Sekti i Vahabive
+5
Marlend
Luli
Tanki
Zattoo
M986
9 posters
Faqja 1 e 1
Sekti i Vahabive
M986 08.07.12 19:23
Vahabitë
Perandoria Osmane
Mohammed Abdul Wahhab
Turqit kishin pushtuar Konstantinopojën, Stambollin e tashëm, më 1453, duke krijuar Perandorinë Osmane, dhe kishin zhvilluar zgjerime të rëndësishme në Evropë. Sidoqoftë, më 1683, fushata e turqve kundër Evropianëve ishte zvogëluar, kur ata u mundën me vendosshmëri në Vienë. Perandoria kishte arritur kulmin e zgjerimit.
Megjithatë, Perandoria vazhdoi të komandojë sasi të konsiderueshme të territorit, dhe akoma kishte ndikim në rajonet ku kolonializmi Britanik shpresonte të zgjerohet. Prandaj, duke pasuar strategjinë e tyre tipike “ përçaj e sundo”, Britanezët , përmes agjentit të tyre Masonik, kërkuan që të minojnë Perandorinë osmane nga brenda, duke i nxitur kundër vëllezërve të tyre të Islamit, Arabëve të gadishullit arabik.
Nuk është e lejuar në Islam që një mysliman të luftoj kundër një myslimani. Prandaj, në mënyrë që të nxeh Arabët kundër vëllezërve të tyre turq, shfaqej nevoja e krijimit të një interpretimi të ri të Islamit që do të sanksionojë vrasje të tilla, por nën udhëheqjen e Xhihadit. Këto interpretime të reja u bënë të njohura si Vehabizëm, dhe u themeluan nga Agjenti britanik Muhamed Abdul Vahabi.
Muhamed ibn Abdul Vahabi, është lindur më 1703, në një qytet të vogël të një shkretëtire shterpë të quajtur Nexhd, në pjesën lindore të tashmë të quajturës Arabia Saudite. Qëllimisht, Muhamedi a.s. , profeti i Islamit, kishte refuzuar që ti jap bekimin rajonit, duke pretenduar se nga ai rajon do të dilte vetëm “trazira e çrregullime dhe brirët e djallit”.
Babai i Abdul Vahabit ka qenë kryetar gjyqi, i respektimit të shkollës Hanbeli të jurisprudencës Islame, tradicionalisht e përhapur në këtë zonë. Megjithatë, te ai dhe vëllai i Abdul Vehabit, Sulejmani, u zbuluan shenja të devijimit doktrinar te ai që nga më herët. Ishte Sulejmani ai i cili do të dalë me një denoncim të gjatë të vëllait të tij.
Meka
Duke ndjekur shkollimin e tij të hershëm në Medine, Abdul Vehabi, ka udhëtuar jashtë gadishullit, duke provuar fillimisht në Basra. Pastaj ai shkoi në Bagdad, ku dhe u martua me një nuse të pasur dhe qëndruan bashkë për 5 vjet. Sipas Stephen Schwartz, në Dy fytyrat e Islamit, “disa thonë se gjatë kësaj endjeje Ibn Abdul Vahabi erdhi në kontakt me anglezët e caktuar që e inkurajuan atë në ambicie personale si dhe në një qëndrim kritik ndaj Islamit” .[1]
Në mënyrë të veçantë, Mir’at al Harramin, një vepër turke nga Ejub Sabri Pasha, e shkruar midis 1933 dhe 1938, thekson se në Basra, Abdul Vehabi ka rënë në kontakt me një spiun britanik me emrin Hemfer, i cili “e inspiroi atë në mashtrimet dhe gënjeshtrat që ai kishte mësuar nga Ministria Britanike e Federatës (Komonuelthi Britanik). .”[2]
Detajet e kësaj lidhjeje janë të përshkruara pak në një dokument pak të njohur me emrin Kujtimet e z.Hamfer: Një spiun Britanik në Lindjen e Mesme, që thuhet se janë publikuar në vazhdën e gazetës Gjermane Spigel, ndërsa më vonë edhe në një gazetë të njohur franceze.
Një doktor Libanez ka përkthyer një dokument nga arabishtja, i cili është përkthyer në anglisht dhe gjuhë të tjera. Kujtimet e përshkruara të llogarisë autobiografike të Hamferit, që pretendon se ka vepruar si një spiun në emër të qeverisë britanike, me mision të gjurmimit të mënyrave të shkatërrimit të Perandorisë Osmane.
Sepse siç ka shënuar Hamfer, dy shqetësimet kryesore të Qeverisë britanike, në lidhje me kolonitë e saj në Indi, Kinë dhe në Lindjen e Mesme, kanë qenë:
• 1. Përpjekjet për të mbajtur vendet që tashmë kemi marrë;
• 2. Përpjekjet për të marrë posedim nga ato vende që akoma nuk i kemi marrë. Sepse ne jemi nga ai lloj i njerëzve që kemi të zhvilluar zakonin e marrjes frymë thellë duke qenë të durueshëm.
Hamfer përshkruan se ai ka qenë një nga nëntë spiunët i dërguar në Lindjen e Mesme për një qëllim të tillë. Ai raporton, “ne ishim në hartimin afatgjatë të pagave, injorancës, mosmarrëveshjeve, madje edhe të sëmundjeve në këto vende. Ne i imitonim zakonet dhe traditat e këtyre dy vendeve, kështu duke fshehur lehtësisht qëllimet tona. “ Preteksti i Hemferit është ofruar për këto veprime:
The Muezzin's Call to Prayer
by Jean-Leon Gerome
Ne, anglezët, duhet të bëjmë shkatërrime dhe përçarje në kolonitë tona në mënyrë që ne të jetojmë në mirëqenie dhe luksoz. Vetëm përmes këtyre nxitjeve ne do të jemi në gjendje të shembim Perandorinë Osmane.
Përndryshe, si mund që një popull me popullsi të vogël mund të sjell nën sundimin e tij një popull me popullsi më të madhe? Kërkoje gojën e humnerës me të gjithë forcën që ke, dhe merre sapo ta gjesh. Duhet të dini se Perandoritë Osmane dhe Iraniane kanë arritur pikën më të ulët të jetës së tyre.
Prandaj, detyra e jote e parë është të nxisësh njerëzit kundër udhëheqësisë! Historia ka treguar se “burimi i të gjitha revolucioneve është rebelimi publik.” Kur uniteti i mulsimanëve të thyhet dhe simpatia e përbashkët mes tyre është e dobët, forcat e tyre do të treten dhe kështu shumë lehtë ne do ti shkatërrojmë ata.
Më 1710, ministri i kolonive ka dërguar Hamferin në Egjipt, Irak, Arabi dhe Stamboll, ku ai mësoi arabishten, turqishten dhe të drejtën Islame. Pas dy vitesh, kthehet fillimisht në Londër për udhëzime, para se të dërgohet në Basra, një qytet me përzierje të Sunitëve dhe Shiahve, ku Hamferi takoi Abdul Vehabin. Duke njohur kryeneçësinë e tij ndaj Kuranit dhe traditave Islame, Hamfer pa tek ai kandidatin ideal për strategjinë Britanike.
Për tu siguruar se ai është i korruptueshëm, ai kishte organizuar një martesë të përkohshme, të njohur në Islam si Muttah martesa, dhe nuk konsiderohet si legale, me një grua të krishterë të dërguar nga Qeveria britanike të josh burrin mysliman.
Ashtu siç ai ka treguar, “Ne sunduam Spanjën nga jobesimtarët (ai mendon për myslimanët) me anë të alkoolit dhe kurvërisë. Le ti marrim përsëri tokat tona me përdorimin e këtyre dy forcave të mëdha përsëri.” Hamfer pastaj u dërgua në pjesë të Iranit, dhe pastaj në Bagdad.
Në ndër kohë, ai është brengosur se nxënësi i tij do të pajiset me dituri më shumë se ai. Prandaj, Hemfer këshilloi Abdul Vehabin të kurdis në ndërkohë në Iran, një zonë ku dominonin Shiah, dhe të cilët sipas Hemferit, u dëmtuan nga injoranca, prandaj, një sfidë më e vogël për Heterodoksinë Vahabiste.
Vahabi udhëtoi në Iran, territor i Shiahve, në kundërshtim me traditën e tyre, që ka qenë Sunit, dhe për të cilin ai me vonë ka shkaktuar mjaft urrejtje. Prandaj, udhëtimi i tij mund vetëm të sqarohet vetëm si shërbyes i Hemferit, i cili e këshilloi në mënyrë specifike, “kur të jetosh ndër Shijat, bën Takija; mos u trego atyre që je Sunnit që mos të ndodh ndonjë ngatërresë për ty. Shfrytëzoj vendin dhe dijetarët! Mësoi zakonet dhe traditat e tyre.
Sepse ata janë popull injorant dhe kokëfortë”. Sepse, vërejtje për ne Hamid Algar, në Vahabizëm, Një Ese Kritike:
Nëse ai me të vërtetë mori një udhëtim të tillë pavarësisht nga antipatia e tij ndaj Shiismit, motivet që e inspiruan atë janë shumë të mistershme.
Nuk ceket Muhamed Abd al-Vahabi në burimet persiane në atë periudhë, që na bën gjithnjë vetëm të supozojmë se ai në të vërtetë ka vizituar Iranin se tendencat e tij ndaj propagandimit të nocioneve ndershmërisë u shpërfillën atje si të rëndësishëm ose ai e kundërshtoi veten duke bërë praktikën e përkohshme të Shiahve takija (që do të thotë mbroj praktikën që të lejon që si besimtar të mohosh publikisht anëtarësimin në Shiah për vetë mbrojtje, përderisa ai vazhdon të besoj dhe adhuroj në jetën private.). ).[3]
Hemfer pastaj është thirrur sërish në Londër. Kësaj radhe autorizimet e tija ishin vendosur brenda veprimeve të tij, dhe janë pajtuar me vlerësimin e tij ndaj Abdul Vahabit. Atij pastaj iu prezantuan disa sekrete, shumica e të cilave përmbaheshin në një libër prej mijëra faqesh që përshkruanin të metat e myslimanëve, si dhe mënyra mbi shkatërrimin e tyre.
Libri shënon se, pavarësisht urdhërimit për të kundërtën në islam, pikat e dobëta të myslimanëve janë: ndarjet sektare, analfabetizmi, dhe higjiena e dobët duke i bërë ata të prekshëm ndaj sëmundjeve. Ata udhëhiqen nga diktatura e padrejtë, çrregullime të përgjithshme, ku rregullat e Kuranit pothuajse asnjëherë nuk vendohen në praktikë. Ata ekzistojnë në një shtet me një kollaps të shpejtë ekonomik, varfëri dhe regres. Ushtria është e dobët, dhe armët janë jashtë afatit apo të vjetruara. Të drejtat e grave janë në përgjithësi të shkelura.
Ajo që rekomandon libri korrespondon ngushtë me strategjinë e fshehtë Britanike dhe Amerikane në Botën e Tretë në Shekullin e njëzetë. Rekomandon, që të shkatërrohen pikat e forta të myslimanëve, popullarizoj shënjestrat e tyre tjera duke ndjekur këta metoda: ndiz grindje dhe boto letërsi të polemikave të mëtejshme të nxitura.
Pengoje arsimimin, dhe inkurajo forma të lidhjeve tjera botërore si sufizmi mistik. Inkurajoni shtypje në mesin e perandorëve. Inkurajoni sekularizmin, apo nevojën e ndarjes së religjionit nga çështjet shtetërore. Përkeqësoje rënien ekonomike përmes sabotimit. Mësoni udhëheqësin shtetërore në dukuri si: seksi, sporti, alkooli, kumari, dhe kamata bankare. Mandej, në mënyrë që të armiqësohen gjeneratat e reja kundër sunduesve të tyre dhe dijetarëve, ekspozoni ata për korrupsionin e tyre.
Në mënyrë që të përhapet ide e gabuar se Islami është shovinist ndaj grave, duhet të inkurajohet keqinterpretim i Ajetit të Kuranit që thotë: “Burrat janë mbizotërues mbi gratë, “dhe duke thënë , “Gruaja është krejtësisht e keqe.” Më e rëndësishmja, duhet të futet fanatizmi në mesin e myslimanëve, dhe pastaj të kritikohet Islami si fe e terrorit.
Mjetet e popullarizimit të këtyre veseve janë emërtuar si spiunë të përcaktuar nga ndihmësit e shtetit islam, ose janë dërguar jashtë si skllevër ose kokubina për tu shitur për të afërmit e tyre. Projektet misionare janë që të kryhen në mënyrë që të depërtojnë në të gjitha shtresat sociale të shoqërisë, veçanërisht në profesionet e medicinës, inxhinierisë dhe kontabilitetit.
Publikimi i propagandës është bërë me qëllim që të përdoren fronte si kisha, shkolla, spitale, librari dhe institucione bamirëse në Vendet islamike. Miliona libra krishtere janë distribuuar falas. Spiunët ishin maskuar si murgj e murgesha, dhe janë vendosur në kisha e manastire, dhe më pas emërohen si udhëheqësit e lëvizjeve krishtere.
Arabs crossing the desert of Najd
by Jean-Léon Gerome (1824-1904)
Eventualisht, administratorët britanik vendosën të vijnë direkt te Abdul Vahabi për shkak të qëllimeve të tyre ndaj tij. Ai u pajtua të bashkëpunojë, por me kushte të caktuara. Përcaktimet kanë qenë se ai do të mbështetet me financim dhe armatim adekuat, të mbrojë veten nga shtete dhe dijetarët që do ta sulmonin pasi të njoftoheshin me idetë e tij. Dhe se një principatë duhet të vendoset në vendin e tij të lindjes në Arabi.
Më në fund, Hamferi iu bashkua Abdul Vahabit në Nexjd, i cili ishte transmetuar me të gjitha detyrimet e deklarimit të të gjithë myslimanëve, se të gjithë ata që nuk do ta ndjekin atë, si mosbesimtar, dhe shpall se është e lejuar që të vriten ata, për të uzurpuar pronat e tyre, të shkilet nderi i tyre, dhe ti robërojnë ata dhe ti shesin si skllevër në treg.
Ai ishte për ti dekurajuar myslimanët nga bindja ndaj Sulltanit në Stamboll, dhe të provokoj revolt kundër tij. Ai pretendonte se të gjitha vendet e shenjta dhe relikët janë idhuj, dhe se respektimi i tyre është njëlloj si politeizmi dhe femohimi, dhe se ata duhet të shkartohen.
Ai punoi maksimalisht që të prodhoj raste në fyerjen e Profetit Muhammed, khalifet e tij, dhe të gjithë dijetarët e shquar nga Medhhebët, duke dalluar shkolla të interpretimit ligjor. Së fundi, ai ishte që të bëjë të pamundurën që të nxis kryengritje, shtypje dhe anarki në vendet myslimane.
Në fund të fundit, reformat e lëshuara nga britanikët nga goja e Abdul Vahabit janë dizajnuar të nxisin myslimanët kundër myslimanëve, apo më mirë thënë kundër Perandorisë Osmane.
Kështu pavarësisht nga problemet e shumta që rëndonin botën myslimane, si dhe cënim të jomyslimanëve në tokat myslimane, Abdul Vehab kërkoi të identifikojë sëmundjet shqetësuese te myslimanët, në bazë të përcaktimit të planit, si praktika e vizitës së mauzeleumeve dhe kërkimin nga “shenjëtorët”, apo burrat e shenjtë të vdekur.
Besimtarët mysliman shpesh vizitonin varrezat e njerëzve të shenjtë, dhe kërkonin nga ata që të luten për to. Që të përmbush obligimin ndaj Britanikëve, Abdul Vahabi e përdori këtë preketst që të argumentoj këtë, duke kërkuar ndihmë nga dikush tjetër veç Zotit, ata në fakt “adhuronin” këta shenjëtor, dhe kryenin një veprim idhujtarie në mënyrë injorante që shkaktoi ata të humbasin islamin dhe të bëhen femohues. Atëherë u lejua, ai argumentoi, që të luftohen ata. Ky ishte një pretekst nga britanikët, përmes gojës së Vahabisë, të nxisin arabët kundër turqve.
Për më tej Vahabi sugjeroi që e gjithë bota islame të zhytet në injorancë, që mund të krahasohen madje me Arabinë e para islamit. Ka disa raste në Kuran ku Përendia tërheq vërejtjen mbi hipokrizinë e një njeriu që i lutet Zotit vetëm kur ai është ballafaquar me ndonjë fatkeqësi, por pasi, pasi që lirohet, ai kthehet te idhujt.
Abdul Vahabi deklaroi atëherë, se myslimanët ishin të njëjtë, pasi që, edhe pse ishin këmbëngulës se adhuronin një Zot, ata nuk ishin asgjë më pak se adhurues të idhujve. Kështu, Abdul Vahabi plotësoi profecinë e Profetit Muhamed, i cili paralajmëroi se do të vijë një grup që do të “transferojë ajetet e Kuranit dhe kuptimi i tyre do tu referohet pabesimtarëve dhe ata do ta bëjnë që tu referohet besimtarëve.”
Ibn Taymiyyah
Mongol siege of Baghdad (1258)
Më në fund, Abdul Vahabi ka deklaruar pasuesve të tij të zhvilloj “Xhihad” kundër të gjith myslimanëve, dhe kjo është e lejuar për to të skllavërojnë gratë dhe fëmijët e tyre. Kjo qasje ka lindur nga influenca e Ibn Tejmijeh, i cili mbetet edhe këto ditë një faktor i rëndësishëm duke udhëhequr principet e terrorizmit islamik.
Është e çuditshme se, nga të gjithë dijetarët mysliman gjatë historisë që ka mund të zgjedh, atë Vahab, dhe të gjithë “reformat” moderne myslimane pas tij, theksojnë rëndësinë e Ibn Tejmijes, ortodoksizmi i të cilit ishte i diskutueshëm, dhe i cili gjatë kohës së tij vazhdimisht ishte në konflikt me dijetarët udhëheqës dhe bazat udhëheqëse.
Jeta e Ibn Tejmijeh është e shënuar me persekutime. Që në vitin 1293, ai ka rënë në konflikt me autoritete lokale për protestimin e dënimit, i shpallur nën ligj fetar, kundër të krishterëve ka akuzuar se e kanë fyer Profetin.
Më 1298, ai ka qenë i akuzuar për gjendjen kritike të legjitimitetit të udhëheqsisë së dijetarëve islamik, antropomorfizëm, apo përshkrimi i karakteristikave njerëzore ndaj Zotit, pavarësisht nga tradita islame e evitimit të të gjitha atyre aludimeve. Ibn Batuta, udhëtari i famshëm dhe kronisti, ka raportuar se gjatë predikimit të Ibn Tejmijes në xhami, ai ka thënë, “Përendia vjen poshtë në qiellin e kësaj bote ashtu siç unë po vij poshtë tani”, dhe ka përshkruar një hap të kleri. .[4]
Opinionet për Ibn Tejmijen janë konsiderueshëm të ndryshme. Madje edhe armiqt, si Taki ud Din al Subki, ka qenë i gatshëm ti pranoj virtytet e tij: “Personalisht, admirimi im është më i madh për asketizmin, devotshmërinë, dhe besimin me të cilin Zoti e ka pajisur atë, për kampionatin e tij vetëmohues të së vërtetës, përkushtimi për udhëzimin tonë, ndjekja e përsosshmërisë, çudi e shembullit të tij, e pakrahasueshme me kohët tona dhe të kaluarën”. [5]
E megjithatë, ai qortohet nga një nxënës i tij, historiani dhe dijetari i famshëm, Al Dhahabi, i cili tha, “ I bekuar është ai që devijon nga gabimi i tij për fajin e të tjerëve! I mallkuar është ai që për shkak të gabimit të tij kanë devijuar të tjerët! Sa kohë do të shikosh hirin në sytë e vëllait tënd, duke harruar trungun tënd?” [6]
Kjo ishte mospërmbajtja e tij se Ibn Battuta ka deklaruar se Ibn Tejmijeh ka pasur “ vidhë të lirë” (epsh) .[7]
Gjatë krizës së madhe Mongole të viteve 1299 deri 1303, dhe veçanërisht gjatë okupimit të Damaskut, Ibn Tejmijeh ka udhëhequr një parti të rezistencës, dhe ka denoncuar besimin e pushtuesit për të cilin ai konsiderohet i dyshuari, pavarësisht nga konvertimi në Islam. Gjatë invazionit mongol, Ibn Tejmijeh ka jetuar në Harran, selia e komunitetit kult Sabian, dhe mund të ketë qenë nën ndikim.
