Kriminele te medhenj qe kane ndikuar ne histori

Terroristi 007 (Irhabi 007)





Pas emrit Terroristi007(Irhabi007) fshihej Younis Tsoulis, lindur në 1983, i biri i Bachir Tsouli, nëndrejtori i zyrës turistike të Marokut në Londër.

Terroristi007 ose Irhabi007 u shfaq për herë të parë në faqet e internetit me propagandë fondamentaliste islamike në fund të vitit 2003. Ai pretendonte se njihte me saktësi mënyrën se si funksiononte interneti dhe sistemet e sigurisë së internetit.

Ai shpeshherë mburrej për aftësitë e tia në hacking, vjedhjen e infromacionit (hyrjen në sitemet kompjuterike pa të drejtë) dhe cracking, aftësia për të depërtuar në programet kompjuterike të mbrojtura. Ai deklaronte se ishte në gjendje të mësonte këdo si të operonte në internet dhe të mos zbulohej. Irhabi007 përdorte si gjuhë të parë anglishten dhe shkruante dobët në gjuhën arabe.

Shumë shpejt ai do të tërhiqte vëmendjen e punonjësve të shërbimeve të sigurimit dhe ekspertëve të internetit.

Irhabi007 përdorte disa mënyra për të përhapur propagandën fondamentaliste. Mënyra e parë ishte thyerja e serverave WWW të pambrojtur dhe përdormi i File Transfer Protocol (FTP), një protokoll për transferimin e fileve nëpërmjet internetit për të afishuar file me përmbajtje fondamentaliste.

Kjo teknikë bënte të mundur që kushdo të mund të shfrytëzonte me lehtësi filet që Irhabi007 kishte vendosur në serverat e infiltruar. Mes fileve që ai shpërndau në këtë mënyrë ishin video të udhëheqjes së lartë të Al-Qaidas, duke përfshirë Osama bin Laden, Ayman al Zawahiri dhe Abu Musab al Zarqawi.

Irhabi007 përdorte po ashtu edhe shërbimet falas WWW, shumica e të cilëve ishin të vendosur në SHBA, për të krijuar faqe të reja në WWW. Për shkak të gjerësisë së kufizuar të brezit të të dhënave (sasia dhe shpejtësia e transmetimit të të dhënave), e cila ofrohet nga shërbimet falas në WWW, Irhabi007 i përdorte ato për të afishuar vetëm adresat e fileve (materialeve) të vendosur në servera të tjerë, duke përfshirë faqe të ndryshme FTP, të cilat ai kishte mundur ti infiltronte.

Shumica e adresave në internet që ai krijoi ishin variante të emrit të tij si përdorues, si për shembull "erhabi", "007irhabi", and "irhaby007", ai i emërtoi dy nga faqet e tjera me emrat "alqa3edah" (si Al Qaeda) dhe "deadzionists". Vizitorët në këto faqe kishin mundësi që të merrnin informacion mbi manuale video dhe audio për prodhim armësh si dhe materiale propagandistike të Al Qaedas, duke përfshirë video të qytetarëve të SHBA duke u ekzekutuar në Irak

Shërbimet me cilësi të lartë në internet janë të rezervuar për klientët me pagesë. Për këtë arsye, në verën e vitit 2005 Irhabi007 filloi të vjedhë identitetin dhe informacionin mbi kartat e kreditit të qytetarëve të ndryshëm.

Një nga faqet në internet që ai krijoi në këtë mënyrë e quajti "alerhaab". Ai deklaroi se kjo faqe përdorej nga një grup terrorrist, por në regjistrimin e faqes ai përdori identitetin dhe të dhënat e një gruaje britanike me banim në Londër. Sigurisht që ajo nuk kishte asnjë dijeni për këtë faqe.

Kjo faqe mund të lidhet me Irhabi007 sepse adresa e e-malit e përdorur gjatë regjistrimit i përkiste një adrese të përdorur nga Irhabi007. Ai përdori po të njëjtin mashtrim edhe shumë herë të tjera. Për shembull "irhaab007" ishte regjistruar në emrin e një anëtari të Rezervës së Ushtrisë së SHBA, me banim në Pennsylvania.

Në korrik 2004, Irhabi007 filloi të ndiqet nga FBI, mbasi ai arriti të infiltrojë një server FTP të Departamentit të Rrugave dhe Transportit të shtetit Arkansas dhe e përdori atë për të shpërndarë mesazhe të Al Qaedas. Videot që ai shpërndau përfshinin edhe pamjet nga sulmet e grupeve fondamentaliste islame në Arabinë Saudite kundër banesave të punëtorëve të huaj në nëntor 2003.

Në gusht 2004, Irhabi007 filloi të ndiqet edhe nga policia austriake sepse ai shpërndau një hartë të një garazhi nëntokë në Vienë. Rreth kësaj kohe, shërbimet e sigurimit në SHBA dhe Mbretërinë e Bashkuar arritën të përcaktojne se Irhabi007 vepronte diku në Angli

Megjithë aktivitetin e dendur, ishte e pamundur të zbulohej identiteti i vërtetë i Irhabi007. Identiteti i tij u zbulua mbas arrestimit të dy të rinjve në Sarajevo, Bosnia, në 19 tetor 2005.

Arrestimi

Në 19 tetor 2005, policia boshnjake arrestoi Mirsad Bektasevic, 19 vjeç, me origjinë nga Bosnia por me banim dhe nënshtetësi suedeze dhe Cesur Abdulkadir, 18 vjeç, me kombësi turke, sepse dyshohej se ata po përgatisnin një aksion terrorist. Gjatë kontrollit të banesës atyre iu gjet një brez bombe vetëvrasjeje, eksplozivë, armë zjarri dhe pajisje të tjera ushtarake. Në një kasetë audio të gjetur në apartament paraqiten dy vetë duke deklaruar se ata do të kryejnë një sakrificë në emër të zotit. Maskat e gjetura në apartament janë të njëjta me ato të përdorura në video.



Bektasevic kishte një telefon celular në të cilin u gjet edhe numri i telefonit i Younis Tsouli. Policia angleze vendosi që ta arrestonte 3 ditë më vonë, me 21 tetor 2005. Në momentin e arrestimit në shtëpinë e tij, Tsouli u kap duke punuar në një faqe me titullin "Ti Vëri një Bombë". Ai kishte në përdorim një kompjuter të fuqishëm dhe 750 GB informacion në harddisk. Për njohuri, një DVD ka rreth 4.7 GB.

Po gjatë këtij aksioni u arrestuan edhe Waseem Mughal, 22, dhe Tariq Al-Daour, 19. Të tre janë të akuzuar sipas Ligjit Kundër Terrorrizmit të Mbretërisë së Bashkuar, për 10 vepra penale, duke përfshirë planifikim vrasjeje, planifikim për përdorimin e lëndëve plasëse etj.



Tsouli është i akuzuar edhe për mbajtjen dhe ruajtjen e manualit për prodhimin e bombave, vendosjes së bombave në automjete dhe brezave të vetëvrasjes.

Infromacioni që u gjet në kompjuter i bindi hetuesat se Tsouli është i famshmi Irhabi007.

Kasapi ose Xhelati i Lionit,Klaus Barbie.





Klaus Barbie (lindur ne Bad Godensberg 25 tetor 1913-vdes ne Lion 25 shtator 1991), ishte një ushtarak dhe kriminel nazist. I njohur me pseudonimin Kasapi ose Xhelati i Lionit, ishte komandant i Gestapos në Lionin e pushtuar. Pasi i shpëtoi Gjyqit të Nurburingut falë operacionit O.D.E.SS.A, u vendos në Bolivi, ku punoi si spiun për shërbimin sekret amerikan gjithashtu pas 1955 dhe për shërbimin informativ bolivian.


—Jam krenar për atë ç'kam bërë gjatë luftës së dytë botërore. Po të mos isha unë Franca do ishte një republikë socialiste sovietike. Klaus Barbie 1974.

Në vitin 1940 merr gradën toger në rradhët e SS. Më pas transferohet në Amsterdam në Holandën e pushtuar, ku i ngarkohet detyra e dëbimit të hebrenjve holandezë. Aty fitoi shpejt famën si përndjekës i pameshirshëm. Një ditë duke shëtiur në rrugët e Amsterdamit vrau me gjak ftohtësi një shitës akulloresh hebre, sepse sipas tij nuk e përshëndeti siç duhej.

Në 1942 transferohet në Lion në Francën e pushtuar dhe kishte për detyrë kërkimin dhe dëbimin e hebrenjve francezë. Emërohet komandat i Gestapos dhe merr gradën kapiten. Është përgjegjës për dëbimin e qindra hebrenjve dhe për eleminimin fizik të qindra partizan e patriotë francezë.

Në shtator 1944 duke parashikuar një përparim të Aleatëve, dogji të gjithë arkivën e Gestapos së Lionit, vrau qindra persona të cilët e njihnin aktivitetin e tij dhe eleminoi 22 agjentë të infiltruar që punonin për të në rradhët partizane. Në muajt e fundit të luftës nuk dihet asgjë mbi të.

Në fillim të 1946 shërbimi sekret ushtarak amerikan (CIC) që merrej me kundra-spiunazhin, mori lajmin që një grup ish-nazistësh ishte i gatshëm të punontë për ta për të luftuar komunizmin. Orgamizata e ish-SS e kishte bazën në Assen, fal një informacioni amrikanët zbulojnë që Barbie fshihet nën një emër tjeter Becker. Amerikanët zbuluan veç ne fillim të prillit të 1947 që ai ishte ish-komandanti i Gestapos, dhe urdhëruan arrestimin e tij. Por Barbie arriti të arratiset dhe të fshihet në Memmingen të Mynihut.

