Grigori Efimovic Rasputin

Grigori Rasputin



Natën në të gdhirë të 16 dhjetorit të vitit 1916 në Petrograd, në Pallatin e kniaz (princ) Jusupovit, ndodheshin në pritje të "mysafirit" Grigori Rasputin. E prisnin që ta vrisnin këtë fshatar siberian, i cili arriti të bëhet favorit i familjes së carit.

Me rastin e ardhjes së Rasputinit për darkë vrasësit e tij përgatitën gostitjen vdekjeprurëse: ëmbëlsira të helmuara me cianid kaliumi. E hodhën këtë helm ata edhe në gotat e verës. Pas njëfarë kohe Rasputini erdhi dhe provoi gostitjen e përgatitur posaçërisht për të. Komplotistët mbetën jashtëzakonisht të habitur: ai piu dy gota me verë të helmuar, hëngri disa ëmbëlsira dhe kurrfarë efekti!

Vrasësit, të cilët kishin marrë vendim të shpëtonin monarkinë nga Rasputini, u detyruan të qëllojnë me armë zjarri mbi "plakun e urtë". Por edhe plumbi nuk e kapi atë. Në fund të fundit trupin e tij pajetë e hodhën nën shtresën e trashë të akullit që kishte mbuluar lumit Neva. Por duhet thënë, se vdekja e Rasputinit nuk e shpëtoi dot monarkinë ruse.

Deri tani nuk ka një mendim të konsoliduar në lidhje me atë se cili ishte në të vërtetë ky njeri. Pop-kultura e shfrytëzon gjerësisht emrin e Rasputinit duke e paraqitur atë si figurë epshndjellëse. Dashuria e tij ndaj seksit femër është mitizuar, shndërruar në legjendë tashmë. Po cilat ishin preferencat e Rasputinit në të ngrënë? "Ai nuk hante kurrë mish, ëmbëlsira", - kujtonin njerëzit që e njihnin nga afër atë.

Është mjaft interesant fakti: a e dinin vallë këtë gjë vrasësit e Rasputinit kur helmuan pastat e destinuara për gostitjen e tij? Me sa duket nga të gjitha gabimi i vrarësve ndodhi për shkak se Rasputini ishte njeri shumë mikpritës dhe i gostiste bujarisht mysafirët e vet me ëmbëlsira. Ndoshta për këtë arsye u përhap mendimi se ai edhe vetë i kishte shumë qejf ato.



[color=cyan]Në të vërtetë gjellët më të preferuara të favoritit të familjes së carit ishin gatimet me patate dhe perime të tjera. Përsa i përket mishit, siç thonë, ai nuk e donte atë jo dhe aq për shkak të bindjeve të veta (megjithëse ekziston mendimi se ai pushoi së ngrëni mishin pas pelegrinazhit që ndërmorri në manastirin Verhoturskij në vitin 1903), se sa për arsyen e thjeshtë se i kishte dhëmbët e këqija për ta përtypur atë.

Rreth tryezës së Rasputinin mblidheshin njerëz nga më të ndryshëm, shoqëri mjaft heterogjene duhet thënë. Dhe praktikisht çdo mysafir e quante si obligim të vetin të sillte ndonjë gjë të ngrënshme me vete. Të ftuarit sillnin shumë havjar, peshk të shtrenjtë (atë Rasputini nisi ta pëlqejë shumë pikërisht kur filloi të jetonte në kryeqytet), fruta dhe bukë të freskët. Përveç kësaj, në tavolinë gjithmonë servireshin patate të ziera, lakër turshi (arme), bukë e zezë, peksimadhe po me bukë të zezë dhe vlonte vazhdimit një samovar shumë i madh me ujë për çaj.

Siç tregojnë dëshmitarët okularë, Rasputin ishte shumë i pakujdesshëm gjatë të ngrënit. Lugën, pirunin, thikën ai praktikisht nuk i përdorte kurrë. Ushqimin ai e ndante me duar dhe gostiste adhurueset e veta. Gjatë kohës së të ngrënit copat e ushqimit shumë shpesh i vareshin në mjekër - me një fjalë pamja ishte fort e pakëndshme për syrin. Por pavarësisht nga kjo numri i personave që dëshironin të rrinin pranë favoritit të familjes së carit, i cili dukej i gjithfuqishëm, nuk minimizohej.

Përkundrazi, Rasputin ishte qejfli i madh zdërhalljeje, gostitjesh varda me të ngrëna e të pira: atë e njihnin mirë në shumë restorante të kryeqytetit, ku ai dukej shpesh herë në shoqërinë e damave dhe zotërinjve të sërës së lartë. Edhe pijet e forta Rasputini nuk i injoronte, vetëm se në vend të votkës preferonte të pinte verë Madera dhe Porto: verën e ëmbël ai u mësua ta pinte në manastire dhe e konsumonte atë në sasi të mëdha.

Thonë gjithashtu, se gjatë kohës së Luftës së Parë Botërore verën Rasputinit ia sillnin nga qilaret mbretërore. Mbi pasionin e Rasputinit ndaj verës Madera, të cilën ai gjatë të ngrënit të drekës e pinte me litra, ishin në dijeni shumë veta. Prandaj jo krejt rastësisht pikërisht kjo lloj vere dhe u helmua nga vrasësit e tij.