Tekstet e tyre të ekspozuara mbi vizionet antropomorfike të Ademit kozmik, në një mënyrë e ngjashme me idenë Kabalistike t; Shirur Komah. Gjatë viteve që pasuan Ibn Tejmijeh njashtu ka qenë i angazhuar edhe në aktivitetet intensive polemike kundës safive dhe Shijahve. Më 1306, sidoqoftë, ai u thirr për të shpjeguar besimet e tij këshillit të guvernatorit, i cili, edhe pse nuk e dënon atë, e dërgon atë në kairo, Ibn tejmijeh është shfaqur para një tjetër këshilli në krye të antropomorfizmit, dhe është burgosur për 18 muaj.
Nëse ai respektonte idetë e tilla, siç ishte e zakonshme në mesin e Ismailëve, ai i ka ndarë ata në mënyrë të fshehtë me dishepuj të zgjedhur të avancuar me nota më të larta. Abu Hajan, i cili e ka njohur atë personalisht, e ka ka respektuar tejmase, derisa atij iu prezantua puna, në të cilën Imb Tejmijeh ka ofruar përshkrime antropomorfike për Zotin. .[8]
Libri ishte marrë me mashtrim nga një njeri i cili ka pretenduar të jetë ndër mbështetësit e tij, që të marrë udhëzime të cilat Ibn Tejmijeh i ka rezervuar vetëm për inicimin e rrethit të brendshëm. Kjo demonstron se Ibn Tejmijeh ka pasur një doktrinë që e ka mbështetur në publik, dhe më shumë doktrina të fshehta që i ka besuar vetëm vetes, një doktrinë e ngjashme me idetë okulte.
Refuzimi i Ibn Tejmijeh për tiu lutur shenjëtorëve është perceptuar nga ai si tendencë për të pastruar monoteizmin islam.
Shtylla e besimit islam është uniteti i Zotit, apo monoteizmit. Islami fillon me një mesazh që ka ballafaquar paganizmin arab, dhe ka ftuar në kthim të adhurimit të një Zoti, i njëjti i adhuruar nga Profetët e dhiatës së vjetër. Prandaj, adhurimi i ndonjë qenieje apo objekti tjetër veç Zotit është konsideruar si e barabartë me femohim. Këtë ide Abdul Vehabi e zhvilloi në ekstreme.
Familja Saudite
Ruins of Dariyah
Përfundimisht, Ministria britanike e Federat;s (Komonuelthit) ka arritur që të fitojë për Vahabin, mbështetjen e Muhamed Ibn Saudit, Amir i Darias. Është rënë dakord midis atyre se, që më tej, pushteti do të jetë i mbajtur midis pasardhësve të tij, me Sauditët duke mirëmbajtur autoritet politik, dhe Vahabi të administroj kultin. Sauditët janë një familje e njohur Illuminati, duke qenë çifut të fshehtë, sikur Doemnehu i tyre homolog në Turqi.
Duke u mbështetur Muhamed Sakher, i cili është urdhëruar të vritet për publikimin e zbulimeve të tij, Ibn Saud, duke pretenduar të mbroj reformat e Abdul Vahabit, ka qenë me origjinë çifute. Në shekullin e 15, Sakher mirëmban, një tregtar çifut nga Basra, të quajtur Mordechai, të emigruar në Arabi, me qëndrim në Dariah, ku ai ka pohuar se i takon fisit arab Aniza, dhe që aty e ka marrë emrin Merkan bin Dariah. .[9]
Fisi Aniza, nga i cili Saudët e kanë origjinën, njashtu edhe Familja urdhëruese Sabah nga Kuvajti, lëshuar fillimisht nga Hajberit në Arabi, dhe ka tradita mirë të dokumentuara rreth pasardhësve të çifutëve nga ai rajon, të cilët dhunshëm janë konvertuar në Islam.
Më specifike, duke u bazuar në legjendën moderne kulte, Aniza duket se buron nga Kulti Evropian i Magjisë, përmes personit Abu el-Atehiyya. Këto legjenda janë bërë të njohura nga Gerald Gardner, themeluesi i kultit modern të Vicca. Gardner njashtu është një shok i ngusht i Aleister Krowley, si dhe një Co-Freemason, dega e çrregullt e masonerisë franceze, e themeluar nga Annie Besant, e cila pranon gruaja të jetë në shkallën e 33.
Gardner gjithashtu ka qenë shok dhe mësues i sharlatanit famëkeq Idries Shah, libri i Sufizmit i të cilit maskon Luciferianizmin. Idries Shah ka përshkruar “Maskhara” Dervishët të cilët njashtu janë të njohur edhe si “ Revellers” dhe “të urtit”, lider i të cilëve ka qenë Abu el-Atahiza. Emri Aniza, pohon ai, do të thotë dh.. ndërsa el-Atahiza përkujtohet nga “Revellersat” me simbolin e një pishtari që digjet midis brirëve të një dhije, një aludim i dukshëm i Bafometit të Templarëve. Pas vdekjes së Atahijas, një grup pasuesish të tij migruan në Spanjë. .[10]
Në fillimin e hershëm të shekullit 18, Aniza ka hyrë në shkretëtirën siriane ku aty ata u vendosen si një fis me pushtet dhe ndikim. Udhëtari gjerman Carlsten Niebuhr iu ka referuar atyre në 1761 si fisi më i fuqishëm në shkretëtirën siriane. Sot Aniza mbetet njëri nga fiset më të mëdha arabe, me degë në Jordan, Arabinë Saudite dhe Kuvajt.
Familja Saudi fillimisht janë angazhuar si bandit. Kjo vuri përballë tyre kundër shtetit osman. Kjo, gjithsesi, shënon Schwartz, “njashtu ka krijuar një tendencë për tu bërë aleat me Britanikët, të cilët atëherë merrnin nën kontroll pjesët më të pasura dhe më të vlershme të Gadishullit Arabik: Emiratet bregdetare nga Kuvajti në Aden.” [11]
Duke i deklaruar ata të gjithë femohues, më 1746, aleanca Vahabi Saudi bëri një shpallje formale për “Xhihad” kundër gjithë atyre që nuk ndanin të njëjtin kuptim mbi islamin, kështu edhe legalizimin e ish praktikës së tyre së plaçkitjes.
Në Islam, është një detyrë shumë serioze të akuzosh një tjetër mysliman për femohim. Një traditë pohon se kur një njeri bën një akuzë të tillë, atëherë sigurisht qoftë i akuzuari apo akuzuesi është femohues. Një paralajmërim të tillë të tmerrshëm nuk e ka penguar Abdul Vahabi duke deklaruar gjithë këto jashtë reformave të tij si mosbesimtar.
Më 1746, para se ai të jetë aleat me Ibn Saudin, Abdul Vahabi, ka dërguar një delegacion nga 30 veta tek Sherifi i Mekës, të kërkoj leje për veten dhe për pasuesit e tij të kryej pelegrinazhin e Haxhit. Sherifi dalloi një motiv të mëvonshëm, të dëshirës së tij për të shfrytëzuar rastin për të shpërndarë herezi, prandaj organizoi një debat midis atyre dhe dijetarëve të Mekkes dhe Medines. Emisarët e Abdul Vahabit dështuan në mbrojtjen e pikëpamjeve të tyre, dhe Kadiu, apo kryetari i gjykatësve të Mekes, i shpalli ata si pabesimtar, duke deklaruar se ata kanë qenë të pajustifikuar nga deklarimi i të tjerëve si të tillë. .[12]
The Arabian Peninsula
Që atëherë, lëvizja Vahabiste është karakterizuar si famëkeqe ndaj myslimanëve, pavarësisht nga shkeljet “e pafe” të bëra nga britanikët në rajon. Motivuar nga shqetësimi për ndërmarrjen e tyre Indiane, në 1755 Britania bëri një përpjekje fillestare por të pasuksesshme për të futur hundët midis Kuvajtit dhe Osmanëve. 10 vjet më vonë Muhamed Ibn Saud vdes dhe djali i tij Abdul Azizi bëhet sundues i Darias.
Gjatë 2 dekadave të ardhshme, Vahabizmi ka zgjeruar sferën e ndikimit, duke paralelizuar infiltrimin nga Britanikët. Britania sërish lëvizi kundër Kuvajtit në 1775, duke kërkuar mbrojtje për shërbimin e postës përmes territorit, dhe sërish tentoi pa sukses të kap atë, ku ata u mposhtën nga Osmanët.
Megjithatë, vitin e ardhshëm, Abdul Vahabi deklaroi veten e tij lider i myslimanëve në botë, në kundërshtim direkt me autoritetin e Sulltanit në Stamboll, i riformuar nga urdhërimi i Fetuasë për “Xhihad” kundër Perandorisë Osmane. Dhe, në mënyrë të konsiderueshme, më 1788, Abdul Aziz ibn Saud i shoqëruar nga forcat britanike në okupimin e Kuvajtit.
Më 1792, Abdul Vahabi vdes, dhe Abdul Azizi merr lidershipin e lëvizjes Vahabiste, dhe zgjeroi sulmet rreth 3 vitet e ardhshme brenda qytetit të Medines, dhe regjioneve të Sirisë dhe Irakut. Më 1801, Vahabistët sulmuan qytetin e shenjtë të Shijahve Karbala, në Irak, therën mijëra qytetarë. Ata e rrënuan dhe plaçkitën varrin e Huseinit, nipit të Profetit Muhamed.
Si rezultat, siç duket Abdul Azizi është vrarë në 1803, nga një hakmarrës Shijah. Djali i tij Saud ibn Abdul Aziz atëherë e vazhdoi atë. Pas plaçkitjes së Karbalasë, Vahabistët vazhduan kundër Mekes. Guvernatori Osman i Mekes nuk arriti të negocioj për paqe, dhe u tërhoq në kështjellën e qytetit Ta’if, ku ai është ndjekur nga rreth 10,000 Vahabist.
Gjatë pushtimit të Ta’if, Vahabitë atëherë urdhëruan në shkatërrimin e të gjitha varrezave të shenjta dhe tokat e varrimit, të ndjekur nga xhamitë dhe medresetë. Madje është thënë se lëkura dhe lidhjet e praruara e Librave të shenjtë islam ata i kanë shkatërruar dhe i kanë përdorur për të bërë sandale.
Al Zahawi, një historian islamik i asaj kohe, rrëfen:
Ata vranë çdo njëri para syve, therën fëmijë e të rritur, sundimtarin dhe të sunduarin, të përulurin dhe të pasurin. Ata filluan me një foshnjë gjiri në gjoksin e nënës dhe më tej vazhduan në një grup që po studionin Kuranin, vranë ata, deri në njeriun e fundit. Dhe kur ata zhdukën njerëzit nga shtëpitë e tyre, ata dolën në rrugë, në shitore, dhe në xhami, vranë çdo njeri që ndodhej aty. Ata vranë madje edhe njerëz të përulur në namaz deri sa shfarosën çdo mysliman që banonte në Ta if, dhe vetëm një pakicë, 20 apo më shumë, mbetën.
Këto ishin fshehur në Bait al Fitni me municion, të paarritshëm për Vahabitë. Ishte edhe një grup në Bait al Far që numëronte 270, që u përleshën atë ditë, si dhe ditën e dytë dhe të tretën, deri sa Vahabistët u dërguan garantimin e mëshirës; vetëm ata ofruan këtë propozim si një mashtrim. Kur Vahabistët hynë, ata kapën armët e tyre dhe vranë edhe burrin e fundit.
Ata i detyruan të tjerët të dorëzohen me garanci për mëshirë dhe i dërguan ata në luginën e Waj-it ku i braktisën ata në të ftohtë dhe dëborë, këmbëzbathur, të zhveshur dhe të ekspozuar në turp me gratë e tyre, mësuar me jetën private duke u ofruar atyre mirësjellje dhe moral fetar. Ata atëherë plaçkitën pronat e tyre, çdo lloj pasurie, orendi shtëpiake dhe të holla.
Ata hodhën librat në rrugë, rrugica, dhe shtigje që të fryhen nga era, ndër të cilat mund të gjendeshin kopje të Kuranit, volume të Buhariut, Muslimit, përmbledhje të Haditheve dhe librave të jurisprudencës islame, me mijëra. Këta libra mbetën aty disa ditë, të përmbysura nga Vahabistët. Asnjëri nga ata nuk bëri më të voglën përpjekje madje edhe për një faqe Kurani të heqin nga këmba për të ruajtur atë nga poshtërimi i kësaj shfaqjeje mosrespektimi. Pastaj ata rrafshuan shtëpitë, dhe i bënë atë sikur ishte dikur një qytet i një humbjeje shterpë.
Mohammed Ali Pasha
Pastaj, Vahabitë hyrën në qytetin e shenjtë të Mekkes. Ghalibi, Sherifi i qytetit, i zbrapsi ato, por Vahabitë atëherë sulmuan dhe u drejtuan drejt Medines. Saud ibn Abdul Aziz i adresoi njerëzit që të thonin, “nuk ka tjetër rrugë për ju se të gjunjëzoheni. Do të ju bëj të vajtoni dhe do të ju zhduk ashtu siç zhduka popullin e Ta if-it”.
Në Medine, ata plaçkitën pasurinë e Profetit, duke përfshirë libra, vepra arti, relike të çmuara që janë mbledhur për rreth 1000 vjet. Më në fund, përderisa në kontroll të këtyre dy qyteteve të shenjta, ata imponuan versionin e tyre të islamit, ndaluan pelegrinët përderisa kryenin Haxhin, mbuluan Qaben me një pëlhurë të zezë të ashpër, dhe vendosen prishjen e faltoreve dhe varrezave.
Vahabitë u ngritën kundër Perandorisë Osmane dhe vazhduan tu shërbejnë interesave britanik. Gjatë kësaj periudhe, Britania siguroi si klient Arabinë juglindore, shtetin e Omanit, me sovranitet mbi Zanzibarin në Afrikë dhe pjesë të pjesë të brigjeve iraniane fqinje. Britania njashtu zgjeroi ndikimin drejt veriut në zonën e Emirateve të bashkuara arabe.
Britanikët njashtu morën kontroll edhe mbi Adenin, në gjirin verior të Jemenit. Pavarësisht këtyre shkeljeve në tokat myslimane, nga një fuqi armiqësore jomyslimane, Vehabitë nuk do ti ndalonte asgjë nga “Xhihadi” i tyre kundër Islamit.
Vehabitë vazhduan dhunën e tyre në Arabi deri më 1811, kur Muhamed Ali Pasha, mëkëmbësi i Egjiptit, është angazhuar nga Sulltani Osman për të adresuar telash Vehabistëve. Ai vendosi djalin e tij Tosun Pasha komandues, por forcat e tija u mposhtën rëndë.
Ali Pasha atëherë mori komandë, dhe më 1812, dhe përfshiu Arabinë, dhe zhduki problemi Vahabi. Dy nga fanatikët më të keq Vahabi, Uthman ul Madayiqi dhe Mubarak ibn Maghyan, janë dërguar në Stamboll, parakaluan nëpër rrugë derisa u ekzekutuan.
Ali pasha njashtu dërgoi trupa me djalin e tij të dytë, Ibrahim Pasha, të çrrënjos Vahanitë nga Siria, Iraku dhe Kuvajti. Ata arab që kanë vuajtur në duart e Vehabive u ngritën në revolt, duke iu bashkangjitur trupave të Ali Pashës. Më 1818, Vahabitë nga bastioni i Dariasë janë marrë dhe shkatërruar, edhe pse disa nga Sauditët morën mbrojtje nga Britanikët në Xheda. Saud ibn Abdul Aziz vdiq nga ethet më 1814, por trashëgimtari i tij, Abdulla ibn Saud, u dërgua në Stamboll, ku u ekzekutua me Vahabi tjerë të korruptuar. Pjesa tjetër e klanit të Vehabive u mbajt në robëri në Kajro.
Pavarësisht humbjes së tyre fillestare, Vahabitë u rigrupuan në Nexhd, duke krijuar një kryeqytet të ri në Riad. Brenda disa dekadave Vahabitë filluan një zgjerim të ri të cilin, siç shënon Hamid Algar, “ ishte i rastësishëm me atë që në fund të fundit solli Saudët në kontakt me britanikët që jo vetëm që kërkonin konsolidim të dominimit të tyre në Gjirin Persik por edhe për të bërë plane mbi copëtimin e Shtetit Osman.”
Fusnota:
[1] Two Faces of Islam, p. 74.
[2] Ayyub Sabri Pasha. Part Two: The Beginnings and Spread of Wahhabism.
[3] p. 12-13.
[4] Rihla, quoted from Little, “Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose”, Studia Islamica xli (1975). p. 95.
[5] quoted from Little, "Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose", p. 100
[6] al Nasiha al Dhahabiyya li Ibn Taymiyya, quoted from Little, "Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose", p. 100
[7] Rihla, quoted from Little, "Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose". p. 95.
[8] Nuh Ha Mim Keller, The Re-Formers of Islam. “Question 3 Re-Forming Classical Texts”.
[9] The Saudi Dynasty: From Where is it? And Who is the Real Ancestor of this Family?
[10] Who The Hell Is Baphomet, And Why Am I Kissing Her Arse?.
[11] Two Faces of Islam, p. 82.
[12] Algar, Hamid. Wahhabism: A Critical Essay, p. 23.
[13] Ibid, p. 86.
[14] Ibid, p. 37.
Perandoria Osmane
Mohammed Abdul Wahhab
Turqit kishin pushtuar Konstantinopojën, Stambollin e tashëm, më 1453, duke krijuar Perandorinë Osmane, dhe kishin zhvilluar zgjerime të rëndësishme në Evropë. Sidoqoftë, më 1683, fushata e turqve kundër Evropianëve ishte zvogëluar, kur ata u mundën me vendosshmëri në Vienë. Perandoria kishte arritur kulmin e zgjerimit.
Megjithatë, Perandoria vazhdoi të komandojë sasi të konsiderueshme të territorit, dhe akoma kishte ndikim në rajonet ku kolonializmi Britanik shpresonte të zgjerohet. Prandaj, duke pasuar strategjinë e tyre tipike “ përçaj e sundo”, Britanezët , përmes agjentit të tyre Masonik, kërkuan që të minojnë Perandorinë osmane nga brenda, duke i nxitur kundër vëllezërve të tyre të Islamit, Arabëve të gadishullit arabik.
