J.F Kennedy - vrasja e tij

Linkoln dhe Kenedi, fate të kryqëzuara

Përshkrimi Abraham Linkoln dhe John Fitzgerald Kenedi lidhen mes tyre nga kuriozitete të ndryshme dhe rastësi tragjike që përshkruan jetën dhe vdekjen e tyre.

Historia njeh analogji të jashtëzakonshme mes njerëzve që nuk kanë pasur asnjëherë lidhje midis tyre. Që nga historia e presidentëve Linkoln dhe Kenedi e deri tek fati i gjermanit Bismark, të krijohet bindja se janë përputhje jashtëzakonisht të ngjashme për të qenë të rastësishme. Le të marrim jetën e dy presidentëve amerikanë Linkoln dhe Kenedi.

Mistere analoge nga ato të treguara deri më tani kushtëzuan jetën dhe vdekjen e dy presidentëve amerikanë, Abraham Linkoln (1809-1865) dhe John Fitzgerald Kenedi (1917-1963). Të shumta dhe të jashtëzakonshme ishin edhe rrethanat që kushtëzuan jetën dhe vdekjen e tyre. Vërtet shumë, për t’iu atribuuar rastësisë.

Para së gjithash, Linkoln u zgjodh President në vitin 1860, ndërsa Kenedi u zgjodh ekzaktësisht 100 vjet më vonë, në vitin 1960. Linkoln u vra një ditë të premte, në praninë e gruas së tij, por edhe Kenedi u vra po këtë ditë dhe gjithashtu në praninë e bashkëshortes së tij.

Të dy presidentët u qëlluan me armë pas zverkut dhe menjëherë pas atentatit, ndihmat e para iu dhanë nga gratë e tyre, që kishin pranë. Linkoln dhe Kenedi vdiqën menjëherë pa mundur që të çoheshin në spital.

Por, përveç të veçantave dhe të përbashkëtave mbi vdekjen, mes tyre ekzistojnë edhe ngjashmëri të tjera. Të dy presidentët kishin emrat e gjyshërve të tyre dhe të ty ishin djemtë e dytë të familjes. Si Linkoln, ashtu edhe Kenedi, kur u martuan, gratë e tyre ishin 24 vjeç dhe të dyja vdiqën në moshën 65-vjeçare.

Të dyja bashkëshortet e presidentëve njiheshin për ndjekjen e modës dhe rinovimin që i bënë Shtëpisë së Bardhë. Si Linkoln, ashtu edhe Kenedi, kishin nga katër fëmijë, dy prej të cilëve vdiqën para moshës 10 vjeç.

Të dyja çiftet humbën një djalë, ndërsa jetonin në Shtëpinë e Bardhë. Uilli Linkoln vdiq në moshën 12 vjeç ndërsa Patrik Kenedi, në moshën 2-vjeçare. Zëvendësi i Linkolnit quhej Xhonson dhe kishte lindur në vitin 1808, por edhe ai i Kenedit quhej Xhonson, dhe kishte lindur në vitin 1908, në një largësi prej 100 vjetësh nga njëri-tjetri.

Vrasësi i Linkolnit quhej Xhon Wilkes Booth dhe kishte lindur në vitin 1839, ndërsa ai i Kenedit, Lee Harvey Oswald, i cili kishte lindur në vitin 1939, 100 vjet më pas. Po ashtu, është vërtet e habitshme teksa zbulon se shuma e shkronjave që përbëjnë emrin dhe mbiemrin vrasësit të Linkolnit shkon në 15, po ashtu edhe ajo për vrasësin e Kenedit.

Por koincidencat e jashtëzakonshme nuk përfundojnë këtu. John Wilkes Booth dhe Lee Harvey Oswald përdornin të dy nga 3 emra. Të dy ata kishin lindur në mes të viteve ‘30, Booth më 1838-ën ndërsa Oswald më 1939-ën. Të dy vrasësit ishin jetimë nga i ati. Babai i Booth vdiq kur ai ishte 13 vjeç, ndërsa i Owsald para se ai të lindte. Të dy ata u arrestuan nga dy oficerë të ndryshëm të quajtur Baker.

Booth e vrau Linkolnin në një teatër dhe vetë u fsheh në një magazinë. Ndërsa Oswald i qëlloi Kenedit në një magazinë dhe u fsheh në një teatër. Booth dha shpirt 11 ditë pas Abraham Linkoln dhe të dy vdiqën në orën 7:20 të mëngjesit, po ashtu si Oswald që vdiq 48 orë pas Kenedit, po në të njëjtën orë si presidenti, në 13:00. Një javë përpara se të vritej, Linkolni vizitoi Monro, shtet në Merilend, ndërsa Kenedi, një javë përpara se të vritej, ishte me Merlin Monro.

Të dy presidentët kishin ndërmarrë beteja të ashpra në luftën për të drejtat e zezakëve: Linkolni për emancipimin dhe Kenedi për ligjin mbi të drejtat civile. Në momentin e atentatit Linkoln dhe Kenedi kishin në krah përveç bashkëshorteve, nga një grup miqsh, ku ato ngelën të pacenuara, ndërsa burrat u plagosën nga atentatorët (majori Rathbone në vitin 1865 dhe guvernatori Connally në vitin 1973).

Sekretari i Linkolnit quhej Kenedi dhe u përpoq që ta ndalonte Presidentin të shkonte në teatër atë mbrëmje. Sekretarja e Kenedit quhej Linkoln dhe edhe ajo u përpoq që ta ndalonte Presidentin të mos shkonte në Dallas atë natë.

Një tjetër fakt i veçantë është se burri i gruas quhej Abraham, si Linkolni. Kur ndodhi atentati, Kenedi ishte në Dallas mbi një makinë të markës “Linkoln”, prodhuar nga grupi “Ford” ndërsa teatri ku u qëllua Linkolni quhej “Ford”.

Të dy presidentët kishin 7 shkronja në mbiemër, të njëjtën gjatësi dhe të dy kishin studiuar juridik. Si Linkoln ashtu dhe Kenedi kishin probleme të njëjta, me sytë, vuanin nga sëmundje gjenetike dhe kishin shërbyer në ushtri. Asnjëri prej tyre nuk kishte frikë nga vdekja madje urrenin truprojat.

Të dy kishin konstatuar se sa lehtë mund të ishte t’i qëlloje një Presidenti. Linkoln një ditë pati thënë: “Nëse dikush do që të më vrasë, unë s’mund të bëj asgjë që ta parandaloj”. Ndërsa Kenedi: “Nëse dikush do të më qëllojë nga dritarja me një pushkë, askush s’mund ta ndalojë”.

Në gjuhën angleze këto fjali kanë të njëjtin numër fjalësh. Pas vdekjes, Linkoln u zëvendësua nga Andrew Johnson, ndërsa Kenedi nga Lindon Johnson.

Gjatë vitit të tyre të fundit të Presidencës si Andrew si Lindon Johnson, u përfshinë nga një skandal politik që i pengoi ata të rikandidonin për një mandat të dytë.

Disa studiues i atribuojnë numrave fuqi të veçanta

Ekzistojnë raste mahnitëse të cikleve historik. Për shembull, numri 3 influencoi në jetën e kancelarit gjerman, Bismark.

Çdo fragment i jetës së tij ishte i lidhur me këtë numër. Ai, në fakt, fitoi 3 luftëra, ishte autori i krijimit të 3 traktateve të paqes, bëri të mundur takimin midis 3 perandorëve dhe përgatiti Aleancën e Trefishtë.

Simboli heraldik i fisit të tij ishin gjethet e tërfilit dhe 3 gjethe lisi me moton “In trinitate rebur”. Për më tepër tre fëmijë, 3 çifligje, si dhe kontrolloi e drejtoi 3 parti.

Për të vazhduar më tej me rastësitë, që shpesh nuk mund të cilësohen të tilla, është një shembull që vjen nga historia e Mbretit të Anglisë. Bëhet fjalë për të Premten e Zezë të Monarkisë Anglisë.

Një të shtunë, 18 marsi i vitit 1702, vdiq Guljemi II. Të shtunën e 1 gushtit të vitit 1704, vdiq mbretëresha Ana. Po të shtunën, ajo e 10 qershorit të vitit 1727 vdiq Xhorxhi I. Lista vazhdon akoma: të shtunën e 30 janarit të vitit 1820 vdiq edhe Xhorxhi II. Po e shtunë ishte kur ndërroi jetë më 26 qershorin e vitit 1830 Xhorxho IV.

Dhe së fundmi të njëjtin fat pati edhe Eduardi VII, që kur vdiq ishte 7 maj i vitit 1910. Po ashtu, edhe sulmet e famshme të 11 shtatorit, ku gjithçka ishte e lidhur me numrin 11. New York City ka gjithsej 11 shkronja, po ashtu edhe Afganistan ka 11 germa.

Ramsin Yuseb (terroristi i cili ka kërcënuar se do t’i shkatërrojë kullat binjake në vitin 1993) po ashtu ka gjithsej 11 germa, George W Bush po ashtu ka 11 të tilla.

Vërtet ngjarje të çuditshme për të qenë thjesht rastësi.

Të pathënat e fundit mbi vrasjen e JF-Kenedy



Dy kriminologë amerikanë janë të bindur se kanë arritur të zbardhin misterin

Pavarësisht hetimeve dhe analizave të ndryshme, deri tani askush nuk ka mundur ta shuajë kureshtjen mbi vrasjen e Presidentit amerikan

Duket se, misteri i vrasjes së Presidentit amerikan do të ngacmojë përjetësisht mendjet e amerikanëve.

Megjithëse kanë kaluar më shumë se 40 vjet nga atentati i famshëm dhe mbi të janë shqyrtuar një mori versionesh, janë kryer një pafundësi hetimesh dhe janë shkruar një pafundësi librash e artikujsh, asnjë prej tyre, nuk arrin të shuajë tërësisht kureshtjen e publikut.

Aq sa edhe përpjekjet më të vogla që sjellin ndonjë detaj "të panjohur" mbi këtë çështje, pasqyrohen menjëherë nga shtypi amerikan e botëror.

Një gjë e tillë shoqërohet, thuajse në mënyrë të pashmangshme nga artikuj e studime, që e mbështesin apo e hedhin poshtë. Në një dritë të tillë, vijnë edhe dy publikimet e bëra gjatë javës së shkuar nga dy kriminologë amerikanë, që të dy (si edhe shumë të tjerë më parë) të bindur se më në fund kanë arritur ta zbardhin tërësisht vrasjen e shekullit XX.

Ish-Prokurori Vincent Bugliosi

I pari që risolli në vëmendjen e shtypit thrillerin presidencial, ishte avokati Vincent Bugliosi, një prokuror mjaft i njohur amerikan, njëherësh autori i një prej bestsellërve të të gjitha kohërave, me titull "Helter Skelter".

Libri bazohet mbi historinë e vërtetë së Charles Manson, i njohur nga publiku amerikan si Mr. Satan, frymëzuesi i disa prej vrasjeve më makabre të kryera në Amerikën e viteve ‘50, ndërkohë që Vincent Bugliosi do të ishte pikërisht prokurori, që do të dërgonte këtë kriminel pas hekurave, fakt që e bën edhe një ndër zërat më autoritarë me gjithçka ka të bëjë me kriminalistikën.

Sipas asaj që tha më datë 13 maj për gazetën "New York Times", Vincent Bugliosi nuk ka asnjë dyshim, se pas vdekjes së Presidentit Xhon Kenedi, nuk fshihet asnjë komplot.

Ai është i bindur se duhen hedhur poshtë të gjitha hamendësimet, se vrasja e tij ishte organizuar nga mafia, nga kubanët e ndjerë të tradhtuar nga Presidenti, nga zëvendëspresidenti që kërkonte t‘i zinte vendin... Për ish- prokurorin, Bugliosi, Lee Oswald, vrasësi i Kenedit, e organizoi dhe e kreu atentatin krejt i vetëm dhe pa mbështetjen e askujt tjetër.

Për të arritur në këtë përfundim është mbështetur në 20 vjet kërkime të detajuara, qindra intervista, mijëra dokumente dhe më shumë se 10 mijë citime.

Rezultat i gjithë këtij studimi është edhe libri me 1,612 faqe "Duke hedhur poshtë historinë: Vrasja e Presidentit John F. Kennedy", i cili doli në libraritë amerikane po gjatë ditës, kur dha intervistën për "New York Times".

Gjatë saj kriminologu u shpreh, se shtrembërimi i fakteve dhe konkluzionet e gabuara, kishin ardhur tërësisht për faj të "obsesionit të mijëra studiuesve, që ishin marrë me këtë çështje gjatë këtyre 43 viteve", për të shtuar se "duke shqyrtuar nën mikroskop çdo të dhënë, çdo detaj, e duke bërë hamendësime personale nga më të çuditshmit, e kanë transformuar këtë vrasje kaq të thjeshtë, në atë që njohim sot".

William Tobin, ish-drejtori i laboratorit të FBI-së si për të hedhur poshtë 1,612 faqet e këtij libri, vetëm pesë ditë pas daljes së tij në treg, vjen deklarata e një tjetër eksperti amerikan të kriminalistikës: William Tobin, njeriu që ka drejtuar për më shumë se 20 vjet laboratorin e analizave të metaleve të FBI-së, është i bindur, jo vetëm që pas vrasjes së Presidentit fshihet një komplot, por që plumbat nuk kanë dalë vetëm nga arma e Lee Oswald dhe se i pranishëm në atentat ka qenë edhe një snajper i dytë.

"Kemi arritur të vërtetojmë, se provat që përjashtojnë praninë e një vrasësi janë të gabuara", shkruan William Tobin, i cili është edhe autori kryesor i studimit të publikuar në sitin e specializuar "Annals of Applied Statistics".

Në studim shpjegohet, se copëzat metalike të plumbave të gjetura pas atentatit të Dallasit, mbi të cilët bazohet edhe raporti zyrtar, janë analizuar sërish, duke përdorur arritjet më të fundit teknologjike.

"Sipas përfundimeve që arrihen përmes analizës sonë rezulton, se copëzat e plumbave mund të vijnë nga tre plumba të ndryshëm", shkruhet në studim.

Dhe në rast se këto copëza vijnë nga tre apo më shumë plumba të ndryshëm, mund të vërtetohet plotësisht teza e pranisë së një snajperi të dytë.

Pas daljes në pension, Tobin, vuri në dyshin saktësinë e metodave të përdorura nga FBI-ja për dhjetëvjeçarë të tërë, në përcaktimin e lidhjeve të plumbave të gjetura në trupat e viktimave me të dyshuarit. Këto prova, bazoheshin mbi analizimin e plumbit që përmbanin.

Një gjë e tillë, bëri që Akademia e amerikane e shkencave ta rishqyrtonte tërësisht këto procedura, për të arritur në vitin 2003 se ishte e gabuar. Që në atë kohë FBI-ja e ka braktisur.

Duke përdorur metoda të reja shkencore, Tobin dhe dy ekspertë të tjerë, studiuan sërish pesë fragmentet e plumbave të gjetura pas vdekjes së Presidentit Kenedi.

Analiza balistike zyrtare

Analiza balistike e kryer pas vrasjes, kishte arritur në përfundimin, se pesë copëzat u përkisnin dy plumbave të vetëm dhe pas krahasimeve ishte konkluduar, se ishin qëlluar nga arma e Lee Oswald. Ky përfundim përkonte edhe me atë të komisionit Warren, sipas të cilit Oswald kishte vepruar i vetëm.

E megjithatë, në vitin 1976, po ky komision nuk e kishte hedhur poshtë mundësinë e pranisë në atentat të një qitësi të dytë.

Vrasja e kryetarit Kenedi, atentati i shekullit XX



Historia e njerëzimit duke filluar qysh nga kohërat më të vjetra, e deri më tani njeh ngjarje të cilat nëpërmes komploteve, tradhëtive apo atentateve, janë munduar që në esencë t’i ndërojnë rrjedhat historike.

Këto ngjarje ishin të karakterit politik, fetar, social dhe të antagonizmave të tjera.
Sipas analitikëve dhe njohësve të këtyre rethanave në botë vetëm gjatë shek. XX janë kryer apo ndërmarë mbi shtatëdhjetë atentate.

Shumica e këtyre atentateve kishin epilog tragjik, ndonëse kishte edhe raste të cilat nuk pëfundonin tragjikisht. Viktim i këtyre atentateve ishin mbretërit, kryetarët e shteteve, liderët politik e fetarë, ministrat e rangjeve të larta etj.

Atentate të tilla ndodhën edhe në SHBA, ku gjatë historis së saj ajo humbi katër kryetar. Dy të parët në shekullin e XIX. kurse dy të fundit në shekullin XX.

Kryetari i parë i SHBA ndaj të cilit u bë atentat ishte Abraham Linkoln, i cili në vitin 1860. u inagurua në postin e kryetarit. Linkolni përsëri u rizgjodh për kryetar por nuk ariti ta kryej mandatin, sepse në vitin e parë të mandatit të dytë 1865. në te bëri atentat Xhon V. But me qëllim hakmarrjeje ndaj disfatës së jugut. Buti ishte simpatizues i konfederates.

I dyti ishte Xhems A. Garfilld i cili në krye të Amerikës erdhë me 1880. Në korrikun e vitit 1881. në te shtiu një ekstravagant i qujtur Sharl Zhito, kurse me 19 shtator kryetari Garfild vdiq nga pasoja e plagëve të mara.

I treti Wiliam Mek Kinley ishte kryetar i njëzetepestë me rradhë në historin e SHBA. Për kryetar u zgjodh në vitin 1897. Mek Kinlli kishte fillu mandatin e tij të dytë. Kur në shtator të vitit 1901.derisa ishte duke qëndruar në vijën e parë në Ekspozitën Pan Amerikane në Bufallo, ate e qëlloi dy here anarkisti i çmendur Leon Kolgoz. Kryetari Mek Kinli vdiq tetë ditë më vonë.

Dhe atentati i katërtë me rradhë u bë ndaj kryetarit Xhon F. Kenedi me rastin e vizitës së tij në Dallas me 22 nëntor 1963.

Prej tyre, tre të parët ishin republikan kurse i katërti ishte demokrat Xhon F. Kenedi rrjedhë nga një familje e pasur me prejardhje Irlandeze. Familja e Kenedit kishte traditë politike. Baba i tij Xhozef Kenedi ka qenë ambasador amerikan në Angli dhe ishte përkrahës i madh i politikës Qembërllenit.

Kenedi lindi me 29 maj 1917. në Broklin të Masachusets. U shkollua në Universitetin e Harvardit. Gjatë Luftës së Dytë Botërore ai shërbeu në marinë. Me 1943. kur varka e tij u zhyt në ujë nga një destrojer Japonez, Kenedi kishte marrë plagë të rënda , dhe në këtë gjendje ariti të drejtojë të mbijetuarit, përmes ujit të rezikshëm dhe i shpëtoi jetën.

Pas kthimit nga lufta , për nji koh shumë të shkurtë punoi si gazetar, pastaj filloi të inkuadrohet në politik, për çka kishte prirje dhe talent. Kështu në vitin 1946. zgjedhet në Dhomën Përfaqsuese të Kongresit, kurse më 1953, në atë të Senatit. Po në këtë vit Kenedi martohet me Zhakllin Bouver. Në vitin 1956.Kenedi nga demokratët u emrua nënpresident, dhe katër vjet më vonë ishte kandidat i parë për kryetar.

Në luftën zgjedhore presidenciale të vitit 1960. kundërkandidat i tij ishte Riçard Nikson i cili në fillim ishte shumë më i njohur se Kenedi. Por debatet dhe paraqitjet e tija në ekranet televizive të cilat i ndoçnin me miliona njerëz vënë në pah personalitetin e Kenedit, njohurit e tija të gjëra në politik dhe në përgjithsi.

Përveq kësaj Kenedi ishte i ri (kryetari më i ri në historin e SHBA) i pashëm shumë inteligjent, orator, dhe pasanik, posedonte fuqi morale dhe fizike, kishte një buzëqeshje mbresëdhënse, here, herë ekspononte ndjenja humori, dinte të entuziasmonte nxënës, dhe studentë, gjente fjalët e duhura për të moshuarit etj.
Fitorja e Kenedit ndaj rivalit të tij u arrit me një epërsi minimale të votave. Kenedi nga votuesit kishte marrë 34.221485vota, kurse prej trupit zgjedhor kishte 303 vota, ndërsa Niksoni fitoi 34.108684vota, kurse nga trupi zgjedhor 219 vota.Përqindja nga numri i tërësishëm i votuesve për Kenedin ishte 49,7%, kurse për Niksonin ishte 49,5%.

Analistët thonin se ajo që ndihmoi më së shumti për inaugurimin e Kenedit në postin e presidentit të vendit më të fuqishëm në botë ishte plani i tij për zvogëlimin e varfëris dhe diskriminimit racor, si dhe aritja e pozicioneve më të mira në luftë të ftoftë me B.S. Vlenë të ceket se kryetari Kenedi njëherit ishte katoliku i parë që u nominua në krye të Shtëpis së Bardh.

“Në vitin 1928 Alfred Smith humb në votime për nominim të kryetarit në SHBA vetëm pse ishte i konfesionit katolik”, shkruan historiani anglo-amerikan H. Parks në librin e tij “Historia e SHBA” botimi i dytë. Fjalimi inagurues i kryetarit Kenedi paraqiti sugjerimin e tij të pa harueshëm: “Mos kërkoni se çfarë vendi juaj mund të bëjë për ju, kërkoni se çfarë mund të bëni ju për vendin tuaj.”

Senatori nga Teksasi, Lindon xhonson u zgjodh nënkryetar. Si udhëheqës i shumicës në senat Xhonsoni kishte kualitete të larta politike, dhe ishte shumë i shkathët. Ai kishte mundësi që në jug ta përforcoj programin e partisë, por liberalët e veriut ishin të zhgënjyer me nominimin e njeriut shikimet e të cilit në problemet ekonomike dhe marrëdhënjet racore dukeshin tejet konzervative.

Kur demokratët në krye me Kenedin erdhën në pushtet, situata në politikën e brendshme ishte relativisht e qetë. Administrata e Ajzenhauerit shpeshëherë gjendej në shënjestër të kritikës sepse më parë bënte lëshime se sa që zgjidhte problemet e rëndësishme. Situata në marëdhënjet ndërkombëtare, përkundër premtimeve të shumta, bëhej gjithnjë e më e ndërlikuar. Zhvillimi i shteteve të reja dhe fuqia e tyre, si dhe lulëzimi gjithnjë e më i madh i Evropës Perëndimore shpienin andej që as B.S dhe as SHBA të mos llogarisnin me siguri në udhëheqjen e punëve botërore.

Në kohën kur Kenedi posa kishte marrë detyrën e kryetarit, në shtyp qarkulloi një shkrim me një titull tejet iritues “ Kronika e zezë në Shtëpin e Bardhë”, i shkruar nga një astrolog i
njohur amerikan. Në këtë shkrim astrologjik, mes tjerash thuhej: “ Kronika e zezë në Shtëpin e Bardhë është prezente që nga viti 1840.e deri më tani”, SHBA brenda një shekulli çdo njëzetvjet humbi kryetarin pa përfundu mandatin.

Prej këtyre, tre kryetar kishin përfundu jetën me atentat kurse dy nga vdekja e natyrshme. Ndaj këtij shkrimi astrologjik kryetari Kenedi u shpreh me një gjakëftohtësi dhe pa sentimentalizëm, me ç’rast para shumë të pranishmëve me një buzëqeshje karakteristike tha: “Ndaj kësaj mynxyre dhe këtij kobi të zi që e godet Shtëpin e Bardhë unë do të dalë fitues”. Mirëpo siç u bë e ditur më vonë, parashikimi i kryetarit Kenedi nuk u realizu sepse ndodhi që edhe vet ra si viktim i një atentati.

VEPRIMTARIA LEGJISLATIVE

Kryetari Kenedi u angazhua për një regjistër të gjatë reformash, me qëllim që të shpejtohet arritja e standardit më të lartë jetësor, të rritet prodhimi, të përparojë arsimi, dhe sa më tepër të zgjerohet kujdesi shëndetësor. Ai kujdesej për lagjet e varfëra të qyteteve dhe shfaqte shqetsimin e tij për shkatërimin e pasurive natyrore. Kongresi lejonte mjete të konsideruara për disa nga këto programe, mirëpo nuk ishte i gatshëm t’i kryej ato.