Në Memmingen zbulohet krejt rastësisht nga Taylor një agjent i CIC i cili i komunikoi arrestimin superiorit të tij Garvey. Por çuditërisht ata nuk e arrestojnë por e marrin në punë. Ndërkohë që të gjithë e kërkonin Barbie punonte për ata që e kërkonin si agjent hetues në grupet filo-sovietike apo naziste.

Në tetor 1947 Gravey vendosi të sqaroj pozitën Barbiet dhe njofton komandën, e cila e urdhëron ta arrestojë. Por arrestimi nuk u krye kurrë amerikanët donin ta shfrytzonin si agjent, ndaj urdhër-arresti u pezullua. Në maj 1948 ai u autorizua të vepronte në zonën e Memmingen me detyrën për tu infiltruar në rradhët e komunistëve gjerman.

Në 1949 Barbie transferohet me gjithë famlijen në Augsburg të Mynihut me të njëjtën detyre. Por që prej vitit 1948 francezët kërkonin kokën e tij, letra të shumta të partizanëve, patriotëve, të afëerm të viktimave prej dores së xhelatit mbërrinin në zyrat diplomatike amerikane në Francë. Por përgjigjja e Departamentit ishte po e kërkojmë, kemi humbur gjurmët e tij. Ndërsa Barbie punonte i pa shqetësuar për Shërbimin sekret ushtarak amerikan njësia nr.66.

Rreziku për tu dekonspiruar ishte ekzistent, ai ishte i super kërkuar. Për këtë motiv Shërbimi sekret ushtarak amerikan njësia nr.66 vendosi që Barbie duhet të largohej nga Gjermania nëpërmjet operacionit të njohur O.D.E.SS.A. e udhës së miut e ndihmës së një prifti kroat i cili e kaloi nga Austria në Itali e prej këndej në Amerikën Latine.

Me ndihmën e Shërbimeve sekrete amerikane të cilët i përgaditën dokumenta false atij dhe familjes ai ndryshoi mbiemrin ne Altmann dhe rezultonte si një mekanik.U nis nga porti i Xhenova për në Argjentinë më 16 mars 1951.

Transferohet në Bolivi më 1955 dhe në vitin 1957 me gjeneralitetet false merr nënshtetësinë boliviane si Klaus Altmann. Gjatë qëndrimit në Bolivi pati marrëdhënie me disa nga dikatorët bolivian e mori pjesë edhe në grushtin e shtetit sepse ishte këshilltar në ministrinë e brendshme boliviane. Gjithashtu është marrë dhe më trafik armësh e droge.

Sipas disa burimeve ka shërbyer si këshilltar i Shërbimeve sekrete boliviane për të kapur Chè Guevarën më 1967.Në vitin 1971 prokurori i përgjithshëm i Munihut e deklaroi të mbyllur çështjen Barbie për mungesë provash.

Por dy gazetarët hetues Serge dhe Beate Klarsfeld autor të disa kapjeve të bujshme nazistësh e gjetën Barbien, por qeveria boliviane e refuzoi ekstradimin. Në vitin 1972 shumë gazetar mbërritën në vend fshehjen e Klaus Barbie, por ai mohonte të ishte Xhelati i Lionit.

Pas shumë këmbunguljeve ai pranoi që ishte Klaus Barbie megjithse arrestimi i tij u bë për mashtrim. Pas një periudhe të turbullt në Bolovi ku ranë tre qeveri njëra pas tjetrës, Barbie u ekstradua për në Francë më 1983.

Gjyqi ndaj tij u hap më 11 maj 1987. Akuzat ndaj tij ishin :

Masakrra ndaj 22 personave në bodrumin e Gestapos në Lion, në verën e 1943.
Arrestimi dhe torturimi i 19 personave në verën e 1943.
Pushkatimi i 42 personave, 40 prej tyre hebrenj gjatë viteve 1943-1944.
Dëbimi i 650 hebrenjve dhe partizanëve në Kampin e përqëndrimit Aushtviz.
Pushkatimi i 70 të burgosurve të burgut të Lionit Montluc-à-Bron më 17-20 gusht 1944, dy prej të cilëve priftërinj.
Arrestimi dhe dëbimi i 55 hebrenjve, 52 prej të cilëve fëmijë në Izieu.

Më 4 korrik 1987 ai u dënua nga trupi gjykues me burgim të përjetshëm për krime kundër njerëzimit.

Vdiq nga leuçemia më 25 shtator 1991 në burgun e Lionit aty ku kishte masakrruar shumë viktima dhe kishte fituar pseudonimin Xhelati i Lionit.

James Buchanan Duke,'krimineli'' më i madh i të gjitha kohërave







Një kirurg amerikan, Alton Ochsner, rikujton se kur ishte student në vitin 1919, klasa e tij u thirr të vëzhgonte autopsinë e trupit të dikujt që kishte vdekur nga kanceri në mushkëri. Në atë kohë, sëmundja ishte kaq e rrallë sa studentët mendonin se kishte shumë pak gjasa që t’i binte sërish rasti ta vëzhgonin nga afër.

Duket shumë e padëmshme, e bardhë, 8 centimetra e gjatë dhe më e hollë se sa gishti i një foshnje, por cigaret sot kritikohen si asnjë produkt tjetër. Kush i shpiku ato dhe sa përgjegjësi ka për vdekjet e panumërta që ka shkaktuar shpikja e tij?

Por në vitin 2000, vlerësohej se 1,1 milionë njerëz po vdisnin çdo vit nga kjo sëmundje dhe 85 për qind e tyre qenë sëmurë nga një faktor i vetëm, duhani.

“Cigarja është artefakti më vdekjeprurës në historinë e qytetërimit njerëzor”, thotë Robert Proctor i Universitetit të Stanfordit. “Besohet se ka vrarë rreth 100 milionë njerëz përgjatë shekullit të 20”.

Jordan Goodman, autori i Historisë së Duhanit, thotë se si një historian, ai është i kujdesshëm të mos i vërë gishtin një individi të caktuar “por në historinë e duhanit, ai është shumë i bindur se përgjegjësi kryesor ishte James Buchanan Duke – i njohur shkurtimisht si Buck Duke, njeriu përgjegjës për fenomenin e shekullit të 20 të njohur si cigarja”.

Jo vetëm që Duke ndihmoi në krijimin e cigareve moderne, por ai ishte edhe pionier i marketizimit dhe shpërndarjes që solli edhe suksesin e kësaj forme në çdo kontinent.

Më 1880-n, në moshën 24-vjeçare, Duke hyri në atë që në atë kohë ishte thjesht një pjesë e vogël e biznesit të duhanit – cigare të gatshme. Me një skuadër të vogël në Durham, Karolina e Veriut, ai filloi me cigaret e gatshme të përgatitura me dorë.

Dy vjet më vonë ai pa një mundësi të re. Filloi të punojë me një djalosh mekanik të quajtur James Bonsack, i cili tha se mund të mekanizonte prodhimin e cigareve. Duke u bind se njerëzit do të dëshironin të tymosnin këto cigare të rrumbullakosura pastër në mënyrë simetrike nga makineria.



Makineria e Bonsack e revolucionarizoi industrinë e cigareve.

“Në thelb kemi të bëjmë me një cigare me gjatësi të pafundme, të prerë në gjatësinë e përshtatshme”, thotë Robert Proctor. Fundi i hapur nënkupton që ishte mundësia për t’u “ëmbëlsuar me shtesa kimike”. Ata shtuan glicerinë, sheqer molash, si dhe kimikate për të ndaluar tharjen.

Por mbajtja e cigareve të njoma nuk qe sfida e vetme që shpikja e Bonsack kishte krijuar për Duke. Ndërsa vajzat në fabrikën e tij zakonisht arrinin të prodhonin 200 cigare në turn, makina e re arriti të prodhojë 120 mijë cigare në ditë, ose sa një e pesta e të gjithë konsumit të SHBA-së në atë kohë.

“Problemi ishte që ai prodhoi më shumë cigare nga sa mund të shiste”, thotë Goodman. “Atij iu desh të punonte se si të kapte tregun”.

Përgjigjja u gjet te reklama dhe marketingu. Duke sponsorizoi gara, i dhuroi cigaret e tij nëpër spektakle bukurie dhe vendosi reklama në revistat e para që në atë kohë sapo kishin filluar të dilnin. Ai gjithashtu kuptoi se përfshirja nëpër paketa të kartave të koleksionueshme ishte një mënyrë e mirë për ta bërë ves duhanin. Vetëm në vitin 1889, ai shpenzoi 800 mijë dollarë në marketing (rreth 25 milionë dollarë me vlerën e sotme).

Bonsack e mbajti për vete patentën e makinerisë së tij, por falë ndihmës së Duke për zhvillimin e saj, i ofroi atij një ulje prej 30 përqindësh në çmimin e qerasë.

Ky avantazh konkurrues – i plotësuar me promovim masiv dhe të disiplinuar – ishte çelësi drejt suksesit fillestar të Duke. Siç pati besuar ai, njerëzit e pëlqyen cigaren e prodhuar me makineri. Ato kishin pamje moderne dhe ishin më higjienike. Një fushatë reklamash e vuri këtë në dukje si avantazh ndaj purove, të cilat prodhoheshin duke përdorur duar njerëzore.

Por megjithëse pirja e cigareve u katërfishua në SHBA gjatë 15 viteve deri më 1900, sërish kjo mbeti një pjesë periferike e tregut. Shumica e duhanit përtypej apo tymosej përmes llullave dhe purove.