Nuk është e lejuar në Islam që një mysliman të luftoj kundër një myslimani. Prandaj, në mënyrë që të nxeh Arabët kundër vëllezërve të tyre turq, shfaqej nevoja e krijimit të një interpretimi të ri të Islamit që do të sanksionojë vrasje të tilla, por nën udhëheqjen e Xhihadit. Këto interpretime të reja u bënë të njohura si Vehabizëm, dhe u themeluan nga Agjenti britanik Muhamed Abdul Vahabi.
Muhamed ibn Abdul Vahabi, është lindur më 1703, në një qytet të vogël të një shkretëtire shterpë të quajtur Nexhd, në pjesën lindore të tashmë të quajturës Arabia Saudite. Qëllimisht, Muhamedi a.s. , profeti i Islamit, kishte refuzuar që ti jap bekimin rajonit, duke pretenduar se nga ai rajon do të dilte vetëm “trazira e çrregullime dhe brirët e djallit”.
Babai i Abdul Vahabit ka qenë kryetar gjyqi, i respektimit të shkollës Hanbeli të jurisprudencës Islame, tradicionalisht e përhapur në këtë zonë. Megjithatë, te ai dhe vëllai i Abdul Vehabit, Sulejmani, u zbuluan shenja të devijimit doktrinar te ai që nga më herët. Ishte Sulejmani ai i cili do të dalë me një denoncim të gjatë të vëllait të tij.
Meka
Duke ndjekur shkollimin e tij të hershëm në Medine, Abdul Vehabi, ka udhëtuar jashtë gadishullit, duke provuar fillimisht në Basra. Pastaj ai shkoi në Bagdad, ku dhe u martua me një nuse të pasur dhe qëndruan bashkë për 5 vjet. Sipas Stephen Schwartz, në Dy fytyrat e Islamit, “disa thonë se gjatë kësaj endjeje Ibn Abdul Vahabi erdhi në kontakt me anglezët e caktuar që e inkurajuan atë në ambicie personale si dhe në një qëndrim kritik ndaj Islamit” .[1]
Në mënyrë të veçantë, Mir’at al Harramin, një vepër turke nga Ejub Sabri Pasha, e shkruar midis 1933 dhe 1938, thekson se në Basra, Abdul Vehabi ka rënë në kontakt me një spiun britanik me emrin Hemfer, i cili “e inspiroi atë në mashtrimet dhe gënjeshtrat që ai kishte mësuar nga Ministria Britanike e Federatës (Komonuelthi Britanik). .”[2]
Detajet e kësaj lidhjeje janë të përshkruara pak në një dokument pak të njohur me emrin Kujtimet e z.Hamfer: Një spiun Britanik në Lindjen e Mesme, që thuhet se janë publikuar në vazhdën e gazetës Gjermane Spigel, ndërsa më vonë edhe në një gazetë të njohur franceze.
Një doktor Libanez ka përkthyer një dokument nga arabishtja, i cili është përkthyer në anglisht dhe gjuhë të tjera. Kujtimet e përshkruara të llogarisë autobiografike të Hamferit, që pretendon se ka vepruar si një spiun në emër të qeverisë britanike, me mision të gjurmimit të mënyrave të shkatërrimit të Perandorisë Osmane.
Sepse siç ka shënuar Hamfer, dy shqetësimet kryesore të Qeverisë britanike, në lidhje me kolonitë e saj në Indi, Kinë dhe në Lindjen e Mesme, kanë qenë:
• 1. Përpjekjet për të mbajtur vendet që tashmë kemi marrë;
• 2. Përpjekjet për të marrë posedim nga ato vende që akoma nuk i kemi marrë. Sepse ne jemi nga ai lloj i njerëzve që kemi të zhvilluar zakonin e marrjes frymë thellë duke qenë të durueshëm.
Hamfer përshkruan se ai ka qenë një nga nëntë spiunët i dërguar në Lindjen e Mesme për një qëllim të tillë. Ai raporton, “ne ishim në hartimin afatgjatë të pagave, injorancës, mosmarrëveshjeve, madje edhe të sëmundjeve në këto vende. Ne i imitonim zakonet dhe traditat e këtyre dy vendeve, kështu duke fshehur lehtësisht qëllimet tona. “ Preteksti i Hemferit është ofruar për këto veprime:
The Muezzin's Call to Prayer
by Jean-Leon Gerome
Ne, anglezët, duhet të bëjmë shkatërrime dhe përçarje në kolonitë tona në mënyrë që ne të jetojmë në mirëqenie dhe luksoz. Vetëm përmes këtyre nxitjeve ne do të jemi në gjendje të shembim Perandorinë Osmane.
Përndryshe, si mund që një popull me popullsi të vogël mund të sjell nën sundimin e tij një popull me popullsi më të madhe? Kërkoje gojën e humnerës me të gjithë forcën që ke, dhe merre sapo ta gjesh. Duhet të dini se Perandoritë Osmane dhe Iraniane kanë arritur pikën më të ulët të jetës së tyre.
Prandaj, detyra e jote e parë është të nxisësh njerëzit kundër udhëheqësisë! Historia ka treguar se “burimi i të gjitha revolucioneve është rebelimi publik.” Kur uniteti i mulsimanëve të thyhet dhe simpatia e përbashkët mes tyre është e dobët, forcat e tyre do të treten dhe kështu shumë lehtë ne do ti shkatërrojmë ata.
Më 1710, ministri i kolonive ka dërguar Hamferin në Egjipt, Irak, Arabi dhe Stamboll, ku ai mësoi arabishten, turqishten dhe të drejtën Islame. Pas dy vitesh, kthehet fillimisht në Londër për udhëzime, para se të dërgohet në Basra, një qytet me përzierje të Sunitëve dhe Shiahve, ku Hamferi takoi Abdul Vehabin. Duke njohur kryeneçësinë e tij ndaj Kuranit dhe traditave Islame, Hamfer pa tek ai kandidatin ideal për strategjinë Britanike.
Për tu siguruar se ai është i korruptueshëm, ai kishte organizuar një martesë të përkohshme, të njohur në Islam si Muttah martesa, dhe nuk konsiderohet si legale, me një grua të krishterë të dërguar nga Qeveria britanike të josh burrin mysliman.
Ashtu siç ai ka treguar, “Ne sunduam Spanjën nga jobesimtarët (ai mendon për myslimanët) me anë të alkoolit dhe kurvërisë. Le ti marrim përsëri tokat tona me përdorimin e këtyre dy forcave të mëdha përsëri.” Hamfer pastaj u dërgua në pjesë të Iranit, dhe pastaj në Bagdad.
Në ndër kohë, ai është brengosur se nxënësi i tij do të pajiset me dituri më shumë se ai. Prandaj, Hemfer këshilloi Abdul Vehabin të kurdis në ndërkohë në Iran, një zonë ku dominonin Shiah, dhe të cilët sipas Hemferit, u dëmtuan nga injoranca, prandaj, një sfidë më e vogël për Heterodoksinë Vahabiste.
Vahabi udhëtoi në Iran, territor i Shiahve, në kundërshtim me traditën e tyre, që ka qenë Sunit, dhe për të cilin ai me vonë ka shkaktuar mjaft urrejtje. Prandaj, udhëtimi i tij mund vetëm të sqarohet vetëm si shërbyes i Hemferit, i cili e këshilloi në mënyrë specifike, “kur të jetosh ndër Shijat, bën Takija; mos u trego atyre që je Sunnit që mos të ndodh ndonjë ngatërresë për ty. Shfrytëzoj vendin dhe dijetarët! Mësoi zakonet dhe traditat e tyre.
Sepse ata janë popull injorant dhe kokëfortë”. Sepse, vërejtje për ne Hamid Algar, në Vahabizëm, Një Ese Kritike:
Nëse ai me të vërtetë mori një udhëtim të tillë pavarësisht nga antipatia e tij ndaj Shiismit, motivet që e inspiruan atë janë shumë të mistershme.
Nuk ceket Muhamed Abd al-Vahabi në burimet persiane në atë periudhë, që na bën gjithnjë vetëm të supozojmë se ai në të vërtetë ka vizituar Iranin se tendencat e tij ndaj propagandimit të nocioneve ndershmërisë u shpërfillën atje si të rëndësishëm ose ai e kundërshtoi veten duke bërë praktikën e përkohshme të Shiahve takija (që do të thotë mbroj praktikën që të lejon që si besimtar të mohosh publikisht anëtarësimin në Shiah për vetë mbrojtje, përderisa ai vazhdon të besoj dhe adhuroj në jetën private.). ).[3]
Hemfer pastaj është thirrur sërish në Londër. Kësaj radhe autorizimet e tija ishin vendosur brenda veprimeve të tij, dhe janë pajtuar me vlerësimin e tij ndaj Abdul Vahabit. Atij pastaj iu prezantuan disa sekrete, shumica e të cilave përmbaheshin në një libër prej mijëra faqesh që përshkruanin të metat e myslimanëve, si dhe mënyra mbi shkatërrimin e tyre.
Libri shënon se, pavarësisht urdhërimit për të kundërtën në islam, pikat e dobëta të myslimanëve janë: ndarjet sektare, analfabetizmi, dhe higjiena e dobët duke i bërë ata të prekshëm ndaj sëmundjeve. Ata udhëhiqen nga diktatura e padrejtë, çrregullime të përgjithshme, ku rregullat e Kuranit pothuajse asnjëherë nuk vendohen në praktikë. Ata ekzistojnë në një shtet me një kollaps të shpejtë ekonomik, varfëri dhe regres. Ushtria është e dobët, dhe armët janë jashtë afatit apo të vjetruara. Të drejtat e grave janë në përgjithësi të shkelura.
Ajo që rekomandon libri korrespondon ngushtë me strategjinë e fshehtë Britanike dhe Amerikane në Botën e Tretë në Shekullin e njëzetë. Rekomandon, që të shkatërrohen pikat e forta të myslimanëve, popullarizoj shënjestrat e tyre tjera duke ndjekur këta metoda: ndiz grindje dhe boto letërsi të polemikave të mëtejshme të nxitura.
Pengoje arsimimin, dhe inkurajo forma të lidhjeve tjera botërore si sufizmi mistik. Inkurajoni shtypje në mesin e perandorëve. Inkurajoni sekularizmin, apo nevojën e ndarjes së religjionit nga çështjet shtetërore. Përkeqësoje rënien ekonomike përmes sabotimit. Mësoni udhëheqësin shtetërore në dukuri si: seksi, sporti, alkooli, kumari, dhe kamata bankare. Mandej, në mënyrë që të armiqësohen gjeneratat e reja kundër sunduesve të tyre dhe dijetarëve, ekspozoni ata për korrupsionin e tyre.
Në mënyrë që të përhapet ide e gabuar se Islami është shovinist ndaj grave, duhet të inkurajohet keqinterpretim i Ajetit të Kuranit që thotë: “Burrat janë mbizotërues mbi gratë, “dhe duke thënë , “Gruaja është krejtësisht e keqe.” Më e rëndësishmja, duhet të futet fanatizmi në mesin e myslimanëve, dhe pastaj të kritikohet Islami si fe e terrorit.
Mjetet e popullarizimit të këtyre veseve janë emërtuar si spiunë të përcaktuar nga ndihmësit e shtetit islam, ose janë dërguar jashtë si skllevër ose kokubina për tu shitur për të afërmit e tyre. Projektet misionare janë që të kryhen në mënyrë që të depërtojnë në të gjitha shtresat sociale të shoqërisë, veçanërisht në profesionet e medicinës, inxhinierisë dhe kontabilitetit.
Publikimi i propagandës është bërë me qëllim që të përdoren fronte si kisha, shkolla, spitale, librari dhe institucione bamirëse në Vendet islamike. Miliona libra krishtere janë distribuuar falas. Spiunët ishin maskuar si murgj e murgesha, dhe janë vendosur në kisha e manastire, dhe më pas emërohen si udhëheqësit e lëvizjeve krishtere.
Arabs crossing the desert of Najd
by Jean-Léon Gerome (1824-1904)
Eventualisht, administratorët britanik vendosën të vijnë direkt te Abdul Vahabi për shkak të qëllimeve të tyre ndaj tij. Ai u pajtua të bashkëpunojë, por me kushte të caktuara. Përcaktimet kanë qenë se ai do të mbështetet me financim dhe armatim adekuat, të mbrojë veten nga shtete dhe dijetarët që do ta sulmonin pasi të njoftoheshin me idetë e tij. Dhe se një principatë duhet të vendoset në vendin e tij të lindjes në Arabi.
Më në fund, Hamferi iu bashkua Abdul Vahabit në Nexjd, i cili ishte transmetuar me të gjitha detyrimet e deklarimit të të gjithë myslimanëve, se të gjithë ata që nuk do ta ndjekin atë, si mosbesimtar, dhe shpall se është e lejuar që të vriten ata, për të uzurpuar pronat e tyre, të shkilet nderi i tyre, dhe ti robërojnë ata dhe ti shesin si skllevër në treg.
Ai ishte për ti dekurajuar myslimanët nga bindja ndaj Sulltanit në Stamboll, dhe të provokoj revolt kundër tij. Ai pretendonte se të gjitha vendet e shenjta dhe relikët janë idhuj, dhe se respektimi i tyre është njëlloj si politeizmi dhe femohimi, dhe se ata duhet të shkartohen.
Ai punoi maksimalisht që të prodhoj raste në fyerjen e Profetit Muhammed, khalifet e tij, dhe të gjithë dijetarët e shquar nga Medhhebët, duke dalluar shkolla të interpretimit ligjor. Së fundi, ai ishte që të bëjë të pamundurën që të nxis kryengritje, shtypje dhe anarki në vendet myslimane.
Në fund të fundit, reformat e lëshuara nga britanikët nga goja e Abdul Vahabit janë dizajnuar të nxisin myslimanët kundër myslimanëve, apo më mirë thënë kundër Perandorisë Osmane.
Kështu pavarësisht nga problemet e shumta që rëndonin botën myslimane, si dhe cënim të jomyslimanëve në tokat myslimane, Abdul Vehab kërkoi të identifikojë sëmundjet shqetësuese te myslimanët, në bazë të përcaktimit të planit, si praktika e vizitës së mauzeleumeve dhe kërkimin nga “shenjëtorët”, apo burrat e shenjtë të vdekur.
Besimtarët mysliman shpesh vizitonin varrezat e njerëzve të shenjtë, dhe kërkonin nga ata që të luten për to. Që të përmbush obligimin ndaj Britanikëve, Abdul Vahabi e përdori këtë preketst që të argumentoj këtë, duke kërkuar ndihmë nga dikush tjetër veç Zotit, ata në fakt “adhuronin” këta shenjëtor, dhe kryenin një veprim idhujtarie në mënyrë injorante që shkaktoi ata të humbasin islamin dhe të bëhen femohues. Atëherë u lejua, ai argumentoi, që të luftohen ata. Ky ishte një pretekst nga britanikët, përmes gojës së Vahabisë, të nxisin arabët kundër turqve.
Për më tej Vahabi sugjeroi që e gjithë bota islame të zhytet në injorancë, që mund të krahasohen madje me Arabinë e para islamit. Ka disa raste në Kuran ku Përendia tërheq vërejtjen mbi hipokrizinë e një njeriu që i lutet Zotit vetëm kur ai është ballafaquar me ndonjë fatkeqësi, por pasi, pasi që lirohet, ai kthehet te idhujt.
Abdul Vahabi deklaroi atëherë, se myslimanët ishin të njëjtë, pasi që, edhe pse ishin këmbëngulës se adhuronin një Zot, ata nuk ishin asgjë më pak se adhurues të idhujve. Kështu, Abdul Vahabi plotësoi profecinë e Profetit Muhamed, i cili paralajmëroi se do të vijë një grup që do të “transferojë ajetet e Kuranit dhe kuptimi i tyre do tu referohet pabesimtarëve dhe ata do ta bëjnë që tu referohet besimtarëve.”
Ibn Taymiyyah
Mongol siege of Baghdad (1258)
Më në fund, Abdul Vahabi ka deklaruar pasuesve të tij të zhvilloj “Xhihad” kundër të gjith myslimanëve, dhe kjo është e lejuar për to të skllavërojnë gratë dhe fëmijët e tyre. Kjo qasje ka lindur nga influenca e Ibn Tejmijeh, i cili mbetet edhe këto ditë një faktor i rëndësishëm duke udhëhequr principet e terrorizmit islamik.
Është e çuditshme se, nga të gjithë dijetarët mysliman gjatë historisë që ka mund të zgjedh, atë Vahab, dhe të gjithë “reformat” moderne myslimane pas tij, theksojnë rëndësinë e Ibn Tejmijes, ortodoksizmi i të cilit ishte i diskutueshëm, dhe i cili gjatë kohës së tij vazhdimisht ishte në konflikt me dijetarët udhëheqës dhe bazat udhëheqëse.
Jeta e Ibn Tejmijeh është e shënuar me persekutime. Që në vitin 1293, ai ka rënë në konflikt me autoritete lokale për protestimin e dënimit, i shpallur nën ligj fetar, kundër të krishterëve ka akuzuar se e kanë fyer Profetin.
Më 1298, ai ka qenë i akuzuar për gjendjen kritike të legjitimitetit të udhëheqsisë së dijetarëve islamik, antropomorfizëm, apo përshkrimi i karakteristikave njerëzore ndaj Zotit, pavarësisht nga tradita islame e evitimit të të gjitha atyre aludimeve. Ibn Batuta, udhëtari i famshëm dhe kronisti, ka raportuar se gjatë predikimit të Ibn Tejmijes në xhami, ai ka thënë, “Përendia vjen poshtë në qiellin e kësaj bote ashtu siç unë po vij poshtë tani”, dhe ka përshkruar një hap të kleri. .[4]
Opinionet për Ibn Tejmijen janë konsiderueshëm të ndryshme. Madje edhe armiqt, si Taki ud Din al Subki, ka qenë i gatshëm ti pranoj virtytet e tij: “Personalisht, admirimi im është më i madh për asketizmin, devotshmërinë, dhe besimin me të cilin Zoti e ka pajisur atë, për kampionatin e tij vetëmohues të së vërtetës, përkushtimi për udhëzimin tonë, ndjekja e përsosshmërisë, çudi e shembullit të tij, e pakrahasueshme me kohët tona dhe të kaluarën”. [5]
E megjithatë, ai qortohet nga një nxënës i tij, historiani dhe dijetari i famshëm, Al Dhahabi, i cili tha, “ I bekuar është ai që devijon nga gabimi i tij për fajin e të tjerëve! I mallkuar është ai që për shkak të gabimit të tij kanë devijuar të tjerët! Sa kohë do të shikosh hirin në sytë e vëllait tënd, duke harruar trungun tënd?” [6]
Kjo ishte mospërmbajtja e tij se Ibn Battuta ka deklaruar se Ibn Tejmijeh ka pasur “ vidhë të lirë” (epsh) .[7]
Gjatë krizës së madhe Mongole të viteve 1299 deri 1303, dhe veçanërisht gjatë okupimit të Damaskut, Ibn Tejmijeh ka udhëhequr një parti të rezistencës, dhe ka denoncuar besimin e pushtuesit për të cilin ai konsiderohet i dyshuari, pavarësisht nga konvertimi në Islam. Gjatë invazionit mongol, Ibn Tejmijeh ka jetuar në Harran, selia e komunitetit kult Sabian, dhe mund të ketë qenë nën ndikim.
