Peshkatari

Cili lloj peshkatari jeni ju?



"Imagjinoni...

Në një ditë të ndritur me diell, një pamje piktoreske e lumit, ju duke sjell karrema (krimba) me vete dhe një enë për t'i magazinuar disa peshq të freskët. Ju me kujdes kërkoni një vend të rehatshëm me një sfond të mrekullueshëm, me një ujvarë madhështore dhe zërin e zogjëve duke cicëruar nga larg. Eshtë me të vërtetë si ikje në Parajsë. Ju me kujdes shkarkoni gjërat tuaja dhe ngadal të sigurtë, karremin e parë e vendosni në grep peshkimi, merrni frymë thellë nga ajri i freskët duke peshkuar në lumë. Ju jeni të zhytur plotësisht në bukurinë e natyrës, aq shumë sa ju po relaksoheni dhe nuk po përqëndroheni në peshkim. Ju jeni të gatshëm të rrini atje gjithë ditën duke pritur edhepse kapja juaj e ditës është vetëm një peshk. Ju e ndjeni se numri i vogël i zënieve nuk është gjëja më e rëndësishme dhe ndjenja e mirë e të qenit atje është e mjaftueshme për ta justifikuar kohën tuaj të kaluar.

Në botën reale shumë njerëz janë duke kryer thjesht peshkim rekreativ. Ata lexojnë libra për suksesin e njerëzve dhe zhyten në një ëndërr të vetes po aq të suksesshme. Në vend që të ecin përpara duke arritur ëndrrën për të qenë të suksesshëm, ata mbesin në rutinë, duke pritur që një "peshk i vogël" të godet grepin e tyre. Disa marrin pjesë nëpër seminare ose programe motivuese, përfundimisht "duke shikuar skenarët" dhe "duke pritur notimin e peshqve të vegjël dhe goditjet e tyre". A jeni edhe ju njëri prej tyre? Jini të ndershëm me vetën.

Nëse pas leximit të letrës ju jeni njëri prej tyre, pajtoheni me "peshkimin komercial" ku peshkatari del në gjueti në një pjesë të oqeanit, në grumbullimin më të madh të peshqëve, i zenë ata në mesin e shumë peshkatarëve tjerë."

(Tregim nga autori i panjohur)

Jeta është zgjedhje... Dhe zgjedhjet që ju bëni përcaktojnë kush jeni. Në jetë ju mund të zgjidhni të jeni medeli "i peshkatarit rekreativ" ose model i "peshkatarit komercial". Gjithmonë ka një zgjedhje.

Mos harroni, nuk është 'shpirtërore' të jeni i varfër.
Nuk është 'gabim' të konkurroni, të dalloheni, të shkoni përpara, të fitoni, të jeni të sukseshëm, të pasur, të keni dëshira të mëdha dhe të qarta, të keni jetë të mirë, të keni shëndet të përkryer, të jeni në majë të shkallëve...

Mos harroni, gjendja juaj e natyrshme është shëndeti i mirë, lumturia, harmonia, fati i mirë, mirëqenia,... Të mirat e natyrshme janë të bollshme. Të qenit dembel, NUK ju bën të ndjeheni mirë. Sëmundja NUK ju bën mirë. As varfëria NUK ju bën të ndiheni mirë.
....

Ka nje fare te vertete ne kete monolog te sajuar me hollesi.Ajo cfare mungon nuk eshte pseudonimi apo nuancat e percaktimit te idese. Ajo cka mungon eshte mungesa e personalitetit te personit qe paraqet perceptimin. Nje perceptim diplomatik i pa fytyre i shpalluar me papergjegjesi personale ne nje faqe publike nuk do te thote detyrimisht qe duhet te jete edhe i respektueshem..Nuk e kuptoj perse dikush duhet ta gjeje veten mbas propagandes te shpallur edh te pa perfaqesuar nga askushi. Megjithate tema ka nje fare intrige qe te ben te reagosh sic bera une ne rastin konkret jo per gje thjesht per te kaluar kohen ne nje fare menyre interesante te themi sepse ne thelb nuk ka asgje te vecant, thjesht ide boshe te kopjuara nga autore pa adrese.

Tashme jam bindur per "Forcen e zakonit". Na kane thene qe te vegjel, se gjendja e natyrshme eshte vuajtja dhe jo lumturia; varferia dhe jo begatia etj., gjersa mundimi e vuajtja na u be stil i jetes. Besoj se po nepermjet "Forces se zakonit" mund te c'rrenjoset stili i vjeter dhe te inkorporohet i riu, qe supozon ate c'ka sugjerohet tek rrefimi i autorit te panjohur, me te cilin pajtohem me gezim. Sa me shume te perseritet se: gjendja e natyrshme eshte e mira dhe jo e keqja, aq me mire eshte. Perseritja e perforcon botekuptimin pozitiv, optimist, vital, gjersa e shnderron ate ne stil te ri te jetes sone. I sugjeroj Elizzes, qe te jete edhe me prezente ne forum me kete lloj teme.
Kur shkojme ne nje restorant per te ngrene, shumicen e hereve nuk e dime autorin (kuzhinierin) e drekes qe konsumojme, por kjo nuk na pengon ta shijojme maximalisht, kur dreka eshte gatuar me mjeshteri e art.

Falemnderit, Idlir! Do të mundohem të jem më prezente, nuk arsyetohem dot, por koha është në pyetje.
Sa i përket autorit të tregimit, me të vërtetë se kam ditur emrin e tij, ashtu e kam gjetur, por gjithsesi e kam cekur se është tregim i autorit të panjohur. Nëse vërtetë i intereson dikujt emri i autorit më shumë se përmbajtja, do të kërkoj ta gjej në ditët në vijim.