Duke ishte vetë një duhanpirës dhe pa potencialin e cigareve si një mundësi për t’u përdorur në vendet e njohura tradicionalisht për përdorimin e llullës apo purove, si dhomat e lojërave apo restorantet. Lehtësia me të cilën mund të ndizeshin dhe – ndryshe nga llullat – qëndronin të ndezura, ishte e përshtatshme për pushimet e kafesë në jetën e qyteteve moderne.

“Cigaret u përdorën me të vërtetë në një mënyrë të re”, thotë Proctor. “Dhe ato ishin një rrugë e mesme – kjo është ironia më e madhe, – besohej se cigaret ishin më pak të dëmshme se sa purot për shkak se ato ishin thjesht ‘cigare të vogla’ apo jo?”.

Ne e dimë tani se cigaret shkaktojnë shumë më tepër varësi se sa purot. Fakti është që tymi thithet – gjë që nuk është tradicionale për purot – dhe kjo gjë i bën më të rrezikshme cigaret e holla dhe elegante. Por korrelacioni mes duhanpirjes dhe kancerit të mushkërive nuk u zbulua deri në vitet 1930 dhe lidhja shkakësore nuk u vërtetua shkencërisht deri më 1957 në Britaninë e Madhe dhe më 1964 në SHBA.

Në fakt, deri në këtë kohë, cigaret reklamoheshin si të shëndetshme. Ata qenë në listën e enciklopedisë farmaceutike deri më 1906 dhe rekomandoheshin për kollë, të ftohtë dhe tuberkuloz (një sëmundje që tashmë Organizata Botërore e Shëndetësisë e lidh pikërisht me duhanpirjen).

Kishte një lëvizje popullore kundër cigareve në fillim të shekullit, por kjo lëvizje ishte më shumë e shqetësuar për moralitetin se sa për shëndetin. Rritja e konsumit mes grave dhe fëmijëve krijoi shqetësimin për rënien morale të shoqërisë. Cigaret u ndaluan për këtë arsye në 16 shtete të SHBA-së mes viteve 1890 dhe 1927.

Vështrimi i Duke u hodh përtej detit. Më 1902 ai themeloi duhanin britaniko-amerikan duke u bashkuar me rivalin e tij të përtej detit, Duhani Imperial. Paketimi dhe marketizimi do të kryheshin në përshtatje me konsumatorët e ndryshëm, por cigaret mbetën po të njëjtat. Më shumë se një dekadë para se të krijohej makina “Model T” i “Ford”-it, Duke në fakt kishte krijuar një produkt universal.


“Model T” i “Ford”

“Për të, çdo cigare ishte e njëjta”, thotë Goodman. “I gjithë globalizimi me të cilin ne jemi tashmë të njohur përmes ‘McDonald’s’ dhe ‘Starbucks’, të gjitha u paraprinë nga Duke dhe cigaret.

Shpërndarja globale e cigareve po vijon edhe në ditët tona. Megjithëse duhanpirja në pjesët e pasura të botës është në rënie, kërkesa për cigare në vendet në zhvillim po rritet me 3.4 për qind në vit, duke sjellë edhe rritje të përgjithshme të duhanpirjes.

Organizata Botërore e Shëndetësisë paralajmëron se në rast se nuk merren masa, më shumë se 100 milionë njerëz do të vdesin nga sëmundjet e shkaktuara nga duhani në 30 vitet e ardhshme, pra më shumë se sa Sida, tuberkulozi, aksidentet me makina dhe vetëvrasjet të marra së bashku.

Duhani dhe lindja e globalizimit

Buck Duke thuhet se eci drejt hartës së botës dhe e vendosi gishtin mbi Kinë duke thënë: “Ky është vendi ku ne do të shkojmë të ndërtojmë perandorinë tonë!”.

Njeriu i ngarkuar për ta arritur këtë gjë ishte James Thomas. Deri sa kompanisë iu kërkua të largohet nga Kina më 1952, ajo kishte kapur 50 për qind të tregut. Thomas u shpërblye me një pagë nga 60 deri në 100 mijë dollarë më 1912-n, e barasvlefshme me 1.4 deri në 2.3 milionë dollarë të sotme. Howard Cox i Universitetit të Uorcester-it, thotë se Thomas ishte nga të parët perëndimorë që kuptoi mënyrën kineze të të bërit biznes, bazuar në lidhjet dhe favoret e ndërsjella.

Në fillim, cigaret u importuan nga SHBA, por prodhimi shpejt u zhvendos në Kinë. Për Cox, ky transferim i teknologjisë së prodhimit më shumë se sa të produktit është edhe pika e kthesës nga tregtia koloniale drejt epokës aktuale të globalizimit dhe korporatave shumëkombëshe.

Thomas mori skuadrën e vet të shitësve nga SHBA, por krijoi edhe bashkëpunime me kompani kineze për të shpërndarë produktin e tij. Kjo mënyrë e të bërit biznes sot është e zakonshme për kompanitë ndërkombëtare që kërkojnë të hyjnë në tregun e Kinës.

Por a mund të akuzojmë Buck Duke për të gjithë këtë? Në fund të fundit, askush nuk detyrohet të fillojë të pijë duhan, edhe pse ata që e nisin e gjejnë shumë të vështirë ta ndërpresin.

Në një ese të re në gazetën për Kontrollin e Duhanit, Rober Proctor argumenton se shumë njerëz në industrinë e duhanit ndajnë së bashku përgjegjësinë. “Ne duhet të kuptojmë se reklamat mund të jenë kancerogjene, së bashku me dyqanet apo farmacitë që i shesin. Drejtuesit që punojnë në kompanitë e cigareve shkaktojnë kancer, siç bëjnë artistët që dizenjojnë paketimet apo kompanitë e marrëdhënieve me publikun dhe reklamuesit që menaxhojnë punë të tilla”, thotë ai.

Çështje ligjore të ngritura kundër kompanive të duhanit kanë tentuar të argumentojnë se ata e dinin rrezikun që shkaktonte produkti i tyre, por nuk bënë asgjë. Buck Duke, i cili vdiq më 1925, në fakt nuk e dinte.

“Unë nuk do ta konsideroja atë fajtor për konsumimin e cigareve”, thotë biografi i tij Bob Durden, i cili ka tendencën të vërë në dukje anët pozitive të karakterit të tij. “Ai ishte shumë punëtor dhe e dashuronte punën e tij”. Ata që mund ta gjejnë fajtor Duke, ndoshta duhet të mendojnë edhe për punët e tij të mira. Ai i dhuroi më shumë se 100 milionë dollarë Kolegjit të Trinitetit në Durham, Karolina e Veriut, universitet që mori emrin Duke më 1924 (për nder të James Buchanan Duke, babait të Buck Duke).

Por nëse nuk do të ishte për Buck Duke, a do të ishte ende Amerika duke e përtypur duhanin edhe sot e kësaj dite? Goodman beson se bota po ecte në mënyrë të pashmangshme drejt prodhimit të mekanizuar të cigareve. Makineria e Bonsack nuk ishte prototipi i vetëm dhe nëse Duke nuk do ta kishte kapur këtë mundësi, një tjetër do ta kishte zëvendësuar.

“Ai ishte njëkohësisht një hero dhe një batakçi. Buck Duke është një hero për shkak se ai e kuptonte tregun, kuptonte psikologjinë njerëzore, çmimet, kuptonte reklamën. Ai nuk është batakçi në këtë kuptim”, thotë Goodman.

Megjithatë, sado të mëdha të jenë arritjet e Duke si një arkitekt i prodhimit masiv dhe globalizimit, legjenda e tij do të vijojë të eklipsohet nga pasojat e asaj që krijoi. “Ai e bëri botën të pijë cigare”, thotë Goodman. “Dhe është cigarja problemi më i madh i shekullit të njëzetë”.

Gratë janë të lira! (1929)

Dr. Robert K Jackler i Universitetit të Stanford-it, Shkolla e Mjekësisë, shpjegon se si u bindën gratë të tymosin në fillim të shekullit të 20.

Industria kishte një problem. Pirja e cigareve nga gratë konsiderohej në atë kohë një veprim shumë i ulët. Për t’i bindur ato, duhej të ndryshohej mentaliteti kulturor.

Një grua që pinte cigare në një cep rruge ishte simbol i një prostitute. Një grua e denjë nuk mund të kapej kurrë duke pirë duhan në publik.

Edward Bernays, i cili ishte një kushëri i Sigmund Freud, u punësua nga Kompania Amerikane e Duhanit për të hartuar një strategji të marrëdhënieve me publikun, të tillë që të ndryshonte mentalitetin e grave. Bernays njihet nga disa si themelues i Marrëdhënieve me Publikun dhe nga të tjerë, si një propagandues i neveritshëm dhe i paskrupullt.

Vonë në vitet 1920, për shembull, kompania punësoi një grup vajzash për të marshuar përgjatë “Fifth Avenue” gjatë Paradës së Pashkëve, duke mbajtur “pishtarët e lirisë”, pra duke pirë cigare. Pas kësaj, duhanpirja u bë simbol i emancipimit të grave.

Shpikësit

Tregtarët e vdekjes

Automatiku i sulmit AK-47 ose Kallashnikovi – është arma më popullore në planet. Besohet se janë rreth 100 milionë kallashnikovë aktualisht në qarkullim nëpër botë, por krijuesi i saj, Mikhail Kalashnikov, (majtas), ndjen keqardhje për faktin se është bërë arma e parapëlqyer për ushtritë guerile të botës.