Tekstet e tyre të ekspozuara mbi vizionet antropomorfike të Ademit kozmik, në një mënyrë e ngjashme me idenë Kabalistike t; Shirur Komah. Gjatë viteve që pasuan Ibn Tejmijeh njashtu ka qenë i angazhuar edhe në aktivitetet intensive polemike kundës safive dhe Shijahve. Më 1306, sidoqoftë, ai u thirr për të shpjeguar besimet e tij këshillit të guvernatorit, i cili, edhe pse nuk e dënon atë, e dërgon atë në kairo, Ibn tejmijeh është shfaqur para një tjetër këshilli në krye të antropomorfizmit, dhe është burgosur për 18 muaj.
Nëse ai respektonte idetë e tilla, siç ishte e zakonshme në mesin e Ismailëve, ai i ka ndarë ata në mënyrë të fshehtë me dishepuj të zgjedhur të avancuar me nota më të larta. Abu Hajan, i cili e ka njohur atë personalisht, e ka ka respektuar tejmase, derisa atij iu prezantua puna, në të cilën Imb Tejmijeh ka ofruar përshkrime antropomorfike për Zotin. .[8]
Libri ishte marrë me mashtrim nga një njeri i cili ka pretenduar të jetë ndër mbështetësit e tij, që të marrë udhëzime të cilat Ibn Tejmijeh i ka rezervuar vetëm për inicimin e rrethit të brendshëm. Kjo demonstron se Ibn Tejmijeh ka pasur një doktrinë që e ka mbështetur në publik, dhe më shumë doktrina të fshehta që i ka besuar vetëm vetes, një doktrinë e ngjashme me idetë okulte.
Refuzimi i Ibn Tejmijeh për tiu lutur shenjëtorëve është perceptuar nga ai si tendencë për të pastruar monoteizmin islam.
Shtylla e besimit islam është uniteti i Zotit, apo monoteizmit. Islami fillon me një mesazh që ka ballafaquar paganizmin arab, dhe ka ftuar në kthim të adhurimit të një Zoti, i njëjti i adhuruar nga Profetët e dhiatës së vjetër. Prandaj, adhurimi i ndonjë qenieje apo objekti tjetër veç Zotit është konsideruar si e barabartë me femohim. Këtë ide Abdul Vehabi e zhvilloi në ekstreme.
Familja Saudite
Ruins of Dariyah
Përfundimisht, Ministria britanike e Federat;s (Komonuelthit) ka arritur që të fitojë për Vahabin, mbështetjen e Muhamed Ibn Saudit, Amir i Darias. Është rënë dakord midis atyre se, që më tej, pushteti do të jetë i mbajtur midis pasardhësve të tij, me Sauditët duke mirëmbajtur autoritet politik, dhe Vahabi të administroj kultin. Sauditët janë një familje e njohur Illuminati, duke qenë çifut të fshehtë, sikur Doemnehu i tyre homolog në Turqi.
Duke u mbështetur Muhamed Sakher, i cili është urdhëruar të vritet për publikimin e zbulimeve të tij, Ibn Saud, duke pretenduar të mbroj reformat e Abdul Vahabit, ka qenë me origjinë çifute. Në shekullin e 15, Sakher mirëmban, një tregtar çifut nga Basra, të quajtur Mordechai, të emigruar në Arabi, me qëndrim në Dariah, ku ai ka pohuar se i takon fisit arab Aniza, dhe që aty e ka marrë emrin Merkan bin Dariah. .[9]
Fisi Aniza, nga i cili Saudët e kanë origjinën, njashtu edhe Familja urdhëruese Sabah nga Kuvajti, lëshuar fillimisht nga Hajberit në Arabi, dhe ka tradita mirë të dokumentuara rreth pasardhësve të çifutëve nga ai rajon, të cilët dhunshëm janë konvertuar në Islam.
Më specifike, duke u bazuar në legjendën moderne kulte, Aniza duket se buron nga Kulti Evropian i Magjisë, përmes personit Abu el-Atehiyya. Këto legjenda janë bërë të njohura nga Gerald Gardner, themeluesi i kultit modern të Vicca. Gardner njashtu është një shok i ngusht i Aleister Krowley, si dhe një Co-Freemason, dega e çrregullt e masonerisë franceze, e themeluar nga Annie Besant, e cila pranon gruaja të jetë në shkallën e 33.
Gardner gjithashtu ka qenë shok dhe mësues i sharlatanit famëkeq Idries Shah, libri i Sufizmit i të cilit maskon Luciferianizmin. Idries Shah ka përshkruar “Maskhara” Dervishët të cilët njashtu janë të njohur edhe si “ Revellers” dhe “të urtit”, lider i të cilëve ka qenë Abu el-Atahiza. Emri Aniza, pohon ai, do të thotë dh.. ndërsa el-Atahiza përkujtohet nga “Revellersat” me simbolin e një pishtari që digjet midis brirëve të një dhije, një aludim i dukshëm i Bafometit të Templarëve. Pas vdekjes së Atahijas, një grup pasuesish të tij migruan në Spanjë. .[10]
Në fillimin e hershëm të shekullit 18, Aniza ka hyrë në shkretëtirën siriane ku aty ata u vendosen si një fis me pushtet dhe ndikim. Udhëtari gjerman Carlsten Niebuhr iu ka referuar atyre në 1761 si fisi më i fuqishëm në shkretëtirën siriane. Sot Aniza mbetet njëri nga fiset më të mëdha arabe, me degë në Jordan, Arabinë Saudite dhe Kuvajt.
Familja Saudi fillimisht janë angazhuar si bandit. Kjo vuri përballë tyre kundër shtetit osman. Kjo, gjithsesi, shënon Schwartz, “njashtu ka krijuar një tendencë për tu bërë aleat me Britanikët, të cilët atëherë merrnin nën kontroll pjesët më të pasura dhe më të vlershme të Gadishullit Arabik: Emiratet bregdetare nga Kuvajti në Aden.” [11]
Duke i deklaruar ata të gjithë femohues, më 1746, aleanca Vahabi Saudi bëri një shpallje formale për “Xhihad” kundër gjithë atyre që nuk ndanin të njëjtin kuptim mbi islamin, kështu edhe legalizimin e ish praktikës së tyre së plaçkitjes.
Në Islam, është një detyrë shumë serioze të akuzosh një tjetër mysliman për femohim. Një traditë pohon se kur një njeri bën një akuzë të tillë, atëherë sigurisht qoftë i akuzuari apo akuzuesi është femohues. Një paralajmërim të tillë të tmerrshëm nuk e ka penguar Abdul Vahabi duke deklaruar gjithë këto jashtë reformave të tij si mosbesimtar.
Më 1746, para se ai të jetë aleat me Ibn Saudin, Abdul Vahabi, ka dërguar një delegacion nga 30 veta tek Sherifi i Mekës, të kërkoj leje për veten dhe për pasuesit e tij të kryej pelegrinazhin e Haxhit. Sherifi dalloi një motiv të mëvonshëm, të dëshirës së tij për të shfrytëzuar rastin për të shpërndarë herezi, prandaj organizoi një debat midis atyre dhe dijetarëve të Mekkes dhe Medines. Emisarët e Abdul Vahabit dështuan në mbrojtjen e pikëpamjeve të tyre, dhe Kadiu, apo kryetari i gjykatësve të Mekes, i shpalli ata si pabesimtar, duke deklaruar se ata kanë qenë të pajustifikuar nga deklarimi i të tjerëve si të tillë. .[12]
The Arabian Peninsula
Që atëherë, lëvizja Vahabiste është karakterizuar si famëkeqe ndaj myslimanëve, pavarësisht nga shkeljet “e pafe” të bëra nga britanikët në rajon. Motivuar nga shqetësimi për ndërmarrjen e tyre Indiane, në 1755 Britania bëri një përpjekje fillestare por të pasuksesshme për të futur hundët midis Kuvajtit dhe Osmanëve. 10 vjet më vonë Muhamed Ibn Saud vdes dhe djali i tij Abdul Azizi bëhet sundues i Darias.
Gjatë 2 dekadave të ardhshme, Vahabizmi ka zgjeruar sferën e ndikimit, duke paralelizuar infiltrimin nga Britanikët. Britania sërish lëvizi kundër Kuvajtit në 1775, duke kërkuar mbrojtje për shërbimin e postës përmes territorit, dhe sërish tentoi pa sukses të kap atë, ku ata u mposhtën nga Osmanët.
Megjithatë, vitin e ardhshëm, Abdul Vahabi deklaroi veten e tij lider i myslimanëve në botë, në kundërshtim direkt me autoritetin e Sulltanit në Stamboll, i riformuar nga urdhërimi i Fetuasë për “Xhihad” kundër Perandorisë Osmane. Dhe, në mënyrë të konsiderueshme, më 1788, Abdul Aziz ibn Saud i shoqëruar nga forcat britanike në okupimin e Kuvajtit.
Më 1792, Abdul Vahabi vdes, dhe Abdul Azizi merr lidershipin e lëvizjes Vahabiste, dhe zgjeroi sulmet rreth 3 vitet e ardhshme brenda qytetit të Medines, dhe regjioneve të Sirisë dhe Irakut. Më 1801, Vahabistët sulmuan qytetin e shenjtë të Shijahve Karbala, në Irak, therën mijëra qytetarë. Ata e rrënuan dhe plaçkitën varrin e Huseinit, nipit të Profetit Muhamed.
Si rezultat, siç duket Abdul Azizi është vrarë në 1803, nga një hakmarrës Shijah. Djali i tij Saud ibn Abdul Aziz atëherë e vazhdoi atë. Pas plaçkitjes së Karbalasë, Vahabistët vazhduan kundër Mekes. Guvernatori Osman i Mekes nuk arriti të negocioj për paqe, dhe u tërhoq në kështjellën e qytetit Ta’if, ku ai është ndjekur nga rreth 10,000 Vahabist.
Gjatë pushtimit të Ta’if, Vahabitë atëherë urdhëruan në shkatërrimin e të gjitha varrezave të shenjta dhe tokat e varrimit, të ndjekur nga xhamitë dhe medresetë. Madje është thënë se lëkura dhe lidhjet e praruara e Librave të shenjtë islam ata i kanë shkatërruar dhe i kanë përdorur për të bërë sandale.
Al Zahawi, një historian islamik i asaj kohe, rrëfen:
Ata vranë çdo njëri para syve, therën fëmijë e të rritur, sundimtarin dhe të sunduarin, të përulurin dhe të pasurin. Ata filluan me një foshnjë gjiri në gjoksin e nënës dhe më tej vazhduan në një grup që po studionin Kuranin, vranë ata, deri në njeriun e fundit. Dhe kur ata zhdukën njerëzit nga shtëpitë e tyre, ata dolën në rrugë, në shitore, dhe në xhami, vranë çdo njeri që ndodhej aty. Ata vranë madje edhe njerëz të përulur në namaz deri sa shfarosën çdo mysliman që banonte në Ta if, dhe vetëm një pakicë, 20 apo më shumë, mbetën.
Këto ishin fshehur në Bait al Fitni me municion, të paarritshëm për Vahabitë. Ishte edhe një grup në Bait al Far që numëronte 270, që u përleshën atë ditë, si dhe ditën e dytë dhe të tretën, deri sa Vahabistët u dërguan garantimin e mëshirës; vetëm ata ofruan këtë propozim si një mashtrim. Kur Vahabistët hynë, ata kapën armët e tyre dhe vranë edhe burrin e fundit.
Ata i detyruan të tjerët të dorëzohen me garanci për mëshirë dhe i dërguan ata në luginën e Waj-it ku i braktisën ata në të ftohtë dhe dëborë, këmbëzbathur, të zhveshur dhe të ekspozuar në turp me gratë e tyre, mësuar me jetën private duke u ofruar atyre mirësjellje dhe moral fetar. Ata atëherë plaçkitën pronat e tyre, çdo lloj pasurie, orendi shtëpiake dhe të holla.
Ata hodhën librat në rrugë, rrugica, dhe shtigje që të fryhen nga era, ndër të cilat mund të gjendeshin kopje të Kuranit, volume të Buhariut, Muslimit, përmbledhje të Haditheve dhe librave të jurisprudencës islame, me mijëra. Këta libra mbetën aty disa ditë, të përmbysura nga Vahabistët. Asnjëri nga ata nuk bëri më të voglën përpjekje madje edhe për një faqe Kurani të heqin nga këmba për të ruajtur atë nga poshtërimi i kësaj shfaqjeje mosrespektimi. Pastaj ata rrafshuan shtëpitë, dhe i bënë atë sikur ishte dikur një qytet i një humbjeje shterpë.
Mohammed Ali Pasha
Pastaj, Vahabitë hyrën në qytetin e shenjtë të Mekkes. Ghalibi, Sherifi i qytetit, i zbrapsi ato, por Vahabitë atëherë sulmuan dhe u drejtuan drejt Medines. Saud ibn Abdul Aziz i adresoi njerëzit që të thonin, “nuk ka tjetër rrugë për ju se të gjunjëzoheni. Do të ju bëj të vajtoni dhe do të ju zhduk ashtu siç zhduka popullin e Ta if-it”.
Në Medine, ata plaçkitën pasurinë e Profetit, duke përfshirë libra, vepra arti, relike të çmuara që janë mbledhur për rreth 1000 vjet. Më në fund, përderisa në kontroll të këtyre dy qyteteve të shenjta, ata imponuan versionin e tyre të islamit, ndaluan pelegrinët përderisa kryenin Haxhin, mbuluan Qaben me një pëlhurë të zezë të ashpër, dhe vendosen prishjen e faltoreve dhe varrezave.
Vahabitë u ngritën kundër Perandorisë Osmane dhe vazhduan tu shërbejnë interesave britanik. Gjatë kësaj periudhe, Britania siguroi si klient Arabinë juglindore, shtetin e Omanit, me sovranitet mbi Zanzibarin në Afrikë dhe pjesë të pjesë të brigjeve iraniane fqinje. Britania njashtu zgjeroi ndikimin drejt veriut në zonën e Emirateve të bashkuara arabe.
Britanikët njashtu morën kontroll edhe mbi Adenin, në gjirin verior të Jemenit. Pavarësisht këtyre shkeljeve në tokat myslimane, nga një fuqi armiqësore jomyslimane, Vehabitë nuk do ti ndalonte asgjë nga “Xhihadi” i tyre kundër Islamit.
Vehabitë vazhduan dhunën e tyre në Arabi deri më 1811, kur Muhamed Ali Pasha, mëkëmbësi i Egjiptit, është angazhuar nga Sulltani Osman për të adresuar telash Vehabistëve. Ai vendosi djalin e tij Tosun Pasha komandues, por forcat e tija u mposhtën rëndë.
Ali Pasha atëherë mori komandë, dhe më 1812, dhe përfshiu Arabinë, dhe zhduki problemi Vahabi. Dy nga fanatikët më të keq Vahabi, Uthman ul Madayiqi dhe Mubarak ibn Maghyan, janë dërguar në Stamboll, parakaluan nëpër rrugë derisa u ekzekutuan.
Ali pasha njashtu dërgoi trupa me djalin e tij të dytë, Ibrahim Pasha, të çrrënjos Vahanitë nga Siria, Iraku dhe Kuvajti. Ata arab që kanë vuajtur në duart e Vehabive u ngritën në revolt, duke iu bashkangjitur trupave të Ali Pashës. Më 1818, Vahabitë nga bastioni i Dariasë janë marrë dhe shkatërruar, edhe pse disa nga Sauditët morën mbrojtje nga Britanikët në Xheda. Saud ibn Abdul Aziz vdiq nga ethet më 1814, por trashëgimtari i tij, Abdulla ibn Saud, u dërgua në Stamboll, ku u ekzekutua me Vahabi tjerë të korruptuar. Pjesa tjetër e klanit të Vehabive u mbajt në robëri në Kajro.
Pavarësisht humbjes së tyre fillestare, Vahabitë u rigrupuan në Nexhd, duke krijuar një kryeqytet të ri në Riad. Brenda disa dekadave Vahabitë filluan një zgjerim të ri të cilin, siç shënon Hamid Algar, “ ishte i rastësishëm me atë që në fund të fundit solli Saudët në kontakt me britanikët që jo vetëm që kërkonin konsolidim të dominimit të tyre në Gjirin Persik por edhe për të bërë plane mbi copëtimin e Shtetit Osman.”
Fusnota:
[1] Two Faces of Islam, p. 74.
[2] Ayyub Sabri Pasha. Part Two: The Beginnings and Spread of Wahhabism.
[3] p. 12-13.
[4] Rihla, quoted from Little, “Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose”, Studia Islamica xli (1975). p. 95.
[5] quoted from Little, "Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose", p. 100
[6] al Nasiha al Dhahabiyya li Ibn Taymiyya, quoted from Little, "Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose", p. 100
[7] Rihla, quoted from Little, "Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose". p. 95.
[8] Nuh Ha Mim Keller, The Re-Formers of Islam. “Question 3 Re-Forming Classical Texts”.
[9] The Saudi Dynasty: From Where is it? And Who is the Real Ancestor of this Family?
[10] Who The Hell Is Baphomet, And Why Am I Kissing Her Arse?.
[11] Two Faces of Islam, p. 82.
[12] Algar, Hamid. Wahhabism: A Critical Essay, p. 23.
[13] Ibid, p. 86.
[14] Ibid, p. 37.
M986- "The hawk and the dove must become one in wisdom"
33
Re: Sekti i Vahabive
Zattoo 24.12.12 14:19
Shtimi i islamistëve konservativë alarmon kosovarët
Besimtarët të cilët si zë hapësira brenda xhamisë, janë ulur para portës, përgjatë një trotuari të mbuluar me sexhde. Zëri i klerikut dëgjohet përmes tyre deri në rrugë.
Në lutjet e të xhumasë në xhaminë kryesore në Prishtinë, kryeqytetit të Kosovës, nuk ka më vend për të gjithë besimtarët, të cilët kishin ardhur ta dëgjojnë predikimin e imamit.
“Armiqtë e Allahut po e prishin rininë myslimane”, paralajmëron kleriku. Ai përmend alkoolin, drogat dhe ndikimin e rrezikshëm të internetit, si pjesë e përpjekjeve të përbashkëta për “të penguar hovin e Islamit”.
“Imoraliteti është në ngritje”, ua kujton, ai dëgjuesve. “Kjo s’duhet lejuar. S’mund t’i mbyllim sytë karshi kësaj dukurie”.
Nuk ka nevojë të ecet shumë larg për të kuptuar shenjat e imoralitetit, të cilit i referohet kleriku. Jo shumë larg nga xhamia, kafeteritë moderne janë të mbushura përplot me të rinj e të reja, të përzier, që pinë kafe e birra.
Aty afër janë përmendoret që tregojnë historinë jo të largët të Kosovës. Një statujë e madhe bronzi e Bill Clintonit, me dorën e ngritur në triumf ose përshëndetje, stolis bulevardin që mban emrin e tij. Ish-presidenti amerikan është hero këtu, i brohoritur për nisjen e avionëve të NATO-s kundër forcave serbe gjatë luftës së vitit 1999.
Një skulpturë tjetër, model gjigant i fjalës angleze “Newborn” [I Porsalindur], feston një gurthemel në procesin e vënë në lëvizje nga ato sulme ajrore të NATO-s – shpalljen e pavarësisë së Kosovës në vitin 2008.
Mirënjohja ndaj Shteteve të Bashkuara – dhe aleatëve të saj në fushatën e bombardimeve – mbështet vizionin e këtij territori si komb i lirë në vete. Por, një tjetër pasojë indirekte e atij konflikti tani po shihet me dyshim.
Një lëvizje e rreptë e Islamit po tërheq besimtarët anembanë Kosovës. Rritja e saj është sfiduese ndaj traditave dhe aspiratave të një shoqërie që është përkufizuar më pak nga besimi Islam dhe më fort nga etniciteti shqiptar dhe pro-amerikanizmi.