Grigori Efimovic Rasputin



Pak personazhe kane qene aq te demonizuar sa prifti rus Grigori Efimovic Rasputin.

E verteta eshte se qe nga 1906 vit kur mberriti ne Shen Peterburg dhe deri ne 1916, vit kur u vra, ai i pati te gjitha, famen, fuqine, parate, influencen, relacionet politike, dashurie, miq dhe armiq.

Per simpatizantet e mbreterise ai ishte shkaktari i deshtimit te familjes mbreterore, partite politike opozitare te regjimit mendonin qe figura e tij simbolizonte goditjen perfundimtare te mbreterise dhe shikonin ne te shumen e shkeljeve dhe defekteve te mbreterise.

Per kishen ishte nje aventurier me fat qe falsiteti dhe hilet e tij e kishin ngritur me sukses ne nje stad pushteti qe e bente te rrezikshem per hierarkine kishtare ortodokse.

Funksioneret i trembeshin dhe ushtaraket e percmonin. Per popullin e zakonshem ishte nje zuzar me fat qe e urrenin per ecurine e jetes se tij dhe per zbulimin e bemave te tij amatore.

Kush ishte me te vertete Rasputin.? Kush ishte jeta e tij derisa mberrin ne Shen Peterburg ne vitin 1906 dhe kush ishte dimensioni i pushtetit te tij ne vitet me vone deri ne vdekjen e tij?

Rasputin ishte nje murg qe i pelqente te kercente ne kampet e romeve , ku bente orgji , dhe dritat e zjarreve perziheshin me klithjet e romeve. Kishte nje fuqi te jashtezakonshme sa qe rrinte ne keto festa e orgji 4 dite pa gjume vetem pije, kercim dhe sex. Kishte sy blu qe te hipnotizonin me nje drite djalli. Ishte nje burre me lartesi mesatare me kompleksin e dobesise. Magnetizmi i tij personal ishte i paperballueshem. Kurre ne jeten e tij nuk u la. Trupi i tij vinte nje ere qe e bente te identifikohej menjehere prania e tij.

Hante me duar , me te cilat me nje prekje sheronte. Magnetizmi i tij bente femrat e cdo lloj moshe dhe rangu te binin ne kembet e tij nga dashuria. Rasputin merrte cfare donte fale pushtetit te shikimit te tij. Femra , sex, para dhe dhune perziheshin njesoj ne jeten e tij fetare. Nuk diskutohet qe prifti kishte aftesi sherimi. Ekzistojne bema rreth tij per kete gje dhe nuk ka dyshime.

Nganjehere takohet edhe llogjika shkencore ne keshillat e tij qe i jap Careshes per hemofiline e djalit te saj , kur i kerkonte ndihme gjate krizave te Alexit (djali i Carit).Guraja e Carit nuk kishte dyshime qe "miku i saj i dashur" ishte i derguar i Zotit per te shpetuar racen e Romanoveve nga rreziqet brenda dhe jashte Rusise.

Ndermjet mikeshave te tij princeshes se Malit te Zi Militza dhe Anastasies , te njohura ne kerkim te magjistareve dhe shenjtve , qe Rasputin arriti te krijoje pamjen dhe prestigjin si profet sherues.
Ne 15 tetor 1906 NIkolai II dhe familja e tij e moren ne pallat e Tsarkoie Selo te shoqeruar nga Anna Vyrubova , dame shoqerimi dhe besnike e careshes.

Goditja personale qe shkaktonte siberiani arriti deri aty saqe Cari shkroi ne ditarin e tij "Sot kam njojtur nje njeri te Zotit "Ky "njeriu i Zotit" kishte filluar te ushtronte fuqite e tij qe kur kishte qene adoleshent , duke kuruar kuajt ne fshatin e tij te lindjes. ishte nje vizitues i rregullt i manastireve dhe kishave dhe ndjente nje admirim special per te gjithe ata qe populli i quante njerez te shenjte.

Vdekja e shpejte e vellait te tij dhe pak me vone e nenes se tij lane tek ai dy vraga te thella plagesh qe e bene te zgjedhi perfundimisht rrugen e kishes. Brenda ortodoksise temperamenti i tij i forte e beri qe te aderoje ne sektin klisty.

Rasputin martohet me nje grua 4 vjet me te madhe se veten. Ne martese humbasin femijne e pare. I deshperuar dhe me probleme te medha ne kishe ngaqe i perkiste sektit klisty, vendosi te bente nje pelegrinazh ne vende te shenjta si Jeruzalem dhe Malin Athos, duke vizituar manastiret dhe kuvendet.

Tre vjet me vone kthehet. Ne kete kohe eshte nje tjeter njeri . Viziton manastiret dhe vende te shenjta dhe edhe pse eshte analfabet flet si nje njeri shume i ditur. Eproret e tij habiten dhe vendosin ta rekomandojne ne sferat me te larta. Realizon udhetimin e pare ne Shen Peterburg ne vitin 1903.
Por nuk mund te ndryshoje zakonet e tij. I pelqenin festat - mbi te gjtha festat e romeve- muzika , vera. Kishte shume sukses me femrat e shoqerise se larte.