Me gjithë popullaritetin personal, Kenedi nuk ishte në gjendje ta bind këtë trup kokëfortë për nevojat e veprimtarisë më të gjërë legjislative. Andaj urdhëroi që tre resorët kryesorë në pushtet t’i marrin njerëz të njohur kryesisht si përmbarues të aftë e jo si krijues të politikës liberale.

Në vendin e ministrit të punëve të jashtme emrohet Din Rask, i cili ishte kryetar i korporacionit të Rokfelerit, në detyrën e sekretarit të mbrojtjes vjenë Robert Maknamara , i cili më parë ishte kryetar i kompanisë automobilistike të Fordit, dhe Dagllas Dillon u emrua si udhëheqës kryesor për qështje financiare, ky më parë ishte bankarier dhe gjatë administratës së kryetarit Ajzenauer gëzonte pozita të larta.

Ndëkaq më i afërti i kryetarit ishte i vëllai, Roberti,minister i drejtësisë, i cili prirjen e vet të jashtëzakonshme politike e vuri në shërbim të administrates.Ndikim të rëndësishëm gjatë veprimtarisë legjislative ka pasur edhe një grup intelektualësh të arsimuar më së shumti në Harvard, këta i gjasonin “trustit të trurëve”të Nju dilit të hershëm.

Këta njerëz së bashku me kryetarin, i dhanë administrates së re vulën e vendosmëris dhe subtilitetit intelektual, dhe me freskinë e vet qenësisht dallonin nga para ardhësit imediat. Dukej sikur në tërë shtetin të mbretëronte mirëqenia, shkruante H. Parks autori i librit të cituar më lartë.

Në punët e brendshme ngjarja më dramatike ka qenë në panverën e vitit 1962 kur kryetari Kenedi, i detyroi, kolosët e biznisit të çelikanëve (fabrikat e çelikut) më të mëdhaja të Amerikës të heqin dorë nga ngritja e çmimeve.

Marëveshja e aritur për stopimin e ngritjes së çmimeve në zavendësim me rritjen e pagave të punëtorëve kishte marrë kahje të kundërt, pasi që rritjen e pagave të punëtorëve çelikanat e kishin shtyrë.

I tërbuar nga ky mashtrim kryetari Kenedi urdhëroi vëllaun e vetë Robert Kenedi i cili ishte në detyrën e prokurorit publik federativ, që të fillojnë hetimet për formimin e çmimeve, dhe u kërcënua se do ta bëjë anulimin e marrëveshjes të cilën e kishte nënshkrur Ministria e mbrojtjes me çelikanët, si dhe do ta njoftoi opinionin amerikan se akti i çelikanëve ishte i pa arësyeshëm dhe i pa përgjegjëshëm. Me këtë rast çelikanet u detyruan që të heqin dorë, cituar sipas Xhim Marz “Të sundosh nga fshehtësia”.

Duke i shiquar me kujdes akcionet e çelekaneve si një sulm ndaj programeve të tija ekonomike në tërësi, kryetari Kenedi para gazetarëve tha: “Sipas mendimit tim, po të kishte mbetë në fuqi ngritja e çmimeve, atëher jashtëzakonisht kishte qenë vështirë të sigurohet vendosja e masave për ligjet përcjellëse”.

Duhet cekur se anëtarët e këshillit drejtues të çelikaneve amerikane, të cilët qysh moti gjenden nën kontrollin e interesave të Morganit, (magnat hebrej) ishin anëtar të CFR-ës për të cilën dot bajmë fjalë më posht dhe, institucioneve tjera me ndikim që vepronin nga hija.

Mbikëqyrsi dhe kontrolluesi i qarkullimit të parasë në qeverin e Kenedit ishte Xhejms Sakson. Saksoni shpeshë vinte në kundërshtim me Këshillin drejtues të rezervave federative të cilët ishin shumë të fuqishëm, për shkak të dhënjes së autorizimit për deponime nëpër Banka të cilat nuk i takonin rezervave federative. Saksoni gjithashtu vendosi që ato banka mund të nënshkruajnë obligacione shtetërore dhe lokale, me ç,rast u dobsonin bankat shtesë të rezervave federative.

Masat e fundit kundër rezervave federative kryetari Kenedi i ndëmorri në korrik 1963, kur lejoi shtypjen e më tepër se katër milliard dollarëve në “obligacione të SHBA-ve”, për Ministrinë e finansave, dhe, jo për ato të rezervave federative. “Kenedi pa dyshim mendonte se duke iu kthy kushtetutës, e cila parasheh se vetëm Kongresi mund të shtyp dhe rregullon çështjen e parasë, borxhin e madh nacional mund ta zvogloi duke mos iu paguar bankarierëve të Sistemit të rezervave federativ kamatat, të cilët bënin shtypjen e parasë, pastaj ato ua huazonin administrates me kamatë”, vërente nji njohës i teorisë së komplotit.

Sipas paraqitjeve të ekonomistit të njohur Sejmur Haris, “kryetari Kenedi ishte, kryetari amerikan më i aftë i të gjitha kohërave në fushën ekonomike”. Kjo ishte arësyeja pse ai shumë shpejtë ndërmuer nji varg iniciativash për ngritjen e potencialit njerëzor dhe teknologjik të kombit.

“Ai çdo kund, prej investimeve globale deri te tatimet idividuale, mundohej t’i ndëronte ligjet dhe politikën në atë mënyrë që pasuria dhe kërkimi për profite të mos përfundojë në rrënimin por në krijimin e prosperitetit të vendit”, shkruan, Donald Gibson në librin e tij shumë interesant “Lufta me Vol stritin: dhe mandati i kryetarit Kenedi”.

POLITIKA E JASHTME E KENEDIT

Në politikën e jashtme qëndrimi i Kenedit ka qenë më i vendosur dhe më i pasur me ngjarje. Ndërimet që bëheshin në afarizmin botëror kërkonin jo vetëm metoda të reja por edhe revalorizimin thelbësor të qëllimeve të politikës amerikane.Ekspanzionizmi agresiv i politikës sovjetike pas Luftës së Dytë Botërore frenohet me sukses me anë të doktrines së Trumanit, me planin e Marshalit dhe me politik të përmbajtur.Politika amerikane në Azi ishte më pak e suksesëshme, por zgjerimi i komunizmit ishte i përcjellur me nacionalizëm i cili i rezistonte dominimit sovjetik.

Kina komuniste, të cilën amerikanët e konsideronin vetëm si kukull sovjetike, fillon t’i sulmoi sovjetët me fjalë të ashpra duke i konsideruar si tradhtarë të revolucionit.

Nikita Hrushqovi që udhëhoqi politikën sovjetike prej vitit 1957-1964,gjatë diskutimeve të tija të drejtuara kundër SHBA nuk i humbte gjasat për të mos fituar dobi ,edhe pse në vjeshtën e vitit 1962. bota u gjend shumë afër një lufte bërthamore me raketa ndërkontinentale gati si asnjiher më parë.

Kur në tetorin e vitit 1962 zbulimi ajror amerikan zbuloi praninë e raketave sovjetike në Kubë, kryetari Kenedi muar një qëndrim të prerë dhe kërkoi që raketat sovjetike gjithsesi të kthehen prapa duke e paralajmëruar mundësin e një lufte atomike. Në përplasjen që pasoi, bota dridhej në prag të një lufte të mundshme bërthamore.

Përfundimisht raketat u tërheqën në një marrëveshje, që si kompensim për tërheqjen e raketave nga Kuba, edhe SHBA-ne u detytuan t’i largojnë raketat e tyre nga Turqia,( që nuk ishin aq me rëndësi) dhe të obligohen se nuk do ta sulmojnë Kubën. Kjo u quajtë kriza e raketave Kubane dhe ishte një prej shumë krizave kubane të shkaktuara nga dalja e qeverisë së parë komuniste në hemisferën perëndimore, me fitoren e revolucionarëve të Fidel Kastros më 1 janar 1959.

Në anën tjetër në Evropë muri i Berlinit ishte ngritur si simbol i shëmtuar i luftës. Berlini ishte qendër e konflikteve, meqë rusët shpresonin se do ta përfundojnë ndarjen në zonën lindore dhe perëndimore duke marrë kontrollin në tërë qytetin; por kur Kenedi deklaroi qartë se fuqitë perëndimore nuk do të lejojnë të jenë të përzierë, tensioni gradualisht filloi të pakësohet.

Në mbamendjen e gjeneratave ka mbetur fjalimi i kryetarit Kenedi të mbajtur në Berlinin e ndarë, kur para mijëra gjermanëve perëndimor tha: “ Unë jamë Berlinas”. Me këtë thirje ai shfaqi solidaritetin me qytetin e ndarë.

Kuba me të cilën që nga viti 1954. qeveriste djathtisti Fulgecio Batisti në vitin 1959. erdhë nën udhëheqjen e prijësit kryengritës Fidel Kastro. SHBA në fillim nuk kishin disponim armiqsor ndaj Kastros.Por gjykimet e Kastros ndaj politikës së SHBA si dhe konfiskimi i pasurisë amerikane së bashku me predikimin e komunizmit dhe me mbytjen apo persekutimin e mijëra kubanezëve, të cilët qenë kundështar të Kastros, gradualisht e detyruan qeverin amerikane që të kërkoi mënyrën e zhdukjes së tij.

Një qeveri të tillë kubane amerika nuk e dëshironte në oborrin e saj, andaj Kubës i vurri një embargo tregtare me çka ekonomia kubaneze u damtua mjaftë. Me këtë rastë Kastro u detyrua që në Kubë të vendoset racioni në ushqim, rroba, këpucë dhe sapuna.

Mirëpo veprimi më flagrant amerikan kundër Kastros ishte ai që ndodhi në prill 1961. në një plazh përballë Bahia Cochinos, kur një forcë prej 1400. të mërguarish pushtues e njohur si brigada 250006. e cila ishte përgaditur nga CIA në Guatemalë dështoi. Fuqia ajrore amerikane e cila kishte premtuar të mbështeste zbarkimin nuk veproi. Mbrojtësit kuban të pëgaditur mirë për invazion zunë rob 1200 vetë, prej të cilëve shumica u likuiduan ndërsa të tjerët u burgosën. Me këtë rast drejtori i CIA-Alen Dalls humbi vendin e punës. Dallsi pas vrasjes së kryetarit Kenedi shërbeu në Komisionin e Warenit, për këtë komision dot flasim më vonë.

Problemet me Kubën nuk i kishte kriju kryetari Kenedi, por ai ato i gjeti. Stërvitja nga CIA e të mërguarve kubanë, e cila çoi në invazionin e Gjirit të Derave kishte filluar në kohën e kryetarit Ajzenauer. SHBA formalisht ndërprenë marrëdhëniet me Kubën 18. ditë mbasi Kastro bëri ceremonin e marrjes së pushtetit.

Dihet se kryetari Kenedi angazhohej për një politik paqsore, por përkundër kësaj, atij i arrinin letra anonime dhe këcënuese nga njerëz që nuk e dëshironin. Analistë dhe historian që shkruan libra për rastin e Kenedit theksojnë se qysh në fillim të mandatit të tij arritën mbi tetëqind letra kërcënuese, ndërsa deri para vrasjes numri u ushtua në mbi njëmijë.

Për të mbrojtur kryetarin Kenedi nga këta njerëz ndjellakëqinj iu sigurua një mrojtje prej njëqind e shtatëdhjetë policëve të cilët bënin roje në të gjitha anët e Shtëpis së Bardhë, kurse gjatë udhëtimeve për sigurimin e tij u caktuan tridhjetë agjent special.

Reformat të cilat kryetari Kenedi i bëri në legjislacion nuk u pëlqyen nga ana e biznismenëve të mëdhenj, andaj ata filluan ta akuzojnë, kurse të tjerët e sulmonin për përpjekjet e tij në përmirsimin e gjendjes zezake, edhe pse vetë lëvizja zezake Black Power i akuzonte këto përpjekje si jo adekuate, pastaj komunistët për intervenimin e vitit 1961, në Gjirin e Derrave. Dhe më vonë kur marrëdhëniet me Bashkimin Sovjetik u përmirsuan djathtistët ekstremë si dhe përkrahësit e tyre e sulmuan kryetarin Kenedi si simpatizues të komunizmit.

Kur kryetari Kenedi në vitin 1962 paralajmëroi tërheqjen e trupave amerikane nga Vietnami ai ra në konflikt të ashpër me magnatët e mëdhenj hebrej pronarë të fabrikave të materijalit ushtarak të cilët aso kohe kishin profite të mëdhaja nga tregtia me armë. Në Vietnam ishin të përqëndruar mbi pesëqind mijë ushtar, të cilët deri atëher nëpër vijat e zjarrta kishin të humbur rreth pesë mijë helikopter, pastaj numër të madhë të bombave, eksploziv, municion, dhe paisje të tjera luftarake.

Kryetari Kenedi me reformat e tija politiko-ekonomike i rezikonte interesat e tyre për profite të më tejme dhe kështu ai ra në konflikt me elitën si në Amerikë ashtu edhe jashtë saj, shkruan Donald Gibson.

Kurse historiani H. Parks në lidhje me reformat politike të Kenedit thotë: “kulminacioni i reformave politike të kryetarit Kenedi arriti atëher kur ai pruni vendim për largimin e kamp-ushtrimoreve të emigrantëve Kubanez, të cilët pas operacionit të dështuar në Gjirin e Derrave pëgatitnin edhe një tentim pushtimi në shtetin e Kastros”.

Krahas ksaj kryetari Kenedi bëri ndërimin e disa njerëzve kyq në administrat dhe ushtri të cilët më tepër angazheshin për politikë të konfliktuoze. Kenedi kishte vërejtë se administrata e tij ishte përplot me njerëz të shoqatës së fshehtë të ashtuquajtur CFR.ku me një rast tha: “ Dëshira ime është që këtu të shof fytyra të reja , por ata vazhdimisht mi dërgojnë të njejtit”, sipas Xh. Marz, “Të sundosh…..”.

Politikën ekonomike të kryetarit Kenedi më së shumti dhe atë publikisht e sulmonin: redaktori i revistës, “Forçen Çarls” Xh. V. Marfi, guvernatori i Nju Jorkut, Nelson Rokfeler, pastaj Dejvid Rokfeler, dhe redaktorët e revistës tjetër “Vol strit gjurnal”. Ndërsa ministri për financa në qeverin e Kenedit, Dagllas Dillon publikisht solidarizohej me Dejvid Rokfelerin në kundërshtimet politike me kryetarin Kenedi. Diloni ishte anëtarë i CFR-ës.

“Council on foreign relations”ose CFR ( Këshilli për lidhje të jashtme). Ky këshill u formua në korrik të vitit 1921 në Nju Jork. Shumica e njerëzve që themeluan këtë këshill ishin emra të njohur të cilët pas përfundimit të luftës Parë Botërore morën pjesë në nënshkrimin e Marrëveshjes së Versajës.

Vlenë ti cekim disa. Kolonel Eduard Mendel, Volter Lipman, i cili më vonë u dallua si gazetari më i njohur në Estabilishmentin Liberal, Xhon Foster Dalls, i cili në kohën e kryetarit Ajzenhauer emrohet sekretar shtetëror, vëllau i tij Allen Dalls drejtor i më vonshëm i CIA-së dhe Kristian Herter, i cili e zavendësoi Dallsin në vendin e sekretarit shtetëror.

Këshilli në fjalë në fillim financohej nga Xhon Morgan, Bernard Baruh, Pol Varburg, Xhon Rokfeler, Oto Kan dhe Jakob Shift. Të gjithë këta ishin hebrej dhe magnatë e pronarë të firmave dhe kompanive gjigante, cituar sipas Ralf Eperson në “Dora e fshehur- hyrje në historinë e komplotit”.Qëllimi i kësaj organizate, apo, këshilli ishte që të përgatitë një “Qeveri botërore”.

Sipas autorit Eperson, ky këshill në mesin e amerikanëve është thuajse i panjohur. Shkaku kryesor thotë Eperson qëndron në faktin se neni 2 i rregullores së CFR-ës kërkon që mbledhjet e
këtij grupi të jenë tërësisht të mbyllura. Nëse ndonjëri nga anëtarët lëshon publikisht ndonjë informatë nga mbledhja pa lejen e tyre, atëherë ai menjëherë përjashtohej pa drejtë ankese, përfundon Eperson.

Kurse historiani i ndjerë amerikan Geri Alen i cili njihej me shkrime të temave konservative, në librin e fundit të tij “Thuani jo-rendit të ri botëror” ja se çka thotë për këtë këshill: “Qendra kryesore e CFR-ës gjendet në Nju Jork në një shtëpi shumë elegante por të errët të Herolld Pretit. Lista e saj e anëtarësisë përmban rreth 2.400 emra (1986).

Këta paraqesin një top listë të vërtetë në botën e biznesit të madh, të financave të larta, të mjeteve informative si dhe të akademikëve superiorë….Rekrutimet e personelëve kryesorë, veçanërisht për plotësimin e funkcioneve të ndieshme të politikës së jashtme të Rusvelltit, Trumanit, Ajzenhauerit,Kenedit, Xhonsonit, Fordit, Karterit dhe të Reganit ishin nga radhët e CFR-ës, (Geri A. vdiç gjatë mandatit të kryetarit Regan, për ate ky ceket si i fundit SH.V.).

CFR-ja në kuptimin e vërtetë të fjalës, shërben si një lloj byroje për inkuadrimin e autoriteteve federale, duke mos marrë parasysh partinë udhëheqëse. Mund të themi se funksioni i tij është si një sektor i ministrisë federale, në përbërjen e së cilës hynë: ministri shtetëror, ministri i mbrojtjes, ministri i tregtisë, ministri i kasafortës shtetëror etj. Në të vërtet në katër deceniet e fundit të gjithë ministrant shtetërorë, apo gati se të gjithë ishin anëtarë të CFR-ës, përfundon Geri Alen.


Në kohën e luftës koreane, më 9 dhjetor të vitit 1950 gazeta “Çikago Tribjun” e botoi një akuzë kundër Këshillit e cila edhe sot e kësaj dite është në fuqi: “Anëtarët e Këshillit janë njerëz me ndikim shumë të madh në shoqëri. Ata e shfrytëzojnë fuqinë e pasurisë së tyre, prestigjin e obligimeve të tyre sociale dhe arsimimin që ta udhëheqin atdheun drejt bankrotimit dhe disfatave luftarake. Ata duhet t’i shikojnë duart e tyre. Duart i kanë të përlyera me gjak- me gjak të thatë nga luftërat e kaluara dhe gjak të freskët nga të tashmet”, cituar sipas; N. Nikollov në “Komploi Botëror”.

CFR-ën disa e quajnë “Qeveri e padukshme”. Sot këtë këshillë e finansojnë korporata të mëdhaja sikurse: “Gziroks”, “Gjeneral motors”, “Bristol-Mejers Skvib”, “Teksaso” dhe të tjerë, por edhe “Fondi i marshallëve Gjerman”, “Fondacioni Meknajt”, “Fondi i Dilonit”, “Fondacioni i Fordit”, “Fondacioni Endrju V. Melon”, “Fondacioni i vllezërve Rokfeler”, “Fondacioni star”, dhe “Trustet humanitare kishtare”, cituar sipas Xhim M. “ Të sundosh…..”.

FËRKIME POLITIKE MES KENEDIT DHE BENGURIONIT

Në vitin 1957 Izraeli kishte filluar ndërtimin e një centrali nuklear në pjesën veriore të shkretirës Negev në Dimonë. Puna mbahej në fshehtësi të madhe. Ky central në fillim në fshehtësi të madhe furnizohej me uranium nga Franca e Dë Golit. Mirëpo më vonë, kur kryetari francez u informua se reaktorin në Dimonë Izraeli do ta përdorë për qëllime ushtarake, atëher me të vërtet filloi të brengoset. Kështu që në maj të vitit 1960 Dë Goli urdhëroi ministrin e punëve të jashtme që ta njoftojë konsullin izraelit se nuk do të lejonte më dërgimin e uraniumit në Dimonë.

Pas kësaj Izraeli mbeti në një situatë të vështirë, sepse francezët vendosën embargo në armë dhe ndërprenë dërgimin e uraniumit, por Bengurioni (i cili në vitin 1944 ishte kryetar i organizatës cioniste botërore, kurse prej vitit 1949-1953 ishte kryeministër dhe ministër i mbrojtjes, në këtë vit dha dorëheqje, e që pas dy vitesh me 1955 përsëri vjen në detyrën e kryeministrit dhe ministrit të mbrojtjes ku qëndron deri në gjysmën e vitit 1963 kur tërhiqet nga ekipi udhëheqës i Izraelit dhe me disa bëshkëpuntor formon grupin disident Rafi) ishte këmbëngulës dhe me çdo kusht dëshironte që Izraeli ta ketë bombën atomike.

Me një rast ai deklaroi: “ Nëse paraqitet nevoja ky element duhet madje edhe të klandestohet”. Për ta siguruar një sasi të madhe të uraniumit, sa ishte nevoja për funksionimin e centralit, u zotua Meri Arit shefi i posaemëruar i Mossadit (shërbimi informativ i Izraelit, shumë i fuqishëm). Sipas dëshmive të Fransoa Perin-it i cili konsiderohet si themelues i bombës atomike franceze, Mossadi me akcione piraterie grabiste plutoniumin nga Franca.

Kryetari Kenedi pjesërisht ishte i informuar me punën në Dimonë, por në nji koh shprehi dëshirë që të dijë më shumë rreth punimeve të centralit nuklear të Dimonës. Me këtë rast ai bëri disa letërkëmbime me Bengurionin përkitazi me programin për bombën atomike izraelite.Pas disa
letërkëmbimeve Bengurioni kërkonte leje nga Kenedi që ta pranojë në vizitë në Uashington, mirëpo Kenedi gjithnjë ia refuzonte këtë, nga se dyshonte në informatat që i arrinin nga Dimona.

Me një rast tha: “Këta izraelitë më gënjejnë vazhdimisht në lidhje me kapacitetin nuklear që posedojnë”, për këtë kishte mbështetje në fjalët e ministrit të punëve të jashtme të SHBA-ve Kristian Herter i cili patë thënë; “Ky reaktor është shumë i madh dhe i tejkalon nevojat e Izraelit që i duhen për prova nukleare”.

Kryetari Kenedi nuk u ndal ma kaq, por, vazhdoi me trysnit diplomatike ndaj qeveritarëve izraelitë, duke kërkuar që centrali nuklear në Dimonë të jetë nën mbikëqyrjen ndërkombëtare. Ndërsa Bengurioni këtë propozim të Kenedit e refuzoi kategorikisht. Me këtë rast kryetari Kenedi bëri një konsulltim me shefin e CIA-së, Mek Kejn, që Bengurionit t’ia dërgojnë një letër me një përmbajtje shumë të ashpër. Mirëpo ndodhi që përgjegjëja e Bengurionit të jetë edhe më e ashpër.

Nga kjo përgjegjëja e ashpër e Bengurionit drejtuar kryetarit Kenedi në mes tjerash thuhet: “Ju lutem, mos m’u përzieni në punët e mia dhe centrali nuklear që kemi filluar të ndërtojmë, gjithsesi do të përfundojë”, cituar sipas; “Yeni Masonik Dyzeni”(Rendi i Ri Masonik) të autorit Harun Jahja dhe “Masonluk ve Kapitalizm” (Masoneria dhe Kapitalizmi)- nga grup autor, librat në turqisht i referohen librit “The Sampson Option: Israel, Amerika and the Bomb” shkruar nga amerikani, Seymour M. Hersh, SHBA 1993.