“Nuk janë dizenjuesit ata që duhet të marrin përgjegjësinë finale për faktin se ku përfundojnë armët – janë qeveritë që duhet të kontrollojnë prodhimin dhe eksportimin”, thotë ai.

J Robert Oppenheimer (qendër), së bashku me Enrico Fermi, shihet shpesh si “babai i bombës atomike” për rolin e tij në projektin Manhatan, Programin e Luftës së Dytë Botërore që zhvilloi armët e para bërthamore. Pas luftës ai u bë kryekëshilltar i Komisionit të Shteteve të Bashkuara për Energjinë Atomike dhe këmbënguli për kontrollin ndërkombëtar të fuqisë bërthamore e u përpoq të ndalonte përhapjen e armëve bërthamore.

Kimisti suedez Alfred Nobel patentoi dinamitin dhe gelinjitin. Më 1888, kur një gazetë franceze aksidentalisht publikoi obituarin e tij, ai u trondit kur lexoi: “Tregtari i vdekjes, vdiq… Dr. Alfred Nobel, i cili u bë i pasur duke gjetur mënyra për të vrarë më shumë njerëz dhe më shpejt se kurrë më parë, vdiq dje”. Besohet se kjo e shtyu atë të heqë dorë nga 2.69 milionë dollarë kur vdiq më 1896. (301 milionë dollarë me vlerën e sotme). Ai la porosi që këto para të përdoreshin për çmimet “Nobel”.

Kostot e duhanit

Cigaret shkaktojnë mesatarisht 1 vdekje për 1 milion të tymosura. Një kontejner 12 metra i gjatë përmban 10 milionë cigare, gjë që nënkupton se në çdo kontejner gjenden rreth 10 viktima. Një fabrikë si ajo Hongta në Kinë është përgjegjëse për shkaktimin e 25 deri në 30 mijë vdekjeve në vit nga kanceri i mushkërive. Dhe dy herë më shumë për shkak të sëmundjeve të tjera.

Prodhuesit e cigareve arrijnë të fitojnë një qindarkë për çdo cigare të shitur, gjë që do të thotë se fitojnë rreth 10 mijë dollarë për çdo të vdekur.


William Kremer, BBC

Pablo Escobar, mbreti i droges..




Pablo Escobar, emri i plotë i të cilit është Pablo Emilio Escobar Gaviria lindi në qytetin industrial Medejin të Kolumbisë në 1949. Bir i një fermeri dhe një mësuese të shkollës fillore, Pablo e filloi karrierën e tij kriminale në moshën 14 vjeçare duke vjedhur gurët e varrit nga varrezat e qytetit dhe duke i shitur ato. Në moshën 16-vjeçare filloi të pinte marihuana dhe të vidhte makina, 17 vjeç filloi të merrej me shpërndarjen e marihuanës , ndërsa 18 vjeç kreu vrasjen e parë.

Në fund të viteve ’70 Pablo filloi të merrej me transportimin e pastës së kokës nga malet e Andeve në laboratorët e Medejin ku pasta e kokas kthehej në kokainë. Pasi asgjësoi një nga trafikantët më të mëdhenj të qytetit, Escobar u morr vetë personalisht me trafikimin e kokainës. Oreksi i Amerikës për kokainë, në fund të viteve ’70, fillim të viteve ’80, çmimi mjaft i lartë i kokainës ( 35 000$ kilja) dhe lehtësia e transportimit të saj në SHBA, e shndërruan Escobarin në një nga trafikantët më të fuqishëm të qytetit. Escobar përdori aeroplanë të vegjël të tipit “Cesna” për transportimin e drogës nga Kolumbia në Bahame, ku kishte ndërtuar dhe një aeroport të vogël mbi një ishull artificial.

Escobari ofroi bashkëpunim trafikantëve të tjerë të qytetit Medejin, vëllezërve Ochoa, duke ndarë me ta shpenzimet e shpërndarjes, rrjetin e trafikimit në kolumbi dhe SHBA, fitimet dhe riskun e kapjes së “ngarkesave” nga dogana amerikane dhe policia. Kështu u krijua i ashtuquajturi Karteli i Medejin, një nga kartelet më të fuqishme në Kolumbi dhe në botë në trafikimin e kokainës. Në moshën 32 vjeçare Pablo Escobar fitonte 500 mije $ në ditë nga trafikimi i kokainës, ndërsa 3-4 vjet më vonë kjo shumë do të shndërrohet në 1 milion $ në ditë.



I gjendur nga një vjedhës gurësh të varreve dhe makinash në një milioner, Pablo Escobar bleu pasuri të mëdha në Kolumbi dhe në Karaibe. Një nga rançot e tija, Hasienda Napoles, kishte vlerë 63 milionë $, ndërkohë që zotëronte një flotë të tërë helikopterësh, aeroplanësh, makinash fuoristrada , një kopsht zoologjik personal me kafshë nga gjithë kontinentet dhe disa mijëra hektarë tokë në Kolumbi.

Në qytetin e tij të lindjes, Medejin, Escobari bleu një stadium futbolli, një skuadër futbolli, organizoi disa skuadra të ligave të reja të bejsbollit, një gazetë lokale. Escobar dhe bashkëpunëtorët e tij e konsideronin veten e tyre si “Robin Hude” bashkëkohorë, një “Al Kapone i ri”, ndërkohë që mburrej se zotëronte një prej makinave të Al Kapones.



Escobar organizoi një sistem privat social duke shpërndarë rroga dhe pensione, për të ndihmuar të varfrit, ndërtoi rreth 2600 apartamente të reja në një lagje të Medejin, lagje që sot e kësaj dite quhet “Pallatet Pablo Escobar”.
Përveç trafikimit të kokainës, Pablo Escobar ishte dhe një kriminel i paskrupullt dhe i pamëshirshëm.

Duke përdoru moton “Argjendin ose plumbin”, Escobar u jepte ryshfete të majme policëve dhe gjykatësve që pranonin të bashkëpunonin me të. Në rast kundërshtimi, “të pakorruptuarit” gjendeshin të vdekur ose me “gravatën kolumbiane”- ( shpikje e Escobar) ose me një plumb mbas qafe.

Por megjithëse kishte kaq shumë para, pasuri dhe famë, Pablo Escobar nuk ishte i kënaqur. Ai synonte të merrej me politikë dhe ëndërronte të bëhej president i Kolumbisë. Pablo gëzonte popullaritet të madh në shtetin e tij të lindjes (Antioquia) dhe në vitin 1983 u zgjodh si kongresmen në parlamentin kolumbian. Kongresmeni i vjetër kolumbian Rodrigo Lara Bonija në një debat të zjarrtë në parlament kritikoi Kongresin kolumbian që lejoi një trafikant ilegal kokaine të zinte ofiq qeveritar.

Si pasojë e këtij debati, Pablo Escobar u rrëzua nga posti i kongresmenit në 30 prill 1984. Bonija u ekzekutua nga njerëz të Pablo Escobar si raprezalje për deklaratat e tija.


Rodrigo Lara Bonija

Ishte momenti kur Pablo Escobar i shpalli luftë shtetit të Kolumbisë.Vrasja e Bonijas, bëri që qeveritarët kolumbianë me në krye Presidentin Belisario Bentakur, të merrnin masa të rrepta ndaj trafikantëve të kokainës. U krijuan një repart i veçantë policie me në krye kolonelin Hugo Martinez, (i ngjashëm me RENEAN shqiptare) me qellim special për të luftuar trafikantët si Pablo Escobar dhe bashkëpunëtorët e tij, ndërsa zyrtare të lartë kolumbianë deklaruan se po të kapeshin, trafikantët e kokainës do të ekstradoheshin në SHBA për tu gjykuar.

Përgjigja e Pablo Escobar erdhi nëpërmjet dy sulmeve me bomba me telekontrol, e para kundër drejtorit të përgjithshëm të Policisë Federale kolumbiane, e dyta ndaj shefit të skuadrës speciale antinarkotik para ndërtesës së Policisë në Bogota. Në bombën e parë u përdorën 150 kg dinamit, ndërsa në të dytën 250 kg. Numri i viktimave rreth 80 të vrarë dhe 700 të plagosur në të dyja sulmet, por të dy shefat e policisë i shpëtuan vdekjes për qime. Duke rritur presionin rreth Pablo Escobar, policia arriti të asgjësojë disa bashkëpunëtorë të Escobar në 1986. Qeveria kolumbiane kërkoi ndihmën e qeverisë amerikane për këtë çështje.

Skuadër speciale e CIA-s që merrej me përgjimet e telefonave u mor me përgjimet dhe hartimin e strukturës së organizatës së Pablo Escobar, ndërsa komando të “Delta Force” trajnonin skuadrën kolumbiane antinarkotik. Për kundërpërgjigje, Escobar pagoi guerrilas të armatosur majtistë të fraksionit FARC të sulmonin Pallatin e Drejtësisë në Bogota. Gjatë këtij rrethimi u vranë 90 vetë, midis të cilëve dhe 11 nga 21 gjyqtarët e lartë të Kolumbisë, ndërkohë që dogjën të gjitha dosjet e kriminelëve të ishin kandidatë për ekstradim në SHBA.

Por terrori i ushtruar nga Pablo Escobar nuk ndaloi këtu. Në vitin 1989, vit zgjedhjesh në Kolumbi, Escobar ekzekutoi 3 nga pesë kandidatët për President të Kolumbisë gjatë fushatës elektorale, ndërsa në nëntor të vitit 1989, Pablo hodhi në erë aeroplanin e kompanisë Avianca duke vrarë 107 persona në bord. Atentati ishte drejtuar nënpresidentit kolumbian Gaviria, i cili nuk hipi në të në momentin e fundit.