Caresha Alexandra ishte adhurusja e tij qe mbas shpetimit te djalit te saj. Rasputin e shfrytezoi kete dhe deshirat e tij beheshin urdher. Ai filloi te njihej ne nje rang me ministrat dhe pse nuk kishte asnje titull ushtarak. Gjerat filluan te beheshin te zeza per Carin.

Rasputin ne qender te adhuruesve te tij

Ndodhi nje revolucion politik ku baza propozoi dhe krijoi nje lloj kongresi popullor te quajtur Duma. Carit po i limitoheshin aftesite e tij ne kete Kongres , keto ishin shenjat e para te renies se regjimit carist. Si kjo te ishte pak , vendi u riperfshi ne Luften e Pare Boterore. Cari , qe nuk ishte nje njeri i armeve , vendosi te vihet ne drejtim te ushtrive te tij si Shefi Suprem. Kjo i beri mire qe ti ikte presionit te popullit qe dite per dite filloi te merrte liri me shume ne saj te Dumes.

Nje here qe Cari iku ne lufte fuqia i ngeli careshes, qe do te thoshte praktikisht pushtet ne duart e Rasputin. Pati shume kundershtime sepse fisnikeria nuk mund te pranonte pushtetin e palimituar te "Anti Krishtit " sic e quanin. Ne kete kohe u planifikua atentati i pare kunder tij. Ne nje udhetim jashte Shen Peterburgut nje fshatare rremben nje thike dhe ja ngul thelle ne stomak dhe filloi te bertase " Kam vrare Anti krishtin", por gezoi para kohe. Dhe pse me nje plage te tmerrshme nga e cila rridhte shume gjak , Rasputin mori nje dru dhe e goditi gruan duke e lene pa ndjenja.

U duk si nje incident i rastesishem por u vertetua qe gruaja fshatare mori nje pagese te mire per te bere kete gje. Ai vazhdoi udhetimin e tij ditor duke e lidhur plagen me rroba sa per te mos lejuar hemoragjine. Dhe e kuroi plagen disa dite me vone kur u kthye ne Shen Peterburg.

Atehere me shume se kurre filloi te flitej per nje "pakt me Djallin ". Mbasi kaloi atentati Rasputin , duke perdorur fuqite e tij parashikuese i shkruan Carit ne lufte: " Ndiej qe do vdes me shpejt se 1 janari.... nqs do vritem nga plebejet dhe pikerisht nga vellezrit e mi fshataret ruse, nga asgje mos u tremb .... froni jot do rroje 100 vjet dhe djali jot do jete Cari tjeter i Rusise.

Por nqse vrasesit jane fisnik , gjaku im do te shfaqet ne duart e tyre per 25 vjet. Duhet te braktisin Rusine, vellezrit do grinden me njeri - tjetrin , urrejtja do ndaje familjet dhe vendi do ngelet pa fisnikeri dhe mbreteri...".Po keto fjale ja tha dhe careshes se ciles i theksoi se mbas vrasjes se tij mbreteria e saj nuk do duronte 6 muaj.

Midis fisnikeve qe planifikuan vrasjen e tij ishte dhe princi Yussopov . Njihej prej te gjitheve dashuria qe Rasputin kishte per gruan e Yussopovit , princeshen Irina. Duke u bazuar ne kete fakt thane ta ftonin ne nje feste ne shtepine e princit. Data ishte 29 dhejtor 1916. Rasputin pranoi te vinte ne feste duke pasur vetem nje qellim ne koke te bente per vete princeshen.

Ishte mesnate kur arriti ne pallat. U drejtua tek nje sallon me pretekstin se ishte i pari i ftuar qe kishte ardhur. Ne realitet nuk kishte te ftuar te tjere. Aty Rasputin priti duke pire nje gote vere dhe duke ngrene embelsira pa e ditur qe pija dhe embelsirat kishin aq cianur sa ta vrisnin pothuaj menjehere. Komplotistet ferkonin duart ne sallonin tjeter. Priten me shume se gjysem ore dhe Princi Yussopov u ul ne sallon i bindur se Rasputin kishte vdekur.

Goditja e tij ishte e madhe kur e pa shendosh e mire duke kerkuar prape vere . Princi dha urdher ti sherbenin vere dhe u ngjit lart i tmeruar duke informuar se " Rasputin ishte i pavdekshem sepse as helmi nuk kishte efekt mbi te". Mes fisnikeve filloi nje moment paniku. Duka Purishkevic ishte i pari qe reagoi.
- Shko dhe vrite - i tha princit Yussopov.

Dhe princi per here te dyte zbret ne sallonin ku ishte Rasputin dhe e gjen perseri duke pire vere. Syte e Rasputin ishin me te shkelqyer dhe me force magnetike si asnjehere .

