteti të ri, i cili ndryshonte Status Quo të territorit të tij gjeografik.

Nëpërmjet monedhës, çdo Prijës, Mbret, apo Parësia e një shteti, përcillte kështu mesazhin e saj/tij të fuqishëm për ekzistencën e tyre, si dhe pretendonin pranimin e tyre nga çdo qytetarë, nga Aleancat, si dhe nga çdo armik. Një rast konkret kemi Dukatën Veneciane, e cila arriti që monedha e saj më 1700-ën të bëhet e pranueshme nga mbarë bota, falë këmbimeve tregtare dhe sundimit të saj me anë të fesë.

Çfarë roli luan në harkun kohorë një simbol i skalitur në monedhë?

Simbolet e skalitura në monedhë, kanë një rëndësi të veçantë dhe në shumë raste vlera e tyre ja kalon dhe të vetë vlerës reale të monedhës. Rasti më i mirë është ai i monedhës Bizantine. Në monedhën Bizantine, kurrë nuk ishte përcaktuar vlera e tyre e vërtet, pra nuk kishte shifra konkrete të vlerës së monedhës, por ato dalloheshin gjithmonë nga diferenca e figurave që mbarte monedha në të dy anët e saj, në njërën anë ishte Krishti, ndërsa në tjetrën ishte imazhi i perandorit. E gjithë kjo kishte si qëllim që, qytetarët e perandorisë Bizantine të njihnin gjithmonë të parin e tyre, pra Perandorin, si dhe imazhi i Krishtit përcillte mesazhin e ekzistencës dhe jetëgjatësisë së perandorisë Bizantine.

Por, a ka pasur raste kur valuta është përdorur për arsye propagandistike?

Historikisht, valuta (paraja), është përdorur për të kaluar qoftë në mënyrë dirkete apo indirekte mesazhe propagandistike. Rasti më i mirë është ai i Kubës në vitin 1967, edhe pse legjendari Che Guevara, kishte vdekur, monedhat që mbanin firmën e tij si Guvernator i Bankës shtypeshin dhe qarkulluan për të paktën 5 vjet rresht pas vdekjes së tij.

Çfarë kuptimi kanë simbolet e dollarit Amerikan?

Atëherë, në anën e majtë të kartëmonedhës një dollarësh, kemi një piramidë, në maj të saj kemi Syrin Vëzhgues (Syri që sheh gjithçka), i cili është një simbol origjinal Masonikë. Kujdes, Syri Vëzhgues nuk duhet të ngatërrohet me Syrin tjetër Vëzhgues që e ndeshim nëpër kishat të besimit ortodoksë.



Nga poshtë piramida është e përbërë nga 13 rreshta tullash dhe tullat janë 73 në numër, pra siç janë dhe emrat e zotit Kabala (Misticizëm Hebre).

Në rreshtin fundit të piramidës, shkruhet në latinisht data 1776 (MDCCLXXVI), që do të thote dita e Pavarsisë së Amerikës, si dhe të krijimit të sektit (vëllazërisë) mistike të Illuminati. Data e më sipërme, farë mirë mund të kthehet dhe në numrin 666 =mDCcLXxVI.

Poshtë piramidës kemi frazën latine: NOVUS ORDO SECLORUM, që do të thotë Rendi i Ri Botëror.

Nga ana tjetër e monedhës, kemi vilën me shqiponjën amerikane. Por këtu kemi “hilen” nëse mund ta quajmë kështu: Kemi një vazhdimësi të shfaqjes së numrit 13. Vëmë re dhe një frazë tjetër në latinisht: E PLURIBUS UNUM, që do të thotë: Një nga të shumtit, që dhe kjo përbehet nga 13 gërma.

Fiks poshtë saj, shohim 13 yjet të 13 kolonive dhe nga poshtë kemi shqiponjën që mbanë 13 shigjeta, një pemë me 13 gjethe dhe 13 qershi.

Pra numri 13 është shumë i rëndësishëm për Illuminiati.

Por, le të shohim më hollësisht dhe më me vëmendje simbolin më të rëndësishëm.

Shqiponja në dollarin amerikanë, nuk është shqiponja e vërtet, por kemi të bëjmë me shpendin mitik të Feniksi, që përbën simbolin më mistik dhe zë një nga vendet më të larta në Masonizëm dhe sektet, vëllazëritë e tjera mistike.

Gjithashtu mbi monedhë ekzistojnë dhe shumë skalitje të tjera mikroskopike, (shtypje të një shkalle shumë të vogël, me të dhëna të cilat dallohen shumë me vështirësi) të cilat janë simbole Msonike, siç janë tre piramidat e vogla, ekzistenca e Kukuvajkës në dy vende të ndryshme etj, por për një monedhë që momentalisht është më e famshmja dhe më dominuesja në gjithë botën, gjithë këto që përmendëm më sipër kurrsesi nuk mund të ishin të pafajshme apo rastësi…

A ndodh e njëjta gjë dhe me monedha të tjera në botë dhe a ka në to simbole dhe kodikë të ngjashëm?

Një nga monedhat me mbresëlënëse që vërtet të habit me simbolin e saj, është ajo e Izraelit e cila ka të skalitur në të numrin 666.

Gjithashtu edhe qarkullimi për shumë vite me radhë i monedhave Kanadeze, në të cilat gjendet i skalitur imazhi i Djallit i fshehur mirë nën flokët e mbretëreshës Elisabet.

Një shembull tjetër është ai i ekzistencës së atomit në monedhën Iraniane, e skalitur me dimensione mikroskopike, atomi është përfshirë në kartëmonedhën 50.000 RIALS, që propagandon në të ardhmen Iranin si një superfuqi që përfshin në potencialin e tij armë bërthamore.

Misteri dhe sekreti i demonëve të kartëmonedhës së 100 eurove!



Edhe pse krijuesi i kartëmonedhës së 100 eurove, Robert Kalina fillimisht kishte parashikuar të përfshinte në panoramën e saj një memorial historik, por për arsye “politike” skica ndryshoi në mitologjike, duke vlerësuar stilin Baroque dhe Rococo.

Veç të tjerash, janë më se të qarta dy figurat me dy qeniet me prejardhje të panjohur dhe misterioze, që shfaqen me një paraqitje agresive, me shprehje të zemëruar dhe gjeste të turpshme, pothuajse demoniake.

Sipas historianit grek, Plutonit, në librin e tij “Jeta e Likurgut”, spartanët përdornin shufra hekuri si monedha, me shpresën se kjo do t’i shkurajonte ata nga ndjekja e pasurisë. Monedha e pazakontë, e quajtur “Obeloi” kërkonte që transportimi i sasive të mëdha të bëhej nga qetë.