I gjetur nën presionin e skuadrës antitrafik të kolonelit Martinez, Escobar deklaroi se do ti zhbënte ata brenda 1 jave. Por asnjë nga 600 policët që përbënin skuadrën speciale anti-Escobar (Search BlocK) nuk u vra. Për reprezalje Escobar ekzekutonte përditë në Medejin policë të thjeshtë. Brenda dhjetorit 1989, 60 policë të thjeshtë që nuk kishin të bënin fare me skuadrën antitrafik të Martinezit, u vranë nëpër rrugët e Medejin. Çmimet e vëna në kokën e çdo polici ndryshonin sipas gradës së tyre!!!!!

Megjithatë fshehurazi, Escobar bënte negociata me qeverinë kolumbiane për tu dorëzuar sipas kushteve të tij. Për këtë përdorte intelektualë, ish kongresmenë, priftërinj të cilët i kishte rrëmbyer. Pablo Escobar e gjunjëzoi shtetin kolumbian.

Kushtet e Pablos ishin:

1) Ndryshimi i kushtetutës kolumbiane dhe heqja e ligjit për ekstradim në SHBA

2) Shpërndarja skuadrës antitrafik(Search Block) e kolonelit Martinez

3) Pablo do të burgosej në burgun që do të ndërtonte vetë.
Pasi u pranuan këto kushte, Pablo u dorëzua ditën që nga Kushtetuta kolumbiane u hoq ligji për ekstradim në SHBA. U ngujua në një “burg” të ndërtuar prej tij në periferi të Medejin, të ashtuquajturin “La Catedral”. “Burgu” kishte brenda xhakuzi, një sallë diskoje, disa dhoma gjumi për Pablon dhe truprojat e tij, ndërkohë që Pablo vazhdonte trafikun i mbrojtur nga konkurrentët brenda territorit të “burgut”.

Rojet qeveritare të armatosura deri në dhembë në fakt ishin për të mbrojtur Escobar nga konkurrentët e jashtëm, ndërsa truprojat e Pablos e mbronin atë brenda mureve të “La Catedral”. Padyshim që Pablo dilte për “pushime” sa herë ti donte qejfi nga burgu, ndërsa nuk mungonin përditë prostitutat që kënaqnin Pablon dhe bashkëpunëtorët e tij.

Megjithëse iu plotësuan kushtet, Escobar i bëri një atentat të dytë kolonelit Martinez, atentat që dështoi. Trafikimi i kokainës vazhdoi dhe gjatë kohës që Pablo ishte në “burg”, madje arriti deri aty sa të ekzekutonte brenda burgut tre bashkëpunëtorë të tij që ai dyshonte se e vidhnin.

Kur u mor vesh vrasja e tre vetave brenda mureve të burgut, ministri i Drejtësisë së Kolumbisë vendosi ta çojë Pablon në një burg prej vërteti. Ky vendim u mor vesh nga Pablo, i cili arriti të rrëmbejë për 2 ditë zv/ministrin e drejtësisë që kish shkuar në “La Catedral” ti komunikonte vendimin. Pablo u “arratis” nga burgu duke i shpëtuar ndjekjes së një brigade të tërë të ushtrisë kolumbiane(!!!)( shqip të themi doli jashtë duke ecur si zotni) dhe kaloi në ilegalitet.

Pas dy ditësh i dërgoi qeverisë dhe popullit kolumbian se do të pranonte të rikthehej në “La Catedral” në paqe -megjithëse qeveria i kishte shkelur kushtet e vëna prej tij, por vetëm nëse roje të burgut kësaj radhe do të ishin jo policë kolumbianë, por ushtarë të OKB!!!!!



Natyrisht që këto kushte nuk u morën parasysh, qeveria kolumbiane kërkoi dorëzimin e tij pa kushte dhe riktheu në detyrë kolonelin Martinez, ndërkohë që ftoi përsëri skuadrën Centra Spike të CIA-s dhe “Delta Force” të fillonin ndjekjen e Escobar në bashkëpunim me skuadrën antitrafik kolumbiane të rikrijuar (Search Block).Qeveria kolumbiane ndryshoi legjislacionin e kushtetutes duke lejuar trupa të huaja (amerikane) të merrnin pjesë në operacione anti-Escobar.

Kështu pra në vitin 1992, fshehur në xhunglat e Kolumbisë dhe në getot e Medejin ku shihej si hero, Escobar rifilloi fushatën e terrorit. Por kësaj rradhe nuk kishte të bënte vetëm me Search Block-un kolumbian, Centa Spike e CIA-s dhe “Delta Force” te USMC (United States Marine Corps) por dhe me një organizatë të re kolumbiane të krijuar nga persona të persekutuar nga Pablo Escobar dhe konkurrentë të tij- LOS PEPES.

LOS PEPES në spanjisht është akronim pë “Populli i përsekutuar nga Pablo Escobar” përbëheshin nga njerëz të thjeshtë ish të afërm të viktimave të Pablos dhe ishin të armatosur më para të financuara nga karteli rival i Kalit( qytet në Kolumbi) si dhe të informuar për strukturën e Kartelit të Medejin nga njerëz të kolonelit Martinez të Search Block, por dhe agjentë te CIA-s.

Duke pasur liri veprimi të pakufizuar nga ligji meqë nuk ishin organizatë qeveritare, Los Pepes vepronin me metodat e skuadrave të vdekjes duke ekzekutuar publikisht të afërm, avokatë , bashkëpunëtorë të Pablo Escobar. Menjëherë mbas shfaqjes së Los Pepës në skenë, u hodhën në erë një pallat 5 katesh në qendër të Bogotas –pronë e të ëmës së Pablos , prona ëe konfiskuar a të Pablos, disa ranchovë të tij iu vu zjarri, makina të tij luksoze u bënë shkrumb e hi, si dhe u lanë në gjak pjesa më e madhe e të afërmve dhe të bashkëpunëtorëve të Pablo Escobar.



Los Pepes nuk kursyen as avokatët e Pablos të cilët i masakruan së bashku me fëmijët e tyre. Nuk kursyen gjithashtu as bashkëpunëtorët e e Pablos në qeverinë kolumbiane si ish drejtorin e Policisë Kombëtare kolumbiane, Karlos Kasadiegon, bashkëpunëtor i deklaruar i Pablos. Kështu gjithnjë e më shpesh, bashkëpunëtorë të Pablos ose dorëzoheshin tek policia kolumbiane e Martinez, ose gjendeshin të vdekur me një tabelë të nënshkruar rreth qafës ku shkruante: “Los Pepes. Ky është bashkëpunëtor i Pablo Escobar. Pablo së shpejti do të jetë rradha jote!”

I ndjekur nga policia kolumbiane, CIA, Los Pepes, Pablo Escobar humbi aksesin në paratë cash, nuk pranonte njeri të bashkëpunonte me të dhe aq me tepër tanimë ishte i frikësuar për jetën e familjes së tij, gruas Maria Viktoria, djalit të vet 16 vjeçar Huan Pablo dhe vajzës së tij 5 vjeçare Manuela. Me makinacione të ndryshme ai u nxorri fëmijëve një vizë amerikane për ti dërguar në Majami të ishin të mbrojtur.

Por në aeroportin e Bogotas, gruaja dhe fëmijët u kthyen nga qeveria kolumbiane mbrapsht sepse ambasadori amerikan Morris Busby i kishte konsideruar vizat e fëmijëve të parregullta pasi ishin nxjerrë pa praninë e të dy prindërve të tyre ( pasi ishin poshtë 18 vjec). Një përpjekje e dytë e Pablos për ti dërguar fëmijët dhe gruan në Gjermani, dështoi, pasi qeveria gjermane i riktheu ata mbrapsht nga aeroporti i Dortmundit ku arritën. Të demoralizuar, Escobarët u vendosën në një hotel luksoz në Bogota, hotel i cili ishte boshatisur nga frika se Los Pepes do ta sulmonin për të vrarë fëmijët e Pablos.

I demoralizuar, i frikësuar dhe duke ndërruar banesë çdo 3-4 orë, Pablo Escobar u bë i pakujdesshëm duke folur me orë të gjata në telefon me të birin për ta mësuar atë se si e kërkonte mbrojtjen nga presidenti Gaviria. Një nga këto telefonata u kap nga oficerë të Search Block, që gjetën kështu burimin dhe adresën ku gjendej Escobar. Duke vepruar me shpejtësi, oficerë të Search Block, të ndihmuar nga snajperë të CIA-s rrethuan banesën ku gjendej Escobar. Pas disa shkëmbimesh zjarri për disa minuta, Pablo Emilio Escobar Gaviria ra i vdekur i goditur me tre plumba, dy në këmbë dhe një mbrapa veshit të djathtë. Djali i kolonelit Martinez, anëtar i Search Block, ngriti grushtin lart duke thirrur: “Rroftë Kolumbia, Pablo Escobar vdiq!”


Enlarge this image


Kështu përfundoi jeta e kriminelit më të madh të të gjitha kohërave, të njeriut i cili i shpalli luftë të hapur shtetit të Kolumbisë, që e gjunjëzoi atë. Pablo Escobar ka vrarë me dorën e tij mbi 100 persona dhe është përgjegjës për vrasjen e mijëra të tjerëve dhe plagosjen e disa mijëra të tjerëve. Në ceremoninë e varrimit, e cila ishte madhështore, mijëra vetë, të varfër nga rrethinat e Medejin e shoqëruan trupin e kriminelit në varreza.

Dhe sot e kësaj dite varri i tij nderohet si hero popullor në getot e Kolumbisë është i mbushur me lule, ndërsa familja e tij, gruaja dhe fëmijët kanë kërkuar azil në Argjentine..

Alfonso Gabriele Kapone




Al Capone,Al Kapone, emëri i plotë Alfonso Gabriele Kapone, lindi më 17 janar të vitit 1899 në Napoli dhe vdiq më 25 janar të vitit 1947, ishte mafioz italo-amerikan, që sot konsiderohet si një simbol i mafiës dhe krizës së ligjit që përfshiu Amerikën gjatë viteve 20’.

Alfonso ishte djali i dy emigrantëve italianë, Teresa Raiola dhe Gabriele Caponi të cilët pas lindjes të së birit shkuan në Amerikë për një jetë më të mirë. Në fakt mbiemri i saktë i familjes ishte Kaponi por për shkak të një gabimi të gjendjes civile amerikane u bë Kapone. Alfonso u rrit në një ambient të degraduar dhe që në moshë të vogël ra në kontakt me banda hajdutëh të përbëra nga adoleshentë. Në moshën 13 vjecare u përjashtua nga shkolla pasi ofendoi dhe goditi një mesues.

Që nga ajo kohë ai u bë pjesetar i bandës "Five Pointers" e kryesuar nga Frenki Jejl. Pikërisht në këtë periudhë mori nofkën "Scarface", për shkak të një shenjë shumë të madhe në fytyrë, e cila i ishte shkaktuar nga thika e Frenk Galuço-s, i cili u thirr në dyluftim nga Kapone për shkak se i kishte ofenduar të motrën. Gjatë kohës që punoi nën urdhërat e Frenki Jejl, Kapone u arrestua për gjobvënie dhe 2 vrasje, por nuk u denua kurrë pasi punëdhënësit e tij shfrytëzuan njohjet e tyre në gjykatë dhe polici.

Më 1919, pasi kishte plagosur rëndë një anëtar të një bande rivale, me urdhër të Frenki Jejl, Al u dërgua në Cikago, me shpresën se gjendja do të qetesohej me kalimin e kohës. Me të mbërritur në Çikago, Kapone nisi të punojë për Xhoni Torrio, jo vetëm mik i vjetër i Jejl por edhe nip Big Xhim Kolozimo (mafioz italo-amerikan, kreu i organizatës "Mano Nera" Dora e Zezë). Ishte pikërisht Torrio që besoi shumë te Kapone duke i besuar tregun e basteve klandestinë.

Suksesi i arritur në pak kohë bëri që Al të bëhej krahu i djathtë i Torrio-s. Gjatë një atentati të organizuar nga banda e Din O'Benion; Torrio u plagos rëndë dhe gjendja e tij mendore u përkeqësua shumë aq sa vendosi që aktivitetin e grupit që drejtonte, t'ja beson Kapones. Vendimi i boss-it u pranua, madje edhe nga bandat rivale të cilat filluan ta quanin Kaponen "the big fellow" (Shoku i Madh). Suksesi erdhi pasi vendosi të investonte parat e fituara ilegalisht në aktivitete totalisht të ligjshme cka bëri të mundur që Kapone të merrej me pastrimin e parave edhe për llogari të bandave rivale.

Pushteti i Kapones mbi qytetin e Çikagos sa vinte e shtohej. Biznesi i kontrabandës së pijëve alkolike kishte mjaft fitim, cka i mundësonte të korruptonte këdo, madje edhe kryetarin e bashk Uilliam "Big Bill" Hejl Tompson Xhunior, i cili në një moment të caktuar i këshilloi Kapones se largohej nga qyteti për shkak se e gjithë Amerika e dinte mirë nivelin e kriminalitetit në kryeqytetin e Illinois-it. Duke qenë se nuk kishte absolutisht ndonje akuzë drejt tij, Al qëndroi.

Në 1929 Kapone shkoi në Florida nga ku urdheroi zhdukjen e një bande rivale që sot njihet si “Gjakderdhja e Shën Valnetinit”. Më 14 shkurt 1929, pesë njerëz të Kapones, të veshur si policë shkuan për një kontroll në bazën e një bande rivale. Nën preteksin e një kontrolli, ata i rreshtuan të pranishmit pas muri dhe pasi i çarmatosën, i vranë nën breshërine e automatikëve. Ky episod edhe sot e kësaj dite konsiderohet si një larje hesapesh në një mënyrë mjaft mizore.

Ajo që ndikoi më shumë në mitologjinë e Kapones, ishin iniciativat e tij gjatë krizës ekonomike të 1929, një periudhë që detyroi shumë biznesmen të falimentonin. Thuhet se në atë kohë Kapone urdhëroi shpërndarjen e ushqimit dhe rrobave për nevojtarët megjithatë kjo nuk bëri që aktiviteti i tij kriminalistik të pësonte rënie. Duke përfituar nga kriza Al bleu Forest View, një vend që në pak kohë të të mbiquhej "Caponeville", një vend kur njerëzit e Kapones qarkullonin të armatosur si të ishin forca rendi. Në tetor të 1929 Kapone arrestohet për herë të parë me akuzën armëmbajtje pa leje.

Në 1930 Al Capone, ndodhej në krye të listes së FBI, dhe u cilësua si "armik publik numer 1" i Çikagos. Megjithë hetimet e shumta të kapje ndonje veprim të paligjshëm të Kapones ishte e pamundur pasi çdo levizje parashë apo malli bëhej në emër të ndonjë personi tjetër, pa harruar ketu edhe njohjet e tij të shumta në qeveri që jo rrallë e ndihmonin të kishte gjithnjë një alibi të pathyeshme. Pas shumë hetimesh u gjet një dokument që mbante nënshkrimin e Kapones, cka shërbeu për ta akuzuar për mospagim taksash.

Në vazhdim u shtuan edhe 22 akuza të tjera dhe Kapone u përball me drejtësinë. Avokatët e mafiozit kërkuan liri me kusht dhe kaucion por pasi kjo përpjekje dështoi Kapone u perpoq të korruptonte jurinë popullore duke ja arritur qëllimit. Dikush nga FBI e mori vesh dhe një mbrëmje para procesit kërkoi ndryshimin e jurisë, anëtarët e rinjë të së cilës e shpallen Kaponen fajtor dhe si denim i dhanë një gjobë të majme plus 11 vjet heqje lirie.

Disa ditë pas gjykimit, Kapone u dërgua në Atlanta, Gjeorgjia, burgu më famëkeq i Shteteve te Bashkuara. Nëpermjet njohjeve dhe korrupsionit, ai mundi që edhe pse në burg të drejtonte me sukses bandën e tij, ndërsa brenda hekurave kishte luksin dhe sigurinë e nevojshme. Kur u mor vesh se jetesa e Kapones nuk ishte dhe aq e keqe, ai u dergua në Alkatraz, ku kushtet ishin më të rrepta dhe nuk e lejuan të mbante kontakt me jashtë.

E vetmja menyrë për të fituar lirinë ishte sjellja e mirë, keshtu Kapone u be një i denuar model duke mos u perfshirë kurrë në sherre brenda burgut. Pikërisht në Alkatraz i diagnostikuan shenjat e para të sifilisit dhe për këtë arsye u tranferua në një spital për të burgosur. Në 1939, fitoi lirinë dhe pasi u shërua shkoi në Florida, ku për shkak të disa problemeve mendore nuk mundi të vazhdoje aktivitetin e tij kriminal. Në 25 shkurt të vitit 1947 pësoi një infarkt, çka i shkaktoi vdekjen.

Kishte kaluar vetëm një javë nga përvjetori i tij i 48të. Fillimisht Alfonso Kapone u varros në varrezat e Malit Olivet, në pjesën jugore të Çikagos, midis eshtërave të të atit Gabriele dhe vellait Frank. Megjithatë, në mars të viti 1950 eshtrat e tre anëtarëve të familjes u transferuan në varrezat e Malit Carmel në Hillside Illinois, në perëndim te Çikagos.

La Stidda





Stidda ose La Stidda (“ylli” në dialektin sicilian) është mega-organizata e pestë mafioze në Itali. Një grupim kriminal i përqendruar në provincat e Agrixhentos, Kaltanisetës, Enas dhe Raguzës, por dhe në zona më të vogla të ishullit italian.

Origjina e saj është në zonën e Agrixhentos, por në vitet e fundit ka përjetuar një zhvillim të shpejtë duke qenë e pranishme në shumë komuna jugore të Sicilisë, midis të cilave janë Agrixhento, Favara, Porto Empedokle, Palma di Montekiaro, Ribera, Likata, Kanikatu, Ravanuza, Kaltanisetta, Butera, Xhela, Maxarino, Nishemi, Riesi, San Kataldo, Somatino, Villalba, Ena, Villaroza, Piaca Armerina, Kalashibeta, Axhira, Katenanuova, Nikozia, Barafranka, Pietrapercia, Akate, Vitoria dhe Komizo. Kriminelët e Stidës janë të pranishëm edhe në Milano, Xhenoa, Trieste dhe Torino. Anëtarët e mafies “La Stida” janë të njohur për vendosjen e tatuazheve në formën e një ylli.

Ata njihen me emrin lokal, si “stidari” apo dhe “stidaroli” Në fakt, shumë pak njihet për originën e krijimit të saj, edhe pse besohet se ajo është krijuar me të njëjtin stil si dhe Mafia, madje në të njëjtat zona rurale të Sicilisë. Stida erdhi në skenën kur i penduari i Koza Nostrës, Françesko Marino Manoia, foli rreth saj në vitin 1989 përballë gjykatësit të njohur italian, Falkone.

Ish-mafiozi jeton me një identitet të ri dhe është bërë qytetar amerikan, kjo falë programit për të mbrojtur dëshmitarët. Manoia ka dëshmuar kundër mafiozëvë italianë në SHBA. Më vonë, një tjetër anëtar i mafias, Leonardo Mesina, bëri publike pikëpamjet e tij.

Sipas dëshmive të tyre, Stida është një organizatë që ishte themeluar nga ish-anëtarë të Koza Nostrës gjatë të ashtuquajturës Lufta e Dytë e Mafies, në fillim të viteve 1980. Shumë prej tyre ishin përjashtuar për shkak të mosbindjes, apo në një numër rastesh, edhe për shkak të martesave me të afërt të policëve vendas.

Shumë nga “stidarët” ishin ndjekës të mafiozit të vrarë, Xhuzepe Di Kristina. Gjithsesi, “Stida” ka ruajtur një profil të një mafie më shumë vepruese në zonat fshatare deri në fund të viteve 1980, kur dhe ajo filloi të ishte më shumë ekspansioniste dhe nisi të lëvizë drejt qyteteve, duke ofruar edhe skenën e dy grupeve mafioze siciliane, në konkurrencë me njëra-tjetrën.

Mafia Stida dallohet nga grupimi mafioz, Koza Nostra, nga fakti se nuk është e bazuar mbi sistemin e nderit, por është e interesuar vetëm në aktivitetet kriminale dhe në përfitimet materiale apo financiare. Stida është e fuqishme sidomos në Sicilinë jugore, në qytetet e Agrixhentos, Kaltanisetës dhe Xhelës. Liderit e parë i Stidës ishin Xhuzepe Kroce Benvenuto dhe Salvatore Kalafato. Një atentat me bombë vrau një nga bosët e Stidës, Kalogero Lauria.

Nga rivaliteti me Mafian në fillim të viteve 1990 solli më shumë se 300 të vdekur. Stida nuk është një organizatë me drejtim unik dhe shumë klane veprojnë relativisht të pavarura. Ato janë alete të njëra-tjetrës edhe kur bëhet fjalë për “larje hesapesh” me Koza Nostrën. Grupet e Stidës kanë të njëjtat rituale dhe rregulla. Anëtarët më të vjetër përdorin një gjilpërë dhe bojë të zezë dhe blu për të vizatuar një yll me pesë cepa në pjesën e djathtë të dorës, atje ku ndahet gishti i madh me atë tregues.

Mafia e pestë ka një karakteristikë të saj, ky është kapaciteti për të evoluar dhe ndryshuar rregullat, strukturën e brendshme dhe raportet midis klaneve të ndryshme, Sot, Stida dhe të gjitha grupet që e përbëjnë atë janë të strukturuara sipas një skeme të përcaktuar qartë, dhe ajo që bie në sy është rritja e rolit të kapos.

Ka një parim të ndihmës reciproke ndërmjet anëtarëve të një grupimi, apo dhe mes klaneve aleate apo miqve, por dhe individëve të vetëm, që mund të bëhen bashkëpunëtorë të ardhshëm, e sidomos të rrinjve me prirje kriminale. Sipas disa vlerësimeve, efektivi numëron 5 mijë anëtarë, disa prej tyre të larguar nga Koza Nostra. Aktualisht, edhe në Palermo dhe Katani, ekziston një celulë e Stidës, por shtrirja e saj është edhe në disa rajone të veriut të Italisë.

Hetimet në Italinë jugore konfirmuan se përveç aktiviteteve tradicionale, Strida është e përfshirë edhe në organizimin e bandave të vjedhësve dhe aktiviteteve të tjera kriminale. Kjo është një mafie që kërkon të fusë duart në çdo aktivitet ilegal, atje dhe ku fitohet më shumë.

Në report me Koza Nostrën, Stida është shumë më e dobët, më pak e strukturuar, me e fragmentarizuar në disa zona si Militelo dhe Lentini. Ka më pak efikasitet në raport me të, më pak e interesuar për infiltrime dhe është më e lehtë për t’u kontrolluar nga shteti italian, pasi zonat ku ajo operon njihen më mirë.

Gjithsesi, sipas mediave italiane, ajo është si një “leopard” në territorin e saj e operon shpesh e ndihmuar nga zyrtarë dhe poltikanë të korruptuar. Mafies Stida i interesojnë shpërndarësit e drogës dhe shumë para nga fitimet janë përdorur për infiltrimin e drejtuesve lokalë.

Roberto Saviano tregon per mafien shqiptare





Çfarë bën mafia shqiptare?
Mafia shqiptare ka filluar me prostitucion. Ai ka qenë një nga elementët e parë. Punonin prostitutat shqiptare, por edhe ato sllave. Polaket, rumunet, nga Republika Çeke. Pastaj eci përpara. Nga trafiku i drogës tani ka kaluar te çimento. Kështu dhe ata u futën në biznesin e madh.

Kur ka filluar kjo lidhje?
Që në fund të viteve ‘80. Në fund të viteve ‘80, është parë prania e shqiptarëve në Itali, por ka nisur që në vitet ‘70 me kontrabandën. Shqipëria dhe Mali i Zi janë vende në dorë të organizatave kriminale.

Bëhet fjalë për një periudhë kur në Shqipëri kishte diktaturë?
Po.

Edhe në atë kohë ka pasur mafie?
Sigurisht. Si në Shqipëri, ashtu dhe në Republikën e ish-Jugosllavisë, kanë qenë personazhe të blerë nga organizatat kriminale.

Kush?
Drejtues komunistë që paguheshin nga organizatat kriminale. Firma e parë që investoi në Rumaninë e pas Çausheskut, quhej “Albanova Eserel”. Albanova është emri i vjetër i Kazal Del Prinçipe, kryeqytetit të “Kamorrës”. Kjo firmë kishte marrëveshje të bëra para rrëzimit të murit me të gjithë drejtuesit komunistë që nuk merrnin më paga nga shteti, por ua jepnin ata. Edhe policia bregdetare shqiptare dhe e Malit të Zi paguheshin nga Sakra Korona Unita, për kontrabandë cigaresh. Kur u rrëzua komunizmi, të parët që shkelën në këto vende ishin organizatat kriminale, që më pas ndihmuan dhe sipërmarrësit e ndershëm të huaj të shkonin aty. Nëse një napolitan ose milanez shkon në Shqipëri të investojë, ka njëmijë probleme me burokracinë. Nëse shkon nëpërmjet organizatës kriminale italiane, gjithçka është e zgjidhur. Ata dinë me kë të flasin për të marrë autorizime, rroga të qeta. Kjo është magjia e organizatave kriminale, që funksionojnë si motor ekonomik.

Kuptoj çfarë bëjnë shqiptarët në Itali. Po mafiozët e “Kamorrës”, çfarë bëjnë në Shqipëri?
Investojnë në çfarëdolloj ndërmarrjeje. Për shembull, në metalurgji, në ndërtimin e makinave, që nuk janë më në Itali, rroba, këpucë dhe investojnë në hoteleri. Në ish- vendet komuniste nuk ka traditë të turizmit, ka humbur. Ata vijnë dhe bëjnë turizëm.

Bëhet fjalë po për ata njerëz të viteve ‘80, apo për njerëz të tjerë?
Ka dhe njerëz të tjerë. Tani kriminelët e rinj po investojnë shumë në Evropën Lindore.

A keni dokumente për të shkruar një libër të ri për mafien shqiptare?
E shoh me kureshtje të madhe mafien shqiptare, sepse ka një ëndërr të madhe te mafiozët e mëdhenj shqiptarë. Ta bëjnë Kosovën Kolumbinë e re të Evropës. Të mbjellin kokainë transgjenike, që të rritet në temperatura të ndryshme nga ato të Amerikës së Jugut. Të mbjellin kokainën transgjenike në Kosovë dhe të lejojnë mafien shqiptare të ketë monopolin e kokainës. Sot nuk mund të bëhet, sepse kokaina transgjenike, që tashmë ekziston në Kosovë, është shumë e kushtueshme. Prandaj nuk ka leverdi. Është më e leverdisshme ta importosh nga Amerika e Jugut se ta prodhosh. Por pas njëzet vjetësh, Kosova do të jetë padyshim Kolumbia e re.

Do të jetë vërtet?
Të gjithë vëzhguesit ndërkombëtarë mendojnë se do të ndodhë kështu.

Po politikanët çfarë bëjnë ndërkohë? A kanë nevojë politikanët për mafien? Apo është mafia ajo që ka nevojë për politikën?
Unë mendoj se është politika ajo që ka nevojë për mafien. Në të shkuarën, nuk ka qenë kështu, kurse sot është.

Pse?
Sepse organizatat mafioze janë sipërmarrje. Është njësoj sikur një vend të hiqte dorë nga BMW-ja, “Microsoft”-i. Faturimi në Itali i tri mafieve, sipas Prokurorisë Kombëtare Antimafie, është 100 miliardë euro në vit. Sipërmarrja më e madhe italiane. Si mund të heqësh dorë nga një shifër e tillë?

Ata janë të armatosur. Ti ke vetëm fjalët. Por ata kanë frikë nga ti. Mund të kihet frikë nga fjalët?
Vetëm nëse dëgjohen. Unë ekzistoj për sa kohë më dëgjojnë. Kur të reshtin së më dëgjuari, nuk do të ekzistoj më.

Atëherë, uroj që të shkruani dhe që t‘ju dëgjojnë.
Faleminderit.