Me duket se duhet te me thuash dicka - i tha ai kur syte u takuan me ata te princit.
Princi u drodh nga koka ne kembe dhe i tha - Shiko tek ai muri Rasputin - Rasputin kthen koken dhe princi i tmerruar e qellon me revolver tre here ne trup. Rasputin bie ne dysheme ne pamje te pare i vdekur.

Komplotistet dolen qe te festonin fitoren. Thirren nje mjek me shpejtesi qe te vertetonte vdekjen e Murgut te Cmendur - Eshte klinikish i vdekur - tha mjeku por, kenga e fitores prape ishte e shpejtuar. Fisniket ,nderkohe qe mjeku u largua nga pallati, vendosen te benin nje orgji alkolike ne sallon bashke me kufomen. Priten deri ne 3 te mengjesit , ore ne te cilen mendonin te hidhnin kufomen ne lumin Neva.

Si mund te reagonin fisniket kur pane qe Rasputin u ngrit nga dyshemeja totalisht i gjakosur por i gjalle. Te gjithe ja dhane vrapit , vetem Yusoopov mbeti i paralizuar nga frika .... nderkohe qe Rasputin po ecte derisa te harrinte tek nje uniforme ushtarake ne manekin per tu mbajtur. Atehere princi vrapoi shkalleve duke bertitur nderkohe qe Rasputin filloi ta ndiqte duke qeshur dhe i gjakosur me duart e ngritura si nje shtrige.

Princi mbylli deren e sallonit ku Rasputin nguli duart si kthetra Djalli. Fisniket e tjere u kthyen ne ndihme te shokut te tyre duke e cekuilibruar Rasputinin dhe duke e goditur. Rasputin bie ne shesh mbas nje goditjeje ne koke nga Purishkevic. Nuk u mjaftuan me kete por lajmeruan dy ushtare qe me hekura i thyen te gjitha kockat e te supozures kufome.

Me pas e morren te gjakosurin e zhveshen dhe e terhoqen zvarre deri tek lumi per ta hedhur. Por zbuluan se Rasputin ende merrte fryme. "Ky njeri nuk mund te vdes " filluan te peshperisnin midis tyre ushtaret. Vetem prania e superioreve te tyre i ben qe te kapercenin tmerrin. Hapen nje te care ne akullin e lumit dhe atje e futen murgun. Trupi i tij u gjet mbas dy ditesh . U gjet me nje krah jashte te cares dhe me gishtat e bashkuar qe formonin nje gjest bekimi.

Rasputin u varros me te gjitha nderet nga Caresha Aleksandra qe ndihej e pangushellueshme. Fati i keq filloi te bjere mbi fisnikerine dhe shtepine mbreterore pas vdekjes se tij. Cdo gje ndodhi sic ai e kishte predikuar.

Revolucioni eleminoi familjen e Carit ne tetor 1917, fisniket u vrane nga turmat. Ata pak qe shpetuan me largimin e tyre nga Rusia nuk ben asgje vetem se konfirmuan predikimin e Murgut, qe nuk mund te vdiste, mallkimin qe ai la te bjere mbi ta .... " Fisnikeria do zhduket nga Rusia".

e kam par emisionin per rasputinin nuk e besoj ce ky njeri te ket patur aftesi te tilla ose mund te kete qene ndonje adhurues i djallit sepse njerezit gjithmone kan thene se kur ai ishte i pranishem te tjeret ndjenin nje prani djallzore

Rasputin ishte personazhi me misterioz dhe me kontravers i historise se shekullit XX.
Rrethanat e vdekjes së tij jane krejtesisht çmenduri, ja si e ka parashikuar fundin e tij dhe te perandorise ruse:

"Une do te vdes nga dhimbjet torturuese. Pas vdekjes sime, trupi im nuk do te kete pushim. Atëehere ju do te humbisni kuroren tuaj. Ti, biri yt dhe tere familja juaj do te vriteni. Atehere do te ndodh nje permbytje e tmerrshme ne Rusi. Dhe do te bjere ne duart e djallit."
Rasputin

Vdekja e Bobby Farrell, këngëtari kryesor i Boney M, i cili vdiq në Shën Petersburg, në natën e 29-30 dhjetorit 2010, ka ndodhur pikërisht pas 94 vjet, pra e cila korrospondon me te njëjtën datë dhe me të njëjtin vend me e vdekjen e Rasputinit.

Kënga e tij për Rasputinin ishte koiçidencë apo mallkim?

Nje foto nga vrasja e Rasputinit:




Shikimi i tij:

Rasputini, një ëngjëll apo një djall



Mendjehollë apo i çmendur, njeri me devijime, ai u quajt nga shumëkush shëruesi i Carit të vogël. Vdekja e tij shënoi fundin e një epoke

“Do të vdes mes vuajtjesh të tmerrshme”. Ndoshta e ka thënë vërtetë këtë frazë, duke imagjinuar torturat dhe atë hedhje mes acarit në dëborë. Po ta besosh, mundet të ketë parë në të ardhmen trupin e tij tek hidhej në lumë, të ketë imagjinuar helmin që i përshpejtonte rrahjet e zemrës dhe i bënte t’i shpërthente truri, dhimbjen e tmerrshme ndërkohë që e godisnin një, dy, tre herë, dhuna që u desh për t’i dhënë fund, për të eleminuar ndikimin e tij.