Të padëgjuar deri në vitin 1999, konservativët dhe fanatikët fetarë janë një grup i vogël, por që po del gjithnjë e më shumë në pah, me ndjekës në gjithë qytetet e mëdha dhe në disa nga pjesët më të varfra të fshatrave.
Zyrtarë të sigurisë i thanë Rrjetit Ballkanik për Gazetari Hulumtuese (BIRN) që format më të rrepta të besimit kishin zënë rrënjë pas luftës, duke ndjekur fluksin e organizatave islamike të ndihmave dhe shkollimin e klerikëve vendas në vendet arabe.
Të intervistuar nën kushte anonimiteti, zyrtarë të sigurisë thanë se ata besojnë së deri në 50 000 njerëz në vend, kanë filluar të ndjekin forma më konservative të Islamit.
Nuk ka mënyrë të pavarur të konfirmohet kjo shifër, që përfaqëson një pjesë të vogël të popullsisë së përgjithshme në Kosovë, e llogaritur të jetë rreth 1.8 milion banorë.
Rritja e konservativëve i ka alarmuar kosovarët sekularistë si dhe klerikët e rrymës më të moderuar Islame. Megjithatë, konservatorët gjithashtu ankohen se kundërshtarët e tyre shumë lehtë të gjithë – dhe gabimisht – i akuzojnë ata për lidhje me ekstremistët e dhunshëm.
BIRN-i mund të konfirmojë që disa nga klerikët dhe besimtarët kanë tërhequr vëmendjen e agjencive të brendshme të inteligjencës. Por, nuk ka parë ndonjë dëshmi që të sugjerojë se ata përfaqësojnë ndonjë kërcënimi për sigurinë e vendit.
“Standardet Europiane”
Brezi i ri i konservativëve fetarë thonë se kushtetuta laike e Kosovës diskriminon besimtarët e devotshëm. Ata kanë kritikuar ligjet që e pengojnë shprehjen e Islamit në arsim.
Ata duan edhe lehtësimin e kufizimeve të simboleve fetare në shkollat publike, që i pengojnë vajzat dhe gratë myslimane të mbajnë mbulesë.
Klerikët konservativë po kërkojnë të drejtën e praktikimit të besimit të tyre lirisht. Pasuesit e tyre, ndërkohë, thonë se përballen gjerësisht me diskriminim në shoqëri, veçanërisht në tregun e punës.
“Pas luftës, fillova të mësoja më shumë për Islamin”, thotë një vajzë e re, e cila mbante mbulesë teksa udhëtonte në një autobus lokal të Prishtinës, por e cila nuk pranoi t’i bëhej publik emri.
“Mendoja se jam e lirë nga regjimi serb dhe mund ta praktikoj besimin tim pa frikën e paragjykimit”, thotë ajo. “Por njerëzit prapëseprapë më ngulin sytë për shkak se mbaj mbulesë. Është e vështirë të gjej punë, apo të aplikoj për ndonjë vend pune në sektorin publik, për shkak të mbulesës”.
Megjithatë, ankesat e konservativëve i kanë bezdisur shumë gra me botëkuptim laik.
“Jam myslimane, siç kemi qenë gjithmonë”, thotë Linda, 27-vjeçare e ulur në një kafeteri në qendër të Prishtinës, e cila tregoi vetëm emrin. “Por nuk shkoj në xhami. Jam vërtet e shqetësuar për këtë Islam të ri që erdhi pas luftës”.
“Nuk kishim parë të rinj me mjekra dhe pantallona të shkurta deri atëherë”, thotë ajo, duke iu referuar pamjes dhe veshjes së aplikuar nga shumë besimtarë të formave më strikte të besimit.
Marrëdhënia mes shtetit dhe konservativëve karakterizohet nga pasiguria dhe trazimi. Të dyja palët kanë nxjerrë në tavolinë dispozitat ndërkombëtare të të drejtave të njeriut, ose si mbrojtje për pozicionin e vet, ose si pengesë kundër veprimit.
“Nëse dikush thotë se ne kemi liri fetare, kjo nuk është e vërtetë”, thotë Shefqet Krasniqi, kleriku udhëheqës, apo imami, i xhamisë kryesore në Prishtinë. “Ne kërkojmë të njëjtat të drejta që kanë myslimanët në Londër apo ShBA”.
Ndërkohë, ministri i Brendshëm, Bajram Rexhepi, thotë se shqetësimet lidhur me të drejtat e njeriut i kanë penguar përpjekjet e tij për të frenuar veprimtaritë e fanatikëve të dyshuar islamistë. Ai i tha BIRN-it se është përpjekur të promovojë një ligj kundër “sekteve radikale”, gjatë mandatit të tij të parë si kryeministër i vendit, nëntë vjet më parë.
Por, ai tha se iu pre rruga nga “ndërkombëtarët” – zyrtarët e misionit të Kombeve të Bashkuara që administroi Kosovën nga viti 1999 deri më 2008.
“I pyeta ata se a do t’i toleronin sektet fetarë të rrezikonin shtetin e tyre. Ata u përgjigjën se këto ishin standardet evropiane”.
Zyrtarët e misionit të OKB-së në Kosovë thonë se në atë kohë nuk ka pasur nevojë për masa të tilla.
“Bazuar në një vlerësim sigurie nga bashkësia ndërkombëtare në Kosovë për atë kohë, nuk ka pasur nevojë për ligje kundër grupeve radikale myslimane”, thotë Olivier Salgado, zëdhënës i misionit.
Behxhet Shala, kreu i Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut (KMDLNj), tha se rreziku i ekstremizmit është nënvlerësuar nga zyrtarët ndërkombëtarë në Kosovë.
“Ndërkombëtarët janë këtu sot, por do të ikin nesër. Ata po na e lënë bombën e pashpërthyer”, ka thënë Shala për BIRN-in. Sipas tij, varfëria dhe kufijtë lehtë të kalueshëm të Kosovës e bëjnë atë një vend të përshtatshëm për radikalizëm.
Megjithatë, zyrtarët e huaj sugjerojnë që kërcënimet e mundshme të sigurisë të mos mbivlerësohen që të rrezikojnë shkeljen e lirive individuale.
Jean-Francois Fitou, ambasadori francez në Prishtinë, thotë se këto kushte nuk janë unike vetëm për Kosovën. Ai tha se të gjitha kërcënimet e mundshme duhen marrë shumë seriozisht. Por, shtoi se, edhe përgjigja duhet të peshohen kundër çdo dëmi të mundshëm ndaj lirive individuale.
“Është gjë e ndërlikuar. Gjithmonë është çështje balanci”, i tha ai BIRN-it, duke vënë re se edhe Franca – vendi me popullsinë më të madhe myslimane në Europën Perëndimore – kishte provokuar debate të ashpra pas miratimit të ndalimit të bartjes së mbulesës nëpër shkolla.
Rezistimi ndaj “sekularizmit”
Shpërbërja e Jugosllavisë socialiste u shoqërua nga një ringjallje fetare në rajon. Kishat katolike dhe ortodokse në Kroaci e Serbi tani janë më të forta nga ç’ishin para luftërave të viteve 1990-të.
As Kosova s’është përjashtim. Anembanë vendit janë ndërtuar xhami të reja, shpesh të financuara nga donatorë prej vendeve islamike.
Por, ashtu si pjesa tjetër e rajonit, nacionalizmi i ka dhënë formën të shkuarës së afërt, më fort sesa besimit. Popullsia etnike shqiptare, më e madhja në Kosovë, shpesh e shihte veten si pakicë të persekutuar brenda Jugosllavisë së sunduar nga serbët.
Në fund të viteve1990-të, ata në mënyrë masive mbështetën një luftë guerile kundër serbëve. Ndërhyrja e NATO-s i zgjeroi synimet e asaj përpjekjeje dhe bindi shumë shqiptarë se aleatët e tyre më të ngushtë ishin në Washington dhe Bruksel.
Shumica e kosovarëve janë myslimanë dhe praktikojnë një formë të butë të Islamit, me ngjyra nga tradita otomane dhe sufiste mistike. Shumica prej tyre duan ta shohin vendin e vet si një vend laik brenda Bashkimit Europian, ashtu siç është e definuar edhe në Kushtetutën e Kosovës.
Për ata që nuk shohin ndonjë kontradiktë mes besimit dhe vlerave liberale, shtimi i fanatikëve fetarë është trazues.
“Është e turpshme që të thuhet se kemi radikalë në mesin tonë, sepse shumica e kosovarëve nuk i mbështesin të tillët”, thotë Luljeta Shala, ekonomiste në Prishtinë. “Jemi pro-amerikanë, siç e dinë të gjithë”.
Fanatikët duket se ndikohen më shumë nga interpretimet arabe të besimit, sesa nga traditat osmane, që janë më të zakonshme në Kosovë. Ata shpesh quhen vahabistë apo salafistë, megjithëse shumica e tyre i hedhin poshtë këto etiketime.
Këta terma rrjedhin nga sektet e Arabisë Saudite që janë bërë sinonime të Islamit puritan. Fanatikët priren ta përshkruajnë vetveten si mbrojtës të besimit që i kundërvihen imponimit të sekularizmit “perëndimor” mbi Kosovën.
Fuad Ramiqi, përfaqësues i lëvizjes “Bashkohu”, thotë se grupi i tij favorizon protestat publike dhe rezistencë jo të dhunshme për të theksuar kërkesat e veta. Ata janë ankuar për ndalimin e mbulesës në shkolla, si dhe për rëndësinë që u jepet përmendoreve të krishtera në Prishtinë.
“Ne i kërkojmë klasës politike… të respektojë të drejtat e shumicës myslimane në Kosovë”, i tha ai BIRN-it. “Ata po diskriminojnë shumicën, duke u përpjekur ta paraqesin veten si pro-perëndimorë”.
“S’mund të jetë demokratik një shtet që ma imponon sekularizmin”.
Ramiqi thotë se së pari e konsideron vetveten si mysliman, e pastaj si kosovar. Ai ka luftuar në Bosnjë gjatë viteve 1990-të dhe ishte në bordin e anijes “Mavi Marmara”, e cila u zbulua nga ushtria izraelite në vitin 2010, teksa dërgonte furnizime humanitare te palestinezët në Gaza.
Ramiqi është tejet kritik ndaj Qeverisë së Kosovës, si dhe ndaj Bashkësisë Islame të Kosovës. Megjithatë, ai këmbëngul që grupi i tij nuk e pranon dhunën dhe nuk përbën kërcënim për askënd.
“Jemi të kujdesshëm, sepse armiqtë tanë duan të na portretizojnë si faktor destabilizues për rajonin”, thotë ai. “Nuk ka absolutisht asnjë rrezik në dhënien e të drejtës dhe lirisë njerëzve për të praktikuar besimin e tyre fetar”.
Reagimi sekular
Disa klerikë konservatorë kanë folur edhe kundër asaj që ata i konsiderojnë si kufizime të një shteti laik dhe rreziqet e një shoqërie të pafe.
Por, ata hedhin poshtë sugjerimin se janë vahabistë. Krasniqi, imam i xhamisë kryesore në Prishtinë, thotë se nuk beson në asnjë dallim apo ndarje mes myslimanëve.
Ai nuk beson që ka ekstremistë të dhunshëm në Kosovë. “Më tregoni një grup ekstremist, radikal vahabist”, kërkon ai, në mënyrë retorike.
Mesazhi konservativ ka depërtuar tek ndjekësit në zonat e varfra rurale, madje edhe pse ka provokuar reagim të kosovarëve me botëkuptim laik.
Në vitin 2010, Ajnishahe Halimi, një aktiviste nga qyteti i Skenderajt, organizoi një peticion kundër një imami të një fshati fqinj, i cili thuhej se i nxiste vajzat dhe gratë të vinin mbulesë.
Peticioni i Halimit mori me mijëra nënshkrime dhe mbështetjen e politikanëve vendas. “Kam pasur informacione se gratë e fshatit po mashtroheshin dhe se po mësohej një formë jotradicionale e Islamit”, ka thënë ajo për BIRN-in.
Shumë nënshkrues të peticionit ishin të shqetësuar nga veprimet e imamit, të cilat edhe pse nuk ishin të jashtëligjshme gjykoheshin si përpjekje për t’u imponuar veshje fetare fëmijëve të vegjël.
Imami në fjalë, Kastriot Duka, u dëbua në Shqipëri, prej nga kishte ardhur në mars të vitit 2010.
Një deklaratë nga Policia e Kosovës thotë se ai u dëbua sepse kishte shkelur kushtet e lejes së qëndrimit, që ishin dhënë specifikisht për ndihmë humanitare.
“Leja e qëndrimit lëshohet për zhvillimin e veprimtarive humanitare dhe jo [për] veprimtari të tjera, që z. Duka ka zhvilluar në vend”, thuhej në deklaratë. Nuk është e qartë se a lidhej dëbimi i Dukës me ankesat në peticion, apo jo.
Fshati Marinë ku kishte qëndruar Duka, është një nga zonat më të varfra në Kosovë. Rajoni ishte qendër e konfliktit ndërmjet luftëtarëve shqiptarë dhe forcave serbe dhe ka një numër të madh të vejash dhe familjesh pa baballarë.
Gjatë një vizite në Marinë këtë verë, disa banorë flisnin mirë për imamin e dëbuar. Ata konfirmuan që Duka iu kishte mbajtur leksione për islamin fëmijëve dhe thanë që veprimet e tij ishin krejtësisht në përputhje me rolin e tij si klerik.
Puna e Dukës në Marinë financohej nga një organizatë bamirëse islamike britanike “Rahma Mercy”. Përfaqësuesi i saj, Khalil Patel, thotë se organizata e tij i ka dhënë ndihmë humanitare fshatarëve qysh prej luftës, më 1999.
Ai tha se hixhabet u ishin ofruar vajzave që po studionin besimin, por nuk kishin qenë të detyrueshme për t’i veshur ato jashtë xhamisë. “Ne krijuam një mjedis të mrekullueshëm atje”, thotë ai. “U dhamë uniforma djemve dhe mbulesa vajzave.”
Prozelitizmi nuk është i paligjshëm në Kosovë. Shumica e bamirësive që veprojnë në vend kanë lidhje me institucione të krishtera, apo myslimane, dhe përfshijnë haptas një element fetar në punën e vet humanitare.
Myslimanët konservativë në gjithë rajonin, megjithatë, ankohen se në të shumtën e rasteve atyre u vihet nofka e ekstremistëve.
Bekir Halimi, imam shqiptar, ka një dyqan dhe shtëpi botuese në Shkup, kryeqyteti i Maqedonisë fqinje, jo shumë larg nga Prishtina, më pak se dy orë me makinë. Policia e bastisi pronën e tij në vitin 2008 dhe i konfiskoi kompjuterët dhe materialet e tjera fetare.
Bastisja në fillim u raportua në shtypin vendas si goditje kundër terrorizmit, megjithëse Halimi e kishte mohuar çdo lidhje të mundshme me radikalët e dhunshëm. Policia më vonë ia ktheu materialet e konfiskuara. Halimi s’u akuzua kurrë për asnjë shkelje, por ai thotë se dëmi ndaj reputacionit të tij nuk është riparuar.
“Askush nuk raportoi në lajme që ne nuk ishim të përfshirë në radikalizëm”, thotë ai. Halimi beson se akuzat ndaj njerëzve si ai motivohen më shumë nga rivalitete të dobëta, sesa nga një frikë e vërtetë për ekstremizëm.
“Nuk ka rrezik për radikalizëm”
Disa kritikë të ekstremizmit ankohen se janë sulmuar, apo që u janë shkatërruar pronat, për shkak të pikëpamjeve të tyre. Ata akuzojnë vahabistët për banditizëm dhe frikësim. Por, motivi i saktë për sulme të tilla mbetet ende i paqartë.
Incidentet shfaqen sporadikisht – tri raste brenda një periudhe trevjeçare – dhe vetëm njëri prej tyre rezultoi me përndjekje të suksesshme ligjore.
Musli Verbani, ish-imam në qytetin e Kaçanikut, zhvilloi një predikim më 2007, duke paralajmëruar xhematin për ekstremizmin. Menjëherë pas kësaj, makinës së tij të parkuar iu vu flaka. Në janar të vitit 2011, një person nga ai vend u dënua për këtë incident me tre muaj burgim.
Sulme të tjerë kundër njerëzve që kanë folur kundër ekstremizmit nuk kanë përfunduar me arrestime. Xhabir Hamidi, profesor i Fakultetin e Studimeve Islame dhe kritik i njohur i vahabistëve, u rrah nga njerëz me maska në vitin 2008. Ai beson se është sulmuar për shkak të bindjeve të tij.
Osman Musliu, imam nga qyteti i Drenasit, u rrah brenda xhamisë në vitin 2009. “Humba vetëdijen dhe mu thye dora”, tha ai për BIRN-in. “Gjithmonë kam folur kundër vahabistëve në mesin tonë”.
Një zyrtar i lartë policor ka bërë me dije se me këto raste është marrë policia, porse nuk ka ende prova të mjaftueshme për të ngritur akuza për sulmet kundër Hamidit dhe Musliut.
Musliu dhe Verbani thonë se u zhgënjyen nga mosreagimi i Bashkësisë Islame të Kosovës ndaj sulmeve të tyre. Të dy thonë se institucioni duhej t’i kishte dënuar sulmet ndaj anëtarëve të saj, me më shumë forcë.
Megjithatë, Ahmed Sadria, zyrtar i lartë nga Bashkësia Islame e Kosovës, hedh poshtë pohimet që institucioni duhej të kishte bërë më shumë në lidhje me sulmet, duke thënë se kjo është detyrë e policisë.
“Nuk është e vërtetë që nuk kemi reaguar në lidhje me rrahjet. U kërkuam autoriteteve të gjejnë se kush i kreu ato”, thotë ai, për të shtuar se sulmet ishin shqetësuese, porse motivet pas tyre mbesin të paqarta.
“Nuk mund të lejojmë që kjo të kthehet në dukuri”, thotë ai, “por unë s’mund të komentoj mbi këto raste, pa i ditur arsyet [e sulmeve]”.
Zyrtarët e ligjit në Kosovë thonë se e mbajnë një sy çelë mbi fanatikët islamistë dhe janë vigjilentë për çdo kërcënim të mundshëm të sigurisë.
“Ka pasur disa arrestime, të përcjella nga hetime të departamentit të terrorizmit”, thotë Shpend Maxhuni, shefi i policisë në Kosovë.
Megjithatë nuk ka pasur ndonjë dënim të shquar për terrorizëm. Shumica e njerëzve të dyshuar për ekstremizëm janë akuzuar për mbajtje të paligjshme të armëve, një problem i përhapur në vend dhe relativisht shkelje e vogël.
Zyrtarët kosovarë të sigurisë, në kushte anonimiteti, i thanë BIRN-it se ekstremistët e dyshuar kanë qenë në mbikëqyrje në 30 nga 650 xhamitë e vendit.
Këta zyrtarë kanë bërë me dije se kishin hetuar shtatë imamë për dyshim të nxitjes së radikalizmit. Megjithatë, nuk ishte ngritur asnjë akuzë kundër ndonjërit prej klerikëve.
Shumica e imamëve në listën, të cilën e ka parë BIRN-i, punojnë në xhamitë nën kontrollin e Bashkësisë Islame të Kosovës.
Sadria, zyrtari i lartë i bashkësisë, hodhi poshtë çdo sugjerim që në xhami të kenë depërtuar radikalë të rrezikshëm.