Roberto Saviano ka lindur në Napoli, më 22 shtator 1979
Gazetar, bashkëpunëtor i “La Repubblica”, “L‘Espresso”, “Times”, “El Pais”, “Washington Post”
Shkrimtar, autor i librit “Gomorra” 2006
Në dy vjet, “Gomorra” është përkthyer dhe botuar në 42 shtete
2006-2008, libri më i shitur në Gjermani, Angli, Holandë, Spanjë, Francë, Suedi dhe Finlandë
“New York Times” e ka cilësuar si një nga librat më të rëndësishëm të 2007-ës
“The Economist” e ka përfshirë në 100 librat e vitit
[size=15.6][/size]

JSO, Njësia për Operacione Speciale(Beretat e Kuqe)




Emri i plotë i njësitit ishte "Jedinica za Specijalne Operacije" (JSO, Njësia për Operacione Speciale) ose "Crvene Beretke" (Beretat e Kuqe), ishte një njësit elite paraushtarak i "Resor Državne Bezbednosti" (RDB, Shërbimi i Sigurimit Serb). Në nëntor 2001, anëtarët e njësitit organizuan një protestë publike kundër RDB dhe u njohën si repart i pavarur nga RDB.

Njësia për Operacione Speciale u formua në vitin 2001, si njësi speciale paraushtarake sekrete. Për shkak të ruajtjes së sekretit, emri i njësisë, efektivi etj mbetën për një kohë gjatë të panjohur. Njësia u njoh me emrin "Beretat e kuqe" për shkak të beretave karakteristike të kuqe. Shumë nga ish-anëtarët e njësisë mbajnë një tatuazh të një trëndafili të kuq në anën e djathtë të qafës. Gjatë procesit gjyqësor kundër Milorad Ulemek, ish-anëtarët e njësisë i ndoqën seancat e gjyqit të veshur me bluza me një trëndafil të kuq në pjesën e gjoksit.

Njësia kishte në përdorim Humvees të blinduar dhe armë dhe pajisje të prodhuara jashtë ish-Jugosllavisë. Standardi i stërvitjes ishte tepër i lartë dhe u përgjigjej standardeve perëndimore. Stërvitja ishte krejt e ndryshme nga ajo tradicionale, edhe duke e krahasuar me njësitë e tjera speciale serbe. Stërvitja përfshinte ritualin e pranimit në njësi, dënime kolektive dhe stërvitje me ngarkesë të plotë. Njësiti konsiderohej si elita e forcave luftarake serbe dhe përdorej si grup sulmi për të shpërthyer pikat ku qëndresa kundër forcave serbe ishte më e fortë.

Njësia u shpërnda në mars 2003 pasi pjesëtarë të njësisë organizuan dhe realizuan vrasjen e kryeministrit të Serbisë, Zoran Gjiingjić.

Komandantët e njësisë

Franko Simatović, i thirru shkurt Frenki, ishte komandanti i parë i JSO. Nga emri i tij pjesëtarët e njësitit u njohën edhe me emrin frenkijevci (Djemtë e Frenkit)

Operacionet e Beretave të kuqe

Bosnia- Njësia mori pjesë aktive në luftën në Bosnje. Mori pjesë në pak veprime të vërteta luftarake dhe u përdor më shumë për të kryer pastrimin etnik. Njësia mori pjesë në Masakrën e Srebrenicës.
Kosova- Njësia mori pjesë aktive në Luftën e Kosovës

Atentate

Vuk Drashkovic- Me urdhër të Sllobodan Milloshevic, njësia tentoi të vriste në një aksident me makinë Vuk Drashkovic, një nga udhëheqësit e opozitës serbe, me datë 15 qershor 2000. Atentati dështoi.
Ivan Stambolic- Me urdhër të Sllobodan Milloshevic, njësia kreu grabitjen dhe vrasjen e Ivan Stambolic, me datë 25 gusht. Stambolic u gjend i varrosur shumë vite më vonë në Frushka Gora.
Zoran Đinđić- U vra nga pjesëtarë të JSO në mars 2003. Vrasja u krye nga Zvezdan Jovanović, snajper i JSO me urdhër të Milorad Ulemek, Legija.

Ndëshkimi

Pjesëtarët e njësisë nuk janë dënuar për krimet e luftës dhe gjenocidin në Bosnjë dhe Kosovë.

Me 28 qershor 2006, Gjykata Supreme e Serbisë dënoi me 40 vjet heqje lirie, Milorad Ulemek, për vrasjen e Stambolic dhe tentativë vrasje të Drashkovic. Bashkë me të u dënuan edhe 7 anëtarë të tjerë të JSO, me dënime nga 2 deri në 40 vjet heqje lirie.

Organizata ish-anëtarëve të SS(O.D.E.SS.A)




Me termin ODESSA ose me saktë O.D.E.SS.A. (gjermanisht Organisation Der Ehemaligen SS-Angehörigen), shqip (Organizata ish-anëtarëve të SS), i referohet një rrjeti e përbërë nga kriminelë lufte të periudhës naziste të arratisur.

Është organizuar rreth fundit të luftës së dytë botërore nga një grup ish-funksionarësh të SS dhe me ndihmë e subjekteve të tjerë për të ndihmuar në arratisjen e udhëheqësve nazistë në të shumtën e rasteve drejt Amerikës Latine. Koncepti i një strukture organike dhe unitare e përkushtuar për shpëtimin dhe mbulimin e kriminelëve të SS e quajtur ODESSA, u bë e njohur në vitin 1972 fal suksesit të madh të arritur nga romani i shkruajtur nga Frederick Forsyth me titullin Dossier ODESSA, realizuar dhe si film në vitin 1974 me të njëjtin titull.

Në pranverën e vitit 1946 një ushtarak amerikan i dorëzon Simon Wiesenthal një zarf të sekuestruar një koloneli të SS, i burgosur në një burg austriak. Në zarf gjendeshin disa dokumenta ndër të cilave një dokument vërtetonte proçes-verbalin e një bashkëbisedimi të bërë në gushtin e 1944 në Hotel Maison Rouge të Strasburgut.

Në këtë bashkëbisedim merrnin pjesë mbreti i qymyrit Emil Kirdof, ai i çelikut Fritz Thyssen, Georg von Schnitzler i IG-Farben, Gustav Krupp banikeri nga Këlni dhe zëdhënsi i Volkswage, ai i Siemens dhe ai i Röchling. Gjithashtu në këtë takim ishin dhe delegatët e Martin Bormann, Albert Speer, Wilhelm Canaris, gjithësej 77 burrat me të spikatur dhe më të rëndësishëm të politikës dhe ekonomisë se Gjermanisë naziste kryen mbajtën një mbledhje e cila zgjati dy ditë.

Në përfundim të mbledhjes u vendos për propozimin e Bormann, financimi i arratisjes të hierarkëve nga bizesmenët, këta do të ruanin e administronin të gjitha kapitalet. Kjo gjë veç shpëtimin të jetës së nazistëve, do të mundësonte rikrijimin e Rajhut të Tretë në një vend e në një kohe që do caktohej në një moment tjetër. Gjithashtu evitimin e sekuestrimit të kapitaleve të fituara nga këta bizesmen gjatë periudhës së luftës e cila dukej që po shkonte drejt humbjes.

Operacioni ishte i menjëhershëm, shuma të medha kapitalesh u transferuan në shtete neutrale si Zvicra, Spanja, Turqia, Argjentina e Paraguai. Me kapitale gjermane u krijuan në një kohë shumë të shkurtër shumë shoqëri tregtare.

Sipas një raporti të vitit 1946 të Departamentit të Thesarit të SHBA shoqëritë që u krijuan ishin 750, 112 në Spanjë, 58 në Portugali, 35 në Turqi, 214 në Zvicër, 98 në Argjentinë dhe 233 në vende të ndryshme të botës. Në shumë pak kohë ODESSA ngriti në këmbë aktivitetin e saj dhe nëpërmjet korrierëve të saj arriti të kalojë në mënyrë klandestine njerëzit e SS.

Ratline (udha e minjve)

ODESSA përshkonte rrugën e manastirëve, një rrugë e quajtur edhe udha e minjve, pëergjat kufirit italian e austriak gjëndeshin shumë kisha e manastire, këto shfytzoheshin me ndihmën dhe të klerikve të cilët ishin anti-komuninist, për ti fshehur klandestinët e SS në shtëpi të sigurta klerikësh. Një ndihmë të veçantë kanë dhënë françeskanët të cilit i fshihnin nga një manastir në tjetrin. Vatikani ka patur një rol të veçantë në ndihmën ndaj kriminelëve nazistë.

Disa nga të arratisurit

Heinrich Müller drejtuesi i Gestapos dhe shumë të kërkuar të tjerë dyshohet të jenë arratisur në këtë mënyrë. Disa të arratisur të tjerë si Adolf Eichmann, Josef Mengele, Erich Priebke, Klaus Barbie, arritën të fshiheshin në Amerikën Latine, e u dekonspiruan e arrestuan pas shumë vitesh. Numri i të arratisurve me ndihmën e kësaj organizate mendohet të jetë 5.000 pjesëtar të SS.
Disa nga këta korrierë u infiltruan edhe në rradhët amerikane duke punuar si shofer kamionash ushtrie, i fshihnin pas në rimorkio klandestinët dhe e kalonin pa vështirsi kufirin austriak. Rruga e klandestinitetit ishte e llogaritur në çdo detaj dhe me një siguri të hekurt, gjatë internerarit kishte disa grupe të ODESSA të cilit i prisnin por asnjë nga këto grupe nuk e dinte se ku ndodhej grupi tjetër. Destinacioni i tyre ishte Zvicra, nga ku më pas me aviona linje civile arrinin ne Lindjen e Mesëme ose në Amerikën Latine.
[size=15.6][/size]