Por nëse edhe ky vizion i vdekjes së tij nuk ka qenë një profeci, nëse është pjesë e asaj vjeturine pseudohistorike që ushqen faqe interneti dhe libra ezoterikë dhe që u pëlqen aq shumë të apasionuarve pas okultes, pak rëndësi ka. Në Rusinë pararevolucionare nuk ishte e vështirë të imagjinoje fundin e Grigorij Efimoviç Rasputinit (1869-1916). Kishte bërë shumë armiq ky murg me shpirt të zi dhe fuqi të çuditshme dhe kushdo mund të parashikonte vdekjen e dhunshme të tij. Dhe sot, kur njerëzit kanë rifilluar të flasin për të në libra dhe në filma ngjall të njëjtin interes si atëherë. Sepse ky mistik (apo mistifikues), ky shërues (apo sharlatan) mbetet një prej personazheve më të diskutueshëm dhe misteriozë të shekullit XX.

Si në një film

E nxorrën nga poshtë një shtrese akulli në Neva, në Pjetërgrad (kështu ishte ripagëzuar Shën Petërsburgu në vitin 1914) ku e kishin hedhur me duart e lidhura dhe fytyrën të dëmtuar. Sytë hipnotizues, me të cilët trembte dhe zbuste sipas dëshirës njerëzit, nuk i kishin shërbyer atë mbrëmje të 16 dhjetorit 1916 për të shmangur takimin me fatin. Dhe fati i kishte rezervuar një fund të tmerrshëm. E megjithatë, jeta e këtij fshatari të varfër siberian kish qenë e gjitha në ngjitje, deri kur mbërriti në oborrin e carit, i pritur si një papë nga Nikola II, që e quante “miku ynë“. Grisha Rasputin kishte lindur në fshatin Pokrovskoe në 1869 (ose në realitet tre vite më vonë: ai vetë kish prirjen të shfaqej më i moshuar për të rritur autoritetin).

Bir i një karrocieri, kish ndjekur për pak kohë gjurmët e të atit, më pas kish bërë thjeshtë fshatarin, ashtu si të gjithë të tjerët në atë qoshe të Siberisë. Por natyra e tij e trazuar, karakteri i tij grindavec e çonin natën nëpër taverna. Madje edhe ishte martuar, por pa i dhënë fund jetës së tij të shthurur, e mbushur me pije alkoolike dhe femra. Pastaj, një ditë, ndoshta për shkak të një shfaqjeje përtejtokësore gjë për të cilën i kish rrëfyer edhe një miku, kish marrë rrugën e fesë dhe vetmisë: pas kontakteve të parë me manastire dhe lëvizje heretike, kish nisur të mbante veshur një thes, mbante në dorë një bastun dhe kish marre rruget. Në një prej pelegrinazheve të tij mistikë kish shkuar madje deri në Greqi, në Malin Athos.

Për dëmin e tij kishte filluar të predikonte si një starec, një njeri i shenjtë, si dhe kish krijuar një farë fame për eksperiencat e tij në ekstazë, edhe pa braktisur krejtësisht ato të mishit: “Thuhej se pelegrini i çuditshëm kryente rite të veçantë në thellësi të pyjeve me gra të reja dhe vajza të bukura, duke ngritur kryqe me degët e pemëve, para të cilëve më pas lutej bashkë me dishepullat e tij“, ka shkruajtur gazetari ekspert i çështjeve ruse, Rene Fulop-Miller në biografinë e tij për Rasputinin, “Djalli i shenjtë”. “Pasi kryente ritet, përqafonte dhe përkëdhelte gratë, më pas kërcente dhe këndonte me to, duke deklaruar se edhe puthjet, përkëdheljet, këngët dhe vallëzimet ishin pjesë e shërbimit hyjnor dhe që këto mbushnin me gëzim Perëndinë. Gjëja më e çuditshme është se i shoqëronte këta vallëzime të egër me po të njëjtët himne të shenjtë që gratë këndonin në kishë“.

Pikërisht në këtë kohë nisën të përhapen zërat më absurdë në rajonet e largët rusë, me shpejtësinë e një zjarri në pyll. Sipas rrëfimeve, Rasputini mori pamjen e murgut plot epsh, apo të „pushtuarit“ që këndon i mbërthyer nga konvulsionet e ekstazës mistike; fitoi famën e „mallkuesit të madh“, por edhe atë të magjistarit që ishte në gjendje të pushonte shiun. E besonin që çke me të, edhe sepse për fshatarët rreziku i thatësirës ishte edhe më i fortë se sa rrëfimet plot fantazi për starec-un që zhvendosej nga fshati në fshat me grupin e tij të të rejave, të lumtura që e ndiqnin pas për të shpëtuar shpirtin dhe të gatshme të zhvisheshin në praninë e tij. Rasputini kishte fituar tashmë një turmë dishepujsh dhe, kur njerëzit e shenjtë të kishës ortodokse shkuan që ta ekzaminojnë nga afër, atij i duhej shumë pak për t’i bindur që një njeri me karizmën e tij ishte më mirë ta kishe aleat, se sa armik.