“Nuk shoh ndonjë rrezik këtu dhe nuk ka nevojë të theksohet kjo çështje”, i tha ai BIRN-it.
Edhe pse s’ka pasur dhunë serioze ekstremiste në Kosovë, disa ekspertë besojnë se autoritetet duhet të vazhdojnë të dëgjojnë me kujdes se çka po thonë fanatikët, edhe në mungesë të ndonjë veprimtarie ilegale.
“Do të thosha se shprehjet e urrejtjes dhe predikimet radikale, ekstremiste, definitivisht mund të çojnë drejt dhunës”, thotë Usama Hasan, hulumtues i njohur në “Quilliam Foundation”, një institut i Londrës që bënë fushatë kundër ekstremizmit. Hasan tregon raste kur myslimanët britanikë janë radikalizuar përmes predikimeve.
Megjithatë, legjislacioni në këtë fushë shpesh mund të jetë e mjegullt, bile edhe në Britaninë e Madhe. Ndërkohë që nxitja për dhunë është e paligjshme, ligjet e lirisë së fjalës i japin liri të madhe kritikave të bazuara mbi arsye fetare.
Për t’u kthyer në Prishtinë, fanatikët nga lëvizja “Bashkohu” e Ramiqit vazhdojnë ta shfaqin armiqësinë e tyre kundrejt zyrtarëve shtetërorë.
Më 8 tetor të këtij viti, ceremonia për hedhjen e gurthemelit të xhamisë së re në Prishtinë u ndërpre për pak kohë nga një grup prej kësaj lëvizjeje, që kishin mjekrat dhe pantallonat tradicionale të fanatikëve.
Aktivistët fishkëllyen dhe bërtitën gjatë fjalimit të presidentes, për t’u larguar më pas nga policia.
Besimtarët të cilët si zë hapësira brenda xhamisë, janë ulur para portës, përgjatë një trotuari të mbuluar me sexhde. Zëri i klerikut dëgjohet përmes tyre deri në rrugë.
Në lutjet e të xhumasë në xhaminë kryesore në Prishtinë, kryeqytetit të Kosovës, nuk ka më vend për të gjithë besimtarët, të cilët kishin ardhur ta dëgjojnë predikimin e imamit.
“Armiqtë e Allahut po e prishin rininë myslimane”, paralajmëron kleriku. Ai përmend alkoolin, drogat dhe ndikimin e rrezikshëm të internetit, si pjesë e përpjekjeve të përbashkëta për “të penguar hovin e Islamit”.
“Imoraliteti është në ngritje”, ua kujton, ai dëgjuesve. “Kjo s’duhet lejuar. S’mund t’i mbyllim sytë karshi kësaj dukurie”.
Nuk ka nevojë të ecet shumë larg për të kuptuar shenjat e imoralitetit, të cilit i referohet kleriku. Jo shumë larg nga xhamia, kafeteritë moderne janë të mbushura përplot me të rinj e të reja, të përzier, që pinë kafe e birra.
Aty afër janë përmendoret që tregojnë historinë jo të largët të Kosovës. Një statujë e madhe bronzi e Bill Clintonit, me dorën e ngritur në triumf ose përshëndetje, stolis bulevardin që mban emrin e tij. Ish-presidenti amerikan është hero këtu, i brohoritur për nisjen e avionëve të NATO-s kundër forcave serbe gjatë luftës së vitit 1999.
Një skulpturë tjetër, model gjigant i fjalës angleze “Newborn” [I Porsalindur], feston një gurthemel në procesin e vënë në lëvizje nga ato sulme ajrore të NATO-s – shpalljen e pavarësisë së Kosovës në vitin 2008.
Mirënjohja ndaj Shteteve të Bashkuara – dhe aleatëve të saj në fushatën e bombardimeve – mbështet vizionin e këtij territori si komb i lirë në vete. Por, një tjetër pasojë indirekte e atij konflikti tani po shihet me dyshim.
Një lëvizje e rreptë e Islamit po tërheq besimtarët anembanë Kosovës. Rritja e saj është sfiduese ndaj traditave dhe aspiratave të një shoqërie që është përkufizuar më pak nga besimi Islam dhe më fort nga etniciteti shqiptar dhe pro-amerikanizmi.
Të padëgjuar deri në vitin 1999, konservativët dhe fanatikët fetarë janë një grup i vogël, por që po del gjithnjë e më shumë në pah, me ndjekës në gjithë qytetet e mëdha dhe në disa nga pjesët më të varfra të fshatrave.
Zyrtarë të sigurisë i thanë Rrjetit Ballkanik për Gazetari Hulumtuese (BIRN) që format më të rrepta të besimit kishin zënë rrënjë pas luftës, duke ndjekur fluksin e organizatave islamike të ndihmave dhe shkollimin e klerikëve vendas në vendet arabe.
Të intervistuar nën kushte anonimiteti, zyrtarë të sigurisë thanë se ata besojnë së deri në 50 000 njerëz në vend, kanë filluar të ndjekin forma më konservative të Islamit.
Nuk ka mënyrë të pavarur të konfirmohet kjo shifër, që përfaqëson një pjesë të vogël të popullsisë së përgjithshme në Kosovë, e llogaritur të jetë rreth 1.8 milion banorë.
Rritja e konservativëve i ka alarmuar kosovarët sekularistë si dhe klerikët e rrymës më të moderuar Islame. Megjithatë, konservatorët gjithashtu ankohen se kundërshtarët e tyre shumë lehtë të gjithë – dhe gabimisht – i akuzojnë ata për lidhje me ekstremistët e dhunshëm.
BIRN-i mund të konfirmojë që disa nga klerikët dhe besimtarët kanë tërhequr vëmendjen e agjencive të brendshme të inteligjencës. Por, nuk ka parë ndonjë dëshmi që të sugjerojë se ata përfaqësojnë ndonjë kërcënimi për sigurinë e vendit.
“Standardet Europiane”
Brezi i ri i konservativëve fetarë thonë se kushtetuta laike e Kosovës diskriminon besimtarët e devotshëm. Ata kanë kritikuar ligjet që e pengojnë shprehjen e Islamit në arsim.
Ata duan edhe lehtësimin e kufizimeve të simboleve fetare në shkollat publike, që i pengojnë vajzat dhe gratë myslimane të mbajnë mbulesë.
Klerikët konservativë po kërkojnë të drejtën e praktikimit të besimit të tyre lirisht. Pasuesit e tyre, ndërkohë, thonë se përballen gjerësisht me diskriminim në shoqëri, veçanërisht në tregun e punës.
“Pas luftës, fillova të mësoja më shumë për Islamin”, thotë një vajzë e re, e cila mbante mbulesë teksa udhëtonte në një autobus lokal të Prishtinës, por e cila nuk pranoi t’i bëhej publik emri.
“Mendoja se jam e lirë nga regjimi serb dhe mund ta praktikoj besimin tim pa frikën e paragjykimit”, thotë ajo. “Por njerëzit prapëseprapë më ngulin sytë për shkak se mbaj mbulesë. Është e vështirë të gjej punë, apo të aplikoj për ndonjë vend pune në sektorin publik, për shkak të mbulesës”.
Megjithatë, ankesat e konservativëve i kanë bezdisur shumë gra me botëkuptim laik.
“Jam myslimane, siç kemi qenë gjithmonë”, thotë Linda, 27-vjeçare e ulur në një kafeteri në qendër të Prishtinës, e cila tregoi vetëm emrin. “Por nuk shkoj në xhami. Jam vërtet e shqetësuar për këtë Islam të ri që erdhi pas luftës”.
“Nuk kishim parë të rinj me mjekra dhe pantallona të shkurta deri atëherë”, thotë ajo, duke iu referuar pamjes dhe veshjes së aplikuar nga shumë besimtarë të formave më strikte të besimit.
Marrëdhënia mes shtetit dhe konservativëve karakterizohet nga pasiguria dhe trazimi. Të dyja palët kanë nxjerrë në tavolinë dispozitat ndërkombëtare të të drejtave të njeriut, ose si mbrojtje për pozicionin e vet, ose si pengesë kundër veprimit.
“Nëse dikush thotë se ne kemi liri fetare, kjo nuk është e vërtetë”, thotë Shefqet Krasniqi, kleriku udhëheqës, apo imami, i xhamisë kryesore në Prishtinë. “Ne kërkojmë të njëjtat të drejta që kanë myslimanët në Londër apo ShBA”.
Ndërkohë, ministri i Brendshëm, Bajram Rexhepi, thotë se shqetësimet lidhur me të drejtat e njeriut i kanë penguar përpjekjet e tij për të frenuar veprimtaritë e fanatikëve të dyshuar islamistë. Ai i tha BIRN-it se është përpjekur të promovojë një ligj kundër “sekteve radikale”, gjatë mandatit të tij të parë si kryeministër i vendit, nëntë vjet më parë.
Por, ai tha se iu pre rruga nga “ndërkombëtarët” – zyrtarët e misionit të Kombeve të Bashkuara që administroi Kosovën nga viti 1999 deri më 2008.
“I pyeta ata se a do t’i toleronin sektet fetarë të rrezikonin shtetin e tyre. Ata u përgjigjën se këto ishin standardet evropiane”.
Zyrtarët e misionit të OKB-së në Kosovë thonë se në atë kohë nuk ka pasur nevojë për masa të tilla.
“Bazuar në një vlerësim sigurie nga bashkësia ndërkombëtare në Kosovë për atë kohë, nuk ka pasur nevojë për ligje kundër grupeve radikale myslimane”, thotë Olivier Salgado, zëdhënës i misionit.
Behxhet Shala, kreu i Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut (KMDLNj), tha se rreziku i ekstremizmit është nënvlerësuar nga zyrtarët ndërkombëtarë në Kosovë.
“Ndërkombëtarët janë këtu sot, por do të ikin nesër. Ata po na e lënë bombën e pashpërthyer”, ka thënë Shala për BIRN-in. Sipas tij, varfëria dhe kufijtë lehtë të kalueshëm të Kosovës e bëjnë atë një vend të përshtatshëm për radikalizëm.
Megjithatë, zyrtarët e huaj sugjerojnë që kërcënimet e mundshme të sigurisë të mos mbivlerësohen që të rrezikojnë shkeljen e lirive individuale.
Jean-Francois Fitou, ambasadori francez në Prishtinë, thotë se këto kushte nuk janë unike vetëm për Kosovën. Ai tha se të gjitha kërcënimet e mundshme duhen marrë shumë seriozisht. Por, shtoi se, edhe përgjigja duhet të peshohen kundër çdo dëmi të mundshëm ndaj lirive individuale.
“Është gjë e ndërlikuar. Gjithmonë është çështje balanci”, i tha ai BIRN-it, duke vënë re se edhe Franca – vendi me popullsinë më të madhe myslimane në Europën Perëndimore – kishte provokuar debate të ashpra pas miratimit të ndalimit të bartjes së mbulesës nëpër shkolla.
Rezistimi ndaj “sekularizmit”
Shpërbërja e Jugosllavisë socialiste u shoqërua nga një ringjallje fetare në rajon. Kishat katolike dhe ortodokse në Kroaci e Serbi tani janë më të forta nga ç’ishin para luftërave të viteve 1990-të.
As Kosova s’është përjashtim. Anembanë vendit janë ndërtuar xhami të reja, shpesh të financuara nga donatorë prej vendeve islamike.
Por, ashtu si pjesa tjetër e rajonit, nacionalizmi i ka dhënë formën të shkuarës së afërt, më fort sesa besimit. Popullsia etnike shqiptare, më e madhja në Kosovë, shpesh e shihte veten si pakicë të persekutuar brenda Jugosllavisë së sunduar nga serbët.
Në fund të viteve1990-të, ata në mënyrë masive mbështetën një luftë guerile kundër serbëve. Ndërhyrja e NATO-s i zgjeroi synimet e asaj përpjekjeje dhe bindi shumë shqiptarë se aleatët e tyre më të ngushtë ishin në Washington dhe Bruksel.
Shumica e kosovarëve janë myslimanë dhe praktikojnë një formë të butë të Islamit, me ngjyra nga tradita otomane dhe sufiste mistike. Shumica prej tyre duan ta shohin vendin e vet si një vend laik brenda Bashkimit Europian, ashtu siç është e definuar edhe në Kushtetutën e Kosovës.
Për ata që nuk shohin ndonjë kontradiktë mes besimit dhe vlerave liberale, shtimi i fanatikëve fetarë është trazues.
“Është e turpshme që të thuhet se kemi radikalë në mesin tonë, sepse shumica e kosovarëve nuk i mbështesin të tillët”, thotë Luljeta Shala, ekonomiste në Prishtinë. “Jemi pro-amerikanë, siç e dinë të gjithë”.
Fanatikët duket se ndikohen më shumë nga interpretimet arabe të besimit, sesa nga traditat osmane, që janë më të zakonshme në Kosovë. Ata shpesh quhen vahabistë apo salafistë, megjithëse shumica e tyre i hedhin poshtë këto etiketime.
Këta terma rrjedhin nga sektet e Arabisë Saudite që janë bërë sinonime të Islamit puritan. Fanatikët priren ta përshkruajnë vetveten si mbrojtës të besimit që i kundërvihen imponimit të sekularizmit “perëndimor” mbi Kosovën.
Fuad Ramiqi, përfaqësues i lëvizjes “Bashkohu”, thotë se grupi i tij favorizon protestat publike dhe rezistencë jo të dhunshme për të theksuar kërkesat e veta. Ata janë ankuar për ndalimin e mbulesës në shkolla, si dhe për rëndësinë që u jepet përmendoreve të krishtera në Prishtinë.
“Ne i kërkojmë klasës politike… të respektojë të drejtat e shumicës myslimane në Kosovë”, i tha ai BIRN-it. “Ata po diskriminojnë shumicën, duke u përpjekur ta paraqesin veten si pro-perëndimorë”.
“S’mund të jetë demokratik një shtet që ma imponon sekularizmin”.
Ramiqi thotë se së pari e konsideron vetveten si mysliman, e pastaj si kosovar. Ai ka luftuar në Bosnjë gjatë viteve 1990-të dhe ishte në bordin e anijes “Mavi Marmara”, e cila u zbulua nga ushtria izraelite në vitin 2010, teksa dërgonte furnizime humanitare te palestinezët në Gaza.
Ramiqi është tejet kritik ndaj Qeverisë së Kosovës, si dhe ndaj Bashkësisë Islame të Kosovës. Megjithatë, ai këmbëngul që grupi i tij nuk e pranon dhunën dhe nuk përbën kërcënim për askënd.
“Jemi të kujdesshëm, sepse armiqtë tanë duan të na portretizojnë si faktor destabilizues për rajonin”, thotë ai. “Nuk ka absolutisht asnjë rrezik në dhënien e të drejtës dhe lirisë njerëzve për të praktikuar besimin e tyre fetar”.
Reagimi sekular
Disa klerikë konservatorë kanë folur edhe kundër asaj që ata i konsiderojnë si kufizime të një shteti laik dhe rreziqet e një shoqërie të pafe.
Por, ata hedhin poshtë sugjerimin se janë vahabistë. Krasniqi, imam i xhamisë kryesore në Prishtinë, thotë se nuk beson në asnjë dallim apo ndarje mes myslimanëve.
Ai nuk beson që ka ekstremistë të dhunshëm në Kosovë. “Më tregoni një grup ekstremist, radikal vahabist”, kërkon ai, në mënyrë retorike.
Mesazhi konservativ ka depërtuar tek ndjekësit në zonat e varfra rurale, madje edhe pse ka provokuar reagim të kosovarëve me botëkuptim laik.
Në vitin 2010, Ajnishahe Halimi, një aktiviste nga qyteti i Skenderajt, organizoi një peticion kundër një imami të një fshati fqinj, i cili thuhej se i nxiste vajzat dhe gratë të vinin mbulesë.
Peticioni i Halimit mori me mijëra nënshkrime dhe mbështetjen e politikanëve vendas. “Kam pasur informacione se gratë e fshatit po mashtroheshin dhe se po mësohej një formë jotradicionale e Islamit”, ka thënë ajo për BIRN-in.
Shumë nënshkrues të peticionit ishin të shqetësuar nga veprimet e imamit, të cilat edhe pse nuk ishin të jashtëligjshme gjykoheshin si përpjekje për t’u imponuar veshje fetare fëmijëve të vegjël.
Imami në fjalë, Kastriot Duka, u dëbua në Shqipëri, prej nga kishte ardhur në mars të vitit 2010.
Një deklaratë nga Policia e Kosovës thotë se ai u dëbua sepse kishte shkelur kushtet e lejes së qëndrimit, që ishin dhënë specifikisht për ndihmë humanitare.
“Leja e qëndrimit lëshohet për zhvillimin e veprimtarive humanitare dhe jo [për] veprimtari të tjera, që z. Duka ka zhvilluar në vend”, thuhej në deklaratë. Nuk është e qartë se a lidhej dëbimi i Dukës me ankesat në peticion, apo jo.
Fshati Marinë ku kishte qëndruar Duka, është një nga zonat më të varfra në Kosovë. Rajoni ishte qendër e konfliktit ndërmjet luftëtarëve shqiptarë dhe forcave serbe dhe ka një numër të madh të vejash dhe familjesh pa baballarë.
Gjatë një vizite në Marinë këtë verë, disa banorë flisnin mirë për imamin e dëbuar. Ata konfirmuan që Duka iu kishte mbajtur leksione për islamin fëmijëve dhe thanë që veprimet e tij ishin krejtësisht në përputhje me rolin e tij si klerik.
Puna e Dukës në Marinë financohej nga një organizatë bamirëse islamike britanike “Rahma Mercy”. Përfaqësuesi i saj, Khalil Patel, thotë se organizata e tij i ka dhënë ndihmë humanitare fshatarëve qysh prej luftës, më 1999.
Ai tha se hixhabet u ishin ofruar vajzave që po studionin besimin, por nuk kishin qenë të detyrueshme për t’i veshur ato jashtë xhamisë. “Ne krijuam një mjedis të mrekullueshëm atje”, thotë ai. “U dhamë uniforma djemve dhe mbulesa vajzave.”
Prozelitizmi nuk është i paligjshëm në Kosovë. Shumica e bamirësive që veprojnë në vend kanë lidhje me institucione të krishtera, apo myslimane, dhe përfshijnë haptas një element fetar në punën e vet humanitare.
Myslimanët konservativë në gjithë rajonin, megjithatë, ankohen se në të shumtën e rasteve atyre u vihet nofka e ekstremistëve.
Bekir Halimi, imam shqiptar, ka një dyqan dhe shtëpi botuese në Shkup, kryeqyteti i Maqedonisë fqinje, jo shumë larg nga Prishtina, më pak se dy orë me makinë. Policia e bastisi pronën e tij në vitin 2008 dhe i konfiskoi kompjuterët dhe materialet e tjera fetare.
Bastisja në fillim u raportua në shtypin vendas si goditje kundër terrorizmit, megjithëse Halimi e kishte mohuar çdo lidhje të mundshme me radikalët e dhunshëm. Policia më vonë ia ktheu materialet e konfiskuara. Halimi s’u akuzua kurrë për asnjë shkelje, por ai thotë se dëmi ndaj reputacionit të tij nuk është riparuar.
“Askush nuk raportoi në lajme që ne nuk ishim të përfshirë në radikalizëm”, thotë ai. Halimi beson se akuzat ndaj njerëzve si ai motivohen më shumë nga rivalitete të dobëta, sesa nga një frikë e vërtetë për ekstremizëm.