Desha të shtoja edhe diçka rreth asaj që Idliri e quan "Forca e Zakonit".

E para që duhet bërë për të filluar një mënyrë të re jetese është: Zgjimi. Ky njëherit është pjesa më e vështirë për tu arritur dhe më e rëndësishmja. Ne jemi mësuar të jetojmë 'të fjetur', jemi mësuar të ecim 'drejt' nëpër binarët që na kanë shtruar të tjerët ose kanë kontribuar që t'i shtrojmë vetë ne...

Ne vazhdimisht jetojmë të lidhur për gjëra, për persona, për nderime, për grada, për mirënjohje... Brengosemi shumë për atë që mendojnë dhe thonë të tjerët, lejojmë që pranimi apo mospranimi i tyre të na ndryshojë gjendjen tonë emocionale. Mendoni sa e sa here jeni ndjerë mire vetëm pse dikush ju ka thënë një fjalë inkurajuese, apo një fjalë që donit ta dëgjonit, sa e sa herë ju kanë bërë të ndiheni superior fjalët e të tjerëve apo qëndrimet e të tjerëve në raport me ju. Ose sa herë jeni ndjerë keq ose jeni ndjerë të fyer e të ofenduar nga fjalë të tjera drejtuar juve, ose edhe pa ju drejtuar juve fare, vetëm se egon tuaj ka prekur një fjalë e tyre... Pse? Ne jemi të prirur për t'i 'mbivlersuar' të tjerët. Nuk bëjmë diçka pse ne duam ta bëjmë, por pse ndjehemi mire kur edhe të tjerët e pranojnë këtë... Mendoj se kemi një ego të stërfryr, e cila na i cakton kufinjtë dhe na bën rob.

Ne nuk jemi të lire. Egoja jonë nuk na lë të jemi të lirë. Ne gjithmonë kemi nevojë për diçka, gjithmonë na mungon diçka, gjithmonë na preokupon diçka, ne jemi të varur nga gjithçka. Mendoni: gjithmonë synojmë shkallët e larta me qëllim që të jemi të lumtur. Sa e sa here i kemi thënë vetes: Sa ta përfundoj shkollimin - do bëhet mirë, do të jem i/e lumtur. Kur përfundon shkollimin, themi: - sa të gjej punë; kur gjejmë punë - sa të martohem; Kur martohemi – sa të kem fëmijë, pastaj si të rriten, si të shkollohen, si të martohen... e në fund kur jemi afër vdekjes mendojmë se ''sa e shkurtër ishte jeta dhe kurrë nuk pashë ditë të mira''... Pse? Jemi aq të zënë me gjithçka tjetër, pos me punët e vetes. Shumë pak minuta në ditë, për të mos thënë asnjë, ia kushtojmë vetes. Kur them vetes, nuk e kam fjalën në rregullimin e flokëve, rrobave a në dukje të jashtme, por në zhvillim të brendshëm.

Ta zëmë: Lumturinë tone gjithmonë e lëmë në dorë të kushteve. “Do të jem i/e lumtur me kusht që të kem… ose të jem...” - Pse, kur lumturia është një gjendje e natyrshme, por ne e ngulfasim me kushte e ankime të përditshme. I kemi pare fëmijët sa mire e sa të lumtur duken deri në momentet kur fillojnë të kuptojnë se lodrat e tyre nuk iu mjaftojnë. Ashtu edhe ne, vazhdimisht jemi në kërkim të ‘lodrave’ tjera, kurrë nuk jemi të kënaqur, kurrë nuk jemi falenderues për atë që kemi, por kërkues të diçkaje tjetër...

Ne do të jemi të lumtur vetëm atëherë kur nuk do të ndikojnë në ne as humbja as fitorja, kur nuk do të shqetësohemi se çka mund të tjerët të mendojnë apo të thonë, kur të jemi të lire nga etiketat dhe nga njerëzit që na rrethojnë. Atëherë më nuk jemi të lidhur nga e jashtmja, por nga diçka shumë më e lartë.

Ne presim ndihmë, por në fakt asnjë s’mund të na ndihmojë. Ne presim falenderim, presim mirënjohje, presim respekt nga të tjerët. E kur nuk na ndodhë kjo ne zgenjehemi. A mund të themi: “se jam zhgënjyer nga X-Personi”, Jo, ne mashtrohemi, se presim shumë nga të tjerët, presim të jenë gjithnjë në shërbim tonin. E kur ndonjëherë kjo nuk ndodhë, ne të gjitha të mirat e më hershme i hedhim në fund të oqeanit dhe themi: :”Jam zhgënjyer nga X-Personi...” JO! Je zhgënjyer nga vetja dhe nga mendimet tua. Se askush nuk të zhgënjen, askush nuk të mashtron, askush nuk të tradhton, pos ti veten, mendimi yt, pritshmëria jote...

Eshtë vështirë ta kuptojmë se jemi gabim. Këtu nuk hynë bindja por të kuptuarit. Nëse nuk duam të mbesim përjetësisht ‘të fjetur’, duhet ta pranojmë se kemi qenë të fjetur dhe është koha të zgjohemi. Hapi i pare është pranimi. Mohimi i fjetjes nuk ndihmon shumë dhe zakonisht ajo që mohojmë na shfaqet me një intensitet më të madh. Më kujtohet rasti i një prifti (s'ia di emrin) që kishte thënë: “Kur vinë prostitutat për rrëfim më flasin vetëm për Zotin, ndërsa kur vinë priftërinjtë më flasim vetëm për seksin”...

Fatkeqësitë nuk janë pjesa që na pëlqen më së shumti, por ndonjëherë kanë edhe anën pozitive. Kur na ndodhë diçka e papëlqyer, humbim të afërmit, më të dashurit, sëmuremi... ne mbështetemi për muri, nuk shohim asnjë rrugëzgjidhje, jemi të lodhur nga jeta, të tërbuar, të zhgënjyer...atëherë themi: “Mjaft ishte, duhet të ketë jetë më të mirë!” Vetëm atëherë fillojmë të bëjmë një jetë më të pavarur nga gjërat dhe njerzit. Atëherë fillojmë t'i gëzohemi çdo mëngjesi, fillojmë të shohim gjithçka me një sy tjetër, të gjejmë vendin tonë të vërtetë në jetë,... e çka është më e rëndësishmja, ndihemi të plotë, në paqe dhe të lumtur...

Elizza shkruajti:Desha të shtoja edhe diçka rreth asaj që Idliri e quan "Forca e Zakonit".

E para që duhet bërë për të filluar një mënyrë të re jetese është: Zgjimi. Ky njëherit është pjesa më e vështirë për tu arritur dhe më e rëndësishmja. Ne jemi mësuar të jetojmë 'të fjetur', jemi mësuar të ecim 'drejt' nëpër binarët që na kanë shtruar të tjerët ose kanë kontribuar që t'i shtrojmë vetë ne...

Ne vazhdimisht jetojmë të lidhur për gjëra, për persona, për nderime, për grada, për mirënjohje... Brengosemi shumë për atë që mendojnë dhe thonë të tjerët, lejojmë që pranimi apo mospranimi i tyre të na ndryshojë gjendjen tonë emocionale. Mendoni sa e sa here jeni ndjerë mire vetëm pse dikush ju ka thënë një fjalë inkurajuese, apo një fjalë që donit ta dëgjonit, sa e sa herë ju kanë bërë të ndiheni superior fjalët e të tjerëve apo qëndrimet e të tjerëve në raport me ju. Ose sa herë jeni ndjerë keq ose jeni ndjerë të fyer e të ofenduar nga fjalë të tjera drejtuar juve, ose edhe pa ju drejtuar juve fare, vetëm se egon tuaj ka prekur një fjalë e tyre... Pse? Ne jemi të prirur për t'i 'mbivlersuar' të tjerët. Nuk bëjmë diçka pse ne duam ta bëjmë, por pse ndjehemi mire kur edhe të tjerët e pranojnë këtë... Mendoj se kemi një ego të stërfryr, e cila na i cakton kufinjtë dhe na bën rob.

Ne nuk jemi të lire. Egoja jonë nuk na lë të jemi të lirë. Ne gjithmonë kemi nevojë për diçka, gjithmonë na mungon diçka, gjithmonë na preokupon diçka, ne jemi të varur nga gjithçka. Mendoni: gjithmonë synojmë shkallët e larta me qëllim që të jemi të lumtur. Sa e sa here i kemi thënë vetes: Sa ta përfundoj shkollimin - do bëhet mirë, do të jem i/e lumtur. Kur përfundon shkollimin, themi: - sa të gjej punë; kur gjejmë punë - sa të martohem; Kur martohemi – sa të kem fëmijë, pastaj si të rriten, si të shkollohen, si të martohen... e në fund kur jemi afër vdekjes mendojmë se ''sa e shkurtër ishte jeta dhe kurrë nuk pashë ditë të mira''... Pse? Jemi aq të zënë me gjithçka tjetër, pos me punët e vetes. Shumë pak minuta në ditë, për të mos thënë asnjë, ia kushtojmë vetes. Kur them vetes, nuk e kam fjalën në rregullimin e flokëve, rrobave a në dukje të jashtme, por në zhvillim të brendshëm.

Ta zëmë: Lumturinë tone gjithmonë e lëmë në dorë të kushteve. “Do të jem i/e lumtur me kusht që të kem… ose të jem...” - Pse, kur lumturia është një gjendje e natyrshme, por ne e ngulfasim me kushte e ankime të përditshme. I kemi pare fëmijët sa mire e sa të lumtur duken deri në momentet kur fillojnë të kuptojnë se lodrat e tyre nuk iu mjaftojnë. Ashtu edhe ne, vazhdimisht jemi në kërkim të ‘lodrave’ tjera, kurrë nuk jemi të kënaqur, kurrë nuk jemi falenderues për atë që kemi, por kërkues të diçkaje tjetër...

Ne do të jemi të lumtur vetëm atëherë kur nuk do të ndikojnë në ne as humbja as fitorja, kur nuk do të shqetësohemi se çka mund të tjerët të mendojnë apo të thonë, kur të jemi të lire nga etiketat dhe nga njerëzit që na rrethojnë. Atëherë më nuk jemi të lidhur nga e jashtmja, por nga diçka shumë më e lartë.

Ne presim ndihmë, por në fakt asnjë s’mund të na ndihmojë. Ne presim falenderim, presim mirënjohje, presim respekt nga të tjerët. E kur nuk na ndodhë kjo ne zgenjehemi. A mund të themi: “se jam zhgënjyer nga X-Personi”, Jo, ne mashtrohemi, se presim shumë nga të tjerët, presim të jenë gjithnjë në shërbim tonin. E kur ndonjëherë kjo nuk ndodhë, ne të gjitha të mirat e më hershme i hedhim në fund të oqeanit dhe themi: :”Jam zhgënjyer nga X-Personi...” JO! Je zhgënjyer nga vetja dhe nga mendimet tua. Se askush nuk të zhgënjen, askush nuk të mashtron, askush nuk të tradhton, pos ti veten, mendimi yt, pritshmëria jote...

Eshtë vështirë ta kuptojmë se jemi gabim. Këtu nuk hynë bindja por të kuptuarit. Nëse nuk duam të mbesim përjetësisht ‘të fjetur’, duhet ta pranojmë se kemi qenë të fjetur dhe është koha të zgjohemi. Hapi i pare është pranimi. Mohimi i fjetjes nuk ndihmon shumë dhe zakonisht ajo që mohojmë na shfaqet me një intensitet më të madh. Më kujtohet rasti i një prifti (s'ia di emrin) që kishte thënë: “Kur vinë prostitutat për rrëfim më flasin vetëm për Zotin, ndërsa kur vinë priftërinjtë më flasim vetëm për seksin”...

Fatkeqësitë nuk janë pjesa që na pëlqen më së shumti, por ndonjëherë kanë edhe anën pozitive. Kur na ndodhë diçka e papëlqyer, humbim të afërmit, më të dashurit, sëmuremi... ne mbështetemi për muri, nuk shohim asnjë rrugëzgjidhje, jemi të lodhur nga jeta, të tërbuar, të zhgënjyer...atëherë themi: “Mjaft ishte, duhet të ketë jetë më të mirë!” Vetëm atëherë fillojmë të bëjmë një jetë më të pavarur nga gjërat dhe njerzit. Atëherë fillojmë t'i gëzohemi çdo mëngjesi, fillojmë të shohim gjithçka me një sy tjetër, të gjejmë vendin tonë të vërtetë në jetë,... e çka është më e rëndësishmja, ndihemi të plotë, në paqe dhe të lumtur...

Vlen te lexohet shum here qe te kuptohet dhe te zgjohemi nje here e mire:).

Te falemnderit shum per keto shkrime te mrekullueshme qe po i poston.

Si zor qe nje njeri te jete gjitheperfshires; ndaj me duket mua, sejcili prej nesh le te jape kontributin e tij ne s'kjarimin e gjerave. Ajo qe kerkon Dejv, eshte divulgimi (thjeshtimi), por jo gjithmone ky proces eshte i mundur per te gjithe; megjithese mua mu duk se Elliz' ka punuar mjaft mire. Ndoshta shkrime te tilla duhet t'i lexojme me shume se nje here, pasi kemi te bejme me nje kulture te re (per ne), me koncepte, me te cilat na duhet njefare kohe qe te pershtatemi.

As qe e diskutoj qe eshte ashtu sic thua Dejvi; por sugjerimi im ishte per ata persona qe nuk e kane bere ate gjezdisjen neper bote e dije. Gjithsesi, mund te kem qene jo aq korrekt ne menyren si jam shprehur, por vetedijshmerisht, nuk kam dashur te marr ndonje poze te pakendshme nga pikpamja etike.

..................

"Zgjim" apo "Sinqetitet me veten", sic sugjeron Yasmin, me ngjan se eshte i njejti proces i artikuluar me terma te ndryshme. Me zgjim une kuptoj, te kuptojme se e gjitha c'jetojme sipas stilit tradicional, eshte enderr..., matriks...)kujto filmin me te njejtin titull).

Me enderr apo Matriks, kuptoj, teresine e deshirave, e veprimeve, qe ne i kryeme duke qene te pavetedijshem, duke qene te programuar, duke qene marioneta, kukulla, te sistemit, i cili na krijon pershtypjen sikur jemi ne ata qe zgjedhim, nderkohe qe s'jemi, nderkohe qe deshirat tona jane te sugjeruara prej sistemit i cili panderprere kontrollon mendjen tone (racionale dhe emocionale).

Ne kemi deshire te behemi fizikane psh, por "zgjedhim" te behemi ekonomiste, se eshte me ne mode, se tregu eshte me bujar per ekonomistin dhe jo per fizikanin apo flautistin, se opinioni te pershendet ne kete rast. Ne duam te behemi te njohur apo te famshem, dhe per tu bere te tille duhet te veprojme e "Zhvillohemi" sipas kritereve te vendosura prej sistemit qe ta mundeson njohjen e famen. Ne nuk ndjekim Prirjen tone te lindur, te natyrshme, potencialin tone, por ndjekim ate qe eshte e mire, e moralshme, e pranueshme per sistemin.

Ne nje vend ateist (sic ishte Shqiperia per rreth 50 vjet), nje njeri me potencialitet spiritual apo nje tjeter me prirjen e piktorit kubist, nuk mund ta zhvillonte "te natyrshmen e vet", pasi sistemi e quante te keqe, degraduese, por duhet te ishim, para se gjithash pioniere besnike te sistemit.

E keqja nuk ishte tek besnikeria, por tek fakti se ne e besuam se vertet ajo fare besnikerie ishte e verteta, e mira, virtyti etj. Ne nuk duhej te duanim njeriun qe na inspironte zemra, por njeriun qe na inspironte partia etj. Sot, ne mjaft njerez ndodh e njejta gje.

Ata jane te "Udhezuar" te duan binjakun ideologjik (fetar, politik, racor), dhe jo ate qe udhezon zemra, dhe ne kete akt "dashurie", kujtojne se jane ata qe kane zgjedhur e vendosur, nderkohe qe eshte sistemi me 'shplarjen e trurit", me programimin e mendjes. Etj..., etj.

Te zgjohemi, do te thote: ta kuptojme se po ndjekim zgjedhjet e te tjereve dhe jo tonen. Ky eshte hapi i pare..., dhe ky eshte ndoshta hapi vendimtar; me shume se nje hap, eshte nje hop; nje kercim ne nje dimension tjeter..., nje zgjim.

Nese mundem kam disa pyetje qe do te doja pergjigje me te thelluara nga Elizza, Idlir dhe Jasmin meqenese ata ne asnje moment nuk jane shprehur me "ndoshta" si duket jane "zgjuar'.

e para - thoni duke u bazuar ne film qe jemi pjese e matriksit ??? atehere ky sistemi qe na komandon cfare perfaqeson?

E dyta- Te jesh i lumtur apo i vuajtur e zgjedhim vete apo sistemi per ne ??? dhe cfare kupton me te qenit i lumtur ??? se per vuajtjen e kam pak parasysh vete.

...................

Ilira; zakonisht, une e perdor "ndoshtan", por me sa duket, kete here, per shkak te nxitimit, u tregova pak me shabllon. Tashti, mua mu duk ironike (thashe mu duk dhe jo ishte) e shprehura jote, ne lidhje me zgjimin tim. Nqs, ishte ironi, dhe meqenese kam takuar me shume se' c'duhet tipa ironike, nuk kam me deshire te bej sikur komunikoj. Nuk ka kuptim te rri e te jap llogari ore e minute, per mendimet e mia, pasi jam perpjekur te jem i kujdesshem, per te mos marre pozat e te diturit. Nqs ndonjehere s'ia kam dale, dtth se kaq eshte aftesia ime, dhe ketu perfundon puna. Ju lutem behuni me te drejtperdrejte dhe jo te terthorte(e perseris, nqs qendrimi ishte ironik, se po lodhem duke bere s'kjarime). Ceshtja tjeter, eshte se, ju, ne vend qe te jepni mendimet e arsyetimet tuaja, ketu, prisni sa te beje dikush ndonje gabim ne te shprehur qe te realizoni detyren: ironizimin. Ironizimi i tille, nuk eshte komunikim, por Gallate. Mire eshte te gjykoni, mendimin e personit, dhe jo personin.

Perseri per iliren. Une Ilira, me duket se kam thene "jemi te programuar" dhe jo"Jeni te programuar". Ku e sheh ketu, se une po hiqem sikur jam zgjuar?

Yasmin!Fakti qe na shqeteson te qenit te programuar, nuk do te thote se s'jemi. Ne mendimin tim, nuk eshte se patjeter te gjithe jane te programuar, por ketu nuk flasim per individe te caktuar, te pervecem, por per programimin dhe kontrollin si fenomen global. C'jane turmat e mitingjeve qe mbrojne apo solidarizohen duke uluritur me liderin e tyre, edhe kur ky e ka gabim? C'jane ushterite fanatike e frenetike qe shkumbaviten e turren per te shkateruar nje qytet, psh, per ta kthyer me zjarr e hekur ne fene e tyre(pushtimi e "clirimi" i Jeruzalemit, psh, here nga kryqtaret e Baldwinit, e here nga tymtaret e Sulltan Saladinit? C'eshte shprehja :"Do ta mbroj babane tim se eshte babai im, pavaresisht se eshte kriminel"? Apo femija, apo shoku, etj? A nuk i ke pare reagimet ndaj nje studimi te Black Angel ndaj Kuranut e Bibles? Nuk jane reagime te programuarish? Nqs B. A. kishte bere citime ne liogjerate te drejte te dy librave (sic ka bere edhe Nice tek libri i tij "Antikrishti", ata qe iu pergjigjen, nuk i shqyrtuan fare citimet e tija, nese ishin te verteta apo jo, por vetem sulmuan, a thua se ai B.A, i kishte sajuar vete ato versete Kuranore e Biblike! Sa here ke shkruar ti dhe je sulmuar, pa u shqyrtuar argumenti yt? Cfare eshhte pra nje reagim i tille?

Jeni keqkuptuar te dy nese e keni marre qe kam perdorur ironine me ju. ajo qe desha te dij ishte sa te sigurte jeni ne ato cfare shkruani sepse them qe ka shume njerez qe mund te behen konfuz dhe ju perseri nuk i jeni pergjigjur pyetjes sime te thjeshte ( Idlirit) Kush na ka programuar??? dhe Elizes- cfare kupton me lumturi? dhe Yasmines- e zgjedhim vete apo na e zgjedhin te tjeret jeten qe bejme??

te me falni dhe nje here nese e keni kuptuar qe ju kam ironizuar nuk ka qene qellimi im ishte tjesht nderhyrje per debat.

Te falenderoj per qartesimin Ilira, pas pak do te jap nje pergjigje vazhduese

Une, per vete, tashme jam krejt i sigurt per sa folem; per programimin. Por kete siguri, nuk besoj se mund ta percjell jashte meje, pasi besoj se c'do njeri, ka te verteten e tij, pikeshikimin e tij, prej nga e sheh boten. Ne bashkebisedimin (me siper) me Yasmin, jam perpjekur te shtroj disa situata, ku, sipas meje, shihet veprimi i programuar.

Megjithate, hidh nje sy ne jeten tende: a jane te tuat zgjedhjet qe ke bere, apo te prinderve, te rrethit miqesor, te besimit (fetar, filozofik apo cfaredo qofte)? Kur ti zgjedh nje pune, e zgjedh se ajo te pelqen? Apo se ka me shume para? A po se ka me shume prestigj ne syte e publikut? Kur t'i zgjedh garderoben tende, e zgjedh sipas shijes sate, apo sipas modes (dmth, pas berihait)?

E keshtu, mund te shtrosh vete situata e ti analizosh; por, sic thote Yasmin: te tregohemi te sinqerte me veten! Dmth, ti pohojme gjerat ashtu si jane, si i zbulojme, pavaresisht dhimbjes qe na shkaktojne (kur kuptojme psh, se njeriu qe duam, nuk eshte se e duam, por eshte se kemi nevoje per te, apo e anasjellta...).

Mjaft njerez bejne veprime shoqerisht te dobishme, por a jemi te sigurt se i bejne nga altruizmi apo nga nje shkak i fshehte qe eshte deshira per te terhequr simpatine dhe vleresimin e te tjereve ? Po ti pyesesh keta njerez, ata jane te sigurt se e bejne nga altruizmi dhe nuk genjejne. Nuk genjejne, se "Deshira per vleresim nga jashte", eshte nje deshire apo nevoje e fshehur, nenkoshiente..., vete individi nuk e di kete. Ky eshte nje varjant i programimit.

Mjaft enderra e deshira, ne na vijne prej shperlarjes se pakuptueshme te trurit permes: reklamave, filmave, letersise, debateve televizive qe Modifikojne, dhe orjentojne, ne fakt, mendjen e njerezve, etj. Atehere, sipas meje, detyra jone eshte: te jemi analitike, introspektive, ne njohjen e vetes, dhe te sinqerte me veten, per te pohuar ate qe analiza "e pameshirreshme" na tregon. Se: si mund ta ndryshojme veten, pa e njohur me pare ate? Si mund te clirohemi prej egoizmit dhe varesise, po nuk ia pranuam vetes se jemi te tille (kur jemi natyrisht)?

Sigurisht qe kjo nuk eshte nje pune qe behet duke ngrene qershi apo fiq, se sic shprehej Dejv diku, ne nje teme: kjo eshte nje pune e nje sistem gjigand. Me sistem gjigant, une kuptoj, teresine e metodave, dijeve e teknikave, per te realizuar vetenjohjen (introspeksioni eshte njera), forcen e vullnetin per ta pranuar te verteten edhe kur ajo na duket e vrazhde; qellimi e larte per te qene lume qe rrjedh dhe jo uje i ndenjur, per te qene udhetare ne trajektoren e rritjes, veterealizimit etj... etj.

...............

Atehere a mund te shpresoj te kem pergjigjet qe kerkova???

Nqs, mund te reflektoj, Yasmin, per postimin tend te fundit, ma thuaj, se mua mu duk sikur nuk deshe ta zgjasje me.
Paraprakisht (pa lejen tende), po te them se: Eshte me mire te ballafaqohemi me situaten, per ta zgjidhur njehere e mire. Ne castin qe ne kuptojme se jemi te programuar (gje qe ka shume gjasa, se kur lindem i gjetem ketu, rregullat, normat, besimet, kulturat, zakonet etj), kemi bere hapin e pare per c'programim; ne castin qe e kuptojme se jemi ne enderr, enderra e humbet fuqine e saj mbi ne. Te qenit naiv, une e kuptoj si nje sjellje, apo gjendje situative, ku une e di qe dikush po me perdor, por e lejoj kete perdorje, bej sikur nuk e kuptoj, meqe mua nuk me sjell ndonje dem kush e di se c'fare, ndersa tjetrit i ndihmon te arrije nje qellim te pademshem (edhe per te); njesoj sikur ta leme veten, te mundemi, ne nje kloje, prej nje femije, ne menyre qe ai te zbavitet. Por ama, te jemi te rritur, e te sillemi si femije.
Gjithsesi: sa mire qe u ktheve!

Sistemi, ne nje pershkrim te shpejte, sic e kam kuptuar une eshte (ne menyre te thjeshtuar):
Nje grup individesh, qe kane njohje per natyren njerezore, per faktin qe mund te manipulohet (perpunohet, modifikohet).
Ku grup, qe zoteron kapitale supergjigande monetare, mediatike e politike, desheron qe te jete vazhdimisht ne maje te piramides se pushtetit, dhe t'i mbaje njerezit nen sherbimin e vet (thuhet se jane 300 persona ne te gjithe boten). Jane njerez me mendje racionale shume te zhvilluar, zoterojne sh. mire dijet shkensore, okulte e fetare, por kane, ne vend te zemres, nje grope plot me pasione, ambicje egoistike (ambicia gjithnje eshte e tille), epshe e delire.
Ky grup, perpilon manualet e "te mires dhe te keqes", te "Moralshmes dhe pamoralshmes", te "te drejtes dhe te padrejtes", te besimit e bestytnise apo supersticionit; te te shendetshmes e te semures. Percakton standartet etike, objektivat qe duhet te synoje njeriu etj. Te gjitha keto ia servirin njerezimit me ane te: artit, modes,medias, analisteve, shperblimeve e ndershkimeve (cave u jepen cmime, ca tallen e denigrohen publikisht, ca bejne karriere edhe pse mund te jene gomere e skizofrene, ca futen ne burgje si "te rrezikshem e te demshem", per publikun;

Pra Idlir, sistemi u perbeka nga njerez ... qe qenkan me lart se ne te tjeret apo jo, kam lexuar edhe une ca libra te david icke dhe marrs, qe sipas autoreve nxjerrin sekretet e medha dhe me te medha, autoret me mjaft mjeshteri na tregojne me hollesi sesa urretje kane keta sistemaxhinj ndaj njerezve gjithsesi andej nga fundi i librave te tyre na tregojne edhe sesi nuk duhet te biesh pre e tyre... dhe zgjidhja eshte "dashuri" megjithese gjate gjithe atyre faqeve te shkrurajtura prej tyre nuk shpetoje dot nga urrejtja per sistemaxhinjte.
Mbasi i lexova keta autore urova Zotin qe nuk me la te cmendem prej atyre qe ishin shkruajtur.

ILIRA shkruajti:
Mbasi i lexova keta autore urova Zotin qe nuk me la te cmendem prej atyre qe ishin shkruajtur.

Eshte fakt kur njeriu fillon te del nga sistemi matrix ka frike se eshte çmendur, sepse nuk mendon me si masat dhe e verteta tjeter e tmerron ...

Jo nexus nuk eshte ashtu se po te lexosh cfare kane shkruajtur me lart Elizza Idliri dhe Yasmina e kundershtojne kete perfundim

Une jam duke pritur Elizzen per pergjigjen ;-). Gjithsesi vetem Idlir u pergjigj.
Kaloshi bukur te gjithe .

Ne postimin e Elizes zgjimi paraqet faktin qe ne duhet te zgjohemi dhe ta kuptojm se nuk kemi ardhur ne jete per te vuajtur, por kemi ardh qe te jetojm te lumtur, sepse siq varet fati i yne krijohet nga vet ne dmth: Nga mendimet e tona qofshin pozitive apo negative ne krijojm te ardhmen tone.
Ju pershendes.

Përshëndetje për të gjithë!
Me vonesë, por...

Devit: Nuk po luaj me mendjet e të tjerëve e aq më pak të përpiqem të mbjell një farë të re në mendjen e tyre a të ndikoj në të tjerët. Shpresoj se të gjithë jeni aq të vetëdijshëm sa të jeni në gjendje të ndani shapin nga sheqeri, ta dini çka të pranoni e çka jo, nëse them diçka, nuk pres që ta pranoni të tërën ashtu si thuhet. Nëse do të bëja këtë jam e vetëdijshme që do të bëja budallallëkun më të madh në jetë. Mua nuk më takon të përzihem, unë thjesht po vazhdojë rrugën time, pa bërë as përpjekjen më të vogël të ndikojë në të tjerët. Nuk po iu imponojë mendimet e mia, nuk po përpiqem 'ta zgjoj' asnjërin nga 'gjumi i rehatshëm' e as që do ta bëj ndonjëherë. Kjo ju takon juve. Fakti që brenda pak fjalive janë pëmbledhur shumë çështje nuk e bën të jetë 'lëmsh' e as të paqartë...

Sa për zgjimin dhe programimin:
Jemi të programuar, deshëm apo nuk deshëm ta pranojmë, jemi apo nuk jemi të vetdijshëm. Tashmë ky 'programim' është bërë pjesë jona, pjesë e personalitetit tonë, i jemi përshtatur aq mirë sa është vështirë të themi se dikush apo diçka ka ndikuar në ne. Kur dëgjojmë se jemi të programuar, vërtetë se presim mirë, s'na e ka ënda ta pranojmë dhe e mohojmë. Eshtë normale kjo. E kam thënë edhe më lartë nuk është nevoja të bindemi as të besojmë se jemi të programuar, por ta kuptojmë...

Ne jemi mësuar që kur të kërkojmë diçka t'i drejtojmë sytë nga diçka apo dikush, jo në veten.
Njohja e vetës apo vëzhgimi i vetes, ndihmon shumë. Kur fillojmë ta vëzhgojmë veten, ne fillojmë të vetdijësohemi dhe iluzionet fillojnë të zhduken.

Lirimi nga iluzionet është shumë i dhimbshëm. Kur fillojmë të largojmë disa nga iluzionet tona dhe fillojmë të vimë në kontakt me natyrën e vërtetë të realitetit, vërtetë ndjehemi të zhgënjyer. Prandaj shumë nga ne vendosim të jemi të fjetur, sepse është më komode, është më e rehatshme dhe fundi i fundit është 'jeta jonë', si do që të jetë e programuar nga ne apo nga të tjerët...

Pra, nuk mund t'ju them pikë për pikë çka të bëni, sepse do t'ju jepja pastaj teknikë, e kjo vetvetiu del se është programim. Por, vëzhgojeni veten, njiheni, kjo sjell vetëdijsim...

Po e lë me kaq për momentin, për t'iu kthyer pyetjes së Ilirës rreth lumturisë.

Së pari kur flasim për lumturinë, të gjithëve na shkon mendja te një ndjenjë, te një ngazëllim me diçka apo me dikënd. Nëse e mendojmë këtë si lumturi të vërtetë, atëherë, po mbjellim një farë depresioni apo një lloj brenge. Pse? Kur e ndjejmë këtë 'lumturi' ne e mendojmë apo e kërkojmë një mënyrë që ta bëjmë që 'lumturia' të zgjasë. Këtu ne e mbjelliim farën e brengës që e përmenda dhe kjo kalon pastaj në varshmëri...

Nuk është nevoja ta kërkojmë lumturinë diku, sepse ajo ekziston në ne dhe ka ekzistuar gjithnjë aty. Fakti që s'kemi qenë të lumtur, nuk do të thotë se lumturia nuk ekziston apo duhet të vuajmë shumë që më në fund të arrijmë ta gëzojmë. Ajo është gjendje e natyrshme e njeriut. Kërkimi jashtë vetes për të është një përpjekje e kotë. Askush dhe asgjë s'mund t'ju bëj të lumtur në kuptimin e plotë të fjalës.

Lumturia e vërtetë arrihet atëherë kur nuk do të ndikojë asgjë në ne, as suksesi, as fama, as nderimet, as dëshirat, kur nuk jemi të lidhur nga asgjë dhe nga askush, kur bëhemi vëzhgues të vetes, e njohim veten pa u identifikuar me ngjarje apo ndjenja..Kur lirohemi nga iluzionet, nga ëndrrat e thata, dëshirat e tepërta... fillojmë të njohim gjëra që nuk mund të përshkruhen. Kjo quhet lumturi. Gjërat ndryshojnë, ne bëhemi të vetëdijshëm, fitojmë aftësi njohje dhe të kuptuari. Zhduket frika, zë vend dashuria, largohemi nga varësia, asgjë më nuk mund t'na prek as t'na rrezikojë, më nuk do të na interesojë suksesi apo mossuksesi, puna e mirë apo thesaret...dhe a nuk është e jashtzakonshme, a nuk është e mrekullueshme kjo gjendje?

Rrallë kush mund të arrijë këtë brenda natës, por duke vëzhguar veten për disa javë ose muaj, do të vëreni se cilësia e jetës suaj do të ndryshojë...
Kur nuk jetojmë të varur nga diçka ruhet energjia jonë dhe drejtohet andej nga na sjell paqe, harmoni e lumturi.

...................

Desha te shtoj dicka rreth programimit, sdo koment qe jemi te porgramuar dhe mjerisht nuk mund ti ikim atij.
"Zoti apo Zoterat" na kane krijuar dhe programuar per te ruajtur egon e atyre, na programuan sepse kane interes nga ne.

Te jemi te programuar, nuk do te thote apriori, pa nje pa dy, se nuk mund te c'programohemi. Programimi eshte ne doren e atyre qe na "rrisin" qe kur jemi femije; c'programimi eshte ne doren tone. Per mua, kjo eshte nje teme e domosdoshme.

Nje koment mbi enderrimin:
Ndoshta Elizz, e ka patur fjalen tek Enderrimi, si Shpresim per te ardhmen. Pikerisht, ta mbash mendjen ne te ardhmen, don te thote: te mos jetosh ne te tashmen. Ky lloj enderrimi eshte negativ; pasi E verteta ndodhet gjithnje ne Te tashmen, jo ne te ardhmen apo te shkuaren. Per kete mund te mbeshtetemi ne autore prestigjioze si Erich From (Nekrofilia dhe biofilia; Arratisja nga liria, Njeriu per vete etj), Osho( Rruga e reve te bardha; Jete dashuri Hare, etj), etj.

Kam thënë lirimi nga ëndrrat e thata, por kur thuhet ‘ëndërr’ ne nuk ndalemi vetëm të ëndrrat të cilat mund t’i realizojmë, por ky koncept përfshin edhe shumë më shumë se kaq. Kur ëndrrojmë, ne presim që të realizohet, drejtojmë energjinë andej, shpresën, largohemi nga realiteti… një ditë diçka nuk shkon ashtu sic kemi ëndërruar, e kuptojmë që gjithçka ishte vetëm në kufijtë e ëndrrës, ne fillojmë të nevrikosemi e të zhgënjehemi.

“Kur nuk je i varur nga diçka ruhet energjia....” – Ne jetojmë të varur, ne kemi nevojë dhe dëshirojmë të jetojmë të varur nga dikush apo diçka. Kjo na mbushë shpresë, shpresa është një formë dëshire. Përderisa ne shpresojmë për diçka më të mirë, ne e harrojmë të tashmen, e harrojmë këtë moment, ku kemi gjithçka që na duhet për të qenë të lumtur.

Jemi të programuar që nga fëmijëria, sic thotë edhe Idliri dhe ky programim është i domosdoshëm…Në radhë të parë në formimin tone ndikojnë prindërit, mësuesit, rrethi, shoqëria...
Ta marrim frikën: Disa studime të bëra në lidhje me frikën arrin në përfundim se vetëm frika e ndarjes dhe frika nga lartësitë janë të lindura, por çka të themi për llojet tjera të frikës? A janë të programuara në ne?

Mendoni për një cast për gjërat e mira dhe të këqija (gjërat ekzistojnë, të mira apo të këqija varet nga raporti ynë që kemi me to), për pozicionin tuaj aktual në jetë, vëzhgojeni jetën tuaj objektivisht, vëzhgojeni egon individuale dhe egon për jetën.

Nëse jeni të kënaqur me jetën dhe stilin e jetës suaj, atëherë do të thotë që ky program ka qenë i mire për ju dhe nuk do të donit ta ndryshonit.
...
Tregimin lartë nëse vetëm e shihni si një tregim më tepër për ta lexuar, nëse fjalën ‘peshk’ e merrni vetëm në kuptimin e parë: Peshk – një specie që jeton në ujra, që gatuhet dhe ka shije të mirë atëherë kjo nuk ka kuptim, madje me të drejtë shtrohet pyetja: Pse postohet? Apo edhe më keq të cilësohet si mebturinë dhe pa vlera. Nëse do ta shihja unë me këtë sy tregimin, s’do të merrja mundin e as s’do të humbja kohën për ta postuar.

Te programimi, nuk i jam drejtuar askujt në veçanti. Nëse kam thënë “NE”, do ta them prapë, jo për arsyen se kam përfshirë të gjithë në të, por jemi të njëjtë të gjithë në një nivel, ajo që na dallon nga një kriminel, një alkoolist apo narkoman është vetëm ajo që bëjmë. Ju ‘mund’ të mos jeni ne këtë mes. 'Mund' të keni bërë atë të tjerët kanë thënë që s’mund ta bëni.

Por, të mos harrojmë që kjo kënaqësia që ju e quani lumturi (lumturia dhe kënaqësia nuk janë e njëjta gjë), ka një lloj programi indirekt. Kur dikush ju thotë: s’mund ta bëni. Ju e bëni, e kjo sjell njëfarë kënaqësie.
Çka mendoni si e arrini? A mos duke i vënë vetes kusht për t’ia dëshmuar dikujt se “UNE MUNDEM”?!! Kjo kënaqësi apo lumturi sic e quani ju është rezultat i të kushtëzuarit. Dhe nga kjo del se lejojmë të jemi të varur, apo jo? Po të mos na thoshte dikush se s'mund ta bëni një gjë, ne s'do ta bënim Me vullnetin tonë - JO.