Romanovët

Në atë fillim shekulli, familja e carit kishte braktisur bukuritë e Shën Petërsburgut për të bërë një jetë të tërhequr në kështjellën e Carskoe Selo. Këtu, Nikolla II Romanov (1868-1918) bënte një jetë baritore me bashkëshorten e tij të dashur, Aleksandra dhe me bijat, në një idil të vazhdueshëm i cili kritikohej shumë nga politikanët dhe oborrtarët.

Nuk i pëlqente kjo tërheqje kokëfortë në një vend të largët, në një kohë kur të gjithë i kërkonin të vendosej për të mbrojtur privilegjet e fisnikëve, që viheshin përditë në diskutim prej ardhjes së revolucionarëve dhe nga rreziku i luftërave civile. Në një përditshmëri ku priste dhe takonte shumë pak njerëz, cari nuk i besonte askujt dhe ky izolim e ekspozonte ndaj ndikimit të njerëzve të tij më me peshë. Disa prej tyre mblidheshin në „sallonin e zi Ignatev“, një vend takimesh politikë dhe komplotesh, ku konti Ignatev (ministër i perandorisë) dhe pas vdekjes se tij, vejusha e tij prisnin bankierë e fisnikë, priftërinj dhe gjeneralë, një rreth fanatikësh jo tolerantë që mbanin frerët e pushtetit.

Prej këtyre mureve u përhap okultizmi i salloneve, një pasion patologjik për fenomene yjorë, mesazherë të botës së përtejme, njerëz depërtues dhe të „iluminuar“ që konsideroheshin të mbërthyer nga shenjtët. Prej këtu, kjo lloj tendence preku si një virus mendjet e dobëta të familjeve më fisnike. Mes tyre, edhe grand dukët Nikolaj dhe Pjetër Nikolaeviç dhe shoqëruesit, princeshat Milica dhe Anastasja, të apasionuara pas takimeve okultë dhe tryezave fluturuese. Kuarteti ishte pjesë e atyre pak frekuentimeve që ende bënin caresha dhe perandori. Shkurt, virusi mbërriti deri në familjen e Carit.

Heretiku mrekullibërës

I paraprirë nga fama e njeriut të shenjtë dhe shërues i të pashërueshmeve, në nëntor 1905 Rasputini hyri në atë oborr fshati falë hemofilisë, sëmundja e mbretërve, që kish zënë careviçin Aleks që në lindje. Vogëlushi ishte trashëgimtari i shumëpritur pas katër princesash. E megjithatë, në gjakun e tij ishte sëmundja gjenetike që e pengonte të jetonte si një fëmijë normal: edhe prerja më e vogël, qoftë edhe një e çarë në gju mund të ishte fatale. Gjatë një prej krizave më të rënda të hemorragjisë përmendet emri i murgut dhe Aleksandra, e cila pavarësisht aspiratave të saj për statizëm ishte e mbërthyer nga misticizmi dhe kishte organizuar tashmë një seri të gjatë meshash të padobishme për të nxitur shërimin e të birit, u kthye nga mrekullibërësi i famshëm si shpresë e fundit.

Rasputin e bëri menjëherë për vete me sytë e tij magnetikë: Romanovëve iu shfaq si „zëri i popullit“, i atyre tek të cilët sovranet ishin përpjekur gjithmonë të afroheshin vitet e fundit, por pa sukses. Edhe pse i ri në moshë, murgu ishte mishërimi i një këshilltari të moshuar spiritual, një magjistar francez qe ishte përpjekur tashmë të shëronte vogëlushin. I zgjati dorën, i foli, i rrëfeu përrallat e vjetra ruse me shtrigën Baba Jaga dhe të kalit të çalë dhe Aleksi u ndie menjëherë mirë.

Ndoshta arriti të qetësojë ankthin e tij e si rrjedhim të ulë presionin e gjakut të fëmijës, i cili në fakt pushoi së rrjedhuri; apo ndoshta, siç u hodh një tjetër hipotezë, arriti thjeshtë në kohë që të kufizojë ilaçet me të cilat kurohej fëmija dhe, mes tyre aspirinën, e cila sigurisht që i lehtësonte dhimbjet, por nga ana tjetër ia nxiste edhe më shumë hemorragjinë. Fakti është që vogëlushi u përmirësua dhe prindërit zemërthyer nisën të besojnë tek mrekullia. Që Rasputini e përsëriti edhe kur ishte larg, në vitin 1812, ndërkohë që ndodhej në Siberi: pas krizës së radhës së të voglit, apelit të dëshpëruar të carit dhe bashkëshortes së tij ai iu përgjigj me një telegram. Me këshillën e tij, doktorët u larguan dhe dhimbjet e stomakut të Aleksit të vogël kaluan.

Pranë carëve

Trashëgimtari i fronit nisi ta konsiderojë shëruesin e tij, që e quante „i riu“, si një mik apo si një dado. Priste vizitat e tij dhe i kërkonte t’i tregonte përralla. “Kur Rasputini vinte në pallat përmes shkallës së errëta të shërbimit“, rrëfen Miller, “në fillim puthte carin dhe careshën; më pas familja mblidhej për të dëgjuar rrëfimet e Grigorij mbi jetën e fshatarëve siberianë dhe mbi pelegrinazhet e tij. Ato mbrëmje, edhe vogëlushi mund të qëndronte zgjuar më gjatë, duke u ulur, i mbuluar me një kuvertë të trashë, në gjunjët e Rasputinit“.

Një tjetër dinjitar i oborrit rrëfente se murgu “diti të fitojë besimin dhe dashurinë e sovranëve. Dinte t’i nxiste, t’i inkurajonte, t’i qetësonte, t’i ngushëllonte. Shpesh herë i bënte të qanin, sepse fliste në mënyrë të drejtpërdrejtë dhe i trondiste shumë. Por më pas dinte të tregonte barcaleta dhe gjëra komike, e kështu shumë shpejt ata ndiheshin se nuk mund të bënin pa shoqërinë e tij“. Pa llogaritur faktin që mjaftonte zëri i tij në telefon për të qetësuar acarimin e carit të vogël dhe dhimbjet e tij të kokës. Ditari i Car Nikollës ishte i mbushur me shënime të tipit “takuam Grigorijin”.

Iu desh shumë pak shërbimit të spiunazhit për të identifikuar këtë starec, që ishte “ndërfutur në familjen e sovranëve“ dhe akoma më pak damave të oborrit për të hedhur në qarkullim një seri thashethemesh të helmët, në lidhje me kontakte shumë pak spiritualë të njeriut të shenjtë me shërbyeset. Pavarësisht kësaj, edhe denoncimi për një akt dhune ndaj një fëmije nuk e ndali siberianin: u arkivua shumë shpejt nga caresha, e cila nuk i besoi.

Tashmë Rasputin ishte „babai i vogël“ i familjes mbretërore, njeri nga i cili duhej të kishe frikë dhe ta shmangie. Mesazhi bëri një xhiro të shpejtë në Shën Petërsburg, ku Rasputini u bë shumë shpejt një prej protagonistëve të sallonit Ignatev. Të pasurit përpiqeshin ta shfrytëzonin për të siguruar ndonjë përfitim. Grigorij merrte komisione, përkëdhelte damat dhe shijonte verërat e bashkëshortëve të tyre, duke i mbushur të gjithë me ndjesinë që, po, ishte pikërisht ai kontakti i vërtetë mistik mes njerëzores dhe hyjnores. Apo më mirë, mes carit dhe kandidatëve. Sa mund të zgjaste?

Komploti

Nëse shpifja është një fllad i lehtë, në Rusi po frynin erëra të stuhishme për të vënë përfund starec-un. Shtëpia e tij survejohej natë e ditë, vizitorët e tij merreshin në pyetje, fqinjat e tij, disa prej tyre edhe të dashura, u shndërruan në informatore me pagesë të spiunëve. Gjithçka false? Në të vërtetë, Rasputini nuk ishte hiç një shenjt dhe kishte orekse të mëdha: nuk ishte e vështirë të spiunoje ato vajtje-ardhje të damave të mëdha, aktoreve, masazhatoreve, ndonjëherë të paguara e më shpesh kurioze, apo edhe në ankth, për të hyrë në shtratin e tij.

Vetë Rasputini nuk bënte asgjë për t’u fshehur, përkundrazi ndonjëherë i ftonte agjentët për ndonjë bisedë me ta. Për më tepër, i hynte tregtive të çfarëdolloji: pasanikë dhe fisnikë e shfrytëzonin si paradhomë për të siguruar favoret e tij kundrejt një kompensimi. Më pas, ndoshta nuk merrnin hiçgjë, madje mund të trajtoheshin me arrogancë e kështu nisnin të planifikonin hakmarrjen. Edhe të varfërit zinin radhë përpara derës së tij, por ata iknin me diçka në xhep. Rasputini e bënte me qejf zhvatjen prej miqve të tij dhe kursente vetëm për pajën e të bijës, Matrëna.

Cuditë e mëdha të tij u bënë një radhë e gjatë e u shndërruan në një raport të gjatë e të konsoliduar të policisë, por edhe kjo gjë nuk e shqetësoi carin, i cili tashmë kishte dorëzuar gjithçka në magjinë e siberianit. Megjithatë, lista e armiqve të tij u shumëfishua menjëherë kur, në vitin 1914, në prag të Luftës së Parë Botërore, Rasputini doli kundër atyre që kërkonin të rrëmbeheshin armët kundër Austrisë dhe Gjermanisë: “Rusia ka hyrë në luftë kundër vullnetit të Zotit… Gjeneralëve nuk u intereson nëse sakrifikojnë disa mijëra muzhikë më shumë apo më pak… Por gjaku i viktimave nuk do të kthehet mbrapsht vetëm mbi ta: ai do të ngjitet deri tek cari“.

Perandori i tij, që ndihej një apostull i paqes në një botë në luftë, ishte gjendur në mesin e një konflikti botëror me përmasa që nuk ishin parë ndonjëherë. Rasputini nuk arriti ta pengojë, por në sytë e shpifësve pacifizmi i tij ishte i dëmshëm dhe ky njeri, sipas tyre, ishte ende në gjendje që të mbante nën kontroll perandorinë. Ndikimi i tij mbi carin, por mbi të gjitha mbi careshën Aleksandra, shihej me sy të keq nga pjesa e fisnikërisë të cilët nuk arrinin të manovronin më.

Kështu, ndërkohë që përgatiteshin topat për Luftën e Madhe, në oborr ishte pikasur tashmë një armik i ri: Aleksandra, perandoreshë me origjinë gjermane, e cila pas nisjes për në front të të shoqit Nikolla kishte marrë në duart e saj frerët e perandorisë, duke vepruar sipas mendjes së saj (dhe ndoshta edhe sipas këshillave të Rasputinit), duke marrë kështu vendime politike e duke rritur shpesh herë pikët e ndonjë ministri apo duke fundosur një herë e mirë ndonjë tjetër. Tashmë ishte shumë pranë zhvillimi epokal: në nëntor të vitit 1917 (në 26 tetor, sipas kalendarit të Julianit që përdorej në perandorinë ruse) Lenini do të sulmonte pallatin mbretëror duke shënuar kështu fillimin e revolucionit bolshevik. Në atë klimë, nuk mund të lejohej që një fshatar misterioz nga Siberia të udhëhiqte Rusinë Mëmë.

Komploti i zi

Feliks Jusupov ishte një njeri me gjak blu: i velur me jetën e tij të artë – ishte trashëgimtar i një pasurie të madhe – nuk argëtohej më, as duke u shfaqur në xhiro me veshje femërore, siç rezulton nga dëshmitë e kohës. Ishte një njeri në kërkim të emocioneve dhe të një veprimi „mashkullor“ për të dalë nga rutina: përse të mos ndëshkonte atë të pagdhendurin që, pa kurrfarë frike shfaqte para aristokratëve të gjithë përçmimin e tij?

Këtij iu bashkua një politikan antisemit me emrin Vladimir Purishkeviç, i cili kultivonte ambicie për ministër dhe që shihte tek Rasputini valvulën e shfryrjes, që duhej të fajësohej për dështimet në front. Në nëntor të vitit 1916 mbajti përpara Dumës një fjalim që në fakt do të ishte përcaktues për fatet e murgut: “Shkoni dhe uluni në gjunjë përpara perandorit dhe lutjuni ta çlirojë Rusinë nga ky turp që është prania e Rasputinit“. Politikanët e ulur në karrike u ngritën të gjithë në delir, grand dukët nisën të duartrokasin. Apeli u mor që në ajër nga Jusupov dhe nga një miku i tij, grand duka Dimitrij Pavloviç Romanov, një i afërm i carit, dhe këtyre iu shtua edhe mjeku polak Lazovert, i cili duhej të siguronte helmin.

Natën e 16 dhjetorit i riu Feliks e thirri Rasputinin, me të cilin ndërkohë ishin bërë shokë, në pallatin e tij mbi Mojka, një tjetër lum mbi të cilin ngriheshin ndërtesat e mrekullueshme të qytetit. Përgatiti çaj, verë të Madeiras dhe ëmbëlsira të mbushura me helm nga doktor Lazoverti. Nuk mjaftuan. Rasputini, një njeri me një forcë të jashtëzakonshme, vazhdonte të fliste dhe të qeshte.

Atëherë e qëlluan në gjoks, duke besuar se e vranë. Legjenda rrëfen se Rasputini i shqeu sytë dhe u ngrit, më pas nisi të zbresë shkallët. E qëlluan edhe katër herë të tjera: dy të shtëna shkuan dëm, një plumb e zuri në shpatull, i fundit në kokë. Feliksi u mbërthye më pas nga një krizë nervash dhe ia theu kafkën me një levë hekuri.

Dy agjentë që u ndodhën jashtë pallatit dëgjuan të shtënat dhe hynë menjëherë në oborr: morën në pyetje deputetin Purishkeviç i cili rrëfeu duke i bërë apel patriotizmit të policëve. Mëngjesin tjetër, ky bashkëbisedim iu transmetua ministrit të Brendshëm, ndërkohë që trupi i Rasputinit u gjet në lumë. Caresha urdhëroi që të varrosej në parkun e Carskoe Selo, me ceremoni solemne dhe në praninë e saj.

Askush nuk u ndëshkua. Feliks Jusupov u largua nga Rusia për një mërgim të artë në Paris. Rrëfeu të vërtetën në kujtimet e tij, të cilët i botoi vite më vonë, por pavarësisht një denoncimi të vajzës së Rasputinit, nuk u dënua asnjëherë.

Familja Romanov u pushkatua nga bolshevikët në Ekaterinburg në 17 korrik 1918. Muzhikët, fshatarët, që tek vrasja e Rasputinit kishin parë një shenjë, gjetën tek ky epilog një konfirmim të profecisë së starec-ut: “Kur unë të vdes, nuk do të kalojë shumë kohë përpara se cari të humbasë kurorën e tij”.