“Nuk ka rrezik për radikalizëm”
Disa kritikë të ekstremizmit ankohen se janë sulmuar, apo që u janë shkatërruar pronat, për shkak të pikëpamjeve të tyre. Ata akuzojnë vahabistët për banditizëm dhe frikësim. Por, motivi i saktë për sulme të tilla mbetet ende i paqartë.
Incidentet shfaqen sporadikisht – tri raste brenda një periudhe trevjeçare – dhe vetëm njëri prej tyre rezultoi me përndjekje të suksesshme ligjore.
Musli Verbani, ish-imam në qytetin e Kaçanikut, zhvilloi një predikim më 2007, duke paralajmëruar xhematin për ekstremizmin. Menjëherë pas kësaj, makinës së tij të parkuar iu vu flaka. Në janar të vitit 2011, një person nga ai vend u dënua për këtë incident me tre muaj burgim.
Sulme të tjerë kundër njerëzve që kanë folur kundër ekstremizmit nuk kanë përfunduar me arrestime. Xhabir Hamidi, profesor i Fakultetin e Studimeve Islame dhe kritik i njohur i vahabistëve, u rrah nga njerëz me maska në vitin 2008. Ai beson se është sulmuar për shkak të bindjeve të tij.
Osman Musliu, imam nga qyteti i Drenasit, u rrah brenda xhamisë në vitin 2009. “Humba vetëdijen dhe mu thye dora”, tha ai për BIRN-in. “Gjithmonë kam folur kundër vahabistëve në mesin tonë”.
Një zyrtar i lartë policor ka bërë me dije se me këto raste është marrë policia, porse nuk ka ende prova të mjaftueshme për të ngritur akuza për sulmet kundër Hamidit dhe Musliut.
Musliu dhe Verbani thonë se u zhgënjyen nga mosreagimi i Bashkësisë Islame të Kosovës ndaj sulmeve të tyre. Të dy thonë se institucioni duhej t’i kishte dënuar sulmet ndaj anëtarëve të saj, me më shumë forcë.
Megjithatë, Ahmed Sadria, zyrtar i lartë nga Bashkësia Islame e Kosovës, hedh poshtë pohimet që institucioni duhej të kishte bërë më shumë në lidhje me sulmet, duke thënë se kjo është detyrë e policisë.
“Nuk është e vërtetë që nuk kemi reaguar në lidhje me rrahjet. U kërkuam autoriteteve të gjejnë se kush i kreu ato”, thotë ai, për të shtuar se sulmet ishin shqetësuese, porse motivet pas tyre mbesin të paqarta.
“Nuk mund të lejojmë që kjo të kthehet në dukuri”, thotë ai, “por unë s’mund të komentoj mbi këto raste, pa i ditur arsyet [e sulmeve]”.
Zyrtarët e ligjit në Kosovë thonë se e mbajnë një sy çelë mbi fanatikët islamistë dhe janë vigjilentë për çdo kërcënim të mundshëm të sigurisë.
“Ka pasur disa arrestime, të përcjella nga hetime të departamentit të terrorizmit”, thotë Shpend Maxhuni, shefi i policisë në Kosovë.
Megjithatë nuk ka pasur ndonjë dënim të shquar për terrorizëm. Shumica e njerëzve të dyshuar për ekstremizëm janë akuzuar për mbajtje të paligjshme të armëve, një problem i përhapur në vend dhe relativisht shkelje e vogël.
Zyrtarët kosovarë të sigurisë, në kushte anonimiteti, i thanë BIRN-it se ekstremistët e dyshuar kanë qenë në mbikëqyrje në 30 nga 650 xhamitë e vendit.
Këta zyrtarë kanë bërë me dije se kishin hetuar shtatë imamë për dyshim të nxitjes së radikalizmit. Megjithatë, nuk ishte ngritur asnjë akuzë kundër ndonjërit prej klerikëve.
Shumica e imamëve në listën, të cilën e ka parë BIRN-i, punojnë në xhamitë nën kontrollin e Bashkësisë Islame të Kosovës.
Sadria, zyrtari i lartë i bashkësisë, hodhi poshtë çdo sugjerim që në xhami të kenë depërtuar radikalë të rrezikshëm.
“Nuk shoh ndonjë rrezik këtu dhe nuk ka nevojë të theksohet kjo çështje”, i tha ai BIRN-it.
Edhe pse s’ka pasur dhunë serioze ekstremiste në Kosovë, disa ekspertë besojnë se autoritetet duhet të vazhdojnë të dëgjojnë me kujdes se çka po thonë fanatikët, edhe në mungesë të ndonjë veprimtarie ilegale.
“Do të thosha se shprehjet e urrejtjes dhe predikimet radikale, ekstremiste, definitivisht mund të çojnë drejt dhunës”, thotë Usama Hasan, hulumtues i njohur në “Quilliam Foundation”, një institut i Londrës që bënë fushatë kundër ekstremizmit. Hasan tregon raste kur myslimanët britanikë janë radikalizuar përmes predikimeve.
Megjithatë, legjislacioni në këtë fushë shpesh mund të jetë e mjegullt, bile edhe në Britaninë e Madhe. Ndërkohë që nxitja për dhunë është e paligjshme, ligjet e lirisë së fjalës i japin liri të madhe kritikave të bazuara mbi arsye fetare.
Për t’u kthyer në Prishtinë, fanatikët nga lëvizja “Bashkohu” e Ramiqit vazhdojnë ta shfaqin armiqësinë e tyre kundrejt zyrtarëve shtetërorë.
Më 8 tetor të këtij viti, ceremonia për hedhjen e gurthemelit të xhamisë së re në Prishtinë u ndërpre për pak kohë nga një grup prej kësaj lëvizjeje, që kishin mjekrat dhe pantallonat tradicionale të fanatikëve.
Aktivistët fishkëllyen dhe bërtitën gjatë fjalimit të presidentes, për t’u larguar më pas nga policia.
Zattoo- 600
Re: Sekti i Vahabive
Vizitor 24.12.12 20:31
Ne Kosove nuk ka vehabista ka vetem muslimane,ndersa shkrimet jane sigurisht nga armiqte e islamit por ta dini nje gje sa me shume qe sulmohet islami aq me shume forcohet dhe perhapet.
Vizitor- Vizitor
Re: Sekti i Vahabive
Tanki 24.12.12 20:41
VEHABIZMI dhe Radikalizmi Islamik jan : ''KANCERI i Ballkanit''
Tanki- Njeriu në krahasim me mendimet e tij, është sikur se një gotë prej qelqi i zhytur në fundin e oqeanit.
46
Re: Sekti i Vahabive
Luli 24.12.12 20:53
Trigon shkruajti:Ne Kosove nuk ka vehabista ka vetem muslimane,ndersa shkrimet jane sigurisht nga armiqte e islamit por ta dini nje gje sa me shume qe sulmohet islami aq me shume forcohet dhe perhapet.
hahahahaahhahahahahhahha
Luli- "Duhet bredhur shumë në errësirë derisa të preket drita"
861
Re: Sekti i Vahabive
Marlend 25.12.12 3:43
nqs asht kshtu turp te ken ata kosovar qe kan fillu me ndjek ket rrug...nji dit kan per t'thy qafen si shum tjer neper bot...
Marlend- toleranca eshte celesi drejt zhvillimit
18
Re: Sekti i Vahabive
Marlend 25.12.12 3:44
se harrova,pritni sa t'vin Pllumi se jau spjegon ai....pershumvjet Krishtlindjet
Marlend- toleranca eshte celesi drejt zhvillimit
18
Re: Sekti i Vahabive
Vizitor 25.12.12 19:16
Luli shkruajti:Trigon shkruajti:Ne Kosove nuk ka vehabista ka vetem muslimane,ndersa shkrimet jane sigurisht nga armiqte e islamit por ta dini nje gje sa me shume qe sulmohet islami aq me shume forcohet dhe perhapet.
hahahahaahhahahahahhahha
ti vetem qesh nga cinizmi por kjo eshte e verteta.Ki me pa edhe vet qe islami sado qe sulmohet prap ai qendron edhe me fuqishem dhe perhapet edhe me shume.
Vizitor- Vizitor
Re: Sekti i Vahabive
Kill me 26.12.12 19:59
Keto vitet e fundit jane shtuar shume,keta paguhen mire,dhe jetojne lluks,vetem ta shkaterrojne Kosoven
Kill me- 28
Re: Sekti i Vahabive
Arb 27.12.12 1:04
Sa do qe te paguhen , ato nuk i sjellin dem as Kosoves, por as Islamit.Kill me shkruajti:Keto vitet e fundit jane shtuar shume,keta paguhen mire,dhe jetojne lluks,vetem ta shkaterrojne Kosoven
Megjithe se une nuk di (te pakten askush deri me sot nuk eshte prononcuar publikisht) se ata marin te holla. Por edhe sikur te marin, eshte vetem kryesia e tyre, kurse te tjeret me shume gjase mund te jene te sinqert ne veprim por te manipuluar.
Gjithsesi, vehabizmi eshte nje lloj flame qe mbine ne disa vende, por gjithmone jane te pa-demshem dhe "vdesin" para se te arrijen cakun e tyre. Sepse jane te vegjel dhe te pa-perfillshem.
Por, eshte shqetesues fakti, se kur islamofobet flasin per Islamin, ata gjithmon i referohen kesaj shkalle te njerzive, duke i pergjithsuar ne gjith popullin! Por Islami i mirfillt eshte pa te meta, edhe pse vehabizmi ne esence deshiron t'i shtoje "ca te meta"...
Edituar për herë të fundit nga Arb në 27.12.12 1:06, edituar 1 herë gjithsej (Reason for editing : n.)
Arb- 36
Vehabizmi rrezik për Islamin dhe botën
gjilanasi 28.03.14 17:35
Dijetarët e universitetit më të vjetër islam: Vehabizmi rrezik për Islamin dhe botën
Dijetarët e Al-Azharit, universitetit më të vjetër islam, si dhe ekspertet e specializuar mbi lëvizjet islame kanë vërtetuar dhe deklaruar se vehabizmi si mendim, ideologji dhe lëvizje përbën armikun më të rrezikshëm për myslimanet dhe botën dhe se rreziku i saj nuk është me i vogël se i sionizmit, meqë përqafon mendime dhe sjellje që nxisin dhunë, terror, urrejtje si dhe mënyrën e lehtë e të të akuzuarit për jobesimtarë ndaj gjithë atyre që nuk pajtohen me mendimet e tyre
Sipas kësaj është obligim fetar që t'i kundërvihemi kësaj ideologjie dhe ithtarëve të saj me të gjitha mjetet e mundshme dhe poseduese.
Kjo u cek në simpoziumin islam që u mbajt në Kairo të Egjiptit me temën ( Vehabizmi: Rrezik për islamin dhe boten), ku me punimet dhe debatet e tyre morën pjese, Dr. Abdurrahman Es-Sebki nga dijetarët e Al-Azharit; mendimtari Dr. Ahmed Es-Sajih, profesor i Akides dhe filozofisë ialame në Al-Azhar; Këshilltari Ahmed Abduhu Mahir nga dijetarët e mëdhenj dhe ekspert i lëvizjeve islame në Egjipt; Profesor Abdul Fetah Asakir mendimtar i njohur islam. Dr, Alij Abu El-Xhevad ekspert i shkencave të levizjeve islame, si dhe një grup dijetarësh, mendimtarësh dhe ekspertë të ndryshëm.
Kështu, ky simpozium përfundoi me disa porosi dhe rezultate ndër të cilat më të veçanta ishin:
1- Ekspertët dhe dijetarët me punimet dhe debatet e tyre vërtetuan se vehabizmi si thirrje ideologji dhe mendim ngrihet mbi bazën e mohimit të tjetrit dhe të të akuzuarit për jo besimtarë dhe se kjo lëvizje rrezikon sigurinë e myslimaneve në mbarë shtetet e botës islame, duke u bazuar në mendimet që janë vërtetuar tek vehabizmi siç janë mendimet terroriste kriminele të nivelit të lartë të rrezikut, mendime që nxisin rininë islame për të akuzuar tjetrin me kufër, për të terrorizuar shoqërinë dhe udhëheqësit për shkaqe me banale, se bota bashkëkohore nuk ka vuajtur nga asnjë organizim apo thirrje ashtu siç vuan nga vehabizmi, sikur të mos ishte në pyetje mbështetja financiare e Arabisë Saudite, vehabizni nuk do të ishte përhapur dhe sikur të mos ishte hipokrizia amerikane në mbështetje të vehabizmit, atëherë do të ishte shumë lehtë t’i kundërvihet dhe të zhduket kjo lëvizje, por se Amerika dhe Arabia Saudite përfitojnë nga ky devijim ideologjik, i cili me pa të drejtë i përshkruhet islamit, për ta terrorizuar botën.
2- Të pranishmit në këtë simpozium vërtetuan se vehabizmi ka qëndrim negativ ndaj gruas, diturisë, muzikës dhe ndaj të gjitha arteve, ndaj të krishterëve, si dhe gjithë medh’hebeve (shkollave juridike islame) dhe grupeve islame, kështu vehabizmi është thirrje në injorancë dhe se shumica e trashëgimisë vehavbiste është e ngritur mbi idenë e terrorit ideologjik e fetar dhe mbi kundërshtimin dhe luftimin e aktuales dhe mendjes. Për këtë shkak disa e konsideruan si fe që dallon nga feja islame, fe që thërret në terror dhe vrasje në emër të Përendisë, kurse Përendia është i pastër nga kjo, dhe se ajo që ndodhe ne Irak, Afganistan bile edhe në Saudi, e cila është kujdestare e kësaj lëvizjeje, nuk është tjetër pos vrasje dhe terror, e cila na e vërteton se ne grindemi përpara një thirrje kriminele e jo përpara thirrjes islame qe është e shquar si tolerante dhe mesatare.
3-Dijetarët dhe ekspertët e pranishëm kërkuan domosdoshmërinë e përgatitjes së një strategjie islame në nivel botëror kulturore, politike për t’iu kundërvënë vehabizmit dhe se Al-Azahri duhet të ketë rol në gjithë këtë për shkak se është institucioni mesatar islam para se të bjerë në duart e vehabistave dhe në duart e atyre të ashtequajturit thërras të rijnë nga radhët e selefive ekstremë, Al-Azhari si institucion i dritës, mesatares ka mundësi t’i kundërvihet fuqishëm këtij fenomeni radikal ekstrem vehabist që kundërshton shpirtin islam.
GazetaExpress
Dijetarët e Al-Azharit, universitetit më të vjetër islam, si dhe ekspertet e specializuar mbi lëvizjet islame kanë vërtetuar dhe deklaruar se vehabizmi si mendim, ideologji dhe lëvizje përbën armikun më të rrezikshëm për myslimanet dhe botën dhe se rreziku i saj nuk është me i vogël se i sionizmit, meqë përqafon mendime dhe sjellje që nxisin dhunë, terror, urrejtje si dhe mënyrën e lehtë e të të akuzuarit për jobesimtarë ndaj gjithë atyre që nuk pajtohen me mendimet e tyre
Sipas kësaj është obligim fetar që t'i kundërvihemi kësaj ideologjie dhe ithtarëve të saj me të gjitha mjetet e mundshme dhe poseduese.
Kjo u cek në simpoziumin islam që u mbajt në Kairo të Egjiptit me temën ( Vehabizmi: Rrezik për islamin dhe boten), ku me punimet dhe debatet e tyre morën pjese, Dr. Abdurrahman Es-Sebki nga dijetarët e Al-Azharit; mendimtari Dr. Ahmed Es-Sajih, profesor i Akides dhe filozofisë ialame në Al-Azhar; Këshilltari Ahmed Abduhu Mahir nga dijetarët e mëdhenj dhe ekspert i lëvizjeve islame në Egjipt; Profesor Abdul Fetah Asakir mendimtar i njohur islam. Dr, Alij Abu El-Xhevad ekspert i shkencave të levizjeve islame, si dhe një grup dijetarësh, mendimtarësh dhe ekspertë të ndryshëm.
Kështu, ky simpozium përfundoi me disa porosi dhe rezultate ndër të cilat më të veçanta ishin:
1- Ekspertët dhe dijetarët me punimet dhe debatet e tyre vërtetuan se vehabizmi si thirrje ideologji dhe mendim ngrihet mbi bazën e mohimit të tjetrit dhe të të akuzuarit për jo besimtarë dhe se kjo lëvizje rrezikon sigurinë e myslimaneve në mbarë shtetet e botës islame, duke u bazuar në mendimet që janë vërtetuar tek vehabizmi siç janë mendimet terroriste kriminele të nivelit të lartë të rrezikut, mendime që nxisin rininë islame për të akuzuar tjetrin me kufër, për të terrorizuar shoqërinë dhe udhëheqësit për shkaqe me banale, se bota bashkëkohore nuk ka vuajtur nga asnjë organizim apo thirrje ashtu siç vuan nga vehabizmi, sikur të mos ishte në pyetje mbështetja financiare e Arabisë Saudite, vehabizni nuk do të ishte përhapur dhe sikur të mos ishte hipokrizia amerikane në mbështetje të vehabizmit, atëherë do të ishte shumë lehtë t’i kundërvihet dhe të zhduket kjo lëvizje, por se Amerika dhe Arabia Saudite përfitojnë nga ky devijim ideologjik, i cili me pa të drejtë i përshkruhet islamit, për ta terrorizuar botën.
2- Të pranishmit në këtë simpozium vërtetuan se vehabizmi ka qëndrim negativ ndaj gruas, diturisë, muzikës dhe ndaj të gjitha arteve, ndaj të krishterëve, si dhe gjithë medh’hebeve (shkollave juridike islame) dhe grupeve islame, kështu vehabizmi është thirrje në injorancë dhe se shumica e trashëgimisë vehavbiste është e ngritur mbi idenë e terrorit ideologjik e fetar dhe mbi kundërshtimin dhe luftimin e aktuales dhe mendjes. Për këtë shkak disa e konsideruan si fe që dallon nga feja islame, fe që thërret në terror dhe vrasje në emër të Përendisë, kurse Përendia është i pastër nga kjo, dhe se ajo që ndodhe ne Irak, Afganistan bile edhe në Saudi, e cila është kujdestare e kësaj lëvizjeje, nuk është tjetër pos vrasje dhe terror, e cila na e vërteton se ne grindemi përpara një thirrje kriminele e jo përpara thirrjes islame qe është e shquar si tolerante dhe mesatare.
3-Dijetarët dhe ekspertët e pranishëm kërkuan domosdoshmërinë e përgatitjes së një strategjie islame në nivel botëror kulturore, politike për t’iu kundërvënë vehabizmit dhe se Al-Azahri duhet të ketë rol në gjithë këtë për shkak se është institucioni mesatar islam para se të bjerë në duart e vehabistave dhe në duart e atyre të ashtequajturit thërras të rijnë nga radhët e selefive ekstremë, Al-Azhari si institucion i dritës, mesatares ka mundësi t’i kundërvihet fuqishëm këtij fenomeni radikal ekstrem vehabist që kundërshton shpirtin islam.
GazetaExpress
gjilanasi- 361
Re: Sekti i Vahabive
gjilanasi 28.03.14 18:01
Pikat dalluese të Vehabizmit
Kishin kaluar pesë shekuj pas Isa a.s. ndërsa njerëzimi jetonte në errësirë, pastaj lindi drita e njerëzimit Muhamedi a.s. i cili zhduki errësirën dhe mbuloi njerëzinë me dritë, mëshirë dhe paqe, pajtoi arabët e përçarë, i unifikoi ata, rregulloi sistemin shoqërorë, largoi injorancën dhe idhujtarinë. Prej kohës së Muhamedit a.s. deri në shek. XVIII islami ishte superfuqi botërore. Çdo kund ku depërtonte islami sillte freski në zemra, qetësim në shpirtra, tolerancë ndër njerëzore, lumturi, zhvillim kulturorë, ekonomik dhe teknologjik.