Pas kësaj, kryetari Kenedi në bashkëpunim me shefin e CIA-së, Mek Kejn thuri një plan tjetër, ku vendosi të përgatitet një operacion i përbërë me sërë fluturimesh U-2 me qëllim që t’i fusin agjentët në vendpunime për të vëzhguar më afër ndërtimin e centralit nuklear. Mirëpo ky plan dështoi- ngase njerëzit e Kenedit nuk patën sukses, sepse gjatë tërë kohës përcilleshin prej një distance shumë të afërt nga Mosadi i izraelit. Mosadi për këtë plan ishte informuar, nga udhëheqësit e lobit hebreo-mason të amerikës, agjentët e të cilvet ishin të kyqur çdokund në administratën amerikane.

Në planet e administrates amerikane në shitjen e armëve, në mesin e shumë vendeve për këto kërkesa përfshihej edhe Izraeli. Këta kërkonin nga SHBA-ja, blerjen e raketave Hawk të tipit më të ri.

Kenedi edhe kësaj here u mundua që të bëjë diç më shumë rreth informimit të centralit nuklear në Dimonë, me ç’rast i’u drejtua qeveritarëve izraelit; “Nëse dëshironi ti keni raketat Hawk të tipit më të ri, duhet t’i mundësohet ardhja e nji komisioni për vizitë në vendin t’uaj që ta shiqojnë centralin nuklear e që pastaj kjo të mbetet nën mbikëqyrjen dhe kontrollin e një komisioni të përbashkët”. Atëherë Bengurioni u përgjegjë: “ Po, mund të vijë një delegacion i përbërë nga një grup funkcionarësh amerikanë, por kohën e ardhjes unë do t’ua caktoi”.

Ndërkohë Bengurioni urdhëroi që të përgatitet një salë e improvizuar, nga e cila kinse vëzhgohej dhe komandohej centrali nuklear. Njëra nga maksimat e Bengurionit ishte: “Së pari të ndërtohet e tek pastaj të bisedohet” Qëllimi i tërë kësaj ishte që funksionet kryesore të centralit në fjalë të mbesin të fshehta dhe të paraqitet si i pa rëndësishëm. Mirëpo kjo vizitë e paralajmëruar në Dimonë nuk u realizua asnjëherë me gjithë përpjekjet që i bëri Kenedi.

Këtë kurs politik në vijën Amerikë-Izrael (lexo, Kenedi-bengurion) qeveritarët izraelit, magnatët hebrenj të tregtisë me armë, pronarët e kompanive gjigante, komiteti i hebrenjve amerikanë me Rokfelerin në krye, që ishte emri më i fuqishëm në mesin etyre, si dhe udhëheqësi i Kongresit të SHBA, hebreu Ribikof, i shikonin me një habi të pa parë deri më tani. Rokfeleri me një rast tha: “Çuditem me sjelljet, qëndrimet dhe vendimet e Kenedit të cilat i ndërmerr në politikë”.
Kurse Ribikofi, udhëheqësi i Kongresit tha: “Kam vërejtur se hebrenjt nuk paraqesin ndonji faktor të rëndësishëm për te”.

Kryetari Kenedi ishte i vetëdijshëm për politikë cioniste të cilën deri më tani e kishin zbatuar disa nga kryetarët e SHBA-ve para tij . Ndaj hebrenjve gjithnjë kishte qëndrim të matur dhe, në krahasim me kryetarët para tij, ndaj tyre zbatoi një politikë paksa më të ashpër.

Ndaj shteteve arabe udhëhiqte një politikë paqeje, kurse për popullin palestinez shprehte interesim dhe brengosje. Kjo njiherit ishte hera e parë që kur qeveritarët izraelitë, dhe komiteti
hebreo-mason në krye me kolosët e biznesit amerikanë u ballafaquan me një kryetar, i cili vepronte duke mos i përfillë fare ata, që deri atëherë një gjë e tillë nuk kishte ndodhur.Në lidhje me këtë do të theksojmë një detaj; me një rast, kryetari Kenedi ankohet, “ Ata

që gjenden lart këkuan të kryej një punë, të cilën unë e refuzova, sepse ishte shumë tmeruese”, kurse tri ditë para kësaj duke folur në Universitetin Kolumbia, në mes tjerash thotë: “Zyra e presidentit shfrytzohet për nxitjen e komploteve të cilat do të shkatërronin lirinë e popullit amerikanë, dhe, para se të më skadoj afati presidencial, jam i shtrënguar t’i njoftojë qytetarët për rrezikun që u kanoset”. Dhjetë ditë më vonë kryetari vritet në Dallas.

UDHËTIME PËR FUSHATAT E REJA PRESIDENCIALE QË PLANIFIKOHEJ
TË MBAHEN NË VITIN E ARDHSHËM

Ishte muaji nëntor i vitit 1963 kur kryetari Kenedi vendosi ta vizitojë Teksasin. Qëllimi i kësaj vizite ishte thjeshtë politik.Njerëzit e sigurimit të kryetarit Kenedi këtë herë u ballafaquan me probleme të posaqme, sepse Teksasi njihej si një vend ku ndodhnin vdekje jo natyrore.

Në mesin e demokratëve të Teksasit ekzistonin frakcione të cilat krytari me rastin e vizitës së tij presidenciale mendonte t’i zbusë ato, që në këtë mënyrë t’i përvetësojë teksasasit që të votojnë për të.

Grindje fraksioniste kishte midis demokratëve liberalë dhe konservatorëve, të kryesuar nga senatori amerikanë, Ralf Jarnal. Në planet e tija kryetari Kenedi kishte që brenda dy ditësh të vizitojë San Antonion, Hjustonin, Fort Vortin, Dallasin dhe Ostinin. Temat për të cilat do të fliste ishin; paqja, barazia dhe të drejtat sociale.

Robert Kenedi, vëllau i kryetarit, e këshilloi që njëherë ta shtyj këtë vizitë, ngase kishte disa parandjenja se nuk do të kalojë mire, mirëpo Kenedi nuk e dëgjoi dhe vazhdoi turneun nëpër vendet e parapara. Biografët e Kenedit dhe disa historianë thonë se qysh gjatë qëndrimit të tij në Hjuston i mbërritën katër letra kërcënuese duke paralajmëruar likuidimin e tij. Përveç kësaj kishte edhe kërcënime të llojeve të tjera.

Pritja në San Antonio dhe Hjuston ishte adhuruese. Në këto qytete nuk priteshin trazira. Ishte Dallasi që shqetësonte më shumë njerëzit që shoqëronin presidentin. Dallasi ishte fole ekstremiste si dhe bastion kundër katolicizmit ku dominonte një armiqësi e hapët. Atje ndodheshin selitë e H. L. Hantit, miliarderit të dhunshëm të naftës dhe të bijve të tij, të cilt e ndanin me te pasurin dhe politikën. Hanti ishte ndoshta zëdhënsi më i njohur dhe sigurisht më i preferuar i të djathtës ekstreme, cituar sipas K. Wilson, “Vrasjet e shekullit”.

Me të mbëritur në Dallas u vërejtën grumbuj njerëzish, të cilët ishin nisur për në qendër tregtare të qytetit ku kryetari Kenedi duhej të mbante fjalimin e vet. Në të gjitha anët vëreheshin togje policësh dhe njrëzish tjerë të sigurimit, të cilët ishin ngarkuar me një punë të rëndë dhe më parë jo të përsëritur.

Në fillim pritja dukej shumë impozante. Një grup nxënësish brohoriste parullën, “Ne e duam Kenedin”. Kryetari Kenedi dyherë e ndali kolonën pët t’u përshëndetur më për së afërmi- njëherë pët ta zgjatur dorën fëmijëve, të cilët qëndronin pranë rrugës, dhe herën tjetër me një nder të posaqëm të përshëndesë një grup murgjeshash, të cilat gjithashtu solemnisht kishin dalë në rrugë për ta përshëndetur kryetarin.

Mirëpo i tërë ky ambient aq impozant nuk zgjati shumë. Me të afruar kah Qendra Tregtare e qytetit u dalluan disa grupe njerëzish, të cilët fishkëllonin me një pezm, kurse të një grup tjetër shifeshin parulla me mbishkrime armiqësore, siç ishte “Ti je tradhtar”. Atë mëngjez një reklamë prej një faqe u botua në “Dallas Morning News” me titull, “ Mirësevjen Kenedi në Dallas”, të pasuar me një numër nëntitujsh ku akuzohej kryetari se ishte shitur tek komunistët në Kubë, në Amerikën Latine, në Evropë dhe Azi.

Ishte ora 12,30 kur automjeti në të cilën gjendej Kenedi afrohej pranë një viadukti hekurudhor ku ishte përqëndruar një grup i madh i punëtorëve. Shërbimi i sigurimit intervenoi për shpërndarjen e atij grupi në mënyrë që të hapet rruga për kalim, por rreziku i vërtet qëndronte mbrapa.

Në çastin kur kryetari Kenedi e ngriti dorën për të përshëndetur, u dëgjuan disa krisma të thekshme eksploduese e të njëpasnjishme, me ç’rast u godit kryetari Kenedi. U dëgjua edhe krisma e dytë dhe kryetari Kenedi përsëri u godit, pastaj pasoi edhe krisma e tretë, porse tani nuk qe i goditur askush. Truprojet intervenuan me vonesë.

Njëri prej tyre kërceu në ulsen e fundit për ta mbrojtur zonjën Kenedi nga krisma që do mund të pasonte, ndërsa makina vazhdoi rrugën me një shpejtësi të madhe drejrtë spitalit “Porkland Memoriall”, duke lënë pas veti një pështjllim të egër. Pas arritjes në spital ekipi mjekësor i përbërë nga ekspertë të mëdhenj të prir nga kirurgu kryesor Mallkollm O Peri dhanë çdo gjë nga ana e tyre, duke filluar nga transfuzioni e infuzioni dhe deri te futja e oksigjenit nëpërmes plagës, e cila i vështirsonte frymëmarjen.

Por ishte brengosëse trruri, i cili ishte shpërndarë dhe nuk ekzistonte kurrfarë mundësie për intervenim. Gjasat për të mbijetu ishin minimale. Koh pas kohe rrahja e zemrës dhe frymëmarja jepnin shenja të jetës, por pas pak kohe edhe ato pushuan të funksionojnë. Në ora 13 kirrurgu kryesor zyrtarisht e shpalli kryetarin xhon F. Kenedi të vdekur.

Dëshmitarët e vendit të ngjarjes janë tepër të ndarë lidhur me atë që kanë parë. Nga 266 dëshmitarë të identifikuar, 32 besuan se të shtënat erdhën nga depua e librave shkollorë, 51 vetë dëgjuan të shtëna nga pjesa e ngritur me bari përballë makinës. Disa të tjerë kishin dëgjuar të shtëna nga të dy anët. Dëshmitarja Jean Hill e njohur si grueja me të kuqë në xhirimin e atentatit gjithmonë ka thënë se ka dëgjuar të shtëna nga një afërsi dhe jo nga depoja e librit. Jean Hill e cila vdiq para dias vitësh, vrapoi drejtë vendit të afërtë për të parë kush gjuajti, por u ndalua nga policia.

Ndërsa intervenimi policor që zgjati më pak se dy orë arriti ta privoj nga liria dorasin Li Oswald, të cilin e zbuluan në një kinema. Mirëpo ky nuk përjetoi gjykimin për këtë krim, ngase pas dy ditë qëndrimi në stacionin lokal policor, atë e nxorën prej aty për ta dërguar në burgun qendror. Nga grupi i njerëzve të tubuar që kishin ardhur ta shohin vrasësin e Kenedit u nda një person i quajtur Xhek Rubi i cili ishte pronarë i disa klubeve të natës. Rubi shtiu me revole dhe vrau Osvaldin.

Lajmi për vrasjen e kryetarit Kenedi e tronditi botën. Forcat ushtarake në tërë SHBA-të u vuan në gjendje gadishmërie. Në Brodue u mbyllën teatrot. Organizata e Kombeve të Bashkuara e shtyu kuvendin kryesor. Bashkimi Sovjetik në shenjë rrespekti ndërpreu programin e rregullt televiziv.

Ndërkoh kryetari i ri Lindon Xhonson ndjeu një nevojë urgjente për të kontrolluar gjendjen në vend. Ai një javë pas vrasjes së Kenedit urdhëroi formimin e një komisioni për të zhvilluar hetimet rreth këtij atentati. Komisionin në fjalë e përbënin shtatë anëtar, në krye së cilës u emërua prokurori i gjygjit suprem Earl Waren. Ky përveç se ishte në funkcione të larta shtetërore, ishte edhe anëtarë i loxhës masone, i shkallës 34, më e larta në kierarkinë masone, me titullin e kryemjeshtrit, cituar sipas; D. Ligue “Fjalori i muratorëve të lire”. Ndërsa gjashhtë të tjerët ishin si vijon:

Allen Dalls- njëri nga themeluesit e CIA-së, dhe një koh në krye të saj (1953-1961), edhe ky si dhe të tjerët ishte anëtarë i loxhës masone, dhe grupeve të tjera me karakter të shoqatave të fshehta, si CFR-ja dhe Bilderberger. Dallsi kishte lidhje të forta me mafinë, dhe, nëpër operacione të ndryshme bëshkpunonte me Mosadin e Izraelit, cituar sipas; “Yeni Masonik Dyzeni² (Rendi i Ri i Masonizmit), Harun Jahja.

Xherald Ford-Republikan ( më vonë u bë kryetar i SHBA-ve 1974-1977), ishte mason i loxhës së Maltes. Në vitin 1963 kalon në shkallën 33 të kryemjeshtrit, njikohsisht ishte edhe
anëtarë i Bilderbergut, cituar sipas ²Yehovanin Ogullari ve Masonllar² (Bijt e jehovës dhe masonët) nga grup autor, Xhon Mc Claj-mason, anëtarë i CFR-ës dhe i bilderbergut. Hale Bggs-anëtarë i CFR-ës. Riçard Russel-mason dhe, Xhon Sherman Koper-anëtarë i klubit Rotari (për ndryshe dorë e zgjatur e masoneris).

Ky komision pas nëntë muaj punë aktive në bashkpunim me nëpunësit e FBI-së, arriti të tuboi rreth 25 mijë biseda dhe 26 fletore me materijale të dëshmuara e që së bashku përbënin 16 vëllime, kurse raporti të cilën komisioni e paraqiti përmbante 888 faqe.

Konstatimi i komisionit ishte: “Nuk ka argumente për ndonjë komplot, fajtor i vetëm për vrasjen e Kenedit është Li Harvej Osvald një njeri i vetëm i çorientuar”.Mirëpo kësaj deklarate i besuan vetëm dhjetë përqind e popullatës amerikane.

Autori i librit “Vrasjet e shekullit”, Kirk Vilson për punën e këtij komisioni thotë: “Parë në retrospektivë Komisioni Waren krijojë një strukturë që është ndjekur nga pothuajse të gjithë hetuesit e vrasjes që pasuan, përcaktoi një tezë, grumbulloi informacion që mbështet tezën e tij dhe injoroi ose shkatërroi të gjitha dëshmitë që nuk i shërbenin asaj. ..

Anëtarët dhe personeli i Komisionit Waren, vazhdon më tutje Wilson, nuk mund të fajësohen plotësisht për këtë pikëpamje. Ata nuk kishin hetues të tyren, ata ishin të detyruar të mbështeten në informacionin e dhënë nga FBI-ja ose CIA. Të pyetur të tregonin të vërtetën, këto dy agjenci bënë sa mundët për ta fshehur atë”, përfundon Wilson.

Pas kësaj ngjerjeje që tronditi botën në përgjithsi e sidomos amerikën në veçanti, gazetarët, hulumtuesit e ndryshëm, historian dhe të tjerë u vërsulën në kërkimet e tyre që të hedhin në dritë diç në lidhje me biografin e Li Osvaldit. Për te filluan të shkruhen edhe libra.

Li Osvaldi i lindur më 18 tetor 1939 në Nju Orleans. Babain e kishte humbur në vegjli. Nëna përsëri i’u kishte martuar, por së shpejti çkurorizohet. Një koh Osvaldi qëndroi në jetimore, por më vonë deri në moshën 17 vjeqare ai ishte pranë nënës. Gjatë kohës sa ishte bashkë me nënën , nuk rrinin në një vend , duke bërë lëvizje prej një qyteti në tjetrën.

Disa biograf thonë se si pesëmbëdhjetvjeqar kishte lexuar “Kapitalin” e Marksit dhe ashtu kishte fituar një simpati ndaj komunizmit. Me 24 tetor 1956 Osvaldi regjistrohet në marinën luftarake amerikane. Më vonë në Florid sdudijojë dhe përsosi marinën detare kundër ajrore. Këtu u aftësua në leximin e radarëve si dhe në kontrolin e komunikacionit ajror, por dhe, si talent që ishte ai njikohsisht vijonte mësime për aftësimin e gjuhës ruse.

Ai u dallua edhe si snajperist i mirë. Prej këtu Osvaldi kalon në bazën kundërajrore amerikane në Japoni e më pas dezerton nga ky vend dhe ikë në Moskë. Sovjetikëve në Moskë i’u ofrn sekrete ushtarake. Aty Osvaldi qëndroi dy vjetë dhe u martua me rusen Marina Nikollaevna. Më vonë kthehet nga Bashkimi Sovjetik dhe shihet me një delegacion në Kubë.

Pas një kohe shkon në Meksikë ku takohet me inteligjencën sovjetike, kurse në Dallas takohet me ata të Bellorusisë. Prej këtu kalon në Zvicër dhe regjistrohet në një universitet. As këtu nuk qëndroi gjatë dhe shkoi në Angli. Li Osvaldi i kishte 24 vjet kur e vrau kryetarin Kenedi.

Autorë të ndryshëm thonin, është për të çuditur se si të gjitha këto lëvizje të parehatshme të Osvaldit nuk i kishte vërejtë apo regjistru CIA, FBI-ja, KGB-ja apo ndonjë agjenci tjetër informative, ndonëse kishte të tillë që shkruan se Li Oavaldi ishte një pion në duar të opozitës djathtiste, i mafisë, shërbëtor i CIA-së, dhe i Bashkimit Sovjetik., cituar sipas “Katastrofat dhe krizat e mëdhaja botërore”, nga grup autor dhe “Suikastlar” (Atentatet), nga autori turk Atilla Akar.

Drejtori i FBI-së Edgar Huver e dinte se në zyrën e FBI-së në Dallas ekziston një dokument për Osvaldin. Huveri dinte se ai ishte një dezertor i kthyer, i cili kishte pretenduar se ka qenë revolucionar marksist, se ai ishte i rrezikshëm, ai kishte kërcënuar në fakt të hidhte në ajër zyrën e byrosë në Dallas, dhe se ai po punonte në depon e librave shkollorë prej nga dukej mirë rruga ku kalonin makinat, K. W. “Vrasjet e ......”. Huveri kishte bërë ç’mos për t’i kufizuar hetimet e vrasjes për të arritur në konkluzionin se Li Osvaldi ka vepruar vetëm.

Huveri nuk e pëlqente Kenedin por ai e urrente sidomos vëllanë e tij Robert Kenedin, i cili si prokuror i përgjithshëm ishte bosi i Huverit. Prokurori i përgjithshëm ishte shumë më agresiv se para ardhësit e tij dhe po ndiqte një luftë të gjithanshme kundër krimit të organizuar...

Drejtori i FBI-së e njihte Kenedin si një njeri që kishte reputacion legjendar, kishte patur një lidhje të fortë me një grua të quajtur Xhudi Kempbell, e cila kishte rënë në shtrat të paktën me dy figura të mafias, Sam Xhiankana dhe Xhon Roselli. Huveri gjithashtu kishte mësuar se të njëjtat figura të mafias ishin përdorur nga CIA në komplotet për të vrarë Fidel Kastron.

Ndërsa tri decenije më vonë (1994), bashkshortja e të akuzuarit për vrasjen e Kenedit, Li Osvald i cili nuk arriti të gjykohet për këtë vepër, duke i dhënë një deklaratë publicistit A. Xh. Veberman u shprehë: “Përgjegjëjen për vrasjen e kryetarit Kenedi mund ta gjeni në bankat e rezervave Federale. Këtë mos e nënçmoni.

Është gabim që të fajësohej vetëm Xhejms Angelton (nëpunës i CIA-së), sepse ai është vetëm njëri gisht i dorës së njejtë. Njerëzit të cilët bëjnë sigurimin e parasë gjenden mbi CIA-në”. Deklarat mjaftë e ashpër dhe bombastik, dhe e cila në shtypin amerikan të kohës bëri jehonë të madhe, me ç’rast pati reagime të kundërta por edhe anime.

DISA FJALË PËR XHEK RUBIN VRASËSIN E OSVALDIT

Xhek Rubi emri i vërtet i të cilit ishte Jakob Rubeinshtein, rrjedhte nga një familje hebreje të Polonisë të migruar në Amerikë. Lindi në Çikago më 1911. Rubi ishte rritur në një geto të ashpër çifute, pranë me një geto italiane. Të atin e kishte alkoholist kronik, ndërsa nëna ishte e paekuilibruar.

Xheku u rrit më tepër rrugëve duke krijuar lidhje të forta me mafinë. Detyra e parë, e njohur e tij ishte shpërndarja e zarfeve për Al Kaponen. Rabi kaloi periudhën e depresionit duke u marrë me kumar (me të madhe luante bixhoz), dhe punonte për grupe dhe banda të njohur si Deiv Miller. Gjatë Luftës së Dytë Botërore Xheku shërbeu në Forcat Ajrore. Prej vitit 1947-1963 Rabi shfrytzonte disa klube të natës në Dallas.

Në vitin 1956 ai përmendet në një raport të FBI-së si njeriu i mafias që dha miratimin për një grup narkotikësh për në Dallas. Ai ishte njëri prej njerëzve që pati mundësi të sqaronte shumë për misterjet e Dallasit, por vendosi të mos fliste. Xhek Rabi vdiç në burg nga kanceri në mëlqi (konstatim i mjekëve) me 3 janar 1967, thonë se gjatë qëndrimit në burg merte doza të mëdha të medikamenteve.

Kryesuesi i komisionit për hetimet e vrasjes së kryetarit Kenedi, i cili ishte shefi i drejtësisë Earl Waren-i dhe kongresmeni Xherald Ford, shkuan në Dallas për të marrë dëshmin e tij (Rubit) pak mbasi gjyqi i tij përfundoi në mars 1964. Intervista u bë në një dhomë të vogël në Gjykatën e Dallasit në praninë e sherifit Bill Deker , të tre juristëve, tre anëtarëve të Komisionit, një njeriu të Shërbimit Sekret dhe një ndihmësi të Prokurorit të Distriktit.

Rabi iu kishte drejtuar atyre me këto fjalë: “Zotërinj nëse nuk më çoni në Uashington, nuk do të nxirni asgjë prej meje”, duke kërkuar që oficerët dhe avokati i tij të largohen nga dhoma. Largohen vetëm oficerët. Atëherë Rabi i drejtohet shefit të drejtësisë Warenit; “Unë dua ta them të vërtetën, por, nuk mund ta them atë këtu”... “E vetmja gjë që dua të them publikisht, nuk mund të thuhet këtu, dhe vazhdon: “Mua më kanë përdorur si kokë turku...unë jamë përdorur për një qëllim”, përfundon Rabi, sipas K. Wilson. Rabi këto i fliste me ndërpremje.

Motivi i vrasjes së kryetarit Kenedi, gjatë tërë kohës që nga nëntori i vitit 1963 e deri më tani është një lëndë i supozimeve të mëdha. Por një gjë është e kjart, se kryetari amerikan i një moshe të re për ta vendosur modelin e vetë në politikën amerikane ndërmori veprime në shumë fronte strategjike, kurse këto veprime nga njera në tjetrën, vinin ndeshë me interesat politike financiare të qarqeve të fuqishme të cilët e mbanin në duarë strukturën e bregdetit Lindor, vëren Wiliam Engdahl, ekspert për çështje të ekonomisë ndërkombëtare me një specializim të posaqëm në të gjitha aspektet e politikës ndërkombëtare të naftës dhe energjetikës.

Gjenerali francez De Gol në librin e vetë “ Memoaret e Shpresës”, në mënyrë speciale e përshkruan karakterin e kryetarit amerikan Kenedi. Në maj të vitit 1961, kryetari Kenedi viziton
Parisin ku posaqërisht takohet me gjeneralin De Gol.

Me këtë rast Kenedi, De Golit i’a kishte shtruar çshtjet e arësyetimeve amerikane për përkrahjen e Diktaturës së Ngo Diem-it në Vjetnamin Jugor, si dhe për hapat e parë rreth vendosjes së elementeve të forcave të ekspeditës amerikane nën maskën e ndihmave ekonomike të atij vendi të Azis juglindore.

De Goli në kujtimet e veta shkruan: “Kenedi mundohej të më bindëte, që kjo ndihmë është me rëndësi për ndërtimin e një bedeni kundër zgjerimit Sovjetik në Indokinë, por, unë, në vend se ta përkrahi, për këtë çështj i thashë: “Jeni duke shkuar rrugës së gabuar do ta kuptoni, se intervenimi në atë vend është një ngatërrim i pa fund. Kenedi më dëgjonte me vemendje, vazhdon De Goli duke theksuar; pata punë me një njeri , vjetët e të cilit me ambiciet e arësyetshme të tija zgjonin shpresa të mëdha.

Në momente më dukej se gjendej para fluturimit lart, sikurse ndonjë shpend i madhë...Ai nga ana e tij, me të kthyer në Uashington, me 6 qershor duke i’u drejtuar popullit amerikanë thotë: “ Për mua Gjenerali De Gol është një këshilltar i urtë për të ardhmen, dhe një udhëheqës i mësimeve të historisë të cilën edhe vetë e ka ndërtuar...Nuk kisha mujt të kem më shumë besim në asnjë njeri tjetër”, përfundon gjenerali De Gol në librin “Memoaret e Shpresës”. cituar sipas F. Wiliam Engdahl në “Stoljece Rata-anglo-americka naftna politika i novi svjetski poredak”, Zagreb 2000.

Oliver Stoun regjisor dhe skenarist i filmave amerikane, i cili më tepër u bë i njohur nga filmi kushtuar vrasjes së kryetarit Kenedi, në të cilën bënë përpjekje që atentatin ndaj kryetarit ta paraqes si një komplot të organizuar, e jo, si një vrasje e rastit pa planifikim, në pytjen e gazetarit të javores franceze “Le Point”, “Se a ishe i befasuar në sulmet që i bëheshin filmit tënd”? Stoun thotë: “Sulmet ndaj filmit tim prej fillimi tek unë provokonin një mundimshmëri, ato sulme vinin nga. “Uashington Posti”, Çikago tribjun”, “Tajms magazin”dhe të tjerë, dhe është interesant se ato filluan menjëherë pasi filloi gjirimi i filmit.

Asnjëherë nuk ka ndodh që të sulmohet ndonji film sa është ende duke u xhiruar. Ma kanë vodhur skenarin e parë, e kanë fotokopju dhe pastaj u’a kanë dërguar të gjitha gazetave. Kjo me t’vërtet është diçka e pa moralshme. Gazetari i njohur Ben Bredli i cili në kohën e vetë zbuloi aferën Votergejt, nuk i botonte përgjegjëjet e mija, deri sa nuk u kërcënova me gjyq. “Njuzviku” qysh parakohe paralajmëronte për rrezikun e filmit tim, thotë Stoun.

Interesant është një deklaratë e më vonshme e Oliver Stounit, kur thotë: “Amerikanët dhe e tërë bota duhet pritur edhe shumë kohë për ndriqimin e së vërtetës (fjala është për atentatin ndaj
Kenedit), sepse çasja në dokumentet zyrtare të cilat nëpër arkiva gjenden të rradhitura do t’u mundësohet tek në vitin 2029. Përkundër kërkesave të një numri të senatorëve amerikan, vazhdon Stoun, qeveria amerikane nuk lejon që arkivat të hapen më heret”. Stoun nuk jep skjarime pse e saktëzon vitin 2029 si vit të lejimit të çasjes nëpër dokumenta zyrtare që në të ardhmen kishin me hedhë pak më tepër dritë rreth rasteve të tilla.

Këshilltari i kryetarit Kenedi, Artur Shllezinger i njohur në opinion si historian dhe shkrimtar’ të cilit për librin “Kenedi njëmijëditë në Shtëpin e Bardh” i’u nda për herë të dytë “Çmimi i Pulicerit”,( çmimi më i lartë dhe më prestigjioz Amerikan dhe botërorë pas asaj Nobel, i cili ipet prej vitit 1917), i pyetur nga gazetarët se çka mendon për filmin “XHFK”, të Oliver Stounit, ai përgjigjet: “Pjesa e parë e filmit më pëlqej, dhe shumë fakte historike janë interesante. Komisioni hetues i Warenit, vazhdon Shllezinger, kishte një detyrë mjaftë diskutabile. Megjithatë në tezën politike të filmit nuk besojë”.

Edhe kritiku Vollter Konkrajt deklaronte se nuk besoi të ketë qenë ndonjë komplot në pytje, sepse ajo më dukej tepër makijaveliste, megjithatë, historia është me përplot grushtështete, porse as për gjysmën e tyre nuk dihet përfundon Konkrajt.

Në vitin 1992 Kongresi amerikan formoi një komision special prej pesë anëtarëve detyra e të cilvet ishte që edhe një herë të bëhet verifikimi i të gjitha fakteve rreth vrasjes së kryetarit Kenedi. Kongresi i dha këtij komisioni të drejta maksimale në kontrollimin dhe shfrytzimin e të gjitha dokumenteve zyrtare të cilat disa decenije qenë të paprekura dhe, që gjendeshin në fshehtësi dhe misterje të thella.

Kongresi këtë komisionin e formoi si reagim ndaj filmit “XHFK” të regjisorit Oliver Stoun, i cili siç thamë më lartë vrasjen e Kenedit e paraqet si një fryt i një komploti të madh, por edhe që nga ndjenjat e shumicës së amerikanëve të largohet mendimi se e vërteta rreth vrasjes së kryetarit Kenedi me qëllim mbahet në fshehtësi.

Komisioni Special i Kongresit bazohet në më tepër se 60.000 dokumente, të cilët asgjë nuk vërtetojnë por, as nuk demantojnë nga përfundimet e komisionit të më hershëm të Warenit. “Pos Osvalldit nuk pati tjetër njeri që shtiu në kryetarin Kenedi, nuk u dëgjua ndonjë fëshfërim në bregun me bari, dhe nuk kishte komplot të madh”, këto ishin fjalët përfundimtare të komisionit e cila qe formuar nga Kongresi.

Në kundërshtim me përfundimet e këtij komisioni vijnë deklaratat e dy mjekëve të cilët kanë bërë autopsinë e Xhon Kenedit, kur në vitin 1992 pohuan se kryetari është goditë nga dy anë; nga përpara dhe nga pas. Kjo e demanton verzionin zyrtar për vetëm një atentator, dhe me këtë zgjatet misteria e vrasjes, shkruan A. Gajovic në librin kalendarik “Ljudi i dogadjaji koji su obelezili covecanstvo”.

Dejvid Lifton në librin e titulluar “Dëshmija më e mirë” shkruan: “Trupi i presidentit Kenedi ishte ndryshuar me ndërhyrje kirurgjikale nga koha që u largua nga Dallasi mbasdite dhe deri kur arriti për autopsi në spitalin detar të Bethesdas atë mbrëmje. Qëllimi i ndërhyrjes kirurgjikale vazhdon Liftoni ishte të eliminohej dëshmia e goditjes nga përpara, për të shmangur çdo hetim të mëtejshëm për një komplot të mundshëm”.

Kurse autori i librave të njohur për vrasjen e Kenedit dhe të Martin Luter Kingut, Xheral Pozner-i, thotë: “Të gjithë ata që mendojnë se vrasja e Kenedit ka të bëjë me ndonjë komplot dhe se në atentat pos Osvaldit ka shti me armë edhe dikush tjetër mashtrohen, sepse, është e sigurt se ata gabimisht i kanë kuptuar çështjet kyqe”.

Bari Meklalën në librin e tij “Gjaku paraja dhe forca, si e vrau LBXH, XHFK”, pohon se nënkryetari i atëhershëm e më vonë kryetari Lindon Xhonson është përgjegjës për vrasjen e Kenedit. Ish-këshilltari i Xhonsonit, Meklelen e akuzon këshilltarin nga Teksasi të Xhonsonit Eduard Klarkun të ketë organizuar vrasjen e Kenedit pasi që Xhonson u ballafaqua me disfatën politike.

Duke u ndërlidhur me akuzën e sipërm duhet cekur se Xhonsoni vetëm katër ditë pas vrasjes së Kenedit në Dallas e anuloi memorandumin e Këshillit për siguri kombëtare të vitit 1963, në të cilën si e para kërkohej tërheqja e këshilltarëve amerikan nga Vjetnami, dhe në vend të saj u nënshkrua memorandumi i ri.

Hetuesi i rastit të Kenedit, Xhim Garison tri herë doli para gjyqtarëve që t’i paraqes dëshmit e veta, por, ai vazhdimisht ballafaqohej me refrenin: “Largohuni , dosja juaj..” Garisoni ngritë padi kundër Riçard Helmsit, dhe Alen Berza-s(që të dy ish drejtor të CIA-së), por e gjitha ishte e kotë. Xhim Garison më vonë shkroi librin me titull “Vrasësi në rrugë”, në të cilën drejtëpërdrejt e akuzon CIA-në për vrasjen e Kenedit.

Me këtë rast interesant është të përmendet edhe italijani Liço Xheli. Xheli ishte kryemjeshtër i loxhës masone italijane P2(propaganda 2).Loxha P2 formohet në vitin 1877. Themelues i kësaj loxhe ka qenë Adriano Lemi, më vonë bëhet kryemjeshtër. Liço Xheli ishte mason me ndikim. Ai morri pjesë në inaugurimin e dy kryetarëve amerikan, të Xhimi Karterit dhe Ronald Reganit, cituar sipas Z. Neneziç “Masonerija u Jugoslaviji-1764-1980”, dhe M. Popovski “Tajanstveni svet masona”, por nuk mbeten të panjohur edhe kontaktet e veçanta të tija që i pati me kryetarin amerikanë të më hershëm Xherald Ford dhe më vonë me Bushin plak.

Liço Xheli në nji intervist dhënë gazetës Italijane “La Domenika del Corriere”, në pytjen direkte të gazetarit a është mbytur Kenedi nga masoneria, Xheli përgjigjet: “Unë këtë nuk kisha me thënë, pa marrë parasysh se kryetari Kenedi me fe katolike ishte anëtarë i rendit , sekt e cila gjatë betimeve të tyre nxisin luftë kundër masonerisë dhe hebrenjëve”, cituar sipas Ivan Muzhiç “Masonstvo u Hrvata”.

Kurse Jirgen Houltourf (Gjermanez) i cili pohon për vete se është anëtarë i një loxhe të masonerisë, në librin e vet të titulluar “Vëllazëria e heshjes-loxhat, lexhendat dhe e vërteta e muratorëve të lirë” (emërtim i popullarizuar për masoneri), për rendin “Kalorësit Kolumbian”, thotë: “Rendi është themelu në vitin 1882 në Hartford (SHBA). Këtë rend e formon një prift me qëllim që t’i pengojë pjesëtarët e fesë katolike të anëtarsohen në rradhët e masonerisë. Këta gjatë Luftës Parë Botërore ishin, aktiv dhe të organizuar në linjën e frontit rreth ushtarëve katolikë amerikanë”.

Me këtë rast është e pashmangshme të vuhet në pah një detaj e kohës kur Bill Klinton u nominua për kryetar të SHBA-ne, ai me atë rast ndihmës të prokurorit publik shtetëror në Ministrin e Drejtësisë e emëron mikun dhe partnerin e vetë të golfit Vebster Habell-in. Ky më vonë boton librin e tij të memoareve me titull “Miqët në funkcione të larta”, Habell na paraqet në libër një detaj me ç’rast atij iu kishte drejtuar kryetari Klinton me këto fjalë: “Vebe...nëse të emëroi për ministër të drejtësisë, dua që të gjejsh përgjegjëje në dy pytje.

E para kush e ka mbyt XH.F.Kenedin, dhe e dyta, a ekzistojnë pjatat e padukshme fluturuese (UFO-t)”! Kryetari ishte tepër serioz shkruan Vebsteri. U mundova që të gjejë përgjegjëjen e këtyre dy pytjeve, por me zbulimet e mija nuk isha i kënaqur, përfundon Habelli. Kryetari dhe emëruesi i tij në Ministrinë e drejtësisë, nuk arritën të gjejnë përgjegjëjen e kërkuar. Atëherë kush në të vërtet vendosë, thotë Xhim Marz njëri prej penave të mëdha të shtypit amerikan.

Megjithatë, me ardhjen e mileniumit të ri tema e konspiracionit është prezente në gjitha aspektet e jetës amerikane, duke filluar nga shkrimet nëpër libra, në TV, filma, e deri te politika.

Sidoqoftë, është e padiskutueshme se atentati ndaj kryetarit Xhon Fitcherand Kenedi është atentati më misterioz i shekullit XX. Si një histori që mbeti mister, kjo vrasje është më prefektja në histori.Çdo teori ka një boshllëk, dhe çdo boshllëk mund të çojë në një teori tjetër, thotë K. Wilson.

Shevki Voca

Ufo-t...misteri i vrasjes se J.F.Kenedit..!?



Presidenti i U.S.A... John Fitzgerald Kennedy u vra për shkak të një interesi të tepruar ndaj UFO-ve? Kjo është ajo që studiuesi William Lester shkruan,mbasi eshte i angazhuar për kërkime në këtë fushë për realizimin e studimit te tij.

Studiuesi ka zbuluar në një intervistë me AOL News,se ai kishte gjetur disa letra që do të mbështesi tezën e tij. Presidenti i SHBA ka kërkuar qasje në dokumentet e shërbimeve sekrete mbi UFO-t.




Në një memorje për drejtorin e CIA,me datë 12 nëntor 1963, dhjetë ditë para vrasjes së tij në Dallas, Kennedy i'u ka shkruajtur: "Është e rëndësishme që të bëjmë një dallim të qartë midis asaj që ne dimë dhe asaj se çfarë ne nuk e dimë per Ufot dhe nëse sovjetikët e interpretojne rritjen e bashkëpunimit tone me Ufo si një mbulesë për veprim te shërbimeve tona sekrete.

" Fjalët e shkruajtura ne ato dekumente, tregojnë gatishmërinë e Presidentit,sipas Lester,që te shmangnin tensionet me BRSS.

"Një nga shqetësimet e Kennedi-t," shkruan ai, "ishte veshtrimi i disa UFO-ve në qiellin e BRSS. Ai ishte i shqetësuar se rusët mund të besonin se keta ishin një agresion i SHBA-ve ndaj Ruseve,e per kete mendoj se një arsye që ai e donte informacion, për t'u thënë sovjetikëve: "Nuk jemi ne mbi qiellin tuaj(per UFOT),prandaj nuk është një provokim nga ana jone."

Kenedi u vra për shkak të jashtëtokësorëve?

Publikimi i një letre të John Kennedy përmes së cilës kishte kërkuar nga shefi i CIA-s që t’ia tregojë dokumentet sekrete për objektet fluturuese të paidentifikuara (UFO), 10 ditë para vrasjes së tij, kanë ringjallur spekulimet se presidenti është vrarë për të mos zbuluar të vërtetën për UFO-t.

Memorandumi sekret është njëri nga dy letra në të cilat Kennedy kishte kërkuar informacione për fenomenet paranormale më 12 nëntor 1963, të cilat CIA tash i ka publikuar për herë të parë, shkruan të shtunën gazeta “Daily mail”.

Shkrimtari William Lester ka thënë për gazetën se CIA i ka dhënë letrat konform ligjit për liri të informimit, pasi që kishte bërë kërkesë për hulumtime për librin e tij të ri për John Kennedyn.

Interesimi i presidentit për UFO-t, pak para vdekjes së tij me siguri se do të ngritin dyshime tek përkrahësit e teorisë së konspiracionit se kush qëndron prapa vrasjes së tij, shkruan gazeta.

Hulumtuesit e misterit të jashtëtokësorëve thonë se letra e fundit e zbuluar dëshmon se presidenti mund të jetë vrarë që të mos mund të zbulojë të vërtetën për UFO-t.

Presidenti Kenendy, përveç letrës së parë drejtuar agjencisë CIA, në të cilin kërkon dosjen për UFO-t, në letrën e dytë drejtuar administratorit të NASA-s kishte shprehur dëshirën për bashkëpunim me ish-BRSS në aktivitetet e përbashkëta në gjithësi.

Lester konsideron se Kennedy ishte interesuar për UFO, i shtyrë nga shqetësimi për shkak të raporteve SHBA me ish-BRSS. Njëra nga arsyet e shqetësimit ishte se një numër i madh i UFO-ve ishte parë mbi ish-Bashkimin Sovjetik dhe Kennedy ishte frikësuar se sovjetikët mund t’i merrnin UFO-t si sulm të SHBA-ve, duke besuar se këto janë krijime të amerikanëve, thotë Lester.

“Unë mendoj se kjo ishte njëra prej arsyeve për shkak të të cilave Kennedi ka dashur që të vijë deri tek këto informacione dhe t’i marrë nga NASA, në mënyrë që të mund sovjetikëve t’iu thotë se “shikoni, nuk jemi ne, ne nuk e bëjmë këtë, ne nuk provokojmë””, ka thënë ai.

Teorikët e konspiracionit thonë se kjo letër tash do të shtojë interesimin edhe për një dokument kontestues “memorandumi i djegur”, për të cilin njëri nga hulumtuesit thotë se e ka marrë në vitet e 90-ta.

Memorandumi, siç thuhet, është nxjerrë nga zjarri me rastin e djegies së dokumenteve të CIA-s dhe u ishte dorëzuar studiuesve të UFO-ve. Në memorandum përmendet emri “Lanser”, që ishte shifra për Kennedyn.

Në faqen e parë, drejtori i CIA-s shkruan: “Sikur e dini, Lanser është interesuar rreth aktiviteteve tona, gjë të cilët ne nuk mund ta lejojmë. Ju lutem dërgoni pikëpamjet tuaja deri në tetor. Aksioni juaj në këtë çështje janë vendimtare për mbijetesën e mëtejme të grupit”.

Pronari i ri i “memorandumit të djegur”, të cilin e ka blerë më 2001, po ashtu, konsideron se Kenedi ka shtruar pyetje për UFO, për shkak të të cilave CIA “e ka hequr”.

Rreth vrasjes së presidentit Lincoln

Shumica e amerikanëve e dinë se presidenti i Shteteve të Bashkuara Abraham Lincoln u vra nga John Wilkes Booth. Por ata ndoshta nuk e dinë se Booth ishte pjesë e një konspiracioni të ndërlikuar.

12 ditë pas kryerjes së vrasjes, Booth u qëllua me armë zjarri nga autoritetet që e kërkonin atë. Katër persona të dyshuar se ishin pjesë e këtij konspiracioni u ekzekutuan dhe katër të tjerë u dënuan me burg. Tani, një film i ri i regjisorit Robert Redford ndriçon një nga ngjarjet më të rëndësishme në historinë amerikane.

Me 16 prill 1865, presidenti Abraham Lincoln qëllohet me armë zjarri kur ishte duke shikuar një shfaqje në Teatrin Ford në Uashington. Pas pak ai vdes, dhe Shtetet e Bashkuara përfshihen nga një kaos.

Autori i vrasjes ishte aktori amerikan John Wilkes Booth. Shumica e amerikanëve besojnë se aktori Booth ka vepruar i vetëm. Në fakt ishin 8 persona tjerë në komplotin për vrasjen jo vetëm të presidentit por edhe të nënpresidentit dhe sekretarit të shtetit.

Filmi i ri i quajtur “The Conspirator” me regjinë e Robert Redford-it, përqendrohet në gjyqin ushtarak kundër Mary Surratt-it, nënës së një prej komplotistëve të arratisur.

Ajo paditet sepse ishte pronare e një shtëpie në të cilën djali i saj, George Surrat, mbante takime të rregullta me komplotistët tjerë.

Frederick Aiken është prokuror i cili ka luftuar me ushtrinë e veriut kundër forcave të jugut. Fillimisht, ai hezitoi të merrte detyrën e avokatit mbrojtës për zonjën Surrat. Në fund të fundit ajo ishte nga jugu. Por ai ndryshoi mendjen kur kuptoi se zonjës Surrat mund t’i mohohet e drejta pë një proces gjyqësor të drejtë. Avokati Aiker mendoi se një nga mënyrat për ta ndihmuar atë ishte gjetja e djalit të saj.

Filmi tregon marrëdhëniet mes zonjës Surrat dhe avokatit të saj mbrojtës. Por, në këtë tregim shfaqet edhe vullneti i një nënë të përkushtuar për të bërë gjithçka që është e mundur për djalin e saj.

Premiera e filmit u mbajt kohët e fundit pikërisht në teatrin ku u vra presidenti Lincoln. Adhuruesit e filmit erdhën për të parë yjet e filmit dhe personalitete tjera që morën pjesë në premierë. Regjisori Robert Redfrod shpjegon arsyet e zgjedhjes së kësaj historie.

“Të gjithë njerëzit kanë njohuri për vrasjen e presidentit Lincoln, por unë kuptova se pak njerëz dinin për ngjarjen që kishte lidhje me vrasjen, dhe dëshirova ta tregoj atë në ekran”.

James McAvoy luan rolin e avokatit Frederick Aiken.

“Personazhi im, i cili në fillim ishte në favor të varjes së paligjshme të zonjës Surrat, ndërron mendjen dhe fillon ta kuptoj se për ta dashur vendin e tij ai duhej ta respektonte ligjin dhe kushtetutën e vendit dhe rrjedhimisht të kundërshtonte varjen e zonjës Surrat”.

Robin Wright luan rolin e Mary Suarrat.

“Filmi është më shumë mbi elementin human dhe sjelljen njerëzore se sa dëshmitë historike”.

Fred Borch ishte konsulent i historisë në këtë film.

“Filmi tregon se duke mos marrë parasysh fajësinë apo pafajësinë, zonja Surrat dhe ata që kishin lidhje me komplotin nuk u gjykuan në mënyrë të drejtë sepse qeveria ishte e frikësuar se nëse ata nuk e shtypin këtë konspiracion, mund të shtohej numri i sulmeve të konfederatës mbi qeverinë”.

Konsulenti Borch thotë se filmi është i bazuar në ngjarjen e vërtetë.

“Një nga arsyet që filmi trajton kryesisht procesin gjyqësor është se një gazetar i cili ka ndjekur gjyqin ka shkruar pothuaj të gjitha fjalët që janë thënë në gjykatë”.

Regjisori Redford shpreson që filmi t’i bëjë njerëzit ta shikojnë vrasjen e presidentit Lincoln nga një këndvështrim tjetër.

“Nuk besoj se filmat ndryshojnë opinionet e njerëzve, ose ndikojnë në ndryshimin e politikave. Por do të mendoja se njohurit mbi atë që ka ndodhur në të kaluarën dhe përsëritja e atij procesi, mund të krijojë një përgjigje emocionale. Shpresoj që kjo të ndodh”.

Nje arsye pse Kennedy u vra ishte edhe ajo se ai donte qe te votohej nje ligj qe synonte perfundimin e kontrollit te disa kompanive te naftes.

.

Xhon F. Kenedi (John F Kennedy)

“Vrasësi i vetëm” i presupozuar i Xhon Kenedit, Li Harvei Osuald (Lee Harvey Osëald), ishte një pasuri e CIA, që u ngrit për të marrë përsipër përgjegjësinë. Ai ishte “qulli”, ashtu siç e quanin atë në Amerikë. Hetimet nga Përfaqësuesi Ligjor i Rajonit të Neë Orleans, Xhim Garrison (Jim Garrison), tregoi se Osualdi nuk mund të ketë qenë përgjegjësi i mundshëm.

Sidoqoftë, siç provon një film kinematografik marrë nga provat e një shikuesi Abraham Zaprudes, Kenedi u vra me plumb nga pjesa e përparme e makinës dhe jo nga mbrapa, nga ku Osuald supozohej se ka qëlluar nga një magazinë librash. Vrasja nuk ishte vepra e vetëm një burri, por e profesionistëve të trajnuar mirë dhe të bashkërenduar në një skuadër profesionistesh.

Osuald, i cili e kuptoi se do te ngrihej dhe ishte përgatitur për të thënë këtë në gjyq, u mor nga një vend publik ku pronari i një klubi nate, Xhek Rubi, e vrau atë. Vetë Rubi më vonë vdiq shumë përshtatshmërisht ose, në fund të fundit, u zhduk. Plani u përmbush. Ishte një vrasës i vetëm dhe vrasësi i vetëm ishte tani i vdekur. Fundi i historisë. Jetë të gjatë presidentit Xhonson.

Përfaqësuesi ligjor Xhim Garrison, burri i paraqitur në filmin JFK, është ende personi i vetëm që kishte provuar një të dyshuar për vrasjen e presidentit. Ky ishte Klei Shau (Clay Shaë). Çështja e Garrison kundër Shau u dëmtua ashpërsisht nga vrasja dhe kërcënimi i dëshmitarit të tij kryesor dhe Shau u quajt i pafajshëm.

Më vonë u bë e njohur se Shau kishte punuar për CIA gjatë gjithë kohës. Shau ishte gjithashtu drejtor i Permindex, një kompani qendrore e Mosadëve, e cila vepronte si një agjenci vrasjesh. Garrisoni vërtetoi se dëshmitarët që lidheshin me vrasjen, u kërcënuan kur ata dhanë versionin e tyre të ngjarjeve që nuk përputhej me linjën zyrtare.

Disa njerëz, të cilët i dhanë dëshmi komisionit Uarren, që “investigoi” vrasjen, thanë se pohimet e tyre ishin ndryshuar në raport dhe në disa raste firmat e tyre ishin falsifikuar mbi pohime te cilat ata nuk i kishin bërë. Aty kishte kaq shumë tregues të vrasjes zyrtare, por edhe të fshehjes apo mbështjelljes të mirë zyrtare të kësaj vrasjeje.

Trupi i Kenedit u largua nga Dallasi për një ceremoni “pas vdekjeje” në Uashington, nën kontrollin ushtarak. Patologu ishte i rrethuar nga zyrtarë në kohën kur u bë ekzaminimi i trupit dhe atij iu tregua se çfarë duhet të zbulonte. Truri i presidentit, ekzaminimi i të cilit tregonte drejtimin e plumbit që e vrau atë, u deklarua “i zhdukur” dhe asnjëherë nuk u gjet.

Dhjetra njerëz të tjerë, të cilët me sa duket dinin diçka rreth vrasjes, pësuan vdekje të parakohshme: nga përplasja e makinës, të shtënës e deri tek klasikja e Elitës Botërore, “vetëvrasje” e sajuar. Ngjarjet në Dallas, Teksas në po atë ditë tragjike, 22 nëntor 1963, ishin një grusht i Elitës, i organizuar mirë, mbi Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ai u krye kaq mirë sa që vetëm një pakicë e mori vesh se ky grusht kishte ndodhur në të vërtetë.

Ekzistojnë dyshime të pafundme rreth atij që e vrau Kenedi-n. A ishte CIA? Mafia? Kush? Si zakonisht, shumë dizinformacion u shpërnda për të ngatërruar dhe devijuar mendjen njerëzore, por kur ju shikoni natyrën e piramidës manipuluese, ajo ndoshta përfshin shumë agjenci të ndryshme, të cilat ishin të kontrolluara nga Elita.

Në këtë mënyrë mund të ketë koordinime midis elementëve brenda CIA, FBI, sindikatës së krimeve të organizuara, departamentit policor Dallas, ushtrisë, Departamentit të “Drejtësisë”, medias, presidentit pasues Xhonson dhe disa të tjerëve. Në këtë pikë, Frimasoneria ishte gjithashtu nje tjeter element unifikues. Afër vendndodhjes së vrasjes sot është një monument obelisk për Frimasonerinë me flakën e Luciferit të pozicionuar në majë. Mosad dhe CIA ishin agjencitë e para të përfshira, sipas bindjes time, dhe madje shoferi i makinës së Kenedit, agjenti Uilliam Grir (Ëilliam Greer).

Trajnimi bazë i të gjithë shoferëve në agjencitë e inteligjencës dhe firmave të sigurimit në të gjithë botën është: Nëse dëgjoni goditje me armë, goditni dyshemenë me këmbën juaj të djathtë, dilni jashtë zonës me shpejtesinë e makinës. Grir ndalon! Mbase ai ka qenë rimishërimi i djalit, që shoqëroi me makinë Arkdukën Ferdinand.

Dukej qartë, se Xhon dhe Bob Kenedi përbënin për Elitën, një lajm ogurzezi, ndoshta më shumë se për një arsye. JFK ishte një presidencë e grupit Bilderberg, ashtu si Karter ishte një administrues i Komisionit Trepalësh. Kenedi, me sa di unë, nuk ishte një Bilderberg, por shumë nga stafi i tij drejtues ishin të tillë. Din Rask, Xhorxh U. Boll, MekXhorxh Bandi, Artur Din, Uolter Raskou, Xhorxh MekGi, Robert MekNamara dhe Pol Nitze ishin të gjithë Bilderbergë.

NdihmësSekretari i tij dhe nënsekretari i Shtetit ishte… Averell Harriman, një nga arkitektët kryesorë të luftës së Vietnamit. Kenedi i kërkoi vëllezërve Broën, kolegut të Harriman, Robert Lovet, t’i jepte atij një listë të kandidatëve të mundshëm për kabinetin e vet! Ai gjithashtu pranoi këshillën e Nelson Rokfeler për të caktuar Din Rask si sekretarin e tij të shtetit, një njeri të cilin ai nuk e kishte takuar asnjëherë. Rask mori leje në mungesë nga puna si kreu i Fondacionit Rokfeler, për të pranuar punën. Kenedi (CRF) “zgjodhi” gjithashtu Daglas Dilon (Douglas Dillon) (CFR) për t’u bërë sekretari i thesarit. Dilon ishte i besuari i fondit të Vëllezërve Rokfeler.

Funksionarët e lidhur Rokfeler e mbajtën gjithashtu vendin e thesarit të shtetit nën Ajzenhauer, Xhonson dhe ndoshta çdo president tjetër të kohëve moderne.

I a vlen të shohësh vrasjen e Kenedit në disa detaje sepse ajo të ofron një shembull madhështor të metodave të përdorura nga Elita dhe zgjerimit të influencës së tyre në këtë ngjarje. Unë jam borxhli ndaj një pjese të këtij seksioni të librit brilant nga Majkëll Kollins Pajpër (Michael Collins Piper) të quajtur Gjykimi përfundimtar, Lidhja e munguar në komplotin vrasës të JFK.

Xhon F. Kenedi ishte djali i Jozef P. Kenedit, ambasadori i SHBA-së në Londër kur Tailer Kent (Tyler Kent) u burgos për shkak se tregoi telegrafet shokues para lufte, midis Ruzveltit dhe Çurçillit. Xho Kenedi ishte një personazh i majtë, i cili mori pjesë në nënbotën kriminale dhe bëri një pasuri të madhe nga drejtimi i pijeve alkoolike gjatë periudhës së ndalimit të këtij fenomeni. Ai me sa duket nuk kishte një dashuri të veçantë për njerëzit hebrenj dhe ai u bë një armik i betuar i Mejër Lanski, kreu i Sindikatës së Krimeve të Organizuara.

Aty kishte dy grupe kryesore brenda krimeve të organizuara, La Cosa Nostra, e njohur më mirë si mafia italiane dhe operacionet hebraike, pagëzuar si “Kosher Nostra”. Lanski udhëhoqi të dytën dhe në kundërshtim me mitin popullor dhe historive të medias, ishte ai, dhe jo italianët, i cili ishte “bosi i bosëve” në krimet e organizuara. Lidhja e hidhur e Xho Kenedit me Lanskin u përkeqësua edhe më shumë, nga ç’dukej kur një nga burrat e Lanskit rrëmbeu një nga ngarkesat kontrabandë të uiskit të Kenedit nga Irlanda.

Sipas familjes së bosit të mafies së Çikagos, Sem Xhankana (Sam Giancana), “Mafia hebraike” në Detroid, të ashtuquajturit gangsterët Purple, lëshuan një “kontratë”, mbi jetën e Xho Kenedit, për te kryer aktivitetet e tij të pijeve nëpërmjet territorit të tyre. Kenedi, tregon Xhankana, shkoi në Çikago për t’u lutur për jetën tek bosat e Mafies, dhe influenca e tyre e shpëtoi atë. Kjo ishte e kaluara nga e cila u shfaq Xhon F. Kenedi, presidenti i 35-të i Shteteve të Bashkuara.

Në kohën kur JFK ktheu sytë për nga presidenca, ai kishte një numër pengesash që duhet të kapërcente, veçanërisht atë të armiqësisë së thellë të Kenedit me Lobin e Hebrenjve në SHBA dhe të Sindikatës Kriminale të Mejër Lanski. Kenedit i nevojiteshin paratë dhe mbështetja e të dy palëve, grupeve hebraike dhe krimit të organizuar nëse ai do të kishte ndonjë mundësi fitimi. Në vitin 1957, ai e zemëroi më shumë Izraelin (Rothsçajlldët / Elitën Botërore) dhe rrjetin e tij masiv në SHBA kur, si një senator i ri, ai mbështeti kërkesat nga Algjeria për pavarësi nga Franca.

Izraeli, e kundërshtoi këtë egërsisht. Por, babai Xho Kenedi vendosi të gëlltiste krenarinë dhe të linte mënjanë ndjenjat e tij për t’u siguruar që djali i vet do të bëhej një president. Sipas DiUest Huker (DeËest Hooker), një ekzekutiv mikpritës i Nju Jorkut, ai njëherë i afroi Xho Kenedin një propozim biznesi për të ngritur një rrjet televiziv të pavarur nga paratë dhe kontrolli Hebre. Për këtë takimi, Huker u shpreh:

“Xho pranoi se kur ai ishte ambasador në Angli, kishte qenë pro Hitlerit. Sidoqoftë, fjalët e Kenedit ishin “ne” e humbëm luftën. Me “ne” ai nuk nënkuptonte Shtetet e Bashkuara. Kur Kenedi tha “ne”, ai nënkuptonte jo hebrenjtë. Xho Kenedi besonte se ishin hebrenjtë, të cilët e kishin fituar Luftën e Dytë Botërore.

“Kenedi shprehet: “ Bëra çka mundja për të luftuar fuqinë hebreje mbi këtë vend. U përpoqa të ndaloja Luftën e Dytë Botërore, por dështova. Kam bërë aq para sa më duheshin, dhe tani po u a kaloj gjithçka që unë kam mësuar djemve të mi”.

“Unë nuk bashkohem me “humbësit”, më tregoi Kenedi. Unë u jam bashkuar “fituesve”. Do të punoj me hebrenjtë. Po u mësoj djemve të mi të gjitha sekretet dhe ata do të punojnë me hebrenjtë. Jam unë ai që do ta bëj Xhekun (Xhek Barkçarësin) presidentin e parë katolik ir-landez të Shteteve të Bashkuara dhe nëse kjo do të thotë të punosh me hebrenjtë, kështu qoftë. Kam simpati për atë çfarë po bën Huker”, shprehet Kenedi, ‘por nuk do të bëj asgjë që do të shkatërrojë mundësinë e Xhekut për t’u bërë president’.”

Ngjarjet pa dyshim do të mbështesnin pretendimet e Huker. Xho Kenedi, për të ngritur histori “të reja” u shfaq duke u lutur për mbështetje naziste për kundërshtarin e djalit të tij, Riçard Nikson, dhe JFK filloi një seri takimesh me grupin hebre, veçanërisht me Organizatën Izrael Bond, e cila, e panjohur për Kenedin në atë kohë, po krijonte para private për programin bërthamor sekret të Izraelit, të kryesuar nga Viktor Rothsçajlld.

Kenedi e siguroi atë se ai do të ishte i mirë për Izraelin dhe lobin hebre të SHBA. Feinberg i tha Kenedit: “Rruga ime drejt pushtetit ishte bashkëpunim në kuptimin e nevojave të tyre - para për fushatën”. Feinberg sigurisht krijoi një donacion prej 500,000 dollarësh nga burime hebraike. Privatisht, prapë se prapë, Kenedi u trondit në atë që ai po shihte.

Redaktori i një gazete, Çarlis Bartlet tha, se Kenedi, një mik i ngushtë, shkoi me automjet për ta parë pas takimit me Feinberg dhe të tjerët. Bartlet shprehet: “Si një qytetar amerikan ai u akuzua se kishte një grup Zionist me vehte, dhe thotë: “Ne e dimë që fushata juaj është në telashe. Ne po ofrohemi të paguajmë faturat tuaja nëse ju do të na lejoni të kemi kontroll të politikës suaj të Lindjes së Mesme”.

Bartlet, tha Kenedi, është zotuar se nëse ai do bëhej president, do t’i jepte fund fuqisë të interesave të grupeve speciale, veçanërisht atyre të huaja, për të urdhëruar përfundimin e fushatës zgjedhore dhe politikës së jashtme nëpërmjet manipulimit të tyre ekonomik dhe financiar. Ndërkohë, ai kishte vendosur në mënyrë të qartë, dhe ishte shprehur se atij i nevojiteshin paratë e tyre për të fituar fuqinë në vend të parë, ashtu si ai bëri me Meëjr Lanski dhe mafien.

Xho Kenedi u kthye te Sem Xhankana i Mafies së Çikago, ku shpëtoi jetën, kur hebrenjtë gangsterë e kriminelë caktuan një kontratë mbi të. Familja Xhankana tregon se baba Kenedi iu lut Xhankanës për të mbështetur djalin e tij në zgjedhje dhe ranë dakord në një marrëveshje. Kur Xhankana tha se ai nuk ishte i bindur se Kenedi do t’i ofronte gjithçka për ndihmën e tij, babai Kenedi thuhet se i është përgjigjur:

“Unë mundem. Dhe unë do të mund. Më ndihmo tani Sem dhe unë do shoh se Çikago dhe ju do të uleni në një Zyrë Ovale të mallkuar nëse do të dëshironi. Se ju do të keni veshin e presidentit. Por mua thjesht më duhet kohë… Djali im, presidenti i Shteteve të Bashkuara, do ’ju detyrohet për jetën e babait të tij. Ai nuk do t’ju refuzojë kurrë. Keni fjalën time.”

Ndërkohë, JFK po bënte marrëveshjet e tij me gangsterët. Regjistrimet telefonike të FBI dhe dokumentat, zbuluan se Xhon “Xhek” Kenedi kishte “kontakt të drejtpërdrejta” me Mejër Lanski gjatë fushatës presidenciale të vitit 1960. Atëherë, këtu kemi një situatë ku Kenedi kishte vendosur pakte me lobin Izraelit (në fakt me Izraelin dhe Rothsçajlldët) dhe krimin e organizuar.

Në këmbim, Izraelitët/Rothsçajlldët dëshironin kontroll të politikës së presidentit Kenedi për Lindjen e Mesme, dhe banda dëshironte të lihej e vetme për të vepruar me sindikatën ndërkombëtare kriminale, kryesuar nga Mejër Lanski, pa ndërhyrje nga agjencitë qeveritare të zbatimit të ligjit. Ata ishin për një goditje në të dyja pikat. Që të dyja do të përfshiheshin në vrasjen e Kenedit.

Ashtu si tregon edhe Majkëll Kolins Pajpër kaq madhërishëm në librin e tij, Gjykimi Përfun-dimtar, aty ka elementë kyç për historinë e Kenedit, të cilat janë ndrydhur për shkak se ata do të dërgoheshin drejt Izraelit. Kenedi fitoi zgjedhjet e vitit 1960 me vetëm 100,000 vota diferencë, kufiri më e vogël në historinë amerikane, një konfirmim se sa vendimtare ishte mbështetja financiare dhe politike nga grupi Izraelit dhe krimit të organizuar.

Por JFK nuk kishte asnjë qëllim, me sa duket, për t’iu dhënë atyre atë çka kishin paguar. Krejtësisht e kundërta. Pothuajse që nga ngjitja në post, Kenedi ndërmori një luftë sekrete me Izraelin dhe kryeministrin e tij, David Ben-Gurion, përtej politikës amerikane në Lindjen e Mesme, dhe programit të armëve bërthamore Izraelite.

Kenedi vendosi pa lëkundje politikën “jofavorizuese” në Lindjen e Mesme për të siguruar influencën amerikane në të gjitha ato vende, dhe u tmerrua kur dëgjoi rreth zhvillimeve Izraelite të bombës atomike. Ben Gurion mohoi faktin se vendi i tij kishte një program të tillë, por ashtu siç ka treguar historia, ai po gënjente. Abraham Feinberg, i cili rregulloi financimin e zgjedhjeve të Kenedit nga lobi Izraelit, i tregoi presidentit se kërkesat e tij për inspektim të fabrikës bërthamore izraelite në Dimona, do të “mund të rezultojnë në një mbështetje më të pakët në zgjedhjet presidenciale të vitit 1964”.

Në vitin 1962 dhe 63, Kenedi prezantoi gjithashtu një total prej shtatë aktesh të Kongresit për të reformuar ligjet mbi financimet e fushatës nga interesa të grupeve speciale. Kenedi po bëhej seriozisht jopopullor me terroristët dhe banditët të cilët kontrollonin dhe po kontrollojnë Izraelin në shfrytëzimin e njerëzve hebrenj si një e tërë.

Më tej, Kenedi, rriti tensionin me mbështetjen e tij për një zgjidhje të drejtë të problemit të refugjatëve palestineze të shpërngulur nga Izraeli. Ai i bëri presion Izraelit në Kombet e Bashkuara për të arritur në një rezolutë në Kombet e Bashkuara duke kërkuar drejtësi për refugjatët, por ministri i Jashtëm Izraelit, Golda Meir (një kryeministre e mëvonshme) shfaqi “habinë dhe zemërimin” e saj ndaj politikës së Kenedit.

E gjitha kjo iu shtua masivisht armiqësisë me Ben Gurion dhe në anën e Izraelit të paktën, antipatia u shndërrua në një urrejtje të fortë të Kenedit. Më 16 qershor të vitit 1963 Ben Gurion dha dorëheqjen si kryeministër dhe Ministër i Mbrojtjes.

Ndërkohë që për këtë arsye u ofruan vendime të tjera zyrtare, prapa kuintave ai besonte se politika e Kenedit, e paanshme në Lindjen e Mesme, ishte kërcënuese për ekzistencën e Izraelit të tij të dashur. Ai nuk mund të ndryshonte mendjen e Kenedit dhe kështu ai dëshironte që dikush tjetër të përpiqej për këtë. Në një nga shkëmbimet e tij të fundit me Kenedin, ai shprehet: “Zoti President, njerëzit e mi kanë të drejtën për të ekzistuar… dhe kjo ekzistencë është në rrezik”. Sipas kërkimeve të Majkëll Kolins Pajp në Gjykimin përfundimtar:

“… në ditët e fundit si kryeministër, (Ben Gurion) urdhëroi Mosadin e Izraelit për të skenarizuar vrasjen e Xhon F. Kenedit. Bazuar në evidencat plotësuese, ne besojmë se Mosadi ndërmori hapat e nevojshme dhe ia arriti këtij qëllimi.”

Mosad pa dyshim që kishte disa lidhje të ngushta me ato të cilët dëshironin të shihnin fundin e Kenedit, veçanërisht CIA dhe Mejër Lanski. Kenedi gjithashtu i shihte te dyja krahët. Ndërkohë që Kenedi kishte pranuar paratë e fushatës nga Lanski dhe Mafia, por realisht kërkonte t’i rrënonte ata. Njëherë në zyrë ai caktoi vëllain e vet Bobi si përfaqësuesin e përgjithshëm ligjor, dhe filloi një fushatë masive kundër sindikatës së krimit të organizuar. Lanski dhe mafia u fyen në atë që panë, duke e cilësuar si një tradhëti.

Me lidhjet e tij të ngushta me CIA-n dhe Mosadin, Lanski më përpara kish qenë i paprekshëm, por tani ai dhe operacionet e tij ndërkombëtare ishin nën kërcënim. Kenedi kuptoi gjithashtu se CIA ishte jashtë kontrollit dhe po vazhdonte me axhendën e saj. Kjo e vuri atë përballë një kriticizmi shumë të ashpër në katastrofën Bay of Pigs, përpjekjet e dështuara për të lëvizur Kastron nga Kuba. Në të ishte i përfshirë gjithashtu dhe rrjeti i vrasjeve të Lanskit, sepse kazinoja e tyre dhe aferat me prostitucion në Kubë u shkatërruan nga ardhja e Kastros.

Kenedi grabiti Alen Dalls, kreun e CIA-s dhe financuesin e Adolf Hitlerin dhe u zotua të “përçajë CIA-n në mijëra copëza të vogla dhe ta hedhë në erë”. CIA, si Lansky dhe lobi Izraelit, e dinin se mbijetesa e strukturës së fuqive të tyre ishte e kërcënuar nga Xhon dhe Bobi Kenedi. Asnjë nga këta grupe nuk kishte fuqinë dhe organizimin për të lëvizur Kenedin dhe këtu ai e ka fjalën për të tre Kenedët.

Për më tepër, ai kishte vendosur të tërhiqte Shtetet e Bashkuara nga lufta e Vietnamit, më shumë për të trembur e frikësuar Lanskin, Mosad dhe CIA-n të cilët po e përdornin konfliktin si një mbulesë për drejtimin e operacioneve të tyre të drogës në Azinë Jugore dhe Lindore, dhe ndaj Izraelit, i cili besonte se ndërkohë që vëmendja e SHBA-së ishte drejtuar nga Vietnami, nuk mund të mbante një sy mbyllur në atë që po ndodhte në Lindjen e Mesme.

Sigurisht, fabrikimi i armëve dhe bankat globale gjithashtu dëshironin që lufta të vazhdonte. Dhe ende ishte një tjetër arsye përse Kenedi ishte thellësisht jopopullor me Elitën Botërore ashtu si politikat e tij presidenciale e bënë të qartë. Ai dëshironte të shkatërronte fuqinë e Bordit të Rezervave Federale me anë të nxjerrjes së parave pa interesa.

Në fakt ai tashmë e kishte ndërmarrë një nismë të tillë përpara vdekjes së tij dhe disa nga shënimet e tij mbi heqjen e interesit, janë në qarkullim edhe në ditët e sotme. Ky ishte tmerri dhe ankthi më i keq i Elitës. Presidenti i fundit, i cili hoqi interesin e parave ka qenë Abraham Linkoln dhe shihni se çfarë i ndodhi atij.

Forcat e radhitura kundër Kenedit në vitin 1963 ishin thjesht të pamasa. Në të vërtetë, kur ju shihni përtej fasadave, aty do të jenë gjithmonë të njëjtat organizata të kontrolluara nga një grup i vogël njerëzish. Kjo do të bëhet e qartë nëse shohim organizatat duke punuar së bashku për të vrarë Xhon F. Kenedin.

Kennedy kerkoi sqarime mbi UFO-t nga CIA 10 dite para se te vdiste!


Nje leter jo e mbuluar nga sekreti eshte shkruar nga John F Kennedy drejtuar zyrtareve me te larte te CIA, tregon se presidenti i SHBA-se ka kerkuar te informohet mbi faktet qe kishin te benin me UFO-t vetem 10 dite para se te vritej. Referimi per ufot permbahet ne brendesi te nje prej dy letrave te shkruara nga JFK me teme aktivitetet paranormale ne daten 12 Nentor 1963, te cilat jane publikuar nga CIA per here te pare.

Lester William autori i scoop-it konfirmoi se CIA i ka leshuar keto dokumenta bazuar ligjit mbi Freedom of Information Act, fill pas kerkeses se tij specifike per kete rast. Ky lajm menjehere eshte publikuar nga rrjetet e medha mediatike amerikane duke filluar nga ABC.

Sipas Lester nje prej shqetesimeve te presidentit Kennedy ishte se shume prej UFO-ve te sinjalizuar mbi Bashkimin Sovjetik mund te keqkuptoheshin dhe merreshin si provokim i SHBA-se, duke bere te mendojne per teknologji spiune amerikane dhe duke sjelle shqetesim per kolosin sovjetik.

“Mendoj se kjo ishte nje nga arsyet per te cilen donte t ekishte dore te lire ne NASA, ne menyre qe t’u thoshte sovjetikeve – Shikoni, se nuk jemi ne, ne nuk hyjme fare ne ate mes dhe nuk duam t’ju provokojme” perfundon Lester.

Por mbeshtetesit e teorive konspirative thone se dokumentat shtojne interesin mbi nje tjeter dokument te perfolur, me pseudonimin ‘shenimi i djegur’, dokument i cili pretendohet te jete marre nga nje hetues UFO ne vitet 1990. Dokumenti, i cili ka shenja djegieje, pretendohet t’i jete postuar hetuesit UFO Timothy Cooper ne 1999 nga nje burim i panjohur i CIA, por qe nuk eshte verifikuar asnjehere.

Ne nje shenim derguar sebashku me dokumentin, burimi konfidencial thote se ka punuar per CIA midis 1960 dhe 1974 dhe ka shpetuar kete shenim nga djedia qe po u behej dokumentave sekrete dhe sensitive gan CIA.

Shenimi pa date permban nje reference mbi ‘Lancer’, pseudonim ky per JFK nga ana e CIA. Ne faqen e pare, drejtori i CIA-s shkruante: ‘Siç e dini, Lancer ka bere disa pyetje mbi sherbime tonat, te cilat nuk mund te zbulohen. ‘Ju lutem dergoni mendimet tuaja jo me vone se Tetori. Veprimi juaj eshte kritik per mbijetesen e grupit tone.’

Pronari aktual i ‘shenimit te djegur’, qe e bleu nga Timothy Cooper ne 2001 tregoi ne AOL News se ai tregon se kur JFK beri pyetje mbi UFO-t, CIA ‘e bllokoi’. Hetuesi UFO Robert Wood tha se ka analizuar letren ne fjale, moshen e bojes, shenimet, llojin e shkronajve dhe shenja te tjera.

Ai tha: ‘Une punesova nje kompani forense (qe analizon provat siç i ben policia) qe te kontrollonte moshen e bojes dhe detaje te tjera per te gjetur daten, duke perdorur te njejtat teknika qe perdoren ne gjykate gjate çeshtjeve gjyqesore.’

Natyrisht qe lajmi qe paraprim vetem pak vrasjen e Kennedy ka ndezur fantazite konspirative me te çmendura, dhe ka hapur nje rruge te re, ate te vrasjes per motiv jashtetokesor. Gjithçka ka te beje me JFK ngacmon idete e komploteve nderkombetare.

Gjithsesi letrat deshmojne nje fakt tashme te njohur, presidentet amerikane ishin ne dijeni te fenomenit ufo, dhe kerkonin llogari mbi te por pa patur ndonjehere shpjegime. Perveç ketyre ne qiejt sovjetike dhe amerikane fluturonin objekte te paidentifikuara qe armiku shpjegonte si tentativa spiunazhi por qe deri sot nuk kane marre shpjegim.

Dhe eshte dikush qe pretendon se arkivat e KGB qe jane akoma sekret permbajne informacione akoma me te nxehta. Por per fat te keq, nuk egziston akoma nje Freedom Act rus. Deri tani.

Marre nga:.alien

Regjistrimet sekrete të zbuluara sëfundi hedhin dritë mbi detaje të reja të ngjarjeve të konsideruara më të famshmet e të paharrueshmet në historinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Fale dokumenteve të fundit mund të kuptohet qartë se Presidenti John F Kennedy e kishte predikuar se si do të ishte dita e funeralit të tij ndërsa e cilësoi të hënën e pas vrasjes si një “ditë të vështirë”. Në fakt e tillë rezultoi të ishte jo vetëm për të por për të gjithë botën. Kennedy ishte duke folur në takimet e zakonshme me stafin në dhomën Ovale, takime që regjistrohen. Kaseta e publikuar tanimë e që përmban 45 orë regjistrime është në librarinë e Bostonit dhe flet për muajt e fundit të jetës së Kennedit dhe mbyllet deri dy ditë përpara vrasjes së tij në Dallas nëntorin e vitit 1963. Në regjistrimin që bëhet fjalë Kennedy është në 19 nëntor duke folur me një ndihmës ndërsa këshillohet se a kishte kohë që gjatë javës së ardhshme të takonte një zyrtar indonezian. “Do ta takoj, kur do të jetë këtu ai? Të hënën? Ajo është një ditë e vështirë”, tha ai. “Është një ditë skëterre zoti President”, ju përgjigj ndihmësi. Kennedi u varros gjashtë ditë më pas, më 25 nëntor të vitit 1963 në Virginia Arlington Cemetery.

“Ekziston një komplot në këtë vend që tenton të skllavërojë çdo njeri, grua dhe fëmijë. Përpara se të largohem nga kjo zyre fisnike dhe e lartë, kam ndërmend të sqarojë këtë komplot”.

-Presidenti John F. Kennedy
7 ditë para vrasjes së tij

Atentati ndaj Kenedit, hetohet vrasja misterioze



Mijëra dokumente që kanë të bëjnë me atentatin janë ende të mbyllura, ndërsa hulumtuesit janë duke bërë thirrje për publikimin e tyre. Xheferson Mourli, ish-gazetar i 'Washington Post'-it, është duke e paditur CIA-n për t'i publikuar të dhënat, është më së shumti i interesuar për një dosje që përbëhet nga rreth 300 faqe në lidhje me Xhorxh Xhoanidesin, agjentin tashmë të ndjerë të CIA-s. Xhoanides, beson Mourli, ka gjasa të ketë kontaktuar me atentatorin e dyshuar Li Harvi Osvaldin para të shtënave dhe më pas ka shërbyer si zyrtar për ndërlidhje në hetimin e rastit të vrasjes së presidentit në vitet 1970.


Vrasja, ndoshta një komplot

Hetimi i parë zyrtar zbuloi se Li Harvi Osvald kishte vepruar i vetëm, pasi kishte dështuar ta marrë një vizë për të shkuar në Kubë, ndërsa bashkëshortja e tij, Marina, kishte refuzuar përpjekjet e tij për t'u pajtuar me të. Një tjetër hetim i bërë në mesin e viteve 1970 pohon se vrasja ndoshta ishte një komplot, pasi ishin zbuluar audio incizime që sugjeronin një atentator të dytë. Këto mendime kundërshtuese kanë bërë që shumë njerëz të dalin me teori të komplotit prapa vdekjes së presidentit duke zëvendësuar konkluzionin fillestar, sipas të cilit Osvald ka vepruar i vetëm. Mourli nuk beson që dokumentet do ta zbulojnë ndonjë komplot të madh, por mund të dëshmojnë që CIA e ka njohur Osvaldin para atentatit.

Një gjë e tillë do të binte ndesh me zbulimet e hetimit të parë, sipas së cilit atentati ndaj Kenedit është kryer nga një person i vetëm, në një vepër krejtësisht të rastit, e cila nuk ka mundur që të parandalohet. Mourli beson që Osvald ka gjasa të ketë qenë në kontakt me Xhoanidesin për shkak të përfshirjes së tij në një organizatë që mbështeste Kastron. Anëtarësia e Osvaldit në 'Fair Play for Cuba Committee' ishte konfirmuar kur ai u regjistrua nga një stacioni vendor televiziv në një grindje me demonstruesit kundër Kastros.

Por hetuesit më vonë zbuluan që Osvald posedonte pamflete me një adresë të një operacioni kundër Kastros që lidhej me një ish-agjent të FBI-së. Hulumtuesit besojnë se ato pamflete do të thonë se Osvald ka punuar me shërbimin për kundërzbulim për ta diskredituar grupin e tij që mbështeste Kastron. Nëse është ashtu, ai do të duhet të ketë kontaktuar me Xhorxh Xhoanidesin, oficerin e CIA-s në rastin e 'anti-Castro Student Revolutionary Directorate', grupi i njëjtë me të cilin u grind Osvaldi. Nëse Osvald ka kontaktuar me Xhoanidesin, kjo do të thotë që CIA ka fshehur faktin që Osvaldi ka qenë në radarin e tyre. Por, lidhja e Xhoanidesit me atentatin nuk mbaron aty.


Performanca e mangët e CIA-s

Një hetim i dytë, i bërë në mesin e viteve 1970, zbuloi audio dëshmi për një qitës të mundshëm të dytë. Në fund komiteti raportoi se presidenti "ndoshta ishte vrarë si rezultat i një komploti. Komiteti është i paaftë që ta identifikojë qitësin e dytë ose nivelin e komplotit". Komiteti ka analizuar mijëra regjistra të CIA-s, ndërsa lidhja e tyre me zyrën qendrore në Lengli në atë kohë ka qenë mu Xhoanidesi. Xh. Robert Blejki, këshilltari kryesor i komitetit, tregon sesi CIA e solli Xhoanidesin për të vepruar si ndërmjetës për të ndihmuar plotësimin e kërkesave për dokumente të bëra nga anëtarët e komitetit "Ai ishte vendosur në një pozitë për të reduktuar çdo gjë që do të na jepej para se të na jepej", ka thënë Blejki.

Por, Blejki nuk mësoi për Xhoanidesin deri në kohën kur Mourli e zbuloi atë në disa dosje që u bënë publike disa vjet më vonë."Po ta kisha ditur që Xhoanidesi ka qenë oficer i rastit 'anti-Castro Student Revolutionary Directorate', ai nuk do të kishte mundur të jetë ndërlidhës; ai do të ishte dëshmitar", ka thënë Blejki për 'Associated Press'. Mourli nuk sugjeron që dosjet e Xhoanidisit zbulojnë përfshirjen e agjencisë në vetë atentatin, por që ka më shumë gjasa që publikimi i tyre do të zbulonte se CIA është duke provuar ta mbajë të fshehtë performancën e mangët para atentatit. "Ideja që Li Harvi Osvald ka qenë një person i panjohur për oficerët e CIA-s është e gabuar", ka thënë Mourli. "Ka pasur një tërheqje të nivelit të lartë për Osvaldin një natë para atentatit".

Duke supozuar se Osvald është ai që e ka vrarë presidentin, ai tha: "Këta oficerë të lartë të CIA-s janë fajtorë për neglizhencë". Blejki nuk është optimist për marrjen e të gjitha dokumenteve nga Agjencia e Inteligjencës, duke cituar mungesën e bashkëpunimit të Agjencisë me tri hetime të bëra më parë.

Sipas ligjit për përmbledhjen e regjistrave të vrasjes së Xhon F. Kenedit, të gjitha dokumentet që kanë lidhje me atentatin duhet të publikohen në vitin 2017.

Gënjeshtra e CIA-s shënoi fillimin e "Epokës së dyshimeve"



CIA i fshehu lidhjet e veta me Lee Harvey Oswald dhe për shkak të kësaj shumë njerëz filluan të dyshojnë përfshirjen e shërbimeve sekrete amerikane në vrasjen e John Kennedy, konfirmon i nominuari për çmimin Pulitzer Prize, gazetari dhe shkrimtari irlandez Anthony Summers.

Ai ndërmorri hetimin e vet të rastit të vrasjes së Presidentit të 35-të të Shteteve të Bashkuara dhe shkroi bazuar në rezultatet e tij librin me titull "Jo në jetën tuaj" ("Not In Your Lifetime").

- Çfarë keni mësuar Ju gjatë kryerjes së hetimit vetiak të çështjes së vrasjes së Kennedy? Cilin version mbështesni Ju pas kësaj?

- Bazuar në rezultatet e hulumtimit tim unë hedh poshtë tërësisht idenë se në vrasjen e John Kennedy ka qenë i përfshirë në ndonjë farë mënyre Bashkimi Sovjetik. Unë kam intervistuar shumë dëshmitarë të ngjarjeve të 22 nëntorit të vitit 1963, kam studiuar një mori materialesh dhe arrita në përfundimin se vrasjen e Kennedy ka më shumë gjasa ta ketë organizuar mafia, konkretisht - dy krerë të qarqeve mafioze, të cilët nuk u përndoqën që nuk u përndoqën kurrë, po ashtu si dhe gjatë presidencës së Kennedy, së bashku me kundërshtarët e Fidel Castros në Kubë.

- Në librin "Jo në jetën tuaj" ("Not In Your Lifetime") Ju sillni tekstin e plotë të dokumentit që vërteton se CIA e ka marrë megjithatë në pyetje Lee Harvey Oswald kur ai u kthye nga Bashkimi Sovjetik në SHBA. Na tregoni, Ju lutem, se në çfarë konkluzioni keni arritur Ju pasi studiuat në mënyrë të detajuar këtë dokument.

- Para së gjithash, ne duhet të rifreskojmë medoemos në kujtesë faktin se në atë periudhë kishte arritur kulminacionin e vet "Lufta e Ftohtë". Përveç kësaj, në tetor të vitit 1962 shpërtheu Kriza e Karaibeve. Ajo kohë ishte tej mase e tensionuar. Atëhere asnjë amerikan nuk mund të shkonte në Bashkimin Sovjetik, të kthehej prej andej përsëri dhe të vazhdonte të jetonte i qetë në SHBA. Të gjithë ata që u kthyen nga Bashkimi Sovjetik janë marrë me kujdes të veçantë në pyetje nga CIA. Dhe kjo ishte një praktikë krejtësisht e zakonshme.

Lee Harvey Oswald kryente shërbimin ushtarak në bazën, prej nga ku avionët spiunë amerikanë dërgoheshin në Bashkimin Sovjetik (BRSS). Ai ishte një ushtar i zakonshëm, por, megjithatë, kishte parë mjaft dhe dinte shumë gjëra. Dhe një ditë të bukur ai merr vendimin të niset për në Bashkimin Sovjetik, vendoset me banim dhe fillon punë në Minsk (kryeqyteti i Bjellorusisë), martohet me një vajzë sovjetike dhe pas njëfarë kohe kthehet në atdhe së bashku me gruan e tij ruse dhe fëmijën e vogël.

Po çfarë ndodh më tej? Ju, me siguri, do të mendoni se ai ka kaluar orë të panumërta, por, ndoshta, edhe ditë të tëra duke u marrë në pyetje nga ana e CIA-s. E megjithatë, për shumë e shumë vite me radhë CIA këmbëngulte se askush nuk e kishte marrë në pyetje Lee Harvey Oswald dhe se ai ka jetuar i qetë dhe pa kokëçarje në Teksas.

Kjo është një histori krejtësisht e pavërtetësishme. Ekzistojnë shumë materiale që provojnë se ai është marrë megjithatë në pyetje. Por çfarë ndodhi pastaj?

Unë besoj se atij i propozuan të bëjë një zgjedhje: ose të përfundojë në burg, ose të bashkëpunojë me CIA-n dhe të bëjë atë që do t’i thonë atje. Atëhere gjithçka vendoset në vendin e vet. Një vit para vrasjes së Kennedy ai fillon të mbështesë aktivisht Fedel Castron. Sipas të dhënave zyrtare, ai e përkrahte sinqerisht politikën e tij.

Sipas mendimit tim, ka shumë mundësi që ai të jetë përdorur si një instrument në luftën propagandistike kundër Kubës. Pastaj ata, që kishin planifikuar vrasjen e John Kennedy, e ujdisën në mënyrë të tillë rrjedhën e mëtejshme të ngjarjeve që Jack Ruby të vriste Lee Harvey Oswald. Pastaj kësaj shërbimet e inteligjencës amerikane u shqetësuan së tepërmi: ato nuk donin kurrsesi që ndokush të merrte vesh se ishin të lidhura në ndonjëfarë mënyre me Oswald, pavarësisht faktit nëse ishte ai fajtor apo jo.

CIA e fshehu me kujdes të madh informacion mbi lidhjet e saj me Lee Harvey Oswald. Dhe kjo gënjeshtër relativisht e pafajshme, të themi, dëshmoi qartë se CIA mund të gënjejë edhe për gjëra shumë më serioze dhe më të rrezikshme.

Rezultati i përftuar - dekada të tëra kohe të humbur dhe bindja e popullit amerikan se shërbimet e fshehta amerikane janë të implikuara në vrasjen e Presidentit John Kennedy. Unë, meqë ra fjala, e konsideroj në të vërtetë një gjë të tillë krejtësisht të pagjasë.

Bush dhe dosja e vrasjes se Kenedit

Vrasja e madhe dhe më e diskutueshme ishte kthyer në qendër të vëmendjes dhe përsëri CIA qëndronte në tablo. Në sajë të një stuhie hetimesh, pasi Xhorxh Bushi mori nën drejtim CIA-n, sytë ishin kthyer përsëri te vrasja e pazgjidhur e JFK-së dhe te Dallas. Edhe pse Popit nuk i kujtohej ku kishte qenë më 22 nëntor 1963, dhe nuk mund të shqetësohej për të kujtuar rolin e saktë të mikut të tij të vjetër Xhorxh de Mohrensçildt në çështjen ose në jetën e Li Harvej Osvald, si drejtor i CIA-s ai filloi t’i kushtonte vëmendje të etur hetimeve të rinisura të vrasjes.

Drejtori Bush hartoi një memorandum të brendshëm mjaft të çuditshëm, duke kërkuar një kopje të një raporti në lidhje me një vizitë nga Xhek Rubi (vrasës i Li Harvej Osvaldit vrasësi i dyshuar i Kenedit) për liderin e menduar të mafies Santo Trafikante i Riu. Dy vjet pas largimit të Bushit nga drejtimi i CIA-s, Trafikante do të pranojë përpara panelit të Shtëpisë që ka marrë pjesë në një operacion të drejtuar nga CIA në 1960 për të vrarë Kastron. Gjithashtu, u besua nga disa se Trafikante kishte pasur rol në vrasjen e Kenedit. (Sem Xhankana, një tjetër figurë me interes për hetuesit e vrasjes së Kenedit, u vra në vitin 1975 nga një person i panjohur, pak para se të dëshmonte në lidhje me komplotin kundër Kastros.)

Në dëshminë e tij në “House Select Committee on Assassinations”, Trafikante do të thoshte se ai ishte rekrutuar për projektin e Kastros nga miku i tij gangsteri Xhon Roseli, i cili në vitin 1975 kishte dëshmuar para Komitetit të Kishës rreth përpjekjeve për të vrarë Kastron. Në prill të vitit 1976, ndërsa Popi ishte drejtor CIA-s, Roseli u thirr përsëri para Komitetit të Kishës, këtë herë për të dëshmuar për një komplot për të vrarë presidentin Kenedi.

Tre muaj më vonë, komiteti vendosi që të thërriste sërish Roselin për dëshmi të tjera. Por, nga koha kur u thirr, ai kishte qenë tashmë i zhdukur për disa ditë. Trupi i tij i dekompozuar u gjet më vonë brenda një fuçie çeliku karburanti 208-litërshe teksa pluskonte në Gjirin Damfaunding pranë Majamit. Atij i ishte zënë fryma dhe më pas ishte qëlluar dhe këmbët i ishin prerë. Në këtë sfond të interesave të reja mbi vrasjet në përgjithësi dhe veçanërisht në lidhjet e mundshme ndërmjet përpjekjeve për të zhdukur Kastron dhe vrasjes së JFK-së, rishfaqet Xhorxh de Mohrensçildt.

Në janar 1976, ai i shkroi Uilliam Oltmansit, një reporter televiziv i pavarur holandez, të cilin e kishte takuar tetë vjet më parë. Arsyet e Oltmansit për të ruajtur kontaktet me De Mohrensçildt kanë qenë pasojë e disa spekulimeve në media ndaj kolegëve të tij holandezë. Profili i tij herë duket më pak sesa ai i gazetarit holandez tipik me prirje të majtë dhe më shumë të sjell në mendje një agjent të Shërbimit të Fshehtë të SHBA-ve. Ish-kolegët e Oltmansit, që nuk jetojnë më, ma përshkruan atë si një figurë të ndërlikuar dhe misterioze.

Siç do të bëhet e qartë, Oltmansi ishte nganjëherë, në dukje, i vendosur për të zbuluar të vërtetën, dhe nganjëherë për të bërë të kundërtën. Ndodhte të ishte një agjent i lirë, duke ndjekur një kurs të veçantë, edhe pse ishte i pakënaqur me të. Por një gjë është e sigurt: ashtu si De Mohrensçildt ndihmoi Osvaldin të manovronte, në një masë më të vogël Oltmansi bëri të njëjtën gjë për De Mohrensçildtin. Oltmansi ishte bir i një familje të pasur me një histori në koloninë indoneziane. Si qytetar holandez, ai ishte diplomuar në të njëjtën klasë të Universitetit Yale si Ulliam F. Bakllej, dhe ishte një antikomunist i sertë.

Ndonëse ai nuk kishte asnjë lidhje të dukshme me Dallasin, Oltmansi ishte tërhequr në qarqet konservatore të këtij qyteti menjëherë pas dorëheqjes së detyruar të Allen Dulles dhe në kohën që oficeri i CIA-s në Dallas J. Valton Mur filloi të fliste me Xhorxh de Mohrensçildt në lidhje me Li Harvej Osvaldin. Arsyeja e vizitës së Oltmansit në atë kohë ishte një ftesë për të dhënë hera-herës leksione për grupet e grave.

Ato ndihmëse femra luajtën një rol mbështetës të rëndësishëm në elitën e shumë politizuar dhe shumë konservatore të Dallasit, ashtu siç bëri edhe komuniteti i rusëve të bardhë, tregtari i pavarur i naftës, kontraktorët ushtarakë dhe oficerët e zbulimit. Emri i Oltmanit u shfaq në një program të folësve të ardhshëm në Klubin e Gruas të Dallasit, botuar në “Dallas Morning News” në tetor 1961. Folësi kryesues për atë sezon ishte Eduard Tomlinson me “Roving Latin American editor” për “Reader’s Digest”.

Ftesa e ardhshme e Oltmansit për të folur për zonjat e Dallasit duket të ketë qenë në janar 1964, menjëherë pas vrasjes së Kenedit. Në atë kohë, Oltmansi u takua në një aeroplan me mamanë e Li Harvej Osvald (një rastësi, siç tha ai). Ajo i përmendi atij dyshimet e saj për faktin se policia e Dallasit e kishte marrë në pyetje gjerë e gjatë për djalin e saj, por nuk kishte arritur të regjistronte detajet e rëndësishme biografike që u kishte siguruar ajo. Ajo i tha Oltmansit se ajo dyshonte për një komplot në punë.

Që nga ai çast, Oltmansi u përfshi në misterin e JFK-së. Ai intervistoi Xhorxh dhe Xhejn de Mohrensçildt në vitin 1968 dhe ’69 dhe mbeti në kontakt me ta në vitet që pasuan. Xhorxh de Mohrensçildti ndihej aq rehat me Oltmansin, saqë në fillim të 1976-s De Mohrensçildti i dërgoi disa faqe nga një dorëshkrim për jetën e tij, duke theksuar marrëdhëniet e tij me Osvaldin. Oltmansi redaktoi faqet jo të plota të shkrimit dhe ia ktheu sërish ato De Mohrensçildtit.

“Harresa” e kreut të CIA-s për reporterin e revistës “Digest”

Si mundet që kreu i Shërbimit të Fshehtë Amerikan “nuk mund ta kujtonte” rolin e mikut të tij në vrasjen e Kenedit dhe, siç duket, as nuk ishte interesuar ndonjëherë?! Dhe nëse ai nuk mund të mbante mend rolin e De Mohrensçhildit në vrasje, si mund ta mbante mend që ai kishte shkuar në Haiti?

Ndërkohë, të tjerë jashtë Uashingtonit gjithashtu ishin duke u interesuar gjithnjë e më shumë në rishqyrtimin e vrasjes së JFK-së. Një ishte “Reader’s Digest”, një revistë me tirazhin më të lartë në botë. Më pak të njohura janë lidhjet e saj për një kohë të gjatë me qeverinë, në veçanti marrëdhënia e ngushtë për historitë e paturpshme me J. Edgar Huverin dhe CIA-n. Një nga figurat më të fuqishme në bordin drejtues të “Digest Reader” ishte vëllai i Nelson Rokfelerit, Laurenci.

Ja sesi e shpjegonte revista interesin e saj për vrasjen – që do të kulmojë në vitin 1977, ditën që reporteri i saj Xhorxh de Mohrensçildt vdiq:

Për vite redaktori i menaxhimit të “Digest” Fulton Auersler, kishte qenë i hipnotizuar nga rrebeshi i raporteve rreth përfundimeve të Komisionit “Uorren”. Në fillim të vitit 1975, duke qenë se informacioni i freskët filloi të rrjedhë nga Komiteti i Operacioneve Studimore të Qeverisjes, i zgjedhur nga Senati, në lidhje me aktivitetet e Inteligjencës, dhe duke qenë se disa dokumente të caktuara filluan të vihen në dispozicion përmes Aktit të Lirisë së Informimit, interesi i Auersler u bë më i mprehtë.

“Si mund të jetë e mundur, – pyeti kolegët e tij, – që ka pasur një hetim të madh në vitin 1964, dhe që 11 vjet më vonë njerëzit janë duke sjellë ende informacion të ri?”

Auersler besonte se “Digest” duhej të përpiqej për një ekzaminim përfundimtar të vrasësit enigmatik. Sikurse u vu re më sipër, Auersler dukej më pak i interesuar në zbulimin e informacioneve të reja sesa në hetimin se përse këto informacione të reja vazhdonin të shfaqeshin. Një botues konservator në ekstrem dhe i besueshëm mund të ndërgjegjësohet për propagandën e Huverit, ndaj me sa duket Auersler mendoi se zgjidhja për botuesit e “Reader Digest” ishte sigurimi i përfundimit amerikan për fajin e Osvaldit.

Botuesit e “Digest” vendosën që do të ishte e këshillueshme të mbanin një të jashtëm që të shkruante librin, ndaj u lidhën me Eduard Xhei Epstein. Epstein kishte mbrojtur masterin me një temë bazuar në vrasjen e Kenedit, si dhe kishte shkruar një libër të titulluar “Inquest”, i cili ishte një kritikë relativisht e butë kundrejt hetimit të Komisionit “Uorren”.

Skepticizmi i Epsteinit mbi konkluzionet e komisionit në lidhje me Osvaldin, e bënë atë të dukej si një ekspert “i besueshëm”, por më vonë ai argumentoi të kundërtën se, Li Harvej Osvald e kishte qëlluar me të vërtetë Kenedin, për më tepër, e kishte kryer këtë akt si një agjent sovjetik. Ky ishte version i përrallës së thënë nga Xhejms Jezus Angleton, kreu i sigurisë së CIA-s, e që për shumë kohë u bë shpjegimi i parapëlqyer nga linja e vështirë “luftëtarët e ftohtë”.

Ajo që “Digest” do të përvetësojë nga Angleton nuk është dhe aq shumë për t’u habitur, sidomos kur mëson se interesat e revistës ishin deri në një farë shkalle të diktuara. Botuesit e revistës merrnin të dhënat nga “Xhemi” Xheimson, një zyrtar i CIA-s, që hamendësohej se ishte larguar nga agjencia dhe tani ndërvepronte me medien si “konsulent”.

Ai rregullonte intervista me të dezertuarit sovjetikë dhe shkruante pa emër artikuj për ta. Në këtë pikë, Xheimson po shkruante një libër pa u identifikuar për Juri Nosenkon, i cili kishte dezertuar nga Bashkimi Sovjetik përpara vrasjes së Kenedit.

Nosenko fillimisht kishte deklaruar që Osvaldi nuk kishte asnjë lidhje me Inteligjencën Sovjetike, por më pas kishte ndryshuar deklaratë. Xheimson u sugjeroi botuesve të “Digest” që të botonin një libër të ri rreth vrasjes së Kenedit – në të cilin pretendimet e reja të Nosenkos rreth Osvaldit si agjent sovjetik do të luanin një rol qendror.

Siç vërehet më sipër, në raportet e CIA-s, në fillim, Nosenko kishte këmbëngulur se KGB-ja nuk kishte asnjë lidhje me Osvaldin. Gjithçka mbeti e mbërthyer në atë histori, pavarësisht një periudhe jashtëzakonisht të gjatë dhe të ashpër gjatë marrjes në pyetje, kjo e urdhëruar nga Angelton.

Nosenko kishte këmbëngulur që sovjetikët e konsideronin Osvaldin si agjent të dyfishtë të CIA-s gjatë qëndrimit të tij në Bashkimin Sovjetik. KGB doli në përfundimin se Osvaldi nuk kishte asnjë lidhje me Sistemin Spiun Sovjetik.

Megjithatë, duke u cituar në mënyrë të fshehtë dhe pa përmendur burimin apo materialet e klasifikuara si sekrete, Epsteini deklaroi se vetë Nosenko ishte agjent i dyfishtë që kishte dezertuar nga Shtetet e Bashkuara, në mënyrë që të siguronte një histori mbulimi për Osvaldin, edhe ky vetë, përfundoi Epstein, një agjent i dyfishtë.

Problemi me teorinë e Epsteinit, të cilën e tregoi më vonë në shkrimet e tij, ishte se burimi i tij për të shumtën e deklarimeve ishte as më pak as më shumë por Angletoni, shefi i kundërspiunazhit i CIA-s prej një kohe të gjatë, i pushuar nga kjo detyrë nga drejtori Uilliam Kolbi.

Angeltoni u konsiderua si paranojak nga shumë njerëz në agjenci. Ai pa spiunë rusë ngado dhe kishte qenë besnik i patundur i Dulles. Epsteini kishte deklaruar se ai ishte i gatshëm të merrte përsipër projektin e librit të ri të vrasjes së Kenedit. Nuk e tha arsyen, dhe nuk iu përgjigjej telefonatave të mia apo mesazheve në postën elektronike ku i kërkoja më shumë informacion.

Por pasi kishte heshtur pas kërkesës së Aurseller, ai punoi me shpejtësi. Ai arriti të publikojë “Legjenda: bota sekrete e Li Harvej Osvald” në 1978, duke mundur Komitetin e Zgjedhur të Shtëpisë mbi Vrasjet (HSCA) dhe ndoshta pjesërisht ndikoi në konkluzionet e tij.

Me ndihmën e dy prej stafit të “Reader’s Digest” Epstein arriti të kontaktonte me çdo dëshmitar përpara hetuesve të Shtëpisë. Midis tyre ishte edhe shoku i anijes së Osvaldit, gjatë lundrimit të tij të parë në Rusi, që, rastësisht, ishte nga vendlindja e Bushit, Midland, Teksas.

Shoku i dhomës, Billi Xho Lord, sapo i kishte dërguar një letër presidentit Xhimi Karter, duke pohuar se kishte patur një konspiracion që përfshinte CIA-n dhe FBI-në. Lordi, më vonë, do t’i ankohej FBI-së se skuadra e Epsteinit u përpoq që ta frikësonte për të bashkëpunuar. Ai tha se investiguesit e “Digest” kishin kërkuar të ushtronin presion, duke përfshirë edhe Bushin, madje edhe Xhimi Allisonin, lejnantin politik të Popit, që atëherë sapo ishte kthyer nga Midlandi. Allison ishte botuesi i së përditshmes lokale, ku Lordi kishte punuar.

Për pothuajse një vit, Epsteini udhëtoi në botë me një qasje të pazakontë nga zyrtarët më të lartë të CIA-s. Ai, madje, qëndroi edhe si mysafir te ish-drejtori i CIA-s e më pas ambasador në Teheran, Riçard Helms. Gjithashtu, foli me Angletonin në shtëpinë e tij në MekLin, Virxhinia, dhe pa orkidenë e tij të famshme. Më 22 prill 1976, sipas Epsteinit, ai zhvilloi një intervistë të shkurtër me Xhorxh de Mohrensçildt, edhe pse ky nuk u tregua shumë i gatshëm.

Ndërkohë mbështetja vazhdoi të ngjitej në Kongres, për një hetim special mbi vrasjet – një listë e cila tani nuk përfshinte vetëm Xhon F. Kenedin por edhe Robert F. Kenedin, Martin Luter Kingun dhe Malkom X. Në 17 shtator 1976, pas muajsh me debate të nxehta, Shtëpia votoi që të hapte një hetim të ri. Komiteti i Zgjedhur nga Shtëpia për Vrasjet shumë shpejt kishte një staf prej 170 avokatësh, hetuesish dhe kërkuesish.

Sapo HSCA u bë realitet, lutja urgjente e Xhorxh de Mohrensçildt mbërriti në Zyrat Qendrore të CIA-s. Mesazhi zyrtar i shkruar dukej sikur ishte ndërprerë nga një anëtar i stafit të tij, i cili shkarazi kishte shkruar: “Z. Bush, a e njihni këtë individ?” e ndjekur nga kutitë me shënimet “po” dhe “jo”. Bushi kishte shënuar në kutinë “po”. Tek pjesa e “Vërejtjes” punonjësi shkroi:

“Do ta nisja këtë letër për inspektim te DCI-ja, por meqenëse shkruan I dashur Xhorxh dhe është nga Teksasi, mendova se duhet t’jua jepja juve, duke menduar se është një miku i drejtorit.” Vetë Bushi shtypi një memorandum të brendshëm, i cili u shfaq në direktorinë e drejtorit.

E njoh këtë De Mohrensçildt.

E kam takuar për herë të parë në fillim të viteve ’40. Ai ishte xhaxhai një shokut tim të dhomës në Andover.

Më pas ai u shfaq në Dallas (në vitet ’50 ndoshta).

Ai është përfshirë në disa marrëdhënie të diskutueshme në Haiti.

Pastaj u shfaq kur Osvaldi qëlloi të bëhej i rëndësishëm. Ai e njihte Osvaldin përpara vrasjes së presidentit Kenedi.

Nuk më kujtohet të ketë pasur ndonjë rol në gjithë këtë.

Gjatë një periudhe kohe ai kishte dhe shpenzoi shumë para. Nuk kam dëgjuar prej tij prej shumë vitesh, deri sa erdhi letra bashkangjitur.

GB 9-17

Memorandumi i Bushit doli se ishte një rast studimi fsheharak dhe i errët: “një spycraf” i pasmë dhe i pastër – i mbuluar nga një burokrat i përkryer i zbulimit. Si mundet që kreu i Shërbimit të Fshehtë Amerikan “nuk mund ta kujtonte” rolin e mikut të tij në vrasjen e Kenedit dhe, siç duket, as nuk ishte interesuar ndonjëherë?!

Dhe nëse ai nuk mund të mbante mend rolin e De Mohrensçhildit në vrasje, si mund ta mbante mend që ai kishte shkuar në Haiti? Dhe pse duhej të mbante mend një gjë të tillë si “marrëveshjet e diskutueshme të De Mohrensçildtit në Haiti” kur ai nuk mund të mbante mend me siguri marrëdhënien e tij të diskutueshme me Osvaldin? Do të ishte argëtuese paçka që subjekti nuk ishte me të vërtetë kaq serioz.

Popi nuk ishte më i sinqertë në pohimet e tij, se ai nuk kishte dëgjuar për De Mohrensçildtin “prej vitesh” Në fakt, ata të dy duket se kanë mbajtur kontakte jo të rregullta. Në vitin 1971, si ambasador i Kombeve të Bashkuara, Popi Bush i shkroi

Departamentit të Shtetit në emër të De Mohrensçildtit, i cili pretendonte të kishte mosmarrëveshje me qeverinë haitiane. (Një burokrat iu përgjigj Bushit se çështja ishte, në thelb, private dhe se do të ishte e papërshtatshme për Departamentin e Shtetit që të ndërmjetësonte.)

Dhe më së fundmi në 1973, kur Bushi kryesoi Partinë Republikane, De Mohrensçildti i kishte dërguar një shënim të përzemërt, duke theksuar se ai tanimë jepte mësim në një kolegj të vogël privat dhe nxiste mbështetjen federale për shkolla të tilla.

“Dhe ne do të votojmë për ju kur të kandidoni për President”, – kishte përfunduar ai. “Miku juaj i vjetër G. De Mohrensçildt.

Nga njëri Xhorxh tek tjetri

Nga vjeshta e vitit 1976, kur shënimi i tij kaloi përmes zyrtarëve të CIA-s, De Mohrensçildt nuk ishte më optimist. Në fakt, siç e zbulon dhe përmbajtja, ai ishte i tmerruar:

Dallas, 5 shtator

I dashur Xhorxh,

Të më falni për këtë letër të shkruar me dorë. Ndoshta do të jeni në gjendje që të gjeni një zgjidhje për situatën e pashpresë në të cilën e gjej veten. Unë dhe gruaja ime jemi të rrethuar nga disa spiunë, telefonat tanë përgjohen dhe po na ndjekin ngado. Ose FBI-ja është përfshirë në këtë, ose ata nuk duan të pranojnë ankesat e mia. Po çmendemi nga kjo situatë. Kam filluar të sillem si i marrë që pas vdekjes së vajzës sime Nadia nga fibroza cistike, tre vjet më parë. Jam munduar të shkruaj në mënyrë të trashë dhe pa sukses për Li H. Osvald dhe ndoshta mund të kem zemëruar shumë njerëz – nuk e di. Por për të ndëshkuar një burrë plak sikurse jam unë dhe gruan time shumë të sëmurë, është me të vërtetë shumë. A mund të bëni diçka që të na hiqni rrjetën rreth nesh? Kjo do të jetë kërkesa ime e fundit për ndihmë dhe nuk do t’ju mërzit më.

Paçi fat në punën tuaj të rëndësishme.

Sinqerisht,

G. de Mohrensçildt

Rruga “Kings Road” numër 2737, Apartamenti 142

Telefon 521-1309 (a/c 214) Dallas 75219

Kjo ishte një letër interesante për shumë arsye. Për shembull, çfarë po mendonte De Mohrensçildt, kur tha se, “duhet të ketë zemëruar shumë njerëz”, duke u përpjekur të shkruajë për Osvaldin? Përpjekjet e tij për të shkruar nuk janë botuar apo përmendur ndonjëherë. I vetmi person që, patjetër, ishte në dijeni për “shkrimet” e De Mohrensçildtit ishte holandezi Villem Oltmans. De Mohrensçildt i referohej qartë një rrethi të kufizuar të njerëzve që ishin në dijeni në lidhje me aktivitetet e tij e që ishin të përfshirë.

Por të gjithëve në selinë e CIA-s që e panë shënimin përpara se të mbërrinte te drejtori, iu duk shqetësues – kjo shpjegon edhe arsyet për ta kaluar nga kontrolli.

Por për ndonjë që e njihte mirë sagën, gjëra të tjera dolën në sipërfaqe. De Mohrensçildti e pa qartazi Xhorxh H. W. Bushin si dikë që mund t’i besonte dhe që kishte fuqinë të bënte diçka për problemin e tij. Ai linte të kuptohej se ndoshta Bushi mund të ishte në dijeni të situatës dhe bazën e ngacmimeve.

Ndihet sikur ai po i thotë Bushit: “Ne të dy e dimë se çfarë po ndodh këtu, ndaj, të lutem, urdhëro ndalimin e saj.” Ekziston edhe një ide mbi vetëprotestën që mund të ketë pasoja negative, nëse do të bëhej publike: “Të ndëshkosh një burrë të vjetër siç jam unë…”

Vrasja e John F. Kennedy-it - Simboli i enigmave të Amerikës



Kanë kaluar mbi 60 vjet, por ato pamje mbeten esenca e Amerikës. Më shumë se sa zbarkimi në Normandi, balta e Hiroshimës, këmba e Armstrongut në Hënë, fundi i Marylin Monroe, rënia e Kullave Binjake, Amerika që askush nuk mundet ta harrojë – simboli i misterit të Amerikës – është në fotogramet e shkrepur, zmadhuar, pastruar, mbi të gjitha ngadalësuar (për t’u përpjekur për të adaptuar absurditetin e ngjarjeve me shpejtësinë e ekzekutimit të tyre) të atentatit të pabesueshëm kundër presidentit të Shteteve të Bashkuara.

Gjithcka ndodhi në të njëjtën kohë, atë 22 nëntor të vitit 1963. Një vend i panjohur, Dallas, në Teksasin ekzotik, ku njerëzit praktikisht mbanin kapela të mëdha kaubojsësh, ashtu si në librat me figura të Tex. Presidenti i ri dhe i pashëm, në bordin e një makine tip Lincoln të hapur, i pambrojtur pavarësisht dukjes së shërbimit të fshehtë, motociklistëve, policisë. Bashkëshortja e tij e re gjysmë franceze që, në mesin e modës lokale mban veshur një tailleur Chanel të kuq që në fund do të përfundonte i mbuluar me gjak. Vrasësi që qëllon nga një depozitë librash shkollorë me një armë të vjetër që e ka blerë me korrespondencë dhe që më pas do të vritet edhe ai direkt në televizion prej pronarit të një klubi nate, para se të mundej të thoshte se kush ishte dhe kush ë dërgonte.

Planeti, për herë të parë në historinë e tij, pa gjithcka teksa rrinte ulur në kolltuk. Shihte botën e re që kish fituar luftën të pambrojtur përballë paparashikueshmërisë, por magjepsej edhe nga demokracia në veprim, nga gazetaria e drejtpërdrejtë, nga fuqia e re e televizionit. Dallas, Teksas ishte dyndja e njeriut të zakonshëm në skenën e riteve të pushtetit – si vrasës dhe si spektator – fundi i pafajësisë së Amerikës dhe lindja e teorive të komplotit.

Gjithcka ishte e lidhur me ata pak fragmente imazhesh. Dhe gjithcka, ndonëse në Dallas atë ditë Dielli shndërrinte, ishte pafundësisht në bardhë e zi.

6 dekada më vonë, magjepsja e madhe e vrasjes Kennedy mbetet e paprekur, një prej argumentave mbi të cilët është ende e mundur një diskutim i informuar (qoftë kur flitet për balistikën, ashtu edhe për politikën).

Shumëkush vazhdon ta konsiderojë të pamundur që Ozvald të ketë vepruar i vetëm; po kështu edhe për vrasësin e tij, Jack Ruby; miliona vetë kanë parë filmin JFK të Oliver Stone dhe e kanë gjetur bindës; në Uikipedia tregohen në mënyrë skrupuloze të paktën dhjetë teori të ndryshme komploti: CIA, agjentët e dyfishtë të CIA, kastristët dhe antikastristët, të tradhëtuarit në Gjirin e Derrave, mafia kubane e Majemit, ajo siciliane, ajo italo-amerikane, ajo e Nju Orlinsit, kompleksi ushtarako-industrial…

Në vitin 2012, Theodore Sorensen, që kish qenë këshilltar i presidentit, ka kujtuar se si Jacqueline kish qenë gjithmonë e bindur në thellësi për përgjegjësinë e Lyndon Johnsonit në vrasje; në vitin 2011, shkrimtari Stephen King ka imagjinuar, në n jë roman imponues, një profesor të sajuar matematike i cili transportohet nëpërmjet makinës së kohës në fundin e viteve pesëdhjetë në Teksas, me detyrën të parandalojë vrasjen e presidentit (e si pasojë edhe luftën në Vietnam, vrasjen e Martin Luther Kingut, revoltat racore në metropolët amerikanë). Por fatkeqësisht nuk do ia dalë, një demonstrim që ishte pikërisht epoka që komplotonte kundër presidentit.

I prezantuar në Venecia, i shfaqur në fundin e shtatorit në sallat amerikane, Parkland është filmi për pesëdhjetë vjetorin e vrasjes së Kennedy. Me regjisor Peter Landesman, një gazetar investigativ në provën e tij të parë si regjisor, filmi është ambicioz në minimalizmin e tij. Mban emrin e spitalit publik – Parkland Memorial Hospital i Dallasit – ku të premten e 22 nëntorit 1963, në orën 12.38 u soll presidenti John Kennedy tek ndërronte jetë dhe ku të dielën, në datën 24, në orën 13.00 në po të njëjtën urgjencë, u bënë përpjekje të kota për të mbajtur në jetë vrasësin e tij, Li Osvald.

Shihen doktorë të rinj që kryejnë masazhin kardiak më absurd, agjentë të shërbimit të fshehtë në lotë, kryeinfermierja që gjen në sirtar një kryq për t’ia vendosur mbi trup; dhe që largon, pa u vënë re, një copë të trurit nga fustani i Jackiet; grindja me grushta dhe shpulla për të larguar kufomën e presidentit, mes policisë teksane dhe federalëve; manovrat groteske për të sistemuar arkivolin në avionin e Air Force One, shumë më i vogël nga sa do të kishim imagjinuar.

Eshtë një film i cuditshëm, sepse nuk ka mistere. Personat reagojnë duke iu përgjigjur instikteve të pavetëdijshëm apo edukimit të tyre civil dhe fetar; ndjenjës së tyre të detyrës, apo frikës për pasojat e veprimeve të tyre, apo mëshirës.

Ja tek shfaqet një prej personazheve më metaforikë të të gjithë historisë. Abraham Zapruder, tregtar veshjesh, i lumtur sepse sapo ka blerë një kamera të vogël (Bell & Houell Zoomatic 8mm) dhe bashkë me bashkëshorten shkon që të filmojë kortezhin e presidentit. Do të mbajë të palëvizur dorën edhe kur do të dëgjojë të shtënat, do të ofrojë më vonë 18 sekondat më të tmerrshme të vrasjes (koka e presidentit që shpërthen, Jacqueline që e mbërthyer nga paniku zgjatet në pjesën e pasme të Lincolnit, që vazhdon të ecë a thua as fati nuk mund të ndalë ecjen zyrtare, i verbër).

Shfaqet më tej vëllai i panjohur i Li Ozvald, Roberti i cili dëgjon në radio për arrestimin e një homonimi të tij për vrasjen e një polici dhe menjëherë, me intuitë, kupton gjithcka. Rend që të kërkojë informacione prej policisë, përballet me një nënë dukshëm të cmendur që i thërret, e lumtur: “Li ishte një agjent special në mision, që nga sot nuk jemi më njerëz të zakonshëm”, takon Li për një bisedë shumë të shkurtër në burg dhe më pas e varros në një varrezë fshati, në skenën më shpirtëcopëtuese të filmit, me ndihmën hezituese të gazetarëve, sepse varrmihësit refuzojnë që të mbajnë arkivolin e tij.

Parkland natyrisht që është xhiruar me ngjyra, por një prej komplimentat më të mëdhenj që mund t’i bëhet është që ato ngjyra rikthejnë bardhë e zinë dhe fragmentimin e kujtesës sonë televizive. JFk, filmi i Oliver Stone (1991) ishte një film me teza – komploti – kështu që kish nevojë për hije të gjata, pamje të shqetësuara, fantazma në sfond, ngecje muzikore; Parkland ka rrafshësinë e kronikës, ose më saktë dicka që ndjek vetëm kohën, por nuk ka një logjikë superiore, nuk ka paralajmërim as edhe parathënie të fateve.

Personat që e gjejnë veten protagonistë të ngjarjes së shekullit nuk janë të përgatitur për të qenë – reagojnë si një insekt përballë një spërkatjeje me ujë, apo ndaj një drite, apo zhurme të papritur.

Shfaqet edhe përgjegjësi për sigurinë, që sekuestron filmimin e Zapruder. Së bashku kërkojnë në Dallas një laborator që të zhvillojë pelikulën, dhe gjejnë vetëm një artizanal, që nuk siguron as edhe rezultatin e operacionit. Dhe, pabesueshmërisht, polici i lë Zapruderit një kopje të filmit he të gjithë gazetat i ofrojnë para me letra poshtë derës (Zapruder do ia japë të drejtat revistës Life, duke kërkuar që katër apo pesë fotogramat më të dhunshme, më pak “dinjitozet” për vrasjen e presidentit, të mos publikohen; dhe do të pushtohet nga ndjenja e fajit për faktin që ka qenë dëshmitar i tragjedisë).

Më tej, mësojmë në film që policia e Dallasit kupton që Osvaldi ishte një njeri kokënxehtë shumë i njohur, i cili madje kish shkaktuar një goxha rrëmujë në zyrë dhjetë ditë më herët, duke u ankuar se ishte i persekutuar. Letrat që i përkisnin digjen brenda zyrës. Por nuk është komplot, është vetëm një burokrat i vogël që dëshiron të shmangë telashet.

Filmi mbyllet me emisionet e lajmeve që japin lajmin për funeralin madhështor në Uashington (pamjet e John Johnit të vogël që bën përshëndetjen ushtarake, të Bob dhe Ted Kennedy që shoqërojnë Jacquelinën me vello të zezë, e denjë për teatrin grek), me zërin e ngadaltë por të thellë të Ualter Cronkite dhe kolegëve të tij, që flasin për fatet konkretë dhe me vetëm një koment: “Gjithcka ka qenë kaq e tmerrshme dhe kaq e shpejtë”.

Pavarësisht se për vrasjen e Kennedy janë shkruajtur tonelata me letra, rezultati investigativ është megjithatë i mangët. Më i bollshëm studimi i mekanizmave të pushtetit, të psikologjive të ndryshme dhe të sjelljeve të masave në situata të jashtëzakonshme. Mes këtyre, një kryevepër e vërtetë kërkimi historik ka qenë biografia e Lyndon Johnson, politikani i ashpër teksan që rrethanat e bënë presidentin e 36 të Shteteve të Bashkuara. Autori është gazetari Robert Caro, i cili ka mbërritur tashmë në vëllimin e pestë të historisë së tij, me qindra faqe ndricuese pikërisht për ditën fatale në Dallas.

Johnson ishte atëherë në një moment shumë të ulët të karrierës së tij politike; madje edhe në shtetin e tij, Teksas, gazetat shkruanin për përfshirje të tijat në skandale administrativë; rikandidimi i tij për zëvendëspresident ishte shumë në dyshim, klani Kennedy e urrente përzemërsisht, dhe në kortezhin presidencial, makina e tij ishte vendosur me qëllim shumë larg asaj të presidentit. Brenda një ore, Johnson u gjend i ulur përtokë dhe i mbajtur ashtu nga dy agjentë të shërbimit të fshehtë, u transportua në spitalin e Parkland dhe më pas në Air Force One. Robert Caro përshkruan minutë pas minute kontrollin total që ai i bën situatës, vendimet epokalë dhe detajet (zgjedhja e gjykatëses, fotografit, filmimi i betimit) dhe më pas transformimin e tij, kur bëhet president, në një populist vizionar, sigurisht personi që ka bërëmë shumë në Amerikë për një politikë sociale dhe për të drejtat civile të afroamerikanëve. Dhe gjithë kjo nuk do të kish ndodhur nëse Kennedy nuk do të ishte vrarë, një demonstrim ky i të pamatshmes në pothuajse cdo histori njerëzore.

Pesëdhjetë vjet më vonë, të gjithë pranojnë që tek vrasja e Kennedy ka nisur një agim i madh i një vetmie të re të njeriut modern, të paaftësisë së tij për të gjetur të vërteta apo për të dominuar ngjarjet. Tipike për teoritë e pranisë përreth nesh të “fuqive okulte” në gjendje të vënë në veprim drama që përfshijnë mijëra njerëz; shenjë humbjeje për të vërtetën shkencore, në vështirësi për të dhënë përgjigje që pranohen nga të gjithë, dhe të vërtetës juridike, edhe ajo e mangët në versionin përfundimtar, vrasja e Kennedy ka qenë e destinuar të përsëritet pafundësisht, duke ruajtur gjithmonë të njëjtat karakteristika.

Vetëm në informacionin e drejtpërdrejtë ndryshimi ka qenë total: nëse në vitin 1963 në Dallas, Teksas, vetëm Abraham Zapruder arriti të mbajë dorën të palëvizur për disa sekonda dhe për të bërë që të rishihet vdekja e presidentit, në 2011 në Sirte të Libisë, dhjetëra vetë mbanin iPhonen me njërën dorë, ndërkohë që me tjetrën linconin kolonelin Muammar Gheddafi.

Hipotezat

Ndonëse të rregjistruara në shirit, zbulimet e Jackie, sipas amanetit të saj duhej të mbeteshin të fshehtë për 50 vjet pas vdekjes së saj, që sic dihet ndodhi në 1994, dhe si rrjedhim do të duhej të bëhej publike vetëm në 2044. Duke mos i qëndruar besnike vullnetit të nënës, Caroline ka vendosur gjithësesi t’i nxjerrë para kohe, duke bërë të ditur në korrikunq ë kaloi thelbin e tyre. Sipas nënës së saj, atentatin e Dallasit e arkitektoi as më pak e as më shumë, por zëvendësi i bashkëshortit të saj në Shtëpinë e Bardhë, Lyndon B. Johnson, në bashkëpunim me një “kartel” të fuqishëm prodhuesish nafte dhe armësh, për më tepër teksanë ashtu si ai.

Ekzekutori material i atentatit, Lee Osëald – sipas këtij versioni të fakteve – ka qenë thjeshtë maja e shigjetës së një plani shumë më të madh se ai, që u finalizua për të hequr qafe një president të vendosur që të frnonte, në mos të sprapste, angazhimin ushtarak që kish nisur tashmë në Vietnam, duke hedhur në erë kështu perspektivën e fitimeve miliardëshe për lobin super të fuqishëm të luftëdashësve.

Zbulimet e Caroline, ndonëse janë botuar me një zell të kuptueshëm nga shtypi i të gjithë botës, nuk kanë shtuar asgjë që të jetë befasisht e re, duke rinxjerrë praktikisht në pah një tezë të paraqitur tashmë në filmin e famshëm të Oliver Stone “JFK”, dhe që më së fundi është konfirmuar në një libër të shkruajtur nga një avokat i famshëm teksan, David Scott McLean.

Pjesë e personelit të Johnson në dekadat e para të jetës së tij politike, Scott McLean thotë se ish zëvendës presidenti – për të vrarë Kenendyn dhe për ta pasuar në drejtimin e SHBA – ka shfrytëzuar shërbimet e CIA dhe të vetë Pentagonit (ose të paktën “trupa të vecantë” të agjencisë së spiunazhit dhe të ushtrisë).

Që mes Kenendyt dhe Johnsonit nuk kishte marrëdhënie të mirë kjo është shumë e ditur (shumë të ndryshëm në karakter, ishin edhe shprehje e dy Amerikave vite drite larg nga njëra tjetra: nga Bostoni i sofistikuar dhe europizues njëri, dhe nga Teksasi sanguin tjetri), por pavarësisht kësaj – pavarësisht asaj që thotë Jacie, për më tepër e tronditur në ditët pas vdekjes – hipoteza që ka qenë vërtetë Lyndon B. I ndihmuar nga CIA dhe Pentagoni që armatosën Osëald nuk i rezultuara snjëherë provës së verifikimeve.

Kritikët janë gati të bien dakord, në mënyrë të vecantë, në idenë që politika amerikane në Vietnam – rritje e pranisë ushtarake dhe kontratat e mëvonshme të bëra

Me prodhuesit e armëve – do të kish ndjekur një rrugë të ngjashme edhe sikur Kenendy të kish mbetur në komandë; dhe në fakt, mes zbulimeve që kanë dalë pas vdekjes për tre vitet e tij në Shtëpinë e Bardhë, figuron edhe ai i nënvlerësimit që Kennedy i ka bërë zhvillimeve të rrezikshëm të ndërhyrjes së SHBA në Indokinë, nisur nga ai vetë. Pra, biznesi i armëve do tëishte gjithësesi i destinuar të siguronte një fitim të paimagjinueshëm: atëherë, cfarë kuptimi do të kishte të hiqej qafe një president, populalriteti i të cilit do i kish lejuar made të bënin më të pranueshëm për opinionin publik amerikan rritjen e vazhdueshme të pranisë ushtarake ën Vietnam?

Sa për CIA dhe Pentagonin, të pranishme në shumë hipoteza që janë hedhur në lidhje me vrasjen e Kennedy, duhet thënë që e para që i ka futur në valle ka qenë KGB sovjetike, sic e ka dokumentuar disa vite më parë historiani Max Holland në një libër me titull “Pas Komisionit Uorren”.
Që në javët menjëherë pas atentatit, shërbimet e fshehtë të Moskës nxituan të mbështesin tezën spas të cilës atentati në Dallas kish qenë një cështje e brendshme e logjikave të fshehta të politikës amerikane, dhe e gjithë kjo me qëllimin e dyfishtë të largonte cdo dyshim nga Moska (e cila, që pas krizës së raketave të 1962 që kish afruar shumë përplasjen mes dy superfuqive, në atë periudhë ishte angazhuar në konsolidimin e klimës së tensionit që Kennedy dhe Hrushovi kishin shtyrë për të shmangur riskun e një lufte të tretë botërore) dhe vetë aleatine  tij parësor në Amerikën Qendrore, Fidel Castro.

Kastro

Në kish një njeri në botë me të gjithë të drejtat – nga këndvështrimi i tij – për të urryer Kenendy deri në porositjen e vdekjes, ky ishte në fakt në ato vite pikërisht lider maximo i Havanës, që më pak se dy vjet më herët ishte dashur të shtypte një tentativë pushtimi në jugperëndim të Kubës (i mirënjohuri zbarkim në Gjirin e Derrave), organizuar nga antikastristë kubanë, mërgimtarë në Florida, të stërvitur nga CIA për llogari të qeverisë së Uashingtonit, e cila nuk mund të pranonte idenë e një aleati të Moskës vetëm disa milje larg nga brigjet e veta.

Kështu që, Fideli nuk mund të mos tregohej si numri një prapa planit që kish cuar në vrasjen e Kennedy. Për arsye politikisht objektive dhe të pakundërshtueshme, por edhe për shkak të identikitit psikopolitik të Lee Osëald, ekzekutuesi asnjëherë i diskutuar i JFK (është folur për “të tjerë” që nga ajo apo kjo lëndinë me bar përgjatë rrugës së Dallasit ku udhëtonte limuzina presidenciale kanë shtuar një apo dy të shtëna të tjera, por askush nuk ka arritur asnjëherë të vërë në diskutim që presidenti u qëllua nga një dritare në katin e gjashtë të Texas School Book Depository, me pushkë Carcano të blerë me postë, pikërisht nga Osëald).

Lee Harvey Osëald ishte një “tip i mirë, aspak me personalitet të paqëndrueshëm”, sic e kishte përcaktuar pak kohë më parë një raport i FBI, i cili kishte jetuar në Rusi për tre vite dhe që ishte i magjepsur nga personaliteti i Kastros si dhe nga miti i revolucionit të tij, deri në atë pikë që disa herë kishte tentuar, pa ia dalë mbanë, të anashkalonte pengesat e Departamentit të Shtetit për të shkuar në Kubë dhe shtuar radhët e mbështetësve të heroit të tij. Vec kësaj, Osëald kishte qenë edhe në Rusi, ku kishte provuar – sërish pa ia dalë mbanë – që të merrte nënshtetësinë sovjetike. Kështu që, mbeten shumë pak dyshime mbi pikëpamjet e tij politike.

Që Kastro do të figuronte ndër personalitetet me më shumë gjasa si porositës kjo është evidente, ndërkohë që në pamje të parë mund të tingëllojë paradoksale që dyshimi i urdhërimit të atentatit të Dallasit mund të ketë rënë për një periudhë të shkurtër edhe mbi kundërshtarët e tij më të thekur: kolonia e mërgimtarëve antikastristë, e përqëndruar mbi të gjitha në komunitete të organizuar në brigjet e Floridës. Pikërisht ata që kishin dashur edhe aventurën fatkeqe në Gjirin e Derrave.

Cosa Nostra

Eshtë një paradoks vetëm në dukje, nëse kujton që ishulli në Karaibe dhe në mënyrë të vecantë kryeqyteti i tij, Havana – para se të clirohej nga Kastristët në janar 1959, pas gjashtë vitesh luftime – kishte qenë një prej bastioneve kryesorë të Cosa Nostras, një lloj Montekarlo në të cilën gëlonin kazino dhe hotele super luksozë, në të cilët takoheshin haptas dhe qetë, disa milje larg SHBA, eksponentët më të spikatur të malavitës ndërkombëtare, përfshirë krerë të mafias të dëbuar si të padëshirueshëm nga territori amerikan.

Revolucioni i Kastros i kishte privuar këta zotërinj jo vetëm nga një vendstrehim i sigurtë (kaq pranë aktiviteteve të tyre në SHBA), por edhe nga biznese fitimprurës, të lidhur me lojërat e fatit dhe trafiqet e paligjshëm. Jo më kot diktatori Batista, i rrëzuar nga Kastro, ishte akuzuar për korrupsion dhe bashkëjetesë me mafian amerikane.

Dëbimi i Kastros dhe rikthimi në Kubë ishte për malavitën e organizuar një detyrim kategorik, dhe është vërtettuar që në më shumë se një rast është përpjekur të ushqejë dhe të mbështesë radhët më të vendosura dhe luftarake të antikastrizmit të organizuar.

Po përse duhej vrarë Kennedy, do të thotë ndokush? Sepse pas dështimit të operacionit në Gjirin e Derrave, dhe mbi të gjitha mbasi preku me dorën e tij rrezikun e një lufte bërthamore në tetor të vitit 1962, gjatë krizës së rëndë të raketave që Moska kishte vendosur në Kubë, presidenti kish vepruar me realizëm duke i vën një herë e mirë një gur të rëndë sipër cdo hipoteze të mëtejshme për të rikthyer Kubën në perëndim me forcë: me Hrushovin, qoftë edhe duke shmangur nëj Luftë të Tretë Botërore, kishte arritur një marrëveshje të vuajtur në bazë të të cilës në thelb, Kuba nuk do të pranonte më raketa (dhe koka bërthamore) sovjetike, por në këmbim do të ishte e cliruar nga cdo përpjekje tjetër “cliruese” prej Uashingtonit.

Një frymëmarrje cliruese për të gjithë botën, që në ato dy javë konvulsive (kriza SHBA-BRSS zgjati 13 ditë që dukej se nuk po kishin fund) bota u tremb vërtetë nga fillimi i një lufte të tretë. Por sigurisht, kjo nuk ishte e vërtetë për Cosa Nostran, për të cilën ripushtimi i parajsës së humbur në Kubë ishte më e rëndësishme se gjithcka tjetër. Për mafian, Kennedy, ishte shndërruar, paradoksalisht një mbrojtës i Kastros, një pengesë për rrëzimin e padronit të Kubës.

Për të konsoliduar hipotezën e regjisë mafioze të vrasjes së Kennedy shërbejnë edhe faktorë të tjerë shumë prej të cilëve janë dokumentuar bollshëm: nga njëra anë lufta pa asnjë kompromis e nisur kundër Cosa Nostras nga vëllai më i vogël i JFK, Robert, në cilësinë e tij si Kryeprokuror; nga ana tjetër, pikëpjekjet disi shqetësuese të vetëpasurisë së familjes Kennedy me interesat e Cosa Nostra.

Sic rezulton nga një libër që nuk është përgënjeshtruar asnjëherë (Kriminelë të përsosur, heronj jo të përsosur) – i shkruajtur nga një kenendyan i hekurt si Ronald Goldfarb, një mik i Robert Kennedy dhe këshilltar i tij në tre vite, nga 1961 deri në 1964 – “dinastia e Kennedyve ka qenë periodikisht e lidhur me mafian”. Aq shumë sa mendohet që kreu i dinastisë, Joseph, të jetë pasuruar pikërisht në vitet e prohibicionizmit falë miqësisë së tij me bosin e bosëve të asaj epoke, Frank Costello.

Pasi u bë më vonë një biznesmen me peshë ndërkombëtare (aq sa hyri në entouragen e presidentit Franklin Delano Roosevelt dhe u emërua prej tij ambasador i SHBA në Londër), patriarku i Kennedyve filloi më pas të distancohet gradualisht nga Costello deri kur u prish përfundimisht me të në vitin 1956, falë mbulimit dhe mbështetjes së një tjetër mafiozi të dorës së parë, kumbari i Chicagos, Sam Giancana: dhe kjo është e shkruar, e zeza mbi të bardhë, tek “Lojë e dyfishtë”, biografia që nipi i bosit i kushtoi në viti 1992 gjyshit të tij “Sam”. Giancana, sipas tezës së hedhur nga nipi i tij, i kishte garantuar Kennedyt tashmë të moshuar jo vetëm sigurinë e tij personale, por edhe mbrojtjen politike të dinastisë së tij.
Mafia

Për të provuar këtë marrëveshje sikletosëse mes bosit të Chicagos dhe Kennedyve (dhe jo vetëm patriarkut Joseph) shërbejnë të paktën dy rrethana. Mbi të gjitha një telefonatë e interceptuar nga FBI në vitin 1960, në të cilën këngëtari dhe aktori Frank Sinatra, një mik i ngushtë i JFK, i ka kërkuar haptaz Giancanas që të mëbshtesë kandidaturën e tij në shtetet ku ka influencë, Illinois dhe Virginia lindore (dhe është historikisht e provuar që Giancana iu përgjigj thirrjes, duke mobilizuar në favor të Kennedy dhe zgjedhjes së tij mikun e tij të ngushtë Jimmy Hoffa si dhe sindikatën e tij të fuqishme të transporteve); së dyti, pothuajse shtatëdhjetë telefonatat që po FBI interceptoi një vit më vonë mes presidentit të sapozgjedhur dhe një prej të dashurave të tij, Judith Exner, e cila i përkiste klanit të Giancanas dhe që gjithashtu konsiderohej si një unazë lidhëse mes “bosit të Uashingtonit” dhe bosit të Chicagos (duhet shtuar gjithashtu se përpara s etë vdiste nga kanceri në vitin 1992, Exner jo vetëm konfirmoi në një intervistë televizive se kishte qenë e dashura e presidentit por rrëfeu se i kishte dorëzuar protektorit të saj Giancana “pako me dollarë” që vinin nga Shtëpia e Bardhë). Me gjithë këtë “mish në zjarr” është evidente që gjuetia për porositësit e vrasjes së Kennedy është përqëndruar mbi të gjitha në hapësirën mafioze të pushtetit politiko-ekonomik amerikan, apo të paktën një pjese të dukshme të tij.

Por sado këmbëngulëse dhe të vendosura, edhe kërkimet e kryer në këtë drejtim nuk kanë cuar asnjëherë në rezultate të sigurtë dhe të pakontestueshëm: pra shumë tregues, por askund qoftë edhe hija e një prove të pakundërshtueshme. Për plotësim informacioni, duhet të kujtojmë që pas atentatit fituan besueshmëri edhe dy hipoteza që deri tani nuk janë përgënjeshtruar. E para prej tyre fuste në valle si organizatorë okultë të vrasjes së Kennedy, grupet më ekstremistë të racizmit jugor (Ku Klux Klan në krye), të ndezur në urrejtjen e tyre për presidentin për shkak të pozicioneve të tij politikë antisegregacionistë si dhe mbështetjes së tij të hapur për betejat për emancipimin e zezakëve të Amerikës, që në ato vite udhëhiqeshin nga pastori protestant Martin Luther King Jr (edhe ai viktimë e një atentati në 4 prill 1968).

E dyta, që me thënë të vërtetën shumë të paktë ishin ata që e morën seriozisht në konsideratë e lidhte vrasjen e presidentit me një episod të errët të ndodhur vetëm pak muaj më herët në Saigon, kryeqytet i Vietnamit jugor: apo më saktë, vrasjen e organizuar nga CIA të diktatorit Ngo Dinh Diem, një ish aleat me të cilin Uashingtoni tashmë ishte ftohur për shkak të mungesës në rritje të popullaritetit mes popullit të tij.

Hipoteza Oswald

Megjithatë, në fund të fundit, ai që mbizotëron edhe sot, pas 48 vitesh, është verdikti i Komisionit Ëarren (që mori emrin e kryetarit, gjykatësit Earl Ëarren), i cili në shtator të vitit 1964 shpalli Lee Harvey Osëaldin “të vetmin fajtor”, pra njëkohësisht ekzekutorin dhe porositësin e vrasjes së John Fitzgerald Kennedy. Vetë fakti që, në dekadat e mëvonshme janë hedhur hipoteza të ndryshme për porositësit e vërtetë të vrasjes së shekullit, tregon besueshmërinë e ulët të atij verdikti, që në fakt shumica e amerikanëve nuk e ka marrë asnjëherë për të vërtetë.

Megjithatë, mbetet edhe fakti që nga alternativa të panumërta që janë hedhur më vonë, asnjëra nuk ka cuar në rezultatetë sigurtë, të pakontestueshëm nga pikëpamja dokumentare. Klasikja “The End” që vendoset gjithmonë në fund të dramave kinematografike amerikane nuk mund të vendoset pra në cështjen e vrasjes së JFK, por në këtë pikë mund të kuptohet edhe një farë fatalizmi që tashmë, gjithnjë e më shpesh, duket se lulëzon edhe mes kundërshtarëve më të vendosur të “verdiktit të nxituar dhe thjeshtësues” të shprehur nga komisioni Ëarren.

Aq sa në kohët e fundit, edhe personazhe që në të kaluarën kanë zhytur me forcë penën e tyre në gjakun e Kennedy dhe që kanë shkruar për fundin e tij, si për shembull shkrimtarët Norman Mailer dhe Donald Richard De Lillo, duket se janë pajtuar me idenë që Amerika, për nga historia dhe natyra, është nëj vend që nuk mund të mbajë një sekret kaq gjatë. Që do të thotë që, nëse një e vërtetë e ndryshme nga ajo zyrtarja ekzistonte vërtetë, herët a vonë do të kishte dalë në dritë.

Kjo shkon në favor të verdiktit Ëarren, ndonëse është shumë e vështirë të bindemi që një prej njerëzve më “të humbur” të botës – Lee Harvey Osëald – ka arritur të organizojë dhe ekzekutojë, i vetëm, vrasjen e njeriut më të pushtetshëm të botës. Fatalizëm për fatalizëm, ndoshta është rasti të kujtojmë një refleksion që presidenti Kennedy i rrëfeu bashkëshortes së tij Jacqueline mbrëmjen para atentatit, pasi kishte lexuar një trakt të shpërndarë në Dallas ku ai akuzohej si filokomunist.  “Nesër do të shkojmë në vendin e të marrëve”, i kishte thënë. “Sido që të jetë, Jackie, nëse ndokush do të dojë të më qëllojë me snajper nga ndonjë dritare, askush nuk mund ta ndalë. Atëherë, përse duhet të shqetësohemi?” .

/The Atlantic/

Dokumenti sekret - CIA fshehu informacione të rëndësishme për vrasjen e Kennedy-t



Një dokument i deklasifikuar në vitin 2013 hedh dritë mbi devijimin e hetimeve të Komisionit Uorren mbi vrasjen e presidentit amerikan John F.Kennedy në nëntor të vitit 1963.

Në qendër të këtij skandali është ish-drejtori i CIA-s John Mçone, i ndarë nga jeta në vitin 1991.

Sipas dokumentit që është mbajtur sekret për 50 vjet, CIA fshehu fakte të rëndësishme mbi vrasjen e Kennedy dhe autorit të saj Osvald.

Ish-drejtori i CIA-s ka fshehur prova se pas kësaj ngjarje mund të ketë qenë edhe Fidel Castro.

CIA pak muaj para vrasjes së Kennedy kishte programuar vrasjen e Castros dhe një ndër hipotezat është se Castro mund të ketë mësuar planin dhe është hakmarrë duke vrarë Kennedyn.

Pra Osvald mund të ketë patur bashkëpunëtorë ndërkohë që provat e sjella nga CIA thonëse ai nuk kishte bashkëpunëtorë dhe kishte vepruar i vetëm.

Sipas dokumentit sekret, CIA mund të ketë fshehur provat në të cilat vërtetohej se inteligjenca amerikane kishte patur kontakte me Lee Harvey Osvald edhe para vitit 1963.

Hetimet nuk kanë dalë në konkluzione për motivin e fshehjes së provave, por kanë vërtetuar se administrata e atëhershme e drejtuar nga presidenti Johnson ka fshehur informacione të vlefshme.