Mirëpo, në pjesë e Nexhdit të Arabisë Saudite u paraqit një njeri, i cili solli ide të reja ide të cilat krijojnë urrejtje, përçarje, mostolerancë, ide të cilat ndajnë fëmijët nga prindërit, farefisin nga farefisi dhe shoqërinë nga shoqëria.
Për t'i dalluar idetë e Vehabizmit kam sjell shtatë pika dalluese të ideologjisë së tyre, e ato janë:
Pika e parë: Dallimi në çështje të akides (besimit)
Ideologjia Vehabiste: Zoti ka formë dhe trup, zë vend dhe hapësirë, dhe se cilësitë e Zotit janë cilësi që zënë vend, ka drejtim, ngrihet dhe zbret, po ashtu ulet. Ibni Tejmije duke qenë në minber ka thënë: "Përendia zbret në qiellin e tokës siç zbres unë nga kjo shkallë e minberit në një shkallë më poshtë dhe ka zbrit një shkallë më poshtë". Ibn Tejmije ka thënë: "Zoti i Lartmadhëruar ulet, dhe me vete e ulë edhe Muhamedin, të dërguarin e Tij mbi arsh".
Përderisa Ehlu suneti dhe xhemaati: Siç tregon Tahaviju se: "Kush e cilëson Përendinë me kuptim të cilësive të njeriut, ai është pabesimtarë". Imam Ahmedi ka thënë: "Kush beson dhe thotë se Përendia është trup ai është pabesimtarë", po ashtu ka thënë: "Çka do që të mendosh, Përendia është e kundërta e asaj çka mendon".
Pika e dytë: Dallimi për Muhamedin s.a.v.s.
Ideologjia Vehabiste është si vijon:
- Kush thotë "O Muhamed" ai është pabesimtarë, sepse thërret të vdekurin e Muhamedi a.s. është i vdekur.
- Salavatet me zë pas ezanit, janë bid'at dhe ndalohet.
- Salavatet në namaz janë të ndaluara, bid'at.
- Salavatet me zë pas namazit janë të ndaluara.
Ndërsa sa i përket ehli sunetit dhe xhemaatit:
- Salavatet lejohen pas ezanit edhe me zë edhe pa zë, por më e vlefshme është pa zë, duke mos sjell vendim të prerë për moslejimin me zë, ndërsa Abdul Vehabi e ka mbyt myezinin i cili ka thirrur me zë salavate pas ezanit.
Pika e tretë: Dallimi rreth çështjes së vizitës së varrit të Muhamedit s.a.v.s.
Vehabijtë mendojnë se: Ndalohet vizita e varrit të pejgamberit s.a.v.s. dhe vizita e bashqes së xhenetit (Revdatu Nebij), po ashtu ndalohet edhe shkurtimi i namazit në atë udhëtim, se udhëtimi i tillë është udhëtim mëkati.
Ndërsa sa i përket ehli sunetit dhe xhemaatit: Vizita e varrit të pejgamberit s.a.v.s. nuk është pjesë përbërëse e Haxhit, por është prej veprave të vlefshme (fadail).
Vehabijtë: Ndalojnë që të falet namazi në xhami ku ka varre të ndonjë pejgamberi, Evlija e apo shehidi, kështu që mendimi i tyre është që sa më shpejt të jetë e mundur të hiqet kupola mbi varrin e Muhamedit s.a.v.s. ose edhe të largohet varri i Muhamedit a.s. nga xhamia e tij.
Vehabijtë: Duke u nisur në parimin se Muhamedi s.a.v.s. nuk e ka festuar ditëlindjen e tij thonë se festimi i ditëlindjes së tij është bid'at, i cili bid'at të shpie në humbje dhe në xhehenem. Ideologjia Vehabiste është se mishi i cili shtrohet me rastin e manifestimit të ditëlindjes së Muhamedit s.a.v.s. apo të Mevludit është më i keq dhe më haram se mishi iderrit.
Ndërsa në traditën tonë: Manifestimi i ditëlindjes së Muhamedit s.a.v.s. është bë që të shtohet dashuria ndaj Muhamedit s.a.v.s. të mësohet jeta e tij, të praktikohet rruga e tij, të mësohen gjeneratat e reja për jetën dhe veprën e Muhamedit s.a.v.s..
Pika e katërt: Dallimi në festimin e festava
Vehabijtë: Ndalojnë manifestimin e ditës së hixhretit të pejgamberit s.a.v.s. të natës së Israsë dhe Miraxhit, të natës së Beratit, të fitores së Bedrit, bile ndalojnë edhe manifestimin e natës së njëmijë netëve, pra të natës së "Lejletul Kadrit", sepse manifestimi i këtyre festave është bid'at dhe është në kundërshtim me besimin.
Ndërsa Jovehabijtë mendojnë se: Të gjitha këto manifestime nuk janë ibadete (adhurime) por që përkujtimi i tyre sjell freski dhe përkujtim për zemra, sepse përkujtimi u bënë mirë dhe u sjell dobi besimtarëve. Tradita e festimit të festave nuk është bë që të bëhet bid'at, të futet diçka e re në fe, por që këto festa të jenë shkak për të mësuar vlerën e këtyre ditëve, të këtyre netëve dhe asnjëherë nuk janë konsideruar se janë pjesë ibadeti (adhurimi).
Pika e pestë: Të gjithë muslimantë e dinë se shtyllat e islamit janë pesë
- Të shqiptuarit e shehadetit
- Falja e namazit
- Dhënia e zekatit
- Agjërimi i Ramazanit dhe
- Kryerja e haxhit për ata të cilët kanë mundësi.
Mirëpo vehabijtë kanë shtuar edhe shtylla tjera:
- Pantolonat e shkurtra
- Misvakin vazhdimisht në gojë e në duar që të luhet me të si lodër
- Të lëshuarit e mjekrës
- Shtetet Islame janë shtete të pabesimit.
Ndërsa Shtyllat e Islamit, janë shtylla të cilat i ka përmend Muhamedi s.a.v.s..
Ndërsa sa i përket: "pantallonave të shkurtra, misvakut, të lëshuarit të mjekrës", këto janë çështje për të cilat dijetarët islam e kanë dhënë vlerësimin e tyre, por jo duke i kategorizuar ashtu siç mendojnë vehabijtë.
Pika e gjashtë: Dallimi në konceptin e të pranuarit të medhhebeve
Vehabijtë: Jo vetëm se nuk i pranojnë katër medhhebet, por pasimin e medhhebeve e llogaritin "shirk" (idhujtari). Nga kjo pasimin e medh'hebit Hanefij tek ne e konsiderojnë idhujtari (shirk).
Ndërsa ne i takojmë medhhebit Hanefij: Dhe të parët tanë e kanë mësuar dhe e kanë praktikuar këtë medhheb, duke i pranuar edhe medhhebet tjera, por që medhhebet tjera zbatohen në vendet tjera pasi që edhe të parët e vendeve të tyre i kanë mësuar ato medhhebe në vendet e tyre. Bazuar në këtë shumë veprime si në namaz, agjërim, dhe haxh jo vetëm që nuk i pranojnë por i konsiderojnë bid'ate, shprehjet e tyre janë: "bid'at, kufr dhe shirk", nevojë e panevojë.
Krerët e BIK-ut kanë filluar në disa raste të thonë se ka filluar një qasje pak më ndryshe, por e vërteta është se është krejtësisht ndryshe në koncept, sepse pasimi i medh'hebit Hanefij, apo edhe të ndonjë medhhebi tjetër sipas vehabive është bid'at.
Pika e shtatë: Prijësi i Vehabijve
Abdul Vehabi ka thënë: "Kush pranon ftesën tonë, atij i takon çka është e jona, dhe çka është e jona është e tij, e kush nuk pranon ftesën tonë ai është pabesimtarë dhe lejohet të vritet".
Ndërsa Selefu Salih: Është i pastër nga mendimet e ideologjisë së Abdul Vehabit, i cili është veçuar, është ndarë nga programi i Selefu Salih. Të parët tanë kanë jetuar në paqe, të lumtur dhe në tolerancë me myslimanët dhe me jo myslimanët dhe këtë tolerancë na kanë trashëguar deri më sot.
Sa më shumë që do të paraqiten dhe do të përhapen idetë vehabiste, aq më i vogël do të jetë numri i tyre, sepse vehabijtë mbështillen nën termin e selefizmit ndërsa Selefu Salih është i pastër ndaj veprimeve të tyre.
Shkroi: Dr. Musli Vërbani
Kishin kaluar pesë shekuj pas Isa a.s. ndërsa njerëzimi jetonte në errësirë, pastaj lindi drita e njerëzimit Muhamedi a.s. i cili zhduki errësirën dhe mbuloi njerëzinë me dritë, mëshirë dhe paqe, pajtoi arabët e përçarë, i unifikoi ata, rregulloi sistemin shoqërorë, largoi injorancën dhe idhujtarinë. Prej kohës së Muhamedit a.s. deri në shek. XVIII islami ishte superfuqi botërore. Çdo kund ku depërtonte islami sillte freski në zemra, qetësim në shpirtra, tolerancë ndër njerëzore, lumturi, zhvillim kulturorë, ekonomik dhe teknologjik.
Mirëpo, në pjesë e Nexhdit të Arabisë Saudite u paraqit një njeri, i cili solli ide të reja ide të cilat krijojnë urrejtje, përçarje, mostolerancë, ide të cilat ndajnë fëmijët nga prindërit, farefisin nga farefisi dhe shoqërinë nga shoqëria.
Për t'i dalluar idetë e Vehabizmit kam sjell shtatë pika dalluese të ideologjisë së tyre, e ato janë:
Pika e parë: Dallimi në çështje të akides (besimit)
Ideologjia Vehabiste: Zoti ka formë dhe trup, zë vend dhe hapësirë, dhe se cilësitë e Zotit janë cilësi që zënë vend, ka drejtim, ngrihet dhe zbret, po ashtu ulet. Ibni Tejmije duke qenë në minber ka thënë: "Përendia zbret në qiellin e tokës siç zbres unë nga kjo shkallë e minberit në një shkallë më poshtë dhe ka zbrit një shkallë më poshtë". Ibn Tejmije ka thënë: "Zoti i Lartmadhëruar ulet, dhe me vete e ulë edhe Muhamedin, të dërguarin e Tij mbi arsh".
Përderisa Ehlu suneti dhe xhemaati: Siç tregon Tahaviju se: "Kush e cilëson Përendinë me kuptim të cilësive të njeriut, ai është pabesimtarë". Imam Ahmedi ka thënë: "Kush beson dhe thotë se Përendia është trup ai është pabesimtarë", po ashtu ka thënë: "Çka do që të mendosh, Përendia është e kundërta e asaj çka mendon".
Pika e dytë: Dallimi për Muhamedin s.a.v.s.
Ideologjia Vehabiste është si vijon:
- Kush thotë "O Muhamed" ai është pabesimtarë, sepse thërret të vdekurin e Muhamedi a.s. është i vdekur.
- Salavatet me zë pas ezanit, janë bid'at dhe ndalohet.
- Salavatet në namaz janë të ndaluara, bid'at.
- Salavatet me zë pas namazit janë të ndaluara.
Ndërsa sa i përket ehli sunetit dhe xhemaatit:
- Salavatet lejohen pas ezanit edhe me zë edhe pa zë, por më e vlefshme është pa zë, duke mos sjell vendim të prerë për moslejimin me zë, ndërsa Abdul Vehabi e ka mbyt myezinin i cili ka thirrur me zë salavate pas ezanit.
Pika e tretë: Dallimi rreth çështjes së vizitës së varrit të Muhamedit s.a.v.s.
Vehabijtë mendojnë se: Ndalohet vizita e varrit të pejgamberit s.a.v.s. dhe vizita e bashqes së xhenetit (Revdatu Nebij), po ashtu ndalohet edhe shkurtimi i namazit në atë udhëtim, se udhëtimi i tillë është udhëtim mëkati.
Ndërsa sa i përket ehli sunetit dhe xhemaatit: Vizita e varrit të pejgamberit s.a.v.s. nuk është pjesë përbërëse e Haxhit, por është prej veprave të vlefshme (fadail).
Vehabijtë: Ndalojnë që të falet namazi në xhami ku ka varre të ndonjë pejgamberi, Evlija e apo shehidi, kështu që mendimi i tyre është që sa më shpejt të jetë e mundur të hiqet kupola mbi varrin e Muhamedit s.a.v.s. ose edhe të largohet varri i Muhamedit a.s. nga xhamia e tij.
Vehabijtë: Duke u nisur në parimin se Muhamedi s.a.v.s. nuk e ka festuar ditëlindjen e tij thonë se festimi i ditëlindjes së tij është bid'at, i cili bid'at të shpie në humbje dhe në xhehenem. Ideologjia Vehabiste është se mishi i cili shtrohet me rastin e manifestimit të ditëlindjes së Muhamedit s.a.v.s. apo të Mevludit është më i keq dhe më haram se mishi iderrit.
Ndërsa në traditën tonë: Manifestimi i ditëlindjes së Muhamedit s.a.v.s. është bë që të shtohet dashuria ndaj Muhamedit s.a.v.s. të mësohet jeta e tij, të praktikohet rruga e tij, të mësohen gjeneratat e reja për jetën dhe veprën e Muhamedit s.a.v.s..
Pika e katërt: Dallimi në festimin e festava
Vehabijtë: Ndalojnë manifestimin e ditës së hixhretit të pejgamberit s.a.v.s. të natës së Israsë dhe Miraxhit, të natës së Beratit, të fitores së Bedrit, bile ndalojnë edhe manifestimin e natës së njëmijë netëve, pra të natës së "Lejletul Kadrit", sepse manifestimi i këtyre festave është bid'at dhe është në kundërshtim me besimin.
Ndërsa Jovehabijtë mendojnë se: Të gjitha këto manifestime nuk janë ibadete (adhurime) por që përkujtimi i tyre sjell freski dhe përkujtim për zemra, sepse përkujtimi u bënë mirë dhe u sjell dobi besimtarëve. Tradita e festimit të festave nuk është bë që të bëhet bid'at, të futet diçka e re në fe, por që këto festa të jenë shkak për të mësuar vlerën e këtyre ditëve, të këtyre netëve dhe asnjëherë nuk janë konsideruar se janë pjesë ibadeti (adhurimi).
Pika e pestë: Të gjithë muslimantë e dinë se shtyllat e islamit janë pesë
- Të shqiptuarit e shehadetit
- Falja e namazit
- Dhënia e zekatit
- Agjërimi i Ramazanit dhe
- Kryerja e haxhit për ata të cilët kanë mundësi.
Mirëpo vehabijtë kanë shtuar edhe shtylla tjera:
- Pantolonat e shkurtra
- Misvakin vazhdimisht në gojë e në duar që të luhet me të si lodër
- Të lëshuarit e mjekrës
- Shtetet Islame janë shtete të pabesimit.
Ndërsa Shtyllat e Islamit, janë shtylla të cilat i ka përmend Muhamedi s.a.v.s..
Ndërsa sa i përket: "pantallonave të shkurtra, misvakut, të lëshuarit të mjekrës", këto janë çështje për të cilat dijetarët islam e kanë dhënë vlerësimin e tyre, por jo duke i kategorizuar ashtu siç mendojnë vehabijtë.
Pika e gjashtë: Dallimi në konceptin e të pranuarit të medhhebeve
Vehabijtë: Jo vetëm se nuk i pranojnë katër medhhebet, por pasimin e medhhebeve e llogaritin "shirk" (idhujtari). Nga kjo pasimin e medh'hebit Hanefij tek ne e konsiderojnë idhujtari (shirk).
Ndërsa ne i takojmë medhhebit Hanefij: Dhe të parët tanë e kanë mësuar dhe e kanë praktikuar këtë medhheb, duke i pranuar edhe medhhebet tjera, por që medhhebet tjera zbatohen në vendet tjera pasi që edhe të parët e vendeve të tyre i kanë mësuar ato medhhebe në vendet e tyre. Bazuar në këtë shumë veprime si në namaz, agjërim, dhe haxh jo vetëm që nuk i pranojnë por i konsiderojnë bid'ate, shprehjet e tyre janë: "bid'at, kufr dhe shirk", nevojë e panevojë.
Krerët e BIK-ut kanë filluar në disa raste të thonë se ka filluar një qasje pak më ndryshe, por e vërteta është se është krejtësisht ndryshe në koncept, sepse pasimi i medh'hebit Hanefij, apo edhe të ndonjë medhhebi tjetër sipas vehabive është bid'at.
Pika e shtatë: Prijësi i Vehabijve
Abdul Vehabi ka thënë: "Kush pranon ftesën tonë, atij i takon çka është e jona, dhe çka është e jona është e tij, e kush nuk pranon ftesën tonë ai është pabesimtarë dhe lejohet të vritet".
Ndërsa Selefu Salih: Është i pastër nga mendimet e ideologjisë së Abdul Vehabit, i cili është veçuar, është ndarë nga programi i Selefu Salih. Të parët tanë kanë jetuar në paqe, të lumtur dhe në tolerancë me myslimanët dhe me jo myslimanët dhe këtë tolerancë na kanë trashëguar deri më sot.
Sa më shumë që do të paraqiten dhe do të përhapen idetë vehabiste, aq më i vogël do të jetë numri i tyre, sepse vehabijtë mbështillen nën termin e selefizmit ndërsa Selefu Salih është i pastër ndaj veprimeve të tyre.
Shkroi: Dr. Musli Vërbani
gjilanasi- 361
Re: Sekti i Vahabive
gjilanasi 28.03.14 21:57
Trigon shkruajti:te gjitha keto jane shpifje e islamofobëve
ashtu eshte zoti vehabist,
e keqja eshte se ju jeni vegla te lojes se çifuteve dhe amerikaneve dhe nuk jeni te vetedijshem per kete si shume dele tjera.
gjilanasi- 361
Malajzia ndalon me ligj Vahabizmin
Berti69 25.08.14 0:53
Malajzia, zyrtarisht ka ndaluar fenë vehabiste e për disa drejtimin vehabist.
Sot është nxjerr vendim zyrtar nga zyra për çështje fetare në një provincë të Malajzisë se ndalohet rreptësisht përhapja apo shpërndarja e çfarëdo ideje Vehabiste nga ata të ashtuquajturit Selefi.
Myftiu zyrtar në Qeverinë e Malajzisë ka vërtetuar se Ehlu Suneti dhe Xhemati janë vetëm ata që janë në drejtimin Esh'ari Maturidi dhe vetëm me këtë besim të drejtimit Esh'ari Maturidi lejohet të punohet që është besimi i Ehlu Sunetit dhe Xhematit.
"Disa na thoshin se s'ka vehabizëm disa madje thoshin se tash në këtë kohë as që ekziston fare vehabizmi, ja tani me vendime zyrtare shtetërore islame ndalohet decidivisht. Thuhet se Vehabizmi që nënkupton se nuk është pjese e Fesë së pastër Islame. URIME le të vazhdoi edhe në vendet tjera ku ka mysliman", ka shkruar ai në Facebook.
Berti69- "Si është lartë, ashtu është edhe poshtë, e si është poshtë, ashtu është edhe lart"
411
Similar topicsFaqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi